december 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

——————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

januari 5, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 426 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-7 – Schrik

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen?- Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Dag 410 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-3 – Woede

Dag 418 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-4 – Angst en Angstdimensie

Dag 421 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-5 – Verbijstering

Dag 425 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-6 – Verslagen

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte, onbegrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schrik te ervaren naar aanleiding van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schrik te ervaren naar aanleiding van het vormen van een gedachte in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van mijn eigen gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten schrikken met mijn eigen gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van de woorden ‘’ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachten van een ander, en hierin ter controle een gedachte op te werpen als ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik mezelf kan verdedigen met een gedachte, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik juist in en als deze gedachte ter controle in en als de geest, mezelf vastzet/interpreteer/definieer, juist als hetgeen waar ik zo bang voor ben, en dus schrik ik hiervan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een cirkel van schrik als reactie op het produceren van gedachten, terwijl deze schrik zelf al een reactie was op een gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van gedachten en mezelf hierin kleiner te maken dan mezelf in en als gedachten in en als de geest, welke de schrik doet vergroten/opstapelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de schrik in mezelf te vergroten en op te stapelen in en als reactie op gedachten van mezelf en/of van de ander.

Als en wanneer ik mezelf zie schrikken, dan stop ik, ik adem. Ik pas een zelfvergeving toe op de reactie-ervaring van schrik, ik adem, ik ontspan gericht mijn fysiek door wat te bewegen.

Ik realiseer me dat ik schrik ten gevolge van een gedachte die ik produceer als aanzet om controle te nemen/behouden in en als de geest en ik realiseer me tevens dat ik dus ergens schrik ervaar, welke een angst aangeeft.

Ik realiseer me dat ik schrik van de gedachte van een ander op mij geprojecteerd, waarin ik geloof dat deze gedachte iets over mij zegt/kan zeggen, waarin ik juist in dit geloof, mezelf opgeef aan de controle in mijn eigen geest door zelf een gedachte te produceren, en nu heb ik een probleem gecreeerd, namelijk een gedachte in en als mezelf, die werkelijk iets over mij zegt maar welke ik vervolgens wegleg in ditzelfde geloof als dat mijn gedachten iets over een ander zeggen, dus in projectie op een ander.

Ik realiseer me dat ik dus feitelijk mezelf vastzet in en als een ervaring van schrik als reactie op een gedachte in mezelf ter controle ten aanzien van een gedachte in een ander in herhaling op mij geprojecteerd.

Ik stel mezelf ten doel te ademen in en als de ervaring van schrik, zodat deze ervaring zich niet vast zet in mijn fysiek en totdat de ervaring van schrik afneemt.

Ik stel mezelf ten doel te zien/onderzoeken welke gedachte ik aanmaak waarin ik geloof als zelf-definitie en hierop zelfvergeving en zelfcorrectie toe te passen.

Ik stel mezelf ten doel het trigger-punt van deze gedachte te ontdekken zodat en waarna ik de energetische ladingen en verbindingen losmaak in en als mezelf welke ik gekoppeld heb aan het triggerpunt door middel van het toepassen van zelfvergevingen waarna ik mezelf opnieuw richting geef door middel van de toepassing van zelfcorrectie.

Wordt vervolgd

Voor context lees de serie bovenaan dit blog welke begint op Dag 398. Het is een serie waarin ik specifiek uitschrijf hoe ik de verdediging van en als een karakter als afscheiding in/als mezelf in/als de geest heb opgezet in verschillende dimensies waarin steeds opnieuw en gedetailleerd zichtbaar wordt dat de gedachte “het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen” ‘natuurlijk’ over (een deel van) mezelf gaat als en zodra ik participeer in deze gedachte en/als geactiveerd karakter en ieder blog beschrijft een aspect/dimensie van dit karakter als afscheiding binnenin zelf welke in het schrijven zichtbaar wordt.

Desteni-I-Process-Lite

“CONSUMED By The Idea of Yourself” – Charcoal and Chalk Pastel on Paper, 11x14inch, by Andrew Gable

—————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

november 30, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Vervolg uitwerking van:

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen?- Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte, onbegrip

Algemene ervaring van misbruik tot in mijn wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hopeloosheid te ervaren ten gevolge van de gedachte in mij ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hopeloosheid te ervaren in mezelf ten aanzien van een gedachte, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik deze gedachte zelf creeer/gecreeerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf hopeloos te doen voelen ten aanzien van mijn eigen gedachten door mijn eigen gedachten te geloven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gedachten te geloven.

Als en wanneer ik mezelf hopeloosheid zie ervaren, dan stop ik, ik adem. Ik stop, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf hopeloos voel ten aanzien van de gedachten in mijn eigen geest, die zo snel gaan dat ik ze vaak niet direct zie, en dus geloof ik dat het triggerpunt de oorzaak is van mijn ervaring, terwijl het triggerpunt de gedachte heeft getriggerd die de ervaring van hopeloosheid in mij creeert. Ik stel mezelf ten doel, te stoppen, te ademen, en stil te zijn zodat ik geen consequenties creeer ten gevolge van het geloof in mijn eigen gedachten; waarin ik mezelf omarm, letterlijk en/of figuurlijk in en als de toepassing van zelfvergeving, in en als de ervaring van hopeloosheid die opkomt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren ten gevolgen van de gedachte in mij ‘dit is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet in mezelf toe te staan ten gevolge van een gedachte en hierin energie te genereren om mezelf minder hopeloos en machteloos te voelen ten aanzien van een gedachte in mij welke getriggerd wordt door iets buiten mij, wat zo snel gaat dat ik denk en geloof dat het triggerpunt me machteloos en hopeloos doet ervaren – wat ook zo is, zolang ik denk en geloof dat dit triggerpunt de oorzaak is in plaats van in te zien dat het triggerpunt mijn gedachte triggert, welke de oorzaak is van mijn ervaringen, en welke het enige is waarop ik zelf invloed heb in en als het stoppen van participeren, geloven en reageren op mijn eigen gedachten.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem. Ik stop, ik adem. En ik stop, ik adem. ik blijf stil in mezelf. Ik omarm mezelf in en als zelfvergeving van de ervaring, waarin ik adem in de ervaring, en zie of ik de gedachte die eraan vooraf gaat kan identificeren zodat ik weet/zie waarop ik reageer in mezelf. Ik stel mezelf ten doel, de ervaring van verdriet te ontmantelen, adem voor adem, en te stoppen met reageren op iets buiten mij in een poging tot het verzachten van de ervaring van hopeloosheid en machteloosheid binnen mij, waarin ik me realiseer dat het reageren in en als controle op zichzelf hetgeen is wat me hopeloos en machteloos en hierop volgend, verdrietig doet ervaren, aangezien dit een oneindig gebed is zonder einde, want ik kan de triggerpunten niet sturen en controleren, ik kan alleen mezelf sturen in en als het stoppen met reageren in en als een geloof in mijn eigen gedachten als zijnde werkelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedachten en reacties hierop, en de gedachten van een ander bij de ander te laten, en mijn correcties bij te stellen/te specificeren als en waar ik ‘de mist inga’ in en als reactie in mezelf geprojecteerd op een ander, waarin ik me realiseer dat dit punt wandelen in realiteit aangeeft waar zelfvergeving nodig is in en als ondersteuning van mezelf.

Wordt vervolgd

Desteni-I-Process-Lite

———————————————————————————————————————-

november 8, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Start uitwerking in zelfvergeving en zelfcorrectie van:

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Triggerpunt:

de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachten van een ander

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachten van een ander, in en als mezelf als triggerpunt te laten bestaan, waarin ik de gedachte ‘Het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’ (zie onder Gedachtendimensie) omhoog haal, en vervolgens op deze gedachte in en als mezelf, ga reageren, denkende en gelovende dat het triggerpunt de oorzaak is van mijn reacties en dus de oorzaak buiten mijzelf projecteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het triggerpunt als de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachten van een ander, te koppelen aan de gedachte ‘Het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het triggerpunt als de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachten van een ander, de oorzaak is van de reacties die opkomen in mezelf, in plaats van in te zien, begrijpen en realiseren dat mijn eigen gemanifesteerde gedachte, geproduceerd/in herinnering gebracht door de geest in/als mijzelf als reactie op dit triggerpunt als controlemechanisme ter verdediging van mezelf als wie ik denk dat ik ben, de oorzaak is van al mijn reacties in en als mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de oorzaak van mijn reacties in en als mezelf, buiten mezelf te projecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te reageren op de herhaling in de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’, waarbij ik ervaar alsof ik 1x kan ik wel hebben, maar als het 5x achter elkaar gebeurt, kan ik me niet meer staande houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf staande te houden in en als mezelf in een herhaling van gedachten, welke zoals net uitgeschreven, mijn eigen getriggerde gedachte is, in plaats van in te zien, dat 1 gedachte of herhaling van gedachten, hetzelfde principe laat zien, en dat ik als ik 1 gedachte effectief stop in mezelf en hierin blijf staan in en als mezelf, ik mezelf kan ondersteunen op dezelfde manier te blijven staan in de stroom van alle gedachten die opkomen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de verantwoordelijkheid af te schuiven op de herhaling van een projectie en dus op de herhaling van de gedachte in en als mezelf, welke ik ervaar als ‘dit is teveel’, en dus laat ik me overrompelen door de hoeveelheid reacties die volgen op de gedachten, waarin ik het ‘teveel’ als excuus gebruik om niet te blijven staan in en als zelfverantwoordelijkheid.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ op mij geprojecteerd in/als gedachten van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat zodra ik reageer, ik het inderdaad persoonlijk neem, en als ik dus reageer in mezelf, is er een persoonlijkheid getriggerd in mij, die het automatisch persoonlijk neemt, waarin ik geloof, ‘dit – deze persoonlijkheid – dit ben ik’. En dus, is er zelfonderzoek nodig om zien, realiseren en begrijpen wat de oorzaak is van het persoonlijk nemen, wie ik ben in en als activatie van een persoonlijkheid, opgebouwd uit/voortgezet in verschillende karakters.

Ik realiseer me dat er dus wellicht verschillende karakters getriggerd worden die zich hebben samengesteld tot een persoonlijkheid wie ik geloof te zijn, en dus zie ik door de bomen het bos niet meer, zie ik door de reacties in de geest, mezelf in en als gezond verstand, in en als de adem, niet meer, of eigenlijk, heb ik mezelf in en als de adem nooit werkelijk gezien, dus denk ik deze persoonlijkheid te zijn.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik reageer op de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’, te stoppen, te ademen. Ik vertraag mezelf in en als de adem, en zie in mezelf wat ik als ‘zo erg’ ervaar hierin, waarin ik me realiseer, dat dit ‘erg’ slechts ‘enERGetisch’ betekent, niets meer, niets minder, en dus, energie getriggerd door een gedachte in en als mezelf. Ik adem, ik vertraag, ik breng mezelf hier en zie welke gedachte en in mij opkomt, welke iets zegt over mij, zodat ik hiermee kan werken in en als mezelf, in plaats van deze gedachte op de ander te projecteren, waarin ik feitelijk mijn kracht weggeef, wat hetgeen is wat ik als ‘zo erg’ ervaar, want ik maak mezelf afhankelijk, onmachtig, van de ander als projectie in de geest; en dit is hetgeen ik op reageer in mezelf, op mijn eigen daad in projectie, en ik reageer dus op de projectie in de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als gedachten van een ander; ik reageer op wie de ander is in/als de daad van projectie, aangezien ik zelf nog projecteer en mezelf hierin afhankelijk maak van de ander in/als de geest, in/als projectie. (Verdere uitwerking volgt bij de Gedachtendimensie).

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een herhaling van de gedachte ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling op mij geprojecteerd in/als de gedachte van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik de opbouw gebruik als excuus in mezelf om toch te reageren, en dus leg ik mijn verantwoordelijkheid weg, in plaats van mezelf terug, hier te brengen bij de eerste gedachte, welke gelijk is als de opvolgende gedachten.

Ik stel mezelf ten doel mezelf hier te brengen, door toepassing van de ademhaling, zodat en totdat ik stabiel wordt/ben in en als mezelf, waarin ik mezelf vertraag en breng tot het zien in 1 gedachte welke getriggerd wordt in en als mezelf door de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ , al dan niet in herhaling op mij geprojecteerd.

Ik stel mezelf ten doel de herhaling te zien en gebruiken als aanwijzing dat het een belangrijk punt is in mezelf welke ik kan transcenderen door zelfverantWOORDelijkheid te nemen voor mijn eigen woorden en voor wie ik ben hierin, en de verantWOORDelijkelijkheid voor de woorden van een ander en wie die ander is hierin, bij de ander te laten.

Ik stel mezelf ten doel, te onderzoeken in mezelf hoe de aanleiding tot het overnemen van de verantwoordelijkheid voor de woorden van een ander, is opgebouwd in en als mezelf, welk onderzoek zal volgen in de uitwerken van de verschillende dimensie.

Gedachtendimensie:

Het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen.

Geloof hierin: dat het zelfonoprecht is en dat de zelfonoprechtheid in/als de gedachten van een ander iets over mij zegt en mij iets aan kan doen, en dus dat ik het tegendeel moet bewijzen/duidelijk moet maken dat deze gedachten niet over mij gaan.

Aard van de gedachte: geloof/ongeloof

wordt vervolgd

(Triggerpoints fysiek benaderd – interessant – ook al worden de oorzaken alleen fysiek benaderd en wordt er niet verder gezien in het bestaan van het geest bewustzijn systeem – de laatste 2 dagen heb ik hoofdpijn ervaren op een plek die vaker ‘een rol speelt’, gerelateerd aan het kruisje in het nekgebied, aan de linkerkant)

Voor onderzoek van het eigen geest bewustzijn systeem:

Desteni-I-Process-Lite (gratis online cursus)

———————————————————————————————————

juni 3, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 307 – Mijn Hartje (een blogje tussendoor)

Ken je de uitspreek ‘mijn hartje’?

Wat is het feitelijk dat gezegd wordt hierin?

Dat de ander jouw motor is tot leven, als het hart wat het het bloed rond pompt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ander tot mijn motor te maken, niet zozeer door te zeggen dat hij mijn hartje is – eerder zelfs door de ontkennen dat hij mijn hartje was – maar meer door mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander, en de ander hierin mijn motor, en dus mijn hart te maken die het bloed rondpompt zodat ik in leven blijf en/of tot leven kom, ondertussen de ander verwijtend dat ik steeds getriggerd wordt door de aanwezigheid van de ander in mijn weerstanden, wat aangeeft dat ik liever mijn eigen weerstanden niet doorloop – niet uit eigen beweging, niet uit zelfbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het doorwandelen van mijn weerstanden afhankelijk te maken van de aanwezigheid van een ander en niet in/als zelfbeweging op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gemis te ervaren nu dat de ander als mijn motor weg is, onbereikbaar, waarin ik dit gemis als motor als hartje – al dan niet ontkend – als liefde ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het missen van een hartje van een ander als motor als liefde te ervaren, waarin ik door de ervaring van gemis, denk dat ik dit moet opvullen met een ander hartje, aangezien ik het mis, dus moet een ander het opvullen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te vullen met een hartje van een ander als motor tot zelfbeweging tot het doorwandelen van weerstanden, in plaats van in mezelf te zien wat het is dat ik mis, wie het is dat ik mis, en in dit zien en onderzoeken en zelfvergeven, mezelf terug te geven aan mezelf in/als zelfbeweging, en zo mijn eigen hartje als motor te worden, waarin ik mezelf beweeg tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik moet worden ‘aangezet’ tot het doorwandelen van weerstanden, en hierin mezelf te laten triggeren door iets of iemand buiten mij, om vervolgens steeds boos te worden op hetgeen mij aanzet/triggert, aangezien ik dan een weerstand door moet die ik niet uit zelfbeweging zou doen/heb gedaan, in plaats van in te zien dat ik constant boos ben op mezelf, dat ik mezelf niet beweeg tot het doorwandelen van weerstanden, zodat ik niet hoef te wachten op een triggerpunt als aanzet van buitenaf, waarop ik mijn weerstand kan projecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn weerstanden te projecteren op de triggerpunten buiten mij die mij aanzetten tot verandering, in plaats van mezelf te bewegen, mijn eigen weerstanden in te zien, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren, zodat en totdat ik niet meer reageer en niet meer hoef te reageren op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, en zodat en totdat ik zelfs geen triggerpunten als aanzet van buitenaf nodig heb.

Als ik mezelf zie wachten op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik stil blijf zitten in mezelf in zelfinteresse, ogenschijnlijk tevreden met wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ogenschijnlijk tevreden te zijn met mezelf terwijl ik ieder dag onvrede ervaar in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iedere dag onvrede te ervaren in mezelf met mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de punten waarin ik onvrede ervaar, welke de punten zijn waar ik de meeste weerstand ervaar, en waar ik een weigering ervaar om mezelf te veranderen uit en als mezelf. Alleen als ik mezelf omarm hierin, stel ik mezelf in staat gelijk te gaan staan aan de ervaring van weigering in mezelf, mezelf te vergeven en uiteindelijk mezelf te corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het wachten op een hartje van een ander als aanzet als triggerpunt van buitenaf tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven als ik me laat triggeren door een punt van buitenaf als aanzet tot verandering in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf bij de hand te nemen en mezelf te vullen in en als mezelf in zelfvergeving en mijn eigen hartenklop te zijn, me realiserende dat ik zelf een fysiek hart heb die klopt, dat ik geen ander hart nodig heb om te kloppen en te leven, dat dit zelfs een beetje veel wordt, 2 harten in 1 lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb conflict in mezelf te creeren en manifesteren door steeds een ander hart te willen, te wachten op een ander hart en/of een ander hart toe te laten in mijn eigen fysiek, terwijl ik zelf al een hart heb die klopt.

2 kapiteinen op 1 schip, dat is geen welvarend schip die koers houdt, aangezien 1 kapitein imaginair is en dus geen rekening houdt met de fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wachten op een imaginair hart in/als de geest en/of deze te willen en/of deze in mij toe te laten, waardoor ik conflict creeer en manifesteer in mezelf met een imaginaire kapitein die geen fysieke koers houdt, maar roet in het eten gooit door geen rekening te houden met de fysieke werkelijkheid en illusies creeert in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een imaginaire hartenklop nodig heb om te leven.

Why Love is so Addictive

————————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 12, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 197 – Zelfvergevingen op relaties – 29 – zelfvergevingen/zelfcorrecties ‘ik vind je leuk’

Dag 196 – Zelfvergevingen op relaties – 28 – ik vind je leuk

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te voeden met een ervaring van iemand leuk vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te voeden met een ervaring van leuk gevonden worden door iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te voeden met een ervaring van iemand niet leuk vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te voeden met een ervaring van niet leuk gevonden worden door iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf volledig geconsumeerd te ervaren door een energie-entiteit welke ik gecreeerd heb in ervaringen van leuk en niet leuk vinden en leuk en niet leuk gevonden worden, waarin ik niet gezien heb dat de ervaring van geconsumeerd worden voortkomt uit het consumeren door mijn eigen bewustzijnssysteem in polariteit in afscheiding van mezelf, en dus mezelf geconsumeerd ervaar door een ander waarop ik mijn bewustzijnservaring projecteer of waarvan ik geloof dat de ervaring van de ander van mij leuk of niet leuk vinden ook maar van enige invloed kan zijn op hoe ik mezelf ervaar, in plaats van in te zien dat alleen mijn eigen ervaring bepaalt (het geconsumeerd worden als een ervaring van penetratie als een volledig doorboren door de energetische bewustzijnservaring) hoe ik mezelf ervaar en neerzet in deze ervaring, waarin ik de ervaring werkelijkheid maak en keer op keer mezelf in/als deze ervaring bevestig zodra deze ervaring getriggerd wordt door aanwezigheid van een ander in een leuk en/of niet leuk vinden, wat in feite in aanwezigheid is van ieder ander mens aangezien in de interactie met een ander mens dit waardesysteem geactiveerd wordt, maar welke duidelijker aanwezig is in de 1 op 1 relatie en dus geeft deze relatie de mogelijkheid deze ervaring als relatie te stoppen en in te zien.

Ik stel mezelf ten doel volledige zelfverantwoordelijkheid te nemen voor mijn ervaringen van geconsumeerd en doorboord worden door/in een bewustzijnservaring van leuk vinden en leuk gevonden worden en van niet leuk vinden en niet leuk gevonden worden en dus voorbij/achter de balans te zien van het leuk vinden. Ik realiseer me dat ik hierin vele relaties als personaliteiten heb gecreeerd, allen voortkomend uit mijn waardesysteem in/als bewustzijn van leuk en niet leuk vinden.

Ik stel mezelf ten doel de relaties als personaliteiten welke ik gecreeerd heb ter bevordering van mijn waardesysteem van leuk en niet leuk vinden in/als bewustzijn in te zien, uit te schrijven, zelf te vergeven en zelfcorrecties toe te passen waarna ik mezelf kan corrigeren/veranderen in het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel geduld te hebben met mezelf in dit doorwandelen van de relaties als personaliteiten welke ik gecreeerd heb ter bevordering van mijn waardesysteem van leuk en niet leuk vinden waarin ik me realiseer dat dit ingewikkeld in elkaar zit in de lagen van het bewustzijnssysteem gewikkeld in het bewuste, onderbewuste en onbewuste systeem.

Als ik mezelf zie verdwijnen in een ervaring van geconsumeerd als doorboord worden in aanwezigheid van een andere persoon/persona, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat de andere persoon een persona in mij activeert die mij consumeert in/als bewustzijn. Ik realiseer me dat ikzelf toesta doorboord te worden door een persoonlijkheid in aanwezigheid van de andere persoon. Ik realiseer me dat ik niet van de andere persoon kan verwachten de persona te stoppen, aangezien ik de andere persoon als mens niet kan sturen hierin. Ik kan alleen mezelf sturen in dit proces. Dus ik stop, ik adem, ik adem door de ervaring heen die in me opkomt. Indien nodig schrijf ik later uit wat er gebeurt in mij, wat ik ervaar, en wie er geactiveerd wordt, en pas hier zelfvergevingen en zelfcorrecties op toe. Vervolgens corrigeer ik mezelf in de volgende ontmoeting in/als het fysiek. Als ik zie dat na 3-4 weken van zelfcorrectie in het fysiek dezelfde ervaring op blijft komen, onderzoek ik opnieuw waar ik een dimensie gemist heb in deze persoonlijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn aandacht als focus op de ander gericht te hebben als in een ander leuk vinden of niet leuk vinden of leuk gevonden worden of niet leuk gevonden worden waarin ik de ander verantwoordelijk maak voor wie ik ben in dat moment, en dus de ander de schuld geef van wie ik ben in dat moment, in plaats van in te zien dat ik me schuldig voel tegenover mezelf dat ik constant verwijderd ben van mezelf, en tegenover de ander voor het verantwoordelijk maken van iets waar ze niet verantwoordelijk voor zijn, namelijk voor mij, en voor het mezelf anders voordoen dan wie ik ben in dat moment, aangezien ik me aanpas aan wat de ander van me vindt in een leuk en niet leuk vinden.

Ik stel mezelf ten doel mijn aandacht als focus op mezelf te richten in communicatie met een ander, waarin ik zie wat er voor ervaring in mezelf opkomt. Ik schrijf deze ervaring uit zodat ik kan zien welke persoonlijkheid geactiveerd wordt in aanwezigheid van de ander.

Ik stel mezelf ten doel de communicatie met de ander te vertragen door in/als de adem aanwezig te zijn en eerst in te ademen en te zien wat er in me opkomt, in plaats van direct te reageren op de woorden en/of gedrag van de ander.

Ik stel mezelf ten doel de communicatie met mezelf te vertragen door in/als de adem aanwezig te zijn zoveel als mogelijk, waardoor ik zie welke persoonlijkheden er voorbij komen, alleen en in aanwezigheid van de ander, waarin ik deze persoonlijkheden kan stoppen, inzien, zelfvergeven en zelfcorrigeren in/als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een ervaring van leuk en niet leuk vinden en leuk gevonden worden en niet leuk gevonden worden, waarin ik mezelf volledig heb opgesplitst in waardeoordeel in/als bewustzijn, en hierin mezelf ben kwijtgeraakt waardoor ik mezelf meer en meer ben gaan voeden met de aarde die een ander aan me hecht – slip of the finger – met de waarde die een ander aan me hecht, waarin ik mezelf afhankelijk gemaakt heb van de aarde van de ander=de mind, dus van de aard van de persoonlijkheid en de interactie als relatie die plaatsvindt in deze aard.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te aarden/gronden, door de relaties te stoppen die ik gelegd heb in/als bewustzijn in waardeoordeel van leuk en niet leuk vinden en leuk gevonden worden en niet leuk gevonden worden. Ik realiseer me dat ik hierin veel angst ervaar aangezien alles wat ik ken verdwijnt in dit proces en ik niet weet wie ervoor terugkomt aangezien ik mezelf als Leven nog niet ken. Ik realiseer me tevens dat de angst opkomt als zelfmanipulatie in/als bewustzijn, welke uit angst geboren is aangezien deze afhankelijk is van relaties als persoonlijkheden, en het bewustzijn weet dit, dus zal ik als bewustzijn er alles aan doen om te voorkomen dat de relaties als persoonlijkheden gestopt worden, te beginnen met het opwerpen van angst.

Als ik mezelf zie participeren in angst voor verlies, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat dit een signaal is dat ik bezig ben met het stoppen van een relatie in/als de mind/het bewustzijn, en dat ik hierin angst ervaar mezelf in deze persoonlijkheid in/als bewustzijn te verliezen, welke ik projecteer op angst voor het verliezen van een andere persoon. ik realiseer me dat er geen verlies mogelijk is van een andere persoon, alleen maar van mijn eigen persona’s, welke illusies zijn, opgebouwd/gecreeerd in/als energie, maar welke ik werkelijkheid gemaakt heb door ze te leven en hierin waarde te geven. Hierin realiseer ik me dat niets van wat energie is zal blijven bestaan als ik dood ga, waarin duidelijk wordt dat het niet werkelijk leven is en dus geen leven voortbrengt maar angst voor verlies, en dus kan ik maar beter door deze angst heen wandelen en ademen en mezelf onder ogen zien als wie ik geworden ben in/als persona gerelateerd aan angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb krampen in mijn fysiek te creeren ter onderdrukking van de samengebalde energie die ik ervaar in een leuk en niet leuk vinden en in een leuk gevonden worden en een niet leuk gevonden worden.

Ik stel mezelf ten doel de krampen in mijn fysiek te gebruiken als leidraad voor waar ik zelfoneerlijk ben, zodat ik mezelf kan corrigeren hierin.

Ik stel mezelf ten doel mijn opgeslagen zelfoneerlijkheid te onderzoeken welke ik gemanifesteerd heb in krampen in het fysiek, door in het moment te zien welke persoonlijkheid er geactiveerd wordt welke de krampen triggeren, en dus overeenstemmen met de krampen, zodat ik deze persoonlijkheid kan stoppen en vrij kan maken uit mijn fysiek door mezelf als de persona in alle dimensies zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel, indien mogelijk en indien nodig, het opkomen van de persona’s in communicatie met de ander te bespreken, zodat beiden in zelf kunnen zien welke persona’s elkaar triggeren, waarin ik me realiseer dat als beiden zien in de persona’s die elkaar triggeren, dit elkaar ondersteunt in het stoppen van de eigen gecreeerde geactiveerde persona aangezien er een samenwerking is hierin.

Ik stel mezelf ten doel door de persona’s heen te wandelen en hierin door de fysieke krampen heen te wandelen, in plaats van me terug te trekken en in te houden en hierin voor de krampen, dus feitelijk in/voor de balans, te stoppen en niet verder/voorbij de balans te zien, en dus mezelf niet te zien, waarin ik een ervaring van weglopen behoud met onrust en fysieke krampen in mijn lichaam. Ik sta mezelf niet toe weg te lopen met fysieke krampen en onrust in mijn lichaam. In plaats hiervan blijf ik, totdat ik zie wat er gebeurt en ik achter de balans kan zien/mezelf kan zien en de ander kan zien, waarin opnieuw tot een harmonie als overeenstemming gekomen kan worden in/als zelf en indien nodig en/of mogelijk met de ander.

——————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

augustus 1, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 90 – Herkenning in/als de mind als ‘veiligheid’

Vandaag sprak Sylvie over het ontvangen van de signalen van de ander(=de mind). Zelfvergevingen op de ontvangst van de signalen? ik was druk bezig met mijn reacties op deze signalen te vergeven, maar dat is nog geen zelfvergeving op het ontvangen van signalen. Is een triggerpunt een ontvangst?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb constant de signalen van x als zijn liefde voor mij te ontvangen waardoor ik in constante reactie verkeer, en dus niet kan spreken/zijn als zelf als Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb tijdens opgroeien constant de signalen van liefde voor mij te ontvangen van de ouder waardoor ik in constante reactie verkeer, en dus niet heb leren spreken/zijn als zelf, maar alleen heb gesproken in/als dit reactiepatroon in/als verdediging tegen deze liefde, aangezien ik geloof dat deze liefde via mij geleefd kan worden, en dit geloof komt doordat ik de signalen al heb opgevangen en het dus lijkt of het ‘via mij’ is, in plaats van in te zien dat deze signalen de gedachten, gevoelens en emoties van anderen zijn die zoeken naar bevestiging als vestigingspunt in/als de mind om een relatie te leggen en energie te creeren in/als de mind ter overleving van de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet met iemand samen kan leven die constant signalen uitzendt zonder in zelf te zien, wat ook zo is als ik deze signalen automatisch ontvang en me ‘eigen maak’ door te geloven dat ik er iets mee moet, waarin ik dus niet met mezelf kan leven in ‘contact’ met de ander die signalen uitzendt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik de signalen van de ander in/als de mind heb geinterpreteerd als dat ik er iets mee moet doen, hierop moet reageren, waartegen ik me ben gaan verzetten en dus ben ik in mezelf gaan reageren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in mezelf te gaan reageren op de signalen van de ander= de mind zonder in te zien hoe en wanneer ik dit doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb degene die het signaal uitzendt de schuld te geven van dit uitzenden als uitlokking van mij in/als reactie, in plaats van in te zien dat ik zelf dit signaal ontvang wat aangeeft dat het een herinnering in mij aanraakt waar ik gewend ben automatisch op te reageren.

Als ik mezelf zie reageren op een signaal van de ander=de mind, dan stop ik, ik adem. Ik ga eerst in het signaal zien en pas zelfvergevingen toe op het ontvangen van dit signaal waarin ik me uit laat lokken tot reactie; vervolgens pas ik zelfvergevingen toe op de reactie zelf als ik die nog heb gegeven. Ik ga schrijven om te zien welke herinnering geraakt wordt waardoor ik het signaal ontvang in herkenning en dus in reactie ga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb herkenning als prettig want veilig te ervaren, in plaats van in te zien dat herkenning een herkenning van de mind is en dus gebaseerd op een herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb tegelijkertijd veiligheid en ergenis te ervaren in dit signaal in herkenning, en dus reageer in ergenis op mezelf op het feit dat ik niet wil veranderen doordat ik me veilig voel in deze reactie als herkenning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me veilig te willen voelen en toch niet te willen reageren in herkenning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van de ervaring van veiligheid in/als mezelf in het fysiek, waardoor ik reacties in/als de mind als herkenning nodig heb om me veilig te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren als deze ervaring van veiligheid in herkenning in/als de mind wegvalt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren als deze veiligheid in herkenning in/als de mind wegvalt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben tegen mezelf in te gaan als ik deze veiligheid in herkenning in/als de mind loslaat, in plaats van in te zien dat ik aan loslaten een ervaring van weggaan heb gekoppeld in plaats van loslaten toe te passen in zelfvergeving en zelfcorrectie waarin het een gelijk gaan staan is, een en gelijk als zelf en niet aan het signaal van de ander, wat een weggaan is in/als de mind, weg van zelf als leven in/als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wie ik ben zonder het ontvangen van deze signalen en dus vasthoud aan het ontvangen van deze signalen in/als/uit veiligheid als geloof in wie ik ben hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een aantrekken en afstoten te creeren in het ontvangen van deze signalen waarin ik alleen wil gaan staan dus zonder ontvangst van signalen en tegelijkertijd deze signalen niet durf los te laten, waardoor ik zelf erg onduidelijke/tweeslachtige signalen uitzend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onduidelijk tweeslachtige signalen uit te zenden in/als de mind, en dus ook onduidelijke tweeslachtige relaties te creeren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in/als de mind te zien, te stoppen, zelf te vergeven en zelf te corrigeren waarin ik een en gelijk als zelf wordt aanwezig in het fysiek, waarin geen onveiligheid bestaat aangezien er geen ruimte meer is in afscheiding als angst in/als de mind.

Ik stel mezelf ten doel mijn angsten onder ogen te zien, waarin ik gelijk ga staan als mezelf als angst en dus de angst kan stoppen, ga zelf vergeven en corrigeren in het fysiek waarin ik gelijk als veiligheid ben een en gelijk als zelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te zien in herkenning in reactie waarin ik mezelf stop in reactie, mezelf vergeef en mezelf corrigeer in/als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel specifieker te worden in het benoemen van de herkenning welke veiligheid geeft in reactie.

Dankjewel Sylvie voor het naar voren brengen van dit punt.