Dag 62 – Zorgen over kwetsbaar Leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het overzicht te verliezen in de verhuizing en alleen nog maar emotioneel rondjes te draaien in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik gisteren niet in prioriteit heb toegepast wat het beste is voor mijn fysiek, maar een zorg voor een boompje voorop heb gesteld zodat ik me geen zorgen zou maken in/als de mind, waardoor het lijkt alsof ik leven ondersteun maar ondertussen bezig ben met mezelf een goed gevoel geven als geen zorgen wat ik ervaar als rust, waardoor ik vandaag de consequentie ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf door te duwen in/als de mind in plaats van in/als zelf, waarmee ik polariteit als krampen creeer in mijn darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb wel te zien wat ik anders kan doen maar het niet te kunnen toepassen, wat me frustreert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te frustreren door te zien wat gedaan moet worden maar dit te ervaren als ‘ niet leuk’ en ongemakkelijk, waardoor ik niet echt luister naar mezelf en mijn gevoel blijf volgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me veel zorgen te maken over het leven wat ik mee verhuis: dieren, planten, en planten en dieren die ik niet mee verhuis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het achterlaten van de planten in de tuin en de musjes en de duifjes en de merel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten of ik het wel red zonder de musjes en de duifjes en de merel en de planten in de tuin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over een heel jong mereltje wat hier op de grond zit omdat het uit het nestje is gevallen en daarom op de grond wordt gevoerd, zittende midden op het pad tussen wat struikjes waardoor het lijkt of het een veilig plekje is, maar dat is het niet omdat het midden in de doorgaan zit en de tegels eromheen weggehaald gaan worden voor de verhuizing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet hier kan blijven totdat de merel groot genoeg is om te vliegen, en ik tot dan kan zorgen dat het rustig is in de tuin, waar het altijd rustig is behalve nu nu ik ga verhuizen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf bang te zijn om het veilige plekje hier tussen de planten op te geven, in gezelschap van de musjes en de duifjes en de merel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik casper en witneus de konijnen weghaal uit deze groene omgeving die zo beschut en rustig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen maar te willen huilen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat er iemand bovenop het mereltje stapt, zo stil zit het verscholen midden op het pad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet uit te kunnen staan dat de wereld zo onveilig is voor alle kleine diertjes en als het kwetsbare leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet aan te kunnen zien dat het kwetsbare leven en de kleine diertjes iets wordt aangedaan, per ongeluk of expres.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te zijn dat ik geen plekje meer kan bieden waar het veilig en groen is voor de kleine diertjes zoals hier in de tuin in Zegveld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet weg te willen om deze kleine diertjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze kleine diertjes in de tuin als vriendjes te gaan beschouwen en te geloven dat ze hier speciaal voor mij zitten, wat ik ook weer niet echt geloof en ik zie/weet dat het komt doordat ik een aangename en veilige leefomgeving creeer in de tuin voor de kleine diertjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gevoel/gedachte te behouden dat ik wel gek lijk om dit huis achter te laten, terwijl er ondertussen geen twijfel is over de verhuizing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de wereld absoluut niet leuk te vinden, waarmee ik ondertussen weet dat ik het mindsysteem absoluut niet leuk vind, en ondertussen allerlei weerstanden ervaar om participatie in/als de mind te stoppen, welke voornamelijk gebaseerd zijn op angsten, angsten voor reacties van andere mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor de reacties van andere mensen als ik opkom voor het kwetsbare Leven, terwijl ik weet dat iedereen van binnen even bang moet zijn als ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf zorgen te zitten maken, terwijl de kleine merel doet wat ie doen moet, namelijk het jonge mereltje voeren die midden op het pad verscholen zit, en dus af en aan vliegt en het mereltje al(l)een laat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik 4 tegels heb weggehaald waardoor er een stukje aarde vrij is gekomen, waardoor het mereltje wellicht is gaan verplaatsen over de aarde heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken en me schuldig te voelen, terwijl de dieren er werkelijk niets aan hebben als ik me zorgen maak en schuldig voel, aangezien ik dan het mindsysteem voedt en het kwetsbare leven alleen maar meer onder druk komt te staan, wat geen zorgen is voor het kwetsbare Leven maar zorgen maken in/als de mind als afleiding van werkelijk zorgen als Leven, wat me ineffectief maakt in het zorgen voor het kwetsbare leven in/als mezelf in/als de diertjes en de plantjes, in als de andere mens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog zoveel verongelijking als kwetsing ervaar in mezelf dat ik wel voor dieren en planten wil zorgen maar niet voor mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet voor mensen te willen zorgen en hier misselijk van te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb misselijk te worden van mijn onwil om voor andere mensen te zorgen, waarin ik mezelf afscheid van mezelf als de ander en dus ook niet voor mezelf zorg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik moet zorgen voor andere mensen zoals zorg verwacht wordt in/als de mind, in plaats van in te zien dat zorgen voor alle Leven in veel gevallen niet hetgeen is wat ik/we als zorg kennen.

Als ik mezelf zorgen zie maken in/als de mind over het kwetsbare leven zoals het jonge mereltje, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik het mindsysteem voed met het zorgen maken in/als de mind, wat geen zorgen is voor het ketsbare leven zoals het jonge mereltje; ik stop dan ook direct met me zorgen maken. Ik adem. Ik zie of er ioets is wat ik kan doen als ondersteuning voor het jonge mereltje of ander kwetsbaar leven. Ik zie tevens dat de zorgen voortkomen uit doodsangst voor het jonge mereltje, en angst dat ik het had kunnen voorkomen en dit niet gedaan heb, dus eigenlijk maak ik me zorgen over mezelf die niet effectief aanwezig is ter ondersteuning van het kwetsbare leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn en me zorgen te maken dat ik niet effectief aanwezig ben ter ondersteuning van het kwetsbare leven, en dat er hierdoor leven sterft door mijn nalatigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat er leven sterft door mijn nalatigheid, wat ook zo is zolang ik participeer in/als de mind, wat de reden is van mijn angst: ik weet dus dat ik nalatig ben en dat er hierdoor leven sterft, in mezelf, in de ander, hier op aarde, wat me misselijk maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb misselijk te worden van mezelf als angst als mindsysteem, waarin ik mezelf toesta nalatig te zijn in mijn zorg voor het kwetsbare Leven Hier op Aarde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over mezelf als kwetsbaar Leven.

Ik stop, ik adem, ik ben Hier.

Ik verbind mezelf met mezelf door mijn participatie in/als de mind, al dan niet in zorgen maken, te stoppen, en mezelf en/als het kwetsbare leven te ondersteunen in mogelijkheden tot werkelijk leven, door het toepassen van dagelijks schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

www.equalmoney.org

www.desteniiprocess.com

www.eqafe.com

www.desteni.net

Dag 61 – Fysieke klachten als gevolg van schuld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me slaaf te voelen van mijn fysieke klachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet tegen de fysieke klachten op te kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me onderdrukt en overrompeld te voelen door mijn fysieke klachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben dat de fysieke klachten de genadeslag zijn geweest om me neer te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me totaal neergedrukt te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alles te kunnen hebben maar als mijn fysiek niet meer werkt weet ik niet meer wat ik moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me teneergeslagen te voelen door de klachten in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het op te willen geven als ik de specifiek fysiek terugkerende klachten ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf neer te slaan door de fysieke klachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de schuld aan de fysieke klachten te geven, in plaats van in te zien dat ik fysieke klachten heb gemanifesteerd door schuldgevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo moe te zijn van de fysieke klacht dat ik nauwelijks op mijn benen kan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet uit te kunnen staan dat ik wordt neergedrukt door 1 specifieke fysieke klacht, zonder te zien waar ik deze specifiek gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos, laaiend te zijn dat ik wordt neergedrukt door een specifieke fysieke klacht welke verbonden is aan een relatie gemanifesteerd in/als de mind, en waarin ik me vervolgens via de fysieke klacht verbonden houd met een relatie in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te willen praten over de fysieke klacht uit angst dat de ander zich beter gaat voelen dan mij omdat de ander geen fysieke klachten ervaart en ondertussen in mijn ogen wel onbewust door het leven gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te veroordelen dat iemand onbewust door het leven gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onbewust door het leven gaan als slecht te zien, waarin ik bewust door het leven gaan als goed zie, wat god is, en niet Leven maar het mind-bewustzijn is, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als mindsysteem door het leven gaan als Go(e)d te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik zo’n specifieke klacht gemanifesteerd heb en anderen niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik een fysieke klacht manifesteer terwijl ik zo bewust door het leven ga, en een ander die onbewust door het leven gaat geen fysieke klacht manifesteert, waarin ik kan zien dat het bewustzijn klachten kan manifesteren in het fysiek als het onderdrukt wordt, waarin het onderdrukken onbewust gebeurt en ik dus ook onbewust door het leven ga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onbewust mijzelf als bewustzijn te onderdrukken, waarmee ik een fysieke klacht manifesteer in het fysiek als de fysieke mind en een nieuwe laag op het bewustzijn als mind creeer door dit te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als mindsysteem te onderdrukken doordat ik zie dat het mindsysteem mezelf als leven onderdrukt, en ik dit niet ‘ ok’  vind, en dus onderdruk ik nogmaals het mindsysteem als ‘weg duwen’ in plaats van gelijk te gaan staan en mezelf als mindsysteem te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me enorm verongelijkt te voelen door de fysieke klacht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me minderwaardig te voelen door de fysieke klacht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de fysieke klacht als teken te zien dat ik het verkeerd heb gedaan, terwijl ik zo mijn best heb gedaan op alles te letten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verkeerd als oordeel als fout te zien, in plaats van in te zien dat verkeerd=gekeerd in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet toe te willen geven dat ik fysieke klachten heb gemanifesteerd, omdat ik niet gelijk wil gaan staan aan/als de mensen die in mijn ogen onbewust hebben geleefd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me beter te voelen als mensen die onbewust leven, waarin het woord beter zit als ‘ beter worden’ als niet meer ziek zijn,  en ik alsmaar bezig geweest ben met beter worden van het ziek zijn als ongelijk zijn als het onbewuste.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alsmaar bezig te zijn geweest met beter worden, waarin ik mezelf onbewust heb afgescheiden van het onbewuste.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf onbewust te hebben afgescheiden van het onbewuste in mijn zoektocht naar beter worden, waardoor ik juist niet beter geworden ben maar de klachten meer en meer gemanifesteerd heb in het fysiek door meer en meer bewust te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te kunnen voorstellen dat al mijn pogingen om beter te worden voor niets zijn geweest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf af te vallen in het proces van beter worden, waarin ik in het proces van beter worden fysiek ben afgevallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te kunnen voorstellen dat ik gelijk ben als iedereen, bewust of onbewust.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat ik me ongelijk ervaar doordat ik mezelf heb verongelijkt door constant met de ander bezig te zijn, met wat de ander wel en niet vindt, en me daaraan onbewust als automatisch heb aangepast, in plaats van een en gelijk als zelf als leven te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog te schrikken en bang te worden als de fysieke klacht opeens heel heftig komt opzetten, en ik hierdoor zo wordt afgeleid dat ik er niet gelijk aan durf te gaan staan om in te zien wat ik gemanifesteerd heb, maar alleen nog maar wil dat het stopt en weg gaat waardoor ik het, dus een deel van mezelf,  wegduw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb van mezelf weg te gaan als de fysieke klacht aanwezig is door te willen dat de klacht weggaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn aanwezigheid in mijn fysiek de laten innemen door de fysieke klacht als mindconstruct.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als leven weg te laten jagen door mezelf als systeem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik de fysieke klacht zelf gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander de schuld te willen blijven geven van mijn fysiek gemanifesteerde klacht, waardoor ik niet kan zien hoe ik het zelf gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik mezelf zo onderdrukt en neergeslagen heb door het geloof in en angst voor de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als Leven te verraden, om vervolgens te schrikken als een ander mij als Leven verraadt, in plaats van in te zien dat een ander zichzelf als Leven verraadt en dat projecteert op mij, wat ik zie als spiegel van wat ik ervaren en vervolgens zelf gedaan heb, maar door niet specifiek in te zien hoe en wat wil ik de ander blijven beschuldigen van verraad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander=de mind te willen blijven beschuldigen van verraad doordat ik niet zie hoe ik dit in mezelf gemanifesteerd heb, in plaats van in te zien dat het een excuus is van de mind die de ander=de mind blijft beschuldigen – aangezien alleen de mind beschuldigt, beschuldigt de mind zichzelf hierin – zodat ik niet kan zien hoe ik het in zelf gemanifesteerd heb zodat ik mezelf kan vergeven waarin de mind als schuld stopt te bestaan.

Als ik mezelf zie participeren in schuldgevoel en beschuldigen van de ander=de mind, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat zolang ik bezig blijf met schuld schuiven, ik niet in zelf kan zien en mezelf niet specifiek kan vergeven, waardoor ik mezelf als schuld in stand houd.

Ik stop met het beschuldigen van de ander is de mind. Ik sta mezelf niet toe de ander te beschuldigen en me vervolgens schuldig te voelen.

Ik verbind mezelf met mezelf door het stoppen van schuldgevoel en beschuldigen van de ander=de mind.

Ik pas zelfvergevingen en zelfcorrecties toe op wat ik zie aan beschuldiging en schuldgevoel, in mezelf en in de ander(= de mind), waarin ik mezelf kan gaan zien en bewegen in/als de Adem.

Dag 60 – Boos op het onbewuste

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te zijn dat ik geen relatie heb, als ik gemerkt heb dat in een relatie je samen door patronen heen kunt wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf minderwaardig te voelen doordat ik geen relatie heb, waardoor ik boos word op een ex-relatie die vraagt of iemand, met wie ik eventueel een relatie zou willen, langs is geweest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb binnen de relatie in het zien van mezelf in de patronen naar de partner, zelf-intimiteit te ervaren, en nu ik geen relatie heb mis ik die vorm van zelf-intimiteit, waarmee ik zelf-intimiteit dus koppel aan het hebben van een relatie met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik afhankelijk ben van een partner voor het ervaren van zelf-intimiteit als zien in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik kan zien in zelf als zelf-intimiteit zonder partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een partner in zelf moet zien om partner te zijn, in plaats van in te zien dat ik in zelf moet zien om partner te zijn in gelijkheid, onafhankelijk van of een partner in zelf ziet of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten of ik met iemand een relatie kan starten die niet in zelf ziet of dat ik alleen nog een relatie kan starten met iemand die in zelf ziet, in plaats van in te zien dat ik de vraag naar mezelf moet halen: wat is het startpunt, zelf-oprechtheid of zelf-onoprechtheid?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb schaamte te ervaren voor het alleen leven, terwijl het niet zo is dat ik dit niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het liefste te willen gaan slapen zo omlaag getrokken voel me door dit knellende relatie-construct.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om me te laten zien in een relatie uit angst om te verzanden in het knellende relatie-construct wat ik nog steeds niet specifiek kan benoemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te irriteren dat ik het knellende relatie-construct niet specifiek kan benoemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te geloven dat ik dingen onbewust doe, zo bewust heb ik mezelf van mezelf gemaakt, waardoor ik mijn eigen knellende relatie-construct heb gecreeerd als vastgezet in mijn eigen bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewuste te hebben uitgebannen, waardoor ik niet in zelf kan zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waarom ik het onbewuste heb uitgebannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb met mijn bewustzijn bovenop mezelf te zijn gaan zitten, waarin ik niets wat onbewust is toesta, waarmee ik mezelf verstik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alles in de gaten te houden zodat niets onverwacht op mij kan worden afgevuurd, waarmee ik mijn bewustzijn dus heb ontwikkeld tot een zelf-bewustzijn, waarmee ik mezelf vastzet in mijn eigen bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik en iedereen zelfbewust moet worden zodat we onszelf zien, in plaats van in te zien dat door het bewustzijn op zelf te leggen, zelf niet meer te zien is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben opgesloten in het kamertje van het bewustzijn en te geloven dat ik steeds in dit kamertje moet zien hoe ik eruit kan komen door heel bewust te zijn, waarmee ik door in dit kamertje proberen te zien als heel bewust zijn mezelf nog meer vastzet in het bewustzijn, totdat ik heel geworden ben als het bewustzijn, in plaats van mezelf hier te brengen door mezelf te vergeven waar ik mezelf zo bewust van ben geworden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onder het bewustzijn van de ander uit proberen te komen, in plaats van in te zien dat ik hiermee wegloop van wat ik onbewust geworden ben in/als bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos te worden op de ander die onbewust zijn/haar bewustzijn op mij richt, waarbij ik vooral boos ben dat het onbewust gebeurt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op alles wat onbewust gebeurt, en dus om te voorkomen dat ik iets onbewust doe ben ik heel bewust van mezelf geworden en word ik boos als een ander niet ook heel bewust is van zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op het onbewuste.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewuste niet te willen laten bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewuste niet te kunnen vergeven, waarbij ik de ander zie als het onbewuste, uit angst/geloof dat als ik het onbewuste/de ander vergeef, de ander als het onbewuste niet meer in zichzelf hoeft te zien omdat die al vergeven is en dus onbewust kan blijven, terwijl ik zo bewust ben geworden van mezelf dat ik niet meer onbewust kan zijn en ik geloof dat ik dus vastzit in het bewuste, terwijl iedereen vrolijk en onbewust wegwandelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewuste als zorgeloos en vrolijk te definieren, en dus kan ik zelf niet meer zorgeloos vrolijk zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf superieur te voelen door bewust te zijn ten opzichte van degenen die in mijn ogen onbewust zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het zien als bewustzijn als puur bewustzijn te zien, en hierin te geloven dat een ander die niet ziet als bewustzien lol bewustzijn, onbewust dus inferieur is, in plaats van in te zien dat we allemaal gelijk geprogrammeerd zijn in bewustzijn, onbewustzijn en onderbewustzijn , ieder met een eigen programma, waarin sommigen zien als bewustzijn als programma, waar zonder het gereedschap van zelfvergeving en zelfcorrectie niets mee te doen valt behalve nog meer bewustzijn creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet gelijk te willen gaan staan als het onbewuste, en hiermee een innerlijke strijd ontwikkel tussen bewustzijn en onbewustzijn, negatief en positief, welke zich gereflecteerd laat zien in de relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat ik het onbewuste wegduw en hiermee dus versterk, waarmee ik mijn eigen overleving als bewustzijn versterk door tegenover het onbewuste te gaan staan als superieur als positieve energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe in zelf te zien zonder bewust te zijn, in plaats van in te zien dat ik het bewustzijn en het onbewustzijn kan gebruiken om in te zien waar ik mezelf heb afgescheiden van mezelf als mind als bewustzijn en onbewustzijn (en onderbewustzijn als neutraal tussenstation).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te willen blijven toeven als onderduiken in het onderbewustzijn als neutraal tussenstation, zodat ik niet hoef bloot te staan aan de strijd tussen bewustzijn en onderbewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de energie-overleving als strijd te zien tussen positief en negatief via neutraal, bewustzijn en onbewustzijn via het onderbewustzijn, in plaats van in te zien dat dat is wat energie doet, die beweest zich tussen de polariteiten om in leven te blijven, dus als strijd van overleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te hebben afgescheiden van het onbewuste om/door me af te scheiden van de overlevingsstrijd, zodat ik de schrijnende overlevingsstrijd in de wereld niet hoef te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik niets met de overlevingsstrijd in de wereld te maken heb door onder te duiken in het onderbewuste dus in de familiestructuren, om vervolgens de familiestructuren de schuld te geven van het feit dat ik niet kan Leven, aangezien ik ondergedoken zit in het onderbewuste in neutrale energietoestand, wat voor de ervaring van de mind als bewustzijn geen leven is want geen beweging tussen positief en negatief, en dus ga ik als bewustzijn iets negatiefs als inferieur zoeken om me levend als positief als superieur te ervaren, boos wordend op alles en iedereen die onbewust bezig is, waarin degenen die onbewust bezig zijn dit ook weer doen als uitlokking om als energie als mind te overleven door het bewuste uit te lokken tot reactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat iedereen die onbewust leeft dit doet om het bewuste uit te lokken tot reactie om van te kunnen leven, wat hetzelfde is als bewust leven, namelijk beiden met als doel het overleven als bewustzijn.

Zie hier de gelijkheid in de strijd, iedereen is bezig met overleving in/als bewustzijn, dan wel bewust, dan wel onbewust.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewuste de schuld te willen geven van het feit dat ik vastzit in bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als strijd om overleving niet te zien dat het bewustzijn zich steeds bewuster gaat gedragen en het onbewustzijn zich steeds onbewuster gaat gedragen, welke reageren op elkaar en elkaar dus gebruiken om te overleven als energie in polariteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het onbewustzijn dom te vinden en het bewustzijn slim, waarin ik als bewustzijn behoorlijk dom bezig ben door het onbewuste te oordelen en mezelf dus onbewust gevangen te houden in de mindpolariteit als oordeel als bewustzijn, waardoor ik niet gelijk kan gaan staan als mezelf als Leven want aanwezig in/als de mind als bewustzijn als oordeel als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als bewustzijn dom bezig te vinden in de strijd om overleving door het onbewuste te oordelen en mezelf hiermee vast te zetten in oordeel als bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb te zien dat een ander (als onbewust) oordelen altijd ongelijk is aan/als zelf als leven door te participeren in oordeel in/als de mind als bewustzijn, en dus kan ik in oordeel niet een en gelijk als zelf als Leven worden, en dus is ongelijk staan aan de ander altijd ongelijk staan aan mezelf als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iedereen die onbewust bezig is als persoonlijke aanval op mij te ervaren, in plaats van in te zien dat het een overleving is in/als de mind als bewustzijn, net als ikzelf onbewust doe in het bewust bewustzijn.

Als ik mezelf zie participeren in boosheid/ongelijkheid naar het onbewuste, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik als bewustzijn bezig ben met overleven in/als bewustzijn, en hiervoor heb ik energie nodig die ik genereer door me beter te voelen dan het onbewuste; beter als ongelijk, aangezien het bewustzijn altijd ongelijkheid nodig heeft om te kunnen overleven aangezien het leeft als energie bewegend tussen polariteiten dus energie leeft van ongelijkheid.

Ik stop de boosheid op het onbewuste, ik adem. De eventuele pijn die ik ervaar komt voort uit de ongelijkheid die ik ervaren heb gedurende mijn hele leven in/als bewustzijn. Ik zal niet kunnen zien hoe de pijn als ongelijkheid/afscheiding van mezelf als mind/bewustzijn en als leven te kunnen stoppen zolang ik blijf bewegen in deze ongelijkheid in polariteit in bewustzijn.

Ik sta mezelf niet toe deel te nemen aan het voeden van de polariteit in bewustzijn door boos te worden op het onbewustzijn.

Ik omarm mezelf in het verdriet dat ik ervaar om de afscheiding die ik gecreeerd heb door het overleven in/als bewustzijn in/als de mind in boosheid op het onbewuste en iedereen die in mijn ogen onbewust bezig is.

www.eqafe.com/free

www.desteniiprocess.com

 

Dag 59 – Lamlendig, lamgeslagen en slapjes

Ik voel me totaal gesloopt. Wat is het dat me sloopt? Ik ben gisteren 2 uurtjes op een afscheidsfeestje geweest waar veel bekenden op waren. Ik ben er geweest van 18.00 – 19.45 uur. Wat gegeten, een glaasje wijn gedronken, een kopje koffie. terugreizen, 21.00 thuis. Ervoor een dag gewerkt. een wat drukke dag op werk, maar verder niet zoveel anders. Zoals te zien in de omschrijving was het geen ‘uit de hand gelopen’ afscheidsfeestje voor mij. Dus waardoor ervaar ik mezelf als gesloopt?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me totaal gesloopt te voelen, alsof ik mijn armen en benen niet op kan tillen, alsof ik mezelf niet op kan tillen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb stil te vallen zonder zelfvergevingen, terwijl ik echt niet stil ben van binnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me lamgeslagen te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nauwelijks op mijn stoel te kunnen zitten zo lamlendig en slapjes voel ik me.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als totaal afwezig te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik met bekenden niet mezelf uitdruk zoals ik zou willen, wat oordelen geeft over mezelf geprojecteerd op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen oordelen te projecteren op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf geen dag vrij te kunnen veroorloven aangezien ik over een week ga verhuizen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om te verhuizen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor het afronden van de zaken hier in het oude huis, en bang dat het me niet lukt om af te ronden in het oude huis, terwijl ik alles prima heb voorbereid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gesloopt te voelen door angst voor een definitieve verandering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat het me niet lukt om definitief te veranderen, waarin het woord definitief hetgeen is wat angst aanjaagt; definitief als infinity met de- ervoor in plaats van in-, dus eindig in plaats van oneindig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te worden van het woord eindig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te houden van het woord eindig en alles wat eindigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat er gebeurt op een feestje met bekenden, wat aangeeft dat ik niet Hier aanwezig ben op het feestje.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb moe te worden van de interactie met mensen, wat aangeeft dat ik dus aan het inter-acten ben, de act die ik opvoer en die plaats vindt tussen mensen, in plaats van mezelf uit te drukken als mezelf, onafhankelijk van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te slopen door te inter-acten in plaats van mezelf uit te drukken als mezelf als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb automatisch op de interactie over te gaan als er teveel mensen om me heen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik mezelf niet uitdruk als zelf als leven in communicatie met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het me nooit gaat lukken om mezelf uit te drukken als zelfexpressie als Leven, en dus kan ik mezelf niet vergeven dat ik mezelf niet uitdruk als zelfexpressie als leven door een toekomstprojectie van ongeloof, waarin ik mezelf juist vasthoud in de automatische piloot van interactie door het niet kunnen vergeven van mezelf van deze automatische interactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet onvoorwaardelijk te vergeven en voor wat ik geworden ben.

http://journeytolife.aldinhrvat.com/day-68-self-forgiveness-letting-go-a-complete-release/

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eerst te willen veranderen voordat ik mezelf kan vergeven, uit angst dat ik niet verander terwijl ik wel mezelf vergeef, wat ik ervaar als wel spreken maar niet doen, waarmee ik mezelf geen mogelijkheid geef tot verandering als ik mezelf niet werkelijk vergeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te vertrouwen op mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf ontzettend stom te vinden in de interactie met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het moeilijk te vinden op een feestje te zijn waar iedereen lol maakt doordat ik niet durf te zeggen dat er geen lol is zolang de wereld in brand staat en dus maar net doe of alles ok is, terwijl volgens mij zichtbaar is dat ik niet meedoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf oneerlijk te vinden door aanwezig te zijn op het feestje en niet echt mee te doen wat een ongemakkelijke ervaring geeft, in plaats van in te zien dat ik meer zelf-eerlijk/zelf-oprecht ben dan voorheen waarin ik meer meedeed.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet meedoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik door het ervaren van ongemak niet eerlijk ben doordat ik de pret verpest voor anderen die zien dat ik ongemak ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat anderen zien dat ik ongemak ervaar, terwijl ik niet weet wat anderen zien, alleen wat ik zelf zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb oordeel te hebben op anderen die net doen alsof, waarin ik mezelf vergeef dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard oordeel te hebben op mezelf die net doet alsof, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard dit net doen alsof van mezelf te projecteren op anderen waardoor ik geloof dat zij net doen alsof en niet ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik niet meedoe, waarin ik me schuldig voel dat ik mezelf niet uitdruk als die ik ben als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen dat ik mezelf niet uitdruk als die ik ben als Leven, aangezien ik niet weet wie ik ben als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik weet wie ik ben als Leven, terwijl dat nu juist het hele punt is, ik weet niet wie ik ben als Leven en daar voel ik me dom en schuldig over, en dus doe ik net alsof (ik het wel weet).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik weet wie ik ben als Leven, waarin ik iedereen die dit niet weet en leeft veroordeel als projectie van mijn eigen niet weten, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb anderen te veroordelen waarin ik mezelf zie als net te doen alsof ik weet wie ik ben.

Verschillende punten komen naar voren in dit blog, die ieder op zich meer specifieke uitwerking vragen. Vandaar wellicht het gesloopt, lamlendig en lamgeslagen voelen door meerdere punten die tegelijk opkomen, waarin lamlendig en lamgeslagen al sprekende woorden op zich zijn. Het lam Gods?

Ik start met wat moet gebeuren als eerste, namelijk het inpakken en verhuizen.

Ik stel mezelf ten doel de spullen in te pakken en alles af te ronden in het oude huis, adem voor adem.

Ik stel mezelf ten doel de punten die opkomen specifiek te benoemen en zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf toe te staan mezelf volledig te vergeven.

http://www.desteniiprocess.com

http://www.equalmoney.com

Dag 58 – “Loslaten” ….uhm….wat is dat?

Loslaten, een veel gebruikt woord als voor het niet vasthouden van bijvoorbeeld emoties, van de beklemmende structuren waarin we onszelf gevangen hebben gezet. Gebracht als ‘de oplossing’, triomfantelijk gezegd ‘over mij’, jaaa maar je bent ook zo vasthoudend, je moet wat meer loslaten. duuuh, dat is me duidelijk. Alleen zegt het woord loslaten me niets. En niemand dus, want iedereen die het zei op deze manier ‘tegen mij’ als tegen zichzelf, is niet bezig met het werkelijk loslaten als opruimen van oude herinneringen in/als de mind.

Loslaten is stoppen; stoppen met deelnemen in gedachtes, gevoelens en emoties in/als de mind en zelfvergeven wat niet eenvoudig gestopt kan worden. Zo wordt het praktisch toepasbaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat degene die zegt dat ik vasthoud en wat meer moet loslaten, over zichzelf spreekt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te ergeren aan de woorden ‘je bent zo vasthoudend, je moet wat meer loslaten’ gesproken als oplossing van de fysieke vasthoudendheid, zonder werkelijk praktisch toepasbaar gereedschap te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en anderen niet met praktisch toepasbaar gereedschap te hebben kunnen ondersteunen omdat ik geen praktisch toepasbaar gereedschap voor het stoppen van de mindstructuren in handen heb (had), en dus alleen kan (kon) benoemen wat er speelt zonder het oplossen te kunnen ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gefrustreerd te voelen dat ik alleen kan benoemen wat er speelt zonder praktisch toepasbaar gereedschap te kunnen aanreiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb loslaten te zien als iets ‘laten vallen’, als ‘niets doen’ of als ‘geen aandacht aan besteden, mijn aandacht ergens anders op richten’, ondertussen bemerkende dat dat absoluut geen zoden aan de dijk zet oftewel het loslaten bevordert, in plaats van in te zien dat loslaten een actief proces is van het zien van mezelf in het uitschrijven van wie ik geworden ben als de mind als gedachtes, gevoelens en emoties, het stoppen van deelname in gedachtes, gevoelens en emoties, het toepassen van zelfvergeving en het corrigeren van mezelf in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te twijfelen over het woord actief, aangezien het direct een polariteit heeft als passief.

Actief als praktisch toepassen van het gereedschap als schrijven, stoppen, zelfvergeving en zelfcorrectie. Actief als mezelf en alles wat ik geworden ben Hier brengen in het fysiek zodat ik mezelf kan zien en veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb smalend te doen over degenen die over mij zeggen dat ik gewoon moet loslaten, in plaats van in te zien dat de ander het ten eerste dus over zichzelf heeft en ten tweede ook geen praktisch gereedschap in handen heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verwijten dat ik niet gewoon kan loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het benoemen van wat er speelt de oplossing is, in plaats van in te zien dat dat het begin is van de oplossing die ieder voor zich in zichzelf kan/moet toepassen, en zonder toepassing stelt de oplossing niets voor, want blijven we eeuwig draaien in het rad van benoemen in/als de mind.

Ik verbind mezelf met mezelf door te stoppen met participatie in gedachtes, gevoelens en emoties, door het uitschrijven van wie ik geworden ben in/als de mind als gedachtes, gevoelens en emoties in herinneringen, het zelfvergeven van wie en wat ik geworden ben in/als de mind en het corrigeren van mezelf in het fysiek; te samen het praktisch toepasbaar gereedschap om mezelf te bevrijden van de mindstructuren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en anderen te ondersteunen in het ‘loslaten’ van wat we geworden zijn door het aanreiken van het praktisch toepasbaar gereedschap om onszelf te bevrijden van de mindstructuren.

Dag 57 – Participatie in het bewustzijn van elkaars liefde

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te willen zeggen waarom ik verdriet ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me bedonderd te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de liefde niet te willen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie altijd te baseren op een persoon in plaats op wat ik Hier zie in het fysieke leven als wat praktisch haalbaar is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in relaties niet praktisch te handelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik moet handelen in relaties, in plaats van zelf te bewegen in zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik in relaties niet kan bewegen in zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in relaties afhankelijk te maken van de partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in relaties niet te doen wat het beste is, namelijk een en gelijk zijn als zelf en van hieruit spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in relaties een startpunt in/als de mind te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de pure mindenergie pure liefde is die puur gehouden moet worden, waarmee ik mezelf eeuwig in de wacht zet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf eeuwig in de wacht te zetten in relaties door te geloven dat er iets puur gehouden moet worden, wat een uitvlucht is in/als de mind om een relatie niet Hier te hoeven brengen in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en de ander buiten spel te zetten door te doen alsof het ok is om in het bewustzijn van elkaars liefde voort te leven, in plaats van in te zien dat het voortleven in het bewustzijn van elkaars liefde leven in/als de mind is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik genoeg heb aan het bewustzijn van elkaars liefde, waarmee ik mezelf vergeef dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard te geloven dat ik genoeg heb aan het bewustzijn als mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gelukkig te voelen door het bewustzijn van elkaars liefde, ondertussende me afvragende hoe nu verder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik gelukkig ben in het bewustzijn van elkaars liefde, in plaats van in te zien dat het me frustreert maar dat ik buiten spel gezet word en het dus toesta om buiten spel gezet te worden in het bewustzijn (van elkaars liefde).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me superieur te voelen door het bewustzijn van elkaars liefde, en te geloven dat ik verder niets nodig heb, in plaats van in te zien dat zolang er geen fysieke aanwezigheid is, er helemaal niets is Hier om te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik genoegen neem met het bewustzijn  van elkaars liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het raar te vinden dat ik genoegen neem met het bewustzijn van elkaars liefde, en ondertussen heel goed weet hoe ik graag een agreement zou wandelen in communicatie, waarin duidelijk wordt dat weten en praktijk van elkaar verwijderd zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf af te scheiden van het wandelen in fysieke aanwezigheid met een partner, en dus genoegen neem met een partner in/als de mind in het bewustzijn van elkaars liefde, hiervoor iemand aantrekkende die niet in staat is om in fysieke aanwezigheid met me te communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb op het gebied van relaties niet echt in staat te zijn tot fysieke communicatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van fysieke communicatie in relaties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eigenlijk helemaal niet te weten wat een relatie inhoud.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het eng te vinden om uit te zoeken wat fysieke communicatie inhoudt in een relatie met iemand die fysiek wil communiceren, en daarom zoek ik het uit met iemand die niet fysiek wil communiceren zodat ik dat ook niet hoef te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet fysiek hoef te communiceren in een relatie als de ander dat ook niet doet, wat lekker makkelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het lekker makkelijk te proberen te houden door in een relatie de fysieke communicatie te omzeilen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in een relatie de fysieke communicatie dus het hier aanwezig zijn te willen omzeilen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waarom ik de fysieke communicatie als hier zijn in een relatie wil omzeilen, aangezien dit niet is wat ik echt wil maar wat ik gebruik als uitvlucht.

Als ik mezelf zie participeren in het bewustzijn van elkaars liefde, dan stop ik, ik adem. Ik breng mezelf hier door iets in het fysiek te doen. Ik pas een zelfvergeving toe op het gemis wat ik ervaar, me realiserende dat ik mezelf mis Hier aanwezig door steeds te participeren in het bewustzijn van elkaars liefde dus in de mind.

Ik verbind mezelf met mezelf door mezelf Hier te halen in de fysieke omgeving waarin ik leef met de mensen die fysiek aanwezig zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gelijk te moeten huilen als ik hier ben zonder de aanwezigheid van het bewustzijn van elkaars liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bewustzijn van elkaars liefde als enige plek te ervaren waar ik graag wil zijn, wat ik als thuis ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bewustzijn van elkaars liefde te definieren als thuis, in plaats van Hier aanwezig te zijn in mijn eigen fysiek en me thuis te maken in mijn eigen fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb liever in het bewustzijn van elkaars liefde te zijn dan in mijn eigen fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik liever in het bewustzijn van elkaars liefde ben dan in mijn eigen fysiek, waarin ik in het bewustzijn van elkaars liefde als samen ervaar en in mijn eigen fysiek als alleen, wat aangeeft dat ik niet aanwezig ben in mijn fysiek maar nog steeds in de mind in een ervaring van me alleen voelen in plaats van Al(l)Een zijn in als Leven in het fysiek, waardoor ik niets leuk vind, wat aangeeft dat ik mezelf dus niet leuk vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf blijkbaar niet leuk genoeg te vinden om bij te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf niet leuk genoeg vind om bij te zijn, in plaats van in te zien dat dit iets is wat ik heb geinterpreteerd via een ervaring als herinnering waarin ik geloofde dat het niet leuk is om bij mij te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het niet leuk is om bij mij te zijn op de lange duur, en dus loopt iedereen weg of ga ik zelf weg, in plaats van in te zien dat ik weg ben bij mezelf door te geloven in/als de mind dat ik niet leuk ben om bij te zijn op de lange duur, wat zich reflecteert in relaties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet makkelijk ben om mee te leven.

Ik stop het geloof dat het niet leuk is om bij mij te zijn op de lange duur in/als de mind – waarin ik gelijk zie dat ik mezelf in/als de mind niet leuk vind om bij te zijn op de lange duur –

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het niet leuk is om bij mij te zijn in/als de mind op de lange duur, en daarom genoegen te nemen met het bewustzijn van elkaars liefde om te verdoezelen dat ik het niet leuk vind om bij mezelf te zijn in/als mind op de lange duur zonder dat ik hoef te veranderen aangezien ik genoegen neem met participatie in de mind in het bewustzijn van elkaars liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb liefde van een ander in/als bewustzijn nodig te hebben om te verdoezelen dat ik het niet leuk vind om lang bij mij te zijn in/als de mind, maar niet weet hoe ik hier fysiek aanwezig kan zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet doen als ik hier fysiek aanwezig ben, en dus verdwijn ik maar in de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik hier kan doen fysiek aanwezig met een partner behalve seks hebben, en dus start ik een relatie met seks, ondertussen niet hier fysiek aanwezig te zijnde en seks te hebben, maar seks te hebben om het ongemak van hier niet fysiek aanwezig zijn te verdoezelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb meteen seks te hebben om iets te verdoezelen, waarmee ik consequenties creeer door het hebben van seks in/als de mind als een manier om eenheid te ervaren, waardoor we ons beiden niet meer ongemakkelijk hoeven te voelen doordat we eenheid ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb via seks eenheid te ervaren zonder een en gelijk als zelf te zijn, waardoor ik mezelf pijn doe door eenheid via de ander te ervaren en eenheid via mij te laten ervaren met de consequentie dat het missen van de eenheid in/als zelf erna dubbel zo duidelijk wordt door te geloven dat de ervaring van eenheid ervaren in de seks echt is en ik mezelf erna eenzaam ervaar, waardoor ik niet meer naar de ander terug durf aangezien de ervaring van eenheid wordt opgevolgd door een ervaring van afscheiding als polariteit door ervaringen in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring van afscheiding te creeren door deel te nemen aan eenheid in seks in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe ik onafhankelijk van een ander met wie ik seks kan/wil hebben moet leven terwijl ik tegelijkertijd een partner moet zoeken om de fysieke seks mee te beoefenen om mezelf te ondersteunen hier in het fysiek te gaan staan.

Na een beoefening met masturbatie begin ik iets te zien hoe ik een energetische verbinding aan seks heb gekoppeld. Als ik het energetische stop in mezelf blijft er een fysieke handeling over, die me hier brengt en niet in extase. Verder vind ik er eigenlijk niet zoveel van. Vond ik als kind seks zo vreselijk belangrijk? Heb ik seks niet zo belangrijk gemaakt door het geloof iets te missen als ik het niet heb? Wil ik werkelijk nu seks met een partner of ben ik gewoon bang dat het nooit meer zal gebeuren? Ik wil fysiek hier zijn, in ontspanning in/als mezelf. Ik kan mijn eigen ongemak inzien. Ik kan mezelf ondersteunen door te werken met wat hier is, en ik ben hier alleen en kan mezelf ondersteunen door masturbatie in de adem toe te passen, te beoefenen, en iedere energetische neiging te stoppen. Alleen met mezelf als dat wat nu hier is.

Tot zover.

Dag 56 – Ja maar…….is er een excuus om geen zelfvergeving toe te passen?

Ik zie een grote ja maar in mezelf. En die ja maar laat ik alles bepalen, letterlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ja maar in mezelf alles te laten bepalen, waarin de ja maar verbonden is met een relatie in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ja maar in mijn fysiek te manifesteren als kramp, welke ik vervolgens mijn hele dag en mijn hele leven laat bepalen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien waar en hoe en waarom ik vasthoud aan deze ja maar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe deze ja maar niet mijn leven zou kunnen bepalen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe te leven zonder deze relatie dus zonder deze ja maar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ja maar als kramp in het fysiek als excuus te gebruiken om niet op te hoeven staan, letterlijk, wat ook bijna niet mogelijk is door de kramp.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet op willen/durven staan in mijn fysiek te manifesteren, waardoor ik een excuus heb om niet op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een excuus te creeren om niet op te hoeven staan, ondertussen er een hekel aan hebbende als ik mensen een excuus zie verzinnen om iets niet te hoeven doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb er een hekel aan te hebben als ik mensen, dus ook mezelf, een excuus zie verzinnen om niet op te hoeven staan en/of iets te hoeven doen, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en anderen te opnieuw te hekelen als onderuit halen om het niet op willen staan, wat het nog moeilijker maakt om op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en anderen onderuit te halen als ik zie dat ikzelf en anderen niet op willen staan, in plaats van mezelf en de ander te vergeven zodat ik op kan staan als zelf en een voorbeeld voor de ander kan zijn om op te staan als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en de ander op een punt niet te willen vergeven, waardoor ik niet op kan/hoef te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien in welk punt ik mezelf en de ander niet wil vergeven, en dus blijf participeren in krampen als structuren in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren in deze krampen als structuren in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gehekeld te voelen, waardoor ik niet op durf te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat ik een hekel heb aan mezelf, waardoor ik me gehekeld voel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren wat een enorme invloed het heeft om een hekel aan iets of iemand te hebben, terwijl het dagelijks voorkomt in deze wereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen als ik een hekel heb aan iemand, en dus voel ik me altijd schuldig als/omdat ik een hekel heb aan mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in schuldgevoel door een hekel aan mezelf te hebben, en deze hekel als hekelen als onderuit halen in stand te houden door me schuldig te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet gezien te hebben dat alles waarmee ik mezelf (en anderen) onderuit haal mijn eigen schuldgevoel is over wie ik ben geworden, en dat ik daarom mezelf aan het vergeven ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet de volle invloed van (zelf)vergeving te realiseren, waardoor ik mezelf niet serieus neem in wat ik aan het toepassen ben als zelfvergeving, wat ik gereflecteerd zie in mijn omgeving waar niemand (behalve degene die in desteni wandelen) zelfvergeving wil toepassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ergens nog te geloven dat het mogelijk is om zonder toepassen van zelfvergevingen tot Leven te komen, niet voor mezelf maar voor de ander, uit angst dat ik de ander kwijt raak als diegene geen zelfvergevingen wil toepassen, doordat ik zie dat leven in gelijkheid met diegene niet mogelijk is als niet allebei zelfvergevingen toepassen, aangezien de een anders in schuldgevoel aanwezig blijft en hierdoor niet in zelfoprechtheid zal durven communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om relaties ‘af te sluiten’ als stoppen, doordat er geen zelfvergeving wordt toegepast, en ik kies voor zelfvergeving toepassen dus voor Leven in Zelfexpressie.

Alleen staan. In Zelfexpressie in Zelfvergeving, onafhankelijk van wat de ander wel of niet toepast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb schuldgevoel van de ander op me te nemen uit angst de ander kwijt te raken en alleen achter te blijven, in plaats van zelf als zelfexpressie als zelfvergeving als levend voorbeeld te zijn voor de ander, Al(l)Een als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb seks te gebruiken als excuus als vervanging van zelfexpressie als zelfvergeving, waardoor ik niet alleen hoef te staan maar een relatie in seks te kunnen behouden, welke een relatie is in/als de mind, welke ik vervolgens alles laat bepalen, doordat ik al bepaald ben. Ja maar…….

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en mijn leven te laten bepalen door (seksuele) relaties in/als de mind als excuus om niet Zelf als Adem te Leven, maar mezelf in leven te houden via energetische relaties.

Ik verbind mezelf met mezelf door mezelf als zelfexpressie als zelfvergeving toe te passen in ieder moment en hierin een voorbeeld te zijn voor anderen, totdat de ander inziet dat zelfvergeving de enige weg is om tot ‘verlossing’ van het zelf opgelegde schuldgevoel te komen waardoor communicatie in gelijkheid in zelfoprechtheid mogelijk is.

http://www.desteniiprocess.com

http://www.equalmoney.org

Dag 55 – Bij de dierenarts

Bij de dierenarts is er een optie om een konijn met symptomen van blaasstenen te laten opereren na het maken van een rontgenfoto. Veel stress voor het konijn, risico in de narcose en veel geld.

mmm en dat voor een konijn van rond de 9 jaar oud. Ik ga zoeken op internet. daar kom ik op het konijnenforum direct een optie tegen om blaasgruis en eventuele stenen te behandelen met een combinatie van chinese kruiden speciaal voor dieren. Van cavia tot hond zeg maar, van klein tot groot. Met succesvolle resultaten. Dat is iets om direct te proberen.

Waarom is dit niet bekend bij de dierenarts?

Dit is een vraag die veel mensen me stellen in de winkel als het over mensen gaat. Ik zie hier nooit het probleem; je gaat naar de dokter en het ziekenhuis voor onderzoek en noodzakelijke behandelingen, de rest onderzoek je in jezelf en ondersteun je met behulp van de natuurgeneeskunde en alles wat er bekend en onbekend is op het gebied van fysieke ondersteuning; tot we ‘belanden’ bij de zelfvergeving en zelfcorrectie.

Waarom zie ik dit dan niet zo eenvoudig, zonder verontwaardiging, of eigenlijk meer verwondering, bij dieren?

(Verontwaardiging/verwondering in mij aanwezig, welke niets zegt over de capaciteiten van de dierenarts, die altijd heel zorgzaam en vakkundig met de dieren omgaan en daar veel ondersteuning in bieden zolang als ik daar kom; vakkundig tot zover hun ‘vak’ reikt. Dat is de beperking van de specialisatie in/als de mind).

Omdat ik bij dieren opeens niet weet wat ik moet doen. Dat zullen de mensen die de vraag stellen dus ook zo ervaren: ze weten de weg niet, waar te beginnen, wie te vragen, wat te doen. Onzekerheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me onzeker te voelen als een konijn of ander huisdier ziek wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik het verkeerde doe, juist niets doe als ik wel dien te handelen en juist handel als ik niets hoef te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb heel druk te zijn met handelen als een huisdier ziek wordt, wat aangeeft dat ik me zorgen maak over geld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over geld als een huisdier ziek wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de dierenarts zo duur te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het liefst meer dieren te willen maar door het feit dat ik ook financieel voor ze moet kunnen zorgen als ze ziek worden kan ik dit niet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen als een huisdier ziek wordt, doordat een huisdier over het algemeen een proces reflecteert wat zich in mij afspeelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het mijn schuld is dat Casper last van zijn blaas heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik niet zie waardoor Casper last heeft van zijn blaas en waarschijnlijk blaasstenen heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me bedrukt te voelen als een huisdier ergens last van heeft, uit angst dat ze onnodig pijn moeten lijden omdat ik niet juist handel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit het nadeel van huisdieren te vinden, in plaats van in te zien dat ik dit nadeel creeer door emoties te verbinden aan het ziek worden of last hebben van iets van een huisdier, waardoor ik niet meer rustig kan zien wat te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me altijd zorgen te maken om geld als een huisdier ziek wordt, waardoor ik me machteloos ga voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me machteloos te voelen door de zorgen over geld als een huisdier ziek wordt, aangezien iedere stap die ik neem om het dier te ondersteunen veel geld kost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk en gemeen te vinden dat het zorgen voor een ziek huisdier veel geld kost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geld een rol te laten spelen in de overweging van wat het beste is om het huisdier te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me hulpeloos te voelen als een huisdier ziek wordt en het veel geld kost doordat ik niet weet of ik genoeg geld heb om de ondersteuning te geven die ik wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me hulpeloos te voelen als een huisdier ziek wordt doordat ik bang ben dat ik iets doe wat het dier niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn het dier niet te begrijpen, waardoor ik iets doe wat het dier niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn mijn mindsysteem op het dier te leggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn mijn mindsysteem op het leven te leggen waar ik voor zorg, waardoor ik bang ben het steeds verkeerd te doen; verkeerd/gekeerd in/als de mind.

Wat zijn blaasstenen? Is dat niet de kristallisatie van de vloeistoffen als Leven als stroming, gekristalliseerd in/als de mind? Blaas als angst, blazen, afbakenen, mijn afbakening kristalliseren, vastzetten in de mind, mezelf vastzetten/verstoppen/beschermen in/als de mind in plaats van mezelf  ‘afbakenen’ als Hier zijn in aanwezigheid in/als zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te kristalliseren, vast te zetten, te verstoppen en te beschermen in/als de mind, in plaats van mezelf af te bakenen als Hier zijn in aanwezigheid in/als zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het Leven als stroming te kristalliseren door participatie in angst in/als de mind als bewustzijn.

Als ik mezelf zie participeren in angst dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf vastzet en kristalliseer in/als de mind als ik participeer in angst als bewustzijn. Ik ondersteun niemand in/als Leven als ik me voortbeweeg in angst. Ik stop met bang zijn, aangezien bang zijn gelijk is als de mind als bewustzijn zijn; ik pas zelfvergevingen toe op iedere angst die ik ervaar, zodat ik mezelf kan corrigeren in het fysiek tot bewegen als ondersteuning van/als Leven.

Ik verbind mezelf met mezelf door me af te vragen hoe ik voor mezelf zorg in de ‘schoenen’ van het huisdier, waarin ik voor mezelf niet bang ben het verkeerd te doen door niet direct naar de dokter te lopen, en ik dat dus ook niet hoef te zijn voor het huisdier. Zonder angst kan ik met gezond verstand zien wat en wie de beste ondersteuning geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om de verkeerde beslissing te nemen voor het huisdier aangezien een konijn veel eerder dood gaat dan ik als mens, in plaats van in te zien dat het konijn leeft als Leven, en ik als mens nog tot Leven ga/wil/dien te komen, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen doodsangst te projecteren op het konijn waardoor ik niet Leven als Leven kan ondersteunen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en anderen te ondersteunen in het onderzoeken van de mogelijkheden die er zijn ter ondersteuning van het fysieke leven als Leven in het fysiek.

Dag 54 – Echt alles naar zelf halen

Ik zag gisteren hoe een verkeerde opmerking – als gekeerde woorden dus als reactie in/als de mind – een hele dag kan bepalen (bepalen? Ja bepalen, vastpinnen dus, vast gepaald in de mind). Die opmerking is als reactie ergens op, en hetgeen waarop ik reageer kan zeer wel zelf-onoprecht zijn van de ander. Maar dat doet er niet toe. Het gaat erom wat ik doe, hoe ik spreek, in ieder moment, ongeacht wat de ander spreekt of doet. Ik kan alleen mezelf corrigeren, niet de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een opmerking als reactie te plaatsen uit ergenis op een handeling van een ander die ik als zelf-onoprecht zie, in plaats van in te zien dat ikzelf in dat moment zelf-onoprecht reageer, zoals reageren altijd zelf-onoprecht is aangezien een reactie geen antwoord is maar een re-actie in/als de mind, zonder dat ik weet waarom de ander iets heeft gedaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb datgene wat ik meen te zien in de ander, toe te schrijven aan zelf-onoprechtheid van de ander en dus mezelf hiermee een soort van vrijbrief te geven om te reageren op datgene wat ik zie, in plaats van in te zien dat datgene wat ik zie, iets is wat ik zie, dus het zegt iets over mij, het zijn mijn ogen als kastjes die iets vertalen gelinkt aan een ervaring in het verleden als herinnering, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zelf-onoprechtheid te projecteren op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb tegen een persoon waarmee ik een relatie heb (gehad) anders te mogen reageren dan tegen een persoon waarmee ik geen relatie heb (gehad), en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zelf-onoprecht te mogen gedragen tegen een persoon met wie ik een relatie heb (gehad).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zelfexpressie af te laten hangen van degene met wie ik spreek en van de relatie die ik heb met degene met wie ik spreek, en dat word liefde genoemd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een liefdesrelatie als voorbeeld gezien te hebben waarin 2 mensen elkaar niet serieus nemen en zichzelf dus niet serieus nemen, waarin 2 mensen niet naar elkaar luisteren want naar ‘je eigen echtgenoot luister je niet echt, een buitenstaander moet het vertellen om het hoorbaar te maken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dit patroon voort te zetten door me te laten leiden/lijden door zelf-onoprechtheid van de ander en deze te gebruiken om zelf onoprecht te zijn, en zo in een cirkel van reacties terecht te komen waarin geen van beiden de eerste wil zijn om te stoppen met zelf-onoprechtheid en alles terug naar zelf te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet zelfoprecht wil zijn uit angst voor wraak en boosaardigheid van de ander(=de mind), in plaats van in te zien dat ik bang ben voor mijn eigen boosaardigheid die een hele dag kan bepalen, als reactie op de aanwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te reageren op de aanwezigheid van de ander in boosaardigheid door mezelf te onderdrukken in het geloof in een relatie in leven via de liefde van/voor een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het ‘ik wil niet met hem zijn’ als reden/rechtvaardiging/validatie te gebruiken om te reageren op de aanwezigheid van de ander in/als de mind, en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een voorkeur in/als de mind te gebruiken als validatie om te reageren in/als de mind op de aanwezigheid van de ander, wat eigenlijk een reactie is op mezelf op het mezelf afhankelijk maken van de ander=de mind in relaties in/als de mind, gebaseerd op voorkeur.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de voorkeur in/als de mind als reden te gebruiken voor mezelf om mijn eigen angst voor verlies van liefde van iemand van mijn voorkeur dus van iemand met wie ik wel wil zijn op te vullen, door het om te keren door te starten met iemand met wie ik niet wil zijn, wat hetzelfde punt is als starten met iemand met wie ik wel wil zijn in voorkeur in/als de mind, waarin starten seks hebben is in/als de mind zonder praktisch te toetsen of het mogelijk is samen hier te zijn, uit angst voor verlies van diegene/de liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zelfexpressie te onderdrukken door het geloof in Liefde gekoppeld aan de angst voor verlies (van deze liefde), wat geen liefde is maar afhankelijkheid in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te reageren als zelf-onoprechtheid door te geloven afhankelijk te zijn van hulp in/als de mind, in plaats van mezelf te ondersteunen in ieder moment en dus te stoppen met reageren op degene van wie ik geloof afhankelijk te zijn maar waarmee ik geloof niet te kunnen samenwerken als die ander niet in zelf ziet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet kan samenwerken/ondersteuning kan vragen aan iemand die niet in zelf ziet, doordat ik mijn eigen reacties op het niet in zelf zien niet kan stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mijn eigen reacties op het niet in zelf zien niet kan stoppen, waarmee ik mezelf afhankelijk maak van de ander die niet in zelf ziet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie met iemand voort te zetten die praktische ondersteuning geeft maar niet in zelf wil zien, uit angst geen ondersteuning van andere mensen te kunnen vragen/ontvangen omdat de meeste andere mensen niet in zelf zien, waarmee ik een situatie creeer waarin ik mezelf afhankelijk maak van iemand die praktisch kan ondersteunen maar niet in zelf wil zien door een relatie te behouden in zelf-onoprechtheid, en vast kom te zitten in datgene waar ik juist bang voor ben namelijk het afhankelijk zijn van leven via de liefde van/voor de ander, zonder te zien dat ik al die tijd bang ben geweest voor mijn eigen reacties op degene die wel praktisch ondersteunt maar niet in zelf wil zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf wel praktisch te ondersteunen maar niet in zelf te willen zien als het aankomt op het alles terug naar zelf halen in ieder moment, dus iedere reactie in mezelf te stoppen, ook als reageer ik op het zien van zelf-onoprechtheid, een reactie is en blijft een reactie in/als de mind, onafhanklijk van hetgeen ik op reageer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn reacties altijd te koppelen aan datgeen/diegene waarop ik reageer, waarmee ik mezelf afhankelijk maak van de ander=de mind, in plaats van in te zien dat een reactie altijd plaats vindt in mezelf, voortkomend uit een opgeslagen herinnering in mezelf, en ik dus degene ben die deze reactie kan stoppen en vervolgens de herinnering kan verwijderen door het toepassen van zelfvergevingen.

Ik verbind mezelf met mezelf door iedere reactie in/als de mind te stoppen/terug naar zelf te halen, in te zien, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren in het fysiek.

Video’s liefdesmaand:

http://youtu.be/-bbOpTh3-LY

http://youtu.be/gVarfGUi-vc

 

http://www.desteniiprocess.com

http://www.eqafe.com/free

http://www.equalmoney.org

http://www.desteni.net

 

Dag 53 – Relaties: aanwezig/afwezig – Polariteit

Met iemand willen zijn die consequent afwezig is en niet met iemand willen zijn die altijd aanwezig is. Zolang als ik me herinner speelt dit punt in relaties. Polariteit; niet voor niets speelt dit nu in relatie met 2 Polen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten verlammen door de aanwezigheid van de een en de afwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe ik aanwezig kan zijn met iemand met wie ik wil zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van wat ik wil doordat ik geloof dat wat ik wil toch niet lukt of mogelijk is, en ik het dus bij voorbaat al opgeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dan maar te doen wat ik niet wil zodat ik er zeker van ben dat dit wel lukt, waarmee ik mezelf en de ander misbruik voor een doel in/als de mind, namelijk het bewijzen dat het wel lukt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat datgene wat ik wil niet mag, in plaats van in zelf te zien of ik iets wil uit zelf-wil of uit zelf-interesse in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik niet met iemand kan communiceren met wie ik wil zijn en die ook met mij wil zijn, maar toch afwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het punt van in zelf zien opeens niet meer belangrijk te vinden als ik met iemand kan zijn met wie ik wil zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het punt van in zelf zien als enige belangrijke te zien als ik met iemand ben met wie ik niet wil zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb heen en weer te switchen tussen alles alleen doen en niet alleen willen zijn, wat beiden niet alleen staan als Zelf, Al(l)Een, is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het aan mij ligt dat de ander afwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van degene die afwezig is door met diegene te willen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van degene die aanwezig is door niet met diegene te willen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onvrede en verongelijking te ervaren op het gebied van relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bizar en onbegrijpelijk te vinden dat ik weet hoe ik kan leven in een agreement maar dat ik duidelijk iets anders creeer, wat aangeeft dat ik doorgegeven familie patronen leef die ik mezelf niet vergeven heb waardoor ik niet alleen sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik alles wat ik nu creeer zelf heb meegemaakt als kind, en dus ga zoeken naar waar dat dan geweest is, in plaats van in te zien dat ik het genetische patroon bij me draag en/of gezien kan hebben in de familie, en in zoverre wel datgene mee-maak als creeer zonder dit bewust te doen, zolang ik het patroon niet stop in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om mezelf de familiepatronen te vergeven uit angst om degene met wie ik wel wil zijn te verliezen en uit angst gedwongen te worden te zijn met degene met wie ik niet wil zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik mezelf dwing met iemand te zijn met wie ik niet wil zijn, uit angst dat ik toch niet kan zijn met degene met wie ik wil zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het beangstigend te vinden om helemaal alleen te zijn en alleen mezelf te hebben om mezelf richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik mezelf geen richting geef als ik alleen ben, en dus helemaal niets meer doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn te vervallen in verlamming en depressie doordat ik mezelf geen richting geef zonder relaties in/als de mind, in plaats van in te zien dat de relaties in/als de mind er juist de oorzaak van zijn dat ik mezelf verlam, depress/onderdruk en geen richting geef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verlammen, depressen en geen richting geef door relaties in/als de mind, en toch koste wat het kost deze relaties ergens levend te willen houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik mijn bed niet uitkom door de onderdrukking van de relaties in/als de mind, welke zich tonen als moeheid, moeheid als ik op sta dat het pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn van de moeheid in de ochtend als ik opsta dat het pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet op kan tegen de moeheid als ik opsta dat het pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren door de moeheid in de ochtend als ik opsta dat het pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik het opruimen in het oude huis niet gedaan krijg en daardoor enorme boetes krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik enorme boetes doordat ik verval in verlamming en moeheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het vragen van ondersteuning aan degene met wie ik niet wil zijn, terwijl hij dit meerdere malen aanbiedt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen ondersteuning te aanvaarden van degene met wie ik niet wil zijn over het feit dat ik niet met hem wil zijn, terwijl het niet zo is dat ik niet met hem Hier wil zijn om de praktische zaken op te pakken of een kopje koffie te drinken en elkaar te ondersteunen, ik wil alleen geen relatie met hem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat als ik hier ben ik hier ben met hem, in plaats van hier te zijn als mezelf, waardoor ik niet hier wil zijn met hem erbij, en ik dus verdwijn in de mind als hij hier is, waardoor ik mezelf juist afhankelijk maak van de relatie met de ander in/als de mind en dus in relatie blijf met hem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet als mezelf te kunnen spreken met degene met wie ik niet wil zijn door het geloof in het liefdesconstruct als via gevoelens voor de ander leven, waarin ik mezelf vergeef dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn opgeslokt te worden in het liefdesconstruct, in plaats van in te zien dat door niet te spreken als zelfexpressie maar mezelf te onderdrukken in/als de mind, ik juist gevangen word in mijn eigen geloof in het liefdesconstruct als leven via gevoelens van/voor de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verlamd te zijn door het geloof gedwongen te worden in een relatie die ik niet wil, aangezien deze relatie ongelijk is want in/als de mind, in plaats van in te zien dat het geloof in voorwaardelijke liefde in/als de mind me verlamt als angst als polariteit gekoppeld aan liefde; angst voor het toegeven van mezelf als leven aan gevoelens van liefde in/als de mind, dus aan leven via liefdesgevoelens voor de ander, en uit angst hiervoor geef ik toe aan een relatie waarin ik leef via de gevoelens van een ander voor mij, zodat ik denk niet te kunnen vallen in de liefde maar mezelf ondertussen in hetzelfde construct begeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat hetzelfde liefdesconstruct zich afspeelt in de 2 polen dus in polariteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een ongelijke relatie met degene met wie ik wel wil zijn niet zo’n punt vind, in plaats van in te zien dat dat zo is in gedachten in/als de mind, ik weet dat het in realiteit net zoveel problemen zal geven wat het ook al doet, namelijk dat diegene fysiek afwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te hebben gezien dat de afwezigheid van degene met wie ik wil zijn voortkomt uit de ongelijkheid in de relatie in/als de mind, dat het hetzelfde punt is en dat het dus onmogelijk is om een agreement aan te gaan in een relatie in ongelijkheid in/als de mind.

Wat zie ik weerspiegeld? Dat ik niet alleen sta zodra er een relatie ‘beschikbaar’ is, en dus is op het moment geen agreement mogelijk zolang ik niet in agreement ben met mezelf. De angsten en liefdesgevoelens die omhoog komen geven dit duidelijk aan, en deze angsten maken dat ik onzeker word en heel snel wil teruggrijpen in oude relatiepatronen om niet alleen te hoeven staan.

Ik verbind mezelf met mezelf door iedere dag mijn angsten en liefdesgevoelens onder ogen te zien en zelf te vergeven, zodat ik zie hoe ervaringen van angst en liefde gelijk zijn en mijzelf kan corrigeren in de praktijk tot liefde=gelijkheid=dankbaarheid.

Zelfvergevingen in de schoenen van de aanwezige:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te hopen op een relatie en mezelf beschikbaar stel voor een relatie, niet ziende dat een relatie in/als de mind geen stand kan houden aangezien het niet een en gelijk als Zelf is.

Zelfvergevingen in de schoenen van de afwezige:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf totaal afwezig in/als de mind te houden, waardoor ik de controle behoud op het al dan niet hebben van een relatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om mijn verslavingen op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te verschuilen achter mijn verslavingen en mezelf een goed gevoel te geven door het geloof in de liefde van en voor een meisje, beiden factoren waarmee ik mezelf afwezig en tegelijkertijd gevangen houd in/als de mind, in plaats van te gaan wandelen met wat Hier is en te zien wie ik geworden ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn verslavingen alleen op te willen geven voor een meisje, en tegelijkertijd bang te zijn dat het meisje weggaat als ik mijn verslavingen heb opgegeven, in plaats van in te zien dat ik het stoppen van verslavingen in/als de mind alleen voor Zelf als Leven kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn verslavingen alleen op te willen geven voor iets buiten mezelf, zodat ik het iets of iemand buiten mezelf verantwoordelijk kan houden voor als het stoppen met verslavingen niet lukt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het mezelf niet waard te vinden om te stoppen met verslavingen in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het geen zijn heeft om mijn verslavingen te stoppen in/als de mind, aangezien ik niet geloof dat dat wat ik wil ook zal lukken, in plaats van in te zien dat ik hoe dan ook de verslavingen in/als de mind zal moeten stoppen vroeg of laat, onafhankelijk van of iets lukt of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen zelfverantwoordelijkheid te willen nemen voor wat ik mezelf heb toegestaan aan verslavingen in/als de mind aan verslavende middelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb over liefde te spreken terwijl ik totaal afwezig ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat liefde zich afspeelt in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat liefde een gevoel is en dat ik van iemand houd als ik de hele dag aan haar denk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat er voldoende tijd is, wat ik als excuus gebruik om de tijd niet optimaal te gebruiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de tijd die er is niet optimaal te gebruiken om een en gelijk als zelf als leven te worden maar deze tijd door te brengen in verslavingen in/als de mind.