augustus 12, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 634 – De manifestatie van fysieke uitputting nader onderzocht

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me uitgeput te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf uit te putten in en als een controle, in en als de geest door te proberen alles vanuit de geest te controleren en sturen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke lichaam uit te putten en niet voldoende fysieke energie over te houden voor een optimaal functioneren van de spijsvertering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodmoe te zijn van de hele tijd te moeten eten en voor eten te zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door controle in en als de geest, de spijsvertering te bemoeilijken en zo de trek in en mogelijkheid tot eten te beperken waardoor ik aan de onderkant van een gewicht hang dat oncomfortabel is voor mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor de oncomfortabele toestand in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf in een toestand van verkramping en controle en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf angst aan te jagen in de vorm van walging in/als angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’ en mezelf af te leiden in en als de geest, in plaats van de ervaringen waartegen ik me verzet binnenin mij, toe te laten en te ervaren en van hieruit te vergeven in en als mezelf en zo de afscheiding in en als deze ervaringen, te stoppen binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te denken dat ik het helemaal fout doe en mezelf non-stop te veroordelen voor wat ik doe, waarin ik tegelijkertijd zie dat ik hier mezelf saboteer en dus doorzet om me niet langer te laten leiden/lijden door deze zelfsabotage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik er niks aan kan doen en dat het buiten mij om gaat zonder dat ik exact weet wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te geraken dat ik niet exact begrijp wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt waardoor ik niet weet wat ik kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat hetgeen waarin ik mezelf heb laten verzwakken, een gebied is waar ik weg moet blijven in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit gebied juist het gebied van transformatie inhoudt als waar ik mijn grootste kracht in potentieel, tot mijn grootste zwakte heb laten verworden/verwoorden en dus waar de mogelijkheid aanwezig is om deze zwakte te transcenderen tot het werkelijk leven van het potentieel dat hierin schuilt als het leven en staan in en als mijn ‘grootste’ kracht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten misleiden door gedachten als interpretaties in en als een herinnering van hoe ik het altijd geleefd heb als zwakte en zo, mezelf te verzwakken en deze verzwakking voort te zetten tot in uitputting (en zo zouden we kunnen stellen, ‘tot de dood erop volgt’).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te neigen om mezelf in te houden, als automatisch reactiepatroon om te voorkomen dat ik in deze toestand van zelfsabotage kom en hierin mijn ontlasting in te houden als fysieke expressie van loslaten van het afval, zoals zelfvergeving als loslaten het loslaten is van het geestelijke afval.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting als teken als signaal te zien van ‘ho stop, ga niet verder’ waarin ik ondertussen geleerd heb dat dit een fysiek gemanifesteerd patroon is van uitputting door controlemechanismen in en als de geest om mezelf te behoeden om werkelijk in en als mijn potentieel op te staan in wie ik ben en dat ik juist hier dien door te zetten, verder te zien in hoe en waar ik mezelf saboteer en inhoudt/tegenhoudt om op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk klein en verzwakt te houden door middel van enkele gedachten en hierin te geloven en zo de boodschap van deze gedachten automatisch te volgen in en als mezelf en zo, in en als de wereld neer te zetten door het fysiek te leven iedere dag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verzwakking in de wereld te zetten door mijn eigen beperkingen in en als gedachten als verzwakking, fysiek te manifesteren en te leven in en als een manifestatie van uitputting, waarin ik feitelijk toegeef aan de controle in en als gedachten, in en als mezelf, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toe te geven aan de controlerende gedachten in en als de geest en hier niet verder te durven bewegen in en als een ervaring dat ik ‘het fout doe’ en/of dat ik iets doe ‘wat echt niet door de beugel kan’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring dat ik iets fout doe en/of dat ik iets wil doen dat echt niet door de beugel kan, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de ervaring van als ik werkelijk iets wil doen dat niet het beste is, heel anders is namelijk het energetische, hypergevoel waarvan het lijkt dat ik dit ‘juist moet doen’ en dat de ervaring van wat ik juist het beste wel kan doen, een ‘low’-manifestatie en zelfs fysieke uitputting geeft in en als mezelf, als zogenaamd signaal van mezelf in en als de geest, fysiek gemanifesteerd als ‘don’t go there, stop here’ en dat dit dus een ‘verkeerd-om’ ervaring geeft als sabotage-mechanisme om mezelf weg te houden van datgene leven dat het beste is voor mezelf als leven als anderen als leven.

Ik stel mezelf ten doel door te zetten tot in zelfbegrip als en wanneer ik een ‘low-ervaring’ en fysieke uitputting ervaar met behulp van het schrijven en spreken van zelfvergevingen en hierin tijd te nemen en te zorgen dat ik fysiek niet instort maar langzaam voortbeweeg, voorbij de patronen van zelfsabotage.

Ik stel mezelf ten doel mijn lichaam te ondersteunen in deze ‘zware’ periode met behulp van de nodige celzouten ter versterking en eventueel andere supplementen, waarin ik me realiseer dat ik de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting opnieuw zal manifesteren en dus tegen zal komen om dit werkelijk in te zien, vergeven en corrigeren in en als mezelf en/om hier zo stap voor stap doorheen te bewegen en dat het hierbij nodig is om mijn lichaam te ondersteunen zodat mijn lichaam zoveel als mogelijk ter ondersteuning kan staan van mijzelf in dit proces, in de realisatie dat dit stap voor stap dient te gebeuren aangezien ik het fysieke opbouwproces niet sneller kan laten verlopen dan dat ikzelf de saboterende geestbewustzijnsstructuren verwijder/vergeef en corrigeer in en als mezelf en dat dit hand in hand gaat met elkaar.

Ik stel mezelf ten doel meer ritme en structuur te brengen in mijn eetgewoonten door de dag heen ter ondersteuning van mijn fysiek en van mijzelf in het loslaten van ‘steeds bezig zijn’ met eten en wat te eten en wanneer te eten.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen met luisteren naar de controlerende gedachten in en als de geest zodra ik bemerk dat ik vanuit de geest dingen probeer te begrijpen en zo juist vastzet en zo mezelf vastzet in en als mijn fysiek en in plaats hiervan, te stoppen met deelname in ‘gedachten over’ een situatie en juist in en als de situatie ‘deel te nemen’ en hier in het fysieke moment te zien wat het beste om te doen zowel voor mezelf als voor eventuele betrokkenen, in en als leven, in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel het rustig aan te doen en de tijd te nemen voor dit proces waarin mijn lichaam zo nauw betrokken is aangezien ik de geestbewustzijnsstructuren fysiek gemanifesteerd heb als ‘fysieke klachten’ en dus, houdt het doorwandelen hiervan in dat ik door de fysieke klachten heen wandel en dat dit is wat ik doe als wat het beste is voor mezelf als leven en dus, voor al het leven in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te (leren) ‘putten uit mezelf’ in en als zelfexpressie, in en als het moment, in en als het fysiek en hierin mezelf te vertrouwen en ondersteunen in en als de adem, in plaats van mezelf fysiek uit te putten door deelname in en als de geest in gedachten, gevoelens en emoties als vorm van controle.

(…) “Levende woorden als een met jou: Ik ben woorden. Ik ben woord. Ik ben leven. Ik ben een. Ik ben gelijk. Ik ben expressie. Dit statement: Ik ben – is geen statement – het is een expressie van wie je bent die je vanbinnen leeft en als eenheid en gelijkheid als leven in elk moment van je adem. Dit is een proces – niet een instant ‘worden’…(…) ”

Uit: Swami Muktananda – In den beginne was het woord en het woord was God en het woord was met God

Desteni I Process

Deelname in Realiteit is Nooit een Observatie

Disclaimer: deze informatie betreft mijn bevindingen in zelfonderzoek met mijn eigen fysiek ter cross-referentie, gecombineerd met onderzoek, bevindingen en mondelinge informatie van anderen en is in geen geval een medisch advies. Bij twijfel of onduidelijkheid over een fysieke toestand raad ik aan een arts of therapeut te benaderen voor diagnose en/of ondersteuning.

The mind-body relationship – Timeline

———————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://bigpolitiek.blogspot.nl/
http://livingincome.me/wiki/The_Living_Income_Guaranteed_Proposal
Facebook:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation

april 8, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 600 – Leidt geheimhouding tot een constructieve aanpak?

Na het openen van het punt van ervaringen en gedrag in relatie tot een patroon dat ik gecreëerd heb jaren geleden, in een periode van het ontzeggen van voldoende voeding voor mezelf – bemerk ik dat ook de zogenaamde ‘grote’ punten of onderwerpen, eveneens punten / onderwerpen zijn die geopend en vergeven kunnen worden. In verschillende interviews heb ik dit gehoord, dat een ogenschijnlijk ‘klein’ punt, groter kan zijn dan het lijkt en vice versa, dus dat een ogenschijnlijk enorm, onoverkomelijk onderwerp, niet groter is dan andere patronen. Het is een patroon dat ik in kleine stapjes onder ogen kan zien en van hieruit verantwoordelijkheid voor kan nemen in de toepassing van zelfvergeving als zelfbegrip, van waaruit ik mezelf stap voor stap ga corrigeren en veranderen.

Het haalt de energetische lading af van het onderwerp / verslavingspatroon dat ik heb ontwikkeld en als ik dit zo opschrijf vraag ik me af, is dat eigenlijk niet wat ik (en iedere ander) steeds doe in en als de geest; dat ik heel veel ophef maak over een manifestatie en het zo ‘angstaanjagend’ maak, in plaats van de manifestatie te onderzoeken binnenin mezelf, integer en zorgvuldig, met als doel om mezelf te begrijpen en bevrijden van deze beknellende angstervaring die ik gemanifesteerd heb voor en als mezelf.

Als ik naar het onderwerp verslaving kijk, is het verbergen en de geheimhouding een enorm bevorderende factor om een destructief patroon te manifesteren. In de geheimhouding in de geest kan ik niet goed zien wat er werkelijk speelt binnenin mij, aangezien ik bezig ben met iets te verbergen. En juist in dit verbergen, creëer ik de meeste consequenties, in mijn geval binnenin mijn eigen lichaam en in veel gevallen ook juist in de wereld in relatie tot anderen om ons heen. Iemand vroeg mij vrij recent waarom het nodig is om al dit soort onderwerpen openbaar te maken en mijzelf feitelijk open te stellen in wat er binnenin mij speelt, in en als de geest. Dit is nodig omdat de geheimhouding niet bijdraagt aan het zelfbegrip en dus zelfvergeving. Dit betekent niet dat ik alle details op het internet plaats, aangezien dit geen constructief voorbeeld inhoudt van hoe ik effectief werk met het ontmantelen van de ‘geheimen’- oftewel, van de patronen in gedachten, gevoelens en emoties – in en als de geest.

We doen alsof het woord geheimen iets heel ‘groots’ is, echter feitelijk bestaan geheimen uit gedachten en van hieruit de activatie/creatie van gevoelens en emoties als ‘beweegredenen’ die niet geverifieerd zijn met de praktische, fysieke werkelijkheid. Het zijn in feite aannames die ik ben gaan geloven en van hieruit, ben gaan leven zonder dat ik werkelijk onderzocht heb of dit het beste is, hetgeen dat ik doe en denk.

Bijvoorbeeld, een sapvastenkuur beginnen op een leeftijd van 16 jaar, dat is niet het beste. Het is niet geschikt voor een lichaam van 16 jaar (dus in de groei) om het van voeding te onthouden en zeker niet vanuit een wens tot afslanken. De wens tot afslanken was in mijn geval, ook niet het beste; er was geen sprake van overgewicht, echter de wens was gestoeld op wat ik zag aan voorbeelden in de media en hier vandaan, had het met veel meer zaken te maken binnenin mezelf waarin ik mezelf geen richting heb leren geven en dit heb ik niet geleerd, omdat mijn ouders dit niet geleerd hebben en dit mij dus niet konden leren, en zo gaat dit terug in de tijd. Hierin mist het aan begeleiding en observatie met gezond verstand, waarin alle aspecten in overweging worden genomen en van waaruit dan een passende oplossing gevonden kan worden. Bijvoorbeeld, ik had destijds ook al vaker last van mijn buik die opgeblazen was. Hierin zou ook op jonge leeftijd veel meer begeleiding mogelijk zijn, zowel fysiek als emotioneel en als dit op deze manier ondersteund wordt, is er helemaal geen reden of aanleiding en dus geen wens tot ‘afslanken’. En zo kan dit per mens, individueel bekeken worden. Het kan namelijk zo zijn dat er bij een aantal jongeren wel degelijk overgewicht speelt waarin een meer gerichte begeleiding nodig is ten aanzien van het overgewicht en de gesteldheid van het fysiek, echter ook hier zijn er weer vele aspecten die in overweging moeten worden genomen.

Kortom onze gezondheidszorg en educatie schiet enorm tekort; ouders staan vaak met hun handen in het haar ten aanzien van hun kinderen en dan is het maar net welk overlevingspatroon naar voren komt die dit tot uiting brengt. En juist dit overlevingspatroon, is wat het kind oppikt en voortzet binnenin en als zichzelf, vaak iets afwijkend van het originele patroon zoals de ouders het tonen zodat het lijkt alsof het kind ‘anders’ is. Maar dat is niet zo. We zijn exacte kopieën van onze voorouders en zetten het DNA voort, exact zoals we geleerd hebben. Totdat we beslissen dit te stoppen binnenin en als onszelf en onszelf te vergeven en corrigeren voor wat we hebben toegestaan.

Parenting – Perfecting the Human Race (Interviews Engelstalig)

Het is nu tijd om dit te doen. Via het internet is er ontzettend veel informatie beschikbaar waar voorheen geen toegang tot was. Dus wat dat betreft, wordt de geheimhouding minder en minder. We kunnen onszelf ‘exposen’ en dit gebruiken op een opbouwende manier, ter ondersteuning en voorbeeld als wat het beste is voor al het leven. Hierin beslis ikzelf wat ik deel en wat ik eerst binnenin mezelf wil onderzoeken. Ik leer mezelf hierin richting te geven en zo behoud, of liever gezegd, ontwikkel ik stapje voor stapje, woord voor woord, blog voor blog een zelfdirectie, een zelfsturing in en als mijn zelfexpressie waarin ik beslis, in en als een uitgangspunt van wat het beste is voor al het leven.

En dit gaat langzaam, want ik heb jaaaaarenlang iets anders geleerd. Ik heb namelijk alleen geleerd om mezelf uit te drukken in reactie op mijn buitenwereld en hierin ligt de beslissing van wat ik deel en uitdruk, dus niet werkelijk in mezelf; die beslissing geef ik uit handen aan de buitenwereld, aan datgene of diegene waar ik op reageer buiten mezelf. En dit geeft de ervaring van onmacht binnenin mij, want natuurlijk ‘voel’ en ‘weet’ ik dat ik mezelf geen richting geef, dat ik me steeds maar laat activeren en uitdagen tot een uitdrukking waartoe ik niet werkelijk een beslissing genomen heb, het is een aangeleerd patroon, in reactie op iets of iemand buiten mij. En ‘natuurlijk’ ben ik hier boos om, want ik ben niet effectief. Ik geef mezelf niet effectief richting. Als ik dit onder ogen durf te zien en wil zien en wil leren zien hoe dit komt, dan heb ik de eerste stap gezet want als ik iets onder ogen wil zien en zo ga zien, stel ik mezelf in staat om er iets aan te doen. En als ik iets niet onder ogen wil zien, stem ik feitelijk toe tot geheimhouding van een bestaan in deze overlevingsmechanismen, in en als mezelf als een manier van leven die niet het beste is voor mezelf en/als al het leven. Hierin ligt de beslissing bij mij.

Met een kanttekening dat de ongelijkheid binnenin onszelf, zich zo gemanifesteerd heeft in de wereld tot een bestaan waarin we afhankelijk zijn geworden van hoe we het geldsysteem in en als deze wereld gecreëerd hebben en/of hebben toegestaan zich te ontwikkelen en een groot deel van de mensheid of eigenlijk iedereen, deels of geheel bezig is met overleving op fysiek niveau. Dus dit is een aspect dat onder ogen gezien moet worden zodat ook hier vergeving en verandering kan plaatsvinden met gelijke mogelijkheden tot een fatsoenlijk bestaan voor ieder-een.

De Weg Vooruit is Politiek (Politiek Blog Nederlandstalig)

Deze theorie en informatie, die is essentieel. Echter de uitdaging ligt in de praktische toepassing van de theorie, dagelijks, in de fysieke werkelijkheid, in de hele kleine dingen, in de interactie met de mensen met wie we omgaan, in het constant en consequent leven van en als het vergeven en corrigeren van onszelf waarin we geven zoals we zouden willen ontvangen in overweging van al het leven, inclusief onszelf.

Desteni I Process (Cursus Engelstalig en gratis Lite cursus ook Nederlandstalig)

“Openbaringen” (Teksten Nederlandstalig)

————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een: Leefbaar Inkomen Gegarandeerd: https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation Equal Life Foundation: https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation Proces van zelfverandering: www.desteniiprocess.com www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY Proces van relatie naar agreement: www.desteniiprocess.com/courses/relationships Zelfeducatie free: www.eqafe.com/free www.desteni.net www.desteni.org Journey to Life: 7 jaar dagelijks schrijven 7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven http://www.facebook.com/groups/journeytolife/ video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?: https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/ Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf: https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

oktober 5, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 540 – Leefruimte voor dieren

The Consciousness of the Rabbit – Part 1

Ik kom terug van een wandeling in de buurt langs het water. Hier staan mooie huizen met leuke tuinen. Er is voldoende leefruimte om het huis heen die de mensen in gebruik hebben. En op deze leefruimte, staat een heel klein hokje met een konijn erin. Alleen. Een konijn in een klein hok, dat is geen beste oplossing. Een konijn wil bewegen. Een konijn alleen in een hok, dat is ook geen beste oplossing in de meeste gevallen. Het zijn gezelschapsdieren. Hierop zijn er uitzonderingen van konijnen die het (een deel van hun leven) wel prima vinden om alleen te zijn, door bijvoorbeeld overlijden van een maatje. Konijnen zijn niet heel eenvoudig te koppelen, ze accepteren niet zomaar iedere andere soortgenoot om zich heen.

Goed terug naar het hok van het konijn. Hierin wordt duidelijk dat de leefruimte die men heeft, niet verdeeld is onder de bewoners. De dieren worden hierin niet meegenomen. Dit is geen geldkwestie – aan het huis te zien is er voldoende geld. Het leven wordt hier niet in overweging genomen. Zodra men een huisdier neemt, is men verantwoordelijk hiervoor. Van tevoren dient dus goed gekeken te worden waarom er een huisdier genomen wordt. vaak wordt er een huisdier ‘aangeschaft’ voor het kind. Echter hierin dient zorgvuldig bekeken te worden waartoe men bereid is in de zorg voor de dieren, in de ruimte die men de dieren wil geven en dus wil delen met de dieren.

Het volgende huis. Een prachtig groot huis, tuin met een soort overdekt buitengedeelte aan het water. Prachtig ingericht. En op een kast aan de muur, staat een klein vogelkooitje met 2 vogeltjes. Het is in eerste instantie niet eens duidelijk dat er twee kleine levende vogeltjes inzitten. Het lijkt net stuk decoratie, een nep vogelkooi, naast en paar grote kaarsen op standaards. Wat is het doel ervan om deze twee kleine vogeltjes hier in dit kooitje te plaatsen? Is het leven en de behoeften van deze diertjes in overweging genomen? Ook hier, geld is het probleem niet, ruimte ook niet. De ruimte is duidelijk ongelijk verdeeld. (Of een vogel in een kooi mogelijk is, is nodig per situatie te bekijken in overweging van dat specifieke diertje).

Een paar huizen verderop. Een prachtige villa met enorme tuin. Hier kunnen de dieren die vrij leven, lekker hun gang gaan. Er staat een overvolle appelboom met veel appels op de grond die liggen te rotten. Verderop staat een walnotenboom met de walnoten op de grond. De boom geeft vruchten, echter dit wordt niet in overweging genomen door de mensen die er wonen. Dit kan natuurlijk allerlei redenen hebben die begrijpelijk zijn; meestal is het een kwestie van tijdsindeling. Echter, de onachtzaamheid naar het voedsel wat vrij gegeven wordt op het erf, dat is een ongelijkheid naar de boom toe, naar het leven in en als de boom die haar rijkdom deelt.

Zoals Bernard zei toen ik in Zuid-Afrika was: de vruchten moeten geplukt worden anders stopt de met het geven van haar vruchten.

Ik kom hierin in dilemma. Is het aanvaardbaar om bijvoorbeeld de mensen eens aan te spreken en te benomen dat het kleine hok van de konijntjes onacceptabel is als leefruimte voor het dier?

Er is overigens een stichting in Nederland die zich inzet voor de leefruimte en leefwijze van het konijn.

Ik heb zelf knaagdieren gehad toen ik opgroeide. Vroeger hebben ze in te kleine kooitjes gezeten. Ze liepen ook bijna dagelijks even vrij rond en zaten dan gezellig samen bij elkaar. Echter te weinig in verhouding tot de tijd waarin ze in hun hok zaten dat met name voor het konijn, echt te klein was. Dit was uit onwetendheid, dat eenvoudig te verhelpen is door ons goed te verdiepen in het dier en de benodigdheden voordat we dit aanschaffen.

Veel later, toen ik allang zelfstandig woonde, heb ik opnieuw lange tijd knaagdieren in huis gehad. En vanaf toen heb ik mijn leefruimte gedeeld met de dieren. Dit geeft een heleboel schoonmaakwerk, met name als de leefruimte wat klein is. Ik heb in de kleinere behuizing, ernaar gestreefd om de leefruimte die we hadden in het huis, te verdelen over de bewoners. Wat inhield dat de konijnen een groot deel van de kleine tuin hadden als behuizing. De cavia’s een mooie hoek in de huiskamer. En de ruimte die we samen hadden, daar konden we allen bewegen als ik thuis was. Dit hield dus in dat ik snoeren moest afdekken en opruimen, planten hoog moest zetten of met gaas omringen als ik deze wilde behouden lol. Een groot deel van het kleine huis was gericht op de dieren. En het was reuze gezellig, zo zie je echt hoe de knaagdieren leven met elkaar. Ze zijn over het algemeen zindelijk, in de zin van dat ze poepen en plassen op hun eigen plek. Toch gaat er op de lange duur weleens wat kapot. Als ze opeens toch aan een bank gaan knagen bijvoorbeeld. Of aan een kleed waar ze daarvoor altijd vanaf bleven. Hier dient dan op dat moment een oplossing voor bedacht te worden. En dat is over het algemeen goed mogelijk. Als je bereid bent te delen met de dieren.

Als je hier niet toe bereid bent of het geld en de tijd niet hebt om hieraan te besteden, raad ik aan om geen dieren te nemen op dat moment in je leven. Dit gaat ‘ten koste’ van de zorg voor het dier.

Een paar zelfvergevingen op mijn ervaring als ik langs het huis loop met het konijn in het kleine hok. Of de vogeltjes in het kooitje.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van hulpeloosheid en machteloosheid te hebben als ik langs de tuin loop waarin het konijn in een veel te klein hok zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verdriet en verongelijking te hebben als ik naar het konijn in het hok kijk en hierin de neiging te ervaren naar het hok te lopen en het konijn eruit te halen en mee naar huis te nemen en los te laten lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de mensen niet te durven aanspreken over de kleine behuizing van het konijn waarin ik angst ervaar dat ze heel erg boos zullen worden en vragen waarmee ik me bemoei.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk verdeeld te vinden, waarin ik bedoel dat als een kind in zo’n kleine behuizing werd gehouden, zou dit onacceptabel zijn en mogen we hier iets van zeggen, echter een konijn wordt hierin niet in overweging genomen terwijl het dezelfde levensvonk in zich draagt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dieper te zijn geraakt door het onrecht wat dieren wordt aangedaan dan het onrecht dat kinderen wordt aangedaan in armoede algeheel in de wereld, wat aangeeft dat ik ‘gewend’ ben aan de ongelijke verdeling op aarde en de armoede waar vele kinderen in leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gewend te zijn aan een bepaalde ongelijkheid in en als het leven op aarde waarin ‘een gewend zijn’ aangeeft dat ik dit accepteer en toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ongelijkheid op aarde toe te staan en te aanvaarden in en als een ervaring van gelatenheid, terwijl ik het er in gezond verstand absoluut niet mee eens ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het niet waard ben om op te staan voor gelijkheid in en als het fysieke leven aangezien ik geen emotie ervaar bij bepaalde ongelijkheid en bij een andere ongelijkheid juist wel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verontwaardiging te ervaren als ik de twee kleine vogeltjes in het kooitje zie wat meer op een omgeving als decoratie lijkt dan op een leefruimte voor levende dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de mensen die deze vogeltjes op deze manier huishouden, met de nek aan te kijken, oftewel vanuit en als de geest, in plaats van me in hun schoenen te verplaatsen en bijvoorbeeld eens te vragen hoe het zit met de vogeltjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik me niet mag bemoeien met de wijze waarop de dieren worden huisgehouden in andere huishoudens van onbekenden.

En wat als ik tegenover het konijn kom te staan als levend wezen en het konijn me vraagt waarom ik niets gezegd heb, een paar woorden, ter eventuele verbetering van de leefomgeving van het konijn, aangezien ik degene ben die het ziet en wat ik zie en begrijp, daar ben ik verantwoordelijk voor.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn hoofd te buigen in en als gedachte dat ik tegenover het konijn kom te staan en niets gezegd of gedaan heb in een poging van communicatie om het leven van het konijn te verbeteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen tegenover het konijn dat ik mijn eigen angst voor conflict belangrijker vind dan de kwaliteit van leven van het konijn en dus, doe ik hetzelfde als de mensen die het dier huishouden, namelijk ik houd de ongelijkheid in stand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ongelijkheid van dieren in stand te houden zolang angst voor conflict in en als de geest, voor laat gaan op leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verontwaardiging te ervaren tegenover de mensen met de appelboom in de tuin met een overvloed aan appels die niet geplukt worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over de onachtzaamheid tegenover de natuur en alles wat groeit en onvoorwaardelijk geeft, wat niet overal zo is in de omgeving, ik zie ook tuinen waarin zorgzaamheid aanwezig is ten aanzien van wat er groeit en leeft.

Als en wanneer ik een ervaring in mezelf voel opkomen van verdriet, dan stop ik, ik adem. Ik adem in en laat de ervaring toe waarin ik me gewaar ben van de ongelijkheid die overal om me heen aanwezig is, in en als de realisatie dat alleen als ik gelijk sta aan en als de ongelijkheid, van binnen en van buiten, ik in staat ben mezelf hierin te bewegen tot ondersteuning van het vinden en toepassen van een oplossing die het beste is voor al het leven.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van verontwaardiging, dan stop ik, ik adem. Ik zie in mezelf welke specifieke woorden er in me opkomen als een gedachte waarin ik me afscheid van mezelf in een soortgelijke onachtzaamheid naar het leven. Ik stel mezelf ten doel, daar waar ik onachtzaam ben naar het leven in en als mezelf en hiervandaan, naar het leven om me heen, mezelf te vergeven en corrigeren en van hieruit te zien wat er binnen mijn mogelijkheden ligt om te zeggen of doen of juist niet te zeggen of doen.

Ik stel mezelf ten doel me niet te laten leiden door emoties die opkomen naar gelang mijn gewenning en programmering ten aanzien van de ongelijkheid op aarde naar mens/kind, dier en plant en in plaats hiervan, in en als gezond verstand bij te dragen ter ondersteuning van al het leven op aarde in eenheid en gelijkheid en zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn emoties of juist afvlakking hiervan als ervaring of onderdrukte ervaring, door toepassing van specifieke zelfvergeving en zelfcorrectie in schrijven en/of spreken op hetgeen ik ervaar in en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in angst voor conflict in en als de geest in een situatie waarin ik zie dat niet wordt gedaan wat het beste is voor het leven in en als het fysiek, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat zolang ik in angst voor conflict besta in en als de geest, ik een oordeel vel over hetgeen ik zie en dus, zal ik conflict creëren als ik op dat moment, in deze staat in en als de geest, iets doe of zeg.

Ik stel mezelf doel het oordeel naar mezelf te halen en mezelf te vergeven voor wat er speelt in mij in ongelijkheid ten aanzien wat ik zie als ongelijkheid in het leven in en als het fysiek en zo allereerst de ongelijkheid als conflict binnen mijn eigen fysiek te stoppen en van hieruit, te zien wat het beste is voor al het leven en hierin bij te dragen in de oplossing in en als het leven van de zelfcorrectie.

cavia sophia-vereeniging.nl