communicatieprobleem | Reis van ziel naar Leven

Als ik zie wat ik ‘mis’ van de jongen/man waarover ik schreef in het vorige blog kom ik (onder andere) tot het volgende:

Zijn bereidheid om mee te kijken en te ondersteunen (vanuit zijn eigen gezichtspunt en zonder veroordeling)

Zijn vermogen om zijn leven vorm te geven en een relatie aan te gaan en op te bouwen

Hierin een rust en zelfvertrouwen

Dit is natuurlijk waargenomen vanuit mij en tevens alleen gebaseerd op wat ik heb waargenomen wat geen heel leven betreft maar slechts een periode en fragmenten

Dit is vanuit mij waargenomen en dus, zou het zich ook in mij moeten bevinden ook al ervaar ik het als gemis.

Ik realiseer me dat ik me in een ervaring van gemis bevindt, een soort zwart gat, waarin alles wat ik opbouw en doe, verdwijnt, waarin ikzelf in die ene ervaring van gemis verdwijn.

Ik realiseer me dat dit te maken heeft met een ervaring van ‘gemis’ in de opvoeding waarin ik geen werkelijke communicatie zag tussen mijn ouders en hierin ervaar ik een soort van ‘niets’ waarin ik verdwijn, waarin ik me tevens realiseer dat hij is opgevoed met ouders die hierin meer ondersteuning boden naar elkaar, meer communicatie en waardering van elkaar en tevens een basis om op iedere plek in de wereld een leven op te bouwen.

Hoe kan ik mezelf hierin ondersteunen?

Ik begin met zelfvergevingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gemis te ervaren in de opvoeding waarin ik geen werkelijke communicatie en geen bereidheid tussen mijn ouders heb gezien tot een werkelijk ondersteunen van elkaar maar meer als wat ik geïnterpreteerd heb als ‘dat het moet’.

(Hierbij even duidelijk benoemd dat dit niet een wijzende vinger is naar mijn ouders, het is een beschrijving van een onvermogen en hierin een onwil in hoe we als mens tot nu toe bestaan hebben waarin we niet geleerd hebben effectief met elkaar samen te leven, althans velen van ons, behalve als dit zo was voorgeprogrammeerd).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mezelf de wil tot werkelijke communicatie met een partner te missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mezelf de bereidheid tot een werkelijk ondersteunen van en ondersteund worden door een partner te missen.

Waarom komt dit alleen naar voren ten aanzien van een partner en niet in het algemeen waarin ik dit vermogen, de bereidheid en de wil wel ontwikkeld heb? Is dit ‘gewoon’ wat ik heb toegepast en dus heb ‘eigen’ gemaakt? Waarom dan zoveel weerstand als het op een partner aankomt? Is dit niet ook ‘gewoon’ wat ik gezien heb als voorbeeld en dus ‘gewoon’ heb overgenomen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het onvermogen en de onwil tot werkelijke communicatie en de bereidheid tot wederzijdse ondersteuning van mijn ouders klakkeloos over te nemen en te leven alsof het bij mij hoort, ook al bemerk ik in mezelf dat er iets niet klopt en probeer ik het tegenovergestelde te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te veroordelen in mezelf dat ik onvermogen en onwil ervaar binnenin mezelf tot werkelijke communicatie met een partner en de bereidheid niet werkelijk ervaar binnenin mezelf tot het ondersteunen van een partner en ondersteund te worden door een partner.

Bij alles wat ik doe blijf ik in de ervaring van ‘geen ondersteuning’ en als er ondersteuning is, wijs ik die af. Ik blijf in een oude ervaring als herinnering aanwezig en zie daardoor niet meer wat hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet meer te zien wat hier is als (mogelijkheid tot) ondersteuning en communicatie door het participeren in een ervaring als herinnering van vroeger waarin ik ben opgegroeid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf tijdens het opgroeien, te laten vallen in een ervaring van gemis van een voorbeeld van ondersteuning en werkelijke communicatie en deze ervaring vervolgens met me mee te blijven dragen, in plaats van hier aanwezig te zijn en te communiceren met wat en wie hier is, in en als de adem, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen vermogen tot communicatie en ondersteuning/ontvangen van ondersteuning, op te geven en zo (een deel van) mezelf op te geven door te geloven en participeren in een ervaring in en als mezelf welke gebaseerd is op wat ik zie bij anderen, in dit geval de opvoeders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te worden op een ander voor het zelf niet gaan staan in en serieus nemen van mijzelf in en als mijn zelfwil in overweging van al het leven inclusief mijzelf en/in mijn fysiek en zo de communicatie met en als mezelf in wat ik werkelijk wil, op te geven.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van onvermogen en onwil om te communiceren, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me bevind in een ervaring.

Ik realiseer me dat een ervaring gebaseerd is op een herinnering welke voortkomt uit een voorbeeld welke ik klakkeloos heb aangenomen en zelf ben gaan leven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participeren in een ervaring van onvermogen en onwil om te communiceren, mezelf hier te brengen in en als de adem en hierin te zien wat er in mij beweegt.

Ik stel mezelf ten doel met mezelf te communiceren door zelfvergeving toe te passen op wat er beweegt in mij in de ervaring van onvermogen/onwil tot communiceren.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van onwil tot het geven en ontvangen van ondersteuning, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik geen voorbeeld heb gehad van wat werkelijke ondersteuning inhoudt en hierin de beslissing te hebben genomen ‘het wel zelf te doen’ aangezien dat in het moment effectiever werkt.

Ik realiseer me dat dit niet in iedere situatie het beste hoeft te zijn.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien wat het beste is ten aanzien van het geven en/of ontvangen van ondersteuning en hierin alle betrokkenen inclusief mezelf in overweging te nemen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen en ondersteuning van mezelf te ontvangen door te zien wat er beweegt in mij in de ervaring van onwil, hierin te ademen, mezelf te vergeven op de ervaring en mezelf vervolgens voort te bewegen.

Ik stel mezelf ten doel meer met zelfvergevingen hardop te werken in momenten van weerstand en zo mijn eigen stem te leren gebruiken als ondersteuning voor mezelf en mijn eigen stem als ondersteuning van en als klank te ontvangen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring en idee van ‘gemis’ van ondersteuning en communicatie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar om te communiceren en/of ondersteuning te ontvangen en/of te bieden als angst als gedachte dat er iets van mij verwacht wordt hierin als verbinding als wat ik niet wil/wat ik niet kan geven.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken met welk punt deze angst als gedachte in verbinding staat waarin ik deze verbinding projecteer op de ander als dat deze ‘iets verwacht van mij’ totdat ik zie waarin ik mezelf compromitteer in en als een verwachting van mezelf, in en als de geest en waarom.

Ik stel mezelf ten doel mezelf niet tegen mijn wil in door te duwen en mijn wil serieus te nemen net zolang totdat ik het punt zie waar ik mezelf niet serieus heb genomen en dus niet met mezelf gecommuniceerd heb en dus mezelf niet ondersteund heb/geen ondersteuning van mezelf heb ontvangen en van hieruit te zien waar de onwil op gebaseerd is, of hetgeen het op gebaseerd is, reëel en fysiek is of dat het een idee als illusie in eigenbelang inhoudt.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven in het punt waarin ik mezelf niet serieus heb genomen welke gelijk staat aan het werkelijk zien, realiseren en begrijpen waarom ik dit zo heb toegestaan in mezelf en waar het op gebaseerd is.

Ik stel mezelf ten doel vanuit dit punt van zelfbegrip mezelf te bewegen in en als wat het beste is voor mezelf als leven in en als het fysiek en hierin voor de ander als leven in en als het fysiek.