Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Vervolg uitwerking van:

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte, onbegrip

Algemene ervaring van misbruik tot in mijn wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hopeloosheid te ervaren ten gevolge van de gedachte in mij ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hopeloosheid te ervaren in mezelf ten aanzien van een gedachte, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik deze gedachte zelf creeer/gecreeerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf hopeloos te doen voelen ten aanzien van mijn eigen gedachten door mijn eigen gedachten te geloven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gedachten te geloven.

Als en wanneer ik mezelf hopeloosheid zie ervaren, dan stop ik, ik adem. Ik stop, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf hopeloos voel ten aanzien van de gedachten in mijn eigen geest, die zo snel gaan dat ik ze vaak niet direct zie, en dus geloof ik dat het triggerpunt de oorzaak is van mijn ervaring, terwijl het triggerpunt de gedachte heeft getriggerd die de ervaring van hopeloosheid in mij creeert. Ik stel mezelf ten doel, te stoppen, te ademen, en stil te zijn zodat ik geen consequenties creeer ten gevolge van het geloof in mijn eigen gedachten; waarin ik mezelf omarm, letterlijk en/of figuurlijk in en als de toepassing van zelfvergeving, in en als de ervaring van hopeloosheid die opkomt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren ten gevolgen van de gedachte in mij ‘dit is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet in mezelf toe te staan ten gevolge van een gedachte en hierin energie te genereren om mezelf minder hopeloos en machteloos te voelen ten aanzien van een gedachte in mij welke getriggerd wordt door iets buiten mij, wat zo snel gaat dat ik denk en geloof dat het triggerpunt me machteloos en hopeloos doet ervaren – wat ook zo is, zolang ik denk en geloof dat dit triggerpunt de oorzaak is in plaats van in te zien dat het triggerpunt mijn gedachte triggert, welke de oorzaak is van mijn ervaringen, en welke het enige is waarop ik zelf invloed heb in en als het stoppen van participeren, geloven en reageren op mijn eigen gedachten.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem. Ik stop, ik adem. En ik stop, ik adem. ik blijf stil in mezelf. Ik omarm mezelf in en als zelfvergeving van de ervaring, waarin ik adem in de ervaring, en zie of ik de gedachte die eraan vooraf gaat kan identificeren zodat ik weet/zie waarop ik reageer in mezelf. Ik stel mezelf ten doel, de ervaring van verdriet te ontmantelen, adem voor adem, en te stoppen met reageren op iets buiten mij in een poging tot het verzachten van de ervaring van hopeloosheid en machteloosheid binnen mij, waarin ik me realiseer dat het reageren in en als controle op zichzelf hetgeen is wat me hopeloos en machteloos en hierop volgend, verdrietig doet ervaren, aangezien dit een oneindig gebed is zonder einde, want ik kan de triggerpunten niet sturen en controleren, ik kan alleen mezelf sturen in en als het stoppen met reageren in en als een geloof in mijn eigen gedachten als zijnde werkelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedachten en reacties hierop, en de gedachten van een ander bij de ander te laten, en mijn correcties bij te stellen/te specificeren als en waar ik ‘de mist inga’ in en als reactie in mezelf geprojecteerd op een ander, waarin ik me realiseer dat dit punt wandelen in realiteit aangeeft waar zelfvergeving nodig is in en als ondersteuning van mezelf.

Wordt vervolgd

Voor context lees de serie bovenaan dit blog welke begint op Dag 398. Het is een serie waarin ik specifiek uitschrijf hoe ik de verdediging van en als een karakter als afscheiding in/als mezelf in/als de geest heb opgezet in verschillende dimensies waarin steeds opnieuw en gedetailleerd zichtbaar wordt dat de gedachte “het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen” ‘natuurlijk’ over (een deel van) mezelf gaat als en zodra ik participeer in deze gedachte en/als geactiveerd karakter en ieder blog beschrijft een aspect/dimensie van dit karakter als afscheiding binnenin zelf welke in het schrijven zichtbaar wordt.