Ik begin langzaam in te zien dat de mens niet ‘aard-ig’ is. Dit betreft natuurlijk inclusief mezelf, wat ik mezelf regelmatig kwalijk heb genomen in en als een ervaring van mezelf niet aard-ig vinden (doen). Hierin denkende en gelovende dat andere mensen wel aardig zijn. Dit is een realisatie voor me die ontnuchterend is. Want….zo kan ik alleen nog op mezelf vertrouwen, en dien ik natuurlijk mezelf te veranderen in een aard-ig menselijk wezen om werkelijk te vertrouwen te zijn/worden, voor/als mezelf en hierin voor een ander. Aard-ig als geaard, fysiek aanwezig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat andere mensen aardig zijn en ik niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet aardig ben en dat andere mensen niet aardig zijn.

Waarom ervaar ik verdriet? Omdat ik vertrouwd heb op andere mensen en goede bedoelingen, en hierin op bedoelingen in en als de geest, welke niet werkelijk aard-ig als geaard zijn en niet alles en iedereen in overweging nemen. Door mijn vertrouwen buiten mezelf te plaatsen en zo relaties te ontwikkelen als ‘vertrouwensbanden’. Welke niet werkelijk te vertrouwen zijn maar slechts voorwaarden stellen. Waarin ik niet werkelijk te vertrouwen ben, doordat ik vertrouw op en hang aan deze ontwikkelde, gecreeerde, ‘ingewikkelde’, relaties, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vertrouwen op ontwikkelde, ingewikkelde vertrouwensbanden als relaties in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb aardig te doen in en als deze vertrouwensbanden, om deze banden als relaties in de geest, in stand te houden, in plaats van aard-ig te zijn in en als mezelf, aanwezig in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een aardig personage te creeren, waarachter ik verberg dat ik niet aard-ig, dus niet geaard ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet geaard te zijn, en dus een aardig personage nodig denk te hebben om mezelf staande te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gedesillusioneerd te zijn door de ontdekking dat mensen niet aardig zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen wat ik hier doe, in deze onaardige wereld, vol onaardige mensen, zelf bestaande als een ontaard wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw te schrikken als er iets onaardigs, iets ontaardends, plaatsvindt, in plaats van in te zien dat ik schrik van mezelf in hoe ik mijn vertrouwen buiten mezelf geplaatst heb, en/om hierin geen zelfverantwoordelijkheid te nemen/hoeven nemen, waarin ik zelf ontaard, onaardig en ontaardend ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf ontaard, onaardig en ontaardend te zijn door geen zelfverantwoordelijkheid te nemen, en mijn vertrouwen, dus verantwoordelijkheid, bij/in een ander buiten mij te plaatsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik aardig moet zijn, in plaats van mezelf te aarden, door gelijk aan en een als mijn fysiek te zijn/wo(o)rden door mijn reacties in en als de geest te stoppen, zelf te vergeven, zelf te corrigeren, waarin ik mezelf Hier breng en verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf in wie ik ben (geworden).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het nodig te denken te hebben om aardig gevonden te worden, welke komt doordat ik zelf niet leef, gelijk aan en een als de aarde, in en als het fysiek, als wat het beste is voor leven.

De grond voorbereiden

Als en wanneer ik mezelf zie schrikken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mijn vertrouwen, dus mijn verantwoordelijkheid bij een ander heb gelegd, wat een afschuiven is van mijn zelfverantwoordelijkheid in ieder moment, gerelateerd aan het punt en/of de situatie waardoor/waarin ik schrik.

Ik stel mezelf ten doel het punt waarin ik mijn zelfverantwoordelijkheid heb afgeschoven terug naar zelf te halen voor nader onderzoek in schrijven en toepassing in zelfvergeving en zelfcorrectie, zodat en waarin ik op sta in en als zelfverantwoordelijkheid in desbetreffend punt.

Als en wanneer ik iemand zie die ik aardig vind/aardig vind doen, dan stop ik, ik adem.

Ik zie in mezelf wat ik aardig vind in een ander en wat mijn reactie hierop is, in en als afscheiding van mezelf. Ik onderzoek in mezelf of het werkelijk aard-ig als aardend is, of dat ik in en als een persoonlijkheid van ‘aard-ig vinden en gevonden worden’, dit wel aardig vind.

Ik stel mezelf ten doel, hetgeen ik zie bij/in een ander wat ik aardig vind, te onderzoeken in mezelf, en te zien hoe ik mezelf heb afgescheiden van dit punt in en als mezelf, en pas hier zelfvergeving op toe en zelfcorrecties ter voorbereiding van het leven van de fysieke correctie in werkelijkheid, zodat ik, indien dit een werkelijk aardende eigenschap is als wat het beste is voor leven in en als het fysiek, ik zelf dit aard-ig/aardende punt leef in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel tevens te onderzoeken of en hoe de persoonlijkheid van aardig vinden en gevonden worden hier een rol speelt welke ik juist dien te stoppen als wat het beste is voor leven in en als het fysiek, zodat en waarin ik mezelf werkelijk aard/grond als hier breng, op aarde, met beide benen op de grond.

Ik stel mezelf ten doel, en sta mezelf toe hierin, mezelf te vergeven en mezelf hierin te bevrijden van mijn ontaarde, onaardige aard en tegelijkertijd, van mijn ‘aardig vinden en aardig gevonden worden’ persoonlijkheid, zodat en waarin ik gelijk sta/ga staan, adem voor adem, als mezelf als ontaarding en gecreeerde, bedekkende, aardige persoonlijkheid, waarin ik de mogelijkheid voor mezelf creeer mezelf te veranderen/corrigeren hierin, tot een geaard menselijk wezen, gelijk aan en een als Aarde, in en als het fysiek, gegrond aanwezig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf toe te staan mezelf te vergeven, doordat ik het toestaan in en als mezelf misbruikt heb voor en door het toestaan te leven ten behoeve van verrijking van mezelf in en als de geest als energetische ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf onder ogen te zien als onaardig/ontaard wezen, waar zolang ik dit niet werkelijk zie, ik niet in staat ben tot zelfvergeving en zelfverandering, en waarin ik zo een ervaring van ‘ik kan het niet‘ manifesteer en in stand houd.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van ‘ik kan het niet’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vasthoud aan een ervaring, waarin/waaronder ik iets verstop in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat ik verstop in mezelf, zodat ik mezelf hierin kan bevrijden door toepassing van zelfvergeving, mezelf voorbereid op verandering door toepassing van zelfcorrigerende uitspraken, waarin/waardoor ik mezelf in staat stel de corrigerende toepassing als zelfverandering, werkelijk te leven in en als het fysiek.