juli 22, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 706 – Wat roep ik in het leven?

Toen ik begon nu bijna 5 jaar geleden, met het wandelen van deze reis van bewustzijn naar gewaarzijn, probeerde ik weleens voor een moment om alleen ‘in en als mijn ademhaling aanwezig te zijn’. Dat lukte niet, er ontstond direct een ervaring van ‘gejaagdheid’ en paniek in mezelf, ik kon niet goed ademhalen en kon me in geen velden of wegen voorstellen (ikzelf was dus in geen velden of wegen te bekennen lol zoals het gezegde eigenlijk gaat) hoe het zou zijn om alleen, in gewaarzijn, in en als mijn ademhaling aanwezig te zijn.

Dat heb ik toen maar gelaten voor een langere periode en zo ben ik eerst begonnen met hetgeen wel lukte, namelijk het schrijven van blogs en het uitgebreid toepassen van zelfvergevingen. zowel in schrijven als hardop of zachtjes sprekend in mezelf.

Nu, een week of twee geleden, realiseerde ik me dat ik me nog steeds niet inzet om me op mijn ademhaling te focussen, waardoor ik in mijn dagelijkse bezigheden, veel afdwaal in gedachten. Ik probeerde het opnieuw, het focussen op mijn ademhaling terwijl ik bezig ben, als ik bijvoorbeeld mijn tanden poets, als ik me aankleed, mijn spullen pak, enzovoort. En nu lukte het wel. Ik raak niet langer in paniek en ik word er rustiger van.

Ik kwam hiertoe, omdat ik me realiseerde dat ik nog steeds niet zie wat ik allemaal in mijn geest (in gedachten en hieruit voortvloeiend, in gevoelens en emoties) creëer en hoe dit specifiek van invloed is op mijn lichaam. Ik merk alleen dat mijn lichaam verkrampt is en ‘denk dan automatisch’ dat ik niet weet hoe ik hier iets aan kan doen. En zo kwam ik tot de conclusie/realisatie dat – als ik mezelf wil ondersteunen, als ik prettiger in mijn fysiek aanwezig wil zijn en mezelf werkelijk richting wil gaan geven binnenin (en in gelijkheid met) mijn eigen lichaam, en dat wil ik – ik dus zal moeten vertragen om te zien wat er nu eigenlijk exact gebeurt in mijn geest en waarin ik deelneem en ‘volgzaam’ ben, hoe ik mijn gedachten achterna ga en hupsakee, beland in een (emotionele of gevoels-) ervaring die ik fysiek manifesteer en/of in stand houd en waarin ik mezelf gevangen houd in een soort van fysiek gemanifesteerde ‘wurggreep’, waarin ik me vervolgens machteloos ervaar doordat ik denk dit niet te kunnen veranderen in en als mezelf.

Zo nam ik hier de beslissing om te vertragen en te stoppen met de deelname in gedachten en in plaats hiervan, te zien wat er plaatsvindt in mijn geest, zodat ik mezelf hierin richting kan gaan geven. Ik raakte bekend en begreep de theorie toen ik begon 5 jaar geleden, echter ik kon het niet direct in het moment uitvoeren, ik had eerst tijd nodig om de hoeveelheid energie af te voeren. Hiermee bedoel ik de energie die ik door mijn leven heen heb opgebouwd door allerlei gedachten te geloven en aan te nemen en waarin ik mezelf steeds emotioneler maakte en zo energie opstapelde en vastzette in mijn lichaam. Hierin waren voornamelijk de emoties zichtbaar en ook fysiek voelbaar en ik heb de tijd nodig gehad om bewustzijnslagen door te wandelen. Wat ik gedaan heb met behulp van het schrijven, het zelfvergeven, de DIP lessen, de ondersteuning van elkaar in dit proces, ter voorbereiding op het werkelijk kunnen gaan toepassen en verantwoordelijkheid nemen voor wie ik ben en wat ik creëer.

Nu dan aangekomen bij (de beslissing tot en uitvoering van) het werkelijk vertragen en gaan zien wat ik aan gedachten aanmaak en hoe ik mezelf (en indirect anderen) hiermee beïnvloed.

Het eerste dat ik zie in mezelf, is hoe ik een verhaal aanmaak over een ander en vervolgens, ga ik die ander veroordelen voor dat wat ‘die ander doet’, in mijn zelf aangemaakte verhaal. Betekent dit dan dat die ander dit ook werkelijk doet? Nee! Het betekent dat ik denk dat die ander dit doet, in mijn eigen gedachten, in mijn eigen verhaal creëer ik dit en hierop reageer ik dan in mezelf door dit/die ander, te veroordelen. Dus ik veroordeel een ander voor wat ik denk over een ander. En zo zie ik langzaam en steeds duidelijker (dit zie ik in en als mezelf, wat iets anders is dan ‘de theorie kennen’) hoe ik mijn eigen reacties (vanuit gedachten als oordelen) feitelijk in werking stel, hoe ik ze ‘in het leven roep’. En aangezien het allemaal in mijn hoofd plaatsvindt, gaat het allemaal over mezelf en hoe ik besta in zelfoordeel.

En is dit niet hoe we de wereld hebben gecreëerd met z’n allen? Hoe we deze wereld, zoals we nu bestaan in relatie tot en met elkaar, ‘in het leven hebben geroepen’?

Dit is werkelijk nodig om onder ogen te gaan zien binnenin onszelf, hoe we zelf, ieder voor zich en in relatie met en tot elkaar, deze hele ellende creëeren en gecreëerd hebben, in het leven hebben geroepen. We hebben onze innerlijke gedachtenspinsels, werkelijkheid gemaakt en vervolgens projecteren we onze gedachten (als oordeel, als interpretatie) – en hiermee onze zelfverantwoordelijkheid – op ‘iets of iemand’ buiten onszelf; op ‘de wereld’. En juist hierin maken we onszelf ‘onmachtig’ en van hieruit ervaren we machteloosheid ten aanzien van hoe de wereld ‘in elkaar zit’. Dit in elkaar zitten’, dit is hoe we bestaan in relaties, binnenin onszelf, met onszelf en van hieruit, met elkaar. Van hieruit hebben we de wereld opgebouwd.

Ik ga verder met mijn innerlijke proces van vertragen en onderzoeken hoe ik mijn eigen ervaringen en zo, mijn eigen ‘werkelijkheid’ creëer.

Wordt vervolgd

(klik op de links voor ondersteunende artikelen en gratis interviews)

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not realize that the way of the world is the result of the nature of the accepted relationships that exist between person and person.

Uit: Day 10 – Relationship Dynamics

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

juni 3, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 698 – Van liefde naar gelijkheid

Falling Head over Heals

Ik vind het nog niet zo eenvoudig om te wandelen van liefde (zoals we liefde kennen als gevoelservaring als ‘oud concept’) naar gelijkheid (wat feitelijk werkelijk ‘liefde’ inhoudt in gedachte, woord en daad als ‘nieuw concept’). Terwijl gelijkheid hetgeen is waar ik voor sta en wat ik wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de stap van liefde naar gelijkheid niet eenvoudig te vinden doordat ik in die stap, niet weet wie en wat er komen gaat en wie er mee wandelt en wie niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het een ‘stap’ is van liefde naar gelijkheid, in plaats van het te zien als een proces die stap voor stap gaat, alle lagen door waarin de gekoppelde emotionele en gevoelservaringen kunnen worden losgelaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lastig te vinden om het oude los te laten en me open te stellen voor het nieuwe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oude het liefste mee te nemen van liefde naar gelijkheid zodat ik me niet hoef open te stellen voor het nieuwe en dit ‘samen’ met het oude kan wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor het nieuwe, wat eigenlijk niet zo is, ik ervaar angst voor a. dat er geen ‘nieuw’ zal zijn en b. dat ik het nieuwe met het oude ga blijven vergelijken en zo niet los kom van het oude.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus eigenlijk angst te ervaren voor mijn eigen vergelijkingen en hierin oordelen als beter of slechter, in en als de geest en voor een ‘alleen staan’ en mijn reacties hierop, dus oordelen, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk angst te ervaren voor mijn eigen oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken niet te weten waar ik het nieuwe moet zoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het nieuwe niet te willen tegemoet treden en het liefste bij en met het oude te willen blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oude te hebben willen forceren zodat het oude, mee wandelt van liefde naar gelijkheid en ik dit niet alleen hoef te doen, zonder het oude.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het loslaten van het oude.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben voorkomen dat ik mensen los moet laten als ik wandel van het oude naar het nieuwe, van liefde naar gelijkheid, juist doordat ik in de liefde geloofde en hoopte dat dit sterk genoeg zou zijn om mee te bewegen naar het nieuwe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van liefde te hebben overschat en mezelf – en tevens ongetwijfeld anderen – hierin verdriet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van liefde als geloofssysteem te hebben aangenomen en dit te overschatten en dus groter dan mezelf als leven in/als gelijkheid te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ik sta voor het nieuwe/gelijkheid, ik het oude definitief los moet laten en niet meer, nooit meer met de ‘oude’ deelnemers kan wandelen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik het onvoorwaardelijk loslaat in het moment als wat het beste is als de enige wezenlijke mogelijkheid en dat in een later moment, een andere mogelijkheid zich kan voordoen in en als het nieuwe als gelijkheid, afhankelijk van waar de deelnemers ieder zelf toe beslissen te leven en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te leiden door de deelnemers en me hierop te focussen in en als de geest, in plaats van mijn focus te houden op waar ik voor sta en van hieruit te zien wie er met mij wil en kan staan en met wie ik kan en wil staan ter ondersteuning van elkaar.

Als en wanneer ik angst ervaar dat er geen ‘nieuw’ zal zijn dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf oordeel als dat ik het oude niet los had moeten laten, dat ik beter het oude kan behouden als in ‘iets is beter dan niets’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven in ‘iets is beter dan niets’ en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik ‘samen’ beter (af) ben dan alleen met/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw te zien in mezelf waar ik voor sta en waar ik nog onduidelijkheden ontwaar in mezelf en ik stel mezelf ten doel te wandelen tot in helderheid met mezelf in wat ik wil en waar ik voor sta in gelijkheid met en als mezelf in wezen ten aanzien van het aangaan van een relatie/partnerschap/overeenkomst.

Als en wanneer ik verdriet ervaar over het loslaten van het oude, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik deelneem in plaatjes van het oude waarin ik focus op het fysieke en de fysieke aanwezigheid, waarin op zichzelf geen probleem is maar waarbinnen andere aspecten ten aanzien van communicatie en/of zelfverantwoordelijkheid, nog niet aanwezig zijn wat de fysieke samenkomst saboteert of zelfs onmogelijk maakt en hierin realiseer ik me dat ik delen van het geheel weglaat in en als de geest en het zo laat doen lijken voor mezelf alsof ik het ‘fout gedaan’ heb en ‘alles eigenlijk oké is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘oké’ ben met een situatie waarin ik ogenschijnlijk in orde lijk maar waarin ik onder de oppervlakte niet volledig tot expressie kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik beter maar genoegen kan nemen met een situatie die in orde is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘het is je eigen schuld dat je alleen bent’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het niet mijn schuld is maar wel mijn verantwoordelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel mijn zelfverantwoordelijkheid ten aanzien van relaties verder uit te breiden, stapje voor stapje waarin ik bemerk dat de dingen nog niet op z’n plek liggen en ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen binnen deze wandel.

Day 1083 – Make Peace and Let Go

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

februari 12, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 679 – Een oneindige ervaring

verdriet

Ik merk dat ik verdriet als oneindig ervaar. Totdat ik een punt in expressie heb gebracht en de ervaring stopt. Dus is het niet oneindig en kan ik concluderen dat (ikzelf in) de geest er een oneindige ervaring van maak, Waardoor het me zinloos lijkt om er iets mee te doen.

Voor degene die dit leest en hierin eventueel gedachten heeft bijvoorbeeld ‘over mij’ of als er ervaringen opkomen in relatie tot verdriet; dit geeft een mooie gelegenheid aan voor ieder om zelf te onderzoeken, hoe je eigenlijk zelf in relatie staat tot verdriet en hiermee omgaat! Het schrijven van een blog met zelfvergevingen is een voorbeeld van een manier om onszelf te ondersteunen en verantwoordelijkheid te nemen voor (onderdrukte) ervaringen en gedachten. Om de ingewikkelde patronen binnenin onszelf beetje voor beetje te openen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn ervaring van verdriet oneindig is omdat ik het zo ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring te geloven en aan te nemen voor waarheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van verdriet te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet als ‘mijn’ te benoemen en dus alsof het van mij is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik het heb eigen gemaakt maar dat het geen deel uitmaakt van wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb loslaten te koppelen aan verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een hekel te hebben aan loslaten maar gek genoeg niet aan verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te houden van verdriet en hierin vast te houden aan verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘geen kwaad’ te zien in verdriet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het een emotie is die me niet dient aangezien het een emotie is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat verdriet nodig is als ik loslaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwilderd om me heen te zoeken als ik loslaat en geen verdriet ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor verdriet, wat dan de polariteit inhoudt van de liefde als in ‘ik houd van verdriet’ en door de angst, het verdriet te onderdrukken en vast te zetten, op te slaan in mijn lichaam als oneindig reservoir waardoor het oneindig lijkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als mezelf, een oneindig reservoir van verdriet te hebben opgebouwd en opgeslagen in mijn lichaam zonder me gewaar te zijn hoe precies en dus zonder er werkelijk bij te kunnen om het los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te koppelen aan liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat liefde bij verdriet hoort en verdriet bij liefde en zo steeds een bron van verdriet aan te leggen en boren in een zogenaamde liefdesrelatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liefde niet te hebben vrij gemaakt van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe ik iemand kan missen zonder verdriet te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me kwetsbaar te ervaren in de liefde door de ervaring van verdriet die op de loer ligt, in en als de koppeling aan het woord liefde in liefdesrelatie en hierin dan zo gekozen dat ik of de ander verdriet zal creëren en dus ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat er verdriet hoort bij een relatie, wat ook zo is aangezien ik een relatie niet geleefd heb als gelijkheidsrelatie maar in ongelijkheid van mezelf, in een uitgangspunt van ‘mezelf als leven compromitteren’ en dus leven algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als leven te compromitteren in een relatie en zo een voedingsbodem te leggen voor de ervaring van verdriet, in en als de afscheiding van mezelf in het gebied waarin ik mezelf heb gecompromitteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eerst los te laten en vervolgens weer vast te willen grijpen als ik in de ervaring van verdriet kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in de ervaring van verdriet te gaan in plaats van de ervaring van verdriet hier halen en los te laten door zelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen een ervaring te ervaren zonder die te kunnen koppelen aan iets en zo de ervaring vast te voelen zitten in mijn lichaam zonder dat ik er bij kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben opgesplitst in een ervaring en in een zienswijze ergens over om niet in de ervaring te vervallen, en zo in en als afsplitsing van mezelf, de ervaring te onderdrukken in mijn fysiek en deze vervolgens niet naar boven te kunnen halen aangezien ik mezelf ervan heb afgescheiden op het moment dat het plaatsvond.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in een zogenaamde liefdesrelatie mijn ervaringen te herleven en naar boven te halen in plaats van werkelijk iets substantieels op te bouwen, door mezelf te compromitteren voor het aangaan van een liefdesrelatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven, angst te ervaren dat ik niet bij de fysieke pijn kan als ik de ervaringen niet herleef en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het herleven van ervaringen als consequenties te veroordelen, terwijl het feitelijk een ondersteuning is om zichtbaar te maken wat er in me huist.

Wordt vervolgd

the eye of the needle

Eqafe Store – Free

———————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juni 30, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 623 – Mislukking en Liefde

Vervolg op Dag 622 met zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in een moment waarin ik iets verkeerd doe in en als de geest, alles in één keer teniet te doen in en als een gedachte als zelfbeschuldiging en hierin alles wat ik daarvoor fysiek gewandeld heb te vergeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om in een moment aanwezig te zijn waarin ik niet weet hoe of wat ik kan antwoorden of doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever weg te blijven in een moment als ik niet weet hoe of wat ik kan antwoorden of doen, in plaats van in en als het moment aanwezig te zijn en van hieruit te zien of en wat en hoe ik kan antwoorden of doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om iets verkeerd te doen en daarom maar liever weg te blijven zodat ik het ook niet kan ‘verpesten’ en mezelf niet hoef te beschuldigen dat ik het verkeerd heb gedaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ervoor te kiezen om geheel weg te blijven als voorzorgsmaatregel om geen fouten te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst voor verlies te ervaren door het maken van een fout.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een ander weg gaat als ik een fout maak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het weggaan en/of niet aanwezig zijn van een ander, te maken heeft met mij en het maken van fouten in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ikzelf wegga en/of weg blijf en verdwijn in en als zelfbeschuldiging, in en als de geest als ik iets verkeerd doe en van hieruit steeds (meer) schoorvoetend aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schoorvoetend aanwezig te zijn als dat ik liever afwezig ben zodat ik tenminste geen fouten kan maken/niets verkeerd kan doen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het hier om een ‘kunnen’ gaat dus om een eventualiteit en niet om een ‘zullen’ als dat ik ‘zeker weet’ dat ik iets verkeerd zal doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schoorvoetend aanwezig te zijn vanuit een eventualiteit als wat er eventueel kan gebeuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het minste dat ik kan doen, is niets verkeerd doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een last ben als ik iets verkeerd doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als een last te ervaren als ik en/of een ander iets verkeerd doe(t).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een enorme moeheid te ervaren als er dingen verkeerd gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gedurende dit blog een enorme moeheid op te voelen komen wat betekent dat ik in en als de geest weerstand als afleiding opgooi als een poging – in en als de geest – om te voorkomen dat ik dit punt te open voor/als mezelf.

Ik realiseer me dat ik me gewaar ben van de moeheid die opkomt en dat ik hier doorheen kan ademen wat ik direct toe pas en eerder zo heb toegepast door te focussen op de realisatie en mijn gewaarzijn hierin en niet op de ervaring van moeheid die fysiek opkomt vanuit een gemanifesteerde geestervaring.

Als en wanneer ik mezelf zie verdwijnen in een zelfbeschuldiging omdat ik iets verkeerd heb gedaan, waarmee ik hetgeen ik voorheen fysiek gewandeld heb, in één keer onderuit haal, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat als er iets verkeerd gaat, er een heel programma aangaat in en als mezelf in en als de geest waardoor ik de realiteit in het moment uit het oog verlies en hierin verlies ik mezelf.

Ik stel mezelf ten doel me te realiseren wat ik voorheen fysiek gedaan heb om een realistisch beeld te krijgen van de situatie en van hetgeen ik verkeerd doe in een moment en ik stel mezelf ten doel om van hieruit – vanuit het realistische overzicht – te zien wat de beste oplossing is om verder te gaan en hetgeen ik (en/of een ander als mezelf) verkeerd gedaan heb, op te lossen op een eenvoudige, praktische wijze.

Als en wanneer ik mezelf zie schoorvoeten om aanwezig te zijn in een moment, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik twijfel en niet weet wat ik moet doen en dat ik een angst ervaar hierin iets verkeerd te doen of dat ik iets verkeerd kan doen en dan te verdwijnen in en als een zelfbeschuldiging.

Ik stel mezelf ten doel met en als mezelf te staan ter zelfondersteuning en in en als het moment aanwezig te zijn zonder direct iets te doen of iets uit te spreken en te ademen en zien wat er in mezelf opkomt en zien wat en hoe het moment zich opent en van hieruit geef ik mezelf de mogelijkheid om eventueel iets te spreken of doen vanuit en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf en/als een ander te beschuldigen voor iets verkeerd doen en een moment te nemen om te ademen en de moeheid te vergeven die opkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zoveel moeheid te ervaren/hebben ervaren dat ik er ‘niets meer bij kan hebben’ en dus van hieruit – vanuit een ervaring of zelfs een herinnering aan deze ervaring – te reageren alsof het direct teveel is als er iets verkeerd gaat en/of als ik iets verkeerd zeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als een enorme inspanning te ervaren om iets te corrigeren als het verkeerd gaat/is gegaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan niet meer’ als er iets verkeerd gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik er helemaal alleen voor sta en dat ik alles zelf op moet lossen en dus kan ik niet zoveel hebben want ik kan maar ‘zoveel’ alleen oplossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen als er iets verkeerd gaat en dit ‘verkeerd’ te zien als ‘niet nodig’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de dingen die verkeerd gaan te zien als niet nodig, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dingen verkeerd gaan omdat en doordat ik en/of we ze niet gezien hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken, geloven en ervaren alsof alle verantwoordelijkheid bij mij ligt.

Ik realiseer me dat de verantwoordelijkheid voor mijn eigen geest bij mij ligt en dat dit voor ieder zo is.

Ik realiseer me dat ik me druk en moe maak vanuit een ervaring van angst voor verlies en me hierin verantwoordelijk maak voor wat een ander doet of niet doet zodat die ander ten minste niet weggaat, waarin ik zelf juist wegga in en als de geest in en als een (fysiek gemanifesteerde) ervaring van angst voor verlies.

Ik stel mezelf ten doel de verantwoordelijkheid te nemen voor en als mezelf in hoe ik besta in en als de geest en mezelf te vergeven en corrigeren voor de verkeerde/gekeerde aannames vanuit gedachten, gevoelens en emoties en van hieruit, de correctie te leven in en als het fysiek, stap voor stap.

Ik stel mezelf ten doel me minder en minder druk en moe te maken vanuit een ervaring van angst voor verlies in en als een gedachte wat een ander ervan vindt en in momenten specifiek te zien wat er in me opkomt als gedachte en/of ervaring en deze te benoemen en vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn eigen ervaring van ‘nodig hebben’ en het hierin ‘aan iets of iemand vasthouden’ wat niet beste is voor mijzelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het ‘iets of iemand’ niet het beste is voor mij als leven, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het vasthouden hierin niet het beste is voor mijzelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te keren van iets of iemand en/of te negeren, in en als een angst dat ik anders vast ga houden en/of klampen en mezelf hierin verlies, in en als dit vasthouden in en als de geest, echter in het afkeren en/of negeren verdwijn ik evenzo in en als de geest en verlies ik alsnog mezelf in en als een zelfbeschuldiging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van huis uit te denken en geloven en ervaren alsof ik iets mis – wat ik nu zou omschrijven als een gemis van een open communicatie in en als zelfoprechtheid – en zo een ‘neediness’ te creëren in en als mezelf, op zoek naar hetgeen ik denk te missen en dit te zoeken in en als een ervaring van liefde.

Ik realiseer me dat ik (en we) door de ervaring van ‘mislukken’ of verkeerd doen of fouten maken heen zal moeten wandelen om hierin mezelf te zien in en als de geest als wat en wie ik geaccepteerd heb te bestaan in en als mezelf en om van hieruit mezelf te vergeven en corrigeren.

Ik realiseer me dat ik in dit proces van opstaan de ervaring van liefde niet langer nodig heb om weg te komen van de ervaring van mislukking.

Ik realiseer me dat het ‘zoeken naar (de ervaring van) liefde’ als doel, een zoektocht is die gedoemd is te mislukken aangezien mislukking het grondvestigingsuitgangspunt is van dit doel en het zoeken naar deze ervaring van liefde.

Ik realiseer me dat hier de ervaring van wanhoop vandaan komt in deze zoektocht die ik zolang ik me herinner ervaar in en als mezelf, aangezien ik de zoektocht niet begreep en niet begreep hoe deze zou kunnen ‘gelukken’.

Ik realiseer me dat ik door een verkeerde als gekeerde benadering in en als de geest, mijn eigen ervaring en zelfs realiteit van mislukking creëer en fysiek manifesteer, waarin ik in en als een ervaring van angst voor verlies aanwezig ben als angst voor het verliezen van wat ik najaag in en als de geest, geprojecteerd op iets of iemand buiten mezelf, in en als de verkeerde/gekeerde benadering.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het zoeken naar een ervaring van liefde en te stoppen met proberen weg te komen van mislukking en mezelf te ondersteunen om op te staan en zelfoprecht te zien in hetgeen ik verkeerd geleerd en dus geleefd heb en hierin mezelf te vergeven en corrigeren, dag voor dag, moment voor moment.

Ik stel mezelf ten doel de woorden van Bernard in ‘Mislukking in relatie tot de Ziel’ als richtlijn te gebruiken om het concept van de ziel in en als mezelf in relatie tot mislukking te deleten, te verwijderen met behulp van de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie in en als leven als gewaarzijn.

Ik stel mezelf ten doel situaties, mogelijkheden en ontmoetingen te benaderen vanuit een ‘practical potential assessment’ als praktische potentiële beoordeling en de energetische ervaringen als gevoelens en emoties die hierbij opkomen, te ervaren, benoemen en vergeven in klank waarin ik de substantie binnenin de energetische ervaring ondersteun en bevrijd van de energie en zo terugbreng in en als mijn fysiek als substantie om mezelf uiteindelijk van hieruit te corrigeren tot het leven van en als een mogelijkheid/oplossing die het beste is voor mezelf en/als een ander, in en als Leven, in en als het fysiek.

Speaking as Sound – Kryon: My Existential History

How will having more awareness of the sound of your voice in communication with others and in sounding Self Forgiveness assist and support you in your quantum physical process?

What is the relationship between the sound of your voice and mind-physical energy manifested in your body?

How can you become aware of the sound of your voice, especially when you communicate with others?

How do you tend to speak in and as ENERGY instead of SOUND?

How can you identify the difference between speaking in energy vs. speaking as sound?

————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

juni 13, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 615 – 10. Making Love Visible – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 2)

My Declaration of Principle – Mijn verklaring van Principes

10. Making Love Visible – through me not accepting/allowing anything less than my utmost potential, I support those in my life to reach their utmost potential, to love them as I have shown love to myself by gifting to me my utmost potential, the best life/living experience and show others as I have shown myself what it means to LIVE

10. Het Zichtbaar maken van Liefde – door zelf niets minder te accepteren / toe te staan dan mijn uiterste potentiëel, om hen lief te hebben zoals ik mijzelf liefde heb laten zien door mijzelf mijn uiterste potentiëeel te geven, het beste leven / de beste levende ervaring en om anderen te laten zien zoals ik mijzelf heb laten zien wat het betekent om te LEVEN.

In de afgelopen zes maanden heb ik alles gegeven wat ik in me had om in samenleven met een partner voor en als mezelf en hierin als voorbeeld, te leven wat het betekent om uiteindelijk niets minder dan het beste toe te staan in mezelf, in een ander en in mijn leefomgeving. Dit is niet zonder vallen en opstaan gebeurd en ging nog gepaard met veel in reactie ‘schieten’ van mijn kant. Echter door dit steeds te vergeven en corrigeren in en als mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in mijn reacties en leefsituatie, wordt langzaam zichtbaar wat dit inhoudt in praktische zin. En dan komt er een moment van loslaten zodat een ander de verantwoordelijkheid voor en als zelf kan gaan nemen en uitbreiden en zodat ik verantwoordelijkheid kan nemen voor mezelf in en als dit alleen staan. Als ik dit niet zou doen, zou ik het principe van zelfstandigheid te niet doen, in mezelf en in een ander.

11. No one can save you, save yourself – the realisation that the tools and principles of Desteni is the guide, but I must walk the path myself. We are here to assist and support each other in this process from Consciousness to Awareness/LIFE and what it means to live – but the process itself, where you are alone with yourself in your own Mind: is walked alone

11. Niemand kan jou redden, redt jezelf – de realisatie dat het gereedschap en de principes van Desteni de leidraad zijn, maar dat ik zelf het pad moet bewandelen. We zijn hier om elkaar te assisteren en ondersteunen in dit proces van Bewustzijn naar Gewaarzijn / LEVEN en wat het betekent om te leven – maar het proces zelf, waar je alleen bent met jezelf in jouw eigen Geest: wordt alleen gewandeld.

Aangezien ik een ander niet kan redden zoals in het 11e principe wordt genoemd en ik mezelf en mijn leven niet kan ‘ophangen’ aan een ander die in mijn leven is. Hierin wordt dan gezegd dat ‘ik niet meer wil helpen’, echter dat is niet hoe het werkelijk in elkaar steekt. Liefde wordt vaak als ‘onvoorwaardelijk’ gezien en benoemd en hierin ‘verwacht’ men dat je ‘alles voor elkaar doet’ en ‘bij elkaar blijft’ terwijl er geen verantwoordelijkheid genomen wordt voor de eigen woorden en daden en leefgewoonten. Hierin wordt de eind- en zelfverantwoordelijkheid verschoven naar de partner en gebruikt als manipulatiemiddel. Dit is onacceptabel. Het leven van ons uiterste potentieel bestaat uit het zelfstandig staan en verantwoordelijkheid nemen voor en als onszelf, in wie we zijn en/of zijn geworden. We kunnen ‘fouten’ of vergissingen maken – aangezien we zijn opgegroeid in een wereld van vergissingen en ongelijkheid, echter onze fouten mogen geen bedreiging worden voor de stabiliteit van de partner en de leefsituatie en op een gegeven moment dienen de vergissingen vergeven en gecorrigeerd te worden vanuit zelfstandigheid oftewel, in en als volledige zelfverantwoordelijkheid. Dus voor mij is mijn laatste stap hierin dat ik mijn partner loslaat en alleen verder wandel en aan hem de beslissing laat om op te staan of niet.

Hierin is het niet mis wat een verleden en opvoeding voor enorme impact heeft op ons bestaan en het is absoluut oneerlijk verdeeld in de wereld, om het maar even zo te noemen. Er zou ten alle tijden en voor iedereen ondersteuning beschikbaar moeten zijn op deze reis de geest uit, het fysiek in zonder dat er een barrière is door taal of financiën. Toch kan ik binnen deze oneerlijke verdeling niet toestaan dat mijn stabiliteit vermindert door de staat van zijn waarin een ander zich bevindt. Het is enorm schrijnend en toch is dit de realiteit van de wereld waarin we ons bevinden en van de situatie waarin ik me bevind/bevonden heb en waarin ik zovele keren duidelijk benoemd heb dat er niet zoveel tijd is en dat op een gegeven moment de ‘kansen’ of mogelijkheden ophouden in praktische zin als er niet wordt opgestaan en de manipulatie van en als de geest een halt wordt toe geroepen.

Hiernaast is dit niet wat ik wil voor mezelf en mijn leven. Ik wil een leven opbouwen in communicatie met een ander op weg naar eenheid en gelijkheid en hierin langzaam afstemmen op elkaar. Ik heb gezien hoe dit mogelijk is en langzaam gebeurt, zelfs in de moeilijke situatie waarin ik ben gaan samenleven met iemand uit een andere cultuur met een andere taal. Als twee mensen bereid zijn om zelfoprecht te leven en reflecteren, vergeven en veranderen.

Ik heb veel relatiepunten doorgewandeld de afgelopen zes maanden met de ondersteuning van de aanwezigheid van mijn partner en we zijn fysiek en in communicatie nader tot elkaar gekomen. Nu is het tijd voor de volgende stap en moet ik mijn focus ook weer meer richten op andere zaken zoals werk. Hiervoor is nodig dat het stabiel is in huis. Dat was het niet en uit de situatie blijkt dat mijn partner er nog niet klaar voor is. Dat vind ik niet opmerkelijk gezien de zwaarte van zijn verleden en opvoeding.

Mijn partner van de afgelopen periode is niet meer fysiek aanwezig. Toch is het alsof hij hier is in alles wat ik doe. En ik vermoed dat dit komt doordat ik alles gedaan heb wat ik kon. Ik kan er niets aan veranderen. Dus er is geen ‘gat’ van zelfverwijt om in te vallen in en als de geest. Ik kan niets vinden dat ik anders had kunnen doen om het/hem nog een kans te geven om zelf op te staan hier met mij. Ik ben hem als mezelf niet ‘kwijt’. Ik ben hier als mezelf als mijn uiterste potentieel aanwezig in relatie tot dit punt en ik heb dit geleefd in fysieke realiteit.

Nu is het aan mezelf om verder te gaan met de punten die voor het samenleven aanwezig waren in en als mezelf. In het alleen leven, in wat ik mis of niet mis, in het mezelf richting geven hierin en in punten die nog opkomen als ‘gemis’ in relatie tot mijn partner van de afgelopen tijd.

Hierin zie ik dat het staan in en als het leven van de principes het enige is dat blijvend is en de test door de tijd heen doorstaat zodat ik met en als mezelf kan staan in eeuwigheid en hierin voor een ander kan staan en kan laten zien dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

Dat is Liefde die zichtbaar is waarin ik kan staan en blijven staan, in en als mezelf door de tijd heen – ook al lijkt het ogenschijnlijk anders en voelt het niet als wat we kennen als ‘liefde’ in een moment van ‘afscheid’ en staat van afgescheidenheid in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet de laatste stap met hem kan zetten waarin het lijkt alsof ik hem laat vallen wat vanuit een perspectief van ‘onvoorwaardelijke liefde’ in en als de geest ook zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat mijn partner niet meer hier lijfelijk aanwezig is en ons fysieke samenzijn en delen te missen waarin we langzaam op elkaar afstemden, terwijl ik tevens zoveel stress en onrust ervoer door een onderdrukte en deels verborgen fysiek gemanifesteerde verslaving die langzaam steeds meer zichtbaar werd en invloed ging uitoefenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hartverscheurend te vinden om iemand zichzelf te zien opgeven in en als een fysiek gemanifesteerde verslaving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving te onderschatten en niet gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in en als de geest, niet te kunnen voorstellen dat ik een heel leven op zou geven ten behoeve van een fysieke gemanifesteerde verslaving aangezien dit niet mijn programmering is en er hierdoor niet ‘met mijn hoofd’ bij te kunnen en het tevens niet verwacht of gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving vooraf had kunnen zien terwijl ik me zelf in een verslaving als afhankelijkheid in en als de geest bevond en deze fysiek moest doorwandelen alvorens ik helder spreek en praktiseer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op het laatst alleen nog maar te denken ‘hoe kom ik hieruit weg zonder dat het me meetrekt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch nog een schuldgevoel waar te nemen ten aanzien van niet samen blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een schuldgevoel te ervaren dat ik opsta/blijf staan terwijl een ander dat niet doet en van hieruit beslis alleen verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gewild en gehoopt dat een zelfverantwoordelijkheid opgepakt wordt in aanwezigheid van mij zodat we ‘samen verder zouden kunnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in eerste instantie verantwoordelijkheid te nemen voor een ander vanuit angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en het ‘feestje’ oftewel de relatie, dus niet doorgaat.

Ik realiseer me dat ik er zelf vanuit ben gegaan dat we samen zouden blijven en ons leven zouden gaan delen omdat we dat allebei zo wilden en alhoewel ik keer op keer aangaf dat hij zelf verantwoordelijkheid moest gaan nemen en dat ik in een samenleven niet toesta dat ik ‘voor hem moet gaan zorgen’ in consequenties die hij zelf maakt, was het door de situatie van samenleven in hoe we die begonnen zijn en waarvoor ik in eerste instantie verantwoordelijkheid heb genomen ‘voor hem’ en een ervaring van ‘dat het klopt met elkaar’ dat ik vooral deze ervaring van ‘samen blijven’ heb overgebracht, zowel voor mezelf als voor hem, in en als een geloof dat het punt van zelfverantwoordelijkheid door de tijd heen duidelijk zou worden en hij de verantwoordelijkheid voor en als zelf, op zou pakken in aanwezigheid van mij.

Ik stel mezelf ten doel om in een eventueel volgende situatie als en wanneer die zich aandient, duidelijk te zijn vanaf het begin over mijn standpunt in en als zelfverantwoordelijkheid in relatie tot het aangaan van een overeenkomst of overeenstemming als partnerschap zowel in woorden als daden en te stoppen met zorgen voor een ander vanuit een ervaring van angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en dus niet ‘naar me toekomt’ en in plaats hiervan, te focussen op mezelf en opkomende ervaringen van afhankelijkheid en verlangens te vergeven en te zien in realiteit wat een ander in woord en daad oppakt, los van wat ik me wel of niet voor kan stellen in en als de geest en het zo simpel te houden en te werken met wat hier is.

Ik stel mezelf ten doel de tijd te nemen en mezelf te ondersteunen in het loslaten van de fysieke aanwezigheid van en delen met mijn partner van de afgelopen zes maanden en van eventuele ervaringen van schuldgevoel die de ervaring van gemis bedekken of andere emotionele ervaringen, in en als de realisatie dat de betrokken energie een vorm van eigenbelang ‘behartigt’ als energetische verslaving in en als de geest, te beginnen met het benoemen van de emotie die ik ervaar en het toepassen van zelfvergeving hierop.

Ik stel mezelf ten doel te staan en blijven staan in zorgzaamheid voor en als leven en duidelijk te blijven realiseren en benoemen hoe dit van belang is en hoe ieder moment telt hierin.

Dag 519 – De Bestemming van Leven – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 1)

De Bestemming van Leven – Tijdlijn van de Principes

———————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 12, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 415 – Uitsluiting en insluiting

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb uitsluiting te laten bestaan en manifesteren door een geloof in het bestaan van de ervaring van liefde en exclusiviteit hierin, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat deze ervaring van liefde direct gekoppeld is aan overleving in de geest in en als energie van binnen en overleving in het huidige geldsysteem van buiten, waarin we afhankelijk opgroeien van degenen ‘die van ons houden’ oftewel, die ons geld dus voedsel en huisvesting geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb me te realiseren dat als er werkelijk communicatie plaatsvindt in gelijkheid en er werkelijk voor een ieder gezorgd wordt, dat er dan geen ervaring van liefde nodig is om een lijntje te leggen in en als de geest ter overleving in en als de geest van binnen, gelijkstaande aan de overleving in en als het geldsysteem van buiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als leven als communicatie als zelfexpressie buiten te sluiten in en als een geloof in de noodzaak en voldoening van de ervaring van liefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘specialness’ te manifesteren binnenin mezelf en buiten mezelf en mezelf hierin te vervormen en verbuigen in en als zelfexpressie in een poging om speciaal te zijn en een speciaal gevoel als liefde te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te houden aan die speciale, exclusieve ervaring van liefde in en als de geest van binnen, hier heel lang over te doen om hieraan ‘toe te geven’, aangezien ik wel voel dat het ‘niet veilig is’ als niet stabiel, en als ik er dan eindelijk aan heb toegegeven, niet meer vanaf te komen en het vast te willen houden als laatste strohalm.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te willen houden aan een ervaring van liefde in en als de geest van binnen als laatste strohalm bij gebrek aan communicatie in gelijkheid in/als realiteit, en als er wel communicatie is, langzaam geactiveerd te worden door alle systemen die aanslaan welke ik vertaal als een ervaring van liefde dus angst, welke activatie door blijft sijpelen in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus vast te willen houden aan een ervaring van angst in en als de geest van binnen, zoals ik geprogrammeerd ben, zoals angst geprogrammeerd is binnenin mij, ter controle in en als de geest, ‘locked in’ en dus mezelf buitengesloten, om nooit te zien wie ik werkelijk ben/zijn kan als levend wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in te sluiten in en als een ervaring van angst vertaald in een ervaring van liefde en deze vervolgens speciaal te maken en hieraan vast te houden, opnieuw in en als een ervaring van angst om het werkelijk los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in te sluiten in en als een angst om de angst/liefde los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een ‘nooit meer’ samen zijn met die ene speciale waarvoor ik de ervaring van liefde heb bewaard van binnen, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om ‘nooit meer’ deze ervaring in en als de geest te leven met die ene en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren nooit meer in de geest te leven in en als die speciale ervaring welke feitelijk een herinnering is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een herinnering aan een ervaring van liefde te bewaren van binnen, binnenin mezelf, ter generatie van energie als houvast in de geest, om niet alleen te hoeven zijn/staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te realiseren, zien en begrijpen dat de ervaring van angst voor het ‘nooit meer zien’ en dus ‘nooit meer ervaren van liefde/angst hetgeen is welke me juist gevangen, ingesloten houdt in en als de geest, dus in angst.

Ik realiseer me dat een gedachte als ‘nooit meer’ het vasthouden manifesteert, de angst ‘om zonder te leven’ manifesteert het vasthouden aan gedachten/ervaringen dus het verblijf in de geest. Dus hetgeen ik dien te stoppen, zijn de gedachten en ervaringen van ‘nooit meer’.

Ik realiseer me tevens dat uitsluiting als insluiting, alleen in de geest bestaat en niet werkelijk fysiek en leven is, en dus door specialness en uitsluiting sluit ik mezelf in in de geest, en dus uit van leven, wat hetgeen is wat de werkelijke angst voortbrengt, als angst voor mezelf in en als de geest, in uitsluiting van mezelf van leven door een vasthouden/insluiten aan een ervaring/gedachte. Ik realiseer me dat dit een trucje is van de geest waarin de angst verschoven is in een poging om mezelf in te sluiten in/vast te houden aan de geest.

Ik realiseer me dat ik niet een ander kan ‘redden’, dit is slechts een excuus om op deze manier mezelf te willen redden in en als de geest, en hetgeen ik dien te doen, is mezelf hier te ondersteunen, ieder moment opnieuw.

Ik realiseer me dat ik nooit alleen heb gestaan en altijd heb vastgehouden aan de ander in de geest/projecties op de ander in de geest.

Ik realiseer me dat ik iets probeer uit te leggen als reactie op een uitsluiting naar mij toe in en als wrok, waarin ik me realiseer dat in uitleggen, ik mezelf alleen maar meer insluit in de geest, wat dus niet het beste is voor leven, en dat hoe meer ik ‘uitleg’, hoe meer ik neig uit te blijven leggen om het uitleggen weer uit te leggen. Ik realiseer me dat ik iets voor een ander niet uit kan leggen maar dat diegene zichzelf dient te realiseren, en mijn uitleg is hierin wellicht helemaal niet verhelderend maar juist vertroebelend.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een angst om nooit meer samen te leven en/of die ene te zien, te stoppen, te ademen, en hier te zijn met en als mezelf in de adem.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat ik mis als wat ik geprojecteerd heb in en op (de ervaring met) de ander en hierin te zien hoe dit naar zelf te halen en dit te leven in en als mezelf via toepassing van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met uitleggen aan een ander en hetgeen ik me realiseer, te leven in en als zelfcorrectie en levend in en als zelfcorrectie, te leren zien wat effectief is om te verwoorden.

—————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

augustus 21, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 354 – Het huis als stabiel punt

Ik realiseer me dat ik het huis als stabiel punt zie. Dit is ook zo met het huis waarin ik ben opgegroeid. ik werd me hier gewaar van na een avond in de tuin bij mijn ouders (hetzelfde huis waarin ik geboren ben en gewoond heb tot aan mijn 18e jaar). Ik kwam er tot rust, kreeg zicht op de onrust die er op dat moment in me aanwezig was. In de weken erna wordt me duidelijker dat het huis me stabiliteit geeft, en hier zorg ik ook voor als ik verander van huis.

Hier is niets mis mee. Een plek waar ik me op mijn gemak voel. Ik begin echter te beseffen dat ik de stabiliteit die ik in en als mezelf wil zijn, verlegd heb naar het huis. Dit is hoe ik opgegroeid ben, hoe ik stabiliteit ervaar, zoals ik het ken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb stabiliteit in het huis te vinden waarin ik woon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het huis als punt van stabiliteit te gebruiken in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hebben van een huis (als wonen in een huis wat ik als ‘mijn plek’ mag benoemen als huurder) als stabiliteit te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als onrustig te ervaren als iets in en/of om het huis onrustig/instabiel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefste de hele dag in en om het huis rond te hangen en te zorgen voor de planten, de dieren, het huis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb graag in een huis te willen wonen dat helemaal naar tevredenheid is, qua financien, ligging, reisafstand, tuin, zodat ik de ervaring kan hebben dat ik hier ‘altijd’ wil/kan blijven wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring te willen hebben in een huis hier altijd te kunnen en willen blijven wonen, en het jammer te vinden als er een punt is waardoor ik liever toch wil verhuizen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het stabiele punt in en als mezelf, in en als absolute zekerheid, in en als de adem, te verplaatsen naar het huis, en het huis nodig te hebben om mezelf stabiel en zeker te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de tuin, omgeving en het huis in Zegveld te hebben gebruikt ter vervanging van mijzelf in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in Zegveld in de omgeving een ervaring van adem te hebben en hier in Harmelen in de woonwijk, dus in de omgeving hier, een ervaring van beklemming te ervaren, terwijl ik in en als mezelf juist meer in de adem kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vertrouwen op een ervaring in plaats van op de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb op de adem te vertrouwen en zo mijn stabiliteit te verleggen naar een ervaring van iets buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er niet op te vertrouwen dat ik in en als de adem doe wat het beste is, zonder in en als de geest de situatie van tevoren te bekijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een van tevoren benaderen in en als de geest een uitkomst geeft die het beste is, in plaats van in te zien dat dit het beste is voor de geest die zich zo in leven houdt, in hetzelfde patroon voort bestaande, en hierin dus een ervaring geeft als zijnde ‘okay’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring als zijnde ‘okay’ te vertrouwen en dus de geest te vertrouwen in het geven van een ervaring als ‘een gevoel van okay’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest mijn vertrouwen te geven in plaats van mezelf de mogelijkheid te geven om in en als de adem mezelf te (leren) vertrouwen.

Day 67: 4 Count Breath as Emergency Tool of Self-Support

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van stabiliteit, gerelateerd aan het huis, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in een ervaring aanwezig ben die me vertrouwd aanvoelt, en dus die ik vertrouw.

Ik verbind mezelf met het beoefenen van aanwezig zijn in de adem, en hierin te leren vertrouwen op mezelf in en als de adem, onafhankelijk van ervaringen gerelateerd aan het huis.

Als ik mezelf zie participeren in de geest in het benaderen van een situatie in de geest op voorhand, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf indek in en als de geest, voor het geval dat ik het niet weet op het moment zelf, in en als de adem, me niet realiserende dat ik op deze manier mezelf gevangen houd in het niet weten doordat ik mezelf al heb ingedekt in en als de geest, in en als herinnering van hetgeen ik ken, en ik dus niet meer helder zie in en als het moment.

Ik verbind mezelf met het beoefenen van het benaderen van situaties in het moment, in de adem, zonder voorbedachte rade, te beginnen met kleine punten, zodat ik niet nerveus hoef te zijn om iets heel ‘ergs’ te laten gebeuren, zodat ik kan oefenen en leren in het vertrouwen in mezelf, bewegende in en als de adem, beslissingen nemend in en als het moment.

Als er een overdenken nodig is in gezond verstand pas ik die toe en overweeg alle mogelijkheden die ik zie die erbij betrokken zijn, om het vervolgens los te laten in en als de adem en eventuele verbindingen als angsten die ik erbij ervaar zelf te vergeven en zelf te corrigeren in en als het moment.

Reptilians – Breath the Answer to Life

————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 22, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 58 – “Loslaten” ….uhm….wat is dat?

Loslaten, een veel gebruikt woord als voor het niet vasthouden van bijvoorbeeld emoties, van de beklemmende structuren waarin we onszelf gevangen hebben gezet. Gebracht als ‘de oplossing’, triomfantelijk gezegd ‘over mij’, jaaa maar je bent ook zo vasthoudend, je moet wat meer loslaten. duuuh, dat is me duidelijk. Alleen zegt het woord loslaten me niets. En niemand dus, want iedereen die het zei op deze manier ‘tegen mij’ als tegen zichzelf, is niet bezig met het werkelijk loslaten als opruimen van oude herinneringen in/als de mind.

Loslaten is stoppen; stoppen met deelnemen in gedachtes, gevoelens en emoties in/als de mind en zelfvergeven wat niet eenvoudig gestopt kan worden. Zo wordt het praktisch toepasbaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te zien dat degene die zegt dat ik vasthoud en wat meer moet loslaten, over zichzelf spreekt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te ergeren aan de woorden ‘je bent zo vasthoudend, je moet wat meer loslaten’ gesproken als oplossing van de fysieke vasthoudendheid, zonder werkelijk praktisch toepasbaar gereedschap te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf en anderen niet met praktisch toepasbaar gereedschap te hebben kunnen ondersteunen omdat ik geen praktisch toepasbaar gereedschap voor het stoppen van de mindstructuren in handen heb (had), en dus alleen kan (kon) benoemen wat er speelt zonder het oplossen te kunnen ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gefrustreerd te voelen dat ik alleen kan benoemen wat er speelt zonder praktisch toepasbaar gereedschap te kunnen aanreiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb loslaten te zien als iets ‘laten vallen’, als ‘niets doen’ of als ‘geen aandacht aan besteden, mijn aandacht ergens anders op richten’, ondertussen bemerkende dat dat absoluut geen zoden aan de dijk zet oftewel het loslaten bevordert, in plaats van in te zien dat loslaten een actief proces is van het zien van mezelf in het uitschrijven van wie ik geworden ben als de mind als gedachtes, gevoelens en emoties, het stoppen van deelname in gedachtes, gevoelens en emoties, het toepassen van zelfvergeving en het corrigeren van mezelf in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te twijfelen over het woord actief, aangezien het direct een polariteit heeft als passief.

Actief als praktisch toepassen van het gereedschap als schrijven, stoppen, zelfvergeving en zelfcorrectie. Actief als mezelf en alles wat ik geworden ben Hier brengen in het fysiek zodat ik mezelf kan zien en veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb smalend te doen over degenen die over mij zeggen dat ik gewoon moet loslaten, in plaats van in te zien dat de ander het ten eerste dus over zichzelf heeft en ten tweede ook geen praktisch gereedschap in handen heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verwijten dat ik niet gewoon kan loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat het benoemen van wat er speelt de oplossing is, in plaats van in te zien dat dat het begin is van de oplossing die ieder voor zich in zichzelf kan/moet toepassen, en zonder toepassing stelt de oplossing niets voor, want blijven we eeuwig draaien in het rad van benoemen in/als de mind.

Ik verbind mezelf met mezelf door te stoppen met participatie in gedachtes, gevoelens en emoties, door het uitschrijven van wie ik geworden ben in/als de mind als gedachtes, gevoelens en emoties in herinneringen, het zelfvergeven van wie en wat ik geworden ben in/als de mind en het corrigeren van mezelf in het fysiek; te samen het praktisch toepasbaar gereedschap om mezelf te bevrijden van de mindstructuren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en anderen te ondersteunen in het ‘loslaten’ van wat we geworden zijn door het aanreiken van het praktisch toepasbaar gereedschap om onszelf te bevrijden van de mindstructuren.

mei 30, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 37 – Onvoorwaardelijk loslaten

Wat te doen met verdriet om verlies van vriendschap met een voormalig partner? Verdriet, verlies en vriendschap, alle 3 woorden in/als de mind. Wat als onvoorwaardelijk loslaten? Vroeg Sylvie me. Dat geeft release. Met name het woord onvoorwaardelijk voor het loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdrietig te zijn om het verliezen van de vriendschap met een voormalig partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te verwachten dat voormalig partner gewoon weg zou gaan, in plaats van in te zien dat ik dus niet verwacht had van mezelf dat ik gewoon weg zou gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een vriendschap kan verliezen, wat verliezen van een relationele verbinding in/als de mind inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vriendschap als excuus te gebruiken om een relatie in/als de mind met een voormalig partner te behouden, en hierin een relatie in/als de mind op zich in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verslaafd te zijn aan het contact met een voormalig partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb opluchting te ervaren dat een voormalig partner weg gaat, waarin ik zie dat ik me nog steeds verantwoordelijk voel voor het leven van een voormalig partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me (nog steeds) verantwoordelijk te voelen voor het leven van een voormalig partner, waarin ik me via deze verantwoordelijkheid vasthoud in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf via verantwoordelijkheid voor het leven van een voormalig partner vast te houden in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb eeuwig door te kunnen gaan met het onderhouden van contact in/als de mind met een voormalig partner, waarin ik mezelf steeds herlaad met energie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een voormalig partner te gebruiken om mezelf te herladen met energie, waarin ik het zo verberg in mooie woorden dat het lijkt of het geen manipulatie is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het herladen met energie te verbergen in mooie woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het manipuleren te verbergen in mooie woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het grootste deel van de tijd niet door te hebben dat ik manipuleer, en met name niet hoe ik manipuleer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te stoppen in het manipuleren verbloemd in mooie woorden, waardoor er een situatie ontstaat waarin de ander weggaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb steeds situaties te creeren waarin een voormalig partner weggaat om iets te stoppen, waaruit blijkt dat ik mezelf niet stop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een voormalig partner weggaat omdat ik mezelf niet stop, in plaats van in te zien dat een voormalig partner weggaat om redenen in de ander zelf, en dat het een spiegel is die ik mezelf kan vergeven van wat ik heb toegestaan in/als mezelf, nu of in het verleden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb koste wat het kost te proberen een vriendschap met een voormalig partner te behouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als mind hardnekkig te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven wat er gebeurt, wat ook niet hoeft, ik hoef het niet te geloven, ik wandel de verandering en vergeef mezelf de consequenties die ik gecreeerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me schuldig te voelen over de veranderingen die plaatsvinden, in plaats van in te zien dat veranderingen in relaties betekenen dat ik zelf verander, wat niet iets is om me schuldig over te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat er zaken zijn waar ik me wel schuldig over moet voelen.

Ik laat voormalig partner onvoorwaardelijk los, en in het onvoorwaardelijk ervaar ik mezelf als de partner als gelijken. Ik realiseer me dat ik kwijt kan raken in/als de mind waar ik me aan gehecht heb, waardoor ik mezelf kwijt raak door participatie in hechting in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf kwijt te raken door me te hechten in/als de mind, wat een angst geeft om kwijt te raken waaraan ik me gehecht heb, aangezien het dan lijkt of ik een deel van mezelf kwijt raak als datgene/diegene waaraan ik me in/als de mind gehecht heb, weggaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in hechtenis te hebben genomen in/als de mind.

Ik verbind mezelf met mezelf door voormalig partner onvoorwaardelijk los te laten in/als mezelf.

http://desteniiprocess.com/

http://desteniiprocess.com/courses/relationships

http://equalmoney.org/

http://www.desteni.net/