januari 9, 2021 door vanZielnaarLeven

Dag 826 – #Equality

I am looking in the word Equality and what it means. As how I see it, equality is the most challenging aspect of this process of birthing myself as life from the physical. To take responsibility for every aspect, every thought, emotion, feeling in and as myself. To stand ‘equal’ with it within myself and through this, with all and everything that exists in this world.

Without equality, I am not able to manifest myself in my utmost potential, in and as self-expression in a way that supports myself and another equally. I started my Desteni I Process around 10 years ago and 10 years before this, I have finished my education in natural medicine. However I have not yet been able to successfully start something within this area in a way that I see myself in my ability reflected. There was always something missing and I did not want to start giving something ‘in my name’ that I am not totally satisfied with, in that I see there is something more.

One aspect of this process is that I ‘fear people’ so to speak. Bernard pointed this out to clearly to me with the words ‘you still fear people’ – not as something big, but let’s say mentioning it two or three times towards me – when I was at the farm in South-Africa. It was not something new, only a confirmation from what I did already see and sense within myself. This ‘fear of people’ makes it difficult to ‘work with people’ in a supportive way. When I asked him ‘what to do about it’ he mentioned ‘it’s a thought‘. When I bring this back to the existence of a single thought, I come to a view of it is probably based on moments in childhood, where I felt like ‘loosing control’ in for example being disturbed and then creating a thought to create an illusion of control, in and as my mind.

(Click here for the Englich explanation in an interview and here for a personal Dutch youtube exploring this mechanism).

Which then develops into being triggered again in other moments, creating energy in the form of emotions (negative energetic experiences) and from here building up towards the polarity in and as feelings (positive energetic feelings). So I then could say that in interaction with people, I create a thought as an attempt to ‘keep the control’ inside myself because this is all I know. Which I then form judgements about within myself, towards myself and from here projected into a form of blame onto others in which I create a ‘fear of people’. Something like that, I still do not see the exact construction as I do not see specific memories but I am getting more stable in it.

“I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not realize that when I engage THOUGHT, it acts like GOD and fear emerges as make believe concepts and ideas I make myself believe till I am scared. Essentially, I create my fear and then am afraid of my own creation – such a powerful being I am – yet it all happens ONLY IN MY HEAD, ALONE and when I can transfer MY FEAR to another HEAD, through talking, or writing, or examples or pictures – it remains IN MY HEAD alone, MY FEAR ONLY.“

From: Creation’s Journey to Life: Day 42: Fear Be AFRAID, BE VERY AFRAID

So here I am after 10 years walking this Desteni I Process, to get to know myself in thoughts, emotions, feelings and the process of self-forgiveness (as self-understanding) and self-correction in my living action in word and deed. And here a new area opens up. An area that I have not walked in before. And this is asking for self-trust. For trusting myself in that I will see in the moment what to do as what is best. Where the knowledge and information is here as a back up for myself, to cross-reference the solutions that come up within me, however not as a strict guide-line to follow because that is the reason why I did not yet start something in my own name after completing the study of natural medicine; because doing it on knowledge and information only, is not enough. It is not what and how I want to give as myself in and as a point of support.

So, back to the word equality. Because I see this process is all about integrating the concept of equality within and as myself. To at least use this as a starting-point and so a self-commitment – not as an absolute goal as if I have already ‘reached’ this but as an ongoing process and enough to start with. I have seen that it is enough to start with practically because I have stumbled on a physical support that in my eyes reflects the point of equality in the source within our physical body and so I can use it as a physical support for every one who is able (also with regards to some costs that come along with it), ready and willing to receive. And here it is up to me to find the courage within me to walk into this new area of self-expression as a way of support that is best for all, within my personal reach. So that I can expand and learn beyond my programming and others as well, in a way that is best for all.

In every conflict, in every war, in every physical disbalance there is (or have been in the past and being unresolved) an aspect of equality missing and so the starting-point needs to be relooked at. We somehow are able to grasp the word oneness, this because it is used in religions and so the mind can grasp this in a way. However in which religion do we really see equality coming through as a living reality? Jesus is living it in his message, however he also have been ‘veiled’ in a way which ended up in a form of control, channeled into a ‘religion’, following a ‘God’ which he never intended. How is real equality possible if we already believe in a form of ‘God’ that ‘stands above us’ as the creator, I mean, as something that we have placed our responsibility on? Here the starting-point is already screwed and so the point of equality is missing. Which equally means that we are missing ourselves in and as the responsibility of being the creator of our own creations as consequences.

“(…) My message was that of equality. Yet, the White Light so specifically arranged for my coming to be that of creating a religion for all to be enslaved and not realize, experience or see who they really are. For if the beings here on earth, even during the time I was here were allowed to see and experience who they are – the White Light and many other dimensional beings would not be able to have power and control over earth – power and control being their alpha and omega. The White Light and many other dimensional beings’ God were: Power and Control. The best place to stand as such was here on earth. What I understood before coming was that I was sent to bring forth equality and awareness to the people of earth for they had lost themselves and forgot who they are. The White Light said that they are sending me specifically to speak, show and reveal once again who each are for peace, harmony, freedom and equality to once again prevail on earth. All that I in this moment stood for as who I am. With absolute excitement and uncontainable gratefulness I set forth on my journey on earth to assist all too once again become aware, see and experience who they are. Primarily I presumed through information given to me by the White Light at the time – the people, the beings incarnated on earth have forgotten who they are because the interdimensional interaction was non-existent and weren’t consistently surrounded by beings such as myself who clearly remember who they are in every moment.“

“The White Light required a manifestation of who each one really is to walk the earth to assist all to once again remember – as I have explained. I clearly remember my experience on earth some two thousand years ago. Each and every single being I came into contact with – I experienced as equal and the same to who I am, yet individual and unique in their forms of self-expression. Little did I know during my experience on earth of the mind/consciousness construct which was imbedded and implanted within people on earth as a specific enslavement construct to have the people on earth remain as slaves for other to inflict their power and control ego-applications. I was not aware of the mind/consciousness construct as the White Light veiled it from my eyes so that I may only see who each being really is as myself – I did not see their earthly three dimensional systems at all. According to my understanding, and this is exactly what I did – I showed, spoke and revealed to each on earth what they are capable as me to apply and become when following my example through specific application. I did not intend for myself to become a being to be worshipped and for God to be portrayed as a being outside each one. My specific words were for each to understand who they as God as me and I am an example of who each one is. I showed as an example the simplicity of the ability to heal, to move out of your body completely, to leave your body for a certain amount of time and be able to come through again through breathing in the breath of life that is you. I alone was not able to travel through the world in one singular life to assist all on earth to understand who I am and each are, thus the first application I knew I was required to do was to gather a certain amount of people to follow my process, examples and words, to become as who I am as they are to once I leave assist the rest of the world. To each spread into different directions, establish themselves and walk amongst others and show, speak and reveal who each are as they are as I am. My plan was to once I leave earth permanently create an interdimensional relationship with all on earth to not allow anyone to forget who they are and become lost through forgetfulness. Surely as all on earth who are reading this in this moment are able to see that this is clearly not the way it played out – as I intended and set forth. (…)”

From: Jesus – The forgiveness of Jesus

As how I see it, the mind can not grasp this point of equality because it would mean that the mind in and as energy in plus and min, as how we have channeled ourselves into, is coming to an end. So we should not wait for ‘god’ in and as our own mind, to bring in some equality. Because as long as we only ‘think’ and look from a ‘mind-perspective’, we will not see the solution in and as equality. However we can use our mind very well to see – this ‘I’ that is ‘seeing into‘ my own mind, this is ‘me’ as a being as the directive principle – where we have separated ourselves from our responsibility from our substance in and as sound, as this is coming up clearly in thoughts, emotions, feelings, reactions, conflicts, illness and disease and so we have it all within us to start this process of birthing ourselves as Life from the physical. For those who have the time and money and so what is equally needed for a world that is best for all, is an equal money system as an equal birth right for every one. That is not yet here, we are still far away from that. But for those reading here, it is possible to start this process within and as self. Also join Earth Haven.

What is Process? Free interview

I invite everyone to write something about equality with #Equality, in what it means and how we have walked it so far. So that many examples and aspects will be out here, to spread the word so to speak, to bring it into living.

I will expand with some self-forgiveness as well in a blog to come. Thanks!

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

maart 25, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 687 – Het leven van woorden: vriendschap (2)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwachtingen te hebben in een vriendschap ten aanzien van mogelijkheden en potentieel en hierin mijn expressie en die van een ander, in een schap, een hokje te duwen en zo mezelf en/als een ander in expressie te beperken.

Wordt vervolgd met het derde en laatste deel met zelfcorrigerende uitspraken en een herdefinitie van vriendschap die ik kan gaan leven.

Uit: Dag 686 – Het leven van woorden: vriendschap (1)

Begin: Dag 685 – Het leven van woorden: vriendschap

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf zie reageren op iets wat iemand anders doet/zegt of juist niet doet/zegt, te stoppen, te ademen en te zien wat het is dat ik verwacht dat een ander juist wel of niet doet/zegt en ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven voor hetgeen ik verwacht en vervolgens te zien hoe ik datgene wat ik verwacht van een ander, zelf in expressie kan brengen.

Ik stel mezelf ten doel om, vrij van energetische aanhechtingen als verwachtingen ten aanzien van wat iemand doet/zegt of niet doet/zegt, te zien of, wat en hoe het praktisch mogelijk is om met die ander te communiceren, delen en/of samenwerken en hier vandaan te beslissen welke ‘vorm van vriendschap’ als gelijkheidsrelatie het beste is voor mezelf en zo ook voor een ander.

Vriendschap:

Een fysieke aanwezigheid of communicatie tussen twee of meer levende wezens en hierin het ondersteunen van elkaar in het wandelen door de sluier van gedachten, gevoelens en emoties als de ‘illusies van de geest’ heen, afgestemd op waar een ieder is in zijn of haar proces en wat kan plaatsvinden in vele vormen, zoals bijvoorbeeld samen sporten, praktisch en fysiek samenwerken, het delen van innerlijke uitdagingen via media op afstand en vele andere invullingen, dit alles vanuit het principe van het implementeren en uitbreiden van eenheid en gelijkheid van al het leven op aarde; in het klein en in het groot.

Desteni I Process

————————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

december 23, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 667 – Hoe communiceer ik eigenlijk?

Trompetklimmer

In een conversatie zag ik hoe ik in een moment veranderde door in plaats van met een omweg te spreken wat leidde tot conflict en onbegrip, mezelf rechtstreeks uit te drukken in wat ik eigenlijk wilde bespreken maar waarover ik een gedachte had in mezelf als dat dit vreemd zou zijn of niet kon. Hierin veranderde de gehele communicatie per direct en konden we het, in ieder geval voor het moment, afronden in een punt van overeenstemming. Onderliggend zie ik een patroon dat al veel langer speelt en welke ik wil onderzoeken en waar ik verantwoordelijkheid voor wil nemen met behulp van de toepassing van het schrijven van zelfvergevingen.

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom iemand die – vanuit mijn optiek – voor zichzelf heeft gezien dat de toepassing van zelfvergeving een oplossing is voor alle ervaringen binnenin zelf, niet begonnen is met de toepassing in het schrijven van zelfvergeving en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander niet te begrijpen en dus niet te vergeven (want ‘to understand everything is to forgive everything’) dat een ander niet begint met de toepassing in het schrijven van zelfvergeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander zodra de toepassing van het schrijven van zelfvergeving voor handen komt en dit enigszins onderzocht is, hier direct en daadwerkelijk mee begint, zonder me te verplaatsen in wie iemand is in totaliteit en hierin te begrijpen waarom iemand wel of niet de zelfvergevingen zichtbaar gaat uitschrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vermoeidheid en verdriet te ervaren ten aanzien van het alleen staan in de toepassing in het schrijven van zelfvergeving in mijn directe omgeving, waarin het zoveel prettiger en eenvoudiger zou zijn als iedereen de relatie met zichzelf gaat onderzoeken en van hieruit de communicatie met elkaar zal verbeteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan niet meer’ en hierbij tranen in mijn ogen te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een eigenbelang van ‘ik kan niet meer’ te willen dat anderen beginnen met de toepassing van het schrijven van zelfvergeving en hier vandaan, geen ruimte te hebben om me volledig in de schoenen van een ander te verplaatsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets te willen van een ander/anderen en hierom te willen dat een ander/anderen om mij heen ook zelfvergevingen toepassen in schrijven waarin zichtbaar en aantoonbaar is dat er een proces gaande is, in plaats van geheel alleen te staan en zelf zelfvergeving toe te passen in schrijven en spreken en blijven toepassen op gerelateerde sluimerende en/of opkomende emoties en ervaringen van angst binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen angst (=een gedachte) niet onder ogen te willen zien en hier geheel verantwoordelijkheid voor te willen nemen en in plaats hiervan, liever te willen dat anderen om mij heen het schrijven van zelfvergevingen toepassen om de kans op conflict en ongelijkheid in woorden, te verkleinen en hiermee de kans dat ikzelf reageer hierop, te verkleinen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kans op reactie in mezelf te willen verkleinen door de gedachte dat het eenvoudiger zou zijn als anderen tevens zelfvergevingen zouden schrijven doordat hierin de kans op reactie van beide kanten verkleint, in plaats van geheel verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben in reactie onafhankelijk van wat een ander doet of niet doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kans op reactie in en als mezelf juist te vergroten door te geloven in de gedachte dat het eenvoudiger zou zijn als anderen zelfvergevingen zouden schrijven en hierin een verwachting en van hieruit, een conflict te creëren binnenin mezelf vanuit een geloof/gedachte die niet overeenstemt met wat er daadwerkelijk gebeurt buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor eventuele uitbarstingen en ongelijkheid in woorden als consequentie van het (nog) niet in zelf willen zien door middel van de toepassing van het schrijven van zelfvergeving, in plaats van in en als nederigheid te staan, in en als de toepassing van zelfvergeving op eventuele oordelen die hierover in mij bestaan en zich tonen in een ervaring van angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat consequenties als uitbarstingen en ongelijkheid in woorden van anderen, mij iets kunnen aandoen in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het welliswaar een communicatie bemoeilijkt maar dat alleen mijn eigen gedachte als oordeel als angst en hieraan gekoppelde emotinele ervaringen, mij daadwerkelijk fysiek pijn kunnen doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘in relatie’ moet komen en/of blijven met iemand die (nog) niet bereid is om het proces van het schrijven van zelfvergevingen toe te passen en zo een relatie met een ander te baseren op het al dan niet schrijven van zelfvergevingen, in plaats van de relatie met mezelf te bevestigen adem voor adem door met en als mezelf te staan en zelf het schijven van zelfvergevingen toe te passen waar nodig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een smerig gevoel te ervaren in het moment dat ik zie dat een ander uitbarst en projecteert op mij waarin ik vervolgens zelf niet in en als een punt van nederigheid wil staan ten aanzien van deze innerlijke ervaring van smerigheid binnenin mij als reactie op een gedachte over iets/iemand buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een smerige gedachte (=oordeel) te hebben over iemand die ongelijk wordt in woorden, in plaats van in en als de adem, in en als mezelf aanwezig te blijven en te zien wat er gebeurt binnenin mij in en als reactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te vergeven en corrigeren wie ik ben in mijn woorden in mijn gedachten ten aanzien van iemand die ongelijk wordt in woorden naar mij toe, wat komt vanuit een gedachte en geloof dat ik in relatie zou moeten blijven en/of komen wat weer voortkomt vanuit een angst voor verlies en een angst om alleen te staan en dus komt het voort uit een afscheiding van mezelf als ongelijkheid binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit angst voor verlies en angst om alleen te staan en alleen te blijven, mezelf af te scheiden en vanuit deze afscheiding als ongelijkheid ten aanzien van mezelf te communiceren en dit dus in mijn woorden als ongelijkheid over te brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een angst om iets uit te drukken vanuit een gedachte dat dit ‘vreemd’ is, met een omweg te praten en hierin te proberen duidelijk te maken waarom de toepassing van het schrijven van zelfvergeving belangrijk is, in plaats van rechtstreeks te communiceren waar ik sta en waar ik voor sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in het communiceren vanuit een omweg vanuit angst, belerend te worden in mijn woorden waarin ik een reactie uitlok bij een ander/anderen en wel precies die reactie die ik als ‘uitbarsting en smerig’ omschrijf, welke dan zo zie en realiseer ik me nu, ook zal gebeuren vanuit een punt van angst binnenin henzelf en welke ik ervaar als ‘smerig’ als projectie van mijn eigen ‘smerige gedachte’ als oordeel (=angst=gedachte).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met en als mijn woorden, gesproken vanuit een beginpunt van angst, hetgeen waar ik angst voor ervaar te creëren binnenin mij zowel als buiten mij en vervolgens te doen alsof ik het toch bij het juiste eind heb in hetgeen ik in woorden overbreng als principes, zonder hierin te zien wie ik ben in en als deze woorden en dat ‘wie ik ben’ als resonantie, een reactie bij een ander/anderen activeert en hierin het principe eigenlijk verloren gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb principes te gebruiken als bescherming van mezelf tegen uitbarstingen en ongelijkheid in woorden zoals we onszelf toestaan te bestaan in en als de menselijke natuur en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf dus met principes te beschermen ‘tegen’ mezelf in wie ik ben in gedachte als angst als oordeel welke een ‘smerige’ en/als angstige ervaring teweegbrengt binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb principes te gebruiken vanuit een punt van angst en hierin als bescherming van mezelf, wat vervolgens een reactie als aanval teweegbrengt binnenin mezelf in wie ik ben, als oordeel op mezelf en als angstgedachte, welke ik vervolgens gereflecteerd zie in en als de woorden van een ander buiten mezelf en wie die ander is hierin, waardoor ik niet objectief, stabiel en als punt van ondersteuning blijf zowel voor mezelf als eventueel voor een ander en alleen nog de afscheiding als ongelijkheid waarneem in plaats van mezelf en/als een ander als wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat als ik spreek vanuit een punt van bescherming = verdediging, ik hierin feitelijk een ander benader vanuit de verwachting dat die me aan zal vallen en zelf vanuit gedachten als oordeel als angst, in een staat van ‘klaar voor de aanval’ verkeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een aanval uit te lokken, zowel in mezelf als buiten mezelf en te willen dat een ander zelfvergeving gaat toepassen in schrijven zodat ik ‘geen aanvallen meer hoef te verwachten’, in plaats van zelf de zelfvergevingen toe te passen in schrijven op de innerlijke ervaringen en terugkomende gedachten en hier op deze manier verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in wie ik ben in deze ongelijkheid/afscheiding van mezelf en van hieruit mezelf de mogelijkheid te geven in ieder moment gewaar te zijn/worden van wie ik ben in mijn woorden en zo te voorkomen dat ik mezelf in een positie plaats van aanval en verdediging.

Zelfcorrigererende uitspraken volgen.

Gerelateerd interview:

Veils of the Mind: Quantum Gift – Atlanteans – Part 361

Desteni I Process

(Trompetklimmer is een plant waar een Nederlandse bloesemremedie van gemaakt is die kan ondersteunen bij de communicatie)

———————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

oktober 7, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 649 – Opruimen

Ik ervaar vaker een polariteit in mezelf met betrekking tot het (definitief) opruimen van spullen en ‘in het bezit zijn’ van spullen in het algemeen. Ik zou graag meer spullen wegdoen, bijvoorbeeld spullen zoals oude brieven en foto’s of werken die ik gemaakt heb op de kunstacademie. Ik bestempel het ‘als zoveel’ en verhuis dit mee, waarbij ik steeds iets meer opruim en een deel weer meeneem. Van tijd tot tijd komt er een gedachte/ervaring op dat ik het liefst alles zou wegdoen hiervan. Echter ik heb dat weleens radicaal gedaan met bijvoorbeeld een koffer oude bandjes en toen kwam er achteraf een ervaring van spijt op. Dus probeer ik het nu met mate te doen waarin ik het praktische gebruik, maar ook mijn eigen geestbewustzijnssystemen en hechtingen in overweging neem zodat ik niet in een ‘tegenreactie’ schiet in mezelf. Eens zien of ik met het schrijven van zelfvergevingen wat meer ruimte kan scheppen hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik teveel spullen heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik teveel spullen nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan oude fotoboeken en brieven die in een doos steeds meeverhuizen zonder dat ik er nog uitgebreid in kijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefst alles weg te gooien en dan angst te ervaren voor het bestaan zonder deze afbeeldingen van herinneringen als hoe ik bestaan heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen kunnen laten zien aan anderen hoe ik vroeger was en hier eigenwaarde aan te hechten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eigenwaarde te hechten aan hoe anderen mij zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me onderdrukt te ervaren als een ander niet verder ziet/wil zien dan een eigen projectie en met de foto’s zou ik iemand dan uit die eenzijdige projectie willen halen als ik dat nodig acht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken het nodig te achten om een ander uit een eenzijdige projectie over mij te halen, in plaats van mezelf te ondersteunen om mezelf vrij te maken van de invloed die het op mij heeft – dus van de invloed van mijn eigen reactie op eventuele eenzijdige projecties over mij van anderen – als anderen een eenzijdige projectie laten blijken over mij en hierin niet ter wille zijn om verder te zien en te begrijpen dat het een projectie is van zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me vast te voelen zitten op het moment dat een ander onbegrip gebruikt om de eigen projectie te verdedigen en in stand te houden als beeld geprojecteerd op een ander zodat zelf niet onder ogen hoeft te worden gezien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb (te denken) me niet te kunnen openen als een ander vasthoud aan een projectie over mij en mezelf hierin te beperken in expressie en delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat er geen gelijkwaardig delen mogelijk is als één of beiden vasthoud aan een projectie, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit een verlangen is in en als de geest waarin ik me niet in gelijkheid beweeg in en als mezelf, in expressie in overeenstemming met mezelf en in overweging van de omgeving en andere participanten en dus is een delen in eenheid en gelijkheid met en als mezelf niet mogelijk zolang ik vasthoud aan een interpretatie van ‘gelijkwaardig delen’ wat eigenlijk een relationele uitwisseling in houdt, afhankelijk van de ander met wie ik een relatie ben aangegaan in gedachten, gevoelens en emoties, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op mezelf beelden te projecteren van hoe ik ben door vast te houden en/of willen houden aan hoe ik ben geweest en dit als mogelijkheid te willen houden om eventueel te laten zien aan anderen ter verdediging van mezelf als dat ik niet alleen maar ben wat zij denken dat ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te willen gaan verdedigen met afbeeldingen van hoe ik (ook) ben geweest ter verduidelijking dat ik niet alleen maar ben wat men op het eerste gezicht ziet en denkt als projectie vanuit de geest en dus hetgeen ik me tegen probeer te verdedigen, inzet als verdedigingsmechanisme en zo juist dit mechanisme in stand houd en voortzet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definiëren aan wat ik bezit aan afbeeldingen van mezelf en ander spul waar ik ‘waarde aan hecht’ als dat het nog eens van pas zou kunnen komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zo voor te stellen me bevrijd maar ook verloren te voelen zonder de vertrouwde spullen om me heen die delen van mijn leven zoals het tot nu toe geweest is, laten zien.

Ik realiseer me dat de spullen deels praktisch zijn en dat het deels verbonden is met mechanismen in mezelf die ik gebruik ter bescherming en in standhouding van mezelf in en als de geest.

Ik realiseer me dat het proces van opruimen net zo gaat als het proces in/als de Reis naar Leven, waarin het niet direct praktisch en mogelijk is om alles ‘in één keer overboord te gooien’ maar dat het een stap voor stap proces is van vergeven, loslaten en corrigeren binnenin en als zelf.

Ik stel mezelf ten doel te gaan opruimen in huis, te zien wat ik weg wil doen en wat ik wil bewaren terwijl ik zelfvergevingen toepas op eventuele emotionele (hechtings)ervaringen die opkomen en dat wat praktisch is te bewaren en tevens te zien of ik iets wil bewaren voor mezelf om te zien hoe ik was in en als expressie zoals ik geweest ben en dit eventueel te gebruiken om een expressie meer te integreren of juist een eventuele hechting in en als de geest, los te laten.

Ik stel mezelf ten doel om stap voor stap de beschermingsmechanismen in mezelf te zien, vergeven en corrigeren tot in een praktische toepassing van wat werkelijk nodig en het beste is ter in stand houding en/of tot stand brengen van mijzelf in eenheid en gelijkheid in en als het fysiek en om te komen tot een loslaten van de beschermingen waarin ik mezelf in afgescheidenheid bewaar in gedachten, gevoelens en emoties als relationele bindingen in en als de geest.

Desteni I Process Lite – Eenheid en Gelijkheid

——————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

september 9, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 643 – Verantwoordelijkheid nemen voor mijn reacties op het eetpatroon van de katjes

Ik stel mezelf ten doel een ander blog te schrijven ten aanzien van de eetpatronen van de katjes en mijn gedachten en ervaringen hierbij in zelfvergevingen te plaatsen.

Uit: Dag 642 – Katjesspul

Katje Snoo eet alles en liefst veel in 1x en wil altijd eten. Katje Basha eet met kleine beetjes en is heel kieskeurig. Ik wilde de katjes allebei op rauwvoer zetten aangezien dit over het algemeen het beste en meest passende voer is en ze hier een gezond lijf bij houden. Echter dit waren ze niet gewend, ze aten alleen brokjes. Snoo at het direct en eet alle smaken. Basha eet een heel klein beetje, met name het vocht, soms iets meer, soms bijna niets. Basha is ook wat afgevallen, bij Snoo moet ik uitkijken dat ze niet aankomt.

Deze combinatie is niet heel eenvoudig en uiteindelijk zag ik dat Basha op het aanrecht kan (hij is een grote kat van bijna 5 kilo) en Snoo dit niet haalt qua springen (zij is een klein katje van ruim 3 kilo). Dus ik kan zijn eten hier laten staan. Echter Snoo ziet dit natuurlijk wel, ook dat hij daar steeds een beetje gaat eten terwijl zij haar eten allang op heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken/angst te ervaren dat de brokjes van Basha niet goed zijn voor zijn nieren en dat hij uiteindelijk klachten krijgt met hoge dierenartsrekeningen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me hopeloos te ervaren als ik het eten van Basha niet op orde krijg en hij eigenlijk steeds honger heeft maar niet eet, waarin het lijkt of hij geen honger heeft maar wel te weinig binnen krijgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit op orde krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb al angst te ervaren voor als een keer mijn woonsituatie verandert en er geen plek is die zo hoog is dat alleen Basha hierbij kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met mijn hoofd in de toekomst te leven en van hieruit in reactie te gaan en dit mee te nemen in de actuele tijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn dat Basha niet ‘gewoon eet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de brokjes heel slecht zijn, dit vanuit de informatie die er allemaal beschikbaar is over de verschillende soorten voeding terwijl voor zijn lichaam het misschien goed bevalt en het beste is, aangevuld met een klein beetje rauw vlees.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb af en toe helemaal dol te worden van Snoo die constant om me heen hangt en om mijn voeten loopt als ik eet of eten maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het zielig is voor Snoo dat ze niet vaker en meer kan eten terwijl ze dat zo graag wil en dat zij moet kijken hoe Basha zelf op het aanrecht kan om te eten en zij niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de onenigheid tussen hen komt door het verschil in voedingsinname, terwijl ik me nu ook afvraag of Basha gewoon niet lekker in zijn vel zat omdat hij honger had en hij in het begin geen brokjes kreeg aangezien ik dan niet kan testen of hij het rauwvoer gaat eten en hoeveel, zoals ze aanraden in de aanwijzingen van overstappen op rauwvoer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘wat is er nu weer’ als Basha iets niet wil eten of onrustig door het huis loopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mezelf vaak te denken ‘wat is er nu weer’ als ik ergens last van heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik in mezelf, niet gewoon de heleboel gecreëerd heb door mezelf in vroeger jaren net onvoldoende voedsel toe te dienen waarin ik ‘ongedurig’ werd, honger had en niet lekker in mijn vel zat of juist net te weinig te eten om reacties als ongedurigheid te onderdrukken door ze niet meer ‘te voelen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb helemaal geen zin te hebben om al die kleine onenigheden binnenin mezelf op te pakken en onderzoeken en het maar onzin te vinden om me daar mee bezig te houden, terwijl ik weet dat in de details de veranderingen kunnen/zullen plaatsvinden om van hier uit te breiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het vermoeiend te vinden als en wanneer ik niet direct zie en begrijp wat er is, in mezelf of in de katjes en het dan al snel op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets snel op te geven als ik niet meteen zie en begrijp wat er is, in en als de gedachte dat ik het toch niet begrijp.

Ik vermoed dat dit een overgedragen patroon is via moederskant die nog weleens aangaf (in houding of woorden of het uitblijven van woorden) dat ze me niet begreep en als ik iets ter sprake bracht, ook aangaf hier geen moeite voor te willen doen en/of mij moeilijk vond doen (uitgesproken in woorden), waarin ik zie dat het een geloof is binnenin zelf waarin men het allang heeft opgegeven om iets te begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te hebben opgegeven om mezelf uit te spreken als iemand anders me niet begrijpt, in en als de gedachte dat een ander me toch niet begrijpt en/of in en als de gedachte dat ik overdrijf en moeilijk doe en door mijn mond niet open te doen, de situatie van niet begrepen houden in stand te houden en voort te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat Basha op moet houden als ik hem niet begrijp en zo feitelijk iemand monddood probeer te maken vanuit een ervaring van onvermogen binnenin mij, dit zodat ik het onvermogen en het ongemak niet hoef te ervaren.

Ik realiseer me dat als ik fysieke onenigheid zie en/of ervaar, er een onenigheid als onbegrip als iets dat niet vergeven is, meedraag binnenin mij. Echter ik zie dit als kennis en informatie en ervaar een ‘geen zin hebben hierin’ als een vorm van weerstand in en als mijn geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten leiden door de ervaring van weerstand als ‘er geen zin in hebben’ toestand in en als de geest – overgedragen via ouderpatronen en geïntegreerd binnenin mijzelf door het toe te staan en te aanvaarden – en vervolgens boos te worden op degenen die dit zo voor geleefd hebben naar mij toe, in plaats van zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de acceptatie en dus, integratie van deze houding van desinteresse en onbegrip binnenin mij.

Desinteresse – dat is een woord waar ik iets mee kan. Het is feitelijk een desinteresse, want als we ons werkelijk zouden interesseren, zouden we moeite doen om tot begrip te komen. En dit haalt het persoonlijke eraf naar hetgeen of diegene die ‘niet begrepen’ wordt, alsof het probleem bij diegene of datgene ligt, in plaats van zelf te zien in de benadering van hetgeen we niet begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de interesse te willen van een ander in de vorm van begrip en van hieruit graag begrepen te willen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verscheurd te ervaren vanuit een gebrek aan onbegrip en hierin niet te weten waartoe me te richten aangezien ik aan de ene kant de aandacht wil en wil delen op een dieper niveau en aan de andere kant weg wil gaan vanuit reactie op een desinteresse van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het mijn schuld is dat een ander me niet begrijpt en hier geen moeite voor doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me wanhopig te ervaren binnen dit onbegrip, met name weer onbegrip vanuit mijn kant dat een ander geen moeite doet om mij te begrijpen terwijl ik toch de dochter ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben verwacht dat een moeder moeite doet om haar dochter te begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb diep teleurgesteld te zijn dat mijn moeder geen moeite doet/heeft gedaan om mij te begrijpen zoals we over het algemeen het leven niet begrijpen doordat we het benaderen vanuit en als de geest, dus vanuit eigenbelang, welke een desinteresse voortbrengt als hetgeen we niet begrijpen, buiten de interesse van de geestprogrammering valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben geprobeerd mezelf onzichtbaar te maken in een poging om onder de geprojecteerde aandacht in en als de geest uit te komen, zowel buiten mezelf en geïntegreerd binnenin mezelf en mezelf hierin de adem te benemen en uit te hongeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf tot rust te willen manen door mezelf en/of/als een ander eten te geven of juist te weinig eten te geven en zo feitelijk meer onrust te manifesteren, binnenin en buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wraak te nemen op degene waarbij ik desinteresse ervaar door mezelf te weinig te voeden en zo zorgen te creëren buiten mij, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik zo tevens dezelfde zorgen creëer en manifesteer binnenin mij, in en als een desinteresse naar mezelf in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bezig te blijven met boos zijn op mezelf dat ik deze desinteresse heb laten gebeuren en gemanifesteerd heb in mezelf en mezelf zo weg te houden van effectieve zelftoepassing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me alleen prettig te willen ervaren binnenin mijn fysiek en me hierin machteloos, hopeloos en radeloos te ervaren als dit niet lukt en ik geen begrip heb van wat er scheelt, wat eigenlijk de aanleiding was om natuurgeneeskunde te gaan studeren en waar ik nu 20 jaar later, nog steeds mee bezig ben.

Waarin ik zie hoe we als mensheid weg zijn gehouden bij het begrip van de eenheid en gelijkheid met en als ons fysiek en het fysieke leven, wat we zelf hebben toegestaan en aanvaard hebben te laten gebeuren, van binnen en van buiten en van waaruit we constant gaan en aan het reageren zijn wat de afscheiding en het onbegrip vergroot.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verslagen te ervaren bij de realisatie van de mate van onderdrukking van leven in en als het fysiek en de feitelijke eenvoud hiervan die ieder van ons heeft toegestaan en aanvaard en voortgezet en enorm ingewikkeld heeft gemaakt door er ‘zin’ aan te geven in en als de geest en tevens ‘geen zin te hebben’ om er werkelijk iets aan te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen te voldoen aan een fysiek ideaalbeeld, vervolgens de zin in en als leven in en als het fysiek kwijt te raken en hiernaar te gaan zoeken in en als de geest waarin ik mijzelf geprojecteerd heb in dit ideaalbeeld, vanuit een gespleten toestand in afscheiding van mijn fysiek en zo meer en meer van mezelf in en als mijn fysiek weg te geraken aangezien ik iets – mezelf in projectie – aan het najagen ben in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm dom te vinden dat ik heb toegestaan om een projectie van mezelf als hoe ik (fysiek en geheel) zou moeten zijn, in en als de geest na te jagen en mezelf hier vervolgens constant mee op de kop te zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op de kop te zitten met hoe ik mezelf heb afgescheiden in en als de geest in projecties van hoe ik zou moeten zijn en mezelf hier vervolgens in kwijt te raken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwijt te raken in projecties (wat feitelijk aangenomen oordelen zijn) en mezelf hierom opnieuw te veroordelen.

De slang bijt in zijn staart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar het lukt me toch niet’ en het op te geven in en als een gedachte, in en als de geest in plaats van verder te zien, in en als de adem, totdat ik het/de oplossing zie door de afscheiding heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een patroon van opgeven te hebben gemanifesteerd en te volgen in en als de geest en vervolgens fysiek gemanifesteerd wat het zo verwarrend maakt, in plaats van een accumulatie van oplossingen te hebben neergezet in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb via een omweg in en als de geest zogenaamde oplossingen te willen manifesteren in en als het fysiek en op te geven als dit niet lukt, in plaats van de belemmeringen in en als de geest op te ruimen en rechtstreeks en fysiek in de oplossing te zien, in het klein, stap voor stap.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verminderen in vergelijking met anderen in en als een poging om meer/beter te zijn en me zo beter te voelen in het moment als het zogenaamde NU in en als bewustzijnservaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen interesse te hebben in mijn bewustzijnservaring in en als het NU-moment in hoe IK me VOEL of zal voelen in een toekomstig moment of heb gevoeld in het verleden, welke leidt tot desinteresse van mezelf en een ander, in en als leven, in en als het fysiek op lange termijn als wat het beste is voor al het leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb negatieve ervaringen als emoties als reactie op fysieke pijn, afscheiding en ongelijkheid in het moment te onderdrukken in een poging om mezelf beter/minder vervelend te voelen en hiermee juist mijn eigen fysiek te beschadigen door de reactie zelf en door de onderdrukking en afscheiding van de ervaring en zo meer en meer te neigen naar de positieve ervaringen/gevoelens als NU-ervaring in en als de geest als illusie van een wereld die alleen in mijn geest bestaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op de kop te zitten in en als een geloof en verwachting dat ik dan zal veranderen en ‘het niet meer zal doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik tevreden ben of zal zijn met kortdurende oplossingen in en als de geest die leven compromitteren in wat voor aspect dan ook, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin mezelf in en als leven, in en als het fysiek pijn doe en zo leven als geheel en zo hetgeen dat ik probeer weg te drukken in een kortdurende ervaring om me beter te voelen, vergroot en versterk in mezelf en in het algemeen.

Zo kom ik van de dagelijkse bezigheden als het eten geven van de katjes via zelfvergeven van mijn reacties in zo’n moment, op diep gewortelde patronen binnenin mij die (vaak onbewust) een rol spelen in de omgang met en zorg voor de dieren en tevens in de omgang met en zorg voor mezelf. Het is hiermee niet ‘gedaan’; echter het opent wel de belemmerende mechanismen binnenin mij en hierin is de connectie zichtbaar met hoe we in het geheel als mensheid bestaan.

Wordt vervolgd met praktische, zelfcorrigerende toepassingen.

Desteni I Process

———————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juli 8, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 625 – Liefde is geen ervaring

projectie

How to say “I Love you”?

Liefde is geen ervaring. Ik begin eindelijk te zien wat dit inhoudt en hoe ik liefde kan leven. Ik heb zolang een onbegrip ervaren in mezelf in relatie tot het concept liefde. Ik ervoer het eenvoudigweg niet zo vaak in die mate dat ik het als een ervaring van liefde zou omschrijven en als ik het ervoer hing ik er zoveel aan op dat ik mezelf erin verloor en ging vastklampen aan (als me emotioneel afhankelijk maak van) diegene of datgene waarop ik deze ervaring projecteerde.

Liefde is geen ervaring. Liefde is gelijkheid. En dus hoef ik niets energetisch te ervaren om dit dagelijks te leven. Ik kan dagelijks beslissen om te leven in gelijkheid met en als mezelf en van hieruit, met iets/iemand buiten mij en dit houdt liefde in. Aangezien ik, als ik me werkelijk in gelijkheid, in en als het fysiek ervaar, ik niet langer afgescheiden ben van mezelf als leven en hierin van de ander als leven en zo ben ik dan in dit ene punt, in eenheid met en als mezelf. De afgescheidenheid (van me meer of minder ervaren in en als de geest) is gestopt in dit punt. En zo beslis ik dit toe te passen in ieder punt waarin ik me heb afgescheiden in en als de geest. En zo, is de expressie van liefde een beslissing. En dus, hoef ik niet te ‘wachten’ totdat ik voor ‘iets of iemand liefde ervaar’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te wachten totdat ik liefde ervaar en van hieruit, vanuit deze ervaring in en als de geest, mezelf te gaan bewegen tot een ‘bemachtigen’ van datgene of diegene waarvoor ik liefde ervaar oftewel, waarop ik mijn energetische ervaring van liefde projecteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vervolgens van hetgeen of diegene waarop ik mijn ervaring van liefde projecteer, liefde te ‘willen ontvangen’ als dat door diegene of datgene, de energetische ervaring van liefde in mij geactiveerd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen of diegene waarop ik mijn ervaring van liefde projecteer, bij me te willen houden en alles te doen om dit gene of diegene bij me te houden en te ‘houden van’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te beperken in het leven van liefde in en als zelfexpressie als een beslissing tot een staan in eenheid en gelijkheid met betrekking tot een punt van afgescheidenheid in en als mezelf, in en als de geest en zo punt voor punt te wandelen, waarin de beperking vooral inhoudt dat ik dit punt voor punt wandelen niet ‘herken’ als een daad van liefde als gelijkheid en hierdoor tegelijkertijd nog te ‘zoeken’ naar die energetische ervaring van liefde om mezelf mee te vervullen en mezelf zo dus juist weer af te scheiden in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen ik wandel in en als mezelf op weg naar leven, tegelijkertijd onderuit te halen en mezelf zo te verzwakken in wat ik wandel, door mezelf opnieuw af te scheiden/in afgescheidenheid te houden door een zoeken naar een energetische ervaring van liefde om mezelf mee te vervullen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk te zoeken naar de ‘eenheidservaring’ in en als de geest als ultieme vorm/ervaring van liefde, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat deze eenheidservaring de ultieme manifestatie van afgescheidenheid betreft in en als de geest, in en als energie, afgescheiden van mezelf als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf weg te houden van de eenheid met en als mezelf, in en als mijn fysiek, in en als gelijkheid met en als al het fysieke leven om me heen en/als binnenin mij, dit vanuit een ervaring van angst om alleen te staan waarin deze ervaring van angst juist de ervaring van (het zoeken naar) liefde versterkt, als andere kant van de medaille van de ervaring van liefde in en als afgescheidenheid, in en als de geest als ultieme vorm/manifestatie van ‘angst’ als hoe ik besta in en als de geest/de mind in gedachten, gevoelens en emoties.

En zo zoek/verlang ik eerst naar deze vervullende, energetische ervaring van liefde waarvan ik geloof dat die bestaat en werkelijk is als ‘meer dan ikzelf alleen’ en vervolgens, als ik het op een ‘gegeven’ moment ervaar in relatie tot iets of iemand buiten mij, ervaar ik direct een angst voor verlies van diegene of datgene, wat feitelijk een ervaring van angst voor verlies van deze geprojecteerde ervaring is en ik ervaar angst voor verlies omdat de ervaring niet substantieel, niet werkelijk en blijvend is binnenin/als mezelf in/als zelfexpressie die ik praktisch kan leven, maar een energetische ervaring die ik heb aangenomen en opgebouwd als ‘meerwaarde’ en waarin ik geloof en die ik zelfs ‘vorm’ heb gegeven in en als mijn eigen fysiek, door dit construct van liefde zo te leven en manifesteren als een ‘default’ programma in en als mezelf en in en als mijn eigen lichaam en waardoor ik mijn eigen lichaam ‘vervormd’ heb tot aan ziek maken toe. En omdat velen met mij dit zo leven, hebben we dit default programma in de wereld geprojecteerd, hebben we de wereld ‘vervormd’ en ziek gemaakt en jagen we nu met z’n allen deze projectie na als illusie in en als de geest, op zoek naar energetisch vervullende ervaringen, weg van de vervorming en vervuiling, weg van de gemanifesteerde ‘ziekte’; weg van onszelf als hoe we onszelf hebben toegestaan te bestaan.

Wordt vervolgd.

LOVE-IS-EQUALITY1 Dus wat is de Beslissing?

Why and how is it, that intense physical-mind fear is interpreted/perceived/experienced as ‘Love’?

How is it that ‘Love’ is in fact intense/accumulated physical-mind fear?

Why and how have we mentally and physically become addicted to fear as the interpretation and experience of ‘Love’, and so in turn – become addicted to ‘Love’ as ‘Fear’, the ‘Love of Fear’?

Why and how have human-beings not managed to see/realise/understand the actual real nature and manifestation of ‘Love’ as ‘Fear’?

What is/has the consequences been within ourselves and existence, with accepting and allowing ourselves to ‘fight for our addictions as fear/love’ for the possession/experience of energy in self-interest, but would not considering ‘fighting for/living for/taking responsibility for’ humanity and this physical existence as a whole in and as equality and oneness?

Why/how do we have to take ourselves to extremes of ‘life/death’ to get the addictive adrenaline rush of intense physical-mind fear to experience being/feeling ‘alive’?

What is the relationship between the adrenaline rush of ‘love’ and the adrenaline rush of ‘feeling alive’ within the context of intense physical-mind fear?

Why have we not seen/realised/understood that the feeling of being ‘alive’ as the physical-mind adrenaline rush we experience is in fact intense Fear?

Why/how has intense fear been interpreted/experienced as ‘being alive’?

Uit: Reptilians – Why Love is so Addictive – Part 47

—————————————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

april 19, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 604 – Waarom Desteni I Process?

Meer en meer bemerk ik hoe datgene waarin ik mezelf vastgezet heb en ervaar, steeds opnieuw met communicatie en verantwoordelijkheid te maken heeft. Dit wordt duidelijk in de communicatie met anderen die niet loopt of juist wel soepel verloopt. Hoe frustrerend ik het ervaar als we niet tot begrip komen en hoe prettig en rustig ik verder ga met mijn bezigheden als er mogelijkheid is om tot communicatie en hierin, tot begrip te komen. Begrip als een overzicht van waar we beiden staan, waar ieders verantwoordelijkheid ligt en hoe we verder kunnen in de samenwerking waarvoor de communicatie heeft plaatsgevonden.

Dit is eigenlijk wat we constant doen in de wereld: een korte communicatie en van hieruit weer door met de bezigheden. Dit vindt plaats de supermarkt, op werk, in de thuissituatie, met vrienden en familie. En (in) deze korte en lange communicatiemomenten bepalen (we) eigenlijk constant welke richting we opgaan, wat we creëren en manifesteren.

Een aantal communicatiemomenten ga ik liever uit de weg. wat op zich vreemd is. Waarom zou ik een communicatie niet laten plaatsvinden? Waar ben ik ‘bang’ voor? Welke oordelen als zelfoordelen wil ik niet onder ogen zien? Het is dus ‘vreemd’ dat ik een aantal communicatiemomenten het liefst uit de weg ga, als dat het vervreemdend van mezelf is in een ontlopen van een aspect van/als/in mezelf.

Ik reageer op punten die ik waarneem buiten mij waarin geen verantwoordelijkheid genomen wordt. Ik reageer hierop met een oordeel en vervolgens met een angst. Deze angst maakt dat ik het niet durf te benoemen of juist iets wel benoem terwijl ik me nog in een energetische ervaring bevind, van bijvoorbeeld angst of boosheid of verongelijking. Wat bij de ander ook een energetische ervaring uitlokt/activeert en zo creëer of vererger ik hetgeen ik ‘bang’ voor ben en veroordeel. Dus creëer of vererger ik feitelijk mijn eigen ‘vooroordelen’ die ik vooraf denk te zien bij een ander.

Op het moment dat ik een punt waarneem waar geen verantwoordelijkheid genomen wordt, vermeerder ik mezelf in en als de geest door in gedachten en van hieruit in reactie te gaan in en als angst als oordeel. Zo ervaar ik mezelf als ‘meer’ in en als de geest in het zien van ‘de verantwoordelijkheid van een ander’ en in het al dan niet benoemen hiervan vanuit een standpunt van angst, terwijl ik tegelijkertijd geen verantwoordelijkheid meer neem voor mezelf in zo’n situatie en dus geen levend voorbeeld ben van wat ik eigenlijk wil uitdrukken. Dat werkt niet, dat werkt averechts. Ik leef niet in eenheid en gelijkheid met en als mijn woorden op dat moment. Dit geeft frictie, binnenin mij en buiten mij.

Het is zeker mogelijk dat ik inderdaad (gereflecteerd) zie dat iemand buiten mij geen verantwoordelijkheid neemt, echter zolang ik reageer binnenin mezelf ben ik niet in staat om helder te formuleren en ondersteunen en creëer ik eerder conflict en onduidelijkheid dan dat ik helderheid en begrip voortbreng.

Deze communicatie zie ik als het meest belangrijke punt, alles staat of valt hiermee. En toch stap ik zelf in de ‘val’ van geactiveerde gedachten en emoties binnenin mij en haal mijn eigen communicatie en hiermee, mijn eigen ‘geloofwaardigheid’ onderuit, ik haal mezelf dus eigenlijk onderuit doordat ik niet als eerste verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf, in wie en hoe ik ben en me uitdruk in de communicatie die ik laat plaatsvinden. Terwijl ik het zie als het meest belangrijke punt. Dat is vreemd en vervreemdend. Ik doe iets wat mijzelf (en hier vandaan, alles en iedereen) niet ondersteunt en zelfs onderuit haalt, terwijl ik zie en ervaar dat alles hierom draait en hier begint; dat als dit, de communicatie, niet in overeenstemming gebracht wordt vanuit verantwoordelijkheid voor wie ik ben in mijn woorden, ik ‘geen poot heb om op te staan’ en ik het moeilijk maak om werkelijk gehoord en gezien te worden en ook om een ander werkelijk te horen en zien.

Ik neem dit punt waar in een ander – het punt van iets heel graag willen en toch niet doen wat het beste is om dit tot stand te brengen en/of in stand te houden en uit te breiden – en ik ervaar hierin nog onbegrip en dus een onvermogen tot vergeving. Ik heb er een oordeel op. Dit is een spiegel van waar ik dit punt in mezelf nog niet begrijp, vergeven en gecorrigeerd heb en dus leef ik het nog als projectie. Een partner en eigenlijk iedere medemens, is hier een ideale spiegel in, al is het vaak even zoeken hoe de projectie precies plaatsvindt aangezien het zich kan afspelen in relatie tot een ander onderwerp waardoor de gelijkenis niet direct duidelijk zichtbaar is.

Dit is waarom ik dit proces wandel en het Desteni I Process geeft richtlijn en gereedschap. Dit punt wil ik heel erg graag in eenheid en gelijkheid brengen met en als mezelf, in en als leven, voor mezelf en van hieruit voortvloeiend als levend voorbeeld. Hierin ervaar ik dagelijks weerstanden die ik tevens fysiek gemanifesteerd heb. In deze ongelijkheid als afscheiding binnenin mezelf, hierin ervaar ik doodsangsten, iedere dag opnieuw. Ik herinner me niet anders dan dat ik mezelf als angstig ervaar in communicatie met andere mensen. Ik neig ernaar dit te benoemen als dat ik ‘angstig ben’ wat zoveel betekent dat ik mezelf definieer als angst in en als de geest – angst is in en als de basis van en als de geest geprogrammeerd en van hieruit geeft dit dan de ervaring van doodsangst, van en als de geest, waarin ik druk ben in gedachten met ‘vermeerdering’ en ‘vermindering’; iets wat feitelijk alleen mogelijk is als ik in en als energie besta, dus in en als de geest. Voor wie het nog kan volgen ;-).

Interessant hierin is dat ik een tijdlang, me veel verdiept heb in krachtdieren en de ondersteuning hiervan voor de mens. Mijn krachtdier dat naar voren kwam is de Ooievaar. Ik heb dit ook weer losgelaten aangezien het niet de bedoeling is dat ik dieren – of een voorstelling van een dier – als een soort van godheid maak, als ‘meer dan’ of als ‘leiding’ van mezelf. Want dan blijft de ‘leiding’ plaatsvinden in mijn eigen geest in projectie op de verbeelding/afbeelding/plaatje van een dier. Echter treffend is dat de kernwoorden van het voorbeeld van de ooievaar onder andere benoemd worden als communicatie op uiteenlopende wijze (symbolisch vertaald vanuit het klepperen en de vele verschillende geluiden die ooievaars maken om met elkaar te communiceren) en ‘het brengen van leven’. En zo kan een krachtdier als voorbeeld gebruikt worden in en als een richtlijn van welke punten uit te breiden en ontplooien binnenin zelf, van waaruit ik mezelf richting geef en leer geven en uiteindelijk praktisch in de wereld zet door deze kernpunten te leven.

In dit programma dat in mij geactiveerd wordt heb ik nog veel te onderzoeken. Ik wil dit graag verder inzien en uiteen zetten in detail en in hoe het ontstaan is binnenin mij, in herinneringen en gedragingen in het verleden om zo verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in deze punten en te leren spreken, bewegen en leven in overeenstemming met wat ik zie als een basisprincipe dat het beste is voor alles en iedereen.

Zelfverantwoordelijkheid (in) en (als) communicatie met hetgeen zich buiten mijn bevind, vanuit communicatie met en als mezelf, mijn lichaam en mijn geest in zelfoprechtheid en zelfbegrip.

The Desteni of Living – De Bestemming van Leven:

3. Living by the principle of self honesty – to ensure I am pure in thought, word and deed: that my within and without is equal and one. Who I am within is who I am without and vice-versa

3. Leven volgens het principe van zelfoprechtheid – om ervoor in te staan dat ik zuiver ben in gedachten, woorden en daden: zodat mijn binnen- en buitenwereld één en gelijk zijn. Wie ik ben vanbinnen is wie ik ben vanbuiten en omgekeerd.

4. Self Purification through Writing, Self Forgiveness and Self Application – the action of realising I am responsible for my own thoughts, words and deeds, to forgive myself for transgressions and change myself to ensure I take responsibility for who, what and how I am and through this know that I can trust myself to always be honest with me and so others

4. Zelfpurificatie door Schrijven, Zelfvergeving en Zelftoepassing – de daad van het realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden, om mijzelf mijn misdaden te vergeven en mijzelf te veranderen zodat ik ervoor insta dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben en hierdoor te weten dat ik mezelf kan vertrouwen om altijd eerlijk te zijn met mezelf en dus met anderen.

5. Living the principle of Self Responsibility – realising only I am responsible for what I accept and allow inside of me, my relationships and my outside world and so with this responsibility: only I have the power and ability to change that which I see is compromising who I am, what I live and how this affects others

5. Leven volgens het principe van Zelfverantwoordelijkheid – waarin ik mij realiseer dat alleen ik verantwoordelijk ben voor wat ik accepteer en toesta binnenin mij, mijn relaties en mijn buitenwereld en dus met deze verantwoordelijkheid: heb alleen ik het gezag en de mogelijkheid om datgene te veranderen waarvan ik zie dat het compromitteert wie ik ben, wat ik leef en hoe dit anderen beïnvloedt.

6. Realising that who I am in thought, word and deed affects not only myself – but others as well and so with Self Responsibility in thought, word and deed – I take responsibility for myself and so my relationships to be Self Aware in every moment and live in such a way that is best for me and so others as well

6. Realiseren dat wie ik ben in gedachten, woorden en daden niet alleen invloed heeft op mijzelf – maar evengoed op anderen en dus met Zelfverantwoordelijkheid in gedachten, gevoelens en emoties – neem ik verantwoordelijkheid voor mijzelf en dus mijn relaties om Zelfgewaar te zijn in ieder moment en op zo’n manier te leven dat het ‘t beste is voor mij en dus ook voor anderen.

Desteni I Process Lite

———————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 30, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 597 – De creatie van mijn eigen angst

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als een ander geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de ‘pijn’ in en als gedachten, gevoelens en emoties, dit mij belemmert om dit wel te doen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit juist het punt betreft waar de ervaring van pijn vandaan komt, vanuit herinneringen als interpretaties van het leven met iemand die in mijn ogen geen verantwoordelijkheid neemt/wil nemen en ikzelf die mij hieraan aanpast en ook geen verantwoordelijkheid neemt en mijzelf hierin dus ‘pijn’ doe omdat ik me afscheid van en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf pijn te doen door me af te scheiden van en als mezelf in gedachten, gevoelens en emoties als reactie en vanuit interpretatie in en als de geest, op de fysieke werkelijkheid om me heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me aan te passen in en als de geest aan hetgeen ik waarneem als dat een ander buiten mij doet, als de ‘easy way out’ waarin ogenschijnlijk geen conflict ontstaat, waardoor en waarin ik het conflict binnenin mezelf manifesteer, in en als mijn eigen fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conflict in en als mijn eigen fysiek te manifesteren door aanpassing in en als de geest in een ontwijken van eventueel conflict als confrontatie met en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me bezig te houden in de geest met futiliteiten die niet werkelijk het praktische leven beïnvloeden en zo conflict te creëren buiten mezelf als reflectie van het conflict binnenin mezelf, in plaats van het conflict binnenin mezelf onder ogen te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten manipuleren door mijn reactie op (mijn interpretatie van) het gedrag van een ander en hierin angst voor verlies te ervaren/creëren, en zo keer op keer dezelfde situatie te manifesteren waarin ik deze angst voor verlies ervaar, waardoor ik een situatie niet durf aan te gaan, uit angst voor deze ervaring van verlies die ik blijf creëren waardoor ik in een risicovolle situatie terecht kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk door mijn eigen creatie van angst voor verlies, mijn eigen angst/risico te creëren en zo angst te ervaren voor mijn eigen creatie als risico die ik dan ook creëer door een soortgelijke situatie te manifesteren waarin ik deze angst her beleef en zo, blijf ik rondtollen in mijn eigen geest en blijf ik consequenties opruimen die ik creëer en waar een ander een rol in speelt waarop ik deze angst projecteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijzelf en een ander dus te dwingen in ‘rollen’ in en als de geest, in en als reactie.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een boosheid, voortkomend uit angst voor verlies voor mijn eigen creatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me op deze manier verantwoordelijk maak voor de gecreëerde situatie en hierin de reactie van een ander, doordat ik een rol uitspeel in en als reactie en hierin, een ander in een rol duw/uitlok in en als reactie. Ik stel mezelf ten doel, mijn rol, mijn reactie in en als mezelf te stoppen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn rol (in en als gedachten, gevoelens en emoties) en zo, het hele toneelstuk te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik – als ik mijn deelname in reactie in geactiveerde gedachten, gevoelens en emoties stop in en als mezelf – hierin verantwoordelijkheid neem ‘voor een ander’ waartegen ik me verzet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier verantwoordelijkheid neem voor mijn aandeel, mijn rol in en als de geest en zo verandert het hele toneelstuk als interactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten en wachten – verzetten dus eigenlijk want niet meewerken is tegenwerken – totdat een ander verantwoordelijkheid neemt voor zijn/haar rol, terwijl ik ten eerste een aandeel heb in de creatie van het toneelstuk en dus de hele rol min of meer kan voorkomen doordat ik het toneelstuk voorkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren het toneelstuk te voorkomen en zo te weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in dit toneelstuk en dit wel te verwachten van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander iets doet wat ik zelf niet doe/wil doen en de ander te gaan pushen en ‘wijzen’ op de verantwoordelijkheid, in plaats van zelf en eerst verantwoordelijkheid te nemen voor en als mezelf en mijn ‘rol’ in en als de geest in een toneelstuk.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van angst voor verlies, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik ergens geen verantwoordelijkheid voor neem/heb genomen in en als mezelf waardoor en waarbinnen ik een situatie instap, in en als een uitgangspunt van angst voor verlies. Ik realiseer me dat ik dit doe omdat ik niet helder heb hoe ik mezelf hierin verbonden heb in en als de geest en dus heb ik de situatie nodig als consequentie in en als het fysiek, om mezelf te zien en mezelf te vergeven en corrigeren binnen de situatie en zo stapje voor stapje de consequentie te stoppen en op te staan in en als mijn uiterste potentieel, mijn beste kunnen binnen de situatie. Ik stel mezelf ten doel, mezelf onder ogen te zien binnen een fysieke situatie waarin ik me bevind en mezelf te vergeven en corrigeren binnen de situatie en van hieruit voort te bewegen en communiceren. Ik stel mezelf ten doel om de situatie waarin ik me bevind, te gebruiken om op te staan in en als mezelf en deelname in angst te stoppen. Ik stel mezelf ten doel om – in plaats van weg te lopen en/of in plaats van een situatie te stoppen – adem voor adem, stapje voor stapje met behulp van de toepassing van het spreken en schrijven van zelfvergeving en zelfcorrectie, mijn uitgangspunt te veranderen binnen de huidige situatie, wandelend van angst voor mezelf in en als de geest – in deelname in gedachten gevoelens en emoties – naar leven in en als het fysiek, in verantwoordelijkheid voor en als mezelf tot in eenheid en gelijkheid

Fear of Conflict – Quantum Systemization – Part 60

Self-Image and Fear of Others

Relationship Success Support: Loneliness & Fear of Being Alone

————————————————————————————————————————-

oktober 22, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 546 – Samenwerking binnen het gezin – zelfvergevingen

Ik zit in de bus en er komt een groepje jongens binnen van rond de 18-20 jaar. Hun taal is grof en denigrerend, niet naar mij toe maar in de gesprekken die ze voeren. Tussendoor zijn ‘onschuldige zinnen’ te horen waarin eigenlijk de kwetsbaarheid zich toont. Kwetsbaarheid in de zin van hoe we allen kwetsbaar zijn als mens, ons fysiek is kwetsbaar en kan eenvoudig gekwetst worden en hier dienen we voor en met elkaar zorg te dragen.

Een voorbeeld van de ongelijkheid in de woorden:

Eén van de jongens lokt een gesprek uit bij de ander: “tsjee wat was je moeder aan het spacen”: (met een hoog stemmetje immiterend) “Kom je niet te laat thuis? Je moet morgen weer vroeg op. Je hebt wel je rust nodig”. Hieruit vloeit een gesprek voort over meer van zulk soort gesprekken en zo gaat er één verder: “Bij mij dan, mijn moeder zei dat ik niet te laat thuis moest komen en mijn vader zei, ‘wat zit je nou te zeuren kreng, laat hem toch gaan'”.

Volop gelach van iedereen en meerdere voorbeelden van hoe de ‘moeder loopt te zeuren’ en de vader de moeder ‘afvalt’ of eigenlijk, ‘aanvalt’ in het gesprek en de zoon aanspoort om desnoods de gehele nacht weg te blijven en direct door te gaan naar de krantenwijk.

Of men wel of niet slaapt/rust tussendoor is aan zelf om te onderzoeken in wat men nodig heeft – over het algemeen hebben we fysiek 4-6 uur rust nodig. Het opvallende is hier het voorbeeld dat de vader geeft naar de moeder toe oftewel de man naar de vrouw. Hoe zal de zoon zich opstellen naar vrouwen toe als medemens met dergelijk voorbeeld in de opvoeding? Hoe wordt de stem van de moeder hier ondermijnt (letterlijk en figuurlijk) door 2 mannelijke huisgenoten – de vader en de zoon – en afgedaan als ‘zeuren’ terwijl ze feitelijk een fysiek punt benoemt om in overweging te nemen? Wellicht beladen met energetische ervaringen in en als zichzelf, waardoor men reageert op deze energetische ervaringen in plaats van te luisteren naar de woorden die ze spreekt. Er zijn ongetwijfeld meerdere dimensies hierin aanwezig en ook de stand van de moeder speelt hierin ‘een rol’. Echter het is in geen geval een excuus om in zoveel ongelijkheid met elkaar om te gaan in communicatie, overleg en samenwerking. Want een gezin is in feite een samenwerking met elkaar waarin effectieve communicatie bepaalt hoe deze samenwerking verloopt.

Zelfvergevingen van mijn kant:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ineen te krimpen bij het horen van de grove taal van de jongens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren bij het horen van de grove taal van de jongens waarin er denigrerend over de moeder gesproken wordt en de taal algemeen, volledig doorspekt is van ongelijkheid en afscheiding van de medemens als levend wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij het horen van zoveel ongelijkheid in de woorden van de jongens en me af te vragen hoe we dit ooit kunnen veranderen op aarde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van de ongelijkheid die bestaat op aarde in en als een samenleving met elkaar, zo ook binnenin mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf vroeger een bondje te sluiten met mijn vader en me denigrerend op te stellen naar mijn moeder toe, niet zozeer in grove taal maar van binnen door haar woorden als niet belangrijk te bestempelen en haar hierin niet in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de woorden van mijn moeder niet in overweging te nemen en te bestempelen als onbelangrijk en haar als geheel te bestempelen als ‘zeuren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vinden zeuren als ik ergens op wijs wat niet het beste is voor het fysieke leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen woorden als onbelangrijk te zien en niet werkelijk in overweging te nemen.

Als en wanneer ik mezelf ineen voel krimpen bij het horen van woorden van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik de ervaringen als reacties op ongelijkheid, kan zelfvergeven en mezelf kan herenigen met de energie die hierbij vrijkomt.

Ik realiseer me dat als ik het in en als mezelf houd bij het ervaren en zelfvergeven van mijn eigen ervaringen, ik hierna opsta, vrij van hetgeen de ander gezegd heeft aangezien die ander zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen woorden en ik voor de mijne, in gedachten en in stem gebracht en dus, als ik meerdere woorden aanmaak als reactie binnenin mij op woorden van een ander buiten mij, dit opnieuw mijn verantwoordelijkheid is en zo creëer ik dus meerdere consequenties binnenin mezelf om opnieuw verantwoordelijkheid voor te nemen en dus, ben ik hier langer mee bezig.

Ik realiseer me dat ik zo ongemerkt, nog heel wat consequenties creëer in en als mezelf die ik opnieuw met me meedraag, waardoor ik opnieuw zal reageren in een soortgelijke situatie.

Ik stel mezelf ten doel bij het horen van grove woorden van een ander, de aandacht naar mezelf te brengen door mijn kin iets naar beneden te brengen en me te richten op mijn eigen borst en dus op mezelf en allereerst bezig te gaan met het vergeven, herenigen en corrigeren van mijn innerlijke bewegingen als reactie op wat ik hoor.

Als en wanneer ik mezelf een bondje zie sluiten met mijn vader naar mijn moeder toe, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf ‘beter doe voelen’ door een ander ‘neer te halen’ zonder te zien dat ik feitelijk mezelf in en als de geest ophef en beter mezelf neer kan halen, de geest uit, het fysiek in.

Ik stel mezelf ten doel mezelf neer te halen door mezelf direct te stoppen een bondje te vormen met mijn vader naar mijn moeder toe en te luisteren naar wat mijn moeder te zeggen heeft en haar woorden door me heen te laten gaan.

Ik stel mezelf ten doel mezelf neer te halen door te stoppen met bondjes sluiten met vader de geest en te luisteren naar wat moeder de aarde te zeggen heeft en mezelf hierin neer te halen, het lichaam in door te luisteren naar mezelf in reactie op de woorden die ik door me heen laat gaan en te ademen doorheen en in de energetische bewegingen binnenin mezelf.

Als en wanneer ik in en als mezelf verdriet ervaar door ongelijkheid in de woorden van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in en als gedachten afvraag hoe we ooit kunnen samenleven als we zo met elkaar omgaan en dus, op voorhand het ‘niet zie zitten’ in en als een geloof dat ik er niets aan kan veranderen.

Ik realiseer me dat het een proces is wat veel tijd inneemt en dat deze jongens en de woorden er in eerste instantie zijn om mijzelf te vergeven en corrigeren en van hieruit, ik beter in staat zal zijn om een ander te ondersteunen en zo zal de gelijkheid zich uitbreiden en dus, hoef ik deze jongens nu niet als voorbeeld te nemen van wat ‘nu gecorrigeerd moet worden’.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik reactie ervaar op de woorden van een ander, mezelf te herinneren dat deze mensen en deze woorden hier nu zijn om mezelf te ondersteunen in het stoppen van de afgescheidenheid in en als reactie, binnenin mezelf.

Als en wanneer ik mezelf pijn zie ervaren bij de woorden van de ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik pijn ervaar door mijn eigen reactie in en als de geest, op de woorden van een ander.

Ik realiseer me dat ik de woorden persoonlijk neem – wat ze ook zijn, ze zijn persoonlijk gericht naar een vrouw toe – en dat ik hierin pijn ervaar in en als een gedachte dat ik als vrouw onderdrukt word.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren in en als een gedachte dat een vrouw onderdrukt wordt en dat er op deze manier geen expressie, en dus geen verandering mogelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat er geen verandering mogelijk is als de expressie onderdrukt wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk angst te ervaren bij de onderdrukking van de expressie van de vrouw, waarin ik deze onderdrukking koppel aan ‘de vrouw alleen maar gebruiken voor seks’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een uitgangspunt als de vrouw alleen maar gebruiken voor seks en haar verder niet serieus te nemen als mens in haar woorden en expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de man alleen maar te gebruiken voor seks en hem niet serieus te nemen als mens in zijn woorden en expressie, in en als een angst zelf zo onderdrukt te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk angst te ervaren om behandeld en benaderd te worden voor hoe ik zelf een ander behandeld en benaderd heb en zo wordt het patroon als levend voorbeeld doorgegeven, beginnende binnenin zelf en doorgegeven zoals in het voorbeeld zoals zichtbaar bij deze jongens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb seks te gebruiken om wel of niet te luisteren naar een man of vrouw, afhankelijk van of ik zelf een man of vrouw ben en waar mijn voorkeur ligt/liegt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen te luisteren naar iemand waar ik iets van wil/verwacht te krijgen in en als een voordeel in en als de geest.

Waar anders kan de ongelijkheid mee te maken hebben in de kern, dan met geld en/of seks?

We misbruiken elkaar in de afhankelijkheid van elkaar in geld en/of seks. En we neigen ernaar dit ‘liefde’ te noemen.

Stel je een wereld voor waarin je financieel zelfstandig aanwezig bent zonder voorwaarden en zonder de ‘seksuele drive’ als verlangen naar ‘intimiteit’, in en als het vermogen tot expressie en communicatie in gelijkheid met en als jezelf, in en als het vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt en dat er voor alles en iedereen gezorgd wordt. Zouden we ons dan zo misdragen tegenover elkaar en/of hechten aan elkaar? Waarschijnlijk kunnen de meesten van ons zich hier weinig tot niets bij voorstellen en dus, bevinden we ons in een toestand van overleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er vanuit te gaan dat mensen ergens wel weten dat ze zich misdragen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we zeer ver van onszelf verwijderd zijn en in afscheiding, in het uiteen gaan van en als onszelf als leven, aanwezig zijn en dus alleen maar de afgescheidenheid in zicht hebben in en als zelf en dus handelen, bewegen en spreken ter overleving van onszelf in en als deze toestand van afgescheidenheid, in en als de geest op weg naar God als het ultieme paradijs, de ultieme climax, het ultieme orgasme waarvoor die ander nodig is en/of waarvoor geld nodig is en dus die ander die nog wel geld heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van het leven in een wereld in afscheiding in het uiteengaan van mezelf als leven, ter overleving van mezelf in afgescheidenheid op weg naar de climax in en als de geest, zonder te zien, realiseren en begrijpen dat door het najagen van deze climax in afgescheidenheid, ik mezelf meer en meer afscheid van mezelf als leven en mezelf dus meer en meer pijn doe, en hierbij anderen als leven die ik niet langer zie en in overweging neem binnen mijn beperkte wereld in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me denigrerend op te stellen naar degenen die zich ongelijk uitlaten in woorden in en als een poging om de pijn van de afgescheidenheid in en als mezelf, in en als reactie op woorden van een ander in afgescheidenheid, niet te voelen en ervaren zonder te zien, realiseren en begrijpen dat binnenin deze ongelijkheid tevens leven aanwezig is welke misleid en vervormd is door verkeerde voorbeelden.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mijn ademhaling in mijn eigen borst en mijn participatie in gedachten, gevoelens en emoties als afscheiding in en als mezelf te stoppen en zelf te vergeven alvorens ik overweeg te spreken tegen mensen die een ervaring van pijn in mij losmaken/activeren met hun woorden.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op het zien waar een patroon of gedrag vandaan komt in plaats van me te focussen op een reactie in onbegrip binnenin mezelf ten aanzien van woorden en daden in ongelijkheid en zo het begrip als vergeving binnenin en als mezelf te vergroten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn moeder en zo mezelf binnen het hele gezin, tegen te werken in plaats van te luisteren en hierin te leren samenwerken en te leren spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb een stem te hebben en mezelf een stem te geven, aangezien ik aan het tegenwerken ben waarin ik mezelf het niet waard vind om mezelf een stem te geven in en als hoe ik besta in ongelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf mijn stem te ontnemen en mezelf te onderdrukken in de tegenwerking in en als de geest, bestaande in en als een angst voor venijn in de woorden van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te bestaan in en als angst voor venijn in de woorden van een ander en hierin zelf venijnig te wo(o)rden in en als mezelf, in tegenwerking tot mijn moeder/een ander.

Als en wanneer ik venijn in mijn stem hoor in mijn woorden naar een ander toe, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me ergens door verongelijkt ervaar.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met spreken als ik venijn bemerk in mijn eigen stem en/of woorden en te zien wat ik de ander wil opleggen in en als een streven om mijn eigen ervaringen te ontlopen.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van verongelijking als reactie op venijn in woorden en/of in een stem, door me heen te laten gaan in en als de adem en mezelf mijn reacties te vergeven en me hierin te focussen op mezelf door mijn kin iets omlaag te brengen en te focussen op de ademhaling in mijn borst alvorens ik spreek.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen en te oefenen zodat en totdat ik er beter in word – zoals een kind 100x oefent om op te staan – en ik daadwerkelijk mezelf stop, vergeef en corrigeer in het moment alvorens te spreken.

Parenting – Perfecting the Human Race – Part 1

———————————————————————————————————————–

oktober 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 543 – Een Cursus in Wonderen of Een Cursus in Leven?

Er komt een vraag naar voren over het verschil tussen het toepassen van hetgeen aangereikt wordt in Een cursus in wonderen’ en hetgeen aangereikt wordt in Desteni.

Ik heb zelf niet deel genomen in de materie van een cursus in wonderen en heb een stukje tekst erbij gepakt die geschreven staat in Wikipedia (klik op het woord wikipedia voor de link):

Een Cursus in Wonderen bevat concepten uit vrijwel alle grote Westerse en Oosterse religies en levensfilosofieën. De tekst beweert dat het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, het enige is dat echt bestaat. De tekst beweert dat de fysieke wereld van materie een projectie is van de geest. De geest heeft de ratio en de zintuigen gemaakt om de projectie echt te doen lijken.^[8] De tekst beredeneert hoe de individuele geest, die door God is geschapen naar Zijn evenbeeld, dus als bewustzijnsveld van pure Liefde, met de kracht om zelf te scheppen en met een vrije wil, de gedachte kreeg dat hij losstaat van zijn Schepper en derhalve zou kunnen scheppen los van God. Dit creëerde de angst voor God en de ervaringen van schuld en zonde. Volgens de tekst is de geest deze angst, schuld en zonde gaan projecten op andere denkgeesten om zo de illusie hoog te houden dat ze zelf zonder zonde, zonder schuld, zonder angst, dus zelf God is. Deze projectie, die het boek ‘ego’ noemt, resulteert in het voortdurend veroordelen van mensen, gebeurtenissen en stemmingen.

De Cursus in Wonderen neemt de lezer stapsgewijs mee in hoe deze projectie ongedaan kan worden gemaakt door het beoefenen van vergeving, dat wil zeggen vergeving met in het achterhoofd dat schuld en zonde alleen als illusies bestaan en er dus in feite niets te vergeven valt. Vergeving als concept wordt gebruikt om de eigen denkgeest op een vriendelijker manier (vrij van oordelen) naar de fysieke wereld te laten kijken en overeenkomstig te handelen en te leven. In het boek wordt de dag des oordeels dan ook uitgelegd als de laatste dag dat een denkgeest over wat dan ook oordeelt. De tekst beredeneert dat iedereen die het pad van vergeving beoefent, deze dag jaren dichterbij brengt.^[9]

In de tweede zin hierboven wordt geschreven dat ‘het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, het enige is dat echt bestaat’.

Dit duidt meteen het verschil aan – het verschil is aanwezig in het uitgangspunt, het grondbeginsel. Het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd wordt door vrijwel alle zogenaamde spirituele stromingen benoemd als ‘het enige werkelijke’. Hierbij is nooit werkelijk onderzocht wat Liefde of God dan precies inhoudt. Dus in de spirituele stromingen, wordt iets dat we nooit werkelijk onderzocht hebben, tot werkelijkheid gemaakt.

Hierna wordt genoemd dat de fysieke wereld van materie een projectie is van de geest. Hier wordt wederom een verschil in uitgangspunt of grondbeginsel benoemd. Dat wat werkelijk is. Zoals het hier omschreven staat, is de fysieke wereld dus geen werkelijkheid maar een projectie.

Bij Desteni is het uitgangspunt de fysieke wereld als datgene wat werkelijk is. Substantie. Het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, is wat we tot werkelijkheid hebben gemaakt. Echter, in alle spirituele stromingen wordt ervan uitgegaan dat Het kosmische veld dat Liefde of God is, hetgeen is wat ‘Goed’ is zonder verder te zien wat Liefde of God als het Kosmische veld, werkelijk inhoudt. En juist door dit steeds als uitgangspunt te nemen en als iets om ‘naar te streven’, gaan we voorbij aan de fysieke wereld hoe die bestaat en hoe die in creatie is gebracht.

bij Desteni wordt tot in detail beschreven en aangereikt wat het kosmische veld dat Liefde of God is, nu eigenlijk inhoudt. En dit kosmische veld – dit bewustzijnsveld – daarin zit juist de polariteit gevangen en dus door ons constant in dit kosmische veld te bewegen, in en als de geest; immers – we weten niet wat het is en dus, kunnen we ons er niet fysiek in bewegen maar alleen maar iets bij voorstellen, dus zijn we aanwezig in en als de geest. Door hierin constant aanwezig te zijn, in de polariteit, blijven we deze polariteit creëren en manifesteren in de fysieke wereld. En zolang we onze focus niet verplaatsen naar de fysieke wereld en werkelijk gaan zien wat we dan eigenlijk aan het creëren zijn, zal er niets veranderen en blijven we de polariteit manifesteren in en als het fysiek.

Het kosmische veld dat Liefde of God is, bestaat in en als polariteit. Dus ongelijkheid.

Dus wat creëren we in deze wereld? Ongelijkheid voortkomend uit de polariteit van het kosmische veld dat Liefde of God is.

Dan zijn wij, zoals genoemd, naar Zijn evenbeeld (van Liefde als God) geschapen. Dus, in en als polariteit, in ongelijkheid. Bij Desteni noemen we dit de Mind of in het Nederlands vertaald, de Geest. In en als de Geest zijn wij geschapen naar het evenbeeld van God als Liefde. Echter, dit is dus ‘niet zo best’ want het is niet het beste voor alles en iedereen, aangezien we net gezien hebben dat dit kosmische veld dat Liefde of God is, bestaat in en als polariteit en hierin altijd ongelijkheid creëert. Oftwel, winnaars en verliezers.

Er wordt niet verder gezien dan dit. En dat is waar Desteni verder gaat.

Ja, we zijn in en als het evenbeeld van God of Liefde geprogrammeerd in en als de Geest (of de Mind). Echter dit is niet wie we werkelijk zijn. We zijn wezenlijk niet de geest, de geest is een programma dat in ons fysieke lichaam is ingebouwd, door die fantastische God of Liefde waar iedereen zo ‘vol’ van is. Ons wezen is wie we zijn (een wat abstract begrip aangezien het onderdrukt is in en als onszelf en we niet weten wie we wezenlijk zijn) en de fysieke substantie is hetgeen dat werkelijk is en waarin en waaruit alles en iedereen bestaat. Hierop hebben we inderdaad onszelf in en als de geest geprojecteerd en we nemen het fysieke leven waar via onze geest, dus via interpretatie in polariteit. Het Oordeel. We kunnen niet zien wat werkelijk is zolang we door deze gepolariseerde bril in en als onze fysieke ogen zien. Echter zodra we ons werkelijk realiseren dat alles wat we zien, niet werkelijk is doordat we kijken door een programma, kunnen we leren hier doorheen te gaan zien. Het is dus niet zo dat het fysieke niet werkelijk is – het is zo dat hetgeen wij zien en waarnemen met onze zintuigen, over het algemeen een interpretatie is, in en als de Geest, dus een waarneming door middel van het programma. Het is echter niet de bedoeling om dan hetgeen dat WEL werkelijk is onder onze eigen projectie, af te doen als ‘onwerkelijkheid’. Zo houden we opnieuw onszelf in stand in en als een illusie in en als de Geest. We zien niet voorbij onze eigen programmering.

Programmering. Hier is een andere woordkeuze aanwezig die van essentieel belang is – het woord programmering. We zijn GEPROGRAMMEERD naar het evenbeeld van God of Liefde. Dat maakt het geheel direct een stuk minder aantrekkelijk om naar te streven. Want we weten allen wat een programma is doordat we zoveel met computersystemen werken. Een programma kennen we als computersysteem. Met de mens is het niet anders. We bestaan uit een fysiek lichaam en hierin zit ons wezen, echter in dit fysieke lichaam is een computersysteem geïnstalleerd – door die geweldige God of Liefde die we nooit werkelijk onderzocht hebben en dus niet kennen – en ons wezen is in dit systeem of programma geïntegreerd en vormt hierin het Bewustzijn. Hierdoor is het Gewaarzijn van ons wezen in en als eenheid en gelijkheid met en als het Fysiek, verschoven naar het Bewustzijn in polariteit in energie in en als de Geest.

Willen we werkelijk God als Liefde leren kennen? Het enige dat we hoeven te doen is onszelf werkelijk leren kennen. Onder ogen zien wie we werkelijk geworden zijn en wat we dagelijks leven en creëren. Om te zien wat we dagelijks leven en creëren, hoeven we alleen maar een blik om ons heen te werpen en 1x naar het journaal te kijken. Voila, zie hier Gods Geschapen Evenbeeld. Dat wat hier fysiek aanwezig is, is hetgeen we dagelijks leven en creëren. En we blijven maar geloven dat God of Liefde ‘Het beste met ons voorheeft’.

We kunnen Gods evenbeeld natuurlijk ook heel eenvoudig binnenin onszelf aanwezig zien. We hoeven maar naar onze eigen gedachten te kijken om te zien wat we dagelijks toestaan in en als onszelf, waar we in participeren. We denken misschien dat dit geen invloed heeft op de buitenwereld, echter als we het voorbeeld van creatie nemen zoals ook genoemd in veel spirituele stromingen, zien we dat we datgene creëren wie wij zijn in gedachten, gevoelens en emoties.

Hier moet dus mee gewerkt worden als we onszelf willen veranderen en de wereld willen veranderen. Zoals genoemd, is het essentieel om in te zien dat we in en als een Programma leven. En een programma, dat is geïnstalleerd. Hetgeen dat geïnstalleerd is, kan gedeleted worden. En dat is wat we doen met behulp van zelfvergeving. Als we echter niet exact weten wat het is dat we vergeven – onszelf in hoe we bestaan in en als dit programma, dit evenbeeld van polariteit als het bewustzijnsveld of kosmische veld dat God of Liefde is oftewel, in en als de Geest – dan kunnen we niet specifiek en werkelijk verwijderen wat we in en als deze polariteit manifesteren. Dus het is van werkelijk belang DAT WE WETEN WIE GOD OF LIEFDE IS AANGEZIEN WE ALS ZIJN EVENBEELD GESCHAPEN/GEPROGRAMMEERD ZIJN.

In de tekst van een cursus in wonderen zie ik staan dat de individuele geest die door God geschapen is (…) de Gedachte
kreeg dat hij losstaat hiervan. Echter, de afscheiding is hiervoor al aanwezig, namelijk in en als de aanname dat we deze individuele geest die door God geschapen is, zijn. Dus feitelijk komt er hier een gedachte over een bestaan in gedachten in en als de geest dat ego genoemd wordt. Als we dit als uitgangspunt nemen, zullen we nooit voorbij onszelf /ons bestaan in en als deze individuele geest zien en dus, hetgeen we niet zien/niet voorbij zien, zullen we laten bestaan, aangezien we het Niet Zien of zelfs denken dat Dit Is Wie Ik Ben. En dat is exact de gehele illusie die bestaat, zoals God of Liefde het geschapen heeft. Laten we hem Anu noemen. We laten onszelf bestaan in en als de Illusie van de Geest als ‘dit ben ik’.

Hetgeen dat we werkelijk dienen te vergeven, is juist datgene wat we nooit gezien hebben. En zo valt er een heleboel te vergeven. Schuld en zonde bestaan niet alleen ‘als illusies’; we hebben schuld en zonde als afscheiding van onszelf als leven – dus ongelijkheid – gemanifesteerd in de fysieke wereld en zo is het werkelijkheid geworden, binnenin onszelf en buiten onszelf. In de tekst van Een Cursus in Wonderen wordt voorbij gegaan aan hoe de illusies in en als fysieke wereld gemanifesteerd zijn en werkelijkheid zijn (geworden). Dit komt, omdat de Geest (het evenbeeld van God of Liefde) als het uitgangspunt als enige werkelijke wordt gezien in plaats van de Fysieke Substantie. Er valt niets te ‘oordelen’ – dat zou alleen een nieuwe laag van polariteit creëren – maar er valt een heleboel te vergeven als datgene wat we hebben toegestaan en geaccepteerd hebben in en als een bestaan in en als de geest in oordeel (waarin de oordelen bestaan uit onze gedachten en hieruit volgend, onze gevoelens en emoties).

Zo kan ik natuurlijk mijn medemens vergeven volgens de richtlijnen van Jezus – ‘zij/wij weten niet beter’- echter als ik niet zie hoe en dat ik hetgeen ik buiten mij vergeef, opnieuw direct creëer door niet te vergeven (dus verwijderen) wie ik ben geworden in en als deze Individuele Geest als Evenbeeld van God als Liefde, dan zal er niets veranderen. De Cirkel van Creatie blijft in stand. En dat is nu precies zoals die ‘mooie’ God als Liefde het heeft opgezet in ‘zijn’ kosmische veld. Hij heeft de mens zo geprogrammeerd, waardoor we zelf deze polariteit, dus ongelijkheid blijven manifesteren en creëren. En in en als deze polariteit, creëren we energie (+ en – ) en dus, houden we dit kosmische veld dat Liefde of God is, zelf in stand. We houden God of Liefde in stand. Gelovende dat dit hetgeen is wat Werkelijk is en Wie Wij Werkelijk Zijn. Halelujah.

Willen we werkelijk onszelf veranderen en hiermee onze werkelijkheid, dan dienen we deze polariteit – als evenbeeld van God of Liefde – in en als onszelf te stoppen. We dienen onszelf dus te vergeven voor wie we zijn (geworden). Hierin stoppen we de afscheiding in en als onszelf, ons wezen kan zich ‘losmaken’ van deze fusie in en als de geest en in en als ons fysiek tot geboorte komen. In eenheid en gelijkheid met en als onszelf als Leven in en als het fysiek. Dus we laten onszelf als Leven in en als het fysiek geboren worden. Zo komen we tot Leven. Door onze programmering in en als de Geest, te stoppen en zelfvergeven. Als we dit programma verwijderd hebben moet er natuurlijk een nieuw script komen, opgebouwd uit Levende Woorden om Leven te creëren en manifesteren in en als het Fysiek op aarde. Leven dat bestaat in Eenheid en Gelijkheid als wat het Beste is voor Al het Leven. En Eenheid en Gelijkheid kan pas ontstaan als…de polariteit gestopt is. Als we onze programmering gedeleted hebben. Met dit nieuwe script in woorden en met en als deze levende woorden – vrij van energie/polariteit als gedachten, gevoelens en emoties – dienen we te leven, in en als het fysiek, als Fysiek Bewijs van onze verandering, want pas als we het fysiek geleefd en dus, gemanifesteerd hebben, is er een werkelijk fysiek aantoonbare verandering aanwezig als wat het beste is voor alles en iedereen.

De overeenkomst met een cursus in wonderen is dus zeker aanwezig in de omschrijving over hoe we oordelen. We zitten feitelijk gevangen in ons eigen oordeel als interpretatie van de fysieke werkelijkheid, we zijn een wandelend oordeel. Echter het is essentieel om voorbij de balans te zien van het kosmische veld dat God of Liefde is als we werkelijk onszelf en deze wereld willen vergeven en veranderen. Het kosmische veld bestaat namelijk in en als dit oordeel in polariteit en dient dus feitelijk zichzelf te Stoppen te bestaan om tot Leven te komen. Aangezien wij bestaan in en als dit kosmische veld, in oordeel, in polariteit, naar het evenbeeld van God als Liefde in en als de Geest, dienen we dus onszelf te stoppen te bestaan in en als het Programma zoals we onszelf Altijd Gekend Hebben. En dat is zoals iedereen zich voor kan stellen, het moeilijkste wat er is. En toch is het te doen. Al zullen en kunnen we dat pas zien als het gedaan is.

Dit proces vindt plaats in een constante en consistente toepassing van Zelfreflectie, Zelfoprechtheid, Zelfvergeving en Zelfcorrectie. Zoals de Levenskracht. Zacht en tevens gedisciplineerd en doorgaande totdat het gedaan is. De natuur en de dieren zijn ons Levend voorbeeld. Als we het woord Wonderen hier willen gebruiken, dient het ontdaan te worden van de energetische lading in en als de geest totdat het één en gelijk is aan Leven. En zo, wordt het Een Cursus in Leven.

Desteni I Process Lite

(Lite is gratis en ook in het Nederlands)

Desteni I Process Pro