Ik voel me totaal gesloopt. Wat is het dat me sloopt? Ik ben gisteren 2 uurtjes op een afscheidsfeestje geweest waar veel bekenden op waren. Ik ben er geweest van 18.00 – 19.45 uur. Wat gegeten, een glaasje wijn gedronken, een kopje koffie. terugreizen, 21.00 thuis. Ervoor een dag gewerkt. een wat drukke dag op werk, maar verder niet zoveel anders. Zoals te zien in de omschrijving was het geen ‘uit de hand gelopen’ afscheidsfeestje voor mij. Dus waardoor ervaar ik mezelf als gesloopt?
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me totaal gesloopt te voelen, alsof ik mijn armen en benen niet op kan tillen, alsof ik mezelf niet op kan tillen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb stil te vallen zonder zelfvergevingen, terwijl ik echt niet stil ben van binnen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me lamgeslagen te voelen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nauwelijks op mijn stoel te kunnen zitten zo lamlendig en slapjes voel ik me.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als totaal afwezig te ervaren.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik met bekenden niet mezelf uitdruk zoals ik zou willen, wat oordelen geeft over mezelf geprojecteerd op de ander.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen oordelen te projecteren op de ander.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf geen dag vrij te kunnen veroorloven aangezien ik over een week ga verhuizen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om te verhuizen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor het afronden van de zaken hier in het oude huis, en bang dat het me niet lukt om af te ronden in het oude huis, terwijl ik alles prima heb voorbereid.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gesloopt te voelen door angst voor een definitieve verandering.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat het me niet lukt om definitief te veranderen, waarin het woord definitief hetgeen is wat angst aanjaagt; definitief als infinity met de- ervoor in plaats van in-, dus eindig in plaats van oneindig.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te worden van het woord eindig.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te houden van het woord eindig en alles wat eindigt.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat er gebeurt op een feestje met bekenden, wat aangeeft dat ik niet Hier aanwezig ben op het feestje.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb moe te worden van de interactie met mensen, wat aangeeft dat ik dus aan het inter-acten ben, de act die ik opvoer en die plaats vindt tussen mensen, in plaats van mezelf uit te drukken als mezelf, onafhankelijk van de ander.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te slopen door te inter-acten in plaats van mezelf uit te drukken als mezelf als Leven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb automatisch op de interactie over te gaan als er teveel mensen om me heen zijn.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik mezelf niet uitdruk als zelf als leven in communicatie met anderen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het me nooit gaat lukken om mezelf uit te drukken als zelfexpressie als Leven, en dus kan ik mezelf niet vergeven dat ik mezelf niet uitdruk als zelfexpressie als leven door een toekomstprojectie van ongeloof, waarin ik mezelf juist vasthoud in de automatische piloot van interactie door het niet kunnen vergeven van mezelf van deze automatische interactie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet onvoorwaardelijk te vergeven en voor wat ik geworden ben.
http://journeytolife.aldinhrvat.com/day-68-self-forgiveness-letting-go-a-complete-release/
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eerst te willen veranderen voordat ik mezelf kan vergeven, uit angst dat ik niet verander terwijl ik wel mezelf vergeef, wat ik ervaar als wel spreken maar niet doen, waarmee ik mezelf geen mogelijkheid geef tot verandering als ik mezelf niet werkelijk vergeef.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te vertrouwen op mijn woorden.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf ontzettend stom te vinden in de interactie met anderen.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het moeilijk te vinden op een feestje te zijn waar iedereen lol maakt doordat ik niet durf te zeggen dat er geen lol is zolang de wereld in brand staat en dus maar net doe of alles ok is, terwijl volgens mij zichtbaar is dat ik niet meedoe.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf oneerlijk te vinden door aanwezig te zijn op het feestje en niet echt mee te doen wat een ongemakkelijke ervaring geeft, in plaats van in te zien dat ik meer zelf-eerlijk/zelf-oprecht ben dan voorheen waarin ik meer meedeed.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet meedoe.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik door het ervaren van ongemak niet eerlijk ben doordat ik de pret verpest voor anderen die zien dat ik ongemak ervaar.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat anderen zien dat ik ongemak ervaar, terwijl ik niet weet wat anderen zien, alleen wat ik zelf zie.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb oordeel te hebben op anderen die net doen alsof, waarin ik mezelf vergeef dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard oordeel te hebben op mezelf die net doet alsof, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard dit net doen alsof van mezelf te projecteren op anderen waardoor ik geloof dat zij net doen alsof en niet ik.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet meedoe, waarin ik me schuldig voel dat ik mezelf niet uitdruk als die ik ben als Leven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik mezelf niet uitdruk als die ik ben als Leven, aangezien ik niet weet wie ik ben als Leven.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik weet wie ik ben als Leven, terwijl dat nu juist het hele punt is, ik weet niet wie ik ben als Leven en daar voel ik me dom en schuldig over, en dus doe ik net alsof (ik het wel weet).
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik weet wie ik ben als Leven, waarin ik iedereen die dit niet weet en leeft veroordeel als projectie van mijn eigen niet weten, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb anderen te veroordelen waarin ik mezelf zie als net te doen alsof ik weet wie ik ben.
Verschillende punten komen naar voren in dit blog, die ieder op zich meer specifieke uitwerking vragen. Vandaar wellicht het gesloopt, lamlendig en lamgeslagen voelen door meerdere punten die tegelijk opkomen, waarin lamlendig en lamgeslagen al sprekende woorden op zich zijn. Het lam Gods?
Ik start met wat moet gebeuren als eerste, namelijk het inpakken en verhuizen.
Ik stel mezelf ten doel de spullen in te pakken en alles af te ronden in het oude huis, adem voor adem.
Ik stel mezelf ten doel de punten die opkomen specifiek te benoemen en zelf te vergeven.
Ik stel mezelf ten doel mezelf toe te staan mezelf volledig te vergeven.
Reis van ziel naar Leven 