maart 28, 2014 door vanZielnaarLeven

Als en wanneer ik mezelf mijn zelfexpressie zie inhouden in en als ‘wraak’ als ervaring dat ik niet wil dat een ander mij ziet in een specifieke zelfexpressie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vasthoud aan onprettige ervaringen en interpretaties gekoppeld aan herinneringen welke ik niet onderzocht heb op werkelijkheid.

Ik realiseer me dat ik boosaardigheid uitleef als wraak terwijl de boosaardigheid feitelijk naar mezelf gericht is en ontstaan in een ander moment waarin ik hetgeen ik zie en welke deze boosaardigheid triggert, ik in mezelf onvoldoende of niet onderzocht heb en zo niet heb zelfvergeven en gecorrigeerd en dus nog leef in een situatie in en als zelfwraak als boosaardigheid naar mezelf toe.

Ik realiseer me dat ik boosaardigheid uitleef als wraak als inhouding van mijn zelfexpressie voor iets als ervaring wat ik niet heb ‘gekregen’ maar waarvan ik wel geloofde dat het ‘zo zou moeten zijn’.

Ik realiseer me dat ik in eerste instantie alleen mijn boosaardigheid dien te stoppen en kan onderzoeken en niet direct iets hoef te leven in en als zelfexpressie naar buiten toe – het stoppen en zelfvergeving is (onderdeel van) zelfexpressie in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel de ervaringen te onderzoeken die opkomen als ik mijn zelfexpressie inhoud en deze te stoppen in en als mezelf in een inademing en mezelf de ervaring te vergeven en uit te ademen en los te laten.

Ik stel mezelf ten doel te zien of er een aanduidbare herinnering is die ik nader kan onderzoeken ten aanzien van deze ervaring van het inhouden van de zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel te zien waar ik het patroon waar ik op reageer, zelf leef in en als boosaardigheid als sabotage naar mezelf en mezelf hier te vergeven en corrigeren zodat ik mezelf in en als de wraak als boosaardigheid gericht naar/geprojecteerd op een ander, direct kan stoppen en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel mijn geloof ten aanzien van wat ik niet heb ‘gekregen en wat ‘zo zou moeten zijn’ in en als de geest te vergeven en los te laten en te leven ‘wat wel zo is’ hier in fysieke realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit blog niet te durven en willen plaatsen in en als een angst dat ik hierdoor mijn zelfexpressie alleen maar meer in ga houden in en als een geloof dat iedereen die dit blog leeft, nu gaat letten op mijn zelfexpressie en of ik die nu wel of niet leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mensen letten op mijn zelfexpressie, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik let op mijn zelfexpressie als er mensen in de buurt zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen dat mensen gaan letten op mijn zelfexpressie en niet te willen dat ze dan eventueel zien dat ik mijn zelfexpressie wellicht inhoud als wraak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen dat mensen mijn wraak als boosaardigheid zien en dus houd ik mijn zelfexpressie in, terwijl juist dit inhouden van de zelfexpressie de wraak is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nog niet te durven staan in en als de beslissing tot het onvoorwaardelijk stoppen van wraak in en als het inhouden van mijn zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik mezelf moet laten zien, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit het moeten is die plaatsvindt in en als mezelf in mijn eigen geest, in en als bescherming van wie ik werkelijk ben in en als boosaardigheid, want als ik mezelf uitdruk in een moeten, lijkt het net of ik niet boosaardig ‘ben’ in dat moment en dus, wordt het moeten een bescherming van mezelf in en als boosaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de keuze nog te willen behouden om mezelf wel of niet uit te drukken in en als eigenbelang, in en als angst.

Ik realiseer me dat ik juist door deze twijfel te laten zien, de aandacht hierop richt in en als mijn eigen geest en zo mezelf vastzet in en als het aandacht trekken van de ander (=de mind).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in en als de geest in aandacht op zelftwijfel.

Ik stel mezelf ten doel, de twijfel in en als mezelf te stoppen, zelf te vergeven, mezelf te omarmen hierin en mezelf te corrigeren voor en als mezelf welke ik niet perse zichtbaar hoef te maken en uiteindelijk de zelfcorrectie te leven in en als zelfbeweging, dus uit beweging van mezelf en voor mezelf.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik over twijfel, te onderzoeken op praktische realiteit en mezelf te ondersteunen in en als het vergroten van mijn inzicht hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik mijn zelfexpressie heb ingehouden in en als wraak en dit dus wil verbergen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik dit zo als oplossing heb geleefd als wat niet het beste is in een opvoeding waarin ik niet geleerd heb mezelf uit te drukken in en als zelfbegrip voor de boosaardigheid die zich heeft ontwikkeld in ieder mens en zolang er geen begrip en zelfbegrip is hierin, wordt de boosaardigheid beantwoord met boosaardigheid en wordt de zelfexpressie onderdrukt met deze boosaardigheid in en als angst voor een ontmanteling van de eigen boosaardigheid en zo houden we elkaar en onszelf gevangen in boosaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een oordeel te hebben op boosaardigheid en wraak en hierin angst ervaar voor de boosaardigheid en wraak van een ander, welke eigenlijk juist het geprojecteerde zelfoordeel is van deze al dan niet onderdrukte boosaardigheid in en als mezelf en angst in, als en voor het eigen zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van het woord wraak en dus niet gelijk te staan aan mezelf in en als het woord wraak, waardoor ik mezelf zal wreken in en als de onderdrukking van het woord wraak.

Ik stel mezelf ten doel het woord wraak nader te onderzoeken en te ontdoen van energetische aanhechtingen als reacties in en als mezelf.

Wordt vervolgd

2012: The Family Tree System vs. Tree of Life

– See more at: http://heavensjourneytolife.blogspot.com/2012/06/eat-fruit-from-tree-of-knowledge-of.html#sthash.NaRE80Vu.dpuf

Eat the Fruit from the Tree of the Knowledge of Good and Evil: DAY 52 – See more at: http://heavensjourneytolife.blogspot.com/2012/06/eat-fruit-from-tree-of-knowledge-of.html#sthash.NaRE80Vu.dpuf

Eat the Fruit from the Tree of the Knowledge of Good and Evil – Day 52

Eat the Fruit from the Tree of the Knowledge of Good and Evil: DAY 52 – See more at: http://heavensjourneytolife.blogspot.com/2012/06/eat-fruit-from-tree-of-knowledge-of.html#sthash.NaRE80Vu.dpuf

——————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 459 – Herkenning als de mantel der liefde – zelfcorrecties

Dag 477 – Autoimmuniteit – een zelfonderzoek

Dag 478 – Afwijzing – zelfcorrecties

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in weerstand omdat ik geen herkenning ervaar als ‘de mantel der liefde‘, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de mantel der liefde als herkenning, een herkenning van systemen weergeeft op gevoelsniveau welke gekoppeld is aan voorgeprogrammeerde zielsgroepen en zo afscheiding en afwijzing creeert en/of in stand houdt, terwijl er feitelijk altijd gelijkheid aanwezig is in en als het fysiek waarin we elkaar als zodanig allemaal kennen zoals we onszelf kennen.

Ik realiseer me dat als ik participeer in afwijzing, ik mezelf niet (her)ken in hetgeen ik afwijs in de ander als wat in mij aanwezig is maar niet erkend door mezelf.

Ik realiseer me dat hetgeen ik niet herken, ik ook niet erken in en als mezelf en ik mezelf dus gedeeltelijk afwijs en zolang ik mezelf gedeeltelijk afwijs ben ik niet heel.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te leren kennen in de gebieden waarin ik geen herkenning en dus weerstand ervaar en mezelf te erkennen in en als het afgewezen gebied door toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie op hetgeen ik weerstand ervaar en op de energetische ervaring van de weerstand zelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken of hetgeen ik weerstand op ervaar als wat ik zie in een ander, ik dit eventueel in een ander gebied in mijn leven op dezelfde wijze toepas of juist niet toepas terwijl ik deze manier eigenlijk afwijs in en als mezelf en zo mezelf saboteer en de boosheid hierover ten aanzien van mezelf, vervolgens projecteer op een ander die deze toepassing of gebrek aan toepassing, laat zien.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven en corrigeren in het gebied waar ik de zelfsabotage leef zodat ik, als en wanneer ik hetzelfde zie gebeuren in een ander, ik niet langer boosheid ervaar en leef maar mezelf direct corrigeer en richting geef in en als zelfondersteuning en eventueel hierin aanwezig ben ter ondersteuning van een ander.

Spite: what Else is there?

Ik stel mezelf ten doel de mantel der liefde als (gevoels)herkenning op te lichten en mijn participatie en verwikkeling hierin zelf te vergeven en corrigeren en zo te leren om liefde te leven als gelijkheid in en als het fysiek, in en als de realisatie dat ik hierin geen liefde of ook maar iets van gevoel of emotie hoef te ervaren om in gelijkheid te leven met en als mezelf in communicatie met een ander.

Wordt vervolgd

Leer jezelf te ontdoen van de mantel der liefde in ondersteuning van jezelf op weg naar een leven in en als gelijkheid en hieruit voortvloeiend ter ondersteuning van al het leven:

Desteni-I-Process-Lite (gratis cursus online)

——————————————————————————————————————

maart 25, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 458 – Afwijzing – zelfcorrecties

Blog voor context: Dag 477 – Autoimmuniteit – een zelfonderzoek

Als en wanneer ik mij mezelf zie afwijzen in afwijzend gedrag naar moeder en/of een ander die hetzelfde patroon in mij triggert, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als ik mijzelf afwijs in gedrag wat ik laat zien, ik mezelf niet vergeef en dus mezelf niet kan corrigeren aangezien hetgeen ik mezelf niet vergeven heb – wat inhoud dat ik het werkelijk begrijp, vanaf het ontstaan tot aan de manifestatie – zich als het patroon van afwijzing opnieuw zal aandienen, net zolang totdat ik het begrijp en mezelf vergeven heb en dus feitelijk verwijderd hierin en vrij om in correctie te wandelen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf het afwijzend gedrag naar moeder en/of een ander die hetzelfde patroon in mij triggert, te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel te overwegen om het punt ter sprake te brengen ter ondersteuning van beider inzicht in de op elkaar reagerende systemen en dit te doen als ik zie dat het verhelderend kan zijn.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik bemerk mezelf niet te kunnen vergeven, nader te onderzoeken in schrijven wat er aan energetische reacties blijft hangen welke ik niet heb ingezien ter bescherming van mezelf in en als de geest, zodat en totdat ik hier zicht in heb en mezelf dus begrijp, vergeef en uiteindelijk corrigeer.

Als en wanneer ik een patroon van afwijzing in mijzelf getriggerd zie worden door een patroon van een ander wat ik interpreteer als ‘zichzelf wegcijferen’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als ik zo’n patroon zie in een ander, ik mezelf niet beter kan voelen door en in de aanwezigheid van die ander door iets ‘leuk te vinden van de ander’ en dat wil ik niet in en als de geest, ik wil me natuurlijk ‘beter’ voelen dan wie of wat hier is als mezelf om energie te genereren en mezelf zo voort te zetten in en als energie, in en als de geest en dus vind ik een andere manier om ‘me beter te voelen’ oftewel energie te genereren, namelijk door diegene af te wijzen en mezelf ‘beter te voelen dan die ander’ dus door ongelijk te gaan staan.

Ik realiseer me dat ik in en als dit zelfbehoud in en als energie, in en als de geest, de ander in deze specifieke relatie gerelateerd aan het getriggerde patroon, niet wil ondersteunen in een geloof dat ik hierin verloren ga, wat in en als de geest ook zo is – de geest blijft niet (be)staan in (fysieke) gelijkheid want dan is de polariteit verdwenen als de energiebeweging tussen plus en min en als ik die ander ondersteun kan ik mij niet langer beter als ‘meer’ voelen dan die ander.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn reacties in en als het patroon van afwijzing van de ander en mezelf hierin te vergeven en corrigeren in en als de realisatie dat ik dit patroon ontwikkeld heb puur ter overleving in en als de geest, in en als energie en dat ik dit niet langer persoonlijk hoef te maken of te nemen, het is hoe de geest/de mind gecreeerd is en zichzelf hercreeert en het is aan mij om hierin op te staan en dit te stoppen en mezelf werkelijk te ondersteunen in en als leven, in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel de persoonlijkheid als het persoonlijk nemen te stoppen en in het patroon te zien welke zich aandient en hierin mezelf te vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel om als en wanneer ikzelf voldoende stabiel ben, te zien of en hoe ik de ander kan ondersteunen indien nodig en mogelijk en dit toe te passen naar beste inzicht ter verbetering van mezelf in en als leven in en als gelijkheid in en als het fysiek.

Wordt vervolgd

Ik kwam nog een uitspraak van Bernard tegen over autoimmuunziektes:

De mind attacks what is best for all as disease, as unknown because unnatural, not preprogrammed.

De geest valt aan wat het beste is voor alles en iedereen als ziekte, als onbekend want onnatuurlijk, niet voorgeprogrammeerd.

——————————————————————————————————————————–

(klik op afbeelding)

maart 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 457 – Autoimmuniteit – een zelfonderzoek

Ik was vandaag op een lezing van Circadian welke een stukje over autoimmuniteit ging en hoe dit in een fase van en na zwangerschap altijd een rol speelt. Het afweersysteem van de moeder wordt tijdens de zwangerschap onderdrukt aangezien het anders het eigen kind zou afstoten als indringer/lichaamsvreemde stof in het lichaam en hoe dit na de zwangerschap een rol kan spelen als de hormonen drastisch dalen en de moeder hier op kan reageren door (tijdelijk) het kind ‘af te stoten’ als de hormonale balans niet op orde is en het fysiek het niet op kan vangen zoals optimaal zou zijn. En ook dat het autoimmuunsysteem van de vrouw enorm sterk is, wat hieraan gerelateerd is. De spreker omschrijft het ook heel mooi als dat het immuunsysteem het ‘duurste’ traject is van het lichaam waarmee hij bedoelt dat dit systeem het meeste energie kost/verbruikt, samen met het werk van de hersenen die 20% van de energie inneemt. Dus vertaald, zijn we enorm druk binnenin onszelf met het geestbewustzijnssysteem en het beschermen van onszelf tegen alles wat ons bestaan in en als de geest bedreigt. Ook werd duidelijk dat we in feite zelf de schade toe richten door ontstekingsreacties te produceren – bijvoorbeeld het virus is niet het probleem maar hoe ons lichaam hierop reageert om het zo goed als mogelijk onschadelijk te maken. Dat op zich is de bedoeling maar het wordt een probleem als dit proces uit balans raakt en gezonde cellen gaat aanvallen waar dit niet nodig is en dus ontstekingen produceert waar dit niet nodig is en tevens juist niets doet als er wel iets moet worden opgeruimd, zoals bijvoorbeeld bij kankercellen. Het geestbewustzijnssysteem is volledig geintegreerd waardoor het voor het lichaam veel moeilijker is om zelf de balans te herstellen en de geest interfeart dus altijd in dit proces. Ik maak hieruit op dat we dus fysiek geleid worden door ons immuunsysteem in de vorm van autoimmuniteitsreacties (reageren terwijl niet nodig) en het nalaten van een effectieve immuniteitsoplossing (niets doen/achterover leunen terwijl we actie moeten ondernemen) ter bescherming van onszelf in en als de geest, in en als energie, terwijl we hierin dus het meeste energie verbruiken en de fysieke substantie opbranden binnen dit proces, in gevecht met onszelf.

Ik voelde bij het gegeven van de afwijzing van de moeder van het kind na geboorte een beweging in mezelf welke ik hier in zelfvergeving zet in en als zelfonderzoek. Dus het betreft geen absolute informatie maar informatie die in mijzelf ligt opgeslagen.

Hetgeen ik voelde bewegen is een realisatie dat ik hieraan gerelateerd een herinnering heb opgeslagen als afwijzing van de moeder (waarschijnlijk onderdrukt of zelfs onbewust). Het is ook hetgeen ik zelf angst voor heb ervaren dat zou gebeuren als ik zwanger zou worden en een van de factoren waarom ik de keer dat ik zwanger was, de beslissing heb genomen het weg te laten halen. Angst dat ik in een postnatale depressie zou komen, gerelateerd aan hoe ik op dat moment (14 jaar geleden) verstrikt zat in de ervaring van familiepatronen binnenin mezelf. Een direct begrip in mezelf ook voor een enorm sterke ervaring van afwijzing geprojecteerd op mijn moeder en/of een ander die dit patroon triggert in mij. Uiteindelijk betreft het een afwijzing van (een deel van) mezelf in autoimmuniteit – een afwijzen en aanvallen van een deel van mezelf – getriggerd door iets in een ander en vervolgens geprojecteerd op die ander. En hierin een ervaring van gemis van intimiteit en een verlangen naar ‘intimiteit ervaren zonder weerstand’ en dit weer gerelateerd aan een ander waarbij dit ervaren wordt, welke feitelijk is voorgeprogrammeerd en illusionair bestaat in en als de geest, maar voelt als werkelijkheid en ‘alsof het zo moet zijn’ en ondertussen leidt tot een zoeken naar intimiteit buiten zelf waarin de afscheiding binnenin zelf in stand wordt gehouden en/of zelfs vergroot.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te wijzen in mijn gedrag van afwijzing naar moeder en/of een ander die hetzelfde patroon triggert in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te missen in een ervaring van intimiteit zonder weerstand naar een ander toe, dus eigenlijk zonder weerstand naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te missen zonder weerstand naar mezelf toe, dus in eenheid en gelijkheid met wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn leiding weg te geven in wie ik ben in ervaring en gedrag met anderen door in te gaan op triggerpunten en zo in een mindconstruct – een constructie opgebouwd in en als de geest en fysiek gemanifesteerd – te belanden, in plaats van mezelf te gronden in en als mijn fysieke aanwezigheid, in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gedrag van afwijzing in stand te houden door een ander af te wijzen als weerspiegeling van een afwijzing van een deel van mezelf, welke feitelijk een autoimmuunreactie is als fysieke manifestatie van deze afwijzing van een deel van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb intimiteit te ervaren in en als de hormonale activatie welke de eigen immuniteit onderdrukt en welke aanwezig is met reproductie als doel, om aan te trekken, seks te hebben en voort te planten – aangezien als er geen aantrekking bestaat ter onderdrukking van de onderliggende zelfafwijzing, er geen reproductie zal plaatsvinden aangezien dit voelt als afwijzing van de ander welke leidt tot afstoting van de ander en dus zouden we dan niet eens overwegen om seks te hebben en onszelf dus niet voortplanten (als we dit niet stoppen, vergeven en corrigeren in en als zelf als een richting geven van en als zelf, de ervaringen van de geest uit, het fysiek in).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hormonale activatie als herkenning als aantrekking als liefde als intimiteit te ervaren in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er hier sprake is van een polariteit en er dus angst en onderdrukking van de weerstand aanwezig is welke bedekt wordt met de mantel der liefde; de mantel der herkenning als connectie, in en als de zielservaring welke ik voor waar aanneem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf alleen te bewegen als er een herkenning als mantel der liefde aanwezig is en als deze niet aanwezig is, weerstand te ervaren en mezelf dus niet te bewegen en zelfs te overwegen om weg te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te overwegen om weg te gaan van de weerstand, in plaats van de neiging tot weggaan te weerstaan en zelf op te staan in en als de weerstand en mezelf hierin richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaringen van liefde en intimiteit te geloven en dus ook mijn ervaringen van afweer en afstoten te geloven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten leiden door voorprogrammering in en als de geest, bedoeld voor en gerelateerd aan reproductie of juist geen reproductie, zodat er niet buiten de paden getreden wordt die in en als het geestbewustzijnssysteem zijn aangelegd, binnen onszelf en buiten onszelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de schuld te geven van mijn gedrag in autoimmuniteit in plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaringen die plaatsvinden binnen deze autoimmuniteit door toepassing van zelfvergeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moeite te hebben met de daadwerkelijke zelfverandering door de fysiek gemanifesteerde weerstand heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf afgewezen te voelen door afwijzing als autoimmuunreactie van een ander en te denken dat ik een ander afwijs als ik reageer in en als een autoimmuunreactie binnenin mezelf op het gedrag van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door (mijn waarneming van) een patroon van ‘zelf weg cijferen’ van en in een ander, een patroon van afwijzing van die ander in mij te laten triggeren, welke dus feitelijk ook een afwijzing van mezelf is dus een ‘zelf weg cijferen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te wijzen, weg te cijferen als reactie op wat ik waarneem als de zelfafwijzing als het zelf wegcijferen van een ander en dit te verstoppen in een ervaring van afwijzing geprojecteerd op die ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de manifestatie van zelfafwijzing/zelf wegcijferen/zelf terughouden af te wijzen in de ander en/als in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wraak te nemen door zelf weg te cijferen in en als het inhouden van zelfexpressie waarin ik mezelf onderdruk in en als mijn eigen boosaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn van aard.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te onderdrukken in en als wraak en boosaardigheid, welke in principe plaatsvindt ter verdediging van een eventuele ervaring van eventuele afwijzing door een ander op afstand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wraak als boze aard te gebruiken als verdediging om afstand te bewaren om mezelf in en als een energetische ervaring te behouden, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik hierin het fysiek – mijn eigen fysiek op afstand houd door middel van een onderdrukte ervaring van angst en boosaardigheid in en als een autoimmuunreactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb druk te zijn met mijn eigen autoimmuunreacties in en als de geest en gemanifesteerd in en als het fysiek.

Wordt vervolgd

Wetenschappelijk artikel ten aanzien van autoimmuniteit:

Abnormale celdood cruciaal bij ontstaan auto-immuniteit

Voorbeeld van fysieke therapeutische ondersteuning en uitleg:

Mens Sana

Echter zolang (de rol van) het geestbewustzijnssysteem niet in overweging wordt genomen zal er geen werkelijke oplossing plaatsvinden die we zelf kunnen wandelen en leven.

Interviews ter ondersteuning van het verkrijgen van inzicht in het ontstaan van virussen in relatie tot het geestbewustzijnssysteem:

The Evolution of Viruses

The Evolution of Viruses (Part 2)

Fighting off Viruses

The Virus and the Body

Mind + Virus Versus Body

Interview ter ondersteuning van het verkrijgen van inzicht in stress in relatie tot het geestbewustzijnssysteem:

Stress: The History, Origin and Nature

———————————————————————————————————————–

maart 20, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 456 – Schoonmaken – zelfcorrecties

Dag 475 – Schoonmaken – zelfvergevingen

Als en wanneer ik een klusje zie wat gedaan moet worden en hierin denk ‘ik moet dit of dat nog doen’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik heel vaak een klusje zie om op te pakken en dat ik dit niet meteen doe en vervolgens kom ik het weer tegen en nogmaals en steeds denk ik, ik moet dat klusje doen en zo stapelt het klusje zich op in mijn hoofd.

Ik stel mezelf ten doel als het een klein klusje is, dit meteen te doen en als het een grotere klus betreft, dit op papier te schrijven en direct te plannen wanneer ik het op ga pakken zodat de klusjes zich niet opstapelen in mijn hoofd/in de geest.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in angst of paniek over stof dat maar blijft komen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik paniek ervaar in en als de angst om niet op te staan en in de geest in en als gedachten die angst activeren en bestaan in en als de angst zelf, te blijven ronddwalen en hierin steeds minder en minder fysiek te bewegen.

Ik realiseer me dat ik het stof oordeel; een oordeel heb over het stof zelf en het aanwezig zijn van het stof en het terugkomen van het stof.

Ik realiseer me dat ik niet gelijk sta aan het stof en dus niet gelijk sta aan de stof waaruit ik besta (fysiek – we komen uit stof en zullen vergaan tot stof).

Ik stel mezelf ten doel de oordelen op het stof zelf te vergeven en te zien waar ik me verhef in de geest ten aanzien van het stof en het schoonmaken en wat ik liever wil doen dan schoonmaken.

Ik stel mezelf ten doel het stof opruimen in te passen in mijn dagelijkse/wekelijkse activiteiten in en als kleine klusjes zoals hierboven omschreven.

Als en wanneer ik mezelf geirriteerd zie worden als ik bezig ben met de stofzuiger en alles opzij moet zetten en de stofzuiger achter me aan trek wat niet altijd soepel gaat, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik er iets van vind, ik vind het een irritante klus en belachelijk dat ik het moet doen.

Ik realiseer me dat ik me erger aan al die spullen die in de weg staan.

Ik realiseer me dat ik veel spullen bewaar, opruim op stapeltjes maar niet exact doorkijk wat weg kan en wat moet blijven.

Ik stel mezelf ten doel stapeltjes spullen uit te zoeken en te sorteren op wat moet blijven en wat weg kan.

Ik stel mezelf ten doel mijn oordeel als wat ik vind van het stofzuigen te stoppen en zelf te vergeven, ook al zie ik niet direct waar de oordelen vandaan komen en te bewegen in en als de adem terwijl ik stofzuig.

Ik stel mezelf ten doel spullen zo praktisch mogelijk neer te zetten.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een gedachte als ‘het is me teveel’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in mijn hoofd constant bezig ben met opruimen en dus hetgeen wat werkelijk opgeruimd moet worden in fysieke werkelijkheid, als teveel ervaar.

Ik realiseer me dat ik gedachten over opruimen, niet opruim in mijn hoofd en mijn participatie in gedachten over opruimen niet effectief stop.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te stoppen met participatie in gedachten over opruimen door zelf iets naar voren te komen en richting te geven en klusjes fysiek op te pakken zoals omschreven in eerste zelfcorrectie.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in onrust en angst als het eerst een boeltje en bende wordt alvorens het is opgeruimd als ik de hokken van de dieren schoonmaak, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik hier een patroon heb overgenomen en eigen gemaakt als dat het constant netjes moet zijn zodat ik achteraf zo min mogelijk hoef op te ruimen.

Ik stel mezelf ten doel op te ruimen als ik werkelijk fysiek opruim en als ik hier niet mee bezig ben, gedachten over opruimen los te laten op de uitademing en eventuele energetische ervaringen in te ademen en zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel om tijdens het opruimen, gedachten over de troep die het eerst wordt en als dat ik dat allemaal op moet ruimen, te stoppen in mezelf en door te gaan met de fysieke bezigheid die ik al vaak gedaan heb en welke iedere keer weer leidt tot een opgeruimde plek en schone hokken.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een opzien tegen schoonmaken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in gedachten bevind in een toekomstprojectie, een berg in de geest creeer waar ik tegenop zie en zo mijn leiding weggeef en mezelf vermoei.

Ik stel mezelf ten doel mijn borstbeen iets op te tillen, mijn schouders iets naar achteren te bewegen, mijn kin iets omhoog te doen en te ademen; alles in kleine bewegingen waarin ik mezelf naar voren haal en mezelf richting geef in het stoppen van participatie in een opzien tegen schoonmaken en in het fysiek bewegen tot schoonmaken zoals omschreven in eerste zelfcorrectie: kleine klusjes oppakkend zodra ik ze zie en grotere klussen opgeschreven, gepland en dan gedaan.

Leadership – Reptilians – Part 273

———————————————————————————————————————————–

maart 18, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 455 – Schoonmaken – zelfvergevingen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan schoonmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren rondom de taak van schoonmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren bedolven te worden onder het vele schoonmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het schoonmaken als ‘veel’ te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me alleen te voelen in de taak van het schoonmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het schoonmaken als ‘te zwaar’ te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het schoonmaken niet meer aan te kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten waar ik deze lading rondom het schoonmaken vandaan heb aangezien ik helemaal niet zo vreselijk veel hoef schoon te maken maar hier wel elke dag tegenop te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te huilen van het tegen het schoonmaken opzien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te belasten elke dag met het opzien tegen schoonmaaktaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alle andere taken te vertragen door het opzien tegen een schoonmaaktaak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deze opbouw van ‘opzien tegen’ niet serieus te hebben genomen in mezelf en te vinden dat ik niet zo moet zeuren en niet zo moeilijk moet doen aangezien de taken vrij minimaal zijn gezien de grootte van mijn huishouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik me aanstel.

Er is een tijd geweest waarin ik fysiek zo verzwakt was en zoveel pijn in mijn schouders had dat iedere taak een enorme opgave was. De angst reist nog steeds mee dat ik het niet voor elkaar krijg om mijn huis schoon te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te hebben dat ik niet in staat ben om mijn huis schoon te houden.

Ik vroeg eens in een chat aan Sunette (of eigenlijk was het Mikey) hoe het komt dat ik me zo nerveus ervaar als er eerst rommel is tijdens het proces van schoonmaken en opruimen en het antwoord was dat het te maken kon hebben met ervaringen van (voor)ouders, waarvan ik ook hierin het idee heb dat het een rol speelt.

Mijn moeder was geen grote poetster, ze poetste op maandagochtend het huis, het was verzorgd maar niet brandschoon en ze hield ook niet echt van schoonmaken. In principe deed ze alles alleen hierin, het enige wat wij deden was onze eigen kamer onderhouden en afdrogen ’s avonds; mijn vader werkte full-time en verzorgde tuin en onderhoud van het huis. Mijn oma (moeder van moeder) was juist erg netjes en druk met schoonmaken al zag ze naarmate ze ouder werd wat meer dingetjes over het hoofd. Hoe zij hierin stond, geen idee. Dan vertelde mijn moeder eens dat ze er een hekel aan had als haar moeder aan het stofzuigen was als ze thuis uit school kwam en ze haar dingetjes wilde vertellen. Ik wilde als ik uit school kwam juist even niet direct praten en vond het vervelend als mijn moeder direct naar beneden kwam zodra ik de deur binnen stapte, wat ik na haar verhaal begrijp aangezien zij dit juist zelf wel graag wilde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schoonmaken als zonde van mijn tijd te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet goed te worden van het vele schoonmaken aangezien ik volgende week weer precies hetzelfde moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het schoonmaken als zinloos te ervaren omdat het zo snel weer vies wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen waardering te ervaren voor het schoonmaken en het schoonmaken niet te waarderen, terwijl ik wel van een schoon huis houd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor het stof dat zo snel weer verschijnt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren onder het stof bedolven te worden en er niets tegen te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mijn huis te laten vervuilen en versloffen en vervallen en er niets meer om te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op het stof dat steeds terugkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het stof vies te vinden maar mezelf te lamlendig te ervaren om het tijdig op te ruimen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gestoord te worden van het alles opzij schuiven bij het afstoffen en stofzuigen en het liefst een leeg huis te willen zodat het eenvoudig schoon te maken is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb elke week vreselijk op te zien tegen het schoonmaken van de hokken van de dieren en een soort van paniek te ervaren als alles eerst een boeltje en bende wordt door al het hooi en stro en zaagsel voordat het weer schoon is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verdeeld te ervaren ten aanzien ten aanzien van het schoonmaken van de hokken aangezien als ik eenmaal bezig ben, het wel gezellig is omdat de dieren erom heen hobbelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb paniek te ervaren als alles eerst een bende wordt alvorens het opgeruimd en schoon is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van ‘het gaat maar door’ te hebben ten aanzien van het schoonmaken.

Voor dit blog alleen deze zelfvergevingen en zichtbaar is hierin hoe hetgeen wat opkomt, op de de geest van toepassing is als bijvoorbeeld ‘het gaat maar door’ en ‘angst ervaren bedolven te worden onder’.

(Klik op afbeelding voor gratis interview)

—————————————————————————————————————————–

maart 17, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 454 – Haast

Ik zie door de dagen heen dat ik elke dag haast ervaar terwijl ik uiteindelijk elke dag de dingen vrij eenvoudig gedaan krijg maar het door de dag heen vervelend maak voor mezelf door de ervaring van haast en de ervaring hierin verweven dat ik te weinig doe.

Dit wil ik niet meer. Dan komt hierin weer de vraag omhoog, wanneer is het fysiek comfortabel en wanneer is het comfortabel in de geest als binnen de comfortzone? En deze vraag zet me weer aan tot een ervaring van haast; alsof de haast me ondersteunt om voorbij de grenzen van de geest – comfortzone te bewegen; dat ‘schiet niet op’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op te jagen in en als een ervaring van haast, in en als een idee dat ik teveel binnen mijn comfortzone beweeg.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van haast, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me in en als de geest beweeg in en als een opstapeling van ideeen van alles wat moet gebeuren. Ik stel mezelf ten doel, de opstapeling los te laten in het moment en te focussen op de fysieke bezigheid die ik op dat moment doe. Ik stel mezelf ten doel, hetgeen ik wil doen die dag, op papier te schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een idee te maken van ‘binnen en voorbij de comfortzone bewegen’ en hierin een ervaring van haast te manifesteren in mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een idee van binnen en voorbij de comfortzone bewegen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in en als de geest een idee heb gemaakt van de comfortzone waarin ik een ervaring van haast creeer voor en als mezelf en waarin ik tevens ontevredenheid creeer, alsof ik niet genoeg doe en/of alsof ik het niet goed doe als ik mezelf in een comfortabel tempo blijf bewegen. Ik realiseer me tevens dat ik wat ik doe vergelijk met wat anderen doen. Ik stel mezelf ten doel, participatie in vergelijkingen in en als de geest direct te stoppen. Ik stel mezelf ten doel participatie in ideeen van binnen en voorbij de comfortzone in en als de geest direct te stoppen. Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in een comfortabel bewegen door de dag heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf door de dag heen oncomfortabel te ervaren door het bewegen in een ‘opzien tegen’ hetgeen ik moet/wil doen en in en als dit ‘opzien tegen’, later te beginnen met hetgeen ik wil doen en hierin een ervaring van haast te creeren in en als mezelf en vervolgens ontevredenheid als ik minder tijd over heb om nog iets anders te doen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van ‘opzien tegen’ hetgeen ik moet/wil doen, dan stop ik, ik adem. Ik sta even stil met mezelf en zie in mezelf wat ik doe, welk oordeel als gedachte ik opgooi binnenin mezelf waarin ik mezelf verzwaar en niet wil doen wat gedaan moet worden. Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in de moment van ‘opzien tegen’ hetgeen ik moet/wil doen door toepassing van zelfvergeving en adem waarin ik let op de ervaring die in mij aanwezig is, zodat ik de energetische ervaring meeneem in de zelfvergeving en mezelf hier niet mee rond laat lopen. Ik stel mezelf ten doel, mezelf te bevrijden van bezwarende energetische ervaringen en mezelf hier niet mee rond te laten lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf rond te laten lopen met energetische ervaringen en mezelf hierin en hiermee te bezwaren – waarin ik bezwaren creeer tegen de praktische bezigheden.

Als en wanneer ik mezelf bezwaren zie maken tegen praktische bezigheden die gedaan moeten worden, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in een energetische ervaring participeer die de praktische, fysieke bezigheid ‘zwaar doet lijken’. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de praktische, fysieke bezigheden zwaar zijn door participatie in en als energetische ervaringen van bezwaar. Ik stel mezelf ten doel, mezelf te bevrijden van de bezwaren door de energetische ervaringen en gedachten die vooraf gaan aan de praktische, fysieke bezigheden, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, waarin ik me realiseer dat deze gebaseerd zijn op een herinnering. Ik stel mezelf ten doel, de herinnering, indien zichtbaar, zelf te vergeven en onvoorwaardelijk los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van ‘ik kan niet meer’ te manifesteren die me de adem beneemt.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van ‘ik kan niet meer’ die me de adem beneemt, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik tegen een ‘grens’ aanloop. Ik realiseer me dat ik teveel maak van deze grens en zo de grens meer maak dan het is en dus een berg creeer voor mezelf. Ik stel mezelf ten doel, te ademen en langzaam, fysiek te bewegen totdat de ervaring van ‘ik kan niet meer’ die me de adem beneemt, afneemt, waarin ik rustig adem haal.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meer te participeren in ideeen in en als de geest over fysieke, praktische bezigheden dan in de fysieke, praktische bezigheden zelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een idee over een fysieke, praktische bezigheid, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf vertraag in de uitvoer van de fysieke, praktische bezigheden, in plaats van de fysieke, praktische bezigheden vertraagd uit te voeren. Ik stel mezelf ten doel, mezelf te vertragen in en als de uitvoer van de fysieke, praktische bezigheden en me zo stapje voor stapje voort te bewegen en als hierin een ‘ondraaglijke ervaring van traagheid’ in me opkomt, deze zelf te vergeven, in te ademen en los te laten op de uitademing.

—————————————————————————————————————————-

maart 14, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 453 – Zelfvergeving handen – praktisch gecorrigeerd

How will you change if you Understand Consciousness in its Functionality? (klik op link)

Dag 471 – Draag jij afwashandschoenen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onvoorzichtig te zijn en zijn geweest met mijn handen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de huid van mijn handen niet in overweging te nemen door een tijdje gebruik te maken van verdund alcohol in en als een angst voor bacterie en virus, geactiveerd door de woorden van een toenmalige partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf bestaande in en als angst in en als de geest te laten activeren door (geloof in) woorden van een ander en hiernaar te handelen zonder hierin de huid van mijn handen, mijn handen als mezelf en dus mezelf in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de huid van mijn handen te hebben verwaarloosd waarin ik ‘werkhanden’ wel leuk vond en stoer, totdat het jaren later niet meer leuk en stoer is en het fysiek ongemakkelijk en onprettig is doordat de huid sneller kapot gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb lang door te gaan met mijn handen in het water in en als een automatische voortzetting van een herinnering over afwashandschoenen zonder de praktische voordelen als zelfzorg van het gebruik van afwashandschoenen in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als de geest te participeren in conversaties in mijn hoofd en hierin niet in mijn handen aanwezig te zijn en zo dingen te laten vallen, sneetjes te maken en tegen voorwerpen aan te tikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te participeren in en als een ervaring van haast in en als de geest en hierin niet in mijn handen aanwezig te zijn maar sneetjes te maken aan bijvoorbeeld karton.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten verleiden tot het kopen van 5 goedkope aardappelmesjes in 1 pak waarmee ik snel in mijn handen snijd in plaats van 1 functioneel aardappelmesje voor dezelfde prijs als hetgeen waarvoor ik eigenlijk op stap ging.

Als en wanneer ik mezelf in verleiding zie komen tot een aankoop van meerdere ‘goedkopere’ voorwerpen als ‘voordeeltje’ in plaats van 1 goed werkend, functioneel voorwerp, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in de geest in de toekomst als een soort van voorraad aanleggen of hamsteren als ‘mezelf veilig stellen’ met meerdere voorwerpen ter reserve waarin ik de functionaliteit van het goedkopere voorwerp niet onderzoek en in overweging neem.

Ik realiseer me dat, als ik 5 goedkopere voorwerpen heb die niet werken, ik alsnog naar de winkel zal gaan om alsnog het ene, iets duurdere en functionele voorwerp te kopen en dus dubbel geld hieraan uit te geven a=dan als wanneer ik direct 1 goed werkend, functioneel voorwerp – in dit geval aardappelmesje koop.

Ik realiseer me dat ik in een ervaring van ‘hamsteren’ ik participeer in de geest en me zo laat verleiden in en als de geest tot een voorraad aanleggen, gebaseerd op een ervaring van angst voor tekortkoming in de toekomst, welke me uiteindelijk meer geld doet uitgeven en zo participeer ik op meerdere vlakken in en als de geest: toekomstprojectie, angst, verleiding, geld uitgeven, hamsteren, terwijl als ik 1 functioneel voorwerp koop zoals ik op dit moment nodig heb, ik mezelf hier aanwezig houd, tevreden naar huis ga met wat ik nodig heb waarmee ik goed kan werken en waarin ik mijn fysiek – mijn handen in dit geval – in overweging neem en zorgzaam hiervoor ben, zonder angst en toekomstprojecties uit de kast te halen.

Ik stel mezelf ten doel, de kwaliteit van het te kopen voorwerp te onderzoeken en met 1 functioneel en goed werkend product naar huis te gaan welke ik gebruik zolang als mogelijk en pas als dit voorwerp niet meer bruikbaar is, op stap te gaan voor een nieuw functioneel en goed werkend voorwerp binnen de financiele mogelijkheden in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een angst geactiveerd door de woorden van een ander, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf wat mij activeert in angst (als oordeel in en als de geest) en pas hier zelfvergeving op toe en ik onderzoek tevens waarom ik mij laat activeren door deze specifieke persoon (als weerspiegeling van een persoonlijkheid in/als mezelf).

Ik stel mezelf ten doel mijn handen in overweging te nemen en zorgzaam te zijn voor de huid van mijn handen zoals deze er nu voorstaat en niet langer bezig te zijn met hoe ik dit in het verleden gedaan heb.

Ik stel mezelf ten doel afwashandschoenen te gebruiken voor afwas en andere schoonmaakklussen met water en hierin te onderzoeken welke handschoenen het beste passen en prettig werken.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van haast, dan stop ik, ik adem. Ik adem en herhaal de woorden in mezelf “Patience is Pushing” (geduld is (voort)duwen) * waarin ik mezelf vertraag en verder ga met hetgeen ik fysiek bezig ben.

*Uit commentaar Sylvie bij Dag 472 (…)”Rushing is Reacting (haasten is reageren) en Patience is Pushing (geduld is (voort)duwen) (…)”

“The Understanding that the Snail has of Life on Earth is more Advanced than the Human – Find out Why” (klik op link)

———————————————————————————————————————

maart 12, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 452 – Waar is de angst om fouten te maken aan gerelateerd?

Ik zie opeens waardoor ik angst ervaar om fouten te maken: fouten maken kost……..GELD om het op te lossen, in veel gevallen. Welke energie genereert in de geest, welke de kans om fouten te maken vergroot door participatie in en als de geest in energie en zo dus energie als geld genereert voor het systeem.

Tevens zie ik hieraan verbonden hoe ontzettend veel werk er te doen is; er is zoveel op te pakken, zoveel uit te schrijven, welke een ervaring van haast geeft, welke een neiging tot onzorgvuldigheid geeft, welke de kans op fouten maken vergroot, welke meer tijd in neemt om op te lossen en er dus minder tijd is om het vele werk in te doen.

Deze punten zijn onderdrukt aanwezig de laatste tijd, gerelateerd aan de handen waar ik in het vorige blog over ben begonnen te schrijven. Ik zie mezelf al een aantal dagen/weken veel ongecontroleerde beweginkjes maken met mijn handen, kleine sneetjes, ergens tegenaan tikken, iets laten vallen. Hierin ben ik in een ervaring van haast aanwezig en zelfs als ik focus op hetgeen ik doe, maak ik nog steeds dezelfde ongecontroleerde beweginkjes waarin dus duidelijk is hoe deze focus niet werkelijk hier is maar plaats vindt in dezelfde ervaring van haast in en als de geest. Het is niet iets wat ik ken van mezelf in mijn bewegingen – motorisch ‘onhandig’ of ‘onvoorzichtig’ zijn – dus des te meer opvallend. De ervaring van haast is wel een bekende en al erg lang (bewust) in mij aanwezig en deze komt nu aan de oppervlakte en toont zich in mijn fysieke bewegingen.

Dan ervaar ik een weerstand als angst om te vertragen, een angst als ‘ojee er is zoveel te doen, als ik vertraag duurt het nog langer’, welke natuurlijk een sabotage-truc is van mezelf in en als de geest om mezelf in de snelheid van de energiebeweging te houden. En een angst om ‘verzwolgen’ te worden onder de hoeveelheid fysieke arbeid die gedaan moet worden en hierin een angst voor mezelf om het gewoon op te geven en te stoppen en mezelf te laten verzwelgen.

De grote grap hierin is dat ik mezelf nu verzwelg in de ervaring van haast en angst, gevangen in het scenario van tijd en geld gerelateerd aan energie in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om fouten te maken in en als een angst dat als ik een fout maak, het geld kost om dit op te lossen en dit heb ik niet/niet voldoende.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik onvoldoende geld heb om eventuele gemaakte fouten door mezelf op te lossen/op te laten lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren extra zaken op te pakken in en als een angst dat ik niet alles gedaan krijg wat ik oppak, waarin ik neig minder te doen dan ik zou kunnen in potentie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren schulden te maken als ik meer oppak en hierbij ‘hulp’ nodig heb, al dan niet door een eventueel gemaakte fout, en zo ‘schulden maak’ want het is toch mijn ‘eigen schuld’, had ik maar niet meer op moeten pakken ‘dan wat ik aankan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om meer op te pakken dan wat ik aankan binnen mijn voorprogrammering in een angst om fouten te maken en schulden te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren een ander te belasten met mijn schulden/fouten als ik meer oppak dan binnen mijn voorprogrammering hoort.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf ineffectief te houden door in haast te participeren en hierdoor veel tijd in te nemen in en als een ervaring van haast en angst om niet voldoende tijd te hebben en hierin juist te vertragen in hetgeen ik gedaan krijg, in plaats van te vertragen in en als de geest en fysiek zorgvuldig en langzaam te werk te gaan – langzaam als een fysiek tempo – en zo meer op te pakken in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de schuld te geven als ik iets verkeerd doe wat geld en/of tijd kost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus angst voor schuld te ervaren in en als de angst om fouten te maken; schuld in geld en/of schuld als ervaring als ‘schuldige’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om de schuldige te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in een schuldige en in het scenario van schuld en schulden welke altijd wijzende vingers geeft in plaats van zelfverantwoordelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ‘zonde van mijn geld’ te vinden om het te besteden aan een fout die ik gemaakt heb die ik had kunnen voorkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geld als ‘van mij’ te zien en me hierin te definieren in relatie tot wel of geen geld hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te balen van mezelf als ik een fout maak, iets verkeerd doe welke eigenlijk komt doordat ik baal als het geld kost om dit op te lossen wat ik als zonde ervaar en/of dat het tijd kost waardoor ik andere zaken die ik van plan was te doen, niet meer op kan pakken in dat moment welke gerelateerd is aan energie (energie in de geest; geld in de wereld) als dat ik graag iets had afgemaakt welke mij een goed gevoel geeft als het af is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een goed gevoel te geven als iets af is en tevens angst te ervaren om iets af te maken in en als een angst dat ik een fout heb gemaakt en over het hoofd heb gezien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als zonde te ervaren als ik geld uitgeef aan het oplossen van hetgeen ik verkeerd gedaan heb en dus zo participerend in de zonde als participerend in en als de geest in en als de geestelijke overleveringen door de generaties heen – een ervaring van zonde te creeren, binnenin mezelf en fysiek gemanifesteerd, en zo het geld aan het systeem te leveren, betalende voor mijn zonde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb als ik eenmaal veel tijd heb besteed aan het oplossen van gemaakte fouten, liever al het andere wat ik eigenlijk van plan was te doen, helemaal laat gaan en het liefst helemaal niets meer doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefst helemaal niets meer te doen in en als een ervaring dat ‘het toch geen zin’ heeft aangezien ik de meeste tijd en het geld al kwijt ben aan het oplossen van gemaakte fouten, van vergissingen in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen zin te hebben om zaken op te pakken gerelateerd aan een fysiek gemanifesteerde ervaring van ‘het heeft toch geen zin’, welke altijd aan een einddoel gerelateerd is, namelijk aan het verdienen van geld = beloning welke energie genereert in en als de geest, waardoor ik nooit werkelijk hier ben, geen zin heb om zaken op te pakken omdat ik zo gehaast ben en zoveel moet doen, hierdoor de zaken oppakken voor mezelf vervelend maak door participatie in een ervaring van haast in en als de geest in plaats van hier te zijn, in en als het fysiek en met zorg de handelingen te verrichten als mezelf, in aanraking van iets buiten mij als mezelf en zo stap voor stap, adem voor adem, mezelf te bewegen in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb altijd maar aan het rennen en rennen te zijn in en als de geest, op weg naar de volgende beloning als energetische ervaring, bewegend in en als een angst om fouten te maken en schulden te maken en dus geen beloning te ontvangen maar een oordeel als ‘straf’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te rennen en rennen als angst voor een (zelf)oordeel op een eventueel gemaakte fout en zo zelf te verkeren in en als de geest en dus hetgeen ik doe, verkeerd/gekeerd te doen en dus fouten te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet op te willen geven in en als de ervaring van beloning en zo van beloning (ervaring van ontspanning) naar beloning te bewegen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik in en als het bewegen naar een beloning toe, strevend naar een einddoel, ik mezelf automatisch in en als een ervaring van angst behoud als beweging in en als de geest als ‘dit is wie ik ben’, gebaseerd op de polariteit van straf en beloning.

Ik schrijf een paar korte zelfcorrecties om fysiek mee te beginnen aangezien het groot construct is die steeds duidelijker zichtbaar wordt door de dagen heen.

Als en wanneer ik mezelf gehaast ervaar in en als de geest in mijn fysieke handelingen, dan stop ik, ik adem. In plaats hiervan adem ik nogmaals diep in en uit en pak fysiek werkelijk vast waar ik mee bezig ben waarin ik aanwezig blijf in en als de adem en zo beweeg ik verder, steeds meer vertragend in de handelingen die ik doe.

Als en wanneer ik in dit moment de gehaaste energetisch energie door mijn lichaam op en neer voel gaan, dan stop ik, ik adem. Ik oefen in mezelf hoe ik deze energie terug kan geven aan mijn lichaam totdat ik me stabieler voel in mijn fysiek waarin de wijze waarop ik mijn handelingen uitvoer zal laten zien hoe effectief ik ben hierin.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in mezelf in het moment naar welk einddoel ik aan het streven ben in en als de geest waarin ik mezelf stop, adem en zelfvergeving toepas op wat ik verlang.

Ik stel mezelf ten doel het construct door de dag heen waar te nemen en steeds gedetailleerder uit te schrijven, zelfvergeven en zelfcorrigeren waarin ik me realiseer dat dit een construct is die mijn dagelijkse effectiviteit bepaalt, waar ik dagelijks druk mee ben. (Interview: Humble, Considerate & Godhood – Reptilians – Part 271)

—————————————————————————————————————————

maart 10, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 451 – Draag jij Afwashandschoenen?

Sinds een aantal jaren is de huid van mijn handen erg droog en na elke afwasbeurt of poetshandeling met water, moet ik mijn handen insmeren met handcreme. Ook komen er snel sneetjes of kloofjes in, vaak als ik met kartonnen dozen bezig ben op werk. Los van de structurele resonantie gerelateerd aan de handen – het enige wat ik zo kan benoemen is de handen in relatie tot zelfmeesterschap – ben ik bezig met een praktische oplossing: afwashandschoenen! Sinds een aantal dagen gebruik ik deze en hoef ik mijn handen beduidend minder in te smeren. Het gebruik van afwashandschoenen had ik nooit werkelijk in overweging genomen; ik vond het wat ‘suf’ en tevens leek het me niet praktisch in gebruik en vond ik dat ik ‘gewoon met mijn handen in het water moet kunnen’. Ik realiseerde me vandaag dat dit gerelateerd is aan een herinnering waarin mijn moeder meerdere keren gezegd heeft dat ze afwashandschoenen ‘vervelend’ vindt om mee te werken. Dus zij waste vroeger altijd af zonder handschoenen en vette haar handen hierna in. Hieraan wat variaties aan redenen toegevoegd door mezelf op de reden van mijn moeder om geen afwashandschoenen te dragen welke maakte dat ik hier nooit aan begonnen ben. Tot vorige week. Aanvullend ten grondslag aan de droge handen heb ik zo’n 10 jaar geleden een periode verdund alcohol gebruikt ter ‘ontsmetting’ waarna het erop lijkt dat de huid een soort van beschermlaagje kwijt is die niet meer terugkomt, al had ik daarvoor ook al droge handen. Opmerkelijk hierbij is dat toen ik in Zuid-Afrika was op de farm, het binnen een paar dagen verdwenen was; het water is daar heel zacht een een klein beetje bruin. Dus het water hier speelt een rol in de droogheid van de huid. En dan vasthouden aan een idee over afwashandschoenen, dat is niet zorgzaam voor mijn handen, voor mijzelf en mijn lichaam. Zodoende is voor mij de periode van de afwashandschoenen aangebroken.

Zelfvergevingen en zelfcorrecties volgen.

………

“Therefore, instead of human beings in every touch realising that that which they touch, is one with who they are, the essence of that which exist is one with who they are, that all that exist within existence is themselves, that nothing that exist is separate from who they are. Whatever or whoever you touch – it is YOU – it is one with who you are. But not have that which you touch exist as a picture in your mind – your mind must be cleared of all pictures because who you are is not a goddamn picture, you are the living word as one with who you are. Then when you touch, you will realise you’re touching yourself, you’re not separate from anything within and of existence, that it doesn’t exist as a picture separate from who you are within you, but exist as an expression as one with who you are.”

Veno – Structural Resonance – Part 2 – Phase 7

“Who you are don’t exist within and as pictures, pictures was designed and generated by the mind consciousness systems ( as I have explained during infancy) within you so that you may ‘lose’ ‘sight’ and ‘lose’ ‘touch’ of who you really are as infinite sound movement, as the living word as one with who you are. You, as an infant, did see who you really are, did see yourself as one with who you are – yet the unconscious mind transferred within you while developing within the mother’s womb, defined that which you touched, felt, tasted and chewed according to pictures, which then visualized your eyes to the pictures designed within the mind. Becoming a mere picture in a pictured reality – separate from who you really are. Instead of each touch being the touch of you within and as the realisation that only I remain, I am here, I am touching me, the expression of that is not of pictures.”

………