september 29, 2019 door vanZielnaarLeven

Dag 813 – Het fysieke, tastbare van de natuurgeneeskunde

Natuurgeneeskunde staat dicht bij de natuur, dicht bij het lichaam. Het is bijna 20 jaar geleden dat ik de studie natuurgeneeskunde afrondde en het vak op zichzelf – ‘natuurgeneeskunde’ – als vak binnen de overkoepelende noemer van ‘natuurgeneeskunde’ als gehele opleiding en benadering van het helen van het lichaam – vond ik fascinerend en tegelijkertijd kon ik het niet helemaal vatten. Ik zag de wetten, de waarheid maar kon het niet werkelijk eigen maken.

Nu 20 jaar later begin ik het tastbare van natuurgeneeskunde als vak op zich en het fysieke in de brede zin van het woord van de natuurgeneeskunde als geheel, langzaam eigen te maken. Het vak houdt onder meer de praktische toepassingen in zoals massage, koppen zetten, vasten, hydrotherapie, pakkingen, de leverreinigingskuur, klisma’s en ja, de braakkuur hebben we ook onderwezen gekregen en gepraktiseerd tijdens de vastenkuur. Al dat soort werkelijk lichamelijke toepassingen, enigszins ‘spartaans’ en dus niet zo snel geliefd bij het grote publiek – en zelfs niet bij het kleine publiek van enthousiaste studenten op de opleiding natuurgeneeskunde lol. Toch was het de richting die ik koos, samen met de hoofdvakken fytotherapie, voeding en iriscopie. (De twee andere te kiezen richtingen waren homeopathie en TCM/acupunctuur).

De basistheorie van natuurgeneeskunde en de fysieke wetten, is fascinerend en zo vol gezond verstand. Het werkt onder andere met het Reckeweg systeem waarin een klacht, zo niet op de juiste manier geheeld, onderduikt of onderdrukt wordt in het lichaam naar een diepere laag/fase. Zo zijn er drie oppervlakkige fasen die in de ‘vloeistoffen’ plaatsvindt en welke het meest eenvoudig zijn op te pakken en drie diepere fasen waarin het zich nestelt op cel niveau – en dus lastiger om waar te nemen en naar de oppervlakte te halen; denk bijvoorbeeld aan kanker, dit ontstaat niet over één nacht ijs. De natuurgeneeskunde als geheel, ondersteunt het lichaam om dit proces van binnen naar buiten als heling, zelf te kunnen uitvoeren. Alle middelen en aanpakken zijn er om hierin te ondersteunen; ieder op een verschillende wijze.

Het lijkt me dat dit eigenlijk logisch klinkt voor een ieder en dat het tevens klinkt als een enige, werkelijke en langdurige manier van heling/ondersteuning. Zo vol gezond verstand en praktische aanpak. Zo vol van begrip van en respect voor het lichaam als geheel en voor het aanwezige leven als geheel; zo Integer (hierin gelijk een beknopte herdefinitie van ‘integriteit’). Dit is de basis in mijn zienswijze die ik heb mogen ontvangen binnen een zesjarige studie, iets wat vrij onconventioneel is om dit binnen een opleidingssysteem in deze tijd te doorlopen. Ik zal er ongetwijfeld nog meer over uitweiden want het heeft mijn fascinatie en aandacht sindsdien, van binnen en van buiten.

Terug naar het tastbare en fysieke effect van de ietwat spartaanse / oncomfortabele aanpak van natuurgeneeskunde ansich en het aspect dat ik wil uitlichten. Het was tijdens een recente lever-galreiniging dat ik doorkreeg – 20 jaar na afstuderen! – hoezeer het aansluit op het tempo en de wetten van het fysieke leven en wat tevens de grote weerstand en kleine populariteit duidelijker maakt. Het vraagt namelijk Heel Veel Input van onszelf en vaak wat ongemakkelijke lichamelijke situaties om door te bewegen, zoals het klisma inbrengen, het turen in je ontlasting naar groene brokjes, het drinken van een kopje olijfolie, het vasten voor een halve dag en de vreselijke smaak van bitterzout met diarree tot gevolg. Wat ik hierin naar voren zag komen, is dat de toepassing van de natuurgeneeskunde heel duidelijk weergeeft waar het om gaat in het fysieke leven en waar onze focus nodig is en dat het niet ‘snel’ gaat. Echter het is zeer effectief! Indien grondig en op maat toegepast.

Hierbij een sitenoot dat de natuurgeneeskunde altijd individueel onderzoekt of een bepaalde aanpak passend en ondersteunend is voor een specifiek lichaam en wezen – niet iedere aanpak past bij ieder mens en indien niet goed afgestemd, kan het afdoen aan het welzijn en de fysieke gesteldheid, in plaats van dat het ondersteunt en heling bewerkstelligt.

Dit tastbare, de traagheid, de ongemakkelijke toepassingen, de fysieke handelingen, ik merk dat het mijn lichaam en mijzelf hierin, goed doet; het vertraagt me en maakt me kalmer en brengt rust in mijn lichaam. Het zet de dingen ‘op z’n plek’ als hoe een lichaam hoort te functioneren. Niet in één keer maar stap voor stap en binnen de fysieke mogelijkheden. Het werkt namelijk volgens de fysieke wetten en kent dus geen ‘wonderen’. Het is hard werken zogezegd. Tegelijkertijd brengt het mezelf in contact met mijn lichaam, met hoe mijn organen functioneren en zo vergroot het de intimiteit met mijn eigen lichaam en hierin is de oncomfortabele aanpak dus eigenlijk heel omvattend en zorgzaam. Niets is wat het lijkt.

Dit fysieke en tastbare dient zijn plaats in te nemen binnen het leven hier op aarde – het omvat en behoudt het leven als het ware. Zonder dit lichamelijke aspect, zou leven op aarde niet mogelijk zijn. Hoe we dan met zoveel weerstand hierin bestaan, dat zou op z’n minst vragen moeten oproepen binnen ieder van ons. Voor een opening in en begrip ten aanzien van deze weerstand binnenin onszelf raad ik Desteni I Process aan of de Eqafe-store. Dit is voor mij waar alles samenkomt en waardoor ik het fysieke, het tastbare van de natuurgeneeskunde op een dieper niveau kan gaan begrijpen en integreren. De natuurgeneeskunde zoals het van oudsher is doorgekomen bevat namelijk niet alle aspecten en antwoorden ten aanzien van de integratie van geest/mind, lichaam en wezenlijkheid en hoe we hier zo gekomen zijn met z’n allen. Echter vrijwel alles uit de natuurgeneeskunde is bruikbaar, ter ondersteuning van leven als geheel, aangezien het samenwerkt met de fysieke wetten.

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

februari 28, 2018 door vanZielnaarLeven

Dag 780 – Zelfvergevingen op de weerstand in relatie tot schoonmaken

(…)

“Hier vanuit bekeken houdt het schoonmaken en de ervaringen van weerstand, dus een mogelijkheid in voor me om tot mijn potentieel voor zelfverandering te komen. Kijk, dat geeft al een andere benadering van het schoonmaken; hierin vind ik direct een voor mij ‘zinvolle’ aanvulling op – of zelfs invulling van het schoonmaken op zich – één van de gedachten / ervaringen die namelijk in mij opkomt is dat ik het schoonmaken ‘zo zinloos vind aangezien het steeds maar terug blijft komen en het weer vies wordt zodra het schoon is’. In het volgende blog begin ik met zelfvergevingen op de ervaring die opkomt bij het schoonmaken en wat zich eventueel opent hierin.”

Voor algehele context zie voorgaand blog Dag 779 – Weerstand in relatie tot schoonmaken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schoonmaken als zinloos te ervaren aangezien het steeds opnieuw weer vies wordt en ook in zo’n hoog tempo, waarin ik het gevoel krijg constant aan het schoonmaken te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schoonmaken als tijdsverspilling te zien en liever ‘iets anders’ te doen, terwijl ik tegelijkertijd heel graag een schoon huis en schone leefomgeving heb en het bijvoorbeeld fantastisch zou vinden als een ander mijn huis zou schoonmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ‘het vuil’ de overhand krijgt en dat ik het niet meer bijhoud en omkom in stof en vuiligheid en mijn huis laat verslonzen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren fysiek zo moe te zijn dat ik de schoonmaakwerkzaamheden niet meer oppak en ‘de boel de boel laat’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik me bevind in een momentopname van vermoeidheid dat ik zo ervaren heb en hierin te denken en geloven dat dit altijd zo blijft en/of zo blijft terugkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geestelijke vermoeidheid als ‘weerstand’ in en als angstervaring, als fysieke manifestatie te ervaren en hierin ‘bang te zijn’ dat het ‘te laat’ is en dat ik ‘achterloop’ als achter de feiten aan, waarin de geest me inhaalt en me neerdrukt en ik er niet meer bovenop kom en nog wel gewaar ben dat dit gebeurt, maar niet meer bij fysieke machte om mezelf hier doorheen te bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘de geest’ te benoemen als iets dat me neer kan drukken en waar ik ‘achteraan loop’ alsof ik hier zelf geen invloed op heb en dus feitelijk angst te ervaren voor mezelf die zich neer laat drukken uit gemakzucht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst voor mezelf te ervaren in het kiezen van de gemakkelijkste weg, van de minste weerstand in het volgen van de ervaringen van weerstand die in en als mezelf opkomen en zo eigenlijk rondjes te lopen in weerstand, in plaats van dit te weerstaan in mezelf en (weer) te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben geen tijd te hebben voor alles wat gedaan moet worden en/of wat ik wil doen en hierin weerstand op het schoonmaken te creëren met name als ik meerdere dingen op een dag wil doen en het schoonmaken hierin ‘teveel tijd’ inneemt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te lantefanteren aan het begin van de dag en later op de dag te ervaren niet voldoende tijd te hebben om alles gedaan te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik onder het schoonmaken uit kan komen of dat ik het wel uit kan stellen, het is niet zo belangrijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op deze manier het schoonmaken heel belangrijk te maken in mijn geest door er weerstand op te creëren als een ervaring waar ik druk mee ben en er zo ‘druk’ op te leggen.

Ik realiseer me dat het een punt is om fysiek op te pakken en niet teveel bij te blijven hangen in een uitzoeken waarom, aangezien het iets is dat moet gebeuren. Ik realiseer me dat ik het als gelijke mee kan nemen in de planning van wat moet gebeuren en beter kan stoppen met het minder belangrijk te maken dan andere bezigheden en zo hierin gelijkheid te brengen binnenin mezelf. Ik realiseer me dat we in de gehele maatschappij het ‘schoonmaken’ minder belangrijk hebben gemaakt dan ‘achter een bureau zitten’ bijvoorbeeld wat zichtbaar is in het verschil in vergoeding dat er wordt uitgekeerd als ‘loon’ voor bijvoorbeeld schoonmaakwerk en bureauwerk en wat dus wellicht gewoon een opgelegde en aangenomen programmering is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een programmering onbewust te hebben aangenomen en zo een ongelijkheid in en als mezelf te creëren ten aanzien van verschillende bezigheden en zo tevens de ongelijkheid in de wereld te bevestigen.

Tevens zie ik hierin een aangenomen ongelijkheid in man en vrouw in mij alsof dit is opgelegd door ‘de man’ als dat het schoonmaakwerk dat een vrouw uitvoert, minder belangrijk is, wat ik zelf zo heb gebruikt om kant te kiezen voor het mannelijke (intellectuele) en tegen het vrouwelijke (fysieke), zonder me te realiseren hoe ik mezelf hierin verongelijk. Zo buiten zo binnen, zo binnen zo buiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verongelijken door vanuit zelfinteresse in en als de geest en vanuit gemeenheid, het vrouwelijke te onderdrukken en minder belangrijk te maken dan het mannelijke vanuit een wens om het vrouwelijke / de vrouw/ de moeder buiten te sluiten en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op deze manier het kind met het badwater weg te gooien, in plaats van hetgeen ik als ‘zwakte zie’ in een voorbeeldrol en zo in en als mezelf, te benaderen vanuit begrip, zorgzaamheid, vergeving en mogelijkheid tot transformatie.

Ik stel mezelf ten doel het schoonmaken en de weerstand en struggles die ik hierin ervaar en zie opkomen in mezelf, te gebruiken als opening en mogelijkheid tot transformatie van een ‘zwakte’ tot in een ‘kracht’; vanuit omarming, nederigheid en in eenheid en gelijkheid, want alleen dat waar ik gelijk aan sta en één mee word als het ware, zal ik in en als mezelf kunnen transformeren tot een praktische toepassing, zonder het nog zo ‘belangrijk’ te maken in en als de geest.

Tot zover, nu eerst de toepassing in de praktijk en zien hoe dit gaat en waar eventueel zelfvergeving (dus zelfbegrip) en zelfcorrecties nodig zijn om dit begrip in fysieke toepassing tot uiting, tot een expressie te brengen in en als mezelf, dus als zelfexpressie.

De zelfvergevingen zijn een aantal voorbeelden van wat er opkomt in mij in relatie tot schoonmaken en kan worden uitgebreid al naar gelang wat er in mij (en in een ander die hiermee bezig wil) opkomt; het gaat uiteindelijk om het zelfbegrip dat hierin naar voren komt, als een verantwoordelijkheid voor wat er speelt in mijzelf in gedachten, gevoelens en emoties en zo als opening om fysiek door de ervaringen (van bijvoorbeeld weerstand) heen te bewegen en tot een vrede met de toepassing van het schoonmaken te komen en dit zo te integreren in het dagelijks leven. Hierin zie ik ook het punt openen van intiem met mezelf zijn, in en tijdens de fysieke bezigheid van schoonmaken en wie ik eigenlijk ben als ik aan het ‘afraffelen’ ben en niet ‘hier’ wil zijn tijdens de bezigheden – er moet dus iets zitten waar ik van weg beweeg in mezelf, zonder dat ik hier werkelijk naar kijk en het benoem voor mezelf – zelfbegrip.

Tevens zie ik dat ik het als een ‘moeten’ ervaar en zo benader ik mezelf eigenlijk ook in punten die ik lastig vind. Ik ‘moet’ het oppakken want ‘het moet toch gedaan worden’ en dus doe ik het, zij het ‘schoorvoetend’. In mijn benadering van het schoonmaken wordt zichtbaar voor me hoe ik mezelf benader – iets wat ik eigenlijk allang weet maar waarvan ik me toch niet echt gewaar was. Eens zien of ik hierin wat verzachting kan brengen voor en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het schoonmaken tot uiting, tot verlengde van mezelf te maken in en als een zelfexpressie en zichtbaar in en als mijn leefomgeving en ik stel mezelf ten doel mezelf hiertoe te bewegen door tijdens het schoonmaken te vertragen en de ervaringen te benoemen / definiëren die in me opkomen en mezelf tevens te ondersteunen door bijvoorbeeld een interview te luisteren tijdens het schoonmaken en zo mijn focus te verleggen en tegelijkertijd het praktische op te pakken en beiden te combineren in en als mezelf, als een manier om vrede te maken met de bezigheden. Ik stel mezelf ten doel te verzachten naar mezelf toe in het oppakken van en opstaan in en als verantwoordelijkheid op vele gebieden en te zien hoe ik hier met en als mezelf kan staan – zelfverzorgend, zelfondersteunend en minder vanuit een ‘moeten of zelfs een ervaring van ‘straf’ als ‘straffe benadering’.

Ik stel mezelf ten doel om de angst te bekijken/beschouwen in en als mezelf, in plaats van met angst op mijn eigen angst te reageren.

Een proces in voortgang….

Related interview vanuit een interdimensionaal perspectief (+ zie links in de tekst).

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Uil forgive

februari 21, 2018 door vanZielnaarLeven

Dag 779 – Weerstand in relatie tot schoonmaken

We zaten wat te praten met onder andere Sylvie en mijn moeder en op een gegeven moment bracht Sylvie het onderwerp schoonmaken naar voren en hoe het aan te pakken als men hier weerstand op ervaart terwijl de schoonmaakbezigheden wel moeten worden opgepakt. Zo kwamen we erop dat ikzelf ook ‘niet graag schoonmaak’ en mijn moeder ook niet. Ik was in het huis op weg naar boven en ik hoorde mijn moeder iets zeggen als ‘ik haat het schoonmaken’. Ik haastte me de trap weer af en vroeg haar te herhalen wat ze zei, aangezien het exact had geklonken zoals ik het ook vaak in mijzelf op zie komen. Het bleek inderdaad exact hetzelfde te zijn zoals het in haar bestaat en in mij. Hierin zie ik dat ik het onbewust gekopieerd heb; ik kon ook al niet terughalen waar de weerstand nou vandaan komt. Het is iets als, ‘ik heb er een hekel aan maar ik wil het wel graag schoon en netjes hebben dus ik doe het wel’.

Echter mijn moeder kon het voor haarzelf niet herleiden aangezien haar moeder, mijn oma, juist ‘erg schoon en precies’ was in huis. We weten dan natuurlijk niet wat hierbij in oma omging, misschien had ze er eigenlijk wel een hekel aan of misschien heeft mijn moeder een weerstand gecreëerd of vergroot als reactie van onbegrip op oma’s preciesheid en serieuze benadering van het schoonmaken.

Terug naar mezelf. Hoe hier nu mee om te gaan? Zou het niet prettiger zijn voor mezelf als ik zonder innerlijke weerstand de schoonmaakbezigheden uit ga voeren?

Sylvie bracht nog een mogelijkheid naar voren om te onderzoeken, van een ‘intiem met je lichaam en/of jezelf zijn’ en de relatie tot schoonmaken.

Hier is een (vertaald) artikel over weerstand en hoe dit een mogelijkheid biedt om voorbjj de comfortzone in de geest te bewegen en zo tot het potentieel voor zelfverandering te komen. Weerstand kunnen we zo gebruiken als een een handvat om niet toe te geven aan de weerstand maar juist door te bewegen, hier naartoe te bewegen en er niet van ‘weg te schrikken’: “Weerstand is je gids, omdat het je laat zien waar de comfortzone van je geest eindigt en je potentieel voor zelfverandering begint.”

(Klik hier voor origineel artikel en website Quantum Change Kinesiology).

Hier vanuit bekeken houdt het schoonmaken en de ervaringen van weerstand, dus een mogelijkheid in voor me om tot mijn potentieel voor zelfverandering te komen. Kijk, dat geeft al een andere benadering van het schoonmaken; hierin vind ik direct een voor mij ‘zinvolle’ aanvulling op – of zelfs invulling van het schoonmaken op zich – één van de gedachten / ervaringen die namelijk in mij opkomt is dat ik het schoonmaken ‘zo zinloos vind aangezien het steeds maar terug blijft komen en het weer vies wordt zodra het schoon is’. In het volgende blog begin ik met zelfvergevingen op de ervaring die opkomt bij het schoonmaken en wat zich eventueel opent hierin.

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Uil forgive

december 17, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 725 – De beugel

tanden-voor-beugel

Gisteren is de beugel in mijn mond geplaatst. Het plaatsen zelf was vrij onplezierig, vooral omdat er spreiders nodig zijn om de lippen opzij te houden en een afzuigertje voor het speeksel, zodat de beugelslotjes op de tanden kunnen worden geplakt. Dit duwt op het bot van de onder- en bovenkaak en dit is oncomfortabel tot pijnlijk en het duurt ongeveer twee uur.

De beugel zelf geeft een druk op mijn tanden die ik wel prettig vind. Er zijn ook twee extra blokjes geplaatst achter mijn voortanden om te voorkomen dat ik bij mijn kiezen de slotjes er af bijt als ze op elkaar komen. Hierdoor komen de kiezen niet geheel op elkaar met als gevolg: ik kan niet kauwen!

Dit brengt een gedachtenstroom op gang: kan ik 18 maanden alleen maar vloeibaar voedsel eten? Krijg ik wel genoeg voeding binnen? Wat moet ik eten?

Ik heb vaker mijn eetpatroon veranderd ter ondersteuning van mijn fysiek en dat zal ik nu weer doen. Er bestaat zelfs een uitgebreid programma ter ondersteuning van een spastisch colon, waarbij zes maanden vloeibaar voedsel wordt voorgeschreven (met alles heel fijn gemalen, dus wel vezeltjes etc maar niet te grof) en een lichte dosis anti-biotica, dit om de miniscule ontstekingen die aanwezig zouden zijn in het weefsel bij een spastisch colon, de tijd te geven om te helen. Ik heb hier altijd wel wat in gezien maar ik ben nooit dit hele programma gaan onderzoeken met een therapeut, het is vrij ingrijpend.

Nu lijkt het er dan toch op dat ik voor langere tijd vloeibaar of erg zacht voedsel zal gaan eten en voor het spoelen van mijn mond ga ik colloidaal zilverwater gebruiken (wat als een ‘natuurlijk anti-bioticum’ gezien kan worden, al kunnen we het officieel niet zo noemen maar het doodt bacterie, virus en schimmel). Dus wie weet, pakt het ook gunstig uit voor mijn darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me teneergeslagen te ervaren als ik merk dat ik niet kan kauwen en geen vast voedsel tot me kan nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan toch niet 18 maanden op vloeibaar voedsel leven? Hoe doen andere mensen dat?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben verwacht dat het kauwen zo lastig zou gaan met een beugel in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik 18 maanden geen vast voedsel kan eten in plaats van dag voor dag te bekijken hoe het gaat en van hieruit aanpassingen te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken aan de producten die ik niet meer kan eten en me af te vragen of ik dit zolang volhoud.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ook wel prettig te vinden dat ik nu een aanleiding heb om op deze manier mijn voeding aan te passen en te zien of dit weer een stapje verder ondersteunt met betrekking tot de krampen in mijn darm en met betrekking tot het laten staan van voedsel dat ik misschien beter niet elke dag kan eten omdat het iets te zwaar is om te verteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om gewicht te verliezen door niet op tijd voedsel bij de hand te hebben dat ik kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een diepe zucht te ervaren bij de gedachte aan het voorbereiden van voedsel dat ik nu wel kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘nee niet weer’ en hierin in een herhaling te kijken, in plaats van deze periode met de beugel als een losstaande periode te zien waarin ik mijn lichaam en mijzelf zo goed mogelijk ondersteun met passend voedsel.

Als en wanneer ik een ‘diepe zucht’ ervaar en mezelf in gedachten zie verkeren over het voorbereiden van voedsel dat ik kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een weerstand ervaar ten aanzien van het voorbereiden van voedsel en hierin zit een angst verborgen dat ik er niet toe in staat ben, dat ik niet voldoende voorbereid en me door de weerstand – dus de geest – laat leiden en hierdoor niet op tijd voedsel tot me neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik me door in en als de geest laat leiden in plaats van mezelf optimaal fysiek te ondersteunen met het voorbereiden van voedsel.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van angst in te ademen en op de uitademing op te staan en voedsel voor te bereiden of een plan te maken voor de dag met voedsel dat ik kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten over voedsel dat ik voorlopig niet kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet ondersteun door deelname in gedachten over voedsel waar ik niets mee kan en dus is het beter en meer ondersteunend om deze gedachten niet te volgen.

Ik stel mezelf ten doel direct te stoppen met deelname in gedachten over voedsel dat ik op het moment niet kan eten en een alternatief voedingsmiddel te vinden dat ik nu wel kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angstervaring of angstgedachte dat ik gewicht zal verliezen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vloeibaar voedsel goed kan verteren en hier veel van tot me kan nemen en dat de opname hiervan niet zoveel inspanning vraagt van mijn lichaam/spijsvertering en dat er geen gewichtsafname hoeft plaats te vinden als ik een goede planning en voorbereiding maak.

Ik stel mezelf ten doel mijn voeding voor te bereiden en voldoende passend voedsel bij de hand te hebben zodat ik voldoende voeding binnenkrijg.

Hier vandaan realiseer ik me dat ik regelmatig niet wil voorbereiden omdat ik liever ‘iets anders doe’ en het dan uitstel totdat mijn bloedsuikerspiegel iets gedaald is en ik ‘nu’ eten nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever iets anders te doen dan voedsel op tijd en grondig voor te bereiden.

Ik stel mezelf ten doel het woord grondig voor mezelf te herdefiniëren en gebruiken als ondersteuning om op tijd voedsel voor te bereiden en mezelf te gronden.

Ik stel mezelf ten doel dag voor dag te bekijken hoe het met mijn tanden en kiezen gaat en wat ik kan eten.

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juni 8, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 699 – Isolatie

Zoals in het vorige blog beschreven beweeg ik me langzaam van ‘liefde’ naar ‘gelijkheid’. Oude bestaande relaties brokkelen af, vallen uiteen. Dit proces is al tijden gaande maar wordt nu meer duidelijk voor mezelf – ook de relaties waarin ik het meeste vasthield en geprobeerd heb om in de fysieke werkelijkheid te brengen, houden op te bestaan, simpel omdat hiervoor beide partijen nodig zijn om het in stand te houden/tot staan te brengen en als één van de twee nog niet staat/wil/kan staan in een principe van gelijkheid, beginnend binnenin zelf, zal de fysieke werkelijkheid de situatie zo tonen waarin een samenzijn niet meer mogelijk is – of nog niet mogelijk is.

Hierin zie ik mezelf onder ogen in een ervaring van isolement. Het oude valt weg, het nieuwe is nog niet gecreëerd. De zelfbeweging die nodig is voor de creatie van het nieuwe, het onbekende, hierin ervaar ik behoorlijk wat onzekerheid en weerstand (dus angst). Echter ook komt er een standvastigheid in door, als een zekerheid van hoe ik het wel wil, zodat ik een fundament kan leggen in vanuit een startpunt van gelijkheid. Zodat het fundament de stevigheid en duurzaamheid zal geven in een eventuele nieuwe situatie in de toekomst, om op voort te wandelen en er niet opnieuw ‘break ups‘ nodig zijn.

Nu eerst zelfvergevingen op de ervaring van isolement.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, mezelf te isoleren van mezelf door geheimen te bewaren in mezelf vanaf zeer jonge leeftijd en hierin mijn openheid af te leggen, alsof dit hetgeen was wat ik ‘moest doen’ zonder mezelf af te vragen wat ik eigenlijk aan het doen ben en wat de gevolgen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me opgesloten in mezelf te ervaren en niet te weten hoe uit te reiken naar anderen behalve door te ‘vragen’ en me hierin – van tevoren en automatisch – aan te passen aan wat (ik denk dat) een ander wil, in plaats van mezelf in expressie te brengen in wat ik wil/zou willen vanuit een fundament van gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik nooit in staat zal zijn om mezelf uit te drukken en uit te reiken naar anderen en hierin vanuit gelijkheid samen te werken en een overeenkomt tot stand te brengen, simpel omdat ik (denk dat ik) niet weet uit te reiken, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit een geheel nieuwe expressie is vanuit zelfbeweging die ik tot nu toe niet heb uitgevoerd en waarin ik me dus oncomfortabel ervaar als ‘buiten het bekende’ als hoe ik altijd en automatisch geleefd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren – dus feitelijk gedachten te hebben en deze te geloven als ‘waarheid’ – dat het me niet lukt om voorbij mijn automatismen en comfort te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door automatisch in een ervaring van vragen – als archetype van de bedelaar – te blijven verkeren, niet toe te komen aan het uitdrukken van mezelf en hierin dus steeds opnieuw niet te laten zien wie ik ben en waar ik voor sta en dus, te creëren dat ik niet gezien word en me zo geïsoleerd te ervaren in wie ik werkelijk ben, alleen met/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik angst ervaar om uit te reiken, te stoppen, te ademen en te zien welke energie er onder deze angst als gedachten/ervaringen in me spelen zodat/waarin ik deze benoem en vergeef in en als mezelf, dit vanuit de realisatie dat de energetische ervaringen maken dat ik me ongemakkelijk voel en dat ik hiervoor de tijd kan nemen om mezelf hierin te omarmen en ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik NU uit moet reiken en op deze manier door de angst heenga, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik inderdaad op een gegeven moment door de angst zal heen bewegen in fysieke werkelijkheid om werkelijk tot een verandering te komen, echter een ervaring van NU is vanuit de geest gestuurd en houdt eerder een forceren in en als ik een uitdrukking forceer in mezelf, zal dit ook zo resoneren in wat ik naar voren breng en dus een gevolg/reactie teweeg brengen in anderen naar wie ik me uitdruk die niet wenselijk is.

Ik stel mezelf ten doel om de tijd te nemen om mezelf op mijn gemak te stellen en de surrealistische ervaringen en verwachtingen die in me opkomen, eerst eens goed te bekijken en vergeven voor mezelf en uiteindelijk, als ik hierin stabiel en helder ben, mezelf in uitdrukking te brengen in hetgeen ik zie dat er overblijft in gelijkheid met/als mezelf als wat ik uit wil drukken zonder iets te verwachten als resultaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van NU kracht inhoudt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van NU gebaseerd is op en bestaat uit angst als onderdrukte gedachten en emoties en dat het daarom NU moet gebeuren alsof er anders een verlies plaatsvindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te luisteren naar en geloven in de energie van een ervaring van NU alsof dit kracht inhoudt en zo niet werkelijk en fysiek af te stemmen op mezelf en van hieruit, een passend moment te vinden en hierin te openen in wat ik wil uitdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets kan verliezen als ik het niet NU doe, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik wat ik wil uitdrukken als mezelf, niet werkelijk kan verliezen en dat hetgeen ik eventueel ‘verlies’, niet werkelijk en gefundeerd was in eenheid en gelijkheid met mijzelf en/in mijn fysieke werkelijkheid maar gebaseerd op een energetische ervaring, gecreëerd als relatie (in gedachten/ervaringen/projecties) in/als de geest.

Als en wanneer ik het gevoel heb NU te moeten handelen, benaderen of uitdrukken en ik hierin een soort van ‘kracht’ ervaar, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf forceer vanuit de geest, vanuit een angst dat als ik het NU niet doe, ik het nooit zal doen omdat ik teveel angst ervaar en/of, dat ik zo snel mogelijk van de angst ‘af wil’ en het dus maar liever ‘NU’ doe dan is het maar gedaan. Echter hierin resoneer ik dus feitelijk angst (interessant genoeg de energetische tegenpool van de ervaring van liefde) en ook al spreek ik woorden van gelijkheid, ik resoneer een ongelijkheid aangezien ik ben afgestemd op een ervaring van angst in mezelf en zal dus ook iets van angst in een ander opwekken of, een ervaring van liefde als de angst wordt onderdrukt.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te oefenen in het benaderen van anderen (en/of het benaderd worden) vanuit een comfortabele toestand in en als mezelf, dus zonder haast en zonder forceren en hierin de tijd te nemen om mezelf mijn ongemakkelijke ervaringen te vergeven, te onderzoeken wat ik werkelijk wil en hoe ik dit in woorden kan uitdrukken.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to accept breakups to be the natural condition of human relationships instead of acquiring relationship agreement skills to manage the relationships as equals and to support the integrity of the commitment to each other as the expression of self respect and respect of each other as living beings to prevent the fear of being hurt and the fear of vulnerability that is the key to complete trust and intimacy.

Uit: Day 14: Do you Love Breakups?

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

maart 11, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 684 – Het leven van woorden: moed (1)

Dag 683 – Het leven van woorden: moed

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het woord ‘moed’ te koppelen aan ‘iets moeten’ en hierin angst te ervaren dat ik het niet kan en/of niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moeten te koppelen aan iets doen dat ik niet wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mezelf veel te moeten en dit te gebruiken om dingen te doen/gedaan te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het moeten hier met ‘druk’ uit te voeren vanuit gedachten, gevoelens en emoties in plaats van hetgeen waarvan nodig is dat het gedaan wordt, organisch uit te voeren, oftewel, in overeenstemming met mezelf in/als mijn fysiek en met mijn ademhaling hierin als ondersteuning van mezelf om iets fysiek uit te voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf voort te stuwen vanuit een systematische overtuiging in plaats van te zorgen voor een organische afstemming en mezelf hier vandaan, voort te bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten beïnvloeden door mijn gemoed in wat nodig is dat er gedaan wordt ter bevordering van leven als geheel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘moed’ een vreemd woord te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moed te koppelen aan bemoederen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te bemoederen met gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb kleine dieren en planten moedig te vinden, meer dan grote dieren en planten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kwetsbaarheid over het hoofd te zien in grote dieren en planten, in plaats van kwetsbaarheid in ieder levend wezen waar te nemen als één en gelijk als leven in essentie; tegelijkertijd kwetsbaar en sterk, moedig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb leven in essentie als moedig te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat kwetsbaarheid verborgen moet worden zonder te zien dat ik zo het leven verberg, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als leven te verbergen en zo de moed die in en als mezelf als leven aanwezig is, te verbergen en hiervandaan, een moeten voorop te stellen als bescherming.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven ‘dat ik de moed niet meer heb’ als ik niet moet van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het doen wat nodig is, als zwaar te ervaren in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik mezelf zwaar maak in en als de geest in mijn gemoed ten aanzien van het doen wat nodig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf zwaar te maken in mijn gemoed in gedachten, gevoelens en emoties ten aanzien van het doen wat nodig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te moeten zuchten als ik ga doen waarvan ik zie dat nodig is dat het gedaan wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er tegenop te zien om dat doen waarvan ik zie dat nodig is dat het gedaan wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb tegenstand te verwachten in het doen wat nodig is dat het gedaan wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te laten schrikken door de tegenstand/weerstand, zowel van/in mezelf als van/in een ander.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf zie bewegen in een ervaring of gedachte van iets ‘moeten doen’ in en als de geest als bijvoorbeeld ergens tegenop zien, te stoppen, te ademen en mezelf te ondersteunen door te focussen op mijn ademhaling en af te stemmen op mijn lichaam en fysieke mogelijkheden en van hieruit, stap voor stap op te pakken wat nodig is dat gedaan wordt ter bevordering van de essentie van leven als geheel.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf zie bemoederen in en als de geest met gedachten, gevoelens en emoties, te stoppen met deelname in een gedachte, gevoel of emotie, te benoemen wat ik ervaar binnenin mezelf, hierop eventueel een zelfvergeving uit te spreken en zo ruimte te scheppen in mezelf voor een meer organische voortbeweging in overeenstemming met mijn lichaam en fysieke mogelijkheden.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik ervaar me af te laten schrikken door de weerstand van mezelf en/of een ander, te stoppen, te ademen en te zien en benoemen wat de weerstand inhoudt en zelf te vergeven, in en als de realisatie dat de weerstand bestaat gerelateerd aan een vorm van ‘moeten’ in en als de geest als systematische benadering van de fysieke werkelijkheid, om hier vandaan in een meer organische beweging mezelf richting te geven in wat nodig is dat er gedaan wordt (en wat binnen mijn bereik ligt) ten behoeve van leven als geheel.

Ik stel mezelf ten doel om het woord ‘moed’ zachter uit te spreken met een d op het eind, zonder er het woord ‘mood’ van te maken maar met een duidelijke en korte ‘oe’ in het midden.

Moed:

Het doen wat nodig is ter ondersteuning en bevordering van de essentie van mijzelf en/als een ander als leven als geheel, vanuit een organische beweging en afstemming op mijn lichaam en mijn fysieke mogelijkheden en leefomgeving en in overweging van de fysieke werkelijkheid.

Desteni I Process

—————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

augustus 5, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 632 – Consequenties voorkomen met behulp van zelfvergeving

Berenklauw

Als ik angst ervaar om los te laten betekent dit dat ik een punt, of meerdere punten niet gezien heb in mezelf. Dit betreft bijvoorbeeld een onduidelijkheid over een situatie, waarin ik meer praktische gegevens nodig heb om tot een totaaloverzicht te komen. Het kan ook een onduidelijkheid in mezelf zijn, waarin ik een programmeringspunt automatisch voor waar aanneem in mezelf en niet voorbij dit punt beweeg en het onderzoek in mezelf op werkelijkheid.

Laatstgenoemde betreft de meest lastige punten om doorheen te komen. Ik ervaar dan een onrust in mezelf die ik waarneem als een ‘positieve ervaring’, alsof er iets ‘nieuws’ gaat beginnen (een referentie hier is bijvoorbeeld de ervaring van ‘verliefdheid’). Echter in mijn fysiek ervaar ik het als zeer oncomfortabel en als dit langer zo opbouwt (dus als ik langer deelneem in deze positieve energetische ervaringen) bouwt het ongemak in mijn lichaam zich ook op wat ik voornamelijk ervaar in een verergering van de verkrampingen in de dikke darm en hierdoor een zeer oncomfortabel gevoel in mijn buikgebied en een uiteindelijke uiting van ongemak in de stoelgang.

Wat ik begin te zien, is dat ik in deze momenten, als ik ze niet verder onderzoek, consequenties ga creëren. Dit door deze positieve energetische ervaringen te projecteren op iets (een situatie) of iemand buiten mezelf en zo bijvoorbeeld de situatie in te stappen en dan bevind ik me in de consequentie.

Echter het is effectiever om de ervaringen binnenin mezelf te onderzoeken en te realiseren dat deze ervaring van ‘positieve nervositeit’ verbonden is aan een voorstadium van het oplichten van een sluier in mezelf, van een illusie, van het ontdoen van een programmering die ik geloofd en geleefd heb, waardoor ik, als ik hier doorheen zie, een stukje dichter bij mezelf kom.

Dus, de positieve nervositeit is een signaal van mezelf/mijn geest, dat er ‘iets staat te gebeuren’ waarin ik beslis of ik de gebeurtenis in ga stappen en zo de consequentie leef en via deze weg leer en uiteindelijk stop, of dat ik voorkom dat ik de gebeurtenis instap en een consequentie creëer en in plaats hiervan, rechtstreeks in mezelf zie, door de illusie van de ervaring als programmering heen. Een versnelling van het proces dus eigenlijk aangezien ik dan de consequenties niet meer fysiek hoef door te wandelen.

Ik heb gemerkt dat ik mezelf hierin flink moet pushen, moet doorzetten om door de ervaring heen te zien als het ware en niet af te houden, mezelf terug te trekken om zo te proberen de ervaring te ontlopen, om zo te proberen het onrustige gevoel in mijn lichaam te stoppen. Laatste werkt niet aangezien ik zo de illusie niet zal zien en dus alsnog de consequentie instap omdat ik geen andere mogelijkheid als oplossing zie om tot helderheid te komen.

Ook kan het nodig zijn om te delen met anderen die met gezond verstand mee kunnen zien, dit aangezien ik wellicht een ‘blinde vlek’ heb binnen mijn programmering (als aangenomen denkbeelden) waarvan ik denk/geloof dat ik deze denkbeelden moet volgen om ‘te leren’. Ik ben gewend om ‘te leren’ vanuit ervaringen in plaats van de ervaringen te stoppen, te voorkomen dat ik ze creëer en van hieruit te zien wie ik werkelijk ben en wat het beste is voor mijzelf en anderen als zelf. Als ik werkelijk zicht krijg op een denkbeeld en op de werkelijkheid van een situatie, dan zal de onrust stoppen in mij en is de beslissing om los te laten hier in mij aanwezig.

Dus zolang ik deze beslissing tot loslaten niet neem in en als mezelf, dan weet ik dat ik niet geheel duidelijkheid heb en ik mezelf niet geheel begrijp. Hierin neig ik in eerste instantie naar het veroordelen van mezelf over het niet kunnen/willen loslaten of ik veroordeel mij van tevoren al voor een gebeurtenis die ik als consequentie zal gaan wandelen. Dit is niet effectief. Hier weerhoud ik mezelf er namelijk van om verder te zien en om mezelf te ondersteunen en tevens blijf ik bezig met het wandelen van consequenties als ‘ervaringen opdoen’.

Hierin is de zelfvergeving van belang, zowel voor vergeving op al gedane stappen als vergeving van mezelf in de huidige toestand, op de energetische ervaringen als gevoelens en emoties en op eventuele toekomstprojecties en hierin op ieder aspect in mezelf die ik eigenlijk nogal ‘stupide’ vind maar die ik toch blijf neigen om ‘in het leven te roepen’ als ik het niet nader onderzoek, vergeef en corrigeer in mezelf.

De toepassing van zelfvergeving en hierin zelfinzicht, is hier essentieel om voorbij de aangenomen denkbeelden (programmeringen) te zien en komen. Hierdoor ‘durf’ ik namelijk in deze aangenomen denkbeelden te zien en in wie ik zelf ben geworden hierin. Wat ik hier onder ogen kom van mezelf is meestal niet zo leuk, ik besta hierin in eigenbelang. Echter met het gereedschap van zelfvergeving en zelfcorrectie, heb ik methoden om mezelf effectief te vergeven en veranderen in wat ik zie van mezelf in plaats van mezelf opnieuw te veroordelen.

Hier is het niet de bedoeling dat ik de consequenties moedwillig blijf creëren en leven vanuit een gedachte als ‘ik kan mezelf toch weer vergeven’ maar het is wel ondersteunend om mezelf ertoe te zetten om zelfoprecht te zien in wie ik ben (geworden), in en als de ‘wetenschap’ dat in wat ik zie van mezelf, ik mezelf kan en mag vergeven en dat ik van hieruit de weg vrij maak om een correctie te maken en deze te toe te passen en zo uiteindelijk, de zelfverandering te leven. Dit in plaats van een (zelf gecreëerde/zelf toegestane) consequentie te leven. (Wordt vervolgd)

Wat is effectieve Zelfvergeving?

Waar begin ik met Zelfvergeving?

Ondersteuning in Zelfvergeving in het door weerstanden heen duwen bij schrijven en spreken

Het schrijven van Zelfvergeving

Onderzoek wat de toepassing van zelfvergeving inhoudt:

GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY

—————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juli 15, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 627 – Illusies van liefde – zelfvergevingen

Vervolg op Dag 625- Liefde is geen ervaring

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf alleen in te willen zetten als ik liefde ervaar en niet in te willen zetten als ik geen liefde ervaar en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf alleen in te willen zetten als ik angst ervaar als angst=liefde / liefde=angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet door te willen zetten als ik weerstand ervaar terwijl dit ook een vervormde ervaring van angst is maar wel door te willen zetten als ik liefde ervaar.

Waarin ik zie dat juist de ander niet doorzet als diegene liefde ervaart maar juist achterover gaat hangen. Is dit dan de polariteit in en als het energetische systeem waar man en vrouw (als het mannelijke en het vrouwelijke) in terecht komen dat het vrouwelijke alles uit de kast gaat halen en het mannelijke achterover gaat hangen zodra er seks aan te pas is gekomen als fysieke bevestiging van de ervaring van liefde?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘pijn’ te ervaren van de gedachte dat ik (als verpersoonlijking van het vrouwelijke?) in en als een ervaring van liefde=angst, alles uit de kast heb gehaald terwijl mijn ex-partner (als de verpersoonlijking van het mannelijke?) in en als een ervaring van liefde=angst, steeds meer achterover is gaan hangen totdat de hele boel instort doordat de resonantie het overneemt daar waar geen gewaarzijn is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hebben gehecht aan de fysieke aanwezigheid van desbetreffende man en gemis te ervaren van de fysieke aanwezigheid van desbetreffende man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fijn te voelen in zijn fysieke aanwezigheid en het fijn te vinden als hij in huis is en tegelijkertijd angst te ervaren door het onverantwoordelijke gedrag van desbetreffende man als gevaar voor de stabiliteit van hemzelf en daarmee van mijzelf en de fysieke leefomgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘pijn’ te ervaren als blijkt dat hij zelf opstaat zodra hij weg is en hierin aangeeft dat ik beter een ander kan zoeken omdat ik niet wil samenwonen (aangezien hij hierin onverantwoordelijk gedrag heeft getoond en dit van hieruit, voorlopig niet meer mogelijk is) en hij wil alleen samenwonen met een vrouw, waaruit ik opmaak dat hij wederom geen werkelijke moeite wil doen om iets op te bouwen, net als hij hier in huis geen werkelijke moeite deed om iets op te bouwen (ook al gaf hij aan dit wel te willen maar te druk was met de bewegingen in en als de geest die opkomen binnen een relatie) en alles in grondslag en uiteindelijk van mij uit moest komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf pijn te doen door geloof en deelname in gedachten van verongelijking, in plaats van gelijk te staan in en als de fysieke omstandigheden en van hieruit verder te zien en bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren vanuit de gedachte dat iemand die veelvuldig zei ‘van me te houden’ een leven met mij, zo gemakkelijk opgeeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat hij een leven met mij zo gemakkelijk opgeeft terwijl hij aangeeft zich te realiseren alles te hebben verloren en benoemt dit wellicht nodig gehad te hebben om tot een punt van ‘tot hier en niet verder’ te komen in en als zichzelf met betrekking tot een verslaving waarin ik me realiseer dat ik op dit moment iets anders wil dan hij kan en/of wil en dat hij me daarin aangeeft verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gedacht dat ik meer voor hem betekende en nu denk dat ik niets voor hem betekende, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat een ervaring van liefde op zich, niets substantieels betekent en voortbrengt en dus ook dat een uitblijven hiervan niets substantieel betekent en voortbrengt binnen de mogelijkheid of een relatie wel of niet stand houdt en een substantiële agreement als fysieke overeenkomst wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen dat als iemand zoveel liefde ervaart, niet meer moeite doet om de liefde in substantiële mogelijkheden om te zetten, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat deze ervaring van liefde zo groot, een enorme ervaring van angst inhoudt om zelf onder ogen te zien in relatie tot een ander waarin een ieder zelf dient te beslissen hoever hierin te zien, afhankelijk van vele invloeden gedurende het hele leven.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van liefde, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik deelneem in een ervaring van angst en zie in mezelf wat het is dat ik bang voor ben. Ik stel mezelf ten doel te benoemen en mezelf te vergeven voor hetgeen ik angst ervaar en hierin te zien hoe verder te bewegen in en als een praktisch, fysieke voortbeweging door de angst in en als de geest heen, de fysieke realiteit in.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van weerstand, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik deelneem in een ervaring van angst, evenzo als dat ik liefde ervaar en zie in mezelf waarmee ik mezelf me bang maak als energetische ervaring. Ik stel mezelf ten doel te benoemen waar ik angst voor creëer/gecreëerd heb en dus ervaar en hierin mezelf onder ogen te zien in een component van eigenbelang als wat ik wil bewaren in en als mezelf, in en als de geest en vervolgens mezelf te vergeven. Ik stel mezelf ten doel mezelf te bevrijden van de ervaringen van weerstand en hier voorbij te zien in praktische, fysieke mogelijkheden als waar ik zelf op dit moment bereid/ter wille en toe in staat ben.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een uitblijven van een ervaring van liefde en hiernaar zoek in mezelf dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik feitelijk zoek naar een ervaring van angst, als herkenning van mezelf als systeem (in en als angst, in en als de geest als hoe het systeem is opgebouwd) wat een ‘veilig gevoel geeft’ aangezien ik het ken en dus, realiseer ik me dat de ervaring van liefde=angst feitelijk dient als herkenning waarin we ons ‘veilig’ voelen en durven voort te bewegen, de onzekerheid van een relatie in zonder werkelijk en fysiek te onderzoeken of het passend en duurzaam is als werkelijke, fysieke basis voor een delen in expressie zonder angst voor oordeel en afwijzing. Ik stel mezelf ten doel een situatie te onderzoeken op praktische mogelijkheden tot een delen in expressie zonder angst voor oordeel in en als de geest oftewel, in en als zelfbegrip als zelfvergeving als enige werkelijke veiligheid als vertrouwen in en als zelf en van hieruit begrip en vergeving naar een ander als zelf en ziende waartoe een ander in staat is ten aanzien van zelfbegrip als zelfgeving en van hieruit begrip en vergeving van een ander als zelf.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van ‘ik wil niet’ omdat ik geen liefde ervaar, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat er meer zelfonderzoek nodig is ten aanzien van de wil en wat dit inhoudt voor en als mezelf en zo stel ik mezelf ten doel te onderzoeken wat mijn wil inhoudt en waarom die wel of niet naar voren komt als ‘ik wil’ of ‘ik wil niet’. Ik stel mezelf ten doel te benoemen wat maakt dat ik wel wil en wat maakt dat ik niet wil en hier zelfvergeving op toe te passen en zo de energetische ervaringen (in en als angst, in en als de geest) te verwijderen en van hieruit praktische mogelijkheden en overeenstemming, bestaanbaarheid en combineerbaarheid te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben of dus eigenlijk de emotie te ervaren dood te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘alles is voor niets geweest’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’ en hierin op te geven.

Als en wanneer ik een ervaring van opgeven bemerk in mezelf dan stop ik, ik adem. Ik sta mezelf niet toe mezelf op te geven en in plaats van het opgeven van mezelf als wezen in het naar voren vallen van de energetische ervaringen, blijf ik staan en stel ik mezelf ten doel de relatie in en als de geest die niet stand houdt in en als het fysiek, op te geven en zo energetische ervaringen in en als zelfvergeving, los te laten en zelf op te staan in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben als de emotie te ervaren, dat ik de ander (=de mind) ‘achterlaat’ waarin ik me realiseer dat het gaat om ervaringen gebaseerd op herinneringen en gekoppeld aan toekomstprojecties in en als mezelf die ik achterlaat ( en dus feitelijk een deel van mezelf in en als de geest ‘achterlaat’ als achterwege laat) en niet zozeer diegene, aangezien diegene gewoon hier aanwezig is in en als het fysiek en zelf in orde is, alleen niet langer in relatie tot mij zoals voorheen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik wel zonder hem kan leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander in relatie tot mij als voorheen, niet te willen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander in relatie tot mij als voorheen, te willen vasthouden en ‘bij me te willen houden’ zelfs als in en als het fysiek blijkt dat het anders loopt en zo beter is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te willen houden aan een fysieke manifestatie van een ervaring van ‘houden van’ in en als mezelf, geprojecteerd op een leven in de fysieke aanwezigheid van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat leven met mij voor hem het beste is omdat ik wil staan voor wat het beste is voor en als leven en zo de zaken om te draaien in en als de geest en dat wat het beste is, in te willen zetten in mijn eigen belang in en als de geest en hierin vast te willen houden, vanuit een ervaring van angst om zelf alleen door te gaan en onbekende gebieden te onderzoeken en tevens te onderzoeken wat werkelijk het beste is voor en als mezelf, in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik hier niet met de ander in en als het fysiek kan samenleven zoals ik had gewild waarin ik zie dat wat ik had gewild, uit elkaar is gevallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gedacht en verwacht dat wat ik wilde, plaats zou vinden als dat wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er een mogelijkheid was en dat er altijd een mogelijkheid is, echter die dient fysiek gewandeld te worden om werkelijkheid te worden en of dit gebeurt beslissen de deelnemers door te staan als wat het beste is en zoniet, dan valt het uit elkaar, aangezien leven doorzet en richting geeft en zich toont in consequenties van ‘uit elkaar vallen’ als ervaringen van verlies zolang de fysieke wetten van wat het beste is niet worden toegepast en als er één iemand staat zal die blijven staan in en als de fysieke wetten als principes van leven echter niet zoals gewild/verwacht in en als de geest, geprojecteerd als voorkeur op personen en omstandigheden, dit aangezien leven, geen voorkeur heeft maar zich manifesteert in eenheid en gelijkheid, in en als het fysiek.

Ik realiseer me dat ik weerstanden naar hem toe ben doorgewandeld en ben gekomen tot een fysieke omarming van mezelf en/als hem en als ik het één keer kan, kan ik het ook meerdere keren en als ik ervaar van niet, zijn het nieuwe dimensies van ervaringen van angst als weerstand die opkomen waarin zelfonderzoek nodig is en zo stel ik mezelf ten doel nieuwe dimensies van ervaringen van angst als weerstand die eventueel opkomen in en als mezelf, te onderzoeken, benoemen en zelfvergeven zonder hier verdere conclusies aan te verbinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conclusies te verbinden aan ervaringen van angst als weerstand en zo mezelf te misleiden en laten misleiden, door mijn eigen programmering en voorprogrammering in en als de geest, in plaats van me te realiseren dat een weerstand niet inhoudt dat ik terugtrek maar juist inhoudt dat ik daar moet wezen, in wezen en juist het beste door kan zetten, en en als een punt om te transcenderen en van hieruit verder te zien.

Ik stel mezelf ten doel weerstanden te zien als mogelijkheden als punten van transcendentie in en als mezelf en zo door te wandelen/door te zetten zonder hier verdere conclusies aan te verbinden en van hieruit verder te zien in praktische mogelijkheden en al dan niet, in bestaanbaarheid en combineerbaarheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in eindconclusies en zo mezelf angst aan te jagen en de ervaring van angst als weerstand (als liefde!) te vergroten in en als mezelf en het zo voor en als mezelf te bemoeilijken om door ervaringen van angst als weerstand heen te bewegen.

Ik stel mezelf ten doel te onderscheiden in mezelf tussen wezenlijke ervaringen van bijvoorbeeld ‘lowness’ en wezenlijk ‘gemis’ als dat iemand hier werkelijk niet meer fysiek aanwezig is en energetische ervaringen die ik hiervandaan produceer. Ik stel mezelf ten doel vrede te maken met de wezenlijke ervaringen en hier tijd voor te nemen om door te wandelen en te stoppen met deelname in de energetische producties in en als de geest en zo, hier met en als mezelf ‘in wezen’ aanwezig te blijven en/of mezelf hier te brengen door middel van zelfvergeving in klank en schrijven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf fysiek te ondersteunen met de klank van mijn eigen stem en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren (dus angst!) om mezelf te ondersteunen met de klank van mijn eigen stem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definiëren in relatie tot anderen/een partner – huidig, ex of toekomstig – dus in en als energetische ervaringen in en als de geest en ik stel mezelf ten doel de zelfdefinitie in relatie tot partners in en als de geest, verder te onderzoeken, vergeven en hier voorbij te zien en zo te wandelen in en te komen tot wat het beste is voor mijzelf in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, gedurende een bepaald moment van seksuele uitwisseling, me emotioneel te verbinden met mijn ex in plaats van mezelf wezenlijk en in en als het fysiek uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘seksueel iets uit te wisselen’.

Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te halen vanuit een geprojecteerde ervaring in en als de geest in relatie tot een partner en mezelf zo meer ruimte te geven in en als zelfexpressie en ik stel mezelf ten doel om mezelf hierin te ondersteunen met de toepassing van fysieke masturbatie, het spreken van zelfvergeving en ademhaling op gebieden die omhoog komen vanuit mijn fysiek als energetische connecties die ik gemaakt heb en fysiek heb opgeslagen gedurende seksuele uitwisseling en ik stel mezelf ten doel door te gaan met het oefenen om mezelf fysiek uit te drukken in en als de toepassing van masturbatie.

Animal’s Life Review Series

———————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

mei 6, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 609 – Weerstand en een ervaring van ontkrachting

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me koppig te gedragen en weerstand te bieden tegen een toepassing die tot een communicatie met de minste frictie leidt, dit vanuit een ervaring van ontkrachting van mezelf binnenin mezelf, binnen een situatie waarin ik de ontkrachting projecteer op de situatie en op mezelf ten aanzien van iets buiten mij, in plaats van te zien, realiseren en begrijpen dat ik mezelf ontkracht ten aanzien van mijn eigen geestbewustzijnssysteem door te geloven in de werkelijkheid van deze emotionele ervaring in en als energie, als ontkrachting van mezelf als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ontkrachten door mijn ervaring ten aanzien van mezelf in en als de geest in deelname in emotie als negatief energetische ervaring, te geloven en projecteren op iets of iemand in een situatie buiten mij en mezelf te ontkrachten door mezelf in en als deze projectie af te scheiden en weg te leiden van een direct zien in en als mezelf als leven en van een leiden als richting geven van mezelf, de emotionele ervaring uit, het fysiek in om zo uiteindelijk ook de communicatie en situatie, de emotionele ervaring van conflict uit, het fysiek in te begeleiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen dat wat het beste is, in en als een geloof dat ik hiermee mezelf tekort doe, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van tekort, voortkomt vanuit een mezelf stoppen van deelname in een ervaring van vermeerdering in en als de geest in energie en dus lijkt het alsof ik ‘tekort kom’ en/of mezelf verminder, wat niet zo is; het is zo dat ik mezelf niet vermeerder in en als een energetische ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het stoppen van vermeerderen als een vorm van ‘me goed of beter voelen’ in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik me beter kan/moet/zal voelen terwijl ik consequenties creëer wat leidt tot verlenging van een deelname in en als de geest en waarin ik van een kort moment van me goed of beter voelen, zal ‘terugvallen’ in een ervaring van negativiteit als vermindering in en als de geest, in en als conflict en ervaringen van wanhoop over de weg die zo lang lijkt die ik zelf heb verlengd in en als conflict, waarin ik me bevindt in en als een ervaring van onzekerheid of het ‘ooit nog goed gaat komen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of het ooit nog goed gaat komen terwijl ik zelf net de weg naar stabiliteit in en als mezelf en van hieruit, in en als mijn leven verlengd heb door te spreken en handelen terwijl ik me in een energetische ervaring bevindt in en als de geest, in en als een ‘emotionele toestand’.

Als en wanneer ik mezelf in weerstand ervaar tot een communicatie (of juist weglaten van communicatie) die tot de minste frictie leidt, dit doordat het lijkt alsof ik mezelf tekort doe als ik mezelf hierin toepas, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat, alhoewel ik nu nog niet zie hoe het anders te doen en mezelf en/in de situatie richting te geven in overweging van mezelf en/als een ander, ik ten eerste en als beste mezelf kan toepassen door me te focussen op mijn ademhaling om mezelf tot kalmte te brengen.

Ik realiseer me dat ik ik hiervoor tijd kan nemen en niet dood ga en/of verminder, ook al voelt dit zo, wat komt doordat ik mezelf niet toesta me te vermeerderen in een ervaring in en als de geest in energie en in plaats hiervan, gelijk aanwezig blijf en/of mezelf terugbreng in en als het fysiek, in en als de adem, wat iets is dat ik niet gewend ben te doen en waarin ik ervaar de controle te verliezen.

Ik realiseer me dat ik geen controle nodig heb in en als de geest en dat die controle, de weg verlengt voor mezelf en/als een ander en/als de situatie waarin ik me bevind, echter controle is wel wat er opkomt in verschillende hoedanigheden zowel bij mij als andere betrokkenen en dit is een specifiek proces om door te wandelen aangezien de geest en gedachten controle inhouden.

Ik realiseer me dat ik ‘mondig’ genoeg ben om op een geschikt moment mezelf uit te spreken en dat ik dit niet ‘nu’ hoef te doen om direct mijn gelijk te bewijzen maar dat ik mezelf beter kan dirigeren tot in gelijkheid met en als mezelf, waarin ik me focus op mijn ademhaling, totdat de energetische ervaring afneemt en ik beter zicht heb op wat er gebeurt binnenin mij.

Ik realiseer me dat ik het op dit moment nodig heb om weg te lopen/me weg te bewegen van diegene en/of de situatie waarin ik me bevind omdat ik nog niet in staat ben om mezelf te kalmeren in aanwezigheid van de situatie of diegene die de ervaring van ontkrachting in mij activeert/triggert.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik weerstand ervaar tot een communicatie die de minste frictie geeft en ik een dreigende ervaring van ontkrachting waarneem binnenin mezelf, om mezelf te stoppen in of tot het verwoorden als reactie op deze ervaring van ontkrachting/vermindering/onrechtvaardigheid en in plaats hiervan, weg te lopen, de ervaring door me heen te laten gaan op de inademing en los te laten op de uitademing totdat de energie afneemt en hiervoor minimaal 10 minuten de tijd te nemen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te herinneren dat ik in dit moment beslis wie ik ben, ook al zie ik nog geen oplossing en dat ik de oplossing zal zien als en wanneer ik mezelf niet langer toesta mezelf te vermeerderen in een deelname in energetische ervaringen die mijn blik vertroebelen.

Ik stel mezelf ten doel deze toepassing te oefenen in realiteit aan de hand van de ervaringen die opkomen en aan de hand van mijn toepassing en/of het achterwege laten van een toepassing en mezelf hierin te vergeven en corrigeren en bij te sturen in en als het fysiek met behulp van de informatie die zich opent voor mezelf als ik niet langer toegeef om te spreken en/of handelen in reactie.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven als en wanneer ik in en als mezelf een controlemechanisme op zie komen waarin ik niet open en zelfoprecht ben.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met (mezelf en/als een ander te) manipuleren als emotionele reactie in en als een ervaring van ontkrachting en hierin slachtofferschap.

Disempowered

How to Stop Disempowering Yourself

Self Empowerment

—————————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:

Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 2, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 588 – Wanneer is een passend moment om iets te bespreken?

Ik heb er moeite mee om te wachten met iets te bespreken met mijn partner tot een moment dat ik zie dat hij er ook rust/ruimte voor heeft om te luisteren. Ik neig er naar om het direct te willen en ook gaan bespreken op het moment dat het punt me duidelijk wordt en zo ben ik hierin zelf nog in reactie en wil ik het ‘zo snel mogelijk’ bespreken, wat eigenlijk geen bespreken is maar een ‘uitpraten’ waarin ik een verwachting heb van de ander. Hier reageert hij natuurlijk op, obvious. Waar ik vervolgens weer op reageer en hierin wordt het punt van eigenbelang in beiden versterkt. Wat ik hierin eigenlijk doe, is het punt van eigenbelang dat ik al langer zie op de achtergrond, onderdrukt of verstopt aanwezig zeg maar, vergroten, aan de oppervlakte halen en aangezien ik nog reageer, is het uiteindelijk het punt waarop ik reageer en het punt van en als reactie in mezelf uitvergroten zodat ik zie wat ik dien te vergeven en veranderen.

De vraag hierin voor mezelf is of het anders verloopt als ik wacht met bespreken.

In het vroegtijdig bespreken probeer ik de pijn die ik in mezelf ervaar ten aanzien van een punt in eigenbelang, te ontlopen en zo creëer ik frictie. Echter, is dit eigenlijk niet precies hoe ik het punt in eerste instantie gemanifesteerd heb? Door een spreken in reactie, hierin reactie als weerstand te zien gebeuren en vervolgens conclusies te trekken en oordelen te vestigen binnenin mezelf, in de woorden ‘zie je wel’, ik heb gelijk, de ander doet dit en dat en wil hierin niet veranderen’.

Het is inderdaad zo dat een ander ‘dit en dat doet’, echter het is een momentopname en het ‘de ander wil niet veranderen’ is opgebouwd in en als herinnering zonder hierin de ander in overweging te nemen en te benaderen op een passend moment. Een passend moment zou een moment zijn waarin ik niet langer in reactie ben en eerst mijn reacties in en als mezelf heb vergeven.

Op deze manier houd ik ‘de angst dat een ander niet wil veranderen’ in en als een gedachte, in stand, binnenin mezelf en zo ook buiten mezelf want ik geef de ander geen beslissingsruimte om te willen veranderen. Ik heb er afgelopen weekend een heel weekend over gedaan om een punt in communicatie te brengen en zondag einde van de ochtend kon ik komen tot communicatie van het volledige punt. Echter toen ik zaterdagochtend het punt aan de oppervlakte zag komen, buiten mezelf en binnenin mezelf, vroeg ik me af of ik het punt niet beter geheel op zondag kon bespreken op het moment dat we even tijd nemen om de komende week door te spreken. Ik heb echter niet de beslissing genomen om het binnenin me te houden en zelf uit te werken en zo ben ik begonnen met het benoemen van het punt dat ik waarnam buiten mij en pas zondagochtend kwam ik tot het uitschrijven van het punt binnenin mij en werd me duidelijk wat er in mij verscholen zat als punt van angst/weerstand/eigenbelang (met als kanttekening dat ik zaterdag de hele dag buitenshuis aan het werk was).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om niet het zelfvertrouwen te hebben om het punt geheel binnenin en als mezelf te transcenderen alvorens het te bespreken met mijn partner, in en als een ervaring dat ik ‘het zo oneerlijk vind’ om dit te doen aangezien hij in mijn ogen, een punt van/in ongelijkheid leeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden om zelf eerst het gehele punt door te wandelen als reactie van mezelf op een punt van ongelijkheid buiten mij, waarin ik de oneerlijkheid koppel aan de gedachte ‘dat hij het in eerste instantie leeft’ in en als de aanname dat als hij dit niet zo zou leven, ik ‘ook geen reactie zou (hoeven) hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen reactie zou hoeven hebben als een ander buiten mij, in dit geval mijn partner, in gelijkheid zou leven en zo, mijn beslissing tot het leven van eenheid en gelijkheid in en als mezelf, afhankelijk te maken van wat mijn partner als een ander buiten mij, wel of niet leeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hierin dus in afhankelijkheid te zijn van mijn partner en dus is het aan mij om in en als mezelf te zien waarin ik verkeer in een punt van eigenbelang in afhankelijkheid van wat mijn partner wel of niet doet (als hetgeen ik zondag toe kwam om uit te schrijven in en als de toepassing van zelfvergeving).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een punt van eigenbelang waaraan ik vasthoud, te proberen te ontlopen door te proberen mijn partner te corrigeren in wat hij laat zien als zijn punt van eigenbelang en als hij vervolgens dit punt zelf niet wil zien op het moment dat ik het naar voren breng, te reageren hierop en door te duwen, zonder het punt van eigenbelang waaraan ikzelf vasthoud, in te zien en zelf te vergeven zodat ik de correctie hiervan kan (gaan) leven naar mijn partner toe en mijn communicatie hierin helder wordt in en als een delen van een toepassing die het beste is voor alles en iedereen, zonder dwang of aanzet naar hem toe in wat hij wel of niet moet veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren dat ik altijd mezelf kan veranderen ten aanzien van mijn partner aangezien hoe ik sta, ik zelf opgebouwd heb en/of heb toegestaan om op te bouwen binnenin mezelf, in en als gedachten als oordelen als angsten en dat als ik sta als wat het beste is en ik onvoorwaardelijk bereid ben om te zien waar ik dit niet doe, waartoe ik zelf de avond ervoor opnieuw de beslissing heb genomen, het niet nodig is om zoveel weerstand te creëren in mijn leefwereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet zo eenvoudig te vinden om de beslissing tot het onvoorwaardelijk leven van wat het beste is, ook daadwerkelijk in ieder moment praktisch toe te passen aangezien er te pas en te onpas weerstanden als gedachten als oordelen als angsten opkomen binnenin mezelf waarin het nodig is dat ik mezelf richting geef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mijn partner als de ander buiten mij, te verwachten dat hij zonder weerstanden luistert naar een punt van zelfverandering/zelfverbetering terwijl ik zelf tijd neem/nodig heb/nodig denk te hebben om de weerstand door te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nog niet in staat/ter wille te zijn tot het direct omzetten van een weerstand in en als het behoud van mezelf in eigenbelang, in en als de geest tot het leven en toepassen van wat het beste is voor al het leven, beginnende bij alle betrokkenen in mijn leefomgeving, inclusief mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet ter wille te zijn om direct te leven wat het beste is ook voor mijzelf als leven in en als het fysiek en toch eerst de weerstand te manifesteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en de weerstand te veroordelen voor het bestaan hierin en in en als dit oordeel, de weerstand te vergroten en belichamen doordat ik erop reageer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weerstand te vergroten en belichamen in en als reactie op de weerstand/het punt van eigenbelang, in en als een oordeel hiervan, in en als een uitgangspunt van angst voor verlies van een onderliggende ervaring waaraan ik vasthoud/waarmee ik me vervul.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te vervullen met een ervaring en vervolgens een angst als gedachte als oordeel te creëren om deze ervaring los te laten/zelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een oordeel te hebben op het loslaten van bepaalde ervaringen waarin ik mezelf bepaald heb als wie ik ben en hierin het loslaten bepaald heb als ‘dat nooit’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren om een commitment te maken om het punt van reactie binnenin mij op een punt van eigenbelang buiten mij, direct en geheel naar mezelf terug te halen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren alvorens het punt van eigenbelang in communicatie te brengen met hierbij een inzicht en oplossing tot wat het beste is, waarin de ander/mijn partner een beslissingsvrijheid zal ervaren om hierin te veranderen aangezien mijn bestaan niet afhankelijk is van zijn verandering en/of van het tijdstip van zijn verandering en het dus alleen zijn beslissing is om iets wel of niet en zoja, wanneer in te zien en toe te passen zonder dat er een reactie als weerstand aanwezig hoeft te zijn op een druk als dwang van afhankelijkheid van mijn bestaan in en als de geest, in en als een punt van eigenbelang.

Als en wanneer ik het op voel borrelen in mezelf als dat ik een punt ‘zo snel mogelijk wil bespreken’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als er iets opborrelt, ik mezelf laat leiden door hetgeen er borrelt binnenin mij – waarin ik me nu realiseer dat dit borrelen, het fermentatieproces is als in gisting als in het artikel van Candida and Self abuse waar ik twee blogs over geschreven heb – in fermentatie, dus in een gistingsproces wat zich door de tijd heen gemanifesteerd heeft, anders zou het niet gaan borrelen of gisten, en dus leidt ik mezelf niet in hetgeen ik wil bespreken maar wordt ik geleid door een herinnering als hoe ik iets heb opgeslagen binnenin mij in en als iets wat mijzelf in en als eigenbelang in het hebben van een ervaring, onderbouwt.

Ik stel mezelf ten doel het punt dat ik zo snel mogelijk wil bespreken, terug naar zelf te halen en te zien waarom ik zo graag wil dat mijn partner hierin verandert en zo te zien welk voordeel dit voor mij inhoudt waarin ik mezelf in een punt van eigenbelang in stand kan houden.

Ik stel mezelf ten doel het punt dat ik zie als hetgeen ik in stand wil houden in eigenbelang en waarin ik een pijnlijke ervaring van verongelijking/ongelijkheid wil ontlopen, uit te schrijven en te vergeven in en als mezelf en van hieruit te communiceren met mijn partner/met een ander op een passend tijdstip wanneer we beiden bereid zijn om iets te bespreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben dat mijn partner mij onderdrukt als hij niet wil luisteren en ik mijn punt niet kan uitspreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren en het dus te veroordelen van en als mezelf, in en als een gedachte om mijn punt uit te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zeur als ik een punt uitspreek en mezelf hierin, in en als deelname en geloof in een gedachte, af te leiden van het uitspreken van iets dat het beste is voor en als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan zeuren in en als reactie op een reactie van mijn partner op iets in mijzelf in ongelijkheid en zo, de ander gelijk te geven en zo, als reactie op mezelf in reactie, zelf gelijk te willen hebben/mijn gelijk te willen halen door het punt door te duwen en mezelf en/als de ander hierin te onderdrukken/onder druk te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als ongelijkheid te manifesteren in en als een doorduwen van een punt in en als een uitgangspunt van ‘gelijk hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik altijd gelijk heb als ik een punt uitspreek als wat het beste is waarin ik mezelf als uitgangspunt over het hoofd zie en zolang ik besta in ongelijkheid ten aanzien van een dimensie in wat ik benoem en/of ten aanzien van diegene naar wie ik het benoem, zal het de ongelijkheid zijn die ik manifesteer en teweeg breng met en in mijn bewoordingen en dus niet hetgeen dat het beste is en van hieruit zal iemand zich gaan verdedigen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gelijk te willen hebben omdat ik besta in en als ongelijkheid ten aanzien van een dimensie/aspect in wat ik uitspreek/leef.

Als en wanneer ik mezelf zie bestaan in een ervaring van gelijk willen hebben, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik ergens ongelijk sta, aan mezelf in hetgeen ik uitspreek en/of aan diegene met wie ik spreek.

Ik realiseer me dat zolang ik in ongelijkheid besta oftewel, als ik niet volledig leef wat ik spreek en dus spreek als wat ik leef, ik ongelijkheid manifesteer en zo mijn eigen frustratie creëer als reactie op de reactie van een ander op hetgeen ik uitspreek in ongelijkheid.

Ik realiseer me dat in deze, ik dus degene ben die aan het beginpunt staat van de creatie van verongelijking/ongelijkheid binnenin mij en niet mijn partner/de ander aangezien ik spreek in en als een uitgangspunt van ongelijkheid, geactiveerd door een verlangen in mezelf als belang voor mijn eigen (dus eigenbelang) welke ik verstoord zie worden door een handeling/houding/uitspraak van een ander waarin me duidelijk wordt dat het verlangen niet vervuld zal worden op een manier die een bepaalde ervaring in stand houd binnenin mezelf, in en als eigenbelang en dus, ga ik zelf in de verdediging, van dit verlangen in eigenbelang en van hieruit, ga ik de ander aanvallen waarin de ander zich uiteindelijk zal gaan verdedigen als ik blijf doorduwen.

Ik realiseer me dat de penetratie in en als de geest nogal doordringend en volhardend is.

Ik stel mezelf ten doel mijn volhardendheid en neiging tot doordringen en doorduwen, te gebruiken om in en als mezelf te zien totdat ik duidelijkheid en begrip heb over de oorsprong van mijn ervaring van verongelijking en gedrag in ongelijkheid in en als de toepassing van zelfvergeving.

Ik stel mezelf ten doel om zelf door weerstanden heen te duwen tot het leven van de realisatie in en als verandering van mezelf ten aanzien van het punt in eigenbelang en mezelf te ondersteunen in de toepassing van het schrijven en spreken van zelfvergevingen, daar waar ik moeite heb om gedachten als angsten als oordelen los te laten in realiteit.

Ik stel mezelf ten doel het geluid van mijn eigen stem te gebruiken ter ondersteuning en als gereedschap in en als het spreken van zelfvergevingen en zelfcorrigerende uitspraken in en als een duwen door weerstanden heen.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van angst dat een ander niet wil veranderen en/of dat de situatie niet verandert, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mijn focus richt op iets of iemand buiten mij die ik wil aanzetten tot verandering, in plaats van in en als mezelf te zien waar ik vasthoud aan (geloof in) een oordeel als gedachte als angst in/als zelflimitatie gerelateerd aan woorden als ‘dat nooit’.

Ik realiseer me dat ik mezelf ten alle tijden kan vergeven en veranderen door te zien hoe ik een angst als oordeel in en als (geloof in bepaalde) gedachten heb opgebouwd waarin ik vasthoud aan een punt van eigenbelang als bepaalde ervaring ter vervulling van mezelf in en als de geest in energie.

Ik realiseer me dat als het praktische punt van ontmoeten en delen nog steeds kan plaatsvinden, los van of mijn partner iets wel of niet toepast en alleen mijn eigen ervaring hierin verandert, het allereerst aan mezelf is om mezelf te vergeven in het vasthouden aan een bepaalde ervaring en van hieruit mezelf te corrigeren en zelf te veranderen, de verandering te wandelen en toe te passen in de ontmoeting en het delen zodat ik een levend voorbeeld ben van waaruit ik een ander/mijn partner iets kan aanreiken/laten zien ter zelfverandering.

Ik stel mezelf ten doel de zelflimiterende gedachten als oordelen te vinden binnenin mezelf met hierin de ervaring van angst voor verlies van een bepaalde (vervullende) ervaring en mezelf hierin te vergeven en corrigeren, te zien wat de best mogelijke en meest praktische oplossing is om elkaar te ontmoeten en te delen op een passend tijdstip zonder onnodig frictie te veroorzaken en indien nodig, van hieruit een punt ter sprake te brengen ter zelfverandering.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik toch vroegtijdig spreek en frictie creëer, mezelf te ondersteunen en alsnog te duwen door weerstanden heen, niet op te geven en door te gaan met het spreken en schrijven van zelfvergeving op wat aan de oppervlakte komt totdat het gehele punt duidelijk, vergeven en besproken is.

Interessante punten die opkomen voor nader zelfonderzoek zijn het ‘onder druk zetten’ van mezelf en een oordeel op iets ‘uitleven’ in de fysieke realiteit om een punt zichtbaar te maken.

In theorie zeg ik ja, het is mogelijk om het punt op een later tijdstip te bespreken. In de praktijk is de toepassing een ander verhaal en spelen herinneringen als opgebouwde ervaringen mee die er er vaak voor zorgen dat ik het anders aanpak en de fysieke realiteit ‘nodig heb’ om iets duidelijk zichtbaar te krijgen en hierin is het aan mezelf om steeds bij te stellen tot in begrip en vergeving van mezelf en van hieruit, in geduld naar een ander als partner op deze reis naar leven, in en als een uitgangspunt van zelfoprechtheid dus zonder onnodig een ander te ‘gebruiken’ ten behoeve van iets duidelijk maken in/aan mezelf.

————————————————————————————————————————————