juni 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 501 – Wisseling van werkplek – samenwerking en uitbreiding

De laatste werkdag op de ‘oude’ werklocatie zit erop en vandaag is de dag dat ik normaal gesproken met een collega werk met wie ik min of meer samen de winkel heb gedraaid de afgelopen jaren. We zijn erg op elkaar ingespeeld geraakt, hebben een effectieve communicatie opgebouwd en dit voortgezet in de werkzaamheden in de winkel, waardoor en waarin er een soepele en plezierige samenwerking is ontstaan met een advies en houding naar de klanten toe zoals we dat voor ogen hadden, en dit hebben we in praktijk gebracht. Nu is het tijd voor uitbreiding, wat inhoudt dat ik ga werken in een ander (nieuw) filiaal en hij in het huidige filiaal blijft. De samenwerking zal zich hierin op een ander niveau voortzetten, uitbreiden. Echter de tijd in de winkel samen zal er niet meer of heel af en toe zijn. Ik bemerk vandaag een emotionele reactie hierop in mezelf. Ik ga zien waarin ik me ‘gehecht’ heb aan hem en hoe ik dit naar mezelf terug kan halen en kan leven in en als zelfexpressie ook met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hechten aan J / aan de aanwezigheid van J op werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over het niet meer aanwezig zijn met J in de winkel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het altijd fijn te vinden en hebben gevonden als we samenwerken / allebei aanwezig zijn in de winkel, meer dan met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb altijd blij te zijn als hij binnenkomt om te werken en/of de werkzaamheden over te nemen, meer dan bij een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb uit te zien naar het moment dat hij binnenkomt om de werkzaamheden voort te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als één van de weinigen te zien bij wie ik ervaar ‘mezelf te kunnen zijn’ en mezelf uit te drukken en kan delen wat er speelt zonder dat er een stempel gedrukt wordt op wie ik ben hierin alsof ik dit altijd zou zijn als ik een keer emotioneel ben en zonder angst dat ik iets verkeerd zeg terwijl ik wel in overweging blijf van wat ik zeg en zo niet, mezelf hierin corrigeer voor mezelf en/of naar hem toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in samenwerking met J ruimte te ervaren om mezelf te corrigeren zonder vast te houden aan hetgeen niet geheel naar wens verliep, meer dan met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als steun te ervaren en hebben ervaren op momenten dat ik vermoeid ben of een ‘zwaar moment’ heb met/als mezelf, waarin ik op die manier even de tijd heb om hier doorheen te wandelen, meer dan met anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb J als steun te hebben ervaren gedurende de jaren op het werk, wat een lange tijd is waarin ik periodes fysiek behoorlijk uitgeput geweest ben en waarin ik tevens mezelf veranderd heb, meer dan anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me door J als één van de weinigen gezien te ervaren in de verandering die ik gewandeld heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gezien te willen worden in de verandering die ik wandel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet aan iedereen te laten zien in de verandering die ik wandel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zijn aanwezigheid als geruststellend te ervaren wat voornamelijk komt doordat hij in staat is fysiek veel op te pakken wat iets is wat ik zelf niet in dezelfde mate kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik het (fysiek) niet red zonder J en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard te denken dat ik het (fysiek) niet red zonder J.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de samenwerking als ‘speciaal’ te zien en nu angst te ervaren deze ervaring van ‘specialty’ te verliezen en deze ‘speciale samenwerking’ kwijt te raken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een samenwerking speciaal te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van speciaalheid niet los te willen laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te resoneren met J op gevoelsniveau.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me begrepen te voelen door J en hieraan waarde te hechten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan het begrip (dus vergeving) van een ander meer dan aan zelfbegrip in en als zelfvergeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb me overal in iedere situatie uit te drukken in acceptatie van mezelf en in plaats hiervan te hechten aan een bepaald persoon om hierin aanwezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een acceptatie van mezelf te koppelen aan iemand – in dit geval J – waarbij ik me ‘vertrouwd’ voel.

Woorden die hierin naar voren komen:

Vertrouwdheid

Speciaal

Steun

Geborgenheid

Fysieke kracht

Delen

Openheid

Samenwerking

Zelfacceptatie

Zien/gezien worden/laten zien

Intimiteit

‘meer dan’

In blogs die komen zal ik met deze woorden werken waarin ook zelfcorrigerende uitspraken zullen komen. Het zijn nogal wat woorden dus het zal zich verspreiden door de tijd heen.

In dankbaarheid voor de tijd en het delen met J en ter ondersteuning van zelf om voort te gaan op eigen benen en ter uitbreiding van de samenwerking en communicatie die we hebben opgebouwd in en als zelf.

(Klik op afbeelding voor de song)

—————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:

Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 2, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 448 – Druk met mijn interpretatie van Witneus

Ik kijk naar Witneus en ik weet niet hoe ze zich voelt, of ze er moeite mee heeft dat Casper niet meer in het fysiek is bij haar. Ik vermoed van wel maar dat kan net zo goed mijn interpretatie zijn. Ondertussen let ik dus op haar en ervaar hierin emoties, wat iets is wat ik zelf niet leuk vond als ik vermoedde dat iemand dat bij mij deed. Waarneming, vermoeden, gedachten, emoties, het maakt het nogal onduidelijk. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat het niet zoveel uitmaakt wat nu wat is, ik begin gewoon met zelfvergeven van wat ik waarneem in mezelf want dat is het enige waarvan ik zeker ben en waar ik iets mee kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdrietig te zijn omdat ik niet weet wat er in Witneus omgaat en ik dus niet weet of en wat ik voor haar kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik iets moet doen hierin voor haar terwijl ik alleen iets voor mezelf kan doen hierin met mijn eigen emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op Witneus te letten en mijzelf vast te zetten in mijn interpretatie en/of in een zoeken naar interpretatie in en als de geest van wat ik waarneem bij Witneus.

Wat neem ik waar als fysieke verandering?

Ze eet sneller al haar voer op en eet wat meer.

Ze zit vaker binnen.

Ze rust vaker.

Ze speelt iets minder.

Ze doet verder wel dezelfde activiteiten en is fysiek in orde, ze doet ze alleen iets minder en heeft meer ‘tijd over’ welke tijd ze eerst bij Casper doorbracht en nu alleen.

Ze is rustiger.

Fysiek gezien zijn het dus geen alarmerende signalen en in gezond verstand benaderd is het voor een dier een hele verandering als het huisgenootje met wie ze vrijwel haar hele leven samen heeft door gebracht en fysiek altijd bij zat en tegenaan zat, er niet meer is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij de gedachte dat Witneus haar vriendje ‘kwijt’ is en deze ‘nooit meer zal zien’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat Witneus zich alleen voelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat Witneus zich verveelt.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mezelf in en als mijn ademhaling als ik kijk naar Witneus en zelfvergeving toe te passen als er een energetische ervaring en/of gedachte opkomt.

Ik stel mezelf ten doel te letten op de fysieke gesteldheid van Witneus en te stoppen met het zoeken naar een emotionele interpretatie van wat ik waarneem hierin.

Ik stel mezelf ten doel te letten op mijn eigen gedrag en zelfvergevingen toe te passen op oordelen die hierin in mij omhoog komen ten aanzien van mezelf in mijn gedrag naar Witneus toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren ten gevolge van mijn eigen veroordeling van hoe ik mij gedraag naar Witneus toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander te veroordelen die zich – in mijn interpretatie – op dezelfde manier naar mij gedraagt/gedragen heeft als zijnde lettende op hoe ik mij voel zonder hiernaar te vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat er niet naar gevraagd werd hoe ik me voel en dat ik tegelijkertijd hierin het gevoel had dat de ander hier wel mee bezig was en hier verdrietig om was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren in en als een gedachte dat de ander verdrietig was omdat ik dat was en me hierin, naast mijn eigen verdriet, ook verantwoordelijk ervoer voor het verdriet van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verantwoordelijk te voelen voor het verdriet van een ander welke wellicht aanwezig is maar waar ik niet direct iets aan kan veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in het bestaan van de energetische ervaring van verdriet en Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf dus verantwoordelijk te hebben gemaakt voor een energetische ervaring van een ander en zo geen zelfverantwoordelijkheid heb genomen en hoefde te nemen, aangezien ik al bezet (bezeten) was met de verantwoordelijkheid voor de energetische ervaring van een ander zonder werkelijk te weten wat die dan inhield en of die er wel was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mijn eigen bezetting in en als de geest in interpretatie van de fysieke werkelijkheid met energetische ervaringen tot gevolg, niet te zien wat werkelijk hier is welke me opnieuw verdriet doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verdriet te doen door mezelf te bezetten; bezeten te zijn met en door mijn eigen energetische ervaringen en zo te missen wat hier is in en als de fysieke realiteit, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te missen in en als de fysieke realiteit, in en als het fysiek door te participeren in afscheiding in en als de geest in energetische ervaringen ten gevolgde van interpretaties van de fysieke werkelijkheid, in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat maakt dat ik emotioneel reageer op het ‘kwijt’ raken van een vriendje/huisgenootje en op het ‘nooit meer zien’ hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te missen wat ik had als ik naar Witneus en Casper samen keek en me hierin ‘gelukkig’ voelde omdat ik hen als ‘gelukkig’ interpreteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus verdriet te ervaren om het verlies van mijn eigen ervaring bij het zien van Casper en Witneus samen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij verlies van energetische ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het overlijden van Casper en het kijken naar Witneus te gebruiken om mezelf te behouden in en als energetische ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vervullen met het kijken naar iets of iemand buiten mij door energetische ervaringen op te wekken als reactie op de interpretatie als gedachte van wat ik zie en zo te voorkomen dat ik alleen ben met mezelf in en als de stilte.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik verdriet ervaar als ik nu naar Witneus kijk, te stoppen en te ademen en de ervaring direct te stoppen en indien nodig, zelfvergeving toe te passen, waarin ik me realiseer dat een energetische ervaring deel uitmaakt van mijn eigenbelang en niets met Witneus van doen heeft, waardoor ik Witneus ook niet kan zien en eventueel bijstaan in wat werkelijk is.

Ik stel mezelf ten doel gerelateerde herinneringen aan deze ervaring nader te onderzoeken en mezelf te bevrijden van de energetische lading die hierin nog aanwezig is door toepassing van zelfvergeving en hierna zelfcorrectie toe te passen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf hier te houden bij de fysieke waarneming zoals in het bovengenoemde rijtje en zelfvergevingen toe te passen op mijn eigen energetische ervaringen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in en als de adem als en wanneer er energetische ervaringen opkomen en te leren op de adem – op mezelf in en als de adem, te vertrouwen waarin ik me realiseer dat het niet nodig is om in energetische ervaringen te (blijven) participeren.

Ik stel mezelf ten doel te wennen aan de stilte in en als mezelf.

—————————————————————————————————————-

december 14, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 416 – Eindeloos verdrietig

Witneus is ziek, ze heeft longontsteking, wat bij konijntjes een enorm risico met zich meebrengt; het geeft heel taai slijm en vaak overleven ze het niet, ook niet als je er aardig vroeg bij bent. Ook heb ik gisteren duidelijk begrepen waarom symptomen bij konijntjes zo lastig te zien zijn; omdat het prooidieren zijn en prooidieren verbergen het als er iets is, omdat ze, zodra ze dit tonen, het ‘haasje’ zijn in de natuur. Dus vaak als je het ziet, zogenaamd op tijd, kan het toch al een langere voorgeschiedenis hebben. Ik zag het in een stadium waarin er nog iets te doen is, doordat ik het meest kenmerkende symptoom herkende van een ander konijntje een aantal jaren geleden, waarbij ik destijds werkelijk veel te laat was, ik wist niet wat het betekende en dat het iets betekende, omdat ze destijds heel goed at en poepte en plaste etc, en dat zijn de eerste signalen bij een konijn om direct meer onderzoek te doen. Goed, het duidelijke kenmerk bij longontsteking is dus als ze met het snuitje in de lucht gaan zitten om meer lucht te krijgen, en je ziet de flanken duidelijker op en neer gaan. Echter de ontsteking is dan al in de longen aanwezig en is er al minder lucht beschikbaar.

Direct naar de dierenarts, die longontsteking bevestigde, en alle middelen inzetten ter ondersteuning van het konijntje en ter bestrijding van de bacterie. Anti-biotica en vezelrijk vloeibaar voer mee (‘dwangvoer’ genoemd, ze stoppen met eten als ze ziek zijn, en verzwakken dan snel en de darmpjes moeten blijven bewegen, dus er moet wat voedsel en vocht in). Bij deze dierenarts is het hier de tweede medewerker (het is een praktijk met meerdere dierenartsen die ook veel ervaring hebben met knaagdiertjes) die aangeeft de colloidaal zilverwater en de kruiden te gebruiken die ik al heb en gestart was, dus dat is een erg prettige samenwerking en ondersteuning met deze praktijk. En zij geeft aan, zet alles in, houdt haar warm (ze had iets ondertemperatuur, wat ook zorgwekkend is), en de komende 3-5 dagen zijn cruciaal.

Ik heb 5 dagen vrij dus ik heb mezelf in de huiskamer/keuken geinstalleerd, de slaapbank uitgetrokken, en hier zal ik de komende 5 dagen zijn. Ongeveer om de 3 uur geef ik haar wat voedsel, colloidaal zilverwater, 2x per dag de kruidencombi en 1x per dag anti-biotica. Ze heeft nog kracht en ik zie dat het nog niet bepaald is welke kant het op gaat (vandaag is dag 1).

Ik ben rustig maar heb ook een ervaring van eindeloos verdriet. Witneus heeft vrijwel de gehele periode in het oude huis bij me gewoond, ik heb haar als enige jong uit de dierenwinkel gehaald (de rest van de knaagdiertjes hierna kwam via een opvang of via anderen die niet meer ervoor konden zorgen). Ze is zo ontzettend lief, zo zorgzaam, zo aanwezig, zo constant, zo zacht expressief. Ik kan me eigenlijk niet meer voorstellen hoe het is zonder haar in/om het huis.

Ook maak ik me al een jaar zorgen om de dieren hier buiten,waarin ik niet tevreden ben over de ligging van de tuin en de ruimte die ik de dieren kan geven. De hoeveelheid ruimte is okay, maar er is zo vaak onrust en lawaai aanwezig. Ik wil ze allemaal binnen hebben maar de konijntjes zijn buiten opgegroeid, en zitten dus graag buiten, en ik heb ook weinig ruimte binnen. Witneus zit nu binnen, en zal dus de winter binnen doorbrengen als ze het overleeft ivm de temperatuurwisseling en haar vacht. Casper is nog in dubio, lol ik natuurlijk, hij heeft vannacht binnen gezeten en zit nu buiten, het is niet zo koud, lekker fris buiten met zijn dikke vacht. Dus die blijf ik waarschijnlijk afwisselen, afgestemd op de temperatuur, want helemaal alleen constant buiten is het ook niet helemaal.

Alles verandert steeds als er een diertje ziek wordt en/of overlijdt. Op het moment verandert alles constant, het een na het ander komt voorbij waarvan ik ‘afscheid’ neem en de afscheiding dus juist dien te stoppen, en welke tegelijkertijd plaats maakt voor een nieuwe setting.

Het is feitelijk alle afscheiding stoppen waaraan ik gehecht had in de geest en waarin het dus een afscheiding is geworden door de hechting in de geest, en/of welke al in afscheiding was waardoor ik ben gaan hechten in de geest aan iets buiten mij, als enige optie en poging tot een ‘heel maken’.

Hierin zit het eindeloos verdriet. Ik ben nog niet aanwezig in leven, en ervaar de eenheid dus nog niet, waarin er een ervaring van ‘nooit meer’ opkomt in de geest. Het is dus een ervaring van eindeloos verdriet door een ‘afscheid nemen’ – de afscheiding stoppen – van een ervaring in de geest. In een periode met het sterven van een huisdier, wordt dit punt heel duidelijk, en steeds durf ik ergens niet in aanwezig te zijn waardoor ik een signaal of een ‘laatste’ moment samen met het dier, mis. Niet aanwezig in het moment dus. Het gaat steeds iets beter (knaagdiertjes worden niet zo heel oud dus er is vaker zo’n proces). Dat is de rust die ik nu ervaar, ik heb de tijd en ruimte om de komende dagen met Witneus te zijn, onafhankelijk van wat ze gaat doen, of ze het redt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eindeloos verdriet te ervaren van al het ‘afscheid nemen’ in en als de geest, terwijl dit feitelijk een stoppen is van de afscheiding in en als de geest in ervaringen, zodat ik langzaam aan, hier aanwezig kan zijn/worden, in en als de adem, als leven, waarin geen afscheiding bestaat, ook niet als een wezen overlijdt of ‘weg’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eindeloos verdriet te ervaren door in de geest te participeren en dan wederom verdriet te ervaren als al deze ervaringen stoppen, waarin ik me realiseer dat in en als de geest levend, er eindeloos verdriet zal komen en gaan, zoals zichtbaar in deze wereld.

Ik stel mezelf ten doel, het verdriet als afscheiding als ervaring van ‘afscheid nemen’, uit te schrijven, mezelf te vergeven en mezelf te corrigeren in en als aanwezigheid in de adem, waarin ik me realiseer dat het leven in en als de adem, een en gelijk is, zonder afscheiding, zonder verdriet, en als ik verdriet ervaar, ondersteun ik mezelf in het onderzoek van hetgeen ik me aan gehecht heb, waardoor het loslaten een ervaring van verdriet geeft, welke ik kan inzien en zelfvergeven en zo mezelf geef aan mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als geduld voort te bewegen, voorbij de beperkingen van de geest, in en als de adem als zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken over waar ze terecht komt, opnieuw geboren als ze het niet overleeft, omdat de wereld over het algemeen genomen niet overal aardig en zorgzaam is voor dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zorgen te maken dat ik niet effectief genoeg ben in en als zelfverandering en zelfinzet voor een leefbare wereld, waarin ik me realiseer dat het een langzaam proces is en dat slechts/juist de zorgen als angst me weerhouden van de inzet en verandering.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan mezelf in te zetten, iedere dag opnieuw, voor een leefbare wereld voor mens, dier en plant, welke niet perse direct is in en als de fysieke zorg voor dier en plant, aangezien dit waar ik nu woon in mindere mate mogelijk is, maar welke te meer indirect nodig is in de algemene gewaarwording van de mens, van mezelf en anderen, want als ik niet verander, als de mens niet verandert, zal het leven op aarde voor dieren niet veranderen en blijft het eindeloze verdriet als consequentie bestaan.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van eindeloos verdriet te stoppen in mezelf, in en als de adem, zodat en waarin ik mezelf effectiever inzet in en als zelfverandering, in en als Leven, waarin ik me realiseer dat in een ervaring in de geest geen leven aanwezig is, maar slechts herinnering en consequentie in een eindeloze herhaling welke verdriet voortbrengt.

Ik stel mezelf ten doel hier te zijn met Witneus zolang ze er is, onafhankelijk van hoe en of ze wel of niet ziek is, en in dit proces mijn relatie met de dood te onderzoeken, waarin ik me realiseer dat ik de dood niet geaccepteerd heb en dus niet leef in en als de adem.

Living Income Guaranteed

Basisinkomen Partij (BIP)

——————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 16, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 370 – Jammeren op werk – vervolg

Dag 369 – Jammeren op werk

Als ik mezelf zie denken ‘ik wou dat J terug was’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik zelf geen verantwoordelijkheid neem voor hetgeen gedaan moet worden in een dag, en dat ik als gevolg, ga denken en zo ook geen verantwoordelijkheid neem voor mijn gedachten in en als de geest, maar in plaats hiervan mijn verantwoordelijkheid probeer af te schuiven in en als de geest in een poging mezelf te verlichten en onder de taken uit te komen, wat geen werkelijke fysieke verlichting is maar slechts een illusie in de geest, terwijl hetzelfde werk nog steeds gedaan dient te worden.

Ik stel mezelf ten doel participatie in gedachten als ‘ik wou dat J terug was’ direct te stoppen, te ademen, te focussen op de taken die er liggen en deze 1 voor 1, adem voor adem op te pakken.

Als ik mezelf boos zie worden op het computersysteem omdat het zoveel meer werk is dan het vorige systeem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat boos worden wederom een poging is in de geest om onder de taken die gedaan moeten worden uit te komen en energie te genereren die mij voortduwen in het toepassen van de taken.

Ik stel mezelf ten doel om de taken die gedaan moeten worden, 1 voor 1 op te pakken, mezelf steeds terug te brengen in en als de adem, en te bewegen. Eventueel spreek ik hardop zelfvergevingen uit onderwijl om mezelf werkelijk te ontlasten van de energetische lading die ik heb opgebouwd ten aanzien van het nieuwe computersysteem en het uitvoeren van taken en om te zien wat er aan ongelijkheid aanwezig is in mezelf waar ik boos om word.

Als ik mezelf zie participeren in een vergelijking van het vorige en het huidige computersysteem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als vergelijking van twee systemen, mezelf verongelijk doordat er in en als een vergelijking van systemen altijd een ongelijkheid plaatsvindt welke een winnaar en een verliezer geef, een plus en een min pool, en dus energie genereert waarin ik mezelf afscheid van mezelf in en als het fysiek.

Ik verbind mezelf door vergelijkingen van systemen te stoppen en zelfvergevingen toe te passen op hetgeen ik tegenkom als verongelijking in en als mezelf, in en als een onderzoek waarin ik denk en geloof een verliezer of winnaar te zijn en energie te ‘winnen of verliezen’.

Ik stel mezelf ten doel te werken met het huidige computersysteem en mezelf hierin adem voor adem te bekwamen zodat ik de werkzaamheden eenvoudig en prettig kan uitvoeren, onafhankelijk van hoeveel werk het is, aangezien de hoeveelheid er niet toe doet als ik adem voor adem mezelf beweeg en doe wat er gedaan moet worden.

Ik stel mezelf ten doel de fouten in het huidige computersysteem te noteren en te bespreken met de helpdesk of het hoofdkantoor.

Als ik mezelf ongeduldig zie worden van de vertraging in het huidige systeem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me heb ingesteld op een bepaald tempo, welke niet gelijk loopt met het tempo van het computersysteem, oftewel onze systemen zijn fysiek niet op elkaar afgestemd.

Ik realiseer me dat het computersysteem zich niet aan op mij kan afstemmen, en dus dien ik me af te stemmen op het computersysteem en zo fysiek gelijk te bewegen.

Ik verbind mezelf door mezelf te stoppen in het automatische tempo in de geest en te zien wat de energetische ervaring inhoudt die opkomt in en als ongeduld. Het is een fysiek onprettige ervaring en ik heb hier iets fysiek gemanifesteerd welke ik steeds ontloop, en dus stel ik mezelf ten doel te onderzoeken wat deze ervaring inhoudt en zelfvergevingen toe te passen op de bevindingen en op de ervaringen zelf. Ik stel mezelf ten doel te zien hoe deze ervaring gerelateerd is aan tijd en geld.

Als ik mezelf zie jammeren halverwege de werkdag over de hoeveelheid werk die nog gedaan moet worden, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik het niet eenvoudiger maak door te gaan jammeren in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken waar ik nu werkelijk om jammer in het moment, wat ik jammer vind, waar ik me van heb afgescheiden en hoe ik hierin een draaikolk van emoties gecreeerd en gemanifesteerd heb in en als mijn fysiek.

ik verbind mezelf door de afscheiding in en als een geloof en gedachten op ervaringen van gemis van iets of iemand buiten mezelf, te stoppen, mezelf te ondersteunen in en als de adem, en mezelf voort te bewegen, in en als de realisatie dat alleen ikzelf dit kan doen en dat dit voor iedereen ‘geldt’.

Als ik mezelf zie participeren in de gedachte als ‘ik red het niet’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in de geest, vooruit zie in alle taken, waarin ik verdwijn in de geest, en waarin ik dus niet te redden ben.

Ik realiseer me dat ik gered wil worden in en als de geest, waarin ik me realiseer dat ik alleen mezelf kan redden door te stoppen met participatie in en als de geest, in en als gedachten als ‘ik red het niet’.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met vooruit zien in de geest, eventueel een lijstje te schrijven op papier met wat er gedaan moet worden die dag om zo de geest te ontlasten, en 1 voor 1 deze taken op te pakken en fysiek uit te voeren, waarin ik mezelf voortbeweeg, in en als ondersteuning van mezelf.

Als ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van geen zin hebben, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik deze ervaring opgebouwd heb in en als de zinloosheid van de geest in participatie in gedachten als oordelen over ‘overbodige’ handelingen’.

Ik realiseer me dat wellicht de handelingen overbodig zijn, dat het anders gekund zou hebben, maar dat dit nu eenmaal het systeem is waar we mee werken en dat dit zo dient te worden voortgezet, waarin ik me realiseer dat het creeren van gedachten als oordelen hierover, juist de ervaring van zinloosheid in mij manifesteert, waardoor ik geen zin meer heb.

Ik stel mezelf ten doel de gedachten ten aanzien van ‘overbodige handelingen’ te stoppen in mezelf, en de taken van het nieuwe systeem op te pakken, mezelf hierin te bekwamen en deze zo effectief mogelijk uit te voeren en zo fysiek samen te werken met wat hier is, onafhankelijk van hoe het ‘was of zou kunnen zijn’.

Ik stel mezelf ten doel het algemene onderliggende patroon van de ervaring van ‘verongelijking’ nader te onderzoeken en te zien waar ik in en als geloof in en als als gedachten als oordeel gemanifesteerd heb in en als afscheiding van mezelf, en hierin mezelf te vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat ik jammer vind in en als mezelf en hierin de afscheiding die ik in mezelf gemaakt heb, te stoppen, te onderzoeken, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren, adem voor adem, dag voor dag.

Desteni-I-Process – Lite – Gratis

———————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juli 29, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 340 – Een bepaalde toon in de stem – vervolg

Vervolg op

Dag 339 – Een bepaalde toon in de stem

Als ik mezelf zie en voel reageren op een bepaalde toon in de stem van moeder of een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik reageer op een bepaalde toon in en als herinnering, in een reactie van verongelijking.

Ik realiseer me dat als ik me in een reactie van verongelijking bevind, ik ongelijk sta als mezelf in gezond verstand, en ik dus niet werkelijk met gezond verstand in de situatie kan zien.

Ik realiseer me dat ik eerst mijn reactie dient te stoppen voordat ik zelf gezond verstand kan toepassen en werkelijk kan zien in welke mate er wel of geen gezond verstand wordt toegepast door moeder/de ander buiten mij en door mijzelf.

Ik zie tevens in mezelf dat ik weerstand ervaar om moeder en/of de ander waarvan ik zie dat er geen gezond verstand wordt toegepast, te ondersteunen. En ik dus een weerstand opgooi en zelf in en als reactie verdwijn, waarin ik mijn zelfverantwoordelijkheid wegleg, ik zelf dus geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als reactie waardoor ik geen verantwoordelijkheid hoef te nemen in en als ondersteuning van moeder-een ander wezen buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen ondersteuning in gezond verstand te willen toepassen op het moment dat ik een bepaalde toon hoor in de stem, en ik de bepaalde toon in de stem van moeder-een ander buiten mij, laat bepalen – en dus als excuus gebruik van hoe ik me gedraag en wie ik ben, en dus mijn zelfverantwoordelijkheid afdraag, overgeef aan moeder-de ander buiten mij aan wie de stem toebehoort, wat natuurlijk opnieuw reactie met zich mee brengt, in mezelf en in de ander, en er constant conflictcreatie aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren om moeder te ondersteunen met toepassing van gezond verstand, en haar in plaats hiervan te laten dreinen in de geest, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik op deze manier in gelijke mate mezelf laat dreinen in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf als moeder-de ander, moeder-de ander als mezelf te ondersteunen, en nog steeds weerstand te ervaren om dit te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gewoon niet te willen, moeder-de ander ondersteunen, en hierin dus mijn wil bij moeder-de ander te leggen en me af te vragen ‘wat wil je van me’ als moeder-de ander praat met een bepaalde toon in de stem, in plaats van in te zien dat ik kan doen wat ik zie in en als toepassing als gezond verstand, en ik dus feitelijk iets van mezelf wil wat ik niet toepas in het moment, waarin ik me van mezelf afscheid en mijn gedachten/backchat die hierin ontstaan, ga projecteren op moeder-een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te geven wat ik wil en hierin tevens nalaat de ander te geven wat die wil, en vice versa, maar in plaats hiervan in en als weerstand in en als de geest te blijven bestaan en zo conflict als frictie te creeren en energie te genereren in en als de geest ter overleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren te verdwijnen als ik geef wat ik denk dat de ander wil, in plaats van in te zien dat ik kan geven zoals ik zelf zou willen ontvangen, wil ontvangen en dus wil geven, maar waartegen ik weerstand als angst ervaar aangezien ik denk dat ik moet geven wat ik denk dat de ander wil ontvangen, en waarin ik verdwijn in de weerstand als angst als gedachten over een ander, en dus hetgeen ik bang voor
ben als angst om te verdwijnen, zelf creeer, en zo mijn eigen angst als excuus en rechtvaardiging gebruik om zelf in angst als weerstand te blijven bestaan.

Als ik mezelf zie verkeren in angst om te verdwijnen als ik geef zoals ik zou willen ontvangen als wat het beste is in en als gezond verstand, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf als de ander-moeder tekort doe als ik mezelf inhoud.

ik realiseer me dat ik me in een gedachtenpatroon bevind waarin ik denk dat ik moet geven wat de ander wil ontvangen, getriggerd door een bepaalde toon in de stem.

Ik realiseer me dat ik nog een en ander heb uit te schrijven/te onderzoeken ten aanzien van de relatie met moeder in en als herinnering, waardoor ik de weerstand wil vasthouden.

Ik realiseer me dat ik moeder niet zie als ieder ander, waarin ik denk en geloof dat er iets speciaals van mij verwacht wordt, waar ik heel nerveus van word aangezien ik geen idee heb wat voor speciaals dat dan is (en ik dus nerveus wordt van mijn eigen gedachten en geloof hierin). Ik realiseer me dat dit ook niet zo is, dat dit een illusie is die gecreeerd is in de bubble die liefde wordt genoemd, waarin er een ruilhandel plaatsvindt die niet zelfoprecht en niet in gelijkheid bestaat maar welke gebaseerd is op zelfverrijking in de vorm van energie als liefde, seks en geld, in de vorm van een ‘beter voelen‘ of ‘rijker worden‘ door de aanwezigheid van de ander Waardoor ik wel wil geven, zolang ik dit ontvang, en welke zich vervormt tot en resulteert in een geven OM te ontvangen, waarin in gelijke mate een weerstand tot geven en zelfs ontvangen gecreeerd wordt afhankelijk per situatie en persoon, en dus bepaald, welke getriggerd wordt door bijvoorbeeld een bepaalde toon in de stem.

Ik stel mezelf ten doel de bubble van liefde die bestaat in zelfonoprechtheid en ongelijkheid te onderzoeken, uiteen te zetten en zelf te vergeven, adem voor adem, zodat en waarin ik mezelf in staat stel moeder als de ander als ieder ander als mezelf in gelijkheid te benaderen en antwoorden en te geven zoals ik zou willen ontvangen.

Dit is niet in 1 dag gedaan.

Het vergt training, doorzettingsvermogen, zelfinzicht, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Het is de Reis naar Leven.

You have to Understand the Law of “Giving as you would like to Receive”, and in this – the First Step is, GIVE. – Bernard Poolman

The Soul of Money – Part 2

What is the symbolic relationship between God and our Mind and Money?

—————————————————————————————————————————————————————-

juni 12, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 312 – Expressie en de Darm – Verdriet als Energetische Beloning in de Hel van Zelfoordeel

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb, als ik in mezelf zie dat ik ergens waarde aan hecht en een gemis ervaar als dit weg is, ik een reactie in mezelf ga creeren als verdriet, in plaats van in mezelf te onderzoeken waarom ik een gemis ervaar in mezelf en hier zelfvergevingen op toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te ondersteunen door zelfoprecht zelfonderzoek, maar in plaats hiervan mezelf onder te dompelen in een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet in plaats van zelfvergeving te hebben gecreeerd, en hierin een soort van verlichting van de pijn te vinden in het manifesteren van tranen, waardoor ik in een ervaring van gemis, steeds opnieuw neig tranen te creeren om enigszins verlichting te ervaren, in plaats van mezelf werkelijk te bevrijden van de ervaringen in en als mezelf, door zelfoprecht zelfonderzoek in en als schrijven, toepassing van zelfvergeving en toepassing van zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verdriet moet creeren als ik gemis ervaar, in plaats van in en als mezelf te onderzoeken waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf, dat ik zo’n gemis ervaar, zodat ik mezelf hierin kan omarmen, zelfvergeven en zelfcorrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een energetische verslaving aan de ervaring van verdriet te hebben gecreeerd, en hierin mijn fysiek te belasten en ziek te maken, en pas door de fysieke klachten te zien, realiseren en begrijpen dat verdriet niet echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf alleen onder ogen te zien, en in en als deze weigering, relaties te willen behouden in en als de geest, en bij het kwijt raken en/of missen van deze relaties, verdriet te ervaren als energetische manifestatie van de afscheiding van mezelf in gedachten in en als het geloof in relaties in en als de geest.

Als ik mezelf zie neigen tot participatie in en als de geest in de ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem.

Ik stop, ik adem, en doe dit totdat ik helder ben.

Ik sta mezelf toe, zonder oordeel, rechtstreeks te zien in wat mis in mezelf zonder er direct een draai aan te geven om het minder vreselijk te laten lijken. Ik realiseer me dat door er een draai aan te geven, ik mezelf toesta weg te draaien en verdriet te creeren, aangezien ik iets veroordeel in mezelf en dit niet onder ogen wil zien.

Ik realiseer me dat dit het werkelijke verdriet is, dat ik mezelf veroordeel en niet onder ogen wil zien, waardoor ik steeds relaties in en als de geest, buiten en binnen mijzelf, nodig heb om me af te leiden van het zelfoordeel, in een poging om me af te leiden van en me beter te voelen dan ik ben in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verlangen dat een ander me opvangt in de gaten van zelfoordeel in en als mezelf, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een ander moet opvangen in de gaten van het zelfoordeel van die ander, om zo een relatie te creeren als veilige haven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te hebben gezien als veilige haven in de wereld van oordeel, niet werkelijk ziende, realiserende en begrijpende dat hierdoor binnen de relatie de hel losbreekt in en als onopgeloste zelfoordelen die geprojecteerd worden op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie als een hel te creeren en ervaren en tevens een ervaring van gemis te ervaren naar een relatie welke in en als hel heeft bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus een ervaring van gemis te ervaren ten aanzien van de hel in en als (zelf)oordeel, aangezien er in en als (zelf)oordeel, er altijd ergens een hoop blijft bestaan op een energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hel te accepteren ten behoeve van de sporadische energetische beloningen in een relatie in en als mezelf, en hieraan vast te houden, en als de relatie niet meer in werkelijkheid bestaat, mezelf in verdriet vast te houden in relatie in de geest, waarin het verdriet fungeert als energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als verdriet, een relatie te behouden in de geest met hetgeen ik mis en dit als laatste houvast te bewaren in relatie tot hetgeen ik afscheid van heb genomen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik afscheid heb genomen doordat ik me van iets en/of iemand heb afgescheiden in mezelf, en in die afscheiding mezelf al mis voordat ik de relatie leg met hetgeen ik als gemis in mijzelf ervaar, buiten mijzelf gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van gemis – welke bestaat door en in afscheiding van mezelf – op te vullen met iets en/of iemand buiten mijzelf die de ervaring van gemis binnen in mij vertegenwoordigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een vertegenwoordiger te zoeken in relaties in/als de geest, van hetgeen ik mezelf heb afgescheiden binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet als energetische beloning als automatische reactie te creeren op een ervaring van gemis in mezelf, welke het gemis/hetgeen het gemis veroorzaakt heeft, namelijk de afscheiding, goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te proberen de afscheiding goed te maken met een ervaring van verdriet, in plaats van mezelf in en als de adem te bewegen en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik me van heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, en in en als dit geloof, mezelf in en als afscheiding in en als de geest, te laten voortbestaan, en zo in en als verdriet te blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in en als dit geloof in mezelf in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, angst voor mezelf in zelfoordeel als een niet te stoppen mechanisme, welke leidt tot verdriet en verwoesting van mijn fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het hercreeren van en dus recreeren in en als de hel in zelfoordeel in en als een energetische manifestatie van verdriet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met iedere projectie op een ander, en de projectie naar zelf terug te halen en te onderzoeken in zelf in zelfoprecht zelfonderzoek en hierin helder te worden in en als mezelf, waarin ik de afscheiding in en als mezelf stop, en er dus niet langer verdriet nodig is om de ervaring van afscheiding in mezelf op te vullen.

Ik stel mezelf ten doel de relaties in mezelf in de geest in en als zelfoordeel, te onderzoeken in schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te omarmen in ieder zelfoordeel wat ik tegenkom in en als mezelf, en mezelf te vergeven voor en als dit oordeel en de consequenties die dit met zich mee brengt/heeft gebracht, waarin ik mezelf vrijmaak tot de mogelijkheid van werkelijke, fysieke verandering in en als mezelf.

Desteni I Process Lite (Free Course)

Desteni I Process

——————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

april 2, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 270 – Expressie en de Darm – Verlangen – Geregeerd door Hormonen – Zelfcorrecties-2

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 268 – Verlangen – dimensies – zelfvergevingen

Dag 269 – Verlangen – zelfcorrecties-1

Reactiedimensie (gevoelens/emoties):

Als ik mezelf zie participeren in haast/ongeduld in de periode voor en/of tijdens de ovulatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik haast en/of ongeduld ervaar, geregeerd door de hormonale toestand in mij, waarin maar een bepaalde tijd optimaal is voor voortplanting en een ultieme ervaring van genot als orgasme als geestesversmelting fysiek gemanifesteerd.

Ik realiseer me dat de biologische klok onbewust meespeelt en mijn fysiek regeert als ik hier niet gewaar in ben, immers zo is de mens – in dit geval de vrouw – geprogrammeerd. Alles is gericht op de voortplanting. Het punt van de voortplanting heb ik doorlopen in mijn dertiger jaren en heb ik grotendeels vrede mee, dus hier kan ik onderwijl een zelfvergeving op toepassen indien er nog punten opkomen, en verder kan ik hier doorheen ademen en mezelf stabiel in maken in desbetreffende fysiek hormonaal gerelateerde periode. Indien nodig schrijf ik er een keer over.

Het punt van verlangen naar een ultieme ervaring van genot – als verlangen naar succes – zit nog verbonden met angst, welke dan angst voor falen moet zijn, en hierin een angst voor verlies. Wat is dan de angst voor verlies? Wat ben ik bang te verliezen? Dat is nog een punt om te onderzoeken in mezelf in deze situatie.

Ik stop, ik adem. Ik breng mezelf hier in het fysiek en zie wat ik wil doen en/of nodig heb. Ik merk dat ik onsamenhangend ben ten aanzien van dit punt, dus ik heb meer onderzoek nodig in mezelf. Ik ervaar mezelf in paniek, waarin haast/ongeduld dus gekoppeld is aan paniek/angst, angst voor verlies/me verloren voelen.

Ik kan mezelf alleen verloren voelen in de geest; alleen in de geest ben ik verloren, en door in haast/ongeduld te participeren ben ik al in de geest, dus ben ik al verloren. Dus, ik stop, ik adem. Ik stop de ervaring van haast en ongeduld in me en adem door de weerstand die opkomt als een ervaring van verdriet, heen. Ik realiseer me dat ik de ervaring van verdriet gebruik om niet uit de onrust/ongeduld te stappen, dus om niet uit de geest te stappen.

Met gezond verstand zie ik, waarvoor dien ik te haasten? Wat dien ik te behalen wat nu niet hier is? Ik omarm mezelf hier.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van schaamte, dan stop ik, ik adem. Ik gebruik de ervaring van schaamte om mezelf te veranderen. Ik onderzoek in mezelf of ik me schaam naar de buitenwereld toe – aangezien er veel schaamte rondom fysieke intimiteit als seks aangeleerd is – of dat ik me schaam doordat ik neig naar een handeling in zelfinteresse. Ik adem in en laat de ervaring van schaamte door me heen gaan, waarin de valse gevoelens van schaamte wegebben en er eventueel een ervaring van schaamte overblijft waarin ik mezelf in een punt dien te veranderen. Hier pas ik zelfvergevingen op toe. Tevens toets ik mezelf aan de realiteit in gezond verstand, en zie wat het beste is in het moment om te doen: is er een fysiek samenzijn mogelijk als wat het beste is, of is het iets om zelf doorheen te wandelen.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verlangen, dan stop ik, ik adem. Ik laat het verlangen door me heen stromen terwijl ik in de adem ben, ik adem het verlangen als het ware in en absorbeer deze ervaring in mezelf in het borstgebied. Hierin stop ik de afscheiding van verlangen in mezelf. Ik zie in mezelf wat er opkomt, welke verwachtingen ik gecreeerd heb, gekoppeld aan de ervaring van verlangen. Op de uitademing laat ik de verwachtingen los, ik adem de verwachtingen uit, in de stilte zie ik wat er overblijft in mij, en neem dit mee in de volgende ademhaling. Indien nodig pas ik zelfvergevingen toe

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verongelijking, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf ongelijk heb gemaakt aan mezelf door mezelf te vergelijken met, in dit geval, de man. Waarin ik in de vergelijking de man als ‘beter en gemakkelijker en voordeliger’ heb bestempeld, en waarin ik mezelf dus heb weggedrukt als zijnde minder. In deze ervaring van minder zijn, heb ik mezelf het zwijgen opgelegd, waarin ik blijf streven naar zoveel mogelijk gelijk zijn aan de man, in plaats van mezelf een stem te geven, en aan te geven wat ik wil en nodig heb, als wat het beste is, voor mezelf in het fysiek.

Tevens realiseer ik me dat het streven naar gelijk zijn aan de man, gewoon een streven is naar snelle bevrediging in zelfinteresse, welke ik als gemakkelijker toepasbaar zie in de man. Door hier verongelijking in te creeeren als ervaring, houd ik mezelf in ongelijkheid vast in de geest, dus in zelfinteresse.

Ik stop, ik adem. Ik zie in mijn lichaam wat ik op dit moment nodig heb als wat het beste is voor mezelf in mijn fysiek in de huidige periode waarin ik me hormonaal bevind. Alleen als ik hier gelijk aan ga staan, kan ik erin op staan en me hierin voortbewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb delen van mezelf in een hormonale periode heb afgewezen en onderdrukt als zijnde niet goed genoeg, waarin niet goed genoeg inhoudt dat het me niet dient in zelfinteresse in optimale snelle bevrediging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de man te zien als iemand die gemakkelijk tot snelle bevrediging kan komen, en dit min of meer na te streven, uit angst om anders alleen achter te blijven, dus zonder man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als vrouwelijk fysiek te compromitteren aan een mannelijk fysiek, en hierin mezelf achter te laten, dus alleen achter te blijven, en te creeren waar ik bang voor ben, namelijk alleen achter blijven, zonder de aanwezigheid van mezelf, geprojecteerd op alleen achterblijvend zonder de aanwezigheid van de man.

Als ik mezelf zie verdwijnen in een ervaring van opgeven, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf heb opgegeven ten behoeve van zelfinteresse, en hierin gekoppeld aan bij een man willen zijn zodat ik een optimaal ultiem fysiek moment kan beleven, waarin ik mijn fysiek probeer te forceren altijd klaar te zijn voor fysiek intiem samenzijn in/als geslachtsgemeenschap, zoals ik me voorstel dat een man hier altijd klaar voor is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf optimaal te voelen tijdens een fysiek intiem samenzijn, en hierdoor aldoor te streven naar zo’n moment, waarin ik mijn fysiek compromitteer ten behoeve van een samenzijn, en dus zelf de situatie creeer waarin ik – alleen – niet meer lekker in mijn fysiek aanwezig ben, aangezien ik het streven in de geest als verkramping heb gemanifesteerd in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin een angst voor verlies van de man te creeren en hierin tevens een forceren van de man in proces tot iemand waarmee ik fysiek intiem samen kan zijn – net zoals ik mezelf fysiek heb geforceerd – zodat we altijd klaar zijn om fysiek intiem samen te kunnen zijn.

Ik stel mezelf ten doel, mijn eigen weerstanden die ik ervaar ten opzichte van mijn eigen fysiek die in proces is, te stoppen en in te zien in zelf en me hier niet langer van af te scheiden.

Ik stel mezelf ten doel de weerstanden die ik ervaar tegenover de man die in proces is, te stoppen in zelf en naar zelf terug te halen, zodat ik ze in kan zien en me niet langer afscheid van mijn eigen weerstanden, en dus ook geen afscheid hoef te nemen van degene die mijn weerstanden reflecteert.

Ik stel mezelf ten doel geen afscheid te nemen van een ander, maar de afscheiding in zelf te stoppen en in zelf te zien en hierin zelfintimiteit te ontwikkelen. Into – me – I – see.

Ik stel mezelf ten doel mijn angsten voor verlies te omarmen en in te zien in zelf, aangezien de angsten in de weg staan om in zelf te zien in zelfintimiteit, en ik hierin dus een situatie creeer waarin ik vasthoud aan hetgeen ik bang ben te verliezen.

Ik stel mezelf ten doel los te laten op de uitademing en met iets anders bezig te gaan, ook al is een punt nog niet volledig ingezien.

Ik stel mezelf ten doel het punt opnieuw op te pakken als het zich aandient, en in het moment door te wandelen.

Wordt vervolgd