december 30, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 727 – 14. Examples of ‘trying to make it up’

This blog is related to record 14: Examples of trying to make it up

For context and playlist see: Dag 710 – Reflection on the years of fertility

The self-forgiveness are written as if it is happening in current time, however it are self-forgiveness on a pattern that I am reflecting back on and now taking responsibility for.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to physically step in a relationship through having sex in an early stage and within this, ‘bounding’ myself emotionally to this other one where in I feel like I am already too far in and as if I cannot step back anymore and first investigate what the possibilities are of really stabnding and walking with each other.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that I am able to have a sexual interaction without having clarity about a commitment towards each other as in a relationship/agreement and so from here, keep on stepping in physically and committing physically in a way, without first investigating the possibilities of standing and walking together and checking our principles, ability and willingness to really stand and walk together.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be devided within a mind-approach and believing to be able to already physically involve and a physical-being approach where in I look at and investigate all dimensions to possibly stand and walk with another being and look at how another being is willing and able to walk and stand with me.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to compromise myself within the desire to have a relationship and the desire to become pregnant, by stepping in ‘too fast’ and already committing in a way while within common sense, I know there is more time needed to investigate where we both stand.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to want something so badly that I am willing to compromise my own standing and integrity that I actually had never developped and so, in a way knowing what to stand for but not being able to really, on all levels, be able to stand and keep standing within my integrity and within principled living.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to feel like a stranger in my own house when the children of my partner in that time came over for the weekend, as I did not know how to involve with them.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not know how to involve with my partner and his children coming over and within this, start separating myself from the situation and completely pulling back within myself and within some place in the house that I could find to be alone.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to become some kind of monster within myself and towards my partner when and as his children came over for the weekend.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that everything would go better and become more in balance when and as I would have a child of my own within this situation, which may be so in a way, however it is a way of first trying to create a situation in physical reality where in I could have supported myself so much more if and when I had the tools to bring the feelings, emotions, backchat, reactions etc coming up within me – to first or while wwalking bring this back to myself, to also within the moment, make it more comfortable and enjoyable for myself as well as for my partner to walk this path.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to make it very heavy for myself and my partner to walk a certain situation, because of not yet being able to take responsibility for my own feeling, emotions, reactions, backchat etc coming op related to the situation that I and we were living in and through this, putting so much load on the relationship and the situation as a whole that eventually maye have contributed to the ending of the relationship.

When and as I see myself becoming/experiencing myself and the situation with a partner as ‘heavy’, I stop and breathe.

I realize that I have emotions, feelings, reactions, backchat coming up within me that I do let decide how I experience myself and that from here, is defining who I am within that what I live.

I realize that the emotions, feelings, reactions, backchats, are coming forward out of thoughts and/or a way of trying to control my reality and so, out of trying to wanting a certain outcome, which I can see is related to aspects of my childhood where in I as a child, want a certain outcome, trying to enforce this on/towards my parents.

I realize that a form of control exists as a form of fear of not getting the outcome that I would like to see or desire and then within this an experience as belief that I would/could not exist anymore without this certain outcome.

I realize that within existing in and as fear as control, I speak and behave in a way that is putting a stamp in each situation and interaction and that is triggering others within their experience of control/fear, which is then again triggering my experience of control/fear and so on.

I realize that within contributing to creating this ‘heavy’ atmosphere, I make it more ‘heavy’ (meaning, separating myself from the reality and participants that I am involved in and with) than things need to be within each moment of breathe and that at the moment, I do have the tools to support myself to be stable and bring myself back to stability when and as a form of control/fear comes up.

I commit myself to name the desired outcome and to name the experience of fear of loss in a certain moment of conflict, for and within myself, to stop and to forgive/let go the desired outcome and instead, allow myself to move on and as the pace of my breathing and finding a living word to ‘hold on to’ within a specific moment that I need to bring stability in, within and as myself;

where in I realize that the only real and lasting way to ‘make it up’ within and as myself, is within taking full responsibility for and as myself and for the fear/control as reactions, emotions, feelings, backchat, thoughts that are coming up within and as myself, to not desire a specific outcome as ‘making things up’ for a mistake in the past, but to step by step, moment by moment, forgive and correct the mistakes within and as who I am within each moment of breath in and as a process that I walk from consciousness to awareness.

Previous blog: 13. Trying to make it up

Next blog: 15. The insemination

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

december 24, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 726 – 13. Trying to make it up

This blog is related to record 13: Trying to make it up

For context and playlist see: Dag 710 – Reflection on the years of fertility

The self-forgiveness are written as if it is happening in current time, however it are self-forgiveness on a pattern that I am reflecting back on and now taking responsibility for.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to let the ticking of the biological clock become an obsession through trying to make up for a situation that I had made a decision in without considering each aspect involved and so, I forgive myself that I have accepted and allowed myself to create an obsession out of missing aspects of myself in that decision.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to create obsessions out of the aspects that I have separated myself from.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to compromise myself in trying to make up for mistakes in the past, coming forwards out of missing parts of myself / separating myself from parts of myself and from here, creating more and more consequenses in and as separation of myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to see ‘having a child / becoming pregnant’ as an outcome that needs to happen and within this, not giving myself or another space and time to create a healthy and stable foundation to make this an opportunity if and when possible on all area’s.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think ‘many people are getting pregnant within worse situations and they are also making the best of it’ and using this why I should also be able to do this where within this, I neglect my common sense and integrity that I see within myself as that I do not want to unconsciously pass through my unsolved mind-creations onto the next generation without being able to direct myself and support the child in it and so within this, acting like thorn apart within ‘trying to make it up’ and at the same time, holding back, not fully going for it because of seeing the unsolved parts that I can not stand by and within while getting pregnant and having a baby within a situation as for example deliberately doing it alone.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to thorn myself apart by not standing absolutely with and as myself in what I see that is best to do that may lead to an outcome that is different than I desire in/as my mind, as a situation that I am not even sure of if I really want it for myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not be able at that time to take on the desire on itself and translate it for myself into what I really wanted for myself to from there, see how to create it in this life.

When and as I see myself participating in ‘trying to make up’ for something that I am not satisfied with in the past, I stop and breathe.

I realize that this is how the mind within and as myself, so how I within and as this mind-participation, am keeping myself locked in within a time-loop of solving my mistake, instead of preventing to make this mistake again in the future.

I commit myself to unconditionally forgive myself for a mistake and to forgive myself the related experiences as for example guilt and shame and whatever comes up until I notice that I am able to let it go, where in I enable myself to do it different next time as a prevention of creating the same consequences over and over again but instead, make a decision within consideration of all aspects that I possibly see within myself and from here, without myself as well.

When and as I see myself participating in a thought about what I see that others are doing that is compromising in some way but that I in a way, also ‘would like to be able to do’, I stop and breathe.

I realize that this is not what I really want for myself or another and that within this, I compromise my own strength and integrity in and as my self-awareness.

I commit myself to forgive the desire to do something because others are also doing it and to look at and forgive what it specificely is that I desire within this and I commit myself to support myself within my own strength, integrity and self-awareness and to within the application of self-forgiveness and self-correction, bring myself back to myself every time that I compromise my own integrity. I commit myself to look at how to bring that what I desire into a living application in my daily life, through slowly building within the physical possibilities that I have, realizing that in every moment I have myself to embrace, express and understand and from here, I can look for moments to share with others.

I commit myself to focus more on the words that I find within my physical body as a guideline to be and become more satisfied with myself, living in and as my physical body.

trying-to-make-it-up

Previous blog: 12. Learning van consequence is

Next blog: 14. Examples of ‘trying to make it up’

————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Uil forgive

december 17, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 725 – De beugel

tanden-voor-beugel

Gisteren is de beugel in mijn mond geplaatst. Het plaatsen zelf was vrij onplezierig, vooral omdat er spreiders nodig zijn om de lippen opzij te houden en een afzuigertje voor het speeksel, zodat de beugelslotjes op de tanden kunnen worden geplakt. Dit duwt op het bot van de onder- en bovenkaak en dit is oncomfortabel tot pijnlijk en het duurt ongeveer twee uur.

De beugel zelf geeft een druk op mijn tanden die ik wel prettig vind. Er zijn ook twee extra blokjes geplaatst achter mijn voortanden om te voorkomen dat ik bij mijn kiezen de slotjes er af bijt als ze op elkaar komen. Hierdoor komen de kiezen niet geheel op elkaar met als gevolg: ik kan niet kauwen!

Dit brengt een gedachtenstroom op gang: kan ik 18 maanden alleen maar vloeibaar voedsel eten? Krijg ik wel genoeg voeding binnen? Wat moet ik eten?

Ik heb vaker mijn eetpatroon veranderd ter ondersteuning van mijn fysiek en dat zal ik nu weer doen. Er bestaat zelfs een uitgebreid programma ter ondersteuning van een spastisch colon, waarbij zes maanden vloeibaar voedsel wordt voorgeschreven (met alles heel fijn gemalen, dus wel vezeltjes etc maar niet te grof) en een lichte dosis anti-biotica, dit om de miniscule ontstekingen die aanwezig zouden zijn in het weefsel bij een spastisch colon, de tijd te geven om te helen. Ik heb hier altijd wel wat in gezien maar ik ben nooit dit hele programma gaan onderzoeken met een therapeut, het is vrij ingrijpend.

Nu lijkt het er dan toch op dat ik voor langere tijd vloeibaar of erg zacht voedsel zal gaan eten en voor het spoelen van mijn mond ga ik colloidaal zilverwater gebruiken (wat als een ‘natuurlijk anti-bioticum’ gezien kan worden, al kunnen we het officieel niet zo noemen maar het doodt bacterie, virus en schimmel). Dus wie weet, pakt het ook gunstig uit voor mijn darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me teneergeslagen te ervaren als ik merk dat ik niet kan kauwen en geen vast voedsel tot me kan nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan toch niet 18 maanden op vloeibaar voedsel leven? Hoe doen andere mensen dat?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben verwacht dat het kauwen zo lastig zou gaan met een beugel in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik 18 maanden geen vast voedsel kan eten in plaats van dag voor dag te bekijken hoe het gaat en van hieruit aanpassingen te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken aan de producten die ik niet meer kan eten en me af te vragen of ik dit zolang volhoud.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ook wel prettig te vinden dat ik nu een aanleiding heb om op deze manier mijn voeding aan te passen en te zien of dit weer een stapje verder ondersteunt met betrekking tot de krampen in mijn darm en met betrekking tot het laten staan van voedsel dat ik misschien beter niet elke dag kan eten omdat het iets te zwaar is om te verteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om gewicht te verliezen door niet op tijd voedsel bij de hand te hebben dat ik kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een diepe zucht te ervaren bij de gedachte aan het voorbereiden van voedsel dat ik nu wel kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘nee niet weer’ en hierin in een herhaling te kijken, in plaats van deze periode met de beugel als een losstaande periode te zien waarin ik mijn lichaam en mijzelf zo goed mogelijk ondersteun met passend voedsel.

Als en wanneer ik een ‘diepe zucht’ ervaar en mezelf in gedachten zie verkeren over het voorbereiden van voedsel dat ik kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een weerstand ervaar ten aanzien van het voorbereiden van voedsel en hierin zit een angst verborgen dat ik er niet toe in staat ben, dat ik niet voldoende voorbereid en me door de weerstand – dus de geest – laat leiden en hierdoor niet op tijd voedsel tot me neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik me door in en als de geest laat leiden in plaats van mezelf optimaal fysiek te ondersteunen met het voorbereiden van voedsel.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van angst in te ademen en op de uitademing op te staan en voedsel voor te bereiden of een plan te maken voor de dag met voedsel dat ik kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten over voedsel dat ik voorlopig niet kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet ondersteun door deelname in gedachten over voedsel waar ik niets mee kan en dus is het beter en meer ondersteunend om deze gedachten niet te volgen.

Ik stel mezelf ten doel direct te stoppen met deelname in gedachten over voedsel dat ik op het moment niet kan eten en een alternatief voedingsmiddel te vinden dat ik nu wel kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angstervaring of angstgedachte dat ik gewicht zal verliezen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vloeibaar voedsel goed kan verteren en hier veel van tot me kan nemen en dat de opname hiervan niet zoveel inspanning vraagt van mijn lichaam/spijsvertering en dat er geen gewichtsafname hoeft plaats te vinden als ik een goede planning en voorbereiding maak.

Ik stel mezelf ten doel mijn voeding voor te bereiden en voldoende passend voedsel bij de hand te hebben zodat ik voldoende voeding binnenkrijg.

Hier vandaan realiseer ik me dat ik regelmatig niet wil voorbereiden omdat ik liever ‘iets anders doe’ en het dan uitstel totdat mijn bloedsuikerspiegel iets gedaald is en ik ‘nu’ eten nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever iets anders te doen dan voedsel op tijd en grondig voor te bereiden.

Ik stel mezelf ten doel het woord grondig voor mezelf te herdefiniëren en gebruiken als ondersteuning om op tijd voedsel voor te bereiden en mezelf te gronden.

Ik stel mezelf ten doel dag voor dag te bekijken hoe het met mijn tanden en kiezen gaat en wat ik kan eten.