december 22, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 565 – Hoe liegen het construct van falen in stand houdt

Ik ervaar sterk reacties in mezelf als iemand tegen me liegt over een essentieel punt wat van invloed is op mijn leven en hiermee iedere dag opnieuw doorgaat, totdat ik doorzie dat alles verzonnen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me een enorme sukkel te voelen als iemand dagen achtereen tegen me liegt en ik dit geloof, al zie ik niet hoe het scenario dat verteld wordt op dit moment realiteit zou kunnen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het persoonlijk te nemen als iemand tegen me liegt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de zogenaamde leugens niet over mij gaan maar over diegene in en als persona die liegt en dat mijn reactie hierop, over mezelf gaat en laat zien welke persoonlijkheid ik aanneem als reactie op een liegen en/of op het onderwerp waarover gelogen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb liegen te veroordelen en dus mezelf te veroordelen in en als de geest als ‘onwaarheid’ als leugen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet te vertrouwen ben als iemand tegen me liegt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat degene die liegt niet te vertrouwen is in hetgeen verborgen/gelogen is en dat ik niet te vertrouwen ben zolang ik gedachten, gevoelens en emoties produceer als reactie op hetgeen dat verborgen/gelogen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me een enorme sukkel te voelen dat ik het scenario toch geloof omdat iemand telkens opnieuw bevestigt dat het zo is, terwijl ik het scenario niet heel waarschijnlijk vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het scenario te willen geloven omdat het een aardig scenario is die fijn zou zijn als het zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen wat er dan wel echt is als iemand in staat is tot dagelijks een leugen vol te houden, wat exact het punt is waar ik ooit in gezonken ben, de vraag wat er echt is als er zoveel leugens of zo’n grote leugen, dagelijks aanwezig is in communicatie als een verbergen van wat er werkelijk speelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf te verbergen en lang verborgen te hebben wat er speelt binnenin mezelf door steeds een ander gezicht op te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen om het steeds een ander gezicht opzetten en het verbergen van wat er speelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als een falen te ervaren dat iemand me niet voldoende vertrouwt om te vertellen wat er werkelijk speelt en in plaats hiervan ervoor kiest om te liegen en dit vol te houden en zo een invloed van stress voor zelf en/als omgeving te verspreiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat iemand mij zou moeten vertrouwen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het voor een ieder ten eerste gaat om zelf te vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik faal als een ander tegen me liegt, wat zo in de kindertijd moet zijn opgebouwd, waar ouders constant liegen over/verbergen wat er werkelijk speelt en zo het construct van de ervaring van falen doorgeven aan de kinderen als een methode tot onderdrukking zodat er niet verder gevraagd wordt en de leugen in stand kan blijven zonder zogenaamd ‘gezichtsverlies’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een ander te vertrouwen is of zou moeten zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb woede en onmacht te ervaren tegenover de manipulatie van het liegen en verbergen en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb woede en onmacht te ervaren tegenover de manipulatie in en als de geest, in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken, wat heeft het voor zin om te communiceren als er constant gelogen en gemanipuleerd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in zelfexpressie aan te passen en onderdrukken en te hebben aangepast en onderdrukt aan mijn omgeving in leugens en onderdrukking.

Ik stel mezelf ten doel, te leven in en als het stoppen van de leugens in mezelf, in en als een opbouw van vertrouwen in en als mezelf door middel van de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie en van hieruit te zien wat echt is en te ontmantelen wat een leugen is.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen me gezegd wordt, onafhankelijk van wie het is, te onderzoeken op echtheid en praktische mogelijkheid en zolang er onduidelijkheid is, door te vragen en door te zoeken totdat ik zie wat er werkelijk speelt en waarom en van hieruit te zien naar oplossingen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te veroordelen als ik een leugen geloofd heb en de achterliggende reden als angst van waarom ik de leugen geloof, zelf te vergeven en zelf te corrigeren zodat en totdat ik stabiel ben en niet langer reageer op leugens van een ander en/of/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel de emoties en gevoelens als dekmantels van leugens, te stoppen in mezelf en zelf te vergeven en corrigeren zodat en totdat ik stabiel ben in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en/als een ander de tijd te geven om zelf onder ogen te zien, zelf te vergeven en corrigeren in de leugens die we verspreiden als overlevingsprogramma.

Ik stel mezelf ten doel door te gaan met het oefenen en toepassen van communicatie in en als zelfoprechtheid en mezelf niet langer aan te passen en hierin te onderdrukken aan anderen die zichzelf toepassen in leugens en in plaats hiervan te zien wat er ‘gepast’ als passend als mogelijk is aan communicatie in het moment.

Als het liegen en verbergen van ouders het construct van falen doorgeeft en opbouwt/bevordert/in stand houdt in de kinderen, houdt het liegen tegen en binnenin mezelf (door deelname en geloof in gedachten, gevoelens en emoties) en het verbergen voor mezelf van mijn gedachten, gevoelens en emoties in eigenbelang in en als de geest, binnenin mezelf – dit houdt dan tevens het construct van falen/mislukken in stand binnenin mezelf.

De enige weg is te komen tot zelfeerlijkheid, zelfoprechtheid binnenin en als mezelf om tot stand te komen binnenin en als mezelf in zelfvertrouwen.

Hier kun je leren wat zelfoprechtheid is en hoe dit toe te passen:

Desteni I Process Lite

(gratis cursus, ook in het Nederlands)

Desteni I Process Lite – oprechtheid – zelfoprechtheid

(Google Hangout)

Forgiveness Song

—————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

december 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

——————————————————————————————

mei 12, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 479 – Kleurrijk

(Kleurrijke bloemen en insecten)

In het mindconstruct waar ik mee bezig ben, komt het woord kleurrijk naar voren als hetgeen ik leuk vind aan bloemen. De felle kleuren, colourful.

Vertaling van colourful is kleurig, bont, schilderachtig, kleurrijk, interessant.

De Nederlandse woordenboek definitie van kleurrijk is rijk aan kleuren.

Energetische lading: positief

Klank: rijk – bezit, geld; ijk-ijkpunt, de kleuren van de bloemen als ijkpunt van mezelf

De vraag is hier wat ik van mezelf op de bloemen geprojecteerd heb en hoe ik dit terug naar zelf kan halen en mezelf in expressie kan uitbreiden.

Het zien van de kleuren van de bloemen geeft me een gevoel van leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bij het zien van de kleuren van de bloemen een gevoel van leven te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de kleuren van de bloemen als ijkpunt van mezelf te maken en dus het ijkpunt van mezelf, buiten mij te plaatsen en zo een kleurrijke bloem nodig te hebben om mezelf te ijken.

De figuurlijke definitie van ijken is ‘als gangbaar erkennen’ (en letterlijk ‘van overheidswege maten en gewichten van een ijk voorzien, na onderzocht te hebben of ze aan de door de wet gestelde eisen voldoen’).

Dit is dus inderdaad een ijkpunt buiten zelf plaatsen in wat gangbaar is of door de wet is vastgesteld en aangezien hetgeen gangbaar is en door de wet vastgesteld, geen eenheid en gelijkheid als leven inhoudt, brengt dit verdeling voort binnenin mezelf.

Het houdt een ‘denken hoe ik moet zijn’ in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik kleurrijk moet zijn en dat ik niet kleurrijk ben, kleurrijk als vrolijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb kleurrijk als vrolijk te definiëren en omdat ik niet perse vrolijk ben, te denken dat ik ook niet kleurrijk ben en denk ik de kleuren van de bloem nodig te hebben om kleurrijk als vrolijk te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik vrolijk moet zijn als hetgeen gangbaar is als wat de mensen om mij heen graag willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de mensen om mij heen graag willen dat ik vrolijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat andere mensen wel vrolijk zijn en ik niet en dat ik dus iets ‘tekort kom’ of iets ‘niet heb’ dat anderen wel hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verongelijken in en als de gedachte als geloof dat anderen iets hebben wat ik niet heb als eigenschap van vrolijk zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ‘vrolijk zijn’ een eigenschap is die ik niet heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik mijn vrolijkheid ben kwijtgeraakt ergens onderweg door en in participatie in de geestbewustzijnsstructuren waarin ik verward en verstrikt raak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat zolang ik participeer in de geestbewustzijnsstructuren, ik niet vrolijk mag zijn.

Overigens zit in het woord vrolijk ook het woord ijk en tevens het woord lijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te ijken op hetgeen ik denk dat gangbaar is als dat mensen vrolijk zijn en/of op de gedachte dat mensen willen dat ik dat ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het gangbaar is om vrolijk te zijn en me hierop te ijken en hierin een lijk te worden als iemand die ‘lijkt’ op iets of iemand buiten of binnen mezelf als een idee, in plaats van mezelf af te stemmen op en als mezelf in en als de adem en te beslissen wie ik ben in het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verzetten tegen vrolijk zijn door participatie in het idee dat mensen willen, graag zien en/of verwachten dat ik vrolijk ben.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in de gedachte dat ik vrolijk moet zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me ijk op een idee die ik eigen gemaakt heb gedurende mijn leven in en als de geest in interpretatie van hetgeen ik zie om mij heen en me hier vervolgens tegen verzet.

Ik stel mezelf ten doel, te stoppen met me ijken op het idee van vrolijk moeten zijn en/of te stopen met het afzetten tegen dit idee van vrolijk zijn en te beslissen in en als het moment wie ik ben in afstemming op mezelf in en als de adem in overweging van de omgeving waar ik ben.

Hoe breng ik dit terug naar mezelf ter uitbreiding van mezelf in zelfexpressie?

Het meest duidelijk vind ik een letterlijke definitie als letterlijk rijk aan kleuren waarin ik rijk hier definiëer als veel en vanuit het Engels vertaald als vol en het ‘vol van kleuren’ of ‘met veel kleuren’ wordt.

Wat ik naar mezelf terug kan halen is de ervaring die ik heb als ik naar een kleurrijke bloem – een bloem met veel kleuren kijk. Wat de ervaring van leven is. Dus, kleurrijk als mezelf wordt leven als mezelf (als leven). Laten we Leven dan als in en als de adem beschrijven want ik weet niet echt wat leven is.

Kleurrijk – aanwezig in en als de adem in de beslissing wie ik ben in het moment in afstemming met mezelf in en als het fysiek in overweging van mezelf in en als de geest als waar ik me bevind in het proces als reis van ziel naar leven en in overweging van de omgeving waarin ik me bevind.

Vlinder en Hommel

——————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

april 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 472 – Wie of wat vergeef ik in de spiegel?

Een stukje verder in de uitwerking van ‘de spiegel’ als het reageren op iets wat ik buiten mijzelf in iets of iemand zie. Wat is dan hetgeen dat ik in de zelfvergeving ga zetten? Misschien zie ik in iets of iemand buiten mij een punt waarvan ik mezelf heb afgescheiden binnenin mijzelf en dus, reageer ik hierop met afwijzing of afkeuring van iets of iemand buiten mij. Echter, dit is niet altijd direct zichtbaar en dan ga ik heel hard proberen om hetgeen ik zie ‘in die ander’, te vergeven binnenin mezelf en/of zoeken in mezelf ‘waar of wat dit dan is binnenin mij’. Hierin vorm ik dan over het algemeen een zelfoordeel over dit afwijzen en dit gedrag van mezelf, of een soort van stoppen van zelf uit ‘moraliteit’ want ‘ik zou zo toch niet moeten reageren want dat betekent dat ik me in afscheiding bevind’ wat nog steeds en opnieuw een afwijzing/afscheiding inhoudt van mezelf in dat moment en op deze manier nog steeds een (indirecte) focus inhoudt op de ander in/als de geest. Tot ik bemerk; ik heb me afgescheiden van mijn eigen gedrag en reacties die opkomen in reactie op wat ik zie buiten mij. En zolang ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen gedrag en reacties – welke betekent werkelijke zelfvergeving als zelfbegrip, zal een soortgelijk scenario zich keer op keer voordoen, net zolang totdat ik mezelf zie en vergeef. Een en gelijk worden met en als mezelf en niet ‘met die ander’. En hierin sta ik op, met en als mezelf, alleen met mezelf. Als ik dit niet eerst doe, blijf ik druk met de afwijzing binnenin mezelf van mezelf in reactie op iets of iemand buiten mij en zal ik niet zien of horen. Het lijkt dan of ik het punt afwijs wat iets of iemand buiten mij laat zien maar feitelijk ben ik bezig met de afwijzing van mezelf in reactie op dat specifieke punt – wat dus een andere persoonlijkheid is om in zelfvergeving te zetten dan hetgeen die ander laat zien – en hierin vindt de afscheiding plaats. Zou ik bezig gaan met de persoonlijkheid die de ander laat zien dan ben ik dus bezig met die ander en zie en/of hoor ik mezelf niet en dus, kan ik mezelf niet vergeven en neem ik geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf. Vervolgens kan ik van hieruit gaan zien waar en hoe het punt dat de ander laat zien, zich bevindt in mij. Obvious; overduidelijk en begrijpbaar en een toch zo gemakkelijk te missen punt in de praktijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te scheiden in moraliteit in wat ik denk te moeten zijn en/of worden in eenheid en gelijkheid met iets of iemand buiten mij en hierin druk te zijn met aanpassing aan wat ik denk dat ik moet zijn (dus met aanpassing aan mijn eigen gedachten in en als de geest) in plaats van mezelf te zien in wie ik ben in dit moment en hierin en hiervoor zelfverantwoordelijkheid te nemen in en als zelfvergeving en zelfbegrip.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit zo geleerd te hebben, bestaande in en als een angst om alleen te zijn want, zo heb ik geleerd, als ik alleen kom te staan, heb ik geen eten en geen huis en dus, moet ik me aanpassen aan wat ik denk dat van mij verwacht wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘alleen zijn’ onbewust/onderbewust te koppelen aan ‘geen eten en geen huis’ en dus pas ik me liever aan iets of iemand buiten mij aan, geheel automatisch als overlevingsmechanisme dan dat ik zelf verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben in en als mezelf en hierin al(l)een ben en sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te scheiden van het al(l)een zijn in en als een geloof als programmering dat ik al(l)een niet genoeg ben, niet voldoende ben (energie in en als het geestbewustzijnssysteem) en niet voldoende heb /zal hebben (geld in en als het wereldsysteem) en dus, splits ik mezelf op in persoonlijkheden in verschillende delen van aanpassing aan iets of iemand buiten mij om mezelf te vermeerderen ter overleving van mezelf in een kritieke toestand van leven in een wereld in ongelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf van binnen aan te passen in en als opsplitsing in ongelijkheid in aangepaste persoonlijkheidssystemen, als hoe het systeem buiten mij bestaan in en als opsplitsing in ongelijkheid zodat ik ten alle tijden een opsplitsing als aangepast persoonlijkheid kan oproepen ter aanpassing aan de opsplitsing/ongelijkheid buiten mij, ter overleving van mezelf (voedsel, huisvesting, water – basisbenodigdheden) zonder te merken dat ik dit doe maar te denken, dit ben ik en zelfs te verdedigen, dit ben ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te wijzen in wie ik ben geworden in opsplitsing in persoonlijkheden binnenin mij ter aanpassing aan de opsplitsing als ongelijkheid buiten mij in en als een overlevingsmechanisme.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te wijzen als wie ik ben geworden, als wat er in mij bovenkomt ten gevolge van mijn aanpassing ter overleving in een wereld in ongelijkheid.

Een uitgebreid artikel in het Engels over wat er gebeurt in onszelf in het proces van de spiegel:

Psychic attacks and Witchcraft

———————————————————————————————————————–

juni 7, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 309 – Expressie en de Darm – ‘Het is me teveel’ – Backchatdimensie-vervolg

Dag 297 – Expressie en de Darm – The Inner Test

Dag 298 – Expressie en de Darm – Moeheid en de functie van de milt

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Uitwerking van de dimensies zoals geschreven in:

Dag 300 – Expressie en de Darm – ‘Het is me teveel’

Dag 301 – ‘Het is me teveel’ – Gedachtendimensie en Verbeeldingsdimensie

Dag 302 – ‘Het is me teveel’- Herinnering

Dag 303 – ‘Het is me teveel’ – Angstdimensie

Dag 304 – ‘Het is me teveel’ – Angstdimensie-vervolg

Dag 305 – ‘Het is me teveel’ – Angstdimensie-vervolg-2

Dag 306 – ‘Het is me teveel’ – Angstdimensie-vervolg-3

Dag 308 – ‘Het is me teveel’ – Backchatdimensie

Vervolg Backchatdimensie:

Nu doe ik het weer

Verdomme

Wat ben ik toch een oen

Ik baal van mezelf

Leer ik het dan nooit?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘nu doe ik het weer’, en hierin mezelf te veroordelen dat ik iets weer doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen in en als gedachten die opkomen in the back of my head as backchat, praten in mijn hoofd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb met mezelf te praten in mijn hoofd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat dit hetgeen is wat ik weer doe, met mezelf praten in mijn hoofd, elke dag, iedere keer opnieuw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb elke dag, iedere keer opnieuw in mijn hoofd praat met mezelf, en dit heel normaal vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het heel normaal te vinden om met mezelf te praten in mijn hoofd, zonder dat ik werkelijk weet wat ik aan het doen ben in mijn hoofd, in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘verdomme’, en hierin een negatieve energetische ervaring in mezelf te creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘wat ben ik toch een oen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf, in gedachten als backchat in mijn hoofd, als oen te bestempelen en zo superior tegenover mezelf te gaan staan in mijn hoofd, waarin ik polariteit creeer, zodat ik heen en weer kan bewegen tussen positief-superior en negatief-inferior, en zo in mezelf, energetische ervaringen creeer, waarin ik energie genereer ter overleving van mezelf in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik baal van mezelf’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te balen van mezelf, in plaats van mezelf te stoppen te participeren in het praten met mezelf in mijn hoofd, maar in plaats hiervan juist verder te praten, en het ‘balen’ opnieuw te gebruiken om energie te genereren in mezelf, waardoor ik opnieuw kan balen van mezelf, etc.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk in energetische ups en downs te houden in mezelf in mijn hoofd door te praten met mezelf in mijn hoofd en te bewegen tussen positief-superior en negatief-inferior.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken ‘leer ik het dan nooit’?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik het nooit leer, in plaats van in te zien dat ik het nooit geleerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf aan te vallen in gedachten in mijn hoofd op iets wat ik nooit geleerd heb, namelijk het stoppen van participatie in het praten in mezelf mijn hoofd, en in plaats hiervan juist geleerd te hebben deel te nemen in het praten in mezelf in mijn hoofd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb dat ‘ik het niet kan – het niet weet’ omdat ik het nooit geleerd heb, wat niet automatisch inhoudt dat ik het niet kan leren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in een gedachte las ‘Ik kan het niet – Ik weet het niet’, en hierin te geloven dat ik het niet kan leren en niet kan weten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gedachten te geloven als zijnde wie ik ben, in plaats van in te zien dat ik geleerd heb in mezelf te praten in mijn hoofd in gedachten en dat ik geleerd heb te geloven dat ik dit ben, het praten in mezelf als gedachten in mijn hoofd.

Als ik mezelf zie participeren in gedachten als nu doe ik het weer, verdomme, wat ben ik toch een oen, ik baal van mezelf en leer ik het dan nooit?, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in mezelf in mijn hoofd praat.

Ik realiseer me dat ik dit niet werkelijk ben, maar dat ik geleerd heb me zo te gedragen in mezelf, en dat ik ben gaan geloven dat ik dit ben, dit gepraat in mijn hoofd welke bepaald gedrag met zich mee brengt.

Ik realiseer me dat ik hierin energie genereer door polariteiten te creeren en hiertussen heen en weer te bewegen, nog steeds in gedachten in mijn hoofd.

Ik realiseer me dat het bewegen in gedachten in mijn hoofd, een ervaring van beweging geeft, waarin een ervaring wederom een ervaring is van de geest, dus nog steeds een beweging in het hoofd, welke eventueel fysiek gemanifesteerd is en dus eventueel fysiek ervaren wordt.

Ik realiseer me dat het bewegen tussen gedachten als polariteiten in het hoofd me weghoudt van het bewegen in en als het fysiek in fysieke realiteit.

Ik realiseer me dat ik mezelf langzaam aan fysiek verlam, door te bewegen in gedachten in de geest.

Ik realiseer me dat ik mezelf in angst gevangen houd door te bewegen in gedachten in mezelf in het hoofd, welke gedachten voortkomen uit een enkele gedachte als herinnering als afbeelding in mezelf, welke ik ooit gemaakt heb ter controle in een situatie waarin ik ervoer de controle te verliezen, dus in een moment waarin ik ‘het niet wist’ in/als de geest, hetgeen ik nu nog steeds als situatie herhaal als welke ik ooit in een moment ervaren heb in een moment van onbekendheid en hierin een ervaring van angst als controleverlies, waarin ik een gedachte nodig dacht te hebben om controle te behouden over de situatie in mezelf.

Quantum Mind Self Awareness – STEP 1

Quantum Mind Self Awareness – STEP 2

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb te zien, realiseren en begrijpen dat ik geen controle heb over een situatie buiten mij, en dat ik alleen mezelf richting kan geven, en dat ik juist door te proberen, controle te voeren en hierin een gedachte te creeren ter controle van de situatie, ik de werkelijke ‘controle’ over mezelf verlies, aangezien ik mezelf beweeg in en als de geest in en als een gedachte in en als controle, waarin ik me aanpas aan wat ik zie gebeuren om me heen en welke ik als voorbeeld neem/ooit heb genomen, waarin ik mezelf, gelijk als de adem, aanwezig in het fysiek, opgeef en verlies, ten behoeve van de aanpassing aan wat ik zie in mijn omgeving; vervolgens niet ziende dat dit de angst is die opkomt, iedere keer dat dezelfde ervaring getriggerd wordt in mij: de angst om mezelf te verliezen in aanpassing aan hetgeen ik zie gebeuren om me heen, namelijk het participeren in gedachten in en als controle, in een poging de omgeving te controleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb iedere keer opnieuw angst in mezelf te creeren door een gedachte op de gooien en deel te nemen in een geloof in deze gedachte, waarin ik backchat creeer en een compleet karakter neerzet in en als controle waarin ik mezelf verlies, hetgeen is welke me werkelijk angst aanjaagt: het controleren van mezelf in en als angst, in en als gedachte, in en als backchat.

Ik stel mezelf ten doel de participatie in backchat als praten in mezelf in mijn hoofd, te stoppen. Indien gedachten terug blijven komen als patronen, schrijf ik deze patronen uit, aangezien ik me realiseer dat ik hier een karakter van gemaakt heb als ‘patroon’, als baas in mezelf, welke controle dient te voeren en behouden over mezelf in een bepaalde situatie waarin ik ooit angst heb ervaren in een ‘niet weten’ wat te doen.

2013 – Beginnen bij het begin – Angst en Controle

Als ik mezelf zie participeren in een niet weten wat te doen, dan stop ik, ik adem. Ik adem, en zie wat er in me opkomt. Ik breng de aandacht in mezelf en laat hiermee de controle als aandacht op de omgeving, los. Ik adem in de ervaring en laat deze door me heen gaan, welke de reacties als energetische ervaringen zijn, die naar voren zullen komen in het volgende blog in de reactiedimensie.

Wordt vervolgd.