Dag 786 – Een voorbeeld van wat ik overbreng in resonantie

Vervolg op Dag 785 – Wie ben ik in de woorden die ik spreek?

“In het volgende blog zal ik een voorbeeld beschrijven van een situatie waar ik energetische aanhechtingen mee stuur in mijn woorden en hoe ik waarneem dat dit gebeurt en hoe ik hier vervolgens mee omga binnenin mezelf. Alles natuurlijk beschreven van waaruit ik nu ben in dit proces en van wat ik waarneem in mezelf, als mezelf.”

…

Jaren geleden, toen ik begon met het Desteni I Process, was ik erg bezig met me wat meer uitdrukken in waar ik voor sta. Zo kwam er eens een bekende binnen op werk en deze ging iemand nadoen tegenover ons (een collega en ik) op een manier die ik veroordelend vond. Dus zei, ik “nee, zo gaan we dit niet doen, we gaan niet hier anderen achter hun rug lopen nadoen” en vervolgens liep ik weg.

Dit betekende direct het einde van het contact met deze bekende. Diegene voelde zich erg beoordeeld en de uitdrukking op mijn gezicht, deed diegene denken aan hoe een ouder zich vroeger tegenover diegene gedroeg. Oftewel, ik had een herinnering getriggerd bij de ander.

Wat ik bemerkte in mezelf is dat ik mijn woorden uitsprak in een ervaring van angst – angst voor de reactie van de bekende. En dit bestond weer uit een oordeel over hoe de bekende binnenkwam en iemand na ging doen. Tenminste, als ik er nu verder in zie, is het een oordeel op mezelf over dat ik in angst besta om te benoemen wat ik zie gebeuren. En dit zelfoordeel waarin ik in en als angst besta, is hetgeen wat ik mee stuur in mijn woorden, terwijl de woorden op zichzelf, woorden zijn van eenheid en gelijkheid, namelijk, niet praten/roddelen over een ander achter iemands rug om en hier grapjes om maken (zonder dat het een doel heeft tot zelfinzicht; we kunnen wel een situatie bespreken en de rol en gedrag van een ander hierin benoemen, echter dan om tot zelfbegrip te komen, dus waarin we onze eigen reacties, gedrag, motivatie enzovoort, bekijken en terughalen naar onszelf).

Dus, de de angstenergie en het geprojecteerde oordeel hierin, was hetgeen dat mee resoneerde in mijn woorden en wellicht zelfs het enige wat werd opgepakt. Met alle gevolgen van dien, namelijk dat het hele contact ophield te bestaan.

En was dat niet tevens wat ik eigenlijk overbracht, als gekoppelde boodschap zonder woorden? Namelijk dat die bekende zich of moest corrigeren, of beter weg kon gaan. Diegene ‘moest maar weg’. Dus ik stond niet in begrip in de schoenen van een ander, maar was vanuit mijn schoenen bezig om ‘zo snel mogelijk’ deze situatie op te lossen: ik zag dat het niet oké was om zo over anderen te spreken achter de rug om (het was al vaker gebeurd in andere situaties door deze bekende en ik had al vaker geprobeerd dit indirect te benoemen en te bekijken op een manier waarin we onszelf/onze eigen reacties ‘onder de loep’ nemen in plaats van de ander), echter ik ervoer veel angst om dit te benoemen maar ik kon het ook niet langer verzwijgen, vanuit kennis en informatie gezien en zo probeerde ik het zo snel mogelijk over te brengen ‘om er vanaf te zijn’ en niet zozeer om werkelijk de bekende te ondersteunen om dit praten over anderen te stoppen.

Hoe neem ik waar dat ik vanuit een beginpunt van angst spreek?

Ten eerste was de reactie van de bekende opvallend en op zichzelf al een reden om in mezelf, te onderzoeken wat ik heb uitgesproken en hoe ik dit gedaan heb, wie ik was in die woorden. Ten tweede merkte ik het al aan de manier waarop ik wegliep; dat ik wegliep eigenlijk, was op zich al een teken dat ik niet in mijn woorden stond en tevens ervoer ik in mezelf een soort van boosheid, bedruktheid, verbolgenheid over hoe de bekende binnenkwam en een ander na ging doen (waarin ik later vernam dat het uitgangspunt van de bekende om dit te doen, niet hatelijk of vervelend was; dus werkelijk, misschien lag het hele punt grotendeels bij mij en het projecteren van mijn kennis en informatie over ‘wat hoort en wat niet hoort’, van principes, zonder zelf in en als dit principe van eenheid en gelijkheid aanwezig te zijn).

Hoe ga ik hier vervolgens mee om?

Het is eerst de energie van mijn reactie laten zakken, zodat ik niet mezelf ga verdedigen tegenover mezelf en probeer te valideren wat ik gedaan heb door hetgeen wat de bekende deed, te gebruiken en bestempelen als ‘niet goed’. Zolang ik probeer ‘gelijk te krijgen’ binnenin mezelf in waarom ik iets doe/deed, kom ik niet tot eenheid en gelijkheid van de onderliggende ‘agenda’ of energetische aanhechtingen. Hoelang dit duurt, zal afhankelijk zijn van waar het om gaat en waar ik ben in mijn proces van zelfeerlijkheid.

Als ik in staat ben om te stoppen met ‘het bekijken en beoordelen wat de ander doet’ en puur in mezelf zie wat ik in dat moment zou kunnen veranderen en wie ik ben in dat moment, los van wat de ander ook doet dat wel of niet ‘oké’ is, geef ik mezelf de kans om in een ervaring van schaamte over te komen mezelf, van echte schaamte – real shame – over wie ik ben in dat moment en in de woorden die ik uitspreek. Dit is het keerpunt; hier blijf ik even met mezelf aanwezig, meestal alleen met mezelf, dan lukt me dit het beste.

Op een gegeven moment zal deze ervaring afnemen, variërend van enkele minuten tot drie dagen zoals ik weleens heb meegemaakt. Dit ervaar ik als een kwetsbare periode en hierin trek ik me het liefst terug; echter naarmate ik er meer comfortabel mee word, kan ik het ook delen met iemand die dicht bij me staat en tevens op dezelfde manier naar zichzelf kijkt/wil kijken en kunnen we er zelfs om lachen. Echter vaak gebeurt dit achteraf, dit lachen erom en dan is het geen weglachen maar meer een lachen om de absurditeit waarin ik dan besta of bestaan heb.

Tijdens deze periode pas ik zelfvergeving toe op de ervaring en op hetgeen ik ‘gedaan’ heb, op wie ik was in dat moment en op wat ik ermee wilde bereiken, mijn ‘geheime agenda’ hierin die ik onbewust had uitgespeeld. Als alles uiteindelijk rustig is in mij, is het zien hoe dit op te pakken. Vaak opent de situatie zich vanzelf weer doordat ik verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf en die onderliggende, energetische aanhechtingen, die er nu af zijn en ik dit dus niet meer mee stuur in mijn woorden; ik resoneer niet meer op deze energie en breng dit dus ook niet meer over. Soms is het nodig een excuus in woorden uit te drukken, echter dit hangt van de situatie af. Het grootste excuus is de zelfvergeving met hierna de zelfcorrectie.

Deze zelfcorrectie bestaat er dan uit dat ik een volgend moment dat eenzelfde ervaring in mij opkomt waarin ik wil gaan spreken, ik dit bij mezelf houd en eerst de energetische aanhechtingen vergeef in mezelf. Doe ik precies hetzelfde als voorheen, dan heb ik nog werk te doen met een onderliggende programmering en/of voorprogrammering die ik niet effectief vergeven/begrepen heb. Is het nog aanwezig maar minder sterk, dan zit ik op de juiste weg en is het ook een oefenen en toepassen in het dagelijks leven om meer zekerheid te krijgen in mijn zelfuitdrukking.

In een volgend blog zal ik zelfvergevingen uitschrijven op bovenstaande situatie.

---

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

 

Dag 612 – Niet meer ervan maken dan het is

Day 481: Energy and Illusion – Part 1

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meer te maken van hetgeen ik waarneem binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets mooier te maken dan het is en mezelf hierin te verwijderen van mijn aanwezigheid in en als mijn fysiek en van de realiteit waarin ik leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een verschuiving in het gebied van de zonnevlecht te bewerkstelligen door in en als de geest een subtiele vermeerdering te maken van hetgeen hier aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest mooier te maken dan het is en er vervolgens aan vast te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest moeilijker te maken dan het is en er vervolgens tegenop te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest erger te maken dan het is en er vervolgens angst voor te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest aannemelijker te maken dan het is en het vervolgens aan te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb subtiel mezelf te verwijderen van mijn fysieke werkelijkheid en zo mezelf weg te houden bij mijn eigen gronding en stevigheid als aanwezigheid en standvastigheid in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vaag te maken door mezelf weg te houden.

Als en wanneer ik een subtiele verschuiving bemerk in het gebied van de zonnevlecht binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik weg beweeg en mezelf vermeerder in en als een ervaring in en als de geest, binnenin mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de aanwezigheid in en als mijn fysiek en de energetische vermeerdering als aanhangsel, als ervaring te vergeven en zo vrij te geven. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de standvastigheid van de realiteit en fysieke aanwezigheid en van hieruit te (leren) bewegen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf richting te geven ten aanzien van hetgeen me afleidt door te ademen in de energetische ervaringen en mezelf duidelijk en gegrond uit te spreken zodra dit mogelijk is en als dit nog niet mogelijk is, mezelf de tijd te geven en de tijd te nemen hiervoor en tot dan stil te zijn en/of mee te delen dat ik erop terugkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een gevoel en ervaring alsof iets vanzelf gaat, een weerstand te creëren tegen hetgeen niet vanzelf gaat in en als een gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik daar moet wezen waar het zogenaamd makkelijk en vanzelf gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het gemak betekent dat het een programmering is in en als de geest als iets dat ik of heb meegekregen/gekopieerd of als iets dat ik mezelf al van vroeg af aan geleerd heb waardoor het eenvoudig lijkt/is geworden – eenvoudig als iets wat ik zonder weerstand oppak.

Ik realiseer me dat ik hiertoe niet of niet volledig in gewaarzijn besloten heb en dus, heb ik gemist en niet geleerd hoe iets te leven vanuit een beslissing vanuit mezelf, in en als overweging van alle aspecten als leven. Iets leren neemt altijd tijd en inspanning in, echter er hoeven geen vervelende ervaringen aan gekoppeld te worden – het is immers een fysiek leren of fysiek integreren – en als die vervelende ervaringen wel opkomen, dan weet ik dat ik me in een ervaring vanuit het verleden bevind die ik ergens aan iets fysieks gekoppeld heb wat opnieuw geactiveerd wordt. Hierin stel ik mezelf ten doel hetgeen geactiveerd wordt als ‘vervelende’ ervaring, te vergeven en los te koppelen van de fysieke bezigheid/aanwezigheid/situatie zodat ik mezelf, een ander en de situatie hierin kan zien zoals het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb frustraties te hebben gebouwd om hetgeen ik in eerste instantie als meerwaarde gekoppeld heb in en als de geest waarin ik mezelf vervolgens belemmerd heb in en als fysieke aanwezigheid.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen en/of neigen deel te nemen in een ervaring van frustratie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik gefrustreerd reageer op een belemmering die ik zelf in eerste instantie als meerwaarde heb aangenomen. Ik realiseer me dat ik met frustratie niets oplos maar juist vastzet. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te frustreren en mezelf te vergeven voor hetgeen ik mezelf in belemmerd heb en voor de frustratie die ik hierop als reactie heb opgebouwd in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben belemmerd door gefrustreerd te reageren op een meerwaarde die ik in en als mezelf (in en als de geest) heb opgebouwd en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te reageren op mezelf in en als de geest, in plaats van mezelf in en als de geest, in en als reactie als ondersteuning te gebruiken om te zien waar(van) ik me heb afgescheiden en vervolgens mezelf hierin te vergeven en zo verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in de reactie/ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb excuses te verzinnen waarom ik die meerwaarde wilde bemachtigen, in plaats van direct te zien in hetgeen ik gedaan heb en van hieruit mezelf te vergeven en corrigeren zonder het ‘goed’ te praten in mezelf en het zo eigenlijk te proberen te ‘verminderen’ in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen om de meerwaarde die ik zelf heb opgebouwd, te verminderen met behulp van excuses.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een excuus om te proberen om een meerwaarde als energetische ervaring in mezelf te verminderen/te proberen het ‘minder erg te maken’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat dit een patroon is dat ik gekopieerd heb tijdens de opvoeding waarin de gedetailleerde zaken werden afgedaan als niet belangrijk en niet van invloed en ook al ervoer ik dat dit niet klopte, ik heb het wel degelijk gekopieerd en er zelf(s) frustratie omheen gebouwd. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het verzinnen van excuses om iets minder erg te doen lijken en in plaats hiervan mezelf direct te vergeven en van hieruit, corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten en/of hopen dat na een inzicht als realisatie, alles verder vanzelf zal gaan en als dit niet zo is, teleurstelling te ervaren binnenin mezelf en het op te geven.

Als en wanneer ik neig tot deelnemen in een verwachting en/of hoop dat na een inzicht alles vanzelf zal gaan, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat een inzicht hier is om geleefd te worden en te worden toegepast en onderdeel uitmaakt van een groot geheel dat in elkaar haakt. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in verwachting en/of hoop en het inzicht toe te passen in de fysieke realiteit en in te passen in het gehele fysieke leven en door te gaan met het ontwarren van de in elkaar gehaakte geestbewustzijnsstructuren die ik al dan niet fysiek gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering en hetgeen dat niet voldoet aan deze ervaring, als minder te ervaren en hier vervolgens ook geen plezier in te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen of diegene niet voldoet aan mijn ervaring in en als een voorprogrammering die ik als ‘ultiem’ heb bestempeld – wat zoveel betekent dat ik geen weerstand ervaar en dus volledige acceptatie – ‘de schuld’ te geven van het uitblijven van mijn ervaring van acceptatie en mezelf hierin te ontkrachten doordat ik mijn verantwoordelijkheid om er iets aan te veranderen wegleg in en als ‘de schuld’ bij een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het verlangen naar een voorprogrammering als slecht te ervaren, in plaats van hetgeen ik naar verlang hierin, te herdefiniëren en vervolgens te integreren als een fysieke expressie om te leven met en als hetgeen hier is.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in een verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering als ervaring van volledige acceptatie. Ik stel mezelf ten doel adem voor adem, te omarmen wat hier is in en als mezelf met behulp van de toepassing van zelfvergeving en zo verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring als afscheiding binnenin mezelf, in en als zelfexpressie en vanuit hier te zien hoe dit te corrigeren en leven en uit te drukken als een expressie die het beste is voor al het leven en leven in overweging neemt en dit vervolgens toe te passen in fysieke realiteit en bij te stellen totdat de ervaringen van zowel verlangen als weerstand afnemen en verdwijnen als fysiek bewijs voor mezelf dat ik de afscheiding heb gestopt en vergeven binnenin mezelf oftewel heb opgelost, als oplossing voor het stoppen van hetgeen ik ervaar.

Ik stel mezelf ten doel om vrede te maken met de weerstand die ik ervaar.

(Deze geschreven zelfvergevingen heb ik gedurende de dag aangevuld en afgewisseld met het in klank brengen/uitspreken van zelfvergevingen)

DAY 8: How do we Create/Manifest ‘Who we Are’?

 

What is the Dove’s perspective on peace?

 ——————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

Dag 591 – Ik zou het moeten weten, toch?

Een ervaring van de middelbare school waar ik met een paar vriendinnen en een iets oudere jongen op het gras zit buiten. Het gesprek gaat over seks, de jongen stelt wat vragen in een soort van ‘grappig gesprek’, wat uitdagend over het onderwerp en wat vissend naar wat we al zoal wel en niet hebben ontdekt met betrekking tot seksuele uitwisselingen. Ik ben hier nog niet zo ‘ver’ in en voel me ongemakkelijk (de toon van de jongen is spontaan) met name omdat ik denk en hoor in gesprekken dat de vriendinnen en de jongen hierin meer ervaring hebben. Hierin ervaar ik dit alsof ik het ook allemaal moet weten en alsof zij wel alles weten en ik nog niet. En dit ben ik zo in de loop der jaren gaan onderzoeken en uitproberen, tot ik het ook ‘weet’ lol. Denk ik.

Want eigenlijk kom ik erachter dat ik helemaal niet weet hoe we werkelijk fysiek intiem samen kunnen zijn op een bevredigende, zachtaardige manier in en als zelfexpressie. De seksualiteit die ik heb opgedaan en mezelf geleerd heb is – als het ontdaan is van alle romantiek en omhullende ervaringen zoals die de eerste aantal keren gedeeld wordt welke een soort van ‘fantastisch’ is – meer een mechanische toepassing die af en toe neigt tot een fysieke expressie. Het is niet vervelend. Het is alleen niet werkelijk fysiek.

En het is oké dat ik het niet weet. Het is oké dat ik hierin ‘onzeker’ ben. Hoe kan ik zelfzeker zijn in iets wat ik nooit geleerd heb? Ik heb een zekerheid aangeleerd, in en als de geest om mezelf seksueel te kunnen toepassen, in en als de geest. Hierin zijn er momenten dat de intimiteit deels even fysiek wordt, echter een werkelijke, fysieke expressie delen met een partner, beginnend bij zelfintimiteit, dat heb ik niet geleerd. En mijn partner ook niet. We hebben niet geleerd om intiem met en als onszelf te zijn dus hoe kunnen we onszelf delen hierin? Dit is een proces om te leren en af te stemmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik weet en/of moet weten hoe ik seks kan hebben in een werkelijk intiem, fysiek samenzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken het wel te weten, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit denken te weten hoe ik seks kan hebben, gebaseerd is op een ‘match’ van systemen waarin deze zo goed passen dat je elkaar automatisch aanvult/vervult, wat geen blijvende vervulling is/zal zijn maar slechts tijdelijk in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als automaat aan en in te vullen met een ander als automaat, wat niet iets is om te veroordelen maar meer om te realiseren aangezien het niet blijvend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te neigen te wachten op de ander en/of de ander te volgen als onze automaten elkaar niet aanvullen en/of als de ander ook niet direct weet hoe iets toe te passen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin mijn verantwoordelijkheid voor en als mezelf in mijn ervaring van onzekerheid als een ‘niet weten maar ik zou het toch moeten weten’, wegleg door de verantwoordelijkheid voor iets wat ik niet weet, bij de ander te leggen/laten liggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een ervaring van onzekerheid aan te praten in en als de gedachte dat ik iets zou moeten weten, opgedaan in en als een aanname/geloof dat ‘anderen het ook of wel weten’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een zekerheid op te doen in en als de geest door de ervaring die ik heb opgedaan zonder de onderliggende onzekerheid werkelijk te verwijderen/veranderen in en als mezelf, waarin deze ervaring van onzekerheid dus niet weg is maar van en als zelf aan de oppervlakte komt als ik door de laag van aangenomen zekerheid heen kom.

Hierin wordt me algemeen duidelijk hoe iets nieuws aanleren zonder de onderliggende ervaringen te verwijderen met behulp van zelfvergeving, niet effectief is aangezien de onderliggende ervaring, onder de oppervlakte een rol blijft spelen in hoe ik mij beweeg en waarin ik zelf de laag hier bovenop van en als een gecreëerde polariteit, in stand houd waardoor ik mezelf geen kans geef om uit te breiden als ik blijf bewegen in deze laag van zekerheid als polariteit van een onderliggende ervaring van onzekerheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me beter te voelen als ik in de ervaring van zekerheid deelneem en me slechter te voelen als ik in de ervaring van onzekerheid deelneem waarin ik heen en weer beweeg in en als de geest, in en als de energie van deze zelfgecreëerde polariteiten van plus/positief en min/negatief en zo ervaringen van een meerwaarde en tevens minderwaardigheid te manifesteren in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘onzekerheid’ te veroordelen als iets waarin ik me minderwaardig voel, in plaats van onzekerheid te zien voor wat het is als een niet weten als iets dat ik niet werkelijk, fysiek geleerd en/of beoefend heb.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van onzekerheid ten aanzien van een toepassing in een fysiek intiem samenzijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me bevind in een onbekend gebied van zelfuitbreiding waarin ik niet eerder geleerd heb hoe me hierin te bewegen en dus ervaar ik een ‘niet weten’ doordat ik geen programmering heb om op terug te vallen, behalve een ervaring als onzekerheid.

Ik realiseer me dus dat ik in deelname in de ervaring van onzekerheid deze zogenaamde leegte opvul binnenin mezelf, echter hierin ontneem ik mezelf de mogelijkheid om verder te bewegen en uit te breiden.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te ondersteunen door aanwezig te zijn en blijven in en als de adem, te luisteren naar wat mijn lichaam aangeeft als fysiek prettig en fysiek onprettig en van hieruit mezelf te bewegen, uit te proberen en uit te breiden.

Ik stel mezelf ten doel om te zien wat de ander aanreikt of juist niet aanreikt, of er reacties in mij opkomen die ik vergeef in en als mezelf en hoe ik hierin kan meebewegen op het ritme van mijn eigen ademhaling of juist initiatief kan nemen als toenadering.

Ik stel mezelf ten doel voort te bouwen op wat al aanwezig is en hetgeen aanwezig is, langzaam aan te veranderen in subtiele aanpassingen tot in een fysieke beweging/expressie waarin ik me realiseer dat het fysiek subtiel is en dat slechts de geest, groots en meeslependheid verwacht.

Herdefinitie onzekerheid:

Het zien van een onbekend gebied in een fysieke toepassing zonder voorgeprogrammeerde kennis en informatie waarin ik beslis om mezelf te ondersteunen met behulp van het ritme van mijn ademhaling en van hieruit het onbekende gebied als ruimte open tot uitbreiding van mezelf en/als een ander in zelfexpressie/fysieke zelfbeweging zonder vooroordeel in gedachten, gevoelens en emoties.

Ik stel mezelf ten doel om te ademen in hetgeen opkomt in deze ruimte als vooroordeel in gedachten, gevoelens en emoties en zelfvergeving op toe te passen op de energetische ervaring en/of gedachte.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van zekerheid ten aanzien van een toepassing in een fysiek intiem samenzijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me waarschijnlijk bevind in een voorgeprogrammeerde/(zelf) aangeleerde toepassing waarin ik me zeker voel door de kennis en informatie die ik heb om op terug te vallen.

Ik stel mezelf ten doel om te zien in mezelf hoe hetgeen ik toepas in en als een ervaring van zekerheid, aanvoelt voor mijn fysiek door me te focussen op mijn ademhaling en van hieruit te beslissen om het voort te zetten of iets bij te stellen in beweging.

Ik stel mezelf mezelf ten doel geduldig en zachtaardig met mezelf en/als een ander te zijn en vrede te maken met iedere toepassing, situatie en ervaring die naar voren komt in een fysiek intiem samenzijn zonder deel te nemen in vooroordelen, in en als de realisatie dat seksualiteit een gebied is waar de controle immens is ingebed en dat dit dus een gebied is dat ik kan gebruiken om mezelf te bevrijden van deze voorgeprogrammeerde controlemechanismen in en als de geest en dat dit tijd inneemt en fysieke toepassing vereist van mezelf en indien mogelijk, van een ander als partner.

Ik stel mezelf ten doel om zowel mijn eigen voorprogrammering als die van de partner in overweging te nemen en hierin vrede te maken in plaats van frustratie te creëren door geheel verantwoordelijkheid te nemen voor wat er in mij opkomt en van hieruit, voor wat zich afspeelt tussen beiden, in en als de realisatie dat het niet om mij alleen gaat en dat we in en als leven allen onderling afhankelijk zijn van elkaar en als ik wel bezig ben met mijzelf alleen, weet ik dat ik me in energetische ervaringen bevind, in en als eigenbelang in het behoud van mezelf in en als de geest, wat aan mijzelf is om verantwoordelijkheid voor te nemen in en als de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel om verantwoordelijkheid te nemen voor bezigheden die alleen op mijzelf betrekking hebben door de verlangens naar en gekoppelde angst voor verlies van ervaringen, onder ogen te zien, zelf te vergeven en corrigeren.

Atlanteans Insecurity – Interview 249 – 255 and 148 – 150 – Klik Hier

What is sex? – Klik Hier

relationship support – Klik Hier

Redefining relationships – Klik Hier

What is Sex – Practical Sex Education – The beginning – Part 23

——————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 586 – Als je het misbruik eenmaal hebt toegestaan, zul je de misbruiker worden

Desteni Art Pinterest

If you had an Experience where you ‘Feel’ you have been Abused, the only way that you’re going to get out of it, is with a Complete Forgiveness and to Face the Experience again in a similar way. Where you end up going through an experience, where you fear you may be Abused, and where you have to Stand and Live without Abuse, completely Live. Because I mean, Trust can only Exists if you Trust. Abuse can only Exist if you Allowed it. Or you Abuse. The problem is – Once you’ve Allowed Abuse, you’ll become Abuser. That is in Always the case. The Way you Abuse, then depends on many many factors.

(Interviews from the Farm 60: Candida and Self abuse)

Een stukje verder in het onderzoek naar de aanwezigheid van schimmels (Dag 581).

In vorig blog (Dag 585) is me duidelijk geworden hoe ik door in emotie/reactie te gaan, mezelf kwets en tegelijkertijd kwetsbaar maak en tevens vanuit hier een ander probeer te kwetsen in een poging de ander uit te lokken om ook in reactie te gaan en dus kwetsbaar te worden zodat ik niet de enige ben die kwetsbaar is in dat moment.

Dit is een vorm van self-abuse / zelfmisbruik en tevens van abuse / misbruik. Once you’ve Allowed Abuse, you’ll become Abuser. Ik heb het misbruik toegestaan, in dit geval in mezelf, gebaseerd op herinneringen/gedachten/aannames binnenin mezelf door in reactie te gaan en probeer hier vandaan een ander uit te lokken om ook in reactie te gaan. Dit is feitelijk wat we constant zien gebeuren in relaties en met name in intieme relaties. Hierin ontstaat een verwikkeling en afhankelijkheid van elkaar in en als de mind/geest, in en als reactie op elkaar en om niet te willen ‘verliezen’ blijven we de ander het liefst uitlokken. Echter, ik heb mezelf hierin allang verloren, ‘once I’ve allowed the Abuse’. Ik sta niet alleen, in en als zelfverantwoordelijkheid, wat inhoudt dat ik geen verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben in reactie in gedachten, gevoelens en vooral emoties die aan de oppervlakte komen.

So, within the Candida then, it is all to do with the Interest you have in Abuse, in the Fear that you then develop from it of being Abused again. Which then makes it Impossible for you to experience you because you are Subject to what you’ve already experienced, you Subject to Memory. Now the Memory comes first before a new experience come, so now a new experience is Impossible.
Now you start to Ferment inside.

Bernard: Ok, It’s like you are now becoming like Wine, Like Alcohol, and therefore your body produce more more Sugar in and you’re taking more and more sugar and the Candida gets more because you are becoming Intoxicated with your Memories of Unfairness and within that you become more and more ‘Full of Wine’

(Interviews from the Farm 60: Candida and Self abuse)

In het onderdrukken en wegstoppen van deze ervaringen van misbruik en de angst om opnieuw misbruikt te worden, ben ik mezelf aan het fermenteren en verzuur ik langzaam aan. En zal ik tevens nieuwe situaties van angst voor misbruik creëren totdat ik mezelf hierin onder ogen te zie, de herinneringen onderzoek, mezelf hierin te vergeef en corrigeer en niet langer toesta dat ik mezelf misbruik door in emoties, gebaseerd op herinneringen te ‘schieten’ en van hieruit te gaan schieten op een ander oftewel, te proberen om de ander uit te lokken om ook in emotie/reactie te gaan en gaan schieten. De herinneringen van ‘oneerlijkheid’ komen zo duidelijk naar boven in een gerelateerde situatie dat ik werkelijk denk/geloof dat de situatie opnieuw oneerlijk is – wat misschien ook zo is – en hierin denk en geloof ik dat ik opnieuw in reactie moet gaan om duidelijk te maken dat ik ‘de situatie oneerlijk vind’. Ik zie echter niet helder in de situatie, ik zie alleen mijn herinnering/ervaring, geprojecteerd op de huidige situatie en/als het gedrag van een ander, in dit geval de partner. De partner kan een hele andere achtergrond hebben om zulk gedrag te laten zien dus hier is het praktisch om door te vragen, waarom iemand op dat moment doet wat ie doet. Echter eerst dien ik het beste mijn reacties zelf onder ogen te zien, wie ik ben hierin en waarom/waardoor ik reageer. Ik neig ernaar om direct de ander om duidelijkheid te willen vragen, om dit te eisen eigenlijk, echter dit doe ik dan vanuit reactie en dus lok ik reactie uit. Het kan tevens zo zijn dat de ander/de partner zelf al in reactie is – bijvoorbeeld langer slapen is over het algemeen ook een reactie op iets wat hieraan vooraf is gegaan, waar ik op reageer en interpreteer vanuit mijn herinneringen en ervaringen van misbruik hierin. Dit langer slapen hoeft niet iets ‘slechts’ te zijn, het kan een methode zijn om zelf opnieuw te stabiliseren in en als het fysiek na een periode van meer inspanning bijvoorbeeld. Op het moment dat iemand slaapt, is het ook niet mogelijk om hiernaar te vragen omdat diegene slaapt en als ik dan direct duidelijkheid wil van de ander, moet ik de ander wakker maken en lok ik een reactie uit. Dat is niet het beste in dat moment, ook al is ‘de ander om duidelijkheid vragen’ uiteindelijk wel onderdeel van de oplossing. Echter, eerst zelf. Dus eerst mezelf in mijn eigen reacties, en van hieruit op een geschikt moment, een gesprek voeren waarin beiden kunnen delen wat er speelt binnenin zelf.

In en als de geest wil ik ‘NU’ een oplossing, de geest wil het NU en ziet dit als oprechtheid, eerlijkheid. Dat is het niet, het is een eis in en als de geest, in zelfzucht, in een poging om te voorkomen dat ik eerst mijn eigen pijnlijke ervaringen/herinneringen en interpretaties onder ogen hoef te zien en zelf te vergeven. Het is feitelijk via de ander tot een oplossing proberen te komen. Dat is een relatie, dat is waarin ik mezelf afhankelijk maak van de ander en waar ik op reageer als de ander iets ‘onverwachts doet wat we niet hadden afgesproken’. Ik heb die ander namelijk nodig in relatie in en als de geest binnenin mezelf om tot een oplossing te komen, en wel ‘NU’.

Zie hier de kracht van het NU. Dit houdt in grondslag, dus misbruik in. Misbruik in en als de geest, van onszelf en/als de ander als leven in en als het fysiek. Dat is een stapje verder in dit verhaal om op zichzelf uit te schrijven.

Voor context rondom Candida verwijs ik naar het gehele artikel waaruit ik geciteerd heb, ter ondersteuning van mijn zelfonderzoek ten aanzien van de aanwezigheid van schimmels en mijn neiging om in ‘reactie te schieten’ – zoals ik in Dag 581 ook benoemde, er kwam een gevoeligheid naar voren voor het ontwikkelen van Candida die in de familie zo is opgebouwd, die ik zelf gereflecteerd zie in dit patroon van afhankelijkheid in relaties zoals ik mezelf geprogrammeerd heb in dit leven tijdens de opvoeding en zoals ik het geleerd heb – en wellicht aanwezig op een dieper niveau als voorprogrammering maar dat laat ik hier in het midden. Hetgeen ik nu tegen kom heb ik vele malen en wellicht vele levens zo geleefd en door in de huidige situatie te zien, mezelf te vergeven en veranderen, verander ik stap voor stap, mijn afhankelijkheid van mijn programmering en zelfs voorprogrammering, tot in en als het leven van mezelf als zelfsturend principe, als wat het beste is voor al het leven, in en als het fysiek.

Een vertaling van het woord ‘abuse’ waar ik me ook in kan vinden is het woord ‘belediging’. Dus misbruik kan als belediging gelezen worden, waarin ik mezelf ledig door geen verantwoordelijkheid te nemen voor en als mezelf in gedachten, gevoelens en emoties maar in plaats hiervan, deze probeer te ‘lozen’ buiten mezelf, niet doorhebbende dat ik mezelf zo ‘leger en leger’ maak in en als ervaring van mezelf in zelfvertrouwen.

Wordt vervolgd

Disclaimer: dit blog bevat op geen enkele wijze een medisch advies en is gebaseerd op ondervindingen in het proces dat ik wandel in en met mijn eigen fysiek en geestbewustzijnssysteem, op weg van ziel naar Leven.

Desteni NL

——————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn  ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn  ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

 

——————————————————————————————

 Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

Dag 523 – Zelfcommunicatie en zelfondersteuning

Als ik zie wat ik ‘mis’ van de jongen/man waarover ik schreef in het vorige blog kom ik (onder andere) tot het volgende:

Zijn bereidheid om mee te kijken en te ondersteunen (vanuit zijn eigen gezichtspunt en zonder veroordeling)

Zijn vermogen om zijn leven vorm te geven en een relatie aan te gaan en op te bouwen

Hierin een rust en zelfvertrouwen

Dit is natuurlijk waargenomen vanuit mij en tevens alleen gebaseerd op wat ik heb waargenomen wat geen heel leven betreft maar slechts een periode en fragmenten

Dit is vanuit mij waargenomen en dus, zou het zich ook in mij moeten bevinden ook al ervaar ik het als gemis.

Ik realiseer me dat ik me in een ervaring van gemis bevindt, een soort zwart gat, waarin alles wat ik opbouw en doe, verdwijnt, waarin ikzelf in die ene ervaring van gemis verdwijn.

Ik realiseer me dat dit te maken heeft met een ervaring van ‘gemis’ in de opvoeding waarin ik geen werkelijke communicatie zag tussen mijn ouders en hierin ervaar ik een soort van ‘niets’ waarin ik verdwijn, waarin ik me tevens realiseer dat hij is opgevoed met ouders die hierin meer ondersteuning boden naar elkaar, meer communicatie en waardering van elkaar en tevens een basis om op iedere plek in de wereld een leven op te bouwen.

Hoe kan ik mezelf hierin ondersteunen?

Ik begin met zelfvergevingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gemis te ervaren in de opvoeding waarin ik geen werkelijke communicatie en geen bereidheid tussen mijn ouders heb gezien tot een werkelijk ondersteunen van elkaar maar meer als wat ik geïnterpreteerd heb als ‘dat het moet’.

(Hierbij even duidelijk benoemd dat dit niet een wijzende vinger is naar mijn ouders, het is een beschrijving van een onvermogen en hierin een onwil in hoe we als mens tot nu toe bestaan hebben waarin we niet geleerd hebben effectief met elkaar samen te leven, althans velen van ons, behalve als dit zo was voorgeprogrammeerd).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mezelf de wil tot werkelijke communicatie met een partner te missen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mezelf de bereidheid tot een werkelijk ondersteunen van en ondersteund worden door een partner te missen.

Waarom komt dit alleen naar voren ten aanzien van een partner en niet in het algemeen waarin ik dit vermogen, de bereidheid en de wil wel ontwikkeld heb? Is dit ‘gewoon’ wat ik heb toegepast en dus heb ‘eigen’ gemaakt? Waarom dan zoveel weerstand als het op een partner aankomt? Is dit niet ook ‘gewoon’ wat ik gezien heb als voorbeeld en dus ‘gewoon’ heb overgenomen?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het onvermogen en de onwil tot werkelijke communicatie en de bereidheid tot wederzijdse ondersteuning van mijn ouders klakkeloos over te nemen en te leven alsof het bij mij hoort, ook al bemerk ik in mezelf dat er iets niet klopt en probeer ik het tegenovergestelde te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te veroordelen in mezelf dat ik onvermogen en onwil ervaar binnenin mezelf tot werkelijke communicatie met een partner en de bereidheid niet werkelijk ervaar binnenin mezelf tot het ondersteunen van een partner en ondersteund te worden door een partner.

Bij alles wat ik doe blijf ik in de ervaring van ‘geen ondersteuning’ en als er ondersteuning is, wijs ik die af. Ik blijf in een oude ervaring als herinnering aanwezig en zie daardoor niet meer wat hier is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet meer te zien wat hier is als (mogelijkheid tot) ondersteuning en communicatie door het participeren in een ervaring als herinnering van vroeger waarin ik ben opgegroeid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf tijdens het opgroeien, te laten vallen in een ervaring van gemis van een voorbeeld van ondersteuning en werkelijke communicatie en deze ervaring vervolgens met me mee te blijven dragen, in plaats van hier aanwezig te zijn en te communiceren met wat en wie hier is, in en als de adem, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen vermogen tot communicatie en ondersteuning/ontvangen van ondersteuning, op te geven en zo (een deel van) mezelf op te geven door te geloven en participeren in een ervaring in en als mezelf welke gebaseerd is op wat ik zie bij anderen, in dit geval de opvoeders.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te worden op een ander voor het zelf niet gaan staan in en serieus nemen van mijzelf in en als mijn zelfwil in overweging van al het leven inclusief mijzelf en/in mijn fysiek en zo de communicatie met en als mezelf in wat ik werkelijk wil, op te geven.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van onvermogen en onwil om te communiceren, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me bevind in een ervaring.

Ik realiseer me dat een ervaring gebaseerd is op een herinnering welke voortkomt uit een voorbeeld welke ik klakkeloos heb aangenomen en zelf ben gaan leven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participeren in een ervaring van onvermogen en onwil om te communiceren, mezelf hier te brengen in en als de adem en hierin te zien wat er in mij beweegt.

Ik stel mezelf ten doel met mezelf te communiceren door zelfvergeving toe te passen op wat er beweegt in mij in de ervaring van onvermogen/onwil tot communiceren.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van onwil tot het geven en ontvangen van ondersteuning, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik geen voorbeeld heb gehad van wat werkelijke ondersteuning inhoudt en hierin de beslissing te hebben genomen ‘het wel zelf te doen’ aangezien dat in het moment effectiever werkt.

Ik realiseer me dat dit niet in iedere situatie het beste hoeft te zijn.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien wat het beste is ten aanzien van het geven en/of ontvangen van ondersteuning en hierin alle betrokkenen inclusief mezelf in overweging te nemen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen en ondersteuning van mezelf te ontvangen door te zien wat er beweegt in mij in de ervaring van onwil, hierin te ademen, mezelf te vergeven op de ervaring en mezelf vervolgens voort te bewegen.

Ik stel mezelf ten doel meer met zelfvergevingen hardop te werken in momenten van weerstand en zo mijn eigen stem te leren gebruiken als ondersteuning voor mezelf en mijn eigen stem als ondersteuning van en als klank te ontvangen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring en idee van ‘gemis’  van ondersteuning en communicatie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar om te communiceren en/of ondersteuning te ontvangen en/of te bieden als angst als gedachte dat er iets van mij verwacht wordt hierin als verbinding als wat ik niet wil/wat ik niet kan geven.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken met welk punt deze angst als gedachte in verbinding staat waarin ik deze verbinding projecteer op de ander als dat deze ‘iets verwacht van mij’ totdat ik zie waarin ik mezelf compromitteer in en als een verwachting van mezelf, in en als de geest en waarom.

Ik stel mezelf ten doel mezelf niet tegen mijn wil in door te duwen en mijn wil serieus te nemen net zolang totdat ik het punt zie waar ik mezelf niet serieus heb genomen en dus niet met mezelf gecommuniceerd heb en dus mezelf niet ondersteund heb/geen ondersteuning van mezelf heb ontvangen en van hieruit te zien waar de onwil op gebaseerd is, of hetgeen het op gebaseerd is,  reëel en fysiek is of dat het een idee als illusie in eigenbelang inhoudt.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven in het punt waarin ik mezelf niet serieus heb genomen welke gelijk staat aan het werkelijk zien, realiseren en begrijpen waarom ik dit zo heb toegestaan in mezelf en waar het op gebaseerd is.

Ik stel mezelf ten doel vanuit dit punt van zelfbegrip mezelf te bewegen in en als wat het beste is voor mezelf als leven in en als het fysiek en hierin voor de ander als leven in en als het fysiek.

 Desteni I Process Lite

————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

Dag 496 – Zelfvergevingen op onderdrukking van emoties

Voor context zie: Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb tijdens de sportles toen het verdriet als de emotie om het overlijden van Witneus omhoog kwam, even weg te lopen naar het toilet om even met mezelf te zijn en het verdriet te uiten voor en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de kans te ontnemen om intiem met mezelf te zijn en het verdriet met en als mezelf te delen, onafhankelijk van wat ‘anderen zouden denken’ als ik een sportles uitloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn geweest dat ik al in tranen zou uitbarsten als ik de deur uitliep, de trap af, langs de balie naar de kleedkamer voordat ik in het toilet zou zijn en dus, besloot ik om te blijven en mijn tranen weg te slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik tranen weg kan slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een verdriet om het overlijden van een huisgenootje, te onderdrukken door gedachten over de omstandigheden waarin ik me bevind zoals midden in de warming-up van een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de anderen in de les, de instructrice  en de jongen achter de balie zouden zien dat ik moet huilen en daarom wegloop en/of dat ze zouden zien dat ik gehuild heb als ik terugkom wat mij doet besluiten om in de les te blijven en door te gaan in onderdrukking van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eigenlijk wel had willen delen dat mijn lieve konijn was overleden en dat ik daar verdriet om had, dat we zoveel gedeeld hadden samen en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te delen met anderen, hetgeen er in me omgaat en tegelijkertijd hierin laat zien hoe intiem een samenleven met een dier kan zijn in en als een gedachte dat ik niet zomaar wil huilen in de les, dat dit niet gepast is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een expressie te ontnemen in samenzijn met anderen omdat ik er zelf iets van vind als ik opeens ga huilen terwijl de les al begonnen is terwijl er geen reden is om aan te nemen dat ze me niet zouden ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me ‘alleen’ te voelen in de verwerking van het overlijden van Witneus aangezien ik dit alleen met haar gedeeld heb en met Roy de cavia, die nog hier is en me ondersteunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een emotie vast te zetten in gedachten over het overlijden als dat het gehele proces naar tevredenheid is gegaan en ik tegelijkertijd wel verdriet ervaar om het feit dat ze er niet meer is, en zodra dit verdriet iets opkomt, de gedachte als ‘tevredenheid’ opkomt en ik hierin het verdriet weer onderdruk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het proces naar tevredenheid is verlopen en dit te herhalen voor mezelf in en als een gedachte terwijl ik nog niet klaar ben met het gehele zelfonderzoek en er nog iets speelt wat ik wellicht anders had kunnen doen maar wat buiten het concept valt wat ik kan bevatten en ik houd vast aan het concept wat ik kan bevatten in en als de geest, wat ik als tevredenheid omschrijf als dat ik gedaan heb wat hierbinnen valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een willen delen van het overlijden van Witneus en het tegelijkertijd geen slachtofferschap ervan te willen maken in en als een gedachte als  ‘om aandacht vragen’ en zo niet te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk helemaal niet te weten hoe zoiets te delen als er niet rechtstreeks naar gevraagd wordt en het maar raar te vinden om opeens te gaan huilen in een geheel ander moment zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het maar raar te vinden dat dit verdriet opkomt tijdens een sportles welke getriggerd wordt door romantische muziek waarin ik het overlijden van Witneus ervaar zoals ik liefdesverdriet ervaren heb – terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat de geest ruimte geeft om me fysiek te ontlasten als de aandacht in en als de geest, er juist vanaf gehaald wordt zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles en ik het dus eigenlijk niet raar vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voor en als mezelf te gaan staan in een intiem moment met en als mezelf maar in plaats hiervan, mezelf te onderdrukken en hierin mezelf te missen en als ik dit keer op keer doe, mis ik mezelf steeds meer en bouw ik ondertussen verdriet als emotie op als een gemis als afscheiding van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een afscheiding in en als mezelf op te bouwen, te vergroten door mezelf in en als expressie van een emotie te onderdrukken, waarvan ik me realiseer dat ik dit zo geleerd heb in de opvoeding waarin geen emoties getoond worden naar elkaar, behalve als er iets heeeel ergs gebeurde zoals het overlijden van een ouder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het overlijden van Witneus blijkbaar niet ‘erg’ genoeg te hebben gevonden om openlijk te tonen en dus niet te weten hoe ik dit kan delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik ‘het niet nodig heb’ om mijn verdriet te delen over het overlijden van Witneus aangezien ik toch zogenaamd tevreden ben over het verloop van het proces en ons gehele leven samen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het gaat om verdriet ‘wel of niet tonen’ in plaats van mezelf te delen in expressie in een moment ter ontlasting/ontlading als wat het beste is voor mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen fysiek te compromitteren in en als het onderdrukken van een emotie als expressie en zo mezelf vast te zetten in en als fysiek ongemak in en als het vasthouden van ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb  elke keer te denken dat ‘dit toch niet zoveel invloed kan hebben’ op mijn fysiek en er zo voor te kiezen de emotie te onderdrukken en dus bewaren in en als de geest, gemanifesteerd in en als het fysiek als bron om keer op keer energie op te genereren als terugkerende emoties die constant getriggerd (kunnen)  worden, waardoor ik me meer en meer terugtrek en afscheid, in en als de geest als in en als een angst dat deze emotie plotseling getriggerd wordt als ik met anderen ben en ik dus ga huilen in een ‘niet gerelateerd’ moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te kiezen voor een behoud van mezelf in en als de geest in plaats van een ontlasten ten behoeve van mezelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet zomaar kan gaan huilen, dat ik niet mag huilen in een niet gerelateerd moment.

(Herinnering als klein meisje – ik heb om havermoutpap gevraagd en mijn moeder maakt een groot bord vol, net zoals mijn vader altijd heeft, het is een zaterdagavond waarop mijn vader meestal weg is naar tafeltennis, ik zit aan de salontafel en mijn moeder en broer zitten op de bank. Ik vind de pap toch niet zo lekker en krijg niet meer op dan een paar hapjes. Ik durf dit niet te zeggen en de tranen staan in mijn ogen en ik word of houd me heel stil. Tot mijn moeder vraagt wat er is, of ik het niet lekker vind en ik zeg nee en de tranen stromen nu uit mijn ogen. Ik schaam me omdat ik zelf om dit grote bord pap gevraagd heb en dus vind dat ik het ook op moet eten. Ik ervaar mezelf als intens verdrietig hierin. Mijn moeder wordt overigens niet boos, ze laat alleen een soort van lachje horen (niet gemeen in mijn oren) waaruit blijkt dat ze ook weet dat ik er eerst om gevraagd heb en het toch niet wil en ik hoef het niet op te eten. En that’s it. Er wordt niet op teruggekomen en ik heb ook geen referenties naar dit gebeuren ervaren waarin ik zie dat het puur in mijzelf plaatsvindt. Er is echter ook geen ondersteuning geweest hierin naar mij toe in deze ervaring in mezelf, in hoe dit op te pakken en mezelf te ondersteunen, dus dat is iets wat ik nu zelf kan doen).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn verdriet niet te kunnen delen omdat ik vind dat het proces goed verlopen is en dus heb ik geen reden tot verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik geen reden heb tot verdriet en dus onderdruk ik het verdriet als emotie in en als deze reden tot geen reden hebben, in plaats van werkelijk diep in mezelf te zien wat het is dat ik toch nog verdriet om heb want als het werkelijk geheel in en als tevredenheid verlopen zou zijn, zou het stil zijn binnenin mij ten aanzien van dit punt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties te onderdrukken met de redenen in en als de geest en dus, mezelf in en als de geest te onderdrukken met mezelf in en als de geest en dus lagen te creeren in en als mezelf, in en als de geest, fysiek gemanifesteerd zodat ik niet werkelijk in mezelf zal gaan zien voorbij de voorprogrammering als redenen in en als de geest, mezelf vergeef voor de limieten hierin en corrigeer en in staat stel tot werkelijke zelfverandering, in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik geen ondersteuning heb gekregen in het begrijpen en richting geven van mezelf in zo’n moment van schaamte als in de herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen ondersteuning nodig heb in het begrijpen en richting geven van mezelf als er emoties opkomen aangezien deze niet ‘werkelijk’ zijn en ik geleerd heb dit altijd alleen te doen en dus doe ik het ook alleen en onderdruk ik mijn emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander alleen maar onbegrip zal tonen en waarin ik alleen maar meer verwarring ervaar binnenin mezelf door mijn reactie op eventueel onbegrip als gedachten van een ander als reactie op hetgeen ik deel en dus zie ik er geen nut in om mijn emoties te delen als expressie ter ontlasting als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen mijn emotie te willen tonen/delen als ik begrip verwacht en als ik dit niet verwacht, ervoor te kiezen het niet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in het comfortabele gebied te houden door begrip te verwachten van een ander en de aanwezigheid of afwezigheid hiervan, te gebruiken als reden om in de ervaring van veiligheid in en als de geest, aanwezig te blij ven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander geen eens een kans te geven om even met mij ‘mee te leven’ in en als een verwerking van een overlijden door mijn verdriet als emotie hierin niet te delen of tonen en zelfs te onderdrukken en vervolgens te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’ waarin ik in het begin van dit blog schreef dat er geen reden was om geen steun te verwachten als ik het verdriet geuit zou hebben dus het onderdrukken is hier duidelijk gebaseerd op een herinnering als gedachte ter controle in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat anderen mij moeten begrijpen en alleen dan kan ik delen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het voldoende is als ik mezelf begrijp en mezelf ondersteun door mezelf te ontlasten in en als een delen van een emotie als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek, waarin het niet zozeer gaat over het delen van de emotie maar van mezelf hierin verstopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verstoppen in een emotie en mezelf vervolgens niet te delen omdat ik geen emoties wil delen en zo mijn fysiek te verstoppen/mijn fysieke ontlasting te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwarring te creëren en ervaren binnenin mezelf in en als onbegrip van mezelf als er reacties opkomen op een eventueel (wat ik zie als) onbegrip van een ander op wat ik probeer te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander mij direct begrijpt zonder zelf inzicht te geven door te verwoorden wat er in mij omgaat en zo ook mezelf de mogelijkheid tot het onder woorden brengen van mijzelf in zelfinzicht, te ontnemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de mogelijkheid tot het verwoorden van mezelf in zelfinzicht te ontnemen door niet te verwoorden naar anderen toe wat er in mij omgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf te onderdrukken als ik met anderen ben en zo mijn fysiek te belasten en dus ben ik ‘liefst’ vaak alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik liefst vaak alleen ben wat niet zo is, ik weet alleen niet hoe ik mezelf kan zijn in en als expressie zonder mezelf te onderdrukken en zonder in reactie te gaan en zo mijn fysiek te compromitteren in het bijzijn van anderen, waarvan ik nu zie dat dit een reactie is op mezelf in het niet weten hoe mezelf te zijn in en als zelfexpressie in het bijzijn van anderen.

Wordt vervolgd.

Why do I Worry about what others Think of Me?

—————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

 

Dag 475 – De vlinder en de muis – kleine dieren als levend voorbeeld

De vlinder heeft de grote hangpot met aarbei gekozen als zitplaats.

De vlinder fladderde hier gisteren rond en ging zitten op de grote hangpot met aarbeitjes die ik heb opgehangen in het tuintje en hij zit hier nog steeds. Geen idee wat hij gaat doen, blijven zitten of weer verder. Vandaag ga ik een tripje maken met ouders, broer en familie, naar het huisje van mijn ouders aan zee. Ik neem een paar Eqafe interviews mee op de mp3 speler voor onderweg, onder andere een interview met de muis.  Zo fascinerend en ondersteunend hoe de muis als klein diertje uitlegt hoe het zichzelf niet als minder ervaart dan de grote dieren maar dit meeneemt in praktische overweging als hoe ze zich kan bewegen in en als zelfgewaarzijn zonder terug te houden of in angst te verkeren en tevens zonder zichzelf onnodig in fysiek gevaar te brengen (deel 3).

Het Bewustzijn van de Vlinder (Engelstalig)

De kleine dieren zijn in zoveel punten een levend voorbeeld voor ons als mens. Dieren hebben geen mindsysteem en zijn hierin fysiek gewaar van en als zichzelf en het fysieke leven in het geheel  (al is er wel sprake van een voorprogrammering aldus kort genoemd door de muis in deel 3). Ze staan hier onvoorwaardelijk als punt van ondersteuning. Laten wij als mens dit voorbeeld volgen in en als onszelf en leren om onszelf te ondersteunen in en als het fysiek zodat en waarin we al het leven in overweging (leren) nemen inclusief de muis en de vlinder.

—————————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 459 – Herkenning als de mantel der liefde – zelfcorrecties

Dag 477 – Autoimmuniteit – een zelfonderzoek

Dag 478 – Afwijzing – zelfcorrecties

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in weerstand omdat ik geen herkenning ervaar als ‘de mantel der liefde‘, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de mantel der liefde als herkenning, een herkenning van systemen weergeeft op gevoelsniveau welke gekoppeld is aan voorgeprogrammeerde zielsgroepen en zo afscheiding en afwijzing creeert en/of in stand houdt, terwijl er feitelijk altijd gelijkheid aanwezig is in en als het fysiek waarin we elkaar als zodanig allemaal kennen zoals we onszelf kennen.

Ik realiseer me dat als ik participeer in afwijzing, ik mezelf niet (her)ken in hetgeen ik afwijs in de ander als wat in mij aanwezig is maar niet erkend door mezelf.

Ik realiseer me dat hetgeen ik niet herken, ik ook niet erken in en als mezelf en ik mezelf dus gedeeltelijk afwijs en zolang ik mezelf gedeeltelijk afwijs ben ik niet heel.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te leren kennen in de gebieden waarin ik geen herkenning en dus weerstand ervaar en mezelf te erkennen in en als het afgewezen gebied door toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie op hetgeen ik weerstand ervaar en op de energetische ervaring van de weerstand zelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken of hetgeen ik weerstand op ervaar als wat ik zie in een ander, ik dit eventueel in een ander gebied in mijn leven op dezelfde wijze toepas of juist niet toepas terwijl ik deze manier eigenlijk afwijs in en als mezelf en zo mezelf saboteer en de boosheid hierover ten aanzien van mezelf, vervolgens projecteer op een ander die deze toepassing of gebrek aan toepassing, laat zien.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven en corrigeren in het gebied waar ik de zelfsabotage leef zodat ik, als en wanneer ik hetzelfde zie gebeuren in een ander, ik niet langer boosheid ervaar en leef maar mezelf direct corrigeer en richting geef in en als zelfondersteuning en eventueel hierin aanwezig ben ter ondersteuning van een ander.

Spite: what Else is there?

Ik stel mezelf ten doel de mantel der liefde als (gevoels)herkenning op te lichten en mijn participatie en verwikkeling hierin zelf te vergeven en corrigeren en zo te leren om liefde te leven als gelijkheid in en als het fysiek, in en als de realisatie dat ik hierin geen liefde of ook maar iets van gevoel of emotie hoef te ervaren om in gelijkheid te leven met en als mezelf in communicatie met een ander.

Wordt vervolgd

Leer jezelf te ontdoen van de mantel der liefde in ondersteuning van jezelf op weg naar een leven in en als gelijkheid en hieruit voortvloeiend ter ondersteuning van al het leven:

Desteni-I-Process-Lite (gratis cursus online)

——————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

Dag 346 – Zelfvergeving Dag 344

Dag 344 – Een ervaring van ‘alles komt goed’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een jongeman gelijk ‘leuk’ te vinden en te denken en geloven dat dit iets zegt of ergens toe doet, in plaats van in te zien dat dit alleen iets zegt over mijn voorkeur welke geprogrammeerd is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit leuk vinden van iemand als strohalm te hebben gebruikt in een leven waarin ik me ‘niet goed’ voel, en dit leuk vinden geeft me een gevoel van ‘alles komt goed’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verloren te voelen en een ervaring van iemand leuk vinden als strohalm te gebruiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me vast te klampen aan de strohalm, en zo hierin keer op keer te verliezen waar ik me aan vastklamp, en zo mijn eigen pijn te creeren door te geloven in mijn gevoel, in plaats van in te zien dat ik mezelf al verloren heb op het moment dat ik mezelf vastklamp aan een strohalm buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in mijn eigen gevoel, en dus verraden te worden door mijn eigen gevoel/mezelf te verraden in een geloof in en leven van mijn eigen gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gevoel te projecteren op een ander en hierin te denken dat een ander mij ook leuk vindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet en wie ik ben zonder dit gevoel, en dus geen zelfbeweging te ervaren zonder dit gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een gevoel van iemand leuk vinden en alles komt goed, mij zelfbeweging geeft, in plaats van in te zien dat ik hierdoor en hierin beweeg in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik me zo heb laten leiden/lijden door gevoelens en geloof in gevoelens voor bepaalde jongemannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben verminderd in een poging om vast te houden aan dit gevoel, en hierin mezelf te hebben verminderd ten opzichte van de man, de male, in een poging de male bij me te houden, ten koste van mezelf in gezond verstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als gezond verstand te hebben opgegeven ten behoeve van een gevoel voor een man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als zijnde vastgezet, vast in de geest, gemanifesteerd in het fysiek, niet wetende hoe te bewegen in en als mezelf, en niet wetende hoe mijn fysiek te bevrijden van deze beknelling en belasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door deze vastzettende ervaring in mijn fysiek en een niet weten hoe hierin te bewegen, te zijn gaan klampen aan een ander buiten mij en aan een gevoel voor een ander buiten mij, om toch nog enigszins een ervaring van beweging en me goed voelen te ervaren binnen de afschuwelijke ervaring van de stagnatie in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen komen met de beweging die ik de rest van de wereld zie maken, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik mee moet komen met de beweging die ik de rest van de wereld zie maken, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van het forceren van mezelf in en als een geloof in de liefde en het proberen en forceren van mezelf in een meekomen met degene als de man waarvoor ik gevoelens ervaar, in een angst dat ik de man anders verlies en ik een kans heb gemist.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat gevoelens voor iemand en wederzijdse gevoelens een kans bieden, in plaats van in te zien dat gevoelens en wederzijdse gevoelens een illusie zijn en in stand zijn gebracht om zo snel mogelijk seks in praktijk te brengen, aangezien er geen weerstanden ervaren worden maar slechts aantrekking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat deze aantrekking hetgeen is ik dien te volgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo prettig te vinden om even geen weerstanden te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo moe te worden van de ervaring van weerstand, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik deze weerstanden heb opgebouwd in de geest door de tijd heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet door de weerstanden heen te willen lopen en dus de weerstanden te geloven als zijnde werkelijk, aangezien ik ze fysiek ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weerstanden in de geest als gedachten, fysiek gemanifesteerd te hebben en er zo emoties van gemaakt te hebben die ik vervolgens in leven ben gaan brengen door ze te volgen en hierin in stand te houden en te versterken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een weigering te ervaren door de weerstand heen te gaan, en niet te zien wat zelf te vergeven in de weerstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weigering te geloven en hier dus te stoppen, in plaats van in te zien dat deze weigering de limiet van mijn voorprogrammering aangeeft, en ik hier nog nooit voorbij gegaan ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voorbij de limiet van mijn voorprogrammering te durven bewegen en niet te weten hoe dit te doen, aangezien ik fysiek volledig stagneer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik fysiek volledig stagneer, in plaats van in te zien dat ik een ervaring van stagnatie creeer in de darmen en waarin de darmen dus stagneren, welke ik als zo afschuwelijk ervaar dat ik ervan weg wil, maar welke niet mijn hele lichaam stagneert aangezien ik nog kan bewegen en kan schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te worden van de fysieke stagnatie en hiervan weg te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe te blijven staan in de fysieke stagnatie en niet te weten wat te doen en hoe te bewegen, aangezien ieder beweging pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen ademhalen in deze fysiek gestagneerde toestand, aangezien ik hierin ervaar alsof ik doodga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de limiet van mijn geest in en als voorprogrammering als de dood te zien en ervaren en deze fysiek te manifesteren, waardoor ik fysiek werkelijk stagneer als soort van grens om niet te overschrijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof mijn fysiek altijd zo gestagneerd zal blijven en hierin volledig in paniek te raken van de gedachte altijd in deze toestand te moeten blijven bestaan, in plaats van in te zien dat door in de stagnatie te geloven en hier te stoppen, ik mezelf neerdruk in deze toestand door een ervaring in de geest, fysiek gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren naar mannen toe aangezien ik denk en geloof dat ik me in deze pijnlijke positie moet stationeren; de positie van mijn lichaam in een toestand welke bereid is tot seks, welke deze toestand van aantrekking inhoudt, en dus van een aantrekken in de geest, waardoor mijn lichaam verkrampt en ik pijn en stagnatie ervaar, en waarin ik de man vrolijk zie bewegen en ik niet snap hoe dit kan, waarom hij geen pijn heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een ondergeschikte positie te manouvreren, ondergeschikt aan mijn eigen geest, om seks te kunnen hebben, en zo via seks een ervaring van stroming, beweging te hebben, waarin ik me afhankelijk maak van deze stroming als beweging en dus van seks met deze man waartoe ik geen weerstand ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verminderen om seks te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf in het toestaan van vermindering en compromis in mezelf ten aanzien van seks met een man waartoe ik aantrekking ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nooit te hebben begrepen hoe hierin te blijven staan of in ieder geval deze periode door te komen,  aangezien ik het niet lang volhoud en mijn lichaam verkramping vertoont die niet vol te houden is en waardoor er geen seks mogelijk is, en mezelf hierin weer verminderd te hebben aangezien ik anderen om mij heen wel in staat zag om blijkbaar in deze toestand te leven en hierin te geloven dat mij iets niet lukt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen hoe ik mezelf vervormd heb ten behoeve van seks, en mezelf hierin als vrouw ondergeschikt ervaar als man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fysiek ondergeschikt te ervaren aan de man en hierin verdriet in mezelf en boosheid naar de man te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fysiek ondergeschikt te ervaren aan de man omdat de man iets buiten zijn lichaam heeft wat hij in mijn lichaam steekt, en ik fysiek dus altijd de man in mij toe moet laten als we seks hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek te belasten met hetgeen ik toegestaan heb in mijn bekken als systemen van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op mezelf dat ik zo toelatend geworden ben, terwijl ik dit niet was als tiener.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf mijn bekken te verlaten en zo ruimte te maken voor een ander als de ander=de mind in mijn bekken en dus in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik dit gedaan heb, dat ik mezelf heb verlaten om een ander toe te laten als de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te keren van mezelf in wat ik toesta in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me volledig verkracht te voelen door de penetratie van de geest, en de geest als de ander=de mind zo bezit van mij te laten nemen met mijn toestemming.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest toestamming te geven om bezit van mij te nemen, waarin ik toestemming als toestamming schrijf, als slip of the finger, en ik zie hoe dit te maken heeft met het behoren bij een stam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest toestemming te geven om bezit van mij te nemen om bij een stam te horen/blijven behoren; stam als stamboom als familie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb buikpijn in mijn onderbuik te ervaren als ik dit opschrijf, waarin ik een verbod ervaar om te af te keren van de stamboom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hebben afgekeerd van de stamboom, welke de stamboom als band juist versterkt in mij, in plaats van mezelf binnen de stamboom te veranderen als wat het beste is, en hierin mezelf te bevrijden van de banden in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest als stam als stamboom te laten worden van mijn bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weggaan als bevrijding te zien en hierin probeer iets te ‘lozen’ als release,  in plaats van in te zien dat de bevrijding ligt in zelfverandering binnen de context waarin ik me bevind.

Ik stel mezelf ten doel te ademen, te blijven bewegen en door te blijven gaan met hetgeen ik aan het doen ben als schrijven en de overige taken binnen Desteni en mijn dagelijks leven, en te zien hoe ik hierin mezelf kan ondersteunen in verandering in mezelf en hoe ik hierin mezelf werkelijk kan vergeven van hetgeen ik heb toegestaan welke ik als pijn in mijn fysiek ervaar, net zolang totdat en als dat ik werkelijk meen hetgeen ik spreek, als dat ik het in klank uit en fysieke verandering ervaar.

Wordt vervolgd met een blog over aantrekking waarin ik verantwoordelijkheid neem voor een aantal punten hierin.

What is Sex?

———————————————————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/