juni 13, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 615 – 10. Making Love Visible – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 2)

My Declaration of Principle – Mijn verklaring van Principes

10. Making Love Visible – through me not accepting/allowing anything less than my utmost potential, I support those in my life to reach their utmost potential, to love them as I have shown love to myself by gifting to me my utmost potential, the best life/living experience and show others as I have shown myself what it means to LIVE

10. Het Zichtbaar maken van Liefde – door zelf niets minder te accepteren / toe te staan dan mijn uiterste potentiëel, om hen lief te hebben zoals ik mijzelf liefde heb laten zien door mijzelf mijn uiterste potentiëeel te geven, het beste leven / de beste levende ervaring en om anderen te laten zien zoals ik mijzelf heb laten zien wat het betekent om te LEVEN.

In de afgelopen zes maanden heb ik alles gegeven wat ik in me had om in samenleven met een partner voor en als mezelf en hierin als voorbeeld, te leven wat het betekent om uiteindelijk niets minder dan het beste toe te staan in mezelf, in een ander en in mijn leefomgeving. Dit is niet zonder vallen en opstaan gebeurd en ging nog gepaard met veel in reactie ‘schieten’ van mijn kant. Echter door dit steeds te vergeven en corrigeren in en als mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in mijn reacties en leefsituatie, wordt langzaam zichtbaar wat dit inhoudt in praktische zin. En dan komt er een moment van loslaten zodat een ander de verantwoordelijkheid voor en als zelf kan gaan nemen en uitbreiden en zodat ik verantwoordelijkheid kan nemen voor mezelf in en als dit alleen staan. Als ik dit niet zou doen, zou ik het principe van zelfstandigheid te niet doen, in mezelf en in een ander.

11. No one can save you, save yourself – the realisation that the tools and principles of Desteni is the guide, but I must walk the path myself. We are here to assist and support each other in this process from Consciousness to Awareness/LIFE and what it means to live – but the process itself, where you are alone with yourself in your own Mind: is walked alone

11. Niemand kan jou redden, redt jezelf – de realisatie dat het gereedschap en de principes van Desteni de leidraad zijn, maar dat ik zelf het pad moet bewandelen. We zijn hier om elkaar te assisteren en ondersteunen in dit proces van Bewustzijn naar Gewaarzijn / LEVEN en wat het betekent om te leven – maar het proces zelf, waar je alleen bent met jezelf in jouw eigen Geest: wordt alleen gewandeld.

Aangezien ik een ander niet kan redden zoals in het 11e principe wordt genoemd en ik mezelf en mijn leven niet kan ‘ophangen’ aan een ander die in mijn leven is. Hierin wordt dan gezegd dat ‘ik niet meer wil helpen’, echter dat is niet hoe het werkelijk in elkaar steekt. Liefde wordt vaak als ‘onvoorwaardelijk’ gezien en benoemd en hierin ‘verwacht’ men dat je ‘alles voor elkaar doet’ en ‘bij elkaar blijft’ terwijl er geen verantwoordelijkheid genomen wordt voor de eigen woorden en daden en leefgewoonten. Hierin wordt de eind- en zelfverantwoordelijkheid verschoven naar de partner en gebruikt als manipulatiemiddel. Dit is onacceptabel. Het leven van ons uiterste potentieel bestaat uit het zelfstandig staan en verantwoordelijkheid nemen voor en als onszelf, in wie we zijn en/of zijn geworden. We kunnen ‘fouten’ of vergissingen maken – aangezien we zijn opgegroeid in een wereld van vergissingen en ongelijkheid, echter onze fouten mogen geen bedreiging worden voor de stabiliteit van de partner en de leefsituatie en op een gegeven moment dienen de vergissingen vergeven en gecorrigeerd te worden vanuit zelfstandigheid oftewel, in en als volledige zelfverantwoordelijkheid. Dus voor mij is mijn laatste stap hierin dat ik mijn partner loslaat en alleen verder wandel en aan hem de beslissing laat om op te staan of niet.

Hierin is het niet mis wat een verleden en opvoeding voor enorme impact heeft op ons bestaan en het is absoluut oneerlijk verdeeld in de wereld, om het maar even zo te noemen. Er zou ten alle tijden en voor iedereen ondersteuning beschikbaar moeten zijn op deze reis de geest uit, het fysiek in zonder dat er een barrière is door taal of financiën. Toch kan ik binnen deze oneerlijke verdeling niet toestaan dat mijn stabiliteit vermindert door de staat van zijn waarin een ander zich bevindt. Het is enorm schrijnend en toch is dit de realiteit van de wereld waarin we ons bevinden en van de situatie waarin ik me bevind/bevonden heb en waarin ik zovele keren duidelijk benoemd heb dat er niet zoveel tijd is en dat op een gegeven moment de ‘kansen’ of mogelijkheden ophouden in praktische zin als er niet wordt opgestaan en de manipulatie van en als de geest een halt wordt toe geroepen.

Hiernaast is dit niet wat ik wil voor mezelf en mijn leven. Ik wil een leven opbouwen in communicatie met een ander op weg naar eenheid en gelijkheid en hierin langzaam afstemmen op elkaar. Ik heb gezien hoe dit mogelijk is en langzaam gebeurt, zelfs in de moeilijke situatie waarin ik ben gaan samenleven met iemand uit een andere cultuur met een andere taal. Als twee mensen bereid zijn om zelfoprecht te leven en reflecteren, vergeven en veranderen.

Ik heb veel relatiepunten doorgewandeld de afgelopen zes maanden met de ondersteuning van de aanwezigheid van mijn partner en we zijn fysiek en in communicatie nader tot elkaar gekomen. Nu is het tijd voor de volgende stap en moet ik mijn focus ook weer meer richten op andere zaken zoals werk. Hiervoor is nodig dat het stabiel is in huis. Dat was het niet en uit de situatie blijkt dat mijn partner er nog niet klaar voor is. Dat vind ik niet opmerkelijk gezien de zwaarte van zijn verleden en opvoeding.

Mijn partner van de afgelopen periode is niet meer fysiek aanwezig. Toch is het alsof hij hier is in alles wat ik doe. En ik vermoed dat dit komt doordat ik alles gedaan heb wat ik kon. Ik kan er niets aan veranderen. Dus er is geen ‘gat’ van zelfverwijt om in te vallen in en als de geest. Ik kan niets vinden dat ik anders had kunnen doen om het/hem nog een kans te geven om zelf op te staan hier met mij. Ik ben hem als mezelf niet ‘kwijt’. Ik ben hier als mezelf als mijn uiterste potentieel aanwezig in relatie tot dit punt en ik heb dit geleefd in fysieke realiteit.

Nu is het aan mezelf om verder te gaan met de punten die voor het samenleven aanwezig waren in en als mezelf. In het alleen leven, in wat ik mis of niet mis, in het mezelf richting geven hierin en in punten die nog opkomen als ‘gemis’ in relatie tot mijn partner van de afgelopen tijd.

Hierin zie ik dat het staan in en als het leven van de principes het enige is dat blijvend is en de test door de tijd heen doorstaat zodat ik met en als mezelf kan staan in eeuwigheid en hierin voor een ander kan staan en kan laten zien dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

Dat is Liefde die zichtbaar is waarin ik kan staan en blijven staan, in en als mezelf door de tijd heen – ook al lijkt het ogenschijnlijk anders en voelt het niet als wat we kennen als ‘liefde’ in een moment van ‘afscheid’ en staat van afgescheidenheid in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet de laatste stap met hem kan zetten waarin het lijkt alsof ik hem laat vallen wat vanuit een perspectief van ‘onvoorwaardelijke liefde’ in en als de geest ook zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat mijn partner niet meer hier lijfelijk aanwezig is en ons fysieke samenzijn en delen te missen waarin we langzaam op elkaar afstemden, terwijl ik tevens zoveel stress en onrust ervoer door een onderdrukte en deels verborgen fysiek gemanifesteerde verslaving die langzaam steeds meer zichtbaar werd en invloed ging uitoefenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hartverscheurend te vinden om iemand zichzelf te zien opgeven in en als een fysiek gemanifesteerde verslaving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving te onderschatten en niet gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in en als de geest, niet te kunnen voorstellen dat ik een heel leven op zou geven ten behoeve van een fysieke gemanifesteerde verslaving aangezien dit niet mijn programmering is en er hierdoor niet ‘met mijn hoofd’ bij te kunnen en het tevens niet verwacht of gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving vooraf had kunnen zien terwijl ik me zelf in een verslaving als afhankelijkheid in en als de geest bevond en deze fysiek moest doorwandelen alvorens ik helder spreek en praktiseer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op het laatst alleen nog maar te denken ‘hoe kom ik hieruit weg zonder dat het me meetrekt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch nog een schuldgevoel waar te nemen ten aanzien van niet samen blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een schuldgevoel te ervaren dat ik opsta/blijf staan terwijl een ander dat niet doet en van hieruit beslis alleen verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gewild en gehoopt dat een zelfverantwoordelijkheid opgepakt wordt in aanwezigheid van mij zodat we ‘samen verder zouden kunnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in eerste instantie verantwoordelijkheid te nemen voor een ander vanuit angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en het ‘feestje’ oftewel de relatie, dus niet doorgaat.

Ik realiseer me dat ik er zelf vanuit ben gegaan dat we samen zouden blijven en ons leven zouden gaan delen omdat we dat allebei zo wilden en alhoewel ik keer op keer aangaf dat hij zelf verantwoordelijkheid moest gaan nemen en dat ik in een samenleven niet toesta dat ik ‘voor hem moet gaan zorgen’ in consequenties die hij zelf maakt, was het door de situatie van samenleven in hoe we die begonnen zijn en waarvoor ik in eerste instantie verantwoordelijkheid heb genomen ‘voor hem’ en een ervaring van ‘dat het klopt met elkaar’ dat ik vooral deze ervaring van ‘samen blijven’ heb overgebracht, zowel voor mezelf als voor hem, in en als een geloof dat het punt van zelfverantwoordelijkheid door de tijd heen duidelijk zou worden en hij de verantwoordelijkheid voor en als zelf, op zou pakken in aanwezigheid van mij.

Ik stel mezelf ten doel om in een eventueel volgende situatie als en wanneer die zich aandient, duidelijk te zijn vanaf het begin over mijn standpunt in en als zelfverantwoordelijkheid in relatie tot het aangaan van een overeenkomst of overeenstemming als partnerschap zowel in woorden als daden en te stoppen met zorgen voor een ander vanuit een ervaring van angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en dus niet ‘naar me toekomt’ en in plaats hiervan, te focussen op mezelf en opkomende ervaringen van afhankelijkheid en verlangens te vergeven en te zien in realiteit wat een ander in woord en daad oppakt, los van wat ik me wel of niet voor kan stellen in en als de geest en het zo simpel te houden en te werken met wat hier is.

Ik stel mezelf ten doel de tijd te nemen en mezelf te ondersteunen in het loslaten van de fysieke aanwezigheid van en delen met mijn partner van de afgelopen zes maanden en van eventuele ervaringen van schuldgevoel die de ervaring van gemis bedekken of andere emotionele ervaringen, in en als de realisatie dat de betrokken energie een vorm van eigenbelang ‘behartigt’ als energetische verslaving in en als de geest, te beginnen met het benoemen van de emotie die ik ervaar en het toepassen van zelfvergeving hierop.

Ik stel mezelf ten doel te staan en blijven staan in zorgzaamheid voor en als leven en duidelijk te blijven realiseren en benoemen hoe dit van belang is en hoe ieder moment telt hierin.

Dag 519 – De Bestemming van Leven – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 1)

De Bestemming van Leven – Tijdlijn van de Principes

———————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 14, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 416 – Eindeloos verdrietig

Witneus is ziek, ze heeft longontsteking, wat bij konijntjes een enorm risico met zich meebrengt; het geeft heel taai slijm en vaak overleven ze het niet, ook niet als je er aardig vroeg bij bent. Ook heb ik gisteren duidelijk begrepen waarom symptomen bij konijntjes zo lastig te zien zijn; omdat het prooidieren zijn en prooidieren verbergen het als er iets is, omdat ze, zodra ze dit tonen, het ‘haasje’ zijn in de natuur. Dus vaak als je het ziet, zogenaamd op tijd, kan het toch al een langere voorgeschiedenis hebben. Ik zag het in een stadium waarin er nog iets te doen is, doordat ik het meest kenmerkende symptoom herkende van een ander konijntje een aantal jaren geleden, waarbij ik destijds werkelijk veel te laat was, ik wist niet wat het betekende en dat het iets betekende, omdat ze destijds heel goed at en poepte en plaste etc, en dat zijn de eerste signalen bij een konijn om direct meer onderzoek te doen. Goed, het duidelijke kenmerk bij longontsteking is dus als ze met het snuitje in de lucht gaan zitten om meer lucht te krijgen, en je ziet de flanken duidelijker op en neer gaan. Echter de ontsteking is dan al in de longen aanwezig en is er al minder lucht beschikbaar.

Direct naar de dierenarts, die longontsteking bevestigde, en alle middelen inzetten ter ondersteuning van het konijntje en ter bestrijding van de bacterie. Anti-biotica en vezelrijk vloeibaar voer mee (‘dwangvoer’ genoemd, ze stoppen met eten als ze ziek zijn, en verzwakken dan snel en de darmpjes moeten blijven bewegen, dus er moet wat voedsel en vocht in). Bij deze dierenarts is het hier de tweede medewerker (het is een praktijk met meerdere dierenartsen die ook veel ervaring hebben met knaagdiertjes) die aangeeft de colloidaal zilverwater en de kruiden te gebruiken die ik al heb en gestart was, dus dat is een erg prettige samenwerking en ondersteuning met deze praktijk. En zij geeft aan, zet alles in, houdt haar warm (ze had iets ondertemperatuur, wat ook zorgwekkend is), en de komende 3-5 dagen zijn cruciaal.

Ik heb 5 dagen vrij dus ik heb mezelf in de huiskamer/keuken geinstalleerd, de slaapbank uitgetrokken, en hier zal ik de komende 5 dagen zijn. Ongeveer om de 3 uur geef ik haar wat voedsel, colloidaal zilverwater, 2x per dag de kruidencombi en 1x per dag anti-biotica. Ze heeft nog kracht en ik zie dat het nog niet bepaald is welke kant het op gaat (vandaag is dag 1).

Ik ben rustig maar heb ook een ervaring van eindeloos verdriet. Witneus heeft vrijwel de gehele periode in het oude huis bij me gewoond, ik heb haar als enige jong uit de dierenwinkel gehaald (de rest van de knaagdiertjes hierna kwam via een opvang of via anderen die niet meer ervoor konden zorgen). Ze is zo ontzettend lief, zo zorgzaam, zo aanwezig, zo constant, zo zacht expressief. Ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe het is zonder haar in/om het huis.

Ook maak ik me al een jaar zorgen om de dieren hier buiten,waarin ik niet tevreden ben over de ligging van de tuin en de ruimte die ik de dieren kan geven. De hoeveelheid ruimte is okay, maar er is zo vaak onrust en lawaai aanwezig. Ik wil ze allemaal binnen hebben maar de konijntjes zijn buiten opgegroeid, en zitten dus graag buiten, en ik heb ook weinig ruimte binnen. Witneus zit nu binnen, en zal dus de winter binnen doorbrengen als ze het overleeft ivm de temperatuurwisseling en haar vacht. Casper is nog in dubio, lol ik natuurlijk, hij heeft vannacht binnen gezeten en zit nu buiten, het is niet zo koud, lekker fris buiten met zijn dikke vacht. Dus die blijf ik waarschijnlijk afwisselen, afgestemd op de temperatuur, want helemaal alleen constant buiten is het ook niet helemaal.

Alles verandert steeds als er een diertje ziek wordt en/of overlijdt. Op het moment verandert alles constant, het een na het ander komt voorbij waarvan ik ‘afscheid’ neem en de afscheiding dus juist dien te stoppen, en welke tegelijkertijd plaats maakt voor een nieuwe setting.

Het is feitelijk alle afscheiding stoppen waaraan ik gehecht had in de geest en waarin het dus een afscheiding is geworden door de hechting in de geest, en/of welke al in afscheiding was waardoor ik ben gaan hechten in de geest aan iets buiten mij, als enige optie en poging tot een ‘heel maken’.

Hierin zit het eindeloos verdriet. Ik ben nog niet aanwezig in leven, en ervaar de eenheid dus nog niet, waarin er een ervaring van ‘nooit meer’ opkomt in de geest. Het is dus een ervaring van eindeloos verdriet door een ‘afscheid nemen’ – de afscheiding stoppen – van een ervaring in de geest. In een periode met het sterven van een huisdier, wordt dit punt heel duidelijk, en steeds durf ik ergens niet in aanwezig te zijn waardoor ik een signaal of een ‘laatste’ moment samen met het dier, mis. Niet aanwezig in het moment dus. Het gaat steeds iets beter (knaagdiertjes worden niet zo heel oud dus er is vaker zo’n proces). Dat is de rust die ik nu ervaar, ik heb de tijd en ruimte om de komende dagen met Witneus te zijn, onafhankelijk van wat ze gaat doen, of ze het redt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eindeloos verdriet te ervaren van al het ‘afscheid nemen’ in en als de geest, terwijl dit feitelijk een stoppen is van de afscheiding in en als de geest in ervaringen, zodat ik langzaam aan, hier aanwezig kan zijn/worden, in en als de adem, als leven, waarin geen afscheiding bestaat, ook niet als een wezen overlijdt of ‘weg’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eindeloos verdriet te ervaren door in de geest te participeren en dan wederom verdriet te ervaren als al deze ervaringen stoppen, waarin ik me realiseer dat in en als de geest levend, er eindeloos verdriet zal komen en gaan, zoals zichtbaar in deze wereld.

Ik stel mezelf ten doel, het verdriet als afscheiding als ervaring van ‘afscheid nemen’, uit te schrijven, mezelf te vergeven en mezelf te corrigeren in en als aanwezigheid in de adem, waarin ik me realiseer dat het leven in en als de adem, een en gelijk is, zonder afscheiding, zonder verdriet, en als ik verdriet ervaar, ondersteun ik mezelf in het onderzoek van hetgeen ik me aan gehecht heb, waardoor het loslaten een ervaring van verdriet geeft, welke ik kan inzien en zelfvergeven en zo mezelf geef aan mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als geduld voort te bewegen, voorbij de beperkingen van de geest, in en als de adem als zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over waar ze terecht komt, opnieuw geboren als ze het niet overleeft, omdat de wereld over het algemeen genomen niet overal aardig en zorgzaam is voor dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken dat ik niet effectief genoeg ben in en als zelfverandering en zelfinzet voor een leefbare wereld, waarin ik me realiseer dat het een langzaam proces is en dat slechts/juist de zorgen als angst me weerhouden van de inzet en verandering.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan mezelf in te zetten, iedere dag opnieuw, voor een leefbare wereld voor mens, dier en plant, welke niet perse direct is in en als de fysieke zorg voor dier en plant, aangezien dit waar ik nu woon in mindere mate mogelijk is, maar welke te meer indirect nodig is in de algemene gewaarwording van de mens, van mezelf en anderen, want als ik niet verander, als de mens niet verandert, zal het leven op aarde voor dieren niet veranderen en blijft het eindeloze verdriet als consequentie bestaan.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van eindeloos verdriet te stoppen in mezelf, in en als de adem, zodat en waarin ik mezelf effectiever inzet in en als zelfverandering, in en als Leven, waarin ik me realiseer dat in een ervaring in de geest geen leven aanwezig is, maar slechts herinnering en consequentie in een eindeloze herhaling welke verdriet voortbrengt.

Ik stel mezelf ten doel hier te zijn met Witneus zolang ze er is, onafhankelijk van hoe en of ze wel of niet ziek is, en in dit proces mijn relatie met de dood te onderzoeken, waarin ik me realiseer dat ik de dood niet geaccepteerd heb en dus niet leef in en als de adem.

Living Income Guaranteed

Basisinkomen Partij (BIP)

——————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

april 2, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 270 – Expressie en de Darm – Verlangen – Geregeerd door Hormonen – Zelfcorrecties-2

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 268 – Verlangen – dimensies – zelfvergevingen

Dag 269 – Verlangen – zelfcorrecties-1

Reactiedimensie (gevoelens/emoties):

Als ik mezelf zie participeren in haast/ongeduld in de periode voor en/of tijdens de ovulatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik haast en/of ongeduld ervaar, geregeerd door de hormonale toestand in mij, waarin maar een bepaalde tijd optimaal is voor voortplanting en een ultieme ervaring van genot als orgasme als geestesversmelting fysiek gemanifesteerd.

Ik realiseer me dat de biologische klok onbewust meespeelt en mijn fysiek regeert als ik hier niet gewaar in ben, immers zo is de mens – in dit geval de vrouw – geprogrammeerd. Alles is gericht op de voortplanting. Het punt van de voortplanting heb ik doorlopen in mijn dertiger jaren en heb ik grotendeels vrede mee, dus hier kan ik onderwijl een zelfvergeving op toepassen indien er nog punten opkomen, en verder kan ik hier doorheen ademen en mezelf stabiel in maken in desbetreffende fysiek hormonaal gerelateerde periode. Indien nodig schrijf ik er een keer over.

Het punt van verlangen naar een ultieme ervaring van genot – als verlangen naar succes – zit nog verbonden met angst, welke dan angst voor falen moet zijn, en hierin een angst voor verlies. Wat is dan de angst voor verlies? Wat ben ik bang te verliezen? Dat is nog een punt om te onderzoeken in mezelf in deze situatie.

Ik stop, ik adem. Ik breng mezelf hier in het fysiek en zie wat ik wil doen en/of nodig heb. Ik merk dat ik onsamenhangend ben ten aanzien van dit punt, dus ik heb meer onderzoek nodig in mezelf. Ik ervaar mezelf in paniek, waarin haast/ongeduld dus gekoppeld is aan paniek/angst, angst voor verlies/me verloren voelen.

Ik kan mezelf alleen verloren voelen in de geest; alleen in de geest ben ik verloren, en door in haast/ongeduld te participeren ben ik al in de geest, dus ben ik al verloren. Dus, ik stop, ik adem. Ik stop de ervaring van haast en ongeduld in me en adem door de weerstand die opkomt als een ervaring van verdriet, heen. Ik realiseer me dat ik de ervaring van verdriet gebruik om niet uit de onrust/ongeduld te stappen, dus om niet uit de geest te stappen.

Met gezond verstand zie ik, waarvoor dien ik te haasten? Wat dien ik te behalen wat nu niet hier is? Ik omarm mezelf hier.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van schaamte, dan stop ik, ik adem. Ik gebruik de ervaring van schaamte om mezelf te veranderen. Ik onderzoek in mezelf of ik me schaam naar de buitenwereld toe – aangezien er veel schaamte rondom fysieke intimiteit als seks aangeleerd is – of dat ik me schaam doordat ik neig naar een handeling in zelfinteresse. Ik adem in en laat de ervaring van schaamte door me heen gaan, waarin de valse gevoelens van schaamte wegebben en er eventueel een ervaring van schaamte overblijft waarin ik mezelf in een punt dien te veranderen. Hier pas ik zelfvergevingen op toe. Tevens toets ik mezelf aan de realiteit in gezond verstand, en zie wat het beste is in het moment om te doen: is er een fysiek samenzijn mogelijk als wat het beste is, of is het iets om zelf doorheen te wandelen.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verlangen, dan stop ik, ik adem. Ik laat het verlangen door me heen stromen terwijl ik in de adem ben, ik adem het verlangen als het ware in en absorbeer deze ervaring in mezelf in het borstgebied. Hierin stop ik de afscheiding van verlangen in mezelf. Ik zie in mezelf wat er opkomt, welke verwachtingen ik gecreeerd heb, gekoppeld aan de ervaring van verlangen. Op de uitademing laat ik de verwachtingen los, ik adem de verwachtingen uit, in de stilte zie ik wat er overblijft in mij, en neem dit mee in de volgende ademhaling. Indien nodig pas ik zelfvergevingen toe

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verongelijking, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf ongelijk heb gemaakt aan mezelf door mezelf te vergelijken met, in dit geval, de man. Waarin ik in de vergelijking de man als ‘beter en gemakkelijker en voordeliger’ heb bestempeld, en waarin ik mezelf dus heb weggedrukt als zijnde minder. In deze ervaring van minder zijn, heb ik mezelf het zwijgen opgelegd, waarin ik blijf streven naar zoveel mogelijk gelijk zijn aan de man, in plaats van mezelf een stem te geven, en aan te geven wat ik wil en nodig heb, als wat het beste is, voor mezelf in het fysiek.

Tevens realiseer ik me dat het streven naar gelijk zijn aan de man, gewoon een streven is naar snelle bevrediging in zelfinteresse, welke ik als gemakkelijker toepasbaar zie in de man. Door hier verongelijking in te creeeren als ervaring, houd ik mezelf in ongelijkheid vast in de geest, dus in zelfinteresse.

Ik stop, ik adem. Ik zie in mijn lichaam wat ik op dit moment nodig heb als wat het beste is voor mezelf in mijn fysiek in de huidige periode waarin ik me hormonaal bevind. Alleen als ik hier gelijk aan ga staan, kan ik erin op staan en me hierin voortbewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb delen van mezelf in een hormonale periode heb afgewezen en onderdrukt als zijnde niet goed genoeg, waarin niet goed genoeg inhoudt dat het me niet dient in zelfinteresse in optimale snelle bevrediging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de man te zien als iemand die gemakkelijk tot snelle bevrediging kan komen, en dit min of meer na te streven, uit angst om anders alleen achter te blijven, dus zonder man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als vrouwelijk fysiek te compromitteren aan een mannelijk fysiek, en hierin mezelf achter te laten, dus alleen achter te blijven, en te creeren waar ik bang voor ben, namelijk alleen achter blijven, zonder de aanwezigheid van mezelf, geprojecteerd op alleen achterblijvend zonder de aanwezigheid van de man.

Als ik mezelf zie verdwijnen in een ervaring van opgeven, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf heb opgegeven ten behoeve van zelfinteresse, en hierin gekoppeld aan bij een man willen zijn zodat ik een optimaal ultiem fysiek moment kan beleven, waarin ik mijn fysiek probeer te forceren altijd klaar te zijn voor fysiek intiem samenzijn in/als geslachtsgemeenschap, zoals ik me voorstel dat een man hier altijd klaar voor is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf optimaal te voelen tijdens een fysiek intiem samenzijn, en hierdoor aldoor te streven naar zo’n moment, waarin ik mijn fysiek compromitteer ten behoeve van een samenzijn, en dus zelf de situatie creeer waarin ik – alleen – niet meer lekker in mijn fysiek aanwezig ben, aangezien ik het streven in de geest als verkramping heb gemanifesteerd in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin een angst voor verlies van de man te creeren en hierin tevens een forceren van de man in proces tot iemand waarmee ik fysiek intiem samen kan zijn – net zoals ik mezelf fysiek heb geforceerd – zodat we altijd klaar zijn om fysiek intiem samen te kunnen zijn.

Ik stel mezelf ten doel, mijn eigen weerstanden die ik ervaar ten opzichte van mijn eigen fysiek die in proces is, te stoppen en in te zien in zelf en me hier niet langer van af te scheiden.

Ik stel mezelf ten doel de weerstanden die ik ervaar tegenover de man die in proces is, te stoppen in zelf en naar zelf terug te halen, zodat ik ze in kan zien en me niet langer afscheid van mijn eigen weerstanden, en dus ook geen afscheid hoef te nemen van degene die mijn weerstanden reflecteert.

Ik stel mezelf ten doel geen afscheid te nemen van een ander, maar de afscheiding in zelf te stoppen en in zelf te zien en hierin zelfintimiteit te ontwikkelen. Into – me – I – see.

Ik stel mezelf ten doel mijn angsten voor verlies te omarmen en in te zien in zelf, aangezien de angsten in de weg staan om in zelf te zien in zelfintimiteit, en ik hierin dus een situatie creeer waarin ik vasthoud aan hetgeen ik bang ben te verliezen.

Ik stel mezelf ten doel los te laten op de uitademing en met iets anders bezig te gaan, ook al is een punt nog niet volledig ingezien.

Ik stel mezelf ten doel het punt opnieuw op te pakken als het zich aandient, en in het moment door te wandelen.

Wordt vervolgd