oktober 31, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 166 – Tijd en Geld

Ik zat vanochtend in de bus en achter me kwam een man zitten die hardop aan het praten was. Hij was zijn backchat hardop aan het uitspreken, en had zo te horen geen controle op het uitspreken ervan. In het verleden stond ik op om te verplaatsen; nu besluit ik dat niet meer te doen, te blijven zitten en te zien wat voor reacties opkomen. Dat ging heel aardig, het meest opvallende is dat er angst opkomt, welke na een tijdje verdwijnt. Wat me verder opviel is dat zijn backchat over geld en over tijd ging; over duizenden euro’s die hij echt teveel vond en niet meer ging betalen, en over het vaststaan van de bus, waarin de paniek langzaam groter werd te horen aan zijn tonatie en onrustige bewegingen en hij uiteindelijk opstond en de bus verliet.

Tijd en geld. de man maakt zich zorgen over precies dezelfde zaken waarover ik me zorgen maak en waarin ik me dus laat opwinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me op te laten jagen door tijd en geld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren bij het horen van andermans backchat, waarin de angst niet zozeer voortkomt als reactie op de woorden die hij spreekt maar als reactie op de toon waarin hij spreekt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren omdat de man ongecontroleerd zijn backchat spreekt en dit ongecontroleerde roept angst op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren bij het horen van ongecontroleerd/onaangepast spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over geld wat ik moet betalen, en hierin backchat te ontwikkelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over tijd die voorbij gaat als de bus vaststaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zorgen te creeren over tijd die voorbij gaat en het te laat komen op bijvoorbeeld werk, wat weer met geld te maken heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vaak zelf nog teveel te willen doen in te korte tijd, waarin het lijkt of ik tijd tekort kom of dat ik iets te laat kom waardoor ik reacties als backchat creeer op alles wat er om me heen gebeurt wat me maar enigszins vertraagt, wat in feite backchat is op mezelf in het teveel plannen in korte tijd of het te laat vertrekken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te laten leiden door de mind/het bewustzijn en hierin nog snel van alles te willen in een bepaalde tijd, in plaats van gewoon naar werk te lopen en rustig alle herhalende bezigheden uit te voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te willen laten leiden om de herhalende bezigheden minder saai te maken, terwijl ik het eigenlijk heel prettig vind om rustig aan de herhalende bezigheden uit te voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te laten leiden door de mind terwijl ik dit minder prettig vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf richting te geven en hierin in rust te blijven in het fysiek, maar in plaats hiervan mezelf af te laten leiden in/als de mind van de fysieke herhalende bezigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik tijd win als ik snel nog even van alles doe in korte tijd op weg naar werk.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wanneer en waarmee ik me af laat leiden onderweg naar werk.

Ik stel mezelf ten doel niet teveel te plannen in korte tijd, zodat ik in rust in de snelheid van het fysiek in/als de adem, de bezigheden kan uitvoeren.

Als ik mezelf zie neigen tot/participeren in afleiding in/als de mind van de repeterende fysieke bezigheden, dan stop ik, ik adem. Ik breng mezelf hier in/als de adem en focus me op waar ik fysiek mee bezig ben. Ik sta mezelf niet toe mezelf op te jagen in/als de mind door een tijdgebrek te creeren ter afleiding van de fysieke bezigheden.

Ik sta mezelf niet toe me op te laten jagen door de snelheid van de maatschappij/het systeem, gebaseerd op tijd en geld. In plaats hiervan blijf ik in de adem in de snelheid als traagheid van het fysiek.

Ik sta mezelf niet toe me angst aan te laten jagen door het horen van opjagend gesproken backchat. In plaats hiervan blijf ik in/als de adem aanwezig in mijn eigen fysiek. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me op te laten jagen door de opjagende toon van een ander welke ontstaan is in zorgen over tijd en geld en welke mijn zorgen triggert over tijd en geld. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb tijd en geld te koppelen aan zorgen maken. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van tijd en geld gekoppeld aan zorgen.

Ik sta mezelf niet toe me te laten bepalen door tijd en geld als richting gever, maar blijf in plaats hiervan in/als de adem als stabiele factor en gebruik tijd en geld met gezond verstand als factoren op aarde waarin en waarmee we bestaan.

——————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / www.lite.desteniiprocess.com (free)
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

oktober 30, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 165 – Zelfcorrecties op ‘me beter willen voelen dan een ander’.

Vervolg Dag 164 – Me beter willen voelen dan een ander

Als in mezelf een ervaring op voel komen van me beter willen voelen dan een ander, dan stop ik, ik adem. Ik sta mezelf niet toe me beter te voelen dan een ander aangezien dit een startpunt in/als de mind als het bewustzijn is in polariteit, waarin ik geloof iets te winnen ten opzichte van de ander, namelijk een tijdelijke energie-verhoging, maar waarin ik in werkelijkheid mezelf afscheid in deze energie-verhoging van de gelijkheid van mezelf als leven en hierin van een ander als leven/van alle leven. Ik stop en focus me op de adem als een fysieke bezigheid, waarin ik de energie weg laat stromen de aarde als substantie in.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring/gebeurtenis uit te schrijven in de context waarin de ervaring opkomt. ik schrijf mijn reacties als backchat uit en pas hier zelfvergevingen op toe. Ik zie of er een gedachte als plaatje opkomt welke ik als herinnering heb opgeslagen en waar vanuit ik het beter willen voelen gecreeerd heb. Eventueel breng ik de ervaring in de context naar voren in een chat met Sunette, zodat ik de ervaring specifiek kan gaan uitschrijven, zelfvergeven en corrigeren op punten die ik zelf niet zie.

Als ik mezelf zie wachten/hopen op een gebeurtenis waarin ik me beter kan voelen dan een ander, dan stop ik, ik adem. Ik sta mezelf niet toe te hopen/wachten op een gebeurtenis om me beter te voelen dan een ander. Ik zie in het moment, dus in de context waarin het opkomt, waar het om gaat dat ik me beter wil voelen dan een ander. Ik onderzoek waar ik de angst ervaar in de context van de gebeurtenis waardoor ik het nodig geloof te hebben om me beter te voelen. Hierop pas ik zelfvergevingen toe.

Als ik mezelf zie wachten/hopen op een falen van een ander waarin ik me beter kan voelen dan een ander, dan stop ik, ik adem. ik sta mezelf niet toe te wachten op een falen van een ander om me beter te voelen en ik sta mezelf niet toe me beter te voelen dan een ander als die ander iets fout als verkeerd doet, dus gekeerd in/als het bewustzijn, wat ik als falen bestempel. Ik onderzoek hoe ik mezelf in een soortgelijke situatie ondermijn door een ervaring van falen dus van me minder voelen creeer en pas hier zelfvergevingen en zelfcorrecties op toe.

Ik stel mezelf ten doel te zien of ik, als ik zelf vrij ben van reacties, de ander eventueel kan ondersteunen in waar die iets gekeerd doet in/als het bewustzijn.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van/neiging tot me beter willen voelen dan een ander serieus te nemen als zien dat dit evil is, hoe klein het zich ook aandient, en dat hierin de totale veroordeling van elkaar in ongelijkheid in de wereld uit voortkomt. Ik realiseer me dat dit serieus nemen betekent dat ik mijn eigen natuur inzie, uitschrijf, zelfvergeef en corrigeer in het fysiek, en dat het niet betekent dat ik geen plezier meer mag hebben met/als mezelf aangezien ik van nature evil ben. Ik realiseer me dat dit geen plezier meer mogen hebben voortkomt uit schuldgevoel over wie ik ben, wat ik heb weggeduwd zodat ik er niet in kan zien en het kan vergeven en corrigeren, waarover ik me opnieuw schuldig voel.

Ik stel mezelf ten doel meer te lachen om de dwaasheid van mijn eigen natuur als evil – welke zich uit in de meest absurde gedachten – en mezelf hierin te corrigeren zonder het opnieuw persoonlijk te nemen, in plaats van mezelf zwaarder en zwaarder te maken in de onderdrukking van mijn menselijke natuur als mijn persoonlijk onvergeeflijke fout.

Ik stel mezelf ten doel de energetische relaties in/als het bewustzijn te stoppen en zelf te vergeven, zodat ik, vrij van de beklemmende draden als deze energetische relaties, mezelf kan corrigeren in het fysiek. Ik realiseer me dat ik me beter wil voelen dan een ander zolang ik mezelf verbonden houd in energetische relaties in/als het bewustzijn, met mezelf als bewustzijn en met het bewustzijn van een ander, waarin er een strijd ontstaat over de verdeling van de beperkte hoeveelheid energie die er beschikbaar is. Deze strijd zorgt ervoor dat ik me, koste wat het kost, beter wil voelen dan een ander als automatisme, omdat ik mezelf alleen maar ken in de energetische ervaring van relaties in/als het bewustzijn, en ik hierin mezelf zolang mogelijk in leven als energie probeer te houden aangezien ik onderbewust/onbewust geloof dat ik doodga als ik hiermee stop/stop te bestaan als energie.

Ik stel mezelf ten doel de situatie in de context te onderzoeken zodat ik de gedachte als plaatje als herinnering die aan deze automatische reactie van me beter willen voelen ten grondslag ligt, kan verwijderen.

Ik stel mezelf ten doel kracht te worden in eenheid en gelijkheid als leven in het fysiek, als substantie, waarin ik geen strijd om energie nodig heb om te overleven en in plaats hiervan gelijk kan gaan staan aan mezelf als leven in het fysiek en hierin aan al het leven in/als het fysiek op/als de aarde. Ik realiseer me dat ik dit doe door de ongelijkheid in mezelf – hetgeen ik mezelf heb afgescheiden in mezelf – te stoppen en zelf te vergeven en niet door te proberen ergens gelijk aan te gaan staan.

————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

oktober 27, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 164 – Me beter willen voelen dan een ander

In een interview vandaag kwam naar voren dat de beings in heaven existence meer interesse hadden in de relatie met zichzelf als energie dan in eenheid en gelijkheid als beste voor iedereen. Dit is een gegeven wat ik in mezelf zie, het willen vasthouden aan een relatie met mijn eigen mind, waarin ik me beter wil voelen dan een ander om zo positieve energie te creeren. Deze ervaring komt automatisch opzetten, en door dit automatisme heb ik heel lang niet gezien dat dit werkelijk evil, duivels is. Automatisch als zijnde wie ik ben van nature, evil. Zolang ik naar dit automatisme luister en handel zal ik niet veranderen, zullen de relaties met andere mensen niet veranderen en zal de wereld niet veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me beter te willen voelen dan een ander om zo positieve energie te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat dit beter willen voelen dan de ander evil is, aangezien het automatisch opkomt en ik geloof dat wat automatisch opkomt waar is aangezien het automatisch opkomt; hoe kan het anders automatisch opkomen als het niet waar is?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als automaat te geloven en er vanuit te gaan dat dit waar is, waarin ik niet heb gezien dat dit waar zijn met geld te maken heeft – ‘waar’, ik moet waar, mezelf als waar verkopen – wat dus werkelijkheid is geworden in de wereld waarin we leven maar wat niet het beste is voor alle leven in eenheid en gelijkheid en dus ook niet het beste voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen gelijkheidsrelaties te willen bouwen doordat ik vast wil houden aan deze automatische energie-generatie van me beter voelen, zonder werkelijk te zien dat ik hiermee zelf ‘me slechter voelen’ creeer, welke ik automatisch niet prettig vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vast te willen houden aan het me beter willen voelen dan een ander om positieve energie te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vast te willen houden aan de evil die ik van nature ben en die automatisch opkomt zonder te zien dat het evil is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb doodmoe te worden van het beter willen voelen en slechter voelen dan een ander en er toch mee door te gaan als zijnde niet te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te stoppen in het beter voelen/willen voelen dan een ander en in plaats hiervan er gewoon naar te zitten kijken en zelfs te wachten/hopen op een gebeurtenis waardoor ik me beter kan voelen dan een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wachten op een falen van een ander zodat ik me beter kan voelen/voel dan die ander in plaats van me bezig te houden met mijn angst voor mijn eigen falen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik er iets mee win als ik me beter voel dan een ander door te geloven dat ik dan ook werkelijk beter ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat andere mensen me leuker vinden als ik me beter voel, en dus geloof dat ik beter ben, dan een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor het feit dat ik me beter wil voelen dan een ander en hierop zit te wachten/hopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat niet iedereen dit heeft, dit beter willen voelen dan een ander, en daarom durf ik het niet onder ogen te zien aangezien het persoonlijk neem in het ‘enige zijn’ hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het persoonlijk te nemen dat ik in een automatisme me beter wil voelen dan een ander en hierin geloof dat ik zo slecht ben dat ik dit moet verbergen en dus diep heb weggestopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een constante angst te ervaren dat mensen zien wie ik werkelijk ben, dat ik betrapt word, dat ik me beter wil voelen dan een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik anderen alles moet vertellen wat als backchat in me opkomt, dat dat ‘eerlijk zijn’is, in plaats van in te zien dat eerlijk zijn niet gelijk aan zelf-eerlijk is en dat ik in zelf-eerlijkheid mijn eigen backchat onder ogen kan zien en kan zelfvergeven, kan onderzoeken naar de oorzaak als herinnering en mezelf zo kan corrigeren in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit beter willen voelen dan een ander niet serieus te nemen, als ‘niet zo erg’ te bestempelen maar gewoon als iets wat in mij bestaat, zonder in te zien dat hierop de wereld gebaseerd is zoals die nu bestaat, in totale ongelijkheid, afscheiding van een leven in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de kracht ligt in deze relatie met mezelf als energie, in het beter willen voelen dan een ander, in plaats van in te zien dat het wel een ‘bepaalde’(geprogrammeerde) kracht als macht als controle geeft maar dat het niet de werkelijke kracht is in/als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb te zien dat de werkelijke kracht ligt in het fysiek en de fysieke werkelijkheid, maar dat ik ben gaan geloven dat de controle als macht in de relatie met mezelf als energie de werkelijke kracht is, waarin ik deze energetische gebaseerde relaties ben ben gaan verdedigen om geen ‘kracht’ te verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik kracht kan verliezen en hiermee energetische relaties in/als de mind/het bewustzijn moet gaan verdedigen, in plaats van in te zien dat ik in het stoppen van de energetische relaties in/als de mind een en gelijk kan worden als de kracht van de substantie/het fysiek.

wordt vervolgd met zelfcorrecties

————————————————————————————————

oktober 26, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 163 – Zelfvergevingen/zelfcorrecties op de brug

Vervolg Dag 162 – De natuurgeneeskunde als brug

Aanvullend op de brug een gesprek met Bernard vanochtend over het proces. Ik geloof in het proces, en dus stel ik hierin de instant verandering, de verandering in het moment uit. Wat is dan het proces? vroeg ik. Ik moet het doorwandelen. ja, dat doe je adem voor adem. Is dat geen proces dan? Nee, dat is de verandering leven, toepassen. Zorg dat je je correcties leeft, adem voor adem. Je hoeft niets te processen, hierin laat je je gevoelens en emoties bepalen en verkoop je jezelf als leven voor de overweldiging van de gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een brug ben tussen oude kennis en nieuwe informatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alleen via de wetten van de mind/het bewustzijn kan veranderen, wat betekent via de oude kennis en informatie die we herleven als herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat alles wat niet via de oude wetten van het bewustzijn verandert, een wonder is, waarvan ik geloof dat er geen wonderen bij mij plaats zullen vinden, en dus geloof ik dat ik niet instant kan veranderen en dat mijn fysiek niet instant kan veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bestaan op te delen in oude kennis en informatie en wonderen gestuurd door een god, welke we weerspiegeld zien in de maatschappij waarin we leven als wetenschap en religie als twee externe sturende factoren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me ondergeschikt te maken aan de twee sturende factoren als wetenschap en religie in plaats van mezelf richting te geven en te onderzoeken tot wat het fysiek en ikzelf in staat zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te limiteren tot brug zijnde, waarmee ik een excuus behoud om zelf niet volledig te hoeven veranderen, maar nog terug kan over de brug die ik zelf ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe te instant, in een tel mijn fysiek te veranderen maar te geloven dat ik een proces moet doorlopen om te kunnen veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een proces moet doorlopen om te kunnen veranderen, waarin ik mezelf ondergeschikt maak aan het proces en dus aan het processen van informatie, in plaats van mezelf richting te geven in iedere adem en hierin het proces als de verandering leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet weet hoe instant, in een tel te veranderen, in plaats van in te zien dat ik het wel weet maar dat ik het niet weten als excuus gebruik om de angst te verbergen die ik wederom als excuus gebruik om niet te hoeven veranderen in ieder moment.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in het moment wat me weerhoud van de directe, instant verandering.

Als ik mezelf angst als weerstand zie ervaren tot verandering, dan stop ik, ik adem. Ik adem in en zie wat er in me opkomt. Hetgeen ik ervaar kan ik loslaten op de uitademing, de aarde in, en indien nodig uitschrijven en zelfvergeven, waarin ik mezelf de mogelijkheid geef om de verandering in het fysiek werkelijk te maken door de verandering te leven in de adem, net zolang totdat ik in het moment kan veranderen en er geen zelfvergevingen meer nodig zijn voordat ik verander.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken hoe ik de natuurgeneeskunde zo effectief mogelijk kan inzetten al dan niet als brug, ter ondersteuning van het fysiek zodat ik en anderen meer fysiek worden en hierin onszelf ondersteunen in de verandering die het fysiek aangeeft te willen/nodig te hebben.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te zien en definieren als brug tussen oude kennis en nieuwe informatie.

Ik stel mezelf ten doel mijn zelfcorrecties te leven en ze hierin zo te schrijven dat ik ze kan leven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het processen van gevoelens en emoties en in plaats hiervan de verandering te wandelen in ieder moment, adem voor adem, door de gevoelens en emoties te stoppen, in te zien, los te laten, zelf te vergeven en zelf te corrigeren in het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel mezelf direct onder ogen te zien in de mindconstruct(en) die ik schrijf waarin ik in het direct zien ik de angst stop die ik ervaar.

————————————————————————————————-

oktober 25, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 162 – De natuurgeneeskunde als brug

Gisteren en vandaag kwam het gesprek op het gebruik van supplementen. Deze kunnen gebruikt worden om tekorten aan te vullen in het fysiek waardoor het fysiek de originele functies weer kan uitvoeren. Om het fysiek te ondersteunen in het ‘herstellen’ van de functies waar we met de mind/ons bewustzijn in onderbroken hebben is de natuurgeneeskunde, de plantengeneeskunde, de othomoleculaire therapie een praktisch toepasbare ondersteuning. In de natuurgeneeskunde staat er een bepaalde tijd voor het herstel van het fysiek; 3 maanden plus voor ieder jaar dat de dysfunctie bestaat, een maand extra.

Supplementen kunnen dus gebruikt worden om tekorten aan te vullen, en logisch gezien, dus via de wetten van het bewustzijn, staat hier een bepaalde tijd voor. Deze tijd is dus bepaald, staat al vast. En dus wandelen we deze tijd. Hierin kunnen de supplementen een brug vormen naar het een en gelijk worden als zelf in het fysiek, om weer fysiek te worden, aangezien een fysiek wat optimaal functioneert ons ondersteunt in het fysiek aanwezig te zijn.

Hoe werkt het fysiek? Dat vergt nog veel onderzoek, maar het fysiek kan in een tel/in het moment veranderen. Instantly. Het is de mind die niet gelooft dat dit mogelijk is en dus staan we het niet toe. En dus gebeurt dit zelden, en dus zien we het nooit, en gebruiken dit als bevestiging dat het niet kan. Geloof in de herinnering en deze voortzetten.

In feite is het dit principe wat gebruikt werd in de kerk als ‘genezing door God’. Jezus wist hoe dit toe te passen en heeft dit veelvuldig gedaan. Dit principe is gelinkt aan God (Het Witte Licht). Vervolgens konden ‘bepaalde’ mensen dit toepassen; mensen die hiertoe bepaald, voorgeprogrammeerd waren en ‘via ‘God’ werken, dus via het witte licht. Dit werd bestempeld als wonderen, mensen geloven in wonderen als zijnde het komt van God, en geloven hiermee dus in God en leggen hun macht/zelfrichting/zelfverantwoordelijkheid in de handen van God, via deze bepaalde persoon die weer via geloof in Jezus werkt (geloof, dus via het Bewustzijn). Hierin is geloof het centrale woord; geloof bestaat in/als de mind/het bewustzijn welke onder controle staat van God/het Witte Licht, en dus worden deze genezingen alleen onder controle uitgevoerd, van tevoren bepaald bij wie het wel en wie het niet werkt, namelijk alleen bij de mensen die 100% geloven in de kracht van God en via deze persoon die voor God werkt, waarin het geloof ook weer voorgeprogrammeerd is.

Terug naar het fysiek wat in een tel kan veranderen; Jezus wist/weet dit. Hij werd alleen niet als levend voorbeeld gezien voor waartoe alle mensen in staat zijn maar als ‘een zoon van god’, meer dan een mens, en dus blijft de macht bij god liggen.

De natuurgeneeskunde in de breed toepasbare zin kan dus heel goed als brug gebruikt worden ter ondersteuning van het herstel van de functies in het fysiek. Het is echter wel op oude wetten gebaseerd in/als het bewustzijn, welke een beperking kunnen geven door ‘geloof ‘ in deze wetten als de enige kennis die er is. (Geloof dus in/als bewustzijn). Ook in de natuurgeneeskunde is de ‘instant’ herstel bekend maar dit werd onder de ‘wonderen’ geschaard. Waar in feite een wonder iets is wat we nog niet kennen als mogelijkheid in/als het fysiek, maar wat wel mogelijk is als we hierin zijn opgeleid. (En hetgeen we niet kennen wordt aan een god toegekend als wonder).

De manier van helen in de natuurgeneeskunde ben ik mee bekend, kan ik mee werken, kan ik als brug gebruiken. Hierin wil ik de nieuwe informatie inpassen in de praktische kennis die al heel lang in de natuurgeneeskunde wordt gebruikt, is toegepast en gechecked met vele resultaten. Ik wil niet blijven hangen in het brug zijn en hierin zelf een brug blijven. Dat is hoe ik mezelf altijd gezien heb, als een brug tussen oude kennis en nieuwe informatie. Als ik mezelf hiermee identificeer blijf ik een brug, en verander ik dus niet volledig.

Zelfvergevingen/zelfcorrecties in de volgende blog.

————————————————————————————————-

oktober 24, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 161 – Jaloezie

Onder invloed van jaloezie gun ik een ander niet hetgeen ik zelf graag zou willen maar niet heb. Dat is dus niet een ander geven wat ik graag zou ontvangen. Dat is een ander niet gunnen als ik het niet eerst zelf heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ander niet te gunnen wat ik zelf niet heb maar wel graag zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb een ander te geven wat ik zelf graag ontvang/zou ontvangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb kortaf te zijn op een enthousiasme van een ander waarin ik het enthousiasme van de ander probeer te temperen omdat ik mijn eigen reacties in jaloezie op een persoon die enthousiast is/tevreden is met zichzelf, niet wil ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te reachtvaardigen in mezelf waarom ik kortaf kan zijn tegen een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb de blijdschap te ervaren die het geeft in blij zijn voor een ander die iets voor elkaar heeft gekregen wat ik zelf graag zou willen maar (nog) niet heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik nooit voor elkaar krijg wat ik zou willen, en dus ben ik jaloers op degene die het wel heeft, waarin ik dus eigenlijk jaloers ben door een toekomstprojectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb jaloezie te ervaren door geloof in een toekomstprojectie gecreeerd in een herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets nodig heb buiten mezelf om tevreden te zijn in/als mezelf, en als ik dit niet ben, jaloezie te ervaren naar degene die dit wel heeft, in plaats van in te zien dat ik in mezelf kan veranderen door de jaloezie te stoppen en te zien waarvan ik me heb afgescheiden, waarna ik de afscheiding kan stoppen en zelfvergeven waarin ik mezelf aan mezelf teruggeef, en als ik zelf aan zelf geef is er niets meer wat ik mis en niets meer om jaloers op te zijn.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van jaloezie, dan stop ik, ik adem. ik sta mezelf niet toe jaloezie te ervaren en hiermee weg te komen, de mind/het bewustzijn in.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken waarin ik jaloezie ervaar zodat ik kan zien waarvan ik me heb afgescheiden in mezelf. Ik stop deze afscheiding in mezelf door mezelf specifiek te vergeven wat ik zie opkomen als gedachten, gevoelens en emoties en hierin mezelf terug aan zelf te geven. In deze gelijkheid met hetgeen waarvan ik me heb afgescheiden ben ik in staat te veranderen en adem voor adem een en gelijk als zelf te worden.

(groen en geel van jaloezie 🙂 )

———————————————————————————————

oktober 23, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 160 – Op bezoek in mijn eigen fysiek

Being a visitor. een bezoeker zijn. Wanneer ben ik ergens thuis en wanneer ben ik op bezoek? Als ik 4 weken ergens ben, ben ik dan op bezoek of woon ik hier dan die 4 weken? En wat is het verschil tussen op bezoek zijn en ergens wonen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verschil te maken tussen een bezoeker zijn en ergens wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik me anders moet gedragen als ik ergens op bezoek ben dan als ik ergens woon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb thuis zijn te definieren als zijn in het huis waar ik woon in plaats van thuis te zijn in mijn eigen fysiek en hierin dus altijd thuis te zijn waar ik ben in het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me een indringer te voelen in het huis van een ander als ik er voor langere tijd (4 weken) op bezoek ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik tot last ben als ik voor langere tijd op bezoek ben, in plaats van in te zien dat anderen hun huis openstellen voor samenleven met andere mensen voor korte tijd wat voor beide partijen ondersteunend is in het leren samenleven/samenwerken met verschillende mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net als ik me begin thuis te voelen weer naar huis te gaan.

Thuis zijn:

Aanwezig zijn in het fysiek in ieder moment onafhankelijk van de omgeving waar men fysiek verkeert, waarin de adem de enige constante is.

Ik stel mezelf ten doel thuis te komen in mijn eigen fysiek door de relaties/illusies in/als de mind te stoppen, zelf te vergeven en corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me weg te houden uit mijn eigen fysiek door vast te houden aan een geloof in een illusie van een relatie/relaties in/als de mind/het bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te belemmeren aanwezig als thuis te zijn in mijn fysiek door mezelf weg te houden in/als het bewustzijn door het geloof in een relatie als werkelijkheid waarvan ik weg probeer te komen, in plaats van in te zien dat ik allang weg ben door te geloven een relatie in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de relatie met mijn eigen mind werkelijkheid is, welke me belemmert om fysiek hier aanwezig/thuis te zijn aangezien ik in die relatie geloof en hierin constant voor mezelf als bewustzijn geloof te moeten zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb constant te worden afgeleid door de relatie met mijn eigen bewustzijn in mijn eigen bewustzijn in plaats van zelf constant te zijn in de adem in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke beweging te laten beinvloeden door relaties in/als bewustzijn en gedrag gecreeerd te hebben als reactie hierop.

Ik stel mezelf ten doel mijn relaties met mijn eigen bewustzijn in mijn eigen bewustzijn adem voor adem te onderzoeken, waarin de adem de enige constante is.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met zorgen maken in/als het bewustzijn, welke allemaal gerelateerd zijn aan de relaties in/als het bewustzijn en de angst voor het verlies van deze relaties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik moet zorgen voor de ander=de mind/het bewustzijn welke zich uit in zorgen maken over relaties in/als het bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat relaties in/als bewustzijn met mijn eigen bewustzijn me iets zullen brengen en iets is wat ik kan verliezen, in plaats van in te zien dat ik in relaties in/als bewustzijn met mijn eigen bewustzijn verloren ben in het bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een visitor/bezoeker te zijn in mijn eigen fysiek door af en toe hier aanwezig te zijn in mijn eigen fysiek en de rest van de tijd te vertoeven in relaties in/als het bewustzijn met mijn eigen bewustzijn.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met vooruit kijken in/als het bewustzijn en adem voor adem te leven en in te zien waar ik me heb afgescheiden in/als relaties in het bewustzijn met mijn eigen bewustzijn, zodat ik mezelf kan ondersteunen in het bevrijden van het relatie-netwerk wat ik gecreeerd heb.

Als ik mezelf vooruit zie kijken in/als bewustzijn dan stop ik, ik adem. ik realiseer me dat ik in een relatie verdwijn. Ik onderzoek welk lijntje als relatie ik hier gelegd heb, schrijf dit eventueel uit, pas zelfvergevingen toe en corrigeer mezelf in het fysiek door mezelf hier te brengen in de adem.

———————————————————————————————-

oktober 22, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 159 – Richting geven met woorden

m benoemde dat ik steeds zeg ‘ok chippie’ tegen het paard. Met mijn lichaam/bewegingen geef ik richting aan maar met mijn woorden niet; ik realiseerde me niet dat hij specifiek naar mijn woorden luistert en ging er vanuit dat mijn bewegingen voldoende richting geven. Ondertussen zeg ik maar wat onduidelijks, eigenlijk om maar wat te zeggen lol, waarin ik het meer tegen mezelf heb dan tegen het paard.

paardencoaching Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren dat het paard specifiek naar mijn woorden luistert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen richting te geven met woorden aan mezelf en het dier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat richting geven met bewegingen/het lichaam voldoende is zonder me te realiseren dat de woorden die ik spreek richting geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb maar wat te praten in/tegen mezelf zonder me te realiseren dat het heel belangrijk is wat ik zeg aangezien ik met woorden richting geef, en als ik in/als deze woorden maar wat aanpraat, woorden gebruik die niet overeen stemmen met mijn fysieke bewegingen/fysieke richting, geef ik onduidelijke signalen aan mezelf en/of aan het dier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onduidelijke signalen aan mezelf en het dier te geven door woord en fysiek niet op een lijn te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het eng te vinden om mijn stem te gebruiken om richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het eng te vinden om woorden specifiek te gebruiken om richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het eng te vinden om mijn stem en woorden te gebruiken om richting te geven als er andere mensen in de buurt zijn die me horen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat andere mensen horen in mijn stem dat ik geen richting durf te geven met mijn stem/woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik iets verkeerds zeg en dus liever mijn stem niet gebruik als er andere mensen bij zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn stem helemaal niet meer te durven gebruiken als andere mensen weten dat ik hierin angst ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat andere mensen de hele tijd bezig zijn met wat ik wel of niet eng vind, in plaats van in te zien dat ik zelf in/als bewustzijn de hele tijd bezig ben met wat ik wel of niet eng vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in angst wat andere mensen wel of niet van me zullen vinden.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen met het paard in het spreken van duidelijke paardencoaching woorden die overeenstemmen met de beweging/richting die ik aangeef met mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaringen van angst voor het spreken van woorden waar andere mensen bij zijn te onderzoeken, uit te schrijven, zelf te vergeven en vervolgens te corrigeren in het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel angst ten aanzien van wat andere mensen van me vinden te onderzoeken en specifiek te benoemen, zelf te vergeven en corrigeren in het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel geduld en aardigheid met/naar mezelf te hebben in het doorwandelen van de angst in het gebruik van mijn stem waar andere mensen bij zijn.

Ik stel mezelf ten doel zelf als ik alleen ben te oefenen in het gebruik van mijn stem en van woorden die overeen stemmen met de richting die ik fysiek aangeef en vice versa.

——————————————————————————————-

oktober 21, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 158 – Mourning in the Morning

I am Mourning in the Morning.

Zittend in een klein huisje alleen zie ik hoe ik mourn, rouw en hierin vast wil houden aan een ervaring van alleen zijn in de wereld. Bij ieder klein idyllisch huisje wat ik zie neig ik tot fantaseren over hoe het zou zijn om hier alleen te wonen. Een soort eenzaamheid geidealiseerd tot een idylle en vanuit deze idylle toch hopen op een ontmoeting met een ander in soortgelijke idylle. Ik realiseer me nu dat ik dit uit films heb opgepikt. En ik zie dat het in werkelijkheid niet zo werkt. Door het vasthouden, mournen in de idylle van eenzaamheid is er geen ruimte voor communicatie met een ander en blijft de idylle van eenzaamheid dus bestaan. Precies zoals bedoeld is, want deze idylle van eenzaamheid geeft een ervaring van mourning, rouw, welke energie genereert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb energie te genereren in het mourning in eenzaamheid, waarmee ik mezelf vasthoud in een bestaan in bewustzijn in/als mourning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf slachtoffer te voelen in de ervaring van mourning en de eenzaamheid die deze geeft zonder in te zien dat ik deze ervaring in eerste instantie zelf gecreeerd heb als idylle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf slachtoffer gemaakt te hebben van mijn eigen gecreeerde idylle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf gevangen te zetten en houden in mijn eigen gecreeerde idylle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik vanuit deze idylle een persoon in soortgelijke idylle kan ontmoeten en van hieruit samen deze idylle stoppen, in plaats van in te zien dat deze idylle de ontmoeting en communicatie met een andere persoon belemmert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb samen de illusie/idylle te willen stoppen, wat eigenlijk geen stoppen is maar een voortzetten van de idylle in eenzaamheid, maar dan samen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de idylle van eenzaamheid helemaal niet te willen stoppen maar samen te willen voortzetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gezien te hebben dat ik deze idylle heb overgenomen uit films die ik gezien heb, waar 2 mensen in eenzaamheid elkaar ‘vinden’ en de eenzaamheid herkennen in elkaar wat een basis geeft om samen verder te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de idylle van eenzaamheid een basis geeft om samen verder te leven, in plaats van in te zien dat de idylle van eenzaamheid gevangen houdt in de eigen idylle en dus meer eenzaamheid voortbrengt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het mogelijk is om in een idylle van eenzaamheid te communiceren met een ander en zo de idylle te verbreken, in plaats van in te zien dat de idylle van eenzaamheid het onmogelijk maakt om te communiceren aangezien de idylle van eenzaamheid bezig is zichzelf in stand te houden en hierin mourning creeert om te blijven mournen, rouwen, in de idylle van eenzaamheid als de illusie/religie van zelf.

Ik realiseer me dat als ik de eenzaamheid wil stoppen en in de toekomst eventueel samen wil leven met iemand, ik zelf alleen de idylle die ik gecreeerd heb dien in te zien en te stoppen. Alleen ikzelf kan kiezen om de religie van zelf te stoppen en het mournen te stoppen waarin ik de idylle als religie van zelf in stand houd.

Ik stel mezelf ten doel de mourning in the mourning specifiek te onderzoeken zodat ik kan zien waaraan ik vasthoud om energie te creeren in the mourning in the morning.

Ik stel mezelf ten doel de specifieke relatie in/als angst tot mourning in het behoud van zelfreligie te stoppen, te onderzoeken en zelf te vergeven waarin ik ruimte creeer in mezelf tot communicatie in/als zelf met een ander.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met slachtofferschap en gelijk te gaan staan aan mijn eigen gecreeerde idylle.

———————————————————————————————–

oktober 20, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 157 – Illness = Illusie

Illness = Illusie (Bernard Poolman)

Illusies als gedachten in/als de mind als bewustzijn die we zijn gaan geloven, voor waarheid hebben aangenomen, onszelf mee gedefinieerd hebben. Deze gedachten als oordelen over onszelf, meestal geprojecteerd op de ander, onderdrukken we om onszelf niet te hoeven zien als het oordeel waarin we bestaan en slaan zich op als gevoelens en emoties in het fysiek, vaak in het spierweefsel. Het fysiek kan hierdoor niet meer functioneren zoals het graag wil/specifiek werkt. Dysfuncties ontstaan als ziektes, illnesses, illusies in/als de mind, waarin we ons hebben afgescheiden van/de verbinding hebben verbroken met (zelf als) verantwoordelijkheid, leven en ons fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb illusies als illness te hebben opgeslagen in mijn fysiek door deze illusies te geloven en mezelf te definieren als deze illusies, om vervolgens de illness in het fysiek opnieuw te geloven als defenitie van mezelf, waarop ik weer reageer met gedachten, deze onderdruk en opsla als gevoelens en emoties, en hiermee laag op laag illusies te bouw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weten en zelf ervaren heb dat met behulp van de Nederlandse Bloesemremedies deze lagen kunnen worden ingezien en met toepassing van schrijven en zelfvergevingen op de specifeik door te lopen punten, de illusies gestopt kunnen worden, laag voor laag, maar nog niet exact te kunnen omschrijven hoe de bloesems hierin precies werkt, welke me onzeker maakt in het naar buiten brengen hiervan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd geweten te hebben dat ik de illness zelf gecreerd heb maar niet gezien te hebben dat ik het heb opgebouwd uit illusies, doordat ik de illusies waaruit ik het heb opgebouwd voor waar heb aangenomen, waardoor ik ongelijk ben gaan staan als deze illusies en dus niet in staat tot oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn illusies als illness als groter te zien dan mezelf waardoor ik niet in mijn illusies ben gaan zien in gelijkheid met mijn eigen creatie in/als illusie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen creaties als groter te zien dan ikzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te laten overnemen door mijn eigen illusies fysiek te manifesteren als creatie en vervolgens niet te zien hoe deze creatie in/als mezelf te stoppen,.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf gevangen te zetten/houden in mijn eigen creatie en hiermee de richting uit handen heb gegeven aan mijn creatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de leiding aan mijn creatie te geven en zelf achterover te hangen in een ervaring van machteloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf slachtoffer te voelen/maken van mijn eigen creatie, en hierin de macht over mezelf als leven af te geven aan mijn creatie als illness als illusie, in feite net zoals het gecreeerd is, namelijk de illusies gelovende en daarmee gelovende slachtoffer te zijn van de illusies die ook zijn gecreeerd en toegestaan door mezelf en de ander en hierin de verbinding met het leven, het fysiek en verantwoordelijkheid te verbreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de verbinding te verbreken met mezelf in/als verantwoordelijkheid, leven en het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik te weinig tijd heb om te onderzoeken wat ik wil onderzoeken en dit in praktijk te brengen.

Ik stel mezelf ten doel mijn illusies als illness te stoppen te geloven.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken welke illusies ik heb geloofd door te zien in het dagelijks leven wat zich aandient in afscheiding van mezelf als reacties, gedachten, gevoelens en emoties.

Ik stel mezelf ten doel onderzoek te doen zodat en totdat ik in woorden kan brengen hoe de bloesemremedies precies werken.

Ik stel mezelf ten doel adem voor adem, dag voor dag de werkzaamheden op te pakken zonder me zorgen te maken over tijd, aangezien ik adem voor adem wandel totdat het gedaan is; de adem is hierin de enige constante en niet de tijd.

Ik stel mezelf ten doel gelijk te gaan staan aan de creatie in/als mezelf als illness als illusie zodat ik in staat ben mezelf te stoppen met creeren van illusies als illness.

Ik stel mezelf ten doel de leiding als richting te nemen door mezelf als gecreeerde illusie in woorden te zien die ik schrijf en mezelf te vergeven wie ik in deze woorden geworden ben, waarin ik mezelf opnieuw kan verbinden met (zelf als) verantwoordelijkheid, leven en het fysiek.