augustus 28, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 711 – 1. Introduction

This blog is related to record 1. Introduction

For context and playlist see: Dag 710 – Reflection on the years of fertility

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience it as ‘too intimate’ to speak about the process that I have walked with regards to the years of fertility.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe ‘one does not talk about these things’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to judge the process that I have walked as a waste of time.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience shame about compromising myself in the process that I have walked with regards to the years of fertility.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience fear of being nailed to the pillory when and as I openly speak about the process that I have walked with regards to the years of fertility.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to find it ridiculous to talk about and think ‘why should I share this, it doesn’t matter so much’, while at the same time I see that it does matter, that for me it is a way of support to open up and walk through the details and points to take responsibility for.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that what I share is so ‘child-like’ and that there are more important things to share and that ‘others are sharing more interesting processes’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not want to share because I notice within myself that there are some energies related in and as the mind and I don’t want to share from the mind in and as energy, I want to share as myself.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to still feel some emotion coming up at the end when I listen to myself speaking that it is not really possible anymore to bear a healthy child (because the period of fertility is at it’s ending) where in I do not even would define it as ‘sadness’ but more as a ‘loss’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to experience regret for not having been able to full-term a pregnancy and give birth to a child – for not having the tools for self-support and being able to effectively support myself while I was in the years of fertility.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that what I have walked is not good enough.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to think and believe that I could have done better.

When and as I see myself participating in a thought as belief of something being ridiculous or not important to share, I stop and breathe. I realize that I am participating in a sabotage pattern within myself that I better not participate in as this is preventing me from sharing anything from and as myself. I realize that within the small, there is an opportunity to transcent because, we start creating ourselves and our lives from the small. I realize that I cannot directly share from myself as a being, as first I need to walk through the mind and take responsibility for the energies coming from thoughts, feelings and emotions within me and so, while walking and sharing, I will slowly see myself coming through as me as directing this process. I commit myself to walk through all the records and apply self-forgiveness on the energies coming up and coming through and from here, use it as self-support to stop the related separation within and as myself and coming more towards and into expression as myself.

When and as I see myself going into a thinking of it not being good enough what I have walked, I stop and breathe. I realize that everything that I walk is ‘good enough’ as it is how it is and that it is not so much the outcome that determines who I am but what matters, is who I am within and how I take responsibility for myself in it within the small aspects. I commit myself to walk with what is here within and as myself and take responsibility for who I am within what I walk, from the small to the big.

When and as I notice an experience of something being ‘too intimate to share’ within me, I stop and breathe. I realize that we are not used to openly share about what is really going on within ourselves and I realize as well that what I share in relation to the years of fertility and the process that I have walked, is something that many women can to some degree relate to and as well for men, it can be supportive to better understand what the women may go through and so, it is a very common thing to speak about that may be of support as well for others who are also experiencing it as ‘too intimate’ to share or speak about.

When and as I experience a regret of not having been able to effectively support myself while being in my fertile years, I stop and breathe. I realize that this is the reality of what we as humanity have accepted and allowed on earth and within and as ourselves to exist and create and so, I as well walk through less fortunate situations and experiences that are and were not optimum and that this is for myself to take responsibility for as a point to take on, for myself as well as for life as a whole and that it is about me standing within principle, no matter what happens. I commit myself to take responsibility for the parts in me and my life that were not so fortunate, to forgive myself and make peace with it and see how to put myself as point of support in this for myself and others and I commit myself to investigate how the experience of ‘loss’ is related to not being able to bear a healthy child anymore with regards to being at the end of the years of fertility and to take responsibility for it within this serie of blogs.

I commit myself to keep practising and sharing about the simple, daily points that we are all facing within ourselves during our lives, maybe in different ways but in essence the same.

Next blog: Dag 712 – 2. Loosing stability

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

augustus 23, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 710 – Reflection on the years of fertility

I have made a serie om soundcloud where in I describe what I have walked with regards to the period of my (physical/biological) fertility. It did become 29 tracks, all with a length around five minutes. It is really a serie as they go from one to another and sometimes referring to each other. I have created a playlist where the records are placed in a row and following up on each other. The tracks are numbered and easy to listen one by one but to place it in context, one need to listen to the whole serie.

For each track, I will write a blog where in I place the self-forgiveness on the points that I describe in the record and so, walking through time and taking responsibility for that what I may not yet have brought back to self. So the tracks will pass by again, one by one.

The motivation to create this serie is for myself to walk through and take responsibility for what I have accepted and allowed within myself and in my actions and for the emotional and feeling attachements (if not already done). While doing so, I will place it within myself as a period of learning and understanding.

Another motivation is the sharing, because during that time, I would have appreciated to hear about such journeys, as support for myself. So that it may be of support for at least one other person who is experiencing a more troubling time during the years of fertility and/or while reflecting back on it; but also for everyone to expand in awareness and consideration of what is involved within our ‘hormonal system’ that seems so natural.

It is a personal sharing with the (main) aspects described as they are, where in I explain my point of motivation during that time, together with my view and perspective on it now. It may be a bit slow or messy sometimes where I search for words and ways to describe what I have walked and what I see within me, especially in the beginning tracks as I just started here with making records and English is not my mother language. However, when listening to the serie, the essence should come through.

Enjoy and thanks for listening!

Reflection on the years of fertility (playlist on soundcloud)

Next blog: 1. Introduction

Two related interviews:

I Died when I Couldn’t Have the Child I Dreamt of – Life Review

I Died when I Couldn’t Have the Child I Dreamt of (Part 2) – Life Review

————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

augustus 12, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 709 – Wat sta ik toe in lichamelijk ongemak?

Vervolg op Dag 707 en Dag 708

Zelfvergevingen op wat ik toesta en accepteer tijdens het ervaren van (specifiek) lichamelijk ongemak:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om, zodra ik me fysiek ongemakkelijk ervaar, zo geconsumeerd te worden door de ervaring binnenin mezelf, gekoppeld aan het fysieke ongemak waardoor ik enorme weerstand ervaar om iets praktisch uit mijn handen te krijgen en waarbij vrijwel iedere praktische/lichamelijke beweging, me herinnert aan het fysieke ongemak aangezien ik die bij iedere beweging ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ongemak blijkbaar zo te hebben onderdrukt waardoor ik het niet zie of ervaar in mezelf totdat mijn lichaam het aangeeft en naar voren brengt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van de ervaring en gedachte dat ik dit gecreëerd heb en te blijven hangen in de ervaring van walging en gedachten van zelfoordeel (backchat, zelfpraat) en zo de angst in mezelf te bevestigen en vergroten door erin te blijven ronddraaien zonder te zien wat ik kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als ‘gewoon niet te willen’ en maar niet door deze ervaring heen te komen maar keer op keer, hierop te botsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zoveel oneerlijkheid te ervaren dat ik steeds opnieuw met dit lichamelijke ongemak wordt geconfronteerd binnenin mezelf zonder dat ik direct een oplossing zie, waarin ik druk blijf met de ervaring van oneerlijkheid en deze zo bevestig en vergroot in/als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lichamelijke ongemak NU weg te willen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen dat het lichamelijk ongemak er nooit was geweest en nooit zou zijn, ook al weet ik dat het iets aangeeft over mezelf in wat ik heb toegestaan en doorgezet als voorprogrammering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een beter en ander leven zou hebben als ik dit lichamelijk ongemak (dus deze specifieke voorprogrammering) niet herhaaldelijk zou ervaren, als het er niet was, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik niet weet wat ik dan gecreëerd zou hebben en hoe dat eruit zou hebben gezien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lichamelijk ongemak weg te willen hebben en te willen dat het er nooit was geweest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op het lichamelijk ongemak en het lichamelijk ongemak de schuld te geven van hoe ik mij ervaar en hoe mijn leven is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lichamelijk ongemak groter dan mijzelf te maken en los van mij te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lichamelijk ongemak uit me te willen trekken, los te willen krabben, weg te willen duwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de hel te ervaren tijdens het lichamelijk ongemak, de hel van mijn eigen creatie zonder te zien, realiseren en begrijpen hoe ik het exact heb opgebouwd als creator.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijzelf niet als creator te zien van mijn creatie, ook al weet ik in kennis en informatie dat dit wel zo is, zolang ik niet zie hoe, ervaar ik me feitelijk niet de creator en dus, niet verantwoordelijk voor mijn creatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet verantwoordelijk te ervaren voor mijn creatie van lichamelijk ongemak, ook al weet ik beter.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conflict in mezelf te ervaren door te weten dat ik verantwoordelijk ben voor mijn creatie/lichamelijk ongemak maar niet te zien hoe en hoe ik verantwoordelijkheid kan nemen, aangezien ik niet zie wat eraan vooraf is gegaan en dus feitelijk niet weet – doordat ik het niet zie – waarvoor ik verantwoordelijkheid moet nemen en dit maakt me razend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb razend te worden door niet te zien hoe ik mijn lichamelijk ongemak opbouw en samenstel en mezelf zo af te leiden met het razen in mezelf in plaats van te vertragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen dat een ander me een antwoord geeft omdat ik het zelf niet zie en tegelijkertijd het ‘zelf te willen doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moe te zijn van en wanhoop te ervaren in/door de gedachte dat ik het zou moeten zien want ik heb het toch zelf gecreëerd, maar wat ik als ik het dan niet zie?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf moe en wanhopig te maken en doen ervaren door de gedachte dat ik het zou moeten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb aandacht en/als energie te genereren binnenin mezelf met behulp van het lichamelijk ongemak door er van alles over te denken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘lekker bezig ben’ en dan opeens te worden overvallen door fysiek ongemak die ik niet had zien aankomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om me ‘goed’ te voelen aangezien ik ieder moment, iedere ochtend opnieuw kan worden overvallen door lichamelijk ongemak en hierdoor zo van de kaart te zijn dat ik me liever op de vlakte houd en me minder voel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me liever op de vlakte te houden en me ‘minder’ (goed) te voelen zodat ik niet overvallen kan worden door een onverwachte situatie van lichamelijk ongemak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dus ‘minder dan goed/god’ te ervaren in plaats van mezelf als één en gelijk als mezelf als creator, dus als ‘god als het ware, te zien en realiseren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb altijd op mijn hoede te zijn voor aanvallen en hierin mijn adem in te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op mijn tenen te lopen en zo min mogelijk op te vallen, zodat ik ook niets fout kan doen en kan worden aangevallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever geen verantwoordelijkheid te nemen zodat ik ook niets fout kan doen en dus ook niet kan worden aangevallen (door mezelf in zelfoordeel) en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet op te vallen zodat ik ook geen verantwoordelijkheid hoef te nemen voor hetgeen aan de oppervlakte komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf aan te vallen in en als zelfoordelen als gedachten over mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op momenten van fysiek ongemak, als minder te ervaren en dit liever te vermijden, in plaats van het als mogelijkheid, als kans te zien om een aspect van ongelijkheid in mezelf op te lossen.

Als en wanneer ik mezelf als minder ervaar en ‘overvallen’ door een ervaring van fysiek ongemak, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik een ongelijkheid, een afgescheidenheid binnenin, van en als mezelf gemist heb, niet heb opgemerkt en dat mijn lichaam dit op deze manier onder ogen brengt. Ik stel mezelf ten doel me te herinneren aan de mogelijkheid en kans, als een opening die hierin aanwezig is om een deeltje van mezelf terug te brengen naar mezelf en ik stel mezelf ten doel het woord ‘opening’ hier te gebruiken voor mezelf als richtlijn in dit proces.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het toch geen zin heeft, dat het me toch niet lukt en/of dat het van ‘zo kleine invloed’ is dat het ‘niets uitmaakt’, waardoor ik er al niet aan zou beginnen om het als opening te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een cirkel van een paar gedachten binnenin mezelf en mezelf zo alle mogelijkheden en openingen bij voorbaat te ontnemen en/of niet te zien of gebruiken als zodanig.

Als en wanneer ik mezelf zie zoeken naar redenen en oorzaken in mijn geest van mijn fysieke ongemak, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat in dit zoeken naar redenen en oorzaken, ik mezelf alleen maar meer vastzet in en als de geest door rondjes te blijven lopen zonder tot hetgeen te komen wat ik zoek, namelijk een oplossing, aangezien ik zoek naar iets wat ik niet zie terwijl ik weet dat het er is en zo, de angst en onzekerheid te vergroten in mezelf. Ik stel mezelf ten doel om mezelf direct fysiek te ondersteunen door het toepassen en uitproberen van een specifieke ademhaling en met behulp van de fysieke toepassing van zelfvergeving door het in klank/expressie brengen van mezelf in en als ervaringen die opkomen en door de klank te brengen naar de plekken van lichamelijk ongemak, waarin ik zo een voedingsbodem creëer voor het eventueel openen van zicht op een herinnering, ervaring of gedachte die ik heb vastgezet en opgeslagen in mijn fysieke weefsel, in en als mezelf, in en als de integratie van wezen, lichaam en geest.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor de voorprogrammering in en als mijn geestbewustzijnssysteem en stapje voor stapje voort te bewegen, in en als de realisatie dat ik hiervan niemand de schuld kan geven en dat in een ‘schuld geven’, ik de verantwoordelijkheid probeer af te schuiven en zo mezelf onthand als het ware als ik de verantwoordelijkheid niet in handen neem/houd voor wat er binnenin mij gebeurt.

Ik stel mezelf ten doel om mijn plannen en taken voor de dag bij te stellen en af te stemmen op waartoe ik fysiek in staat ben en te zien hoe en waarmee ik mezelf fysiek kan ondersteunen.

So, back to the Encryption point: so as we take down these Encryptions and we have already taken down virtually all of the Encryptions of the Interdimensions, of Multi-Universes of…you cannot even begin to Comprehend, from a Human perspective, what has actually existed.

So, for some years now we are busy with the Physical Encryption. A little bit more difficult, because – you have to take down the Complete Program, Decode the Encryption; and – these Programs are Programmed to Activate similarly, to say, the Seed of a Plant. The Seed of a Plant requires a certain amount of Rain, a certain amount of Heat, a certain type of Environment before it Activates and it Grows. The System is Designed like a Plant. It requires a Very Specific Environment before it Activate. So, before we can Find the System, because it’s hidden into uncountable Dimensions – we have to first Create the Environment within which the System Activates. And when the System Activates – we can find the bloody thing. When we find the bloody thing, then we can deal with it, Decrypt it, take it out. And then – we have to take it out in the Physical, because it is a Physical System that is Creating Control within the Physical. And as you’ve Noticed, that stuff is like Really Effective.

Taking out a System in the Physical, is like walking through the Valley of the Shadow of Death. It is absolutely Hell, because – the Physical Body Believe itself to be the System. So, you have to get it to See, and Realize that it is Not and that it can be something else, because it’s Complete Image and Likeness, it is the Physical. And then, you have to take it out – and its got to then Willingly Release the System and itself from the Ideas and the Ideologies that the System Represents…and only then, can the System be Removed.

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

augustus 3, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 708 – Wat sta ik toe in vermoeidheid?

Dag 707 – Lichamelijk ongemak en vermoeidheid

In de week na het schrijven van dit blog, blijf ik onderzoeken wat er in mij speelt rondom vermoeidheid en lichamelijk ongemak. En op een ochtend, na een gesprek over ditzelfde onderwerp, zie ik iets wat ik langzaam aan, door de tijd heen, heb toegestaan in het (fysiek) ervaren van vermoeidheid en lichamelijk ongemak.

In eerste instantie heb ik mezelf altijd erg veel gepushed om dingen aan te pakken, door te zetten, of ik ‘zin’ had of niet, of ik het ‘spannend’ vond of niet, ik deed het gewoon. Ik had hier ook de fysieke kracht voor en dit ‘doorduwen’ gaf een zekere beweging voorwaards. Totdat ik fysiek geblesseerd raakte, ik niet de juiste ondersteuning heb gezocht en van hieraf aan, fysiek aan kracht inleverde.

Hierin heb ik mezelf geleerd om juist zachter voor mezelf te zijn en niet steeds maar door te duwen maar rust te nemen, tijd te nemen. Echter wat ik me realiseer, is dat ik in dit ‘rust en tijd’ nemen en me ‘moe en/of fysiek ongemakkelijk voelen’ tevens een patroon heb ontwikkeld waarin ik neig de moeheid en/of het fysieke ongemak als excuus te gebruiken om dingen niet te hoeven doen of ‘minder’ te doen, mezelf niet tot het uiterste te pushen (dit omdat als ik dat bleef doen met mijn fysieke klachten een aantal jaren geleden, ik mezelf teveel vermoeide en bleseerde wat ik pas achteraf bemerkte).

Terwijl, als ik wel dingen doe, merk ik nog steeds een ‘hardheid’ in mezelf van het doorduwen. Dus, de zachtheid in mezelf pas ik toe op een manier die niet geheel effectief is, namelijk door mezelf toe te staan minder te doen, in plaats van hetgeen ik doe, met zachtheid uit te voeren en in plaats van de zachtheid in en naar mezelf te ontwikkelen terwijl ik mezelf push om voorbij mijn eigen ‘begrenzingen’ te komen.

Wordt vervolgd.

What is it about fear that can make it so overwhelming?

What is the effect of fear energy on your mind, being and body?

How can you support yourself to change your experience in relation to fear so that you can stand as the directive principle regardless of the energy experience?

The Nature of Fear (youtube)

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus