Dag 643 – Verantwoordelijkheid nemen voor mijn reacties op het eetpatroon van de katjes

Ik stel mezelf ten doel een ander blog te schrijven ten aanzien van de eetpatronen van de katjes en mijn gedachten en ervaringen hierbij in zelfvergevingen te plaatsen.

Uit: Dag 642 – Katjesspul

Katje Snoo eet alles en liefst veel in 1x en wil altijd eten. Katje Basha eet met kleine beetjes en is heel kieskeurig. Ik wilde de katjes allebei op rauwvoer zetten aangezien dit over het algemeen het beste en meest passende voer is en ze hier een gezond lijf bij houden. Echter dit waren ze niet gewend, ze aten alleen brokjes. Snoo at het direct en eet alle smaken. Basha eet een heel klein beetje, met name het vocht, soms iets meer, soms bijna niets. Basha is ook wat afgevallen, bij Snoo moet ik uitkijken dat ze niet aankomt.

Deze combinatie is niet heel eenvoudig en uiteindelijk zag ik dat Basha op het aanrecht kan (hij is een grote kat van bijna 5 kilo) en Snoo dit niet haalt qua springen (zij is een klein katje van ruim 3 kilo). Dus ik kan zijn eten hier laten staan. Echter Snoo ziet dit natuurlijk wel, ook dat hij daar steeds een beetje gaat eten terwijl zij haar eten allang op heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken/angst te ervaren dat de brokjes van Basha niet goed zijn voor zijn nieren en dat hij uiteindelijk klachten krijgt met hoge dierenartsrekeningen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me hopeloos te ervaren als ik het eten van Basha niet op orde krijg en hij eigenlijk steeds honger heeft maar niet eet, waarin het lijkt of hij geen honger heeft maar wel te weinig binnen krijgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit op orde krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb al angst te ervaren voor als een keer mijn woonsituatie verandert en er geen plek is die zo hoog is dat alleen Basha hierbij kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met mijn hoofd in de toekomst te leven en van hieruit in reactie te gaan en dit mee te nemen in de actuele tijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn dat Basha niet ‘gewoon eet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de brokjes heel slecht zijn, dit vanuit de informatie die er allemaal beschikbaar is over de verschillende soorten voeding terwijl voor zijn lichaam het misschien goed bevalt en het beste is, aangevuld met een klein beetje rauw vlees.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb af en toe helemaal dol te worden van Snoo die constant om me heen hangt en om mijn voeten loopt als ik eet of eten maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het zielig is voor Snoo dat ze niet vaker en meer kan eten terwijl ze dat zo graag wil en dat zij moet kijken hoe Basha zelf op het aanrecht kan om te eten en zij niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de onenigheid tussen hen komt door het verschil in voedingsinname, terwijl ik me nu ook afvraag of Basha gewoon niet lekker in zijn vel zat omdat hij honger had en hij in het begin geen brokjes kreeg aangezien ik dan niet kan testen of hij het rauwvoer gaat eten en hoeveel, zoals ze aanraden in de aanwijzingen van overstappen op rauwvoer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘wat is er nu weer’ als Basha iets niet wil eten of onrustig door het huis loopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mezelf vaak te denken ‘wat is er nu weer’ als ik ergens last van heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik in mezelf, niet gewoon de heleboel gecreëerd heb door mezelf in vroeger jaren net onvoldoende voedsel toe te dienen waarin ik ‘ongedurig’ werd, honger had en niet lekker in mijn vel zat of juist net te weinig te eten om reacties als ongedurigheid te onderdrukken door ze niet meer ‘te voelen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb helemaal geen zin te hebben om al die kleine onenigheden binnenin mezelf op te pakken en onderzoeken en het maar onzin te vinden om me daar mee bezig te houden, terwijl ik weet dat in de details de veranderingen kunnen/zullen plaatsvinden om van hier uit te breiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het vermoeiend te vinden als en wanneer ik niet direct zie en begrijp wat er is, in mezelf of in de katjes en het dan al snel op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets snel op te geven als ik niet meteen zie en begrijp wat er is, in en als de gedachte dat ik het toch niet begrijp.

Ik vermoed dat dit een overgedragen patroon is via moederskant die nog weleens aangaf (in houding of woorden of het uitblijven van woorden) dat ze me niet begreep en als ik iets ter sprake bracht, ook aangaf hier geen moeite voor te willen doen en/of mij moeilijk vond doen (uitgesproken in woorden), waarin ik zie dat het een geloof is binnenin zelf waarin men het allang heeft opgegeven om iets te begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te hebben opgegeven om mezelf uit te spreken als iemand anders me niet begrijpt, in en als de gedachte dat een ander me toch niet begrijpt en/of in en als de gedachte dat ik overdrijf en moeilijk doe en door mijn mond niet open te doen, de situatie van niet begrepen houden in stand te houden en voort te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat Basha op moet houden als ik hem niet begrijp en zo feitelijk iemand monddood probeer te maken vanuit een ervaring van onvermogen binnenin mij, dit zodat ik het onvermogen en het ongemak niet hoef te ervaren.

Ik realiseer me dat als ik fysieke onenigheid zie en/of ervaar, er een onenigheid als onbegrip als iets dat niet vergeven is, meedraag binnenin mij. Echter ik zie dit als kennis en informatie en ervaar een ‘geen zin hebben hierin’ als een vorm van weerstand in en als mijn geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten leiden door de ervaring van weerstand als ‘er geen zin in hebben’ toestand in en als de geest – overgedragen via ouderpatronen en geïntegreerd binnenin mijzelf door het toe te staan en te aanvaarden – en vervolgens boos te worden op degenen die dit zo voor geleefd hebben naar mij toe, in plaats van zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de acceptatie en dus, integratie van deze houding van desinteresse en onbegrip binnenin mij.

Desinteresse – dat is een woord waar ik iets mee kan. Het is feitelijk een desinteresse, want als we ons werkelijk zouden interesseren, zouden we moeite doen om tot begrip te komen. En dit haalt het persoonlijke eraf naar hetgeen of diegene die ‘niet begrepen’ wordt, alsof het probleem bij diegene of datgene ligt, in plaats van zelf te zien in de benadering van hetgeen we niet begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de interesse te willen van een ander in de vorm van begrip en van hieruit graag begrepen te willen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verscheurd te ervaren vanuit een gebrek aan onbegrip en hierin niet te weten waartoe me te richten aangezien ik aan de ene kant de aandacht wil en wil delen op een dieper niveau en aan de andere kant weg wil gaan vanuit reactie op een desinteresse van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het mijn schuld is dat een ander me niet begrijpt en hier geen moeite voor doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me wanhopig te ervaren binnen dit onbegrip, met name weer onbegrip vanuit mijn kant dat een ander geen moeite doet om mij te begrijpen terwijl ik toch de dochter ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben verwacht dat een moeder moeite doet om haar dochter te begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb diep teleurgesteld te zijn dat mijn moeder geen moeite doet/heeft gedaan om mij te begrijpen zoals we over het algemeen het leven niet begrijpen doordat we het benaderen vanuit en als de geest, dus vanuit eigenbelang, welke een desinteresse voortbrengt als hetgeen we niet begrijpen, buiten de interesse van de geestprogrammering valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben geprobeerd mezelf onzichtbaar te maken in een poging om onder de geprojecteerde aandacht in en als de geest uit te komen, zowel buiten mezelf en geïntegreerd binnenin mezelf en mezelf hierin de adem te benemen en uit te hongeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf tot rust te willen manen door mezelf en/of/als een ander eten te geven of juist te weinig eten te geven en zo feitelijk meer onrust te manifesteren, binnenin en buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wraak te nemen op degene waarbij ik desinteresse ervaar door mezelf te weinig te voeden en zo zorgen te creëren buiten mij, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik zo tevens dezelfde zorgen creëer en manifesteer binnenin mij, in en als een desinteresse naar mezelf in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bezig te blijven met boos zijn op mezelf dat ik deze desinteresse heb laten gebeuren en gemanifesteerd heb in mezelf en mezelf zo weg te houden van effectieve zelftoepassing.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me alleen prettig te willen ervaren binnenin mijn fysiek en me hierin machteloos, hopeloos en radeloos te ervaren als dit niet lukt en ik geen begrip heb van wat er scheelt, wat eigenlijk de aanleiding was om natuurgeneeskunde te gaan studeren en waar ik nu 20 jaar later, nog steeds mee bezig ben.

Waarin ik zie hoe we als mensheid weg zijn gehouden bij het begrip van de eenheid en gelijkheid met en als ons fysiek en het fysieke leven, wat we zelf hebben toegestaan en aanvaard hebben te laten gebeuren, van binnen en van buiten en van waaruit we constant gaan en aan het reageren zijn wat de afscheiding en het onbegrip vergroot.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verslagen te ervaren bij de realisatie van de mate van onderdrukking van leven in en als het fysiek en de feitelijke eenvoud hiervan die ieder van ons heeft toegestaan en aanvaard en voortgezet en enorm ingewikkeld heeft gemaakt door er ‘zin’ aan te geven in en als de geest en tevens ‘geen zin te hebben’ om er werkelijk iets aan te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen te voldoen aan een fysiek ideaalbeeld, vervolgens de zin in en als leven in en als het fysiek kwijt te raken en hiernaar te gaan zoeken in en als de geest waarin ik mijzelf geprojecteerd heb in dit ideaalbeeld, vanuit een gespleten toestand in afscheiding van mijn fysiek en zo meer en meer van mezelf in en als mijn fysiek weg te geraken aangezien ik iets – mezelf in projectie – aan het najagen ben in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf enorm dom te vinden dat ik heb toegestaan om een projectie van mezelf als hoe ik (fysiek en geheel) zou moeten zijn, in en als de geest na te jagen en mezelf hier vervolgens constant mee op de kop te zitten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op de kop te zitten met hoe ik mezelf heb afgescheiden in en als de geest in projecties van hoe ik zou moeten zijn en mezelf hier vervolgens in kwijt te raken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwijt te raken in projecties (wat feitelijk aangenomen oordelen zijn) en mezelf hierom opnieuw te veroordelen.

De slang bijt in zijn staart.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar het lukt me toch niet’ en het op te geven in en als een gedachte, in en als de geest in plaats van verder te zien, in en als de adem, totdat ik het/de oplossing zie door de afscheiding heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een patroon van opgeven te hebben gemanifesteerd en te volgen in en als de geest en vervolgens fysiek gemanifesteerd wat het zo verwarrend maakt, in plaats van een accumulatie van oplossingen te hebben neergezet in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb via een omweg in en als de geest zogenaamde oplossingen te willen manifesteren in en als het fysiek en op te geven als dit niet lukt, in plaats van de belemmeringen in en als de geest op te ruimen en rechtstreeks en fysiek in de oplossing te zien, in het klein, stap voor stap.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verminderen in vergelijking met anderen in en als een poging om meer/beter te zijn en me zo beter te voelen in het moment als het zogenaamde NU in en als bewustzijnservaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen interesse te hebben in mijn bewustzijnservaring in en als het NU-moment in hoe IK me VOEL of zal voelen in een toekomstig moment of heb gevoeld in het verleden, welke leidt tot desinteresse van mezelf en een ander, in en als leven, in en als het fysiek op lange termijn als wat het beste is voor al het leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb negatieve ervaringen als emoties als reactie op fysieke pijn, afscheiding en ongelijkheid in het moment te onderdrukken in een poging om mezelf beter/minder vervelend te voelen en hiermee juist mijn eigen fysiek te beschadigen door de reactie zelf en door de onderdrukking en afscheiding van de ervaring en zo meer en meer te neigen naar de positieve ervaringen/gevoelens als NU-ervaring in en als de geest als illusie van een wereld die alleen in mijn geest bestaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf op de kop te zitten in en als een geloof en verwachting dat ik dan zal veranderen en ‘het niet meer zal doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik tevreden ben of zal zijn met kortdurende oplossingen in en als de geest die leven compromitteren in wat voor aspect dan ook, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin mezelf in en als leven, in en als het fysiek pijn doe en zo leven als geheel en zo hetgeen dat ik probeer weg te drukken in een kortdurende ervaring om me beter te voelen, vergroot en versterk in mezelf en in het algemeen.

Zo kom ik van de dagelijkse bezigheden als het eten geven van de katjes via zelfvergeven van mijn reacties in zo’n moment, op diep gewortelde patronen binnenin mij die (vaak onbewust) een rol spelen in de omgang met en zorg voor de dieren en tevens in de omgang met en zorg voor mezelf. Het is hiermee niet ‘gedaan’; echter het opent wel de belemmerende mechanismen binnenin mij en hierin is de connectie zichtbaar met hoe we in het geheel als mensheid bestaan.

Wordt vervolgd met praktische, zelfcorrigerende toepassingen.

Desteni I Process