april 14, 2018 door vanZielnaarLeven

Dag 785 – Wie ben ik in de woorden die ik spreek?

Het uitspreken van woorden is één van de aspecten waarin we onszelf uitdrukken als fysiek wezen, in deze fysieke wereld. Dit is iets wat de meesten van ons heel normaal vinden, echter we hebben nog niet, nog nooit eigenlijk, werkelijk geleerd hoe ontzettend uitgebreid dit gebied is en hoe we hierin feitelijk de gehele wereld ‘creëren’.

Het is meer een gebied waarin we vaak automatisch ‘aangaan’ en er woorden uit onze mond rollen in reactie of anticipatie op iets wat zich binnen of buiten ons afspeelt, in verleden, heden of toekomst. We kunnen er ook heel ‘bewust’ voor kiezen om onszelf in woorden uit te drukken en kiezen dan bijvoorbeeld ‘positieve’ bewoordingen om een goed gevoel over te brengen, in de hoop en verwachting dat deze ‘intentie’ dit positieve ook werkelijk voortbrengt.

Er zitten zoveel lagen in onszelf die we niet onderzocht hebben en die ‘mee resoneren’ in de woorden die we (automatisch of bewust) uitspreken. En dit is een dimensie die we over het algemeen over het hoofd zien, aangezien we dit niet waarnemen. Het komt echter wel ‘naar ons terug’; vaak in ‘reactie’ van een ander en vervolgens, begrijpen we niet waar die ‘reactie’ vandaan komt.

Ik heb vaak in mezelf gezien dat als er een reactie komt van een ander die ik niet begrijp en waar ik dan vervolgens weer op reageer (in mezelf of in woorden/gedrag naar de buitenwereld), dat er dan dimensies, aspecten in mezelf zijn waar ik me niet gewaar van was, dus die ik niet eerder heb waargenomen binnenin en als mezelf. Deze aspecten/dimensies, resoneren door in mijn woorden als een ‘energetisch aanhangsel’ zou je kunnen zeggen. Dit energetische aanhangsel is wat als eerste wordt opgepakt door een ander, als en wanneer een ander evenzo niet werkelijk waarneemt wat er gebeurt – wat meestal zo is, aangezien we nog erg veel aanwezig zijn in onze geest, in gedachten, ideëen, oordelen, aannames, verwachtingen, gevoelens, emoties enzovoort en we dus door een soort van filter ‘horen’ en interpreteren, in plaats van dat we werkelijk lichamelijk/fysiek aanwezig zijn en waarnemen wat echt en reëel is en welke woorden er gesproken (of geschreven) worden.

Wat er dan gebeurt, is dat de ander ‘reageert’ op mijn woorden zonder werkelijk de woorden te horen die ik uitspreek. Eigenlijk vangt een ander de resonantie op die ik ‘mee stuur’ in mijn woorden; resonantie als dit energetisch aanhangsel dat ‘meetrilt’ in hetgeen ik wil uitdrukken en waarbij ik nog gevoelens en emoties ervaar of waarin ik nog ideeën, oordelen, verwachtingen, opinies enzovoort heb aangehecht in/als mezelf.

Wat bedoel ik hier met ‘in/als mezelf’? Hiermee bedoel ik dat, als ik iets uitdruk in woorden waaraan ik in mezelf, nog allerlei onopgeloste en/of ongeziene herinneringen heb gekoppeld; dat ik ‘als mezelf’, deze herinneringen mee stuur in mijn uitgesproken woorden. Dus ik sta niet gelijk aan de woorden die ik spreek, in en als mezelf, maar ik ben nog een soort van ‘ongezien’ aanwezig in een gekoppelde herinnering, in de vorm van een emotie, gevoel, idee, oordeel, verwachting enzovoort. Dus ik ‘hou vast’ aan iets wat ik niet zie in mezelf en dit resoneert mee in de woorden die ik uitspreek en die ik een soort van ‘geladen’ heb met deze herinnering. Vaak op onbewust niveau, dus ik heb niet direct door dat ik dit doe.

Waar ik uiteindelijk heen wil, is dat ik gelijk sta in/als mezelf, in en als gewaarzijn van mezelf. Waarin ik verantwoordelijkheid heb genomen (of ga nemen zodra ik het waarneem) voor wie ik ben in de woorden die ik uitspreek en voor alles wat er eventueel meereist in mijn woorden, om vervolgens te kunnen richting geven aan mezelf in wie ik wil zijn in de woorden die ik uitspreek (dank Sylvie voor deze aanvulling).

Dit is een heel proces zoals nu wel duidelijk wordt in bovenstaande omschrijving en over het algemeen, neigen we naar een opgeven voordat we begonnen zijn hierin, aangezien het onbegonnen werk lijkt en het tevens onbekend gebied is. En toch is dit wat er gewandeld moet worden en waartoe ik in mezelf een verbintenis gemaakt heb om stapje voor stapje te wandelen, door alle fasen van opgeven heen, hoe langzaam ook.

In het volgende blog zal ik een voorbeeld beschrijven van een situatie waar ik energetische aanhechtingen mee stuur in mijn woorden en hoe ik waarneem dat dit gebeurt en hoe ik hier vervolgens mee omga binnenin mezelf. Alles natuurlijk beschreven van waaruit ik nu ben in dit proces en van wat ik waarneem in mezelf, als mezelf.

(Klik op de links hierboven voor meer artikelen)

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

Uil forgive

april 13, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 691 – Het leven van woorden: vertrouwen

Voor context zie: Dag 680 – Mijn woordenboek van levende woorden

Vertrouwen, hierin bevindt zich het woord trouwen en de klank die het eerste in mij opkomt is ‘au’. Deze woorden zijn vaak met elkaar verweven in een huwelijk, waar we bijvoorbeeld zouden instappen ‘vol vertrouwen’ en waarin vaak ‘au’ naar voren komt als het waarnemen van emotionele pijn die voortkomt uit het wegglippen van de illusies die we ‘vol vertrouwen’ hadden gecreëerd en proberen vast te houden. Echter ook zonder daadwerkelijk ‘huwelijk’ als verbonden in de burgelijke stand, worden er veel ‘huwelijken’ voltrokken in de geest, waarop ik bijvoorbeeld vertrouw op iets of iemand buiten mij en als deze illusie dan weg glipt, ervaar ik ‘au’.

Hierin wordt dan duidelijk dat ik het woord vertrouwen niet helemaal begrepen heb, of misschien zelfs wel helemaal niet. Over het algemeen heb ik het vertrouwen buiten mijzelf geplaatst in iets of iemand en als dan blijkt dat dit of diegene niet aan mijn ‘verwachtingen’ voldoet – verwachtingen als zaken waarop ik ‘gewacht’ heb om mijzelf mee te verrijken, als illusies in de geest, in plaats van mijzelf richting te geven en onvoorwaardelijk uit te drukken in woord en daad, in overweging van mijzelf en de ander/een partner in dit voorbeeld – als dan blijkt dat het anders uitpakt, dan ervaar ik deze ‘au’ als emotionele pijn. Feitelijk is het de pijn van de afscheiding die ik ervaar waarin ik me al die tijd bevonden heb, in gedachten, gevoelens en emoties in de geest en die blijken dan niet ‘waar’ of niet werkelijk te zijn; de fysieke werkelijkheid toont zich anders.

Hierin is het dan nodig dat ik het vertrouwen naar mijzelf terughaal en een manier vind om dit te leven als expressie, onvoorwaardelijk, in ieder moment en als ik dit niet doe/gedaan heb, dat ik een manier vind om dit wel te gaan doen en het vertrouwen in mijzelf dat ik mijzelf (en anderen) hiertoe de kans en mogelijkheid geef.

Woordenboekdefinitie: vertrouwen: hopen met zekerheid; erop vertrouwen: ergens op rekenen; vertrouwen stellen in: op iemand vertrouwen, op God vertrouwen.

Klank: au, oud, out, auto, jou, kou, trouw, ver van trouw, rouw, wen/wennen, goud.

In de woordenboekdefinitie is de afgescheidenheid duidelijk zichtbaar die als energetische ervaring als ‘verwachting’ aan het woord gekoppeld is en wat ik dus ook zo leef iedere keer dat ik dit woord spreek – zolang ik het niet heb vrijgemaakt van deze ‘energetische aanhechtingen’ – en vooral ook iedere keer dat ik het woord in mijn gedachten ‘leef’ en vooruit projecteer en zo een verwachting creëer van iets of iemand buiten mijzelf dat iets moet ‘waarmaken’ voor mij. Niet zo gek dat het in het huwelijk als men getrouwd is, vaak niet zo soepel verloopt.

Dit is de eerste associatie die in mij opkomt bij het woord ‘vertrouwen. Wordt vervolgd met zelfvergevingen om wat meer inzicht te krijgen in wat ik aan emoties/gevoelens gekoppeld heb aan het woord vertrouwen en uiteindelijk volgen de zelfcorrigerende uitspraken en herdefinitie, zodat ik het woord uiteindelijk kan gebruiken ter ondersteuning van mezelf in en als de uitdrukking van ‘vertrouwen’ in overweging van mezelf en anderen als levende wezens.

FAITH

“The Problem: The problem with the word Faith is that it’s been defined according to, primarily, what/who one believe in in Separation from Self. So, every mind has beliefs that they have Faith in. Faith being this ‘trust’ that whatever they believe in as their ‘Belief’, will come to fruition. Primarily – Faith in a Belief Breeds ‘Hope’. ‘Believing’ itself is a ‘Hope’ and so more Trust is placed in HOPE than Real Self-Responsibility in/as Living Action. The consequence of Faith in its relationship to Belief/a Belief – is No Action. Because the Consciousness of the Human will have their Faith in Belief, creating Hope as Non-Action – with Belief as knowledge and information that’s materialized into an entity/force in the Mind/Mind’s Imagination, connecting that with a relationship of Faith that is a form of Trust. So, this means that – human beings have Trust misplaced into Belief, within the Mind’s Imagination enslaved to Hope; and even gone as far as making Faith/Mind Trust aligned with a Belief – so creating a Belief out of Faith itself.”

Uit: Redefining Faith, Belief and Believe: DAY 285

———————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

maart 23, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 686 – Het leven van woorden: vriendschap (1)

“Is het woord vriendschap dan eigenlijk geen overbodig woord aan het worden naarmate de eenheid en gelijkheid op aarde toeneemt en daadwerkelijk geleefd gaat worden? Is het nodig dit woord te blijven gebruiken? Dat vraag ik me af. Echter het woord is hier in het leven geroepen en dus heeft het in eerste instantie een herdefinitie nodig, tijdelijk of langdurig, vrij van de energetische waarden en aanhechtingen die ik eraan gekoppeld heb.”

Uit: Dag 685 – Het leven van woorden: vriendschap

Vervolg:

Woordenboekdefinitie vriendschap (Wolters): verhouding als vriend, genegenheid

Klank: ie, iemand, ieder, ier, app, iemand-app dus, een toevoeging van iemand; schap

Energetische ervaring: positief, opgebouwd door hoe ik vriendschap ervaren en geleefd heb tot nu toe.

Als ik zo naar de klank en definitie kijk is er niet zoveel lading eigenlijk aan het woord zelf, als dat het een toevoeging is van iemand, aan onszelf/ons leven zou je kunnen zeggen. Een toevoeging betekent niet dat iets alleen niet voldoende of ‘geheel’ is maar dat het iets toevoegt bovenop dat wat al heel of één is. Uitbreiding dus eigenlijk. Iemand of ieder, dat betekent dus dat ieder-één een toevoeging zou kunnen zijn aan wat er al voldoende is als mij alleen. Dat is een mooie uitleg van het woord.

‘Schap’ betekent ook wel een vak, hokje, compartiment. Dat is dan waar we de vriend (als projectie van iets in onszelf dus ook onszelf) in plaatsen, in het hokje in onze geest, in aannames en associaties. Dit geeft een beperkt zicht van de mogelijkheden, het potentieel die in fysieke realiteit mogelijk zijn als zelfexpressie.

Eens zien wat er naar bovenkomt in de zelfvergevingen als negatieve of positieve aanhechtingen (associaties en aannames, persoonlijke waardes) aan het woord vriendschap die belemmeren om het woord te leven als toevoeging van iemand/een ieder op dat wat al heel is als mij alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vriendschap niet voldoende ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een positieve ervaring te koppelen aan het delen met een vriend(in) en hierin positieve energie te genereren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meerwaarde te hechten aan het delen met een vriend dan aan het delen met laten we zeggen de buurman of voorbijganger op straat, waarin ik zie dat dit komt door hetgeen ik deel met de vriend wat anders is dan hetgeen ik deel met de buurman of voorbijganger.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een vriend me begrijpt en dit niet van de buurman/voorbijganger te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip te verwachten van een vriend en niet of minder van een buur of voorbijganger, omdat ik dit zo heb ervaren en opgebouwd gedurende mijn leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er vanuit te gaan dat ik een vriend kan bellen als ik iets wil bespreken en de buurman of voorbijganger niet, behalve als het over gerelateerde buurtzaken gaat.

Ik realiseer me dat wat ‘vriendschap’ bepaalt, de intimiteit is waarin ik mezelf deel en dit ook zo ontvang, terwijl het met de buurman en voorbijganger vaak oppervlakkiger gesprekken betreft, wat ook weer niet echt zo is want feitelijk zie je op de lange duur meer van elkaar als buren en spreek je elkaar vaak meer dan met een vriend het geval is.

Dit is niet ‘erg’ of noodzakelijk, het is meer ter inzage in de waarde die ik aan vriendschap gehecht heb en waar dit mee te maken heeft. Een reëele zijde van vriendschap is dat ‘vrienden’ vaak een netwerk aangeven van een paar mensen die je kunt benaderen voor ondersteuning en zonder vrienden, ontbreekt het vaak aan ondersteuning. Wat een praktisch punt van verbetering zou kunnen zijn, zodat iedereen ondersteuning heeft van elkaar of in ieder geval van een aantal mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben, wat meer te maken heeft met dat ik dan weinig mensen heb om iets mee te delen en communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik vrienden nodig heb om te kunnen delen en communiceren en hierin, het dagelijkse delen met buur of medemens als ‘minder’ te zien dan het delen met een vriend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een buur of voorbijganger niet of minder snel om ondersteuning te durven vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan verschillende manieren van expressie van en als mezelf, zoals dat een intiem delen meerwaarde heeft boven een oppervlakkig delen van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben en een eenzaam beeld te hebben bij het ‘zonder vrienden sterven’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hierin de sociale media te hebben overgenomen waarin het als treurig gezien wordt om zonder vrienden te sterven, terwijl dit bij velen gebeurt aangezien op latere leeftijd er al veel ‘vrienden’ gestorven en/of vriendschappen verwaterd zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tegenovergestelde houding aan te nemen en ‘mezelf wel te redden ook alleen’, wat in principe ook zo is, echter de ‘add’ als ‘iemand’ of een ‘ieder’ en het delen en communiceren hierin is iets waar ik plezier in heb en betekent een toevoeging en uitbreiding aan mijn leven en hierin is het ook een daadwerkelijk, fysiek gemis als er geen vriend als ‘add als iemand/een ieder’ is/zou zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in een vriendschap om ergens op te duiden als verbeterpunt van een aangenomen programmering in eigenbelang, vanuit een angst dat ik dan ‘buiten de normen van de vriendschap’ ga en iets benoem wat buiten de gecreëerde vriendschap als afgestemde karakters valt.

Wat is dan mijn angst? Dat bestaat uit een oordeel dus uit een gedachte, vaak een moraliteitspunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in vriendschap moraliteit naar voren te halen en loyaliteit te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb loyaliteit aan vriendschap te koppelen en als er werkelijk frictie ontstaat, te verwachten en erop te vertrouwen dat doordat het in een vriendschap gebeurt die door de tijd heen is opgebouwd, er geluisterd zal worden naar elkaar en hierin tot een overeenstemming zal worden gekomen vanuit begrip van wat er plaatsvindt, met name in onszelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip en zelfinzicht te verwachten in een vriendschap, waarin ik er vanuit ga dat er anders geen werkelijk delen mogelijk is en de relatie onbetrouwbaar is zolang we onszelf niet kunnen vertrouwen op de wil en het vermogen tot een zelfintrospecie vanuit zelfeerlijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwachtingen te hebben in een vriendschap ten aanzien van mogelijkheden en potentieel en hierin mijn expressie en die van een ander, in een schap, een hokje te duwen en zo mezelf en/als een ander in expressie te beperken.

Wordt vervolgd met het derde en laatste deel met zelfcorrigerende uitspraken en een herdefinitie van vriendschap die ik kan gaan leven.

Why does no one seem to understand me?

Desteni I Process

————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

september 25, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 647 – Het middelpunt van belangstelling verplaatsen

Voor context zie Dag 646

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb veelvuldig in verhaallijnen deel te nemen in gedachten, als projectie in en over de toekomst, in en als de geest waarin ik denk en geloof dat dit dan ook zo zal plaatsvinden zonder me gewaar te zijn van de gevolgen van deze deelname in de fysieke werkelijkheid; gevolgen voor mijn eigen lichaam door in gedachten ‘energie’ te genereren en gevolgen voor hetgeen ik over fantaseer en verbeeld, door van tevoren vast te leggen hoe iets zou moeten zijn waarin ik mezelf afhankelijk maak van mijn eigen gedachten en verbeeldingen die ik vervolgens projecteer op anderen buiten mij en dus, maak ik mezelf afhankelijk van anderen buiten mij door mijn gedrag aan te passen aan wat ik verwacht van en/of denk over die ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat ik hiermee mijn toekomst vastleg als hoe ik zou moeten zijn in een bepaald moment en hierin mijzelf in en als expressie, limiteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ervaringen van teleurstelling te creëren in mezelf door van tevoren in gedachten en verbeeldingen dingen vast te leggen als hoe iets moet zijn of zou moeten lopen waarin ik mezelf in het middelpunt van belangstelling plaats.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb teleurstelling te ervaren als in het huidige moment, blijkt dat ik niet het middelpunt van belangstelling ben zoals ik me had voorgesteld in afbeeldingen en gedachten in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik in het middelpunt van de belangstelling zou moeten staan en vervolgens af te wachten totdat dit plaatsvindt, zonder door te hebben dat ik mijn expressie al gelimiteerd heb van tevoren door deelname in de gedachten, afbeeldingen en gecreëerde verwachtingen waar ik an op aan het wachten ben en in en als dit wachten, dus niet deelneem in en als mezelf, in en als mijn fysiek en de fysieke werkelijkheid om mezelf fysiek uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet fysiek uit te drukken uit angst de belangstelling – die ik van tevoren bedenk in en als de geest – te verliezen of niet te ontvangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst voor verlies te ervaren van iets wat ik van tevoren in en als mijn eigen geest, in gedachten en afbeeldingen als verwachting gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een staat van ontevredenheid te brengen en houden door te proberen aan mijn eigen gecreëerde verwachtingen in gedachten en verbeeldingen te voldoen en op deze manier mezelf en hoe ik mij ervaar, afhankelijk te maken van omstandigheden en omstanders.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten en afbeeldingen over hoe iets zou moeten verlopen in de toekomst, dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat ik hierin voedingsbodem maak voor een ervaring van teleurstelling voor mezelf als deze verwachting zogenaamd ‘niet uitkomt’ en zich niet afspeelt zoals voorgesteld en tevens dat ik hierin van anderen iets verwacht en dus een voedingsbodem creëer voor reacties in mezelf op anderen als zij niet doen zoals in mijn plaatje past en hiermee mijn afgebeelde verwachting niet dreigt uit te komen, waarin ik mezelf constant in het middelpunt van belangstelling plaats door mijn ervaringen te valideren alsof het zo zou moeten zijn, zonder de bron van mijn ervaringen op werkelijkheid te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf constant in het middelpunt van belangstelling te plaatsen in en als mijn eigen geest en vervolgens te reageren als ik dit in werkelijkheid niet blijk te staan, waarin ik in en als deze reactie opnieuw de aandacht naar me toe probeer te trekken en vast te houden, in en als een energetische ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb aandacht naar me toe proberen te trekken door deelname en creatie van energetische ervaringen, in en als gedachten en opvolgende gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen emotionele ervaringen te creëren door mezelf toe te staan en te aanvaarden om deel te nemen in aangeleerde en geprogrammeerde gedachten en verwachtingen alsof ik het middelpunt van belangstelling zou moeten zijn, in plaats van de verwachtingen en gerelateerde ervaringen te onderzoeken op realiteit en oorspronkelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik verbeeld in en als de geest, steeds opnieuw te onderzoeken op praktische, fysieke mogelijkheid in grote lijnen, te zien of dit het beste is voor mezelf en/als andere betrokkenen in en als leven (en hiermee het beste voor leven algemeen), vervolgens te zien hoe ik stap voor stap de fysieke, praktische mogelijkheid in werkelijkheid kan brengen zonder vast te houden aan details en open te staan voor bijsturen wanneer nodig, waarin ik me realiseer dat ik mezelf kan sturen in wat het beste is en dit wandelen iedere dag opnieuw, echter wat een ander doet heb ik uiteindelijk niet in de hand behalve dat ik er alles aan kan doen om te leven als voorbeeld van wat ik zou willen bereiken als wat het beste is.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen als en wanneer ik bemerk dat ik in een reactie van ontevredenheid/teleurstelling ga en te zien wat maakt dat ik reageer en welke verwachting hier een rol speelt die zogezegd niet wordt ‘vervuld’ als ervaring binnenin mij, om vervolgens mezelf te vergeven voor de energetische ervaringen die opkomen gerelateerd aan de verwachting en te zien zien hoe ik mezelf uit kan drukken in en als een levende vertaling/herdefinitie van hetgeen ik in eerste instantie verwachtte van een ander, zodat ik leer geven wat ik zou willen ontvangen in plaats van te willen ontvangen om mezelf te vervullen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf het middelpunt van belangstelling te maken door te stoppen met deelname in gedachten en/als afbeeldingen en opvolgende emoties en gevoelens, door het toepassen van zelfvergevingen waarin ik verantwoordelijkheid neem voor de deelname in gedachten, gevoelens en emoties en door uiteindelijk, mezelf te corrigeren en trainen tot in fysieke deelname en expressie in eenheid en gelijkheid in de actuele werkelijkheid en zo steeds opnieuw te zien hoe mezelf te sturen en deel te nemen in samenwerking en uitwisseling tot dat dit een natuurlijke uitdrukking wordt van wie ik ben.

Ik stel mezelf ten doel de frictie (die voortkomt uit ongelijkheid) binnenin mezelf steeds kleiner te maken door mezelf te realiseren dat dit een proces is waarin ik vergissingen zal maken en waarin ik mezelf vergeef en corrigeer waar nodig.

Ik stel mezelf ten doel ‘dat wat het beste is voor al het leven’ het middelpunt van belangstelling te maken in en als mezelf, in en als de dagelijkse toepassing van zelfvergeving, zelfcorrectie en het leven hiervan in de fysieke werkelijkheid, in en als de realisatie dat als iets het beste is voor al het leven, ikzelf in en als leven hier ook onderdeel van ben en dus in deelneem, als enige werkelijke en blijvende oplossing voor een leven in vrede op aarde.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te zijn van de neiging tot moraliteit ‘als wat het beste is/zou zijn’ en dit niet te verwarren met zelfexpressie in eenheid en gelijkheid.

Interessting Read: Morality Character

—————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

september 24, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 646 – Verhaallijnen in mijn hoofd

In mijn tiener- en puberjaren heb ik veelvuldig deelgenomen in mijn geest in hele verhaallijnen die ik van tevoren projecteerde van gebeurtenissen die te wachten stonden en hoe dit zou gaan verlopen. Bijvoorbeeld, een eindexamenfeest. Ik kon hier van tevoren heel druk mee zijn in mijn gedachten, bedenken welke kleren ik zou aantrekken, hoe geweldig ik me zou voelen als ik eenmaal klaar was met school, met welke mensen ik dit zou vieren en vaak waren hier dan specifiek mensen bij betrokken met wie ik dan graag op dat moment om wilde gaan. Ik had vrij drukbezette dagen maar ik herinner me dat ik er echt naar uitkeek om naar bed te kunnen als ik klaar was met alle bezigheden en dan mijn gedachten ‘de vrije loop te laten’.

Als ik hier nu op terugkijk, zie ik sowieso dat dit een patroon is waarin ik volledig in gedachten, in de geest heb geloofd alsof het ‘oké’ en normaal is om hier op deze manier in deel te nemen en ook alsof het van enige ‘positieve’ invloed zou zijn op de gebeurtenis zelf als dat het dan ook op deze manier zou plaatsvinden.

De manier van kleden bijvoorbeeld, die had ik in de hand, dus die vond min of meer plaats (zo)als ik dat wilde (dit betrof geen dure nieuwe outfit maar kleren bij elkaar gecombineerd die ik leuk of mooi of stoer vond). Echter mijn ervaring van de gebeurtenis op het moment zelf, was over het algemeen heel anders dan vooraf in mijn verbeelding. Dus ja, ik zag er uiterlijk uit zoals ik me had voorgesteld, echter innerlijk ervoer ik me absoluut verschillend en vaak bevatte zo’n gebeurtenis een teleurstellende ervaring binnenin mezelf, het liep niet zoals ik me had voorgesteld.

Hierin vraag ik me af of ik niet juist door deze deelname vooraf in verbeeldingen/projecties en gedachten, mede gemaakt hebben dat hoe ik me ervaar van binnen, afhankelijk is geworden van met wie ik ben en hoe de gebeurtenis verloopt oftewel, dat ik mijn innerlijke ervaring afhankelijk heb gemaakt van mijn uiterlijke wereld.

Dit is iets wat ik wil veranderen in mezelf. Ik wil zelf richting geven aan hoe ik me ervaar, onafhankelijk van met wie ik ben of wat de omstandigheden zijn. Hiermee bedoel ik niet dat ik me altijd maar ‘goed’ moet voelen ook in barre omstandigheden, maar meer dat ik mezelf stabiliseer in iedere situatie, onafhankelijk van met wie ik ben en wat ik doe en dat ik me hierin leer uit te drukken, onafhankelijk van de anderen en de omgeving, echter wel in overweging van de omstandigheden en de omgeving, dus zonder onnodig conflict te veroorzaken alleen omdat ik me uit zou willen drukken.

Het deelnemen in gedachten en afbeeldingen/projecties van tevoren stop ik al sinds langere tijd in mezelf zodra ik opmerk dat ik dit doe. Echter ik heb de verbinding met hoe ik dit vroeger geleefd heb nog niet nader onderzocht. In het volgende blog begin ik met zelfvergevingen op de ervaringen binnenin mij in situaties waarin ik mijn innerlijke ervaringen, afhankelijk heb gemaakt van uiterlijke omstandigheden en mensen buiten mij. Op deze manier open ik de verouderde constructie en verwijder ik de ervaringen die ik in mezelf gecreëerd heb in verbeeldingen en gedachten, in relatie tot gebeurtenissen waar ik zogenaamd naar uitkijk en creëer ik ruimte om mezelf hierin te veranderen en meer aanwezig te zijn in het moment in wat daadwerkelijk en fysiek plaatsvindt.

self Image and Imagination

——————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

mei 18, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 612 – Niet meer ervan maken dan het is

Day 481: Energy and Illusion – Part 1

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meer te maken van hetgeen ik waarneem binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets mooier te maken dan het is en mezelf hierin te verwijderen van mijn aanwezigheid in en als mijn fysiek en van de realiteit waarin ik leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een verschuiving in het gebied van de zonnevlecht te bewerkstelligen door in en als de geest een subtiele vermeerdering te maken van hetgeen hier aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest mooier te maken dan het is en er vervolgens aan vast te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest moeilijker te maken dan het is en er vervolgens tegenop te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest erger te maken dan het is en er vervolgens angst voor te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest aannemelijker te maken dan het is en het vervolgens aan te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb subtiel mezelf te verwijderen van mijn fysieke werkelijkheid en zo mezelf weg te houden bij mijn eigen gronding en stevigheid als aanwezigheid en standvastigheid in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vaag te maken door mezelf weg te houden.

Als en wanneer ik een subtiele verschuiving bemerk in het gebied van de zonnevlecht binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik weg beweeg en mezelf vermeerder in en als een ervaring in en als de geest, binnenin mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de aanwezigheid in en als mijn fysiek en de energetische vermeerdering als aanhangsel, als ervaring te vergeven en zo vrij te geven. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de standvastigheid van de realiteit en fysieke aanwezigheid en van hieruit te (leren) bewegen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf richting te geven ten aanzien van hetgeen me afleidt door te ademen in de energetische ervaringen en mezelf duidelijk en gegrond uit te spreken zodra dit mogelijk is en als dit nog niet mogelijk is, mezelf de tijd te geven en de tijd te nemen hiervoor en tot dan stil te zijn en/of mee te delen dat ik erop terugkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een gevoel en ervaring alsof iets vanzelf gaat, een weerstand te creëren tegen hetgeen niet vanzelf gaat in en als een gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik daar moet wezen waar het zogenaamd makkelijk en vanzelf gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het gemak betekent dat het een programmering is in en als de geest als iets dat ik of heb meegekregen/gekopieerd of als iets dat ik mezelf al van vroeg af aan geleerd heb waardoor het eenvoudig lijkt/is geworden – eenvoudig als iets wat ik zonder weerstand oppak.

Ik realiseer me dat ik hiertoe niet of niet volledig in gewaarzijn besloten heb en dus, heb ik gemist en niet geleerd hoe iets te leven vanuit een beslissing vanuit mezelf, in en als overweging van alle aspecten als leven. Iets leren neemt altijd tijd en inspanning in, echter er hoeven geen vervelende ervaringen aan gekoppeld te worden – het is immers een fysiek leren of fysiek integreren – en als die vervelende ervaringen wel opkomen, dan weet ik dat ik me in een ervaring vanuit het verleden bevind die ik ergens aan iets fysieks gekoppeld heb wat opnieuw geactiveerd wordt. Hierin stel ik mezelf ten doel hetgeen geactiveerd wordt als ‘vervelende’ ervaring, te vergeven en los te koppelen van de fysieke bezigheid/aanwezigheid/situatie zodat ik mezelf, een ander en de situatie hierin kan zien zoals het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb frustraties te hebben gebouwd om hetgeen ik in eerste instantie als meerwaarde gekoppeld heb in en als de geest waarin ik mezelf vervolgens belemmerd heb in en als fysieke aanwezigheid.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen en/of neigen deel te nemen in een ervaring van frustratie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik gefrustreerd reageer op een belemmering die ik zelf in eerste instantie als meerwaarde heb aangenomen. Ik realiseer me dat ik met frustratie niets oplos maar juist vastzet. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te frustreren en mezelf te vergeven voor hetgeen ik mezelf in belemmerd heb en voor de frustratie die ik hierop als reactie heb opgebouwd in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben belemmerd door gefrustreerd te reageren op een meerwaarde die ik in en als mezelf (in en als de geest) heb opgebouwd en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te reageren op mezelf in en als de geest, in plaats van mezelf in en als de geest, in en als reactie als ondersteuning te gebruiken om te zien waar(van) ik me heb afgescheiden en vervolgens mezelf hierin te vergeven en zo verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in de reactie/ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb excuses te verzinnen waarom ik die meerwaarde wilde bemachtigen, in plaats van direct te zien in hetgeen ik gedaan heb en van hieruit mezelf te vergeven en corrigeren zonder het ‘goed’ te praten in mezelf en het zo eigenlijk te proberen te ‘verminderen’ in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen om de meerwaarde die ik zelf heb opgebouwd, te verminderen met behulp van excuses.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een excuus om te proberen om een meerwaarde als energetische ervaring in mezelf te verminderen/te proberen het ‘minder erg te maken’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat dit een patroon is dat ik gekopieerd heb tijdens de opvoeding waarin de gedetailleerde zaken werden afgedaan als niet belangrijk en niet van invloed en ook al ervoer ik dat dit niet klopte, ik heb het wel degelijk gekopieerd en er zelf(s) frustratie omheen gebouwd. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het verzinnen van excuses om iets minder erg te doen lijken en in plaats hiervan mezelf direct te vergeven en van hieruit, corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten en/of hopen dat na een inzicht als realisatie, alles verder vanzelf zal gaan en als dit niet zo is, teleurstelling te ervaren binnenin mezelf en het op te geven.

Als en wanneer ik neig tot deelnemen in een verwachting en/of hoop dat na een inzicht alles vanzelf zal gaan, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat een inzicht hier is om geleefd te worden en te worden toegepast en onderdeel uitmaakt van een groot geheel dat in elkaar haakt. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in verwachting en/of hoop en het inzicht toe te passen in de fysieke realiteit en in te passen in het gehele fysieke leven en door te gaan met het ontwarren van de in elkaar gehaakte geestbewustzijnsstructuren die ik al dan niet fysiek gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering en hetgeen dat niet voldoet aan deze ervaring, als minder te ervaren en hier vervolgens ook geen plezier in te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen of diegene niet voldoet aan mijn ervaring in en als een voorprogrammering die ik als ‘ultiem’ heb bestempeld – wat zoveel betekent dat ik geen weerstand ervaar en dus volledige acceptatie – ‘de schuld’ te geven van het uitblijven van mijn ervaring van acceptatie en mezelf hierin te ontkrachten doordat ik mijn verantwoordelijkheid om er iets aan te veranderen wegleg in en als ‘de schuld’ bij een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het verlangen naar een voorprogrammering als slecht te ervaren, in plaats van hetgeen ik naar verlang hierin, te herdefiniëren en vervolgens te integreren als een fysieke expressie om te leven met en als hetgeen hier is.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in een verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering als ervaring van volledige acceptatie. Ik stel mezelf ten doel adem voor adem, te omarmen wat hier is in en als mezelf met behulp van de toepassing van zelfvergeving en zo verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring als afscheiding binnenin mezelf, in en als zelfexpressie en vanuit hier te zien hoe dit te corrigeren en leven en uit te drukken als een expressie die het beste is voor al het leven en leven in overweging neemt en dit vervolgens toe te passen in fysieke realiteit en bij te stellen totdat de ervaringen van zowel verlangen als weerstand afnemen en verdwijnen als fysiek bewijs voor mezelf dat ik de afscheiding heb gestopt en vergeven binnenin mezelf oftewel heb opgelost, als oplossing voor het stoppen van hetgeen ik ervaar.

Ik stel mezelf ten doel om vrede te maken met de weerstand die ik ervaar.

(Deze geschreven zelfvergevingen heb ik gedurende de dag aangevuld en afgewisseld met het in klank brengen/uitspreken van zelfvergevingen)

DAY 8: How do we Create/Manifest ‘Who we Are’?

What is the Dove’s perspective on peace?

——————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

maart 30, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 597 – De creatie van mijn eigen angst

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als een ander geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de ‘pijn’ in en als gedachten, gevoelens en emoties, dit mij belemmert om dit wel te doen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit juist het punt betreft waar de ervaring van pijn vandaan komt, vanuit herinneringen als interpretaties van het leven met iemand die in mijn ogen geen verantwoordelijkheid neemt/wil nemen en ikzelf die mij hieraan aanpast en ook geen verantwoordelijkheid neemt en mijzelf hierin dus ‘pijn’ doe omdat ik me afscheid van en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf pijn te doen door me af te scheiden van en als mezelf in gedachten, gevoelens en emoties als reactie en vanuit interpretatie in en als de geest, op de fysieke werkelijkheid om me heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me aan te passen in en als de geest aan hetgeen ik waarneem als dat een ander buiten mij doet, als de ‘easy way out’ waarin ogenschijnlijk geen conflict ontstaat, waardoor en waarin ik het conflict binnenin mezelf manifesteer, in en als mijn eigen fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conflict in en als mijn eigen fysiek te manifesteren door aanpassing in en als de geest in een ontwijken van eventueel conflict als confrontatie met en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me bezig te houden in de geest met futiliteiten die niet werkelijk het praktische leven beïnvloeden en zo conflict te creëren buiten mezelf als reflectie van het conflict binnenin mezelf, in plaats van het conflict binnenin mezelf onder ogen te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten manipuleren door mijn reactie op (mijn interpretatie van) het gedrag van een ander en hierin angst voor verlies te ervaren/creëren, en zo keer op keer dezelfde situatie te manifesteren waarin ik deze angst voor verlies ervaar, waardoor ik een situatie niet durf aan te gaan, uit angst voor deze ervaring van verlies die ik blijf creëren waardoor ik in een risicovolle situatie terecht kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk door mijn eigen creatie van angst voor verlies, mijn eigen angst/risico te creëren en zo angst te ervaren voor mijn eigen creatie als risico die ik dan ook creëer door een soortgelijke situatie te manifesteren waarin ik deze angst her beleef en zo, blijf ik rondtollen in mijn eigen geest en blijf ik consequenties opruimen die ik creëer en waar een ander een rol in speelt waarop ik deze angst projecteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijzelf en een ander dus te dwingen in ‘rollen’ in en als de geest, in en als reactie.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een boosheid, voortkomend uit angst voor verlies voor mijn eigen creatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me op deze manier verantwoordelijk maak voor de gecreëerde situatie en hierin de reactie van een ander, doordat ik een rol uitspeel in en als reactie en hierin, een ander in een rol duw/uitlok in en als reactie. Ik stel mezelf ten doel, mijn rol, mijn reactie in en als mezelf te stoppen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn rol (in en als gedachten, gevoelens en emoties) en zo, het hele toneelstuk te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik – als ik mijn deelname in reactie in geactiveerde gedachten, gevoelens en emoties stop in en als mezelf – hierin verantwoordelijkheid neem ‘voor een ander’ waartegen ik me verzet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier verantwoordelijkheid neem voor mijn aandeel, mijn rol in en als de geest en zo verandert het hele toneelstuk als interactie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten en wachten – verzetten dus eigenlijk want niet meewerken is tegenwerken – totdat een ander verantwoordelijkheid neemt voor zijn/haar rol, terwijl ik ten eerste een aandeel heb in de creatie van het toneelstuk en dus de hele rol min of meer kan voorkomen doordat ik het toneelstuk voorkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren het toneelstuk te voorkomen en zo te weigeren om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in dit toneelstuk en dit wel te verwachten van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander iets doet wat ik zelf niet doe/wil doen en de ander te gaan pushen en ‘wijzen’ op de verantwoordelijkheid, in plaats van zelf en eerst verantwoordelijkheid te nemen voor en als mezelf en mijn ‘rol’ in en als de geest in een toneelstuk.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van angst voor verlies, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik ergens geen verantwoordelijkheid voor neem/heb genomen in en als mezelf waardoor en waarbinnen ik een situatie instap, in en als een uitgangspunt van angst voor verlies. Ik realiseer me dat ik dit doe omdat ik niet helder heb hoe ik mezelf hierin verbonden heb in en als de geest en dus heb ik de situatie nodig als consequentie in en als het fysiek, om mezelf te zien en mezelf te vergeven en corrigeren binnen de situatie en zo stapje voor stapje de consequentie te stoppen en op te staan in en als mijn uiterste potentieel, mijn beste kunnen binnen de situatie. Ik stel mezelf ten doel, mezelf onder ogen te zien binnen een fysieke situatie waarin ik me bevind en mezelf te vergeven en corrigeren binnen de situatie en van hieruit voort te bewegen en communiceren. Ik stel mezelf ten doel om de situatie waarin ik me bevind, te gebruiken om op te staan in en als mezelf en deelname in angst te stoppen. Ik stel mezelf ten doel om – in plaats van weg te lopen en/of in plaats van een situatie te stoppen – adem voor adem, stapje voor stapje met behulp van de toepassing van het spreken en schrijven van zelfvergeving en zelfcorrectie, mijn uitgangspunt te veranderen binnen de huidige situatie, wandelend van angst voor mezelf in en als de geest – in deelname in gedachten gevoelens en emoties – naar leven in en als het fysiek, in verantwoordelijkheid voor en als mezelf tot in eenheid en gelijkheid

Fear of Conflict – Quantum Systemization – Part 60

Self-Image and Fear of Others

Relationship Success Support: Loneliness & Fear of Being Alone

————————————————————————————————————————-

maart 2, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 588 – Wanneer is een passend moment om iets te bespreken?

Ik heb er moeite mee om te wachten met iets te bespreken met mijn partner tot een moment dat ik zie dat hij er ook rust/ruimte voor heeft om te luisteren. Ik neig er naar om het direct te willen en ook gaan bespreken op het moment dat het punt me duidelijk wordt en zo ben ik hierin zelf nog in reactie en wil ik het ‘zo snel mogelijk’ bespreken, wat eigenlijk geen bespreken is maar een ‘uitpraten’ waarin ik een verwachting heb van de ander. Hier reageert hij natuurlijk op, obvious. Waar ik vervolgens weer op reageer en hierin wordt het punt van eigenbelang in beiden versterkt. Wat ik hierin eigenlijk doe, is het punt van eigenbelang dat ik al langer zie op de achtergrond, onderdrukt of verstopt aanwezig zeg maar, vergroten, aan de oppervlakte halen en aangezien ik nog reageer, is het uiteindelijk het punt waarop ik reageer en het punt van en als reactie in mezelf uitvergroten zodat ik zie wat ik dien te vergeven en veranderen.

De vraag hierin voor mezelf is of het anders verloopt als ik wacht met bespreken.

In het vroegtijdig bespreken probeer ik de pijn die ik in mezelf ervaar ten aanzien van een punt in eigenbelang, te ontlopen en zo creëer ik frictie. Echter, is dit eigenlijk niet precies hoe ik het punt in eerste instantie gemanifesteerd heb? Door een spreken in reactie, hierin reactie als weerstand te zien gebeuren en vervolgens conclusies te trekken en oordelen te vestigen binnenin mezelf, in de woorden ‘zie je wel’, ik heb gelijk, de ander doet dit en dat en wil hierin niet veranderen’.

Het is inderdaad zo dat een ander ‘dit en dat doet’, echter het is een momentopname en het ‘de ander wil niet veranderen’ is opgebouwd in en als herinnering zonder hierin de ander in overweging te nemen en te benaderen op een passend moment. Een passend moment zou een moment zijn waarin ik niet langer in reactie ben en eerst mijn reacties in en als mezelf heb vergeven.

Op deze manier houd ik ‘de angst dat een ander niet wil veranderen’ in en als een gedachte, in stand, binnenin mezelf en zo ook buiten mezelf want ik geef de ander geen beslissingsruimte om te willen veranderen. Ik heb er afgelopen weekend een heel weekend over gedaan om een punt in communicatie te brengen en zondag einde van de ochtend kon ik komen tot communicatie van het volledige punt. Echter toen ik zaterdagochtend het punt aan de oppervlakte zag komen, buiten mezelf en binnenin mezelf, vroeg ik me af of ik het punt niet beter geheel op zondag kon bespreken op het moment dat we even tijd nemen om de komende week door te spreken. Ik heb echter niet de beslissing genomen om het binnenin me te houden en zelf uit te werken en zo ben ik begonnen met het benoemen van het punt dat ik waarnam buiten mij en pas zondagochtend kwam ik tot het uitschrijven van het punt binnenin mij en werd me duidelijk wat er in mij verscholen zat als punt van angst/weerstand/eigenbelang (met als kanttekening dat ik zaterdag de hele dag buitenshuis aan het werk was).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om niet het zelfvertrouwen te hebben om het punt geheel binnenin en als mezelf te transcenderen alvorens het te bespreken met mijn partner, in en als een ervaring dat ik ‘het zo oneerlijk vind’ om dit te doen aangezien hij in mijn ogen, een punt van/in ongelijkheid leeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden om zelf eerst het gehele punt door te wandelen als reactie van mezelf op een punt van ongelijkheid buiten mij, waarin ik de oneerlijkheid koppel aan de gedachte ‘dat hij het in eerste instantie leeft’ in en als de aanname dat als hij dit niet zo zou leven, ik ‘ook geen reactie zou (hoeven) hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen reactie zou hoeven hebben als een ander buiten mij, in dit geval mijn partner, in gelijkheid zou leven en zo, mijn beslissing tot het leven van eenheid en gelijkheid in en als mezelf, afhankelijk te maken van wat mijn partner als een ander buiten mij, wel of niet leeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hierin dus in afhankelijkheid te zijn van mijn partner en dus is het aan mij om in en als mezelf te zien waarin ik verkeer in een punt van eigenbelang in afhankelijkheid van wat mijn partner wel of niet doet (als hetgeen ik zondag toe kwam om uit te schrijven in en als de toepassing van zelfvergeving).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een punt van eigenbelang waaraan ik vasthoud, te proberen te ontlopen door te proberen mijn partner te corrigeren in wat hij laat zien als zijn punt van eigenbelang en als hij vervolgens dit punt zelf niet wil zien op het moment dat ik het naar voren breng, te reageren hierop en door te duwen, zonder het punt van eigenbelang waaraan ikzelf vasthoud, in te zien en zelf te vergeven zodat ik de correctie hiervan kan (gaan) leven naar mijn partner toe en mijn communicatie hierin helder wordt in en als een delen van een toepassing die het beste is voor alles en iedereen, zonder dwang of aanzet naar hem toe in wat hij wel of niet moet veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren dat ik altijd mezelf kan veranderen ten aanzien van mijn partner aangezien hoe ik sta, ik zelf opgebouwd heb en/of heb toegestaan om op te bouwen binnenin mezelf, in en als gedachten als oordelen als angsten en dat als ik sta als wat het beste is en ik onvoorwaardelijk bereid ben om te zien waar ik dit niet doe, waartoe ik zelf de avond ervoor opnieuw de beslissing heb genomen, het niet nodig is om zoveel weerstand te creëren in mijn leefwereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet zo eenvoudig te vinden om de beslissing tot het onvoorwaardelijk leven van wat het beste is, ook daadwerkelijk in ieder moment praktisch toe te passen aangezien er te pas en te onpas weerstanden als gedachten als oordelen als angsten opkomen binnenin mezelf waarin het nodig is dat ik mezelf richting geef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mijn partner als de ander buiten mij, te verwachten dat hij zonder weerstanden luistert naar een punt van zelfverandering/zelfverbetering terwijl ik zelf tijd neem/nodig heb/nodig denk te hebben om de weerstand door te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nog niet in staat/ter wille te zijn tot het direct omzetten van een weerstand in en als het behoud van mezelf in eigenbelang, in en als de geest tot het leven en toepassen van wat het beste is voor al het leven, beginnende bij alle betrokkenen in mijn leefomgeving, inclusief mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet ter wille te zijn om direct te leven wat het beste is ook voor mijzelf als leven in en als het fysiek en toch eerst de weerstand te manifesteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en de weerstand te veroordelen voor het bestaan hierin en in en als dit oordeel, de weerstand te vergroten en belichamen doordat ik erop reageer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weerstand te vergroten en belichamen in en als reactie op de weerstand/het punt van eigenbelang, in en als een oordeel hiervan, in en als een uitgangspunt van angst voor verlies van een onderliggende ervaring waaraan ik vasthoud/waarmee ik me vervul.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te vervullen met een ervaring en vervolgens een angst als gedachte als oordeel te creëren om deze ervaring los te laten/zelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een oordeel te hebben op het loslaten van bepaalde ervaringen waarin ik mezelf bepaald heb als wie ik ben en hierin het loslaten bepaald heb als ‘dat nooit’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren om een commitment te maken om het punt van reactie binnenin mij op een punt van eigenbelang buiten mij, direct en geheel naar mezelf terug te halen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren alvorens het punt van eigenbelang in communicatie te brengen met hierbij een inzicht en oplossing tot wat het beste is, waarin de ander/mijn partner een beslissingsvrijheid zal ervaren om hierin te veranderen aangezien mijn bestaan niet afhankelijk is van zijn verandering en/of van het tijdstip van zijn verandering en het dus alleen zijn beslissing is om iets wel of niet en zoja, wanneer in te zien en toe te passen zonder dat er een reactie als weerstand aanwezig hoeft te zijn op een druk als dwang van afhankelijkheid van mijn bestaan in en als de geest, in en als een punt van eigenbelang.

Als en wanneer ik het op voel borrelen in mezelf als dat ik een punt ‘zo snel mogelijk wil bespreken’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als er iets opborrelt, ik mezelf laat leiden door hetgeen er borrelt binnenin mij – waarin ik me nu realiseer dat dit borrelen, het fermentatieproces is als in gisting als in het artikel van Candida and Self abuse waar ik twee blogs over geschreven heb – in fermentatie, dus in een gistingsproces wat zich door de tijd heen gemanifesteerd heeft, anders zou het niet gaan borrelen of gisten, en dus leidt ik mezelf niet in hetgeen ik wil bespreken maar wordt ik geleid door een herinnering als hoe ik iets heb opgeslagen binnenin mij in en als iets wat mijzelf in en als eigenbelang in het hebben van een ervaring, onderbouwt.

Ik stel mezelf ten doel het punt dat ik zo snel mogelijk wil bespreken, terug naar zelf te halen en te zien waarom ik zo graag wil dat mijn partner hierin verandert en zo te zien welk voordeel dit voor mij inhoudt waarin ik mezelf in een punt van eigenbelang in stand kan houden.

Ik stel mezelf ten doel het punt dat ik zie als hetgeen ik in stand wil houden in eigenbelang en waarin ik een pijnlijke ervaring van verongelijking/ongelijkheid wil ontlopen, uit te schrijven en te vergeven in en als mezelf en van hieruit te communiceren met mijn partner/met een ander op een passend tijdstip wanneer we beiden bereid zijn om iets te bespreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben dat mijn partner mij onderdrukt als hij niet wil luisteren en ik mijn punt niet kan uitspreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren en het dus te veroordelen van en als mezelf, in en als een gedachte om mijn punt uit te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zeur als ik een punt uitspreek en mezelf hierin, in en als deelname en geloof in een gedachte, af te leiden van het uitspreken van iets dat het beste is voor en als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan zeuren in en als reactie op een reactie van mijn partner op iets in mijzelf in ongelijkheid en zo, de ander gelijk te geven en zo, als reactie op mezelf in reactie, zelf gelijk te willen hebben/mijn gelijk te willen halen door het punt door te duwen en mezelf en/als de ander hierin te onderdrukken/onder druk te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als ongelijkheid te manifesteren in en als een doorduwen van een punt in en als een uitgangspunt van ‘gelijk hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik altijd gelijk heb als ik een punt uitspreek als wat het beste is waarin ik mezelf als uitgangspunt over het hoofd zie en zolang ik besta in ongelijkheid ten aanzien van een dimensie in wat ik benoem en/of ten aanzien van diegene naar wie ik het benoem, zal het de ongelijkheid zijn die ik manifesteer en teweeg breng met en in mijn bewoordingen en dus niet hetgeen dat het beste is en van hieruit zal iemand zich gaan verdedigen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gelijk te willen hebben omdat ik besta in en als ongelijkheid ten aanzien van een dimensie/aspect in wat ik uitspreek/leef.

Als en wanneer ik mezelf zie bestaan in een ervaring van gelijk willen hebben, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik ergens ongelijk sta, aan mezelf in hetgeen ik uitspreek en/of aan diegene met wie ik spreek.

Ik realiseer me dat zolang ik in ongelijkheid besta oftewel, als ik niet volledig leef wat ik spreek en dus spreek als wat ik leef, ik ongelijkheid manifesteer en zo mijn eigen frustratie creëer als reactie op de reactie van een ander op hetgeen ik uitspreek in ongelijkheid.

Ik realiseer me dat in deze, ik dus degene ben die aan het beginpunt staat van de creatie van verongelijking/ongelijkheid binnenin mij en niet mijn partner/de ander aangezien ik spreek in en als een uitgangspunt van ongelijkheid, geactiveerd door een verlangen in mezelf als belang voor mijn eigen (dus eigenbelang) welke ik verstoord zie worden door een handeling/houding/uitspraak van een ander waarin me duidelijk wordt dat het verlangen niet vervuld zal worden op een manier die een bepaalde ervaring in stand houd binnenin mezelf, in en als eigenbelang en dus, ga ik zelf in de verdediging, van dit verlangen in eigenbelang en van hieruit, ga ik de ander aanvallen waarin de ander zich uiteindelijk zal gaan verdedigen als ik blijf doorduwen.

Ik realiseer me dat de penetratie in en als de geest nogal doordringend en volhardend is.

Ik stel mezelf ten doel mijn volhardendheid en neiging tot doordringen en doorduwen, te gebruiken om in en als mezelf te zien totdat ik duidelijkheid en begrip heb over de oorsprong van mijn ervaring van verongelijking en gedrag in ongelijkheid in en als de toepassing van zelfvergeving.

Ik stel mezelf ten doel om zelf door weerstanden heen te duwen tot het leven van de realisatie in en als verandering van mezelf ten aanzien van het punt in eigenbelang en mezelf te ondersteunen in de toepassing van het schrijven en spreken van zelfvergevingen, daar waar ik moeite heb om gedachten als angsten als oordelen los te laten in realiteit.

Ik stel mezelf ten doel het geluid van mijn eigen stem te gebruiken ter ondersteuning en als gereedschap in en als het spreken van zelfvergevingen en zelfcorrigerende uitspraken in en als een duwen door weerstanden heen.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van angst dat een ander niet wil veranderen en/of dat de situatie niet verandert, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mijn focus richt op iets of iemand buiten mij die ik wil aanzetten tot verandering, in plaats van in en als mezelf te zien waar ik vasthoud aan (geloof in) een oordeel als gedachte als angst in/als zelflimitatie gerelateerd aan woorden als ‘dat nooit’.

Ik realiseer me dat ik mezelf ten alle tijden kan vergeven en veranderen door te zien hoe ik een angst als oordeel in en als (geloof in bepaalde) gedachten heb opgebouwd waarin ik vasthoud aan een punt van eigenbelang als bepaalde ervaring ter vervulling van mezelf in en als de geest in energie.

Ik realiseer me dat als het praktische punt van ontmoeten en delen nog steeds kan plaatsvinden, los van of mijn partner iets wel of niet toepast en alleen mijn eigen ervaring hierin verandert, het allereerst aan mezelf is om mezelf te vergeven in het vasthouden aan een bepaalde ervaring en van hieruit mezelf te corrigeren en zelf te veranderen, de verandering te wandelen en toe te passen in de ontmoeting en het delen zodat ik een levend voorbeeld ben van waaruit ik een ander/mijn partner iets kan aanreiken/laten zien ter zelfverandering.

Ik stel mezelf ten doel de zelflimiterende gedachten als oordelen te vinden binnenin mezelf met hierin de ervaring van angst voor verlies van een bepaalde (vervullende) ervaring en mezelf hierin te vergeven en corrigeren, te zien wat de best mogelijke en meest praktische oplossing is om elkaar te ontmoeten en te delen op een passend tijdstip zonder onnodig frictie te veroorzaken en indien nodig, van hieruit een punt ter sprake te brengen ter zelfverandering.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik toch vroegtijdig spreek en frictie creëer, mezelf te ondersteunen en alsnog te duwen door weerstanden heen, niet op te geven en door te gaan met het spreken en schrijven van zelfvergeving op wat aan de oppervlakte komt totdat het gehele punt duidelijk, vergeven en besproken is.

Interessante punten die opkomen voor nader zelfonderzoek zijn het ‘onder druk zetten’ van mezelf en een oordeel op iets ‘uitleven’ in de fysieke realiteit om een punt zichtbaar te maken.

In theorie zeg ik ja, het is mogelijk om het punt op een later tijdstip te bespreken. In de praktijk is de toepassing een ander verhaal en spelen herinneringen als opgebouwde ervaringen mee die er er vaak voor zorgen dat ik het anders aanpak en de fysieke realiteit ‘nodig heb’ om iets duidelijk zichtbaar te krijgen en hierin is het aan mezelf om steeds bij te stellen tot in begrip en vergeving van mezelf en van hieruit, in geduld naar een ander als partner op deze reis naar leven, in en als een uitgangspunt van zelfoprechtheid dus zonder onnodig een ander te ‘gebruiken’ ten behoeve van iets duidelijk maken in/aan mezelf.

————————————————————————————————————————————

oktober 29, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 548 – Hoe beïnvloedt participatie in een gedachte mijn gedrag?

Een punt dat ik al eerder heb beschreven ter zelfcorrectie op werk – het kwam wederom naar boven dus hier een vervolg/specificatie ter zelfcorrectie van wat nog is ‘blijven liggen’ oftewel waarin ik nog ben blijven liggen in en als mezelf, in en als de geest in eigenbelang in plaats van mezelf richting te geven als wat het beste is voor alle betrokkenen.

Terug op mijn oude werkplek. Het is een dag met veel klantenbezoek, meer dan gemiddeld. Ik heb mezelf getraind om voor iedere klant tijd te nemen en deze aardig te woord te staan en in de 4 maanden op een andere werkplek, heb ik mezelf fysiek getraind om door te werken en niet teveel tijd ‘voor mezelf’ nodig te hebben of me ‘verbolgen’ te voelen als dit niet lukt. Dit is erg prettig en stabiel in en als mezelf en tevens effectief ten aanzien van de werkzaamheden.

Echter bij de laatste twee klanten stond ik mezelf toe om ongeduld in mezelf te ervaren en hierin kortaf te worden naar de klanten toe. Dit kwam eigenlijk door 2 gedachten die neerkomen op het volgende:

Op de oude werkplek kan ik ‘gewoon’ op tijd naar huis en hoef ik niet heel lang door te werken.

Ik heb na werk met iemand afgesproken en dus heb ik het recht om op tijd naar huis te gaan.

De grap is ook dat het niet effectiever wordt als ik ongeduld ervaar in mezelf en hierin minder toeschietelijk ben naar de klanten toe – het lijkt er zelfs op dat hierdoor de klanten meer aandacht gaan vragen doordat ik vanuit mezelf niet de tijd neem om direct en geheel duidelijk te zijn. Tevens blijf ik na afloop bezig met het gesprek in mijn hoofd en zo ben ik ook hier nog eens ‘langer bezig’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb te denken dat ik op mijn oude werkplek gewoon op tijd naar huis kan en ik niet heel lang hoef door te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb ongeduld te ervaren als blijkt dat ik niet ‘gewoon’ op tijd naar huis kan en langer moet doorwerken om de zaken af te ronden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb mijn ervaring van ongeduld uit te spelen naar 2 klanten toe door kortaf te antwoorden in een poging om ze sneller de deur uit te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb te proberen een klant sneller de deur uit te krijgen door kortaf te antwoorden en te zuchten en steunen in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb te zuchten en steunen in mezelf in en als een gedachte als oordeel dat ik ‘vind’ dat ik op tijd naar huis mag op deze werkplek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan een aanvaard heb met dezelfde verantwoordelijkheid te staan op mijn oude werkplek ten aanzien van de laatste 2 klanten als dat ik deed op de werkplek van de afgelopen 4 maanden.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een gedachte dat ik op de oude werkplek op tijd naar huis kan, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik door te participeren in deze gedachte in mezelf, ik een verwachting in mezelf creëer waaraan ik dan denk te moeten voldoen en als dit niet lukt, ik hieruit volgend een ervaring van ongeduld en verbolgenheid manifesteer in mezelf, waardoor ik denk en geloof het recht te hebben om kortaf te antwoorden naar de klanten toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb te denken het recht te hebben kortaf te antwoorden naar de klanten toe door participatie en geloof in een gedachte in mezelf als dat ik op de oude werkplek ‘gewoon’ op tijd naar huis kan/mag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een recht in mezelf te creëren door participatie in een gedachte in mezelf ten behoeve van mezelf in eigenbelang als dat ik op de oude werkplek gewoon op tijd naar huis kan (terwijl dit voorheen ook niet zo was – ik was vaak langer bezig, ook op deze werkplek).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb dus een gedachte te creëren in en als mezelf die niet eens gebaseerd is op hoe ik zelf werk(te) op deze werkplek, maar op een gegeven van hoe anderen op tijd naar huis gaan op deze werkplek en dat ik dat dus ook mag doen en tevens op het hebben van een afspraak na werktijd waar ik graag heen wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een recht in en als mezelf te baseren op wat een ander doet in op dezelfde werkplek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb te denken dat ik het recht heb om eerder naar huis te gaan omdat ik na werktijd een afspraak heb staan waar ik graag heen wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb angst te ervaren dat als ik een half uur later ben, deze afspraak niet meer doorgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb dus kortaf naar de laatste 2 klanten te antwoorden door participatie in en als een angst dat een afspraak na werk niet doorgaat als ik een half uur later thuis ben dan ik ‘verwacht’ had.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een verwachting te maken in en als mezelf en hierin een angst te manifesteren voor als ik zelf niet aan die verwachting kan voldoen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een angst te ervaren dat een ander weggaat als ik niet een half uur later terug ben van werk dan dat ik zelf verwacht heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb dus een ervaring van angst te manifesteren in mezelf door mijn eigen gecreëerde verwachting en deze vervolgens te projecteren op een ander buiten mij in en als de geest, waarin ik feitelijk mezelf projecteer als hoe ik zelf al ‘weg ben’ in en als de geest.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van angst dat een ander weggaat/niet meer komt als ik een half uur later terug ben van werk dan dat ik zelf verwacht heb, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik zelf de angst creëer door een verwachting te maken in en als mezelf en dat het feitelijk een angst is voor verlies van de ervaring van met die ander zijn op deze avond.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een verwachting te maken van hoe het is om met een ander te zijn na werk, gebaseerd op eerdere ervaringen en hierin angst te ervaren om dit niet opnieuw te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb een ervaring van angst voor verlies te manifesteren in en als mezelf door verwachting van herhaling van een ervaring zoals deze was in en als een herinnering.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als het moment richting te geven en me te focussen op de fysieke, praktische bezigheden op werk en dit af te ronden naar beste kunnen en hier in het moment te zien wat ik nog kan doen en wat ik de volgende werkdag kan oppakken.

Ik sta mezelf niet toe om kortaf te antwoorden naar een klant toe, voortkomend uit een gedachte dat ik op deze werkplek op tijd naar huis kan.

Ik sta mezelf niet toe om kortaf te zijn naar een klant toe, voortkomend uit een gedachte dat ik het recht heb om op tijd naar huis te gaan omdat ik met iemand heb afgesproken.

Ik sta mezelf niet toe kortaf te zijn naar een klant toe, voortkomend uit een gedachte dat een ander ook op tijd naar huis gaat op deze werkplek.

Ik stel mezelf ten doel tijd te hebben voor iedere klant en geheel en duidelijke uitleg te geven binnen de praktische mogelijkheden van deze werkplek, in en als de realisatie dat dit voor beiden en alle betrokkenen het beste is – voor mij, voor de klant en voor de winkel en dat dit tevens het meest effectief is, ook al lijkt het op het moment niet zo, wat puur komt door een ervaring van ongeduld binnenin mij die ik zelf zo heb opgezet.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de tijd te geven na werk en afspraken ruim te plannen en dit duidelijk te communiceren.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in en als een ervaring van angst voor verlies van een (toekomstige) ervaring gebaseerd op een herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan een aanvaard heb verlangen te creëren in mezelf door vast te houden aan een ervaring in herinnering en deze te projecteren op de toekomst, waardoor ik in het huidige moment onrust creëer in en als mezelf en tevens verwachtingen leg op mezelf en/als de ander op het moment van de afspraak, waarin ik opnieuw onrust en onvrede ervaar als het moment anders is dan in mijn verwachting die voortkomt uit een geprojecteerd herinnering in de toekomst en vervolgens naar het volgende moment ‘uitkijk’ dus verlang om dit moment van onvrede ‘goed te maken’ en mezelf zo gevangen te houden in een ervaring van verlangen, ofwel naar ‘hoe leuk het was’ ofwel in een poging om goed te maken als ‘het niet zo leuk was’.

Ik stel mezelf ten doel te werken met het loslaten/zelfvergeven van de momenten als herinneringen die ik als prettig ervaren heb en zo te stoppen met het creëren van verwachtingen in de toekomst.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen om in het moment aanwezig te zijn en mezelf volledig uit te drukken zodat ik geen verlangen creëer om iets ‘goed te maken’.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven wat ik goed zou willen maken.

Can’t Let Go: Sounding Self Forgiveness – Atlanteans – Part 236

Wie ben ik in gedachten, gevoelens en emoties?

Desteni I Process Lite

————————————————————————————————————

oktober 17, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 544 – Dromen van seks

Droomwoordenboek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van seks te dromen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb langer in bed te blijven liggen als ik wakker word en van seks gedroomd heb om het lekkere gevoel nog even vast te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verlangen naar seks met een man/een naakt mannenlichaam tegen mijn lichaam aan.

Als en wanneer ik wakker word en van seks gedroomd heb, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik geparticipeerd heb in gedachten van verlangen naar seks met een man, naar een naakt mannenlichaam tegen me aan.

Ik realiseer me dat ik de zelfgecreërde ervaring van een naakt mannenlichaam tegen me aan in een droom, voortkomend uit gedachten van verlangen, gebruik om het opstaan uit bed uit te stellen.

Ik realiseer me dat ik gedachten van verlangen en hieruit voortkomende ervaringen, gebruik als excuus om de werkzaamheden waarvoor ik verantwoordelijkheid heb genomen, uit te stellen en/of ‘lichter’ te maken in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel om, als ik wakker word en van seks gedroomd, mezelf vast te houden in en als de adem en met mijn eigen lichaam aanwezig te zijn en de ervaring als ‘het lekkere gevoel’ in te ademen en terug te brengen in en als mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel om als ik wakker word, in en als de adem op te staan en rustig de dag te beginnen, te zien welke ervaringen er in me opkomen en deze in zelfvergeving te zetten en hardop uit te spreken en mezelf voort te bewegen in de fysieke bezigheden en taken waarvoor ik verantwoordelijkheid heb genomen.

Ik stel mezelf ten doel alert te zijn op participatie in gedachten van verlangen door de dag heen en mezelf te stoppen in participatie in gedachten van verlangen, de energie te vergeven die in me aanwezig is en te focussen op mijn eigen fysieke lichaam, in en als de realisatie dat in mijn lichaam, al het leven aanwezig is en dat ik dit mis ieder moment dat ik participeer in gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest, zonder te weten wat leven is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verlangen naar leven en dit te projecteren op een projectie/plaatje van een samenzijn van mijn naakte lichaam tegen een ander naakt lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van het leven in en als mijn eigen fysiek door participatie in projecties en herinneringen in en als de geest en hierin energie te genereren welke ik vervolgens ‘bewaar’ en opsla in mijn fysiek waardoor ik een ervaring van onrust creëer in en als mijn fysiek waarin ik denk iets te missen om vervolgens een ervaring van verlangen te creëren naar iets buiten mijzelf en mijn eigen lichaam en hierin een angst te ervaren om iets te missen, wat niet meer is dan de gedachte dat ik iets mis in en als mezelf, wat ook zo is, namelijk mezelf in en als het leven in en als mijn fysiek, zolang ik deelneem en geloof in projecties als plaatjes als gedachten als herinneringen in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel de taken waarvoor ik verantwoordelijk heb genomen, één voor één op te pakken en rustig uit te voeren, waarin ik me adem voor adem en dag voor dag beweeg en mezelf ondersteun in het uitvoeren van de bezigheden in en als de wetenschap dat ik in staat ben dit te doen zonder me druk te maken.

Ik stel mezelf ten doel mezelf voort te bewegen in nederigheid, waarin ik de eenvoudige, fysieke taken met zorg oppak en uitvoer zonder grootste ervaringen en verwachtingen hieraan gekoppeld.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een plaatje van mezelf met een naakt mannenlichaam tegen me aan, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als deze herinnering, mezelf de adem beneem in en als een gekoppelde energetische ervaring.

Ik realiseer me dat ik mezelf voortbeweeg in en als de geest door de energie die vrijkomt in participatie in en als de ervaring bij het plaatje als herinnering van een naakt mannenlichaam tegen mijn lichaam aan.

Ik realiseer me dat ik vasthoud aan de ervaring gekoppeld aan een herinnering als plaatje van een naakt mannenlichaam tegen me aan waarmee ik seks ga hebben.

Ik realiseer me dat ik dus vasthoud aan de ervaring van ‘seks gaan hebben’ en hieraan een positieve ervaring van ‘verwachting’ te koppelen en hier vervolgens naar toe te leven door mijn dagelijks leven heen, in en als de hoop en verwachting dat dit ooit weer plaats zal vinden.

Ik realiseer me dat ik dus ‘wacht’ in en als een ervaring van verwachting op een moment van samenzijn met een naakt mannenlichaam, waardoor ik afwezig ben in en als mijn eigen fysiek totdat ik aanwezig ben in en als deze geprojecteerde herinnering in de toekomst.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest, hiervan een ‘ultiem’ moment gemaakt te hebben om na te streven als afleiding van de fysieke werkelijkheid en het nemen van zelfverantwoordelijkheid, in en als een ervaring dat alles ‘go(e)d’ is.

Waarom houd ik vast aan precies zo’n moment? Ik vind dat het fijnste wat er is, tegen een naakt mannenlichaam aanliggen, omarmd en in de verwachting van seks hebben wat allebei willen en/of net na seks gehad te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het tegen een naakt mannenlichaam aanliggen in en als de verwachting van seks en/of net na seks, het fijnste te vinden wat er is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ‘tegen een naakt mannenlichaam aanliggen’ niet meer plaats zal vinden.

Ik realiseer me dat ik iets wil goed maken, dat ik in het verleden heb nagelaten verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in gedachten, gevoelens en emoties waardoor ik mogelijkheden om tegen/met een naakt mannenlichaam te liggen, voorbij heb laten gaan.

Ik realiseer me dat dit ‘tegen een naakt mannenlichaam aanliggen’ een moment is waarin ik mezelf toesta om zonder oordeel, dus zonder gedachten aanwezig te zijn waarin ik even ‘niets hoef’ van mezelf.

Ik realiseer me dat ik constant, vanaf het moment dat ik wakker word en tot me door dringt dat ik op moet staan, tot aan het moment dat ik naar bed ga en ‘klaar’ ben met alle taken waarvoor ik verantwoordelijkheid heb genomen, de gehele dag door iets ‘moet’ van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de gehele dag door iets te moeten van mezelf en hierin te participeren in een ervaring van ‘moeten’ welke in en als de geest is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me de gehele dag door voort te bewegen in en als de geest in een ervaring van ‘moeten’.

Ik realiseer me dat het ‘moeten’ minder zwaar wordt, dat ik minder opzie tegen hetgeen ik doe als dat ik minder ervaar dat ik ‘het niet kan’.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties en mezelf hierin voort te bewegen in en als de toepassing van de ademhaling, zelfvergeving en zelfcorrectie, zowel in een situatie waarin er geen man aanwezig als in een situatie waarin we wel een man aanwezig is.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de kans te geven mezelf te verbeteren in en als het nemen van zelfverantwoordelijkheid in en als de realisatie dat ik tijd heb om in dit leven, in en als mijn fysiek met een man samen te zijn en naakt tegen elkaar aan te liggen, in en als begrip van mezelf in de vergissingen in het verleden.

Ik stel mezelf ten doel meer rust te brengen in en als mezelf in de taken waarvoor ik verantwoordelijkheid heb genomen en neem door mezelf steeds opnieuw gewaar te worden van mijn ademhaling als ik bezig ben en de tijd te nemen om de taken naar mijn beste kunnen uit te voeren in plaats van te streven naar ‘het af hebben’ van de taken.

In gezond verstand en zelfverantwoordelijkheid als wat het beste is voor al het leven: