november 30, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 558 – Hoe leer ik mezelf te vertrouwen?

Ik begin te zien hoe we allen voor hetzelfde weglopen: voor het ervaren van onze eigen emoties oftewel, voor het ervaren van onze eigen negatieve energetische ervaringen. Deze zijn opgebouwd in reactie op een situatie waarin we de controle verloren hebben in en als een ervaring die we niet begrijpen en in een poging om de controle te behouden en/of verkrijgen, maken we een gedachte aan als interpretatie van wat er gebeurt en deze interpretatie nemen we voor ‘waar’ aan. Vervolgens wordt in een nieuwe gebeurtenis die lijkt op deze eerste, dezelfde gedachte als interpretatie geactiveerd. En deze interpretatie, die we zelf ‘scheppen’ en vervolgens geloven door gebrek aan duidelijkheid, daaruit voort komen emoties als negatief energetische ervaringen. Dit bouwen we zo op door de tijd heen en zo zien we door de bomen het bos niet meer.

We ervaren op een gegeven moment slechts nog ‘angst’ voor onze eigen emoties die geactiveerd worden in bepaalde situaties en neigen dan voor deze situatie weg te lopen, binnenin onszelf of buiten onszelf, in en als ‘afleiding’ van wat er werkelijk gaande is. Echter weglopen gaat niet op de lange duur aangezien we het ‘bij ons dragen’ in en als onszelf en dus creëren we opnieuw een soortgelijke situatie. Totdat we zien in onszelf wat we doen en onszelf ertoe zetten om dit te stoppen, in en als onszelf.

Dit doen we allemaal, echter we hebben allemaal verschillende interpretaties die gekoppeld en geretaleerd zijn aan verschillende gebeurtenissen en dus lijkt het of er bij verschillende mensen iets heel anders gaande is waardoor we de gelijkenis, de gelijkheid niet zien in elkaar als onszelf.

De enige mogelijkheid is om dit ‘als eerste’ te stoppen binnenin mezelf. Vaak zie ik eerder wat een ander doet en reageer ik op hetgeen die ander doet zonder exact te zien hoe mijn reactie op hetgeen ik zie, eigenlijk hetzelfde inhoudt als de ander laat zien; dezelfde ervaring speelt hierin een ‘rol’ oftewel er is een karakter actief die ‘de touwtjes in handen heeft’. Als ik dit wil stoppen in en als mezelf komt hierin de vraag naar voren: ben ik bereid om de emotionele pijn te ervaren? Ben ik bereid om dit als eerste te stoppen onafhankelijk van wat een ander doet? Ben ik bereid om voor alles waarin ik deelneem, van binnen en van buiten, verantwoordelijkheid te nemen, inclusief het onderzoek of hetgeen ik in deelneem, ook werkelijk bijdraagt aan leven?

Dit doe ik door geheel en al verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen reacties die opkomen binnenin mij en niet weg te lopen van de negatieve energetische ervaringen, de ‘emotionele, vaak pijnlijke ervaringen’. Dit doe ik door te zien en begrijpen hoe ik me gedraag en hoe een ander zich gedraagt en in en als een volledig begrip van mezelf en/als de ander, vergeef ik mezelf en/als de ander en leer ik richting geven aan en als mezelf in en als een zelfcorrigerende toepassing, vrij van persoonlijke interpretatie en in overweging van het leven in en om mij heen.

In theorie kan het antwoord ‘ja’ zijn op de vraag of ik hiertoe bereid ben, echter in de praktijk, oftewel in de fysieke realiteit bestaat het over het algemeen uit zeer onaangename ervaringen waarvoor ik al vaak ben weggelopen, uit angst voor mijn eigen interpretatie ervan, zonder dat ik zie dat het een interpretatie is waarvoor ik weg wil lopen en geen werkelijkheid. Dan, uit angst voor dat mijn eigen interpretatie werkelijk is voor mijn eigen ervaringen hierin, durf ik niet te kijken, te onderzoeken en vragen te stellen en zo ontneem ik mezelf de mogelijkheid om op te staan en duidelijkheid te scheppen.

Het is zo dat de interpretatie een mogelijkheid inhoudt, een onzekerheid. En die onzekerheid, die is altijd aanwezig. Omdat ik nooit voor een ander kan bepalen hoe die zich gedraagt. Ik kan dit alleen voor en als mezelf. Hoe maak ik vrede met de factor onzekerheid? Ik kan beginnen met het onderzoeken van de ervaring van onzekerheid waarin ik me dan bevind.

Degene die ik hierin in eerste instantie kan leren vertrouwen ben ik zelf. Ikzelf in mijn aanwezigheid en toepassing van Principes die het beste zijn voor mijzelf als de ander als al het leven. En hierin kan ik een voorbeeld zijn en wie bereid, ter wille en in staat is kan hierin met mij als leven staan. Hierin is zeker de factor van onzekerheid aanwezig aangezien nog niet veel mensen ervoor gekozen hebben om verantwoordelijkheid te nemen voor en als zelf. Dus de onzekere factor bestaat hierin dat een ander altijd weg kan gaan en ‘kan doen wat zij/hij wil’. De enige zekere factor ben ik zelf in en als het principe en de mensen die staan in en als dit principe als wat het beste is voor al het leven.

Iemand moet beginnen met stoppen. Het moet ergens stoppen, deze ketting van reacties op elkaar. Alleen als ik in staat ben om de reacties in en als mezelf werkelijk te stoppen en niet langer deel te nemen in en weg te lopen voor de kettingreacties in en als mezelf, zal ik mezelf werkelijk leren kennen en vertrouwen.

Leer hoe je met behulp van eenvoudig, praktisch gereedschap en de dagelijkse toepassing hiervan jezelf kunt gaan vertrouwen:

Desteni I Process Lite en Pro

(…)

De mind toont ons ons kern-ontwerp. Maar dit ontwerp is lichtelijk misbegrepen. Want in plaats dat mensen zich realiseren dat ze zichzelf ontworpen hebben als mechanische robotten, doen we mee met de mind, alsof het onze schepper en God is. De mind is alleen maar daar als een manifestatie van je innerlijke ontwerpen, zodat je jezelf overeenkomstig zou manifesteren en dat je een ‘holografisch beeld’ van jezelf zou hebben zodat je jezelf zou kunnen zien. Deze holografische lagen echter van ‘genetische’ zelven is wat de vele lagen van jezelf veroorzaakt en meestal heb je geen idee van wie je bent van het ene moment op het andere. Dit gebeurt wanneer de lagen van voorbije gebeurtenissen zich opeenstapelen in je mind en je blijft over als de manifestatie van vele lagen. Dit is waarom we voorstellen dat je zou schrijven, omdat het door te schrijven is dat je de lagen van de mind-manifestaties in en als jezelf doet verdwijnen. De innerlijke kern-natuur van elk wezen genereert zoals ik al eerder vermeldde een holografische evaring van jezelf en van deze wereld door de mind die jou creëert – één en gelijk aan je gedachten. De gedachten zijn slechts punten in de natuur van en als jezelf die verschijnen en het zijn de plaatsingen in je mind door welke je handelt.

(…)

In beschouwing genomen dat wie we werkelijk zijn één en gelijk is met en als existentie in en als onszelf vanuit het principe van eenheid en gelijkheid, zal het nog wel even duren, voordat de mind al haar creaties en projecties uitgespeeld heeft en mensen eindelijk wakker worden. Tenzij we opstaan hier in dit moment en onszelf sturen en ophouden en opkomen voor onszelf.

En dat is precies wat we aan het doen zijn, we bestaan terwijl de mind alle enkelvoudige punten uitspeelt van alle enkelvoudige creaties. Dus, zoals reeds vermeld, suggereren we om te schrijven zodat je mind je zou kunnen tonen welke innerlijke ontwerpen je voor jezelf aan het manifesteren bent zodat je overeenkomstig jezelf zou kunnen sturen, opstaan, stoppen en de natuur van jezelf transformeren. Zie je, door te schrijven of door te spreken breng je alle gedachten naar buiten, zodat ze voor je geplaatst worden, gezien en verwijderd worden door zelf-vergeving en zelf-correctieve toepassing. Dit gebeurt, wanneer je de woorden plaatst gesproken of geschreven. Woorden worden ‘getransformeerd’ van programmeertaal naar woorden als jezelf in eenheid en gelijkheid als wie je werkelijk bent in en als jezelf, als ze komen doorheen de lagen van de mind en in plaats van naar de manifesterings-fase over te gaan worden ze structureel losgelaten door het vibratie-effect van woorden en zelf-vergeving tezamen met zelf-correctieve toepassing, doorheen al je cellen en uit je lichaam.

Schrijf jezelf dus tot vrijheid en assisteer jezelf in het transformeren van woorden van geprogrammeerde ‘bestaanswijzen’ tot levende woorden één en gelijk met en als wie je werkelijk bent als leven.

Pen en computer

Uit: Schrijf jezelf tot vrijheid met Pen en Computer

——————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

november 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 557 – I put a spell on you

Ik hoorde mezelf spreken in woorden als ‘ik word buiten spel gezet’ en ‘er staat veel op het spel’; beiden in dezelfde context. Sylvie bracht naar voren om ook in het Engelse woord te zien:

spell

Ban, betovering, begoocheling

Ik had het woord ‘ban’ nog niet als ‘betovering’ bekeken dus dat geeft al direct een perspectief om mee te werken.

Ik had het over relatie gerelateerde onderwerpen waarbij ik me buiten spel gezet ervaar of dat er veel op het spel staat. Betovering. Bevind ik me dan toch weer in een betovering van de ervaring van liefde, zo heel subtiel op de achtergrond? Een soort van verbondenheid zou ik het eerder willen noemen, en daarin kun je natuurlijk buiten spell gezet worden.

Een reeks zelfvergevingen om mezelf een beetje hier te brengen en te ontdoen van emotionele hechtingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me geen raad te weten als ik buiten spel wordt gezet en diegene niet kan bereiken terwijl we op dat moment hebben afgesproken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, zodra ik met iemand samen ben, niet meer te weten hoe mezelf alleen te bewegen en staande houden zonder diegene in mijn leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik opnieuw ‘buiten spel’ wordt gezet terwijl ik zoveel als mogelijk zo uitgebreid van tevoren had doorgenomen en besproken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het is afgelopen als ik geen antwoord krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in, als en met een ervaring van verbijstering ‘achterblijf’ als ik geen antwoord krijg en iemand niet te bereiken is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bijna verlamd in elkaar te zakken van deze ervaring van verbijstering die opkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verbijstering te geloven en te denken dat dit echt mijn einde is, dat ik niet meer verder wil leven zonder die ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn wil tot leven te verbinden aan een ander en zo verbondenheid te creëren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefst op bed te willen gaan liggen ineengedoken, maar ook daar niet goed raad te weten met de ervaringen binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me machteloos te ervaren tegenover de ervaringen binnenin mij en ook niet te willen opstaan hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij ieder geluid een overgeslagen hartslag te hebben in en als de hoop dat de ander hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me paranoia te gaan gedragen doordat een ander zich terugtrekt om eigen redenen waar ik geen invloed op heb of heb gehad, behalve dat in partnerschap zelf onder ogen wordt gezien en ik geen illusies wil laten bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb maar niet uit de illusie van de ervaringen van machteloosheid te komen doordat ik mijn ervaringen verbind met de acties van een ander en hierin mijzelf afhankelijk en machteloos maak ten aanzien van mijn ervaringen en dus, gerelateerd want verbonden aan een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verbinden met een ander buiten mij door ervaringen met diegene in en als de angst dat diegene wegloopt en als dit dan gebeurt, weet ik me geen raad.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet zonder de ander buiten mij verder te willen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn zelfwil te hebben verbonden aan hem en doordat hij hetzelfde wilde, zag ik dit niet aankomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het mezelf kwalijk te nemen dat ik dit niet zag aankomen, al ervoer ik dit punt wel al lang onder de oppervlakte maar het leek alsof het werd opgepakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het punt liever onder de oppervlakte te houden en samen te zijn dan het punt zichtbaar te hebben en niet samen te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat punten niet zichtbaar kunnen zijn zolang er twee mensen samen zijn en dus moet er steeds één weglopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het nodig is en/of dat het blijkbaar toch weer gebeurt dat er één iemand wegloopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nu niet te hebben verwacht dat er één iemand zou weglopen aangezien beiden graag willen en bereidheid tonen om de zaken op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de bereidheid en de wil te zien als voldoende om iets op door te zetten zonder de gehele geest in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat er nu niets wordt opgepakt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat eerst zichtbaar moet worden wat er moet worden opgepakt en dat is nu gebeurt en dat ik nu feitelijk niet weet wat iemand oppakt, ik kan alleen zelf oppakken wat nodig is en mijn verantwoordelijkheid is, van binnen en van buiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vergaan van de ervaring van angst voor verlies en hierin mezelf compleet te verliezen en/of reeds hebben verloren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf compleet te hebben verloren in en als de ervaring van angst voor verlies en telkens als dit geactiveerd wordt, mezelf compleet te verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in het ‘spell’ te willen deelnemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een spell als verbinding te creëren in en als een angst voor het buitensluiten en stoppen van communicatie als een niet delen wat er speelt in zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te delen met mezelf wat er spe(e)lt, dit diep weg te stoppen en mezelf hierin en hierdoor te verliezen, diep weggestopt in en als de spell.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van communicatie en in paniek te raken als dit niet mogelijk is, terwijl het enige wat ik wil is een duidelijk en zelfoprecht communiceren met elkaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ander niet weggaat omdat ik duidelijk heb laten zien dat ik niet meer wegga en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op de ander te projecteren in hoe ik mezelf ervaar zonder in te zien dat juist mijn niet weggaan weleens ‘angstaanjagend’ zou kunnen zijn aangezien we zelf onder ogen zien als twee mensen naast elkaar leven zonder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben verwacht dat op een overeenstemming, een overeenkomst zal volgen in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik zelf in het verleden vaker mijn stem op ja gezet hebt en later deze heb teruggenomen naar een nee in daden in en als een ervaring van weerstand wat in feite ook een angst inhoudt en dat een overeenkomst pas een overeenkomst is als we die in en als het fysiek wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een spell op een ander te willen plaatsen vanuit deze diepe verborgenheid in en als een uitgangspunt van angst dat de ander anders weggaat, in en als de gedachte dat als ik werkelijk zelfoprecht ben en dit vraag van de ander, de ander dit niet wil en beslist weg te gaan en dus, om dit alles te voorkomen probeer ik het met de spell als betovering als begoocheling welke zoals, we zien, tegelijkertijd een ban inhoudt en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik iemand probeer te bannen en dus feitelijk wegduw, de ban in, in en als de geest, in en als een spell.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf weg te duwen de geest in, het spel in, de ban in, in en als de spell en mezelf (en/als de ander) hierin te willen betoveren/begoochelen zodat ik het niet int-del en zodat niemand het ont-dekken zal.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten betoveren door het spel als de spell van een ander en me hierin te laten verbannen in en als de geest in betovering en ontgoocheling, terwijl dat eigenlijk niet is wat ik werkelijk wil maar wel toesta, in en als een angst dat iemand anders weggaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb compleet beheerst te zijn door en als de angst voor het weggaan van iemand anders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf dus compleet te beheersen door en als de angst voor verlies van iemand anders dan ikzelf, wat feitelijk een projectie moet zijn van angst voor verlies van mezelf, wat dan een oordeel als gedachte inhoudt van mezelf eigenlijk willen behouden zoals ik besta in en als het spell in zelfinteresse.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het spell best wel graag voort te willen zetten als beide partijen hierin toestemmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik het spell wel voort wil zetten als beide partijen toestemmen en teleurgesteldheid te ervaren als dit niet door gaat, wat feitelijk ook weer niet het geheel is maar wederom voortkomt uit dezelfde angst als gedachte dat iemand weggaat als we het spell niet voortzetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf als de ander dus feitelijk niet toegestaan en aanvaard heb om gewoon hier te zijn in en als het fysiek, zonder spell terwijl dat hetgeen is wat ik het liefste wil en om dit ‘liefste’ te behouden I put a spell on it/on you as me.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen waarom ik vaker in situaties verkeer waarin de male wegloopt en de communicatie geheel stopt waarin ik telkens opnieuw denk en ervaar ‘heb ik het zo verkeerd gedaan?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het weglopen van een ander iets met mij van doen heeft en me hier slachtoffer van te maken zodat ik de pijn en verdriet die het doet van iemand die zich afkeert van communicatie en mij alleen ‘achterlaat’, niet hoef te voelen en ik druk kan zijn met het zoeken van ‘fouten’ in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het pijn doet om alleen te worden achter gelaten en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het pijn doet om alleen te zijn, waarin ik zie dat de pijn bestaat in en als een angst om alleen te blijven voor de rest van mijn leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf angst aan te jagen – mezelf aan te jagen in, als en met de adrenaline van angst met (participatie in) een toekomstprojectie die voort moet komen uit gedachten als herinneringen uit het verleden, bestaande in en als een ervaring van ‘altijd maar alleen zijn’ welke dan even verdwijnt als er iemand anders aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn een ander weg te jagen met mijn reacties en te denken en geloven dat ik helemaal vrij van reactie moet zijn voordat ik samen kan zijn met iemand anders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk angst te ervaren om de spell weg te jagen met mijn reacties die we eerst zorgvuldig hebben opgebouwd in en als zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mijn interpretatie los te laten, in en als een angst om de spell te verliezen waarin ik denk en geloof dat alles voorbij is en ik dus alles verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik alles verlies als alles voorbij is.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan met het zelfoprecht zien waar ik me bevind in het spel/de spell door te zien wat er spe(e)lt als reacties binnenin mij waarvoor ik geen verantwoordelijkheid heb genomen en vervolgens verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik ont-dek door de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel het concept van oorzaak en gevolg los te laten in en als de geest en tevens mijn zoektocht in en als een geloof dat ik me alleen maar in de spell bevind en in plaats hiervan te realiseren dat aspecten van de spell zijn waarvan ik me kan ontdoen en dat aspecten echt zijn – ook binnenin de spell – die ik kan voortzetten in en als zelf, in en als leven.

Ik stel mezelf ten doel te blijven staan in en als mezelf in wat ik wil in zelfoprechtheid en hierin alles te doen wat binnen mijn mogelijkheid ligt om te maken dat het werkt en hetgeen waarop ik geen invloed heb, adem voor adem per zelfvergeving los te laten.

Ik stel mezelf ten doel ‘gewoon hier zijn’ te herdefiniëren in en als een vrede maken met wat zich hier aandient en dus, ik stel mezelf ten doel vrede te maken met wat zich aandient en mezelf te vergeven voor wat hierin in reactie opkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat als ik vrede maak met wat zich aandient, ik niet langer samen zal zijn met mijn partner aangezien ik dan vrede maak met het alleen zijn op het moment binnen deze situatie waarin ik angst ervaar dat als ik dit doe, dat hij nooit weerom komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat als ik vrede maak met wat zich aandient en dus met het alleen zijn op dit moment, ik niet langer zal accepteren dat ik of een ander zich in een spell bevindt en ik van hieruit zal beslissen niet samen te willen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus uit angst om zelf niet samen te willen leven met iemand die zich in het spell bevindt, me aan te passen aan de spell in en als mezelf, net zoals we allen geleerd hebben in het spel der liefde tussen ouder en kind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat een ander niet met me mee gaat en zelf opstaat in en als zelfoprechtheid en zo verkies ik het spell samen in zelfonoprechtheid boven het alleen zijn in zelfoprechtheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelfoprechtheid te koppelen aan alleen leven en zelfonoprechtheid aan samenleven, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik alleen, in zelfoprechtheid met een ander kan samenleven die al dan niet, zich in zelfoprechtheid bevindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of het mogelijk is om met iemand samen te leven die zich in zelfonoprechtheid bevindt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we allen zo jaren geleefd hebben en nog deels doen in en als onszelf, met onszelf en dus ‘samen’leven met onszelf in zelfonoprechtheid van waaruit we wandelen naar zelfoprechtheid en zo is het mogelijk dat hetgeen geleefd is in de wandeling in en als zelf, kan worden toegepast ter voorbeeld voor en ondersteuning van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door gebrek aan zelfvertrouwen te denken dat het niet lukt oftewel mislukt.

Ik stel mezelf ten doel, dag voor dag op te pakken wat binnen mijn verantwoordelijkheid ligt in en als mezelf in relatie tot de relatiepunten die opkomen en hierin zelfvertrouwen op te bouwen, adem voor adem, zelfvergeving voor zelfvergeving en zelfcorrectie voor zelfcorrectie wandelend in en als de fysieke realiteit.

Mislukking in relatie tot de ziel

——————————————————————————————–

november 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 556 – Vogelgriep en preventief ruimen

De woorden ‘preventief ruimen’ zou ik in eerste instantie associëren met het preventief leegmaken van een bepaalde ruimte, een evacuatie omdat de ruimte niet langer veilig is voor het leven in deze ruimte. In verband met de vogelgriep houdt preventief ruimen in dat er preventief (dus er is geen vogelgriep geconstateerd maar het is een risicogebied) talloze kippen gedood worden dus het ‘leven’ van en als dieren wordt preventief geruimd om te voorkomen dat mensen ziek worden en eventueel het leven geven. Oftewel het leven van de dieren wordt – preventief – geruimd in een poging het leven van mensen te beschermen. Dat is vreemd. Vervreemd van Leven alsof leven in en als een dier iets anders omvat dan leven in en als een mens.

Deze kippen zijn in eerste instantie ‘in leven’ gebracht ten behoeve van voedsel voor de mens waarbij het leven van de dieren niet in overweging wordt genomen binnen de omstandigheden waarin ze leven. Het is een situatie die een groot risico met zich meebrengt op verspreiding van virussen doordat er vele kippen op een veel te kleine omgeving zitten met voedsel dat alleen bedoeld is om zo snel mogelijk ‘vet’ te worden voor consumptie. Feitelijk wordt het leven van de mens ook niet in overweging genomen hierin al denken we van wel – echter hetgeen we toestaan naar het leven van de kippen, staan we toe naar het leven in en als onszelf. We creëren als mens een risicovolle situatie met consequenties, die we vervolgens en zogenaamd ‘preventief’ gaan ‘opruimen’. Echter we zien niet in hoe we de situatie zelf gecreëerd hebben. Als we werkelijk preventief zouden werken, zouden we het leven en de leefomstandigheden van de kippen in overweging nemen en hierbinnen zien hoe dit te combineren is met de voedselbehoeften van de mens zoals we op dit moment bestaan.

Stel je voor dat we bij het uitbreken van een griepvirus onder de mensen ‘preventief gaan ruimen’ en hele volksstammen zouden doden ter bescherming van andere mensen of nog mooier, ter bescherming van dieren. Dat zouden we een schandaal vinden. We staan wel toe dat dit met kippen gebeurt.

Hierin zitten natuurlijk veel punten verbonden die een oplossing nodig hebben om te voorkomen dat we situaties creëren waarin de vogelgriep zoveel invloed kan hebben op het leven van vele wezens. Te noemen de voedselproductie, voedselkwaliteit, ongelijke geldverdeling wat leidt tot het kopen van ‘goedkoop’ voedsel wat ten koste gaat van de kwaliteit van zowel het leven van de dieren als het leven van de mens, educatie over voeding, educatie over het ontstaan van virussen en preventie hierin, educatie over de soort voeding die ieder individu nodig heeft om zijn/haar lichaam te ondersteunen, dierenwelzijn, de ongelijkheid ten opzichte van dieren vanuit de mens.

Deze onderwerpen zijn – vreemd genoeg – nooit werkelijk en diepgaand onderzocht. We blijven zogenaamd ‘preventief ruimen’ als er een epidemie onder dieren uitbreekt zonder werkelijk en diepgaand te onderzoeken hoe dit steeds kan ontstaan en hier vandaan te voorkomen dat er een epidemie uitbreekt, dit toegepast op een manier die al het leven in overweging neemt.

Hierbij – vreemd genoeg – zien we ook niet verder hoe het komt dat we dit, als mens zijnde, steeds opnieuw toestaan in de wereld en zoeken we niet naar werkelijke, blijvende oplossingen die het beste zijn voor iedereen, voor al het leven. Dus inclusief ons eigen leven. Denken we werkelijk dat het voor ons het beste is om op deze manier vlees tot ons te nemen? We zijn behoorlijk van onszelf als leven vervreemd.

Het zal nijpender worden. Het fysiek zal meer en meer gaan tonen dat het onacceptabel is hoe we met leven – binnenin onszelf en buiten onszelf – omgaan. De tijd ‘raakt op’ die we nog hebben om het tij te keren tot werkelijke zorgzaamheid voor mens, dier, plant, aarde, in overweging van het geheel.

Laten we deel zijn van de oplossing en de mogelijkhedenonderzoeken, onszelf ondersteunen in verandering in samenwerking met anderen die willen veranderen. Doe dit voor iets dat je diep raakt en begin hiermee als motivatie om jezelf ertoe te zetten om deze waanzin te stoppen, binnenin zelf en buiten zelf:

Desteni I Process

De Weg Vooruit is Politiek

Animal’s Life Review Series

Zacque – Meat and Me

The Evolution of Viruses – Reptilians – Part 243

The Evolution of the Common Cold – 2013 – Future of Consciousness – Part 44

Memories in Your Body – Quantum Systemization – Part 63

——————————————————————————

november 19, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 555 – Angst voor Demonen

De Eqafe serie Demons in the Afterlife heeft me ondersteund om mijn vroegere angsten voor ‘demonen’ te onderzoeken en degene die in de interviews spreekt, Mykey, is er één waar ik graag naar luister (en velen met mij). Ik ervaar alsof ik diep van binnen aangeraakt wordt, wat betekent dat er iets in mij geraakt of geopend wordt waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf.

In mijn jeugd, zes jaar oud, ben ik via en met een vriendinnetje ‘geesten’ gaan oproepen en dit werkte, in zoverre dat er werkelijk beweging was in het glas en er antwoorden kwamen op vragen. Tevens kwam een eenvoudige ja-nee vraag over het winnen van een korfbalwedstrijd niet uit, wat dan direct de antwoorden in twijfel trekt. Ik heb dit korte tijd gedaan, met een vriendinnetje en een paar keer alleen waarbij het vriendinnetje een aantal ‘regels’ aanhield en zo is er eigenlijk nooit iets vervelends gebeurd. Wel zijn er in die tijd verhalen de ronde gegaan over mensen die ‘bezeten’ werden en met een ‘demon’ in zich, bijvoorbeeld van de trap vielen. Dit is iets waarvoor ik gedurende een groot deel van mijn leven angst heb ervaren en ik heb me verder afzijdig gehouden van praktijken zoals glaasje draaien en andere spelletjes met ‘onzichtbare krachten’. Van tijd tot tijd was ik erg bang in het donker als ik alleen thuis was en er waren ook tijden dat ik er niet aan dacht. Later toen ik ‘op mezelf’ woonde was er af en toe de angst en op een gegeven moment kwam er een soort van ‘vertrouwen’ dat als er iets zou moeten gebeuren, dit al wel gebeurd zou zijn en dat was niet zo en zo begon ik het wat meer los te laten. Toch herinner ik het me als een gegeven wat mijn hele leven ‘bij me’ is geweest. Ik heb het als kind nooit gedeeld met bijvoorbeeld mijn ouders en heb vanaf jonge leeftijd deze onduidelijkheden binnenin mijzelf bewaard en zo ook de angst. Op latere leeftijd heb ik hier wel e.e.a. in onderzocht maar tot aan mijn participatie binnen Desteni, geen werkelijke, volledige duidelijkheid in gevonden.

Sinds de opening van het portaal in 2004 is er veel veranderd en is de gehele demonenwereld ‘gestopt’ in en als het proces van zelfvergeving en Mykey wandelt hierin als voorbeeld in de interviews. Het feit dat het niet meer bestaat als zodanig haalt voor mij deze angst weg als ‘angst voor het onzichtbare’. Deze angst bestond er ook aangezien ik er geen ‘vat’ op had, ik had geen idee wat ik zou moeten doen als er bijvoorbeeld een verschijning geweest zou zijn. Dit ‘geen idee’ hebben maakte dat ik me er afzijdig van heb gehouden, wat heel praktisch is aangezien iets opzoeken en uitlokken van de voor mij onzichtbare wereld die destijds bestond, waarin ik mezelf geen richting kon geven en er niemand was die hierin helderheid kon geven, dat is geen goed idee zogezegd. Ik heb me hierin min of meer ‘afgesloten’ voor ‘hemelse verbindingen’ buiten mij wat me tegelijkertijd in een proces van introspectie heeft gebracht vanaf jonge leeftijd. Het heeft echter ook voor angst, want onbegrip gezorgd in mezelf aangezien ik geen volledig zicht had op hoe dit bestaan in elkaar steekt en ik alleen en voornamelijk binnen de structuren van het geestbewustzijnsysteem kon zien en bewegen.

Het leren kennen van deze wereld, van Mykey als vroegere ‘demon’ werkt hierin ‘helend’ en in de interviews wordt duidelijk hoe er een ogenschijnlijke scheiding was aangebracht in het ‘hemelse bestaan’ waarin de demonen feitelijk werden buitengesloten zonder enige ondersteuning om hen uit de traumatische ervaring te halen waarin ze waren blijven hangen in en als de geest bij overlijden en hierbinnen afhankelijk waren van mensen voor hun ‘energetische kracht’. Stel je eens voor hier zelf in te blijven zitten en te worden buitengesloten, wie zou zich niet ‘demonisch’ gaan gedragen oftewel, bezig op jacht naar ‘energetische ervaringen’. (Komt je bekend voor? Lijkt verdacht veel op hoe wij ons als mens gedragen!).

Luister naar de verhalen van Mykey en de helderheid en inzichten die hij heeft opgedaan binnen deze ‘buitengesloten’ hoedanigheid waarin er geen of weinig afleiding en verblinding was van de illusie van ‘Het Witte Licht’. Feitelijk zijn zij juist de eersten waar de weg tot heling, tot heelheid in het hemelse bestaan, mee begonnen is. De ‘laatsten’ zullen de ‘eersten’ zijn.

Wat er nu als ‘demonen’ bestaat op aarde, dat is de afgescheidenheid binnenin onszelf als gedachtenstructuren. Als er door bijvoorbeeld een zogenaamde ‘helderziende’ tegen je gezegd wordt dat je ‘demonen om je heen hebt’, dan weet je dat er gedachtenpatronen om je heen aanwezig zijn waarvan je je hebt afgescheiden en die een ‘eigen leven’ zijn gaan leiden als ‘losstaande’ gemanifesteerde structuren. De helderziende die spreekt over demonen als dat ze nu nog bestaan, die ziet niet werkelijk helder. Wie werkelijk helder ziet, zou zien dat er iets veranderd is sinds de opening van het portaal. Wie vasthoud aan het concept van demonen is bezig te zien in de geest, de mind en kijkt alleen binnen deze gemanifesteerde structuren zonder hieraan voorbij te zien in hoe het bestaan werkelijk in elkaar zit en hoe wij als mens werkelijk in elkaar steken. Het is niet volledig en hierdoor, niet kloppend en dus, kan er geen volledige helderheid gegeven worden en alleen als er volledige en heldere informatie wordt gedeeld, is men zelf in staat om volledig verantwoordelijkheid te nemen voor zelf als hoe we bestaan en hier vandaan, het bestaan op aarde als geheel.

Het ‘demonische’ als het ‘leven via energetische ervaringen’ – dus via emoties en gevoelens die voortkomen uit gedachten – dat is iets voor ieder voor zich om in en als zelf te stoppen, in te zien, zelf te vergeven en uiteindelijk te veranderen tot een leven in aanwezigheid in en als het fysiek, in eenheid en gelijkheid als (dus in overweging van) al het leven.

Voor veel meer en gedetailleerde informatie over demonische bezetenheid en ondersteuning hierin, zie:

Demonology (Engelstalig)

——————————————————————————————-

november 17, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 554 – Zijn we klaar?

Een punt wat genoemd wordt in een interview in de serie van Anu kwam ik tegen in een interactie met partner m. Het ging over het uitgangspunt waarin ik iets benoem in ondersteuning van een ander, waarin het geen ondersteuning meer is als ik iets benoem vanuit een ‘exposing’ of blootleggen van een bepaald punt aangezien dit weerstand oproept tegen het blootleggen en tevens bestaat in mezelf in een ‘gelijk willen hebben’. Dat is niet ondersteunend voor een ander. Ik weet helaas niet meer exact welk interview het is en ik kan het niet meer terugvinden.

In een gesprek met m benoemde ik een punt wat ik graag wilde veranderen in de communicatie tussen ons vanuit zelfexpressie, hier werd naar geluisterd maar naar mijn zin niet voldoende op geantwoord en even hierna zag ik mezelf in een persoonlijkheid stappen en om aandacht vragen en in die persoonlijkheid, benoemde ik het punt opnieuw, nu vanuit deze ‘persoonlijke’ hoedanigheid waarin ik het punt in z’n algemeenheid wilde bespreken, echter vanuit een persoonlijke hoedanigheid en hierin tevens ging ‘bloot leggen’ hoe hij zich opstelde (in plaats van, zoals ik in eerste instantie deed, iets vanuit mezelf aan te geven zonder vergelijkingen met hem of wie dan ook). Natuurlijk ging hij zich verdedigen en direct kwam er een oud patroon naar boven met exact dezelfde bewoordingen als voorheen en de vraag of ‘we klaar waren’. Gelukkig kon ik hier mezelf ertoe zetten om weg te lopen, al bestond ik in het weglopen wel in een punt van ‘wanhoop’ en dus deed ik dit weglopen als soort van ‘wraak’ voor zijn vraag of we ‘klaar waren’ in een poging om de pijn van de ervaring van onmacht in mezelf te ontlopen.

Gedurende de douche erna en de tijd in de avond voor slapen en ochtend na opstaan heb ik gebruikt voor zelfreflectie en zelfvergeving op mijn reacties totdat ik de volgende dag het punt zag in mezelf waar ik ‘de mist in ging’ dat besproken wordt in het interview. Natuurlijk gaat hij in de verdediging als ik iets probeer ‘aan te kaarten’ vanuit een punt van ‘exposure’ om te laten zien dat ‘ik gelijk heb’. Dat is geen ondersteuning, niet voor de ander en niet voor mezelf; het is geen zelfexpressie en hierin gebruik ik mijn kennis en informatie om er zelf voordeel mee te behalen, ter compensatie van mezelf in een ervaring van wanhoop en ‘onkunde’- onkunde om mezelf uit te drukken. Dus wil ik een ander ‘blootleggen’ in plaats van het punt in mezelf bloot te leggen en onder ogen te zien. Zodra ik het punt duidelijk zag werd ik rustig en is de volgende dag met elkaar soepel verlopen zonder dat ik de neiging voelde om het opnieuw aan te kaarten. Een dag later benoemde ik hetzelfde punt nog eens op het moment dat het zich aandiende, nu weer vanuit zelfexpressie en hier werd het direct herinnerd als punt van verbetering zonder enig conflict en kon ik zelf oefenen in het uitdrukken van mezelf.

Waar ik me van gewaar ben is het moment dat ik ervoer/zag (en zie) waarop ik in deze persoonlijke hoedanigheid stapte en hierin letterlijk achter hem aanliep om hetgeen ik al benoemd had vanuit mezelf, nogmaals te bespreken, nu vanuit een ‘andere hoek’ om toch te proberen ‘gelijk te krijgen’ of eigenlijk om ‘aandacht’ te krijgen, weg van mezelf alleen. Hierbinnen een angst om ‘niet gehoord’ te worden en in de avond en ochtend, heel duidelijk het ‘alleen staan’ en de ervaring van angst hiervoor die ik probeerde te ontlopen door achter de ander aan te lopen en te ‘belagen’ met mijn woorden in en als de geest.

Het fijne hieraan is dat als ik het moment zie waarop ik in deze persoonlijke hoedanigheid stap – als een soort ‘switch’ als beslissing in mezelf binnen een seconde – ik mezelf hier ook kan stoppen en dus het gehele gesprek hierin richting kan geven. Aan mezelf is het om alleen te durven staan, om de gekoppelde ervaringen hierin onder ogen te zien, alleen met en als mezelf, zodat ik dit direct kan doen en niet eerst allerlei afleiding en conflict hoef te creëren. Van hieruit kan ik mezelf ondersteunen in mijn zelfexpressie van iets nieuws in communicatie met m wat tevens voor hem een punt van zelfverandering/-verbetering kan zijn, echter dit is niet het doel want dan moet de ander veranderen in plaats van ikzelf.

Een groot deel van de zelfvergevingen heb ik gewandeld in genoemde avond en ochtend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf nog niet te vertrouwen in dit punt van zelfverandering en ‘angst te ervaren’ dat ik dit conflict opnieuw zal creëren waardoor de communicatie en samenwerking van kwaad tot erger verloopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door in en als een angst voor alleen staan binnen een overeenkomst, ik door creatie van conflict langzaam mijn eigen angst opbouw en manifesteer totdat ik alleen kom te staan ‘buiten’ de overeenkomst en zo vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf ‘buiten te sluiten’.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als de angst voor de pijn van een ervaring van ‘alleen zijn’, in en als de neiging om m achterna te lopen en te belagen met mijn woorden in een poging om ‘gelijk te krijgen’ en ‘aandacht te behouden’, dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat alleen als ik de pijn opnieuw ervaar, ik mezelf hierin kan ondersteunen met toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie en zo de afgescheidenheid in en als mezelf in dit punt kan stoppen.

Ik realiseer me dat ik mezelf vind als ik hier doorheen wandel.

Ik realiseer me dat ik deze ondersteunende toepassing altijd bij de hand heb, waar ik ook ben en met wie ik ook ben en dus, hoef ik mezelf niet langer te laten vallen in de afgescheidenheid in en als de geest in de ervaringen van emoties en hoef ik ook niet langer conflicten te creëren ter afleiding van mezelf in deze energetische ervaringen.

Ik realiseer me dat ik het tegenovergestelde zal bereiken als ik iets deel vanuit een uitgangspunt van ‘gelijk hebben’ aangezien ik hierin niet gelijk sta als mezelf als m als leven.

Ik realiseer me dat er een seconde-moment van beslissing is wie ik ben – aanwezig in en als de geest in ongelijkheid en dus, op weg om ‘gelijk en aandacht te krijgen’ of aanwezig in en als mezelf, in en als de adem ter ondersteuning van en als mezelf als leven in gelijkheid zonder afscheiding in en als de geest en dus in eenheid.

Ik realiseer me dat leven geen gelijk hoeft te hebben en dat leven zich beweegt via subtiele veranderingen die niet altijd direct zichtbaar zijn.

Ik realiseer me dat ik iets kan uitdrukken in zelfexpressie, ter ondersteuning van mezelf waarin ik het bij mezelf houd, of dat ik een algemeen punt ter ondersteuning van een ander, in dit geval m bespreekbaar kan maken maar dat ik deze twee benaderingen niet kan mixen om mijn eigen voordeel te behalen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het moment dat ik op wil staan in en als een persoonlijke hoedanigheid om gelijk te krijgen en mezelf te disciplineren om in en als de adem aanwezig te zijn met en als mezelf en de energie hierin door me heen te laten gaan in plaats van deze ‘af te leiden’ naar m toe.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de energetische ervaringen van angst voor het alleen staan en hierin mezelf te vinden, door de energie door me heen te laten gaan in en als de adem en hierbij het uitspreken van zelfvergevingen totdat ik stabiel ben in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het proces van alleen staan als ik in reactie verkeer op m, door de tijd heen te beoefenen en mezelf te vergeven en corrigeren waar nodig.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen om in en als zelfexpressie te communiceren naar m toe ter ondersteuning van mezelf.

Als en wanneer ik m de woorden ‘zijn we klaar?’ hoor uitspreken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik voorbij een punt van zelfverandering gegaan ben in mezelf waarin ik in en als een persoonlijke hoedanigheid, aandacht loop te trekken van m in datgene waarvan ik mezelf heb afgescheiden en ben blijven afscheiden door niet in mezelf te zien.

Ik realiseer me dat er wellicht een punt van verbetering algeheel aanwezig is ook voor hem, echter als we allebei in reactie zijn is het onmogelijk om iets te bespreken en dus is de enige oplossing voor het moment het stoppen van mezelf in reactie en inzien waar ik aan mezelf in en als zelfverandering, voorbij ben gegaan.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen als ik de woorden ‘zijn we klaar’ hoor zoals de woorden zelf ook aangeven.

Ik stel mezelf ten doel om mijn eigen energetische ervaringen terug te halen naar zelf en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik tegen kom.

Ik stel mezelf ten doel te zien welk moment ik gemist heb in en als zelfverandering en waarom en hiermee te werken in en als mezelf zodat en totdat ik in staat ben om te voorkomen dat ik woorden als ‘zijn we klaar’ in en als reactie uitlok.

Gerelateerde interviews:

The Art of Support

The Power of Listening

The Power of Listening (part 2)

Comparison and Competition

——————————————————————————————-

november 14, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 553 – Een nieuw begin

Degenen met wie ik vanaf het begin (sept 2011) het proces binnen Desteni wandel en aanvullend degenen die vanaf toen mijn blog lezen, zijn bekend met mijn ‘relatieverleden’ met 2 Poolse mannen en met de strubbelingen hierin binnenin mezelf. Met 1 heb ik ruim een jaar het huis gedeeld waarin ik destijds woonde en zijn we vervolgens / uiteindelijk apart gaan wonen en leven.

Twee jaar verder. Gedurende deze 2 jaar een aantal momenten waarop we elkaar even spreken – telefonisch of per computer of papier en hiertussen maanden waarin we ons eigen proces wandelen zonder verdere communicatie met elkaar. Door de wisselingen in werk heb ik dit najaar ruimte om even vrij te nemen en beslis ik (in overleg) om naar Polen te gaan, om te zien hoe hij leeft en om uit te zoeken wat we allebei willen en wat de mogelijkheden zijn.

Gedurende deze periode waarin dit al bekend is maar waar een aantal weken overheen gaan doordat mijn vakantie pas later gepland kan worden, krijgt hij een vraag om in Nederland te gaan werken voor een aantal weken. Hij beslist dit te doen – ik weet nog van niets – en of all places, wordt hij geplaatst in een huis in het dorpje waar ik woon zonder dat hij hierin sturing heeft gegeven.

Dus krijg ik een telefoontje dat hij in Nederland is en de volgende dag in de plaats waar ik woon. Mijn laatste vaste werkdag op locatie met veel tijd en verantwoordelijkheid buitenshuis valt samen met zijn eerste dag hier in het dorp en zo heb ik ruimte om elkaar vaak te zien. We zoeken elkaar dagelijks op en blijken hetzelfde te willen en zijn deze keer bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor de punten in onszelf waarin we de eerste keer ‘de mist’ in gingen. We willen met elkaar verder wandelen en komen tot overeenstemming hoe dit te gaan doen.

Het is een interessante wandel, van relatie tot overeenstemming gedurende de afgelopen jaren, waarin het vooral de overeenstemming met zelf is die de basis legt en mogelijkheden geeft om te (gaan) delen en de gesproken overeenstemming tot een werkelijke, levende overeenkomst te maken in en als ‘een leven’ in en als het fysiek (dat vanaf nu gewandeld gaat worden). Ik zal deze periode als ‘voorbereiding’ een keer uitschrijven in een getuigeblog.

Vanaf deze week woont hij voor een periode in een stad een stuk verderop aangezien daar een mogelijkheid is om te werken en dus om geld te ‘verdienen’ want zoals we allen weten bestaan, op het moment, de gegevens geen werk – geen geld – geen eten gekoppeld aan elkaar. Ik ervaar dat ‘de week lang duurt’ lol – niet meer elke dag samen koffie drinken en in plaats hiervan alleen even bellen in de avond.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de week als ‘lang’ te ervaren nu ik niet elke avond even samen kan zijn om koffie te drinken, bij te praten en fysiek vast te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op de achtergrond een gedachte als angst waar te nemen als ‘wat als het niet doorgaat’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hem het liefst ‘bij me’ te hebben en hem elke dag even te zien in levende lijve.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ook wel effectief te vinden om even alleen te zijn en mijn werk te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het nog wel spannend te vinden om binnenkort veel samen te zijn waarin ik een angst zie als gedachte dat ik ‘niet goed bij mezelf kan blijven’ en spanning opbouw in en als mijn fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een gedachte met ervaring dat de week ‘lang’ duurt, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat de week even lang is als anders en dat ik ‘anders’ blijkbaar meer in de geest vertoef waardoor de week sneller lijkt te gaan. Ik stel mezelf ten doel me te richten op de fysieke bezigheden en voorbereidingen die ik te doen heb en hierin rustig met mezelf aanwezig te zijn in en als de adem. Ik stel mezelf ten doel ook ‘anders’ te oefenen om meer en meer mezelf terug te brengen en te bewegen in en als de adem in overeenstemming met mijn fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angstgedachte en ervaring als ‘wat als het niet doorgaat’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik er alles aan gedaan en besproken heb om zeker te zijn van een soepel verloop in overeenstemming en dat alleen onvoorziene zaken hier een verandering in kunnen brengen die we dan opnieuw kunnen bespreken, waarin de enige werkelijke zekerheid tot stand kan komen in en als het fysiek leven van de gesproken overeenstemming. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in een angstgedachte en ervaring als ‘wat als het niet doorgaat’ aangezien deze nergens toe bijdraagt. In plaats hiervan, focus ik me op de fysieke bezigheden, ondersteun ik mezelf in en als de adem, spreek ik eventueel een zelfvergeving uit en onderzoek indien nodig, gerelateerde herinneringen waar ik ‘de mist in ging’ in en als de geest.

Als en wanneer ik deelneem in een ervaring dat ik hem het liefst ‘bij me’ wil hebben en hem iedere dag even wil zien, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat dit nu niet mogelijk is en dat dit de meest praktische oplossing is voor het moment. Ik stel mezelf ten doel me te richten op mezelf, mijn eigen lichaam, mijn eigen bewegingen en bezigheden en hierin te rusten in mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie vinden dat het ook wel effectief is om alleen te zijn en mijn werk te doen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat het inderdaad effectief is aangezien ik gewend en geoefend ben om alleen te leven en mijn werkzaamheden uit te voeren. Ik realiseer me echter dat dit niet betekent dat ik hierin het meest effectief ben en/of dat ik niet kan leren om even effectief te zijn als er iemand bij is, het betekent alleen dat ik dit gewend ben en me hierin comfortabel voel en weet te bewegen. Ik stel mezelf ten doel om als ik alleen ben, mezelf te bewegen en de werkzaamheden zo effectief mogelijk op te pakken en als ik samen ben, mezelf te (leren) bewegen in overeenstemming met mezelf en/als de ander en zo door de tijd heen mezelf te oefenen in en als zelfbeweging in communicatie met de partner als zelf.

Als en wanneer ik deelneem in een gedachte en ervaring dat ik het wel ‘spannend’ vind om binnenkort veel samen te zijn, in en als de angst als gedachte dat ik veel spanning opbouw doordat ik ‘niet goed bij mezelf kan blijven’, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik nu al begin met spanning opbouwen door deel te nemen en geloven en mezelf af te scheiden van mezelf in en als de gedachte dat ik ‘niet goed bij mezelf kan blijven’, welke gebaseerd is op herinneringen van ‘samen zijn’ waarin ik spanningen op heb gebouwd in en als mijn eigen fysiek. Ik realiseer me dat ik alleen kan leren om te stoppen met spanning op te bouwen in en als gedachten in een ‘samen zijn’ als ik veel en langer met iemand samen ben, door in en als het fysiek dit proces te wandelen, te zien waar ik in gedachten ga, emoties en gevoelens creëer en hierin spanning opbouw in mijn fysiek en vervolgens mezelf hierin te stoppen, zelf te vergeven, te communiceren met de ander als zelf waar nodig en mezelf te veranderen in en als een stabiel, fysiek aanwezig zijn.

Ik stel mezelf ten doel mezelf op het moment te stoppen met spanning op te bouwen door te stoppen met deelname en geloof in een gedachte, gebaseerd op herinneringen dat ik ‘niet goed bij mezelf kan blijven’ en spanning opbouw in mijn fysiek als ik veel en langer samen ben met iemand. Ik stel mezelf ten doel mezelf voor te bereiden en gerelateerde herinneringen zelf te vergeven waar dit al mogelijk is en verder los te laten voor het moment in en als het zelfvertrouwen dat ik nu in staat ben en zal zijn om mezelf te ondersteunen in zelfcommunicatie en hieruit volgend communicatie met de ander als zelf en zo stap voor stap, de spanning in en als mezelf in en als de geest, gemanifesteerd in het fysiek los te laten, zelf te vergeven en mezelf te veranderen in de punten die zich aandienen.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in communicatie met de partner en hierin voor de communicatie als geheel en mezelf door de tijd heen specifiek te ondersteunen in zelfvergeving en zelfcorrectie waar nodig als wat het beste is voor zelf als de ander als leven als geheel.

Desteni I Process – Redefining Relationships

—————————————————————————————————————-

november 12, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 552 – Teleurstelling

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn doordat ik praktische zaken vandaag niet kan afronden en in en als deze ervaring van teleurstelling, grote moeite ervaar in mezelf om andere zaken op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘teleurgesteld ben‘ in plaats van direct te zien, begrijpen en realiseren dat teleurstelling een energetische ervaring is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definiëren als teleurgesteld zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te bewegen op de energie van iets ‘volbrengen’ als motivatie om de dag door te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een energetische ervaring te koppelen aan een taak volbrengen en zo van taak naar taak te bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb voldoening nodig te hebben van een taak volbrengen om een ander taak op te pakken en te volbrengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ‘het vandaag niet lukt, het nooit lukt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb allerlei zaken aan deze ervaring van teleurstelling te gaan koppelen en zo verbindingen in mezelf te leggen in en als de geest, waarin ik deze verbindingen vervolgens in fysieke realiteit ga brengen door te leven in en als deze energetische verbindingen en zo teleurstelling op teleurstelling te creëren in en als mezelf als ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat als er één ding verkeerd gaat/niet direct lukt, alles verkeerd zal gaan en niet meer zal lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet afronden van een praktische taak door omstandigheden buiten mijn kunnen, te definiëren in mezelf als ‘verkeerd gaan’ en ‘niet lukken’ en zo een concept van mislukking in mezelf te manifesteren in en als de geest als innerlijke ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn innerlijke ervaring van teleurstelling iets te maken heeft met (komende) gebeurtenissen van buitenaf als soort van ‘voorgevoel dat alles mis zal gaan’ in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik de innerlijke ervaring kan stoppen in en als mezelf en zo te zien dat de ervaring van teleurstelling van het vandaag niet afronden van een taak, geen voorgevoel is maar een gevolg van een gedachte als geloof in en als mezelf dat ik iets verkeerd heb gedaan/iets niet gelukt is en dat hierdoor alles verkeerd zal gaan/niet zal lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk angst te ervaren dat hetgeen ik op moet lossen geld zal kosten en als ik dit niet voldoende beschikbaar heb, ik hetgeen ik wil volbrengen, niet kan volbrengen en dus zal ik dan hetgeen moeten missen wat niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk angst te ervaren om een energetische ervaring gekoppeld aan hetgeen niet volbracht is en niet zal werken, te missen in en als mezelf en/of dat het heel veel geld gaat kosten wat ook aan iets anders besteed had kunnen worden waardoor ik andere energetische ervaringen ‘misloop’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit ‘voorgevoel’ zelf te creëren in en als mezelf door in en als projectie in en als de geest gebeurtenissen in de toekomst met positieve energetische ervaringen te verbinden aan het volbrengen van deze fysieke taak en zo de polariteit tevens te creëren als tegenhanger als de taak niet volbracht wordt op de manier en in het tempo zoals ik verwacht in en als mezelf, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb sneller te willen in en als de geest dan de fysieke werkelijkheid aangeeft als tempo.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te bewegen in en als de adem op het tempo dat de fysieke taken laten zien waarin ik me realiseer dat ik niets heb laten liggen, dat ik hetgeen heb opgepakt wat mogelijk is en dat er meer tijd nodig is om dingen te regelen en hier te brengen.

Ik stel mezelf ten doel deze tijd te gebruiken om mezelf te ondersteunen in en als zelfvergeving van de energetische ervaringen die opkomen zoals teleurstelling en de verbindingen los te maken die ik gekoppeld heb aan het volbrengen van een taak, in en als de realisatie dat als ik ‘hang’ aan het volbrengen van een taak en de effecten ervan, ik deels aanwezig ben in de toekomst in en als een projectie van de volbrachte taak waarin ik mezelf hier weghaal uit de realiteit en afhankelijk maak van resultaten waarin ik gemakkelijk en eenvoudig openingen creëer voor mezelf voor ervaringen zoals teleurstelling op het moment dat hetgeen ik geprojecteerd heb in en als mezelf, in en als de geest niet op de manier en/of in het tempo tot stand komt als in mijn versnelde projectie.

Desteni I Process

——————————————————————————————————————-

november 10, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 551 – Wat is de enige oplossing in een overweldigende energetische ervaring?

Symbool Energy

Een patroon dat ik graag wil veranderen is het ‘boos worden’ op een ander als ik iets zie dat een ander doet als wat niet het beste is voor zelf als leven en hierin dus niet voor ieder ander als leven. Het feit dat ik deelneem in een ervaring van ‘boos worden’ geeft aan dat ik zelf nog deelneem in een gelijkend patroon en hierin geen levend voorbeeld ben; in plaats hiervan wil ik hetgeen dat ik nog niet (volledig) leef, opleggen aan een ander wat ik tot uiting breng in de vorm van boos worden.

Waar word ik dan boos om? Op het moment dat ik zo’n patroon zie in een ander, komt er een enorme hoeveelheid energie in me omhoog waarin ik mezelf geen richting weet te geven. Het enige wat ik kan bedenken is dit delen met de ander, echter dat is dan een delen terwijl ik in een emotie aanwezig ben en dit komt neer op een uiting in boosheid naar de ander – een typo van ‘bosheid’ kwam eruit, waarin ik zie dat ik de bos, de baas wil zijn in dit verhaal. Het is een vorm van controle. Dus probeer ik de controle (terug) te krijgen over mezelf, in mijn eigen reactie en ervaring van overweldiging door de energie die in me omhoog komt en dit probeer ik te stoppen door de ander die dit patroon in mij activeert, te laten inzien dat hij/zij het anders moet doen. Oftewel ik probeer de ander te veranderen zodat het patroon niet langer in mij geactiveerd wordt als ik met die ander ben, in plaats van allereerst mezelf te veranderen en mezelf te stoppen in participatie in deze overweldigende energetische ervaring.

Is het werkelijk boosheid? Of is het gebaseerd op een angst die erachter verscholen ligt? Een angst om iets op te geven in en als mezelf waar ik waarde aan gehecht heb. Waarde hecht zich alleen aan geld of energie, in dit geval een energetische ervaring, om zelf beter van te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verliezen in een energetische ervaring van boosheid, gebaseerd op angst voor verlies van iets waaraan ik waarde gehecht heb in en als mezelf en deze vervolgens te uiten in woorden, geladen met een ervaring van boosheid en angst naar een ander toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in angst voor verlies deel te nemen van een ervaring van ‘samen zijn’ en hierin boosheid en bezorgdheid te ontwikkelen als overweldigende energetische ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een deel van mezelf te verplaatsen naar de ander toe in en als een ervaring van samenzijn, en hierin vervolgens angst voor verlies te creëren, verlies van de ander als mezelf in en als hetgeen ik verplaatst heb naar de ander toe aangezien ikzelf aanwezig ben in deze ‘ervaring met een ander’ en ik niet effectief in en als mezelf aanwezig ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vervolgens angst te ervaren een ander weg te duwen of weggeduwd te hebben door mijn uiting van boosheid en zo dus hetgeen te creëren waar ik ‘bang voor ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren en creëren voor mijn eigen fysiek gemanifesteerde angst, in en als een geloof dat ik niet alleen kan bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet alleen kan bestaan in en als deelname in en als een programmering in en als de geest, waar de geest niet alleen kan bestaan aangezien er dan geen energie meer gecreëerd kan worden als reactie op ‘de ander’ en dus, als ik alleen sta, besta ik niet langer in afscheiding in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ik alleen sta, de ander weg zal gaan aangezien er niets meer bij mij te halen valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een ander weggaat als er niets meer te halen valt en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf weg te gaan/weg gegaan te zijn als er niets meer te halen valt bij een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te participeren in een automatisch patroon van energie winnen in relatie tot een ander in en als de geest en mezelf vervolgens te verliezen in en als dit patroon van winnen en verliezen, in en als de geest, waarin ik niet zie, realiseer en begrijp dat ik mezelf verloren ben in en als de energie en dat ik doorga met dit patroon in een poging om ‘mezelf te behouden’ aangezien ik zelf nog aanwezig ben in en als de energetische ervaringen en ik mezelf hierin probeer te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren alsof ik mezelf verlies als ik de deelname in de energetische ervaring stop, dat ik mee verdwijn als de energie verdwijnt en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb automatisch te denken, tegen beter weten in, dat deze energie is ‘wie ik ben’, wat deels zo is – het is ‘wie ik ben’ in en als de geest als hetgeen ik ken van mezelf als ‘dit ben ik’, echter die(g)ene die ik wezenlijk ben ken ik (nog) niet (geheel) en dus vertrouw ik automatisch op hetgeen ik wel ken als mezelf als hoe ik aanwezig ben in energetische ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vertrouwen op mezelf als hoe ik aanwezig ben in energetische ervaringen bij gebrek aan leidraad van wie ik werkelijk ben in en als zelfvertrouwen.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een overweldigende energetische ervaring van boosheid, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me ten eerste dat ik projecteer op een ander wat ikzelf nog leef, anders zou ik niet boos worden.

Ik realiseer me dat ik zelf verdwenen ben in en als deze energetische ervaring en dat ik het moment en de gedachte gemist heb waarin dit geactiveerd werd in, als en door mezelf – een moment van buiten af met hierop volgend een gedachte als reactie als controle mechanisme in mezelf die het hele energetische wiel in werking zet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren de controle te verliezen als ik eerst in en als mezelf de vergeving en verandering wandel en pas hierna iets bespreek met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander te gebruiken om mezelf tot rust te manen en hierin mezelf afhankelijk te maken van een ander en zijn/haar gedrag om zelf in en als rust, in en als het fysiek aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb rust te definiëren als mezelf in een neutrale positie – wat inhoudt dat ik aanwezig ben/wil zijn in en als mezelf in en als mijn onderbewuste als ‘staat van bescherming’ waarin ik ben opgegroeid – en als iets of iemand mij hierin ‘wakker schudt’ te denken en geloven ‘dat ik mezelf, in en als deze rust’ verlies, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik alleen ‘deze ruststaat’ verlies in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus angst te ervaren om deze ruststaat te verliezen in en als mezelf als overlevingsmechanisme waarin ik mezelf staande heb gehouden binnen hoe ik ben opgegroeid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik mezelf ‘rustig’ kan krijgen als ik me bevind in deze overweldigende energetische ervaring van boosheid (of bezorgdheid – deze is om apart uit te schrijven).

Ik stel mezelf ten doel de overweldigende energetische ervaring van boosheid door me heen te laten gaan en zelf aanwezig te blijven in en als de adem, waarin ik me realiseer dat ik hierin kan blijven staan/kan opstaan als ik zelf wil en als ik mezelf toesta deel te nemen in en als deze energetische ervaring van boosheid, denk en geloof ik nog dat ik hier ‘recht op heb’ die ik vervolgens uit in en als een uitdrukking van boosheid geprojecteerd op een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven recht te hebben om een energetische ervaring te projecteren op een ander, enkel en alleen omdat ik zelf niet wil veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen ik zie in een ander, te gebruiken als reden om zelf een recht te behouden om energie te genereren in en als mezelf en vervolgens projecteren op een ander waarin ik de kans creëer om ook in die ander energie te activeren als brandpunt, als ontstekingsmechanisme als basis van een relatie in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bezig te zijn geweest om een ontstekingsmechanisme te behouden in en als een relatie in en als de geest, ter instandhouding van mezelf in en als de geest zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat ik mezelf hierin machteloos opstel en dus ervaar ten aanzien van de overweldigende, energetische ervaring van boosheid binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel de reden als recht om energie te genereren, te ontmantelen in mezelf en mezelf hiervoor te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in en als het punt van angst dat aanwezig is als angst voor verlies van de ruststaat in mezelf in en als het onderbewuste als aanleiding van de gehele energetische ervaring en projectie van boosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf om een ervaring van angst heen te wandelen en vervolgens, als afleiding, boosheid te genereren en projecteren.

Ik stel mezelf ten doel het punt van angst door te wandelen in fysieke realiteit, in kleine stapjes en mezelf te vergeven en corrigeren daar waar ik in automatische beschermingsmechanismen verval, waarin ik me realiseer dat ik mezelf alleen kan ondersteunen als ik mezelf toesta om specifiek, in en als het fysiek te zien wat er gebeurt binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf toe te staan om specifiek, in en als het fysiek te zien wat ik doe in mezelf en mezelf hierin te vergeven en corrigeren als wat het beste is voor mezelf als leven in en als het fysiek en hierin voor ieder ander als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om te falen/mislukken in dit punt van zelfcorrectie en dus, er liever omheen te wandelen, wat een punt is van eigenbelang aangezien ik een ervaring van mislukking in mezelf ontloop waarin ik mezelf ervan weerhoud om mezelf te verbeteren, alles en alleen om een ervaring in en als mezelf in stand te houden als punt van afscheiding, als bron van mogelijkheid tot het genereren van energetische ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring/het concept van mislukking in mezelf en/als in een ander te bevestigen door te reageren in boosheid op iets wat ik zie in een ander dat niet het beste is voor zelf als leven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf toe te staan mezelf te herenigen met het concept van mislukking door te beginnen met de gerelateerde energetische ervaringen door me heen te laten gaan en terug te brengen naar mezelf in en als de adem en mezelf te vergeven in en voor de zelfoordelen die ik hierin plaats en heb geplaatst, als enige oplossing ter voorkoming van het projecteren van deze zelfoordelen op een ander in de vorm van een ervaring van boosheid.

Mislukking in relatie tot de ZIEL – Bernard Poolman

The White Light/Soul Construct

Desteni I Process

Bring yourself back here

(klik op de blauwe links voor ondersteuning en informatie!)

From Energy to Sound – Atlanteans’ Support – Part 63

———————————————————————————————————–

november 5, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 550 – Is “ik weet het wel” voldoende?

Weten hoe een concept in elkaar zit is iets anders dan mezelf ontdaan hebben van alle energetische ervaringen die ik hieraan gekoppeld heb en vervolgens op geslagen in mijn lichaam. Een voorbeeld: ik weet – vanuit de informatie via ‘De Geschiedenis van de Mensheid‘ – dat we in wezen verblind zijn door ‘Het Witte Licht’ zoals dat door de Creators van Existence is opgezet. Ik begrijp het, waarin zelfs dit begrijpen niet een werkelijk, geheel en in detail begrijpen is waarin ik iedere gekoppelde ervaring heb gezien en vergeven in en als mezelf. Ik kan namelijk het concept begrijpen en hierin zien dat dit een ‘opgelegd’ programma is dat niet het beste is voor al het leven en dus, brengt het afscheiding en hierin pijn met zich mee in en als het fysiek waar de afscheiding zich manifesteert. Hierin ben ik het zelf die emoties en gevoelens hieraan gekoppeld heeft, die eigenlijk wel de ‘voordelen’ van deze verdeeldheid wilde ervaren zoals Het Witte Licht doet en hierin stem ik toe, zonder volledig (zelf)onderzoek of waarin ik toestem, wel het beste is voor mijzelf als geheel, in overweging van alle delen, al het leven binnenin mij en zo buiten mij.

Ook dit is weer een concept wat ik kan begrijpen, echter de energetische ervaringen die ik hierin heb opgedaan en heb opgeslagen in en als mijn lichaam, heb ik hierin tot mijn werkelijkheid gemaakt, immers ik heb het opgeslagen in en als mijn letterlijk fysieke werkelijkheid, mijn lichaam en zo creëer ik bijvoorbeeld ervaringen van teleurstelling in en als mezelf als blijkt dat deze verblindende, witte lichtervaringen niet werkelijk en dus niet blijvend zijn. Ervaringen van verraden zijn door de creators van existense, door zo’n illusie voor te stellen die ik ben gaan najagen, waarin ik ervaringen van mislukking opdoe omdat het me maar niet lukt om hetgeen ik najaag, ook te behouden. Waarin ik gewoon ben gaan geloven dat ik werkelijk recht heb op hetgeen ik najaag, dat het ‘mij toch zou moeten lukken’, dat het toch moet kunnen. Een heel leven kan hierin de verkeerde kant op gestuurd worden. Het is behoorlijk overweldigend om te zien hoe het hele bestaan op deze manier is samengesteld, waarin we niet geleerd hebben om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf, ons leven in gelijkheid, oftewel in overweging van al het leven in en als onszelf en hiermee, buiten onszelf. Aangezien we het verschil niet meer weten tussen ons wezenlijke zelf en onszelf in en als de geest.

Degenen die deze constructie hebben ingezien, gestopt, veranderd in ‘existence’ – slechts nog een handvol mensen die zien hoeveel werk er hier gedaan is. Waarin ik leer: als we ons inzetten waarin 99% onzichtbaar is wat we doen en 1% is zichtbaar voor de buitenwereld, dan doen we het goed. In deze maatschappij leren we het tegenovergestelde, dat we 99% moeten tonen van wat we allemaal ‘bereiken en voor elkaar krijgen’ terwijl we diep van binnen, allen de ervaring met ons meedragen dat we hier niet aan kunnen voldoen: mislukking.

Ik leef in dankbaarheid diep van binnen voor al het werk dat gedaan is en gedaan wordt door de mensen die deelnemen in de groep onder de naam Desteni. We hoeven niet allen ‘evenveel’ en ‘hetzelfde’ te doen; we doen allen zoveel als mogelijk in en als ons beste kunnen, tot in ons uiterste potentieel. En hierin draagt iedereen bij zoveel als mogelijk en hierin zichzelf pushend om voorbij de geprogrammeerde mogelijkheden te zien en gaan, in en als leven.

“Ik weet het wel” is niet genoeg. Het voldoet niet ten behoeve van het geheel. Het is nodig dat ik iedere ervaring die ik heb opgeslagen in mijn lichaam inzie, zelfvergeef, mijn lichaam en zo mezelf bevrijd van de beklemming van de energetische banden die ik gemanifesteerd heb in en als mezelf. Voor mij houdt dat in dat ik iedere dag opnieuw onderzoek waar de pijn, de druk, de spanning vandaan komt in mijn buik- en borstgebied. Op de grond liggen, druk geven op de pijnpunten, de energie waarnemen die opkomt en mezelf hiermee herenigen in en als zelfvergeving, een gedachte zien die opkomt zonder context en toch zelfvergeven en doorgaan zonder dat ik exact weet waar het over gaat, totdat de spanning op desbetreffende plek afneemt en ik een klein stukje lichaam bevrijd heb. Ik zou wel willen dat het anders was, dat ik iedere dag vrolijk en zonder pijn opsta, mezelf eenvoudig fysiek ontlast zonder hierover na te denken. Maar dat is niet zo en hierin wil ik dus steeds opnieuw dat het ‘anders’ is dan het is, dat hetgeen ik gemanifesteerd heb, er niet zou zijn, dat het wonderbaarlijk zou verdwijnen en ik fluitend kan doen ‘wat me goed dunkt’. Juist door het anders te willen zet ik mezelf opnieuw vast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het iedere dag anders te willen; te willen dat ik geen pijn heb in mijn lichaam, te willen dat ik mezelf eenvoudig fysiek ontlast zonder hierover na te denken, te willen dat alles ‘gemakkelijk’ gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ervaringen van liefde te hebben nagestreefd, vast te houden en op te slaan in en als mijn fysiek, in en als een hoop dat ‘het toch voor mij zou zijn weggelegd’ waarin ik de punten die ik zie die niet overeenstemmen, voor het gemak maar opzij heb gelegd in en als een hoop als misplaatst ‘vertrouwen’ dat ‘die ander’ (god – het witte licht) toch gelijk heeft en het op miraculeuze wijze dan wel zou oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb signalen in en als mezelf te negeren en het vertrouwen buiten mezelf te leggen, waarin ik feitelijk (een deel van) mezelf in wezen wegleg buiten mezelf en hierdoor, vast ga houden aan waarin ik mijn vertrouwen gelegd heb aangezien ik (een deel van) mezelf in wezen hierin geplaatst heb buiten mezelf en dus, houd ik vast aan het idee waar ik mezelf in geplaatst heb – buiten mezelf – om mezelf niet te hoeven verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als een idee buiten mezelf te plaatsen en vervolgens te gaan vasthouden aan dit idee alsof dit van mij is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik alleen maar vasthoud aan een (gemanifesteerd) idee omdat ik (een deel van) mezelf hierin geplaatst heb zonder werkelijk en fysiek ieder detail te onderzoeken in en als mezelf in zelftwijfel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als zelftwijfel niet serieus te nemen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ikzelf in zelftwijfel een teken ben van onvolledig zelfinzicht en dus, is er meer zelfonderzoek nodig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een diep geprogrammeerde ervaring van ‘niet weten hoe’ een ‘ik weet het wel’ te creëren in en als mezelf waarin ik denk dat dit voldoende is, in plaats van te stappen in de onzekerheid van het ‘niet weten hoe’ en hierin door te gaan, zelf te vergeven wat ik tegenkom en op te staan in en als een zelfcorrigerende toepassing.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van ‘ik weet het niet’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in een programma bevind wat ik heb opgeslagen als ‘ik weet het niet’ waarin ik denk en geloof, heb aangenomen dat ik het wel zou moeten weten en/of dat, omdat ik het niet weet, ik het nooit zal weten.

Ik realiseer me dat ik het niet kan weten omdat ik het nog nooit gedaan en/of geweten heb en dus, bevind ik me in onbekend gebied.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van ‘ik weet het niet’ te vergeven in en als mezelf en te zien welke energetische ervaringen ik hieraan verbonden heb die me weerhouden van een werkelijk, fysiek waarnemen in gezond verstand en vervolgens mezelf hierin uit te drukken in de toepassing van het hardop uitspreken van zelfvergevingen.

Ik stel mezelf ten doel de zelfoordelen op ‘ik weet het niet’ te stoppen in en als mezelf en mezelf de energetische ervaringen die ik hieraan gekoppeld heb, te vergeven door hardop uit te spreken wat ik tegenkom in en als mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel tijd te nemen voor mezelf in en als het vrijmaken van de spanningen in mijn lichaam die ik heb opgeslagen als gekoppelde, energetische ervaringen in en als een nastreven van een ‘witte licht ervaring’ en hierop volgend ervaringen van schaamte en verdriet over mezelf in dit nastreven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te pushen in het doorwandelen van de fysieke spanningen die ik heb gemanifesteerd in borst- en buikgebied in relatie tot ‘ik weet het niet’ en ‘ik weet het wel’.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van ‘ik zou willen dat het anders was, dat ik geen pijn heb en elke dag mezelf gemakkelijk fysiek ontlast’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik hierin energetische ervaringen gemanifesteerd heb die me weghouden van werkelijk zien wat ik heb opgeslagen als spanning in en als mijn fysieke lichaam en dat ik een witte lichtervaring nastreef.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ontlasten van de energetische ervaringen die ik heb opgeslagen in buik- en borstgebied door te liggen met mezelf alleen en druk te geven op de pijnlijke plekken en hierin te zien wat er opkomt en de energetische ervaringen een uitdrukking te geven door middel van het hardop uitspreken van zelfvergevingen en zo de gedachte als afscheiding die eraan ten grondslag ligt te bevrijden, net zolang totdat de spanning afneemt op de plek in mijn fysiek en er beweging komt op de plek waar het geprogrammeerde en gemanifesteerde systeem het fysieke organisme in zijn greep houdt/hield.

Ik stel mezelf ten doel een ervaring van ongeduld en ‘verongelijking’ in dit proces, binnenin mezelf, steeds opnieuw zelf te vergeven in en als een begrip dat het niet ‘nu’ gedaan is zoals de miraculeuze witte lichtervaring doet voorspiegelen en dat het een fysiek proces is waarin ik me dag voor dag, in en als mijn fysieke werkelijkheid, voortbeweeg.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de ruimte te geven om de energetische ervaringen rondom ongeduld en verongelijking in mezelf door te wandelen en niet langer te onderdrukken zodat ik de ongelijkheid hierin kan stoppen en zelfvergeven in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het woord ‘geduld’ te (leren) leven als een fysiek woord in overeenstemming met het tempo van mijn eigen fysiek.

Desteni I Process Lite

Desteni I Process Pro

————————————————————————————————————————————

november 3, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 549 – Ziek zijn – vasthouden aan een herinnering als gedachte en ervaring?

Disclaimer: deze informatie betreft mijn bevindingen in zelfonderzoek met mijn eigen fysiek ter cross-referentie, gecombineerd met onderzoek, bevindingen en mondelinge informatie van anderen en is in geen geval een medisch advies.

Ik ben al enkele dagen ziek of tegen ziek zijn aan. Het lijkt op een virus, wellicht een griep. Interessant hierin is hoe op twee momenten, ik zag hoe de pijn op een bepaald punt in mijn keel ‘vastzat’ aan een angstgedachte/-ervaring en binnenin mijn hoofd, gerelateerd was aan een emotionele aanhechting. Op het moment dat ik de angst/gedachte zag en het me realiseerde kon ik het loslaten en kon trok de pijn in mijn keel weg en op het moment dat ik de emotie los inzag en de hechting losliet, trok het pijnpunt in mijn hoofd weg. De gedachte zag ik net toen ik wakker was en de emotionele hechting toen ik een blog aan het lezen was.

Zo voelt het alsof het virus zich door mijn hoofd/keel/nek/schoudergebied beweegt. Doordat ik de gedachte en ervaring zie kan ik de ‘aanhechtingspunten’ loslaten waardoor het niet zo is indringend als dat ik helemaal ‘gevloerd’ ben. Ook heeft het heeft een ander dan een aantal voorgaande keren waarin ik zie dat ik bepaalde punten gewandeld heb. Ik ben er wel knap moe van en ook zogenaamd ‘verkouden’. Ik heb er nog geen volledig zicht op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me emotioneel te hechten aan een denkbeeld aan wat Bernard voor me betekend heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in herinnering vast te houden aan een denkbeeld van wat Bernard voor me betekent als steun, in plaats van geheel alleen te staan in en als mezelf als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gedachte in me op te slaan in en als de angst dat iemand in mijn omgeving zich niet aan zijn woord zou houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in en als een angstgedachte dat iemand in mijn omgeving zich niet aan zijn woord zou houden en hierin mijn lichaam te spannen en mezelf in te houden in het delen van mezelf.

Hierin heb ik twee herinneringen/gedachten gezien die bij vasthouden eraan, een pijnpunt creëerden, een soort van spanning in mijn lichaam op een bepaalde plek. Op het moment dat ik het werkelijk zie, laat ik het los (alsof het een moment is van zelfvergeving, het laatste stadium) en verdwijnt de pijn.

Er zijn nog een heleboel herinneringen/gedachten aanwezig waarin ik spanning ervaar en niet werkelijk en volledig aanwezig ben in en als mijn fysiek. Hier zitten dan constructen die uitgebreider onderzoek nodig hebben in schrijven en spreken van zelfvergevingen en zelfcorrecties, vaak door de tijd heen. Het ‘ziek-zijn’ wordt minder maar zet zich nog wel voort en de pijn blijft bewegen.

Als en wanneer ik mezelf zie zoeken naar ‘wat Bernard zou doen’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik alleen sta en dat ik in en als mezelf kan zien wat ik wil/kan doen in overweging van het geheel.

Ik stel mezelf ten doel in mezelf, in en als de adem, te zien wat het beste is om te doen of niet te doen en als ik er zelf niet uitkom, dit uit te breiden in schrijven en communicatie met anderen.

Ik stel mezelf ten doel zelf als Leven te staan.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een angstgedachte dat iemand in mijn omgeving zich niet aan zijn woord houd, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me en begin te zien hoe ik aan elkaar hang van angstgedachten – gedachten geproduceerd in en als angst, in en als de geest.

Ik realiseer me dat ik mezelf gedefiniëerd heb als ‘dit is wie ik ben’ en hierin mezelf als ‘normaal’ ben gaan ervaren in en als een ervaring van angst, in en als angst(gedachten).

Ik realiseer me dat ik afspraken kan voorstellen als woorden om te leven, met/als mezelf en met een ander.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan met het stoppen van deelnemen in angstgedachten en deze één voor één te deconstrueren en los te laten in en als mezelf met toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie in schrijven en/of spreken, totdat en zodat ik mezelf bevrijd van de beklemmende geestbewustzijnsstructuren die ik heb gemanifesteerd in mezelf in en als mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel woorden om te leven te bespreken met en als mezelf en met een ander om aan te houden als richtlijn als wat het beste is voor zelf als de ander als al het leven.

Voor specifieke gerelateerde informatie: