<a href="https://ingridschaefer1.wordpress.com/" title="Reis van ziel naar Leven" rel="home">Reis van ziel naar Leven

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Dag 281 – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

Dag 282 – Trigger Characters – Ontkenning – Consequentiedimensie en Fysieke Gedragsdimensie

———————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

april 29, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 285 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Afwachtend – Angstdimensie en Fysieke Gedragsdimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 283 – Trigger Characters – Afwachtend-1

Dag 284 – Trigger Characters – Afwachtend – Reactiedimensie

Angst:

Gedefinieerd te worden als de ander

Vastzitten aan iemand die ik moet dragen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren gedefineerd te worden als de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren gedefinieerd te worden als de ander=de mind, dus als mezelf in/als de geest, en hierin mezelf vast te zetten in deze beperkte definitie van hoe ik denk te moeten zijn in aanwezigheid van een andere persoon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren vast te zitten aan iemand die ik moet dragen/waarvan ik denk/geloof dat ik die moet dragen, waarin ik dus in een gedachte/geloof vastzit in/als mijn eigen geest, waarvoor ik angst ervaar die te moeten dragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mijn eigen geest te moeten dragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn eigen geest, waarin ik besta in/als angst, dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn eigen angst.

Fysieke gedragsdimensie:

Niet meer bewegen, niets meer zeggen, expressie inhouden, stilvallen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet meer te bewegen ten gevolge van de angst gedefinieerd te worden door de ander die ziet door de mind, waarvan ik dan weer geloof dat ik zo ben zoals de ander mij ziet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mezelf te definieren zoals ik geloof dat de ander mij ziet, in plaats van in te zien dat ik dus angst ervaar mezelf te definieren zoals ikzelf als de ander=de mind, dus in/als de geest, mezelf zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mijzelf te definieren zoals ik mijzelf zie in de geest, en om dit te voorkomen, beweeg ik niet meer, val ik stil zodat er geen zelfdefinititie meer mogelijk is om mezelf in vast te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet meer te bewegen en stil te vallen in een poging te ontkomen aan de zelfdefinitie die opkomt in aanwezigheid van een andere persoon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn expressie stil te houden zodat ik geen gevolgen in/als woorden manifesteer/creeer waarin ik nog vaster kom te zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vast te komen te zitten in de woorden die ik spreek in/als expressie, welke expressie in de geest is, en dus manifesteer ik in/als de geest, en dus kom ik in de manifestatie van de geest vast te zitten.

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken/zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf zie stilvallen in een niet bewegen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in angst bevind, en hierdoor niet wil bewegen, uit angst om gezien te worden, en om via die ogen, vast te komen te zitten in de interpretatie van de ander, welke ik ook weer niet weet, maar welke ik interpreteer via mijn ogen, en dus kom ik vast te zitten in mijn eigen geloof in mijn eigen interpretatie over wat de ander ziet.

Ik stel mezelf ten doel mijn eigen interpretaties te onderzoeken in zelf, uit te schrijven en zelf te vergeven, zodat ik vrij kom van mijn eigen interpretaties, welke het enige is waarvan ik vrij kan en dien te komen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het geloof in mijn eigen interpretaties, en in plaats hiervan te zien wat er fysiek gebeurt, als wat het enige is waarvan ik zeker weet dat het gebeurt, zoals, iemand zit, iemand schrijft, iemand drinkt koffie, punt. Als ik wil weten wat er speelt, dan kan ik dit vragen aan de andere persoon.

Als ik mezelf zie inhouden in expressie, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf waarom ik mijn expressie inhoud.

Ik realiseer me dat ik wellicht mijn expressie inhoud, omdat het geen werkelijk zelfexpressie is, maar expressie in woorden in/als de geest, welke consequenties creeert in polariteit.

Ik stel mezelf ten doel stil te zijn en te onderzoeken wat ik wil spreken. Ik stel mezelf ten doel bij twijfel niet te spreken maar verder te onderzoeken waarom ik twijfel aan de woorden die ik spreek, en dus aan mezelf die ik ben in de woorden.

Wordt vervolgd

Reptilians – Existence in a Word – Part 48

Reptilians – The Responsibility of Words – Part 49

Reptilians – Purifying Words – Part 50

Reptilians – The Power of One Word – Part 58

Uitgewerkte Trigger Characters:

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Dag 281 – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

Dag 282 – Trigger Characters – Ontkenning – Consequentiedimensie en Fysieke Gedragsdimensie

—————————————————————————————————————————————–

april 28, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 284 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Afwachtend – Reactiedimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 283 – Trigger Characters – Afwachtend-1

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

Irritatie, neerbuigend, nors, afhoudend, ongeloof, opgeven, plaatsvervangende schaamte, afschuw, walging

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb irritatie te ervaren als ik tegenover een afwachtend karakter kom te staan, waarin de ervaring van irritatie aangeeft dat ik me afscheidt van dit karakter in mezelf, en hierin ongelijk ga staan als mezelf, en dus ongelijk, dus inferior of superior, ten opzichte van de persoon die een afwachtend karakter toont, en ten gevolge hiervan op geirriteerde toon te gaan praten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb op geirriteerde toon te gaan praten als iemand een karakter toont – in dit geval afwachtend – waarvan ik mezelf in mezelf heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb neerbuigend, dus superior te reageren tegenover een persoon die een afwachtend karakter laat zien, waarin ik in reactie in de geest schiet en dus superior, uit de hoogte in de geest, aanwezig ben in mezelf, waarin ik de onzekerheden onderdruk, welke onzekerheden zich bijvoorbeeld kunnen tonen in een afwachtend karakter.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nors te reageren als ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, waarin ik de ander(=de mind) afhoud, buiten me probeer te houden, aangezien ik niet weet wat ik met dit afwachtende karakter moet doen, maar wel geloof iets te moeten doen, wat ik niet wil, en dus reageer ik nors en houd ik af.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets moet met een afwachtend karakter van een ander, in plaats van in te zien dat ik iets moet met mijn reacties op het afwachtende karakter van een ander, waarin ik mezelf beweeg in het stoppen van mijn innerlijke reacties, welke voldoende zelfbeweging is in het moment, aangezien ik me pas werkelijk als mezelf kan bewegen als ik vrij ben van deze innerlijke reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ongeloof te ervaren als reactie op een afwachtend karakter, waarin ik niet ongeloof creeer in/als polariteit in/als geloof dat ik iets moet doen met het afwachtende karakter van een ander, en dus bezig ga met de ander in plaats van met/als mezelf, waarin ik uiteindelijk niet kan geloven wat en hoe ik mezelf manifesteer/gemanifesteerd heb in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring van opgeven te hebben in reactie op een afwachtend karakter, waarin ik bij voorbaat opgeef in een geloof dat dit niets kan worden, dat er niets gebeurt, dat er niets verandert, zonder dat ik zelfs maar probeer om mezelf te veranderen door te starten met het inzien en zelfvergeven van mijn innerlijke reacties op een afwachtend karakter, van mezelf en tegenover mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf op te geven in/als ongeloof in verandering, oftewel in een geloof dat er niets verandert, waarin bestaan in een ongeloof/geloof per definitie al een opgeven is van zelf, aangezien participatie in/als een polariteit van geloof/ongeloof, participatie is in/als de geest, welke een direct gevolg van opgeven heeft, opgeven van zelf aan de geest in polariteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nooit te hebben gezien dat participatie in een geloof, dus religie, of in ongeloof, dus atheisme, beiden per definitie al een opgeven van zelf als startpunt hebben, en er dus per definitie in/als startpunt geen zelfverantwoordelijkheid genomen wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb plaats vervangende schaamte te ervaren als ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, waarin ik van plaats ruil, en mezelf direct definieer als wat ik zie tegenover mij in relatie tot mij, en hierin direct mezelf opgeef en dus direct afwachtend wordt en ben, zonder zelfbeweging, want die heb ik net opgegeven in een geloof in een relatie die mij definieert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een relatie mij definieert, welke wederom strekt tot in religie, waarin een relatie met God gecreeerd wordt, waarin zelf gedefineerd wordt in/als deze relatie, en zelf in zelfbeweging dus verdwenen, opgegeven is ten behoeve van de relatie met God, niet ziende dat een relatie met wie dan ook – in dit geval God – per definitie in/als de Geest is, welke Heilig gemaakt is, en waarin nu dus een relatie bestaat via de Heilige Geest, maar nog steeds een relatie, en dus in/als startpunt in/als de Geest, dus in een startpunt in Polariteit in Ongelijkheid, en dus ongelijkheid voortbrengend wereldwijd, geloven de dat men Go(e)d doet.

The Crucifixion of Jesus Series

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus constant bezig te zijn met een religie in/als de geest, de religie van Zelf, door mezelf te definieren in/als relaties met wie of wat ik tegenover me krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn schaamte over het afleggen van mezelf te projecteren op degene die ik tegenover me krijg in een afwachtend karakter, oftewel in een karakter waarin zelf dus is afgelegd/weggelegd/onderdrukt, in plaats van in te zien dat ik mijn schaamte wegleg op de ander, zonder te zien dat ik me feitelijk schaam voor wie ik ben in/als relatie, welke ik projecteer op de relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor wie ik ben in/als relatie, zonder werkelijke schaamte te ervaren en dus zonder werkelijk zelf te veranderen, want zolang ik geen werkelijk schaamte in/als zelf ervaar, zal ik niet veranderen, maar proberen de ander(=de mind) en/of de situatie te veranderen waarop ik mijn schaamte projecteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet werkelijk de schaamte zelf te willen ervaren en werkelijk te willen veranderen, aangezien ik hierin moet toegeven dat ik alles in het verleden verkeerd heb gedaan in een startpunt in/als de geest in/als zelfinteresse, participerend in de Religie van Zelf, zonder werkelijk te veranderen.

Day 311: The Secret to Self-Realisation

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb afschuw te ervaren als ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, welke een vermomming is van angst om mezelf onder ogen te zien in relatie tot het afwachtende karakter.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren als ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, aangezien ik ook niet weer wat te doen en zeggen, en er dus feitelijk 2 afwachtende karakters bij elkaar zitten, waarin geen zelfbeweging aanwezig is en dus niets gebeurt, behalve de ervaring van afwachting met vele innerlijke reacties hierop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb walging te ervaren in/als mezelf als ik ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, welke walging afkeer bewerkstelligd, en in deze afkeer keer ik me af van mezelf in/als afwachtend karakter en dus tevens van degene tegenover mij in/als afwachtend karakter, en dus hoef ik mezelf niet onder ogen te zien en dus hoef ik mezelf niet te veranderen, met als excuus een ervaring van walging welke ik geloof als zijnde ‘hier hoor ik niet te wezen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van walging in/als de geest, zonder verder zelfonderzoek hierin toe te passen, en dus wederom in geloof te verkeren in/als de Geest in de Religie van Zelf, en hierin weg te wezen, in plaats van mijn wezen te onderzoeken en in/als mijn wezen in/als zelf te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weg te wezen van wie ik in wezen ben en ben geworden door geloof in reacties in/als de Geest in de Religie van Zelf, en hierin zelf afwachtend te worden, afgescheiden van zelf dus af-wezig, afwezig zonder zelfbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf moet overgeven in een relatie, in plaats van in te zien dat ik de relaties stop in mezelf zodat ik op kan staan in/als zelf, en mezelf in/als geloof in relaties in Zelfreligie, stop, dus als het ware opgeef.

Reptilians – The Purpose of Spirituality for Me – Part 14

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken/zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf zie participeren in een reactie van irritatie, norsheid en/of neerbuigendheid als ik een afwachtend karakter tegenover me krijg, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me afscheid van mezelf in/als afwachtend karakter en in/als deze afscheiding geirriteerd, nors en/of neerbuigend reageer. Ik realiseer me dat ik me hierin neerbuig in/als de geest door toe te geven/in te geven in/als reactie in de geest.

Ik stop, ik adem. Ik zie in mezelf wat er voor ervaring onder de irritatie, norsheid en neerbuigendheid aanwezig is door diep in te ademen en de reacties te stoppen en/of door me heen te laten gaan in de adem.

Ik sta mezelf niet toe te reageren naar een ander buiten mij in irritatie, norsheid en neerbuigendheid, en hierin mijn zelfverantwoordelijkheid weg te leggen. In plaats hiervan onderzoek ik de reacties in mezelf en pas zelfvergevingen toe, eventueel later in schrijven, totdat ik vrij ben van reactie. Indien nodig loop ik weg om tot mezelf te komen.

Atlanteans – When Energy has more Value than Life – Part 40

Als ik mezelf zie participeren in reacties van ongeloof en/of opgeven, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in geloof in de Geest in God, welke automatisch ongeloof in zelfverandering inhoudt, waarin ik dus per direct vastzit in Polariteit van Geloof-Ongeloof in/als de Geest.

Ik stop, ik adem. Ik sta mezelf niet langer toe te participeren in Polariteit van Geloof-Ongeloof. Als ik de ervaring van ongeloof en opgeven gestopt heb zie in zelf, zie ik wat er mogelijk is in het moment van afwachting.

Als ik mezelf zie participeren in plaatsvervangende schaamte, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een ervaring van schaamte over wie ik ben geworden, projecteer op iets/iemand buiten mij. Ik onderzoek in zelf wat het is waar ik schaamte voor ervaar en pas hier zelfvergevingen op toe. Ik sta mezelf niet langer toe de ervaring van schaamte weg te duwen en te projecteren op een ander(=de mind).

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken welke relaties ik gelegd heb in mezelf, met/als de ander=de mind, geprojecteerd op de ander buiten mij, waar ik me voor schaam, waarin ik me realiseer, dat zolang ik een relatie leg – dus mezelf neerleg en lieg – ik iets wil van de ander buiten mij, en dus wil ik geen afwachtend karakter tegenover mij, want hetgeen ik wil zal het afwachtend karakter niet toepassen, aangezien het karakter alleen maar afwacht.

Ik schrijf, ik pas zelfvergevingen toe en ik corrigeer mezelf in/als het vrijmaken van de relaties met het afwachtende karakter.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van afschuw en walging op in reactie op een afwachtend karakter, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar en verberg onder een ervaring van afschuw – schuwen – en walging als excuus voor afkeer, dus als excuus voor me afkeren van het afwachtende karakter – binnen en buiten mij.

Ik stel mezelf ten doel de angst te onderzoeken die me doet afkeren van mezelf in een ervaring van afschuw en walging. Ik schrijf, ik onderzoek de ervaringen in mezelf en laat deze door me heen gaan, ik pas hier zelfvergevingen op toe, totdat het stil wordt in mij en ik mezelf enigszins kan bewegen.

Ik sta mezelf toe weg te lopen indien nodig, en ik sta mezelf toe de reacties later uit te schrijven en in het moment alleen de reacties te stoppen in zelf, zodat ik deze niet projecteer op een ander buiten mij en hierin opnieuw consequenties creeer.

Ik sta mezelf niet langer toe consequenties te creeren door te reageren in projectie op een afwachtend karakter tegenover mij, in realisatie dat in het creeren van consequenties, ik het zicht in mezelf belemmer en het proces van zelfverandering verleng, aangezien ik dan moet ‘wachten’ op de volgende mogelijkheid waarin het afwachtende karakter zich toont, en ik dus het afwachtende karakter in mezelf langer in stand dus in leven houd, in plaats van zelf op te staan in/als leven.

Reptilians – Be Still and Know – I am God – Part 22

desteniartists.blogspot.nl

Wordt vervolgd

Uitgewerkte Trigger Characters:

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Dag 281 – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

Dag 282 – Trigger Characters – Ontkenning – Consequentiedimensie en Fysieke Gedragsdimensie

———————————————————————————————————————————

april 25, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 283 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Afwachtend-1

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Afwachtend – wachtend op wat ik fysiek doe, wat ik initieer, wanneer ik beweeg en/of voorstel tot fysieke beweging

Gedachtendimensie:

Ik kan dit niet dragen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de Gedachte ‘Ik kan dit niet dragen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik dit moet dragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de ander – die niet beweegt – moet dragen, en dat kan ik niet.

Verbeeldingsdimensie:

Moeder die zit op de bank, waarin ik een ervaring heb alsof alles – inclusief zij – afhankelijk is van mij, van wat ik doe, wat ik zeg. Alles is in respons.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in een herinnering als verbeelding waarin ik een ervaring heb alsof alles – inclusief de ander – afhankelijk is van mij, van wat ik doe, wat ik zeg; alles is in respons.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een geloof dat de ander afhankelijk van mij is, van wat ik doe, wat ik zeg, doordat alles gebeurt in respons op wat ik doe en zeg.

Backchatdimensie (interne gesprekken):

Dit meen je niet

Ziet iemand zelf niet wat er gebeurt?

Schaamt iemand zich niet?

Ga weg!

Ik wil dit niet

Je doet niks

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘dit meen je niet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf in respons te zijn door in backchat te praten in/als de geest, in plaats van hier te zijn in zelfexpressie, los van wat en wie zich om me heen al dan niet beweegt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘ziet iemand zelf niet wat er gebeurt’?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf niet te zien wat er in mij gebeurt in participatie in/als backchat in respons op wat ik zie in de ander buiten mij, dus feitelijk in respons op mijn eigen projectie van mezelf op de ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in respons te leven op mezelf als de ander=de mind, dus op mezelf in/als de geest, geprojecteerd op de ander buiten mij, en hierin mijn projectie als ripple-effect in het fysiek te manifesteren en dus in het leven te roepen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘schaamt iemand zich niet’?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of iemand zich niet schaamt omdat hij/zij in automatische respons leeft en dit zogenaamd niet door heeft/waarvan het mij lijkt dat die ander dit niet door heeft aangezien die ander het gewoon blijft voortzetten, hoeveel signalen ik ook geef dat ik het niet prettig vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb signalen te gaan geven als respons op het automatische gedrag van wat ik zie in een ander, welke feitelijk signalen zijn als respons op wat ik zie in de ander=de mind als mezelf in de geest geprojecteerd op de ander buiten mij, en vervolgens volgens deze respons ben gaan leven en mijn leven ben gaan leiden, en dus ben gaan lijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te vragen waarom ik geen schaamte ervaar; ik ervaar slechts spijt, regret, enorm, elke dag in nieuwe realisaties, van wat ik gemanifesteerd heb op relatiegebied, welke wellicht gelijk is aan/als schaamte.

How to Transcend Shame and Transform It to Integrity – Part 170

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb immens verdriet dagelijks met me mee te hebben gesjouwed ten gevolge van dit patroon wat ik al levenslang aan het manifesteren ben, in voortzetting van mezelf in oneindig verdriet in/als de geest, als respons op wat ik manifesteer als projectie van mezelf in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘Ga weg!’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iemand steeds weg te duwen en/of zelf weg te gaan als respons op wat ik zie buiten mij geprojecteerd als mezelf in respons op de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te leven van respons op respons in/als de geest, en hierin mezelf in zelfexpressie volledig kwijt te zijn/kwijt te raken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘ik wil dit niet’, en hierin de conclusie te trekken dat ik de relatie niet wil, in plaats van in te zien dat ik niet wil leven zoals ik ben in relatie als respons op de ander buiten mij, welke slechts respons is op de projectie van mezelf in/als de geest, in/als ripple-effect, op de ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de backchat als gedachte ‘je doet niks’, in plaats van zelf iets te doen aan mijn eigen gedrag in respons op wat ik zie in de ander geprojecteerd als mezelf in de geest.

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken/zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf zie in participatie in backchat in respons op wat ik in een ander buiten mij geprojecteerd zie van/als mezelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in backchat reageer/antwoord op een Gedachte/afbeelding in mij die getriggerd wordt door een karakter van een andere persoon buiten mij, welke feitelijk ook weer door mijn ogen gekleurd wordt gezien, dus feitelijk is het Trigger Character ook weer een interpretatie van mijzelf doordat ik getriggerd wordt en in/als reactie zie.

Ik realiseer me dat mijn backchat dus feitelijk een antwoord is op een Gedachte als afbeelding welke ik in mezelf heb opgeslagen, waarin ik dus constant in respons/antwoord leef op mijn eigen opgeslagen Gedachten, welke reacties hierin ik projecteer op de ander buiten mij – die natuurlijk hetzelfde aan het doen is, namelijk leven in/als reactie op zijn/haar Eigen Opgeslagen Gedachte – en omdat ik dit niet wil, reageer ik me af op de ander buiten mij.

Ik realiseer me dat ik me beweeg in het Onderbewuste, in Backchat en Reacties als gevoelens en emoties, dus beweeg ik me in opgeslagen herinneringen uit de opvoeding.

Ik stel mezelf ten doel mijn eigen backchat als respons op een Gedachte/afbeelding in mijzelf, getriggerd door een karakter buiten mij, gezien door mijn ogen, te stoppen in mezelf. Ik onderzoek in mezelf wat de Gedachte/afbeelding is waarop ik respons/antwoord/reageer in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven wie ik geworden ben in/als respons op mijn eigen opgeslagen Gedachten als herinneringen, waarin ik me vrij maak om mezelf te veranderen.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik zie in de ander waarop ik reageer als in respons leef, terug te halen naar zelf en te onderzoeken in zelf, wetende dat als ik in respons leef of me juist terugtrek, ik reageer op mezelf participerend in een Gedachte/afbeelding, waardoor ik in afwachting van de ander=de mind leef, wederom geprojecteerd op de ander buiten mij, en dus leef ik in afwachting van wat ik denk te zien in de ander buiten mij.

Ik realiseer me dat de ander buiten mij ongeveer hetzelfde doet, en dus indien nodig, bespreek wat er gebeurt in mij, als een opening voor zelf en de ander om beiden in zelf in de patronen te zien, waarin het bespreken van wat er gebeurt in mij, tegelijkertijd de zelfexpressie is in het moment.

Ik realiseer me dat als ik wil dat de ander iets doet en/of zegt, ik nog iets wil van de ander om in respons op te kunnen leven, in plaats van te leven in/als zelfwil in/als zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of ik iets werkelijk wil bespreken, of dat ik eerst alleen alles terug naar zelf wil halen ter onderzoek en zelfvergeving en mezelf vrij maak tot het spreken van zelf in zelfexpressie als werkelijke fysieke correctie.

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

Irritatie, neerbuigend, nors, afhoudend, ongeloof, opgeven, plaatsvervangende schaamte, afschuw, walging

Fysieke gedragsdimensie:

Niet meer bewegen, niets meer zeggen, expressie inhouden, stilvallen

Consequentiedimensie:

Alles alleen doen

Reincarnation throughout Time: DAY 11

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alles in mijn leven steeds te hebben ontkoppeld, ontwricht, alle relaties steeds te hebben gestopt, om los te komen van de patronen en om mezelf vrij te maken om de patronen in te zien, en nu ik dan, relatief vrij van uitwendig beknellend ervarende relaties, in de patronen zie, de enorme spijt ervaar van alle potentiele mogelijkheden tot bestendige relaties die ik gestopt ben buiten mijzelf, tot aan abortus toe, niet ziende hoe en dat ik de relaties binnen mijzelf had kunnen stoppen en mezelf hierin had kunnen veranderen.

Reptilians – My Greatest Regret – Part 56

Angst:

Gedefinieerd te worden als de ander

Vastzitten aan iemand die ik moet dragen

Wordt vervolgd

Uitgewerkte Trigger Characters:

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Dag 281 – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

Dag 282 – Trigger Characters – Ontkenning – Consequentiedimensie en Fysieke Gedragsdimensie

—————————————————————————————————————————-

april 24, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 282 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Ontkenning – Consequentiedimensie en Fysieke Gedragsdimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dit blog is een vervolg op de uitwerking van:

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Dag 281 – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

Consequentiedimensie:

Zelftwijfel

Onafgemaakte situaties, in hetzelfde cirkeltje rond blijven lopen

Niet in staat tot het aangaan van een gelijkheidsrelatie

Een scala aan relaties gerelateerd aan afwijzing over en weer

Genereren van verdriet naar aanleiding van afwijzing

Stoppen met communiceren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelftwijfel te creeren ten aanzien van een ontkenning van een ander over het verkeren in een controlemechanisme.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in twijfel = in splitsing van mezelf – te trekken door te geloven in een ontkenning van een ander in participatie in controlemechanismen in/als vestigen van aandacht, zonder te onderzoeken hoe ik hier zelf in sta en wat ik zelf doe in/als controle in/als aandacht in/als geloof in wat ik buiten mij zie geprojecteerd op een ander, namelijk ontkenning, en door te projecteren buiten mij zonder volledig zelfonderzoek in/als reactie in mezelf, ontken ik mezelf, en dus splits ik mezelf op in/als reactie, en trek ik mezelf in twijfel, en door dit te projecteren op de ander buiten mij maak ik mezelf machteloos tot zelfverandering, en dus zit ik vast in mijn eigen controle in een geloof in machteloosheid in de geest, welke zich, keer op keer, blijft projecteren op iets of iemand buiten mij, aangezien ik door dezelfde ogen blijf zien in/als controle/machteloosheid/projectie, en dus lijkt het alsof het patroon zich blijft herhalen, wat ook zo is, want ik manifesteer wat ik leef in/als mezelf, in dit geval in/als controle, gevestigd in aandacht op iets buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus in cirkeltjes te blijven rondlopen in een geloof in controle in/als aandacht gevestigd op iets buiten mij, waarin de cirkeltjes zich manifesteren doordat ik blijf projecteren buiten mij en dus mijn aandacht in/als controle, buiten mijzelf blijf vestigen, en dus blijf ik mezelf buiten mezelf vestigen, en manifesteer ik mezelf in/als energie in/als controle in/als aandacht in afscheiding van mezelf, en dus trek ik mezelf in zelftwijfel, afgescheiden van zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin niet in staat ben tot het aangaan van een gelijkheidsrelatie met een ander – met name in partnerschap – waarin ik me in partnerschap ergens afhankelijk maak van de ander door projectie van mezelf op de ander in/als aandacht in/als controle, waar ik me vervolgens tegen ga verzetten, tegen deze zelfgemanifesteerde controle in/als aandacht buiten mij, waardoor ik wegloop uit de relatie in een poging om los te komen van de controle in/als aandacht gevestigd buiten mij, en hierin mezelf als oplossing tot het stoppen van de controle mechanismen in mezelf, te ontkennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit met name te manifesteren in partnerschap waarin fysieke intimiteit wordt gedeeld, wat iets is wat ik me al 25 jaar afvraag, namelijk wat het verschil is tussen vriendschap en partnerschap, waarin ik steeds uitkom op seks, en dus is seks als fysieke intimiteit iets wat ik nader dien te onderzoeken om hierin in gelijkheid met/als mezelf te komen in plaats van in afhankelijkheid in/als controlemechanismen van de ander(=de mind).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een scala aan relaties gerelateerd aan afwijzing over en weer te hebben gelopen, welke in mij door elkaar heen lopen en me overweldigen in ervaringen van spijt, weggestopt in mijn fysiek, en naar boven komend in een nieuwe relatie als dezelfde onopgeloste punten omhoog komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te aarzelen in het doorwandelen van de punten in/als mezelf in partnerschap aangezien in ieder punt wat ik doorwandel de spijt omhoog kom van hetgeen ik verkeerd gedaan heb in vorige relaties, tot aan spijt toe van het stoppen van die relaties in het verleden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te hebben gezien dat ik – keer op keer/relatie op relatie – de partner ‘blame’ – de schuld geef’ van hetgeen ik zelf niet heb opgelost in vorige relaties, en omdat ik de spijt van de missers in vorige relaties niet wil ervaren, creeer ik reacties naar de partner in/als projectie van hetgeen ik zelf niet onder ogen wil zien, waarin ik zelf mijn aandacht vestig op de ander en mezelf hierin ontken, en dus de 2 controle-mechanismen toepas waarin ik zelf verstrikt ben geraakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te genereren en accumuleren in mezelf naar aanleiding van afwijzing gerelateerd aan partnerschap, welke in feite afwijzing is van mezelf in zelfverantwoordelijkheid, keer op keer, relatie op relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te stoppen met communiceren ten gevolge van de ontkenning van een ander in participatie in/als controlemechanismen, waarin ik mezelf en tevens de ander vasthoud en laat bestaan in en als deze controlemechanismen in/als aandacht geprojecteerd op de ander in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als zelfexpressie op te geven ten behoeve van een vasthouden aan een controlemechanisme in/als aandacht, zelf bestaande in/als de geest, in plaats van zelf te gaan staan in/als zelfverantwoordelijkheid in/als zelfexpressie.

Reincarnation throughout Time: DAY 11

Fysieke Gedragsdimensie:

Weglopen

De rug toekeren

Verlamming, welke tevens de dikke darm stillegt/vertraagt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf fysiek te verlammen door mezelf weg te houden van een ander in ontkenning als oplossing om die ander geen kans meer te geven via energie als aandacht op mij gericht te leven – waar of niet waar – en hierin juist, in mijn poging om van ‘de ander’ als ‘de ander=de mind’ weg te gaan, te verdwijnen in de ander=de mind, en mezelf gevangen te zetten in de ervaring van de ander=de mind, geprojecteerd op de ander in werkelijkheid – dus in een nieuwe laag van afscheiding in projectie – zonder in te zien dat ik aan het weglopen ben voor mezelf als de ander=de mind, en zonder in te zien in hoeverre ik mezelf hierin fysiek misbruik en dit misbruik en/als fysiek ongemak ben gaan gebruiken om zelf energie als reactie als ervaring te gaan gebruiken, en hierin mijn eigen fysiek nog meer te misbruiken door te verkrampen en uiteindelijk in de verkramping te verlammen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb fysiek weg te lopen ten gevolge van de afkeer van mezelf in/als ontkenning van mezelf in wie ik ben geworden in/als aandacht als controlemechanisme.

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken/zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf zie verdwijnen in een ervaring van afwijzing/afkeer in/als reactie op ontkenning als controlemechanisme in/als aandacht gevestigd buiten zelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me afkeer en hierin ervaringen van afkeer creeer, in een ontkenning van mezelf in hoe ik besta in de relatie.

Ik realiseer me tevens dat ik ervaringen van afkeer nooit verder onderzocht heb en deze ervaringen geloofd heb als zijnde, ik moet weg, ik ervaar afkeer dus de relatie is ten einde, zonder in te zien dat ervaringen van afkeer bestaan in/als controle mechanismen, en dat ik die met een reden in het leven heb geroepen en ben gaan leven in/als controle in/als ontkenning van mezelf.

Ik realiseer me dat deze afwijzing en afkeer plaatsvind in partnerschap waarin fysieke intimiteit plaatsvindt, waarin ik onder de afkeer lust ervaar, welke me angst aanjaagt, en dus heb ik ooit – waarschijnlijk als heel jong meisje – een laag hierover heen gelegd, welke me weghoudt bij de ervaring van lust, niet wetende dat lust/seksualiteit in onze samenleving niet geintegreerd is in het fysiek, maar afgescheiden plaatsvindt in/als de geest, welke angst aanjaagt en vele andere oordelen oproept in/als afwijzing van zelf in/als het fysiek.

Dus realiseer ik me dat ik ben weggelopen uit relaties waarin ik lust ervaar verdekt onder de afkeer, en in de lust ervaar ik een controleverlies, als ik werkelijk de fysieke intimiteit aan zou gaan, waarin het controleverlies angst aanjaagt, aangezien controle in/als de geest alles is wat ik ken in/als mezelf in/als aandacht gevestigd buiten mezelf, in ontkenning van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb verder te zien onder de afkeer en bij lust aan te komen, en in plaats hiervan de afkeer ben gaan leven, welke is gaan accumuleren, en waarin ik verschillende relaties ten einde heb gebracht wat wellicht niet nodig geweest zou zijn als ik in zelf had durven en kunnen zien en als ik had geweten dat lust zich vermomd en/of verbergt als ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat niemand me ooit verteld heeft – tot aan een paar maanden terug Bernard dit aangaf – hoe lust en afkeer als ervaringen met elkaar verweven kunnen zijn in/als controlemechanisme, en ik in deze verwarring, een scala aan relaties heb gelopen en beeindigd en hierin vele lagen in/als reactie in mezelf heb opgebouwd, en tevens schade aan levensomstandigheden van mezelf en/of een ander heb aangebracht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf niet te hebben gezien, volledig gemist te hebben, hoe lust zich onder afkeer kan verbergen, en hoe ik hierin mezelf dus volledig gemist heb als fysiek wezen in gelijkheid met/als zelf gelijk aan/als seksualiteit, en in plaats hiervan me af te keren van mezelf in/als fysiek wezen gelijk aan/als seksualiteit en verder te leven afgekeerd in de geest – op zoek naar een perfecte partner in de geest voor seks – waarin ik mijn ervaringen van afkeer projecteer op een ander als mogelijke partner buiten mij, waarin ik me keer op keer afkeer van de fysieke mogelijkheid tot inkeer in/als mezelf in/als het fysiek, en fysiek te onderzoeken wie ik ben in fysieke intimiteit en in/als het fysiek in het algemeen.

Ik stel mezelf ten doel de ervaringen van afkeer in mezelf terug te halen naar zelf en te onderzoeken en zelfvergeven, om te zien wat er onder verborgen ligt.

Ik stel mezelf ten doel stap voor stap, adem voor adem, door de ervaringen van afkeer en angst voor controleverlies heen te wandelen en niet mezelf in het diepe te gooien zoals ik altijd gedaan heb in fysieke intimiteit.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van spijt, dan stop ik, ik adem. Ik omhels mezelf in de ervaring, laat de ervaring door me heen ga en sta mezelf toe direct te zien wat ik verkeerd heb gedaan.

Ik realiseer me dat, alleen als ik direct in de ervaring zie en hier doorheen met behulp van zelfvergeving wandel, ik vrij kom van de ervaring van spijt. En alleen als ik vrij kom van de ervaring van spijt, ben ik in staat om de oneindige cirkel van spijt manifesteren te doorbreken.

Ik realiseer me dat ervaringen van spijt verbonden zijn aan persoonlijkheden en persoonlijke omstandigheden en voorkeuren, en dus kan ik via spijt zien als ingang van het inzien van waar ik mezelf afhankelijk gemaakt heb van een persoonlijkheid in afhankelijkheid van iets of iemand buiten mij en dus in angst voor verlies van iets of iemand buiten mij.

Ik stel mezelf ten doel ervaringen van spijt door te lopen en mezelf hierin te ondersteunen in geduld, met het gereedschap van schrijven en toepassen van zelfvergevingen welke leidt tot zelfinzicht, waarin ik mezelf in staat stel op te staan in/als zelfverantwoordelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel huidige omstandigheden met gezond verstand en plezier te benaderen en niet te verwarren met ervaringen in/als relaties tot herinneringen uit het verleden.

Ik stel mezelf ten doel de relaties tot/als herinneringen door te lopen in/als mezelf in schrift en zelfvergeving waardoor ik mezelf in staat stel huidige omstandigheden te wandelen in/als zelfverandering/zelfcorrectie van wat ik verkeerd heb gedaan in het verleden in/als afscheiding van mezelf in projecties op een ander buiten mij.

Ik stel mezelf ten doel herinnering en heden naast elkaar/tegelijkertijd/in gelijkheid in/als zelf te wandelen en te gebruiken als ondersteuning van elkaar (herinnering en heden) in/als mezelf, en niet opnieuw weg te lopen en verder te leven in afscheiding van mezelf in projectie op iets en/of iemand buiten mij, maar in het heden relaties in/als herinneringen terug naar zelf te halen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren in het fysiek, stap voor stap, adem voor adem, een voor een.

Agreements
Redefining Relationships

——————————————————————————————————————————-

april 22, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 281 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Ontkenning – Reactiedimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Dag 280 – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

Dit blog is een vervolg op de uitwerking van:

Dag 277 – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

Woede/razernij, ongeloof, verbazing, opgeven, verdriet/wanhoop, onverschilligheid, schuld, weigering, het niet meer weten, bullien, oneerlijk, onmacht

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een rage als woede en razernij in mij te laten ontsteken door de ontkenning van een ander op hetgeen ik zie gebeuren in fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb woedend als razend te reageren in mezelf, dus in de geest te gaan razen, wat allemaal binnenin mij gebeurt, welke ik niet toon, en dus moet deze razernij als reactie ergens heen, welke een opslag als verkramping is in mijn fysieke spieren in nek-schouder-rompgebied inclusief dikke darm veroorzaakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het als zo oneerlijk te ervaren als een ander iedere participatie in controlemechanismen ontkent, terwijl het 1+1 optellen is, zelfs al weet je niet exact hoe de mechanismen werken, dat beiden in controle verwikkeld zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me totaal verongelijkt te ervaren doordat ik fysiek ervaar dat ik in controle schiet, in/als reactie op controle buiten mij, en doordat een ander in controle dit niet fysiek ervaart, diegene ontkent dat er controle gevoerd wordt, zonder in te zien dat er een compleet karakter in frequency gevormd is die ‘niets doet en onschuldig’ is, ogenschijnlijk ‘okay en comfortabel’, welke in/als karakter een stadium verder uit het fysiek is verdwenen dan de fysiek voelbare verkramping en verstijving, en dus niets meer voelt en hierin zelfs kan voordoen relaxed aanwezig te zijn en alles op mij/de ander kan schuiven als mijn reacties, aangezien ik toch zoveel fysiek ongemak ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf te denken dat een ander ‘beter af’ is die geen fysieke pijn en fysiek ongemak ervaart, in plaats van zelf in te zien, dat dit een stadium verder verwijderd van het fysiek is, en door zelf te denken dat ik hierin ‘minder’ ben, creeer ik situaties waarin ik dit denk te zien in een ander naar mij toe – welke wellicht ook zo is – maar welke niet van invloed is op mij als ik hierin gelijk ga staan aan mezelf in/als de fysieke pijn die op het moment aanwezig is, aangezien de aanwezigheid van de geest in het fysiek nu eenmaal pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van mijn reacties op de ander in ontkenning, en hierin mezelf in afscheiding te manifesteren en tevens weigering tot zelfexpressie ter ondersteuning van mezelf en eventueel van een ander, en hierin juist de pijn in het fysiek te manifesteren in/als afscheiding in een karakter dus in ontkenning van wie ik werkelijk ben, in een gedachte ‘beter af’ te zijn maar in werkelijkheid juist verder van mezelf in/als het fysiek vandaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb oneindig verdriet te creeren als overlevingsmechanisme in mezelf binnen de situatie van aandacht en ontkenning als controlemechanismen, en dit verdriet uit te leven en in mijn leven te manifesteren op het gebied van het aangaan van een intieme relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat iemand ontkent te participeren in controle mechanismen in/als aandacht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verdwijnen in mijn ongeloof in/als reactie op de ontkenning van een ander in controle mechanismen in/als aandacht, en hierin mezelf volledig te controleren in/als ongeloof in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren door een ontkenning van een ander, waarin ik geloof dat de ontkenning van een ander iets zegt over mij, en door dit te geloven en dus in ongeloof te vervallen als iemand ontkent, ontken ik mezelf in/als leven hier aanwezig door in reactie in/als de geest te verdwijnen, wat de werkelijke oorzaak is van mijn verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat een ander de ontkenning in zelf wel wil stoppen, aangezien ik mijn hele leven heb ervaren dat er geen wil is om de ontkenning in zelf te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn hele leven te ervaren dat er geen wil is om de ontkenning van participatie in controle in/als aandacht, in zelf te stoppen door dit te zien als voorbeeld, en door te geloven in dit voorbeeld en dit voorbeeld te volgen, ben ik zelf gaan participeren in ontkenning van leven door vast te blijven houden aan mijn ongeloof in/als de geest, en hierin mezelf en de ander geen mogelijkheid meer te geven zelf te veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en de ander geen mogelijkheid te geven door vast te houden aan een polariteit van geloof/ongeloof gerelateerd aan verandering in zelf, waarin in dit vasthouden, het daad-werkelijke fysieke leven als fysiek een verandering wandelen, wordt ontkend en dus niet mogelijk gemaakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het op te geven ten gevolge van het zien van een ontkenning van controle mechanismen in/als aandacht in een ander, niet ziende dat ik mezelf opgeef in geloof in afhankelijkheid van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te gaan bullien, lelijk te gaan doen naar de ander die ontkent in controle mechanismen in/als aandacht te participeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn gedrag, stemtoon en woordkeuze te laten bepalen door het gedrag van een ander in ontkenning van controlemechanismen in/als aandacht, waarmee ik de ander probeer te controleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het recht heb om boos te worden en lelijk te doen naar de ander toe die participeert in ontkenning in controle mechanismen in/als aandacht, en hiermee mijn eigen gedrag in/als controle in/als de geest te rechtvaardigen, waarin ik geen voorbeeld en dus geen verandering kan bewerkstelligen, niet in mezelf en al helemaal niet in de ander, aangezien ik zelf vastzit in geloof en ongeloof, woede en razernij, verdriet, wanhoop, afhankelijkheid en rechtvaardiging in/als de geest, welke me aanzet tot bullien naar de ander toe wat nog het enige is dat ik zie als trigger-punt/trigger character van wat er gebeurt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het trigger character de schuld te geven van wat er gebeurt in mij, wat feitelijk hetzelfde is als mijzelf in/als character in/als de geest, geprojecteerd op de ander buiten mij, de schuld geven, en zo mezelf als de ander=de mind gevangen te houden in een scenario/ervaring van schuld, in plaats van zelfvergeving toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in een ervaring van niet meer weten ten gevolgen van de ontkenning van participatie in controle mechanismen in/als aandacht van de ander, welke, als ik alles terughaal naar zelf, geprojecteerd is, en dus weet ik het niet meer ten gevolge van participatie in ontkenning van controle mechanismen in/als aandacht van de ander=de mind, dus van mijzelf in/als de geest. En zolang ik mijn eigen participatie in controlemechanismen in/als aandacht in/als de geest ontken, kan ik niet inzien wie ik geworden ben, en dus kan ik mezelf niet vergeven, en dus kan ik mezelf niet veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf te zien in participatie in/als controle mechanismen in/als aandacht in/als de geest, zodat ik zelf niet hoef te veranderen, en in plaats hiervan er alles aan doe in de geest om de situatie en/of de ander(=de mind) te veranderen, met alle gevolgen van dien in/als backchat en reacties welke plaatsvinden in het onderbewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het niet alleen kan in aanwezigheid van een ander, en dus steeds alleen ben om het alleen te kunnen doen, waarin ik niet werkelijk de innerlijke situatie oplos maar mezelf buiten spel plaats.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onmacht te ervaren ten aanzien van mijn reacties in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het als oneerlijk te ervaren dat ik in zelf moet zien en een ander niet, dat die ander gewoon in ontkenning door kan wandelen, in plaats van in te zien dat dit niet langer zo is, dat een ieder in de eigen geest zal moeten zien wie die is geworden, en dat dit het enige is wat een ieder werkelijk alleen moet doen, op aarde in het fysiek, of indien niet opgepakt, in de dimensies na sterven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te hebben gezien, dat zolang ik weiger het zelf alleen te doen in een ervaring van onmacht en oneerlijkheid, ik vasthoud aan de ander(=de mind), geprojecteerd op de ander, en dus mezelf vasthoud in afhankelijkheid van een ander, waarin ik geloof iets nodig te hebben van die ander om mezelf werkelijk vrij te maken, zonder in te zien dat dit voortkomt uit een opvoeding in de geest, waarin ik mezelf heb opgegeven ten behoeve van de geest in afhankelijkheid van de ouders als voorbeeld, en ten behoeve van een ongelijk geldsysteem, waarin ik ben gaan geloven dat ik dit ben, die ik in de geest in/als energie in afhankelijkheid van relaties in de geest, en door dit geloof te gaan leven in het fysiek, ben ik dit ook geworden, en heb ik dit gemanifesteerd in mijn fysiek, en dus zal ik wie ik geworden ben in acceptatie van geloof in controle-mechanismen, zelf moeten inzien, zelfvergeven en corrigeren, om mezelf vrij te maken en mezelf opnieuw geboren te laten worden, dit keer echt en blijvend.

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken/zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf zie participeren in reacties op een ontkenning van een ander buiten mij, in controle mechanismen in/als aandacht in de geest, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik reageer, en dus dat ik spreek in/als de geest, en dus in/als controle. Ik onderzoek in mezelf wat maakt dat ik reageer. Wat wil ik van de ander die ontkent? Zolang ik reageer, wil ik iets van een ander en heeft het dus invloed op mij als die ander ontkent.

Ik stel mezelf ten doel de reacties in mijzelf op een ander buiten mij in ontkenning op controle mechanismen in/als aandacht in/als de geest, te stoppen, in te zien, zelf te vergeven en te corrigeren en te onderzoeken waar ik me afhankelijk maak van de ander(=de mind) en dus de ander wil gaan controleren.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in mezelf wat ik denk en geloof nodig te hebben van een ander buiten mij, en hetgeen ik ontdek hierin, zelf te vergeven en hier gelijk aan te gaan staan, en zo te integreren in/als zelf. Als ik er gelijk aan sta en het niet meer nodig heb ter overleving in/als de geest dus in/als energie, kan ik zien en/of bespreken of fysiek een verandering mogelijk is tot het fysiek delen van hetgeen ik geintegreerd heb in zelf, door de afscheiding ervan in/als reactie in mezelf, te hebben gestopt.

————————————————————————————————————————–

april 21, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 280 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Aandacht – Consequentiedimensie en Angstdimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dit blog is een vervolg van de uitwerking van:

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dag 278 – Trigger Characters – Aandacht – Fysieke Gedragsdimensie

Consequentiedimensie:

Stoppen van iedere interactie, me terugtrekken in mezelf, kortaf antwoorden, de ander volledig links laten liggen, afscheiding in en van mezelf en projectie op een ander en hierin bestaan in zelfinteresse.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iedere interactie te stoppen in een geloof dat de aandacht van de ander in/als controle iets met mij te maken heeft, in een geloof dat de ander via de aandacht op mij kan leven, in plaats van in te zien dat de ander=de mind via aandacht op mij leeft, welke ikzelf in/als de mind ben – ik ben de ander=de mind in afscheiding van mezelf – en ik leef via aandacht als energie van mezelf als substantie, en eet mezelf als het ware op hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb van mezelf als substantie te leven en mezelf op te eten ten gevolge van een geloof dat de aandacht van de ander buiten mij in/als controle iets met mij te maken heeft, en hierin niet te zien dat ik de aandacht van de ander=de mind binnenin mij projecteer op een ander buiten mij in afscheiding van mezelf, en mezelf hierin in aandacht gevangen houd in/als energie, en mezelf als substantie hierin opeet, aangezien energie substantie nodig heeft om te verbranden/om van te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me terug te trekken in mezelf om aan de aandacht van de ander buiten mij te ontsnappen, in plaats van in te zien dat in het terugtrekken, ik mezelf terugtrek in de geest/mind, en mezelf zo volledig absorbeer in de geest, waarin ik juist volledig vatbaar ben voor de geest aangezien ik hierin geloof dat ik de geest in/als energie ben, en in/als de geest als energie, ben ik onderhevig aan energiestrijd ter overleving/beweging in/als energie wisselend van negatief-neutraal-positief, waarin de beweging tussen de polariteiten energie geeft en dus een ervaring van leven, welke de ander buiten mij ook doet, en om beiden in leven te blijven, houden we onszelf in/als energie in controle en proberen de ander buiten ons in de tegenovergestelde rol te duwen, zodat we energie in de geest kunnen genereren in/als reactie op elkaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb kortaf te antwoorden als ik participeer in een geloof dat de ander de aandacht op mij richt, waarin ik probeer mijn energie bij me te houden en de ander geen energie wil geven, wat direct duidelijk maakt dat ik spreek in energie dus in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander te willen ‘korten’ op aandacht als ik participeer in een geloof dat de ander de aandacht op mij richt, waarin ik mezelf aanpas, dus reageer in/als de geest, op wat een ander wel of niet doet, of eigenlijk pas ik me aan in/als reactie op een geloof in mezelf in de geest in wat ik zie en interpreteer in de ander buiten mij, dus feitelijk kort ik mezelf – doe ik mezelf tekort – als reactie op een geloof in teveel aan aandacht, en zo houd ik mezelf in/als de geest in beweging/in leven in/als energie door te bewegen van een teveel naar een tekort, waarin ik ondertussen probeer mezelf te behouden in de neutraliteit, oftewel de spaarstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te proberen in de spaarstand te houden, om zo min mogelijk energie te genereren in mezelf, waarin ik mezelf dus terughoudt in/als angst om mezelf op te branden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander volledig links te laten liggen als ik bemerk dat de ander=de mind, dus ikzelf in/als de geest op reactie op een ander buiten mij, teveel energie genereer en ik niet meer in de spaarstand kan blijven bestaan, en ik als enige optie (kan ik hier een optie op nemen??) zie om de ander volledig links te laten liggen zodat ik kan blijven bestaan in de neutrale spaarstand in/als energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf volledig af te scheiden in en van mezelf in/als energie in participatie in de neutrale toestand als spaarstand, waarin ik een soort onbereikbaarheid heb gecreeerd in mezelf voor de ander buiten mij, om te kunnen blijven bestaan in/als energie op een laag pitje, en hierin net te doen of ik me nergens mee bemoei.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in het behoud van mezelf in/als energie op een laag pitje in de spaarstand, een desinteresse in/als zelfinteresse te creeren ten opzichte van andere mensen buiten mij, bestaande in/als angst – welke ook zelfinteresse is – om mezelf volledig op te branden als ik nog langer participeer in de interactie met de ander waarin ik zoveel energie genereer in mezelf in een strijd om positieve energie in/als aandacht tegenover negatieve energie als juist geen aandacht, dat ik mezelf hierin opbrand in reactie.

Angstdimensie:

Angst om mezelf op te branden in aanwezigheid van een ander

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf op te branden in aanwezigheid van een ander door participatie in beweging in/als energie in/als reactie in mezelf op de aanwezigheid van de ander=de mind, geprojecteerd op de ander buiten mij.

Zelfcorrecties (zelfcorrigerende uitspraken en zelfcorrigerende doelstellingen):

Als ik mezelf in angst zie verkeren om mezelf op te branden, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als ik in deze angst verkeer, ik al in de geest in energie verkeer en ik dus bezig ben met mezelf als substantie op te branden, welke niet aanwezig is in de adem. ik stop, ik adem. Ik laat de angstigheid als anxiety vrij via het borstgebied.

Ik stel mezelf ten doel allereerst de angstigheid/ervaring van angst in mezelf te stoppen, alvorens ik iets zeg en/of als ik juist niets zeg en/of doe en in mezelf een terugtrekken ervaar.

Als ik mezelf kortaf zie antwoorden op een vraag van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf kort door de ander=de mind geen energie te willen geven, en juist in dit niet willen geven als weerstand, genereer en verbrand ik alsnog energie.

Ik stel mezelf ten doel de weerstand tot antwoorden als korting in mezelf te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik mezelf verloochen als ik wel antwoord geef en de weerstand in mezelf stop/hierdoor heen beweeg.

Als ik een ervaring van zelfverloochening heb als ik door weerstand heen beweeg/weerstand tot antwoorden stop in mezelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf in/als energie verloochen, aangezien ik gefuseerd ben met/als energie in/als de geest en hierin ben gaan geloven dat dit is wie ik ben, en als ik dan iets anders doe dan wat mezelf in/als energie versterkt en/of behoudt, ervaar ik dit als verloochening van mezelf, welke een verloochening is van mezelf in/als energie, welke als ervaring van verloochening opnieuw energie genereert.

Ik realiseer me dat de geest ingenieus is opgebouwd, en dat er een hele trucendoos is om mezelf in/als energie in beweging te houden.

Ik stel mezelf ten doel zelfvergevingen toe te passen op de trucendoos in/als de geest die ik tevoorschijn haal ter behoud van mezelf in/als energie, waarin ik mezelf vrij maak van positieve en negatieve lading in/als ervaringen, zodat ik door de ervaringen van weerstand heen kan bewegen.

Als ik mezelf zie participeren in een volledig links laten liggen van de ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik dit links laten liggen tevens gemanifesteerd heb als tegenhanger van het aandacht vestigen op iemand, welke ik zelf als vervelend ervaar. Ik realiseer me dat links laten liggen een vorm van aandachtig geen aandacht geven is, en dus participeer ik nog steeds in/als aandacht in de geest, aandachtig niet-gericht op de ander, dus vastgezet in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een aandachtig niet-richten op de ander.

Als ik mezelf zie participeren in een aandachtig niet-richten van aandacht op een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf zo vastzet in/als tegenhouden van aandacht.

Ik stel mezelf ten doel te ademen in het moment van links laten liggen als aandachtig niet-aandacht richten. In/als de adem zie ik hoe ik me kan bewegen in het moment en of het nodig is iets te spreken.

Als ik mezelf zie participeren in backchat en reactie, welke een manifestatie zijn van projectie van mezelf als de ander=de mind op de ander buiten mij, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in ervaringen die ik zelf gecreeerd heb in/als gedachten, backchat en hieruit volgend reacties als emoties en gevoelens, en dus ben ik druk met mezelf in/als ervaringen, welke me zo vervelend doen voelen. Aangezien dit getriggerd wordt door iets in de aanwezigheid van de ander en/of een karakter van de ander, neig ik naar het projecteren van mijn reacties in/als karakter op de ander.

Ik stel mezelf ten doel mijn projecties als reacties in/als karakter, op de aanwezigheid van de ander, in te zien, uit te schrijven en zelf te vergeven, ik schrijf zelfcorrigerende uitspraken en doelstellingen, zodat ik mezelf in het fysiek kan ondersteunen, begeleiden en richting geven, als ik me bevind in een situatie waarop deze reacties in mezelf in/als karakter, getriggerd worden.

Ik realiseer me dat ik opgebouwd ben in/als reacties in/als karakter, en dat dit in vele lagen verwikkeld is, en dus zal ik niet in 1x alles stoppen in realiteit.

Ik stel mezelf ten doel de realiteit te zien als toetsing van hoe effectief ik ben in het toepassen van zelfvergevingen en zelfcorrecties op wie ik geworden ben in/als reacties in/als karakters.

Ik stel mezelf ten doel mijn zelfinteresse in pogingen tot behoud van energie in/als de neutrale spaarstand, te stoppen in zelf, adem voor adem, situatie voor situatie, totdat het stil wordt in mij, vrij van reacties in/als energie.

Ik realiseer me dat de neutrale spaarstand in/als de geest, kan lijken op een vorm van stilte in mij. Ik realiseer me dat ik bij lange na niet stil ben maar participeer in en neutraal karakter om energie te besparen.

Ik stel mezelf ten doel de aandacht in/op mezelf te richten en deze te gebruiken om in zelf te zien en onderscheid te maken tussen mezelf in stilte en mezelf in neutrale energetische spaarstand in afscheiding van mezelf.

DAY 9: I Am War

Featured Art Work by Ann Van Den Broek

——————————————————————————————————————————–

april 20, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 279 – Expressie en de Darm – The One Point of Responsibility that I missed – Totally

Desteni-I-Process/Lite

Last week I could start seeing how I have missed the whole point of self-responsibility applied within relationships, which started within the first relationship, with the mother. I knew this almost my whole life, I knew I missed an important thing, but I didnot see how and where. Within the missing of this one point in this one relationship, I created all my relationships within this one point, especially the so called love-relationships. And following up on this it affected – and still does – my whole life, where it functions as a sabotage-point on every area.

I could start seeing within the whole line of creations within this during my life. I could see just over the edge, but I did not dare to see full into it. It was and is overwhelming and I experience(d) a lot of regret. Walking from relationship to relationship, leaving behind situations that had really potential, looking for, looking for, looking for more? It seemed looking for more, but actually it was looking for myself. Thinking/believing that within the situation that I was, I could not find it, so I had to move on. And within this creating emotions as sadness and feelings as hope.

But also regret about the relationship with the mother, which I based on this one point, and within this missed everything else, including her. I missed her completely, and this is how I experience it. I missed here lol her as myself, and so i was not here. Within this seperation within myself I created so much likes and dislikes, which reflects back on me in the relationships I choose and walked.

This whole situation accumulated and build up in layers within my physical body. This whole week my body was tight up, I barely could turn my head. This combined with a physical treatment with the osteopath 2 weeks ago, who supported me to come lower within my body, to the pelvic flore, where he said: okay, there is a bucket, you are standing next to it, you can just look right into it, and this sadness within the bucket is stored on your bladder. And I said, yes, I notice this, I will work with this at home. And so I do. He also said, it is hard working for you isn’t it? Do what is neccesary, it is like a delivery.

Desteni-I-Process

I understand now the endless sadness that I always felt, which I used as energy generation, where the crying was some kind of reward in this bucket of not taking self-responsibility, which gave me a sense of ‘moving’ as a replacement of breathing. It is an endless line of not taking self-responsibility and always putting away the last point of taking things back to self. Which actually is the one point that is not applied in religions, where the last One point of self-responsibility is layed aside, to ‘God’, to The Mind as The One, instead of taking everything back to self and become One as Life within as/Self Responsibility. In this way, we/I will always miss the one point, which is: mySelf. I as Self as the Solution. So it is the endless sadness of missing….mySelf.

I as Self am the Solution and the Responsibility for the Relationships that exist within me and from this without me. I at the moment exist as relationships in/as the mind. If I as Self take Responsibility within this, I am/become Self Responsible, and from this starting point I change the relationships within me, and around me, and so on in the world.

So the One Point of Responsibility that I missed is Self Responsibility.

I have become a very ‘responsible’ person during my life, which is actually a Personality of Responsibility. Because, if I am not Self Responsible, than what does it mean to be responsible? It means that I am responding to the other, so to the other=the mind. Which is no self-expression but expression in/as reflection, so in/as reaction on the other(=the mind). I was missing the point of communication within the last 2 relationships I was in, which is actually missing communication with and as myself in self responsibility and from this starting point of missing, I started a relationship.

I have to start in this one relationship. Which is the relationship with myself; where my reactions on some one else shows the seperations inside myself. Within the experience of immens regret, I still experience lots of resistance – probably even? – and I still want to walk away. I have to walk through all the layers within the physical where the thoughts as reactions are build up in/as resistance. If I walk away, I cannot walk through.

Walking this, I started the serie “Expressie en de Darm” a while ago, written in Dutch. Where (main part of) the control is physically manifested within the muscles of the Darm=Large Intenstine, which I am no day free of so far. Just how I created it.

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to give up everything without investigating the total influence of this on my life and on m’s life.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to know the total influence, and to not want to take responsibility for myself in totality and within this, creating consequences for myself and m.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have and create the feeling that I have lost everything and I did it myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to hardly can breathe from facing myself within what I allowed and accepted myself to manifest in this one point of relationships.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to never knew what regret really means without using justifications to justify it to make it ‘less worse’, until now, and this is what people probably walk and experience in totality, maybe 10x worse or more, when they walk their life-review after dying.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be so arrogant because of how I grew up with free will and money to buy some free will, where in I did not really see what it means to have a house or not have a house and to be dependent on someone for this.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not really see what m was speaking about with regards to the house that we lived in.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to see the potential of m, but to not come through this one point within myself, where the only best option I saw was leaving.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to leave so soon because I knew that if I would wait longer, I probably won’t do it anymore, and I wanted to move alone 1 more time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to screw up myself within wanting something 1 more time.

I forgive myself that I have not accepted and allowed myself to know what it is to stand alone, and for this, believing so many times that I needed to move to stand alone.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to feel like everythings stops at the moment, with me here, facing a reality that I am not sure I want to be in.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to compare the reality I live in now to the reality I lived in last year, and this comparing makes me blind for the possibilities within the reality I live in now, because I only experience lost of what I had.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have a throat that feels blown up from experiencing regret within facing ‘what have I done’, without ability to speak.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience a not knowing if I will ever come out of this, because I am not able to change the situation anymore, so the only option is chaning me, and that is that I have never done before.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to need to bring myself within a situation that really no other option is possible before I start changing myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live in a situation that I wished, which is stopping everything so that I can start over without any distraction, and now that I am facing myself within this, scare the hell out of me and experiencing regret and doubts within questioning if this was really neccessary.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to hold a lover behind in my mind as a safe place to hide in, instead of walking one on one and really release the sadness and sorrow from the body, so that I will be able to really live love as equality.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to scare the hell out of myself with who I have become.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think in myself without even noticing, ‘well this is your own good, you did it yourself’, and within this blaming myself for what I have done and who I have become.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to blame myself for what I have done and who I have become.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to go into a state of indifference out of thinking that it doesn’t make sense anymore because I missed this one opportunity.

When and as I see myself going down in facing myself in reality, within experiences of regret, I stop, I breathe. I allow myself to cry to release the pain and emotions, and I write out what I need within this releasing.

I realise that i have to face myself and walk the consequenses, and I realize that I had to walk consequenses anyway, no matter what way I would have chosen; that is why it was such a difficult decision to make.

I commit myself to face myself completely, and to forgive myself for what I have created and manifested from this one point of not taking responsibility as self.

I commit myself to not allow myself to go into blaming anymore and so to not create a new layer of seperation within myself.

I commit myself to walk slowly and carefully within every decision that I have to make, and to investigate in totality what is really best, from a starting point of self-responsibility.

I commit myself to care for myself and others from the starting point of self-responsibility as what is best for all, instead of from the starting point of free choice in/as energy.

When and as I see myself going into a sense of indifference because I missed this one opportunity in the past, I stop, I breathe.

I realise that I can walk in self responsibility this time, and that now that I face myself, I am able to forgive myself and to change myself within the situation that I live in, instead of changing the situation. I realise that by comparing past and present, I am still generating energy in/as the mind by holding on to personal preferences, and keeping myself away from the possibility to change.

I realise that I now make a situation with a male in the past as ‘the one’, and when I was in that situation with that specific male, I did the same with another male in the past and/or with a not known possible male in the future. So basicly I am still laying aside self responsibility to ‘The One’, as I described as is applied in religions, and I do it with the religion of love/relationships.

I commit myself to stop and forgive the personal preferences and to walk with what and who is here in the present as what is supporting me to stand up within and as myself.

When and as I see myself going into the past and making this situation/relationship as ‘the one’, I stop, I breathe. I see in myself what it is that I do not want to take responsibility for within myself .

I realise that I make the situation/relationship in the past as ‘The One’ to shift of my self responsibility, and because this One in the past is the only excuse I have left, I hold on to this in/as the mind.

I realise that if I am not seeing into my fears and/as resistances for taking self responsibility, I am not able to change myself within this.

I commit myself to see into my fears and/as resistances that I experience related to taking self responsibility. I write about it, apply self forgiveness, self corrective statements and self commitment statements, which prepare me for real change in reality in and as myself.

I cannot change the past anymore, I can only forgive myself within the past, and correct and change myself in the present, so that in future I will not make the same mistakes.

DAY 8: How do we Create/Manifest ‘Who we Are’?

Parenting – Perfecting the Human race

——————————————————————————————————————–

april 17, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 278 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Aandacht-Fysieke Gedragsdimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 277 – Trigger Characters – Aandacht – Backchatdimensie

Dit blog is een vervolg van de uitwerking van:

Gevangen in de Reflectie van de Geest

Fysieke Gedragsdimensie:

verkramping als niet meer kunnen bewegen, bevriezen en dus op 1 plek blijven zitten

weg willen lopen uit het gezichtsveld en/of aandachtsveld van diegene op de bank

spanning nek-schouderspieren

wegkijken/diegene niet aan willen kijken

boos gezicht opzetten

verkramping darmspieren/niet of lastig kunnen poepen

expressie volledig inhouden

stoppen met communiceren

fysieke uitputting van de spanning binnenin mijn fysiek

kriebeling en/of spanning/pijn in het stuitje, niet in het stuitje willen zijn maar weg willen, weg bewegen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verkrampen als niet meer kunnen bewegen waardoor ik dus op 1 plek blijf zitten ten gevolge van de Gedachte ‘Ik wil hier niet zo zijn’, waarin ik mezelf verkramp in wat ik zie en interpreteer buiten mij, welke backchat als interne gesprekken activeert, welke emoties (en gevoelens) als reactie activeert, welke ik vervolgens onderdruk in mijn fysiek en dus opsla in mijn weefsel, welke hierdoor gaat verkrampen, waardoor ik me niet meer kan bewegen en ik dus op 1 plek blijf zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik mezelf verkramp waardoor ik niet meer kan bewegen en op 1 plek blijf zitten, als reactie op/als interpretatie op wat ik zie buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb overweldigd te zijn door alle reacties in mij op wat ik zie buiten mij en interpreteer naar gelang ik het vertaal gerelateerd aan een herinnering in mij, en in deze overweldiging niet meer te weten waar te beginnen in deze totaal-ervaring van verkramping en verlamming, en hierdoor alleen nog maar alleen wil zijn en de ander niet meer om mij heen kan verdragen, wat niet werkelijk de ander is, maar wat mijzelf als de ander=de mind is in/als reactie op wat ik buiten mij zie en interpreteer, wat ik niet meer kan verdragen.

En dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weg te willen lopen uit het gezichtsveld en/of aandachtsveld van diegene op de bank.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn gedrag als reactie op de aanwezigheid van een ander die al dan niet in gerichte aandacht op de bank zit, waarin mijn keel wordt dichtgeknepen van de onmacht die ik ervaar in zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn keel dicht te knijpen in een ervaring van onmacht in mezelf ten gevolge van reacties op de aanwezigheid van een ander, al dan niet in aandacht, op de bank.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd de ander hierin de hand boven het hoofd te hebben gehouden door net te doen alsof er niets aan de hand is, waarin ik mezelf als de ander=de mind de hand boven het hoofd heb gehouden aangezien ik hierin ook mijn eigen gedrag kan laten voortbestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen fysieke gedrag hierin niet te willen en durven stoppen, waarin ik een verlamming als angst ervaar, in plaats van in te zien dat ik al in/als deze angst voortbeweeg of eigenlijk niet meer beweeg, maar verlamd en verkrampd in/als angst in/als de geest in/als frequentie in/als een gemanifesteerde persoonlijkheid, totaal fysiek afwezig, op 1 plek blijf zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb spanning in nek en schoudergebied op te bouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weg te kijken/diegene niet aan te willen kijken, aangezien ik niet wil laten zien hoeveel pijn als ongemak ik in mezelf ervaar ten gevolge van mijn reactie op de aanwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een boos gezicht op te zetten als afweer als verweer tegen de eventuele aandacht van de ander, welke ik niet meer kan verdragen aangezien ik mijn reacties op wat ik als aandacht interpreteer van de ander, niet langer kan verdragen, en dus zet ik een boos gezicht op, om de ander(=de mind) op afstand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als de ander=de mind op afstand te houden, waardoor ik in afscheiding blijf bestaan in/als mijn reacties op de ander=de mind, en dus in afscheiding van mezelf als de ander=de mind, dus in afscheiding van mezelf in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verkramping in de darmspieren te manifesteren en hierdoor lastig te kunnen poepen, ten gevolge van mijn reacties op de aanwezigheid van de ander, zonder in te zien dat ik reageer in/als reactie op de ander=de mind, dus op mijn eigen mind/geest als een Gedachte en backchat als interne gesprekken, welke reacties als emoties en gevoelens in mezelf oproepen, welke onderdrukt in het fysiek verkramping geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn expressie volledig in te houden in een ervaring van verkramping en verlamming in mezelf, waarin ik mezelf alleen nog in/als reactie ervaar, welke ik niet wil laten zien als zijnde waarin ik me niet wil laten kennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te willen laten kennen in/als reactie in mezelf op de aanwezigheid van de ander=de mind, en dus mezelf niet te willen laten kennen als de mind/de geest, aangezien zodra ik mezelf laat kennen in/als de geest, ik als de geest ten einde raad ben want het einde van mijn bestaan in/als de geest in ontkenning, is dan in zicht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van ten einde raad zijn serieus te nemen als iets waar ik rekening mee dien te houden en dus welke ik in mij laat bestaan, waarvan ik later de rekening betaal.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb rekeningen te creeren en dus te moeten betalen door ontkenning van wie ik ben geworden in de geest door hieraan vast te willen blijven houden in een ervaring van doodsangst, en deze ervaring van doodsangst vervolgens te gebruiken als excuus om hieraan vast te houden, want ‘niemand wil toch doodgaan, dat is toch logisch’?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te vergoelijken en hierin te laten bestaan in mezelf, en dus in de ander(=de mind).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te stoppen met communiceren aangezien ik geen woord meer uit kan brengen met dichte keel in een ervaring van onmacht tegenover de gevangenis in/als reactie die ik gecreeerd heb in mijn eigen geest als reactie op de aanwezigheid van de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb fysieke uitputting te ervaren ten gevolgen van de opgebouwde spanning binnenin mijn fysiek, welke spanning in/als de geest is in/als reactie op de aanwezigheid van de ander=de mind, en hierin in/als spanning nog energie probeer vast te houden als een totaal gespannen boog.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke uitputting vervolgens als excuus te gebruiken om niet meer te kunnen bewegen en tevens als excuus om opnieuw te reageren op mijn eigen fysiek gemanifesteerde excuus.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet in mijn stuitje aanwezig te willen zijn en al helemaal niet als er een ander bij is, in een angst voor de ervaring van mijn reacties op de ander=de mind, en dus te besluiten weg te blijven, niet ziende dat ik daarmee juist mezelf gevangen houd in onmacht in reactie in de geest op de ander=de mind, zijnde gefuseerd in de geest met/als de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te fuseren met de ander=de mind, en dus constant zo boos te worden als ik reageer op de aanwezigheid van een ander in/als de ander=de mind in fusie, en dus mijn boosheid projecteer op het enige wat ik nog zie buiten mij als trigger-punt, welke de andere persoon is die mij triggert in een volledig gefuseerd reactie patroon., waarin ik me wanhopig gevangen ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zoveel reactie in mezelf te ervaren dat ik niet weet waar te beginnen met het schrijven van zelfcorrigerende uitspraken.

Als ik mezelf voel verkrampen als niet meer durven te bewegen, bevriezen en dus op 1 plek blijf zitten, dan stop ik, ik adem. Ik adem in zover mogelijk naar mijn stuitje toe, houd de adem even vast, adem uit, en laat los. Ik sta op en loop wat heen en weer en indien nodig, loop ik naar een andere ruimte om in/tot mezelf te komen.

Ik realiseer me dat ik mezelf heb vastgezet ten gevolge van een gedachte gekoppeld aan een herinnering. Ik zie of ik de gedachte direct zie opkomen of dat deze naar de achtergrond is verdwenen en ik al te ver in reactie zit.

Ik stel mezelf ten doel de gedachten die vooraf gaan aan de ervaring van verkrampen, bevriezen als niet meer durven bewegen, te onderzoeken in mezelf en te zien hoe ik hierin, binnenin mezelf consequenties creeer van backchat naar emoties naar fysiek gedrag naar algemene consequenties.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de ruimte te geven om te bewegen als wat nodig is om niet te bevriezen in de geest ten gevolge van mijn reacties op de aanwezigheid van de ander=de mind geprojecteerd op een andere fysiek aanwezige – al dan niet werkelijk fysiek aanwezig – in dezelfde ruimte.

Als ik mezelf weg zie willen lopen uit het gezichtsveld van een andere aanwezige in de ruimte, dan stop ik, ik adem. Ik zie in mezelf wat maakt dat ik weg wil lopen, welke reactie me aanzet tot weg willen lopen/willen verdwijnen uit het gezichtsveld van de ander.

Ik realiseer me dat ik weg wil lopen uit het gezichtsveld van de ander=de mind, dus uit het gezichtsveld van mijn eigen mind/geest welke ik projecteer op de andere aanwezige in de ruimte. Ik zie of ik in staat ben de reactie in mezelf geheel door me heen te laten gaan zodat ik er gelijk aan kan staan. Indien ik dit niet toelaat in mezelf, en/of schrijf de reactie op papier en pas zelfvergevingen toe. Indien ik dit niet toelaat in mezelf op het moment, vlag ik desbetreffend moment en zie later terug in zelf in dit moment en schrijf dit alsnog uit.

Ik stel mezelf ten doel mijn eigen reacties in zelf door me heen te laten gaan en zelf te vergeven en me niet langer af te scheiden van mijn eigen reacties, dus van de ander=de mind, geprojecteerd op de andere aanwezige.

Als ik spanning in nek-schouderspieren ervaar, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik al spanning heb opgebouwd en/of dat de spanning, opgeslagen als herinneringen en gefuseerd in mijn fysiek, getriggerd wordt door de aanwezigheid van de andere persoon als persoonlijkheid, opgebouwd in/als karakters.

Ik stel mezelf ten doel de persoonlijkheid in/als mijzelf, die bestaat in/als spanning in/als de geest in/als karakters, gefuseerd in het fysiek, te onderzoeken in mezelf en deze uit te schrijven en zelf te vergeven, waarbij ik begin bij hetgeen in het moment getriggerd wordt.

Als ik mezelf weg zie kijken en/of diegene niet aan wil kijken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet wil laten kennen als hoe ik besta in dat moment in/als reactie op de aanwezigheid van de ander(=de mind). Ik realiseer me dat het niets met de andere fysiek aanwezige te maken heeft, en alles met mijzelf als de ander=de mind die ik niet onder ogen wil zien. Op deze manier geef ik mezelf de ruimte om in zelf te zien los van projecties op de ander fysiek aanwezige.

Ik stel mezelf ten doel onder ogen te zien wie ik ben in het moment dat ik liever weg wil kijken van de ander=de mind.

Als ik mezelf een boos gezicht op zie zetten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me af wil weren/de ander fysiek aanwezige op afstand wil houden, terwijl ik in feite mezelf in/als reactie op mezelf in aanwezigheid van de andere fysiek aanwezige, op afstand wil houden.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat en hoe ik gezichtsuitdrukkingen van mezelf denk op te moeten houden en hierin mezelf onderdruk in expressie.

Als ik mezelf ervaar in verkramping in mijn darmen en/of moeilijk kan poepen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de verdedigingsmechanismen in/als karakters al aan gegaan zijn en dat ik dit a fysiek gemanifesteerd heb. Ik zie of ik in het moment ruimte kan scheppen in zelf door even weg te lopen en tot mezelf te komen, en/of uit te schrijven wat ik ervaar in zelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf ruimte te geven in het algemeen in het doorlopen van de fysieke verkramping, door alleen als ik er echt klaar voor ben als dat ik het echt wil, een situatie in te stappen die het delen van een fysieke ruimte voor een bepaalde periode, tot gevolg heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te forceren tot het langer delen van een fysieke ruimte dan wat comfortabel is voor mezelf.

Als ik mezelf mijn expressie volledig zie inhouden, dan stop ik, ik adem. ik adem in het moment en voel in mezelf wat ik ervaar, en laat deze ervaring, welke opgebouwd is in/als reacties die ik gemist heb in zelf, door me heen gaan.

Ik realiseer me ik reacties als ervaringen gemist heb in zelf en onderdrukt heb in zelf, waarin ik mijn zelfexpressie onderdruk, want die ervaringen zitten voor de zelfexpressie, en dus zodra ik me ga/wil expressen, komen eerst die ervaringen omhoog en express ik mezelf dus in/als de geest in/als ervaring in/als emotie en/of gevoel.

Ik stel mezelf ten doel de ervaringen die ik onderdruk in mezelf, te onderzoeken en terug te brengen tot de bron in/als gedachte en herinnering, zodat ik deze gedachte in/als herinnering uit kan schrijven en mezelf hierin vrij kan maken van de ervaring die ik eraan gekoppeld heb, en welke ik dus ervaar zodra de gedachte als herinnering getriggerd wordt.

Als ik mezelf zie stoppen met communiceren, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf onderdruk met een reden en niet meer wil communiceren doordat ik met iets in mezelf druk ben en dus druk leg op mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in zelf waar ik druk mee ben in/als mezelf met de ander=de mind, welke ik projecteer op de andere fysiek aanwezige. Mijn projectie op de andere fysiek aanwezige laat me slechts zien wat ik in mezelf in/als de ander=de mind niet wil zien.

Als ik fysieke uitputting ervaar ten gevolge van de opgebouwde spanning in mezelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik al veel spanning heb opgebouwd, en dat ik het zicht kwijt ben.

Ik stel mezelf ten doel me terug te trekken in/als mezelf en in zelf te onderzoeken wat ik allemaal als spanning in/als zelf als reactie op/in/als de ander=de mind , heb opgebouwd. Ik schrijf, ik vergeef mezelf en schrijf zelfcorrigerende uitspraken, zodat ik een volgend event een handleiding heb voor mezelf in aanwezigheid van een ander fysiek menselijk wezen, al dan niet fysiek aanwezig.

Als ik kriebeling in mijn stuitje ervaar en/of niet aanezig wil zijn in mijn stuitje, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me kwetsbaar ervaar als ik in mijn stuitje aanwezig ben en dus fysiek aanwezig ben.

Ik stel mezelf ten doel om te onderzoeken in mezelf waarin ik me kwetsbaar ervaar en waar ik bang voor ben in deze ervaring.

“Bevroren Zeepbel”

Stop de creatie van Illusie, start onderzoek in Zelf

—————————————————————————————————————————-

april 14, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 277 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Ontkenning – Backchatdimensie

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte