Dag 254 – Expressie en de Darm – Beperking van Beweging

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232

Probleem:

Het moment is er weer, dat de darmwerking er opeens min of meer mee stopt na een aantal weken soepele doorgang. Ik zie niet hoe ik het creeer. Ik zie alleen mijn reacties en die zijn afschuwelijk om te ervaren. Ik kan ze niet eens goed onderverdelen in dimensies dus ik schrijf ze uit onder elkaar.

Ik word er razend van.

Ik ben in staat om iemand te vermoorden.

Ik snap het niet, wat me razend maakt, want ik doe toch alles ervoor? En blijkbaar is dit niet genoeg. (Hier zit ik dus vast in de versleuteling van mijn eigen systematische oplossing die niet werkt). Ik ga meteen zoeken wat ik ‘fout’ gedaan heb, waarin ik voorbij ga aan het samenwerken en dus zien in wat mijn fysiek me laat zien in dit moment, welke ik in dit moment kan zelfvergeven. terwijl ik dit opschrijf zie ik dat ik dit niet wil zelfvergeven. Ik wil het niet. Ik ben zo boos, ik wil het niet. En vanaf hier ga ik projecteren, het buiten mezelf leggen, zoals zichtbaar wordt in de opvolgende reacties:

Dan doe ik het toch niet? Dan bekijken jullie het allemaal maar. Dan doe ik het gewoon niet, als het toch geen zin heeft.

Ik vertrouwde op je, en nu laat je me vallen, net als ik weer een beetje ging vertrouwen.

Ik vind het ZO oneerlijk.

Laat maar – Afkeer – me afkeren.

Weglopen.

Kop in het zand.

Hier kan ik niet in blijven staan (welke blijkbaar een besluit is wat ik genomen heb, dat ik hier niet in kan blijven staan, en dus heb ik het opgegeven, mezelf opgegeven, en besloten niet te gaan staan).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb er razend van te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als in staat te ervaren om iemand te vermoorden, en hierin niet in staat om nog te communiceren met iemand en dus tevens niet in staat om me voort te bewegen deze dag en op te pakken wat gedaan moet worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet staat te voelen om nog te communiceren met iemand en om op te pakken wat gedaan moet worden deze dag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet nog zo’n dag te kunnen verdragen, ik kan het gewoon niet meer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te kunnen voorstellen hoe ik ooit zoveel dagen op deze manier heb door kunnen brengen, hoe ik dit heb volgehouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de lading van al deze dagen en de angst voor herhaling hierin nog me mee te dragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor herhaling van dagen en dagen waarin ik me voortsleep en doorduw in constante fysieke pijn en ongemak, dodelijk vermoeid bij iedere stap zoals ik ervaren heb in het verleden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze lading nog altijd op de achtergrond te ervaren, bij alles wat ik doe, waarin niets vanzelf gaat, ook niet als ik me ‘goed’ voel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe het is om te bewegen zonder deze lading in/als bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin geen oplossing voor mezelf te willen vinden maar gewoon te willen blijven zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf hierin te laten zitten, te laten vallen, en deze cyclus keer op keer te herhalen, waarschijnlijk al veel eerder zoals ikzelf geprogrammeerd heb in mijn fysiek, en welke programmering ik dus leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me uit het nest verstoten te voelen en hierin te vallen in plaats van zelf op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb steeds als ik wat rust neem en wat tijd neem om te lezen en ontspannen, dit eindigt in een stilvallen van de darmwerking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat mijn darmen stilvallen als ik zelf wat rust neem, waarin dit rust nemen gepaard gaat met geen zin hebben, en ik hierin minder oppak dan tot wat ik in staat ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet te zien zitten om constant bezig te zijn, dag in dag uit, terwijl ik tegelijkertijd ervaar dat ik niet optimaal effectief mijn werk doe, maar iets laat liggen en alleen doe wat gedaan moet worden, maar hier niet voorbij ga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet voorbij hetgeen gedaan moet worden ga, en hierin binnen de lijnen van mijn eigen programma blijf en een geloof en rechtvaardiging dat dit voldoende is, waarin ik verval in een verlamming in onderhevig zijn aan mijn programma.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het als zo tegennatuurlijk te ervaren om meer te doen dan hetgeen nodig is in mijn optiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb lui te zijn en telkens te proberen de kantjes er vanaf te lopen en dit te rechtvaardigen met dat ik toch oppak wat gedaan moet worden, om vervolgens boos te worden als in mijn fysiek deze luiheid – vertaalt in chemische relaties in het fysiek – de overhand neemt en de fysieke darmbeweging stopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten of ik mezelf de volgende keer wel doorduw, en hierin mezelf dus niet te vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet eens te vertrouwen in het schrijven van zelfcorrecties, aangezien ik een twijfel ervaar om deze te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het wel best te vinden om mijzelf zo op te geven zolang mijn fysiek het wel doet, en pas in actie te komen als mijn fysiek reflecteert wat ik zelf laat liggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb totale onverschilligheid in mezelf te ervaren naar mezelf toe hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘het is dat het moet, anders zou ik het niet doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik de hele tijd zo hard moet werken en niet gewoon leuke dingen kan doen, en in dit niet begrijpen een reden te zien om het niet te doen, en dus mijn niet begrijpen als excuus te gebruiken in zelfinteresse.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet begrijpen als excuus te gebruiken in zelfinteresse om te kunnen blijven doen wat ik wil, hetgeen gelijk is als ik in mijn omgeving in moeder en ex-partner gereflecteerd gezien heb in uitvergroting, waar ik wederom razend van werd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb razend te worden van het niet begrijpen te gebruiken als excuus om te blijven doen wat ik wil doen in zelfinteresse – welke ik zo fysiek gemanifesteerd heb als vermoeidheid – waarin ik dus razend word van mezelf in zelfinteresse.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te geloven dat ik dit ooit kan veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te willen moorden in het razend worden in zelfinteresse, in plaats van in te zien dat ik mezelf vermoord in het razend worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb wel te willen dat mijn darmen veranderen en de luiheid stoppen, maar niet zelf te willen veranderen en mijn luiheid in zelfinteresse op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mijn bezigheden in zelfinteresse welke ik ervaar als ‘ontspanning’ op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren op degenen die dit patroon hebben doorgegeven, in plaats van zelf te gaan staan en dit patroon te stoppen in mezelf, en hierin voorbij mezelf als programmering te gaan, aangezien de boosheid voortkomt uit het feit dat ik geloof dat ik hiertoe niet in staat ben, en hierin toegeef aan wat ik altijd ‘bevochten’ heb, namelijk dat je een familieprogrammering kunt veranderen in zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onderhevig zijn aan de familieprogrammering te hebben bevochten in plaats van samen te werken door in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de familieprogrammering te onderschatten in de invloed welke deze heeft op mijzelf.

Oplossing:

Ik stel mezelf ten doel mijn reacties op mijn fysieke hoedanigheid op het moment, in mezelf te stoppen, aangezien dit geen enkele zin heeft en het proces verlengt. Ik realiseer me dat ik weer in de fysieke consequentie zit, en dus deze consequentie door moet aangezien ik deze al gecreeerd heb; hetgeen is wat me zo boos maakt.

Ik realiseer me dat ik niet effectief preventief geleefd heb. Ik realiseer me tevens dat ik dit patroon zal blijven creeren totdat ik er werkelijk in detail inzie en in opsta in preventie; hetgeen is wat me zo bang maakt als angst dat ik dit niet doe/dat het me niet lukt.

Ik realiseer me tevens dat ik een laag ben doorgewandeld, en dat direct de volgende laag zich aandient, wat niet betekent dat ik het ‘fout’ gedaan heb, maar dat ik deze laag dien te gaan door wandelen. Het is niet ondersteunend om mezelf hierin aan te vallen in razernij; echter ik dien hier wel in veranderen als ik wil dat ik dit werkelijk oplos in mezelf.

Ik realiseer me dat ik mijn vertrouwen gelegd heb in een verandering in voedingspatroon, welke ondersteunend is, maar welke niet de oplossing is, en dat weet ik al heeeel lang. de enige werkelijke oplossing in de fysieke darmbeweging ligt in het komen tot zelfbeweging in het effectief samenwerken met mezelf als programmering en hier in op te staan en voorbij te bewegen.

Ik stel mezelf ten doel elke dag 1 ding op te pakken op het moment dat ik normaal zou stoppen in een ervaring van ‘gedaan hebben wat ik moet doen’, en hierin mezelf te trainen om voorbij mijn eigen limiet in/als programma te gaan.

Ik zie in dit moment wat er in me opkomt, en pas hier zelfvergevingen en zelfcorrecties op toe, waarna ik zie wat ik op zal pakken om te doen.

Beloning:

Tevredenheid met mezelf in ieder moment waarin ik meer doe dan ik gewend ben, waarin ik mezelf train in zelfbeweging voorbij de beperkingen van het programma, en hierin mezelf ondersteun in het vrijmaken van mijn programmering in zelfinteresse in luiheid.