juni 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 499 – Een nieuwe indeling binnen de werkzaamheden en wat er zoal opkomt

Door de opening van de nieuwe winkel is er minder ruimte om te bloggen en er zaten een paar dagen tussen waarop ik helemaal niet kon bloggen. Tevens zal ik de laatste week voor opening iedere dag in de nieuwe winkel aanwezig zijn en is er geen ruimte om te bloggen of aan een DIP Pro les te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het jammer te vinden als ik niet kan bloggen op een dag waarop ik dit ‘normaal’ wel doe, doordat ik andere werkzaamheden op moet pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het lastiger te vinden om echt een onderwerp uit te diepen in een blog als ik hieromheen veel tijd besteed aan de werkzaamheden in de winkel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik maar 1 ding op kan pakken per dag waarvoor ik mezelf echt moet pushen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vermoeidheid te voelen in mijn ogen van al het werken achter de computer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen rust te ervaren in mezelf om uitgebreid te gaan wandelen, de buitenlucht op te snuiven, in de verte te kijken als ik veel werk te doen heb en hierin de verantwoordelijkheid draag voor het verloop van de financiën.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet even weg kan als ik nog werk te doen heb waarvoor ik de verantwoordelijkheid draag voor het verloop van de financiën.

Ik realiseer me dat ik niet gewend ben om in verantwoordelijkheid te staan voor financiën anders dan ter verzorging van mijzelf, wat niet helemaal waar is want ik draai de huidige winkel al jaren geheel alleen op de dagen dat ik werk waarin ik verantwoordelijk ben voor de inkoop en verkoop op dat moment. Dus wat is er nu anders behalve dat het meer is? In de huidige winkel ben ik verantwoordelijk voor hetgeen ik zelf doe op dat moment wat betreft inkoop en verkoop en als ik dit allemaal heb afgerond ga ik naar huis en is het ‘klaar’ en dit doe ik samen met 1 collega die wat betreft de bedrijfsstructuur, de ‘eindverantwoordelijkheid’ heeft. In de nieuwe winkel heb ik de ‘eindverantwoordelijkheid’ en kan ik niet alles zelf doen. Het wordt dus een kwestie van goed verdelen van hetgeen er in de winkel moet gebeuren en hierin communiceren over de toepassing ervan. Voor mij komt dit erop neer dat een ieder in en als zelfverantwoordelijkheid gaat staan aangezien dit uiteindelijk de enige stabiele samenwerking geeft. Echter dit is een proces van jaren, als iemand hier al in wil zien. Het gaat ten eerste om verantwoordelijkheid voor de taken in de winkel. Ik realiseer me dat ik alles in 1x wil oppakken. Ik realiseer me dat ik het als mijn verantwoordelijkheid zie om de ander te laten zien wat zelfverantwoordelijkeheid is en dit houdt me constant bezig. Ik realiseer me dat ik angst ervaar om te falen hierin. Er is weinig bekend over zelfverantwoordlijkheid en gedachten en ervaringen zijn zo alom aanwezig in onszelf en onze taal in en als een geloof als ‘dit ben ik’, dat ik het ervaar als een ‘niet weten waar te beginnen’. Ik realiseer me dat ik angst ervaar zelf niet in en als zelfverantwoordelijkheid te staan in ieder moment en te doen wat het beste is voor leven in en als mezelf en zo voor leven algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om te falen in het laten zien wat zelfverantwoordelijkheid is. Ik realiseer me dat ik dit laat zien door het zelf te doen in eerste instantie.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren in en als een angst in mezelf als een ander geen zelfverantwoordelijkheid neemt/heeft genomen wat consequenties heeft voor zelf en anderen, dan stop ik, ik adem. Ik verbind mezelf tot het verantwoordelijkheid nemen voor en als mezelf voor mijn eigen reactie op hetgeen ik zie als consequentie van een ander. Ik stel mezelf ten doel te zien wat de beste en meest praktische oplossing is binnen deze consequentie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te reageren op de consequentie van een ander, in en als de angst dat het in de toekomst consequenties zal hebben voor mijzelf en het gehele bedrijf terwijl hetgeen in dit moment gebeurt, op te lossen is. Ik realiseer me dat ik me druk maak over mezelf in en als een angst voor een eventueel onvermogen in de toekomst waarmee ik zelf consequenties creëer. Ik realiseer me dat ik de angst hier als oordeel leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf consequenties te creëren binnenin mezelf in en als een ervaring van angst dat iets consequenties heeft ‘voor mij’ waarin een eigenbelang verbonden zit welke ik leef als oordeel binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het enorm veel werk is allemaal en dat ik het niet af krijg en/of dat ik geen tijd meer over heb om andere werkzaamheden op te pakken zoals het schrijven van blogs en/of om wat ontspannende bezigheden te doen in de buitenlucht.

Ik realiseer me dat er nu heel veel tijd in gaat zitten doordat alles nieuw wordt opgezet en dat iedereen hierin z’n plek moet vinden, inclusief ikzelf. Ik realiseer me dat er op een gegeven moment een basis is waarin we kunnen werken en dat ik van hieruit kan zien wat nodig is en wat mogelijk is ten aanzien van de samenwerking in en als zelfverantwoordelijkheid. Ik realiseer me dat dit wel even gaat duren en dat er 1 a 2 jaar nodig is om iets op te bouwen en te zien of de winkel überhaupt ‘levensvatbaar’ is. Ik realiseer me dat ik hiermee bedoel of er voldoende geld binnenkomt, wat we ‘levensvatbaar’ noemen in de ‘volksmond’. Ik realiseer me dat hierin zichtbaar is hoe geld bepaalt of we leven in hoe we bestaan in en als onszelf binnen het huidige geldsysteem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren opgeslokt te worden door mezelf in en als de geest in en als het geldsysteem, ten koste van mezelf als leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet meer ‘aan mezelf’ toe te komen met de nieuwe werkzaamheden erbij en de verantwoordelijkheid hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren opgeslokt te worden door mijn eigen angst als gedachten als afscheiding in en als mezelf, binnen deze verantwoordelijkheden en werkzaamheden waardoor ik er niet toe kom in mezelf aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven niet in en als mezelf aanwezig te kunnen zijn binnen deze werkzaamheden en verantwoordelijkheden als het verantwoording nemen voor en als mezelf in mijn woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet meer toe te komen aan wat vrije tijd en vermaak naast alle werkzaamheden waarin ik me realiseer dat ik in en als de geest wil vasthouden aan een eigenbelang als ‘vrije tijd’ en ‘vermaak’ ter ‘ontspanning’ waarin ik in het vasthouden hieraan, juist spanning creëer binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van angst te stoppen over een toekomstprojectie van een eventueel onvermogen van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel eerst eens te zien waar iedereen staat, wie iedereen is op het moment en wat iedereen zelf toepast – inclusief ikzelf – en waar meer informatie en zelfondersteuning nodig is.

Ik stel mezelf ten doel op te pakken wat in dit moment nodig is als oplossing.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in participatie in de de oordelen die opkomen als angst als en wanneer er een consequentie gecreëerd wordt/is.

Ik stel mezelf ten doel de afscheiding als angst voor de geldstroom en de invloed van geld, in en als mezelf te stoppen en hieraan gelijk te gaan staan, in en als de adem in de realisatie dat ook geld, de geldstroom en de invloed van geld, hier zijn en dat ik hierin mezelf richting kan geven door in eerste instantie mijn angst hiervoor te stoppen – angst betekent gedachte betekent oordeel betekent afscheiding.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken welke gedachten als afscheiding er opkomen ten aanzien van geld.

Welke gedachte komt er op?

“Ik kan het niet”.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik het niet kan, dat ik niet kan blijven staan in en als mezelf als ik de eindverantwoordelijkheid draag voor werkzaamheden waarin geld verbonden zit, waarin ik niet alleen zelf invloed heb maar ook anderen die niet bekend zijn met het gegeven van zelfverantwoordelijkheid.

Ik realiseer me dat de gedachte ‘ik kan het niet’ een oordeel is die ik ben gaan voortzetten dus leven binnenin mezelf zonder dit werkelijk te onderzoeken.

Ik realiseer me dat het gebrek aan zelfverantwoordelijkheid de ervaring van onveiligheid geeft in de wereld – dat we leven in een wereld waarin we afhankelijk zijn van elkaar terwijl we geen verantwoordelijkheid in en als onszelf hebben genomen en dus elkaar ‘een oor aannaaien’ of neigen dit te doen binnenin en/of buiten onszelf, welke evenzo gemanifesteerd is in en als het geldsysteem waarin we geld nodig hebben om voedsel te komen etc om te overleven en waarin onze waarde gemeten wordt naar de hoeveelheid geld die we (kunnen) binnen brengen en dus hangt onze overleving af van de hoeveelheid geld die we (kunnen) binnen brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren minder geld binnen te brengen binnen de nieuwe positie aangezien het een nieuwe winkel betreft en zo ‘minder waard’ te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als onveilig te ervaren als niet iedereen leeft in en als zelfverantwoordelijkheid wat aangeeft dat ik niet sta in en als zelfvertrouwen als dat ik doe wat het beste is voor mijzelf als leven en hierin voor leven algemeen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te staan in en als zelfvertrouwen als dat ik in principe doe wat het beste is voor mezelf als leven, in en als een angst dat dit niet zo geaccepteerd zal worden binnen het huidige geldsysteem.

Als en wanneer ik mezelf in angst zie participeren ten aanzien van verantwoordelijkheden waaraan geld is verbonden, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in en als een gedachte als afscheiding aanwezig ben en zie of dit de gedachte ‘ik kan het niet’ betreft.

Ik stel mezelf ten doel te staan en te staan en te staan en mezelf te vergeven waar en wanneer ik zie dat ik niet doe wat het beste is voor mezelf als leven en hierin opnieuw te staan en mezelf te corrigeren en zo verder, adem voor adem, punt voor punt, dag voor dag en zo te wandelen binnen de werkzaamheden en verantwoordelijkheden die bij het werk horen, waarin ik me realiseer dat als ik de afscheiding als gedachte stop, ik mezelf beweeg als hetgeen ik me van afscheid en dat ik iedere dag doe waartoe ik in staat ben en als ik dit consequent toepas, er geen angst als gedachte nodig is ook al blijven er factoren spelen die ik niet zelf kan sturen, ik kan wel mezelf sturen in en als mijn uiterste potentieel.

————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

februari 5, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 439 – Dag des Oordeels

Day 176: After Death Communication – Part 25

“This World Is, Practically Speaking: Judgment Day. You’re Living it, Every day, Every breath. You are Living, Your Judgment. And, as you Judge, whether it is to Pretend that you are More than Life, or that you are the Product of Allowed Abuse, and thus Less than it : you are the One that Choose. You are the one that Decide. You are the One that Determine. You are the One that Allow. You are the One that Accept. You are the One Who will Find, that what is Here, is what is Hereafter. Unless you Change, while you’re Here, Proven Steadfastly, that you have In Fact Changed, Consistently, Breath by Breath, Never to Again Allow Life to Fall under your Self Interested Judgment; unless you Walk this in such a Steadfast Way that you will Never be Doubted, because you Never Doubt yourself, because You Will Stand regardless of what it Takes, to Bring About that Which is Best for Life, in Every Way, Always: You’ll Not be Worthy of Life.

And, because you don’t know when your Last Breath is, I suggest: You Stand Fast, and then Remain Steadfast. Because, by Now, Commonsense should Show you, that when you Die – All that Happens to the Dead, is that the Living try and keep their Memory Alive.” Bernard Poolman

(day-271-calling-the-beast-by-its-name-breast-cancer-death-of-a-relationship-day-38/)

“Deze wereld is, Praktisch Gesproken, de Dag des Oordeels. Je Leeft het, Elke dag. Iedere ademhaling. Je Leeft, Jouw Oordeel. En, als je Oordeelt, of dat het is om te Doen Alsof je Meer bent dan Leven of dat je het Product bent van Toegestaan Misbruik, en dus Minder dan leven: Jij bent de(g)Ene die Kiest. Jij bent de(g)Ene die Beslist. Jij bent de(g)Ene die Bepaalt. Jij bent de(g)Ene die Toestaat. Jij bent de(g)Ene die Accepteert. Jij bent de(g)Ene Die Ontdekt, dat wat Hier is, is wat Hierna is. Tenzij je Verandert, terwijl je Hier bent, Standvastig Bewezen, dat je In Feite Veranderd bent. Consistent. Adem voor Adem, Nooit Meer Toestaand dat Leven onder jouw Zelfzuchtige Oordeel valt; tenzij je dit Wandelt op zo’n Standvastige Manier dat je Nooit meer in Twijfel wordt getrokken, omdat je jezelf Nooit in Twijfel trekt, omdat Je Zult Staan zonder je te bekommeren om wat hiervoor Nodig is, om Datgene Voort te Brengen wat het Beste is voor het Leven, op Elke Manier, Altijd: zul Jij het Leven Niet Waard zijn.

En, omdat je niet weet wanneer je Laatste Adem is, stel ik voor: dat je Snel Staat, en dan Standvastig Blijft. Want, Nu Wel, zou Gezond Verstand je Tonen, dat wanneer je Dood gaat – Alles wat er Gebeurt met de Dood, is dat de Levenden proberen om hun Herinneringen Levend te houden.” – Bernard Poolman

*

Door de dagen heen zie ik mezelf meegaan op de beweging van de oordelen naar mezelf toe, Gevormd binnenin en als mezelf, en van hieruit karakters vormend, totdat ik eventueel, uiteindelijk opgeef, mezelf al opgegeven heb in en als (de potentie van) leven. Een dodelijk vermoeiend proces en zolang ik hierin participeer zal ik niet in staat zijn om te staan als wat het beste is voor leven want wat ik oordeel binnenin en als mezelf zal ik oordelen in de wereld, in anderen; feitelijk ben ik niet eens in staat om uberhaupt te staan, staan als mezelf want bestaande in en als oordeel zal ik altijd proberen me beter te voelen dan leven en me van hieruit slechter voelen dan leven waarin ik mezelf als leven onderuit haal.

Niet meer. De Reis naar Leven – 2555 dagen schrijven in zelfonderzoek ter bevrijding van de oordelen als gedachten waarin en als wat ik besta totdat en zodat ik Standvastig ben en mezelf niet langer in twijfel trek. Wandelen in nederigheid welke constant is. Niet als ‘minder dan’ maar als ‘gelijk aan‘.

————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 17, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 417 – De verzorging van Witneus – het konijn als levend voorbeeld

Voor context zie Dag 416

Witneus is wat stabieler met de longontsteking, wat betekent dat ze heel rustig aan doet en moet doen, moeite heeft met ademhalen, hele kleine hapjes af en toe eet van de dingen die ze heel lekker vindt en verder vloeibare, vezelrijke bijvoeding krijgt, want een paar hapjes eten maakt haar buiten adem. Het is niet meer zoals op de dag van diagnose dat ze volledig uitgeput op een plek zit en het onduidelijk is of het beter of slechter zal gaan. Het is dus iets beter, en nu is het de vraag of we de ontsteking en het dikke slijm werkelijk tot slinken krijgen en of en hoelang haar lichaampje dit volhoudt. Het zal een lange adem vragen van ons beiden.

Ik ervaar de verzorging van haar als heel erg knus en intiem en tegelijkertijd als behoorlijk uitputtend. Ik ben er niet helemaal helder in wat het uitputtende is, want ik ben de meeste tijd thuis met haar en neem fysiek wat lichte beweging tussendoor. Het is dus het proces hierin wat ik als uitputtend ervaar.

Witneus is een grappig konijn. Ik houd haar steeds iets voor om te eten, en ze wil dit soms wel en soms niet, en soms als ik iets langer aandring. Wat ze doet, als ze het niet wil, is of ze draait haar neusje iets weg, of ze duwt hetgeen ik voorhoud weg met haar neus en/of duwt mijn hand weg met haar neus, of, ze pakt hetgeen aan wat ik voorhoud en laat het dan vallen.

Witneus liep altijd los en ik pakte haar alleen op als het werkelijk noodzakelijk was (bv voor een bedoekje aan de dierenarts voor een inenting, dus echt sporadisch). Ik pak haar nu 4-5x per dag op voor een medicijn en bijvoeding, en dan zit ze eerst een tijdje tegen mijn borst aan. Soms, heel soms, draait ze voor mijn gezicht langs naar de andere kant en…gaat ze mijn oog en neus likken. Het is zo leuk als ze dit doet.

Het bijvoeden met een spuitje en de medicijntjes, ze vindt het geen feest maar doet het wel. behalve als ze echt genoeg heeft, dan draait ze weg. Als ik soms mijn hand houd op een plek waar die ‘weg’ moet, dan zet ze even zacht haar tanden in mijn hand of vinger. Ik probeer hier zoveel mogelijk in samen te werken met haar, dat ik wel doe wat noodzakelijk is maar stop als ze dit duidelijk aangeeft en als het mogelijk is natuurlijk, want bijvoorbeeld een anti-biotica moet gegeven worden of ze wil of niet. Hierin merk ik dat zodra ik ergens in de ervaring van ‘haast’ participeer, het niet soepel verloopt, en als ik de tijd neem gaat het soepel en neemt ze het meeste aan en zie ik zelf wanneer ik beter kan stoppen.

Casper, haar grote witte stevige konijnenvriend, zit buiten. Ik laat hem 1 of 2x per dag binnen. Witneus zit afgescheiden in ene soort van ren, met loopruimte, een bak met hooi waar ze in kan zitten en plasjes doet, een doek en een warmwaterkruikje waar ze rechtop tegenaan leunt in welke houding ze meer lucht krijgt, of waar ze naast zit, een kleine warmte bron die zo te zien prettig is in de buurt van haar borst/longgebied. De eerste keer dat ze iets beter was en Casper rondliep, werd ze helemaal opgewonden en ging naar de ren toe en de neusjes even tegen elkaar, en ging ze hapjes eten. Echter, ze was hierna ook weer een tijdje buiten adem, dus ik begrijp het belang van bezoekuren bij zieken, het is echt heel rustig aan doen. Ook heb ik Casper gisteren even in haar ren gezet, en ze wilde heel graag tegen hem aanzitten. Dat hebben ze ook gedaan, alleen is Casper gewoon een levendig konijn die alles onderzoekt omdat het nieuw is (normaal is hij degene die veel zit en Witneus de bewegelijke, waarbij ze tussendoor steeds bij hem komt zitten). Hij is groter en levendig, en hij duwt haar gewoon opzij. Ook hierin zie ik dat ze weinig kracht heeft. Nog steeds is het spelletje er dat ze willen dat de ander hun likt, en dus duwen ze om en om het kopje onder het kopje van de ander, totdat 1 toegeeft en de ander even gaat likken. Dat spelletje werkt nu ook minder. Casper gedraagt zich eigenlijk gewoon als altijd, alleen nu naast Witneus lijkt dat wat te ‘ruw’. (Hij is geen ruw konijn, echter wel iets minder voorzichtig in zijn benadering dan bijvoorbeeld Witneus is en dit leek voornamelijk op het spreekwoord ‘olifant in een porseleinkastje’, waarbij er te weinig ruimte was binnen de ren, en algemeen binnen in huis). Dus, ze hebben eventjes samen gezeten, en nu laat ik het voorlopig totdat ze eventueel weer wat meer kracht heeft.

Dan hebben we nog Roy de cavia, die zit ook binnen. Zijn hok is iets veranderd zodat Casper wat ruimte heeft in een gedeelte van het hok naast hem. Echt delen lukt niet, dan gaat Casper de baas spelen en Roy uit een deel van het hok houden (het zijn 2 mannetjes). En Casper is veel groter met grotere konijnenpoten, dus dat gaat het niet worden voor Roy, al liep hij knorrend rond in zijn gebied. Dus ze accepteren elkaar, snuffelen even, maar wel met ieder een duidelijke eigen ruimte. Voor Roy heb ik het oude kooitje met tralies erbij gepakt en aangesloten op een gedeelte van het hok. Hij loopt dus niet meer geheel los, maar maakte hier toch al niet zoveel gebruik meer van sinds Roos is overleden. Dus hij kan nu heen en weer in de 2 hokken en ligt graag in dit kooitje met een laag stro en hooi. En….hij kan weer knagen aan de tralies! Hij lijkt beter in zijn vel, en knaagt regelmatig aan de tralies met veel kabaal. Het lijkt erop dat dit een expressie is van hem die hij in het grote houten hok niet kon doen; hij schraapte steeds met zijn tandjes langs het hout maar had geen ‘bite’. Het is tenslotte een knaagdier….

Ook Roy krijgt nog 2x per dag kruiden voor zijn blaas/nieren, en het is zo redelijk stabiel. Feitelijk sta ik voornamelijk de ochtend en de avond tabletjes te stampen en spuitjes klaar te maken en drankjes te bereiden en te voeren lol. Ook Casper krijgt nog steeds een paar druppels colloidaal zilverwater voor zijn blaas. Zodra ik hiermee stop bij beiden gaat het direct slechter, dus ik blijf het doen.

Na nog een overleg met de dierenarts wordt duidelijk dat het gunstig is dat ze nog leeft en af en toe zelf eet, en dat het tevens minimaal 3 weken en wellicht 6 weken kan gaan duren met gebruik van anti-biotica en verzorging om de ontsteking te stoppen. Ik bespreek een programma wat ik naast werk kan voortzetten en waarbij ze dus overdag zelf gaat doorbrengen, wat haar ook de ruimte geeft tot rust, want naast de verschillende ondersteunende en bacterie bestrijdende middelen zal toch haar eigen fysiek het herstel moeten inzetten. Het gaat om een balans hier zodat het fysiek voldoende ondersteund wordt om de bacterie te verminderen, echter ik heb vaker ondervonden dat een teveel aan bestrijding juist een tegenreactie teweeg brengt, ook met colloidaal zilverwater, alsof er een soort van strijd wordt gecreeerd. Er is veel te onderzoeken ten aanzien van de beste benadering hierin, met name in onszelf.

Desteni-I-Process-Lite

Wat zelfvergevingen op ervaringen in mij gedurende de afgelopen dagen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me uitgeput te ervaren door de verzorging van Witneus en het inzien en regelen en veranderen van de verblijfplaats van de diertjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet/medelijden te ervaren toen Casper niet rustig bij Witneus bleef zitten maar druk doende rondsnuffelde en haar wat opzij duwde om erlangs te kunnen en zij gewoon tegen hem aan bleef leunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet altijd te zien hoeveel krachtvermindering bij Witneus aanwezig is in een paar dagen tijd, aangezien dit minder opvalt als ze rustig alleen zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat Casper rustig naast Witneus moet gaan zitten om haar te steunen en even warm te houden aangezien ze toch aangeeft dat ze dit graag wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een soort van afscheid te ervaren van de periode waarin ze altijd samen zitten en rondlopen en knuffelen etc.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat konijntjes afscheid moeten nemen, waarin ik me realiseer en leer van hen dat ze geen afscheid nemen want ze zijn niet afgescheiden van leven, en dus zijn ze hier als ze samen zijn en zijn ze hier als ze niet samen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een vage angst te ervaren dat het lichaampje van Witneus het niet volhoudt en dat het slijm in haar longen niet voldoende zal slinken.

Als en wanneer ik me in angst zie voor een eventueel overlijden van Witneus, dan stop ik, ik adem. Ik focus op de adem, stem me af op het hier fysiek aanwezig zijn met Witneus en realiseer me dat het voor ons beiden/allemaal van belang is dat we dit samen stap voor stap doorwandelen, in zorgzaamheid, en dat een overlijden op den duur onvermijdelijk is voor ieder levend wezen in een fysiek lichaam. Ik realiseer me dat ik gehechtheden kan zelfvergeven en hier kan zijn in en als de adem en dus stel ik mezelf ten doel, de energetische ervaringen als gehechtheden aan herinneringen zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Als en wanneer ik een emotie van verdriet op Witneus projecteer ten aanzien van Casper, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ze aanwezig is als hij er is, dat ze altijd aanwezig is geweest als hij er is en graag tegen hem aan zit, en dat ze ook aanwezig is als ze alleen is, waarin ik me realiseer en leer dat Witneus zichzelf ten alle tijden richting geeft en altijd zichzelf vermaakt, los van wat Casper doet en of hij er wel of niet is. Ik stel mezelf ten doel, het voorbeeld van Witneus te volgen in en als mezelf, en te zien hoe ik mezelf ten alle tijden richting kan geven en vermaken onafhankelijk van wat een ander doet om mij heen.

Als en wanneer ik mezelf zie denken dat Casper toch rustig bij Witneus moet gaan zitten, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik een gedachte projecteer als hoe iemand iets hoort te doen als ‘rekening houden met de ander’. Ik stel mezelf ten doel nader te onderzoeken in mezelf hoe ik sta ten aanzien van wel of geen ‘rekening houden met een ander’, waarin het woord ‘rekening’ hierin verwijst naar participatie in energie van binnen gekoppeld aan de geldstroom van buiten.

Als en wanneer ik zie dat Witneus heel weinig kracht en adem heeft, veel minder dan een week geleden, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik hierin een angst ervaar voor een eventueel overlijden van haar. Ik stop, ik adem, ik stop de ervaring van emotie die opkomt in mij en pas een zelfvergeving toe, en beweeg me in de fysieke situatie waarin ik me bevind, waarin Witneus levend aanwezig is op het moment, en ik geniet van ieder moment met haar, waarin ik steeds in overweging neem wat nodig is in de zorg, zowel voor de diertjes als voor en als mezelf. Ik realiseer me dat de angst die ik ervaar, te maken heeft met een angst voor veranderingen die plaatsvinden als de diertjes er niet meer zijn. Ik adem hierin, en ondersteun mezelf in en als de adem, stap voor stap, in iedere verandering, met toepassing van schrijven van zelfvergeving en zelfcorrectie en een hier aanwezig zijn in zelfintimiteit als een zien-in-zelf, in en als geduld.

Ik realiseer me dat ik waarde hecht aan wel of niet fysieke kracht hebben. Ik realiseer me dat hierin ergens de ervaring van uitputting een rol speelt die mij angst aanjaagt binnenin mezelf. Ik stel mezelf ten doel, de waarde gehecht aan fysieke kracht en gekoppeld aan een ervaring van uitputting en hoe ik hierin sta, te onderzoeken in mezelf, zelf te vergeven en zelf te corrigeren in schrijven in en als zelfondersteuning tot zelfverandering, waarin ik de waarde verplaats naar leven hier, in en als de adem, in ieder moment, in iedere hoedanigheid in en als gelijkheid, respect en integriteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me minderwaardig te voelen als ik me uitgeput ervaar, waarin ik me realiseer dat dit te maken heeft met geld verdienen en niet in staat zijn tot werken om geld te verdienen als er uitputting plaatsvindt, waarin ik me realiseer dat participatie in de geest het fysiek uitput.

———————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 12, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 312 – Expressie en de Darm – Verdriet als Energetische Beloning in de Hel van Zelfoordeel

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb, als ik in mezelf zie dat ik ergens waarde aan hecht en een gemis ervaar als dit weg is, ik een reactie in mezelf ga creeren als verdriet, in plaats van in mezelf te onderzoeken waarom ik een gemis ervaar in mezelf en hier zelfvergevingen op toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te ondersteunen door zelfoprecht zelfonderzoek, maar in plaats hiervan mezelf onder te dompelen in een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet in plaats van zelfvergeving te hebben gecreeerd, en hierin een soort van verlichting van de pijn te vinden in het manifesteren van tranen, waardoor ik in een ervaring van gemis, steeds opnieuw neig tranen te creeren om enigszins verlichting te ervaren, in plaats van mezelf werkelijk te bevrijden van de ervaringen in en als mezelf, door zelfoprecht zelfonderzoek in en als schrijven, toepassing van zelfvergeving en toepassing van zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verdriet moet creeren als ik gemis ervaar, in plaats van in en als mezelf te onderzoeken waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf, dat ik zo’n gemis ervaar, zodat ik mezelf hierin kan omarmen, zelfvergeven en zelfcorrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een energetische verslaving aan de ervaring van verdriet te hebben gecreeerd, en hierin mijn fysiek te belasten en ziek te maken, en pas door de fysieke klachten te zien, realiseren en begrijpen dat verdriet niet echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf alleen onder ogen te zien, en in en als deze weigering, relaties te willen behouden in en als de geest, en bij het kwijt raken en/of missen van deze relaties, verdriet te ervaren als energetische manifestatie van de afscheiding van mezelf in gedachten in en als het geloof in relaties in en als de geest.

Als ik mezelf zie neigen tot participatie in en als de geest in de ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem.

Ik stop, ik adem, en doe dit totdat ik helder ben.

Ik sta mezelf toe, zonder oordeel, rechtstreeks te zien in wat mis in mezelf zonder er direct een draai aan te geven om het minder vreselijk te laten lijken. Ik realiseer me dat door er een draai aan te geven, ik mezelf toesta weg te draaien en verdriet te creeren, aangezien ik iets veroordeel in mezelf en dit niet onder ogen wil zien.

Ik realiseer me dat dit het werkelijke verdriet is, dat ik mezelf veroordeel en niet onder ogen wil zien, waardoor ik steeds relaties in en als de geest, buiten en binnen mijzelf, nodig heb om me af te leiden van het zelfoordeel, in een poging om me af te leiden van en me beter te voelen dan ik ben in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verlangen dat een ander me opvangt in de gaten van zelfoordeel in en als mezelf, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een ander moet opvangen in de gaten van het zelfoordeel van die ander, om zo een relatie te creeren als veilige haven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te hebben gezien als veilige haven in de wereld van oordeel, niet werkelijk ziende, realiserende en begrijpende dat hierdoor binnen de relatie de hel losbreekt in en als onopgeloste zelfoordelen die geprojecteerd worden op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie als een hel te creeren en ervaren en tevens een ervaring van gemis te ervaren naar een relatie welke in en als hel heeft bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus een ervaring van gemis te ervaren ten aanzien van de hel in en als (zelf)oordeel, aangezien er in en als (zelf)oordeel, er altijd ergens een hoop blijft bestaan op een energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hel te accepteren ten behoeve van de sporadische energetische beloningen in een relatie in en als mezelf, en hieraan vast te houden, en als de relatie niet meer in werkelijkheid bestaat, mezelf in verdriet vast te houden in relatie in de geest, waarin het verdriet fungeert als energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als verdriet, een relatie te behouden in de geest met hetgeen ik mis en dit als laatste houvast te bewaren in relatie tot hetgeen ik afscheid van heb genomen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik afscheid heb genomen doordat ik me van iets en/of iemand heb afgescheiden in mezelf, en in die afscheiding mezelf al mis voordat ik de relatie leg met hetgeen ik als gemis in mijzelf ervaar, buiten mijzelf gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van gemis – welke bestaat door en in afscheiding van mezelf – op te vullen met iets en/of iemand buiten mijzelf die de ervaring van gemis binnen in mij vertegenwoordigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een vertegenwoordiger te zoeken in relaties in/als de geest, van hetgeen ik mezelf heb afgescheiden binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet als energetische beloning als automatische reactie te creeren op een ervaring van gemis in mezelf, welke het gemis/hetgeen het gemis veroorzaakt heeft, namelijk de afscheiding, goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te proberen de afscheiding goed te maken met een ervaring van verdriet, in plaats van mezelf in en als de adem te bewegen en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik me van heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, en in en als dit geloof, mezelf in en als afscheiding in en als de geest, te laten voortbestaan, en zo in en als verdriet te blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in en als dit geloof in mezelf in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, angst voor mezelf in zelfoordeel als een niet te stoppen mechanisme, welke leidt tot verdriet en verwoesting van mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het hercreeren van en dus recreeren in en als de hel in zelfoordeel in en als een energetische manifestatie van verdriet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met iedere projectie op een ander, en de projectie naar zelf terug te halen en te onderzoeken in zelf in zelfoprecht zelfonderzoek en hierin helder te worden in en als mezelf, waarin ik de afscheiding in en als mezelf stop, en er dus niet langer verdriet nodig is om de ervaring van afscheiding in mezelf op te vullen.

Ik stel mezelf ten doel de relaties in mezelf in de geest in en als zelfoordeel, te onderzoeken in schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te omarmen in ieder zelfoordeel wat ik tegenkom in en als mezelf, en mezelf te vergeven voor en als dit oordeel en de consequenties die dit met zich mee brengt/heeft gebracht, waarin ik mezelf vrijmaak tot de mogelijkheid van werkelijke, fysieke verandering in en als mezelf.