mei 20, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 299 – Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf

Het is me de laatste tijd opgevallen hoe ik opzettelijk iets verkeerd aanpak, waarin ik met ‘verkeerd’ bedoel, op de automatische piloot zoals ik het altijd gedaan heb en waarin het, in het moment, lijkt of ik het weer zo moet doen, ook al is het allang een vervelende ervaring gebleken. De automatische piloot is hetgeen we altijd gedaan hebben zoals ons geleerd is en zoals dus is doorgegeven van generatie op generatie en/of zoals we onszelf aangeleerd hebben met een kleine ‘individuele’ verschuiving in het geleerde, als overlevingsmechanisme als aanpassing op wat we geleerd hebben.

Dit ‘weer zo doen’ levert altijd ergens energie op, welke meestal in eerste instantie een positieve energetische ervaring is, en welke achteraf – als ik inzie dat het verkeerd was en ik mezelf ‘aanval’ oftewel veroordeel op dit verkeerd doen – bestaat uit een negatieve energetische ervaring. En zo ben ik ten minste twee energetische ervaringen rijker.

Probleem:

Hoe langer ik dit doe, hoe meer de ervaring gaat spelen dat ik het niet meer kan stoppen, dat het ‘nu geen zin meer heeft’ dit te stoppen, want als ik eenmaal stop met deze reeks aan verkeerde handelingen, geef ik als het ware toe dat de de hele reeks handelingen die ik zo verricht heb in het verleden, ‘verkeerd’ was. En dat is nogal wat voor het ego als onderdeel van de geest, om in te zien en toe te geven. De hele geest vindt het geen goed plan dit toe te geven, want dit inzien is het begin van het einde van het bestaan van onszelf in/als de geest in/als energie, welke zich afkeert van de fysieke werkelijkheid en welke dus alles verkeerd om voorschotelt.

Dit toegeven is eigenlijk een toegift aan zelf. Want het bestaan in en als de geest, is gelimiteerd. De geest is afhankelijk van het fysiek om te overleven, dus de geest zal nooit zelfstandig kunnen bestaan, en dus kunnen we in de geest, participerend in positieve, neutrale en negatieve energie, nooit opstaan in en als eenheid en gelijkheid als onsZelf als Leven. Maar aangezien we onszelf gedefinieerd hebben als de energie in en als de geest, en hiermee gefuseerd zijn, samengesmolten, denken en geloven we dat ons bestaan afhangt van energie in en als de geest, en zullen we er ‘automatisch’ alles aan doen om onszelf in en als de geest in leven te houden.

Dus toegeven dat we het ‘verkeerd’ gedaan hebben, nee, dat is niet iets wat we snel zullen doen.

En dat is precies wat zelfvergeving inhoudt: een toegift aan onszelf, een teruggeven van onszelf als leven aan onszelf, door te begrijpen, in te zien en te realiseren dat we het verkeerd gedaan hebben en onszelf dit te vergeven.

De schrikbarende boodschap hierin: we hebben niet ‘iets’ verkeerd gedaan, we hebben alles verkeerd gedaan, omdat ons startpunt van hoe we tot nu toe geleefd hebben, in en als de geest is, dus verkerend in een omgekeerde werkelijkheid, dus verkerend in een illusie, welke een illusie op aarde voortbrengt.

Deze illusie bestaat in ongelijkheid, aangezien het is voortgebracht in en als de geest, welke in en als energie bestaat en dus in en als polariteit – een plus en een min – want alleen in polariteit kan de geest heen en weer bewegen tussen de plus en de min als ongelijkheid, en dus in een illusie van beweging als leven verkeren, en om de polariteit in stand te houden – plus en min – en in de geest te kunnen blijven verkeren, moeten we het dus ‘verkeerd’ blijven doen.

Hierin is deze toegift, dit toegeven en dus vergeven van onszelf, de enige werkelijke en blijvende oplossing om in en als onszelf tot leven te komen, en om in dit startpunt als leven, in eenheid en gelijkheid als leven, een leven op aarde voort te brengen.

Vroeg of laat zullen we allemaal deze lange weg ‘terug’ in moeten zien. En zoals op het station Utrecht groot op de muur geschreven staat, als iets wat we allemaal weten:

Hoe verder ik weg ga, hoe langer de terugweg is.

En ver weg, dat zijn we.

Conclusie:

De wereld waarin we leven bestaat uit een Opzettelijk Verkeerd Gemanifesteerde Werkelijkheid om onszelf, bestaande in en als energie in polariteit in de geest, in leven te houden, ten koste van het fysieke leven waarvan de energie afhankelijk is voor brandstof. De brandstof is vrijwel op, het fysieke lichaam – aarde, mens, dier, plant – is uitgeput.

Oplossing:

Individueel:

* Schrijven, om onszelf Hier te halen in de fysieke werkelijkheid en te zien in wie we zijn geworden in en als deze afkeer en afscheiding, zodat we op wat we zien in en als onszelf, zelfvergevingen kunnen toepassen en zo verantwoordelijkheid nemen voor onszelf hierin.

* De toegift aan onszelf welke start in de Zelfvergeving van onszelf in participatie en definitie in en als de geest, in afkeer/afscheiding van de werkelijkheid als het Fysieke Leven op Aarde.

* Zelfcorrecties in de vorm van het schrijven van zelfcorrigerende uitspraken en zelfcorrigerende doelstellingen als handleiding om onszelf te veranderen na het vrijmaken en verantwoordelijkheid nemen in en met de zelfvergevingen.

* Het werkelijk fysiek leven van deze zelfcorrecties; alleen als we de verandering werkelijk leven, zal verandering plaatsvinden in de wereld.

Er is een gratis online cursus waarin de basisprincipes geleerd en toegepast kunnen worden:

Desteni I Process Lite (ook in het Nederlands met Nederlandstalige buddy beschikbaar via inlog op de Engelse site)

Wereldwijd:

Het is nodig dat er gezorgd gaat worden voor een Leefbaar Inkomen voor iedereen zodat van hieruit het proces verder gewandeld kan worden tot in eenheid en gelijkheid voor al het leven. Een voorstel hiertoe is aanwezig:

Leefbaar Inkomen Gegarandeerd

Living Income Guaranteed

Alleen als de noodzaak tot overleving, welke ons in de geest vasthoudt, ophoudt te bestaan, is ieder mens in staat om het innerlijk proces van en tot zelfcorrectie te wandelen.

Beloning:

De Toegift van Onszelf als Leven in Eenheid en Gelijkheid, waarin de constante angst tot tekortkoming verdwijnt, waarin voldoende voedsel, water, huisvesting, gezondheidszorg en educatie is voor een ieder, waarin wordt samengeleefd in harmonie met dier, plant en aarde, waarin van elkaar geleerd wordt – werkelijk geleerd, dus praktisch toepasbaar in de fysieke werkelijkheid – zonder vorm van competitie, dus zonder angst voor verlies en vergelijking maar in ondersteuning van elkaar in gelijkheid.

Klinkt dit als een onhaalbare Utopie?

Zover zijn we dus heen, oftewel, heen als afwezig als verdwenen in de geest, en de weg terug is zo lang dat we deze niet meer zien en niet meer willen zien – waarin de ‘de weg terug’ niet werkelijk een weg terug is maar het deconstrueren van onszelf als wat we in en als onszelf in de geest hebben toegestaan in het verleden als het wandelen van een Oplossing.

Het de enige manier als Werkelijke en Blijvende Oplossing.

Een ieder weet dit heel diep in zichzelf.

De vraag is: ben je zelfoprecht genoeg om dit toe te geven?

Wees onderdeel van de Oplossing en start de wandel in jezelf, want de Oplossing begint en ligt in en als jezelf.