februari 27, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 587 – The body-being-mind relationship – Wants and needs, the approach of food

I was walking in the supermarket where I looked at all the products and deserts in the refridgerator. In my mind, I was imagining how it would be if I could choose freely from all these products and taste them. For many years I am not doing this, because I have physical sensivities towards sugar and I can not eat too much milk-products because then it will be/become to heavy to digest. So I imagined how it would be if I would not have these physical sensivities and could eat them all, and all seems nice and tasty to me.

Then I imagined from a starting-point of awareness within and as my physical body and I experienced how eating all these products would not be what my body prefers and how it would burden my body and my digestive system and how the sugar would give the sensation of too much sweeteness and affecting my body in subtile contractions. From this starting-point, I did not experience a want or desire at all to taste all these products and it would not make sense to do so; I in this awareness, in/as my physical body did simply not have the need – nor the want – for these products to eat / to feed myself with.

Within this two approaches, it became very clear to me how much we are influenced by all these products on the planks in the supermarket and how it is distracting ourselfves from our physical awareness of what we need in and as our physical body. How I start to believe that I ‘need’ these products, that I ‘need’ to taste them and if not, I am missing out on something because ‘everyone else is able to do so’. I assume everyone else is able to do so because the planks on the supermarket are filled with it so that must entail that everyone or at least, a lot of people are buying it and I assume that if a lot of people are buying it, they should be able to eat and digest it proparly. And so, I compare myself towards others in and as my assumptions about them, coming forward out of the products that I see on the planks in the supermarket, that I see in the store that are ‘selling well’.

Is this the fact, that other people are able to digest these products proparly? That I actually do not know, I only know that the products are available in a large amount and so, they must be selling well. This has nothing to do with how their bodies are digesting these products and it has everything to do with the wants and desires in/as the mind to taste and eat freely from all these products, as how I described at the beginning of this blog.

Within this want and need, feeded by the consumption-availablities in for example the supermarket, I learn to adapt the needs in/as myself in/as my physical body to what I want in/as the mind and so, the food that our body needs, becomes adapted/changed/surpressed into my wants and desires in/as the mind, to satsify these desires in/as the mind. And the more I condition myself in/as my physical body to my desires and wants in/as the mind, the more I am loosing this awareness within and as myself as what my physical actually needs and is able to digest, what supports my physical body and what is a actually a burden to my body. And the more I burden my physical body and so, loosing my physical awareness in what I phytsically need, the more I start tending to ‘feed’ myself in/as the mind with products that I want and desire in/as the mind because this is the only thing that I experience within and as myself – I have lost ‘contact’ in/as awareness with and as myself, in/as my physical body. I ‘need’ to fill myself in/as the mind as substitution for this experience of ‘being lost’ within and as myself and so, I am loosing the awareness to make a deifference between wants in/as the mind and needs of and as my physical body. Because the ‘want’ in/as the mind, becomes a ‘need’ now as experience in/as the mind that I have physically manifested.

Within this, my physical body becomes a ‘burden to me’ because it is no longer able to support me effectively because it is busy with trying to sort out all these products as ‘burdens’ that I gave and give it to digest. So, I assume that my physical body is no longer supporting me, without noticing that in the first place, I did not support my physical body. I did not see it as a living organism that is working day and night, 24 hours to sustain a balance in itself, to sustain the live in itself, which gives me the opportunity to live here on earth and to birth myself in and as the physical as expession of myself in and as life.

When we start eating what is supporting ourselves in and as the physical, we will become more and more aware of what our physical body needs and what is best for it at certain moments. This is quite a process to walk as we cannot in one moment change the adaptations in and as our physical bodies that we ourselves caused in the first place, as the adaptations have been physically manifested. So, we have to walk back that what we have created in/as the mind, to see how we created all the imbalances and where we placed all the burdens within and as ourselves, in and on our physical bodies and within this the process will be most effective when we support our physical body as well to bring it back to a supportive functional state (as far as what is possible within the current condition and situation that one lives in). Our physical body is patient, however it is also limited and we do not have endless time to sort this out. Because the burdens have consequences and it is destroying the live inside ourselves in/as the physical body, in/as this physical existance, as we all know and notice when we grow older and the symptoms are showing itself.

If your body is not so much showing physical symtoms of sensivities, then this path can be walked in common sense. This does not mean that one cannot ever eat for example something that is nice and sweet anymore, it does more mean that in and as common sense, each one has to approach the physical body on itself and see where it needs support and also from a basic-understanding about food in general, one can feed the body properly in allignment with the physical activities and conditions, instead of filling the wants and desires in/as the mind. This should be/become part of each ones basic-education.

So far for today a small example of the difference in approach in relation to food, from a perspective in/as the mind and from a perspective in and as physical awareness and how a shift/change in awareness and approach, can be the start of an eventual massive change and difference for ourselves in/as our physical bodies and from here, for this physical existance as a whole.

Related blog from an economic perspective: Meconomics: Fear of Missing Out and Opportunity Cost

The mind-body relationship – Timeline

Disclaimer:

This blog does in no way contain a medical advise. With unclarity about a condition – physically or mentally – always contact a practioner/specialist/doctor in the related area to get the support you need and from here, see how you can additionally walk your own process to get to know and support yourself in relation to your own body and mind.

———————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

februari 25, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 586 – Als je het misbruik eenmaal hebt toegestaan, zul je de misbruiker worden

Desteni Art Pinterest

If you had an Experience where you ‘Feel’ you have been Abused, the only way that you’re going to get out of it, is with a Complete Forgiveness and to Face the Experience again in a similar way. Where you end up going through an experience, where you fear you may be Abused, and where you have to Stand and Live without Abuse, completely Live. Because I mean, Trust can only Exists if you Trust. Abuse can only Exist if you Allowed it. Or you Abuse. The problem is – Once you’ve Allowed Abuse, you’ll become Abuser. That is in Always the case. The Way you Abuse, then depends on many many factors.

(Interviews from the Farm 60: Candida and Self abuse)

Een stukje verder in het onderzoek naar de aanwezigheid van schimmels (Dag 581).

In vorig blog (Dag 585) is me duidelijk geworden hoe ik door in emotie/reactie te gaan, mezelf kwets en tegelijkertijd kwetsbaar maak en tevens vanuit hier een ander probeer te kwetsen in een poging de ander uit te lokken om ook in reactie te gaan en dus kwetsbaar te worden zodat ik niet de enige ben die kwetsbaar is in dat moment.

Dit is een vorm van self-abuse / zelfmisbruik en tevens van abuse / misbruik. Once you’ve Allowed Abuse, you’ll become Abuser. Ik heb het misbruik toegestaan, in dit geval in mezelf, gebaseerd op herinneringen/gedachten/aannames binnenin mezelf door in reactie te gaan en probeer hier vandaan een ander uit te lokken om ook in reactie te gaan. Dit is feitelijk wat we constant zien gebeuren in relaties en met name in intieme relaties. Hierin ontstaat een verwikkeling en afhankelijkheid van elkaar in en als de mind/geest, in en als reactie op elkaar en om niet te willen ‘verliezen’ blijven we de ander het liefst uitlokken. Echter, ik heb mezelf hierin allang verloren, ‘once I’ve allowed the Abuse’. Ik sta niet alleen, in en als zelfverantwoordelijkheid, wat inhoudt dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben in reactie in gedachten, gevoelens en vooral emoties die aan de oppervlakte komen.

So, within the Candida then, it is all to do with the Interest you have in Abuse, in the Fear that you then develop from it of being Abused again. Which then makes it Impossible for you to experience you because you are Subject to what you’ve already experienced, you Subject to Memory. Now the Memory comes first before a new experience come, so now a new experience is Impossible.
Now you start to Ferment inside.

Bernard: Ok, It’s like you are now becoming like Wine, Like Alcohol, and therefore your body produce more more Sugar in and you’re taking more and more sugar and the Candida gets more because you are becoming Intoxicated with your Memories of Unfairness and within that you become more and more ‘Full of Wine’

(Interviews from the Farm 60: Candida and Self abuse)

In het onderdrukken en wegstoppen van deze ervaringen van misbruik en de angst om opnieuw misbruikt te worden, ben ik mezelf aan het fermenteren en verzuur ik langzaam aan. En zal ik tevens nieuwe situaties van angst voor misbruik creëren totdat ik mezelf hierin onder ogen te zie, de herinneringen onderzoek, mezelf hierin te vergeef en corrigeer en niet langer toesta dat ik mezelf misbruik door in emoties, gebaseerd op herinneringen te ‘schieten’ en van hieruit te gaan schieten op een ander oftewel, te proberen om de ander uit te lokken om ook in emotie/reactie te gaan en gaan schieten. De herinneringen van ‘oneerlijkheid’ komen zo duidelijk naar boven in een gerelateerde situatie dat ik werkelijk denk/geloof dat de situatie opnieuw oneerlijk is – wat misschien ook zo is – en hierin denk en geloof ik dat ik opnieuw in reactie moet gaan om duidelijk te maken dat ik ‘de situatie oneerlijk vind’. Ik zie echter niet helder in de situatie, ik zie alleen mijn herinnering/ervaring, geprojecteerd op de huidige situatie en/als het gedrag van een ander, in dit geval de partner. De partner kan een hele andere achtergrond hebben om zulk gedrag te laten zien dus hier is het praktisch om door te vragen, waarom iemand op dat moment doet wat ie doet. Echter eerst dien ik het beste mijn reacties zelf onder ogen te zien, wie ik ben hierin en waarom/waardoor ik reageer. Ik neig ernaar om direct de ander om duidelijkheid te willen vragen, om dit te eisen eigenlijk, echter dit doe ik dan vanuit reactie en dus lok ik reactie uit. Het kan tevens zo zijn dat de ander/de partner zelf al in reactie is – bijvoorbeeld langer slapen is over het algemeen ook een reactie op iets wat hieraan vooraf is gegaan, waar ik op reageer en interpreteer vanuit mijn herinneringen en ervaringen van misbruik hierin. Dit langer slapen hoeft niet iets ‘slechts’ te zijn, het kan een methode zijn om zelf opnieuw te stabiliseren in en als het fysiek na een periode van meer inspanning bijvoorbeeld. Op het moment dat iemand slaapt, is het ook niet mogelijk om hiernaar te vragen omdat diegene slaapt en als ik dan direct duidelijkheid wil van de ander, moet ik de ander wakker maken en lok ik een reactie uit. Dat is niet het beste in dat moment, ook al is ‘de ander om duidelijkheid vragen’ uiteindelijk wel onderdeel van de oplossing. Echter, eerst zelf. Dus eerst mezelf in mijn eigen reacties, en van hieruit op een geschikt moment, een gesprek voeren waarin beiden kunnen delen wat er speelt binnenin zelf.

In en als de geest wil ik ‘NU’ een oplossing, de geest wil het NU en ziet dit als oprechtheid, eerlijkheid. Dat is het niet, het is een eis in en als de geest, in zelfzucht, in een poging om te voorkomen dat ik eerst mijn eigen pijnlijke ervaringen/herinneringen en interpretaties onder ogen hoef te zien en zelf te vergeven. Het is feitelijk via de ander tot een oplossing proberen te komen. Dat is een relatie, dat is waarin ik mezelf afhankelijk maak van de ander en waar ik op reageer als de ander iets ‘onverwachts doet wat we niet hadden afgesproken’. Ik heb die ander namelijk nodig in relatie in en als de geest binnenin mezelf om tot een oplossing te komen, en wel ‘NU’.

Zie hier de kracht van het NU. Dit houdt in grondslag, dus misbruik in. Misbruik in en als de geest, van onszelf en/als de ander als leven in en als het fysiek. Dat is een stapje verder in dit verhaal om op zichzelf uit te schrijven.

Voor context rondom Candida verwijs ik naar het gehele artikel waaruit ik geciteerd heb, ter ondersteuning van mijn zelfonderzoek ten aanzien van de aanwezigheid van schimmels en mijn neiging om in ‘reactie te schieten’ – zoals ik in Dag 581 ook benoemde, er kwam een gevoeligheid naar voren voor het ontwikkelen van Candida die in de familie zo is opgebouwd, die ik zelf gereflecteerd zie in dit patroon van afhankelijkheid in relaties zoals ik mezelf geprogrammeerd heb in dit leven tijdens de opvoeding en zoals ik het geleerd heb – en wellicht aanwezig op een dieper niveau als voorprogrammering maar dat laat ik hier in het midden. Hetgeen ik nu tegen kom heb ik vele malen en wellicht vele levens zo geleefd en door in de huidige situatie te zien, mezelf te vergeven en veranderen, verander ik stap voor stap, mijn afhankelijkheid van mijn programmering en zelfs voorprogrammering, tot in en als het leven van mezelf als zelfsturend principe, als wat het beste is voor al het leven, in en als het fysiek.

Een vertaling van het woord ‘abuse’ waar ik me ook in kan vinden is het woord ‘belediging’. Dus misbruik kan als belediging gelezen worden, waarin ik mezelf ledig door geen verantwoordelijkheid te nemen voor en als mezelf in gedachten, gevoelens en emoties maar in plaats hiervan, deze probeer te ‘lozen’ buiten mezelf, niet doorhebbende dat ik mezelf zo ‘leger en leger’ maak in en als ervaring van mezelf in zelfvertrouwen.

Wordt vervolgd

Disclaimer: dit blog bevat op geen enkele wijze een medisch advies en is gebaseerd op ondervindingen in het proces dat ik wandel in en met mijn eigen fysiek en geestbewustzijnssysteem, op weg van ziel naar Leven.

Desteni NL

——————————————————————————————————————————–

februari 23, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 585 – Time-loop van reactie en de kwetsbaarheid hierin

Spiraling Into Possession

Een punt waar ik maar op blijf reageren is als de partner toestemt in een afspraak, in overeenstemming in mijn beleving en dit vervolgens niet leeft. En hierin speelt het punt als gedachte dat als een ander niet wil, dan wil die niet en dan kan ik hoog en laag springen, dit verandert niets aan de situatie. Een voorbeeld is een plotseling toestaan van zelf om 10 uur te slapen en na dit besproken te hebben, het direct opnieuw te doen. Hierin laadt de geest/mind zich volledig op en is er feitelijk geen woord van gezond verstand meer te bespreken.

Wat die je dan als partner? Me verplaatsen in de schoenen van een ander wat ik heb nagelaten. De ander was nerveus en gespannen voor een nieuwe werkplek. En blijkbaar is slapen de oplossing om met deze spanning om te gaan. Dit heeft echter invloed op het gedrag en op de communicatie waarin ik van alles interpreteer en activeer binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me radeloos en machteloos te ervaren tegenover het gedrag van een partner van onverschilligheid en vergetelheid en het niet leven van afspraken die net gemaakt zijn in overeenstemming, wat blijkbaar geen werkelijke overeenstemming is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het direct op te geven als ik dit verslavingsgedrag de kop op zie steken en direct te reageren in en als mezelf en in woorden naar de ander toe en hierin zelf deel te gaan nemen in verslavingsgedrag in en als de geest, voortkomend uit een ervaring van wanhoop en onmacht in en als de gedachte dat ik hier geen invloed op heb en als een ander niet zelf wil, dan ben ik nergens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me machteloos te ervaren en niet in staat om mezelf richting te geven in onverwachte wendingen in gedrag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘op moet komen’ voor wat we hebben afgesproken waarin dit is wat ik wil als communicatie met elkaar terwijl ik het liefst gewoon toegeef in alles en opgeef waar ik voor sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom het zo moeilijk is om gewoon een gemaakte afspraak na te leven en als dit niet lukt, dit te bespreken – het kan zo eenvoudig zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit ingewikkelde gedoe zo zat te zijn en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo zat te zijn om maar begrip te hebben voor alle zelfzuchtige wendingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds weer in een time-loop van reactie te vervallen als reactie op gedrag van een partner en hier doodmoe van te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de pijn die ik ervaar als een ander a zegt en direct erna b doet, niet te willen ervaren en hierin te beslissen om boos te worden in een poging om de ander duidelijk te maken wat er speelt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin de ander een reden en excuus geef om boos te worden op mijn gedrag in en als reactie en zo, zijn we verder van huis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo ongelooflijk zwaar te vinden om mezelf in dit proces richting te geven in samenwerking met een ander die niet zelf actief de beslissing heeft genomen om te leven in zelfoprechtheid in de toepassing van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet opgeven hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo moe te zijn van de hele tijd maar ‘meer’ te maken van een samenleven en vooral van te denken dat ik dit alleen moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moe te zijn van te denken dat ik een ander voorzichtig moet benaderen omdat ik anders misschien een verkeerde snaar raak en ik denk dat de ander in de weerstand schiet of boos wordt en ‘niets meer wil’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren een verkeerde snaar te raken waardoor een ander zijn kont in de krip gooit en niets meer wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander niet te vertrouwen in het leven van gemaakte afspraken en niet te weten hoe te leven in zelfvertrouwen als ik niet exact weet of een ander hier hetzelfde in staat – waar moet ik dan op vertrouwen? De ander (= de mind) kan alles saboteren en heeft invloed op mijn hele leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus blijkbaar alles los te moeten laten en bereid te zijn om alles te verliezen en bereid te zijn om pijn te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet bereid te zijn om pijn te ervaren, geactiveerd door mijn reactie op het gedrag van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verzetten tegen pijn die geactiveerd wordt door mijn reactie op gedrag van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren en te activeren als reactie op gedrag van een ander en dit zo gewend te zijn dat ik niet weet hoe ik zonder deze reactie in mezelf kan leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik pijn moet ervaren als reactie op gedrag van een ander en boos moet worden om te laten zien dat ik het hier niet mee eens ben en dat we tot iets anders overeengestemd hadden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen ruimte te hebben om de ander te steunen in een nieuwe situatie en geconsumeerd te worden door mijzelf in reactie op het aanpassingsgedrag van een ander op deze nieuwe situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het aanpassingsgedrag van de ander in een nieuwe situatie te veroordelen, in en als een angst voor de verharding die meen te zien die hierin plaatsvindt en in en als de angst dat deze verharding naar mij gericht wordt, waarvan ik denk dat dit onvermijdelijk is in een samenleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een verharding naar mij gericht wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik bij mezelf kan blijven en tegelijkertijd kan samenleven als de ander zich niet aan overeengekomen afspraken houdt, aangezien er constant communicatie en afstemming nodig is om het samenleven soepel te laten verlopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet bereid te zijn om pijn en verongelijking te ervaren die wordt veroorzaakt door mijn reactie op gedrag en situaties die niet staan en bestaan in en als een uitgangspunt van wat het beste is voor het leven van alle betrokkenen, terwijl dit is wat we allen, iedere dag ervaren en waar we ons allen, iedere dan tegen verdedigen, vandaar dat het zo’n zooitje is.

Als en wanneer ik mezelf aanwezig zie in een situatie waar een afspraak die net in overeenstemming gemaakt is, niet wordt nageleefd waarin ik pijn ervaar door mijn reactie op gedrag van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik eerst mijn eigen reactie en/als ervaring van pijn en verongelijking dien te onderzoeken en als ik dit niet doe, ik de situatie vererger en het moeilijker maak voor mezelf en ook voor de ander en de ander tevens een excuus geef om boos op mij te worden op mijn gedrag in reactie op zijn gedrag.

Ik realiseer me dat ik er niet onderuit kom om deze pijn te ervaren in en als mezelf als een pijn die ik heb opgedaan in de kindertijd in de opvoeding in een wereld waarin we leven in ongelijkheid en dus, in een constante ervaring van verongelijking, die vrijwel iedereen zo ergens heeft ervaren in ieders individuele leefomstandigheden.

Ik realiseer me dat ik ervaar dat ik mezelf opgeef en dat ik toestem in het gedrag van een ander als ik niet reageer en hierin laat blijken dat ik het er niet mee eens ben, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het andersom is – de geest draait alles om en dat ik een persoonlijkheid blijf verdedigen in en als reactie.

Ik stel mezelf ten doel om te ademen, me om te draaien en weg te lopen en mezelf te omarmen en vergeven in mijn ervaring van reacties op gedrag van een ander.

Ik stel mezelf ten doel om mijn ervaring van onrechtvaardigheid in en als de geest op te geven, in en als het behoud van zelf, in en als mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel om de situatie te bespreken op een rustig moment als ik vrij ben van reactie en de ander tijd en ruimte heeft om te luisteren en om afspraken en overeenstemmingen bij te stellen.

Ik stel mezelf ten doel om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn reactie op het gedrag van een ander, ook al is het gedrag van een ander niet acceptabel voor mij, in en als de wetenschap dat reageren eveneens onacceptabel is en als ik dit doe, pas ik me aan aan mijn reactie op in en als de geest op het gedrag van een ander in plaats van zelf te staan in en als de beslissing om mezelf richting te geven in en als zelfverantwoordelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel om te stoppen met deelnamen in de gedachte als ‘hoe dan samen te leven als we geen afspraken kunnen maken en leven?’ en mezelf allereerst te richten op het omarmen en vergeven van mezelf in reactie op gedrag van een ander.

Ik stel mezelf ten doel mijn basis en vertrouwen te vinden en te sterken in mijn zelfafspraak en beslissing om verantwoordelijk te nemen voor mezelf in wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties, opgebouwd als reactie op de wereld buiten mij en binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren en denken geen oplossing te hebben voor deze situatie en niet werkelijk te zien hoe ik zelf de oplossing ben/zal zijn in en als een leven in overeenstemming met en als mezelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren geen oplossing te willen zijn en hierin geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor en als mezelf en dit te menen te zien in de ander in een onderdompelen in slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wraak te willen blijven nemen op een ander in en als reactie en een ander hierin met de neus op de feiten te willen drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verkiezen te blijven bestaan in en als de vertoning van wraak, in en als deelname in emotionele reacties en de ander zo boos te maken zodat ten minste duidelijk wordt dat er iets gaande is wat niet klopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat de ander niet in zelf zieten hierom maar een reactie uit te lokken door zelf te reageren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren niet in staat te zijn om iets te bespreken waar ik het niet mee eens ben zonder vertoon van emotie, in en als het geloof dat het dan niet aankomt en/of duidelijk is wat ik bedoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik emoties nodig heb om iets duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik niet gezien of gehoord word als ik geen emoties toon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik gezien en gehoord moet worden en dat niemand mij wil zien en horen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat niemand mij wil zien en horen en hierom maar heel gauw stennis te schoppen als reden en rechtvaardiging waarom iemand mij niet wil horen en zien en zo, mijn eigen gedachte als geloof in realiteit te manifesteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onacceptabel gedrag te vertonen in en als reactie op gedrag van een ander met als rechtvaardiging dat een ander begint.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor dit gedrag en mezelf te verstoppen hierin en dit te ervaren in mijn onderbuik, links en rechts onder ter hoogte van de eierstokken in de lobben van de dikke darm.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe de eierstokken hiermee te maken hebben terwijl de osteopaat steeds wijst op de relatie met de eierstokken en ik de pijn ook ervaar ter hoogte van deze locatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in relatie tot het wel of niet hebben van seks te reageren en dit nogal ridicuul te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb afspraken te willen maken en leven zodat we seks kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus nog steeds in en als een uitgangspunt van seks te leven binnen de relatie en niet goed te weten hoe dit niet te doen aangezien we een partnerrelatie in deze hoedanigheid feitelijk beginnen om fysiek intiem te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik een relatie begin om uiteindelijk seks te kunnen hebben/fysiek intiem te kunnen zijn terwijl ik ook weet dat dit me/ons ondersteunt om onszelf in en als ons fysiek geboren te laten worden aangezien alles met energie gerelateerd aan seks en/of geld verbonden is en dat het wandelen van de fysieke intimiteit onszelf kan ondersteunen in het bevrijden van deze energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als zeer onprettig te ervaren om voor seks afhankelijk te zijn van een ander waarvan ik niet weet wat die wel of niet wil toepassen en hierin in polariteiten te bewegen in ervaringen van ‘naar seks in samenzijn verlangen’ naar ‘laat maar ik doe het zelf wel’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken te zien dat de ander eigenlijk geen interesse heeft in seks met mij en het meer voor mij doet, waarvan ik wel weet dat dit niet persoonlijk is maar waarvan ik niet weet of een ander hierin door wil zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat een ander niet wil/zijn afspraken niet nakomt en/of dat ik zo reageer in mezelf waardoor ik niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te reageren in mezelf op gedrag van een ander waardoor ik geen seks wil hebben op een bepaald moment en/of waardoor een ander geen seks wil hebben op een bepaald moment en zo, de boel te saboteren zodat ik de eventuele angst dat een ander eigenlijk vanuit zichzelf niet wil/zich hiertoe niet wil zetten, niet onder ogen hoef te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me kwetsbaar te voelen in een verlangen naar een fysiek intiem samenzijn en seksuele expressie en bang te zijn hierop te worden afgerekend/hierin belachelijk te worden gemaakt.

Er komt een herinnering op van een keer dat ik mijn ouders samen zag in een seksueel samenzijn en mijn reactie hierop als jong meisje:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me buitengesloten te voelen als ik mijn ouders zie in een seksueel samenzijn in hun eigen slaapkamer waar ik altijd de was in de wasmand doe. Mijn moeder zegt nog dat ik altijd mag binnenkomen, maar voor mij sluit de deur hier en ik vlucht zo snel mogelijk het huis uit naar een vriendinnetje, ik sla dicht en weet eigenlijk niet waarom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dicht te slaan als ik mijn ouders zie in een seksueel samenzijn in hun eigen slaapkamer zonder precies te weten wat er gebeurt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te keren van mijn ouders en al mijn vertrouwen kwijt te zijn in hen, zonder te begrijpen waarom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het belachelijk te vinden dat mijn ouders samen seks hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te beslissen om niet meer te delen met hen wat er in me speelt, in en als een geloof dat ik niet meer onvoorwaardelijk bij hen terecht kan, dat er altijd kans kan zijn dat ik ze weer zo tref.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb als kind een onvoorwaardelijke aandacht van mijn ouders op te eisen die niet reëel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als dezelfde ervaring, aandacht van mijn partner te eisen en een onvoorwaardelijk fysiek intiem samenzijn te eisen in en als de gedachte als aanname als uitgangspunt dat dit hoort binnen een relatie en dus dat hij en ik hieraan moeten voldoen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus van een ander en/als mezelf te eisen om aan mijn wensen te voldoen en als dit gebeurt, me af te keren en te stoppen met delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van een ander te eisen dat die me vervult binnen een relatie en als die dit niet doet, geen zin of doel te zien in een relatie, behalve dat de ander ook het proces wandelt van het nemen van verantwoordelijkheid voor en als zelf en als dit niet zo is, paniek te ervaren aangezien er dan en geen seksuele vervulling en geen zelfoprecht delen mogelijk is en ik me dan afvraag/ervaar in en als de geest, wat ik doe in deze situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om vast te komen te zitten in een uitzichtloze situatie, in plaats van te zien, realiseren en begrijpen dat ik uitzie naar buiten toe, in plaats van binnenin mezelf te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te wachten op een ander en op het zicht van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf uit te putten in reactie op het gedrag van een ander wat ik interpreteer als niet nakomen van een afspraak, waarin ik er vanuit ga dat hij dan de afspraak tot een fysiek intiem samenzijn ook niet zal nakomen en/of dat ik dit niet kan/wil doordat ik nog in reactie verkeer, waarin ik in deze fysieke toestand in en als reactie mezelf zo uitgeput ervaar dat ik geen zin/wil heb om me nog in te zetten voor een fysiek, seksueel samenzijn en zo voorkom dat ik eventueel teleurgesteld word.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als het voorkomen van een ervaring van teleurstelling, mezelf in allerlei bochten te wringen en fysiek uit te putten in en als deelname in reactie op het aanpassingsgedrag van een ander in een voor hem nieuwe, spannende situatie en zo alleen mezelf en niet de ander en het geheel in overweging te nemen en niet te vertrouwen op een opnieuw bespreken en bijstellen van de mogelijkheden aangezien ik net al mijn vertrouwen heb zien verdwijnen in mijn reactie op het niet nakomen van een overeengestemde afspraak ten aanzien van het aantal uur slapen.

Ik realiseer me dat we in een partnerrelatie dit meest kwetsbare punt in onszelf wandelen waarin we zoveel invloed op elkaars leven hebben zonder dat we geleerd hebben om betrouwbare wezens te zijn.

Ik realiseer me dat ik door te reageren op een ander, de ander weghoudt en afschrik doordat ik mezelf laat zien als een onbetrouwbaar wezen die onverwacht uit de hoek kan komen en dat ik tevens mezelf ervan weerhoudt om in en als mezelf aanwezig te zijn in zelfvertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander als mezelf in zijn/mijn kwetsbaarheid als onvermogen als aanpassingsmechanismen te veroordelen, in plaats van begrip te tonen en te vergeven en van hieruit verder te zien.

Ik realiseer me dat ik mezelf kwets en/als de ander als ik reageer en mezelf hierin kwetsbaar maak en vervolgens een ander tot kwetsbaarheid aanzet in en als het uitlokken van reactie als reactie op mijn reactie en zo iets ‘ter verdediging’ heb als er op mijn reactie gewezen wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en een ander te kwetsen en zo kwetsbaar te maken, tot kwetsbaarheid uit te lokken en mezelf uit te laten lokken tot kwetsbaarheid in en als deelname in reactie in gedachten, gevoelens en emoties op gedrag van een ander en/of mezelf in aanpassingsgedrag in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen, vergeven in de kwetsbaarheid die ik ervaar binnen de situatie van en gerelateerd aan seks, waar in een fysiek intiem samenzijn binnen een leven in een huis, de kwetsbaarheid zich toont en de ongelijkheden aan de oppervlakte komen.

Ik stel mezelf ten doel me meer gewaar te zijn van wat ik aanricht naar een ander toe en binnenin mezelf en hoe ik mezelf en/als een ander kwets en kwetsbaar maak als ik reageer in emotie, als realisatie ter ondersteuning van mezelf om mezelf te stoppen, om te draaien, weg te lopen, omarmen en vergeven op het moment dat ik in een emotionele reactie schiet/wil schieten en dus wil gaan schieten.

Ik stel mezelf ten doel mezelf eraan te herinneren om mezelf te stoppen, te ademen, me om te draaien, weg te lopen, omarmen en vergeven alvorens ik de emotionele reactie uit in woorden en/of daden binnen het korte moment van keuze dat altijd aanwezig is alvorens ik mijn reactie uit.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf en/als de ander te kwetsen en/of uit te lokken tot een kwetsen en zo te stoppen met het kwetsbaar maken van mezelf en/als de ander.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en/als de ander te sterken in en als zelfvertrouwen, adem voor adem, dag voor dag.

Aan het einde van de dag komt de partner thuis van de eerste dag op een nieuwe werkplek en ik draai me om en kijk naar zijn gezicht, ik heb geen idee of hij boos is om wat de avond ervoor is voorgevallen. Hij lacht en ik vraag naar de werkdag, welke leuk was en goed is verlopen. Ik bespreek wat zaken die geregeld moeten worden ten aanzien van de woonsituatie, waarin ik heb besloten het proces spoedig voort te zetten en niet uit te stellen. We zetten het eten klaar en langzaam aan bespreken we de situatie, stellen de afspraken bij, komen overeen de fysieke intimiteit vandaag voorbij te laten gaan aangezien we beiden nog wat tijd nodig hebben na het conflict en bespreken de voortzetting van het fysiek intieme samenzijn. Ook deelt hij wat meer over hoe hij af en toe langer slaapt en ik vraag hem om meer vooraf te delen en te proberen in overweging te nemen wat onduidelijkheid voor invloed kan hebben op mij/een ander.

Zo is hier dus zichtbaar wat zich allemaal afspeelt in en als mijn geest, wat ik allemaal heb opgebouwd in aannames en gedachten en waar ik druk mee ben binnenin mezelf na het reageren op gedrag van een ander terwijl dit feitelijk niet nodig is als ik meer en meer sta in en als zelfvertrouwen en niet toegeef aan het verdwijnen in reacties, binnen een situatie die ik voorbereid en weloverwogen ben ingestapt.

Voor mijzelf wordt hierin zichtbaar hoe ik zelf mijn eigen ervaring van kwetsbaarheid en kwetsing creëer en manifesteer.

Desteni I Process – to stop time-looping

Hangout: Avoiding Conflict

————————————————————————————————————————

februari 20, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 584 – The mind-body relationship – “I don’t care”

I start with a ‘simple’ reaction within myself in the morning. I am preparing food before going to work and I am filling a cup with water and powder to make a shake to drink and here I overturn the full cup and everything flows over the dresser. I was not really aware of my movements, I was in thought. I react on it in some kind of ‘rush’ inside myself that I do not so much feel within my body, only very high in the chest-area. What stood out for me here, is the thought/experience that came up within myself as ‘I don’t care what the effect is on my body’. It was a pure mind-reaction where in I did not care at all what I was bringing forward within the physical world. The reaction I find more important than the effect. For about a minute or 10 I was in this state where in I did actually not really notice that it was a ‘mind-state’ if I would not focus on myself at what was happening inside. It was a little possession that after about this 10 minutes, drifted away. And here the thought came up as ‘oh my…, what have I done’. And I could breathe in, deep into my chest-area.

We are talking here about overturning a cup, so about a small, daily event.

I notice that I made something more of my reaction than myself and my body and within this, I experience anger or rage within myself that I could see related to self-judgement, however I am not yet clear on the source of the anger-experience.

Throughout the day, I realize that I am facing my real mind so to speak and it is only by now that I am willing and able to take it on as myself, that I am ready to face myself in/as the mind and to support myself to change myself and to learn to really take care of my physical body. It is not ‘who I am’ in totality, however who I am in this state of mind as ‘I don’t care what the effect is on my body’ is not acceptable for and as myself; it is not who I want to be and how I want to exist.

(To make a note here that ‘my body’ can also be seen as ‘this physical existance as a whole’ and so, I don’t want to exist this careless towards this physical existance as a whole, however if I do not start within taking responsibility for my own physical as my body and who I am within, I will not be able to be and become equal and one as this physical existance as a whole, in and as substance. From the small to the big).

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not really take care of my physical body by allowing myself to go into rage and anger and make myself in/as the mind, more than myself as life in/as the physical.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not care for my physical body and this physical world when and as I go into a state of mind as ‘I don’t care what the effect is on my physical body’ which makes me not trustworthy and unpredictable as there will always be unexpected accidents that will trigger this emotion within and as myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to shift out of my body, into the mind and not even feel what the effect is on my physical body as this physical world but only later experience the emotion of sadness about who I am in this state of mind that I do feel on my physical body around the area of my throat and shoulders.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to in a reaction towards myself as who I am in/as the mind, create pressure around my throat in and as an emotion of sadness and helplessness about my own reaction coming ‘back to me’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to feel ungracious treated because of my own reaction of sadness coming back to me and having an effect on my physical body, without seeing, realising and understanding how and that I create this effect by and as myself in the first place.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to go into victimization towards my own mind within reacting on my own mind coming back to me, where in I think and believe that others did/do not have this ‘re-bound’ effect and that I am the only one who is experiencing this effect.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to relate myself to what I perceive that others do or not do experience within themselves and from here, decide who I am, instead of seeing directly who I am in this state of mind of ‘I don’t care what the effect on my body is’ and from here taking responsibility for and as myself, no matter what another is applying or not applying.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to wish for not having the ‘rebound’ effect without considering or even seeing who I am within this state of mind of ‘I don’t care what the effect on my physical body is’ and from here, taking responsibility for and as myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have wished and hoped for the stopping of my own mind coming back to me in and as a self-interest, without taking the responsibility to stop the effect by and as myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to adapt myself to what I perceive to see around me in and as self-interest and from here, compromise myself and my physical body completely in and as an adaptation to my own mind.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that my own mind is ‘coming back to me’ and from here, start defending myself against myself, instead if directly seeing what is coming up in/as myself, in/as the mind.

When and as I see myself going into a state of victimization, I stop and breathe.

I realize that I am not taking responsibility for myself in a specific mind-pattern/state of mind and that I do not see how I create my own experience of victimization towards my own mind.

I commit myself to keep on being/becoming alert to the small reactions within myself and to every day, take on one small reaction to investigate for and as myself and to see who I am in/as the mind in this moment and what the effect is on my physical body.

I commit myself to make notes of this one small moment per day and to walk it moment by moment until I have clarity about my own creation in/as myself and my body.

When and as I see myself going into a reaction when I overturn a full cup and make a mess of the dresser, I stop and breathe.

I realise that I was in thought and not really aware of my movements.

I commit myself to stop, breathe, and start cleaning up the mess that I made.

I commit myself to stop judging myself for overturning a full cup.

I commit myseof to stop judging myself for participating in a thought through which I am not aware of my physical surroundings.

I commit myself to be allert of a possible memory coming up related to making some mess.

When and as I see myself participating in thoughts when being busy with preparing food in the morning, I stop and breathe. I focus on my breathing and move on with the physical activities where in I focus more on the touch of my hands with the products that I take and prepare.

I commit myself to be allert and make notes of the thoughts in the morning to see if there is a repetitive pattern coming up that I can support myself in and with.

Disclaimer:

“Don’t do unto another what you don’t want them done to you” – which implies in it’s every nature that what you do to another, you will experience. So, that is Synchronicity, that is, Equality and Oneness is Synchronicity.

Be careful of Synchronicity because it traps you, which is actually you trapping yourself into your beliefs, you trapping yourself Equal and One to what you allow. (…)

(From: Day 480: Meeting your Maker)

———————————————————————————————————————

februari 18, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 583 – The mind-body relationship – Introduction

Here I will start writing more in detail about the relationship between the mind and body as how I have walked this thus far and as a support for myself to start walking this more in detail. I have walked quite an extensive path with regards to physical conditions, especially located within the intestines and diagnosed as spastic colon. Within this I have supported myself with several specialised treatments and diagnoses, from alternative diagnoses to the regular investigations as for example an endosopie in the hospital. There were no remarkable signs in the endoscopie, except the cramping of the intestine as how is well-known as the condition of a spastic colon. I have done all these investigations to make sure there was nothing more serious going on that I would need to change my approach on, as for example alarming changes within the mucous membrane of the intestine that I could not support myself in. This was not so in fact, however I had already walked a path with an orthomoleculair therapist to strengthen the mucous membrane of the large intestine that was quite needed. Within walking this path with the support of several alternative medical treatments and diagnoses, as well as the regular medical check-ups, I have developped an awareness of my body within knowing when I have to ask for support and when I am able to support myself. This with the side-note that I have studied natural medicine for 6 years and from here, working in the area of the natural medicine/food-supplements for more then 10 years where in I have everything ‘by hand’ so to speak to support myself as much as I can.

I have come now to the point of needing to look more in detail how I created and how I create the internal irritations and how I disturb my own physical body within the relationship of myself, the mind and the body as how I have created this relationship in a way that is not best for myself and the body (and so not best for all), but more based on survival technics in/as the mind. In the mean time I always keep an eye on myself and my body and use the support of some natural treatments and diagnose-methods to keep on supporting myself to walk this path more in detail and to get these patterns out of my body, more to the surface so that I can face myself within and from here, support myself with the tools of writing and sounding of self-forgiveness and self-corrective application.

The writings will be in English, the vlogs I will continue doing in Dutch as how I started on the new YouTube-channel ‘mijn Lijf mijn Leven’ where until now, I mostly described some alternative treatments that are available in The Netherlands that I have experience with and I will expand on this in allignment with the blogs that I will write here more in detail about the mind-body relationship. I will keep on doing these vlogs in Dutch as I am well-known with what is available in The Netherlands and less with what is available in other countries. However the mind-body-relationship is not bound to the availability of the treatments and it is applyable for everyone who is willing to see into self and to support self and the body in relation to the mind. The treatments can be additional investigated within the allignment of what is available in the country that one lives in.

It will be a discovery or ‘uncovery’ for myself as well to walk the detail of the mind-body relationship within and as myself and also I do not know who I will be without being restricted in this limited relationship that I have created for and as myself. I will start and continue walking and my purpose is to take responsibility for and as myself in whatever I uncover within the mind-body relationship within and as myself, within the application of self-forgiveness and self-corrections, as this is the most humble and at the same time, the most powerfull application that I have seen and applied that is lasting and stable. To embrace myself in who I have become, to the betterment of the relationship with and as myself, my body and mind and from here, with others and the world around me, so that I can be and become a humble and considering human being who cares for and as life.

My deep appreciation for being here, for reading, sharing and walking together alone.

The mind-body relationship – Timeline

From Responding / Reacting to the Mind – to Response-ability / Direction in Reality: DAY 477

Disclaimer:

———————————————————————————————————————————

februari 16, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 582 – Waarom ervaar ik me diep van binnen doelloos?

Ik luisterde naar een interview van Anu over ‘life without purpose’. Hierin werd omschreven hoe we in vroeger tijden, voordat we als wezens in het aardse fysiek leefden, ons algemeen gewaar waren van een doel in ons leven, hoe we een plek hadden die van belang was voor onszelf, voor de mensen om ons heen, voor de samenleving en voor het leven als geheel. En hoe hij dit doel, zorgvuldig bij ieder mens verwijderd heeft zodat we ‘zonder doel’ geboren worden.

Het werd me duidelijk dat dit een ervaring is waar ik in terecht ben gekomen zo rond mijn zestiende jaar, in de leegte van een ervaring van ‘geen doel’ hebben. Tot aan mijn participatie in Desteni ben ik hiermee blijven rommelen. Ik heb het op verschillende manieren weten te ‘stillen’ of vullen voor een tijdje, met name door middel van de studie natuurgeneeskunde die ik in mijn twintiger jaren gevolgd heb en alle werkzaamheden en bezigheden hier omheen en opvolgend hieraan. Echter het bleef ‘de kop opsteken’ van tijd tot tijd. Het was niet geheel, niet volledig, niet ‘kloppend’.

Nu is het niet zo dat ‘Desteni’ dit doel voor me opvult. Het is zo dat binnen samenwerking met de mensen in de groep en met de informatie die voor handen is, ik in en als mezelf een doel ‘hervorm’ die het beste is voor mezelf, voor de mensen om me heen en voor al het leven op aarde. Zolang een doel ergens ‘leven uitsluit’ is het doel geen volledig doel waar ik in op kan staan, er blijft een missing link aanwezig. Dat is het leven zelf. En leven zelf staat als al het leven zelf en is dus een doel in en als zichzelf. Echter wij als mens hebben hierin een volledige deprogrammering en heropvoeding nodig, aangezien we onszelf hebben toegestaan ons zover af te scheiden van ‘leven in/als zelf’ door deelname en geloof in gedachten, gevoelens en emoties, in en als de geest.

Hierbinnen moet het doel dan nog praktisch gemaakt worden zodat het uiteindelijk ook een effect voortbrengt die het beste is voor al het leven. En zo kunnen we een doel maken voor onszelf. Ik heb echter gemerkt dat dit doel, werkelijk en volledig moet zijn anders kan ik er niet in opstaan. Anders valt het doel steeds in het water, komt het niet tot stand omdat ik steeds zie, dit is niet volledig, er klopt iets niet, er mist iets. Dit werd steeds duidelijk in de ondersteuning van mijn fysiek. Hoeveel ik mezelf ook met behulp van de methoden in en rondom de natuurgeneeskunde heb ondersteund, het is niet volledig, er is een factor aanwezig die maakt dat ik mijn lichaam niet volledig kan ondersteunen en dit is zichtbaar in terugkerende klachten. Deze factor ben ik zelf, in wie ik ben geworden in gedachten, gevoelens en emoties, in en als de geest. Als ik mezelf hierin niet begrijp en van hieruit kan veranderen, dan kan ik nog zo gezond eten, nog zoveel fantastisch ondersteunende producten inzetten maar een product van buitenaf kan mij niet blijvend veranderen en dus, blijft het patroon in en als mezelf waarin ik de fysieke disbalans gemanifesteerd heb, een rol spelen en dit blijft tonen in mijn lichaam.

Dit is het punt waar ik steeds tegenaan liep. Ook hier ben ik met de natuurgeneeskunde (met name met behulp van de Nederlandse Bloesemremedies) een stukje verder in gekomen, echter het was nog steeds niet volledig.

Omdat het mezelf niet als geheel in overweging neemt. Het geheel als mezelf als Leven. En dit komt doordat we niet doorhebben wie we zijn geworden in ons geestbewustzijnssysteem en doordat we niet exact begrijpen hoe we dit hebben toegestaan. En als we het niet volledig zien, begrijpen, realiseren, kunnen we het niet veranderen binnenin onszelf. En kunnen we geen definitie maken van wat ‘Leven’ inhoudt aangezien deze definitie dan onvolledig is en dus onvolledigheid – als verdeeldheid – voortbrengt.

Als we dit eenmaal zien kunnen we zelf een doel verwoorden en dit vervolgens gaan leven, in en als het uitgangspunt van wat het beste is voor al het leven. Als we in dit uitgangspunt staan van wat het beste is voor al het leven, zal hetgeen we voortbrengen dit zo inhouden en het beste zijn voor al het leven.

Dus om onszelf een doel te geven, is het nodig dat we onszelf volledig hervormen in en als het uitgangspunt binnenin onszelf, in wie we zijn geworden. En van hieruit ‘kiezen’ we een doel dat passend is bij onze bekwaamheden die ieder mens individueel heeft en/of heeft verworven en van hieruit kunnen we de bekwaamheden uitbreiden.

Ik voelde hoe ik stabiliseerde binnenin mezelf, na al die jaren, op de plek in mijn fysiek waar ik altijd de paniek ervoer, in en als de realisatie dat ik zelf het doel creëer. En dan niet vanuit spiritueel oogpunt maar in en als het fysiek, praktisch, een Levend doel in overweging van en als het leven binnenin mezelf en dus, in overweging van en als het leven buiten mezelf. Ik dacht destijds dat iedereen een doel had en ik niet. Zo lijkt het tenslotte, iedereen die maar druk bezig is met ‘zijn doelen te verwezenlijken’ in de westerse maatschappij. Dit streven wordt steeds armer en armer omdat we het gemeenschappelijke doel voorbij schieten. We zorgen niet voor elkaar als onszelf, we geven niet zoals we zouden willen ontvangen. Tot ik hoor van Anu: ik heb bij ieder mens het doel geheel verwijderd. Dus ‘het klopt’ waar ik in terecht ben gekomen, in die zin dat binnen de programmering in en als de geest, er geen doel aanwezig is. Vandaar dat ik het niet kon vinden, niet begreep. Ik kon mezelf niet meer vinden naarmate de jaren vorderde en de programmering in en als de geest/mind, zich meer en meer fysiek manifesteert.

Als we geen doel hebben raken we veel sneller bezeten in en als de geest, in gedachte, gevoelens en emoties. Dat is ook zichtbaar in de wereld in het westen, in hoe we leven. Er zijn steeds meer prikkels nodig om onszelf ‘tevreden’ te stellen en hierin raken we steeds verder van onszelf verwijderd. Doordat we het begrip missen van wat er gebeurt binnenin onszelf, in hoe we bestaan en zijn opgebouwd. Er is een volledige hereducatie nodig. Er is een gemeenschappelijk doel nodig waarin we onszelf richting kunnen geven, in en als het besef van de gemeenschap waarin we bestaan, de gemeenschap van en als Leven, binnenin en als onszelf. Net zoals Ieder Ander Levend Wezen.

Als ik dit zie, hoef ik niet langer bang te zijn dat ik geen doel heb en zou verdwijnen in en als de geest, in gedachten, gevoelens en emoties. Het is feitelijk een angst voor ‘bezetenheid’ waar ik zolang mee heb rond gewaard. Doet verdacht veel aan demonisering denken is het niet? Dat is het ook. Een demon houdt niet meer in dan dat we verdwijnen in de gedachten en ervaringen in en als de geest en dit is ook waar de demonen destijds in verdwenen zijn. Doordat het doel binnenin onszelf was weggehaald, was er natuurlijk een nieuw doel nodig: God. There He Is. Zo focussen we ons op God en zijn we tot alles bereid ‘voor hem’. Waarom heb ik me dan niet tot God gekeerd? Omdat ik in en als de geest, verkeerde in de familiestructuren van de ‘banvloek’. En dan heb je toegestaan in en als jezelf dat je ‘van God bent afgekeerd’ en dus is het ‘doel God’ ook verdwenen. Het zwarte gat waarin ik heb rondgedoold.

Dit zwarte gat (de gevangenis in en als de geest in afscheiding van mezelf als Leven) is tegelijkertijd de opening geweest waardoor ik enigszins ben blijven zien. Ik heb natuurlijk zo vaak geprobeerd om ‘bij het Licht’ te komen en dit zogenaamde geloof in ‘God’ verbogen naar een geloof in en streven naar een ‘liefdesrelatie’ maar dit lukte niet werkelijk, er klopte iets niet, mijn lichaam gaf aan dat het niet volledig was. Dus ik werd gedwongen verder te zien, verder te zoeken, niet op te geven.

God is niet de oplossing. God is geen doel op zich. Het is eventueel een Verbeelding die kan fungeren als een tijdelijk hulpmiddel als substituut voor het gebrek aan inzicht en vertrouwen in onszelf als leven. Het is echter de grootste afleiding ooit geworden, een verblindend licht dat we najagen en dat we niet meer herkennen als zodanig als God (geld, liefde, seks, positiviteit, vrede, soulmates en ga zo maar door) en doordat we het niet herkennen, kunnen we het niet definiëren en dus ook niet herdefiniëren en zo blijven we een verbeelding manifesteren in de wereld.

Terug naar het doel. Ik kan een doel maken voor mezelf in en als het uitgangspunt van wat het beste is voor al het leven. Hierin veranker ik mezelf als Leven. Dit begrip van hoe we zijn opgebouwd, dit maakt dat ik mezelf niet langer op de kop hoef te zitten voor het ‘missen van een doel’. Het is niet mijn schuld. Het is wel mijn verantwoordelijkheid.

Het is mijn verantwoordelijkheid om mezelf te leren kennen, vergeven, veranderen en bij te dragen aan een gemeenschappelijk doel, in en als leven. Er is namelijk uiteindelijk maar één doel. Dat is het leven zelf. En leven zelf staat geen afscheiding toe en zal dus pas Geheel tot Leven komen als ieder onderdeel, dus ieder Levend Wezen, hierin deelneemt en zichzelf realiseert. Zie je de enorme taak waar we voor staan als mensheid? We dienen elkaar te ondersteunen om ons dit één voor één te realiseren. En zo breiden we uit in en als gewaarzijn, in ondersteuning van onszelf en elkaar als leven in en als het fysiek. En hoe we dit doen, dat is wat we kiezen in overweging van onze mogelijkheden, positie en bekwaamheden, vanuit het gemeenschappelijke uitgangspunt als wat het beste is voor alles en iedereen. Hierin ligt ons doel en hierbinnen, heeft iedereen een doel dat ondersteunend is voor al het leven, inclusief onszelf als leven.

Desteni I Process Lite

(Courses)

—————————————————————————————————————————-

februari 11, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 581 – De aanwezigheid van schimmels zoals Candida

Ik heb me laten testen bij Best4Health – voor de werkwijze kan het beste de site bekeken worden. Het betreft een test via de energiebanen in het lichaam en aan de sterkte van de frequentie van de aanwezige factoren in het lichaam kan min of meer gezien worden of de factoren op werkelijk fysiek niveau gemanifesteerd zijn of voornamelijk nog alleen op energetisch niveau, waarin ik dan zeg dat ‘op energetisch niveau’ betekent dat het in het energetische vlak in gevoelens en emoties plaatsvindt wat op weg is om een effect op het lichaam te hebben maar nog niet geheel fysiek gemanifesteerd.

Hierin komen vijf of zes verschillende schimmels naar voren. Dat is meer dan ik ooit ‘gehad’ heb in de test. De slijmvliezen zijn ook geirriteerd, iets waar ik ook al vaker en vrij intensief mee te maken heb gehad. Ik ervoer het al een tijdje, ik kreeg het zelf niet meer op orde in mijn fysiek, vandaar dat ik hierheen ben gegaan voor een fysieke ondersteuning zodat ik het proces met betrekking tot de gerelateerde geestbewustzijnsstructuren, effectiever kan wandelen. Ik krijg een middel mee specifiek afgestemd op alle aanwezige factoren, echter het is aan mezelf om het uiteindelijk op te lossen als ik niet opnieuw een disbalans wil manifesteren.

Ik ben sinds ongeveer drie maanden samen met een partner in huis. Ik vroeg me al vaker af of we van elkaar schimmels/bacteriën/virussen overnemen die ‘nieuw’ zijn, zeker ook gezien een verschillende voedingswijze. Dit moet het lichaam kunnen opvangen, echter als de slijmvliezen wat minder ‘sterk’ zijn, kan dit invloed hebben.

Het gaat hierbinnen om mijn eigen proces, om waarom de slijmvliezen dan niet ‘sterker’ zijn en/of verzwakken/aangetast raken en hoe ik de schimmelbelasting creëer/toesta in mezelf om te ontstaan. Ook gaf de test een ‘predispositie’ aan voor schimmelbelasting. Interessant. Iets wat al in de familielijnen aanwezig is?

Ik ga zoeken wat er bij Desteni over schimmels gesproken/geschreven is en kom een video tegen van Bernard.

1 Candida and self abuse

Interviews from the Farm 60: Candida and Self abuse

Zeer interessant en gerelateerd aan de ervaring waar ik me in bevind. Vooral omdat de schimmels niet volledig in het fysiek aanwezig zijn en omdat ik qua voeding niet zoveel extra aandachtspunten heb dan wat ik al toepas, bekijk ik vooral het emotionele aspect tezamen met de slijmvlies-irritatie. Ik bevind me in een ervaring/herinnering waar ik mezelf niet uit bevrijd heb en waar ik maar op voortborduur en van waaruit ik waarneem en van waaruit ik blijf reageren en mezelf blijf ‘irriteren’.

Ik kan er nog onvoldoende over zeggen en weet niet of ik alles in de blogs zal uitwerken, het is echter een ‘vinger op de zere plek’ en als ik het punt heb doorgewandeld en uiteindelijk duidelijkheid heb zal ik er zeker over schrijven en/of spreken.

Een punt dat wordt genoemd is dat een lichaam dat ziek is, al in verandering is. Dit geeft me moed om verder te wandelen met mezelf in een lichaam waarin ik snel een disbalans manifesteer en bemerk. Ook geeft ‘Candida’ aan dat het een punt is dat ik kan veranderen maar dat ik niet heb gedaan (één van de schimmels was een Candida Albicans). Beiden bevestigen voor me dat ik uiteindelijk in staat zou moeten zijn om te voorkomen dat ik het (opnieuw) laat komen tot aangetaste slijmvliezen en een schimmelbelasting. Echter ik manifesteer het punt opnieuw om mezelf erin te kunnen zien, vergeven en veranderen. Van binnenin het systeem in en als mezelf kan de verandering plaatsvinden en kan ik het systeem stap voor stap verwijderen met behulp van het schrijven en het in klank brengen van zelfvergeving van de gerelateerde ervaringen in relatie tot herinneringen waaraan ik vasthoud. Want al waren/zijn de slijmvliezen aangesterkt, ik heb de werkelijke oorzaak nog niet verwijderd/opgelost als structuur/patroon in en als het geestbewustzijnssysteem en het komt in verschillende lagen aan de oppervlakte.

———————————————————————————————————————————

februari 9, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 580 – Een verandering in mezelf in relatie tot mijn partner

Binnen de relatie zie ik een verandering in mezelf. Ik ben door een weerstand heen gewandeld die ik had opgebouwd in mezelf, tegen een soort van ‘samen zijn’. Interessant, deze weerstand is eigenlijk angst. Dus ik ben door de ervaring van weerstand heen gewandeld – door de verantwoordelijkheid naar mezelf te halen en te stoppen met de ander de schuld te geven van ervaringen binnenin mij. Dit wil niet zeggen dat deze neiging niet meer aanwezig is of naar bovenkomt, echter nu in een uitgangspunt van en als de wil – in en als mezelf, dus zelfwil – om hierin het punt naar mezelf terug te halen en er verantwoordelijkheid voor te nemen. Hierin zie ik dat ik verander van een afhouden van communicatie, fysieke intimiteit, dingen samen doen, naar een meer willen communiceren, meer fysieke intimiteit, meer dingen samen doen. Een leren bewegen als zelf in samenwerking, oftewel in overeenstemming. Dat is de enige manier om werkelijk effectief samen te kunnen leven. Hierin wordt weerstand bij de ander duidelijker, of eigenlijk een ‘niet goed weten wat te willen’ hierin (zoals hij zelf aangeeft). Als een ‘wel willen maar soms ook niet en niet goed begrijpen wat er speelt’. En in mij, komt de angst omhoog dat de ander dit niet wil. Dat de ander ofwel uiteindelijk weggaat, ofwel blijft binnen de relatie in een uitgangspunt van eigenbelang zonder de wil om hierin te veranderen (want we zijn natuurlijk allen geprogrammeerd in en als eigenbelang, ter overleving van onszelf in energie in en als de geest en in een wereld met ongelijke geldverdeling). Ik weet heel zeker dat ik blijf staan waar ik in sta, dat ik wil leven in en als een uitgangspunt van wat het beste is voor al het leven. Wat een ander hierin zal beslissen, daar heb ik uiteindelijk geen controle over, ook niet als het een partner betreft. Ik kan alleen aangeven waar ik voor sta en de ander vragen te (gaan) zien wat het is dat hij wil. Echt wil. En dan is het iets waar we langzaam in op staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn partner emotioneel te benaderen waarin ik onuitgesproken om een bevestiging vraag om met mij te staan voor en als wat het beste is voor al het leven, te beginnen voor ons allebei als leven en niet voor wat ‘goed’ is voor alleen ons ‘eigen ik’, waarbij ik in en als een benadering die emotioneel geladen is, zelf niet sta als wat het beste is voor mezelf en dus niet voor een ander als leven en op dat moment dus geen levend voorbeeld ben in waar ik om vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bevestiging te vragen voor iets wat ik zelf niet leef, in plaats van mezelf te vestigen in en als hetgeen ik vraag, door te leven binnenin mezelf in het stoppen van frictie en emotie als wat het beste is voor al het leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant getriggerd te worden door de ervaring en wetenschap dat een ander niet dezelfde beslissing heeft genomen als ik om te (leren) staan voor wat het beste is voor al het leven en dus in en als een streven naar een overeenstemming in de samenleving, waardoor ik een constant wantrouwen ervaar binnenin mezelf in en als een niet weten uit welke hoek de ander zal komen als ik hem benader waarin ik feitelijk mezelf niet vertrouw in mijn stabiliteit hierin en dus niet weet ‘uit welke hoek ik kom’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik in weinig Nederlandse woorden kan uitspreken wat ik bedoel met ‘leven als wat het beste is’ en dat het er feitelijk op neerkomt dat ik het toepas als levend voorbeeld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik een heel leven doorbreng in een situatie van conflict doordat de uitgangspunten niet op elkaar zijn afgestemd, wat feitelijk de situatie is waarin ik en de meesten met mij, zijn opgegroeid, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik het conflict in mezelf als reactie op de situatie waarin ik ben opgegroeid en leef/geleefd heb, kan stoppen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om binnen deze relatie te blijven waarin het me niet lukt om tot een leven in overeenstemming te komen, waarin het feitelijk een angst is om te falen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om te falen en hierin te oordelen om te falen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen om eventueel te falen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik altijd met en als mezelf wandel en pas als ik volledig en alles naar mezelf heb teruggehaald en stil ben van binnen en niet langer reageer en/of manipuleer in en als een uitgangspunt van angst, pas dan zal ik werkelijk zien en bewegen als wat het beste is voor al het leven zoals waartoe ik de beslissing heb genomen binnenin en als mezelf en dit is waarin ik ‘mijn slagen’ en hierin welbevinden, in eigen handen heb.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van ongemak en angst door en als de gedachte dat mijn partner niet staat in en als de beslissing om te leven als wat het beste is voor al het leven, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik reageer op mijn eigen gedachte, die weliswaar kan zijn zoals de situatie is, echter het is een gedachte als interpretatie als oordeel.

Ik realiseer me dat ik het veroordeel dat iemand niet de beslissing heeft genomen om te staan als wat het beste is voor al het leven en toch hier met mij samenleeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen en dus persoonlijk te nemen dat mijn partner wel hier met mij samenleeft maar niet de beslissing heeft genomen om te staan als wat het beste is voor al het leven en dus, is het uitgangspunt gebaseerd in eigenbelang, ook al houdt het samenleven praktisch in dat het beste is, waarin dit eigenbelang voor ons beiden aanwezig is want zolang ik reageer in/en oordeel, wil ik iets ‘van hem’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘iedere dag te ervaren’ dat we een verschillend uitgangspunt hebben en hierdoor getriggerd te worden door en instabiel, door mijn eigen ervaring als reactie op iets van een ander wat ik zo interpreteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te leven binnen een interpretatie in en als de geest en van hieruit alles te vertalen binnenin mezelf, zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier de interpretatie werkelijkheid maak voor en als mezelf in mijn leven doordat ik in reactie een situatie benader.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘vooruit’ te willen in en als een samenleven, in plaats van in eerste instantie verantwoordelijkheid te nemen voor mijn emotionele ervaringen als reacties binnen de huidige situatie.

Ik realiseer me dat ik een agreement als overeenstemming verwacht daar waar we nog in relatie staan tot elkaar en dat het een proces is om tot overeenstemming te komen binnen de situatie, binnenin mezelf en van hieruit met een ander.

Ik stel mezelf ten doel om door te gaan met het verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen reacties en emotionele ervaringen die opkomen binnen de situatie en zo tot overeenstemming in en als mezelf te komen.

Ik stel mezelf ten doel mijn interpretatie van het ‘hebben van een verschillend uitgangspunt’ te stoppen binnenin mezelf en te zien hoe ik tot een communicatie en oplossing kan komen die geen frictie geeft binnenin mezelf en van hieruit, geen onnodige frictie geeft/veroorzaakt in communicatie met een ander.

Ik stel mezelf ten doel in het samenleven en communiceren tot oplossingen te komen die geen frictie geven binnenin mezelf en van hieruit geen onnodige frictie geeft/veroorzaakt in communicatie met een ander.

Ik stel mezelf ten doel om mijn wens en streven tot een werkelijke overeenstemming, serieus te nemen en naar voren te brengen en te blijven staan en staan en staan in en als mijn beslissing om te leven als wat het beste is voor al het leven als enige oplossing voor een werkelijke overeenkomst als effectieve en zorgzame samenleving.

Ik stel mezelf ten doel om steeds opnieuw binnenin mezelf, te verifiëren of hetgeen ik toepas, het beste is voor mijzelf als hemzelf als al het leven zonder frictie in mezelf te creëren en mezelf te vergeven en corrigeren waar nodig/daar waar ik besta in frictie, in afgescheidenheid van mezelf.

What Relationships ‘Should’ be Like – Life Review

————————————————————————————————————————

februari 4, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 579 – De manifestatie van een tegendeel

Dag 578 – Het is me gelukt – De manifestatie van een persoonlijkheidssysteem

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn buik te dik te vinden en van hieruit, een beslissing te nemen om te gaan ‘lijnen’ en zo de lijnen in en als het geestbewustzijnssysteem, in en als een idee van een schoonheidsideaal, te integreren en manifesteren in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek, mijn lichaam te verzwakken door het streven naar een schoonheidsideaal in en als de geest welke ik heb aangenomen van plaatjes buiten mij, in en als het geloof dat een slanke taille en platte buik ‘mooi’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me nu af te vragen wat nu eigenlijk de werkelijke aanleiding is tot het lijnen en waarom ik dit zo belangrijk heb gemaakt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen, zoals Kim ook schreef in een blog, dat de geest, de mind helemaal niet werkelijk praktisch nadenkt vanuit een onderbouwd standpunt maar dat het slechts logica voortbrengt als informatie die logisch lijkt, om zoveel mogelijk energie te genereren, welke voortkomt uit frictie binnenin zelf en een ‘dunner willen zijn’ als iets dat er niet is, wat conflict geeft en zo energie genereert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een conflict binnenin mezelf te manifesteren als construct in en als de geest van waaruit ik steeds opnieuw energie genereer en zo mijn lichaam op te branden, waarin ik een ervaring van slagen in mezelf creëer in en als het opbranden van de fysieke energie in een manifestatie van afslank

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik de aandacht van die ene speciale zou krijgen als ik een platte buik en slanke taille zou hebben zoals ik heb begrepen en opgeslagen via beelden van buitenaf als dat dit ‘sexy’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn lichaam als fysieke substantie op te branden ten behoeve van een schoonheidsideaal die ik als ‘sexy’ heb aangenomen en blijkbaar, denk ik hierin dat ik meer kans op seks heb als ik voldoe aan dit ideaalbeeld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik meer kans op seks heb als ik voldoe aan een ideaalbeeld van slanke taille en platte buik, en dit vervolgens zo in mijn lichaam als systeem te hebben opgeslagen en vastgezet waarin ik in en als dit streven, de ‘zwakke plek’ in mijn DNA als het darmgebied, te hebben belast en gebruikt om ‘vast te houden’ aan dit ideaal in en als een begrenzing van de hoeveelheid die ik eet/kan eten, zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat ik in en als dit systeem tegen mezelf ga werken en mezelf juist belemmer in en als een fysieke aanwezigheid en fysieke expressie, in het algemeen en binnen de fysieke intimiteit/een seksueel samenzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben gezien, gerealiseerd en begrepen dat een streven in en als de geest een bevestiging van een systeem inhoudt en dat dit in en als het fysiek, een tegenovergestelde uitwerking heeft aangezien het streven als systeem in polariteit evenzo als het tegendeel gemanifesteerd wordt binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb binnenin mezelf, in en als een streven in en als de geest naar een intiem samenzijn, een polariteit als tegendeel in en als mezelf te manifesteren en zo het intieme samenzijn te belemmeren/bemoeilijken ter ondersteuning van mezelf, in en als het fysiek en hierin mezelf ervan te weerhouden om tot fysieke expressie te komen waar 2 of meer als leven in en als het fysiek ( “in mijn naam” ) samenkomen.

Wordt vervolgd.

Intimiteit begint bij Zelfintimiteit:

Winged – Exploring Self Intimacy

Winged – Zelfintimiteit Onderzoeken

(…) “And this is quite an interesting point to realize for me in relation to how the mind works, in that the thoughts and emotional experiences that I define myself within don’t necessarily have a ‘purpose’ to them and aren’t necessarily based on any valid ‘reasoning’. As with this personality system of believing and experiencing myself to be ‘alone’ within myself in relation to people for instance, wherein I cannot find the source point of why and how it is that those thoughts and experiences exist within myself. They just kind of do, because of the simple fact that I have accepted and allowed myself to identify myself with them.”

“I used to always have this tendency within myself, whenever I discovered a specific personality construct within myself such as this general experience of feeling left out in relation to people, to want to find a ‘source’ point within my memories. I wanted to find the specific event that occurred in my life that triggered it so that I could ‘make sense’ of what is happening within myself and so that I could in a way find a ‘reasoning’ behind why I feel the way I feel and experience myself the way I do. However what I have come to realize about the mind is that it doesn’t really have any other purpose to it but to generate energy through thoughts, feelings and emotions, which means that it doesn’t need to have a ‘logical explanation’ behind what it brings up for us to generate the energy it needs – as long as there exist the belief and appearance of a ‘reason’ behind and ‘logic’ to how we experience ourselves within and as our mind, enough for us to accept it as ourselves.”

“So from that perspective it is entirely possible that these seemingly random personality systems exist within ourselves without any particular ‘reason’, as in memories to back it up – but that the system only exist within and as ourselves because we never questioned it and because we blindly accepted it into our beingness to become a part of who we are.” (…)

Uit: 2015 Why do I Always Feel Left Out? – Part 3

***

How I Was Able to Hear the Desteni Message

——————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

februari 2, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 578 – Het is me gelukt – de manifestatie van een persoonlijkheidssysteem

Het is me gelukt. Het is me gelukt om een persoonlijkheid te manifesteren, een identiteit. Ik ervaar het al mijn hele leven, zolang als ik het gecreëerd heb. Ik ervaar zo vaak vluchtig een voldoening. En ik heb mezelf hierin opgesloten. Ik realiseerde me dat het de vervolmaking van een persoonlijkheid is wat me deze ervaring geeft na het luisteren van een interview van Anu; een kristallisatie in de fysieke lichaamssubstantie van de relatie tussen geest en wezen (mind-being), als een slagen van het manifesteren van deze relatie. En het zit zo ‘in-gewikkeld’ en gedetailleerd in elkaar dat ik niet weet waar ik moet beginnen met ontmantelen.

Ik begin met een gedrag van mezelf welke ik me goed herinner. Ik was een jaar of 16 en in vrij korte tijd besloot ik dat ik wilde lijnen. Ik vond mezelf al een tijdje te dik – wat ik niet was, fysiek gezien. Ook nauwelijks vanuit schoonheidsideaal. Eigenlijk vond ik alleen mijn buik te dik, met name in de avond als ik de hele dag door gegeten had. Ik vond ook dat ik teveel tussendoor snoepte en ik vond mijn buik vooral opgeblazen. Dus ik ben op een gegeven moment gaan lijnen en ben dit begonnen op een niet zo gezonde manier. En langzaam aan, van hieruit, is het me inderdaad gelukt ‘dun’ te zijn. Waar als ik nu naar mezelf kijk, ik mezelf voornamelijk iets te mager vind met …… nog steeds een buik die vaak is opgezet.

In de periode van lijnen heb ik mezelf op (te) weinig eten gezet, ik reed regelmatig trillend naar huis van een te laag bloedsuikerspiegel en daar mocht ik van mezelf…twee boterhammen eten. Als ik er nu aan denk, aan wat ik mezelf en mijn fysiek heb aangedaan, ervaar ik een groot verdriet. Ik had een fijn, gezond lichaam, heel weinig ziek, een klein beetje mollig en geen wespentaille, dat zit niet in mijn bouw. Verder een mooi fijn lijf. En ik ben dat kwijt. Ik voel me al jaren uitgemergeld. Niet zozeer doordat ik nog steeds te weinig eet, dat heb ik destijds na een half jaar weer opgepakt en hierin ben ik gelukkig niet in extremen gegaan. Het patroon echter ervaar ik nog steeds binnenin me. En fysiek uit het zich in verkrampingen in mijn darm en een neiging tot obstipatie, al komt het steeds minder voor. Als ik geobstipeerd ben kan ik niet goed eten, mijn buik zit al vol. Ik ervaar nu paniek als ik niet kan eten. Ik wil wel eten maar ik heb dit patroon gemanifesteerd, ik heb mezelf al ingebouwd.

Ik begin met het zelfvergeven van deze periode. Het is niet de oorzaak maar wel een manifestatie die ik me goed herinner. Het woord ‘identiteit’ als vertaling van personality geeft wat meer richtlijn voor mezelf om te onderzoeken. Mezelf een identiteit aanmeten.

In het volgende blog de zelfvergevingen.

——————————————————————————————————————————–