Dag 348 – Bernard Poolman | Reis van ziel naar Leven

[602241_10151555849528638_781079000_n%255B8%255D.jpg]

Zondag 11 augustus 2013 is Bernard Poolman overleden. Zijn hart stopte met kloppen.

Zie blogpost on Creation’s Journey to Life.

Zie blogpost ’n Intellectueel’s Reis naar het Niets

Ik weet niet goed waar te beginnen dus ik omschrijf hetgeen ik doorwandel sinds het bericht zondagmiddag dat Bernard overleden is.

Toen ik het bericht las op de email, begreep ik eerst dat zijn hart met kloppen was gestopt en verwachtte ik dat het bericht verder zou gaan met de boodschap dat hij in het ziekenhuis lag en weer gereanimeerd was of iets dergelijks.

Dit is niet zo, Bernard is werkelijk overleden.

Verdriet is het eerste wat in me omhoog komt, samen met ongeloof en onbegrip en een ‘wat moeten we nou?!

Vrij snel hierna werd me heel helder wat me te doen staat: het voortzetten van de werkzaamheden die ik doe, de groep die het werk zal voortzetten. Het was alsof ik een soort checklist maakte in mezelf om te zien of ik in staat zou zijn om voort te zetten wat ik gestart was binnen Desteni, zonder de fysieke aanwezigheid van Bernard.

Dat ben ik. Ik heb Larry en Sylvie gebeld en hen gevraagd de email te openen. Ik wilde het met hen delen, ik wilde dit niet alleen verwerken en ik kon het nauwelijks geloven. Na de telefoongesprekken heb ik opnieuw de email gechecked of ik het echt wel goed gelezen heb, of ik niet een verkeerde boodschap had doorgegeven. Ik was de uren erna nog steeds vrij helder.

We hebben chat gehad om 20.00 met de hele groep. Hierin bleek dat Bernard niet door de Portal zal komen:

Bernard will not be coming through the Portal. You must understand that Bernard was an individual standing within and as all of existence in his Physical Body; now that he is no more in his physical body, he as what he stood as, as life, as here, as all, as one, as equal still remains within existence; but he is no more an individual being/person………….. So, we cannot talk with him personally as a him personally did only exist for the time-being on earth as to what was necessary to be done. Therefore, we as individuals still here have to stand and walk this Physical Process. The dimensional process is/has been done and walked we have to take it from here into/as the Physical and we have everything we need.

En toen kwam het werkelijke verdriet omhoog. Hij is er echt niet meer als zodanig als ‘Bernard’, ook niet als individueel wezen in de dimensies.

De groep staat direct op in de verantwoordelijkheid om de werkzaamheden voort te zetten totdat het gedaan is. Er zijn vragen maar er komt nog een interview van Sunette, dus het is ook een beetje wachten op wat hierin gezegd wordt want wellicht zal dit veel vragen beantwoorden.

In de uren die volgen wordt alles heel snel helder aangaande de punten die ik nog niet heb opgepakt in mezelf. Afgewisseld met vlagen van verdriet van een ervaring van gemis en ervaring van angst ‘dat we het niet redden zonder hem’. Alle punten leiden tot ongeveer dezelfde conclusie, dat ik uiteindelijk nog steeds op hem vertrouwde, dat ik niet werkelijk gewaar ben wat leven is, dat ik niet begrijp hoe hij kan beslissen niet als individueel wezen voort te bestaan maar overal, in alles wat leeft aanwezig is. Bovenal mis ik zijn punt van absolute zekerheid – absolute certainty. Dit is wat ik zo gemist heb gedurende mijn leven, en wat ik op de farm ervaren heb, gezien heb, als steun heb ontvangen van hem. Dit is het punt wat ik in mijzelf onvoldoende tot stand heb gebracht, welke overspoeld is door eeuwige zelftwijfel door mijn participatie in de geest.

Ik merk dat ik niet goed weet hoe zo’n verdriet te verwerken, het verlies van iemand die zoveel betekent als voorbeeld en betekent in zijn woorden, voor mijzelf, voor anderen, voor al het leven op aarde, waarin de meeste mensen op aarde niet eens weten wat er heeft plaatsgevonden.

Ik merk dat ik me gehecht heb aan Bernard in het feit dat hij er is en zich 100% inzet met absolute zekerheid totdat het gedaan is, en dat ik dit als motivatie gebruikte om mezelf door te duwen. Ik heb ook steeds in mezelf gechecked na het bezoek in Zuid-Afrika, of ik door zou gaan met hetgeen ik doe binnen Desteni no matter what, en dit antwoord was en is steeds ja. Het is wat ik al 20 jaar wil doen maar wat ik niet voor elkaar kreeg omdat ik volledige informatie en een werkelijk levend, allesomvattend voorbeeld miste. Dat heeft Bernard en Desteni in zijn totaliteit me gegeven, en binnen Desteni heb ik werkzaamheden opgepakt die ik aankan, die ik wil doen en waartoe ik in staat ben, dus die kan ik voortzetten. Wellicht komen er werkzaamheden bij die ik niet en nooit gedacht zou hebben op te pakken, er moet immers veel gedaan worden – maar dat is voor later.

Ook heb ik me afgelopen 4-5 maanden meerdere keren afgevraagd of ik een chat zou aanvragen, en zag ik dat ik het antwoord al weet, dat ik op de farm en in de voorgaande 2 chats alle antwoorden al ontvangen heb, dat ik het toe moet passen en dat Bernard en/of Sunette dit zou gaan zeggen en hierin een push zou geven. Dus een chat was niet echt nodig en ook iets wat ik niet wilde, om aan te komen met iets wat ik wel weet maar nog niet toepas. Ik wist wat ik moest doorwandelen om hiertoe te komen en dit doorwandelen is onderdeel van het toepassen. Ik wist ook; als er na het doorwandelen en bij het pushen een werkelijke gerichte vraag omhoog zou komen, zou ik een chat aanvragen.

Wel, die chat met Bernard zal er niet komen. Wel natuurlijk eventueel met Sunette en met anderen binnen Desteni.

Wat blijft er staan? Die push, het mezelf pushen tot het werkelijk leven van hetgeen ik schrijf en lees en inzie. En nu merk ik in mezelf, dit is precies hetgeen ik angst voor ervaar om te laten liggen. Dit zal me voorbij de voorprogrammering brengen, en ik ervaar een soort wolk om doorheen te bewegen. Echter, het overlijden van Bernard laat geen keus; de vrije keuze stopt hier. Het is aan mij en een ieder van ons om op te staan.

Zijn werkelijke zorgzaamheid is wat me het meeste bij is gebleven, en dit is ook wat Anna omschrijft in haar blog over Bernard. De werkelijke zorgzaamheid voor en als leven, die start in de hele kleine dingen; de dingen die de geest over het hoofd ziet en afdoet als ‘niet belangrijk’. Dit is wat ik al zolang ervaar als ‘hard’ in de wereld, en waar ik tevens steeds in zelftwijfel verval aangezien dit niet geleefd wordt in de wereld, en waarvan ik me nu besef dat dit met regelmaat hetgeen is wat is afgedaan als ‘doe niet zo moeilijk’. Zo ook dus in mezelf in mijn eigen geest. En waar ik vervolgens een overgevoelig karakter op gecreeerd heb, en ja, die roept reacties op. Het is dus zaak eerst de karakters in te zien en uit te werken om tot werkelijke zorgzaamheid te komen. Dit is waar ik mee verder ga, wat ik wil leven en in de wereld wil brengen: werkelijke zorgzaamheid.

Beginnend in werkelijke zorgzaamheid in en als mezelf, in de hele kleine dingen. Werkelijk naar mezelf luisteren. De angst zelfvergeven die omhoog komt hierin, voor het opstaan voor leven in zorgzaamheid in een wereld die niet zorgzaam is. Er is zoveel te doen hierin voordat ik in staat ben werkelijk zorgzaam te leven.

(Compassion in Action).

(Blog Cathy)

Leven is zorgzaam, de geest niet. Dus moeten de structuren waarmee we werken, gebaseerd worden op leven en niet op de geest.

Bernard zei een aantal keren tegen me: “je bent nog steeds bang voor mensen”. “Wat te doen hiermee” vroeg ik. “Angst is een gedachte” zei hij.

Dit is iets wat ik me echt moet gaan realiseren in ieder moment, waar de angst zich al vervormd heeft tot een ervaring en dus geloofwaardig wordt. De geest gaat zo snel.

Er is veel werk te doen. Er is nu geen excuus meer als dat Bernard de leiding op zich neemt. Hij heeft zichzelf volledig gedeeld en de weg vrij gemaakt. Het is nu aan ons, aan jou en mij. Hierin wordt me heel duidelijk wat telt. En hoe simpel dit is. Het verdriet om zijn dood is deels gevormd door zelfzucht als angst om het niet zelf te kunnen.

Ik merk dat ik gedachten, en hieruit volgend gevoelens en emoties, gehecht heb aan het fysieke bestaan van Bernard, en deze gedachten starten de ervaring van verdriet. Zelfvergevingen zullen wellicht volgen in vervolgblogs.

Het verdriet wat ik ervaar lijkt op het verdriet wat ik ervaar als een dier met wie ik een tijd heb samengeleefd, dood gaat. Zoals toen Bolletje het konijn overleed en ik me realiseerde dat ik hem nooit meer zou zien. In de fysieke gedaante als die hij had op aarde. Ik kan het nog ‘volgen’ als iemand als individueel wezen aanwezig is in de dimensies. Maar in alles en iedereen als leven aanwezig – ik weet dat het zo is – maar werkelijk begrijpen? Nee. Leven.

Dit geeft dus aan dat ik niet werkelijk begrijp wat Leven is. Dat wij hier als mens dus niet werkelijk begrijpen wat Leven is. Dit is voor een ieder om in zichzelf te gaan wandelen. En dit kan alleen als alles en iedereen hierin, in overweging wordt genomen. Want al zijn we (nog) niet als leven aanwezig, we kunnen allemaal met gezond verstand de start maken om werkelijk te zorgen voor elkaar en al het leven in de wereld – mens-dier-plant-aarde – zonder uitzondering, met de middelen die er zijn. En dit is hetgeen ons naar Leven zal leiden, wat de Richting aan zal geven in en als onszelf tot werkelijke zorgzaamheid:

Geven zoals je zou willen ontvangen.

In mijn witness-blog over going to the farm staat (een deel van) mijn ervaring met Bernard op de farm beschreven.

Wat de woorden van Bernard, hoe hij ze toepast, me laat zien en wat me duidelijker wordt in zijn overlijden:

Leven als wat het beste is, is steeds opnieuw afhankelijk van de context, waarin principes van leven worden toegepast. Leven ligt niet vast als een systeem; Leven is gebaseerd op principes die in het moment worden toegepast als wat het beste is in het moment, waarin alles en iedereen in overweging wordt genomen die op dat moment bestaat. Dit is waarom ieder mens in zichzelf de verandering van systeem naar leven moet wandelen, om een werkelijk betrouwbare samenleving neer te zetten. Dit betekent niet dat iedereen in vrije wil kan doen wat hem of haarzelf het beste uitkomt – dat is eigenbelang, zelfzucht, toegepast in overweging van de geest. Dit is hetgeen waardoor er zo een dunne scheidslijn lijkt te zijn, die echter een wereld van verschil uitmaakt.

De wereld waarin we nu bestaan is de wereld van eigenbelang, zelfzucht, waarin de vrije keuze heilig. We zien duidelijk hetgeen dit voortbrengt en dat hierin niet alles en iedereen in overweging is en wordt genomen, maar slechts een geselecteerd groepje die het eigenbelang dient. En welke dus laat zien hoe wij als mens bestaan. Leven in en als beslissing in het moment als wat het beste is, het klinkt zo abstract, aangezien we niet geleerd hebben om verder te zien dan onze neus lang is. En aangezien we constant liegen, hebben we een erg lange neus en kunnen we hier niet meer voorbij zien. Oftewel, we zien dus voornamelijk ons eigenbelang, en niet het principe van leven in overweging, gelijk aan onszelf als leven. Liegen is de oneerlijkheid naar onszelf als geloof in gedachten, gevoelens en emoties; als geloof in oordelen als polariteit. Waarin we altijd willen kiezen om er zelf zo goed mogelijk uit te komen, wat inhoudt ‘met een zo’n goed mogelijk gevoel’. Polariteit. Alleen als we ons bestaan in polariteit in onszelf stoppen en zelfvergeven, zijn we in staat leven als onszelf in overweging te nemen. Aangezien we niet langer geleid worden door gedachten, gevoelens en emoties die leiden tot winst of verlies van een goed gevoel. En het is aan ieder van ons zelf, om deze taak op te pakken en de polariteit in onszelf te stoppen, zodat we werkelijk kunnen gaan zien en leven als wat het beste is, waarin we alles en iedereen in overweging nemen.

Dit is wat Bernard en Sunette elke keer opnieuw benoemen: “Het is je taak om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen geestbewustzijnsysteem en jezelf hierin te vergeven en veranderen”.

Als een ieder dit doet, is er een 1+1+1+1+1

Ik kan blijven schrijven terwijl de woorden niet volledig omvatten hetgeen Bernard gegeven heeft.

Een aantal uitspraken uit de chat die laten zien hoe het niet draait om Bernard maar om de levende principes die hij in de wereld heeft gebracht, en alleen het leven en in de wereld brengen van deze principes totdat het gedaan is, is een werkelijke uiting van dankbaarheid en respect naar Bernard die staat als het principe van Leven-Zelf-Gerealiseerd. Want, hetgeen we werkelijk missen is

LEVEN

in en als onszelf en hierdoor in de wereld.

we have to become the living example of the living principle in the physical (Sunette)

he’s always stood in existence, as existence – here, so he’s “here”, but not “Bernard as an individual” – what I mean with ‘he’s here in/as existence’ is the Principle, Life (Sunette)

he told us -it is never about the individual, but the principles, thus we cannot use any excuses that bernard is not alive, because the principles still stand and it is up to us to stand (Cameron)

Consider the point that Bernard wasn’t something special but the embodiment of a principle that we can all develop ourselves as; so then I would suggest to simply stand as that point yourself of giving yourself your life back through being disciplined, and diligent in your process of standing up (Viktor)

he will be missed – but we will not miss his message/his words/what he stood for/as – this we’ve got to take and live and continue to do so (Sunette)

I would say Bernard did a better job than Jesus. Establishing the process of walking as equals as one as the principle – so we individually and together see this through, he was the guiding point, and now we have enough guidance to guide ourselves and each other and so to those still to come to be walking with us (Sunette)

we cannot rely on one single individual as that would be again ‘following a message’ instead of living it (Marlen)

Need to look at what you saw in bernard and found missing within yourself and then give it to yourself (Fidelis)

All he ever asked of us is show others the support he has given us (Fidelis)

we each stand as a specific point within this process – Bernard stood as the living example of what we are to become, life self-realised – walkign the process we have established / each has ‘their point to stand’ – so, ‘life individualized’ is like self realisation process of being/becoming life and we have the process / structure to walk to be/become it (Sunette)

Bernard Poolman – Living The Word Alive: DAY 231