juni 12, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 312 – Expressie en de Darm – Verdriet als Energetische Beloning in de Hel van Zelfoordeel

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb, als ik in mezelf zie dat ik ergens waarde aan hecht en een gemis ervaar als dit weg is, ik een reactie in mezelf ga creeren als verdriet, in plaats van in mezelf te onderzoeken waarom ik een gemis ervaar in mezelf en hier zelfvergevingen op toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te ondersteunen door zelfoprecht zelfonderzoek, maar in plaats hiervan mezelf onder te dompelen in een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet in plaats van zelfvergeving te hebben gecreeerd, en hierin een soort van verlichting van de pijn te vinden in het manifesteren van tranen, waardoor ik in een ervaring van gemis, steeds opnieuw neig tranen te creeren om enigszins verlichting te ervaren, in plaats van mezelf werkelijk te bevrijden van de ervaringen in en als mezelf, door zelfoprecht zelfonderzoek in en als schrijven, toepassing van zelfvergeving en toepassing van zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verdriet moet creeren als ik gemis ervaar, in plaats van in en als mezelf te onderzoeken waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf, dat ik zo’n gemis ervaar, zodat ik mezelf hierin kan omarmen, zelfvergeven en zelfcorrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een energetische verslaving aan de ervaring van verdriet te hebben gecreeerd, en hierin mijn fysiek te belasten en ziek te maken, en pas door de fysieke klachten te zien, realiseren en begrijpen dat verdriet niet echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf alleen onder ogen te zien, en in en als deze weigering, relaties te willen behouden in en als de geest, en bij het kwijt raken en/of missen van deze relaties, verdriet te ervaren als energetische manifestatie van de afscheiding van mezelf in gedachten in en als het geloof in relaties in en als de geest.

Als ik mezelf zie neigen tot participatie in en als de geest in de ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem.

Ik stop, ik adem, en doe dit totdat ik helder ben.

Ik sta mezelf toe, zonder oordeel, rechtstreeks te zien in wat mis in mezelf zonder er direct een draai aan te geven om het minder vreselijk te laten lijken. Ik realiseer me dat door er een draai aan te geven, ik mezelf toesta weg te draaien en verdriet te creeren, aangezien ik iets veroordeel in mezelf en dit niet onder ogen wil zien.

Ik realiseer me dat dit het werkelijke verdriet is, dat ik mezelf veroordeel en niet onder ogen wil zien, waardoor ik steeds relaties in en als de geest, buiten en binnen mijzelf, nodig heb om me af te leiden van het zelfoordeel, in een poging om me af te leiden van en me beter te voelen dan ik ben in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verlangen dat een ander me opvangt in de gaten van zelfoordeel in en als mezelf, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een ander moet opvangen in de gaten van het zelfoordeel van die ander, om zo een relatie te creeren als veilige haven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te hebben gezien als veilige haven in de wereld van oordeel, niet werkelijk ziende, realiserende en begrijpende dat hierdoor binnen de relatie de hel losbreekt in en als onopgeloste zelfoordelen die geprojecteerd worden op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie als een hel te creeren en ervaren en tevens een ervaring van gemis te ervaren naar een relatie welke in en als hel heeft bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus een ervaring van gemis te ervaren ten aanzien van de hel in en als (zelf)oordeel, aangezien er in en als (zelf)oordeel, er altijd ergens een hoop blijft bestaan op een energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hel te accepteren ten behoeve van de sporadische energetische beloningen in een relatie in en als mezelf, en hieraan vast te houden, en als de relatie niet meer in werkelijkheid bestaat, mezelf in verdriet vast te houden in relatie in de geest, waarin het verdriet fungeert als energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als verdriet, een relatie te behouden in de geest met hetgeen ik mis en dit als laatste houvast te bewaren in relatie tot hetgeen ik afscheid van heb genomen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik afscheid heb genomen doordat ik me van iets en/of iemand heb afgescheiden in mezelf, en in die afscheiding mezelf al mis voordat ik de relatie leg met hetgeen ik als gemis in mijzelf ervaar, buiten mijzelf gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van gemis – welke bestaat door en in afscheiding van mezelf – op te vullen met iets en/of iemand buiten mijzelf die de ervaring van gemis binnen in mij vertegenwoordigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een vertegenwoordiger te zoeken in relaties in/als de geest, van hetgeen ik mezelf heb afgescheiden binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet als energetische beloning als automatische reactie te creeren op een ervaring van gemis in mezelf, welke het gemis/hetgeen het gemis veroorzaakt heeft, namelijk de afscheiding, goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te proberen de afscheiding goed te maken met een ervaring van verdriet, in plaats van mezelf in en als de adem te bewegen en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik me van heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, en in en als dit geloof, mezelf in en als afscheiding in en als de geest, te laten voortbestaan, en zo in en als verdriet te blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in en als dit geloof in mezelf in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, angst voor mezelf in zelfoordeel als een niet te stoppen mechanisme, welke leidt tot verdriet en verwoesting van mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het hercreeren van en dus recreeren in en als de hel in zelfoordeel in en als een energetische manifestatie van verdriet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met iedere projectie op een ander, en de projectie naar zelf terug te halen en te onderzoeken in zelf in zelfoprecht zelfonderzoek en hierin helder te worden in en als mezelf, waarin ik de afscheiding in en als mezelf stop, en er dus niet langer verdriet nodig is om de ervaring van afscheiding in mezelf op te vullen.

Ik stel mezelf ten doel de relaties in mezelf in de geest in en als zelfoordeel, te onderzoeken in schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te omarmen in ieder zelfoordeel wat ik tegenkom in en als mezelf, en mezelf te vergeven voor en als dit oordeel en de consequenties die dit met zich mee brengt/heeft gebracht, waarin ik mezelf vrijmaak tot de mogelijkheid van werkelijke, fysieke verandering in en als mezelf.

Desteni I Process Lite (Free Course)

Desteni I Process

——————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 3, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 307 – Mijn Hartje (een blogje tussendoor)

Ken je de uitspreek ‘mijn hartje’?

Wat is het feitelijk dat gezegd wordt hierin?

Dat de ander jouw motor is tot leven, als het hart wat het het bloed rond pompt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ander tot mijn motor te maken, niet zozeer door te zeggen dat hij mijn hartje is – eerder zelfs door de ontkennen dat hij mijn hartje was – maar meer door mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander, en de ander hierin mijn motor, en dus mijn hart te maken die het bloed rondpompt zodat ik in leven blijf en/of tot leven kom, ondertussen de ander verwijtend dat ik steeds getriggerd wordt door de aanwezigheid van de ander in mijn weerstanden, wat aangeeft dat ik liever mijn eigen weerstanden niet doorloop – niet uit eigen beweging, niet uit zelfbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het doorwandelen van mijn weerstanden afhankelijk te maken van de aanwezigheid van een ander en niet in/als zelfbeweging op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gemis te ervaren nu dat de ander als mijn motor weg is, onbereikbaar, waarin ik dit gemis als motor als hartje – al dan niet ontkend – als liefde ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het missen van een hartje van een ander als motor als liefde te ervaren, waarin ik door de ervaring van gemis, denk dat ik dit moet opvullen met een ander hartje, aangezien ik het mis, dus moet een ander het opvullen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te vullen met een hartje van een ander als motor tot zelfbeweging tot het doorwandelen van weerstanden, in plaats van in mezelf te zien wat het is dat ik mis, wie het is dat ik mis, en in dit zien en onderzoeken en zelfvergeven, mezelf terug te geven aan mezelf in/als zelfbeweging, en zo mijn eigen hartje als motor te worden, waarin ik mezelf beweeg tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik moet worden ‘aangezet’ tot het doorwandelen van weerstanden, en hierin mezelf te laten triggeren door iets of iemand buiten mij, om vervolgens steeds boos te worden op hetgeen mij aanzet/triggert, aangezien ik dan een weerstand door moet die ik niet uit zelfbeweging zou doen/heb gedaan, in plaats van in te zien dat ik constant boos ben op mezelf, dat ik mezelf niet beweeg tot het doorwandelen van weerstanden, zodat ik niet hoef te wachten op een triggerpunt als aanzet van buitenaf, waarop ik mijn weerstand kan projecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn weerstanden te projecteren op de triggerpunten buiten mij die mij aanzetten tot verandering, in plaats van mezelf te bewegen, mijn eigen weerstanden in te zien, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren, zodat en totdat ik niet meer reageer en niet meer hoef te reageren op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, en zodat en totdat ik zelfs geen triggerpunten als aanzet van buitenaf nodig heb.

Als ik mezelf zie wachten op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik stil blijf zitten in mezelf in zelfinteresse, ogenschijnlijk tevreden met wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ogenschijnlijk tevreden te zijn met mezelf terwijl ik ieder dag onvrede ervaar in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iedere dag onvrede te ervaren in mezelf met mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de punten waarin ik onvrede ervaar, welke de punten zijn waar ik de meeste weerstand ervaar, en waar ik een weigering ervaar om mezelf te veranderen uit en als mezelf. Alleen als ik mezelf omarm hierin, stel ik mezelf in staat gelijk te gaan staan aan de ervaring van weigering in mezelf, mezelf te vergeven en uiteindelijk mezelf te corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het wachten op een hartje van een ander als aanzet als triggerpunt van buitenaf tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven als ik me laat triggeren door een punt van buitenaf als aanzet tot verandering in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf bij de hand te nemen en mezelf te vullen in en als mezelf in zelfvergeving en mijn eigen hartenklop te zijn, me realiserende dat ik zelf een fysiek hart heb die klopt, dat ik geen ander hart nodig heb om te kloppen en te leven, dat dit zelfs een beetje veel wordt, 2 harten in 1 lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb conflict in mezelf te creeren en manifesteren door steeds een ander hart te willen, te wachten op een ander hart en/of een ander hart toe te laten in mijn eigen fysiek, terwijl ik zelf al een hart heb die klopt.

2 kapiteinen op 1 schip, dat is geen welvarend schip die koers houdt, aangezien 1 kapitein imaginair is en dus geen rekening houdt met de fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wachten op een imaginair hart in/als de geest en/of deze te willen en/of deze in mij toe te laten, waardoor ik conflict creeer en manifesteer in mezelf met een imaginaire kapitein die geen fysieke koers houdt, maar roet in het eten gooit door geen rekening te houden met de fysieke werkelijkheid en illusies creeert in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een imaginaire hartenklop nodig heb om te leven.

Why Love is so Addictive

————————————————————————————————————————————

april 6, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 272 – Expressie en de Darm – Verlangen – Geregeerd door Hormonen – Zelfcorrecties-4

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 268 – Verlangen – dimensies – zelfvergevingen

Dag 269 – Verlangen – zelfcorrecties-1

Dag 270 – Verlangen – zelfcorrecties-2

Dag 271 – Verlangen – zelfcorrecties-3

Consequentiedimensie:

Als ik mezelf zie verkrampen ten aanzien van fysiek intiem samenzijn met een man, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me direct dat ik in een gedachte over een fysiek intiem samenzijn in de toekomst verkeer, en dus in de geest, gebaseerd op een plaatje uit het verleden, waarin het hele geest bewustzijn systeem aangaat welke gemanifesteerd is in het fysiek en waarin mijn fysiek verkrampt in/als fysieke reacties gelijk aan de reacties in de geest.

Ik stel mezelf ten doel allert te zijn op participatie in gedachten en plaatjes die verlangen oproepen in mezelf, waarin ik een verkramping veroorzaak ten aanzien van het werkelijk fysiek intiem samenzijn, in een angst dat ik het verlangen zoals in het plaatje beleefd, niet werkelijk kan leven dus ervaren.

Ik realiseer me dat ik verwachtingen opleg op mezelf, welke verwachtingen zijn die ik zelf creeer en verwacht van mezelf te beleven, in de geest, welke niets van doen heeft met de fysieke werkelijkheid.

Hierin creeer ik in de verkramping een polariteit van wel en niet fysiek samen kunnen zijn, waarin ik in de verwachting, in het creeren van en participeren in verlangen door participatie in een gedachte en een plaatje, tegelijkertijd angst als polariteit creeer.

Ik stel mezelf ten doel in het fysieke moment van samenzijn, te zien hoe en of fysiek intiem samenzijn mogelijk is.

ik stel mezelf ten doel gelijk te gaan staan aan de hormonale wisselingen in het fysiek in mezelf in het fysiek, waarin ik mee ga met een fysieke vertraging en versnelling zonder hier een polariteit als frictie in te creeren door iets anders te willen in de geest, dan wat mijn fysiek op het moment aangeeft als wat het beste is ter ondersteuning van mezelf in het fysiek, en dus als wat het beste is voor mijzelf.

Ik realiseer me, dat als ik iets anders wil dan waar mijn fysiek in het moment toe in staat is, ik in de geest verkeer en mezelf in het fysiek iets op wil leggen, waartegen ikzelf in en als mijn fysiek, ik me natuurlijk verzet, en dus creeer ik frictie, welke verkramping geeft en in ieder geval verergert.

Ik stel mezelf ten doel mijn fysieke hormonale systeem niet te veroordelen en hierin mezelf te saboteren en verkrampen, maar in plaats hiervan te zien wat mijn fysiek aangeeft en hoe ik mezelf hierin richting kan geven, zodat de periodes in eenheid en gelijkheid in/als mijn fysiek verlopen, en ik dus een en gelijk in/als mijn fysiek kan worden.

Ik realiseer me dat als ik mezelf forceer in de geest tot een fysiek intiem samenzijn met een ander, ik feitelijk mezelf forceer tot een en gelijk zijn met een fysiek van een ander, welke ik in de geest als ‘ultiem’ beschouw, en hierin als ‘werkelijk een’ ervaar, wat niet zo is, wat juist een volledige afscheiding is in en van mezelf in mijn eigen fysiek. Dus welke – natuurlijk – verkramping veroorzaakt als frictie in mijn fysiek, aangezien mijn fysiek ‘weet’ dat dit niet het beste is voor zelf.

Ik realiseer me dat dit hetgeen is waarin ik mezelf afhankelijk maak van fysiek intiem samenzijn met een man, welke verergert als ik dit uitvoer in fysieke werkelijkheid, waarin ik dit fysieke intieme samenzijn met een man als ‘beter’ ervaar dan fysiek intiem zijn in/als mezelf in mijn eigen fysiek, welke dus komt door de frictie als verkramping als afscheiding in mezelf, waardoor ik het als onprettig ervaar in mijn eigen fysiek zodra de illusie van een ‘samenzijn’ verdwijnt, en ik de (fysiek gemanifesteerde) consequenties van een geforceerd samenzijn terugloop. Waarin ik natuurlijk opnieuw intiem samen wil zijn met een ander om mezelf niet te hoeven ervaren. Een cirkeltje.

Als ik mezelf mezelf voorbij zie lopen in het nastreven van een ervaring van verlangen naar aanleiding van participatie in een gedachte en/of plaatje, dan stop ik, ik adem. Als dit ook nog eens gebeurt in de hormonale periode voor de ovulatie, dan realiseer ik me dat ik energetisch een high ervaar, en dus mezelf snel neig voorbij te lopen.

Ik adem in de energetische high en ga hier innerlijk gelijk aan staan, waarin ik zie of er gedachten, plaatjes of reacties opkomen. Ik pas hier zelfvergevingen op toe. Ik realiseer me dat ik niet in 1x in staat zal zijn alles te stoppen in zelf, aangezien dit patroon in lagen gecreeerd is en tevens gelinked is aan hoe ik genetisch als vrouw geprogrammeerd ben.

Ik stel mezelf ten doel te vertrouwen op mijn fysieke ademhaling in de toepassing, en me in de ademhaling terug in het fysiek te brengen in de fysieke realiteit, waarin ik me voortbeweeg in wat gedaan moet worden als dagelijkse bezigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf afhankelijk te maken van een man door participatie in (wederzijds) verlangen in de geest naar desbetreffende man, en hierin mezelf afhankelijk te maken van mijn eigen plaatjes in de geest, waarin de man de lege plek moet opvullen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de man te gebruiken om de lege plek in mezelf in de geest, op te vullen in fysieke realiteit en hierin de druk van de geest te leggen op mijn eigen fysiek (en indirect eventueel op het fysiek van de man) waarin ik mezelf onderdruk en verkramp, in plaats van mezelf uit te drukken in/als expressie in/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel participatie in plaatjes en gedachten gerelateerd aan verlangen en fysiek intiem samenzijn met een man, te stoppen in mezelf en te onderzoeken hoe en waarom ik zo in plaatjes ben verdwenen in plaats van hier te zijn en hier te leven in fysieke realiteit, alleen en/of in communicatie met de man.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken hoe en waarom ik mezelf onderdruk in communicatie met de man, en gerelateerde herinneringen aan communicatie tussen man en vrouw zoals ik dit als voorbeeld heb gezien in mij ouders, uit te schrijven.

Physical Intimicy

What is Sex

How is Fear Disguised as Love?

Desire

————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

augustus 5, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 93 – Verliezen van het overzicht

<BernardPoolman1> it is ok to let go and lose control

(chat zaterdag 4 augustus)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om de controle als overzicht te verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alles in de gaten te houden door het overzicht in/als het bewustzijn te bewaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om iemand tekort te doen als ik het overzicht verlies en vergeet aandacht te geven aan iets of iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn/het gevoel te hebben om het fout te doen als ik ‘vergeet’ aandacht aan iets of iemand te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoofdpijn en menstruatiepijn te creeren door te proberen het overzicht te bewaren in/als bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hoofdpijn en menstruatiepijn te creeren door steeds maar te proberen het goed te doen en mijn geheime gedachtes te verbergen welke voortkomen uit zelfinteresse of waarvan ik denk dat het voortkomt uit zelfinteresse wat wellicht niet eens zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven en opgegroeid te zijn met de gedachte dat het ‘verkeerd’ is om de aandacht in/als/op zelf te vestigen maar waarin de aandacht altijd op iets buiten mij gevestigd moet zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik niet voor zelf mag kiezen ook niet als dit het beste is, wat juist een zelfinteresse als ego creeert aangezien het ego hier natuurlijk tegen in verzet gaat en er dus juist een zelfinteresse mee gecreeerd wordt, welke zichtbaar is in de hele wereld: we doen alsof we zorgen voor elkaar, degene die werkelijk opstaat voor wat het beste is voor zelf als leven als Alle Leven wordt op zijn minst in twijfel getrokken, waarin in twijfel trekken net zo goed een kruisiging is van het fysiek aangezien het fysiek gesplitst/gespleten wordt door zelftwijfel, waarin iemand in zelftwijfel onmogelijk kan doen wat het beste is voor zelf als alle leven, maar natuurlijk wel het beste wil in ieder geval voor zelf, en dus opnieuw controle als bewustzijn als overzicht creeert om de buurman in de gaten (lees in de zwarte gaten van het bewustzijn) te houden in plaats van de buurman lief te hebben als zelf als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik iets verlies als ik het overzicht als aandacht op iets buiten mezelf verlies als zijnde dat ik iets mis, in plaats van in te zien dat ik dit overzicht buiten mezelf ben gaan behouden als opvulling van het missen van mezelf in het aandacht leggen op iets buiten mezelf waarvan ik me heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn iets te missen als ik het overzicht verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat de mensen mij vergeten en dat ik alleen achterblijf (lees zonder eten en drinken) als ik het overzicht verlies en de aandacht in/als zelf houd waarin/zodat ik mezelf richting kan geven in het toepassen van zelfvergevingen en zelfcorrecties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in mijn angst voor verlies van iets buiten mezelf mijn zelfvertrouwen verloren te hebben.

Als ik mezelf zie participeren in aandacht op iets buiten mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat door de aandacht buiten mezelf te vestigen ik mezelf volledig mis en dus ook het plezier in mezelf volledig mis aangezien ik mezelf niet meer kan vinden en dus zoek naar iets buiten mezelf om me dit plezier ‘terug’ te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb van iemand buiten mezelf te vragen en/of verwachten om mij plezier te geven waarin ik mezelf vergeef dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus te wachten op iets of iemand buiten mezelf om mij te vullen met plezier, waarin ik iets of iemand buiten mezelf altijd zal beperken en/of vasthouden in de angst dat het wegloopt bij mij en ik onvervuld achterblijf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zelfverantwoordelijkheid voor het leven als zelf gevuld als zelf als leven in/als de adem bij iets of iemand buiten mij te leggen, om vervolgens boos en/of verdrietig te worden als dat iets of iemand buiten mijzelf niet doet wat mij vervult.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te zien dat dit geen prettig patroon is en dus heb ik mezelf volledig teruggetrokken en ben ik in de oppositie gaan hangen waarin ik niets meer vraag van de ander en geloof dat ik de ander ‘onvoorwaardelijk’ lief moet hebben no matter what, waarin ik mezelf opnieuw verloochen en tevens de ander toesta in hetzelfde gemakzuchtige patroon te vervallen/blijven hangen van niets hoeven en alles mag in de naam van de liefde.

Ik stel mezelf ten doel met niets minder genoegen te nemen dan wat het beste is voor zelf als voor alle leven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met de zelfverloochening, hoe bang ik ook ben om alleen te staan. Deze angsten kan ik mezelf vergeven en hierin kan ik mezelf gaan zien.

Ik stel mezelf ten doel een en gelijk als zelf als leven te worden door het toepassen van zelfvergevingen en zelfcorrecties, waarin ik in zelfexpressie kan spreken zonder mezelf van slag te laten brengen door projecties van anderen die zeggen dat het niet ok is om op zelf gericht te zijn.

Ik stel mezelf ten doel te zien in ieder moment dat de woorden van de ander ECHT OVER DIE ANDER GAAN en niet over mij, en vice versa met de woorden die ik spreek.

Ik stel mezelf ten doel mezelf als leven geboren te laten worden in het fysiek in plaats van iets of iemand buiten mezelf als doel te hebben om te ‘bemachtigen’, wat inhoudt dat ik macht wil hebben/behouden over iets buiten mezelf.

Ik stel mezelf ten doel alles en iedereen los te laten wat/wie hierin niet gelijk wil staan in/als ondersteuning van Leven en waarvan ik nog denk/geloof het nodig te hebben.

Ik stel mezelf ten doel geduld te hebben in dit proces met mezelf en anderen waarin ik zie dat het alles snel klaar willen hebben het toepassen is van kennis en informatie in/als de mind in plaats van de principes van eenheid en gelijkheid te leven in/als het fysiek, waarin ik me realiseer dat zolang ik ongeduld ervaar ik iets nodig heb/verwacht van iets of iemand buiten mezelf.