januari 25, 2021 door vanZielnaarLeven

Dag 827 – “Ingrid, you are being too nice”

(Dutch / Nederlandstalig blog)

Ik stap uit de trein op een vrijwel leeg perron – het is het eind perron met één spoor. Het eerste wat ik doe is mijn mondkapje af, we zijn in de buitenlucht op een leeg perron. Er komt een conducteur me tegemoet en ik besluit hem zo een prettige avond te wensen. Ondertussen log ik uit met mijn ov chip kaart. Nog voor ik iets kan zeggen zegt hij iets. Ik versta hem niet, hij zegt het nogmaals: “ook op de perrons is een mondmasker verplicht.” Terwijl hij ondertussen dicht bij me staat, binnen de 1,5 meter. Ik ben perplex maar antwoord ‘dan doe ik em weer op’. “Jahaa ook bij de bushalte is het verplicht” zegt hij. Ik zeg nogmaals ‘dan doe ik em weer op’ en loop verder, ondertussen zoek ik mijn mondkapje en de hele weg naar huis komt er van alles in me op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me perplex te voelen tegenover de conducteur.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me compleet van mijn stuk gebracht te voelen door hoe de conducteur tegen me praat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik ga nooit meer gedag zeggen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren in dat ik een prettige avond wilde wensen en nog voordat ik iets gezegd heb of kan zeggen, een opmerking als correctie naar me toe krijg die ik als onterecht, onnodig en superieur ervaar en hierin ongelijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik niet gezegd heb wat ik ervan vind, namelijk dat hij regeltjes aan het opleggen is in plaats van met gezond verstand naar een huidige situatie te kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat hij zijn positie als conducteur misbruikt om mij op deze manier aan te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet in zijn schoenen te kunnen verplaatsen en te zien waar hij vandaan praat ook al heb ik het meerdere malen geprobeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf weleens zo te praten tegen een klant, alsof ik me persoonlijk aangevallen voel als een klant een regel niet opvolgt in de winkel en dus voelt de conducteur zich waarschijnlijk persoonlijk aangevallen dat ik een regel (mondkapje verplicht op perron) niet opvolg op zijn werkgebied waar hij zich dan waarschijnlijk verantwoordelijk voor voelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met minachting naar de opmerking van de conducteur te kijken en hierin naar de conducteur zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanbinnen te verkrampen door zoveel onrecht dat me voor mijn gevoel wordt aangedaan, waarbij ik zo snel geen woorden vind om me uit te drukken in hoe ik ertegenaan kijk en dit dan ook nog eens te onderdrukken in mezelf aangezien ik verwacht dat er met regels gereageerd gaat worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me uit te drukken of niet uit te drukken al naar gelang van wat ik verwacht waar een ander mee komt, in plaats van mezelf hier onvoorwaardelijk uit te drukken in waar ik voor sta, los van ‘regeltjes’ – hiermee niet ‘regels aan mijn laars te lappen’ maar mijn principes in mijn uitdrukking naar voren te brengen in en als mezelf in overweging van het geheel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te vallen in waar ik voor sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet voldoende mee te nemen in mijn overwegingen en anderen en ‘wat anderen vinden’ hierin voor te laten gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken in waar ik voor sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het idee te hebben dat een conducteur zijn macht ‘als man’ op een ‘vrouw klein van stuk’ als mij uitleeft, onder ‘het mom van regeltjes’ en hier furieus op te reageren binnenin mezelf – het is nu de tweede of zelfs derde keer dat ik door een mannelijke conducteur in superioriteit word ‘gecorrigeerd’ op iets wat ik zie als futiliteit in de vorm van een ‘regeltje’, zonder dat er naar het geheel wordt gekeken alsof het werkelijk ‘kwaad kan’ wat ik doe – en dit is iets waar ik zeer zeker op let, dat ik een ander geen ‘kwaad’ berokken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet herkend wordt in mijn zorgzaamheid en dat ik soort van ‘gepakt’ of ‘afgerekend’ ervaar te worden op een overtreding op een regeltje waarin ik wel degelijk het effect heb overwogen en werkelijk vanuit integriteit, geen fysiek nadelig gevolg zie van mijn handelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iedere dag verdriet te ervaren door het gebrek aan principes, aan integriteit en zorgzaamheid in de kleine dingen in de mens en hierin vaak niet te weten hoe mezelf op te stellen en uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gebrek aan integriteit te veroordelen en hierin dan zelf weer onprettig (want veroordelend) te worden in mijn aanwezigheid, zowel voor mezelf als voor een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me aan te passen aan ‘hoe het hoort’ en mezelf te onderdrukken in het uitdrukken van wat ik zie in overweging van het geheel, uit angst voor een ‘boete’ en mezelf hier vervolgens voor te veroordelen in dat ik me zo heb laten doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verdriet te doen door me aan te passen en mezelf hier vervolgens voor te veroordelen, in plaats van mezelf in mijn eigen schoenen te verplaatsen, te begrijpen hoe en waardoor dit zo gekomen is, mezelf te vergeven en ondersteunen in het onvoorwaardelijk leren uitdrukken van mezelf in wat ik zie in overweging van het geheel.

Hierin komt op wat mijn darm tot uitdrukking heeft gebracht tijdens een privé interview door de Portal:

‘Ingrid, you are being too nice’.

I see that now. I am being too nice ten koste van mezelf, mijn eigen fysieke welzijn en integriteit en dus ten koste van het fysieke welzijn en de integriteit van leven als geheel.

Hierin zie ik dan dat ik me niet verder hoef te verplaatsen in de ander en dat ik dit probeer als uitweg om mezelf niet onvoorwaardelijk uit te hoeven drukken terwijl wat ik nu werkelijk kan gaan leren als wat het beste is, is me onvoorwaardelijk uit gaan drukken vanuit mezelf, in integriteit, in overweging van het geheel. Mocht ik hierin een keer ‘over de scheef gaan’ dan kan ik mezelf hierin corrigeren, vergeven en verontschuldigen – de neiging om me in te houden ten koste van mezelf is vele malen sterker aanwezig dan dat ik het geheel niet in overweging neem en anderen schaad – dit gezien mijn aard en het proces dat ik heb gewandeld en wandel en dus, schaad ik juist (mezelf en/als) een ander door mezelf niet uit te drukken. We missen hierin kansen tot zelfverbetering en tevens houd ik mezelf in een staat van zelf-oordeel met projecties als oordeel naar anderen toe en zo cirkel ik rond in mezelf, zonder hierin te veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb rond te cirkelen in zelfoordeel en oordeel naar een ander door mezelf niet uit onvoorwaardelijk uit te drukken in wat ik zie vanuit mezelf in integriteit, in overweging van het geheel en zo mezelf en/als een ander, de kans te ontnemen hierin een stap van verandering te maken.

Wat had ik willen zeggen?: “Ik vind het niet terecht dat u dit tegen me zegt. We staan hier op een leeg perron in de buitenlucht. Het mondkapje voegt hier niets aan toe en u komt nu zelf te dichtbij. Ik zal het kapje weer opdoen maar wil u ook vragen om uw woorden en actie nog eens te bekijken. Ik wilde u eigenlijk een prettige avond wensen”.

Als en wanneer ik mezelf zie ineenkrimpen door een opmerking van een ander, vaak een man maar ook als het een vrouw betreft, in het opleggen van een regeltje waarin ik zie dat werkelijke principes hierin niet worden opgemerkt, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat een ander vast zit in een regelgeving (als angst-gedachte) en dat ik wellicht hierin iets trigger door niet te voldoen aan die ‘regelgeving‘. Ik stel mezelf ten doel hierin vriendelijk, doch rechtstreeks te verwoorden waarom ik het regeltje niet naleef en wat ik zie in het grote geheel. Vervolgens overweeg ik de regel alsnog op te volgen om geen onnodige consequenties te veroorzaken, echter in samenwerking met het uitdrukken van mijzelf in mijn standpunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nog steeds op een ander te wachten die het voor me opneemt maar dat gebeurt niet; het is niet gebeurd en het zal niet gebeuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de moed te laten ontbreken, de moed te laten zakken en dit vervolgens te onderdrukken in mezelf om vanuit deze onderdrukking, anderen buiten mezelf te oordelen en ‘de schuld’ te geven voor mijn eigen gebreken, waarin ik feitelijk mijn zelfverantwoordelijkheid weggeef, wegleg en zo mezelf ontkracht in mijn mogelijkheid tot zelfverandering in en als het oprapen van mijn moed, het bijeen rapen van alle stukjes van mezelf waarin ik mezelf heb versnipperd in en als angst en dus,

stel ik mezelf ten doel mezelf bijeen te rapen, de stukjes terug naar mezelf te brengen in en als zelfvergeving om van hieruit de moed in mezelf te versterken en mijn kracht – kracht als dat ik mijn zelfeerlijkheid kan vertrouwen – te gebruiken als methode om het volgende te ontwikkelen in mezelf: het tot uitdrukking van mezelf, vriendelijk doch direct en onvoorwaardelijk (zonder verwachting van respons).

Ik stel mezelf ten doel mezelf onvoorwaardelijk te omarmen in wie en hoe ik nu ben en van hieruit mezelf te ondersteunen in kleine stapjes van verandering in het onvoorwaardelijk uitdrukken van mezelf in wat ik zie in het grote geheel, met gezond verstand, in overweging van mezelf in en als al het leven.

Mijn verklaring van principes

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

april 18, 2018 door vanZielnaarLeven

Dag 786 – Een voorbeeld van wat ik overbreng in resonantie

Vervolg op Dag 785 – Wie ben ik in de woorden die ik spreek?

“In het volgende blog zal ik een voorbeeld beschrijven van een situatie waar ik energetische aanhechtingen mee stuur in mijn woorden en hoe ik waarneem dat dit gebeurt en hoe ik hier vervolgens mee omga binnenin mezelf. Alles natuurlijk beschreven van waaruit ik nu ben in dit proces en van wat ik waarneem in mezelf, als mezelf.”

…

Jaren geleden, toen ik begon met het Desteni I Process, was ik erg bezig met me wat meer uitdrukken in waar ik voor sta. Zo kwam er eens een bekende binnen op werk en deze ging iemand nadoen tegenover ons (een collega en ik) op een manier die ik veroordelend vond. Dus zei, ik “nee, zo gaan we dit niet doen, we gaan niet hier anderen achter hun rug lopen nadoen” en vervolgens liep ik weg.

Dit betekende direct het einde van het contact met deze bekende. Diegene voelde zich erg beoordeeld en de uitdrukking op mijn gezicht, deed diegene denken aan hoe een ouder zich vroeger tegenover diegene gedroeg. Oftewel, ik had een herinnering getriggerd bij de ander.

Wat ik bemerkte in mezelf is dat ik mijn woorden uitsprak in een ervaring van angst – angst voor de reactie van de bekende. En dit bestond weer uit een oordeel over hoe de bekende binnenkwam en iemand na ging doen. Tenminste, als ik er nu verder in zie, is het een oordeel op mezelf over dat ik in angst besta om te benoemen wat ik zie gebeuren. En dit zelfoordeel waarin ik in en als angst besta, is hetgeen wat ik mee stuur in mijn woorden, terwijl de woorden op zichzelf, woorden zijn van eenheid en gelijkheid, namelijk, niet praten/roddelen over een ander achter iemands rug om en hier grapjes om maken (zonder dat het een doel heeft tot zelfinzicht; we kunnen wel een situatie bespreken en de rol en gedrag van een ander hierin benoemen, echter dan om tot zelfbegrip te komen, dus waarin we onze eigen reacties, gedrag, motivatie enzovoort, bekijken en terughalen naar onszelf).

Dus, de de angstenergie en het geprojecteerde oordeel hierin, was hetgeen dat mee resoneerde in mijn woorden en wellicht zelfs het enige wat werd opgepakt. Met alle gevolgen van dien, namelijk dat het hele contact ophield te bestaan.

En was dat niet tevens wat ik eigenlijk overbracht, als gekoppelde boodschap zonder woorden? Namelijk dat die bekende zich of moest corrigeren, of beter weg kon gaan. Diegene ‘moest maar weg’. Dus ik stond niet in begrip in de schoenen van een ander, maar was vanuit mijn schoenen bezig om ‘zo snel mogelijk’ deze situatie op te lossen: ik zag dat het niet oké was om zo over anderen te spreken achter de rug om (het was al vaker gebeurd in andere situaties door deze bekende en ik had al vaker geprobeerd dit indirect te benoemen en te bekijken op een manier waarin we onszelf/onze eigen reacties ‘onder de loep’ nemen in plaats van de ander), echter ik ervoer veel angst om dit te benoemen maar ik kon het ook niet langer verzwijgen, vanuit kennis en informatie gezien en zo probeerde ik het zo snel mogelijk over te brengen ‘om er vanaf te zijn’ en niet zozeer om werkelijk de bekende te ondersteunen om dit praten over anderen te stoppen.

Hoe neem ik waar dat ik vanuit een beginpunt van angst spreek?

Ten eerste was de reactie van de bekende opvallend en op zichzelf al een reden om in mezelf, te onderzoeken wat ik heb uitgesproken en hoe ik dit gedaan heb, wie ik was in die woorden. Ten tweede merkte ik het al aan de manier waarop ik wegliep; dat ik wegliep eigenlijk, was op zich al een teken dat ik niet in mijn woorden stond en tevens ervoer ik in mezelf een soort van boosheid, bedruktheid, verbolgenheid over hoe de bekende binnenkwam en een ander na ging doen (waarin ik later vernam dat het uitgangspunt van de bekende om dit te doen, niet hatelijk of vervelend was; dus werkelijk, misschien lag het hele punt grotendeels bij mij en het projecteren van mijn kennis en informatie over ‘wat hoort en wat niet hoort’, van principes, zonder zelf in en als dit principe van eenheid en gelijkheid aanwezig te zijn).

Hoe ga ik hier vervolgens mee om?

Het is eerst de energie van mijn reactie laten zakken, zodat ik niet mezelf ga verdedigen tegenover mezelf en probeer te valideren wat ik gedaan heb door hetgeen wat de bekende deed, te gebruiken en bestempelen als ‘niet goed’. Zolang ik probeer ‘gelijk te krijgen’ binnenin mezelf in waarom ik iets doe/deed, kom ik niet tot eenheid en gelijkheid van de onderliggende ‘agenda’ of energetische aanhechtingen. Hoelang dit duurt, zal afhankelijk zijn van waar het om gaat en waar ik ben in mijn proces van zelfeerlijkheid.

Als ik in staat ben om te stoppen met ‘het bekijken en beoordelen wat de ander doet’ en puur in mezelf zie wat ik in dat moment zou kunnen veranderen en wie ik ben in dat moment, los van wat de ander ook doet dat wel of niet ‘oké’ is, geef ik mezelf de kans om in een ervaring van schaamte over te komen mezelf, van echte schaamte – real shame – over wie ik ben in dat moment en in de woorden die ik uitspreek. Dit is het keerpunt; hier blijf ik even met mezelf aanwezig, meestal alleen met mezelf, dan lukt me dit het beste.

Op een gegeven moment zal deze ervaring afnemen, variërend van enkele minuten tot drie dagen zoals ik weleens heb meegemaakt. Dit ervaar ik als een kwetsbare periode en hierin trek ik me het liefst terug; echter naarmate ik er meer comfortabel mee word, kan ik het ook delen met iemand die dicht bij me staat en tevens op dezelfde manier naar zichzelf kijkt/wil kijken en kunnen we er zelfs om lachen. Echter vaak gebeurt dit achteraf, dit lachen erom en dan is het geen weglachen maar meer een lachen om de absurditeit waarin ik dan besta of bestaan heb.

Tijdens deze periode pas ik zelfvergeving toe op de ervaring en op hetgeen ik ‘gedaan’ heb, op wie ik was in dat moment en op wat ik ermee wilde bereiken, mijn ‘geheime agenda’ hierin die ik onbewust had uitgespeeld. Als alles uiteindelijk rustig is in mij, is het zien hoe dit op te pakken. Vaak opent de situatie zich vanzelf weer doordat ik verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf en die onderliggende, energetische aanhechtingen, die er nu af zijn en ik dit dus niet meer mee stuur in mijn woorden; ik resoneer niet meer op deze energie en breng dit dus ook niet meer over. Soms is het nodig een excuus in woorden uit te drukken, echter dit hangt van de situatie af. Het grootste excuus is de zelfvergeving met hierna de zelfcorrectie.

Deze zelfcorrectie bestaat er dan uit dat ik een volgend moment dat eenzelfde ervaring in mij opkomt waarin ik wil gaan spreken, ik dit bij mezelf houd en eerst de energetische aanhechtingen vergeef in mezelf. Doe ik precies hetzelfde als voorheen, dan heb ik nog werk te doen met een onderliggende programmering en/of voorprogrammering die ik niet effectief vergeven/begrepen heb. Is het nog aanwezig maar minder sterk, dan zit ik op de juiste weg en is het ook een oefenen en toepassen in het dagelijks leven om meer zekerheid te krijgen in mijn zelfuitdrukking.

In een volgend blog zal ik zelfvergevingen uitschrijven op bovenstaande situatie.

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Uil forgive

december 6, 2017 door vanZielnaarLeven

Dag 770 – Zelfvergevingen gerelateerd aan ‘structuur’

Dag 769 – Structuur – structure

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik teveel structuur heb en dat ik te gestructureerd ben en hierin geen ruimte laat voor ‘spontaniteit’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik spontaan moet zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet spontaan te willen zijn als hoe ik spontaan interpreteer als ‘onecht’ en overdreven en tevens als soort van ‘mode’ als dat het goed zou zijn om spontaan te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen spontaniteit in me heb waarvan ik zie dat dit ook weer niet klopt, dus het is meer iets anders wat me hierin dwars zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb spontaniteit te veroordelen als mode frats waar iedereen aan mee moet doen en dus, doe ik er niet aan mee en ‘ben ik niet spontaan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen waarom iemand geen structuur zou willen of kunnen aanbrengen aangezien ons lichaam bijvoorbeeld ook uit bepaalde structuren bestaat, anders zou de boel niet bij elkaar blijven hier op aarde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moe te zijn van bepaalde structuren in mezelf als ‘patronen’ waarin ik ervaar vast te zitten zonder exact te zien waarin ik me als vastzittend ervaar en fysiek gemanifesteerd, dus dan op onbewust niveau, dus vandaar dat ik het (nog) niet zie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik ongestructureerd te werk ga ten aanzien van mijn geestbewustzijnspatronen en maar ergens ‘begin’ en dan zie waar ik uitkom, zonder duidelijk begin of eindpunt, wat het niet eenvoudig maakt om te omschrijven wat ik aan het doen ben zodat een ander het eveneens kan begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moeite te hebben met het benoemen en omschrijven wat er in me speelt in een duidelijke structuur maar meer hapsnap, wat voor mijzelf eigenlijk geen probleem is of lijkt binnenin mijzelf maar wat wel onduidelijkheid lijkt te geven ten aanzien van het mijzelf in de wereld zetten in hetgeen ik begrijp van wat er in mij omgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus een verschil te bemerken ten aanzien van mijn binnen- en buitenwereld en hoe ik mezelf manifesteer in woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb woorden te vermijden en mezelf ‘onduidelijk’ te houden zodat een ander geen grip op mij krijgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen weg te glippen uit het ‘begrip’ als grip als eventueel oordeel van een ander zijn/haar mind / geestbewustzijnsstructuren en zo weg te glippen tussen de mazen door (misschien tussen de ‘grid-lines’ door? – grid-lines als fysiek gemanifesteerde structuren als patronen als oordelen in en als de geest) in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik zo ook weg glip van mijn eigen fysieke manifestatie / verwerkelijking in mijn beste kunnen in en als een opstaan en een gelijkstaan aan mijn eigen geestbewustzijnssysteem en aan mijn eigen (zelf)oordelen.

Ik herinner me dat binnen een sjamanistische sessie, er gezegd werd dat ik ‘opzettelijk vaag ben gehouden’ waarin ik zie dat ik dit zo heb voortgezet binnenin en als mezelf en mezelf opzettelijk vaag houd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk vaag te houden zodat niemand me begrijpt en eventueel grip op me kan krijgen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik mezelf zo tevens weg houd van zelfbegrip en van een werkelijk zien wat ik hierin doe en hoe ik dit gecreëerd heb als een patroon van ‘bescherming’ van mezelf maar wat in grond, tevens zal bestaan uit wrok en wraak intenties als hoe de geest zich manifesteert in een poging om zichzelf ‘in leven’ te houden in en als een energetische manifestatie, weg van ‘het donker’ in en als zelfoprechtheid, in en als het fysiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor ‘grip op mij’ en hiervan weg te gaan, de geest in, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik mezelf weg houd van een ervaring van ‘inzinking’ als ‘opgeven’ als ‘niet meer willen’ als een toegeven aan mijn eigen angst in en als de geest.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angst voor ‘grip op mij’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat het woord ‘begrip’ hierin kan ondersteunen als een zelfbegrip van wat er gebeurt binnenin mij als ik ‘reageer vanuit angst’ (wat tevens een reactie in een ander zou kunnen activeren) en dat ik via zelfbegrip, grip op mezelf kan krijgen in het moment en mezelf dan richting kan (leren) geven binnen een ervaring van weg willen vluchten, de geest in.

Ik stel mezelf ten doel een moment te nemen om te ademen door de angst heen of even bij de angst ‘stil te staan’ zonder hierop te reageren in bijvoorbeeld een ‘weggaan’ binnenin mezelf of buiten mezelf en hierin mijn aandacht te richten op wat er gebeurt binnenin mij en dit voor mezelf zo goed als mogelijk te benoemen en vergeven.

Als en wanneer ik bemerk dat ik mezelf vaag uitdruk, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een duidelijke expressie in woorden vermijd en dat ik hier een ‘reden’ voor heb – reden als bijvoorbeeld een reactie binnenin mezelf die ik nog niet onderzocht heb op waar het vandaan komt.

Ik stel mezelf ten doel mijn ‘reden’ als aanleiding voor een ‘vaag houden’ te benoemen als bijvoorbeeld een emotie die opkomt en hier even bij stil te staan en mezelf te vergeven en als ik hier duidelijkheid in heb, te zien op welke manier ik mezelf wil uitdrukken in dat moment, wat wellicht niet hetzelfde moment is aangezien ik dit misschien achteraf onderzoek maar wat ik dan in een volgend moment kan toepassen en uitproberen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf door te gaan met het oefenen in het uitdrukken en manifesteren van mezelf in de toepassing van gesproken zelfvergevingen.

Wordt vervolgd

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Uil forgive

december 17, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 725 – De beugel

tanden-voor-beugel

Gisteren is de beugel in mijn mond geplaatst. Het plaatsen zelf was vrij onplezierig, vooral omdat er spreiders nodig zijn om de lippen opzij te houden en een afzuigertje voor het speeksel, zodat de beugelslotjes op de tanden kunnen worden geplakt. Dit duwt op het bot van de onder- en bovenkaak en dit is oncomfortabel tot pijnlijk en het duurt ongeveer twee uur.

De beugel zelf geeft een druk op mijn tanden die ik wel prettig vind. Er zijn ook twee extra blokjes geplaatst achter mijn voortanden om te voorkomen dat ik bij mijn kiezen de slotjes er af bijt als ze op elkaar komen. Hierdoor komen de kiezen niet geheel op elkaar met als gevolg: ik kan niet kauwen!

Dit brengt een gedachtenstroom op gang: kan ik 18 maanden alleen maar vloeibaar voedsel eten? Krijg ik wel genoeg voeding binnen? Wat moet ik eten?

Ik heb vaker mijn eetpatroon veranderd ter ondersteuning van mijn fysiek en dat zal ik nu weer doen. Er bestaat zelfs een uitgebreid programma ter ondersteuning van een spastisch colon, waarbij zes maanden vloeibaar voedsel wordt voorgeschreven (met alles heel fijn gemalen, dus wel vezeltjes etc maar niet te grof) en een lichte dosis anti-biotica, dit om de miniscule ontstekingen die aanwezig zouden zijn in het weefsel bij een spastisch colon, de tijd te geven om te helen. Ik heb hier altijd wel wat in gezien maar ik ben nooit dit hele programma gaan onderzoeken met een therapeut, het is vrij ingrijpend.

Nu lijkt het er dan toch op dat ik voor langere tijd vloeibaar of erg zacht voedsel zal gaan eten en voor het spoelen van mijn mond ga ik colloidaal zilverwater gebruiken (wat als een ‘natuurlijk anti-bioticum’ gezien kan worden, al kunnen we het officieel niet zo noemen maar het doodt bacterie, virus en schimmel). Dus wie weet, pakt het ook gunstig uit voor mijn darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me teneergeslagen te ervaren als ik merk dat ik niet kan kauwen en geen vast voedsel tot me kan nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan toch niet 18 maanden op vloeibaar voedsel leven? Hoe doen andere mensen dat?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben verwacht dat het kauwen zo lastig zou gaan met een beugel in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik 18 maanden geen vast voedsel kan eten in plaats van dag voor dag te bekijken hoe het gaat en van hieruit aanpassingen te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken aan de producten die ik niet meer kan eten en me af te vragen of ik dit zolang volhoud.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ook wel prettig te vinden dat ik nu een aanleiding heb om op deze manier mijn voeding aan te passen en te zien of dit weer een stapje verder ondersteunt met betrekking tot de krampen in mijn darm en met betrekking tot het laten staan van voedsel dat ik misschien beter niet elke dag kan eten omdat het iets te zwaar is om te verteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om gewicht te verliezen door niet op tijd voedsel bij de hand te hebben dat ik kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een diepe zucht te ervaren bij de gedachte aan het voorbereiden van voedsel dat ik nu wel kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘nee niet weer’ en hierin in een herhaling te kijken, in plaats van deze periode met de beugel als een losstaande periode te zien waarin ik mijn lichaam en mijzelf zo goed mogelijk ondersteun met passend voedsel.

Als en wanneer ik een ‘diepe zucht’ ervaar en mezelf in gedachten zie verkeren over het voorbereiden van voedsel dat ik kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een weerstand ervaar ten aanzien van het voorbereiden van voedsel en hierin zit een angst verborgen dat ik er niet toe in staat ben, dat ik niet voldoende voorbereid en me door de weerstand – dus de geest – laat leiden en hierdoor niet op tijd voedsel tot me neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik me door in en als de geest laat leiden in plaats van mezelf optimaal fysiek te ondersteunen met het voorbereiden van voedsel.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van angst in te ademen en op de uitademing op te staan en voedsel voor te bereiden of een plan te maken voor de dag met voedsel dat ik kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten over voedsel dat ik voorlopig niet kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet ondersteun door deelname in gedachten over voedsel waar ik niets mee kan en dus is het beter en meer ondersteunend om deze gedachten niet te volgen.

Ik stel mezelf ten doel direct te stoppen met deelname in gedachten over voedsel dat ik op het moment niet kan eten en een alternatief voedingsmiddel te vinden dat ik nu wel kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angstervaring of angstgedachte dat ik gewicht zal verliezen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vloeibaar voedsel goed kan verteren en hier veel van tot me kan nemen en dat de opname hiervan niet zoveel inspanning vraagt van mijn lichaam/spijsvertering en dat er geen gewichtsafname hoeft plaats te vinden als ik een goede planning en voorbereiding maak.

Ik stel mezelf ten doel mijn voeding voor te bereiden en voldoende passend voedsel bij de hand te hebben zodat ik voldoende voeding binnenkrijg.

Hier vandaan realiseer ik me dat ik regelmatig niet wil voorbereiden omdat ik liever ‘iets anders doe’ en het dan uitstel totdat mijn bloedsuikerspiegel iets gedaald is en ik ‘nu’ eten nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever iets anders te doen dan voedsel op tijd en grondig voor te bereiden.

Ik stel mezelf ten doel het woord grondig voor mezelf te herdefiniëren en gebruiken als ondersteuning om op tijd voedsel voor te bereiden en mezelf te gronden.

Ik stel mezelf ten doel dag voor dag te bekijken hoe het met mijn tanden en kiezen gaat en wat ik kan eten.

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juni 8, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 699 – Isolatie

Zoals in het vorige blog beschreven beweeg ik me langzaam van ‘liefde’ naar ‘gelijkheid’. Oude bestaande relaties brokkelen af, vallen uiteen. Dit proces is al tijden gaande maar wordt nu meer duidelijk voor mezelf – ook de relaties waarin ik het meeste vasthield en geprobeerd heb om in de fysieke werkelijkheid te brengen, houden op te bestaan, simpel omdat hiervoor beide partijen nodig zijn om het in stand te houden/tot staan te brengen en als één van de twee nog niet staat/wil/kan staan in een principe van gelijkheid, beginnend binnenin zelf, zal de fysieke werkelijkheid de situatie zo tonen waarin een samenzijn niet meer mogelijk is – of nog niet mogelijk is.

Hierin zie ik mezelf onder ogen in een ervaring van isolement. Het oude valt weg, het nieuwe is nog niet gecreëerd. De zelfbeweging die nodig is voor de creatie van het nieuwe, het onbekende, hierin ervaar ik behoorlijk wat onzekerheid en weerstand (dus angst). Echter ook komt er een standvastigheid in door, als een zekerheid van hoe ik het wel wil, zodat ik een fundament kan leggen in vanuit een startpunt van gelijkheid. Zodat het fundament de stevigheid en duurzaamheid zal geven in een eventuele nieuwe situatie in de toekomst, om op voort te wandelen en er niet opnieuw ‘break ups‘ nodig zijn.

Nu eerst zelfvergevingen op de ervaring van isolement.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, mezelf te isoleren van mezelf door geheimen te bewaren in mezelf vanaf zeer jonge leeftijd en hierin mijn openheid af te leggen, alsof dit hetgeen was wat ik ‘moest doen’ zonder mezelf af te vragen wat ik eigenlijk aan het doen ben en wat de gevolgen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me opgesloten in mezelf te ervaren en niet te weten hoe uit te reiken naar anderen behalve door te ‘vragen’ en me hierin – van tevoren en automatisch – aan te passen aan wat (ik denk dat) een ander wil, in plaats van mezelf in expressie te brengen in wat ik wil/zou willen vanuit een fundament van gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik nooit in staat zal zijn om mezelf uit te drukken en uit te reiken naar anderen en hierin vanuit gelijkheid samen te werken en een overeenkomt tot stand te brengen, simpel omdat ik (denk dat ik) niet weet uit te reiken, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit een geheel nieuwe expressie is vanuit zelfbeweging die ik tot nu toe niet heb uitgevoerd en waarin ik me dus oncomfortabel ervaar als ‘buiten het bekende’ als hoe ik altijd en automatisch geleefd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren – dus feitelijk gedachten te hebben en deze te geloven als ‘waarheid’ – dat het me niet lukt om voorbij mijn automatismen en comfort te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door automatisch in een ervaring van vragen – als archetype van de bedelaar – te blijven verkeren, niet toe te komen aan het uitdrukken van mezelf en hierin dus steeds opnieuw niet te laten zien wie ik ben en waar ik voor sta en dus, te creëren dat ik niet gezien word en me zo geïsoleerd te ervaren in wie ik werkelijk ben, alleen met/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik angst ervaar om uit te reiken, te stoppen, te ademen en te zien welke energie er onder deze angst als gedachten/ervaringen in me spelen zodat/waarin ik deze benoem en vergeef in en als mezelf, dit vanuit de realisatie dat de energetische ervaringen maken dat ik me ongemakkelijk voel en dat ik hiervoor de tijd kan nemen om mezelf hierin te omarmen en ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik NU uit moet reiken en op deze manier door de angst heenga, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik inderdaad op een gegeven moment door de angst zal heen bewegen in fysieke werkelijkheid om werkelijk tot een verandering te komen, echter een ervaring van NU is vanuit de geest gestuurd en houdt eerder een forceren in en als ik een uitdrukking forceer in mezelf, zal dit ook zo resoneren in wat ik naar voren breng en dus een gevolg/reactie teweeg brengen in anderen naar wie ik me uitdruk die niet wenselijk is.

Ik stel mezelf ten doel om de tijd te nemen om mezelf op mijn gemak te stellen en de surrealistische ervaringen en verwachtingen die in me opkomen, eerst eens goed te bekijken en vergeven voor mezelf en uiteindelijk, als ik hierin stabiel en helder ben, mezelf in uitdrukking te brengen in hetgeen ik zie dat er overblijft in gelijkheid met/als mezelf als wat ik uit wil drukken zonder iets te verwachten als resultaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van NU kracht inhoudt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van NU gebaseerd is op en bestaat uit angst als onderdrukte gedachten en emoties en dat het daarom NU moet gebeuren alsof er anders een verlies plaatsvindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te luisteren naar en geloven in de energie van een ervaring van NU alsof dit kracht inhoudt en zo niet werkelijk en fysiek af te stemmen op mezelf en van hieruit, een passend moment te vinden en hierin te openen in wat ik wil uitdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets kan verliezen als ik het niet NU doe, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik wat ik wil uitdrukken als mezelf, niet werkelijk kan verliezen en dat hetgeen ik eventueel ‘verlies’, niet werkelijk en gefundeerd was in eenheid en gelijkheid met mijzelf en/in mijn fysieke werkelijkheid maar gebaseerd op een energetische ervaring, gecreëerd als relatie (in gedachten/ervaringen/projecties) in/als de geest.

Als en wanneer ik het gevoel heb NU te moeten handelen, benaderen of uitdrukken en ik hierin een soort van ‘kracht’ ervaar, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf forceer vanuit de geest, vanuit een angst dat als ik het NU niet doe, ik het nooit zal doen omdat ik teveel angst ervaar en/of, dat ik zo snel mogelijk van de angst ‘af wil’ en het dus maar liever ‘NU’ doe dan is het maar gedaan. Echter hierin resoneer ik dus feitelijk angst (interessant genoeg de energetische tegenpool van de ervaring van liefde) en ook al spreek ik woorden van gelijkheid, ik resoneer een ongelijkheid aangezien ik ben afgestemd op een ervaring van angst in mezelf en zal dus ook iets van angst in een ander opwekken of, een ervaring van liefde als de angst wordt onderdrukt.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te oefenen in het benaderen van anderen (en/of het benaderd worden) vanuit een comfortabele toestand in en als mezelf, dus zonder haast en zonder forceren en hierin de tijd te nemen om mezelf mijn ongemakkelijke ervaringen te vergeven, te onderzoeken wat ik werkelijk wil en hoe ik dit in woorden kan uitdrukken.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to accept breakups to be the natural condition of human relationships instead of acquiring relationship agreement skills to manage the relationships as equals and to support the integrity of the commitment to each other as the expression of self respect and respect of each other as living beings to prevent the fear of being hurt and the fear of vulnerability that is the key to complete trust and intimacy.

Uit: Day 14: Do you Love Breakups?

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

mei 20, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 696 – Het leven van woorden: transparant (1)

Vervolg op: Dag 694 – Het leven van woorden: transparant

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verharden in aannames als interpretaties van wat iemand bedoelt of niet bedoelt, dit vanuit een herinnering aan een moment waarin ik ooit ervaren heb de controle te verliezen (en dus angst ervoer) en om controle te (proberen te) behouden/mijn angst niet onder ogen te hoeven zien, heb ik gedachtes aangemaakt als een persoonlijke interpretatie van de fysieke werkelijkheid en die gedachtes, heb ik vervolgens onderdrukt en de bijbehorende ervaringen heb ik opgeslagen als emoties (of gevoelens) die keer op keer omhoog komen zodra deze herinnering opnieuw geactiveerd wordt door iets wat lijkt op (een gedeelte van) de herinnering en van hieruit iets ‘tegen te houden’ om door me heen te laten gaan en mezelf tegen te houden uit te drukken wat ik binnenin mij zie als principe als uitgangspunt, voorbij de angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit angst, niet transparant te zijn maar iets uit te spreken met bijbedoelingen om zo te proberen iets of een ander niet te verliezen, zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat deze angst bestaat uit gedachtes en aannames waarin ik ooit ervaren heb de controle te verliezen en welke ik dan projecteer als ‘angst voor verlies’ en dat wil ik niet en dus ga ik spreken vanuit gedachten als controle wat feitelijk manipulatie is (ansgt als manipulatie) vanuit en als de geest, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf automatisch te beschermen tegen ‘gekwetst worden’ zonder exact te weten wat dat dan inhoudt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik me bescherm tegen het ervaren van mijn eigen reacties op omstandigheden of op wat iemand zegt en mijn angst onder ogen te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik gekwetst kan worden.

Het projecteren van verdriet op de wereld om mij heen.

Hoe doe ik dit? Of eigenlijk, wat houdt het verdriet in dat ik projecteer? Ik kan niet anders bedenken dan dat ik mezelf ergens compromitteer en mezelf zo naar buiten breng en me vervolgens ‘gekwetst’ te ervaren als ik behandeld wordt zoals ik mezelf naar buiten breng, gecompromitteerd en niet benaderd als geheel.

Waarom breng ik mezelf gecompromitteerd naar buiten? In een poging om ‘iets of iemand’ te behouden en niet te ‘verliezen’. Is het dan gebaseerd op een poging om een ervaring van ‘verliezen’ te voorkomen en een gedachte/idee die ik heb aangenomen en die me wel beviel, probeer te behouden om zo mijn eigen ervaringen van ongemak te proberen te ontlopen?

Dus vanuit een angst voor verlies ben ik niet transparant. En juist door niet transparant te zijn, creëer ik de angst voor verlies als ‘uitkomt’ wat ik verborgen heb gehouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bijna om te vallen van een slaap die opkomt terwijl ik dit blog schrijf en bijna niet op mijn stoel te kunnen zitten en mijn ogen open te kunnen houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard een densiteit te ervaren als opeengepakte watten waarin ik geen zicht heb en geen begrip van hoe ik iets gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets met bijbedoelingen te brengen als in ‘een poging om iets of iemand te behouden’ en hierin gegevens weg te laten, vanuit een vermoeden dat wat ik zou willen uitdrukken, weleens niet zou kunnen worden omarmd, waarin ik me dan afvraag of het niet wordt omarmd, juist doordat ik het met bijbedoelingen breng en ik zo niet rechtstreeks mijn woorden overbreng maar meer de bijbedoelingen waar een ander op resoneert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet transparant te zijn vanuit een angst om alleen te staan, vanuit een angst voor conflict, vanuit een angst voor een onvermogen om te kunnen duiden wat ik bedoel en hierin vanuit een angst voor mijn eigen ervaringen en een onvermogen om mezelf hierin richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik transparant naar buiten moet zijn of zou moeten kunnen zijn, in plaats van eerst in en als mezelf transparant te worden en als ik dit niet ben, mezelf niet tot een uitdrukken te forceren waarin ik nog niet helder ben vanuit een gedachte dat dit moet en zo wederom vanuit angst voor verlies/iets willen hebben, aangezien ik me realiseer dat als ik angst voor verlies ervaar, ik iets wil hebben en als ik het dan niet heb, ervaar ik verdriet en dit verdriet projecteer ik op de buitenwereld als dat ik het niet heb en anderen wel, dus vanuit een vergelijking en vanuit de vergelijking verminder ik mezelf in ervaring omdat ik het niet heb en zo,

vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf gevangen te houden in een projectie van iets willen hebben waarvan ik denk dat een ander dit heeft en dus feitelijk in een projectie van mijn eigen gedachte (wat in grondslag controle/ansgt inhoudt).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te creëren en ervaren vanuit mijn eigen angst als gedachten als projectie op de buiten wereld en dit werkelijk te geloven en te ervaren als ‘waarheid’ en vervolgens deze waarheid te gaan verdedigen om voor mezelf ‘gelijk te willen hebben’ en zo, mezelf verdriet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als ‘minder’ te ervaren vanuit een gedachte (angst), geprojecteerd op de buitenwereld dat ik iets niet heb en dit wel zogenaamd ‘heel graag zou willen hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken iets heel graag te willen hebben terwijl ik feitelijk een gedeelte ervan wil hebben als positieve ervaring en de rest buiten beschouwing (dus buiten zicht) te houden en zo te denken dat ik ‘iets mis’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik het gedeelte mis dat ik buiten beschouwing laat in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te willen voortbewegen in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik eerst bezig ben om zicht te krijgen en de densiteit wat te openen en doen verminderen.

Wordt vervolgd

Practise makes Perfect (youtube)

———————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

mei 6, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 694 – Het leven van woorden: transparant

In de kinesiologiechat met Kim kwam het woord ‘transparant’ naar voren.

***

transparent would be about not hiding yourself from other people within that experience that they will ‘hurt’ you
but being more open, present and ‘here’ with people as your equals
so not going into that ‘protection’ mode

it’s actually more that the perception that the world is ‘hard’, is because you choose not to understand/relate to it because the innocence/superficiality creates a positive experience so the idea that it’s a ‘protection’ would be more like a justification for the fact that you’re actually creating the experience/perception of the world being ‘hard’ yourself

***

Ik wil hier het woord transparant gaan onderzoeken en hierna lijkt het me zinvol om ook het woord protection, bescherming te gaan bekijken.

Transparant. Voor mij betekent dit doorzichtig, helder. Geheel zichtbaar. Dus zonder bijbedoelingen. Als ik zonder bijbedoelingen ben, heb ik niets te verbergen en dus ook niets te beschermen. Kan iets of iemand me dan nog pijn doen? Ja, ik kan zeker fysiek pijn gedaan worden, dat is de kwetsbaarheid van het fysieke leven. Maar emotioneel/gevoelsmatig gezien kan ik niet meer ‘gekwetst’ worden als ik mijn woorden plaats zonder bijbedoelingen (ten behoeve om ergens zelf beter van te worden) zonder de ander en het geheel in overweging te nemen, aangezien ik dan niet langer iets ‘terug verwacht’ dat mij (met gevoelens en/of emoties) zou moeten voeden.

Transparant ben of word ik natuurlijk niet zomaar, ik heb de geestbewustzijnsstructuren door de jaren heen opgebouwd en deze reizen mee als ‘bijbedoelingen‘ op veel woorden die ik uitspreek. Het woord ‘transparant’ is een richtlijn om te realiseren, om te her-inneren als ik ervaar alsof de wereld ‘hard’ is of als ik ervaar alsof ‘iets me wordt aangedaan’. Hier ervaar ik dan eigenlijk mijn eigen ‘verharding’ van binnen, van de afscheidingen die ik gecreëerd heb in gedachten, gevoelens en emoties en die vervolgens gaan resoneren als bijbedoelingen in mijn expressie. Als iets in de communicatie gaat resoneren – in mezelf of in een ander – dan is dit waar ik voor mezelf in kan zien: waren er bijbedoelingen in mijn woorden die ik schreef of sprak? Hierin ondersteun ik dan eerst mezelf om deze bijbedoelingen te vergeven en zo, mijn expressie helder en transparant te maken en me te uiten vanuit een benadering van vertrouwen in/als mezelf, in plaats van de buitenwereld en anderen vanuit mijn eigen verhardingen (gedachten, gevoelens en emoties) te benaderen, dus met vooropgestelde aannames.

Ik kan hierin niet controleren wat een ander doet, maar ik kan er wel voor zorgen dat mijn expressie helder en transparant wordt, stap voor stap, woord voor woord zodat ik niet langer en onnodig resonanties uitlok bij een ander als reactie op mijn eigen resonantie/bijbedoelingen.

Woordenboekdefinitie: Transparant – doorschijnend (Wolters)

Klank: ans, ant, para, trans, pa, part, parel.

Aangehechte waarde: positief

Wordt vervolgd met zelfvergevingen op alle energetische aanhechtingen die (in mij) bij het woord transparant naar voren komen en uiteindelijk de zelfcorrigerende uitspraken en herdefinitie.

Woordenlijst (blogs)

Redefining Words Into Practical Living (youtube)

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

april 20, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 692 – Het leven van woorden: vertrouwen (1)

Vervolg op Dag 691 – Het leven van woorden: vertrouwen

“Dit is de eerste associatie die in mij opkomt bij het woord ‘vertrouwen. Wordt vervolgd met zelfvergevingen om wat meer inzicht te krijgen in wat ik persoonlijk aan emoties/gevoelens gekoppeld heb aan het woord vertrouwen en uiteindelijk volgen de zelfcorrigerende uitspraken en herdefinitie.”

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van ‘in niets of niemand vertrouwen te hebben’ binnenin mij te hebben gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ‘leeg gevoel’ of blanco te hebben bij het woord vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven ‘ik kan beter niemand vertrouwen dan kan ik ook geen pijn gedaan worden’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een afgescheidenheid binnenin mij waar te nemen waarin ik me kil en koud ervaar, afgescheiden van vertrouwen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken/ervaren niet te weten wat vertrouwen in en als mezelf inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb warmte te missen in mezelf en me hierin afhankelijk te maken van anderen en hierin geen vertrouwen te hebben dat ik het in mezelf heb/kan vinden/ontwikkelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen invulling te hebben van het woord vertrouwen terwijl ik in veel dingen wel op mezelf vertrouw en er ook op vertrouw dat ik steeds mijn weg zal vinden en ondersteuning zal vragen als dit me niet zelf lukt, dus eigenlijk weet ik wel wat vertrouwen is in en als mezelf, echter ik behoud een ervaring in mezelf alsof ik het niet weet en hierin neig ik te willen haken aan anderen en leef ik angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te leven in plaats van vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb graag een ander te willen vertrouwen zodat ik zeker weet dat die ander nooit meer weggaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik er alleen volledig op kan leren vertrouwen dat ik zelf nooit meer wegga bij mezelf en dat ik een ervaring van ‘bij mezelf weggaan’ projecteer op een ander die weggaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het weggaan bij mezelf, te projecteren op anderen buiten mij en anderen hierin vast te willen houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb afspraken te willen maken omdat ik niet vertrouw op mijn zelfbeweging.

Aha ik mis dus zelfbeweging en dit weet en ‘voel’ ik en hierin ervaar ik wantrouwen ten aanzien van mezelf in het benaderen van anderen en dus wil anderen erop kunnen vertrouwen ‘dat ze mij benaderen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn zelfbeweging afhankelijk te maken van een ander, van of een ander blijft of niet en wat een ander doet of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op twee benen te hinken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het aan mij ligt als een ander weggaat en/of mij niet benadert, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit waarschijnlijk op een kindservaring gebaseerd is en tevens dat het weggaan en benaderen door anderen, te maken heeft met de beweegredenen (of het ontbreken hiervan) van de anderen zelf en niet zozeer met mij, ik ben hooguit degene die een patroon activeert en/of aan het licht breng in een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vertrouwen te associëren met ‘trouwen’ en dus aan trouw in relatie tot een ander buiten mij, in plaats van het direct te zien als een trouw zijn aan en als mezelf en hierin vertrouwen te hebben en leven, zowel voor mezelf als voor en naar anderen toe en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door een associatie binnenin mij van het woord vertrouwen aan ‘trouwen’ als een verbinden met een ander, niet in staat te zijn (geweest) om het woord vertrouwen in en als mezelf te leven ter ondersteuning van de zelfstandigheid binnenin mij/als mij.

Wordt vervolgd met zelfcorrigerende uitspraken en een herdefinitie van het woord ‘vertrouwen’

“The Solution: The Solution is a Faith in/as Self that is Certain, that is Real, that is VISIBLE. Where it is not based on a trust/faith that you have in a belief/something/someone in the Mind that has proven NO substantial, real living solutions to life/living on earth; but this Faith/Trust is something you laboured in/as your Practical Living Change, and can provide the Evidence of this Labour in writing, and in Living.

Thus, the Solution as Redefinition of Faith – is a Living Trust in yourself, in who you are, what you stand for and what you stand as; that is physically evidenced in your constant, continuous relationship with yourself, others and existence as a whole. And So, Faith/Living Trust becomes a Presence as who you are.

In this, Faith becomes REAL, Faith becomes VISIBLE and is not just existent as an energy-experience one conjure up in the Mind to/towards a Belief one Imagined in the Mind – doing this, is easy. Actually establish Self Faith as a Living Trust, based on what you yourself have walked/worked for, is something that stand/remain as and with Self. And then assisting/supporting others to do the same; so we can start having Faith in ourselves, and then LIVING that Faith as a Living Trust/Certainty – to start take responsibility for ourselves, our Minds and our lives – individually and together.”

Uit: Redefining Faith, Belief and Believe: DAY 285

————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

april 3, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 689 – Het leven van woorden: mistake – misstap (1)

Voor context zie: Dag 688 – Het leven van woorden: mistake – misstap

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er niet van te houden een misstap te begaan en het liefst alles in één keer ‘goed’ te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te missen in een stap en hierin niet gewaar te zijn van mezelf in overweging van wat het beste is voor alle betrokkenen en zo consequenties te creëren die niet het beste zijn voor alle betrokkenen/al het leven en zo een misstap of vergissing te begaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een misstap te veroordelen als iets dat ‘niet had mogen gebeuren’ in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het gebeurt omdat ik (en/of een ander) ergens niet gewaar was en via hetgeen ‘gebeurt’ als consequentie als fysieke manifestatie, dit punt in mijn gewaarzijn verschijnt en niet langer verscholen blijft achter de sluiers van de geest en dus, zou ik een misstap kunnen zien als iets dat ‘moet gebeuren’, dat nodig is om deze afscheiding in mezelf en/of een ander en/of de wereld, te stoppen en het punt in mijn/ons gewaarzijn te brengen zodat ik/we kunnen uitzien naar een oplossing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met schuldgevoel te reageren op een misstap van mezelf en zo eigenlijk een persoonlijk te activeren in mezelf, in en als de geest in plaats van direct te zien wat maakt dat ik niet gewaar ben, hierop zelfvergeving toe te passen en vervolgens te zien hoe ik dit het beste kan corrigeren en dit toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te creëren en ervaren voor het maken van een misstap.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een misstap dus te veroordelen (angst=oordeel=gedachte hebben over iets of iemand en hier waarde aan hechten), zowel in mezelf als in anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan mijn gedachten, angsten en oordelen en zo mezelf inefficiënt te maken in het oplossen van misstappen en/of te lang met ervaringen van schuldgevoel te lopen waardoor ik eenzelfde misstap zal begaan, aangezien ik de afscheiding in de ervaring van schuldgevoel niet effectief gestopt heb in mezelf en deze zich dus opnieuw zal aandienen in een volgende gebeurtenis waarin ik niet gewaar ben, maar me bevindt in een afscheiding in een ervaring en/of gedachten, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus bezig te zijn met een opgebouwde ervaring van schuldgevoel gebaseerd op een herinnering/herinneringen, al dan niet bewust en zo steeds opnieuw een gebeurtenis te creëren die deze ervaring oproept en hiermee druk te zijn in mijn hoofd, terwijl de hele ervaring feitelijk niets te maken heeft met de huidige gebeurtenis en waarin ik mezelf tevens ineffectief maak in het werkelijk corrigeren van de huidige gebeurtenis – werkelijk effectief vergeven en gecorrigeerd zodat ik het een volgende keer zal voorkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb overal en direct verantwoordelijkheid te nemen voor waarin ik betrokken ben, los van of het ‘mijn fout/schuld’ is of niet maar als deelnemer van het geheel om zo te zien hoe ik kan bijdragen tot een oplossing die het beste is voor alle betrokkenen, inclusief mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb druk te zijn met het zoeken naar ‘wiens fout/schuld’ iets is en me schuldig te voelen als ik het ben en me niet schuldig te voelen als ik het niet ben en mezelf zo eigenlijk, af te scheiden van het geheel waarin ik betrokken ben en me zelfs ‘boven’ of juist ‘onder’ een ander te plaatsen in en en als de geest – afhankelijk van wie ik schuldig acht – en zo, mijn gezond verstand ‘voor mezelf te houden’ of juist te denken ‘het niet waard te zijn dit nog te mogen gebruiken’, in plaats van mezelf in en als gezond verstand, direct in te zetten ten behoeve van wat het beste is voor het geheel.

Wordt vervolgd met zelfcorrectie en herdefinitie

Free download

Lyrics:

Like the waves of the ocean, I grow and I come crushing down, It seems I don’t understand, I’ve been acting like a clown.

Is it so hard to see, That I am drowning in the sea.

A sea of self-deceit, Where I can’t live, I can’t breathe, Even if the sun keeps on shining, I’ll still be hiding.

Under the towel of my own lies, Where all my hope to live dies.

Only I can change myself, Only I can breathe for myself.

Like the wind over the ocean, I shake the waves as I blow, It seems I don’t understand, I reap what I sow.

————————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

maart 23, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 686 – Het leven van woorden: vriendschap (1)

“Is het woord vriendschap dan eigenlijk geen overbodig woord aan het worden naarmate de eenheid en gelijkheid op aarde toeneemt en daadwerkelijk geleefd gaat worden? Is het nodig dit woord te blijven gebruiken? Dat vraag ik me af. Echter het woord is hier in het leven geroepen en dus heeft het in eerste instantie een herdefinitie nodig, tijdelijk of langdurig, vrij van de energetische waarden en aanhechtingen die ik eraan gekoppeld heb.”

Uit: Dag 685 – Het leven van woorden: vriendschap

Vervolg:

Woordenboekdefinitie vriendschap (Wolters): verhouding als vriend, genegenheid

Klank: ie, iemand, ieder, ier, app, iemand-app dus, een toevoeging van iemand; schap

Energetische ervaring: positief, opgebouwd door hoe ik vriendschap ervaren en geleefd heb tot nu toe.

Als ik zo naar de klank en definitie kijk is er niet zoveel lading eigenlijk aan het woord zelf, als dat het een toevoeging is van iemand, aan onszelf/ons leven zou je kunnen zeggen. Een toevoeging betekent niet dat iets alleen niet voldoende of ‘geheel’ is maar dat het iets toevoegt bovenop dat wat al heel of één is. Uitbreiding dus eigenlijk. Iemand of ieder, dat betekent dus dat ieder-één een toevoeging zou kunnen zijn aan wat er al voldoende is als mij alleen. Dat is een mooie uitleg van het woord.

‘Schap’ betekent ook wel een vak, hokje, compartiment. Dat is dan waar we de vriend (als projectie van iets in onszelf dus ook onszelf) in plaatsen, in het hokje in onze geest, in aannames en associaties. Dit geeft een beperkt zicht van de mogelijkheden, het potentieel die in fysieke realiteit mogelijk zijn als zelfexpressie.

Eens zien wat er naar bovenkomt in de zelfvergevingen als negatieve of positieve aanhechtingen (associaties en aannames, persoonlijke waardes) aan het woord vriendschap die belemmeren om het woord te leven als toevoeging van iemand/een ieder op dat wat al heel is als mij alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vriendschap niet voldoende ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een positieve ervaring te koppelen aan het delen met een vriend(in) en hierin positieve energie te genereren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meerwaarde te hechten aan het delen met een vriend dan aan het delen met laten we zeggen de buurman of voorbijganger op straat, waarin ik zie dat dit komt door hetgeen ik deel met de vriend wat anders is dan hetgeen ik deel met de buurman of voorbijganger.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een vriend me begrijpt en dit niet van de buurman/voorbijganger te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip te verwachten van een vriend en niet of minder van een buur of voorbijganger, omdat ik dit zo heb ervaren en opgebouwd gedurende mijn leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er vanuit te gaan dat ik een vriend kan bellen als ik iets wil bespreken en de buurman of voorbijganger niet, behalve als het over gerelateerde buurtzaken gaat.

Ik realiseer me dat wat ‘vriendschap’ bepaalt, de intimiteit is waarin ik mezelf deel en dit ook zo ontvang, terwijl het met de buurman en voorbijganger vaak oppervlakkiger gesprekken betreft, wat ook weer niet echt zo is want feitelijk zie je op de lange duur meer van elkaar als buren en spreek je elkaar vaak meer dan met een vriend het geval is.

Dit is niet ‘erg’ of noodzakelijk, het is meer ter inzage in de waarde die ik aan vriendschap gehecht heb en waar dit mee te maken heeft. Een reëele zijde van vriendschap is dat ‘vrienden’ vaak een netwerk aangeven van een paar mensen die je kunt benaderen voor ondersteuning en zonder vrienden, ontbreekt het vaak aan ondersteuning. Wat een praktisch punt van verbetering zou kunnen zijn, zodat iedereen ondersteuning heeft van elkaar of in ieder geval van een aantal mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben, wat meer te maken heeft met dat ik dan weinig mensen heb om iets mee te delen en communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik vrienden nodig heb om te kunnen delen en communiceren en hierin, het dagelijkse delen met buur of medemens als ‘minder’ te zien dan het delen met een vriend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een buur of voorbijganger niet of minder snel om ondersteuning te durven vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan verschillende manieren van expressie van en als mezelf, zoals dat een intiem delen meerwaarde heeft boven een oppervlakkig delen van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben en een eenzaam beeld te hebben bij het ‘zonder vrienden sterven’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hierin de sociale media te hebben overgenomen waarin het als treurig gezien wordt om zonder vrienden te sterven, terwijl dit bij velen gebeurt aangezien op latere leeftijd er al veel ‘vrienden’ gestorven en/of vriendschappen verwaterd zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tegenovergestelde houding aan te nemen en ‘mezelf wel te redden ook alleen’, wat in principe ook zo is, echter de ‘add’ als ‘iemand’ of een ‘ieder’ en het delen en communiceren hierin is iets waar ik plezier in heb en betekent een toevoeging en uitbreiding aan mijn leven en hierin is het ook een daadwerkelijk, fysiek gemis als er geen vriend als ‘add als iemand/een ieder’ is/zou zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in een vriendschap om ergens op te duiden als verbeterpunt van een aangenomen programmering in eigenbelang, vanuit een angst dat ik dan ‘buiten de normen van de vriendschap’ ga en iets benoem wat buiten de gecreëerde vriendschap als afgestemde karakters valt.

Wat is dan mijn angst? Dat bestaat uit een oordeel dus uit een gedachte, vaak een moraliteitspunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in vriendschap moraliteit naar voren te halen en loyaliteit te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb loyaliteit aan vriendschap te koppelen en als er werkelijk frictie ontstaat, te verwachten en erop te vertrouwen dat doordat het in een vriendschap gebeurt die door de tijd heen is opgebouwd, er geluisterd zal worden naar elkaar en hierin tot een overeenstemming zal worden gekomen vanuit begrip van wat er plaatsvindt, met name in onszelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip en zelfinzicht te verwachten in een vriendschap, waarin ik er vanuit ga dat er anders geen werkelijk delen mogelijk is en de relatie onbetrouwbaar is zolang we onszelf niet kunnen vertrouwen op de wil en het vermogen tot een zelfintrospecie vanuit zelfeerlijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwachtingen te hebben in een vriendschap ten aanzien van mogelijkheden en potentieel en hierin mijn expressie en die van een ander, in een schap, een hokje te duwen en zo mezelf en/als een ander in expressie te beperken.

Wordt vervolgd met het derde en laatste deel met zelfcorrigerende uitspraken en een herdefinitie van vriendschap die ik kan gaan leven.

Why does no one seem to understand me?