maart 16, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 593 – De fysieke ervaring van energie in het lichaam – een begin

Ik ben begonnen met direct in mijn gedachten te zien die in verband staan met mijn fysieke conditie en gevoeligheid van het lichaam voor gedachten, welke ik voornamelijk ervaar in het buikgebied en schoudergebied en waarmee ik consequenties creëer in onder andere mijn darmen. Afgelopen weekend wordt me duidelijk hoe de ‘rush’ die ik ervaar binnenin mezelf als reactie, gerelateerd is aan een enorme aanval is van zelfoordelende gedachten, zo snel en zoveel dat ik alleen de energetische gevolgen als ‘rush’ ervaar en niet direct zie wat eraan vooraf gaat en/of wat ik hierin doe. Hetgeen ik fysiek ervaar is een totale fysieke afmatting van mezelf, binnenin mezelf. Hierin vraag ik me af waar dit zo vandaan komt en ik zie een relatie met een patroon van zelfoordeel van mijn vader die ik vanaf kinds af aan waarneem in kleine fysieke bewegingen en hoor in zijn woorden. Echter dit is voor later om te onderzoeken.

Hetgeen vanochtend duidelijk wordt voor me is hoe ik automatisch deelneem in een ervaring van jaloezie/benijden, die ik niet eens direct als zodanig herken. Het is een gewoonte en ik voelde vanochtend – terwijl ik hierin deelnam – hoeveel pijn ik hierin ervaar binnenin mezelf. Ik schrok terwijl ik plaatjes bekeek van een vrouw die ik ken die, afgaande op de foto, aanwezig is in een relatie met een man. Hier neem ik waar dat ze een intimiteit hebben opgebouwd die ik ‘benijdenswaardig’ vind. Op zo’n moment ga ik direct in de vergelijking en mezelf verminderen in waar ik zelf sta in de relatie met mijn partner en in relatie tot mezelf. Hierin vergeet ik de gehele weg die we beiden wandelen en hoe hierin ‘natuurlijk’ een ‘verschil’ zit – niet als ‘meer of minder’ maar als een waarneming met gezond verstand van waar we ons bevinden in ons proces van zelfrealisatie. Hoe langer en hoe intensiever we iets beoefenen, hoe effectiever de toepassing van hetgeen we beoefenen, in en als onszelf.

Ik kan hierin benoemen dat ik mezelf verminder in vergelijking tot iets of iemand buiten mezelf en dat ik dit constant en automatisch doe/aanvaard/accepteer van mezelf waarin ik niet direct doorzie wat en dat ik dit doe en/of dat ik zo ‘gewend ben’ aan de energie die deze vergelijking in mezelf opwekt dat ik niet verder kijk en daadwerkelijk onderzoek wat ik hierin eigenlijk toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf automatisch te vergelijken ten aanzien van iets of iemand buiten mij en hierin gewend geraakt te zijn aan de energie die dit opwekt binnenin mezelf, waardoor ik niet verder kijk en onderzoek wat ik toesta binnenin mezelf en waardoor ik niet eerder werkelijk door heb gehad hoezeer me dit raakt in en als mijn fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf en/of als ik de energie ervaar binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf aan het verminderen ben door mezelf te vermeerderen in en als een energetische energie-ervaring die ik opwek in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel, mezelf direct te stoppen deel te nemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen deel te nemen in energie die ik ervaar binnenin mezelf als/nadat ik deelneem in een gedachte als dat iemand buiten mij het ‘beter voor elkaar heeft’. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen als ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte dat iemand buiten mij het beter voor me elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf fysiek zeer te doen en af te matten in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodop te zijn van mezelf in oordeel en afmatting van mezelf, binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het bizar te vinden dat ik niet werkelijk door heb (gehad) hoe ik mezelf afmat en verminder in oordelen ten gevolge van een vergelijking van mezelf met iets of iemand buiten mezelf en alleen steeds opnieuw de fysiek consequenties te ervaren en vervolgens niet te zien/realiseren/begrijpen hoe ik deze manifesteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te doen schrikken door de oordelen die opkomen binnenin mezelf ten gevolge van een gedachte dat iets of iemand buiten mij het beter voor elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van de heftigheid van de gevolgen van de afmattende en diep doordringende gedachten in en als zelfoordeel ten gevolge van vergelijkingen met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bijna geen adem te kunnen halen ten gevolge van de diep in het vlees dringende gedachten in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te (willen) huilen ten gevolge van de zelfoordelen die ik afvuur binnenin en op mezelf, waarin Bernard jaren geleden benoemd heeft dat ik het huilen/het verdriet hierin gebruik als (energetische) beloning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven binnenin mezelf, elke keer een klein beetje meer totdat ik de fysieke consequentie volledig gemanifesteerd heb en ik niet meer op mijn benen kan staan en me totaal ‘murw’ ervaar van binnen ten gevolge van de afvuring van oordelen op mezelf en de energetische vloed als beloning in en als verdriet die hiermee gepaard gaat/die ik hierop laat volgen. Het is als een mitrailleur die wordt afgevuurd, de snelheid waarmee de oordelen elkaar opvolgen, vandaar dat ik de gedachten als oordelen niet direct zie en alleen het energetische effect ervaar en de fysieke gevolgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het heel ‘erg’ te vinden dat ik een mitrailleur met gedachten in en als zelfoordeel afvuur op mezelf en hierin een energie te genereren als beloning in de vorm van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw te denken ‘godverdomme wat is dit heftig’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik ben helemaal kapot’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik hierin energie genereer binnenin mezelf in en als een ervaring van verdriet, die me ineffectief maakt om mezelf te ondersteunen in de situatie die ik onder ogen zie zoals hier het afvuren van gedachten in en als zelfoordeel. Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen deel te nemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is. Ik stel mezelf ten doel van hieruit te zien wat zich opent om mezelf (en indien vanuit stabiliteit nodig/mogelijk, een ander) verder in te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een slachtofferrol te houden in en als een ervaring van verdriet als beloning ten gevolge van de gedachten in en als zelfoordeel die ik afvuur op mezelf en mezelf zo ineffectief te maken en houden in en als een positie van slachtoffer zonder te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin een slachtoffer ben van mezelf in en als de geest.

Voor dit blog houd ik het bij deze twee punten: het stoppen van deelname in de ervaring van verdriet ten gevolge van de gedachte/ervaring dat het ‘zo erg’ is en het stoppen van deelname in een vergelijking van mezelf in relatie tot iets of iemand buiten mezelf. Dit betreft een groot gebied waarin ik van hieruit de specifieke zelfvergevingen kan gaan toepassen ‘in real time’ op het gebied waar de vergelijking plaatsvindt en waarin ik exacter wil gaan zien hoe ik deze constructie heb opgebouwd en toegestaan in en als mezelf. Hierin stel ik mezelf ten doel te zien hoe ik hetgeen ik benijd, terug kan halen naar mezelf en kan leren leven in en als zelfexpressie binnen mijn fysieke mogelijkheden. Ik stel mezelf ten doel te zien, realiseren en begrijpen waar ik ben in mijn fysieke proces en dit als uitgangspunt te nemen en behouden. Ik stel mezelf ten doel de energetische ervaringen die opkomen in en als zelfvermindering, zelf te vergeven en de positieve gekoppelde verwachtingen van mezelf, in en als de geest, zelf te vergeven. Ik stel mezelf ten doel mezelf uit de verslaving van de opwekkende energie halen – die ik genereer door deel te nemen in een ervaring van verdriet als reactie op de gemanifesteerde consequenties – en te ademen totdat de energie afneemt.

What is the emotional and feeling body of your physical body?

How have energy layers in the physical body been used to contain and hide constructs and programs in your mind?

How will you start becoming aware of energy in your body as you walk from your unconscious mind to your quantum mind and physical process?

Why might you experience more discomfort in your body?

Bron: Energy in Your Body – Quantum Mind Self Awareness

Disclaimer: dit blog bevat op geen enkele wijze een medisch advies en is gebaseerd op ondervindingen in het proces dat ik wandel in en met mijn eigen fysiek en geestbewustzijnssysteem, op weg van ziel naar Leven.

—————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

——————————————————————————————

juni 16, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 497 – Zingeving

Ik had gisteren wat taken gedaan die ik zo gepland had en hierna had ik een paar uurtjes ‘vrije tijd’. In deze uurtjes kon ik maar niet beslissen wat te gaan doen, even naar mijn ouders, maar dat was eigenlijk net te ver reizen of juist thuis blijven en een paar interviews luisteren. Ik ervoer mezelf al sinds de ochtend als ‘ongedurig’, niet effectief in hetgeen ik oppakte en veel tijd kwijt in de geest met afwegen van wat te gaan doen, in plaats van iets te beslissen en dit te doen. Uiteindelijk heb ik mijn vader gebeld en ben ik thuis gebleven en wilde ik een paar interviews over sadness gaan luisteren van de Atlanteans. Vervolgens ben ik een uur druk geweest om deze op mijn mp-3 spelertje te krijgen wat niet goed lukte en uiteindelijk stonden ze er half geknipt en door elkaar heen, op. Geen idee hoe dit komt, ik zag alleen wat foutmeldingen hier en daar. Intussen was de zon verdwenen gedurende dit uurtje maar ik ben toch buiten gaan zitten en de interviews gaan luisteren. Hier heb ik mezelf ertoe gezet te blijven zitten, ook al wilde ik na een aantal minuten alweer opstaan. Alhoewel ik dus delen van de 4 interviews gehoord heb door elkaar heen, kwam ik toch tot het punt van inzicht. Het ging over ‘the gift within’ sadness en hierin de vraag wat ik gekoppeld heb aan Witneus het konijn en waarom ik verdriet ervaar nu zij er niet meer is. Daar moest ik even over nadenken, wat het nou precies was dus ik ben er even voor gaan zitten en heb mezelf deze vraag gesteld. En ik zag, het was zingeving. Door Witneus had ‘alles zin’, als ik thuis kwam en zij zat midden in de kamer, als ik voor haar zorgde, als ik thuis aan het werk was en zij was binnen of buiten met iets bezig, hoe dan ook, als zij er was ‘was het oké’. Ik wist wel dat ik me nog in iets ‘aan haar verbonden’ had en hierin zag ik het woord. De ervaring van verdriet stopte direct en ik werd rustig van binnen, al heb ik hier natuurlijk wel een puntje aangeduid om mezelf richting in te geven.

Zingeving – zij gaf mij zin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de zin van het leven te verbinden aan de aanwezigheid van Witneus.

Ik realiseer me dat de zin in al het leven aanwezig is, binnenin mij en om mij heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zingeving te zoeken in en als de geest en de zin van en als het leven in het hier aanwezig zijn in en als het fysiek, niet te begrijpen als concept in en als de geest waarin ik me realiseer dat ik zoek in de geest naar begrip waardoor ik in afscheiding besta van mezelf als leven en niet hier aanwezig ben en dus de adem mis, in en als aanwezigheid in en als het fysiek zonder zoeken in en als de geest in afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb via Witneus het concept van zingeving probeer ‘te vatten’ door te focussen op haar als hoe zij aanwezig is in en als leven, in eenheid en gelijkheid met en als haar fysiek en dus al het leven in en als het fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie zoeken in de geest naar een concept van zingeving, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest mezelf slechts in concepten (be)vind in en als polariteit om energie te genereren via deze polariteit en dat de geest het concept van polariteit bevat en hier gelijk aan is.

Ik realiseer me dat ik gelijk kan staan als mezelf in concepten in en als polariteit in en als de geest zodat ik mezelf hierin richting kan geven in overweging van leven en dat dit de eerste stap is om werkelijk de afscheiding te stoppen binnenin en als mezelf en in en als leven, in en als het fysiek aanwezig te zijn.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de onwetendheid van wat leven in en als het fysiek inhoudt en in dat moment mezelf te zien in en als de geest als hoe ik besta in afscheiding in en als polariteit om energie te genereren, zodat en waarin ik mezelf stop in het voeden van mezelf in dit punt van onwetendheid als afscheiding in een gedachte in polariteit en hierin verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf door de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Als en wanneer ik mezelf zie focussen op iets of iemand buiten mij – meestal dieren of planten of een interactie met een ander mens, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik probeer mijzelf zin te geven via de ander als iets of iemand buiten mij, in en als een concept in en als de geest waarin ik in en als de geest mezelf indeel in concepten om mezelf te kunnen bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het concept inhoudt waarin ik mezelf probeer te bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het is dat mij een ervaring van zingeving geeft in en als de geest en vervolgens hierin mezelf te vergeven en corrigeren en te zien hoe ik dit punt kan integreren in en als mezelf en kan leven in en als zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel te zien waarom ik in dat moment zingeving zoek in en als een concept in en als de geest zodat en waarin ik mezelf hierin kan ondersteunen in een punt waarin ik me blijkbaar onzeker voel en houvast zoek in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in zelfzekerheid in en als de adem door het stoppen van de afscheiding in en als een specifieke gedachte waarin ik energie genereer in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het genereren van energie zodra ik bemerk in mezelf dat ik hierin participeer door 1-2-3 in te ademen, even vast te houden en uit te ademen totdat de energie afneemt binnenin mij.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw uit te zien naar het punt van activatie van de energie en naar de gedachte die ik hierin activeer als controlemechanisme welke gebaseerd is op een gedachte als herinnering waarin ik ooit ervaren heb de controle te verliezen en het dus nodig vond om een gedachte als ‘denkbeeld’ aan te maken in en als een geloof als ‘dit ben ik’ om mezelf een ervaring van zekerheid te geven over wie ik ben ter verdediging van alle denkbeelden die bestaan in de wereld in afscheiding van leven als wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel te zien of ik een gerelateerde herinnering zie opkomen binnenin mezelf en zoja, om deze later uit te schrijven en zo nee, niet te gaan ‘zoeken’ maar te werken met wat hier is als fysieke omstandigheden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als de adem te leren vertrouwen door dit keer op keer toe te passen in momenten waarin ik ‘onzekerheid’ ervaar als bijvoorbeeld in het zoeken naar zingeving in iets of iemand buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verdriet te koppelen aan het uitblijven van het concept van zingeving in en als de geest en dus telkens, als ik geen zingeving kan vinden en/of de ervaring van zingeving verlies doordat hetgeen waaraan ik deze ervaring gekoppeld had, weggaat/weg is, in een ervaring van verdriet te gaan in en als mezelf en hierin energie te genereren welke de ervaring van verlies all leegte in mij ‘vult’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verlies van zingeving als ervaring van leegte in mij te vullen met een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van leegte echt is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van leegte voortkomt uit gedachten over een zogenaamd verlies welke een stoppen is van de illusie van de relaties die ik gelegd heb in en als gedachten in en als de geest in een poging om mezelf beter te voelen door mezelf te voeden/vullen met energie die zich manifesteert in en als gevoelens en emoties in en als mijn fysiek ten gevolge van de gedachten die aanmaak ter controle van mezelf in en als het bestaan in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ene ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf in stand te houden met een andere ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf en zo mezelf fysiek te manifesteren in en als gedachten en ervaringen in en als de geest en vervolgens mezelf in en als de ene ervaring te verdedigen met de andere ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb relationele verbindingen steeds te verbreken en/of niet aan te gaan in een poging om geen zingeving buiten mezelf, in en als deze relatie en bij de ander/het andere te leggen in plaats van in en als de relationele verbinding te blijven staan en hierin de ervaring van zingeving naar mezelf terug te halen steeds opnieuw, stap voor stap door middel van het uitschrijven van de relationele verbindingen als gedachten in en als de geest en mezelf hierin te zien, vergeven en corrigeren en vervolgens de zingeving te leven in en als zelfexpressie in en als het punt waar ik zelfverantwoordelijkheid voor heb genomen.

Met Witneus ben ik niet uit de relatie weggegaan maar ben ik gebleven en heb ik mezelf toegestaan in (zelf)intimiteit aanwezig te zijn met haar en me direct te laten raken door haar en te zien waarin ik mezelf dien te vergeven, corrigeren en veranderen – ik heb alles gegeven als mezelf wat binnen mijn mogelijkheid ligt/lag in het stadium als wie ik nu ben/was in samenleven met haar en zo kom ik bij het punt van de ervaring van zingeving die ik nog als ervaring aan haar had gekoppeld.