uithongeren | Reis van ziel naar Leven

Na het rustig en zorgvuldig uitschrijven van een blog over het verzadigingspunt druk ik op de verkeerde knop, of eigenlijk glijd ik met mijn hand ergens overheen en… is de gehele tekst verdwenen. Ik bemerk dat ik de woorden niet op dezelfde manier opgeschreven krijg, het is alsof het al uitgeschreven is tot een inzicht en nu blijft alleen dit inzicht over en zelfs die kan ik niet meer op dezelfde manier verwoorden.

Wat ik vanochtend opmerkte na het lezen van mijn blog van gisteren, is dat op dagen dat mijn darmen niet prettig ontlast zijn, ik niet bij het natuurlijke, fysieke verzadigingspunt kan komen omdat mijn darmen al vol zitten en het eten dat ik toevoeg druk uitoefent op de plekken waar de ontlasting nog in de darm zit, zonder dat het op dat moment naar buiten kan. Hierdoor blijf ik bezig met eten in gedachten aangezien ik fysiek niet voldoende voeding heb terwijl ik tegelijkertijd letterlijk ‘vol’ zit.

In de periode dat ik wilde afslanken, toen ik 16 was, heb ik een periode te weinig gegeten en stopte ik steeds voordat ik verzadigd was. Dit patroon heb ik mezelf aangeleerd, ik bepaalde in en als de geest hoeveel ik kon/mocht eten en als dit op was, dan was het op en wachten tot de volgende maaltijd. Hierin creëer ik een verlangen naar eten in en als de geest, gecombineerd met fysieke signalen van een tekort.

Hiervoor herinner ik me heel wat momenten (jonger dan 16) waarin ik het liefst wilde dooreten, ook als ik al ‘vol’ zat. een zak chips, lasagne die mijn moeder gemaakt had, of snoep. Hier ging ik het verzadigingspunt juist voorbij. Hierin is een polariteit aanwezig en polariteit geeft energie, van plus naar min en terug.

Zo heb ik een conflict binnenin mezelf gecreëerd waarin ik veel energie genereer en mezelf oplaad in de geest en zoals zichtbaar, een energetische voedingsbodem voor de rest van mijn leven tot nu toe, gelegd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een punt van controle in en als de geest, te bepalen hoeveel ik kan/mag eten in plaats van te eten totdat ik fysiek prettig verzadigd ben en vanuit hier verder te gaan met andere bezigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf bezig te houden in en als de geest door mezelf voeding die mijn lichaam nodig heeft te ontzeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen stoppen met eten omdat ik het zo lekker vind en door te eten totdat ik oncomfortabel vol zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het mezelf oncomfortabel te hebben gemaakt, ofwel met teveel voeding ofwel met te weinig voeding en zo bezig te blijven met een ervaring van teveel of te weinig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tekort te creëren in mijn fysiek door mezelf voeding te onthouden en zo op een laag lichaamsgewicht te blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf/mijn lichaam slachtoffer te maken van mijn eigen controlemechanisme van bepalen hoeveel ik kan/mag eten in en als de geest en hierin fysiek een ‘grens’ te manifesteren, in plaats van te eten tot ik een natuurlijke, fysieke verzadiging ervaar als in ‘ik heb genoeg, bedankt’ waarna ik verder kan met andere bezigheden zonder afleiding van gedachten over eten of van een lichaam die ondervoed is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te leiden in en als de geest met een teveel of met een tekort aan fysieke voeding zonder te weten dat ik hierin een patroon manifesteer in mezelf/mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een schoonheidsideaal te bepalen hoeveel ik kan/mag eten en hierin op een lichaamsdeel te focussen die niet binnen dit schoonheidsideaal valt en verder niet te letten op de rest van mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te fixeren in en als de geest op een ideaal, geprojecteerd op mijn eigen lichaam en mijn lichaam hierin en hiervoor te verzwakken.

In deze periode ben ik terecht gekomen in een ervaring van zinloosheid, die ik ook nog steeds aanwezig ervaar in mezelf. Ik heb hierin begrepen dat er bepaalde ‘zinnen’ liggen opgeslagen als constructen in mijn buikgebied en één hiervan is ‘het heeft geen zin’ welke is doorgegeven via voorouderlijnen. Om uit de ervaring van zinloosheid te blijven, focus ik me op eten, of koffie drinken. Als ik dit nu bekijk, is het dan niet zo dat ik juist deze ervaring van zinloosheid fysiek gemanifesteerd heb in deze periode, of wellicht beter gezegd, geactiveerd (van een patroon dat latent aanwezig was in en als de geest, doorgegeven via ‘de genen’)? De ervaring van zinloosheid bestaat alleen in de geest – een dier zie ik bijvoorbeeld geen zinloosheid ervaren, die is hier fysiek aanwezig. Dus met het te weinig eten als tegenhanger ter controlemechanisme van het eerdere ‘teveel’ eten/veel willen eten, leidt ik mezelf af van een ‘niet weten wat te doen’ (als een tweede zin als construct in mijn buikgebied’) en kom ik juist meer terecht in de ervaring van zinloosheid, aangezien ik mezelf meer en meer in en als de geest beweeg en mijn lichaam verzwak en minder fysiek aanwezig ben in fysieke activiteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te leiden van een ervaring van zinloosheid met eten of koffiedrinken en mezelf te willen vullen met fysiek voedsel of juist met een ‘niet mogen’ eten.

Feitelijk zie ik hier een verslavingspatroon als ‘meer willen’ zoals de geest is opgebouwd – in en als de geest ervaren we nooit genoeg aangezien de geest uit energie bestaat en hiervan leeft en energie raakt op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als de geest altijd meer te willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een ervaring van zinloosheid en mezelf hiervan af te leiden.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een ervaring van zinloosheid, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me in de geest bevind in een gedachte en gekoppelde ervaring. Ik realiseer me dat ik aanwezig kan zijn in en als de adem en gedachten en ervaringen kan zelfvergeven. Ik stel mezelf ten doel te focussen op mijn ademhaling en door te gaan met de bezigheden die ik aan het doen ben en/of iets eenvoudigs en praktisch op te pakken, hoe ‘zinloos’ het klusje ook lijkt.

Als en wanneer ik me bevind in een ervaring als gedachte van ‘niet weten’ dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat het niet gaat om iets ‘weten of niet weten’ maar dat het uiteindelijk gaat om iets ‘te doen’ in overweging van en als leven. Ik stel mezelf ten doel, te stoppen met deelname in een gedachte als ‘ik weet het niet’ en te focussen op wat ik kan doen en/of doe in het moment.

Als en wanneer ik ervaar te weinig gegeten te hebben, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf of het fysiek mogelijk is om meer te eten tot in een fysieke ervaring van ‘ik heb genoeg, bedankt’. Ik stel mezelf ten doel, met aandacht te eten en te proeven en me te focussen op de textuur van de voeding, zodat en waarin ik meer fysiek aanwezig ben en minder in gedachten in en als de geest en zo beter ervaar hoeveel ik het beste kan eten en prettig verzadigd raak.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een gedachte aan een volgende maaltijd, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik wegga uit het moment, de toekomst in. Ik breng mezelf terug bij wat ik aan het doen ben, zie wat voor een ervaring en/of er in me opkomt en spreek een zelfvergeving uit op de energie die ik ervaar en/of gedachte die ik zie opkomen.

Als en wanneer ik mezelf in gedachten zie bepalen hoeveel ik kan/mag eten en/of gegeten heb, dan stop ik, ik adem. ik realiseer me dat ik op deze manier niet fysiek kan ervaren wanneer ik verzadigd ben als in ‘ik heb genoeg, bedankt’. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het bepalen in en als de geest hoeveel ik kan/mag eten. Ik stel mezelf ten doel te oefenen met de hoeveelheid die ik wil eten op een moment.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een verlangen om door te blijven eten terwijl ik fysiek verzadigd ben, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me in de geest bevind en dat ik iets wil voortzetten als ervaring, terwijl ik in mijn fysiek voldoende heb. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met eten, te ademen, mezelf de energie/de ervaring te vergeven die ik door zou willen zetten en de spullen op te ruimen.

Ik realiseer me dat er heel wat specifieke begeleiding nodig is voor en als mezelf in deze punten en dat ik hier wat aspecten naar voren haal. Helaas krijg ik het punt niet meer zo helder en simpel verwoord als deze ochtend. Het punt van de fysieke verzadiging is in ieder geval zichtbaar als factor en als een oorzaak van het genereren van energie de hele dag door als ik mezelf hierin niet voorzie. Dit is direct te koppelen aan de hoeveelheid energie die er gegenereerd wordt in de wereld waarin een groot deel van de bevolking een tekort aan voedsel heeft en hier dus de gehele dag mee bezig is en een klein deel van de wereld heeft juist een behoorlijk ‘teveel’ waarin er energie gegenereerd wordt door bijvoorbeeld een overdaad aan suikers, maar ook door bijvoorbeeld overgewicht en een overeten om wat voor reden dan ook. En met name, in het conflict dat hierin ontstaat door deze polariteit als ongelijkheid in de wereld die feitelijk op geen enkel gezond verstand gebaseerd is in en als de fysieke gelijkheid en dus, is het gebaseerd op een polariteit, op plus en min als energiebeweging in en als de geest. Zou het kunnen zijn dat we dit blijven toestaan in de wereld omdat we zelf zo enorm verslaafd zijn aan deze energie binnenin onszelf? Want als we iets buiten onszelf niet meer willen toestaan, zullen we het ook binnenin onszelf moeten stoppen en als we iets binnenin onszelf stoppen, zullen we het niet langer toestaan buiten onszelf. Zo binnen zo buiten. Hierin wordt weer zichtbaar in hoe de wereld bestaat in polariteit, in ongelijkheid, hoe we als mens in elkaar steken van binnen in en als de geest.

Zo blijven we afwezig van ons volle potentieel om onszelf geboren laten worden in en als het fysiek in eenheid en gelijkheid; ofwel in een tekort en dus verzwakking en een streven naar fysieke overleving, ofwel in een overdaad waarin ook verzwakking plaatsvindt van het lichaam en overleving in en als de geest in energie als verzadiging. Waar we zowel van binnen als van buiten, druk mee zijn.