maart 23, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 686 – Het leven van woorden: vriendschap (1)

“Is het woord vriendschap dan eigenlijk geen overbodig woord aan het worden naarmate de eenheid en gelijkheid op aarde toeneemt en daadwerkelijk geleefd gaat worden? Is het nodig dit woord te blijven gebruiken? Dat vraag ik me af. Echter het woord is hier in het leven geroepen en dus heeft het in eerste instantie een herdefinitie nodig, tijdelijk of langdurig, vrij van de energetische waarden en aanhechtingen die ik eraan gekoppeld heb.”

Uit: Dag 685 – Het leven van woorden: vriendschap

Vervolg:

Woordenboekdefinitie vriendschap (Wolters): verhouding als vriend, genegenheid

Klank: ie, iemand, ieder, ier, app, iemand-app dus, een toevoeging van iemand; schap

Energetische ervaring: positief, opgebouwd door hoe ik vriendschap ervaren en geleefd heb tot nu toe.

Als ik zo naar de klank en definitie kijk is er niet zoveel lading eigenlijk aan het woord zelf, als dat het een toevoeging is van iemand, aan onszelf/ons leven zou je kunnen zeggen. Een toevoeging betekent niet dat iets alleen niet voldoende of ‘geheel’ is maar dat het iets toevoegt bovenop dat wat al heel of één is. Uitbreiding dus eigenlijk. Iemand of ieder, dat betekent dus dat ieder-één een toevoeging zou kunnen zijn aan wat er al voldoende is als mij alleen. Dat is een mooie uitleg van het woord.

‘Schap’ betekent ook wel een vak, hokje, compartiment. Dat is dan waar we de vriend (als projectie van iets in onszelf dus ook onszelf) in plaatsen, in het hokje in onze geest, in aannames en associaties. Dit geeft een beperkt zicht van de mogelijkheden, het potentieel die in fysieke realiteit mogelijk zijn als zelfexpressie.

Eens zien wat er naar bovenkomt in de zelfvergevingen als negatieve of positieve aanhechtingen (associaties en aannames, persoonlijke waardes) aan het woord vriendschap die belemmeren om het woord te leven als toevoeging van iemand/een ieder op dat wat al heel is als mij alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vriendschap niet voldoende ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een positieve ervaring te koppelen aan het delen met een vriend(in) en hierin positieve energie te genereren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meerwaarde te hechten aan het delen met een vriend dan aan het delen met laten we zeggen de buurman of voorbijganger op straat, waarin ik zie dat dit komt door hetgeen ik deel met de vriend wat anders is dan hetgeen ik deel met de buurman of voorbijganger.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een vriend me begrijpt en dit niet van de buurman/voorbijganger te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip te verwachten van een vriend en niet of minder van een buur of voorbijganger, omdat ik dit zo heb ervaren en opgebouwd gedurende mijn leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er vanuit te gaan dat ik een vriend kan bellen als ik iets wil bespreken en de buurman of voorbijganger niet, behalve als het over gerelateerde buurtzaken gaat.

Ik realiseer me dat wat ‘vriendschap’ bepaalt, de intimiteit is waarin ik mezelf deel en dit ook zo ontvang, terwijl het met de buurman en voorbijganger vaak oppervlakkiger gesprekken betreft, wat ook weer niet echt zo is want feitelijk zie je op de lange duur meer van elkaar als buren en spreek je elkaar vaak meer dan met een vriend het geval is.

Dit is niet ‘erg’ of noodzakelijk, het is meer ter inzage in de waarde die ik aan vriendschap gehecht heb en waar dit mee te maken heeft. Een reëele zijde van vriendschap is dat ‘vrienden’ vaak een netwerk aangeven van een paar mensen die je kunt benaderen voor ondersteuning en zonder vrienden, ontbreekt het vaak aan ondersteuning. Wat een praktisch punt van verbetering zou kunnen zijn, zodat iedereen ondersteuning heeft van elkaar of in ieder geval van een aantal mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben, wat meer te maken heeft met dat ik dan weinig mensen heb om iets mee te delen en communiceren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik vrienden nodig heb om te kunnen delen en communiceren en hierin, het dagelijkse delen met buur of medemens als ‘minder’ te zien dan het delen met een vriend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een buur of voorbijganger niet of minder snel om ondersteuning te durven vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb waarde te hechten aan verschillende manieren van expressie van en als mezelf, zoals dat een intiem delen meerwaarde heeft boven een oppervlakkig delen van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik zonder vrienden eenzaam ben en een eenzaam beeld te hebben bij het ‘zonder vrienden sterven’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hierin de sociale media te hebben overgenomen waarin het als treurig gezien wordt om zonder vrienden te sterven, terwijl dit bij velen gebeurt aangezien op latere leeftijd er al veel ‘vrienden’ gestorven en/of vriendschappen verwaterd zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tegenovergestelde houding aan te nemen en ‘mezelf wel te redden ook alleen’, wat in principe ook zo is, echter de ‘add’ als ‘iemand’ of een ‘ieder’ en het delen en communiceren hierin is iets waar ik plezier in heb en betekent een toevoeging en uitbreiding aan mijn leven en hierin is het ook een daadwerkelijk, fysiek gemis als er geen vriend als ‘add als iemand/een ieder’ is/zou zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in een vriendschap om ergens op te duiden als verbeterpunt van een aangenomen programmering in eigenbelang, vanuit een angst dat ik dan ‘buiten de normen van de vriendschap’ ga en iets benoem wat buiten de gecreëerde vriendschap als afgestemde karakters valt.

Wat is dan mijn angst? Dat bestaat uit een oordeel dus uit een gedachte, vaak een moraliteitspunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in vriendschap moraliteit naar voren te halen en loyaliteit te verwachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb loyaliteit aan vriendschap te koppelen en als er werkelijk frictie ontstaat, te verwachten en erop te vertrouwen dat doordat het in een vriendschap gebeurt die door de tijd heen is opgebouwd, er geluisterd zal worden naar elkaar en hierin tot een overeenstemming zal worden gekomen vanuit begrip van wat er plaatsvindt, met name in onszelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb begrip en zelfinzicht te verwachten in een vriendschap, waarin ik er vanuit ga dat er anders geen werkelijk delen mogelijk is en de relatie onbetrouwbaar is zolang we onszelf niet kunnen vertrouwen op de wil en het vermogen tot een zelfintrospecie vanuit zelfeerlijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwachtingen te hebben in een vriendschap ten aanzien van mogelijkheden en potentieel en hierin mijn expressie en die van een ander, in een schap, een hokje te duwen en zo mezelf en/als een ander in expressie te beperken.

Wordt vervolgd met het derde en laatste deel met zelfcorrigerende uitspraken en een herdefinitie van vriendschap die ik kan gaan leven.

Why does no one seem to understand me?

Desteni I Process

————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://bigpolitiek.blogspot.nl/
http://livingincome.me/wiki/The_Living_Income_Guaranteed_Proposal
Facebook:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation

september 25, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 647 – Het middelpunt van belangstelling verplaatsen

Voor context zie Dag 646

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb veelvuldig in verhaallijnen deel te nemen in gedachten, als projectie in en over de toekomst, in en als de geest waarin ik denk en geloof dat dit dan ook zo zal plaatsvinden zonder me gewaar te zijn van de gevolgen van deze deelname in de fysieke werkelijkheid; gevolgen voor mijn eigen lichaam door in gedachten ‘energie’ te genereren en gevolgen voor hetgeen ik over fantaseer en verbeeld, door van tevoren vast te leggen hoe iets zou moeten zijn waarin ik mezelf afhankelijk maak van mijn eigen gedachten en verbeeldingen die ik vervolgens projecteer op anderen buiten mij en dus, maak ik mezelf afhankelijk van anderen buiten mij door mijn gedrag aan te passen aan wat ik verwacht van en/of denk over die ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien, realiseren en begrijpen dat ik hiermee mijn toekomst vastleg als hoe ik zou moeten zijn in een bepaald moment en hierin mijzelf in en als expressie, limiteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ervaringen van teleurstelling te creëren in mezelf door van tevoren in gedachten en verbeeldingen dingen vast te leggen als hoe iets moet zijn of zou moeten lopen waarin ik mezelf in het middelpunt van belangstelling plaats.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb teleurstelling te ervaren als in het huidige moment, blijkt dat ik niet het middelpunt van belangstelling ben zoals ik me had voorgesteld in afbeeldingen en gedachten in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik in het middelpunt van de belangstelling zou moeten staan en vervolgens af te wachten totdat dit plaatsvindt, zonder door te hebben dat ik mijn expressie al gelimiteerd heb van tevoren door deelname in de gedachten, afbeeldingen en gecreëerde verwachtingen waar ik an op aan het wachten ben en in en als dit wachten, dus niet deelneem in en als mezelf, in en als mijn fysiek en de fysieke werkelijkheid om mezelf fysiek uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet fysiek uit te drukken uit angst de belangstelling – die ik van tevoren bedenk in en als de geest – te verliezen of niet te ontvangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst voor verlies te ervaren van iets wat ik van tevoren in en als mijn eigen geest, in gedachten en afbeeldingen als verwachting gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een staat van ontevredenheid te brengen en houden door te proberen aan mijn eigen gecreëerde verwachtingen in gedachten en verbeeldingen te voldoen en op deze manier mezelf en hoe ik mij ervaar, afhankelijk te maken van omstandigheden en omstanders.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in gedachten en afbeeldingen over hoe iets zou moeten verlopen in de toekomst, dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat ik hierin voedingsbodem maak voor een ervaring van teleurstelling voor mezelf als deze verwachting zogenaamd ‘niet uitkomt’ en zich niet afspeelt zoals voorgesteld en tevens dat ik hierin van anderen iets verwacht en dus een voedingsbodem creëer voor reacties in mezelf op anderen als zij niet doen zoals in mijn plaatje past en hiermee mijn afgebeelde verwachting niet dreigt uit te komen, waarin ik mezelf constant in het middelpunt van belangstelling plaats door mijn ervaringen te valideren alsof het zo zou moeten zijn, zonder de bron van mijn ervaringen op werkelijkheid te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf constant in het middelpunt van belangstelling te plaatsen in en als mijn eigen geest en vervolgens te reageren als ik dit in werkelijkheid niet blijk te staan, waarin ik in en als deze reactie opnieuw de aandacht naar me toe probeer te trekken en vast te houden, in en als een energetische ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb aandacht naar me toe proberen te trekken door deelname en creatie van energetische ervaringen, in en als gedachten en opvolgende gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen emotionele ervaringen te creëren door mezelf toe te staan en te aanvaarden om deel te nemen in aangeleerde en geprogrammeerde gedachten en verwachtingen alsof ik het middelpunt van belangstelling zou moeten zijn, in plaats van de verwachtingen en gerelateerde ervaringen te onderzoeken op realiteit en oorspronkelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik verbeeld in en als de geest, steeds opnieuw te onderzoeken op praktische, fysieke mogelijkheid in grote lijnen, te zien of dit het beste is voor mezelf en/als andere betrokkenen in en als leven (en hiermee het beste voor leven algemeen), vervolgens te zien hoe ik stap voor stap de fysieke, praktische mogelijkheid in werkelijkheid kan brengen zonder vast te houden aan details en open te staan voor bijsturen wanneer nodig, waarin ik me realiseer dat ik mezelf kan sturen in wat het beste is en dit wandelen iedere dag opnieuw, echter wat een ander doet heb ik uiteindelijk niet in de hand behalve dat ik er alles aan kan doen om te leven als voorbeeld van wat ik zou willen bereiken als wat het beste is.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen als en wanneer ik bemerk dat ik in een reactie van ontevredenheid/teleurstelling ga en te zien wat maakt dat ik reageer en welke verwachting hier een rol speelt die zogezegd niet wordt ‘vervuld’ als ervaring binnenin mij, om vervolgens mezelf te vergeven voor de energetische ervaringen die opkomen gerelateerd aan de verwachting en te zien zien hoe ik mezelf uit kan drukken in en als een levende vertaling/herdefinitie van hetgeen ik in eerste instantie verwachtte van een ander, zodat ik leer geven wat ik zou willen ontvangen in plaats van te willen ontvangen om mezelf te vervullen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf het middelpunt van belangstelling te maken door te stoppen met deelname in gedachten en/als afbeeldingen en opvolgende emoties en gevoelens, door het toepassen van zelfvergevingen waarin ik verantwoordelijkheid neem voor de deelname in gedachten, gevoelens en emoties en door uiteindelijk, mezelf te corrigeren en trainen tot in fysieke deelname en expressie in eenheid en gelijkheid in de actuele werkelijkheid en zo steeds opnieuw te zien hoe mezelf te sturen en deel te nemen in samenwerking en uitwisseling tot dat dit een natuurlijke uitdrukking wordt van wie ik ben.

Ik stel mezelf ten doel de frictie (die voortkomt uit ongelijkheid) binnenin mezelf steeds kleiner te maken door mezelf te realiseren dat dit een proces is waarin ik vergissingen zal maken en waarin ik mezelf vergeef en corrigeer waar nodig.

Ik stel mezelf ten doel ‘dat wat het beste is voor al het leven’ het middelpunt van belangstelling te maken in en als mezelf, in en als de dagelijkse toepassing van zelfvergeving, zelfcorrectie en het leven hiervan in de fysieke werkelijkheid, in en als de realisatie dat als iets het beste is voor al het leven, ikzelf in en als leven hier ook onderdeel van ben en dus in deelneem, als enige werkelijke en blijvende oplossing voor een leven in vrede op aarde.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te zijn van de neiging tot moraliteit ‘als wat het beste is/zou zijn’ en dit niet te verwarren met zelfexpressie in eenheid en gelijkheid.

Interessting Read: Morality Character

—————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

december 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

——————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juli 11, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 506 – Kwaad spreken over een ander

Bij sommige mensen ervaar ik angst om iets rechtstreeks te communiceren. Dit hoopt zich op in mezelf, ook al communiceer ik wel het één en ander, via schrijven en spreken. Dit is echter niet geheel rechtstreeks maar meer in algemeenheden en dat komt dus niet altijd of geheel binnen. Ondertussen hoopt er zich een ervaring van onmacht in mij op en uiteindelijk komt dit eruit in een reactie met backchat tegen iemand anders, over die ander en over hetgeen ik niet duidelijk gecommuniceerd heb. Dit vind ik niet tof van mezelf en hier heb ik dan een behoorlijk zelfoordeel op. En tevens veroordeel ik ditzelfde gedrag in anderen aangezien zolang ik het veroordeel in mezelf, ik dit op anderen zal projecteren.

Waar begint de angst om iets rechtstreeks te zeggen tegen bepaalde mensen? Deze angst is dan een oordeel, dus een gedachte die ik heb over bepaalde mensen waardoor ik denk/geloof iets niet rechtstreeks te kunnen zeggen, waarin ik een reactie verwacht van die ander die ‘mij angst aanjaagt’. Het is hierin mijn eigen verwachting geprojecteerd op de ander, die mij angst aanjaagt. Dit wordt zichtbaar als ik het alsnog rechtstreeks bespreek en er geen enkele reactie komt van die ander, slechts een ‘okay’. Dit wil niet zeggen dat er geen weerstanden/reacties spelen bij en in de ander, echter dat is aan de ander om te onderzoeken. Aan mij is het om te onderzoeken wat er in mij triggert tot een direct vormen van een gedachte als oordeel dat ik iets ‘beter niet rechtstreeks kan zeggen tegen die ander, dat diegene dit niet wil horen’ en om te zien wat er hierbij in mij opkomt aan gedachten en reacties/ervaringen.

Welke ervaringen en gedachten spelen hier een rol?

Ervaring van minderderwaardigheid ten aanzien van de ander door zien dat een ander effectiever is dan ik in bepaalde zaken waaraan ik blijkbaar meer waarde heb gehecht.

Gedachte dat er toch niet geluisterd wordt waarin ik onverschilligheid en weerstand ervaar.

Kwaad spreken over een ander doordat ik boosheid ervaar en als hulpvraag, klampen aan een ander

Gedachte “ik mag er niet zijn” waarin ik verdriet en zelfafwijzing ervaar

Diegene waarover ik kwaad heb gesproken niet in de ogen durven kijken wat een ervaring van schaamte geeft

Ervaring van hypocrisie in en als mezelf

Zelfoordeel over hetgeen ik heb uitgesproken

Door elkaar lopen van hetgeen ik wel heb uitgesproken en hetgeen ik alleen in ‘interne gesprekken’ heb toegestaan in mezelf welke een ervaring van paranoia, verwarring, angstigheid, achtervolgingswaan geeft

Ervaring van paranoia ten aanzien van de betrokkenen (dus tegen wie ik gesproken heb en over wie ik gesproken heb) en hierin valse bescheidenheid, rationaliseren van het fenomeen ‘roddelen’, spreken via algemeenheden/eromheen draaien)

Het samentrekken of ‘crunchen’ van de spieren in mijn darmen iedere keer dat er een betrokkene is en/of dat ik hieraan denk door een onderdrukt zelfoordeel (zelfstraffing)

Ervaring van angst voor ‘bepaalde’ mensen en hierin iets niet rechtstreeks durven zeggen welke een ervaring van isolatie/terugtrekken, eenzaamheid, angst, afwijzing, me beter voelen, en ‘gelijk hebben’ geeft.

Zelfvergevingen op de bevindingen in mezelf:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me minderwaardig te voelen dan een ander als ik zie dat diegene effectiever/sneller is dan ik in bepaalde zaken waar ik meerwaarde aan gehecht heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verongelijken in het meer of minder waarde hechten aan snelheid en/of effectiviteit in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat die ander niet wil horen wat ik te zeggen heb en naar aanleiding van mijn eigen gedachte als oordeel over een ander, kwaad te gaan spreken over een ander en zo een heel mind-construct in werking te zetten in en als mezelf als zelfoordeel en paranoia in omgang met anderen te creëren welke ik fysiek manifesteer in mijn eigen lichaam als een samentrekken in mijn darmen en in mijn fysieke realiteit in omgang met of juist in het terughouden van omgang met andere mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onverschilligheid te ervaren in en als de gedachte dat er toch niet geluisterd wordt naar wat ik te zeggen heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets in de ander als weerstand te ervaren om te horen wat ik wil zeggen en dit als reden (aan) te nemen om iets niet te zeggen zonder me direct te realiseren dat, als er al een weerstand is in de ander, wat natuurlijk goed mogelijk is, dit een weerstand in mij activeert als gedachte als dat die ander niet wil horen wat ik wil zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren en kwaad te gaan spreken over een ander naar aanleiding van mijn eigen gedachte dat er toch niet geluisterd wordt en dat die ander niet wil horen wat ik wil zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken hulp nodig te hebben van een ander om iets rechtstreeks te kunnen bespreken en me zo vast te klampen aan een ander om te zeggen wat ik zelf niet rechtstreeks durf te zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen dat een ander zegt wat ik niet rechtstreeks durf te zeggen, of dat er in ieder geval een ander bij is als we het bespreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als we met twee zijn, er toch niet geluisterd zal worden en ik het toch altijd zal verliezen in gesprek en hierin nog steeds niet gezegd en gehoord wordt wat ik wil zeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet duidelijk uit te spreken over iets wat voor mij zo duidelijk is en zo een gedachte als dat er niet geluisterd wordt in mijzelf te activeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te luisteren en vertrouwen op en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te klampen aan een ander, to ‘call on’ aan een ander in en als de geest in en als gedachten als controlemechanisme en zo mijn colon (dikke darm) te verkrampen ten gevolge van de emotionele ervaringen als reactie op de gedachten als controle als oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb oordelen in te zetten in een poging een ander in en als de geest te controleren en zo mijn eigen ervaring van onmacht te omzeilen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren naar aanleiding van de gedachte in mij dat ik er toch niet mag zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb (een deel van) mezelf af te wijzen in en als de gedachte dat ik er toch niet mag zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen over het kwaad spreken over een ander en die ander niet meer in de ogen te durven kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me een hypocriet te voelen ten aanzien van de ander en/als mezelf over wie ik kwaad heb gesproken en ten aanzien van degene tegen wie ik kwaad heb gesproken over een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik vergissingen en verkeerde aannames in onszelf als mensheid, niet mag benoemen, niet uit mag spreken en zo een ervaring te creëren in mezelf dat er toch niet geluisterd wordt, wat komt omdat ik niet rechtstreeks uitspreek wat ik zie gebeuren en waar vergeving en correctie nodig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te veroordelen wat ik rechtstreeks zie gebeuren als vergissingen en verkeerde aannames als wat niet het beste is voor iedereen en door dit oordeel als gedachte, me niet uit te spreken, waar ik vervolgens boos om wordt in mezelf en dus een zelfoordeel op het niet uitspreken van wat ik zie, bovenop het oorspronkelijke oordeel te plaatsen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en anderen te veroordelen om onze vergissingen en verkeerde aannames met handelen in eigenbelang tot gevolg en hierin angst te creëren in en als mezelf ten aanzien van andere mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verharden in mezelf naar mezelf en anderen toe en mezelf en anderen af te wijzen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb paranoia en verwarring in mezelf te creëren door gedachten als oordelen over anderen in mezelf toe te staan en/of deze uit te spreken en dus kwaad te spreken over een ander in plaats van die ander rechtstreeks aan te spreken, en hierin niet meer te weten wat ik nu heb uitgesproken en wat ik alleen gedacht heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven en ervaren alsof het minder erg is om alleen in gedachten kwaad over een ander te spreken en erger om daadwerkelijk kwaad over een ander uit te spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het kwaad spreken over een ander erg te vinden en te veroordelen en het kwaad spreken over een ander in gedachten, niet als zodanig te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb onverschillig te staan tegenover het kwaad spreken over een ander in gedachten en hierin te denken dat ‘dit geen kwaad kan’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus onverschillig te staan ten aanzien van mijn eigen gedachten in en als een geloof dat het niet zoveel uit maakt wat ik denk, zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin juist de angst manifesteer in mezelf voor andere mensen, in en als deze onuitgesproken gedachten als oordelen die een ervaring van angst geven om ontmaskerd te worden over wie ik ben in en als gedachten, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het geen kwaad kan om in gedachten kwaad te spreken over een ander in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit kwaad spreken in gedachten juist maakt dat ik niet rechtstreeks en eenvoudig de situatie zal bespreken als een benoemen van de feiten als vergissingen en verkeerde aannames zonder oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ervaring van achtervolgingswaan te creëren binnenin mezelf welke een achtervolging is door mijn eigen backchat/achterklap als interne gesprekken die ik zelf manifesteer naar aanleiding van emoties en gevoelens binnenin mij als reactie op mijn eigen gedachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te straffen en oordelen en hierin te crunchen en mijn spieren in mijn darmen samen te trekken en hierin het slijmvlies te irriteren op een bepaalde plek als herhalende irritatie door een herhalend patroon van gedachten en reacties naar bepaalde mensen toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen als en dat ik niet rechtstreeks communiceer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet rechtstreeks communiceren en ergens omheen draaien en in algemeenheden spreken af te wijzen en te veroordelen in mezelf en/als de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefst te willen dat iemand rechtstreeks tegen mij spreekt en dit te veroordelen als dit niet zo gebeurt en er omheen gedraaid wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf niet toe te passen wat ik graag zou willen dat een ander toepast naar mij toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te isoleren en terug te trekken door te denken dat een ander niet wil horen wat ik zeg en hierin oordelen aan te maken en vervolgens angst te ervaren dat deze oordelen ‘aan het licht’ komen en ikzelf veroordeeld zal worden zoals ik (me)zelf-oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me eenzaam te voelen als ik alleen met mensen ben waarvan ik denk dat ze niet naar me willen luisteren en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als een ervaring van eenzaamheid te plaatsen door zelf gedachten aan te maken en deze vervolgens te projecteren op anderen die deze gedachte als herinnering in mij activeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het kwaad spreken over anderen te rationaliseren en af te wijzen als ik dit een ander hoor doen en dit vervolgens probeer te stoppen door te zeggen dat we niet kwaad spreken over een ander zonder werkelijk gelijk te staan en in de situatie te zien wat er speelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij voorbaat het ‘kwaad spreken over anderen’ af te wijzen en zo af te wijzen, te onderdrukken wat er speelt in de geest waardoor het juist onzichtbaar blijft en er dus geen zelfverandering zal (kunnen) plaatsvinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren als er kwaad wordt gesproken over een ander en dit te proberen te controleren door het te stoppen in een ander, in plaats van mijn eigen ervaringen als angsten als gedachten als oordelen te stoppen, in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander te corrigeren in plaats van mezelf te corrigeren en in en als gelijkheid met een ander mee te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me meer te voelen dan een ander in en als moraliteit als een ander kwaad spreekt over een ander wat feitelijk ter compensatie is van mijn eigen ervaring van minderwaardigheid als ‘minder effectief zijn’ in vergelijking met een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als de geest te proberen te compenseren voor een ervaring van minderwaardigheid naar een ervaring van meerderwaardigheid door kwaad te spreken over een ander, dan wel in het hoofd, dan wel in realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me beter voor te doen dan ik ben in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘toch gelijk heb’ dat we geen kwaad horen te spreken over een ander in plaats van gelijk te staan in en als mezelf in reactie op het kwaad spreken en te zien wat er nu eigenlijk besproken wordt als iets wat ingezien, vergeven en gecorrigeerd dient te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ‘gij zult geen kwaad spreken over een ander’ als morele kwestie te gebruiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet over zelfvergeving te durven spreken en dus het liefst maar het gehele gedrag probeer te stoppen wat feitelijk een controleren en onderdrukken wordt in en als de geest in en als moraliteit.

Ik realiseer me dat de gedachte dat er niet geluisterd wordt, voortkomt uit wat ik gezien heb als patroon tussen mijn ouders waarin mijn moeder niet gehoord werd en/of zichzelf niet effectief uitsprake en ik zelf mijn moeder ook niet wilde horen. Dit is voor een ander blog.

Wordt vervolgd.

Iedereen weet dit en toch blijft iedereen het doen, bewust of onbewust, met opzet of gerechtvaardigd in gedachten. Laten we onszelf leren kennen, vergeven en veranderen:

Desteni-I-Process-Lite

Desteni-I-Process-Pro

—————————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 6, 2012 door vanZielnaarLeven

Dag 119 – Wie ben ik in de kleine momenten van benadering?

Ik ben geirriteerd door een telefoontje van x tijdens werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geirriteerd te zijn door een telefoontje van x tijdens werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te ergeren dat ik geirriteerd ben door een telefoontje van x op werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet exact te zien waardoor ik geirriteerd ben als reactie op een telefoontje van x op werk, wat me ergert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te ergeren dat ik niet exact zie waardoor ik me irriteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me gestoord en achtervolgd te voelen door het telefoontje van x op werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het vervelend te vinden als hij me in de gaten houdt op facebook.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een ander me in de gaten kan houden, in plaats van in te zien dat ik alleen mezelf in de gaten van het bewustzijn kan houden als reactie op een aandacht van x.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in de gaten van het bewustzijn te houden door aandacht van de ander=de mind, waarin ik me in de gaten van het bewustzijn schuil probeer te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard dat ik me schuil probeer te houden in de gaten van mijn bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb kortaf te reageren op het telefoontje van x doordat ik me probeer schuil te houden in de gaten van het bewustzijn, in plaats van te antwoorden in/als de adem, constant, onafhankelijk van wie er wanneer belt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet op te willen nemen als x belt en dit toch te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de telefoon op te nemen uit een gevoel van schuld bij voorbaat als ik het niet doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een schuldgevoel bij voorbaat te creeren, wat een schuldgevoel moet zijn in/als herinnering wat ik mezelf nog niet heb vergeven, waardoor ik de telefoon opneem terwijl ik het niet wil, om zo te proberen dit schuldgevoel in te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te manipuleren door de telefoon op te nemen terwijl ik het niet wil, waarin ik vind dat ik de telefoon op moet nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik x iets verschuldigd ben en daarom ten minste de telefoon op moet nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb veel te doen omdat ik vind dat ik dit moet doen, zonder werkelijk te luisteren naar mezelf en eens even niet de moraliteit in acht te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn om niet moreel te zijn/doen, uit angst dat ik zogenaamde vrienden verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mensen te vriend te houden omdat ik ze nog weleens nodig zou kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat mensen weglopen als ik ze niet te vriend probeer te houden en geen rekening houd met ze, wat wellicht helemaal niet zo is, geen idee, ik heb het nooit geprobeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb nooit geprobeerd te hebben geen rekening te houden met anderen en gewoon te zijn/spreken/handelen in het moment zoals ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb altijd een afweging te maken hoe ik het beste kan reageren, welk karakter ik te voorschijn haal, waarin ik dus altijd manipuleer in/als de mind.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wanneer ik welke karakters tevoorschijn haal. In de kleine momenten kan ik zien wie ik voordoe te zijn, kan ik dit karakter onderzoeken/uitschrijven en zelfvergeven, waarna ik mezelf kan corrigeren in het fysiek in een volgende situatie.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te onderzoeken in alle karakters die ik speel, waarin ik mezelf de mogelijkheid geef mezelf te stoppen in dit rollenspel, mezelf te vergeven en een en gelijk als zelf te worden in antwoord als mezelf in/als de adem.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken welke herinneringen ik als schuldgevoel heb opgeslagen, waardoor ik bij voorbaat in/als schuldgevoel reageer en zo probeer mijn schuld af te lossen, zodat ik mezelf als schuldgevoel kan vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel, op het moment van benadering, eerst te ademen en in zelf te zien wat ik wil in plaats van te reageren op de automatische piloot in angst/moraliteit.

Ik stel mezelf ten doel uit te spreken wat ik wil zonder afwijzing van de ander of van mezelf in plaats van in ongeduld te luisteren, ondertussen te wachten totdat het gesprek klaar is en kortaf te reageren, waarin ik wederom een schuldgevoel creeer over mijn reacties kortaf en zo mezelf als schuld als karakter in/als de mind in stand houd.

————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life