januari 31, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 437 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-10 – Walging en Onbegrip

Dag 432 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-9 – Paniek

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb walging te ervaren ten gevolge van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Als en wanneer ik walging ervaar als reactie op iets wat een ander zegt, schrijft, doet of niet doet welke de gedachte in mij triggert als ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat walging een ervaring is in en als een afscheiding van mezelf welke een angst inhoudt en dus onderzoek ik in mezelf waar ik bang voor ben. Ik realiseer me dat ik over het algemeen angst ervaar voor een ervaring in en als mezelf. Ik stel mezelf ten doel de ervaring van walging door me heen te laten gaan, zelf te vergeven en los te laten op de uitademing, waarin ik zie in mezelf wat er opkomt als angst als waar ik bang voor ben (om te verliezen) in/als mezelf waarop ik een zelfvergeving toepas en stop in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onbegrip te ervaren ten gevolge van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’, welke getriggerd wordt door woorden van een ander ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn onbegrip te projecteren op de ander die de woorden spreekt/schrijft als ‘ze neemt het persoonlijk’, waarin ik deze woorden interpreteer als dat degene die ze spreekt/schrijft het niet persoonlijk neemt terwijl in het geheel als schrijven blijkt dat dit wel zo is en het tevens een situatie betreft die persoonlijk is aangezien we nog in persoonlijkheden aanwezig zijn en dus persoonlijk schrijven/spreken/handelen betreft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ te interpreteren alsof de ander ze niet persoonlijk neemt, waarin ik verdwijn in mijn interpretatie over de ander en hierdoor niet in en als mezelf kan zien wat er in mij speelt en wat een projectie is van de ander, welke onbegrip veroorzaakt in en als mezelf over wat er gebeurt in mij.

Als en wanneer ik mezelf bezig zie met het interpreteren van de woorden van de ander en vervolgens in en als afleiding bezig ga met het ‘bewijzen’ dat de ander ‘zichzelf buiten spel zet alsof het niet over zelf gaat’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf buiten spel zet alsof het niet over mezelf gaat zodra ik bezig ga met mijn interpretatie over de ander en deze vervolgens ga verdedigen, aangezien ik dan bezig ben met mijn interpretatie van de ander in en als de geest en dus in interactie ben met mijn eigen geest in en als reactie, in plaats van hier aanwezig te zijn in fysieke realiteit in overweging van de fysieke interactie. Ik stel mezelf ten doel, mijn eigen reactie ten gevolge van mijn interpretatie van de woorden van een ander, te stoppen, te vlagpunten en zelf te vergeven zodra mogelijk, en in en als de adem, hier te zijn in fysieke interactie met de fysieke woorden en fysieke werkelijkheid.

Als en wanneer ik mezelf in onbegrip zie verdwijnen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mijn eigen onbegrip creeer door me in afscheiding te houden van mezelf als de ander=de mind en hierin in de geest te doen alsof ik die ander niet begrijp, in plaats van in en als mezelf te zien wat er gebeurt in mij als reactie op een gedachte in mij als interpretatie van de woorden van de ander. Ik realiseer me dus dat ik, zolang ik druk ben met de ander als de ander=de mind, ik mezelf niet zal zien en dus niet zal begrijpen in en als zelfvergeving waarin ik gelijk sta aan en als hetgeen ik werkelijk vergeef in en als mezelf. Ik stel mezelf ten doel mijn eigen interpretatie in afscheiding in en als de geest nader te onderzoeken en zelfvergeven en hierin mijzelf te zien als wie ik ben (geworden) totdat en zodat ik mezelf begrijp/vergeef en hierin de ander.

Wordt vervolgd

What is Effective Self Forgiveness?

aHR0cHMlM0ElMkYlMkZzcGhvdG9zLWEtb3JkLnh4LmZiY2RuLm5ldCUyRmhwaG90b3MtYXNoNCUyRjMwNjg2NF80MTIzNDkxNzIxNTA1NTJfOTM0OTIzOTE1X24uanBn

Voor context lees de serie blogs hieronder welke begint op Dag 398. Het is een serie waarin ik specifiek uitschrijf hoe ik de verdediging van en als een karakter als afscheiding in/als mezelf in/als de geest heb opgezet in verschillende dimensies waarin steeds opnieuw en gedetailleerd zichtbaar wordt dat de gedachte “het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen” ‘natuurlijk’ over (een deel van) mezelf gaat als en zodra ik participeer in deze gedachte en/als geactiveerd karakter en ieder blog beschrijft een aspect/dimensie van dit karakter als afscheiding binnenin zelf welke in het schrijven zichtbaar wordt.

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Dag 410 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-3 – Woede

Dag 418 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-4 – Angst en Angstdimensie

Dag 421 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-5 – Verbijstering

Dag 425 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-6 – Verslagen

Dag 426 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-7 – Schrik

Dag 430 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-8 – Stil vallen en Redeneren.

————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

januari 29, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 436 – What is HIT? – training at the gym

This year the grouplesson HIT started at the gym in the place that I live in The Netherlands. HIT means High Intensity Training. When I google it, I see HIIT, with two I’s, where there is the ‘Interval’ added. Well seemingly the let the interval out here in the gym lol; well actually the training is done with some interval.

Here the group-lesson is a little mixed with how the lessons were given before, so it is given on music with some warming up on the rithm of the music, and during time they more and more let out the jumping parts as most of the group-participants (including myself) didnot like the jumping that much. So it is a combination of the low impact aerobic-lessons as how they were given in the past, combined with more high-intensity muscle training where – as the instructor tells us – it is meant that we go a little bit further where the muscles ‘normally’ feel like stopping (without forcing and injuring the muscles ofcourse) and this is applied within interval (so training, short stop, training again etc). the physical exercises are here and there expanded with some light weights and/or other attributes to intensify the training.

I really enjoy this grouplessons given on music and the building of the muscle is supportive for the body to strengthen and relax at the same time; strengthening of the physical muscles and relaxing from the tension build up in/as the mind which gives muscle tension in the body. I like the tonus of the body which is reached with some light muscle training especially because I do not have so much weight and this tonus gives a little bit more ‘body’. I physically experience it as if the muscles are more ‘into place’ into the function of the muscle and I am more present within my body. During my life I have always joined sports within groups and teams and I still like to do this together with others, while in other aereas I enjoy doing things alone. However, during vacations I do some trainings alone where I really have to push myself for this, I really prefer this doing in a group.

With the support of this relatively ‘light’ training I have been able to strengthen my shouldermuscles, which were pretty much injured around the tendons due to overburden in the past. The muscle-tissue was very much diminished within the shoulders because I was not aware of how to physically support myself within this injury of the tendons and so actually it became worse and worse. Until I went to a good fysiotherapist who had also a gym, and he coached me from the very beginning in how to built up the muscle-tissue again, how far I could go, how much pain I could have and when it was too much, as within this injury every movement hurted all the time and I had no idea anymore what I could do and what not. I started this training about 7 years ago and slowly it went better and I became able to join in group-lessons again.

I say again, because I actually also hurted myself within the aerobic-lessons in the past. I was pretty fanatic in this, joined at least 2-3 times a week and also had a physical job which I could not take a break of because of the payments. I am speaking about almost 20 years ago now in the years where I worked, studied, was going out, had a more busy social life and was also doing trainings. The problem with an injury at the tendons is that in the beginning it only becomes painful afterwards the exertion and it’s not that intens, it’s more a little nagging pain. If I would have back then supported myself physically as how I know and do now it would not have become that bad as it did, as I would have kept the muscle tissue build up and kept strength during the revalidation. But I ignored this pain for too long and I was not really aware of the ability of the coaching of a physiotherapist, so it took a long time to recover. I am still not the strongest person as I am still busy with the origin of the injury, which is ofcourse not only simply an overburden but has mind-patterns within and behind it which affect the physical body intensively when they are not directed effectively.

I stept out of the physical job, find new jobs where eventually I worked behind the computer, which I also left as I could not do the computerwork all day. Well, I work in a store now where there is only some additional computerwork and I am back again behind the laptop during hometime where I work more than I could have imagined during that days of the injury as is visible within the writings. I always keep an eye on the balance and pain-symptoms but know much better what I can do and where I need to stop and within this I am busy investigating the deep-physical tension in/as the mindstructures that influences my physical body.

Back to the gym during these days.

Some points that I find during the lessons to apply self-forgiveness on:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to irritate myself when there is put on some music that is very very old and not aligned with the trainings as they said in the beginning that HIT-lessons are not supposed to do on music.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to irritate myself that this not aligning with the music is taken on as ‘a rule’ while the instructor is able to direct this point and integrate and combine this with ones own experience of grouplessons on music.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to irritate myself with my own rules in/as the mind about how exercises should be aligned with the ritm of the music and about what good music is and what not and I forgive myself that I have accepted and allowed myself to project my irritation as not being satisfied within my preference in/as the mind on the instructor.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to let my physical performance being influenced by irritation in/as the mind about music and so I forgive myself that I have accepted and allowed myself to let myself activate and de-activate myself in/as the mind by the music that is played or not played.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think “it could be so much more fun and supportive if this training is aligned with the music”.

When and as I see myself going into irritation about the music I stop and breathe. I realize that I influence myself in/as the mind by my reactions on the music and that the music in itself has no power to influence me and/or my performance where in I determine the influence by my own reations as judgements as thoughts in/as the mind. I realize I can make a suggestion but for the rest it is up to the instructor of how to direct the lesson where in I am able to direct myself within myself in stopping my reactions and staying in breath while doing the exercises. I commit myself to, when and as some reactions some up inside myself, to stop, to apply a short self-forgiveness inside myself and to breathe through, where in I flag-point what is coming up as a thought to investigate further within myself later on at home.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to need the music as support for training and I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think that I cannot use the music as a support for the training because this should mean that I am stimulating myself in/as the mind with music, where in I realize that I can use and enjoy the music as a support while staying in/as breath during the exercises and let the music go through myself without reaction on it whether I like it or not, where in I use my own breath as the support that I need to do the exercises most effectively within my physical potential at that moment.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to wish I had some more muscle and strength where in I realize that wishing to be different is pulling myself down in/as the mind in/as memories and comparison with others and/or with myself in the past. I commit myself to, when and as I go into wishing in/as the mind, to stop, to breath and to stay in/as/with myself as who I am at the moment and support myself in what I am physically capable of during these days and apply self-forgiveness on the separation that exist within myself in/as comparison with others and/or myself in the past.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to wish I could train more, where in I realize that I have to be realistic due to time and money and physical condition where in I cannot do limitless and everything at the same time so I stay with the balance that I have and walk in patience with/as myself, where in I realize that I can apply some simple, physical exercises at home if I really want to do more in the time that I have and if I am not doing this it is up to me to investigate the point of lazyness and importance of physical appearance (which I do not go into for this blog).

So a short list of what I did and do to support myself to strengthen the muscles and my physical body as a whole:

Training with a physiotherapist who has experience with the specific injury and is able to give a scedule with clear instructions of possibilities and limitations.

Keep on applying light but strenghtening and supportive muscle training.

Rescedule my daily activities in alternation of activity and relaxation for the injured muscles and the physical body as a whole.

Investigating my own physical possibilities and not overburden myself/my body and within this finding and keeping a balance between working in the system to make a living and walking the process of self-realization.

Support myself and body with food and supplements to support, strengthen and bring into a physical balance the muscles, tendons and the body as a whole including organs which are involved.

Walking related mind-patterns within writing and speaking of self-forgiveness and self-corrective statements.

Patience with and acceptance of myself within letting go of past images of how I physically was and at the same time working with the physical potential that is here.

Where in I should mention that I am in the position to do this effectively due to working times and working area and support that I have within this – I work in a health-store for 10 years now in a small company which have given me a lot of freedom and support to walk this way although the loans are not that high for every one involved but enough to sustain; where in of course I equally put myself in there during working times in/as (self)-responsibility – where during the time 20 years back when I walked into the injury I did not have this position and information to support myself effectively.

It is not that easy anymore in the Netherlands to place yourself in a stable financial position during these days and more and more people are losing jobs.

To give everyone the ability to full physical support and self-investigation, investigate the proposal of LIG that is available on internet as a practical solution for the inequality that exist in this world and is getting worse every day.

Living Income Quaranteed

——————————————————————————————————-

januari 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 435 – Masturbatie – van energetisch opladen tot fysieke expressie

Witnessblog

Masturbatie en seks kunnen ondersteuning bieden in het proces om uit de geest, het fysiek in te wandelen. Het is een gebied waarop we allemaal deels of volledig geillusioneerd zijn in de geest dus een belangrijk onderwerp om te onderzoeken in zelf. Dit doe ik deels via het luisteren van wat interviews en het lezen van artikelen en van wat er gedeeld wordt in de groep hierover en verder vooral via het fysieke onderzoek in en met mezelf. In het begin, toen ik net begon met de Dip-Pro-cursus en participatie in Desteni, was er verwarring over het onderwerp seks en masturbatie: hoe zit het nu met seks, ‘mag’ het wel of niet, wanneer wel of niet, hoe dit uit te voeren, wanneer is het energetisch en wanneer is het fysiek? Ik heb veel boosheid ervaren omdat ik dingen verkeerd begrepen had en in mijn ogen ‘verkeerde keuzes’ had gemaakt; iets wat we feitelijk allemaal levens lang gedaan hebben aangezien we altijd keuzes gebaseerd hebben op wie we zijn bestaande in afscheiding in en als de geest in en als een illusie van ‘vrije keuze’ in plaats van het nemen van beslissingen in overweging van wat het beste is voor al het fysieke leven.

In eerste instantie heb ik 6-9 maanden (of misschien zelfs langer) geen of vrijwel geen seks met (toenmalige) partner en/of zelf gehad. Dit was in de startperiode waarin er onduidelijkheid in mij was hierover en dit is dan gelijk een mooie periode om onder ogen te zien hoe ik tegenover seks sta. Stel ik mezelf hier afhankelijk van op, wat betekent het in een relatie, waar baseer ik partnerkeuze op, is dit gerelateerd aan seks, wat zijn juist de weerstanden en/als angsten ten opzichte van seks, hoe heb ik seks verbonden aan een ‘speciale’ persoon, vind ik het wel makkelijk om geen seks te hebben etc.

Ik bemerkte dat ik geen seks meer wilde met een partner en hier fysiek ook niet toe in staat was zonder mezelf te beduvelen – als er geen duidelijkheid was in het startpunt in ieder zelf en ik hierdoor geen duidelijkheid had over het verloop van de relatie. En zonder seksuele interactie is hierin eenvoudiger zicht te krijgen omdat er veel minder fysieke afhankelijkheidservaringen aan elkaars lijven ontstaan die beslissingen kunnen beinvloeden. Dit is zowel praktisch voor zicht in een al bestaande relatie waar twijfel is over het startpunt van zelf en/of de ander als voor het beginnen van een nieuwe relatie welke in het startpunt van een agreement zal zijn.

In deze periode (na de stop) ben ik juist wel de masturbatie gaan ‘beoefenen’. Hierin stop ik eventueel opkomende plaatjes en/of pas ik hierop een zelfvergeving toe en onderzoek ik in mezelf wat er zoal aan eigenbelang omhoog komt in het willen hebben van seks/een orgasme. Wat ik vooral ondersteunend vind is het duwen door weerstanden heen voor/tijdens masturbatie. Dit doe ik door hardop zelfvergevingen uit te spreken. Een gedachte die met regelmaat omhoog is gekomen is ‘wat ben ik hier in godsnaam aan het doen’. Ook ben ik veel verdriet tegen gekomen ten aanzien van een partner in het verleden die ik zag als ‘die ene ware’ waarin ik het seksuele samenzijn als ‘perfect’ heb ervaren en waarin ik mijn seksuele expressie – ik spreek niet van zelfexpressie want ik was/ben nog niet werkelijk als zelf aanwezig – verbonden had aan een samenzijn met deze specifieke partner. En zo kon/kan ik tijdens seks hebben met mezelf, steeds een beetje van deze afhankelijkheid in/als de geest inzien, het verdriet omhoog laten komen, zelfvergeven, mezelf omarmen hierin. Na ieder samenzijn met mezelf ben ik meer aanwezig in het fysiek, er wordt vaak iets duidelijk ten aanzien van een punt gebonden aan seks en relaties, ik kan af en toe werkelijk ontspannen in mijn fysiek, ik ervaar mezelf als ‘wakkerder’. Een hulpmiddel als een vibrator vind ik prettig hierbij als een soort van massage van de vagina, welke ondersteunt om dieper in het bekken aanwezig te zijn en om de masturbatie meer fysiek te maken. Via dit beoefenen met mezelf kan ik langzaamaan de afhankelijkheid aan het hebben van een partner voor seks loslaten. Af en toe bemerk ik dat mijn lichaam zich gaat uitdrukken en dan wordt het verschil tussen energetisch en fysiek wat meer zichtbaar en fysiek voelbaar. Er komt minder verdriet omhoog, de weerstanden worden minder. Het wordt een fysieke ondersteuning van loslaten van spanning in het lichaam. En zo is het tegelijkertijd een mooie voorbereiding voor als er seks gaat plaatsvinden met een agreementpartner.

Dit is in het kort hoe ik mezelf ondersteun met beoefening van de fysieke masturbatie. Ik leg mezelf geen regels op hierin ten aanzien van hoe vaak ik het doe; ik kijk hierin naar hoe mijn fysiek is in het moment en ik push mezelf om het met enige regelmaat toe te passen. Echter een leidraad hierin kan zijn 2 a 3x per week.

Voor een ieder die zichzelf wil ondersteunen met het beoefenen van masturbatie is er veel informatie beschikbaar om te luisteren in de verschillende eqafe-series. Het participeren in plaatjes, gedachten, geluiden etc in de geest om de geestelijke opwinding te stimuleren dient gestopt te worden en kan onderzocht worden in zelf via schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie; tevens dient er geen stimulans via beelden, video’s en plaatjes van buitenaf gebruikt te worden. Het is jij met jezelf in en als je fysiek en eventueel een fysiek hulpmiddel ter fysieke stimulatie en in geen geval ter geestelijke stimulatie. Wees en wordt zelfoprecht hierin. Op deze manier zorg je ervoor dat je niet per definitie jezelf op gaat laden in de geest. Er zullen allicht energetische ervaringen omhoog komen, want het is een proces om de geest uit te wandelen, het fysiek in. Als je dit als je startpunt houdt, ter ondersteuning van jezelf om in en als het fysiek aanwezig te zijn/worden en hierin de participatie in de geest te stoppen, zelfvergeven, zelfcorrigeren in zelfoprechtheid dan zal de masturbatie een ondersteuning zijn in het proces om stapje voor stapje meer en meer fysiek aanwezig te zijn en allerlei geestelijke verbindingen ten aanzien van seks, op te ruimen.

Informatieve en gratis serie interviews:

Shocking Secrets of Masturbation – Introduction

—————————————————————————————————————–

januari 22, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 434 – Vermaak in de geest of een fysieke oplossing?

Voor context lees dag 433:

Dag 433 – Vermaak in de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vermaken in de geest door het stampen van Witneus grappig te vinden terwijl ik tijdens dit gebeuren achter haar aan loop door de kamer en feitelijk niet weet wat de praktische oplossing is om haar op te kunnen pakken voor haar medicijn zonder dat ze de hele tijd voor mij wegloopt en zonder dat ik haar eventueel pijn doe als ik haar niet goed beet heb doordat ze weg probeert te komen, waarin ik zie, realiseer en begrijp dat ik blijf hangen in een gedachte in de geest als dat ik niet begreep waarom zij niet begreep dat ik haar nog steeds op diende te pakken voor de nabehandeling wat ik de afgelopen weken zo vaak heb gedaan en door het blijven hangen in als een vasthouden aan deze gedachte in en als de geest ben ik niet in staat om een fysiek praktische oplossing te zien en vinden maar blijf ik rondjes draaien in de geest rondom deze ene gedachte en zoek ik een oplossing in en als de geest die niet gaat werken in en als het fysieke leven maar slechts verwarring en consequenties creeert in en als het fysieke leven.

Als en wanneer ik mezelf zie blijven hangen in en vasthouden aan een gedachte in en als de geest als oplossing voor een fysiek vraagstuk, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik aan een ervaring vasthoud in en als de geest waarin ik angst ervaar om deze ervaring te verliezen, en dus bezet ik mezelf, maak ik mezelf bezeten door blijvende participatie in en als die ene gedachte waarin ik het probleem op de ander – in dit geval op het konijn afschuif in en als een excuus van niet begrijpen waarom zij mij niet begrijpt.

Ik realiseer me dat ik, bestaande in en als zogenaamd onbegrip, mezelf bescherm in en als een ervaring in de geest, want zolang ik doe alsof ik niet begrijp waarom zij mij niet begrijpt hoef ik niet praktisch en fysiek verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en mezelf in de schoenen van het konijn te plaatsen en te doen wat het beste is, fysiek en praktisch gezien, wat inhoudt dat ik mijn ervaring los dien te laten om fysiek en praktisch te kunnen zien en handelen.

Ik realiseer me dat het konijn mij iets laat zien hierin en een konijn heeft geen geest bewustzijn systeem en dus participeert niet hierin en dus zal mij niet begrijpen als ik ‘iets probeer duidelijk te maken’ in en als de geest, waarin ik mij realiseer dat iets duidelijk maken in en als de geest in geen enkel geval de beste oplossing is aangezien het ergens energie genereert welke invloed heeft op leven in en als het fysiek en welke gevolgen heeft voor het fysieke leven en zo ook van het konijn en mijzelf en dus, ik realiseer me dat ik de verandering niet geheel fysiek heb ingezet waardoor ik verwarring creeer in het fysieke leven in en als het konijn door een bewegen in en en als verwarring in en als mijzelf door participatie in en als een gedachte ter controle in en als de geest als het vasthouden aan een ervaring in de geest in en als angstvoor verlies van deze ervaring, in dit geval van de periode van verzorging van het konijn welke fysiek intiem is geweest welke ik bang was te verliezen; en juist door dit ‘bang om te verliezen’ creeer ik verwarrende gevolgen in en als het fysiek en manifesteer ik hierin exact hetgeen ik bang voor ben, namelijk dat ze voor me weg blijft/gaat rennen.

Ik stel mezelf ten doel de duidelijkheid die ik heb toegepast als oplossing in en als het fysiek ten aanzien van het oppakken van Witneus voor het medicijn, voort te zetten en telkens als er een verandering nodig is doordat de situatie en/of de fysieke toestand verandert, hierin fysiek te zien wat de beste oplossing is en deze in en als het fysiek toe te passen en bij te stellen en zelfvergevingen toe te passen op eventuele energetische ervaringen die ik tegenkom in en als mezelf, zodat ik duidelijkheid biedt aan de dieren en tegelijkertijd aan en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat Witneus blijft doorgaan met wegrennen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik ben blijven rennen in en als de geest door van tevoren in een ervaring te gaan en dus gevolgen manifesteer in het fysieke leven in en als onduidelijkheid welke Witneus weerspiegelt door weg te rennen en hiermee door te blijven gaan totdat ik mezelf stop en duidelijkheid schep in en als mezelf in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer een dier signalen geeft dat er verwarring is ten aanzien van wat ik wil toepassen als wat nodig is ter verzorging, in en als mezelf te onderzoeken wat er aan ruis als aanwezig is in mij door ervaringen van hechting als angst in en als mezelf geheel naar zelf terug te halen, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, eventueel iets te bespreken van hetgeen ik zelf niet zie, net zolang totdat ik fysiek bemerk dat de dieren en ikzelf samenwerken in en als fysieke duidelijkheid en ik dus fysiek duidend en richting gevend bezig ben ten aanzien van dit punt.

Vermaak in de geest wordt vervolgd.

Animal’s Life Review

——————————————————————————————————————–

januari 20, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 433 – Vermaak in de geest

Vorige week zag ik mezelf in interactie met Witneus het konijn. Ik moet haar nog 2x per dag oppakken voor de nabehandeling van de longontsteking en nu ze zich beter voelt wil ze niet meer opgepakt worden – dit is iets wat ik nooit gedaan heb behalve als het echt nodig was, wat over het algemeen neerkwam op zo’n 2x per jaar. Nu dus 2x per dag wat een verandering is. Hierin laat ze zien dat ze dit niet wil door weg te rennen door de kamer heen, weg te kruipen in hoekjes en te stampen. Tijdens dit gebeuren zag ik wat in eerste instantie een reactie in mij is op het stampen. Het ging de eerste 2 dagen niet gemakkelijk en ze probeerde zich los te worstelen als ik haar al beet had en door het wegrennen kon ik haar niet goed oppakken op een manier die het minst onprettig is. Ik raakte energetisch tijdens deze achtervolging en voelde me ‘rot’ erna omdat ik haar niet beet had zoals ik graag zou willen. Wat er werkelijk gebeurde is dat ik me rot voelde over wie ik was in het moment dat ik haar probeerde op te pakken. En 1 aspect hierin was een moment van vermaak, waarin ik een soort van lachte om haar stampen. Waarin/waarna ik me direct realiseerde, wacht even, dit is niet grappig, ze geeft aan dat ze dit niet wil en onprettig vindt. Het moet gebeuren dus ik moet haar oppakken, of ze wil of niet, echter er hoeft geen vermaak plaats te vinden. Dit is ongelijk staan en me niet in haar verplaatsen als konijn als hoe het is om achterna gezeten te worden en te moeten worden opgepakt voor het innemen van vieze drankjes. Ik had hierin wat reacties welke ik heb doorgewandeld in die twee dagen welke het loslaten betroffen van de periode dat we zo knus bij elkaar zaten tijdens de verzorging en ze mijn gezicht likte en zich gewoon op liet pakken terwijl ze zo ziek was. Het feit dat ze wegrent geeft aan dat ze weer beter wordt en ik heb na wat zelfvergevingen en zelfcorrecties een manier en ritme gevonden om dit toe te passen zonder dat ze de hele dag voor me wegrent. de ervaring van vermaak heb ik direct gestopt. Echter ik zag/zie deze ervaring gerelateerd aan een algemene ervaring van mezelf vroeger en dit heeft meer uitschrijven nodig.

Feitelijk is dit ‘tot vermaak dienen in de geest’ hetgeen waar ik zelf zo vaak voor ben weggerend. Een expressie waarom een soort van gelachen wordt, niet werkelijk uitlachen maar lachen ter vermaak, ‘lachen om’. Wat ik zag in mezelf in de ervaring van vermaak is dat hieronder een ervaring van onmacht ligt als een niet-weten hoe het praktisch aan te pakken; ik verkeerde in een niet-weten hoe Witneus op te pakken zonder dat ze de hele dag voor me wegrent en zonder haar pijn te doen door haar verkeerd vast te pakken. Ik zag hierin ook een ervaring van angst voor verlies, verlies van de ‘intimiteit‘ die ik met haar had gedurende de ziekenverzorging en als ze nu de hele dag voor me weg zou rennen, niet wetende wanneer ik haar nu wel en wanneer ik haar niet oppak. (dit aspect van intimiteit is waarin ik die 2 dagen hardop zelfvergevingen zelfcorrecties heb gewandeld). En in het vermaak verberg ik mezelf voor deze ervaring van ‘niet-weten’ en bescherm ik mezelf tegen een ervaring van onmacht ten aanzien van het ‘niet-weten’ als het onbekende in en als een praktische oplossing in en als zelfexpressie. Feitelijk zie ik het vermaak opkomen bij gebrek aan praktische oplossing en/of bij gebrek aan zelfexpressie, welke we niet als levend voorbeeld hebben gehad. Ik heb voornamelijk een voorbeeld gehad van ofwel dit vermaak, ofwel het inhouden van expressie, en dit inhouden heb ik als prettiger ervaren dus dit is hetgeen welke ik bewust heb ‘gekozen om te volgen’, en het vermaak is dan de onbewuste, onderdrukte en verborgen expressie geworden waarvan ik het liefste heb dat die er niet is. Beide voorbeelden weerhouden van zelfexpressie, dus tijd om dit in zelfvergeving te wandelen en hierin zelfverantwoordelijkheid te nemen.

Zelfvergevingen en zelfcorrecties volgen.

Onderzoek en stop het vermaak in je geest op weg naar gelijkheid in en als het fysiek:

Desteni-I-Process-Lite

Exploring Self Intimacy

————————————————————————————————————–

januari 17, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 432 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-9 – Paniek

“CONSUMED By The Idea of Yourself” by Andrew Gable

Voor context lees de serie onderaan dit blog welke begint op Dag 398. Het is een serie waarin ik specifiek uitschrijf hoe ik de verdediging van en als een karakter als afscheiding in/als mezelf in/als de geest heb opgezet in verschillende dimensies waarin steeds opnieuw en gedetailleerd zichtbaar wordt dat de gedachte “het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen” ‘natuurlijk’ over (een deel van) mezelf gaat als en zodra ik participeer in deze gedachte en/als geactiveerd karakter en ieder blog beschrijft een aspect/dimensie van dit karakter als afscheiding binnenin zelf welke in het schrijven zichtbaar wordt.

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb paniek te ervaren binnenin mezelf ten gevolge van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van paniek te creeren ten gevolgen van een gedachte in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van paniek te creeren ten gevolge van een gedachte van mezelf als dat ik zelfonoprecht ben, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik juist in het creeren van en participeren in deze gedachte, zelfonoprecht ben en toesta in mezelf paniek te creeren als reactie op deze gedachte binnenin mezelf, welke getriggerd is door het zien en interpreteren van een gedachte van een ander in herhaling op mij geprojecteerd waarin ik geloof dat de gedachte van een ander mij kan bepalen, terwijl juist als ik reageer op deze gedachte van de ander, het betekent dat er iets is in deze woorden wat mij triggert en wat ik dus dien te onderzoeken in mezelf als een deel van mezelf waarvan ik me heb afgescheiden zodat ik erop kan reageren binnenin mezelf om zo energie te generereren en mezelf in/als reactie als onderdeel van een karakter in stand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf een controlemechanisme in en als creatie van een gedachte te manifesteren ter bescherming van mezelf bestaande in en als een karakter welke zich toont in en als manifestatie van een gedachte ter controle als bescherming van mezelf in en als de geest in en als een karakter, waarin ik zelf reageer op mijn eigen gedachte in/als/met een ervaring van paniek, waarin ik energie als onduidelijkheid creeer binnenin mezelf en vervolgens weer reageer op de ervaring van paniek in en als backchat als interne gesprekken, en zo langzaamaan tot stand te komen in en als een karakter ter bescherming van mezelf in en als de geest welke ik in eerste instantie zo gecreeerd heb of welke zelfs zo geprogrammeerd is als blauwdruk als het ’t hoofdkarakter betreft (zie Dag 398), welke ik vervolgens toesta in mezelf om tot ontwikkeling/tot stand te komen binnenin en als mezelf, in afscheiding van mezelf, want zodra ik het in afscheiding van mezelf manifesteer heb ik ‘een deel’ om op te reageren in en als mezelf zodat ik ten alle tijden frictie en conflict kan creeren binnenin mezelf door in en als mezelf, te reageren op en als het afgescheiden deel van mezelf waarin ik mezelf in stand houd in en als energie ten gevolge van de frictie en conflict die ontstaat tussen de twee delen bestaande in afscheiding van elkaar, binnenin en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van paniek, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een ervaring van paniek in mezelf toesta ten gevolge van een gedachte die ik in mezelf heb gecreeerd, ter controle en bescherming van mezelf bestaande in en als een karakter. Ik sta mezelf niet langer toe in paniek te bestaan ten gevolge van mijn eigen gedachten.

Ik stel mezelf ten doel, te zien in welke gedachte ik participeer en projecteer op een ander waardoor ik paniek creeer in mezelf in en als een geloof dat mijn gedachte over een ander gaat, waarin ik me realiseer dat zolang ik denk dat mijn gedachten over een ander gaan, ik evenzo zal denken dat de gedachten van een ander over mij gaan, waarin ik me afhankelijk maak van de ander=de mind in en als het bestaan van een karakter welke getriggerd wordt door de woorden van een ander en als ik werkelijk geloof dat de woorden van een ander over mij gaan, maak ik mezelf indirect afhankelijk van die ander die de woorden spreekt/schrijft die in eerste instantie over die ander zelf gaan, en als ik reageer op deze woorden, betekent dit dat ik zelf iets heb uit te zoeken in relatie tot deze woorden en/of tot degene die de woorden spreekt en dit is dan ‘wat over mij gaat’; en als ik dit niet werkelijk inzie en onderzoek in mezelf zal ik gaan proberen de ander te stoppen en veranderen, welke niet werkelijk mogelijk is, en zo creeer ik opnieuw een ervaring van paniek in mezelf gekoppeld door een ervaring van ‘onmogelijk’.

Ik stel mezelf ten doel, te zien, als en wanneer ik reageer in paniek, welke woorden mij getriggerd hebben en wat het precies is wat mij triggert en welke gedachte er getriggerd wordt, zodat en waarin ik allereerst participatie in deze reactie en gedachte stop in en als mezelf, in en als de adem en zelfvergevingen toepas op hetgeen zich blijft herhalen zodat het karakter in en als de geest niet bepaalt wie ik ben in en als de woorden die ik spreek of juist niet spreek.

Ik stel mezelf ten doel de woorden van de ander door me heen te laten gaan en te luisteren welk deel de ander over zichzelf laat zien, waarin na verificatie van mezelf zoals hierboven omschreven, ik eventueel iets kan kan antwoorden ter ondersteuning van de ander in hetgeen hij of zij mij toont in de gesproken woorden, en zo zijn deze woorden ons beiden ter ondersteuning en assistentie van het inzien en stoppen van participatie in en als een karakter als gemanifesteerde afscheiding binnenin zelf ter generatie van energie ten gevolge van het ontstaan van frictie en conflict als wrijving tussen twee delen die bestaan in afscheiding van elkaar.

Wordt vervolgd

Desteni-I-Process-Lite

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Dag 410 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-3 – Woede

Dag 418 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-4 – Angst en Angstdimensie

Dag 421 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-5 – Verbijstering

Dag 425 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-6 – Verslagen

Dag 426 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-7 – Schrik

Dag 430 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-8 – Stil vallen en Redeneren.

———————————————————————————————————————

januari 14, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 431 – Wat is plezier?

Het woord plezier als vertaling van enjoyment. Plezier is een woord waar ik me weinig in kan vinden, ik ‘ervaar’ niet echt plezier, oftewel, in en als de geest heb ik weinig plezier. Dit is natuurlijk geen absoluut punt als dat ik nergens plezier in heb gehad ter vermaak van mezelf, echter dit is dan niet constant. Vandaag werd me duidelijk, het plezier, de enjoyment, die is in/als aanwezigheid van het fysiek. Het enige waar ik ‘in plezier’ aanwezig ben is als ik in mijn fysiek aanwezig ben. Door een aantal fysiek opgebouwde klachten – samengesmolten geest bewustzijn patronen als fysiek gemanifesteerde systemen – ben ik nog vaak afwezig uit mijn fysiek, uit de pijn, terwijl natuurlijk deze pijn juist gecreeerd is door de geest die energie genereert vanuit substantie/het fysieke en hierin het fysiek vervormt, verkrampt, opbrandt etc. Nu zie ik ook hoe ik toen ik jonger was, plezier had in de fysieke activiteiten die ik deed en waaraan ik deelnam, in samenwerking met anderen (zoals bv een teamsport wat iets was waar ik echt plezier in had). Hierin heb ik plezier gekoppeld aan de meer ‘actieve’ fysieke bezigheden; echter plezier in/als het fysiek is ook bijvoorbeeld de stem fysiek gebruiken, welke ten alle tijden kan, ook en zelfs juist als het fysiek nog bezig is met het proces van doorwandelen van de fysiek gemanifesteerde patronen en hierdoor tot minder actieve fysieke beweging in staat; het fysiek gebruiken van de stem zal ondersteunen in dit proces. Tevens heb ik mijn plezier in eten weggenomen door mezelf op jonge jaren een tijdje te weinig voedsel toe te staan in een poging om te voldoen aan wat ik zag als de ‘ideale fysieke vormen’ wat natuurlijk niet gelijk is aan fysieke expressie maar juist de fysieke expressie compromitteert waarin ik zowel in het tot me nemen van voedsel als het in het fysiek aanwezig zijn, het plezier in mezelf wegneem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf het plezier te ontnemen, me te weerhouden van het hebben van en zijn in plezier als expressie, door steeds minder aanwezig te zijn in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar plezier in en als de geest en dit niet te kunnen vinden en hierin te denken dat ik iets mis, dat ik depressief ben, dat ik niet ‘enthousiast ben’, dat ik niet voldoe aan de normen van plezier hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb als reactie op woorden een beeld te vormen van hoe mijn expressie moet zijn en hierin het plezier in mijn werkelijk fysieke expressie kwijt te raken en/of niet te kunnen vinden en/of zelfs te denken dat ik die niet heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een plaatje te maken van hoe ik denk dat een fysieke expressie moet zijn naar aanleiding van mijn interpretatie van woorden van buitenaf en hierop te denken mijn fysieke expressie af te moeten stemmen in en als een verlangen naar het bereiken van wat ik denk dat dit woord inhoudt, en hierin mezelf te vervormen, verkrampen, verbranden in en als een verlangen naar opvulling van mezelf met hetgeen ik interpreteer als dit woord als wat ik graag zou willen ervaren, en dus pas ik mezelf aan, reik ik uit in en als de geest en probeer ik mezelf op te vullen met de energetische verbindingen die ik maak in en als interpretatie van dit woord in en als de geest, geprojecteerd op hetgeen waar het woord vandaan komt en zo een verbinding als relatie leggende met hetgeen het woord vandaan komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te scheiden van mezelf in en als het fysiek in en als plezier, door verbindingen als relaties te leggen met iets of iemand buiten mij die woorden voortbrengen die ik interpreteer in en als de geest als iets wat mij plezier kan geven/zou kunnen geven in en als de geest, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik in en als deze interpretatie, een afscheiding manifesteer in en als mezelf waarin ik me afscheid van mijn vermogen tot het zijn in en als de expressie in en als plezier in en als het fysiek.

Ik stel mezelf te doel mezelf te ondersteunen met mijn stem en te zien hoe en wanneer ik mijn stem fysiek gebruik en hoe en wanneer ik mijn stem energetisch gebruik zodat en waarin ik zie waar ik me afscheid van zelfexpressie in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel gewaar te zijn/worden wanneer ik reageer op woorden van een ander in en als een interpretatie in en als de geest welke fysieke aanpassing als vervormde expressie in en als de geest tot gevolg heeft, zodat en waarin ik de afscheiding in en als interpretatie in en als mezelf kan stoppen, zelfvergeven en zelfcorrigeren, hardop met mijn stem en/of in schijven voor nader zelfonderzoek in relatie tot de interpretatie van het woord.

Ik stel mezelf ten doel plezier te hebben met en als mezelf in en als fysieke expressie en hierin te zien hoe ik deze kan leven in iedere situatie en omstandigheid zowel binnenin mijn eigen fysiek als buiten mij.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf toe te staan plezier te hebben in en als mijn eigen fysiek – onafhankelijk van hoe mijn fysieke gesteldheid is en me niet langer te laten leiden/lijden door interpretatie van wat plezier in en als fysieke expressie inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven, dat om aanwezig te zijn in fysieke expressie in en als plezier, ik ‘gezond’ dien te zijn, en zolang ik niet gezond ben, mag ik geen plezier hebben, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat gezondheid geen garantie is voor fysieke aanwezigheid en fysieke aanwezigheid niet garant staat voor een ‘gezond’ lichaam per definitie en dus beperk ik me door interpretatie van het woord gezond welke ik zelf heb uitgeschreven als gezondigd, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zondig als ik fysiek aanwezig ben waarin ik dit gekoppeld heb aan (een interpretatie en/of energetische waarde van) het woord gezondheid.

Ik stel mezelf ten doel het woord gezond(heid) te herdefinieren als onderdeel van de serie blogs over gezondheidszorg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf het plezier in voedsel tot me nemen te ontnemen door mezelf een tijdje te weinig voedsel toe te staan en hierin fysieke consequenties te creeren vanuit de geest in en als een herhalend patroon waarin ik, zodra en wanneer de patronen opspelen en zich uiten in fysiek ongemak, ik het plezier als genieten in en als mezelf in eten opgeef en participeer in patronen in de geest in plaats van mezelf te vergeven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb plezier te verbinden aan het tot me nemen van voedsel en in het ontzeggen van van voedsel in het verleden, mijzelf plezier te ontzeggen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vertragen tijdens het eten zodat en waarin, als ik alleen ben, ik de gekoppelde patronen in mezelf kan onderzoeken en in klank breng in zelfvergeving.

Ik stel mezelf ten doel angsten voor tekortkoming als ‘niet genoeg hebben’ in en als een ervaring in de geest in zelfvergeving en zelfcorrectie te brengen en te zien hoe deze gekoppeld zijn aan oordelen in en als angst in en als gedachten en/als herinneringen (als bijvoorbeeld van grootouders in de hongerwinter in de oorlog).

Bij nakijken in het woordenboek van het woordenboek kom ik tegen ‘genot’ en ook ‘genoegen’. Genoegen is voor mij een bruikbaar woord, als zijnde ‘genoeg hebben’ in en als de fysieke aanwezigheid in en als zelf. Dit brengt tot het punt dat er pas werkelijk plezier zal zijn als een ieder in deze wereld genoeg heeft om fysiek fatsoenlijk te leven.

Onderzoek:

Leefbaar Inkomen Gegarandeerd

Atlanteans – Civilization on land and water

—————————————————————————————————————————-

januari 12, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 430 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-8 – Stil vallen en Redeneren

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen?- Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Dag 410 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-3 – Woede

Dag 418 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-4 – Angst en Angstdimensie

Dag 421 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-5 – Verbijstering

Dag 425 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-6 – Verslagen

Dag 426 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-7 – Schrik

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte, onbegrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb stil te vallen ten gevolge van mijn eigen gedachte als ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen woorden te hebben als ik stil val en ik mezelf dus niet uit kan drukken in het moment.

Als en wanneer ik mezelf stilzie vallen binnenin mezelf als zijnde geen woorden hebben om mezelf uit te drukken, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik reageer in mezelf in reacties ten gevolge van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’, waarin ik de reacties in mezelf als overweldigend ervaar waardoor ik stil val en geen woorden meer heb/zie in mezelf om me uit te drukken en/of om zelfs maar uit te drukken voor mezelf wat ik ervaar. Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in mezelf welke gedachte en hieraan gekoppeld reacties in mij opkomen door mezelf te vertragen in en als de adem en door middel van schrijven, zodat en waarin ik zie met welke reacties ik mijzelf overweldig en welke gedachte dit activeert en welk triggerpunt als gedachte van een ander in herhaling op mij geprojecteerd deze gedachte weer activeert, zodat en waarin ik mezelf uitdruk als expressie in en als zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan redeneren in mezelf als zoeken naar redenen, ter compensatie van het stil vallen binnenin mezelf, als controlemechanisme in en als mezelf ter bescherming van de ervaring van overweldiging in mezelf in/door de reacties in mij die volgen op de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Als en wanneer ik mezelf zie starten/participeren met het beredeneren van wat er gebeurt, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in de geest in de rede in en als controle ‘schiet’ ter verdediging van mezelf tegen de negatieve energetische ervaringen als emoties als reacties die in mij opkomen ten gevolge van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’ welke getriggerd wordt door een gedachte van een ander in herhaling op mij geprojecteerd. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met de redenatie zodra ik zie en bemerk hierin deel te nemen, te ademen en een moment te zien wat er gebeurt in mezelf alvorens ik antwoord, zodat en waarin ik mezelf inzet tot het geven van een antwoord in plaats van een reactie. Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in schrijven hoe het komt dat ik deel wil nemen in redenatie, waarom ik dit controlemechanisme wil gebruiken ter bescherming van mezelf, waar ik bang voor ben om te ervaren als reacties in mezelf en welke gedachte en welk triggerpunt hieraan ten grondslag liggen, zodat en waarin ik zelfvergeving toepas op de activatie van het karakter in en als een gedachte gekoppeld aan een triggerpunt in en als een energetisch geladen herinnering. Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken of ik een gekoppelde herinnering zie in mezelf en zelfvergevingen toe te passen op de energetisch geladen positieve en/of negatieve aanhechtingen.

Wordt vervolgd

Voor context lees de serie bovenaan dit blog welke begint op Dag 398. Het is een serie waarin ik specifiek uitschrijf hoe ik de verdediging van en als een karakter als afscheiding in/als mezelf in/als de geest heb opgezet in verschillende dimensies waarin steeds opnieuw en gedetailleerd zichtbaar wordt dat de gedachte “het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen” ‘natuurlijk’ over (een deel van) mezelf gaat als en zodra ik participeer in deze gedachte en/als geactiveerd karakter en ieder blog beschrijft een aspect/dimensie van dit karakter als afscheiding binnenin zelf welke in het schrijven zichtbaar wordt.

Investigate the free download:

WHY AM I?

————————————————————————————————–

januari 11, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 429 – Hoop doet leven – werkelijk?

Ik was in een kort gesprekje met een vrouw; we hadden het eerst even over het weer gehad welke in de weersvoorspelling flink kouder gaat worden, van +10 graden naar rond het vriespunt, welke temperatuurdaling buiten voelbaar begint te worden, al is het nog zacht. Vervolgens liep het gesprek via andere zaken tot aan het moment waarop ze vertrok en zei: “het is zo lekker nu buiten, ik hoop dat het zo blijft”. Ik antwoordde hierop: ‘dat heeft geen zin, je weet al dat het kouder gaat worden’. ‘Ja maar toch hoop ik het’, zei ze; ‘hoop doet leven, toch?’. ‘Nee, zei ik, ‘hoop doodt leven’. Zo ging het nog even verder waarin ze steeds met een andere invalshoek kwam waarom hoop iets is om te bewaren in onszelf welke leidde tot hoe haar opa geleefd had en met allerlei ‘volzinnen’ zoals zij dat noemde, zijn participatie in de geest onder woorden had gebracht. Volzinnen die niet zoveel fysiek om handen hadden zoals ik bemerkte, maar die wel ‘interessant’ klonken en in ieder geval indruk op haar gemaakt hadden.

Ik had die dag net het interview geluisterd van de Reptilians over wensen en hopen en dromen. Hoe de resonantie van hoop in onszelf aanwezig is en ‘lijkt’ op zelfbeweging als zelfmotivatie, alleen vindt hoop plaats in en als beweging in en als de geest en vindt zelfbeweging/zelfmotivatie plaats in en als het fysiek. Dus, het resultaat is een verschil van ‘fysiek niets doen en in de geest bewegen in ervaringen’ en ‘werkelijk fysiek bewegen en fysiek verandering bewerkstelligen’.

Hoop doet dus niet leven, hoop geeft een ervaring van leven in en als verbeelding in en als de geest, waardoor we in het fysiek geen actie ondernemen, niet eens fysiek aanwezig zijn maar vertoeven in een prettige ervaring van hoop in en als de geest. Hierdoor verloedert het leven in en als het fysiek, welke zichtbaar is in ons fysieke, aardse bestaan. Iedereen hoopt op betere tijden en verwacht half of helemaal dat dit ‘vanzelf wel weer aanbreekt’. Zelfs dus, als er al bekend is dat het niet zo is, zoals hier met de temperatuur die lager wordt de komende dagen. Toch blijft er hoop, enkel en alleen om zelf een goed gevoel te geven als een ervaring van leven.

Deze woordenwisseling duidt aan in het klein hoe de mens gefocussed is op hoop in en als de geest tegen beter weten in en dit wil bewaren tegen beter weten in, zonder de oorzaak en de werkelijke fysieke consequenties te onderzoeken van het participeren in en als een ervaring in en als de geest en zelfs deze ervaring te blijven verdedigen alsof het waar is, gestoeld op verhalen uit het verleden.

Het feit dat we een ervaring van leven creeren in onszelf geeft feitelijk aan dat we zelf niet in leven zijn, we leven niet, we participeren in ervaringen en gebruiken deze als motivatie om onszelf te bewegen; we hebben een ervaring nodig in en als de geest als motivatie om onszelf in beweging te zetten. Dit is serieus een gegeven welke zelfonderzoek nodig heeft als onderzoek van wie we zijn in en als de geest, wat de oorzaak hiervan is en wat de fysieke consequenties hiervan zijn – en – hoe we kunnen beginnen met verandering brengen hierin binnenin onszelf.

Day 526: Stimulation: Existence as One Word – Part 4

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hopen op betere tijden in en als de geest, in en als een verwachting dat deze wel aan zullen breken vroeg of laat, dat het zich wel zal oplossen, terwijl als ik werkelijk zie in en als gezond verstand, ik weet dat iemand zich fysiek in moet zetten om de verandering te bewerkstelligen, het zal niet uit de hemel komen vallen, net als Jezus niet uit de hemel zal komen vallen, en dus als ik de verandering niet fysiek inzet zal een ander de verandering fysiek in moeten zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb fysiek achterover te hangen in en als een ervaring van hoop in en als de geest, bedoeld om mezelf een beter gevoel te geven over mezelf en over mijn leven, zodat en waarin ik niet rechtstreeks hoef te zien en ervaren wie ik ben (geworden) in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat als ik het niet doe ik dus verwacht dat een ander het doet – ‘het’ als hetgeen ik graag zie gebeuren, waarin ongedefinieerd is wie ‘het’ dan is, welke grotendeels neerkomt op iets buiten mij als een God of Jezus die uit de hemel komt en de wereld redt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onbewust te hopen en verwachten dat Jezus uit de hemel komt en de wereld redt en hierin, in en als deze ervaring van hoop en verwachting zelf lekker achterover kan hangen in en als de geest in en als een Go(e)d gevoel.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van hoop, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat, zolang ik participeer in en als een ervaring in en als de geest, mezelf demotiveer om te bewegen in en als het fysiek aangezien mijn aandacht als mezelf gevestigd is in en als de geest. Ik stel mezelf ten doel, mezelf te vestigen in en als het fysiek in en als de adem in en als de fysieke toepassing van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie van de verslavende ervaringen van Go(e)dgevoelens in en als de geest.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van verwachting als ‘wachten’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik wacht op iets of iemand buiten mij en dat dit ik hierin verwacht dat een ander mijn zaakjes opknapt. Ik realiseer me dat alleen ikzelf mijn zaakjes op kan pakken door mijn ervaringen in en als de geest uit te schrijven, te onderzoeken, zelf te vergeven en zelf te corrigeren. Ik stel mezelf ten doel zelf verantwoordelijkheid te nemen en zelfverantwoordelijk te zijn voor mijn eigen ervaringen in en als de geest, te zien wat ik dien te doen en te zien wat niet bij mij hoort en hierin effectief te zijn/worden in en als zelfdirectie in en als zelfbeweging.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ‘Go(e)d gevoel, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik ergens van weg wil, dat ik iets hier in het fysiek onprettig vindt om onder ogen te zien. Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat het is wat ik niet wil zien in en als mezelf in en als het fysiek waarin ik mezelf ondersteun met toepassing van schrijven, zelfvergeven en zelfcorrectie en door toepassing van ademhaling.

Als en wanneer ik zie in mezelf dat ik hoop op verandering tegen beter weten in, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf alleen tot verandering kan bewegen als ik werkelijk zie wat hier is en hierin gelijk sta aan en als mezelf in en als de huidige toestand/situatie. Ik stel mezelf ten doel te zien wat de fysieke situatie is in en als realiteit en mezelf de reacties te vergeven die opkomen hierin, waarin ik gelijk sta/ga staan aan het fysiek aanwezig zijn in de huidige toestand/situatie waarin ik me bevind en van hieruit zie ik welke zelfcorrectie nodig en mogelijk is.

298: Judgment = No Change

***

Klik op de links voor onderzoek

Desteni Artists

—————————————————————————————————————–

januari 9, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 428 – Verongelijking door Vergelijking

Ik zie mezelf nogal eens participeren in vergelijking met anderen, wat anderen doen, hoe ze leven, wat voor relaties ze hebben. Waarin ik mezelf langzaamaan steeds minderwaardiger ga voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vergelijken met een ander en mezelf hierin minder waard te maken dan ik ben als ik hier ben in en als gelijkheid in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn leven te vergelijken met het leven van een ander, en hierin mijn leven minder ‘fysiek’ te vinden en hierin minder waard.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en levens te vergelijken en mezelf hierin te verongelijken in en als emotionele ervaring en zelfs staat van zijn, in plaats van de emotionele ervaringen in te zien, zelf te vergeven en mezelf hierin te corrigeren, zodat en waarin ik mezelf ondersteun in een gelijk staan aan en als mezelf in wie ik ben en hoe ik leef, in dit moment en hierin te zien hoe ik mezelf kan bevrijden van definities in en als de geest als staat van zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik in de vergelijking een nieuwe laag van ongelijkheid in mezelf creeer.

Als en wanneer ik mezelf zie vergelijken met een ander en mezelf hierin minder waard maak, dan stop ik, ik adem. Ik adem en realiseer me dat ik in en als de adem, gelijk ben als het fysieke leven, waar ik ook ben, net als ieder ander. Ik stel mezelf te doel, gelijk te staan aan en als mezelf in en als de adem, en mezelf hierin te ondersteunen en terug te brengen in en als mezelf in en als het fysiek in het moment dat ik me gewaar ben dat ik hiervandaan drijf in en als een vergelijking in en als de geest.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een vergelijking van mijn leven met het leven van een ander, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik levens vergelijk zoals die gemanifesteerd zijn in en als het fysiek, waarin ik bepaalde zaken meer waard maak en bepaalde zaken minder vanuit het gezichtspunt van mezelf in en als de geest waarin ik polariteit=ongelijkheid manifesteer in en als mezelf. Ik stel mezelf ten doel, zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik zie en ervaar als meer en/of minder waard in en als de geest en hierin gelijk te (gaan) staan aan en als leven in en als de adem in en als het fysiek, welke gelijk is in ieder leven.

Als en wanneer ik mijn leven als minder ‘fysiek’ zie/ervaar als dat van een ander, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf wat maakt dat ik het andere leven als ‘meer fysiek’ zie en ervaar. Ik realiseer me hierin, dat ik verbeeldingen gemaakt heb bij fysiek en fysiek leven gerelateerd aan ‘buiten leven en fysiek werk doen’. Ik stel mezelf ten doel de woorden ‘fysiek leven’ te herdefinieren voor en als mezelf als leven als aanwezig zijn in en als het fysiek in en als de adem, waar ik ook ben en wat ik ook doe, waarin ik het terug breng naar leven in en als het fysiek, welke niet perse een buitenleven betreft; buiten leven en fysiek werk ondersteunt in het fysiek aanwezig zijn maar is geen definitie van leven in en als het fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van verongelijking, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me ergens van afgescheiden heb in en als mezelf in en als een verlangen naar iets buiten mezelf, welke ik vervolgens projecteer op een plaatje wat ik zie van (het leven van) een ander. Ik realiseer me dat ik geloof in de werkelijkheid van dit verlangen als zijnde meer dan wat ik leef hier als mezelf. Ik stel mezelf ten doel, te onderzoeken welk verlangen ik gecreeerd heb en in stand houd in en als de geest in en als een geloof dat dit werkelijk is wat ik wil en ik onderzoek hoe ik dit gedaan heb, zodat en waarin ik mezelf deze geprojecteerde afscheiding als geprojecteerde wil vergeef en corrigeer en zo mezelf terugbreng in en als mezelf, in en als de adem in en als het fysiek, waarin ik een en gelijk kan zijn/worden als mezelf in zelfwil in zelfbeweging, welke feitelijk hetgeen is wat ik werkelijk wil.

Ik realiseer me dat ik mijn eigen ervaring van verongelijking als ongelijkheid creeer en manifesteer in mezelf door het participeren in afbeeldingen en/als gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest. Ik stel mezelf ten doel de vergelijking en verongelijking in en als mezelf te stoppen door middel van toepassing van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie, dag na dag wandelend de geest uit, het fysiek in, in en als de Reis naar Leven.