beslissing nemen | Reis van ziel naar Leven

Trompetklimmer

In een conversatie zag ik hoe ik in een moment veranderde door in plaats van met een omweg te spreken wat leidde tot conflict en onbegrip, mezelf rechtstreeks uit te drukken in wat ik eigenlijk wilde bespreken maar waarover ik een gedachte had in mezelf als dat dit vreemd zou zijn of niet kon. Hierin veranderde de gehele communicatie per direct en konden we het, in ieder geval voor het moment, afronden in een punt van overeenstemming. Onderliggend zie ik een patroon dat al veel langer speelt en welke ik wil onderzoeken en waar ik verantwoordelijkheid voor wil nemen met behulp van de toepassing van het schrijven van zelfvergevingen.

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom iemand die – vanuit mijn optiek – voor zichzelf heeft gezien dat de toepassing van zelfvergeving een oplossing is voor alle ervaringen binnenin zelf, niet begonnen is met de toepassing in het schrijven van zelfvergeving en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander niet te begrijpen en dus niet te vergeven (want ‘to understand everything is to forgive everything’) dat een ander niet begint met de toepassing in het schrijven van zelfvergeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander zodra de toepassing van het schrijven van zelfvergeving voor handen komt en dit enigszins onderzocht is, hier direct en daadwerkelijk mee begint, zonder me te verplaatsen in wie iemand is in totaliteit en hierin te begrijpen waarom iemand wel of niet de zelfvergevingen zichtbaar gaat uitschrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vermoeidheid en verdriet te ervaren ten aanzien van het alleen staan in de toepassing in het schrijven van zelfvergeving in mijn directe omgeving, waarin het zoveel prettiger en eenvoudiger zou zijn als iedereen de relatie met zichzelf gaat onderzoeken en van hieruit de communicatie met elkaar zal verbeteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan niet meer’ en hierbij tranen in mijn ogen te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een eigenbelang van ‘ik kan niet meer’ te willen dat anderen beginnen met de toepassing van het schrijven van zelfvergeving en hier vandaan, geen ruimte te hebben om me volledig in de schoenen van een ander te verplaatsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets te willen van een ander/anderen en hierom te willen dat een ander/anderen om mij heen ook zelfvergevingen toepassen in schrijven waarin zichtbaar en aantoonbaar is dat er een proces gaande is, in plaats van geheel alleen te staan en zelf zelfvergeving toe te passen in schrijven en spreken en blijven toepassen op gerelateerde sluimerende en/of opkomende emoties en ervaringen van angst binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen angst (=een gedachte) niet onder ogen te willen zien en hier geheel verantwoordelijkheid voor te willen nemen en in plaats hiervan, liever te willen dat anderen om mij heen het schrijven van zelfvergevingen toepassen om de kans op conflict en ongelijkheid in woorden, te verkleinen en hiermee de kans dat ikzelf reageer hierop, te verkleinen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kans op reactie in mezelf te willen verkleinen door de gedachte dat het eenvoudiger zou zijn als anderen tevens zelfvergevingen zouden schrijven doordat hierin de kans op reactie van beide kanten verkleint, in plaats van geheel verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben in reactie onafhankelijk van wat een ander doet of niet doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kans op reactie in en als mezelf juist te vergroten door te geloven in de gedachte dat het eenvoudiger zou zijn als anderen zelfvergevingen zouden schrijven en hierin een verwachting en van hieruit, een conflict te creëren binnenin mezelf vanuit een geloof/gedachte die niet overeenstemt met wat er daadwerkelijk gebeurt buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor eventuele uitbarstingen en ongelijkheid in woorden als consequentie van het (nog) niet in zelf willen zien door middel van de toepassing van het schrijven van zelfvergeving, in plaats van in en als nederigheid te staan, in en als de toepassing van zelfvergeving op eventuele oordelen die hierover in mij bestaan en zich tonen in een ervaring van angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat consequenties als uitbarstingen en ongelijkheid in woorden van anderen, mij iets kunnen aandoen in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het welliswaar een communicatie bemoeilijkt maar dat alleen mijn eigen gedachte als oordeel als angst en hieraan gekoppelde emotinele ervaringen, mij daadwerkelijk fysiek pijn kunnen doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘in relatie’ moet komen en/of blijven met iemand die (nog) niet bereid is om het proces van het schrijven van zelfvergevingen toe te passen en zo een relatie met een ander te baseren op het al dan niet schrijven van zelfvergevingen, in plaats van de relatie met mezelf te bevestigen adem voor adem door met en als mezelf te staan en zelf het schijven van zelfvergevingen toe te passen waar nodig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een smerig gevoel te ervaren in het moment dat ik zie dat een ander uitbarst en projecteert op mij waarin ik vervolgens zelf niet in en als een punt van nederigheid wil staan ten aanzien van deze innerlijke ervaring van smerigheid binnenin mij als reactie op een gedachte over iets/iemand buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een smerige gedachte (=oordeel) te hebben over iemand die ongelijk wordt in woorden, in plaats van in en als de adem, in en als mezelf aanwezig te blijven en te zien wat er gebeurt binnenin mij in en als reactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te vergeven en corrigeren wie ik ben in mijn woorden in mijn gedachten ten aanzien van iemand die ongelijk wordt in woorden naar mij toe, wat komt vanuit een gedachte en geloof dat ik in relatie zou moeten blijven en/of komen wat weer voortkomt vanuit een angst voor verlies en een angst om alleen te staan en dus komt het voort uit een afscheiding van mezelf als ongelijkheid binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit angst voor verlies en angst om alleen te staan en alleen te blijven, mezelf af te scheiden en vanuit deze afscheiding als ongelijkheid ten aanzien van mezelf te communiceren en dit dus in mijn woorden als ongelijkheid over te brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een angst om iets uit te drukken vanuit een gedachte dat dit ‘vreemd’ is, met een omweg te praten en hierin te proberen duidelijk te maken waarom de toepassing van het schrijven van zelfvergeving belangrijk is, in plaats van rechtstreeks te communiceren waar ik sta en waar ik voor sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in het communiceren vanuit een omweg vanuit angst, belerend te worden in mijn woorden waarin ik een reactie uitlok bij een ander/anderen en wel precies die reactie die ik als ‘uitbarsting en smerig’ omschrijf, welke dan zo zie en realiseer ik me nu, ook zal gebeuren vanuit een punt van angst binnenin henzelf en welke ik ervaar als ‘smerig’ als projectie van mijn eigen ‘smerige gedachte’ als oordeel (=angst=gedachte).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met en als mijn woorden, gesproken vanuit een beginpunt van angst, hetgeen waar ik angst voor ervaar te creëren binnenin mij zowel als buiten mij en vervolgens te doen alsof ik het toch bij het juiste eind heb in hetgeen ik in woorden overbreng als principes, zonder hierin te zien wie ik ben in en als deze woorden en dat ‘wie ik ben’ als resonantie, een reactie bij een ander/anderen activeert en hierin het principe eigenlijk verloren gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb principes te gebruiken als bescherming van mezelf tegen uitbarstingen en ongelijkheid in woorden zoals we onszelf toestaan te bestaan in en als de menselijke natuur en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf dus met principes te beschermen ‘tegen’ mezelf in wie ik ben in gedachte als angst als oordeel welke een ‘smerige’ en/als angstige ervaring teweegbrengt binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb principes te gebruiken vanuit een punt van angst en hierin als bescherming van mezelf, wat vervolgens een reactie als aanval teweegbrengt binnenin mezelf in wie ik ben, als oordeel op mezelf en als angstgedachte, welke ik vervolgens gereflecteerd zie in en als de woorden van een ander buiten mezelf en wie die ander is hierin, waardoor ik niet objectief, stabiel en als punt van ondersteuning blijf zowel voor mezelf als eventueel voor een ander en alleen nog de afscheiding als ongelijkheid waarneem in plaats van mezelf en/als een ander als wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat als ik spreek vanuit een punt van bescherming = verdediging, ik hierin feitelijk een ander benader vanuit de verwachting dat die me aan zal vallen en zelf vanuit gedachten als oordeel als angst, in een staat van ‘klaar voor de aanval’ verkeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een aanval uit te lokken, zowel in mezelf als buiten mezelf en te willen dat een ander zelfvergeving gaat toepassen in schrijven zodat ik ‘geen aanvallen meer hoef te verwachten’, in plaats van zelf de zelfvergevingen toe te passen in schrijven op de innerlijke ervaringen en terugkomende gedachten en hier op deze manier verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in wie ik ben in deze ongelijkheid/afscheiding van mezelf en van hieruit mezelf de mogelijkheid te geven in ieder moment gewaar te zijn/worden van wie ik ben in mijn woorden en zo te voorkomen dat ik mezelf in een positie plaats van aanval en verdediging.

Zelfcorrigererende uitspraken volgen.

Gerelateerd interview:

Veils of the Mind: Quantum Gift – Atlanteans – Part 361

Desteni I Process