Ik ben al een tijdje aan het zien in het woord moeten in mezelf, hoe ik deze ervaar en dus leef. Ik pak de dingen op die ik wil doen terwijl ik nog veel in de geest ben, welke ik ervaar als dat ik veel tijd kwijt ben met ‘lummelen’. Dit vertaal ik in mezelf als ‘niet effectief zijn’, als ‘te weinig doen’. Ten gevolge hiervan, creeer ik een ervaring van moeten van mezelf; een moeten oppakken van taken in de tijd die ik verlummel of zelfs taken erbij nemen want, zo ervaar ik, ik heb meer tijd die ik effectief kan indelen dan als hoe ik het doe. Aangezien er nog een ervaring van ‘niet effectief zijn’ meereist, maak ik het onmogelijk voor mezelf om praktisch en reeel te zien in de extra taak, en vanuit een gecreeerd schuldgevoel over dit lummelen in de geest, denk ik de taak op te moeten pakken, of ik wil of niet. Ook deze wil vertrouw ik niet, want door ervaringen in en als de geest verwikkel ik de wil van het ego en de zelfwil. Hier is dus lastig in te zien door die ene ervaring van lummelen. En opnieuw, moet ik hier iets van mezelf, of ik wil of niet – deze wil plaats ik dan automatisch bij het eigenbelang van het ego, en opnieuw maak ik het mezelf erg lastig om praktisch te zien in de mogelijkheden. Zo wordt de taak eerder een soort straf. Voor het lummelen in de geest als niet optimaal effectief zijn. Als ik vervolgens een beslissing neem, komt er na deze beslissing een aanval op mezelf als dat ik handel in eigenbelang; echter het eigenbelang zit niet perse in deze ene beslissing – het eigenbelang zit in de ervaring van lummelen in het algemeen. Dus feitelijk, gebruik ik in en als de geest, de tijd van het participeren in de geest, het ‘lummelen’, als een sabotagemiddel ten aanzien van mezelf om mezelf te forceren – het moeten – tot het oppakken van taken. En, zo zit ik gevangen in een ervaring van moeten in mezelf in hetgeen ik oppak, wat niet effectief is. Dat is geen prettige omstandigheid om in te wandelen en taken op te pakken, en ook niet nodig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te forceren tot het oppakken van taken ten gevolge van een ervaring van ‘niet effectief zijn’ als ‘lummelen’ in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van moeten te creeren in mezelf ten gevolge van een lummelen in de geest gedurende de dag tussen en tijdens de bezigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te saboteren met een ervaring van ‘niet effectief zijn’ als ‘lummelen’ in de geest en hierin mezelf weg te houden van en/of aan te vallen na het nemen van een beslissing in praktische overweging van de omstandigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als gezond verstand, aan te vallen in en als de geest, alsof ik participeer in eigenbelang in en als deze beslissing, in plaats van het eigenbelang in en als een ervaring van lummelen gedurende de dag, te stoppen, zelf te vergeven en zelf te corrigeren en mezelf hierin richting te geven, zodat en waarin ik beslissingen eenvoudig en helder overzie/inzie in praktische overweging van de omstandigheden binnen en buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring in en als de geest van ineffectief zijn, te gebruiken om mezelf ineffectief te houden, al lummelend in participatie in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met moeite de zelfvergevingen te zien in dit schrijven, waarin ik een onrust ervaar in mijn fysiek welke ik herken als weerstand, als afleiding van de geest in en als mezelf, fysiek gemanifesteerd, van het inzien en doorwandelen van dit punt, welke ik ervaar alsof ik me letterlijk ergens doorheen moet duwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een soort van waas te ervaren in en als de geest waarin ik mezelf weg houd van werkelijk effectief zijn in de taken die ik oppak in en als een comfortabel wandelen met en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een moeten in mezelf te creeren waarin ik de zelfwil niet serieus neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijzelf in en als zelfwil niet serieus te nemen door participatie in en als een ervaring in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijzelf in en als zelfwil te onderdrukken in en als een forceren in en als de geest in een ervaring van moeten, gecreeerd in mezelf door een ervaring van lummelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf tekort te doen door te lummelen als participatie in en als de geest en hierin frictie te creeren binnenin mezelf in en als een vorm van zelfsabotage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik effectief ben als ik mezelf aanzet in en als een moeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik alleen effectief zal zijn als ik mezelf aanzet en forceer, in plaats van mezelf te bewegen in en als zelfwil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te bewegen en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn zelfwil weg te geven, mezelf dus feitelijk op te geven aan een moeten in de geest in en als een geloof dat dit het beste is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het het beste is om me te bewegen in en als een ervaring van moeten in en als de geest bij gebrek aan zelfvertrouwen als vertrouwen in en als mezelf in zelfwil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb zelfvertrouwen op te bouwen in en als zelf in en als praktische toepassing in en als het fysiek waarin ik leer en fysiek ervaar wat het is om mezelf te bewegen in en als zelfwil in en als zelfverantwoordelijkheid in en als een comfortabel zijn met en als mezelf, omdat ik het zo wil in en als mezelf als wat het beste is en voor wat het beste is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te wantrouwen aangezien ik zolang geparticipeerd heb in en als de geest, welke niet te vertrouwen is, en welke ik projecteer op mezelf in zelfwil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als de geest te projecteren op mezelf in en als zelfwil en hierin mezelf te onderdrukken in en als een ervaring van wantrouwen, welke niet over zelf gaat, maar over mezelf in en als de geest die bestaat in en als een onbetrouwbare factor, fluctuerend van positief naar negatief in en als energie, dus niet constant.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten lummelen en zo bungelen in en als de geest, in plaats van mezelf te ondersteunen in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb er voor mezelf te zijn in en als zelfvertrouwen in en als het fysiek in praktische toepassing in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in het fysiek zijn als ‘niet leuk’ te ervaren/hebben ervaren en deze ervaring te gebruiken als excuus om weg te blijven en te gaan lummelen in en als de geest, waarin ik mezelf ineffectief maak in en als het fysiek, waarin het dus niet is om hier te zijn in en als het fysiek in ineffectiviteit en zo de cirkel in stand te houden van niet in het fysiek aanwezig (willen) zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik niet in het fysiek aanwezig wil zijn door ervaringen in en als de geest op te slaan in en als het fysiek en deze vervolgens als excuus/reden/rechtvaardiging als weerstand te gebruiken om weg te blijven uit het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet leuk te vinden in en als fysiek omdat ik er niet ben als ondersteuning voor en als mezelf en me hierdoor terugtrek in en als de geest, waar ik me vervolgens aanzet tot fysieke bezigheden in en als een ervaring van moeten, welke natuurlijk niet leuk is.

(Wordt vervolgd inclusief zelfcorrecties)

Desteni-I-Process-Lite