draaien | Reis van ziel naar Leven

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb, als ik in mezelf zie dat ik ergens waarde aan hecht en een gemis ervaar als dit weg is, ik een reactie in mezelf ga creeren als verdriet, in plaats van in mezelf te onderzoeken waarom ik een gemis ervaar in mezelf en hier zelfvergevingen op toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te ondersteunen door zelfoprecht zelfonderzoek, maar in plaats hiervan mezelf onder te dompelen in een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet in plaats van zelfvergeving te hebben gecreeerd, en hierin een soort van verlichting van de pijn te vinden in het manifesteren van tranen, waardoor ik in een ervaring van gemis, steeds opnieuw neig tranen te creeren om enigszins verlichting te ervaren, in plaats van mezelf werkelijk te bevrijden van de ervaringen in en als mezelf, door zelfoprecht zelfonderzoek in en als schrijven, toepassing van zelfvergeving en toepassing van zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verdriet moet creeren als ik gemis ervaar, in plaats van in en als mezelf te onderzoeken waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf, dat ik zo’n gemis ervaar, zodat ik mezelf hierin kan omarmen, zelfvergeven en zelfcorrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een energetische verslaving aan de ervaring van verdriet te hebben gecreeerd, en hierin mijn fysiek te belasten en ziek te maken, en pas door de fysieke klachten te zien, realiseren en begrijpen dat verdriet niet echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf alleen onder ogen te zien, en in en als deze weigering, relaties te willen behouden in en als de geest, en bij het kwijt raken en/of missen van deze relaties, verdriet te ervaren als energetische manifestatie van de afscheiding van mezelf in gedachten in en als het geloof in relaties in en als de geest.

Als ik mezelf zie neigen tot participatie in en als de geest in de ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem.

Ik stop, ik adem, en doe dit totdat ik helder ben.

Ik sta mezelf toe, zonder oordeel, rechtstreeks te zien in wat mis in mezelf zonder er direct een draai aan te geven om het minder vreselijk te laten lijken. Ik realiseer me dat door er een draai aan te geven, ik mezelf toesta weg te draaien en verdriet te creeren, aangezien ik iets veroordeel in mezelf en dit niet onder ogen wil zien.

Ik realiseer me dat dit het werkelijke verdriet is, dat ik mezelf veroordeel en niet onder ogen wil zien, waardoor ik steeds relaties in en als de geest, buiten en binnen mijzelf, nodig heb om me af te leiden van het zelfoordeel, in een poging om me af te leiden van en me beter te voelen dan ik ben in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verlangen dat een ander me opvangt in de gaten van zelfoordeel in en als mezelf, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een ander moet opvangen in de gaten van het zelfoordeel van die ander, om zo een relatie te creeren als veilige haven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te hebben gezien als veilige haven in de wereld van oordeel, niet werkelijk ziende, realiserende en begrijpende dat hierdoor binnen de relatie de hel losbreekt in en als onopgeloste zelfoordelen die geprojecteerd worden op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie als een hel te creeren en ervaren en tevens een ervaring van gemis te ervaren naar een relatie welke in en als hel heeft bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus een ervaring van gemis te ervaren ten aanzien van de hel in en als (zelf)oordeel, aangezien er in en als (zelf)oordeel, er altijd ergens een hoop blijft bestaan op een energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hel te accepteren ten behoeve van de sporadische energetische beloningen in een relatie in en als mezelf, en hieraan vast te houden, en als de relatie niet meer in werkelijkheid bestaat, mezelf in verdriet vast te houden in relatie in de geest, waarin het verdriet fungeert als energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als verdriet, een relatie te behouden in de geest met hetgeen ik mis en dit als laatste houvast te bewaren in relatie tot hetgeen ik afscheid van heb genomen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik afscheid heb genomen doordat ik me van iets en/of iemand heb afgescheiden in mezelf, en in die afscheiding mezelf al mis voordat ik de relatie leg met hetgeen ik als gemis in mijzelf ervaar, buiten mijzelf gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van gemis – welke bestaat door en in afscheiding van mezelf – op te vullen met iets en/of iemand buiten mijzelf die de ervaring van gemis binnen in mij vertegenwoordigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een vertegenwoordiger te zoeken in relaties in/als de geest, van hetgeen ik mezelf heb afgescheiden binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet als energetische beloning als automatische reactie te creeren op een ervaring van gemis in mezelf, welke het gemis/hetgeen het gemis veroorzaakt heeft, namelijk de afscheiding, goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te proberen de afscheiding goed te maken met een ervaring van verdriet, in plaats van mezelf in en als de adem te bewegen en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik me van heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, en in en als dit geloof, mezelf in en als afscheiding in en als de geest, te laten voortbestaan, en zo in en als verdriet te blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in en als dit geloof in mezelf in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, angst voor mezelf in zelfoordeel als een niet te stoppen mechanisme, welke leidt tot verdriet en verwoesting van mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het hercreeren van en dus recreeren in en als de hel in zelfoordeel in en als een energetische manifestatie van verdriet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met iedere projectie op een ander, en de projectie naar zelf terug te halen en te onderzoeken in zelf in zelfoprecht zelfonderzoek en hierin helder te worden in en als mezelf, waarin ik de afscheiding in en als mezelf stop, en er dus niet langer verdriet nodig is om de ervaring van afscheiding in mezelf op te vullen.

Ik stel mezelf ten doel de relaties in mezelf in de geest in en als zelfoordeel, te onderzoeken in schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te omarmen in ieder zelfoordeel wat ik tegenkom in en als mezelf, en mezelf te vergeven voor en als dit oordeel en de consequenties die dit met zich mee brengt/heeft gebracht, waarin ik mezelf vrijmaak tot de mogelijkheid van werkelijke, fysieke verandering in en als mezelf.