juni 29, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 503 – Ons bestaan in conflict in afscheiding van onszelf

“Wie of wat is dan het uitgangspunt dat deze ongelijkheid, dit conflict, deze tegenwerking creëert? Dan zijn wij ook zelf. Wijzelf als mens zijn het uitgangspunt waarmee we van alles creëren zonder dat we door hebben dat we dit doen. En vervolgens staan we verbaasd naar het resultaat te staren en worden we boos op dit resultaat zoals we de wereld gemanifesteerd zien, waarbij we ‘vergeten’ dat we hier zelf aan mee hebben gewerkt, dan wel actief door werkelijk iets te creëren wat niet van gemeenschappelijk belang is, dan wel passief door hetgeen zich manifesteert, toe te staan en voornamelijk doordat we niet zien hoe we het zelf creëren. We bestaan in afscheiding van onszelf in en als het fysiek en dus ook in afscheiding van onze creatie in en als het fysiek, deze fysieke wereld zoals die bestaat.”

“Om te gaan zien hoe de wereld bestaat, moeten we gaan zien hoe wijzelf bestaan. Hiermee ga ik verder in het volgende blog.”

(Dag 502 – Samenwerken – samenwerken of tegenwerken?)

Hoe bestaan wij in afscheiding van onszelf? Door participatie in onze gedachten, gevoelens en emoties en door het geloof dat we dit zijn, dat we onze gedachten, gevoelens en emoties zijn als ‘dit ben ik’. In deze participatie creëren we energie en deze energie is waarvan we denken dat we dit zijn en dus, gaan we dit verdedigen alsof het onszelf betreft. We zijn dus onze gedachten, gevoelens en emoties aan het verdedigen, onze energiewinning in en als de geest hierin en iedereen doet dit. Om energie te genereren is polariteit nodig, plus en min, meer of minder, dus conflict. En dus, creëren we constant conflict, binnenin onszelf en buiten onszelf. En dus, zijn we het in principe oneens.

Dat is lastig samenwerken, als we het oneens zijn. Als we ons bijvoorbeeld ‘aangevallen voelen’ zullen we deze ervaring gaan verdedigen in plaats van te zien wat maakt dat we deze emotie ervaren in/als afscheiding van onszelf. Feitelijk komt het erop neer dat we in conflicten, problemen zullen denken in plaats van in oplossingen, om energie te genereren in afscheiding van onszelf in en als het fysiek.

Binnen een groep of bedrijf met een gemeenschappelijk doel, zal men dit – uiterlijk – minder snel toestaan aangezien iedereen wel weet dat er moet worden samengewerkt om het ‘doel te bereiken’. Het kan ook een ‘geloof in dit goede doel’ zijn dat maakt dat we juist met z’n allen ‘positieve energie’ genereren in het eens zijn binnen een kleine groep ‘gelijkgestemden’. Echter over het algemeen wordt dit conflict dan buiten het bedrijf voortgezet. Niet zozeer bewust om van binnen energie te genereren maar om van buiten, geld te genereren, wat een fysiek gemanifesteerde vorm van energie is die op het moment bestaat in ongelijkheid en dus in conflict. In plus en min, in meer en minder, om zo weer energie te genereren. De conflicten als onenigheid (het oneens zijn) binnen het bedrijf zullen we voornamelijk onderdrukken waarin de ‘negatieve lading’ zich uit in innerlijke gesprekken in het hoofd, die weer emoties voortbrengen en zo in en als onszelf, energie genereren.

Dit is een uitgebreid verhaal welke tijd inneemt om te bestuderen. We gaan nu terug naar het gegeven van samenwerken.

Wat maakte het samenwerken op de huidige locatie zo prettig? Het inzien wat gedachten, emoties en gevoelens zijn en hierin zelfverantwoordelijkheid nemen. Dit is niet zomaar gepiept, het is een proces van jaren. Echter het geeft veel ruimte als we onszelf op deze manier kunnen benaderen. Als er dan een keer een conflict is, bijvoorbeeld met iemand van buiten, kunnen we hierin bekijken wat er in onszelf gebeurt in plaats van die ander ‘de schuld te geven’ van wat wij van binnen ervaren. Het is een beginnen met zelfverantwoordelijkheid nemen voor wie we zijn in gedachten, gevoelens en emoties. En van hieruit steeds opnieuw zien hoe we onszelf kunnen veranderen en met een oplossing kunnen komen die het beste is voor alle betrokkenen, dit natuurlijk binnen de huidige maatschappij die bestaat in ongelijkheid. Dus ook deze ongelijkheid, moet worden meegenomen in de overweging.

Het gaat er dan niet zozeer om dat we geen fouten meer mogen maken of dat alles in 1x goed moet gaan of dat iedereen alles in 1x op moet pakken, het gaat er meer om dat we beginnen met het zelfoprecht zien wie we zijn en hierin het beslissen wat we op dit moment kunnen inzien in onszelf. Dat is voor iedereen verschillend, afhankelijk van hoe het geestbewustzijnssysteem zich heeft gemanifesteerd en van de leefsituatie waarin iemand zich bevindt en dus, kunnen we niet voor een ander beslissen hoe dit aan te pakken. We kunnen alleen in eerste instantie de beschikbare informatie delen en hierin onszelf delen in het veranderingsproces. Als beiden bereid zijn hierin open te communiceren, dan kan er een werkelijke samenwerking ontstaan. Dan ontstaat er een meer fysieke ervaring van ‘op ons gemak zijn’ bij elkaar. Want als we werkelijk in onszelf zien, zullen we de ander niet, of minder snel veroordelen en als we dit toch doen, zullen we bereid en in staat zijn dit oordeel terug naar zelf te halen en te zien waar het bestaat als oordeel naar iets gelijkends in onszelf als wat we veroordelen in de ander – iets waarvan we ons hebben afgescheiden (in gedachte, gevoel of emotie). En zo verdwijnt langzaam, door de tijd heen de angst naar de ander toe waarin de angst op zich weer een oordeel als gedachte is en dus, verdwijnt het oordeel naar de ander toe, omdat we die ander als onszelf, minder en minder zullen veroordelen en hierin tegelijkertijd ervaren dat die ander hetzelfde doet – als het zichzelf en dus onszelf minder en minder veroordelen.

Het meest uitdagende punt hierin is om te beginnen met dit proces. Want hoe gaan we inzien dat wie wij denken te zijn in gedachten, gevoelens en emoties, niet werkelijk is wie we zijn? Hoe gaan we inzien dat we niet zulke geweldige wezens zijn en zijn geworden en dat we er feitelijk op uit zijn om altijd en overal energie te genereren, om er ‘zelf beter van te worden’ in en als deze energetische ervaring van binnen en met energie als geld van buiten? Dit willen we niet zomaar onder ogen zien en dus geeft dit gegeven op zich ook weer conflict. En toch moeten we hier doorheen wandelen als we werkelijk effectief zullen willen samenwerken.

Hiermee ga ik verder in het volgende blog.

De Desteni-I-Process-Lite cursus is gratis online beschikbaar in het Engels en Nederlands en geeft een gestructureerde leidraad om zelf te gaan zien hoe we bestaan in gedachten, gevoelens en emoties en het geeft tevens het gereedschap om onszelf te ondersteunen in het proces van het verantwoordelijkheid nemen voor onszelf hierin.

————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 28, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 502 – Samenwerking – samenwerken of tegenwerken?

Het eerste woord wat ik nader wil onderzoeken is het woord ‘samenwerken’. Ik beschreef in het vorige blog dat ik met een collega tot samenwerken ben gekomen en nu deze samenwerking zich op een andere manier gaat voortzetten, ervaar ik reactie in mezelf – dus angst – hierin. De angst is niet zozeer dat we die samenwerking ‘zullen verliezen’ of dat die stopt. In principe is de basis hierin gelegd en hiermee kunnen we voort, binnenin onszelf en in communicatie met elkaar. Dit gaat niet ‘weg’, dit is hier, het is geleefd in het fysiek en er is tot op zekere hoogte een vertrouwen in ontstaan in zelf in de samenwerking met elkaar – vertrouwen als een fysiek geleefd hebben, zelf het fysieke bewijs zijn hiervan wat zelfvertrouwen geeft in dit aspect. Ik zeg niet dat het volledig is. Dat is het niet. Er is een basis gelegd. Hierin is het tevens aan ieder zelf om te zien hoe dit voort te zetten binnenin en als zelf.

De angst die ik hierin ervaar, is een onzekerheid in mezelf of ik deze samenwerking ook met anderen kan voortzetten. Om hierin te zien moeten we eerst het woord samenwerken eens nader bekijken. Want wordt er werkelijk samengewerkt in deze wereld? Er wordt voornamelijk tegen gewerkt. We hebben wel groepjes waarin we samenwerken aan een gemeenschappelijk doel en dit doel als ‘gelijk’ uitgangspunt, maakt dat we bereid zijn om samen te werken binnen een ogenschijnlijke vorm van gelijkheid. Misschien is het beter dit als ‘gelijkwaardigheid’ te benoemen als een gelijkwaardig doel in en als de geest. Dit gelijkwaardig doel in en als de geest betreft een ‘deel-doel’. Wat bedoel ik met een ‘deel-doel’? Met deel-doel bedoel ik een doel wat het beste is voor deze kleine groep mensen, dit kunnen er twee zijn zoals in een relatie of 10 zoals in een vereniging of bedrijf. Binnen dit deel-doel zien we altijd conflict ontstaan, ook als we ‘hetzelfde doel’ voor ogen hebben. Iedereen herkent dit in een relatie. Zelfs als je allebei de relatie wilt voortzetten en min of meer hetzelfde voor ogen hebt, ontstaat er conflict en een tegenwerken hierin. We gaan elkaar tegenwerken.

Dat betekent dus dat we onszelf tegenwerken om ons ‘doel’ te bereiken. We gaan de ander als tegenstander zien en die ander gaat ons als tegenstander zien. Het gemeenschappelijke doel is dus niet voldoende om te kunnen samenwerken. Het is nog steeds een individueel voordeel behalen binnen dit gemeenschappelijk doel. Wat zien we hierin dan over het hoofd? We zien ons uitgangspunt over het hoofd. Het uitgangspunt waarmee we dit doel proberen te bereiken. En als dit uitgangspunt ongelijk is, zullen we ongelijkheid – dus conflict, dus tegenwerking – manifesteren binnen het bereiken van dit gemeenschappelijke, zogenaamd gelijkwaardige doel en dus, is het doel niet langer gemeenschappelijk en zeker niet gelijk, het raakt verdeeld.

Ons uitgangspunt is niet volledig, het is verdeeld. Precies zoals wijzelf in verdeeldheid bestaan binnenin onszelf. We hebben ons afgescheiden in gedachten, gevoelens en emoties, hierin creëren we energie en vervolgens stappen we met deze energie in het gemeenschappelijk doel. Deze verdeeldheid binnenin onszelf – gedachten, gevoelens en emoties – wordt constant getriggerd, geactiveerd door een verdeeldheid buiten onszelf en aangezien overal om ons heen verdeeldheid aanwezig is, wordt de verdeeldheid binnenin onszelf, constant geactiveerd. Waarin we weer reageren met een gedachte, welke een gevoel of emotie aanmaakt binnenin onszelf en energie creëert, welke we vervolgens uitspreken en leven en weer manifesteren in de fysieke werkelijkheid. En zo dragen we bij aan de verdeeldheid en houden we deze verdeeldheid met z’n allen in stand, ook binnen het gemeenschappelijke doel. Dat is de reden waarom er binnen ideële organisaties altijd verdeeldheid aanwezig is en/of ontstaat en dus zal zich dit niet wijdverbreid kunnen manifesteren want deze verdeeldheid binnen de organisatie, creëert en/of triggert de verdeeldheid buiten de organisatie ergens in de wereld.

Er is altijd iemand die het niet eens is met wat er gepromoot wordt. En dit komt doordat hetgeen gepromoot wordt, een ‘deel-doel’ betreft, oftewel, het is verdeeld, het is niet volledig en in overweging van wat het beste is VOOR AL HET LEVEN. Zolang ik niet sta in eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor al het leven, zal ik verdeeldheid creëren in de wereld – binnenin mijzelf en buiten mijzelf.

Dus wat is er nodig voor een gemeenschappelijke samenwerking die werkelijk effectief is? Een gemeenschappelijk uitgangspunt in eenheid en gelijkheid en alleen binnen volledige eenheid en gelijkheid in overweging van AL HET LEVEN (inclusief onszelf!) zal er volledige overeenstemming mogelijk zijn. Dit uitgangspunt, dit begint in onszelf; dit zijn wijzelf.

Wie of wat is dan het uitgangspunt dat deze ongelijkheid, dit conflict, deze tegenwerking creëert? Dan zijn wij ook zelf. Wijzelf als mens zijn het uitgangspunt waarmee we van alles creëren zonder dat we door hebben dat we dit doen. En vervolgens staan we verbaasd naar het resultaat te staren en worden we boos op dit resultaat zoals we de wereld gemanifesteerd zien, waarbij we ‘vergeten’ dat we hier zelf aan mee hebben gewerkt, dan wel actief door werkelijk iets te creëren wat niet van gemeenschappelijk belang is, dan wel passief door hetgeen zich manifesteert, toe te staan en voornamelijk doordat we niet zien hoe we het zelf creëren. We bestaan in afscheiding van onszelf in en als het fysiek en dus ook in afscheiding van onze creatie in en als het fysiek, deze fysieke wereld zoals die bestaat.

Om te gaan zien hoe de wereld bestaat, moeten we gaan zien hoe wijzelf bestaan. Hiermee ga ik verder in het volgende blog.

Desteni-I-Process-Lite

Voor wie vast wil beginnen binnenin zelf met het zien hoe wij bestaan (Nederlandse vertaling aanwezig binnen de cursus).

————————————————————————————————————–

juni 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 501 – Wisseling van werkplek – samenwerking en uitbreiding

De laatste werkdag op de ‘oude’ werklocatie zit erop en vandaag is de dag dat ik normaal gesproken met een collega werk met wie ik min of meer samen de winkel heb gedraaid de afgelopen jaren. We zijn erg op elkaar ingespeeld geraakt, hebben een effectieve communicatie opgebouwd en dit voortgezet in de werkzaamheden in de winkel, waardoor en waarin er een soepele en plezierige samenwerking is ontstaan met een advies en houding naar de klanten toe zoals we dat voor ogen hadden, en dit hebben we in praktijk gebracht. Nu is het tijd voor uitbreiding, wat inhoudt dat ik ga werken in een ander (nieuw) filiaal en hij in het huidige filiaal blijft. De samenwerking zal zich hierin op een ander niveau voortzetten, uitbreiden. Echter de tijd in de winkel samen zal er niet meer of heel af en toe zijn. Ik bemerk vandaag een emotionele reactie hierop in mezelf. Ik ga zien waarin ik me ‘gehecht’ heb aan hem en hoe ik dit naar mezelf terug kan halen en kan leven in en als zelfexpressie ook met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hechten aan J / aan de aanwezigheid van J op werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het niet meer aanwezig zijn met J in de winkel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het altijd fijn te vinden en hebben gevonden als we samenwerken / allebei aanwezig zijn in de winkel, meer dan met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb altijd blij te zijn als hij binnenkomt om te werken en/of de werkzaamheden over te nemen, meer dan bij een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb uit te zien naar het moment dat hij binnenkomt om de werkzaamheden voort te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als één van de weinigen te zien bij wie ik ervaar ‘mezelf te kunnen zijn’ en mezelf uit te drukken en kan delen wat er speelt zonder dat er een stempel gedrukt wordt op wie ik ben hierin alsof ik dit altijd zou zijn als ik een keer emotioneel ben en zonder angst dat ik iets verkeerd zeg terwijl ik wel in overweging blijf van wat ik zeg en zo niet, mezelf hierin corrigeer voor mezelf en/of naar hem toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in samenwerking met J ruimte te ervaren om mezelf te corrigeren zonder vast te houden aan hetgeen niet geheel naar wens verliep, meer dan met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als steun te ervaren en hebben ervaren op momenten dat ik vermoeid ben of een ‘zwaar moment’ heb met/als mezelf, waarin ik op die manier even de tijd heb om hier doorheen te wandelen, meer dan met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als steun te hebben ervaren gedurende de jaren op het werk, wat een lange tijd is waarin ik periodes fysiek behoorlijk uitgeput geweest ben en waarin ik tevens mezelf veranderd heb, meer dan anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me door J als één van de weinigen gezien te ervaren in de verandering die ik gewandeld heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gezien te willen worden in de verandering die ik wandel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet aan iedereen te laten zien in de verandering die ik wandel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zijn aanwezigheid als geruststellend te ervaren wat voornamelijk komt doordat hij in staat is fysiek veel op te pakken wat iets is wat ik zelf niet in dezelfde mate kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik het (fysiek) niet red zonder J en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard te denken dat ik het (fysiek) niet red zonder J.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de samenwerking als ‘speciaal’ te zien en nu angst te ervaren deze ervaring van ‘specialty’ te verliezen en deze ‘speciale samenwerking’ kwijt te raken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een samenwerking speciaal te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van speciaalheid niet los te willen laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te resoneren met J op gevoelsniveau.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me begrepen te voelen door J en hieraan waarde te hechten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan het begrip (dus vergeving) van een ander meer dan aan zelfbegrip in en als zelfvergeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb me overal in iedere situatie uit te drukken in acceptatie van mezelf en in plaats hiervan te hechten aan een bepaald persoon om hierin aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een acceptatie van mezelf te koppelen aan iemand – in dit geval J – waarbij ik me ‘vertrouwd’ voel.

Woorden die hierin naar voren komen:

Vertrouwdheid

Speciaal

Steun

Geborgenheid

Fysieke kracht

Delen

Openheid

Samenwerking

Zelfacceptatie

Zien/gezien worden/laten zien

Intimiteit

‘meer dan’

In blogs die komen zal ik met deze woorden werken waarin ook zelfcorrigerende uitspraken zullen komen. Het zijn nogal wat woorden dus het zal zich verspreiden door de tijd heen.

In dankbaarheid voor de tijd en het delen met J en ter ondersteuning van zelf om voort te gaan op eigen benen en ter uitbreiding van de samenwerking en communicatie die we hebben opgebouwd in en als zelf.

(Klik op afbeelding voor de song)

—————————————————————————————————————————

Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 25, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 500 – “Het komt wel goed”

Een veel gesproken en veel gehoorde opmerking is ‘het komt wel goed’. Als ik zie in welke momenten dit gesproken wordt, zijn het momenten waarin er ontzettend veel gebeuren moet wat helemaal niet goed komt als hier niet een volledige inzet is. Er komt ‘niets goed’ als wij daar als mens niet voor zorgen, ook al is het onze ‘intentie’. Intentie bestaat in en als de geest. Het komt niet vanzelf goed, iemand moet het doen. Fysiek. Wat ik wel kan zeggen is dat het goed komt en ik neem de klus zelf in handen en ik sta hierin in de zelfzekerheid dat ik het ‘in orde’ maak. Als ik weet uit ervaring en zelfinzicht dat ikzelf er fysiek voor kan zorgen (dit kan ook een organiseren betreffen) dat het goed komt. Dan kan ik eventueel deze woorden uitspreken als ‘het komt goed’. Duidelijker hierin zouden zijn de woorden ‘ik zorg ervoor dat het in orde komt’. Dan weet iedereen die deze woorden hoort, dat ik de verantwoordelijkheid neem om te zorgen ‘dat het goed komt’ en ‘het’ betreft dan het klusje of probleem wat besproken wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te ergeren aan de woorden ‘het komt wel goed’ door iemand gesproken die op dat moment de daadwerkelijke fysieke handelingen niet hoeft uit te voeren en hierin de verantwoordelijkheid niet draagt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deze woorden feitelijk zelf te triggeren door aan te geven dat hetgeen ik oppak en verantwoordelijk voor ben, ‘veel’ is terwijl ik twijfelde of er in dat moment / door deze persoon in gelijkheid, dus in mijn schoenen gestaan zal worden ten aanzien van wat ik spreek hierin, waarin ik in eerste instantie niet gelijk aan en als mijzelf sta maar aan en als een gedachte als dat het ‘veel’ is en ‘dat ik het niet red’ met hieraan gekoppeld emoties, in afscheiding van mezelf in en als de adem, in en als het fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie neigen naar het delen van een gedachte als dat het veel is met hieraan gekoppeld een emotie in en als de angst ‘dat ik het niet red’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik dit niet zomaar kan uitspreken zonder gevolgen.

Ik realiseer me dat ik hierin niet gelijk sta aan en als mezelf in en als het fysiek, maar aan en als mezelf in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te zien in mezelf wat, met wie en waarom ik woorden als dat het ‘veel’ is wil delen en hierin te zien wat gezond verstand is als wat het beste is om juist wel of juist niet te delen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in gedachten als dat het veel is en ‘dat ik het niet red’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik nooit voorbij deze gedachten gegaan ben en dat ik hier altijd gestopt ben met de werkzaamheden, in en als een angst ‘dat ik het niet red’.

Ik realiseer me dat ik reageer op lichamelijke symptomen van spanning, welke juist weer komen door de emoties volgend op de gedachte als ‘dat ik het niet red’ en waarin ik zo de spanning opbouw in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in een gedachte als dat het veel is en/of dat ik het niet red.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te pushen voorbij de limieten als gedachten als dat het veel is en dat ik het niet red en te ademen en de werkzaamheden één voor één op te pakken.

Ik stel mezelf ten doel tijdig te stoppen met de computer en organisatorische werkzaamheden op de dagen dat ik thuis ben en iets fysieks te doen om te ontspannen.

Ik stel mezelf ten doel op het werk te focussen op wat er die dag en nog specifieker, in dat moment gedaan moet worden en niet vooruit te zien in gedachten op wat er allemaal in de toekomst moet gebeuren en in plaats hiervan, in en als de adem te ontspannen en plezier te hebben in de werkzaamheden en met de mensen met wie ik ben en zo dag voor dag te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘jij hebt makkelijk praten’ als iemand de woorden spreekt ‘het komt wel goed’ zonder werkelijk aanwijsbare fysieke ondersteuning te bieden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van geruststelling te voelen als iemand de woorden ‘het komt wel goed’ uitspreekt terwijl deze niet fysiek onderbouwd zijn in en als een fysiek bijstaan in en als zelfverantwoordelijkheid.

Ik verbind mezelf in en als mezelf door mezelf fysiek bij te staan in en als zelfverantwoordelijkheid en hierin mezelf ‘gerust’ te stellen in en als fysieke expressie door dag voor dag, de fysieke werkzaamheden op te pakken, te ademen door de limiterende gedachten en mezelf hierin te ondersteunen met de toepassing van zelfvergeving.

Ik stel mezelf ten doel, te luisteren wat een ander aangeeft ter ondersteuning van hoe minder spanning op te bouwen in het moment, waarin de woorden ‘het komt wel goed’ niet zoveel bijdragen maar waar er wel genoemd wordt dat het bijvoorbeeld geen zin heeft om ver vooruit te zien, wat zo is, ik hoef alleen per dag de werkzaamheden op te pakken en de taken vooruit te plannen en als ik dit gedaan heb, kan ik dit laten rusten en dus kan ik mezelf in en als de geest in en als gedachten over de toekomst, laten rusten.

Ik realiseer me dat hierin meerdere dimensies zitten die ik in fysieke realiteit zal wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen plezier mag hebben in het moment als ik het heel erg druk heb en verantwoordelijk ben voor vele taken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik geen verantwoordelijkheid meer neem voor de taken die ik moet doen, als ik de toekomst loslaat, hier in het moment aanwezig ben en plezier heb in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik juist aanwezig in en als het moment, mezelf kan bewegen in en als zelfverantwoordelijkheid, vrij van gedachten, emoties en gevoelens en dat ik hier juist verantwoordelijk voor ben, voor deze gedachten, emoties en gevoelens die in en als mij bestaan en opkomen en dat ik dit niet geheel genomen heb door een gedachte en gekoppelde emotie uit te spreken waardoor ik eventueel een ander ertoe aanzet om de woorden ‘het komt wel goed’ uit te spreken ter geruststelling naar mij toe.

Ik realiseer me dat ik mijn zorgen als gedachten en emoties niet zomaar kan verspreiden, dat dit onrust creeert waardoor er woorden van geruststelling nodig zijn in en als de geest zoals de woorden ‘het komt wel goed’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat en als ik emoties toon als ik bemerk dat ik hierin gerustgesteld wordt in en als de geest in plaats van ondersteund in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het verspreiden van gedachten en emoties ten aanzien van de werkzaamheden die gedaan moeten worden en deze woorden in gezond verstand in te zien en te bespreken met diegenen die met mij verantwoordelijk zijn voor bepaalde taken om te zien hoe we dit het beste kunnen verdelen.

Ik stel mezelf ten doel voorlopig alleen te focussen op het opzetten van een bedrijf zoals dit gebeurt als hoe men dit kent in verantwoordelijkheid en het gegeven van zelfverantwoordelijkheid eerst en alleen in en als mezelf te beoefenen door in te zien waar en wanneer ik reageer, dit uit te schrijven, zelf te vergeven en zelf te corrigeren en dit pas te delen als en wanneer ik dit leef in en als mezelf als levend voorbeeld, waardoor ik de spanning als toekomstprojectie voor mezelf gedeeltelijk weghaal en mezelf zo in staat stel meer plezier te hebben in de werkzaamheden met de mensen waarmee ik deze uitvoer.

Ik stel mezelf ten doel de overwegingen rondom zelfverantwoordelijkheid te delen met mensen van Desteni die hier zicht in hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te voldoen aan mijn eigen verwachtingen in en als de geest van hoe te staan in en als de verantwoordelijke positie binnen we werkzaamheden.

Ik realiseer me dat ik hierin mooi kan zien waarvoor ik geen zelfverantwoordelijkheid heb genomen in en als de oordelen als gedachten die emoties en gevoelens genereren binnenin mij waarin ik mijn fysiek belast en fysiek ongelijk sta als mezelf en dus als de ander.

Ik stel mezelf ten doel participatie in de oordelen op verwachtingen over het nemen van zelfverantwoordelijkheid te stoppen binnenin mezelf en nader te onderzoeken op hetgeen waarvan ik me heb afgescheiden binnenin mezelf door geloof en participatie in en als een verwachting van mezelf in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te werken en leren werken met wat en wie hier is inclusief mijzelf.

—————————————————————————————————————————

juni 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 499 – Een nieuwe indeling binnen de werkzaamheden en wat er zoal opkomt

Door de opening van de nieuwe winkel is er minder ruimte om te bloggen en er zaten een paar dagen tussen waarop ik helemaal niet kon bloggen. Tevens zal ik de laatste week voor opening iedere dag in de nieuwe winkel aanwezig zijn en is er geen ruimte om te bloggen of aan een DIP Pro les te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het jammer te vinden als ik niet kan bloggen op een dag waarop ik dit ‘normaal’ wel doe, doordat ik andere werkzaamheden op moet pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lastiger te vinden om echt een onderwerp uit te diepen in een blog als ik hieromheen veel tijd besteed aan de werkzaamheden in de winkel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik maar 1 ding op kan pakken per dag waarvoor ik mezelf echt moet pushen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vermoeidheid te voelen in mijn ogen van al het werken achter de computer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen rust te ervaren in mezelf om uitgebreid te gaan wandelen, de buitenlucht op te snuiven, in de verte te kijken als ik veel werk te doen heb en hierin de verantwoordelijkheid draag voor het verloop van de financiën.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet even weg kan als ik nog werk te doen heb waarvoor ik de verantwoordelijkheid draag voor het verloop van de financiën.

Ik realiseer me dat ik niet gewend ben om in verantwoordelijkheid te staan voor financiën anders dan ter verzorging van mijzelf, wat niet helemaal waar is want ik draai de huidige winkel al jaren geheel alleen op de dagen dat ik werk waarin ik verantwoordelijk ben voor de inkoop en verkoop op dat moment. Dus wat is er nu anders behalve dat het meer is? In de huidige winkel ben ik verantwoordelijk voor hetgeen ik zelf doe op dat moment wat betreft inkoop en verkoop en als ik dit allemaal heb afgerond ga ik naar huis en is het ‘klaar’ en dit doe ik samen met 1 collega die wat betreft de bedrijfsstructuur, de ‘eindverantwoordelijkheid’ heeft. In de nieuwe winkel heb ik de ‘eindverantwoordelijkheid’ en kan ik niet alles zelf doen. Het wordt dus een kwestie van goed verdelen van hetgeen er in de winkel moet gebeuren en hierin communiceren over de toepassing ervan. Voor mij komt dit erop neer dat een ieder in en als zelfverantwoordelijkheid gaat staan aangezien dit uiteindelijk de enige stabiele samenwerking geeft. Echter dit is een proces van jaren, als iemand hier al in wil zien. Het gaat ten eerste om verantwoordelijkheid voor de taken in de winkel. Ik realiseer me dat ik alles in 1x wil oppakken. Ik realiseer me dat ik het als mijn verantwoordelijkheid zie om de ander te laten zien wat zelfverantwoordelijkeheid is en dit houdt me constant bezig. Ik realiseer me dat ik angst ervaar om te falen hierin. Er is weinig bekend over zelfverantwoordlijkheid en gedachten en ervaringen zijn zo alom aanwezig in onszelf en onze taal in en als een geloof als ‘dit ben ik’, dat ik het ervaar als een ‘niet weten waar te beginnen’. Ik realiseer me dat ik angst ervaar zelf niet in en als zelfverantwoordelijkheid te staan in ieder moment en te doen wat het beste is voor leven in en als mezelf en zo voor leven algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om te falen in het laten zien wat zelfverantwoordelijkheid is. Ik realiseer me dat ik dit laat zien door het zelf te doen in eerste instantie.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren in en als een angst in mezelf als een ander geen zelfverantwoordelijkheid neemt/heeft genomen wat consequenties heeft voor zelf en anderen, dan stop ik, ik adem. Ik verbind mezelf tot het verantwoordelijkheid nemen voor en als mezelf voor mijn eigen reactie op hetgeen ik zie als consequentie van een ander. Ik stel mezelf ten doel te zien wat de beste en meest praktische oplossing is binnen deze consequentie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te reageren op de consequentie van een ander, in en als de angst dat het in de toekomst consequenties zal hebben voor mijzelf en het gehele bedrijf terwijl hetgeen in dit moment gebeurt, op te lossen is. Ik realiseer me dat ik me druk maak over mezelf in en als een angst voor een eventueel onvermogen in de toekomst waarmee ik zelf consequenties creëer. Ik realiseer me dat ik de angst hier als oordeel leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf consequenties te creëren binnenin mezelf in en als een ervaring van angst dat iets consequenties heeft ‘voor mij’ waarin een eigenbelang verbonden zit welke ik leef als oordeel binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het enorm veel werk is allemaal en dat ik het niet af krijg en/of dat ik geen tijd meer over heb om andere werkzaamheden op te pakken zoals het schrijven van blogs en/of om wat ontspannende bezigheden te doen in de buitenlucht.

Ik realiseer me dat er nu heel veel tijd in gaat zitten doordat alles nieuw wordt opgezet en dat iedereen hierin z’n plek moet vinden, inclusief ikzelf. Ik realiseer me dat er op een gegeven moment een basis is waarin we kunnen werken en dat ik van hieruit kan zien wat nodig is en wat mogelijk is ten aanzien van de samenwerking in en als zelfverantwoordelijkheid. Ik realiseer me dat dit wel even gaat duren en dat er 1 a 2 jaar nodig is om iets op te bouwen en te zien of de winkel überhaupt ‘levensvatbaar’ is. Ik realiseer me dat ik hiermee bedoel of er voldoende geld binnenkomt, wat we ‘levensvatbaar’ noemen in de ‘volksmond’. Ik realiseer me dat hierin zichtbaar is hoe geld bepaalt of we leven in hoe we bestaan in en als onszelf binnen het huidige geldsysteem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren opgeslokt te worden door mezelf in en als de geest in en als het geldsysteem, ten koste van mezelf als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet meer ‘aan mezelf’ toe te komen met de nieuwe werkzaamheden erbij en de verantwoordelijkheid hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren opgeslokt te worden door mijn eigen angst als gedachten als afscheiding in en als mezelf, binnen deze verantwoordelijkheden en werkzaamheden waardoor ik er niet toe kom in mezelf aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven niet in en als mezelf aanwezig te kunnen zijn binnen deze werkzaamheden en verantwoordelijkheden als het verantwoording nemen voor en als mezelf in mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet meer toe te komen aan wat vrije tijd en vermaak naast alle werkzaamheden waarin ik me realiseer dat ik in en als de geest wil vasthouden aan een eigenbelang als ‘vrije tijd’ en ‘vermaak’ ter ‘ontspanning’ waarin ik in het vasthouden hieraan, juist spanning creëer binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van angst te stoppen over een toekomstprojectie van een eventueel onvermogen van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel eerst eens te zien waar iedereen staat, wie iedereen is op het moment en wat iedereen zelf toepast – inclusief ikzelf – en waar meer informatie en zelfondersteuning nodig is.

Ik stel mezelf ten doel op te pakken wat in dit moment nodig is als oplossing.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in participatie in de de oordelen die opkomen als angst als en wanneer er een consequentie gecreëerd wordt/is.

Ik stel mezelf ten doel de afscheiding als angst voor de geldstroom en de invloed van geld, in en als mezelf te stoppen en hieraan gelijk te gaan staan, in en als de adem in de realisatie dat ook geld, de geldstroom en de invloed van geld, hier zijn en dat ik hierin mezelf richting kan geven door in eerste instantie mijn angst hiervoor te stoppen – angst betekent gedachte betekent oordeel betekent afscheiding.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken welke gedachten als afscheiding er opkomen ten aanzien van geld.

Welke gedachte komt er op?

“Ik kan het niet”.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik het niet kan, dat ik niet kan blijven staan in en als mezelf als ik de eindverantwoordelijkheid draag voor werkzaamheden waarin geld verbonden zit, waarin ik niet alleen zelf invloed heb maar ook anderen die niet bekend zijn met het gegeven van zelfverantwoordelijkheid.

Ik realiseer me dat de gedachte ‘ik kan het niet’ een oordeel is die ik ben gaan voortzetten dus leven binnenin mezelf zonder dit werkelijk te onderzoeken.

Ik realiseer me dat het gebrek aan zelfverantwoordelijkheid de ervaring van onveiligheid geeft in de wereld – dat we leven in een wereld waarin we afhankelijk zijn van elkaar terwijl we geen verantwoordelijkheid in en als onszelf hebben genomen en dus elkaar ‘een oor aannaaien’ of neigen dit te doen binnenin en/of buiten onszelf, welke evenzo gemanifesteerd is in en als het geldsysteem waarin we geld nodig hebben om voedsel te komen etc om te overleven en waarin onze waarde gemeten wordt naar de hoeveelheid geld die we (kunnen) binnen brengen en dus hangt onze overleving af van de hoeveelheid geld die we (kunnen) binnen brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren minder geld binnen te brengen binnen de nieuwe positie aangezien het een nieuwe winkel betreft en zo ‘minder waard’ te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als onveilig te ervaren als niet iedereen leeft in en als zelfverantwoordelijkheid wat aangeeft dat ik niet sta in en als zelfvertrouwen als dat ik doe wat het beste is voor mijzelf als leven en hierin voor leven algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te staan in en als zelfvertrouwen als dat ik in principe doe wat het beste is voor mezelf als leven, in en als een angst dat dit niet zo geaccepteerd zal worden binnen het huidige geldsysteem.

Als en wanneer ik mezelf in angst zie participeren ten aanzien van verantwoordelijkheden waaraan geld is verbonden, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in en als een gedachte als afscheiding aanwezig ben en zie of dit de gedachte ‘ik kan het niet’ betreft.

Ik stel mezelf ten doel te staan en te staan en te staan en mezelf te vergeven waar en wanneer ik zie dat ik niet doe wat het beste is voor mezelf als leven en hierin opnieuw te staan en mezelf te corrigeren en zo verder, adem voor adem, punt voor punt, dag voor dag en zo te wandelen binnen de werkzaamheden en verantwoordelijkheden die bij het werk horen, waarin ik me realiseer dat als ik de afscheiding als gedachte stop, ik mezelf beweeg als hetgeen ik me van afscheid en dat ik iedere dag doe waartoe ik in staat ben en als ik dit consequent toepas, er geen angst als gedachte nodig is ook al blijven er factoren spelen die ik niet zelf kan sturen, ik kan wel mezelf sturen in en als mijn uiterste potentieel.

————————————————————————————————————————–

juni 19, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 498 – Ondersteuning bij onderdrukking van emoties

Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Dag 496 – Zelfvergevingen op onderdrukking van emoties

Dag 497 – Zingeving

Als en wanneer ik een verdriet voel opkomen in een ongerelateerd moment zoals aan het begin van een sportles, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat het verdriet vaak omhoog komt op momenten die ‘onpraktisch zijn’ aangezien hier de focus en aandacht van en als de geest van het verdriet af is en er zo ruimte ontstaat om op te komen.

Ik realiseer me dat ik mezelf fysiek ondersteun als ik uiting geef aan het opkomende verdriet, afhankelijk van de hoedanigheid waarin de emotie opkomt.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat ik in dat moment het beste kan doen om een moment voor mezelf te hebben met en als dit verdriet.

Ik stel mezelf ten doel, indien mogelijk, om even weg te lopen naar het toilet zodat ik met mezelf kan zijn en het verdriet kan releasen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in de gedachte dat ik niet weg kan lopen omdat de anderen dan zouden zien dat ik moet huilen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik invul wat anderen zouden denken.

Ik realiseer me dat ik denk dat het uitmaakt wat anderen zouden denken.

Ik realiseer me dat ik me zelf afvraag wat er aan de hand is als iemand zomaar de les uitloopt.

Ik realiseer me dat ik zelf kijk naar iemands gezicht of er iets is en/of iemand gehuild heeft en dus denk ik ook dat anderen dat bij mij zullen doen.

Ik realiseer me dat het niet zoveel uitmaakt of anderen zien dat ik moet huilen – als dat zo is dan vertel ik wat er is en dan kan ik het delen.

Ik stel mezelf ten doel participatie in de gedachte dat ik niet weg kan lopen omdat anderen dan zouden zien dat ik moet huilen, te stoppen, te ademen en mezelf te bewegen richting toilet.

Ik stel mezelf ten doel, als ik iemand terug zie komen van een onverwachte beweging de les uit, te ademen en me te focussen op mezelf en eventueel even naar de ander te kijken om te zien of deze ondersteuning nodig heeft en als ik dit vermoed, dit te vragen aan de ander.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in de gedachte dat ‘de ander mij toch niet begrijpt’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me onzeker ervaar als een ander me niet begrijpt waarin ik ga twijfelen aan mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf uit te spreken als ik mezelf begrijp en als ik mezelf niet begrijp, dit in en als mezelf eerst te onderzoeken en/of dit te bespreken met iemand die me hierin kan ondersteunen waarmee ik bedoel dat diegene weet hoe in zelf te zien.

Ik realiseer me dat het ten eerste van belang is dat ik mezelf begrijp en dat alleen iemand die zichzelf begrijpt en in zichzelf wil zien, ook in staat is om een ander eventueel te begrijpen en met een ander mee te zien in dit proces van zelfbegrip, zelfvergeving en zelfverantwoordelijkheid – we zien de ander alleen in zoverre we (in) onszelf zien.

Ik realiseer me dat als ik iets deel wat een ander misschien niet begrijpt, dit mij kan ondersteunen om in zelfzekerheid te gaan staan en te zien wie ik ben hierin en dit eventueel ook ondersteunend kan zijn voor een ander om meer in zelf te gaan zien.

Ik stel mezelf ten doel mezelf richting te geven in het wel of niet delen van iets van en als mezelf en me hierin niet te laten leiden/lijden door een verwachting van wat een ander wel of niet zegt en/of ziet.

Ik stel mezelf ten doel te zien welke exacte gedachte er opkomt waarin ik de onzekerheid in mezelf creëer en wat deze gedachte activeert in mij en hier zelfvergeving en zelfcorrectie op toe te passen.

Ik stel mezelf ten doel te zien of er een herinnering opkomt die gerelateerd is aan de ervaring van onzekerheid in mezelf als een ander me niet begrijpt.

Ik realiseer me dat onzekerheid een systeem van polariteit creëert met zekerheid en dus stel ik mezelf ten doel ook deze onder ogen te zien als waar ik een ervaring van zekerheid in en als de geest manifesteer, welke gedachte hieraan vooraf gaat ter controle en waardoor dit geactiveerd wordt, in plaats van hier eenvoudig aanwezig te zijn in en als de adem in zelfzekerheid.

——————————————————————————————————————-

juni 16, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 497 – Zingeving

Ik had gisteren wat taken gedaan die ik zo gepland had en hierna had ik een paar uurtjes ‘vrije tijd’. In deze uurtjes kon ik maar niet beslissen wat te gaan doen, even naar mijn ouders, maar dat was eigenlijk net te ver reizen of juist thuis blijven en een paar interviews luisteren. Ik ervoer mezelf al sinds de ochtend als ‘ongedurig’, niet effectief in hetgeen ik oppakte en veel tijd kwijt in de geest met afwegen van wat te gaan doen, in plaats van iets te beslissen en dit te doen. Uiteindelijk heb ik mijn vader gebeld en ben ik thuis gebleven en wilde ik een paar interviews over sadness gaan luisteren van de Atlanteans. Vervolgens ben ik een uur druk geweest om deze op mijn mp-3 spelertje te krijgen wat niet goed lukte en uiteindelijk stonden ze er half geknipt en door elkaar heen, op. Geen idee hoe dit komt, ik zag alleen wat foutmeldingen hier en daar. Intussen was de zon verdwenen gedurende dit uurtje maar ik ben toch buiten gaan zitten en de interviews gaan luisteren. Hier heb ik mezelf ertoe gezet te blijven zitten, ook al wilde ik na een aantal minuten alweer opstaan. Alhoewel ik dus delen van de 4 interviews gehoord heb door elkaar heen, kwam ik toch tot het punt van inzicht. Het ging over ‘the gift within’ sadness en hierin de vraag wat ik gekoppeld heb aan Witneus het konijn en waarom ik verdriet ervaar nu zij er niet meer is. Daar moest ik even over nadenken, wat het nou precies was dus ik ben er even voor gaan zitten en heb mezelf deze vraag gesteld. En ik zag, het was zingeving. Door Witneus had ‘alles zin’, als ik thuis kwam en zij zat midden in de kamer, als ik voor haar zorgde, als ik thuis aan het werk was en zij was binnen of buiten met iets bezig, hoe dan ook, als zij er was ‘was het oké’. Ik wist wel dat ik me nog in iets ‘aan haar verbonden’ had en hierin zag ik het woord. De ervaring van verdriet stopte direct en ik werd rustig van binnen, al heb ik hier natuurlijk wel een puntje aangeduid om mezelf richting in te geven.

Zingeving – zij gaf mij zin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de zin van het leven te verbinden aan de aanwezigheid van Witneus.

Ik realiseer me dat de zin in al het leven aanwezig is, binnenin mij en om mij heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zingeving te zoeken in en als de geest en de zin van en als het leven in het hier aanwezig zijn in en als het fysiek, niet te begrijpen als concept in en als de geest waarin ik me realiseer dat ik zoek in de geest naar begrip waardoor ik in afscheiding besta van mezelf als leven en niet hier aanwezig ben en dus de adem mis, in en als aanwezigheid in en als het fysiek zonder zoeken in en als de geest in afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb via Witneus het concept van zingeving probeer ‘te vatten’ door te focussen op haar als hoe zij aanwezig is in en als leven, in eenheid en gelijkheid met en als haar fysiek en dus al het leven in en als het fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie zoeken in de geest naar een concept van zingeving, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest mezelf slechts in concepten (be)vind in en als polariteit om energie te genereren via deze polariteit en dat de geest het concept van polariteit bevat en hier gelijk aan is.

Ik realiseer me dat ik gelijk kan staan als mezelf in concepten in en als polariteit in en als de geest zodat ik mezelf hierin richting kan geven in overweging van leven en dat dit de eerste stap is om werkelijk de afscheiding te stoppen binnenin en als mezelf en in en als leven, in en als het fysiek aanwezig te zijn.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de onwetendheid van wat leven in en als het fysiek inhoudt en in dat moment mezelf te zien in en als de geest als hoe ik besta in afscheiding in en als polariteit om energie te genereren, zodat en waarin ik mezelf stop in het voeden van mezelf in dit punt van onwetendheid als afscheiding in een gedachte in polariteit en hierin verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf door de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Als en wanneer ik mezelf zie focussen op iets of iemand buiten mij – meestal dieren of planten of een interactie met een ander mens, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik probeer mijzelf zin te geven via de ander als iets of iemand buiten mij, in en als een concept in en als de geest waarin ik in en als de geest mezelf indeel in concepten om mezelf te kunnen bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het concept inhoudt waarin ik mezelf probeer te bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het is dat mij een ervaring van zingeving geeft in en als de geest en vervolgens hierin mezelf te vergeven en corrigeren en te zien hoe ik dit punt kan integreren in en als mezelf en kan leven in en als zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel te zien waarom ik in dat moment zingeving zoek in en als een concept in en als de geest zodat en waarin ik mezelf hierin kan ondersteunen in een punt waarin ik me blijkbaar onzeker voel en houvast zoek in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in zelfzekerheid in en als de adem door het stoppen van de afscheiding in en als een specifieke gedachte waarin ik energie genereer in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het genereren van energie zodra ik bemerk in mezelf dat ik hierin participeer door 1-2-3 in te ademen, even vast te houden en uit te ademen totdat de energie afneemt binnenin mij.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw uit te zien naar het punt van activatie van de energie en naar de gedachte die ik hierin activeer als controlemechanisme welke gebaseerd is op een gedachte als herinnering waarin ik ooit ervaren heb de controle te verliezen en het dus nodig vond om een gedachte als ‘denkbeeld’ aan te maken in en als een geloof als ‘dit ben ik’ om mezelf een ervaring van zekerheid te geven over wie ik ben ter verdediging van alle denkbeelden die bestaan in de wereld in afscheiding van leven als wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel te zien of ik een gerelateerde herinnering zie opkomen binnenin mezelf en zoja, om deze later uit te schrijven en zo nee, niet te gaan ‘zoeken’ maar te werken met wat hier is als fysieke omstandigheden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als de adem te leren vertrouwen door dit keer op keer toe te passen in momenten waarin ik ‘onzekerheid’ ervaar als bijvoorbeeld in het zoeken naar zingeving in iets of iemand buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verdriet te koppelen aan het uitblijven van het concept van zingeving in en als de geest en dus telkens, als ik geen zingeving kan vinden en/of de ervaring van zingeving verlies doordat hetgeen waaraan ik deze ervaring gekoppeld had, weggaat/weg is, in een ervaring van verdriet te gaan in en als mezelf en hierin energie te genereren welke de ervaring van verlies all leegte in mij ‘vult’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verlies van zingeving als ervaring van leegte in mij te vullen met een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van leegte echt is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van leegte voortkomt uit gedachten over een zogenaamd verlies welke een stoppen is van de illusie van de relaties die ik gelegd heb in en als gedachten in en als de geest in een poging om mezelf beter te voelen door mezelf te voeden/vullen met energie die zich manifesteert in en als gevoelens en emoties in en als mijn fysiek ten gevolge van de gedachten die aanmaak ter controle van mezelf in en als het bestaan in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ene ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf in stand te houden met een andere ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf en zo mezelf fysiek te manifesteren in en als gedachten en ervaringen in en als de geest en vervolgens mezelf in en als de ene ervaring te verdedigen met de andere ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb relationele verbindingen steeds te verbreken en/of niet aan te gaan in een poging om geen zingeving buiten mezelf, in en als deze relatie en bij de ander/het andere te leggen in plaats van in en als de relationele verbinding te blijven staan en hierin de ervaring van zingeving naar mezelf terug te halen steeds opnieuw, stap voor stap door middel van het uitschrijven van de relationele verbindingen als gedachten in en als de geest en mezelf hierin te zien, vergeven en corrigeren en vervolgens de zingeving te leven in en als zelfexpressie in en als het punt waar ik zelfverantwoordelijkheid voor heb genomen.

Met Witneus ben ik niet uit de relatie weggegaan maar ben ik gebleven en heb ik mezelf toegestaan in (zelf)intimiteit aanwezig te zijn met haar en me direct te laten raken door haar en te zien waarin ik mezelf dien te vergeven, corrigeren en veranderen – ik heb alles gegeven als mezelf wat binnen mijn mogelijkheid ligt/lag in het stadium als wie ik nu ben/was in samenleven met haar en zo kom ik bij het punt van de ervaring van zingeving die ik nog als ervaring aan haar had gekoppeld.

Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Dag 496 – Zelfvergevingen op onderdrukking van emoties

————————————————————————————————————

juni 15, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 496 – Zelfvergevingen op onderdrukking van emoties

Voor context zie: Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb tijdens de sportles toen het verdriet als de emotie om het overlijden van Witneus omhoog kwam, even weg te lopen naar het toilet om even met mezelf te zijn en het verdriet te uiten voor en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de kans te ontnemen om intiem met mezelf te zijn en het verdriet met en als mezelf te delen, onafhankelijk van wat ‘anderen zouden denken’ als ik een sportles uitloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn geweest dat ik al in tranen zou uitbarsten als ik de deur uitliep, de trap af, langs de balie naar de kleedkamer voordat ik in het toilet zou zijn en dus, besloot ik om te blijven en mijn tranen weg te slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik tranen weg kan slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een verdriet om het overlijden van een huisgenootje, te onderdrukken door gedachten over de omstandigheden waarin ik me bevind zoals midden in de warming-up van een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de anderen in de les, de instructrice en de jongen achter de balie zouden zien dat ik moet huilen en daarom wegloop en/of dat ze zouden zien dat ik gehuild heb als ik terugkom wat mij doet besluiten om in de les te blijven en door te gaan in onderdrukking van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eigenlijk wel had willen delen dat mijn lieve konijn was overleden en dat ik daar verdriet om had, dat we zoveel gedeeld hadden samen en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te delen met anderen, hetgeen er in me omgaat en tegelijkertijd hierin laat zien hoe intiem een samenleven met een dier kan zijn in en als een gedachte dat ik niet zomaar wil huilen in de les, dat dit niet gepast is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een expressie te ontnemen in samenzijn met anderen omdat ik er zelf iets van vind als ik opeens ga huilen terwijl de les al begonnen is terwijl er geen reden is om aan te nemen dat ze me niet zouden ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me ‘alleen’ te voelen in de verwerking van het overlijden van Witneus aangezien ik dit alleen met haar gedeeld heb en met Roy de cavia, die nog hier is en me ondersteunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een emotie vast te zetten in gedachten over het overlijden als dat het gehele proces naar tevredenheid is gegaan en ik tegelijkertijd wel verdriet ervaar om het feit dat ze er niet meer is, en zodra dit verdriet iets opkomt, de gedachte als ‘tevredenheid’ opkomt en ik hierin het verdriet weer onderdruk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het proces naar tevredenheid is verlopen en dit te herhalen voor mezelf in en als een gedachte terwijl ik nog niet klaar ben met het gehele zelfonderzoek en er nog iets speelt wat ik wellicht anders had kunnen doen maar wat buiten het concept valt wat ik kan bevatten en ik houd vast aan het concept wat ik kan bevatten in en als de geest, wat ik als tevredenheid omschrijf als dat ik gedaan heb wat hierbinnen valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een willen delen van het overlijden van Witneus en het tegelijkertijd geen slachtofferschap ervan te willen maken in en als een gedachte als ‘om aandacht vragen’ en zo niet te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk helemaal niet te weten hoe zoiets te delen als er niet rechtstreeks naar gevraagd wordt en het maar raar te vinden om opeens te gaan huilen in een geheel ander moment zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het maar raar te vinden dat dit verdriet opkomt tijdens een sportles welke getriggerd wordt door romantische muziek waarin ik het overlijden van Witneus ervaar zoals ik liefdesverdriet ervaren heb – terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat de geest ruimte geeft om me fysiek te ontlasten als de aandacht in en als de geest, er juist vanaf gehaald wordt zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles en ik het dus eigenlijk niet raar vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voor en als mezelf te gaan staan in een intiem moment met en als mezelf maar in plaats hiervan, mezelf te onderdrukken en hierin mezelf te missen en als ik dit keer op keer doe, mis ik mezelf steeds meer en bouw ik ondertussen verdriet als emotie op als een gemis als afscheiding van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een afscheiding in en als mezelf op te bouwen, te vergroten door mezelf in en als expressie van een emotie te onderdrukken, waarvan ik me realiseer dat ik dit zo geleerd heb in de opvoeding waarin geen emoties getoond worden naar elkaar, behalve als er iets heeeel ergs gebeurde zoals het overlijden van een ouder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het overlijden van Witneus blijkbaar niet ‘erg’ genoeg te hebben gevonden om openlijk te tonen en dus niet te weten hoe ik dit kan delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik ‘het niet nodig heb’ om mijn verdriet te delen over het overlijden van Witneus aangezien ik toch zogenaamd tevreden ben over het verloop van het proces en ons gehele leven samen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het gaat om verdriet ‘wel of niet tonen’ in plaats van mezelf te delen in expressie in een moment ter ontlasting/ontlading als wat het beste is voor mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen fysiek te compromitteren in en als het onderdrukken van een emotie als expressie en zo mezelf vast te zetten in en als fysiek ongemak in en als het vasthouden van ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb elke keer te denken dat ‘dit toch niet zoveel invloed kan hebben’ op mijn fysiek en er zo voor te kiezen de emotie te onderdrukken en dus bewaren in en als de geest, gemanifesteerd in en als het fysiek als bron om keer op keer energie op te genereren als terugkerende emoties die constant getriggerd (kunnen) worden, waardoor ik me meer en meer terugtrek en afscheid, in en als de geest als in en als een angst dat deze emotie plotseling getriggerd wordt als ik met anderen ben en ik dus ga huilen in een ‘niet gerelateerd’ moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te kiezen voor een behoud van mezelf in en als de geest in plaats van een ontlasten ten behoeve van mezelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet zomaar kan gaan huilen, dat ik niet mag huilen in een niet gerelateerd moment.

(Herinnering als klein meisje – ik heb om havermoutpap gevraagd en mijn moeder maakt een groot bord vol, net zoals mijn vader altijd heeft, het is een zaterdagavond waarop mijn vader meestal weg is naar tafeltennis, ik zit aan de salontafel en mijn moeder en broer zitten op de bank. Ik vind de pap toch niet zo lekker en krijg niet meer op dan een paar hapjes. Ik durf dit niet te zeggen en de tranen staan in mijn ogen en ik word of houd me heel stil. Tot mijn moeder vraagt wat er is, of ik het niet lekker vind en ik zeg nee en de tranen stromen nu uit mijn ogen. Ik schaam me omdat ik zelf om dit grote bord pap gevraagd heb en dus vind dat ik het ook op moet eten. Ik ervaar mezelf als intens verdrietig hierin. Mijn moeder wordt overigens niet boos, ze laat alleen een soort van lachje horen (niet gemeen in mijn oren) waaruit blijkt dat ze ook weet dat ik er eerst om gevraagd heb en het toch niet wil en ik hoef het niet op te eten. En that’s it. Er wordt niet op teruggekomen en ik heb ook geen referenties naar dit gebeuren ervaren waarin ik zie dat het puur in mijzelf plaatsvindt. Er is echter ook geen ondersteuning geweest hierin naar mij toe in deze ervaring in mezelf, in hoe dit op te pakken en mezelf te ondersteunen, dus dat is iets wat ik nu zelf kan doen).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn verdriet niet te kunnen delen omdat ik vind dat het proces goed verlopen is en dus heb ik geen reden tot verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik geen reden heb tot verdriet en dus onderdruk ik het verdriet als emotie in en als deze reden tot geen reden hebben, in plaats van werkelijk diep in mezelf te zien wat het is dat ik toch nog verdriet om heb want als het werkelijk geheel in en als tevredenheid verlopen zou zijn, zou het stil zijn binnenin mij ten aanzien van dit punt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties te onderdrukken met de redenen in en als de geest en dus, mezelf in en als de geest te onderdrukken met mezelf in en als de geest en dus lagen te creeren in en als mezelf, in en als de geest, fysiek gemanifesteerd zodat ik niet werkelijk in mezelf zal gaan zien voorbij de voorprogrammering als redenen in en als de geest, mezelf vergeef voor de limieten hierin en corrigeer en in staat stel tot werkelijke zelfverandering, in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik geen ondersteuning heb gekregen in het begrijpen en richting geven van mezelf in zo’n moment van schaamte als in de herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen ondersteuning nodig heb in het begrijpen en richting geven van mezelf als er emoties opkomen aangezien deze niet ‘werkelijk’ zijn en ik geleerd heb dit altijd alleen te doen en dus doe ik het ook alleen en onderdruk ik mijn emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander alleen maar onbegrip zal tonen en waarin ik alleen maar meer verwarring ervaar binnenin mezelf door mijn reactie op eventueel onbegrip als gedachten van een ander als reactie op hetgeen ik deel en dus zie ik er geen nut in om mijn emoties te delen als expressie ter ontlasting als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen mijn emotie te willen tonen/delen als ik begrip verwacht en als ik dit niet verwacht, ervoor te kiezen het niet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in het comfortabele gebied te houden door begrip te verwachten van een ander en de aanwezigheid of afwezigheid hiervan, te gebruiken als reden om in de ervaring van veiligheid in en als de geest, aanwezig te blij ven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander geen eens een kans te geven om even met mij ‘mee te leven’ in en als een verwerking van een overlijden door mijn verdriet als emotie hierin niet te delen of tonen en zelfs te onderdrukken en vervolgens te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’ waarin ik in het begin van dit blog schreef dat er geen reden was om geen steun te verwachten als ik het verdriet geuit zou hebben dus het onderdrukken is hier duidelijk gebaseerd op een herinnering als gedachte ter controle in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat anderen mij moeten begrijpen en alleen dan kan ik delen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het voldoende is als ik mezelf begrijp en mezelf ondersteun door mezelf te ontlasten in en als een delen van een emotie als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek, waarin het niet zozeer gaat over het delen van de emotie maar van mezelf hierin verstopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verstoppen in een emotie en mezelf vervolgens niet te delen omdat ik geen emoties wil delen en zo mijn fysiek te verstoppen/mijn fysieke ontlasting te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwarring te creëren en ervaren binnenin mezelf in en als onbegrip van mezelf als er reacties opkomen op een eventueel (wat ik zie als) onbegrip van een ander op wat ik probeer te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander mij direct begrijpt zonder zelf inzicht te geven door te verwoorden wat er in mij omgaat en zo ook mezelf de mogelijkheid tot het onder woorden brengen van mijzelf in zelfinzicht, te ontnemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de mogelijkheid tot het verwoorden van mezelf in zelfinzicht te ontnemen door niet te verwoorden naar anderen toe wat er in mij omgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf te onderdrukken als ik met anderen ben en zo mijn fysiek te belasten en dus ben ik ‘liefst’ vaak alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik liefst vaak alleen ben wat niet zo is, ik weet alleen niet hoe ik mezelf kan zijn in en als expressie zonder mezelf te onderdrukken en zonder in reactie te gaan en zo mijn fysiek te compromitteren in het bijzijn van anderen, waarvan ik nu zie dat dit een reactie is op mezelf in het niet weten hoe mezelf te zijn in en als zelfexpressie in het bijzijn van anderen.

Wordt vervolgd.

Why do I Worry about what others Think of Me?

—————————————————————————————————–

juni 14, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Na het overlijden van Witneus het konijn afgelopen maandag bemerkte ik in mezelf dat ik gerelateerde emoties niet kon ‘releasen’. En dan weet ik, dit neemt wat tijd in en in de loop der dagen krijgt dit de ruimte om op te komen en dan kan ik mezelf hierin ondersteunen en het loslaten. Er stond ook echter een week voor de deur met dagen op werk met steeds een nieuwe mensen erbij, wat maakt dat mijn aandacht meer naar buiten gericht zal zijn en ik mezelf minder ruimte geef om de emoties/het verdriet los te laten.

Op woensdagavond had ik een sporttraining – een groepsles met lichte kracht- en conditietraining. In het begin van de les werd er rustige muziek gedraaid en ik voelde het verdriet opkomen. Verdriet om het feit dat Witneus er niet meer is, de intimiteit en afstemming die we hebben opgebouwd door de jaren heen, dit zullen we niet meer delen. Hierin heb ik het nodig om even te huilen en zo dit verdriet loslaten, er uiting aan geven voor mezelf en dan wordt het rustig. Echter, ik stond in de groepsles. En ik wilde niet zomaar gaan huilen in de groepsles. Ik durfde ook niet weg te lopen naar het toilet – we waren net begonnen en ik was bang dat als ik terug zou komen ‘iedereen zou zien dat ik gehuild had’. Dus ik ademde en ademde en slikte eigenlijk mijn tranen in en na een minuut of 10 nam het af.

De volgende morgen werd ik nog steeds met hoofdpijn wakker; deze was aanwezig sinds terugkomst van de dierenarts maandag en het was de afgelopen drie dagen alsof ik uit een coma ontwaakte, ik kon nauwelijks mijn ogen open krijgen. Niet dat ik zo heel veel meer sliep, het was meer dat als ik wakker werd, het was alsof ik van heel ver weg kwam en de hoofdpijn was direct aanwezig. Deze kwam vanuit mijn schouder en borstgebied links welke weer relateerd is aan de hoek in de darm linksboven en ik wist dat het met de emoties te maken had waar ik geen uiting aan had kunnen geven tot zover. Er ontstond tevens grote druk op mijn dikke darm en alhoewel er normaal aandrang was in de ochtend, was er bij de ontlasting een evenzo grote ‘tegendruk’ waardoor de ontlasting moeizaam en zeer beperkt vrij kwam. Wat weer de zwaarte, druk en hoofdpijn vergroot en tevens de ‘emotionele lading’ in mijn lichaam door innerlijke reacties op de moeizame ontlasting en fysieke gevolgen ervan.

Donderdagochtend kon ik er eindelijk bij – ik had de middag-avonddienst in de winkel en dus wat tijd in de ochtend. De ontlasting stopte wederom in de ochtend en hierna zette ik mezelf ertoe om in het aangedane gebied aanwezig zijn. Ik was in staat om bij het verdriet te komen en dit te uiten voor en met mezelf. Ik ervoer dat ik de avond ervoor in de sportles mezelf onderdrukt had en ik was hierover niet happy met mezelf. Er kwam uiteindelijk een hele diepe ‘oersnik’ van binnenuit en de hoofdpijn nam direct af en verdween. Door de dag heen ervoer ik mezelf nog emotioneel, mede omdat de druk op mijn darmen nog aanwezig was en ik moest wachten op de volgende morgen volgens het ritme van de darmen om mezelf fysiek te kunnen ontlasten. Die avond thuis na werk bemerkte ik ook de tegendruk in mijn darm afnemen en de volgende morgen kon de ontlasting komen.

Het punt waar ik in het volgende blog zelfverantwoordelijkheid voor wil nemen is het moment in de sportles waarin ik mezelf niet heb toegestaan om de emoties te uiten door bijvoorbeeld even de les uit te lopen en zo de druk van mijn fysiek af te halen in plaats van dit in stand te houden en de ontlasting uit te stellen, welke ook fysiek dan zo plaatsvindt. Hier zijn nog een aantal zelfvergevingen nodig op allerlei aannames in mezelf hieraan gerelateerd, waarna ik mezelf kan corrigeren.

Voor het werken met emoties is de serie van de Atlanteans in de Eqafe-store een aanrader. Hierin wordt stap voor stap besproken hoe een specifieke emotie is opgebouwd zodat er (zelf)begrip kan komen en hoe we hierin onszelf kunnen ondersteunen in het vrijmaken ervan.

Sadness

————————————————————————————————————————–

juni 11, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 494 – Een kringetje van afscheiding in en als de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te scheiden in en als de geest en vervolgens mezelf te gaan beoordelen, veroordelen voor deze afscheiding in en als de geest, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat afscheiding is wie ik ben en hoe ik besta in en als de geest, het is hetgeen zoals ik in en als de geest ben opgebouwd, heb toegestaan mezelf op te bouwen, het is de natuur van de geest en dus de natuur van mezelf als hoe ik besta in en als de geest en het veroordelen/beoordelen van mezelf hierin creeërt niets anders dan opnieuw afscheiding aangezien het een oordeel is dus gelijk aan de natuur van en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb deze afscheiding binnenin en als mezelf te manifesteren in en als mijn fysiek in afscheiding van (delen van) mijn fysiek en vervolgens deze delen van mijn fysiek af te wijzen dus me hier opnieuw van af te scheiden en hierin een constante kring van reactie in op te bouwen als deze beoordeling van en als mezelf in afscheiding, plaats vindt en vervolgens geen begrip te hebben, dus geen vergeving van en als mezelf, dus geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf, van de fysieke manifestatie in en als mezelf welk onbegrip ik wederom beoordeel en afwijs en zogezegd ‘niet begrijp’ in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in onbegrip te bestaan voor mijn eigen onbegrip, dus te bestaan in een onmogelijkheid tot zelfvergeving voor mijn eigen onmogelijkheid tot zelfvergeving, dus te bestaan in onverantwoordelijkheid voor de onverantwoordelijkheid binnenin en als mezelf en zo deze onverantwoordelijkheid te verspreiden via mijn woorden, onbewust doch opzettelijk in en als hoe de geest is opgezet en welke ik heb toegestaan te bestaan binnenin en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in onbegrip naar mezelf toe als ik fysiek ongemak ervaar, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik reageer op het feit in en als mezelf dat ik een consequentie in en als onbegrip/onvergeven/oordeel, gemanifesteerd heb in en als mijn fysiek.

Ik realiseer me dat ik een onvermogen ervaar binnenin mezelf om mezelf hierin te vergeven en dus om deze creatie in en als afscheiding, te stoppen in en als mezelf, waarin ik me realiseer dat dit juist komt doordat ik mezelf niet begrijp/vergeef en dus geen verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf en dus mezelf niet stop/kan stoppen.

Ik realiseer me dat ik niet exact zie wat ik mezelf dien te vergeven waar ik wederom een oordeel op heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik niet exact zie wat ik mezelf dien te vergeven.

Ik realiseer me dat ik denk te moeten begrijpen wat en dat ik mezelf niet begrijp in plaats van mezelf ten eerste te stoppen in reactie op mezelf in en als onbegrip en zo verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in en als reactie.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest en begrip als oplossing aan het zoeken ben die ik niet zal vinden in en als de geest aangezien ik in en als de geest, mezelf in polariteit in stand zal en wil houden in plaats van deze op te lossen.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest, alleen kan zien wat gunstig is voor mezelf in en als de geest en niet voor mezelf in en als het fysiek en hetgeen hierin ongelijk is, zal zich manifesteren in en als mijn fysiek en dus is mijn fysiek mijn punt van feedback op wie ik ben op het moment.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te veroordelen voor een fysiek ongemak in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel zien binnenin mezelf waar en wanneer dit ongemak geactiveerd is binnenin mezelf, wat het activatiepunt is geweest van een gedachte die polariteit creeërt in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te zien binnenin mezelf welke gedachte geactiveerd is die de polariteit manifesteert in en als mezelf ter controle van wat (ik denk dat) voor mij gunstig is in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf het punt te vergeven wat ik denk dat gunstig is voor mij in en als de geest, mezelf te corrigeren hierin en dit te veranderen tot wat het beste is voor mezelf in en als het fysiek in overweging van wat het beste is voor alle betrokkenen in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel dit punt voor punt te wandelen waarin ik me realiseer dat als ik een gehele fysieke manifestatie van ongemak in 1x probeer in te zien en verwijderen, ik de weerstand evenzo groot als het geheel maak waarin het onduidelijk en onmogelijk wordt voor mezelf om het te deconstrueren.