een partner missen | Reis van ziel naar Leven

My Declaration of Principle – Mijn verklaring van Principes

10. Making Love Visible – through me not accepting/allowing anything less than my utmost potential, I support those in my life to reach their utmost potential, to love them as I have shown love to myself by gifting to me my utmost potential, the best life/living experience and show others as I have shown myself what it means to LIVE

10. Het Zichtbaar maken van Liefde – door zelf niets minder te accepteren / toe te staan dan mijn uiterste potentiëel, om hen lief te hebben zoals ik mijzelf liefde heb laten zien door mijzelf mijn uiterste potentiëeel te geven, het beste leven / de beste levende ervaring en om anderen te laten zien zoals ik mijzelf heb laten zien wat het betekent om te LEVEN.

In de afgelopen zes maanden heb ik alles gegeven wat ik in me had om in samenleven met een partner voor en als mezelf en hierin als voorbeeld, te leven wat het betekent om uiteindelijk niets minder dan het beste toe te staan in mezelf, in een ander en in mijn leefomgeving. Dit is niet zonder vallen en opstaan gebeurd en ging nog gepaard met veel in reactie ‘schieten’ van mijn kant. Echter door dit steeds te vergeven en corrigeren in en als mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in mijn reacties en leefsituatie, wordt langzaam zichtbaar wat dit inhoudt in praktische zin. En dan komt er een moment van loslaten zodat een ander de verantwoordelijkheid voor en als zelf kan gaan nemen en uitbreiden en zodat ik verantwoordelijkheid kan nemen voor mezelf in en als dit alleen staan. Als ik dit niet zou doen, zou ik het principe van zelfstandigheid te niet doen, in mezelf en in een ander.

11. No one can save you, save yourself – the realisation that the tools and principles of Desteni is the guide, but I must walk the path myself. We are here to assist and support each other in this process from Consciousness to Awareness/LIFE and what it means to live – but the process itself, where you are alone with yourself in your own Mind: is walked alone

11. Niemand kan jou redden, redt jezelf – de realisatie dat het gereedschap en de principes van Desteni de leidraad zijn, maar dat ik zelf het pad moet bewandelen. We zijn hier om elkaar te assisteren en ondersteunen in dit proces van Bewustzijn naar Gewaarzijn / LEVEN en wat het betekent om te leven – maar het proces zelf, waar je alleen bent met jezelf in jouw eigen Geest: wordt alleen gewandeld.

Aangezien ik een ander niet kan redden zoals in het 11e principe wordt genoemd en ik mezelf en mijn leven niet kan ‘ophangen’ aan een ander die in mijn leven is. Hierin wordt dan gezegd dat ‘ik niet meer wil helpen’, echter dat is niet hoe het werkelijk in elkaar steekt. Liefde wordt vaak als ‘onvoorwaardelijk’ gezien en benoemd en hierin ‘verwacht’ men dat je ‘alles voor elkaar doet’ en ‘bij elkaar blijft’ terwijl er geen verantwoordelijkheid genomen wordt voor de eigen woorden en daden en leefgewoonten. Hierin wordt de eind- en zelfverantwoordelijkheid verschoven naar de partner en gebruikt als manipulatiemiddel. Dit is onacceptabel. Het leven van ons uiterste potentieel bestaat uit het zelfstandig staan en verantwoordelijkheid nemen voor en als onszelf, in wie we zijn en/of zijn geworden. We kunnen ‘fouten’ of vergissingen maken – aangezien we zijn opgegroeid in een wereld van vergissingen en ongelijkheid, echter onze fouten mogen geen bedreiging worden voor de stabiliteit van de partner en de leefsituatie en op een gegeven moment dienen de vergissingen vergeven en gecorrigeerd te worden vanuit zelfstandigheid oftewel, in en als volledige zelfverantwoordelijkheid. Dus voor mij is mijn laatste stap hierin dat ik mijn partner loslaat en alleen verder wandel en aan hem de beslissing laat om op te staan of niet.

Hierin is het niet mis wat een verleden en opvoeding voor enorme impact heeft op ons bestaan en het is absoluut oneerlijk verdeeld in de wereld, om het maar even zo te noemen. Er zou ten alle tijden en voor iedereen ondersteuning beschikbaar moeten zijn op deze reis de geest uit, het fysiek in zonder dat er een barrière is door taal of financiën. Toch kan ik binnen deze oneerlijke verdeling niet toestaan dat mijn stabiliteit vermindert door de staat van zijn waarin een ander zich bevindt. Het is enorm schrijnend en toch is dit de realiteit van de wereld waarin we ons bevinden en van de situatie waarin ik me bevind/bevonden heb en waarin ik zovele keren duidelijk benoemd heb dat er niet zoveel tijd is en dat op een gegeven moment de ‘kansen’ of mogelijkheden ophouden in praktische zin als er niet wordt opgestaan en de manipulatie van en als de geest een halt wordt toe geroepen.

Hiernaast is dit niet wat ik wil voor mezelf en mijn leven. Ik wil een leven opbouwen in communicatie met een ander op weg naar eenheid en gelijkheid en hierin langzaam afstemmen op elkaar. Ik heb gezien hoe dit mogelijk is en langzaam gebeurt, zelfs in de moeilijke situatie waarin ik ben gaan samenleven met iemand uit een andere cultuur met een andere taal. Als twee mensen bereid zijn om zelfoprecht te leven en reflecteren, vergeven en veranderen.

Ik heb veel relatiepunten doorgewandeld de afgelopen zes maanden met de ondersteuning van de aanwezigheid van mijn partner en we zijn fysiek en in communicatie nader tot elkaar gekomen. Nu is het tijd voor de volgende stap en moet ik mijn focus ook weer meer richten op andere zaken zoals werk. Hiervoor is nodig dat het stabiel is in huis. Dat was het niet en uit de situatie blijkt dat mijn partner er nog niet klaar voor is. Dat vind ik niet opmerkelijk gezien de zwaarte van zijn verleden en opvoeding.

Mijn partner van de afgelopen periode is niet meer fysiek aanwezig. Toch is het alsof hij hier is in alles wat ik doe. En ik vermoed dat dit komt doordat ik alles gedaan heb wat ik kon. Ik kan er niets aan veranderen. Dus er is geen ‘gat’ van zelfverwijt om in te vallen in en als de geest. Ik kan niets vinden dat ik anders had kunnen doen om het/hem nog een kans te geven om zelf op te staan hier met mij. Ik ben hem als mezelf niet ‘kwijt’. Ik ben hier als mezelf als mijn uiterste potentieel aanwezig in relatie tot dit punt en ik heb dit geleefd in fysieke realiteit.

Nu is het aan mezelf om verder te gaan met de punten die voor het samenleven aanwezig waren in en als mezelf. In het alleen leven, in wat ik mis of niet mis, in het mezelf richting geven hierin en in punten die nog opkomen als ‘gemis’ in relatie tot mijn partner van de afgelopen tijd.

Hierin zie ik dat het staan in en als het leven van de principes het enige is dat blijvend is en de test door de tijd heen doorstaat zodat ik met en als mezelf kan staan in eeuwigheid en hierin voor een ander kan staan en kan laten zien dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

Dat is Liefde die zichtbaar is waarin ik kan staan en blijven staan, in en als mezelf door de tijd heen – ook al lijkt het ogenschijnlijk anders en voelt het niet als wat we kennen als ‘liefde’ in een moment van ‘afscheid’ en staat van afgescheidenheid in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet de laatste stap met hem kan zetten waarin het lijkt alsof ik hem laat vallen wat vanuit een perspectief van ‘onvoorwaardelijke liefde’ in en als de geest ook zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat mijn partner niet meer hier lijfelijk aanwezig is en ons fysieke samenzijn en delen te missen waarin we langzaam op elkaar afstemden, terwijl ik tevens zoveel stress en onrust ervoer door een onderdrukte en deels verborgen fysiek gemanifesteerde verslaving die langzaam steeds meer zichtbaar werd en invloed ging uitoefenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hartverscheurend te vinden om iemand zichzelf te zien opgeven in en als een fysiek gemanifesteerde verslaving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving te onderschatten en niet gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in en als de geest, niet te kunnen voorstellen dat ik een heel leven op zou geven ten behoeve van een fysieke gemanifesteerde verslaving aangezien dit niet mijn programmering is en er hierdoor niet ‘met mijn hoofd’ bij te kunnen en het tevens niet verwacht of gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving vooraf had kunnen zien terwijl ik me zelf in een verslaving als afhankelijkheid in en als de geest bevond en deze fysiek moest doorwandelen alvorens ik helder spreek en praktiseer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op het laatst alleen nog maar te denken ‘hoe kom ik hieruit weg zonder dat het me meetrekt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch nog een schuldgevoel waar te nemen ten aanzien van niet samen blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een schuldgevoel te ervaren dat ik opsta/blijf staan terwijl een ander dat niet doet en van hieruit beslis alleen verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gewild en gehoopt dat een zelfverantwoordelijkheid opgepakt wordt in aanwezigheid van mij zodat we ‘samen verder zouden kunnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in eerste instantie verantwoordelijkheid te nemen voor een ander vanuit angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en het ‘feestje’ oftewel de relatie, dus niet doorgaat.

Ik realiseer me dat ik er zelf vanuit ben gegaan dat we samen zouden blijven en ons leven zouden gaan delen omdat we dat allebei zo wilden en alhoewel ik keer op keer aangaf dat hij zelf verantwoordelijkheid moest gaan nemen en dat ik in een samenleven niet toesta dat ik ‘voor hem moet gaan zorgen’ in consequenties die hij zelf maakt, was het door de situatie van samenleven in hoe we die begonnen zijn en waarvoor ik in eerste instantie verantwoordelijkheid heb genomen ‘voor hem’ en een ervaring van ‘dat het klopt met elkaar’ dat ik vooral deze ervaring van ‘samen blijven’ heb overgebracht, zowel voor mezelf als voor hem, in en als een geloof dat het punt van zelfverantwoordelijkheid door de tijd heen duidelijk zou worden en hij de verantwoordelijkheid voor en als zelf, op zou pakken in aanwezigheid van mij.

Ik stel mezelf ten doel om in een eventueel volgende situatie als en wanneer die zich aandient, duidelijk te zijn vanaf het begin over mijn standpunt in en als zelfverantwoordelijkheid in relatie tot het aangaan van een overeenkomst of overeenstemming als partnerschap zowel in woorden als daden en te stoppen met zorgen voor een ander vanuit een ervaring van angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en dus niet ‘naar me toekomt’ en in plaats hiervan, te focussen op mezelf en opkomende ervaringen van afhankelijkheid en verlangens te vergeven en te zien in realiteit wat een ander in woord en daad oppakt, los van wat ik me wel of niet voor kan stellen in en als de geest en het zo simpel te houden en te werken met wat hier is.

Ik stel mezelf ten doel de tijd te nemen en mezelf te ondersteunen in het loslaten van de fysieke aanwezigheid van en delen met mijn partner van de afgelopen zes maanden en van eventuele ervaringen van schuldgevoel die de ervaring van gemis bedekken of andere emotionele ervaringen, in en als de realisatie dat de betrokken energie een vorm van eigenbelang ‘behartigt’ als energetische verslaving in en als de geest, te beginnen met het benoemen van de emotie die ik ervaar en het toepassen van zelfvergeving hierop.

Ik stel mezelf ten doel te staan en blijven staan in zorgzaamheid voor en als leven en duidelijk te blijven realiseren en benoemen hoe dit van belang is en hoe ieder moment telt hierin.