Dag 227 – Timeloop

Timeloop.

Voor het eerst begrijp ik wat een timeloop is. Ik merkte het toen ik deze startte, en ik kon het natuurlijk niet meer terugdraaien. Dus ging ik door de timeloop, en het was geen pretje. Het was letterlijk een loop waarin ik gevangen kwam want ik moest het doorwandelen, de consequentie, en min of meer afwachten wanneer de loop van herhaling zich zou aandienen. Ik zie min of meer hoe ik deze gecreeerd heb. Ik ben nog niet zeker van mezelf dat ik het ook ga voorkomen een volgende keer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in een timeloop te brengen terwijl ik ‘dacht’ dat ik deed wat het beste was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in deze timeloop nog meer timeloops te hebben gecreeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor de loop in de tijd die ergens gaat komen maar ik weet niet wanneer, als ik de timeloop heb gecreeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in plaats van een situatie te stoppen, deze situatie te hebben gerecreeert, waarin ik aan het recreeren ben in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de situatie eerst te stoppen, en hierna alsnog de situatie te recreeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet zeker van mezelf te zijn dat ik een volgende keer geen timeloop meer creeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom niemand me duidelijk heeft uitgelegd wat een timeloop is, en ondertussen niet echt te durven vragen wat een timeloop is aangezien iedereen erover praat alsof ie het wel weet, terwijl ik me nu ondertussen afvraag of ik misschien niet klaar was voor het antwoord en dus de vraag niet stelde.

Ik stel mezelf ten doel voorzichtig met mezelf te zijn en niet meer zomaar situaties in te stappen zonder vooraf heel goed in zelf te zien wat de gevolgen eventueel kunnen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en hierin tegelijkertijd de ander te grabbel te gooien in een timeloop door in situaties te stappen en te spreken zonder zorgvuldig in zelf te zien wat de gevolgen eventueel kunnen zijn van mijn handelen en spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zorgvuldigheid steeds te laten varen en te geloven iets te moeten doen en/of zeggen.

Ik stel mezelf ten doel vaker niets te doen en niets te zeggen, behalve in zelf zien, zelf vergeven, zelf corrigeren en mezelf  omarmen, ook letterlijk fysiek,  als het pijn doet wat ik in dit niets doen ervaar.

www.eqafe.com/free

—————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 226 – Vernieling van de Leefomgeving

Ik ga verder met de omstandigheden in de buurt.

Na het sneeuwballen gooien tegen huis en raam van de afgelopen week staat gisteren het andere groepje kinderen bij het huis. Ik kom aanlopen, en het begint weer, voordat ik iets gezegd heb, met een opmerking dat ze gewoon gaan voetballen hier. Ik antwoord niet zoveel, en ga naar binnen. Even later begint de ellende, waaruit blijkt dat ze met het andere groepje hebben gepraat. Er komen sneeuwballen tegen het raam, natte vieze sneeuw want het heeft geregend, en door de brievenbus. Hierbij doe ik de deur open en geef aan dat ik dit niet leuk vind. Het jongetje voor de deur zegt wederom, ik heb het niet gedaan. Ik doe de deur weer dicht en het wordt meer en meer. Lang en hard op de bel drukken, hele plakken sneeuw tegen huis en raam, gegil, gejoel, wegrennen en weer terug komen, ook sneeuw over de schutting (de konijntjes had ik al vast laten zitten voor de zekerheid). Dit gaat zo een half uurtje door zonder dat ik iets doe. Uiteindelijk loop ik naar de overburen om wat ondersteuning te vragen (een jong gezin met een man die leraar is) en ik zie dat de plantenbak ook is omgegooid. Dat blijken ze al te hebben gegeven, en de kinderen zijn weggestuurd. Overigens zijn ze pas weg gegaan na de 2e vraag van de man – naar de vrouw werd in eerste instantie ook niet geluisterd – met de opmerking dat als ze doorgaan, hij aan hun moeder gaat vragen of dit normaal gedrag is. We maken de afspraak dat als het weer gebeurt, ik aangeef aan de kids dat ik dit niet leuk vind, en er verder geen aandacht aan besteed. Ze geven hun telefoonnummer zodat ik ze kan bellen indien nodig zodat zij kunnen inspringen.

Wat me enorm dwars zit hierin, is de manier waarop er met elkaar en met de leefomgeving wordt omgegaan, totaal zonder respect en zorg. Het wordt door de kinderen gedaan, die overigens niet in deze straat wonen. Ze weten dus heel goed dat dit niet de bedoeling is – ze doen het niet in de buurt van hun eigen huis – en tevens hebben ze dus niet geleerd dat je dit ook niet doet ergens anders in de straat bij andere mensen.

Ik heb de buren gevraagd of het aan het huis ligt (het ligt aan een speeltuintje), wat niet het geval is. Ze waren hier in het begin aan het voetballen over de hele speeltuin en straat heen (het is een speeltuintje voor hele kleine kindjes), en de bal kwam steeds  bij de schutting, waarachter de konijntjes liepen. Dus ik vroeg ze wat op te letten met de bal, legde uit waarom, en gaf aan dat het geen plek is om te voetballen en dat verderop een voetbalveld is. En hierdoor is het begonnen. In plaats dat er geluisterd wordt naar een vraag om zorgzaamheid, wordt het erger en erger. En wat doet iedereen dus, zijn mond dicht houden. Vooral niet iets aangeven, want als je eenmaal opvalt, ben je de pineut en gebeurt het tegenovergestelde van wat je vraagt. In plaats van dat er samen gezorgd wordt voor een leefomgeving, wordt degene die iets vraagt uitgejouwd en belaagd en wordt de leefomgeving kapot gemaakt.

IngridB wees destijds erop dat de kids alleen maar willen voetballen en dat ze overal al worden weg gestuurd. Dat is een punt wat ik ook begrijp, en vanuit het gezichtspunt van de kinderen is dit natuurlijk het belangrijkste. Waar ik dan wellicht te weinig naar geluisterd heb in het begin en nu toch echt moet integreren in mijn benadering.

Het lijkt een klein onbeduidend voorbeeld, maar het is wat op grote schaal gebeurt. Hier zit meteen het volgende punt. Ik zie het direct in deze hele kleine voorbeelden, maar als ik dit benoem, moet het eerst in het fysiek worden uitvergroot voordat het blijkbaar zichtbaar wordt voor een ander. Dus moet ik het laten gaan met het risico dat er eerst echt iets kapot wordt gemaakt. Met name het kapot maken van planten vind ik niet leuk. Dieren kan ik al helemaal het risico niet laten lopen, met als gevolg dat ik de dieren dus vaker vast moet zetten voor hun eigen veiligheid. Ik kan er niet op vertrouwen dat de dieren hier veilig zitten. 1x een daad in bezetenheid kan een klein dier als een konijn doden, ook al is het niet direct op het dier gericht (en zelfs hier vertrouw ik niet op, het kan maar zo wel op het dier gericht zijn).

We hebben het nu over kinderen van 10-12 jaar en ik zie dat het redelijk onschuldig blijft. En feitelijk komt het overeen met het kattenkwaad wat ik zelf heb uitgehaald vroeger. Als we dit uitvergroten kan het natuurlijk leiden tot aanvallen op mensen en werkelijk vernielen van huis, plant en dier.

Bij mij roept het angst op. En vooral boosheid. Boosheid dat ik het kwetsbare leven moet verbergen achter grote schuttingen. En dat is ook wat iedereen hier doet in het dorp. Iedereen heeft dieren en tuintjes, en alles is afgeschermd. Ik heb weinig ruimte om het af te schermen dus als ik iets van groen wil, moet het in het openbaar.

Tevens ben ik boos op mezelf. Dat ik er vanuit ben gegaan dat het wel zou lukken hier. Dat ik er voldoende aan heb om zo weinig groen om me heen te hebben. Dat ik het gewoon rondom het huis doe waar iedereen het kan zien. Dat ik mezelf gewoon uit de groene leefomgeving gehaald heb zonder werkelijk in te zien wat dit inhoudt voor mezelf.

Feitelijk is dit waar ik al jaren bang voor ben en wat me al jaren pijn doet. De onverschilligheid van de mens ten opzichte van het kwetsbare leven, van leven ansich. En de angst om hierin op te staan. En als ik dit doe, het tegenovergestelde effect te krijgen. Wat ook komt doordat ik nog opsta in angst. En doordat ik het feitelijk te belachelijk voor woorden vind om hier iets van te moeten zeggen. Dat dit niet gewoon gedaan wordt, dat er niet gewoon gezorgd wordt voor de leefomgeving en het leven hierin. Hierin ligt mijn onverschilligheid ten opzichte van leven, in dit geval van kinderen die iets blijkbaar niet geleerd hebben. Ik ben niet werkelijk bereid hierin richting te geven en vind dat iedereen dat maar zelf moet doen.

Dit is heel in het klein wat er heel in het groot gaande is in de wereld. De mens maakt het leven kapot ten behoeve van een verlangen in zelfinteresse. En dit is waarom ik sta voor een gelijk geld kapitalisme waarin een ieder gelijk wordt benaderd en gelijke kansen heeft, en waarin gezorgd wordt voor al het leven – mens, dier, plant, aarde – van jezelf, maar ook van een ander. Waarin kinderen opgroeien in deze zorg, en deze zorg dus zelf zullen voortzetten omdat ze dit zo geleerd hebben. Zodat we niet meer in de angst hoeven te leven welke ik, en met mij iedereen, elke dag ervaar, voor de vernieling en desinteresse van de mens, welke in ieder mens aanwezig is, en hierin weer de angst voor de gevolgen als je hierin opstaat en er iets van zegt.

Ik huil om de desinteresse, om de waanzin en bezetenheid in de kinderen dus in de mens, om het lijden van plant en dier, om mezelf in een ervaring van onmacht, om de totale destructie van het leven op aarde en om het gemis van zelfrespect en zelfdirectie in de mens als in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb volledig verlamd van angst te geraken en ernaar neig het allemaal over me heen te laten komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb voor de diertjes waarvoor ik verantwoordelijk ben op te staan maar niet voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de diertjes nodig te hebben om op te staan voor de zorg voor de leefomgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de diertjes te gebruiken als reden om aan te duiden waarom er niet zo omgegaan kan worden met de leefomgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf geen reden genoeg te vinden om op te staan als ik iets vervelend vind, en ernaar te neigen zolang mogelijk hiermee te wachten, en door het gedrag van een caviaatje erop gewezen te moeten worden dat ik iets moet doen, dat ik richting moet geven aan mezelf in deze situatie en dat deze situatie niet uit ziochzelf stopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb doodsangst te ervaren, welke lijkt op doodsangst om iets te zeggen van deze situatie tegen de ouders van de kinderen, aangezien zij degenen zijn die de kinderen richting kunnen geven, in plaats van in te zien dat het doodsangst is om mezelf die niets doet in deze situatie, waarin ik angst ervaar dat het niet stopt, dat het erger en erger wordt en dat niemand iets doet, totdat de dood (van plant of dier) erop volgt en dat ik dit toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zoveel begrip te hebben voor ieders uitgangspunt in deze situatie, waardoor ik ernaar neig om niets te zeggen tegen bijvoorbeeld de ouders, aangezien het niet mijn bedoeling is dat kinderen gestraft worden maar wel dat dit gedrag gestopt en gecorrigeerd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat in begrip alles zich oplost, waardoor ik zelf niets doe behalve begrijpen wat er gebeurt, ondertussen niet begrijpende waarom niemand dit stopt, in plaats van in te zien dat ik degenen ben die het moet en kan stoppen, of in ieder geval het begin kan maken hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben iets te doen wat niet  in de haak is als ik met de ouders ga praten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben dat ik de kinderen verraad als ik met de ouders ga praten, waardoor ik de verantwoordelijkheid van de correctie op mij eigen schouders haal en probeer de kinderen rechtstreeks te corrigeren hier aan huis, wat niet lukt, dat is gebleken, het wordt alleen maar erger.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor de ouders en voor de reactie van de ouders die eventueel de kinderen gaan verdedigen en mij gaan aanvallen en hierin de kinderen tegen mij opzetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hele dag in verlamming op de bank te zitten in de wetenschap dat ik later op de dag naqar de ouders van de kinderen ga, en mezelf bijna niet tot de werkzaamheden kan zetten die vandaag gedaan moeten worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier niets te ervaren in mezelf, geen richting, geen zelfbeweging, geen zelfdirectie, en dit richting geven in/als/van mezelf puur moet doen op het zien wat het caviaatje laat zien wat het gevolg is als ik niets doe, en dit niet kan en mag laten gebeuren, maar nog steeds het liefst te willen blijven zitten waar ik zit en ik verroer me niet, zodat ze hopenlijk een keer stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zoveel angst te ervaren dat ik denk en geloof dat het beter is niets te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een onverschilligheid te creeren en ervaren naar de kinderen toe, welke voorkomt uit de angst en een niet-weten hoe mezelf en hierin de ander als de kids richting te geven en te stoppen in onacceptabel gedrag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd deze angst en niet-weten op de achtergrond te ervaren, ook als ik de kinderen wel corrigeer, waardoor ik er altijd vanuit ga dat er niet geluisterd wordt, dat het overbodig en overdreven is wat ik zeg en dat ik een mierenneuker ben, in plaats van in te zien dat ik hetgeen gecorrigeerd dient te worden, al in de kleinste details waarneem, waarin de meesten het nog wegwuiven en mij er dus op aan vallen dat ik loop te zeuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf erop aan te vallen dat ik loop te zeuren en hierin mezelf wegwuif als wat ik zie dat het beste is, aangezien ik het direct zie in het kleinste detail in gedrag, welke direct gecorrigeerd dient te worden waardoor de grootste problemen voorkomen kunnen worden, maar waar ik nooit in opgestaan ben aangezien niemand dit doet, en als ik het wel doe, dit werd weggewoven als Ingrid die altijd zo moeilijk doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik degene ben die altijd zo moeilijk doet, en hierin een angst en twijfel gecreeerd heb om een kiem van problemen te benoemen, waarin ik vervolgens wordt weggewoven dus weggevaagd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo vaag te zijn geworden doordat ik mezelf heb laten wegwuiven en wegvagen en hierin ben gaan meedoen naar mezelf toe, als gemakkelijkste weg door niet op te hoeven staan en dus geen conflict als frictie te creerenh in de buitenwereld, maar in plaats hiervan constant conflict als frictie in de binnenwereld in mezelf te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in tweeen te splitsen ten behoeve van de lieve vrede.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan conflict.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te hekelen door me te laten leiden door mijn eigen hekel aan conflict.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin een hekel te hebben gecreeerd aan opstaan in mezelf welke zich weerspiegelt in het hekel hebben aan opstaan in de ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het liefst de hele dag in bed te blijven liggen in plaats van op te staan in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in de ochtend uit bed te moeten hijsen door deze constante angst en hekel op de achtergrond, welke hier zo duidelijk wordt in dit huisje dat ik het niet meer zo kan laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het als totaal onnatuurlijk te ervaren om op te staan in mezelf en hier iets van te gaan zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom ik hier iets van moet zeggen, waarom de kinderen zichzelf niet corrigeren terwijl zo overduidelijk is dat ze onacceptabel gedrag vertonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom mensen zichzelf niet corrigeren, in plaats van in te zien dat de meeste mensen deze ervaring van onnatuurlijkheid en verlamming in zich hebben en dus niet weten en ervaren dat en hoe het anders moet of kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken, geloven en ervaren dat ik iets vreselijks ga doen als ik er iets van zeg tegen de ouders, in plaats van in te zien dat richting geven in deze situatie voor iedereen het beste is, ook als het niet direct gezien en/of ervaren wordt door iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zien wat er gebeurt als ik geen richting geef en bezeten gedrag stop, dan wordt het van kwaad tot erger totdat er echt slachtoffers vallen en de correctie alleen maar lastiger en vervelender is en tevens levens heeft gekost, zoals het al miljoenen levens heeft gekost op aarde, en hierin geen richting te geven aan mezelf in bezeten gedrag in/als het bewustzijn in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten of ik nu juist met de ouders moet gaan praten of dat ik alleen het bezeten gedrag in/als angst in mezelf vergeef en corrigeer en voor mezelf en tevens eventueel aan de kinderen aangeef dat als er nog 1x zoiets gebeurt, ik met hun ouders ga praten en dat we dit anders op gaan lossen.

Ik realiseer me dat de enige weg tot correctie het door de angst heen wandelen is en de correctie in het fysiek toe te passen.

Ik realiseer me dat de angst die ik ervaar mezelf niet ten dienste staat, maar is opgebouwd door een leven in angst waarin ik niet ben opgestaan en door vele levens voor mij waarin men niet is opgestaan, waardoor de angst zich geaccumuleerd heeft tot een levensgrote verlamming welke natuurlijk aanvoelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een levensgrote verlamming als mijn eigen natuur aan te nemen, in plaats van in te zien dat dit het geest bewustzijn systeem is die de macht over mij heeft genomen in/als angst, welke ik heb toegestaan maar waarvan ik niet eens meer zie dat ik dit heb toegestaan, aangezien ik het geworden ben.

Na cross-referentie in de Nederlandse groep wordt me duidelijk dat ik voorlopig niet met ouders ga praten.

Ik stel mezelf ten doel mijn eigen angsten te stoppen en de gevolgen van beslissingen in het verleden onder ogen te zien, zelf te vergeven en corrigeren, zodat ik uiteindelijk zonder angst en voorprogrammering tot nieuwe beslissingen kan komen.

Ik stel mezelf ten doel alle facetten in overweging te nemen, ook het belang vanuit het gezichtspunt van de kinderen, en hierin te zien of we op een gegeven moment tot een afspraak kunnen komen waarin zij ruimte hebben om te voetballen en ik niet tolereer dat er iets vernield wordt, maar hier niet van tevoren angstig over ga zitten doen zonder dat er werkelijk iets gebeurt.

Ik stel mezelf ten doel de konijntjes vast te zetten in hun hokken als ik een risico zie van bijvoorbeeld een voetbal op hun hoofd, en de konijntjes vrij te laten als het rustig is in de omgeving.

Ik stel mezelf ten doel een risico van een eventueel kapot gaan van een plantje mee te nemen in mijn beslissing welke plant te kopen maar hierdoor niet mijn plezier weg te laten nemen in het inrichten van het tuintje.

Ik stel mezelf ten doel verder te wandelen in dit proces van het inzien, stoppen, zelfvergeven en corrigeren van het bezeten gedrag in mezelf ten aanzien van angst voor vernieling van de leefomgeving.

Ik stel mezelf ten doel om in geval van twijfel ten aanzien van het nemen van een beslissing, de tijd te nemen om alle facetten in te zien, en hierin, indien nodig, cross-referentie en/of ondersteuning te vragen aan mensen die met gezond verstand in de situatie kunnen zien, zoals in deze situatie bijvoorbeeld de overburen, of  in de Nederlandse groep.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het creeren van verdriet in mezelf door te stoppen met haasten en mezelf opjagen vanuit een startpunt van angst in het nemen van belangrijke beslissingen.

—————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 225 – Omarmen

Er komen wel onderwerpen naar voren, grote onderwerpen, maar ik krijg er niet echt iets over geschreven en ik wil er ook even niets over schrijven. De onderwerpen die spelen zijn ‘goed en fout’ en ‘persoonlijk nemen is persoonlijk maken’.

Ik ervaar weerstand bij het toepassen van zelfvergevingen, en er komt verdriet op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren op het toepassen van zelfvergevingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij de weerstand die opkomt op het toepassen van zelfvergevingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb even niets te willen schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet leuk te vinden omdat ik met gespleten tong praat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf steeds van alles fout te zien doen en dit niet leuk te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te blijven nemen dat en als ik iets fout doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te blijven nemen als en dat ik met gespleten tong geproken heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb fout doen kan zien als verkeerd doen, maar het dan nog niet leuk te vinden, maar al wel meer ruimte te ervaren en ook een mogelijkheid ervaar om mezelf te veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf dus vast te zetten in het goed-fout plaatje waarin ik geloof dat ik mezelf niet kan en mag veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het stom te vinden als en dat ik dingen verkeerd doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik lelijk doe als ik iets verkeerd doe en in dit kwalijk nemen mezelf vast te houden in het verkeerd doen en dus lelijk doen, waardoor ik opnieuw iets verkeerd doe en dus lelijk doe, en dit mezelf opnieuw kwalijk neem, etc.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het nog steeds persoonlijk te zien dat ik iets verkeerd doe, want ik doe het toch verkeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik ben wie ik geworden ben, in plaats van in te zien dat wie ik geworden ben gekeerd dus verkeerd is in de geest, waardoor ik mezelf gekeerd als verkeerd uitdruk, welke ik kan zelfvergeven en corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het zoveel werk te vinden om alles in mezelf te stoppen en keren waarin geen einde in zicht is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het zoveel werk te vinden doordat er geen einde in zicht is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een hoeveelheid werk af te stemmen op het wel of niet zien van een einde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van het zien van een einde, en dus mezelf te laten bepalen door de dood als einde dus door de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen en het rustig aan te doen met, in en als mezelf, zodat ik heel rustig voortbeweeg, in geduld met mezelf, en mezelf niet vastzet in weerstand naar mezelf en het proces.

Ik stel mezelf ten doel in mezelf te zien en heel dicht bij mezelf te blijven als en wanneer ik met gespleten tong praat, zodat ik mezelf in de hele kleine dingen kan vergeven en corrigeren, heel langzaam, heel stil in mezelf, zodat ik mezelf weer leuk kan gaan vinden en aardig word.

————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 224 – ‘Gezondheid’ in een Gelijk Geld Kapitalisme – De Keuringsraad

Het Probleem:

De Keuringsraad (naam laat ik buiten beschouwing) houdt toezicht op publieksreclame voor zelfzorggeneesmiddelen, medische (zelfzorg)hulpmiddelen en gezondheidsproducten.

Dit gegeven op zich is niet een probleem; het startpunt van de keuringsraad is het probleem. Het startpunt zijn de wetenschappelijke onderzoeken die gedaan zijn op het gebied van de werking van het fysiek in de reguliere geneeskunde en het ontstaan van ziektes hierin, waarin zo weinig bekend is over hoe het fysiek werkelijk in elkaar zit en hoe het geest bewustzijn systeem op het moment de bepalende factor is in de werking van het fysiek. De oplossingen in de reguliere geneeskunde bestaan onder andere uit het toepassen van  medicijnen op de symptomen die het lichaam afgeeft als gevolg van totale onderdrukking door het geest bewustzijn systeem, waarin geprobeerd wordt deze symptomen te stoppen, wat inhoudt dat ze weggedrukt worden, terug het systeem in zoals we op dit moment bestaan in/als ons fysiek. Wat er vervolgens met deze symptomen gebeurt, wordt wederom onderdrukt met een ander zogenaamd medicijn, die ook dit symptoom weer probeert te onderdrukken, enzovoort. Alles wordt dus onderdrukt/weggedrukt/weggestopt zonder de werkelijke oorzaak in te zien en te stoppen, en het fysiek probeert met het beetje levenskracht wat het nog heeft, hier weer een balans in te vinden. Totdat het op is en we dood gaan.

Dan zijn er tegenwoordig wat middelen op werking onderzocht die niet de symptomen onderdrukken in het fysiek, bijvoorbeeld de kruiden of bijvoorbeeld mineraalverbindingen. Als van deze middelen de werking kan worden aangetoond met de onderzoeksmogelijkheden die er op dit moment zijn, wordt het product zogezegd goedgekeurd. Een heleboel geschikte middelen vallen hier buiten de boot en moeten dus van de markt af, omdat er geen geld is om de onderzoeken uit te voeren of omdat de onderzoeken niet toereikend zijn om de werking van de producten aan te tonen, aangezien de producten geen symptoom onderdrukken maar bijvoorbeeld de balans in een fysiek herstellen of een orgaan beter laten functioneren en zelfs tegelijkertijd een opening geven om een oorzaak in het geest bewustzijn systeem in te gaan zien (of dit werkelijk wordt ingezien hangt af van de mens zelf). Maar hoe is dit te onderzoeken?

Vervolgens mogen er van de middelen die wel goed gekeurd zijn, geen zogenaamde ‘medische claims’ meer genoemd worden, wat bijvoorbeeld zou zijn ‘werkt tegen blaasontsteking’. Om een voorbeeld te geven, van een anti-biotica wordt gezegd dat het de blaasontsteking kan genezen, wat vaak niet zo is want er is veel meer aan de hand dan alleen die bacterie in de blaas, en bovendien pakt de probiotica maar een bepaalde bacterie aan en doodt al het andere leven eromheen, waardoor het fysiek uit balans wordt gebracht en er al snel opnieuw een blaasontsteking kan ontstaan of zelfs blijft bestaan zolang het afweersysteem niet optimaal werkt. Een colloidaal zilverwater – ik noem dit product weer als voorbeeld – doodt alle bacterien, virussen en schimmels effectief zonder het omliggende leven aan te tasten, waarin het afweersysteem ruimte krijgt om zich weer op herstel van de balans in het fysiek te richten. Maar, van colloidaal zilverwater mag niet gezegd worden dat bijvoorbeeld een blaasontsteking kan stoppen. En waarom niet? Het werkt beter dan een regulier medicijn, maar het mag niet als zodanig op de markt worden gebracht. Hierin wordt de medische wetenschap nog steeds als alwetend orgaan gezien, ook al is het falen aan alle kanten zichtbaar. Waarin de farmacie het grote geld wat hierin omgaat, in handen houdt.

En de Keuringsraad gebruikt dit, de medische wetenschap en de regels van de farmacie, als startpunt.

Is dit het beste voor de fysieke gesteldheid van alle mensen? Absoluut niet. Er is nog steeds geen informatie beschikbaar over hoe de eigen fysieke gesteldheid in balans te houden of eigenlijk weer beter te maken dus te veranderen, want de balans die er is stelt niet zoveel meer voor. De informatie die er is mag niet meer geschreven worden bij het product wat verkocht wordt. Staat er ‘per ongeluk’ wel een medische claim vermeld bij een product, dus stel dat iemand het in zijn winkeltje zou wagen om bij een fles van goede kwaliteit colloidaal zilverwater te zetten ‘ondersteunt in het stoppen van de blaasontsteking’, en de keuringsraad ziet dit, dan komt er (na eenmalig een officiele schriftelijke waarschuwing) een boete van 30.000 euro. 1 of 2 of 3x zo’n boete en je kunt je winkeltje sluiten, afhankelijk van hoeveel financiele reserves er zijn.

Nu is het niet zo dat ik een voorstander ben om allerlei medische claims aan een product te gaan plakken en dan maar met colloidaal zilverwater de blaasontsteking te stoppen en vrolijk door te leven alsof er niets aan de hand is. Daarbij mag er wel iets bij het product worden geschreven als ‘ondersteunt de blaas’, wat op zichzelf voldoende is. Verder moet in zelf gezien gaan worden wat er aan de blaasontsteking ten grondslag ligt, hoe inderdaad de blaas ondersteund kan worden, hoe de persoon waarvan de blaas is, zichzelf kan ondersteunen waarin de persoon – naast de fysieke verzorging – bijvoorbeeld in zelf kan gaan zien waarom hij/zij zo pisnijdig is dat er een ontsteking in de blaas ontstaat, om maar een mogelijk gerelateerd geest-bewustzijn patroon te benoemen.

Wat het probleem is, is de onderdrukkende functie met een dreiging met geldboetes die de Keuringsraad nu heeft aangenomen, zonder enige kennis van hoe het fysiek werkelijk functioneert, waarin duidelijk wordt dat de Keuringsdienst  slechts een orgaan is die een wet uitvoert zonder te weten wat die wet inhoudt, dus zonder hierin verantwoordelijkheid te nemen voor het werk wat wordt uitgevoerd als wat het beste is voor alle leven – in dit geval werkelijke ondersteuning van de fysieke gesteldheid van de medemens – maar slechts iets uitvoert omdat dit zo wordt opgedragen en het hiermee geld verdient, waarvan degenen die het uitvoeren kunnen eten en waarvan het grootste gedeelte van het geld opnieuw in handen komt van …van welk machtsbolwerk? Het wordt in ieder geval niet ingezet ter ondersteuning van de fysieke gesteldheid van de mens.

De Oplossing:

De keuringsdienst krijgt een ondersteunende functie die helpt de winkelier de juiste informatie te verstrekken zodat deze de mensen in de winkel weer kan ondersteunen, zonder dreiging van geldboetes, en hierin ondersteunt totdat de winkel op orde is. In eerste instantie moet de winkel dan voldoen aan de wetgeving.

Duidelijk is dat de hele wetgeving gebaseerd is op een niet-weten en onkunde aangaande de werking van het fysiek. Dus de wetgeving moet worden aangepast. Er wordt met elkaar ruimte, tijd en geld beschikbaar gemaakt om te onderzoeken hoe het fysiek werkelijk functioneert, wat een oplossing is op lange termijn, wat een oplossing is welke nodig is als overgang, als brug, van de erbarmelijke fysieke omstandigheden waarin ons fysiek gesteld is, tot een functioneren in/als Leven, dus in balans als wat het beste is voor alle leven, en hoe dit te communiceren met de medemens.

Hierin is een samenwerking nodig van de medische wetenschap zoals die nu bestaat, met de mensen die ervaring, onderzoek en kunde hebben opgedaan op het gebied van de natuurgeneeskunde in de brede zin.

Tevens dient de werking en hiermee de invloed van het geest bewustzijn systeem op het fysiek (verder) te worden onderzocht en geintegreerd in de zogenaamde gezondheidszorg. Er is dus veel onderwijs en nieuw onderzoek nodig, welke beschikbaar is en komt bij Desteni maar welke nog zeer uitgebreid dient te worden verspreid en toegepast door ieder individu die hierin op wil staan.

De winkels krijgen een ondersteunende functie, waarin producten worden verkocht met de beste kwaliteit die de fysieke gesteldheid van de mens ondersteunen, zodat de mens die met een vraag komt, niet in twijfel gebracht wordt door de veelheid aan producten met een onderling kwaliteitsverschil. Hierin krijgt de mens met de vraag een duidelijk antwoord en product aangeboden, indien mogelijk, en indien dit niet mogelijk is wordt de mens met de vraag doorverwezen naar iemand die wel een passend antwoord en eventueel product kan geven.

Tevens kan de winkel een advies en opleidingsfunctie hebben ten aanzien van de werking en invloed van het geest bewustzijn systeem op de fysieke gesteldheid van de mens.

De winkel staat dus ten dienste van wat het beste is voor Alle leven en hierin de fysieke gesteldheid van de mens. Bij de producten die worden geleverd, wordt de inhoud van het product zo samengesteld als wat het beste is voor alle leven, dus de producten worden gemaakt op een manier waarin de balans tussen plant, dier, aarde en water in overweging wordt genomen en er geen roofbouw gepleegd wordt op de inhoudsstoffen ten behoeve van de ‘gezondheid van de mens’. De fysieke gesteldheid van al het leven wordt in overweging genomen en in eenheid en gelijkheid benaderd, en hierin wordt gezien wat er nodig is en wat er mogelijk is ter ondersteuning van elkaar, in wat het beste is voor ieders fysieke gesteldheid en ieders leefomstandigheden.

De Beloning:

Individueel:

Duidelijkheid en ondersteuning in de fysieke gesteldheid van een ieder, waarin de mens naar een winkel kan lopen in vertrouwen dat daar het best mogelijke advies en de best mogelijke ondersteuning gegeven wordt, zonder bang te hoeven zijn teveel te betalen, iets te kopen wat niet werkt of met een kluitje in het riet gestuurd te worden.

Dit is overigens mijn individuele doel welke ik zoveel als mogelijk toepas in de winkel waar ik werk op dit moment binnen een nog ongelijk geldsysteem, waarin ik tevens rekening dien te houden met wetgevingen, keuringsdiensten en commerciele oogpunten die niet het beste zijn voor iedereen maar die nog wel van kracht zijn. Zoveel als mogelijk werk ik in/vanuit het startpunt alsof we bestaan in een Gelijk Geld Kapitalisme waarin de mens die komt met een vraag, zo goed als mogelijk is op dit moment, ondersteund en geadviseerd wordt.

Eindelijk Inzicht in Zelf en in hoe we functioneren als mens, waarin we zelf de leiding terug kunnen nemen over onze fysieke gesteldheid en onszelf hierin meer en meer richting kunnen gaan geven, wat zal resulteren op langere termijn in een algehele verbetering van de fysieke gesteldheid en dus het fysieke leven.

Het stoppen van de ANGST voor ziekte als iets wat ons overkomt in een GELOOF hier zelf geen invloed op te hebben.

Het stoppen met zien van ziekte zien als iets wat vermeden, verborgen en onderdrukt moet worden en in plaats hiervan ziekte te zien als een Signaal van het Fysiek dat we onszelf dienen te Veranderen van Ongelijkheid en Afscheiding van Zelf als Leven en hierin dus van Alle Leven, naar Gelijkheid en Eenheid in Zelf als Leven en hierin als Alle Leven, welk proces begint bij/in/als Zelf.

Globaal:

Fysieke Gesteldheid in Optimale Balans en Samenwerking van Mens, Dier, Plant, Aarde, Water, waarin Iedere Levensvorm elkaar Ondersteunt in wat het Beste is voor Alle Fysieke Leven op Aarde aangezien een ieder die Hierin Opstaat in Zelf, Direct zorgt voor het Leven zonder hiertoe gedwongen te worden door een wetgeving, maar zichzelf Richting kan geven met Duidelijke Instructies als Wat Het Beste is voor Alle Leven inclusief Zelf, waarin Ondersteuning Aanwezig is om dit uit te voeren.

 The tools are specific to assist with those willing to become effective to be able to work together — I do not have time to “teach” directly — I only work with those that show they can learn from any material relevant to show that they will apply themselves with discipline and without the programmed ego responses — thus–there are many I am working with — All the questions relevant are already answered — When you are ready and willing, as in directive will — we will work together – It is about being able to follow instructions so that one can show that instructions are enough as that way we will change the world — because we have shown that we are able to do what is best for all based on instructions only –that is individuality – the I am is not individuality — it is just a few programs that run amok while parasiting on life – if one are able to spend one day watching people leave their bodies on the other side, one will see why it is useless to be Who I am — but one may not see it till one actually live it –thus all there will ever be, is instructions –because only ONE that truly is without ego can follow instructions and do not need anything else (Bernard Poolman)

*

A child come into this world and follow instructions –unfortunately the instructors do not instruct what is best for all and thus the child become what they are taught — unable to be part of one body of life as equals — thus–it is important to first unconditionally unlearn what has been accepted as reality to be able to recreate self to what is best for reality — that is how one become one and equal with what is real as only what is best is real — there will never be leaders or anyone to be followed –only instructions to build inner structure with  (Bernard Poolman)

*

Health Crisis due to Human Environmental intervention will END in an Equal Money Capitalism – Day 281

Water Crisis Will End in an Equal Money Capitalism – Day 278

Economist’s Journey to Life

————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 223 – Pesten en Kattenkwaad

Ik heb niet zoveel kattenkwaad uitgehaald, en ook niet zoveel andere kinderen gepest vroeger, en ik ben zelf zelden gepest door andere kinderen. Eigenlijk kan ik me van beiden (het kattenkwaad uithalen en het pesten van een ander) allebei 1 voorval herinneren, welke zich wel meerdere ‘malen’ herhaald heeft. Ik zie nu pas, nu ik zelf af en toe een pesten en kattenkwaad ervaar van een groepje jongens in de buurt, wat een enorme invloed pesten en kattenkwaad heeft, hoe vervelend het is en hoe gemeen en destructief en zelfingenomen het is. Hierin is het pesten en kattenkwaad minimaal, maar desondanks voldoende als triggerpunt voor het oproepen van een ervaring van angst en onveiligheid en verdriet in mezelf. Dus, eerst zelfvergevingen op het pesten en kattenkwaad uithalen wat ik zelf gedaan heb als kind. Hoe klein ook, het startpunt is gelijk aan het pesten en vernielen op grote schaal, namelijk een ongelijk opstellen ten opzichte van een ander en ten opzichte van de omgeving; ten opzichte van leven in gelijkheid.

Pesten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb samen met een groepje andere meisjes 1 meisje te pesten op de middelbare school door mee te lachen met het groepje welke bij het ene meisje de tas van het achterrekje van de fiets trapte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de juffrouw, die het pesten probeerde te corrigeren en te stoppen, belachelijk te maken door te lachen en te schamperen over de woorden die zij daarvoor koos.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de woorden van de juffrouw nog steeds in mijn hoofd te hebben, waarin ze zegt “1 wesp doet niet zoveel kwaad, maar als er een zwerm wespen komt wordt het vervelend”, waarin ik zie wat ze probeert te zeggen over het aanvallen met een hele groep tegenover 1 persoon, waarin die ene persoon geen schijn van kans maakt, maar waar ik tevens zie dat het verder gaat, dat uberhaupt het pesten, ook van 1 persoon, geen leuke bezigheid is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mee te doen met het pesten van het ene meisje omdat ik me onmachtig voelde tegenover het gezelschap van het ene meisje waarin ik ervoer alsof dit me was opgedrongen terwijl ik dat helemaal niet wilde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me vastgeklikt te voelen aan dat ene meisje, doordat mensen in de omgeving beslissingen namen bijvoorbeeld over teamplaatsing in korfbal, dat ik maar in een ander team moest dan ik eigenlijk zou willen zodat het ene meisje en ik bij elkaar zaten, terwijl ik helemaal niet met haar wilde zijn en liever in het andere team geplaatst wilde worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in mijn plezier te laten bepalen door het gezelschap waarmee ik ergens ben en geplaatst wordt, en hierin onmacht ervaar als afhankelijk van het gezelschap waar ik mee ben, met als gevolg dat ik mee ga doen met het ene meisje pesten om ‘van haar af te komen’, terwijl ik op andere momenten weleens bij haar thuis kwam en me hier hypocriet onder voelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf een hypocriet te voelen door niet eerlijk en niet zelfeerlijk te zijn in mijn gedrag en houding tegenover het ene meisje en tegenover mezelf en tegenover de hele omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niets te begrijpen van hoe een andere vriendin het ene moment het meisje kon pesten en het volgende moment vrolijk thuis kwam bij het meisje en haar om gunsten vroeg als haar dat uitkwam, zonder hier blijkbaar last van te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm bedrukt te hebben gevoeld in deze situatie van vastzitten in een zogenaamde geplaatste vriendschap omdat we toevallig naar dezelfde school gaan en dezelfde sport doen, en hierdoor aan elkaar gekoppeld worden zonder ons te vragen wat wij willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iets te willen of iets niet te willen ten aanzien van dit meisje, in plaats van gewoon als het uitkomt, met haar samen te zijn en de praktische bezigheden te delen, en er verder geen waarde aan te hechten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te hechten in/als bewustzijn door waarde te hechten aan het feit dat het meisje en ik steeds bij elkaar geplaatst werden terwijl ik dat niet wilde, ik wilde iets anders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het meisje er de schuld van te geven en er de reden van te laten zijn dat ik niet was op de plek en met mensen met wie ik wilde zijn en hierin altijd een ervaring gehad te hebben van iets te missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te ervaren en geloven dat ik iets mis buiten mijzelf, in plaats van in te zien dat ik mezelf miste in het contact met het meisje, waarin ik zelf wegging van mezelf en opgeslokt werd in geloof in de waarde van dit contact in/als bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan pesten en het flauw en vervelend en pijnlijk te vinden zonder enig doel behalve je beter voelen over de rug van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me onveilig, angstig en verdrietig te voelen als ik, hoe klein ook, gepest wordt.

Kattenkwaad:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb met een groepje meisjes kattenkwaad uit te halen en 1x zover te gaan dat we hondenpoep door een brievenbus hebben gegooid en een vies prutje bij iemand tegen het raam hebben gegooid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eigenlijk echt niet gezien en gepakt te willen worden door de mensen bij wie we dit deden, wat aangeeft dat ik dus niet in/als mijn daden kon staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren gepakt en/of gezien te worden bij het uitvoeren van kattenkwaad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eigenlijk niet te weten waarom ik dit kattenkwaad uithaalde samen met de andere meisjes, behalve dat er 1 meisje bij was met wie ik graag vriendinnen wilde zijn en wie dat ook wel was, als we een keer samen waren, maar wie er vrijwel nooit bij was/wie vrijwel nooit tijd had of zoiets om samen te spelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ander meisje, met wie ik vaak speelde,  een keer te verraden door niet op een afspraak te komen, om met dit ene meisje die ene keer te kunnen spelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hier dus weer hetzelfde punt tegen te komen, het willen zijn met een bepaald persoon bij wie ik het gevoel heb dat ik daar moet wezen, dat ikzelf met een ander meisje niet genoeg of voldoende ben, dat ik aan haar vastzit en dat ik iets mis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn hele leven druk te zijn geweest met het proberen te zijn op de juiste plek bij de juiste mensen waarin ik geloof dat er juiste mensen en juiste plekken bestaan, in plaats van in te zien dat ik in mezelf altijd op de juiste plek en met het juiste mens ben, en als ik dit niet zo ervaar, ik mezelf heb afgescheiden van een aspect en een plek in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan het uithalen van kattenkwaad, en het irritante uitlokkerij te vinden om energie als een lekker gevoel in zelf te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me onveilig en angstig te voelen als er kattenkwaad wordt uitgehaald rondom het huis, waarin ik een angst ervaar te worden gepest als ik iets van het kattenkwaad zeg, wat ook gebeurt en waarin mijn angst dus wordt bevestigd als zijnde waar.

Ik stel mezelf ten doel de afscheiding van mezelf te stoppen en zodra ik een niet-op-de-juiste-plek-en-met-de-juiste-mens ervaring heb, ik in mezelf zie waarvan ik me heb afgescheiden in mezelf, zodat ik hier zelfvergevingen op toekan passen en mezelf kan corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in mezelf waarom ik geloof niet voldoende te zijn in mezelf als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel in te zien hoe ik zelf in/als bewustzijn anderen en mezelf pest en trigger, zodat ik dit kan stoppen in mezelf en – ook in mijn geest bewustzijn systeem – niet een ander en/of mezelf aandoe wat ik zelf niet wil worden aangedaan door een ander en/of mezelf als de ander is de mind.

Zelfvergevingen op de ervaring van gepest worden:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me verdrietig te voelen door het feit dat ik gepest wordt door een groepje jongens terwijl ik alleen maar vraag of ze willen stoppen met sneeuwballen gooien rechtstreeks tegen het raam, wat ze doen maar wat wel voldoende is om me later te gaan treiteren als ik ze op straat weer tegenkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de kinderen te willen corrigeren op straat en ze laten inzien dat ze gewoon gedag kunnen zeggen, verder niets, en dat treiterig gedrag echt niet tof is, in plaats van in te zien dat ze mij niet zullen horen, dat ik geen persoon ben die invloed heeft op hun gedrag behalve als het rechtstreeks het huis betreft waar ik in woon, aangezien ze dat kunnen inzien en kunnen stoppen in zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het zat te zijn dat rondom het huis er om de zoveel weken gedoe is door weer een ander groepje jongens die dan weer een voetbal, dan weer vuurwerk en dan weer sneeuwballen op het huis afvuren zonder door te hebben wat ze doen, en als ik ze vraag te stoppen, mij meteen het mikpunt maken van hun verveling.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb schijtziek te worden van het treiterige gedrag van de groepjes jongens, die me op zo’n jonge leeftijd al denigrerend en seksistisch benaderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gekleineerd te voelen door een groepjes kleine jongens die me denigrerend en seksistisch benaderen, waarvan ik geloof dat als een man zijn hoofd buiten de deur zou steken hier, het gedrag in 1 keer zou veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het gedrag van de jongens komt doordat ik een vrouw ben, in plaats van in te zien dat hun gedrag wel anders is naar een vrouw dan naar een man, maar dat dit niets over mij zegt als vrouw maar dat dit laat zien hoe het geest bewustzijn systeem geprogrammeerd is ten opzichte van de vrouw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te vragen waarom die kids niet gecorrigeerd worden door iemand die hiervoor de plek heeft ten opzichte van deze kids.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te ergeren dat de jongens niet gecorrigeerd worden, in plaats van in te zien dat ik alleen mezelf kan corrigeren hierin en dat ik me erger aan mezelf waarin ik mezelf in backchat als reactie op deze kids en de onrust om het huis, niet/onvoldoende corrigeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me in mijn backchat ongelijk op te stellen ten aanzien van deze kids en tegelijkertijd ten aanzien van mezelf aangezien ik participeer in backchat en dus mezelf als leven kleineer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zelf seksistisch op te stellen door te geloven dat de jongens pesten doordat ik een vrouw ben, in plaats van in te zien dat het in eerste instantie gewoon de plek van het huis is die nu eenmaal naast de speeltuin ligt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet goed met kinderen om kan gaan en geen idee heb hoe ze aan te spreken, met name jongens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb graag aardig gevonden te willen worden uit bescherming van huis, tuin, dier en zelf, wat niet zelfoprecht is maar voortkomt uit een angst.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat het pesten en kattenkwaad voor invloed op mij heeft, wat de angst is die opkomt en in te zien en zelf te vergeven wat ik vind, zodat ik mezelf kan corrigeren in het fysiek zonder reacties op te roepen in mezelf en dit vervolgens gereflecteerd te zien als mijn eigen projectie in de buitenwereld.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het persoonlijk nemen van pesten en kattenkwaad, en als ik dit wel doe, te onderzoeken welke persona in mij zich geraakt voelt, zodat ik deze persona kan inzien, stoppen, zelfvergeven en corrigeren in het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in welke mate ik participeer in onderdanig seksistisch gedrag als gevolg van een geloof in een definitie van vrouw zijn.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met aardig gevonden te willen worden en te stoppen met het proberen iets duidelijk te maken aan de jongens, en alleen duidelijke vragen te stellen en instructies te geven als het gaat om onrust rondom het huis die het beste gestopt kan worden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf richting te geven in deze kleine aanvallen van pesten en kattenkwaad en het te zien als ondersteuning van het stoppen van angst en reacties in mezelf op de buitenwereld om mij heen en binnenwereld in mij, aangezien er niet werkelijk iets kapot wordt gemaakt, aan het huis en aan mij, en dit dus de uitgelezen mogelijkheid is voor correctie in mezelf waarin het mijn angst is voor eventueel kapot maken wat mijzelf werkelijk kapot maakt.

————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 222 – Vervorming van Lichaamscellen

Disclaimer: Als er sprake is van een vermoeden van kanker en/of fysieke aanwijzingen in deze richting, laat het altijd onderzoeken en laat jezelf goed informeren over de diverse behandelingen die mogelijk zijn. Dit blog is in geen geval bedoeld als geneeswijze maar slechts een beschrijving van een aspect welke ik in mijzelf zie gerelateerd aan angst en kanker. Kanker is een fysieke gemanifesteerde consequentie die uitgebreid ondersteund en indien mogelijk behandeld dient te worden, zowel op fysiek niveau als op het niveau van het geest bewustzijn systeem. Een ieder beslist voor zichzelf hoever dit onderzoek gaat in zelf.

Gerelateerd aan de blogs over de dikke darm wordt hierin een angst zichtbaar. Het is een angst die onbewust meereist, en een angst die wellicht in de voorouderlijn is meegegeven aangezien daar een keer darmkanker is voorgekomen. Ikzelf heb de binnenkant van de dikke darm een paar jaar geleden laten onderzoeken om eventuele levensbedreigende situaties uit te sluiten en te zien hoe het fysiek erbij staat, zodat ik zelf verder kon/kan met het proces van de fysieke klachten ondersteunen met producten en therapieen gerelateerd aan de natuurgeneeskunde en met het inzien van de invloed van mijn geest bewustzijn systeem op mijn fysieke gesteldheid. Toch zag ik dat er nog een angst ten grondslag ligt gerelateerd aan kanker, en hier is het met name interessant om te kijken wat de geest bewustzijn structuren zijn die, indien ze niet worden ingezien en gestopt in zelf, invloed zullen blijven hebben op het fysiek en de fysieke cellen zullen vervormen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten leiden door geest bewustzijn structuren, welke, indien niet gestopt, ingezien, zelfvergeven en gecorrigeerd, invloed zullen blijven hebben op het fysiek en kunnen leiden tot vervorming van de lichaamscellen welke ook wel kanker genoemd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn geest bewustzijn systeem waarin de angst eruit bestaat dat ik niet in staat ben om zelf de leiding te nemen en richting te geven in/als mijn fysiek, en in plaats hiervan overgeleverd blijf aan de genen en de hierin opgeslagen familiestructuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor de opgeslagen familiestructuren in/als het geest bewustzijn systeem in mijn genen waarin de angst bestaat hier mezelf geen richting in te kunnen geven en dus overgeleverd te zijn aan de eeuwenoude programmering, waarin een lichaamscel vervormd wordt en zijn levende functie niet meer uit kan voeren door vast te zitten in ‘dode’ informatie die aanwezig is in het dna van de cel, gevormd door/in/als het geest bewustzijn systeem, doorgegeven door de geest bewustzijn systemen in de familielijnen welke nooit gestopt zijn door de mens zelf als Leven, maar in plaats hiervan keer op keer zijn doorgegeven aan de volgende generatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren tegenover de familie, dat ze nooit de geest bewustzijn structuren in zelf hebben aangepakt en in plaats hiervan deze hebben doorgegeven aan de volgende generatie, waar voor waar en voor lief wordt aangenomen dat ‘er veel darmklachten voorkomen’  in de familielijn, welke gezegd wordt op een manier alsof het zo is, alsof het normaal is en alsof er niets aan te doen valt, en waar ik zelfs enige trots in door hoor klinken als zijnde ‘dit is onze familie en dit verbindt ons’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te verzetten tegen hetgeen ons verbindt in de familielijn in/als het patroon/de programmering in het geest bewustzijn systeem, waarmee ik het patroon in mezelf juist versterk en groter maak door verzet te bieden en het hiermee dus energie te geven, waarin ik steeds zie dat het bij mij fysiek erger/duidelijker aanwezig is dan bij de anderen in de familie terwijl ik zo mijn best doe dit op te lossen, wat mijn boosheid nog meer versterkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de familie programmering in/als geest bewustzijn systeem, welke wordt doorgegeven van generatie op generatie, te versterken in mezelf door me te verzetten tegen deze verbindende lijn, waarin ik de programmering in mezelf versterk,  en vervolgens boos wordt om de versterking van de familieprogrammering in mezelf, waarin ik mezelf vastzet in deze programmering en angst creeer voor deze programmering in mezelf welke sterker lijkt dan ik, wat ook zo is zolang ik dit patroon blijf volgen en het geest bewustzijn systeem in mezelf kracht geef door verzet, angst en boosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zien dat ik het zelf kan stoppen, dat ik hierin de enige ben die mezelf hierin richting kan geven, en tegelijkertijd angst ervaar dat het me niet lukt, waardoor ik niet werkelijk opsta en het geest bewustzijn systeem welke is doorgegeven via de familielijnen, in zelf ga stoppen waarin ik mijn eigen fysiek bevrijd van de beknellende familiebanden in/als het geest bewustzijn systeem, dus van mijn eigen beknellende banden in/als het geest bewustzijn systeem als wat ik geworden ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mijn geest bewustzijn systeem te manifesteren in het fysiek in vervormde cellen welke kanker genoemd wordt, en hierin de diagnose ‘kanker’ toegediend krijg en hierin gezien wordt als iemand die kanker heeft, waar meelijwekkend en tegelijkertijd met grote angst mee wordt omgegaan zonder begrip en inzicht van wat er werkelijk gaande is, maar met afschuw dus angst voor een proces wat ‘iedereen kan overkomen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan hoe wordt omgegaan in de maatschappij met ziekte, onder andere kanker, waarin de mens als een patient gezien wordt in plaats van als een medemens in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet tegen de maatschappij op te kunnen als ik in een ziekenhuiscircuit terecht zou komen waar zoveel geest bewustzijn systemen bij elkaar gevoegd zijn tot een massief bolwerk van bewustzijn, waarin het niet gemakkelijk is jezelf richting te geven op een manier die niet overeenstemt met dit bolwerk dus met het geest bewustzijn systeem, wat mijn grote angst is, en niet zozeer de ‘ziekte’ ansich.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus voornamelijk angst te ervaren voor geest bewustzijn systemen van buitenaf die controle op mij uitoefenen, waarin ik mezelf opgeef en mezelf geen richting durf te geven zoals ik zou zien wat het beste is voor mijzelf als leven en dus voor iedereen als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me onmachtig te voelen tegenover geest bewustzijn systemen samengevoegd tot bolwerk, wat feitelijk nog steeds angst is voor mijn eigen geest bewustzijn systeem samengevoegd tot bolwerk van karakters welke ik gecreeerd heb als reactie op alle karakters om me heen, welke een heel ingenieus netwerk zijn gaan vormen binnenin mij en wat ik zelf heb toegestaan als bescherming en aanpassing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een bolwerk van karakters te creeren binnenin mijzelf als bescherming en aanpassing, waarin ik verborgen heb wie ik werkelijk geworden ben in/als deze karakters, wat mijn werkelijke angst is voor het krijgen van kanker, dat zichtbaar wordt wie ik geworden ben in een geloof in en aanpassing aan karakters als bolwerk in mezelf aanwezig, terwijl ik weet dat dit niet is wie ik ben en dat ik dit gecreeerd heb door een gebrek aan moed in mezelf om op te staan voor mezelf als Leven en hierin voor een ieder/ieder een als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een race tegen de klok te hebben ervaren en ervaar waarin ik zag/zie dat ik op tijd ben dus tijd genoeg heb om op te staan in/als zelf en mijn fysiek op orde te brengen, maar waar ik tevens de druk van de tijd ervaar die ik niet kan verspillen alsof ik eeuwige tijd heb op aarde.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met verzet tegen de familiestructuur in mijzelf in/als mijn geest bewustzijn systeem, waarin ik me realiseer dat dit is wie ik geworden ben, en als ik dit wil stoppen, vergeven en corrigeren in zelf, ik hierin gelijk dien te gaan staan in/als zelf, waarin familieleden mij laten zien waar ik me verzet tegen deze structuren in zelf waar ik reageer met gedachten, gevoelens, emoties en/of backchat en dus ongelijk ga staan in/als mezelf en waar dus correctie nodig is. Ik realiseer me dat een ieder waar ik op reageer, een ondersteuning is in het zien, zelfvergeven en corrigeren van mezelf.

Als ik mezelf zie participeren in gedachten, gevoelens en emoties gerelateerd aan zelftwijfel en onvermogen om de belemmerende structuren die ik gemanifesteerd heb in mijn darm en de rest van mijn fysiek te veranderen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik een oud patroon omhoog haal/opgooi, of eigenlijk ‘gewoon’ het patroon wat al eeuwenlang herhaald wordt als zijnde onmogelijk, onvermogen, geen vermogen, gerelateerd aan geen geld en ‘niet mogen’, om zelf richting te geven in het fysiek en de manifestatie van de mindstructuren in het fysiek te stoppen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, waarin ik een ongeloof als excuus gebruik om mijn eigen ervaring van onmacht niet in te hoeven zien.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van onmacht ten aanzien van het veranderen van mijzelf en hierin het veranderen van mijzelf in/als het fysiek in te zien en hierin gelijk te gaan staan in/als mezelf door de ervaring door me heen te laten gaan en zelfvergevingen toe te passen op wat ik tegen kom, in plaats van het weg te duwen en ervan weg te rennen.

Ik stel mezelf ten doel iedere reactie die in me opkomt als gerelateerd aan een ervaring van oneerlijkheid dat ik zoveel last heb en anderen niet, te stoppen. Ik realiseer me dat het geen zin heeft te participeren in deze gedachten en dat het alleen maar backchat oproept die me bezig houdt en afleidt van wat ik werkelijk wil doen. De backchat heb ik met regelmaat bijgewoond, en het heeft tot niets geleid wat me ook maar iets brengt ter ondersteuning van mezelf en/of anderen. Ik heb dus gezien dat het volkomen zinloos is om het te volgen, aangezien het nergens toe leidt en niet uit zichzelf stopt.

Als ik mezelf zie participeren in backchat, dan stop ik, ik adem. Ik zie in de backchat welke specifieke woorden omhoog komen, welke energie eraan gekoppeld is en welke bron eraan ten grondslag ligt. Ik schrijf dit uit in prive, zodat ik mezelf kan ondersteunen in het stoppen van de backchat en de gerelateerde bron, energie, karakters en woorden kan vergeven en corrigeren in mezelf.

Ik realiseer me dat ik bang ben van mijn eigen manipulatie in backchat waardoor ik niet in staat ben om mezelf in mijn fysiek te veranderen. Dus het beste is, hoe oneerlijk ik het ook ervaar, niet de backchat te geloven en volgen als iets wat me verder helpt in deze ervaring van oneerlijkheid. Integendeel, het versterkt en creeert zelfs de ervaring van oneerlijkheid aangezien ik oneerlijk ben in/als/naar zelf zolang ik mijn backchat geloof en volg en dus leef.

Ik stel mezelf ten doel het bolwerk van karakters in mezelf in te zien en uit te schrijven, adem voor adem, in geduld met mezelf.

Wil je starten met het bevrijden van zelf van je geest bewustzijn systeem?

www.lite.desteniiprocess.com

www.desteniiprocess.com

———————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 221 – ‘Gezondheid’ in een Gelijk Geld Kapitalisme – Colloidaal Zilver

Bij Desteni zijn we aan het onderzoeken hoe we het ongelijke geldsysteem, met ongelijke verdeling van geld en dus van levenskwaliteit, kunnen veranderen in een gelijke verdeling van geld en dus van levenskwaliteit, waarin iedereen, dus alle mensen op de hele wereld gelijke mogelijkheden heeft en voldoende basisvoorziening om te leven zonder fysiek lijden waarin tevens in gelijkheid gezorgd wordt voor dier, plant en aarde. Dit noemen we het Gelijk Geld Kapitalisme.

Het gebied waar ik het onderzoek in start is het gebied waarin ik werkzaam ben, en dat is op het gebied van gezondheid. Ik begin bij de fysieke gesteldheid. Hoe kunnen we de gesteldheid van het fysiek, de staat van het fysiek, zo goed mogelijk ondersteunen?

Het Probleem:

In het huidige geldsysteem ligt de gezondheid in de macht van de pharmacie, dus van geld. Dat is nogal iets om te zeggen, en tegelijkertijd is het iets wat iedereen eigenlijk zelf ook wel weet. Iedereen die ondersteuning heeft gezocht ten behoeve van de fysieke gesteldheid, is hier wel ergens tegenaan gelopen. Het probleem is ten eerste dat er onvoldoende kennis aanwezig is over hoe het fysiek werkelijk functioneert. De zogenaamde medische wetenschap is ver gekomen in het uitvoeren van operaties, het herstellen van hetgeen kapot is, en het bestrijden van acute levensbedreigende situaties, maar weet erg weinig over hoe ziektes ontstaan en hoe ze te voorkomen. Het is een zeer uitgebreid gebied, dus ik pak nu 1 aspect eruit als voorbeeld hoe de fysieke gesteldheid beter ondersteund zou kunnen worden als er gelijke verdeling van middelen is op aarde.

Ik noemde het bestrijden van acute, levensbedreigende situaties, die tot nog toe bestreden zijn met anti-biotica. Zoals iedereen weet raken steeds meer bacterien en virussen resistent tegen anti-biotica. Tevens dood anti-biotica alles wat het tegenkomt aan leven, ook de zogenaamde gunstige bacterien die de balans van leven in ons fysiek ondersteunen. Dus feitelijk stopt anti-biotica  eventueel de levensbedreigende infectie, maar doet het niets aan het herstel van de balans van leven in het fysiek.

Ook dit is weer een uitgebreid gebied; wat is ‘leven’ in het fysiek, wat is fysieke weerstand, hoe ontstaat de dysbalans. Om het simpel te houden houden we weer bij 1 vraag. Hoe om te gaan met de overgroei aan bacterie, virus en schimmel in een Gelijk Geld Kapitalisme als overgang naar een Leven in Eenheid en Gelijkheid voor Alle Leven?

Er is een substantie beschikbaar die werkt als bestrijder van alle bacterien, virussen en schimmels, zonder de zogenaamde ‘gunstige’ bacterien aan te tasten die we nodig hebben om de balans van leven in ons fysiek te behouden. Dit is colloidaal zilver. Zilver staat al eeuwenlang bekend als bestrijder van virus, bacterie en schimmel. De kunst ligt in het maken van deze substantie zodat het werkzaam kan zijn in het fysiek, waarin het tevens de bloed-hersenbarriere kan passeren, zonder dat het zilver zich opslaat in het fysiek in de huid waarin het onder invloed van licht oxideert, want dan worden we een blauwe smurf, en dat willen we niet.

(Links over effectief colloidaal zilver worden later toegevoegd)

De kennis hoe dit te maken is beschikbaar; het wordt ook gemaakt en verkocht; er zijn talloze levende voorbeelden die hiermee in zichzelf resultaten hebben bereikt in de fysieke gesteldheid, dus de vraag is: waarom wordt dit niet overal wereldwijd toegepast? Waarom wordt dit niet gebruikt in ziekenhuizen? Waarom wordt dit niet vergoed door verzekeringsmaatschappijen? Waarom wordt dit niet in de apotheek als eerste ehbo middel verkocht? Waarom heeft de mens dit niet thuis staan als ehbo? En dan heb ik het alleen nog over de westerse maatschappijen.

Dit zet toch grote vraagtekens bij hoe de medische wereld en pharmacie in elkaar zit? Heeft de medisce wetenschap en de pharmacie het beste voor met ieders fysieke gesteldheid? Of houdt de pharmacie de macht in handen met een geldpolitiek, waarin de erbarmelijk slechte staat van fysieke gesteldheid van de mens gebruikt wordt en in stand gehouden wordt om de geldstroom richting pharmacie in stand te houden, en de mens afhankelijk hiervan te houden en vooral niet te ondersteunen in het bereiken van een in optimale fysieke gesteldheid, aangezien de mens in optimale fysieke gesteldheid weleens op zou kunnen staan en niet meer te controleren is.

Dus: het probleem is dat de kennis en het product om de fysieke gesteldheid van de mens ten aanzien van bacterie, virus en schimmel te verbeteren, beschikbaar is, maar dat deze niet bereikbaar is voor het overgrote deel van de mensheid, aangezien deze niet op de hoogte is hiervan, niet weet waar het te krijgen en als het dit wel weet, vaak niet voldoende geld heeft om het te kopen.

De Oplossing:

In het Gelijk Geld Kapitalisme is er colloidaal zilver beschikbaar voor ieder-een op de hele wereld. Het is een algemeen gebruikt middel om bacterien, virussen en schimmels te doden op gebieden waar deze de overhand gaan krijgen in ons fysiek en we zelf de balans niet meer kunnen behouden. Dit kan gezien worden als ondersteuning in het hele proces van tot leven komen van de mens in zijn/haar fysiek. Want doordat we compleet geobsedeerd en geabsorbeerd zijn door ons geest-bewustzijn-systeem welke ten koste gaat van ons fysiek, verstoren en vernietigen we de balans in ons eigen fysiek en in het fysieke leven op aarde volkomen, waardoor de bacterien, virussen en schimmels gaan toenemen en zijn toegenomen, en ze zullen overwinnen als wij als mens niet gaan zorgen voor alle leven op aarde. Ondertussen is het dus zaak om ieder mens te ondersteunen met onderwijs in hoe een zelfverantwoordelijk menselijk wezen te worden die zorgt voor de fysieke gesteldheid van alle leven op aarde zonder uitzondering. Echter, dit is alleen mogelijk als eerst alle mensen op aarde de mogelijkheid hebben om in gezonde fysieke levensomstandigheden te leven met voldoende voeding, dus geld om voeding te kopen, en een huis, dus geld om het huis te betalen, en medische ondersteuning, dus geld om medische ondersteuning te betalen, en onderwijs en ondersteuning om hierin wegwijs te zijn/worden.

Als Colloidaal Zilver beschikbaar wordt gemaakt voor een ieder, en de productie geleid wordt door de mensen die exact weten hoe het best mogelijke product af te leveren – en die mensen zijn er – en hier dus ook geld beschikbaar voor wordt gesteld zodat die mensen met de juiste kennis niet zelf de markt op hoeven om geld te verdienen en zelf op deze markt gaan overleven door hoge prijzen te vragen voor hun product, en tevens de mogelijkheid krijgen om verder onderzoek te doen, zal de algehele fysieke gesteldheid ten aanzien van bacterien, virussen en schimmels enorm verbeteren. Hierin krijgt het immuunsysteem rust en kan het fysiek zichzelf verder herstellen. Op dit moment is het immuunsysteem, onze ‘weerstand’, onze ‘verdediging’  tegen zogenaamd schadelijke invloeden van buitenaf die de balans in ons fysiek kunnen verstoren, volledig uitgeput. Het is alleen nog maar druk met verdedigen tegen iets van buitenaf. Dit loopt parallel met het overlevingsmechanisme waar we ons in bevinden waarin we ons verdedigen tegen alle geestelijke aanvallen van buitenaf. Ook dit zal enorm tot rust komen als we niet meer constant op hoeven te letten of de buurman meer geld heeft dan wijzelf, en of we morgen nog wel voldoende geld hebben om te eten.

De Beloning:

Individueel:

Wat is de beloning hierin? Een immuunsysteem wat tot rust kan komen waardoor onze fysieke gesteldheid zichzelf in een staat van balans kan brengen en we tot rust kunnen komen in ons fysiek. De dysbalans  welke onder andere ontstaat door overmatige bacterie-, virus- en schimmelgroei kan zich herstellen. Het algehele fysieke welzijn zal enorm verbeteren, bij iedereen, waarna we veel meer ruimte in onszelf ervaren om voor het fysieke welzijn op aarde te gaan zorgen. De angst voor ziektes zal afnemen aangezien er geen geld nodig is om onszelf te ondersteunen als we ziek worden, en wat als dit geld er dan niet is?

De beloning voor ieder mens zal zijn ondersteuning en onderwijs in het behouden en behalen van leven in het fysiek in eenheid en gelijkheid met alle leven in ‘gezonde’ fysieke gesteldheid. Deze is nu alleen beschikbaar is voor degenen met geld; en zelfs als je geld hebt, is het behoorlijk zoeken om de juiste ondersteuning te vinden om werkelijk jezelf te ondersteunen en te leren voor zelf te zorgen zonder afhankelijk te zijn van degenen met geld, maar in samenwerking met de medemens, en zitten degene met geld tevens vast in het overleven binnen het ongelijke geldsysteem, dus in een staat van verdediging.

Tevens zal er 1 product beschikbaar met de beste werking op ieder gebied zonder bijwerking in het fysiek, en niet zoals nu, talloze producten waarin niet duidelijk is hoe het met de kwaliteit van het product gesteld is en waarin de ‘koper’ in onzekerheid wordt gelaten over welk product te kiezen met tevens de vraag hoeveel geld hiervoor te besteden.

Dus: duidelijkheid over en rechtstreekse beschikbaarheid van de beste kwaliteit colloidaal zilver ter ondersteuning van de fysieke gesteldheid.

Globaal:

De beloning op Aarde zal zijn de start van een herstel in ecosysteem waarin met de Aarde en Alle Levende Wezens, inclusief Bacterie, Virus en Schimmel  wordt samengewerkt. Het gebruik van colloidaal zilver zal worden ingezet als brug, als ondersteuning en hulpmiddel in de overgang van leven in een ongelijk systeem – dus in Ongezonde Balans levend ‘In Zonde’, naar een Leven in Eenheid en Gelijkheid – dus in Balans Levend Zonder Zonde – van Alle Leven op Aarde.

Informatieve blogs over het Gelijk Geld Kapitalisme:

http://economistjourneytolife.blogspot.com/2012/12/day-162-equal-money-capitalism-way.html

http://economistjourneytolife.blogspot.com/2012/12/day-164-equal-money-capitalism.html

http://mayaprocess.blogspot.com/2013/01/human-sweatshops-will-end-in-equal.html

http://mayaprocess.blogspot.com/2013/01/child-labour-in-system-of-totalitarian.html

Gratis opleiding met buddy voor zelfinzicht en zelfverandering, waardoor we kunnen gaan samenwerken in de tot standkoming van het Gelijk Geld Kapitalisme:

http://lite.desteniiprocess.com/

—————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 220 – Name the Game

Gedachte: wat als ik straks niet naar het toilet kan.

Emotie: angst, opgeven, ervaring van doodgaan, paniek, schaamte

Gevoel: opluchting

Reacties:

Het gaat me toch niet lukken

Laat maar

Het heeft geen zin

Ik geef het op

Consequenties:

Blijven liggen in bed als ik alleen ben en juist opstaan uit bed als ik niet alleen ben

Alleen willen zijn de ochtend

Niet samen willen slapen

Fysieke consequenties:

Vermoeidheid, lethargie, verkramping darm, pijn darm, niet naar het toilet kunnen, niet in de adem kunnen zijn, willen slapen, kippenvel

Gevolg: niet weten wat ik moet doen

Zelfvergevingen/Zelfcorrecties:

Gedachte:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’?

Als ik mezelf zie participeren in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’ dan stop ik, ik adem.

Emoties:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb emoties van angst, opgeven, ervaring van doodgaan en paniek te ervaren als ik participeer in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’ en wederom als ik werkelijk niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb schaamte te ervaren voor het feit dat ik zo druk ben met de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Als ik mezelf zie participeren in emoties van angst, opgeven, een ervaring van doodgaan en paniek, dan stop ik, ik adem. Ik adem in, ik ervaar de specifieke emotie, ik zie waar het aan gerelateerd is, ik maak me gelijk aan de emotie door me niet te verzetten tegen de emotie, ik adem uit, ik laat de emotie gaan, totdat de emotie wegebt en verdwijnt/geabsorbeerd is en gelijkgesteld is aan de fysieke substantie.

Als ik mezelf zie participeren in een emotie van schaamte voor het feit dat ik zo druk ben met de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’, dan stop ik, ik adem. Ik stop de emotie van schaamte waarin ik me realiseer dat schaamte geen enkele zin heeft behalve me weghouden van in zelf zien hoe ik deze constructie gemanifesteerd heb in participatie in een programma. ik adem in, ik zie waarvoor ik me schaam, wat hieraan verbonden is en waar ik bang voor ben; ik pas hier een zelfvergeving op toe, ik adem uit en laat de schaamte en eventueel verbonden angst gaan.

Gevoel:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb opgelucht te zijn als ik wel naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn dag te laten bepalen door de ervaring van wel of geen opluchting als reactie op wel of niet naar het toilet kunnen.

Als ik mezelf zie verlangen naar de ervaring van opluchting van wel naar het toilet kunnen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf hiermee vastzet in het verlangen naar een gevoel, en als dit niet komt, ik verdwijn in backchat en opgeven en een ervaring van  het is weer niet gelukt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verdwijnen in een ervaring van ‘het is weer niet gelukt’ als ik geen opluchting ervaar ten gevolge van naar het toilet kunnen.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van opluchting als ik wel naar het toilet kan, dan stop ik, ik adem.  Ik realiseer me dat ik hiermee een ervaring in polariteit creeer voor als ik niet naar het toilet kan.Ik adem in, ik zie waarom ik me opgelucht wil ervaren en wat dit met me doet, ik maak me gelijk aan deze ervaring, ik adem uit en laat de ervaring los.

Reacties:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te reageren in backchat met gedachten als ‘het gaat me toch niet lukken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het toch geen zin heeft om op te staan aangezien het me toch niet gaat lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’, en mezelf hierin te laten, waardoor ik wegzak in dit laten in/als bewustzijn in backchat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het op te geven ten gevolge van de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’ welke ik gemanifesteerd heb en dus niet naar het toilet kan, waarin ik het opgeef, en mezelf opgeef in een geloof dat ik het niet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet kan.

Als ik mezelf zie participeren in gedachten als ‘het gaat me toch niet lukken’ en ‘ik kan het niet’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat deze gedachten de ervaring van ‘het heeft toch geen zin om op te staan’ en een algemeen ‘het heeft toch geen zin’ creeert zolang ik geloof dat ik het niet kan en participeer in gedachten als dat ik het niet kan, wat inderdaad geen zin heeft. Ik stop, ik adem. Ik adem in, ik zie of er iets omhoog komt in relatie tot ‘het heeft toch geen zin’, ik adem uit en laat de gedachte gaan.

Ik stel mezelf ten doel door de ervaring van ‘het heeft toch geen zin om op te staan aangezien het me toch niet gaat lukken’ heen te ademen in de ochtend en op te staan en mezelf hierin richting te geven. Ik ga zitten op de rand van mijn bed en zie in mezelf welke ervaring maakt dat ik het liefst mijn hoofd onder de dekens wil doen om nooit meer wakker te worden. Indien nodig schrijf ik op wat er in me speelt.

Consequenties:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in bed te blijven liggen als ik alleen ben en juist op te staan als ik niet alleen ben ten gevolge van participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen te willen zijn in de ochtend ten gevolge van participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik stel mezelf ten doel alleen te zijn in de ochtend zolang ik me niet in staat voel samen te zijn in de ochtend en ik eerst alleen mezelf richting geef in het opstaan en stoppen van participatie in gedachten, totdat ik me iets rustiger voel en het aan durf om met een ander te zijn in de ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te schamen over mijn spastisch gedoe in mezelf als reactie op een spastische darm welke zich het meest aandient in de ochtend, waarin ik elke ochtend een strijd ervaar in mezelf, van wel aandrang voelen, niet kunnen poepen, of misschien wel kunnen poepen, of misschien een beetje kunnen poepen, of misschien koffie nodig hebben om te kunnen poepen.

Ik stel mezelf ten doel mijn schaamte over hoe ik me spastisch gedraag als reactie op een spastische darm te stoppen. ik realiseer me dat het ten eerste een lastige constructie is, waarbij fysieke pijn een rol is gaan spelen welke al jaren aanwezig is, en waar ik dus niet zomaar gemakkelijk mee omga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik gemakkelijk moet omgaan met en constructie welke mijn hele leven heeft bepaalt tot nu toe, waarin ik nog nooit werkelijk ben opgestaan, en me vervolgens te schamen als me dat niet gemakkelijk lukt, terwijl dit het probleem is waar de hele mensheid tegenaan loopt, waarvan het grootste deel het niet eens aan wil gaan. Ik realiseer me dat dit geen excuus is, maar dat het dus zeker geen zin heeft om me te schamen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het me niet lukt, dat ik opsta in een wereld die er vanuit gaat dat het niet lukt, en dat ik uiteindelijk moet toegeven, nee inderdaad, het lukt niet.

Als ik mezelf zie participeren in een angst dat het niet gaat lukken op te staan in een wereld en in mezelf die er vanuit gaan dat het toch niet lukt, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik bang ben voor mezelf in/als oordeel, die opkomt als het me niet lukt en waarin ik er vanuit ga dat het niet lukt. In plaats van mezelf te ondersteunen in het opstaan, val ik mezelf aan met sabotage als bewijzen die ik telkens moet overwinnen om te bewijzen dat het wel kan en kan lukken. Ik stop, ik adem. Ik realiseer me dat ik de pijn in mijn fysiek opwerp als opgeslagen bewijzen dat het me toch niet lukt, waarin ik steeds toegeef in geloof in deze bewijzen en hierin opgeef door in gedachten en emoties te gaan. Omdat het fysiek het aangeeft maakt dit het moeilijker, aangezien het lijkt of dit is zoals het fysiek kan leven, in plaats van in te zien dat dit is wat zich gemanifesteerd heeft/ik gemanifesteerd en toegestaan heb in de fysieke mind, wat ik keer op keer niet in heb willen zien en hiermee verergerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe mijn aandacht te verdelen over mezelf die druk is met de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’? en communicatie met een ander, waardoor ik liever alleen ben in de ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet samen te willen slapen door participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik stel mezelf ten doel pas samen te slapen als ik alleen in staat ben mezelf richting te geven in de ochtend en me stabiel genoeg ervaar om mezelf richting te geven in het stoppen van gedachten die opkomen als ik samen zou slapen.

Als ik mezelf zie participeren in gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’ gerelateerd aan samen slapen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik participeer in een toekomstprojectie welke de klachten in het moment verergeren door participatie in gedachten in de geest/het bewustzijn. Ik stop, ik adem, ik ervaar de angst en zie waarom deze gedachte nu opkomt, zodat ik hier zelfvergeving op toe kan passen. Ik adem uit en laat de gedachte en eventuele angsten gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te willen dat iemand mijn buik aanraakt als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de neiging te ervaren om te willen gaan slaan als iemand mijn buik aanraakt als ik niet naar het toilet kan.

Als ik in mezelf de neiging zie om te gaan slaan als iemand mijn buik aanraakt, dan stop ik, ik adem. Ten eerste realiseer ik me dat niemand mijn buik aanraakt in het moment van de voorstelling maar dat het maar een voorstelling is en dat ik dus direct kan stoppen met deelnemen aan deze voorstelling; ten tweede realiseer ik me dat als iemand wel mijn buik aanraakt als ik niet naar het toilet kan, ik kan vragen hiermee te stoppen of ik de hand kan verleggen naar een plek waar het wel prettig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb wel te samen te willen slapen als ik gewoon gemakkelijk naar het toilet zou kunnen in de ochtend.

Als ik mezelf zie participeren in een gedachte dat ik wel samen wil en kan slapen als ik gewoon gemakkelijk naar het toilet kan, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik altijd kan beslissen samen te slapen als ik hier klaar voor ben en mezelf richting kan geven in het stoppen van participatie in gedachten en in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te kunnen verdragen als ik niet naar het toilet kan en dus helemaal niet weet wat ik met een ander om me heen moet als ik niet naar het toilet kan.

Ik stel mezelf ten doel eerst mezelf te verdragen als ik niet naar het toilet kan voordat ik met een ander om me heen ben in de ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb jaloers te zijn op mensen die gemakkelijk naar het toilet gaan, en als dit gebeurt als ik niet naar het toilet kan, kan ik mijn eigen jaloersheid niet verdragen als ik zie dat een ander gemakkelijk naar het toilet kan en ik loop te struggelen in mezelf en me fysiek zo ongemakkelijk voel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat een ander gemakkelijk naar het toilet kan en ik niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het wederom op te geven als ik zie dat een ander gemakkelijk naar het toilet kan en ik niet, in een geloof dat het me nooit gaat lukken ook gemakkelijk naar het toilet te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen accepteren dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan, waarin ik mezelf belet mezelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te kunnen vergeven dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zo boos te zijn op mezelf dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan , waarin ik mezelf in deze boosheid nog meer verkramp en verhard en juist moeilijker naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me zo minderwaardig te voelen doordat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan en een ander wel.

Ik stop met vergelijken van mezelf met een ander aangezien dit geen enkel doel dient behalve mezelf minderwaardig maken in/als bewustzijn, wat slechts een minderwaardig maken als onderdrukken is van mezelf door participatie in de geest/het bewustzijn, waarin ik wederom een ervaring creeer van ‘het heeft geen zin’, wat ook zo is, het heeft geen enkele zin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe ik vrede kan hebben met mezelf die niet gemakkelijk naar het toilet kan, ik kan het gewoon niet accepteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik moet accepteren dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan, in plaats van in te zien dat ik mezelf kan vergeven dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan en dat ik kan zien wat binnen mijn bereik ligt om zo goed mogelijk naar het toilet te kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te saboteren met de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Fysieke consequenties:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vermoeidheid en lethargie te ervaren als ik niet naar het toilet kan en deze vermoeidheid en lethargie te creeren in participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de verkramping en pijn in de dikke darm te verergeren door participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een verergering van niet naar het toilet kunnen te creeren door participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’, door in gedachten door te brengen en het bewustzijn hierin te versterken, waarin ik mezelf meer vastzet in mijn bewustzijn in de dikke darm, waardoor ik langer blijf liggen in bed en weer in slaap val en hierin opnieuw mijn bewustzijn versterk door te lang te slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te willen slapen om te ontkomen aan de afschuwelijke ervaring van niet naar het toilet kunnen welke ik versterk of zelfs recreeer? in participatie in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te recreeren als mezelf te vermaken, vervormen dus, in participatie in gedachten en specifiek in de gedachte als ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te vervormen in participatie in gedachten en hierin een geloof te creeren dat ik het niet meer kan veranderen, deze vervorming, aangezien ik het al vorm gegeven heb in mijn  fysiek dus in de fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf onderhevig te maken aan mijn eigen vervormde fysieke werkelijkheid en hierin een ervaring van minderwaardigheid te creeren, waarin ik mezelf ga vergelijken met mensen in deze fysieke werkelijkheid die deze ervaring niet creeren en hierin in mijn ogen beter lijken en het beter voor elkaar hebben dan ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet in de adem kan zijn als ik niet naar het toilet kan, aangezien ik als ik in de adem ben, ieder moment de fysieke pijn ervaar, in plaats van in te zien dat ik niet in de adem kan zijn zolang ik participeer in de gedachte ‘wat als ik straks niet naar het toilet kan’ en andere gerelateerde gedachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb kippenvel te ervaren van de pijn en het ongemak die ik in mezelf ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat dit me overkomt, dat ik weer opnieuw niet naar het toilet kan.

Ik realiseer me dat ik mijn participatie in gedachten, gevoelens en emoties kan stoppen gerelateerd aan het wel of niet naar het toilet kunnen.

Ik realiseer me dat de pijn zich aandient om in te zien en tevens als sabotage om niet in zelf te hoeven zien. In plaats van te schrikken van de pijn, stop ik, ik adem. Ik weet dat er niets ernstigs aan de hand is en dat ik mijn voeding en eventuele supplementen zo weet toe te passen dat ik het fysiek ondersteun in het uitzoeken van deze constructie. Ik realiseer me dat het aan mij is om hierin op te staan, ook al zie ik nog niet exact hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb steeds te proberen mijn fysiek op orde te krijgen zonder de participatie in gedachten, gerelateerd aan het fysiek, werkelijk te stoppen. Dus wat ik kan doen is mijn participatie in gedachten gerelateerd aan de fysieke toestand, stoppen. Ik realiseer me dat ik de oorzaak wil weten zodat ik die kan stoppen, en dus blijf zoeken naar de oorzaak, in plaats van te werken met wat hier is en wat zich aandient, en hierin te stoppen met participeren. Ik kan werken met de relaties die ik gelegd heb met het probleem welke wel zichtbaar zijn, waarin het probleem tevens wordt aangepakt zonder dat de oorzaak direct zichtbaar is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand en angst te ervaren om te werken met wat hier is als relaties die ik gelegd heb met de fysieke toestand als niet naar het toilet kunnen/angst om niet naar het toilet te kunnen, waarin ik me realiseer dat ik als geest bewustzijn systeem angst en weerstand omhoog gooi in de wetenschap niet te kunnen blijven bestaan in participatie in/als energie als ik werkelijk de relaties ga stoppen in/als mezelf.

Gevolg:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet doen als ik me fysiek miserabel voel en pijn ervaar van het niet naar het toilet kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bij elke stap die ik zet eraan herinnerd te worden dat ik niet naar het toilet kan door de pijn en het ongemak die het bewegen geeft met een volle en verkrampte darm.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet lekker en voldoende te kunnen eten ten gevolge van een volle en verkrampte darm.

Dus, Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen eten en bewegen als ik een verkrampte, volle darm heb, zonder ieder moment te worden herinnert aan de pijn en het ongemak in mijn fysiek, waarop ik in gedachten en emoties reageer, en ten gevolge hiervan niet te weten wat ik moet doen, behalve liggen maar dan val ik in slaap, waarin de geest drukker wordt.

Hierin zie ik dus het belang van het voorkomen van deze toestand, wat me tot nu toe niet effectief gelukt is.

Ik stel mezelf ten doel ondersteuning te vragen aan Sunette in het voorkomen van deze toestand en in het doorlopen van deze consequenties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten bepalen en vastzetten door de consequenties die ik creeer en gecreeerd heb, en hierin zoveel paniek en ‘niet weten’ te ervaren dat ik er radeloos van word.

Ik stel mezelf ten doel de rede te stoppen in/als gedachten welke ik ervaar in radeloosheid, en in plaats hiervan hier aanwezig te zijn, ook al weet ik niet wat ik moet doen. Ik realiseer me dat ik me radeloos ervaar in een geloof dat ik er niets aan kan veranderen, dat ik het verpest heb. Ik stop, ik adem in de ervaring van radeloosheid, ik stel me gelijk aan de ervaring van radeloosheid, ik pas eventueel een zelfvergeving toe, ik adem uit en geef de energie terug aan mijn lichaam die ik verspil in participatie in de emotie van radeloosheid en in emoties algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de fysieke consequentie opnieuw te creeren, waarin ik zie dat het me niet duidelijk is hoe ik dit doe, dat ik het iets meer begin te zien maar waardoor ik het nog niet heb kunnen voorkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik opnieuw de fysieke consequentie heb gecreeerd.

Trading with Death

———————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 219 – Het Sexy personage

Een start.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een sexy personage te creeren, waarin ik mezelf verberg in/als angst om iets gedaan te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een platte buik sexy te vinden, en dus een platte buik wil, zodat ik als sexy personage door het leven kan en seks kan hebben wanneer ik wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen voldoen aan mijn eigen afbeelding van een sexy personage en hierin frustratie, verdriet en teleurstelling te creeren in mezelf door een afbeelding te creeren en na te jagen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een afbeelding als ideaal na te jagen, welke verbonden is aan een plaatje en waarin ik mezelf forceer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb allang dit plaatje niet meer na te willen jagen maar gewoon een goed functionerend fysiek en darmstelsel te willen, wat opnieuw een plaatje najagen is/word door het te willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te zijn dat ik geen seks kan hebben wanneer ik wil doordat ik last heb van mijn darmen, welke opblazen door het verbergen van de leugens in mezelf/tegen mezelf, welke in eerste instantie onder andere zijn ontstaan door het geloof een platte buik te moeten hebben en hiervoor minder te gaan eten, wat ik blijkbaar een schoonheidsideaal vond.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te zijn door de last in mijn darmen, seks of geen seks, waardoor ik niet lekker in mijn eigen fysiek aanwezig kan zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een schoonheidsideaal welke ik wil bereiken om mooi gevonden te worden, waarin ik in eerste instantie helemaal geen sekswens zie maar meer een wens voor aandacht en waardering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven een platte buik te moeten hebben voor het ontvangen van aandacht en waardering, welke mijn eigen aandacht en waardering zijn, waarin ik mezelf onderwerp aan een waardeoordeel, en mezelf alleen goedkeur als ik een platte buik heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te vergelijken met ieder plaatje van een vrouw met een platte buik, waarin ik geobsedeerd ben geraakt door een platte buik en hierin mezelf heb uitgehongerd om maar een platte buik te krijgen, niet ziende dat ik verder vermager maar alleen maar ziende dat mijn buik opzet als ik eet/gegeten heb, waarin ik uiteindelijk vast ben komen te zitten en allang niet meer dun te willen zijn, maar een construct in mezelf te hebben gecreeerd waarin ik mezelf saboteer met pijn en stoelgang problemen, waarin ik zie dat ik dus nog steeds leef in het plaatje van de vrouw met de platte buik als sexy personage die iets gedaan wil krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en mijn fysiek te missen hoe ik was, welke ik toen juist niet goed genoeg vond, voordat ik het sexy personage ben gaan naleven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als sexy personage een relatie te willen om seks te hebben, en zolang ik leef als sexy personage, ik dus een relatie wil om seks te kunnen hebben, en gefrustreerd raak als ik dit niet kan hebben/denk te kunnen hebben in de toekomst door darmklachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te willen om seks te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb als sexy personage een man te gebruiken om seks te hebben/kunnen hebben, en als we geen seks hebben/kunnen hebben, eigenlijk niet zo goed weet wat we samen moeten en/of kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te pushen in het sexy personage terwijl ik er helemaal niet aan kan voldoen, en hierin mezelf vastzet in mijn eigen leugens en verlangens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb misselijk te zijn van mijn eigen leugens en verlangens en gepush in mezelf om seks te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb helemaal niet te willen pushen, maar getriggerd te worden in verlangens naar een man en hierin het sexy personage te triggeren die gaat pushen om seks te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verward te raken door seksuele verlangens die getriggerd worden en die ik dus gelijk weer moet stoppen maar welke ik zodra ik ze gevoeld heb in mijn leven, juist gestimuleerd/gekoesterd heb aangezien ik geloofde dat dit het was, dat dit echt was en dat ik hierin kon leven en hierin nog steeds neig deze ervaring te geloven en dus te leven, in/als het sexy personage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geprobeerd te hebben in de seksuele gevoelens te leven en te blijven staan, terwijl ik ondertussen steeds merkte dat ik in de knoop kwam in mijn darmen dus in mezelf, en hierin het ‘ik kan niet poepen’ personage tegenkom of zelfs gecreeerd heb, als fysieke bescherming van mezelf waar ik mezelf in/als sexy personage niet stop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te blijven geloven dat ik altijd een ‘ik kan niet poepen’ personage nodig heb om mezelf te stoppen in het sexy personage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me sterk te voelen in het sexy personage en me zwak te voelen in het ‘ik kan niet poepen’ personage, welke ik nu ga veranderen in het ‘ik kan het niet’ personage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb volledig gefucked te zijn door het sexy personage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik kan genieten van seks zonder het sexy personage te triggeren.

Ik stel mezelf ten doel seksuele verlangens en gekoppelde gedachten en plaatjes direct te stoppen zodra ze opkomen.

Ik stel mezelf ten doel mijn startpunt te onderzoeken in de omgang en gesprekken met een man, en als er seksuele verlangens spelen, deze te stoppen en zelf te vergeven, zodat ik zonder deze verlangens als geheime agenda kan spreken met de man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de seksuele verlangens lekker te vinden voelen en me hierin te voelen alsof ik de hele wereld aankan, oftewel alsof ik niet bang ben, in plaats van in te zien dat de verlangens voortkomen/gecreeerd zijn in/als angst om alleen te zijn/alleen te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te hebben genoten van het gevoel van seksuele verlangens die beantwoord/bevredigd worden maar gefrustreerd te worden van seksuele verlangens die niet beantwoord/bevredigd worden, en dus mezelf hierin, in seksuele verlangens als het sexy personage, afhankelijk te maken van degene die me beantwoord en/of bevredigd en hierin mezelf te beperken in de woorden die ik spreek, aangezien ik met mijn woorden de ander met wie ik seks wil hebben, niet wil wegjagen.

Ik stel mezelf ten doel mijn manipulatie om seks te hebben te stoppen en te zien waar de triggerpunten liggen, in welke context, in welk moment, hoe ik mezelf ervaar in dat moment, om te zien waardoor ik het sexy personage nodig denk te hebben.

Als ik seksuele verlangens op voel komen, dan stop ik, ik adem. Ik adem in, ik zie wat er speelt, ik adem uit, ik laat los, totdat de gevoelens van seksuele verlangens wegebben en stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet in het leven zonder het sexy personage, in plaats van in te zien dat het sexy personage maar een personage is, ter vervanging van mijn gebrek aan leven welke een gevoel van leven geeft, maar waarin ik mezelf fysiek manipuleer, frustreer, verkramp en vastzet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in het sexy personage fysiek te manipuleren, frustreren, verkrampen en vast te zetten en toch te willen vast blijven houden aan het lekkere gevoel van het sexy personage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven angst te ervaren voor seks, in plaats van in te zien dat ik angst ervaar voor mijzelf als sexy personage waarin ik geen rekening houd met mezelf in/als fysiek zolang ik me beweeg in/als een personage dus in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb steeds te laat te zien hoe ik mezelf fysiek manipuleer in het sexy personage en dus telkens consequenties creeer en wandel, waarin ik ook nog eens boos en gefrustreerd word dat mijn fysiek me beperkt te leven in/als sexy personage, terwijl ik eigenlijk boos ben dat ik er weer ben ingetuind, in mijn eigen manipulaties die me fysiek vervormen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek te vervormen met personages, en dit zolang gedaan te hebben en tevens te hebben overgenomen van vorige generaties waardoor ik niet weet hoe dit te voorkomen en corrigeren, aangezien het zich al in mijn fysiek bevindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet in de pijn in mijn fysiek te willen zien in het moment aangezien het zo’n pijn doet, terwijl dit juist het moment om in te zien; als het geen pijn doet is niet te zien wat er pijn doet.

Ik stel mezelf ten doel zoveel als mogelijk te ademen in de pijn in mijn fysiek, en hier te blijven en te zien wat ik gecreeerd heb en toegestaan, net zolang totdat ik in staat en ter wille ben het te voorkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet volledig ter wille te zijn om fysieke consequenties te voorkomen in weerstand om mijn fysiek gecreeerde consequenties onder ogen te zien, waarin ik juist nog meer consequenties creeer in mijn fysiek waarmee ik het erger maak en welke me dwingen ter wille te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring van doodgaan te hebben als ik mijn fysiek gecreeerde consequenties onder ogen zie en ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek te gebruiken en misbruiken om mezelf ter wille te maken tot wat het beste is voor mezelf als leven in/als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb weerstand/weigering te ervaren om mezelf te vergeven wat ik heb toegestaan in/als mezelf en dus in anderen en hierin te verharden.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te veroordelen en schamen voor wie ik geworden ben en hierin controle uit te oefenen over mezelf over wat wel en niet gezien mag worden door me te realiseren dat ik een programma geleefd heb/leef als wie ik geen leven ben maar persona’s, zodat ik direct in zelf kan zien in de persona’s/karakters die ik geworden ben en geleefd heb en hierin mezelf kan vergeven en corrigeren.

Relationship Succes Support – Introduction Free

What is Sex – Overview Free

What is Sex? – Fulfilment as Sex

Mind Sex vs Physical Sex

———————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 218 – Het Colon en aanverwante zaken

Ik kan niet naar het toilet. Poepen dus. Niet mijn favoriete onderwerp om open en bloot in een blog te zetten, al heb ik er al eerder over geschreven, en tevens een onderwerp waar veel mensen last van hebben/kunnen hebben. Laat ik het ’t ‘ik kan niet poepen karakter’ noemen om me er wat minder ongemakkelijk in te ervaren en er wat afstand van te kunnen nemen.

Wat me vanochtend opviel is het woordje kunnen hierin. ‘Ik kan het niet’.

Een ander punt is dat ik er een heel punt van maak en heb gemaakt. Ik hoorde een ander weleens zeggen: ja soms ga ik een keer niet, nouja dan komt het morgen wel weer. En een jongen die vaak diarree had en moest rennen voor een toilet, zei, tjonge dat lijkt me fijn. Het is natuurlijk niet fijn, maar hoe je er tegenaan kijkt bepaalt de ervaring van het wel of niet naar het toilet kunnen.

Ik weet niet hoe ik als kind naar het toilet ging. Mijn moeder weet het ook niet meer. Waarin ik er vanuit zou kunnen gaan dat er geen bijzonderheden zijn. Ik weet wel dat ik als jong meisje af en toe heel erg buikpijn kon hebben welke hetzelfde is als waar ik nu nog een kramp ervaar en fysiek heb, dus dat zal dezelfde plek met dezelfde kramp zijn.

Ik ben me bewust geworden van het niet naar het toilet kunnen toen ik op mijn 16e ben gaan lijnen, en hierin heel verontwaardigd was dat ik minder at en juist een bolle buik kreeg.

De dikke darm en de stoelgang is in de moederlijn een gevoelig punt, waar altijd wat problemen ervaren zijn maar die nooit echt tot aan de oorzaak zijn aangepakt. Dit is dus aan mij. En hier zit mijn punt van weerstand. Dat ik me verzet tegen het oppakken van de familierotzooi, de sins of the fathers die wordt doorgegeven, wat dus ook mijn rotzooi is die ik heb voortgezet, wat ik ook opnieuw in mijzelf heb toegestaan maar wat niet ‘mij schuld’ is. Het woord schuld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te vragen ‘waarom ik? Waarom moet ik deze rotzooi opruimen?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik loop te struggelen met mijn stoelgang en me hierdoor beperkt voel in de sociale omgang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik de rotzooi uit de familielijn op mijn dak/in mijn darmen krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de familielijn de schuld te geven van hetgeen ik toesta te bestaan in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me beperkt te voelen in de sociale omgang door mijn stoelgang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd bang te zijn niet naar het toilet te kunnen als ik bij iemand blijf slapen of als iemand hier blijft slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven niet naar het toilet te kunnen als ik bij iemand blijf slapen of als iemand hier blijft slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik anders geen problemen zou hebben, dat alle problemen veroorzaakt worden door het niet naar het toilet kunnen, in plaats van in te zien dat ik er dus een probleem van maak dat ik niet naar het toilet kan als ik bij iemand blijf slapen of als iemand bij mij blijft slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar de oorzaak van hoe dit ontstaan is. in plaats van hier te beginnen met wat hier is, en in eerste instantie te stoppen met een probleem maken van het niet naar het toilet kunnen als ik bij iemand blijf slapen of als er iemand bij mij slaapt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet naar het toilet kunnen te koppelen aan met een ander zijn in de ochtend, in plaats van in te zien dat ik alleen ook met regelmaat last heb en me elke ochtend zorgen maak of ik naar het toilet kan en hier druk mee ben, waarin blijkt dat ik het ergens in mezelf creeer/activeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik niet altijd gemakkelijk naar het toilet kan, in plaats van in te zien dat ik hier met een erfgoed te maken heb waarin de oude informatie ligt opgeslagen in dit specifieke orgaan, en dit dus niet iets is om 1-2-3 op te lossen behalve als ik mezelf volledig inzie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in de toestand van het niet naar het toilet kunnen niet volledig in te willen zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vast te blijven houden aan het ontevreden zijn over dat ik niet gemakkelijk naar het toilet kan en anderen ogenschijnlijk alles maar eruit poepen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat andere mensen die gemakkelijk poepen geen problemen ervaren in/als zichzelf, aangezien ikzelf geen probleem ervaar in mezelf als ik gemakkelijk kan poepen elke dag zonder me druk te hoeven maken of het deze dag wel of niet komt, of ik de hele dag pijn heb of niet, of ik gemakkelijk kan eten of dat ik geen trek heb en dus te weinig kan eten door een volle darm en dus ook niet voldoende kan bewegen, door het ongemak van een volle darm en door het te weinig fysieke energie door te weinig voeding op zo’n dag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf als ik een volle darm heb die ik niet kan ledigen, en te walgen van de familielijn waarin dit een rol speelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus angst te ervaren voor mezelf als ik een volle darm heb die ik niet kan ledigen en angst te ervaren van de familielijn waarin dit een rol speelt.

Aha, ik ervaar dus angst VAN de familielijn waarin de darm belast is met angsten van de geest, van geesten uit het verleden van zelf en van anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen maar vast te houden aan en met oordelen van mezelf als reactie op het niet naar het toilet kunnen, in plaats van rechtstreeks te zien in de angsten die ik heb opgeslagen in de spierwand van de dikke darm, waardoor ik me laat weerhouden me vrij uit te drukken en waardoor ik me dus laat weerhouden te drukken en mezelf er vooral van laat weerhouden mezelf te ondersteunen in het inzien en stoppen van de angsten die ik hierin ervaar, maar mezelf laat vallen als een baksteen en hierin mijn uitdrukking in/als mezelf stop en dus verstopt raak en mezelf verstop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen idee te hebben hoe de angsten te stoppen als waar te beginnen en wat te stoppen, en hierin te geloven dat ik het niet kan, dat het me nooit gaat lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb voorwaardelijk van mezelf te houden, namelijk alleen als ik naar het toilet kan en mezelf aan te vallen en zelfhaat te creeren als ik niet naar het toilet kan.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het creeren van zelfhaat en met mezelf aanvallen als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de hele tijd leuk moet doen, aardig moet zijn tegen anderen, terwijl ik dat niet ben en kan zijn als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet aardig kan zijn als ik niet naar het toilet kan, in plaats van in te zien dat ik aardig kan zijn voor/naar mezelf als ik niet naar het toilet kan, en mezelf hierin kan aarden door mezelf terug te brengen in het fysiek in/als aarde in de pijnlijke plekken waarvan ik me heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet aanwezig te willen zijn in het fysiek in de pijnlijke plekken waarvan ik me heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb enorme schaamte te ervaren van deze afscheiding van mezelf in/als het fysiek, welke ik projecteer als schaamte ervaren voor het niet naar het toilet kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet naar het toilet kunnen als ergste te ervaren wat er is, en hierin te geloven dat niemand het zo erg heeft als ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een strijd als vergelijking aan te gaan met de mensen om me heen door te denken dat ik het het ergst heb en me hierin misdeeld te voelen, in plaats van in te zien dat ik mezelf verdeel in/als de vergelijking met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb deze vergelijking te creeren in relatie tot andere vrouwen, welke altijd gemakkelijk naar het toilet kunnen en dus altijd een mooie platte buik hebben en dus altijd mooi en sexy kunnen zijn en dus altijd seks kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn geen seks te kunnen hebben doordat ik niet naar het toilet kan als ik bij een ander blijf slapen of als een ander hier slaapt, en hierin me van tevoren druk te maken voor als dit ooit gebeurt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn stoelgang dus aan seks gerelateerd te hebben en aan de mogelijkheid tot het wel of niet hebben van seks, welke ik zo belachelijk vind dat ik deze liever wegstop, verstop, en niet benoem en zeker niet laat zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te ervaren of mijn wereld vergaat als ik dit laat zien, hoe ik mezelf gerelateerd heb aan het hebben van een mogelijkheid tot seks.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe en waar ik dit gestart ben, dit relateren van het hebben van seks aan de verstopte darm, behalve dat ik op mijn 16e dacht slanker te moeten zijn, mijn buik te dik en opgeblazen voelde en ben gaan lijnen, terwijl dit niet de oorzaak lijkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ergens te zien dat ik van iets heel kleins iets heel groots heb gemaakt en fysiek gemanifesteerd heb, waarvoor ik me zo schaam dat ik aan het gemanifesteerde vast blijf houden in plaats van te stoppen met de manifestatie en mijn vergissing ‘toe te geven’ aan mezelf, zodat ik mezelf kan vergeven en corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet vaardig te ervaren tot het uitdrukken van mezelf en mezelf te perfectioneren in woorden in eenheid en gelijkheid in/als mezelf, en in plaats hiervan een perfectie in/als het perfecte fysiek na te streven en mezelf hierin te compromitteren/vervormen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik geen controle heb over mijn darmwerking, en dus volledig ben over geleverd aan wat mijn darm wel of niet doet op een dag, welke het gemanifesteerde bewustzijnssysteem is waaraan ik me volledig overgeleverd voel in plaats van mezelf te ledigen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb seks helemaal niet te begrijpen maar iedereen doet het dus ben ik er ook aan begonnen en heb mezelf hierin ‘ontwikkeld’ en beoefend, terwijl hieronder nog een ervaring zit van onbegrip van wat ik eigenlijk aan het doen ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een deel van mezelf niet te hebben meegenomen in dit beoefenen van seks, maar alleen het deel wat ik mooi vind en niet mijn hele fysiek zoals het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik het niet kan, dat het me niet lukt een gemakkelijk functionerende darm te ontwikkelen, af te wikkelen/vrij te maken van alle oordelen en pijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd naar iets buiten mezelf te zoeken, te grijpen, aan vast te houden, to ‘call on’, colon,  zoals Sylvie zegt, en niet te weten hoe in mezelf te zijn als er een ander om me heen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe in mezelf aanwezig te zijn als er een ander om me heen is, en hierin heel spastisch te gaan doen, en dus een spastisch colon te ontwikkelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te zijn dat ik geen enkel voorbeeld heb gehad hoe in mezelf aanwezig te zijn als er een ander om me heen is, maar alleen maar een voorbeeld van hoe aan iets of iemand buiten mezelf te klampen alsof het mijn laatste strohalm is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vast te klampen aan iets buiten mezelf alsof het mijn laatste strohalm is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb degene die zich aan mij heeft vastgeklampt alsof ik de laatste strohalm ben, als voorbeeld in mijn leven, de schuld te geven van het feit dat ik niet weet hoe in mezelf aanwezig te zijn als er een ander om me heen is, en precies hetzelfde te doen als het voorbeeld wat ik gehad hen, namelijk me vastklampen aan iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen idee te hebben wat ik binnen in mezelf moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen idee te hebben wat ik uberhaupt moet doen in/als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geen idee te hebben wat zelfbeweging is of wat of wie ik zelf ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het hartverscheurend te vinden om te zien hoe het voorbeeld in mijn leven om zich heen zoekt naar iets om zich aan te relateren, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn hart te laten verscheuren door me te compromitteren/bevestigen aan het voorbeeld van wat ik gehad heb en hierin van mezelf weg te gaan en me te relateren aan iets en/of iemand buiten mezelf, altijd en overal.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar een gevoel in mezelf om mezelf aan vast te houden en aan te relateren, en als ik die niet meer vind, ik niet weet wie ik ben, waar ik ben en wat ik moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wie ik ben, waar ik ben en wat ik moet doen, en niet te begrijpen wat mensen allemaal aan het doen zijn alsof het het meest logische is wat er bestaat, alsof zij dit zijn, terwijl ik in een staat leef van constante verwondering van waar ik zelf ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb paniek te ervaren als mijn fysiek niet naar behoren werkt, helemaal als we ons geboren laten worden als leven in het fysiek, en wat dan als ik mijn fysiek niet op orde krijg, als ik niet eens kan poepen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waar ik kan blijven als ik zoveel ongemak ervaar in mijn fysiek als ik niet naar het toilet kan, en hierin om me heen zoek naar iets of iemand tot afleiding van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet in zelf te willen zien als ik zoveel ongemak ervaar in mijn fysiek als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb walging te ervaren in/als/van mezelf als ik zoveel ongemak ervaar in mijn fysiek als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb minachting voor mezelf te ervaren als ik zoveel ongemak ervaar in mijn fysiek als ik niet naar het toilet kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf waardeloos te vinden als ik zoveel ongemak ervaar in het fysiek als ik niet naar het toilet kan, waarin ik ervaar niet mee te kunnen komen met wat anderen doen en waarin ik ervaar niet kunnen doen als wat ik zou willen doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik niet kan doen wat ik wil doen in/als de geest/het bewustzijn, in plaats van wat ik wil doen af te stemmen op wat mogelijk is in/als fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb net te doen alsof ik nooit kan poepen, in plaats van in te zien dat het al dagen-weken-maanden heel aardig gaat, met af en toe een stop, en dat ik vooral heel druk ben in mijn hoofd hiermee, en dat dit dus hetgeen is wat ik kan en ga stoppen.

Ik stel mezelf ten doel mijn oordelen die ik in mezelf zie en ervaar als reactie op het niet naar het toilet kunnen te stoppen in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel alle emoties die ik ervaar als reactie op het niet naar het toilet kunnen, te stoppen in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in gedachten, gevoelens en emoties en mezelf zo snel mogelijk hier te halen, zoals Mykey schreef ‘go go go’, want hoe langer ik wacht, hoe meer de gedachten zich opstapelen en hoe moeilijker het wordt mezelf te stoppen in deze energetische accumulatie.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik wil doen zoveel als mogelijk af te stemmen op wat ik kan doen in het moment in/als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met frictie creeren door mezelf te frustreren in een verlangen naar iets doen in/als het bewustzijn als wat ik wil maar waartoe ik fysiek niet in staat ben in het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat als ik nu fysiek niet tot iets in staat ben, ik dit nooit zal zijn, waarin ik meer frictie creeer door participatie in een toekomstprojectie.

Ik stel mezelf ten doel hier te blijven in het moment en te doen wat ik kan doen en mijn participatie in toekomstprojecties en gerelateerde zorgen zo snel mogelijk te stoppen. ‘go go go’, en niet in/als fysiek te gaan go go go en de darm te pushen maar go go go mijn geestparticipatie te stoppen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met poepen als doel te zien, waarin ik mijn darm stimuleer met mijn geest en deze op den duur overprikkel en uiteindelijk vastzet in een kramp doordat de darm de relatie met/stimulatie vanuit het bewustzijn zat is, waarin ik een angst creeer dat mijn darm het zelf niet meer doet als ik stop met prikkelen vanuit de geest en dus de prikkeling niet durf te stoppen, en in plaats hiervan in het moment aanwezig te zijn, participatie in de geest te stoppen, en te zien of en hoe ik de fysieke darm kan ondersteunen/vrij maken in het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat dit altijd zo blijft, en mezelf vast te zetten in deze verkramping van adembenemende angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nog steeds kwaad te zijn dat ik met zo’n darm opgescheept zit, alsof die niet van mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me niet effectief te ervaren en weer terug te zijn in het cirkeltje bij het niet weten hoe dit aan te pakken doordat ik in de praktijk zie niet effectief te zijn in het stoppen van mijn reacties op mijn darm als ik niet naar het toilet kan, wat de hele dag door blijft gaan en waarvoor ik altijd op mijn hoede blijf aangezien het elke ochtend opeens kan gebeuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te identificeren met het ‘ik kan niet poepen karakter’, en hierdoor te blijven leven als dit karakter/bang te blijven voor de komst van dit karakter.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ‘ik kan niet poepen karakter’ te creeren vanuit het ‘ik kan het niet karakter’.

Ik schrijf door. Het wordt vast een onbegaanbaar lang blog maar dat maakt niet uit.

Er zit een schrik in mijn colon. Ik zag gisteren een schrik omhoog komen die me de adem beneemt en welke ik ooit in mijn fysiek heb opgeslagen. Het is gerelateerd aan een ervaring met Zbigniew, de Poolse jongen, en van daaruit natuurlijk weer aan een vroegere ervaring die ik niet kan benoemen.

We hadden 2-3 jaar geleden ongeveer 3 maanden contact en seksueel contact. We hadden allebei geuit dat we elkaar heel leuk vonden en met elkaar verder wilden, maar tegelijkertijd zag ik wel 20 signalen die aangaven dat het in de praktijk niet mogelijk zou zijn. Aangezien ik toen nog in ‘de kracht van liefde’ geloofde/wilde geloven, heb ik de signalen genegeerd en gedacht/gehoopt dat de liefde de man wel zou veranderen. Ik had de signalen al wel aangekaart, en 1x werd het ingezien en zijn we erdoor heen gewandeld, waardoor ik dacht dat het mogelijk was om door alles heen te wandelen. Overigens hadden we seks gehad maar ging ik er niet vanuit dat we echt iets samen zouden opbouwen, al wilde ik dat best wel. Totdat hij opeens zei: ‘but I love you, I told my brother I have a girl, Ingrid’. Ik was verbijsterd, want hij was vaak niet bereikbaar voor mij, al woonde hij destijds achter mij. Ik ben me vast gaan houden aan deze woorden, en het zelfs terug gaan zeggen. Het zou niet in me opkomen overigens dit te gaan zeggen in zo’n vroeg stadium, uberhaupt ben ik nooit zo’n ‘I love you’  zegger geweest, laat staan ‘ik houd van je’, welke woorden ik niet begreep. I love you is wat gemakkelijker, dat floep je er gewoon even uit; door het Engels ervaar ik niet werkelijk wat ik uitspreek hierin. Wat een desillusie en bedrog. Hoe dan ook, ik wilde graag geloven dat deze woorden genoeg betekende om mee verder te gaan, ondanks, in spite of, de praktische signalen die een totale onverantwoordelijkheid aanduidden.

Na 3 of 5 maanden moest hij verhuizen door problemen in het huis (de poolse jongens gingen vaak van huis naar huis of werden eigenlijk gedwongen van huis naar huis te gaan). De eerste week hadden we nog sms contact, belde hij zelfs een keer. Ik zou naar hem toekomen het weekend, hij zou zijn adres sturen, wat hij nooit heeft gedaan; ‘vergeten’ zoals hij later zei, en in plaats hiervan zat ik dus te wachten op enig bericht op de dag en de dag erna van zijn kant, en kreeg ik geen antwoord op mijn berichten. Mijn wereld stortte in, ik stortte in het verraad van de illusie van de belovende woorden (meerdere dan alleen die woorden ‘I love you’) waar ik me aan had vastgeklampt.

In de maanden erna stuurde ik sms-jes, soms kreeg ik iets terug, ik wist dat hij alles las, dat het niet zo was dat ‘hij mij niet leuk vind’, maar dat hij no way zichzelf onder ogen wilde zien en dat werd natuurlijk alleen maar erger naarmate hij langer zijn mond hield en mij negeerde. In dit negeren heb ik meerdere malen ervaren hoe ik zelf iets sprak, geen antwoord kreeg, en wegstortte in die ervaring van geen antwoord krijgen, en hierin mezelf in mijn woorden ging veroordelen, ging betwijfelen, ging denken dat het aan mij lag, dat ik iets fout deed, dat ik teveel klampte. Dat was ook zo, ik klampte ook, en mijn woorden waren niet zelfoprecht, maar dat was niet de reden dat hij wegbleef, wat ik in die tijd nog wel dacht. Hij had zijn eigen redenen en ik moet mijn eigen correcties wandelen. In de afgelopen 2 jaar heb ik mezelf hierin opgepakt en de illusie van geloof in ‘de kracht van liefde’ gestopt. En wat ik gisteren zag, is dat het grote verraad lag in mezelf in mijn eigen geloof in de reactie van de ander op mijn woorden, en daarin te storten in emotie en zelftwijfel, in plaats van hier te blijven staan in/als mijn woorden, ongeacht wat de ander zegt of doet. Ik checkte mijn woorden meerdere keren, en kwam steeds tot hetzelfde punt, ja hier kan ik in staan. En ik bleef staan. Maar ik heb nog wel de rush van het zelfverraad ervaren, die me de adem beneemt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de afwezigheid van de ander op te vatten als een teken dat ik iets fout doe, iets verkeerd zeg, in plaats van in te zien dat de ander eigen redenen heeft om wel of niet aanwezig te zijn en wel of niet te antwoorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verraden door de woorden van de ander te geloven en me hieraan vast te klampen, en mezelf afhankelijk te maken van de reactie van een ander op mijn woorden, in plaats van in/als mijn woorden te gaan staan, onafhankelijk van de reactie of afwezigheid van reactie of algehele afwezigheid van de ander, en te checken in mezelf of ik werkelijk in/als deze woorden kan staan en dit te corrigeren als ik niet een en gelijk ben als mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf op te hangen aan woorden van de ander, waardoor ik mezelf in alleen zijn niet onder ogen hoef te zien, en me in plaats hiervan liever in de afgrond van emoties stort, niet beseffende dat als ik hier eenmaal in stort, ik enorme consequenties voor mezelf creeer hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat de afgrond van emoties echt bestaat, in plaats van in te zien dat ik die zelf creeer in afscheiding van mezelf in geloof in iets of iemand buiten mezelf waar ik mezelf afhankelijk van maak in dit geloof, en hierdoor dus ook afhankelijk van ben/word.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb heel druk te zijn geweest met het begrijpen waarom hij zoiets deed, en mijn woorden en gedrag hierop aan te passen, zodat hij maar niet weg zou gaan uit angst om in zelf te zien als ik in zelf zou zien en hierin hem dus confronteer met zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf te stoppen met woorden in/als zelf te spreken uit angst dat de ander weg gaat maar in plaats hiervan mijn woorden af te stemmen op de luisteraar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb enorm te schrikken van het weggaan van een ander als ik woorden spreek in/als mezelf hoe ik in dat moment ben; mezelf hierin als gevolg te gaan veroordelen en mezelf als schuldige aan te wijzen van het feit dat de ander weggaat, waarin ik in dit zelfoordeel zelf wegga van mezelf en mezelf dus verraad maar waarin ik het weggaan van de ander ervaar als verraad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in/als woorden te relateren aan de ander buiten mezelf, in plaats van een en gelijk als mijn woorden te zijn en te blijven en mezelf te corrigeren als ik zie dat ik niet in mijn woorden kan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring van door de grond gaan te hebben als iemand weggaat als reactie op mijn woorden of waarvan ik denk dat het een reactie is op mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat iemand weggaat door mijn woorden en ik dus maar beter niet kan spreken, waarin ik wegga van mezelf in/als zelfexpressie uit angst om alleen achter te blijven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in/als woorden in te zien en te checken in mezelf of ik gelijk kan staan aan/als/in de woorden die ik spreek, en mezelf hierin te vergeven en corrigeren als ik zie dat ik in ongelijkheid/afscheiding van mezelf spreek.

Ik stel mezelf ten doel in mijn eigen woorden te staan en blijven staan, onafhankelijk van de reactie van de ander.

*

En zodra ik hierin ben gaan staan, ben ik in bovenstaande angst en ongemak gekomen gerelateerd aan het colon en niet naar het toilet kunnen. Oeps.

Een karakter wat omhoog komt wat ik heb aangenomen en ben gaan leven is het ‘sexy karakter’, welke ik zal uitschrijven in een volgend blog. Het moge duidelijk zijn dat dit karakter compleet in conflict komt en altijd is met het ‘ik kan niet poepen karakter’. Als ik er niet meer zo in vast zou zitten zou ik direct zien wat een hilarisch schouwspel zich afspeelt in mij. Helaas zie ik het nog niet als hilarisch, dus ik hecht nog waarde aan de karakters waarin ik mezelf nog vastzet in mijn fysiek via de geest/het bewustzijn.

————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life