december 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

——————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

maart 28, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 460 – Inhouden van zelfexpressie in en als wraak

Dag 477 – Autoimmuniteit – een zelfonderzoek

Dag 478 – Afwijzing – zelfcorrecties

Dag 479 – Herkenning als de mantel der liefde – zelfcorrecties

Als en wanneer ik mezelf mijn zelfexpressie zie inhouden in en als ‘wraak’ als ervaring dat ik niet wil dat een ander mij ziet in een specifieke zelfexpressie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik vasthoud aan onprettige ervaringen en interpretaties gekoppeld aan herinneringen welke ik niet onderzocht heb op werkelijkheid.

Ik realiseer me dat ik boosaardigheid uitleef als wraak terwijl de boosaardigheid feitelijk naar mezelf gericht is en ontstaan in een ander moment waarin ik hetgeen ik zie en welke deze boosaardigheid triggert, ik in mezelf onvoldoende of niet onderzocht heb en zo niet heb zelfvergeven en gecorrigeerd en dus nog leef in een situatie in en als zelfwraak als boosaardigheid naar mezelf toe.

Ik realiseer me dat ik boosaardigheid uitleef als wraak als inhouding van mijn zelfexpressie voor iets als ervaring wat ik niet heb ‘gekregen’ maar waarvan ik wel geloofde dat het ‘zo zou moeten zijn’.

Ik realiseer me dat ik in eerste instantie alleen mijn boosaardigheid dien te stoppen en kan onderzoeken en niet direct iets hoef te leven in en als zelfexpressie naar buiten toe – het stoppen en zelfvergeving is (onderdeel van) zelfexpressie in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel de ervaringen te onderzoeken die opkomen als ik mijn zelfexpressie inhoud en deze te stoppen in en als mezelf in een inademing en mezelf de ervaring te vergeven en uit te ademen en los te laten.

Ik stel mezelf ten doel te zien of er een aanduidbare herinnering is die ik nader kan onderzoeken ten aanzien van deze ervaring van het inhouden van de zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel te zien waar ik het patroon waar ik op reageer, zelf leef in en als boosaardigheid als sabotage naar mezelf en mezelf hier te vergeven en corrigeren zodat ik mezelf in en als de wraak als boosaardigheid gericht naar/geprojecteerd op een ander, direct kan stoppen en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel mijn geloof ten aanzien van wat ik niet heb ‘gekregen en wat ‘zo zou moeten zijn’ in en als de geest te vergeven en los te laten en te leven ‘wat wel zo is’ hier in fysieke realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit blog niet te durven en willen plaatsen in en als een angst dat ik hierdoor mijn zelfexpressie alleen maar meer in ga houden in en als een geloof dat iedereen die dit blog leeft, nu gaat letten op mijn zelfexpressie en of ik die nu wel of niet leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mensen letten op mijn zelfexpressie, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik let op mijn zelfexpressie als er mensen in de buurt zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen dat mensen gaan letten op mijn zelfexpressie en niet te willen dat ze dan eventueel zien dat ik mijn zelfexpressie wellicht inhoud als wraak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen dat mensen mijn wraak als boosaardigheid zien en dus houd ik mijn zelfexpressie in, terwijl juist dit inhouden van de zelfexpressie de wraak is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nog niet te durven staan in en als de beslissing tot het onvoorwaardelijk stoppen van wraak in en als het inhouden van mijn zelfexpressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik mezelf moet laten zien, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit het moeten is die plaatsvindt in en als mezelf in mijn eigen geest, in en als bescherming van wie ik werkelijk ben in en als boosaardigheid, want als ik mezelf uitdruk in een moeten, lijkt het net of ik niet boosaardig ‘ben’ in dat moment en dus, wordt het moeten een bescherming van mezelf in en als boosaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de keuze nog te willen behouden om mezelf wel of niet uit te drukken in en als eigenbelang, in en als angst.

Ik realiseer me dat ik juist door deze twijfel te laten zien, de aandacht hierop richt in en als mijn eigen geest en zo mezelf vastzet in en als het aandacht trekken van de ander (=de mind).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in en als de geest in aandacht op zelftwijfel.

Ik stel mezelf ten doel, de twijfel in en als mezelf te stoppen, zelf te vergeven, mezelf te omarmen hierin en mezelf te corrigeren voor en als mezelf welke ik niet perse zichtbaar hoef te maken en uiteindelijk de zelfcorrectie te leven in en als zelfbeweging, dus uit beweging van mezelf en voor mezelf.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik over twijfel, te onderzoeken op praktische realiteit en mezelf te ondersteunen in en als het vergroten van mijn inzicht hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik mijn zelfexpressie heb ingehouden in en als wraak en dit dus wil verbergen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik dit zo als oplossing heb geleefd als wat niet het beste is in een opvoeding waarin ik niet geleerd heb mezelf uit te drukken in en als zelfbegrip voor de boosaardigheid die zich heeft ontwikkeld in ieder mens en zolang er geen begrip en zelfbegrip is hierin, wordt de boosaardigheid beantwoord met boosaardigheid en wordt de zelfexpressie onderdrukt met deze boosaardigheid in en als angst voor een ontmanteling van de eigen boosaardigheid en zo houden we elkaar en onszelf gevangen in boosaardigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een oordeel te hebben op boosaardigheid en wraak en hierin angst ervaar voor de boosaardigheid en wraak van een ander, welke eigenlijk juist het geprojecteerde zelfoordeel is van deze al dan niet onderdrukte boosaardigheid in en als mezelf en angst in, als en voor het eigen zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van het woord wraak en dus niet gelijk te staan aan mezelf in en als het woord wraak, waardoor ik mezelf zal wreken in en als de onderdrukking van het woord wraak.

Ik stel mezelf ten doel het woord wraak nader te onderzoeken en te ontdoen van energetische aanhechtingen als reacties in en als mezelf.

Wordt vervolgd