angst om alleen te zijn | Reis van ziel naar Leven

Een punt wat genoemd wordt in een interview in de serie van Anu kwam ik tegen in een interactie met partner m. Het ging over het uitgangspunt waarin ik iets benoem in ondersteuning van een ander, waarin het geen ondersteuning meer is als ik iets benoem vanuit een ‘exposing’ of blootleggen van een bepaald punt aangezien dit weerstand oproept tegen het blootleggen en tevens bestaat in mezelf in een ‘gelijk willen hebben’. Dat is niet ondersteunend voor een ander. Ik weet helaas niet meer exact welk interview het is en ik kan het niet meer terugvinden.

In een gesprek met m benoemde ik een punt wat ik graag wilde veranderen in de communicatie tussen ons vanuit zelfexpressie, hier werd naar geluisterd maar naar mijn zin niet voldoende op geantwoord en even hierna zag ik mezelf in een persoonlijkheid stappen en om aandacht vragen en in die persoonlijkheid, benoemde ik het punt opnieuw, nu vanuit deze ‘persoonlijke’ hoedanigheid waarin ik het punt in z’n algemeenheid wilde bespreken, echter vanuit een persoonlijke hoedanigheid en hierin tevens ging ‘bloot leggen’ hoe hij zich opstelde (in plaats van, zoals ik in eerste instantie deed, iets vanuit mezelf aan te geven zonder vergelijkingen met hem of wie dan ook). Natuurlijk ging hij zich verdedigen en direct kwam er een oud patroon naar boven met exact dezelfde bewoordingen als voorheen en de vraag of ‘we klaar waren’. Gelukkig kon ik hier mezelf ertoe zetten om weg te lopen, al bestond ik in het weglopen wel in een punt van ‘wanhoop’ en dus deed ik dit weglopen als soort van ‘wraak’ voor zijn vraag of we ‘klaar waren’ in een poging om de pijn van de ervaring van onmacht in mezelf te ontlopen.

Gedurende de douche erna en de tijd in de avond voor slapen en ochtend na opstaan heb ik gebruikt voor zelfreflectie en zelfvergeving op mijn reacties totdat ik de volgende dag het punt zag in mezelf waar ik ‘de mist in ging’ dat besproken wordt in het interview. Natuurlijk gaat hij in de verdediging als ik iets probeer ‘aan te kaarten’ vanuit een punt van ‘exposure’ om te laten zien dat ‘ik gelijk heb’. Dat is geen ondersteuning, niet voor de ander en niet voor mezelf; het is geen zelfexpressie en hierin gebruik ik mijn kennis en informatie om er zelf voordeel mee te behalen, ter compensatie van mezelf in een ervaring van wanhoop en ‘onkunde’- onkunde om mezelf uit te drukken. Dus wil ik een ander ‘blootleggen’ in plaats van het punt in mezelf bloot te leggen en onder ogen te zien. Zodra ik het punt duidelijk zag werd ik rustig en is de volgende dag met elkaar soepel verlopen zonder dat ik de neiging voelde om het opnieuw aan te kaarten. Een dag later benoemde ik hetzelfde punt nog eens op het moment dat het zich aandiende, nu weer vanuit zelfexpressie en hier werd het direct herinnerd als punt van verbetering zonder enig conflict en kon ik zelf oefenen in het uitdrukken van mezelf.

Waar ik me van gewaar ben is het moment dat ik ervoer/zag (en zie) waarop ik in deze persoonlijke hoedanigheid stapte en hierin letterlijk achter hem aanliep om hetgeen ik al benoemd had vanuit mezelf, nogmaals te bespreken, nu vanuit een ‘andere hoek’ om toch te proberen ‘gelijk te krijgen’ of eigenlijk om ‘aandacht’ te krijgen, weg van mezelf alleen. Hierbinnen een angst om ‘niet gehoord’ te worden en in de avond en ochtend, heel duidelijk het ‘alleen staan’ en de ervaring van angst hiervoor die ik probeerde te ontlopen door achter de ander aan te lopen en te ‘belagen’ met mijn woorden in en als de geest.

Het fijne hieraan is dat als ik het moment zie waarop ik in deze persoonlijke hoedanigheid stap – als een soort ‘switch’ als beslissing in mezelf binnen een seconde – ik mezelf hier ook kan stoppen en dus het gehele gesprek hierin richting kan geven. Aan mezelf is het om alleen te durven staan, om de gekoppelde ervaringen hierin onder ogen te zien, alleen met en als mezelf, zodat ik dit direct kan doen en niet eerst allerlei afleiding en conflict hoef te creëren. Van hieruit kan ik mezelf ondersteunen in mijn zelfexpressie van iets nieuws in communicatie met m wat tevens voor hem een punt van zelfverandering/-verbetering kan zijn, echter dit is niet het doel want dan moet de ander veranderen in plaats van ikzelf.

Een groot deel van de zelfvergevingen heb ik gewandeld in genoemde avond en ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf nog niet te vertrouwen in dit punt van zelfverandering en ‘angst te ervaren’ dat ik dit conflict opnieuw zal creëren waardoor de communicatie en samenwerking van kwaad tot erger verloopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door in en als een angst voor alleen staan binnen een overeenkomst, ik door creatie van conflict langzaam mijn eigen angst opbouw en manifesteer totdat ik alleen kom te staan ‘buiten’ de overeenkomst en zo vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf ‘buiten te sluiten’.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als de angst voor de pijn van een ervaring van ‘alleen zijn’, in en als de neiging om m achterna te lopen en te belagen met mijn woorden in een poging om ‘gelijk te krijgen’ en ‘aandacht te behouden’, dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat alleen als ik de pijn opnieuw ervaar, ik mezelf hierin kan ondersteunen met toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie en zo de afgescheidenheid in en als mezelf in dit punt kan stoppen.

Ik realiseer me dat ik mezelf vind als ik hier doorheen wandel.

Ik realiseer me dat ik deze ondersteunende toepassing altijd bij de hand heb, waar ik ook ben en met wie ik ook ben en dus, hoef ik mezelf niet langer te laten vallen in de afgescheidenheid in en als de geest in de ervaringen van emoties en hoef ik ook niet langer conflicten te creëren ter afleiding van mezelf in deze energetische ervaringen.

Ik realiseer me dat ik het tegenovergestelde zal bereiken als ik iets deel vanuit een uitgangspunt van ‘gelijk hebben’ aangezien ik hierin niet gelijk sta als mezelf als m als leven.

Ik realiseer me dat er een seconde-moment van beslissing is wie ik ben – aanwezig in en als de geest in ongelijkheid en dus, op weg om ‘gelijk en aandacht te krijgen’ of aanwezig in en als mezelf, in en als de adem ter ondersteuning van en als mezelf als leven in gelijkheid zonder afscheiding in en als de geest en dus in eenheid.

Ik realiseer me dat leven geen gelijk hoeft te hebben en dat leven zich beweegt via subtiele veranderingen die niet altijd direct zichtbaar zijn.

Ik realiseer me dat ik iets kan uitdrukken in zelfexpressie, ter ondersteuning van mezelf waarin ik het bij mezelf houd, of dat ik een algemeen punt ter ondersteuning van een ander, in dit geval m bespreekbaar kan maken maar dat ik deze twee benaderingen niet kan mixen om mijn eigen voordeel te behalen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het moment dat ik op wil staan in en als een persoonlijke hoedanigheid om gelijk te krijgen en mezelf te disciplineren om in en als de adem aanwezig te zijn met en als mezelf en de energie hierin door me heen te laten gaan in plaats van deze ‘af te leiden’ naar m toe.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de energetische ervaringen van angst voor het alleen staan en hierin mezelf te vinden, door de energie door me heen te laten gaan in en als de adem en hierbij het uitspreken van zelfvergevingen totdat ik stabiel ben in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het proces van alleen staan als ik in reactie verkeer op m, door de tijd heen te beoefenen en mezelf te vergeven en corrigeren waar nodig.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen om in en als zelfexpressie te communiceren naar m toe ter ondersteuning van mezelf.

Als en wanneer ik m de woorden ‘zijn we klaar?’ hoor uitspreken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik voorbij een punt van zelfverandering gegaan ben in mezelf waarin ik in en als een persoonlijke hoedanigheid, aandacht loop te trekken van m in datgene waarvan ik mezelf heb afgescheiden en ben blijven afscheiden door niet in mezelf te zien.

Ik realiseer me dat er wellicht een punt van verbetering algeheel aanwezig is ook voor hem, echter als we allebei in reactie zijn is het onmogelijk om iets te bespreken en dus is de enige oplossing voor het moment het stoppen van mezelf in reactie en inzien waar ik aan mezelf in en als zelfverandering, voorbij ben gegaan.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen als ik de woorden ‘zijn we klaar’ hoor zoals de woorden zelf ook aangeven.

Ik stel mezelf ten doel om mijn eigen energetische ervaringen terug te halen naar zelf en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik tegen kom.

Ik stel mezelf ten doel te zien welk moment ik gemist heb in en als zelfverandering en waarom en hiermee te werken in en als mezelf zodat en totdat ik in staat ben om te voorkomen dat ik woorden als ‘zijn we klaar’ in en als reactie uitlok.

Gerelateerde interviews: