december 17, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 725 – De beugel

tanden-voor-beugel

Gisteren is de beugel in mijn mond geplaatst. Het plaatsen zelf was vrij onplezierig, vooral omdat er spreiders nodig zijn om de lippen opzij te houden en een afzuigertje voor het speeksel, zodat de beugelslotjes op de tanden kunnen worden geplakt. Dit duwt op het bot van de onder- en bovenkaak en dit is oncomfortabel tot pijnlijk en het duurt ongeveer twee uur.

De beugel zelf geeft een druk op mijn tanden die ik wel prettig vind. Er zijn ook twee extra blokjes geplaatst achter mijn voortanden om te voorkomen dat ik bij mijn kiezen de slotjes er af bijt als ze op elkaar komen. Hierdoor komen de kiezen niet geheel op elkaar met als gevolg: ik kan niet kauwen!

Dit brengt een gedachtenstroom op gang: kan ik 18 maanden alleen maar vloeibaar voedsel eten? Krijg ik wel genoeg voeding binnen? Wat moet ik eten?

Ik heb vaker mijn eetpatroon veranderd ter ondersteuning van mijn fysiek en dat zal ik nu weer doen. Er bestaat zelfs een uitgebreid programma ter ondersteuning van een spastisch colon, waarbij zes maanden vloeibaar voedsel wordt voorgeschreven (met alles heel fijn gemalen, dus wel vezeltjes etc maar niet te grof) en een lichte dosis anti-biotica, dit om de miniscule ontstekingen die aanwezig zouden zijn in het weefsel bij een spastisch colon, de tijd te geven om te helen. Ik heb hier altijd wel wat in gezien maar ik ben nooit dit hele programma gaan onderzoeken met een therapeut, het is vrij ingrijpend.

Nu lijkt het er dan toch op dat ik voor langere tijd vloeibaar of erg zacht voedsel zal gaan eten en voor het spoelen van mijn mond ga ik colloidaal zilverwater gebruiken (wat als een ‘natuurlijk anti-bioticum’ gezien kan worden, al kunnen we het officieel niet zo noemen maar het doodt bacterie, virus en schimmel). Dus wie weet, pakt het ook gunstig uit voor mijn darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me teneergeslagen te ervaren als ik merk dat ik niet kan kauwen en geen vast voedsel tot me kan nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan toch niet 18 maanden op vloeibaar voedsel leven? Hoe doen andere mensen dat?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben verwacht dat het kauwen zo lastig zou gaan met een beugel in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik 18 maanden geen vast voedsel kan eten in plaats van dag voor dag te bekijken hoe het gaat en van hieruit aanpassingen te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken aan de producten die ik niet meer kan eten en me af te vragen of ik dit zolang volhoud.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ook wel prettig te vinden dat ik nu een aanleiding heb om op deze manier mijn voeding aan te passen en te zien of dit weer een stapje verder ondersteunt met betrekking tot de krampen in mijn darm en met betrekking tot het laten staan van voedsel dat ik misschien beter niet elke dag kan eten omdat het iets te zwaar is om te verteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om gewicht te verliezen door niet op tijd voedsel bij de hand te hebben dat ik kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een diepe zucht te ervaren bij de gedachte aan het voorbereiden van voedsel dat ik nu wel kan eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘nee niet weer’ en hierin in een herhaling te kijken, in plaats van deze periode met de beugel als een losstaande periode te zien waarin ik mijn lichaam en mijzelf zo goed mogelijk ondersteun met passend voedsel.

Als en wanneer ik een ‘diepe zucht’ ervaar en mezelf in gedachten zie verkeren over het voorbereiden van voedsel dat ik kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een weerstand ervaar ten aanzien van het voorbereiden van voedsel en hierin zit een angst verborgen dat ik er niet toe in staat ben, dat ik niet voldoende voorbereid en me door de weerstand – dus de geest – laat leiden en hierdoor niet op tijd voedsel tot me neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik me door in en als de geest laat leiden in plaats van mezelf optimaal fysiek te ondersteunen met het voorbereiden van voedsel.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van angst in te ademen en op de uitademing op te staan en voedsel voor te bereiden of een plan te maken voor de dag met voedsel dat ik kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten over voedsel dat ik voorlopig niet kan eten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet ondersteun door deelname in gedachten over voedsel waar ik niets mee kan en dus is het beter en meer ondersteunend om deze gedachten niet te volgen.

Ik stel mezelf ten doel direct te stoppen met deelname in gedachten over voedsel dat ik op het moment niet kan eten en een alternatief voedingsmiddel te vinden dat ik nu wel kan eten.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een angstervaring of angstgedachte dat ik gewicht zal verliezen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vloeibaar voedsel goed kan verteren en hier veel van tot me kan nemen en dat de opname hiervan niet zoveel inspanning vraagt van mijn lichaam/spijsvertering en dat er geen gewichtsafname hoeft plaats te vinden als ik een goede planning en voorbereiding maak.

Ik stel mezelf ten doel mijn voeding voor te bereiden en voldoende passend voedsel bij de hand te hebben zodat ik voldoende voeding binnenkrijg.

Hier vandaan realiseer ik me dat ik regelmatig niet wil voorbereiden omdat ik liever ‘iets anders doe’ en het dan uitstel totdat mijn bloedsuikerspiegel iets gedaald is en ik ‘nu’ eten nodig heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liever iets anders te doen dan voedsel op tijd en grondig voor te bereiden.

Ik stel mezelf ten doel het woord grondig voor mezelf te herdefiniëren en gebruiken als ondersteuning om op tijd voedsel voor te bereiden en mezelf te gronden.

Ik stel mezelf ten doel dag voor dag te bekijken hoe het met mijn tanden en kiezen gaat en wat ik kan eten.

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

juli 27, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 707 – Lichamelijk ongemak en vermoeidheid

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik me fysiek sterk, gezond en pijnvrij zou moeten voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te laten leiden van mijn dagelijkse taken als ik me fysiek vermoeid voel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een fysieke vermoeidheid te gebruiken als excuus om mijn dagelijkse taken niet allemaal uit te hoeven voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb paniek te ervaren als ik me fysiek niet in orde voel, met name als mijn darmen krampen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het krampen van de darmen juist voortkomt uit kleine momenten van ‘paniek’ in het verleden, als bijvoorbeeld een moment van een ervaring de controle te verliezen in een onverwachte gebeurtenis en hierin een gedachte en aansluitend, emotie aan te maken en deze vervolgens te onderdrukken en dit keer op keer te blijven doen, steeds als deze ervaring geactiveerd wordt door een nieuwe, soortgelijke gebeurtenis die ik onbewust associeer met een onderdrukte herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in het moment niet gewaar te zijn waar de ervaring van paniek vandaan komt en in plaats hiervan, de ervaring opnieuw te laten begaan en bestaan en zo op te stapelen bovenop de al bestaande ervaringen van paniek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren, zien en begrijpen dat ik vrede kan maken met hoe ik me fysiek ervaar en me op deze manier voort te bewegen, zonder te verwachten van mezelf dat ik me goed zou moeten voelen (=god zou moeten voelen=een aanname vanuit de geest).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf ergens veroordeeld te hebben in en als een gedachte en dit vervolgens te hebben onderdrukt in plaats van onder ogen te zien en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb keer op keer opnieuw mezelf te veroordelen als ik me fysiek ‘niet goed’ voel en zo de oordelen op te stapelen en het fysieke ongemak te vergroten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik me fysiek goed moet voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf minder te vinden als ik me fysiek niet goed voel en me opgeblazen en fysiek ongemakkelijk ervaar door verkrampingen en vertragingen in mijn darmen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de vertraging in mijn darmen me aangeeft dat ik het nodig heb om te vertragen in en als mezelf, in en als de adem zodat ik kan zien wat ik heb toegestaan in mezelf in gedachten, gevoelens en emoties en zodat ik hier verantwoordelijkheid voor kan nemen en de verkrampingen op specifieke plaatsen in mijn darm, laten me zien/ervaren dat ik hier iets niet efficiënt tot uitdrukking heb gebracht maar mezelf heb onderdrukt en iets heb weggedrukt, het lichaam in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het irritant te vinden dat ik niet specifiek kan zien wat ik heb toegestaan en onderdrukt heb in mezelf en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te irriteren aan mezelf en te vinden dat ik het zou moeten kunnen zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik zou moeten kunnen zien wat ik heb toegestaan en vervolgens onderdrukt heb in en als mezelf, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik dit heb toegestaan in momenten dat ik niet gewaar was van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in momenten dat ik niet gewaar ben van mezelf, allerlei zaken toe te staan en aanvaarden als oordeel en interpretatie en vervolgens, dit te onderdrukken en op te slaan in en als mijn fysieke lichaam en zo, mijn lichaam te compromitteren in uitdrukking en functioneren, waarmee ik tevens mezelf in wezen compromitteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik mezelf in wezen compromitteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn opgeblazen buik en dit het liefst te willen verbergen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het met een schaamte te maken moet hebben van wat ik heb toegestaan en aanvaard in mezelf en dat dit hetgeen is dat ik wil verbergen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verbergen voor mezelf wat ik heb toegestaan en aanvaard en het zo te bemoeilijken voor mezelf om direct te zien en mezelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ‘gezond zijn’ betekent ‘me goed voelen’ en dus dat ‘me niet goed voelen’ betekent dat ik ‘niet gezond’ ben en zo angst en paniek in mezelf te creëren als dat er iets mis is in mij en dat het fysiek niet in orde is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de darmkrampen te ervaren alsof en er fysiek iets heel ergs aan de hand is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me niet te realiseren dat mijn organen me ondersteunen en me aangeven waar ik mezelf van mezelf als leven heb afgescheiden en dat een ‘fysiek niet goed voelen’ een stap is op weg naar heelheid, waarin het gewaarzijn van mijzelf – in en als mijn fysiek en van wat er feitelijk in mijn fysiek plaatsvindt (ten gevolge van mijn deelname in de geest in gedachten, gevoelens en emoties) – toeneemt en dat mijn fysiek dit laat zien door steeds eerder signalen af te geven van waar ik verantwoordelijkheid in kan gaan nemen (door de toepassing van zelfvergeving op de afgescheidenheid binnenin mij).

Tijdens het wakker worden realiseerde ik me dat er dan een moment van vermoeidheid is – niet als ik net wakker word maar als ik me realiseer dat ik op moet staan, als de gedachten dus feitelijk gaan beginnen – alvorens ik daadwerkelijk opsta en ik zie dit gerelateerd aan hetgeen ik nu fysiek doorwandel en hoe ik me fysiek ervaar, als een proces van het lichamelijk doorwandelen van wat ik heb opgebouwd in en als gedachten die aangaan en de gevolgen hiervan. Dus ik zie een gelijkenis met de aanvang van het daadwerkelijke opstaan na ‘het slapen’, waarin tijdens het opstaan en het verantwoordelijkheid nemen voor (het aangaan van) de gedachten en de gevolgen hiervan, de vermoeidheid en het lichamelijke ongemak, op verschillende niveaus zichtbaar wordt.

Wordt vervolgd

“Each time I access an emotion or feeling this gets discharged, channeled, layered, stored in the physical body. Within most people, the emotional and feeling energy gets channeled through the ‘muscle energy highways’ through the muscles and through the veins of the physical body. So for most people the mind consciousness energy moves through the muscles. This is so because the muscle tissue is strong and more absorbant, detailed and specific in its structure and geomatry to absorb, channel, discharge, layer, move the mind-consciousness energy as one access it in real time moments. Like networks and train-tracks in the muscle tissue group of the physical body.”

“Within my physical body, my mind did not set up my emotional and feeling energy bodies movements and channeling and networking and absorbtion through the muscle groups but through the organs. The heart, intestines, stomach, bladder, kidneys, liver are doing the work that the rest of my body should actually be doing. It is a generational thing, meaning that there are some people within my past generations who have also had this problem. It is not life threathening and it allowed me to on an early age have an awareness of my emotional and feeling energy and where in I do get emotional but not allow myself to be too much overwhelmed or pulled into emotions and feelings, but am quickly able to slow myself down and look at things with clarity. So this one could call a ‘gift in disguise’.”

“The physical consequense of this ‘set up’ is that my organs have been most of my life a bit under pressure – but throughout my life, my body reasonably adapted; it strengthened my intestines, heart, organs. As explained has my muscle tissue not been used as a ‘muscle energy highway’ and because of not being used for this, the muscle tissue deteriorated to some degree; this because a lot of muscle development has been preprogrammed to be in line with the development and evolution of the mind where the muscles are normally be used by the mind consciousness system (and so ‘strengthening’ in a way). This is causing for the rest of my muscles and physical body to be and feel more ‘weak’ or less strong.”

Uit: Dag 672 – My body-being-mind awareness speaking

Disclaimer:

This blog does in no way contain a medical advise. With unclarity about a condition – physically or mentally – always contact a practioner/specialist/doctor in the related area to get the support you need and from here, see how you can additionally walk your own process to get to know and support yourself in relation to your own body and mind.

——————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

december 11, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 665 – Kijken doe je met de oogjes

Naar aanleiding van de interviews van de Reptilians stel ik mezelf de vraag: “Waar ben ik?”

Mijn antwoord op deze vraag was een keer ‘in de geest’ en een keer ‘hier aanwezig’ waarbij hetgeen ik dan waarneem, mijn focus op mijn ademhaling is en ik de omgeving om me heen waarneem. Als ik dieper in deze vraag kijk, zie ik dat ik met name niet hier wil zijn als mijn lichaam oncomfortabel aanvoelt en ik een constante pijnprikkel ervaar in mijn darmen doordat ontlasting die wordt voortgestuwd en tegelijkertijd wordt tegengehouden door verkrampingen in het darmspierweefsel, op deze ‘aangedane’ plekken duwt. Eens zien of ik dit aspect wat kan openen voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet hier te willen zijn in mijn lichaam als het oncomfortabel aanvoelt en ik constant herinnerd word aan het ongemak dat ik ervaar in mijn darm doordat ontlasting die wordt voortgestuwd door de darmperistaltiek, tegelijkertijd wordt tegengehouden door de verkrampingen in het darmspierweefsel en er op deze wijze een constante ‘tegenstrijdigheid’ in mij aanwezig is die zich fysiek uitspeelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tegenstrijdigheid in mezelf, fysiek uit te spelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van deze tegenstrijdigheid zo naar te vinden dat ik niet in mijn eigen lichaam aanwezig wil zijn en reageer op deze tegenstrijdigheid in mijzelf, toegestaan en gemanifesteerd in mijn lichaam en zo mezelf terug te trekken in de geest als enige uitweg om heen te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf terug te trekken in de geest, in en als een geloof dat ik niets kan veranderen aan deze fysieke ervaring aangezien het zich al fysiek gemanifesteerd heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat zodra iets zich fysiek gemanifesteerd heeft, ik er niets meer aan kan veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me terug te trekken in plaats van door te zetten als een patroon, wat fysiek zichtbaar wordt in/als mijn ontlastingspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om door te zetten.

Ik realiseer me dat ik een beeld heb bij wat ‘doorzetten’ in zou houden, alsof ik er stoer en sterk voor moet zijn en in ‘één keer’ door moet zetten, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat doorzetten een proces inhoudt van stap voor stap veranderen in kleine momenten die zich opstapelen en samen een algehele verandering inhouden door de tijd heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik niet doorzet en mezelf te veroordelen dat ik niet doorzet, dit vanuit een geloof/idee dat doorzetten één grote stap inhoudt waarin alles verandert.

Als en wanneer ik mezelf waarneem in een terugtrekkende beweging binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat dit een vrij algemeen vlagpunt is waarin ik mezelf meer specifiek kan waarnemen door de dag om zo tot een meer specifieke toepassing te komen.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te worden van en mezelf waar te nemen op de momenten waarop ik mezelf terugtrek/neig terug te trekken en van hieruit te zien wat maakt dat ik me terug wil trekken, verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf met de toepassing van zelfvergeving op de ervaring in het moment, op hetgeen de ervaring uitlokt en op de onderliggende weerstanden als gedachten en aannames over mezelf.

Als en wanneer ik angst ervaar om door te zetten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me bevind in een programma waarin ik denk en geloof dat ik niet verder mag, dat hier ‘de grenzen’ zijn waarin ik me realiseer dat dit de begrenzing/beperking inhoudt van de geest en het geestbewustzijnssysteem, waar we/ik niet geacht word ‘voorbij’ te gaan, oftewel, het Godsprincipe waarin ik mezelf moet blijven onderwerpen aan ‘God’, die vertegenwoordigd is in ieder van ons in en als de geest in ieders eigen gecreëerde controlesysteem in gedachten, gevoelens en emoties, aannames, geloofsovertuigingen en ideeën.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wel te mogen ‘kijken’ voorbij de programmering maar dit niet te mogen leven en uitvoeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik alleen mag kijken en niet mag ‘uitproberen’ wat me doet denken aan ‘kijken doe je met de oogjes’ zoals vaak tegen kinderen gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zitten en toe te kijken zonder deel te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te hebben gecreëerd om iets fout te doen als ik iets aanraak of uitprobeer en hierin gestopt te zijn met aanraken en uitproberen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het in één keer goed moet doen en als dit niet lukt als ik hier niet zeker van ben, te denken het beter niet te kunnen doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te beperken door iets niet uit te proberen waar ik niet zeker van ben dat ik het kan en aangezien ik alleen ‘zeker kan zijn van wat ik kan van hetgeen dat binnen mijn programmering valt, aangezien ik dit al geleerd heb in en als de geest’, zal op deze manier niet voorbij mijn programmering bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat voorbij een programmering bewegen met veel kabaal en aandacht gebeurt wat ik liever vermijd, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat deze zelfbeweging plaatsvindt door middel van kleine veranderingen in mezelf die zich opbouwen tot en als het leven van en als verandering en waarin ik zeker kan zijn/worden door de energetische ladingen als aangehechte emoties en gevoelens aan woorden, patronen en herinneringen, te verwijderen met behulp van de toepassing van zelfvergeving en zo mezelf te gronden in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te gronden door de energetische ladingen als aangehechte emoties en gevoelens, te verwijderen van woorden, patronen en herinneringen met behulp van zelfvergeving waarmee ik mezelf terugbreng bij/als mezelf vanuit de afgescheidenheid in en als de geest, het fysiek in en van hieruit woord voor woord, patroon voor patroon mezelf te corrigeren/veranderen en mezelf in expressie te brengen in woord, daad en aanwezigheid, in overweging van het fysieke leven en de fysieke realiteit.

Desteni I Process

—————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

april 29, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 606 – Vast in onbegrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vastgezet te ervaren in onbegrip ten aanzien van mijn darmwerking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe het komt dat binnen vijf dagen mijn darmwerking verandert van een gezonde aanzet tot ontlasten tot een volledig uitblijven van ontlasten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe ik een volledig uitblijven van ontlasten en opbouw door een in gebreke blijven, verzuimen of niet nakomen van het gewaarzijn als aanwezig zijn in en als mijn fysiek op het moment dat ik dit opbouw, op momenten dat er veel drukte om me heen is in een situatie waarvoor ik verantwoordelijkheid draag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in gebreke te blijven ten aanzien van de verantwoordelijkheid voor en als mezelf op het moment dat ik verantwoordelijk ben voor een bepaalde situatie wat zich uit in een focus en gedrag van controleren op hetgeen zich afspeelt buiten mij en een negeren van hetgeen zich afspeelt binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en mijn eigen fysiek te compromitteren ten behoeve van iets of iemand buiten mij wat ik denk te moeten controleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik me fysiek niet eenvoudig kan ontlasten in iedere situatie of zelfs, in geen enkele situatie terwijl een ander doodleuk en overal naar de wc wandelt en zich ontlast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn fysieke ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn fysieke ontlasting, zowel voor als het komt en zowel voor als het uitblijft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben besloten me niet zomaar fysiek te ontlasten maar hier een rol in te gaan spelen, in en als een beslissing tot afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te beslissen om me af te scheiden van mijn fysieke functie tot ontlasten ten behoeve van me beter voelen dan een ander in en als de geest, zonder te zien, realiseren en begrijpen dat dit beter voelen tijdelijk is en dat dit leidt tot een fysiek slechter voelen wat weer leidt tot ook een slechter voelen in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven om mee te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het nooit meer goed komt met mijn darmen en dat ik de rest van mijn leven blijf struggelen met mijn ontlastingspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het mijn schuld is dat ik moeite heb met ontlasten en dat dit een groot effect heeft op mijn fysieke ontlastingspatroon, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er meerdere factoren een rol spelen en dat ik ‘erfelijk belast’ ben met bepaalde patronen die zich al in de familielijn fysiek gemanifesteerd hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik dit gewoon op moet kunnen lossen en ondertussen niet te zien hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me moederziel en hopeloos alleen te voelen in dit patroon binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb erg lang te wachten met ondersteuning vragen en zelf eerst alleen net zolang door te gaan totdat ik het echt niet meer weet en dan pas uit te reiken naar een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik verzwelg in mezelf in het niet vragen van ondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gedachte in mezelf vast te houden ‘dat het toch geen zin heeft om hulp te vragen en dat een ander toch niet begrijpt wat ik bedoel’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zouden willen dat iemand anders eens zou voelen hoe ik me elke dag fysiek ervaar en dan zou ik graag perspectieven horen hoe die ander het aan zou pakken of hoe die ander zich op zou stellen want ik weet het niet meer en misschien doe ik het wel helemaal verkeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik me niet vreselijk aanstel en het erger maak in de geest dat het is en hierin mezelf weer gauw te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me helemaal vastgedraaid te ervaren in dit patroon in geest en fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren om uit te reiken naar een ander ter zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat die ander het toch niet weet dus wat heeft het voor zin om te vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken het beter te weten of eigenlijk, te denken het beter te moeten weten aangezien het mijn lichaam is, terwijl ik ook niet meer weet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik te laat ben/zal zijn en dat ik mijn lichaam kapot maak maar niet zo erg dat ik dood ga en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren te moeten leven met een kapot lichaam waarin iedereen meewarig naar me kijkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me groot te houden omdat ik niet wil dat anderen meewarig naar me kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen ik als ondersteuning voor handen heb, niet volledig in te zetten in en als een gedachte als angst dat ik ‘later dan niets meer reserve heb’ voor als het later mis gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier de situatie in stand houd en voortzet tot dit moment van later en mezelf geen mogelijkheid of kans geef om hier nu doorheen te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te wachten tot de ontlasting komt en als die niet komt, de hele dag te blijven wachten in en als de hoop dat het toch nog komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen hoe ik en we als mens zo verknipt geworden kunnen zijn en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit bizar te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo bizar te vinden dat ik er geen verantwoordelijkheid voor wil nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor bepaalde patronen aangezien ze ‘niet van mij zijn’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat alles wat zich binnen mijn lichaam afspeelt, zich onder mijn verantwoordelijkheid bevindt, ongeacht van hoe en of het in eerste instantie is doorgegeven en/of overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor hetgeen in mij is doorgegeven en/of hetgeen ik heb overgenomen en alleen verantwoordelijkheid te willen nemen voor wat ik zelf gecreëerd heb, zonder exact te kunnen onderscheiden wat ik heb overgenomen en wat ik gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik ogenschijnlijk eenvoudige patronen niet zelf zomaar stop en hier een tweede bij nodig heb om mee te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niks meer leuk te vinden en angst te ervaren om niets meer leuk te vinden en hier in depressie te belanden waardoor mijn darmen niet meer bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet meer bewegen als ik niets meer leuk vind of als oplossing weet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat huist met oplossingen en voortstuwingen in en als de geest, ik mijn darm verkramp en vervorm in iets wat de darm misschien anders wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gestoorde relatie op te bouwen met mijn dikke darm en de knijpbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te bemoeien met de knijpbeweging van mijn darm en hierin voort te duwen/te pushen, tot aan een punt waarin mijn darm stilvalt en juist niets meer doet om de eigen balans te hervinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant angst te ervaren voor het moment van stil vallen van mijn darm en dit zolang mogelijk uit te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb tevens angst te ervaren voor een stoelgang die maar doorgaat waarin ik angst voor verlies van controle ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb voor het verkrijgen van een ervaring van controle in en als mezelf in en als de geest, mijn darm te zijn gaan controleren in de knijpbeweging en voortstuwing van de voedselbrij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben om de brij heen te draaien zonder precies te zien waar ik omheen draai.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb terecht te komen bij ‘het heeft toch geen zin’ waarin het lijkt dat ik het rondje gelopen heb zonder iets werkelijk op te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets op moet lossen of in moet zien en hier constant naar te zoeken, naar het ‘verlossende punt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar het verlossende punt als naar de heilige graal en dit niet meer los te kunnen laten naarmate mijn darmen zich minder ontlasten en ik niet meer weet hoe ik hier in mijn lichaam aanwezig kan zijn aangezien ik een constante paniek en fysieke druk en ongemak ervaar zonder enige vooruitgang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet vol te houden in dit punt van fysiek ongemak en het hierin op te geven en weg te gaan, de geest in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het belachelijk te vinden dat mijn darm het niet gewoon doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet werkelijk serieus te nemen dat reacties en gedachten in en als de geest, mijn lichaam en darmwerking zoveel kunnen beinvloeden terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat het zo is, maar dit niet werkelijk, fysiek zie en dus is het een ‘weten’ maar niet volledig/absoluut toepassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in een weten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik meer verantwoordelijkheid moet nemen omdat ik tot meer in staat ben, terwijl ik niet meer kan, zo moe ben van deze patronen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik kan en moet leven met zoveel afval binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb (een deel van) mijzelf in fysieke onschuld en expressie te hebben opgegeven voor een delen in en als de geest in seksualiteit en schoonheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen voor het opgeven van (een deel van) mijn fysieke expressie voor een seksuele uitstraling in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb controle te ervaren over mezelf in seksuele/fysieke expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit meer goed kan maken met mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het pas goed is als mijn darmen naar behoren werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet in en als mijn fysiek te willen leven als mijn darmen niet naar behoren kunnen functioneren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet naar behoren (kunnen) functioneren door mijn default-patronen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de schuld te geven van mijn default-patronen en hierin te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik de enige ben die het zo moeilijk heeft met zichzelf en te denken dat ik hierin een uitzondering ben die het zichzelf extreem moeilijk maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik het mezelf zo moeilijk maak en mezelf hierin op te geven in plaats van mezelf hierin te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het geen zin heeft om mezelf hierin te ondersteunen in en als een geloof dat ‘het toch niet lukt’ en mezelf zo vast te houden in een cirkel van ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me me niet zal lukken om mezelf te ondersteunen aangezien ik niet weet hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een niet-weten, de mogelijkheid tot een lukken op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat mijn darmwand het op een gegeven moment begeeft en de brei in mijn buikholte terecht komt door de enorme druk die op de verkrampingen in de darmwand ligt als de druk die normaal gesproken de brei via de anus naar buiten duwt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als een failure, een mislukking in en als dit fysieke default-patroon, waarvan ik me realiseer dat dit een patroon is die ik via de vader-familielijn heb meegekregen/overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben geweten dat dit zo moeilijk zou zijn en het moeilijk te vinden om met een default-patroon op de achtergrond te leven waarin ik me niet kan ontspannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik dit allemaal geheim moet houden en niet mag delen aangezien het een familiegeheim is, zonder te weten wat dit geheim eigenlijk inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geheimen te bewaren en hiermee akkoord te gaan zonder te weten wat de inhoudt ervan is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in een constante ervaring van ‘ik doe het fout’ te bevinden als mijn darmen op spanning staan voortkomend uit een default-patroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me nooit gaat lukken om constant zo specifiek en gewaar te worden en/of zijn dat ik mijn darmen niet langer een default-patroon instuur en in plaats hiervan, mezelf te sturen in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit gedaan krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat mijn darmen het toch niet zullen gaan doen, ondanks dat ik mezelf zou stoppen in reactie en gedachten in en als de geest en dat het dus ‘geen zin heeft’.

Ik stel mezelf ten doel om hetgeen ik niet begrijp of waar ik niet uitkom in en als een reactiepatroon in en als mezelf, op skype uit te schrijven voor een perspectief van mijn buddy en zo stap voor stap te wandelen.

Ik stel mezelf ten doel om degene die de hoge darmspoelingen begeleidt, als en wanneer die plaatsvinden, haar om ondersteuning te vragen in het loslaat proces van de controlemechanismen aangezien dit haar specialiteit is en zij dit zelf gewandeld heeft en haar aanwijzingen te integreren in hoe ik het proces wandel.

Ik stel mezelf ten doel om door te gaan.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te zijn van de woorden ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’ en mezelf hierin te vergeven en stoppen met deelname.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op het vergeven en stoppen met deelname in energetische ervaringen, alvorens correcties te willen doorvoeren of toepassen.

Ik realiseer me dat ik alles doe vanuit een ervaring van boosheid en verongelijking en dat ik hierin verhard.

Ik realiseer me dat ik focus op teveel buiten mezelf en te weinig op hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt.

Ik realiseer me dat ik hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt zie als ‘niet genoeg’.

Ik realiseer me dat ik me focus op hetgeen ik niet begrijp en geen directe invloed op heb ten aanzien van mijn darm zoals bijvoorbeeld de voortbeweging van de voedselbrij en hetgeen ik wel invloed op heb, zoals op de relatie met mezelf en wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties, laat ik liggen en neem ik geen verantwoordelijkheid in.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op hetgeen ik invloed heb in wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties en hier verantwoordelijkheid voor te nemen.

Ik stel mezelf ten doel om mijn focus op de voortbeweging van de voedselbrij in mijn darm en op de darmwerking zelf, te stoppen aangezien ik dit niet begrijp en aangezien mijn darm dit veel beter kan als ik me er niet mee bemoei in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mijn directe leefomgeving, op huis, werk en relatie en verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben hierin.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van boosheid en verongelijking te stoppen en mezelf hierin te vergeven en zo langzaam aan te verzachten ten aanzien van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel niet teveel hooi op mijn vork te nemen en allereerst voor mezelf, mijn eigen lichaam en directe leefomgeving te zorgen.

———————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 16, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 593 – De fysieke ervaring van energie in het lichaam – een begin

Ik ben begonnen met direct in mijn gedachten te zien die in verband staan met mijn fysieke conditie en gevoeligheid van het lichaam voor gedachten, welke ik voornamelijk ervaar in het buikgebied en schoudergebied en waarmee ik consequenties creëer in onder andere mijn darmen. Afgelopen weekend wordt me duidelijk hoe de ‘rush’ die ik ervaar binnenin mezelf als reactie, gerelateerd is aan een enorme aanval is van zelfoordelende gedachten, zo snel en zoveel dat ik alleen de energetische gevolgen als ‘rush’ ervaar en niet direct zie wat eraan vooraf gaat en/of wat ik hierin doe. Hetgeen ik fysiek ervaar is een totale fysieke afmatting van mezelf, binnenin mezelf. Hierin vraag ik me af waar dit zo vandaan komt en ik zie een relatie met een patroon van zelfoordeel van mijn vader die ik vanaf kinds af aan waarneem in kleine fysieke bewegingen en hoor in zijn woorden. Echter dit is voor later om te onderzoeken.

Hetgeen vanochtend duidelijk wordt voor me is hoe ik automatisch deelneem in een ervaring van jaloezie/benijden, die ik niet eens direct als zodanig herken. Het is een gewoonte en ik voelde vanochtend – terwijl ik hierin deelnam – hoeveel pijn ik hierin ervaar binnenin mezelf. Ik schrok terwijl ik plaatjes bekeek van een vrouw die ik ken die, afgaande op de foto, aanwezig is in een relatie met een man. Hier neem ik waar dat ze een intimiteit hebben opgebouwd die ik ‘benijdenswaardig’ vind. Op zo’n moment ga ik direct in de vergelijking en mezelf verminderen in waar ik zelf sta in de relatie met mijn partner en in relatie tot mezelf. Hierin vergeet ik de gehele weg die we beiden wandelen en hoe hierin ‘natuurlijk’ een ‘verschil’ zit – niet als ‘meer of minder’ maar als een waarneming met gezond verstand van waar we ons bevinden in ons proces van zelfrealisatie. Hoe langer en hoe intensiever we iets beoefenen, hoe effectiever de toepassing van hetgeen we beoefenen, in en als onszelf.

Ik kan hierin benoemen dat ik mezelf verminder in vergelijking tot iets of iemand buiten mezelf en dat ik dit constant en automatisch doe/aanvaard/accepteer van mezelf waarin ik niet direct doorzie wat en dat ik dit doe en/of dat ik zo ‘gewend ben’ aan de energie die deze vergelijking in mezelf opwekt dat ik niet verder kijk en daadwerkelijk onderzoek wat ik hierin eigenlijk toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf automatisch te vergelijken ten aanzien van iets of iemand buiten mij en hierin gewend geraakt te zijn aan de energie die dit opwekt binnenin mezelf, waardoor ik niet verder kijk en onderzoek wat ik toesta binnenin mezelf en waardoor ik niet eerder werkelijk door heb gehad hoezeer me dit raakt in en als mijn fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf en/of als ik de energie ervaar binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf aan het verminderen ben door mezelf te vermeerderen in en als een energetische energie-ervaring die ik opwek in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel, mezelf direct te stoppen deel te nemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen deel te nemen in energie die ik ervaar binnenin mezelf als/nadat ik deelneem in een gedachte als dat iemand buiten mij het ‘beter voor elkaar heeft’. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen als ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte dat iemand buiten mij het beter voor me elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf fysiek zeer te doen en af te matten in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodop te zijn van mezelf in oordeel en afmatting van mezelf, binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het bizar te vinden dat ik niet werkelijk door heb (gehad) hoe ik mezelf afmat en verminder in oordelen ten gevolge van een vergelijking van mezelf met iets of iemand buiten mezelf en alleen steeds opnieuw de fysiek consequenties te ervaren en vervolgens niet te zien/realiseren/begrijpen hoe ik deze manifesteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te doen schrikken door de oordelen die opkomen binnenin mezelf ten gevolge van een gedachte dat iets of iemand buiten mij het beter voor elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van de heftigheid van de gevolgen van de afmattende en diep doordringende gedachten in en als zelfoordeel ten gevolge van vergelijkingen met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bijna geen adem te kunnen halen ten gevolge van de diep in het vlees dringende gedachten in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te (willen) huilen ten gevolge van de zelfoordelen die ik afvuur binnenin en op mezelf, waarin Bernard jaren geleden benoemd heeft dat ik het huilen/het verdriet hierin gebruik als (energetische) beloning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven binnenin mezelf, elke keer een klein beetje meer totdat ik de fysieke consequentie volledig gemanifesteerd heb en ik niet meer op mijn benen kan staan en me totaal ‘murw’ ervaar van binnen ten gevolge van de afvuring van oordelen op mezelf en de energetische vloed als beloning in en als verdriet die hiermee gepaard gaat/die ik hierop laat volgen. Het is als een mitrailleur die wordt afgevuurd, de snelheid waarmee de oordelen elkaar opvolgen, vandaar dat ik de gedachten als oordelen niet direct zie en alleen het energetische effect ervaar en de fysieke gevolgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het heel ‘erg’ te vinden dat ik een mitrailleur met gedachten in en als zelfoordeel afvuur op mezelf en hierin een energie te genereren als beloning in de vorm van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw te denken ‘godverdomme wat is dit heftig’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik ben helemaal kapot’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik hierin energie genereer binnenin mezelf in en als een ervaring van verdriet, die me ineffectief maakt om mezelf te ondersteunen in de situatie die ik onder ogen zie zoals hier het afvuren van gedachten in en als zelfoordeel. Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen deel te nemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is. Ik stel mezelf ten doel van hieruit te zien wat zich opent om mezelf (en indien vanuit stabiliteit nodig/mogelijk, een ander) verder in te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een slachtofferrol te houden in en als een ervaring van verdriet als beloning ten gevolge van de gedachten in en als zelfoordeel die ik afvuur op mezelf en mezelf zo ineffectief te maken en houden in en als een positie van slachtoffer zonder te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin een slachtoffer ben van mezelf in en als de geest.

Voor dit blog houd ik het bij deze twee punten: het stoppen van deelname in de ervaring van verdriet ten gevolge van de gedachte/ervaring dat het ‘zo erg’ is en het stoppen van deelname in een vergelijking van mezelf in relatie tot iets of iemand buiten mezelf. Dit betreft een groot gebied waarin ik van hieruit de specifieke zelfvergevingen kan gaan toepassen ‘in real time’ op het gebied waar de vergelijking plaatsvindt en waarin ik exacter wil gaan zien hoe ik deze constructie heb opgebouwd en toegestaan in en als mezelf. Hierin stel ik mezelf ten doel te zien hoe ik hetgeen ik benijd, terug kan halen naar mezelf en kan leren leven in en als zelfexpressie binnen mijn fysieke mogelijkheden. Ik stel mezelf ten doel te zien, realiseren en begrijpen waar ik ben in mijn fysieke proces en dit als uitgangspunt te nemen en behouden. Ik stel mezelf ten doel de energetische ervaringen die opkomen in en als zelfvermindering, zelf te vergeven en de positieve gekoppelde verwachtingen van mezelf, in en als de geest, zelf te vergeven. Ik stel mezelf ten doel mezelf uit de verslaving van de opwekkende energie halen – die ik genereer door deel te nemen in een ervaring van verdriet als reactie op de gemanifesteerde consequenties – en te ademen totdat de energie afneemt.

What is the emotional and feeling body of your physical body?

How have energy layers in the physical body been used to contain and hide constructs and programs in your mind?

How will you start becoming aware of energy in your body as you walk from your unconscious mind to your quantum mind and physical process?

Why might you experience more discomfort in your body?

Bron: Energy in Your Body – Quantum Mind Self Awareness

Disclaimer: dit blog bevat op geen enkele wijze een medisch advies en is gebaseerd op ondervindingen in het proces dat ik wandel in en met mijn eigen fysiek en geestbewustzijnssysteem, op weg van ziel naar Leven.

—————————————————————————————————————————–

oktober 10, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 386 – De adem als ondersteuning

Gedurende een klein jaar was Gian mijn buddy in de Dip-pro cursus, en het onderwerp adem kwam vaak aan bod.

Onderstaande woorden heeft hij me een tijd terug gegeven:

Learn to focus on your breathing, you must trust the breathing and not the feelings/emotions, you must let the breathing take you over.

You have to let yourself know, it is okay to trust the breathing and that it will be okay to let go of the experiences and let the breathing take over as you breathing.

Leer om op je adem te focussen, je moet de adem vertrouwen en niet de gevoelens/emoties, je moet je laten overnemen door de adem.

Je moet jezelf laten weten dat het okay is om de adem te vertrouwen en dat het okay zal zijn om de ervaringen te laten gaan en de adem je over te laten nemen als jij die ademt.

Gisteren was ik in gesprek met mijn dikke darm, en die liet me weten dat deze te weinig ondersteuning had. Ik ging zoeken in mezelf hoe; het ligt niet aan de voeding. Dus hoe? Met de adem, kwam in me op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mijn dikke darm als mijzelf te ondersteuning in en met de adem, in en als mezelf die ademt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb de adem als mijzelf die ademt, te vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties en gevoelens boven de adem te plaatsen en verkiezen en hierin mijzelf in en als de adem, als ik die ademt, teniet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als ik die ademt teniet te doen, en hierin mijn fysieke organen teniet te doen, tekort te doen, geen bewegingsruimte te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke organen en specifiek mijn dikke darm, bewegingsruimte te geven in en als aanwezigheid als mezelf die ademt, maar in plaats hiervan weg te gaan, de geest in, in en als de energetische beklemming, benauwdheid van de ervaring van emoties en gevoelens welke ik fysiek manifesteer als controle als fysieke beklemming, benauwdheid op de spieren van de dikke darm.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties en gevoelens te vertrouwen in plaats van mezelf te vertrouwen als ik die ademt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het mezelf benauwd te maken door mijn vertrouwen weg te geven aan de energetische ervaring van gevoelens en emoties in en als de geest, en hierin mijzelf als mijn dikke darm te beklemmen, klem te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf fysiek klem te zetten in en als vertrouwen op de energetische ervaring van gevoelens en emoties in en als de geest.

Als ik mezelf zie neigen tot of simpelweg zie verdwijnen in een energetische ervaring als gevoelens en/of emoties in en als de geest, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de emoties en gevoelens mij over willen nemen, en dat dit ‘normaal’ voelt aangezien dit is wat ik jarenlang, levenslang gedaan heb/heb toegestaan in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mijn participatie in emoties en gevoelens te stoppen met ondersteuning van de adem, waarin ik de adem de mogelijkheid en ruimte geef om mij te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb de ademhaling te vertrouwen als mezelf, mezelf te vertrouwen in en als aanwezigheid in en als de adem.

Ik verbind mezelf tot een samenwerking met de adem als ik die ademt, in en als startpunt van acceptatie en vertrouwen.

Desteni Artists

———————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

oktober 8, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 384 – Hoe voel ik me vandaag?

Ik zie vandaag dat er de hele tijd emoties latent aanwezig zijn, maar dat ze een soort toestand blijven waarin ik verkeer. Ik beslis om mezelf eens te gaan vragen hoe ik me voel, zodat ik er beter mee kan werken. Hierin bedenk ik me dat dit iets is wat in mijn opvoeding nooit gebeurd is, er werd door niemand over gevoelens en emoties gepraat en nooit naar gevraagd. Nu in Desteni weet ik dat het ook niet draait om gevoelens en emoties als zijnde echt, maar het is wel praktisch van belang om ze te kunnen waarnemen, benoemen, duiden, zodat ik er zelfvergevingen op kan toepassen om mezelf uit deze breiige toestand te halen.

Hoe voel ik me vandaag?

Ik voel me lamgeslagen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me lamgeslagen te voelen, alsof er een wolk om me heen hangt.

Waardoor voel ik me lamgeslagen?

De gedachte ‘het lukt me niet’ komt op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me lamgeslagen te voelen door de gedachte ‘het lukt me niet’.

Wat lukt niet?

Om mijn fysiek op orde te krijgen; ik voel me verlamd door de fysieke manifestatie die ik niet meer opgelost krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het me niet lukt om mijn fysiek op orde te krijgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verlamd te voelen door de fysieke manifestatie die ik niet opgelost krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de fysieke manifestatie niet opgelost krijg.

Welke fysieke manifestatie?

De traagheid en verkramping in mijn darmen, welke soberheid, lusteloosheid, geen zin hebben, ja depressie voortbrengen. Me fysiek niet in staat voelen tot bewegen, laat staan vrij bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik de fysieke manifestatie van traagheid en verkramping in mijn darmen niet opgelost krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb somberheid, lusteloosheid, geen zin hebben, depressie voort te brengen door een geloof niet in staat te zijn de fysieke manifestatie als traagheid en verkramping in mijn darmen, op te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fysiek niet in staat te voelen tot bewegen.

Er zit angst aan gekoppeld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de angst toe te laten en te koppelen aan depressie, lusteloosheid en geen zin hebben gekoppeld aan de fysieke manifestatie als vertraging en verkramping in de darmen welke weer depressie, lusteloosheid en geen zin hebben manifesteert, waardoor ik niet in staat ben om te zien in de depressie, lusteloosheid en geen zin hebben gekoppeld aan de manifestatie in het fysiek als vertraging en verkramping in de darmen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor en als ik me fysiek niet in staat voel te bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor de ervaring van depressie, lusteloosheid en geen zin hebben gekoppeld aan de fysieke manifestatie als vertraging en verkramping in de darmen en voor het fysiek niet in staat voelen tot bewegen.

Depressie is een onderwerp die veel op de achtergrond aanwezig is geweest vanaf ongeveer mijn 16e jaar. In mijn horoscoop werd ook aangegeven dat er een indicatie is voor klinische depressie maar dat er een geboorte in volle maan tegenover stond waardoor ik me hieruit heb kunnen houden. Zo heb ik het ook ervaren. Ik heb niet zoveel met deze informatie gedaan, het was meer een bevestiging van wat ik ervaren heb van tijd tot tijd. En hierin ook altijd aanwezig dat de depressie niet werkelijk is. Het is meer een sombere toestand die komt en gaat. Hier doorheen zie ik, het is niet echt, maar ik kom er ook niet helemaal uit. Ik heb er behoorlijk wat angst aan gekoppeld, dat ik ‘in zou storten’ en het label depressie op me geduwd zou krijgen in het medische circuit terwijl het zo niet in elkaar zit. En tevens angst voor de ervaring van een werkelijke depressie van tot niets meer in staat zijn, welke ik eenmalig ervaren heb na een half pilletje extasy (zo’n 20 jaar terug) in periodes van maximaal een half uur, gelukkig niet langer. Dat was geen goed plan voor mij, en dat wist ik ook; echter andere plannen gingen niet door, dus ik besloot toch ‘mee te doen’.

‘In de horoscoop aanwezig’ betekent dus dat het onderliggende patroon aanwezig is, voorgeprogrammeerd is in mij. De video geeft hier duidelijkheid in, als het mezelf afhankelijk houden van iets of iemand buiten mezelf in plaats van te leven in zelfmeesterschap. En het mezelf verminderen dus saboteren, alles in mijn eigen waarneming. Vandaag kwam in me op hoe ik mezelf toesta mezelf in een toestand te houden. Welke komt door het niet benoemen en inzien van de toestand van emoties die op de achtergrond in mij aanwezig is, waardoor ik ze laat bestaan. Precies zoals ik van huis uit geleerd heb en welke mijn programmering als geestbewustzijnsysteem bevestigt, vestigt in het fysiek, en waarin ik mezelf afhankelijk houdt van de ander=de mind, mijn geest geprojecteerd op de ander buiten mij die mij niets vraagt, en dus beweeg ik niet.

Oeps.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te bewegen omdat de ander mij niets vraagt, en hierin rond te blijven zwemmen in een toestand van gevoelens en emoties binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb beweging afhankelijk te maken van een ander buiten mij in de vorm van een vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn expressie afhankelijk te maken van een ander buiten mij in de vorm van een vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb controle uit te oefenen op mijn omgeving in de vorm van depressie/somberheid als aandacht vragen in een poging een ander te bewegen mij iets te vragen, zodat ik mezelf kan bewegen en mezelf kan uitdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mee te doen met de groep die gepland hadden extasy te proberen, waar ik niet bij zou zijn want ik wilde niet echt, en toen mijn afspraak niet doorging, me te hebben aangesloten bij hun plannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb bij en als mezelf te blijven staan in de beslissing om niet bij de groep te zijn in het gebruik van extasy.

Ik houd het hierbij voor vandaag. Het doorheen schrijven van de ervaringstoestand geeft me inzicht in de cirkel in grote lijnen. Het onderzoek wordt vervolgd.

Nederlandstalige tekst en video – Depressie

Engelstalige (originele) video – Depression

————————————————————————————————————————————————————–

maart 27, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 265 – Expressie en de Darm – Intimiteit Personaliteit (vervolg-3)

Dag 264 – Expressie en de Darm – Intimiteit Personaliteit (vervolg-2)

Dit is een vervolg op Dag 264 waarin Probleem, Oplossing en Beloning genoemd staan. Klik op de link hierboven.

Angstdimensie:

Geen ervaring van intimiteit en/of connectie, en hierin een verloren gevoel, met als gevolg dat ik beslis dat ik weg moet als ik deze connectie niet ervaar.

Angst voor verlies van wat ik net gevonden heb in connectie

Gedachtendimensie:

Verbeeldingsdimensie:

Mijzelf liggend op bed, kijkend naar ‘de man’, in een ervaring van ‘mijn doel bereikt hebben’.

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

Melancholie, liefde als stroming in het borstgebied, verdriet

Backchatdimensie/interne gesprekken:

Hij gaat toch weer weg

Ik moet er nu van genieten want dit duurt niet lang

We hebben alleen dit moment

Fysieke Gedragsdimensie:

Samentrekken rondom middenrif, verkrampen als vasthouden, adem inhouden

Consequentiedimensie:

Relaties die stoppen ten gevolge van het missen van een ervaring van intimiteit/connectie bij een van de twee personen en/of uit angst voor verlies van deze ervaring van intimiteit/connectie bij een of beide personen.

Relationship Succes Support Intimicy Personality 1-2-3-4

What is Sex – Love as Sex 1

What is Sex – Love as Sex 2

What is Sex – Fulfilment as Sex

Angstdimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om me verloren te voelen zonder ervaring van connectie en/of intimiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik wegga ten gevolge van een missen van een ervaring van connectie en/of intimiteit in een geloof dat ik dit nodig heb om een relatie met iemand te starten en/of voort te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik een relatie met een ander moet starten en/of voortzetten waarvoor een ervaring van connectie en/of intimiteit nodig is in mezelf en bij de ander, in plaats van in te zien dat het woord relatie al geconstrueerd is op een connectie, aangezien relatie connectie is in/als de geest, en als ik een relatie nastreef, ik automatisch connectie denk en geloof te moeten ervaren om een relatie in stand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn eigen ervaring van verloren voelen, in een angst voor de consequenties die ik hieraan gekoppeld heb en geleefd heb en in een angst dat ik deze consequenties weer zal creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om door de mand te vallen dat ik helemaal geen connectie en/of intimiteit ervaar voor/met een andere persoon, maar hier wel mee samen ben/samen in bed lig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd moeite te hebben gehad om deze ervaring van connectie en/of intimiteit, die ook wel liefde genoemd wordt, te delen, aangezien ik altijd ervaren heb dat deze ervaring niet blijvend is, en ik een volgende keer deze ervaring van connectie en/of intimiteit, genaamd liefde, niet kan delen.

Verbeeldingsdimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf liggend op bed te zien, kijkend naar de man in een ervaring van ‘mijn doel bereikt hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een man te gebruiken om mijn doel te bereiken welke ik in verbeelding gecreeerd heb als ultieme ervaring, en hier in stilte van te willen genieten en deze dus niet uit te willen spreken, want dan verdwijnt mijn eigen ervaring in de geest in relatie met mezelf in de geest, gecreeerd in verbeelding, welke plaats vindt tussen me, myself and I, en waarin de man helemaal geen rol speelt behalve een personage in mijn verbeelding.

Reactiedimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb melancholie, liefde als stroming in het borstgebied en verdriet te ervaren als ik me bevind in een ervaring van intimiteit en/of connectie zoals ik me heb voorgesteld in mijn verbeelding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen communiceren over deze ervaring in mij van melancholie, liefde als stroming in het borstgebied en verdriet, aangezien als ik erover communiceer, er een kans bestaat dat deze ervaring als vervulling van mezelf, verbroken wordt doordat het personage – de man – wellicht iets zegt of doet wat niet in deze verbeelding als vervulling past, en de droom als verbeelding met een ervaring van melancholie, liefde als stroming in borstgebied en verdriet als reactie, verbroken wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring van liefde te koppelen aan een ervaring van melancholie en verdriet, en hierin in de zogenaamde liefdesrelaties, steeds een situatie te creeeren waarin ik verdriet en melancholie ervaar, welke samenhangt met het weggaan van de man en/of met het weggaan van mezelf, om de ervaring van liefde als stroming in het borstgebied, gekoppeld aan melancholie en verdriet, in stand te houden in mezelf, en hierin een ervaring van beweging te hebben, welke beweging is in/als reactie in/als gevoelens en emoties dus in/als de geest.

Backchatdimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de gedachte als backchat ‘hij gaat toch weer weg’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de gedachte als backchat ‘ik moet er nu van genieten want dit duurt niet lang’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de gedachte als backchat ‘we hebben alleen dit moment’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb steeds ultieme momenten te creeren en na te jagen in een poging ‘dit ene moment’ te beleven als alles wat er is, niet ziende dat dit ene moment deel uitmaakt van een ultieme ervaring in de geest, ook wel ‘De Kracht van het Nu’ genoemd, welke zo gepromoot wordt in de tegenwoordige spiritualiteit, onder andere door Eckhart Tolle.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in dit najagen van het ultieme moment, steeds in bed te zijn gestapt en fysiek intiem te zijn geweest met een man om dit ultieme ene moment Nu te beleven, zonder te onderzoeken of de relatie uberhaupt kans van bestaan heeft, waarin ik dit ene moment in het Nu gebruik om in de geest op voort te leven in een ervaring van connectie en/of Intimiteit in Stilte in Isolatie in mezelf in de geest in een reactie als ervaring van melancholie, liefde als stroming in het borstgebied en verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb door te gaan op zoek naar het volgende ultieme moment en dus naar de volgende man, als ik niet zo’n ultiem moment ervaar en/of ervaren heb, en hierin tevens mijn ervaring van verdriet en melancholie in stand te houden welke gekoppeld is aan een ervaring van liefde als stroming in het borstgebied, waarin ik verdriet en melancholie ervaar door een geloof als ‘dat ik verder moet en niet kan blijven’, of in een angst dat ‘de man verder moet en niet kan blijven’.

Fysieke gedragsdimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb samen te trekken rondom middenrif, te verkrampen als vasthouden, en de adem in te houden ten gevolgen van de angst voor verlies in mij, welke een angst is voor het verlies van mijn eigen illusies als verbeelding in de geest welke een ervaring van connectie en/of verbinding geeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren me verloren te voelen zonder deze ervaring van connectie/verbinding, en dus een controle in mezelf in het fysiek gemanifesteerd te hebben als houvast in mezelf in/als de geest in controle, welke gebaseerd is op angst voor verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten wie ik ben en wat te doen zonder deze ervaring van connectie en/of intimiteit, en hierin als houvast mijn fysiek te verkrampen en ongemak te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb liever verkramping als ongemak als houvast te creeren in mijn fysiek dan in te zien, te ervaren en toe te geven dat ik zelfonoprecht geweest ben in het samenzijn met een man en in het najagen van een doel in de geest, waarin de man een rol gespeeld heeft in mijn geanceneerde verbeelding.

Consequentiedimensie:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb relaties te creeren die stoppen ten gevolge van het missen van een ervaring van intimiteit/connectie bij een van de twee personen en/of uit angst voor verlies van deze ervaring van intimiteit/connectie bij een of beide personen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in het creeren van deze relaties die steeds stoppen, een illusie als verbeelding als ervaring van intimiteit en/of connectie in stilte in mezelf te behouden en hierin mezelf vast te houden in een ervaring en/of verbeelding in de geest.

Aanvullend:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mezelf in reactie op de man, waarin ik zal zien dat alles wat ik ervaar, over mezelf gaat, en dus liever een ervaring in stand houd in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn reacties iets met de man te maken hebben en hierin de reacties onderdruk – waarin de reacties natuurlijk niet positief zijn of juist te overweldigend positief zijn – in een angst mijn reacties te projecteren op de man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de reacties van de man op mij – die niet positief zijn of juist overweldigend positief – iets met mij te maken hebben/iets over mij zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijzelf op te willen vullen met positieve reacties van de man op mij, zodat ik niet in de ervaring kom van me verloren voelen en niet weten wat ik moet doen.

De Gedachtedimensie wordt zichtbaar:

Gedachtendimensie:

‘Het mag niet gezien worden’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te participeren in de Gedachte ‘Het mag niet gezien worden’ zonder dat ik door heb via deze Gedachte te leven maar mezelf voort te zetten in de gevolgen van de Gedachte als angst, backchat, reacties, fysiek gedrag en consequenties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te leven/mezelf voort te zetten/voort te bewegen in de gevolgen van de Gedachte ‘Het mag niet gezien worden’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat niet gezien mag worden dat ik niet van de een houd en wel van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb twee personen in de geest in mezelf tegen elkaar uit te spelen in mijn begrip van wat liefde is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik van iemand moet houden, en bang te zijn dat zichtbaar wordt dat/als dit niet zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ook niet te willen inzien dat ik niet van iemand houd/hoef te houden, aangezien ik dan ook mijn illusie van wel van een ander houden, op moet geven, immers, als ik niet van iemand hoef en kan houden in een ervaring van liefde als stroming in het borstgebied, dan geldt dit voor ieder-een, en niet voor de een wel en de ander niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een stilzwijgende familieovereenkomst voort te zetten en voort te leven in/als deze overeenkomst met alle gevolgen van dien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verbergen als en dat ik geen intieme connectie ervaar, en hierin mezelf in/als zelfexpressie te onderdrukken in de berging in/als mijn fysiek en zo fysiek gedrag als consequentie te manifesteren, in plaats van in te zien dat ik hetgeen ik onderdruk, kan expressen in de toepassing van zelfvergevingen.

Zelfcorrecties:

Ik stel mezelf ten doel alle reacties die ik ervaar in mezelf in samenzijn met een man, naar zelf terug te halen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, en hierin op te staan in zelfintimiteit.

Ik stel mezelf ten doel mijn reacties die ik heb op de reacties die de man heeft in samenzijn met mij, naar zelf terug te halen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, en hierin op te staan in zelfintimiteit.

Ik realiseer me dat alles wat zich in mij afspeelt, iets over mij zegt, en dat alles wat zich in een ander afspeelt, over die ander gaat.

Ik realiseer me tevens dat hetgeen zich in mij en/of in die ander afspeelt, niets zegt over de voortzetting van de situatie maar alleen iets zegt over wie ik en/of de ander is in het moment, gebaseerd op het verleden, welke iets is wat kan worden ingezien, stopgezet, uitgeschreven, zelfvergeven en uiteindelijk gecorrigeerd in de fysieke realiteit, waarin in gezond verstand en zelfwil, vrij van al deze reacties in zelf, een beslissing kan worden genomen over het voortzetten van de situatie. Ik realiseer me dat dit een proces is, welke niet gebaseerd is op 1 beslissing, maar welke zich laat zien in vele beslissingen wie ik ben in ieder moment, en in beslissingen in wie de ander is in ieder moment, waarin ik alleen beslis wie ik ben, en waarin de ander beslist wie die ander is.

Ik realiseer me dat ik alleen sta in de beslissing wie ik ben in ieder moment, onafhankelijk van een ander en van de situatie waarin ik me bevind.

Dag 212 – De Intimiteit Personaliteit

Dag 263 – Expressie en de Darm – Intimiteit Personaliteit (vervolg)

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

december 10, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 196 – Zelfvergevingen op relaties – 28 – ik vind je leuk

Dag 191 – Zelfvergevingen op relaties – 23 – als er een man is/zelfcorrecties-1

Dag 192 – Zelfvergevingen op relaties – 24 – als er een man is/zelfcorrecties/2

Dag 193 – Zelfvergevingen op relaties – 25 – als er een man is/zelfcorrecties-3

Dag 194 – Zelfvergevingen op relaties – 26 – als er een man is/zelfcorrecties-4

Dag 195 – Zelfvergevingen op relaties – 27 – als er een man is/zelfcorrecties-5

In het interview Demons in the Afterlife part 11 spreekt Mykey over de energie die opkomt waarin het is alsof een soort van entiteit ons van binnen overneemt, zo overweldigend ziet het eruit, terwijl de persoon waarin dit gebeurt alleen een ‘dislike, een ‘niet leuk vinden’ ervaart van een persoon waarmee gepraat wordt.

Ik herken de ervaring van een entiteit in mezelf aanwezig voelen, waarin ik me vroeger nog weleens heb afgevraagd of ik bezeten was door een of ander wezen, wat ook weer niet helemaal strookte met mijn ervaring dus ik wist ergens dat het niet zo was, maar ik ervoer zeker angst voor deze ‘entiteit’ in mezelf en onderdrukte deze. Verder dan dit ben ik niet gekomen.

Totdat ik het interview luisterde, waarin het me duidelijk was dat het wel degelijk een enorme energie-entiteit was zeg maar, die in staat is me totaal over te nemen als ik dit toesta. En simpel geactiveerd wordt door een ervaring van een niet leuk vinden van een persoon; dat maakt een hoop duidelijk aangezien ik tijdens mijn opgroeien een levensgroot niet leuk vinden als ervaring in mezelf heb toegestaan.

Deze ervaring heb ik fysiek gemanifesteerd door de gedachten blijkbaar te onderdrukken waardoor het een samengebalde energie-entiteit is geworden die ik opnieuw onderdruk in angst hiervoor, en om het te onderdrukken, de gedachten en opnieuw de energie – welke feitelijk ook angst is, dus ik onderdruk de angst als energie uit angst voor deze energie als angst – heb ik krampen ontwikkeld in mijn dikke darmspieren en op wel meer plaatsen in het borst-buikgebied en rondom het middenrif.

Deze krampen zijn altijd aanwezig, dus ik leef altijd in afwachting van de opkomst van deze energie als angst, maar het wordt geactiveerd als er een ‘leuk vinden’, ‘niet leuk vinden’, ‘leuk gevonden worden ‘of ‘niet leuk gevonden worden’ plaatsvindt, oftewel in relaties, eigenlijk in ieder relatie, maar in een 1 op 1 relatie wat vaak een zogenaamde liefdesrelatie is komt het prominent naar voren.

Het was me steeds niet duidelijk wat nu het startpunt is van het starten van een gelijkheidsrelatie als agreement. Is dat nog steeds een leuk vinden? Zodra er een leuk vinden plaats vindt, is de gelijkheid al verdwenen. Ik heb het geprobeerd in een relatie met als startpunt een niet leuk vinden aangezien het leuk vinden het blijkbaar niet is; lol dat was ook niet de oplossing aangezien het startpunt opnieuw in polariteit is, van leuk naar niet leuk.

Een wederzijds leuk vinden lijkt het ideale startpunt. Toch zit je dan met een ongelijk startpunt die je gelijk probeert te krijgen en te houden door het wederzijds te maken en te houden; echter dat is nogal een balans die niet in stand te houden is, aangezien de gelijkheid dan afhangt van de gelijke mate waarin je elkaar wel of niet leuk vindt/blijft vinden, oftewel een gelijkheid proberen te behouden met elkaar in ervaringen van elkaar, in plaats van alleen in/als/met zelf. Dit is waar meeste relaties in starten, in een balans van wederzijds leuk vinden dus in een gelijke ervaring hierin.

Een lastige balans die blijft steken in de balans aangezien we hierin heel druk bezig blijven met het behouden van de balans, in plaats van achter/voorbij de balans te zien. Er is altijd 1 die wegloopt en 1 die er achteraan loopt om de balans te behouden, en vice versa. Waarin je elkaar in bedwang houdt in polariteit van leuk – niet leuk, welke zich voortzet in alle dimensies van de relatie, en waarin dus constant afwegingen gemaakt worden en voor elkaar gezorgd gaat worden in plaats van een en gelijk te staan als zorg in/als zelf.

Mag je elkaar dan niet leuk vinden als je besluit een gelijkheidsrelatie als agreement te wandelen? Dat was mijn oplossing dus, welke beslissing ik uit veiligheid genomen heb destijds, dan val ik in ieder geval niet in de val van iemand leuker vinden dan mezelf. Ondertussen vind ik mezelf leuker dan die ander, als ik start in een niet-leuk vinden, wat ongelijk is. Elkaar leuk vinden kan dus plaatsvinden als aanleiding in het totaal-onderzoek van wel of geen gelijkheidsrelatie wandelen, maar het is geen voorwaarde en zeker geen punt om de beslissing op te baseren. Het elkaar leuk vinden haalt juist alle patronen in polariteit omhoog die eerst doorgewandeld moeten worden, anders wordt dit punt van leuk vinden het enige punt wat zichtbaar is en wordt alles – dus de volledige persoon – door deze bril van leuk en niet leuk vinden gezien, welke afgewogen wordt tegenover…..onszelf in afscheiding van Zelf. Hier ontstaat de wedstrijd in partnerschap, waarin we onszelf altijd vermeerderen of verminderen ten opzichte van de partner in een leuk of niet leuk vinden, en onszelf afhankelijk maken van het wel of niet leuk vinden van ‘mij door de partner en van de partner door mij’.

Ikzelf heb een heleboel dimensies te doorlopen waar ik punten gecreeerd heb in afweging van mezelf tegenover een ander, van de ander tegenover mezelf, in een leuk(er) en niet leuk(er) vinden dan mezelf, waarin natuurlijk legio gedachten ontstaan zijn, vervolgens onderdrukt, hierin emoties en gevoelens geworden in een grote bal van energie die ik opnieuw onderdrukt heb in mijn fysiek als krampen, welke ik opnieuw onderdruk uit angst voor deze krampen en dus opnieuw krampen creeer, hierin creeer ik weer gedachten van angst en oordeel over mezelf, die getriggerd worden door de aanwezigheid van een ander/een partner/potentiele partner, dit onderdruk ik weer, ik creeer weer krampen, nouja ga zo verder. En hier omheen-doorheen verweven loopt de schuld, een schuldgevoel van het steeds vermeerderen of verminderen van mezelf of van de ander, wat in feite ook het vermeerderen of verminderen van mezelf is, welke ik weer neig te projecteren op de ander en de ander dus de schuld wil geven van mijn ervaring van vermindering volgend op vermeerdering.

Is leuk vinden het startpunt van een gelijkheidsrelatie als agreement?

Nee. Het is een uitgangspunt. Dus een backdoor om niet in zelf alleen te hoeven zien in de weerspiegeling van de ander die tegenover ons staat. In een leuk vinden is de aandacht op de ander(=de mind) (en in een niet leuk vinden ook). Dit kan een startpunt worden van een onderzoek van een mogelijke gelijkheidsrelatie als beiden bereid zijn in zelf te zien in het leuk vinden van de ander dus achter/voorbij de balans te zien. Want wie zien we achter de balans van elkaar leuk vinden? Onszelf. Die we niet zo heel leuk vinden als we werkelijk gaan zien.

Wat zijn praktische punten om te onderzoeken of je geschikt bent om al(l)een met elkaar een gelijkheidsrelatie als agreement te wandelen: praktisch samen kunnen leven, kunnen communiceren, problemen kunnen bespreken en oplossingen vinden en toepassen, zien wat beiden willen delen in een gelijkheidsrelatie als agreement, praktische leefomstandigheden, door elkaars ogen kunnen zien, waarin je punt voor punt onderzoekt of hierin overeenstemming aanwezig is. Dit alles in het startpunt van wat het beste is voor alle leven, waarin de focus op zelfgewaarzijn gericht is als wat het beste is voor Zelf als voor de partner-Zelf als voor alle leven als Leven-Zelf.

Als er overeenstemming is, blijft over de beslissing tot het wandelen van een agreement alleen als zelf met een ander als zelf.

Mykey: Well, it’s cool to enjoy moments with partners – just change it in the moment, “I enjoy me with you in this moment”

Zelfvergevingen en zelfcorrecties op mijn ervaring van het leuk en niet leuk vinden volgen.

Interviews om te luisteren:

Demons in the Afterlife – Part 11

Evolution of Energy and Experience in Relationships – Reptilians – Part 130

Relationship Success Support – Introduction

The Atlanteans’ Guide to physical Intimicy (Part 1) – Part 59

———————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life