april 18, 2018 door vanZielnaarLeven

Dag 786 – Een voorbeeld van wat ik overbreng in resonantie

Vervolg op Dag 785 – Wie ben ik in de woorden die ik spreek?

“In het volgende blog zal ik een voorbeeld beschrijven van een situatie waar ik energetische aanhechtingen mee stuur in mijn woorden en hoe ik waarneem dat dit gebeurt en hoe ik hier vervolgens mee omga binnenin mezelf. Alles natuurlijk beschreven van waaruit ik nu ben in dit proces en van wat ik waarneem in mezelf, als mezelf.”

…

Jaren geleden, toen ik begon met het Desteni I Process, was ik erg bezig met me wat meer uitdrukken in waar ik voor sta. Zo kwam er eens een bekende binnen op werk en deze ging iemand nadoen tegenover ons (een collega en ik) op een manier die ik veroordelend vond. Dus zei, ik “nee, zo gaan we dit niet doen, we gaan niet hier anderen achter hun rug lopen nadoen” en vervolgens liep ik weg.

Dit betekende direct het einde van het contact met deze bekende. Diegene voelde zich erg beoordeeld en de uitdrukking op mijn gezicht, deed diegene denken aan hoe een ouder zich vroeger tegenover diegene gedroeg. Oftewel, ik had een herinnering getriggerd bij de ander.

Wat ik bemerkte in mezelf is dat ik mijn woorden uitsprak in een ervaring van angst – angst voor de reactie van de bekende. En dit bestond weer uit een oordeel over hoe de bekende binnenkwam en iemand na ging doen. Tenminste, als ik er nu verder in zie, is het een oordeel op mezelf over dat ik in angst besta om te benoemen wat ik zie gebeuren. En dit zelfoordeel waarin ik in en als angst besta, is hetgeen wat ik mee stuur in mijn woorden, terwijl de woorden op zichzelf, woorden zijn van eenheid en gelijkheid, namelijk, niet praten/roddelen over een ander achter iemands rug om en hier grapjes om maken (zonder dat het een doel heeft tot zelfinzicht; we kunnen wel een situatie bespreken en de rol en gedrag van een ander hierin benoemen, echter dan om tot zelfbegrip te komen, dus waarin we onze eigen reacties, gedrag, motivatie enzovoort, bekijken en terughalen naar onszelf).

Dus, de de angstenergie en het geprojecteerde oordeel hierin, was hetgeen dat mee resoneerde in mijn woorden en wellicht zelfs het enige wat werd opgepakt. Met alle gevolgen van dien, namelijk dat het hele contact ophield te bestaan.

En was dat niet tevens wat ik eigenlijk overbracht, als gekoppelde boodschap zonder woorden? Namelijk dat die bekende zich of moest corrigeren, of beter weg kon gaan. Diegene ‘moest maar weg’. Dus ik stond niet in begrip in de schoenen van een ander, maar was vanuit mijn schoenen bezig om ‘zo snel mogelijk’ deze situatie op te lossen: ik zag dat het niet oké was om zo over anderen te spreken achter de rug om (het was al vaker gebeurd in andere situaties door deze bekende en ik had al vaker geprobeerd dit indirect te benoemen en te bekijken op een manier waarin we onszelf/onze eigen reacties ‘onder de loep’ nemen in plaats van de ander), echter ik ervoer veel angst om dit te benoemen maar ik kon het ook niet langer verzwijgen, vanuit kennis en informatie gezien en zo probeerde ik het zo snel mogelijk over te brengen ‘om er vanaf te zijn’ en niet zozeer om werkelijk de bekende te ondersteunen om dit praten over anderen te stoppen.

Hoe neem ik waar dat ik vanuit een beginpunt van angst spreek?

Ten eerste was de reactie van de bekende opvallend en op zichzelf al een reden om in mezelf, te onderzoeken wat ik heb uitgesproken en hoe ik dit gedaan heb, wie ik was in die woorden. Ten tweede merkte ik het al aan de manier waarop ik wegliep; dat ik wegliep eigenlijk, was op zich al een teken dat ik niet in mijn woorden stond en tevens ervoer ik in mezelf een soort van boosheid, bedruktheid, verbolgenheid over hoe de bekende binnenkwam en een ander na ging doen (waarin ik later vernam dat het uitgangspunt van de bekende om dit te doen, niet hatelijk of vervelend was; dus werkelijk, misschien lag het hele punt grotendeels bij mij en het projecteren van mijn kennis en informatie over ‘wat hoort en wat niet hoort’, van principes, zonder zelf in en als dit principe van eenheid en gelijkheid aanwezig te zijn).

Hoe ga ik hier vervolgens mee om?

Het is eerst de energie van mijn reactie laten zakken, zodat ik niet mezelf ga verdedigen tegenover mezelf en probeer te valideren wat ik gedaan heb door hetgeen wat de bekende deed, te gebruiken en bestempelen als ‘niet goed’. Zolang ik probeer ‘gelijk te krijgen’ binnenin mezelf in waarom ik iets doe/deed, kom ik niet tot eenheid en gelijkheid van de onderliggende ‘agenda’ of energetische aanhechtingen. Hoelang dit duurt, zal afhankelijk zijn van waar het om gaat en waar ik ben in mijn proces van zelfeerlijkheid.

Als ik in staat ben om te stoppen met ‘het bekijken en beoordelen wat de ander doet’ en puur in mezelf zie wat ik in dat moment zou kunnen veranderen en wie ik ben in dat moment, los van wat de ander ook doet dat wel of niet ‘oké’ is, geef ik mezelf de kans om in een ervaring van schaamte over te komen mezelf, van echte schaamte – real shame – over wie ik ben in dat moment en in de woorden die ik uitspreek. Dit is het keerpunt; hier blijf ik even met mezelf aanwezig, meestal alleen met mezelf, dan lukt me dit het beste.

Op een gegeven moment zal deze ervaring afnemen, variërend van enkele minuten tot drie dagen zoals ik weleens heb meegemaakt. Dit ervaar ik als een kwetsbare periode en hierin trek ik me het liefst terug; echter naarmate ik er meer comfortabel mee word, kan ik het ook delen met iemand die dicht bij me staat en tevens op dezelfde manier naar zichzelf kijkt/wil kijken en kunnen we er zelfs om lachen. Echter vaak gebeurt dit achteraf, dit lachen erom en dan is het geen weglachen maar meer een lachen om de absurditeit waarin ik dan besta of bestaan heb.

Tijdens deze periode pas ik zelfvergeving toe op de ervaring en op hetgeen ik ‘gedaan’ heb, op wie ik was in dat moment en op wat ik ermee wilde bereiken, mijn ‘geheime agenda’ hierin die ik onbewust had uitgespeeld. Als alles uiteindelijk rustig is in mij, is het zien hoe dit op te pakken. Vaak opent de situatie zich vanzelf weer doordat ik verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf en die onderliggende, energetische aanhechtingen, die er nu af zijn en ik dit dus niet meer mee stuur in mijn woorden; ik resoneer niet meer op deze energie en breng dit dus ook niet meer over. Soms is het nodig een excuus in woorden uit te drukken, echter dit hangt van de situatie af. Het grootste excuus is de zelfvergeving met hierna de zelfcorrectie.

Deze zelfcorrectie bestaat er dan uit dat ik een volgend moment dat eenzelfde ervaring in mij opkomt waarin ik wil gaan spreken, ik dit bij mezelf houd en eerst de energetische aanhechtingen vergeef in mezelf. Doe ik precies hetzelfde als voorheen, dan heb ik nog werk te doen met een onderliggende programmering en/of voorprogrammering die ik niet effectief vergeven/begrepen heb. Is het nog aanwezig maar minder sterk, dan zit ik op de juiste weg en is het ook een oefenen en toepassen in het dagelijks leven om meer zekerheid te krijgen in mijn zelfuitdrukking.

In een volgend blog zal ik zelfvergevingen uitschrijven op bovenstaande situatie.

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

Uil forgive

januari 6, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 670 – Fysieke uitputting – wat is er mogelijk?

Ik voel me fysiek snel en plotseling uitgeput en zie niet direct hoe ik dit opbouw. Het kan snel veranderen, dus ik ‘herstel’ vrij snel zodra ik symptomen bemerk die duiden op een ‘overbelasting’ doordat ik hier ga bekijken hoe en wat ik beter kan afstemmen en het kan dus ook opeens ‘mis’ zijn.

In de Evocircadian benadering wordt zo’n patroon gerelateerd aan hormoonsituaties en hierbij de symptomen van ‘maar niet verder komen en als het even goed gaat, steeds opnieuw vermoeid raken’. Hierin gaat men uit van hoe we als mens biologisch in elkaar zitten en gemaakt zijn met als hoofddoel reproductie. Echter hierin is het geestbewustzijnssysteem en hoe dit functioneert binnenin en als onszelf en welke invloed dit heeft op ons lichaam en hierbij op de hormoonproductie, niet meegenomen.

Naast de fysieke ondersteuning wil ik onderzoeken hoe ik mezelf kan ondersteunen met behulp van begrip/vergeving en verandering van beperkende patronen in gedachten, gevoelens en emoties en de invloed hiervan op mijn lichaam. Om stukje bij beetje tot een werkelijk begrip te komen van zowel mijn fysieke mogelijkheden als mijn fysieke beperkingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om het direct op te geven als ik iets niet begrijp, als het even teveel is in een moment en/of als er erg veel te doen is achter elkaar.

Ik realiseer me nu dat ik het ‘erg veel te doen achter elkaar’ hetgeen is wat ik aan het oppakken ben en wat ik ook toepas, echter dat er meer punten zijn die een rol spelen in het ‘fysiek uitgeput raken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het punt van ‘erg veel te doen hebben achter elkaar’ en mezelf hierin sturen en aanwezig te blijven in iedere bezigheid, en zo taak voor taak fysiek op te pakken, het enige punt is waarin ik verdwijn in de geest en vermoeid raak, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen en zoals ik nu al zie hierboven, dat er meer punten ‘een rol’ spelen in het proces van opgeven en vermoeid raken.

Ik realiseer me dat het ‘opgeven‘ een duidelijk aspect is wat bijdraagt aan het vermoeid raken en fysiek ‘uitgeput’ ervaren en dat ik dit op meerdere gebieden laat gebeuren in/als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ik één punt heb opgepakt dat ik ‘er dan al ben’ en weer op mijn lauweren wil gaan rusten en als ik er ‘dan niet ben’, niet te begrijpen hoe dat toch kan aangezien ik dit punt toch had opgepakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb kort gemotiveerd te zijn en als het dan niet direct uitpakt zoals ik verwacht had, vrij snel in paniek te raken en te denken dat ik het nooit red, dat het geen zin heeft, dat het niet voor mij is weggelegd omdat ik te snel fysiek uitgeput raak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit red, dat het geen zin heeft, dat het niet voor mij is weggelegd, zonder exact te weten wat ik dan eigenlijk niet red.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het fysiek uitgeput raken te gebruiken/gebruikt te hebben als excuus om op mijn lauweren te rusten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het geheel in één keer klaar te willen hebben, in één keer op te willen pakken en als dit anders blijkt, te denken dat ik het ‘nooit red’, in plaats van het te zien als proces om stapje voor stapje door te wandelen en te zien welke aspecten er allemaal aan verbonden zijn waarin deze aspecten zich onderweg zullen openen en het dus eigenlijk te ‘redden’ in kleine stapjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een moment van opgeven te onderschatten qua invloed op het geheel om maar niet te spreken van meerdere momenten opgestapeld door de dag heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik snel opgeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb snel op te geven zodat ik op mijn lauweren kan rusten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen en te denken dat ik het liefst op mijn lauweren rust en te denken dit te bereiken door op te geven, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik juist als ik opgeef, geen ‘rust’ zal vinden in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor momenten waarin ik het opgeef en reageer en deze momenten vaak weg wapper alsof ze niet zo belangrijk zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn programmeringen en hierin het liefst mijn hoofd onder de dekens te stoppen (en zo te kunnen ‘uitrusten’).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met mijn hoofd onder de dekens te willen uitrusten en slapen terwijl juist in het langer slapen dan fysiek nodig de geest zich weer oplaadt en zichzelf ‘uitrust’ om de strijd aan te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te willen uitrusten in en als de geest om de strijd aan te gaan en dit fysiek te ervaren als vermoeidheid.

Als en wanneer ik zie in mezelf dat ik een reactie in mezelf weg wapper en afdoe als ‘niet zo belangrijk’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik met deze programmering ben opgegroeid waar veel kleine aspecten in onszelf, werden weg gewapperd als onbelangrijk, simpel omdat niemand eerder geleerd heeft hoe dit op te pakken en dus is het onvermijdelijk dat ik dit in mezelf gekopieerd heb en automatisch toepas in mezelf in momenten dat ik niet gewaar ben van mezelf en dat ik dit in en als de geest, zal gebruiken als excuus om mezelf in een programmering te behouden.

Ik stel mezelf ten doel om te stoppen met het veroordelen van mezelf in het weg wapperen van punten en in plaats hiervan, de punten één voor één op te pakken en te vergeven in mezelf zoals ze opkomen.

Ik stel mezelf ten doel te ademen in de ervaring van schaamte, in en als de realisatie dat zodra ik de schaamte toelaat in mezelf om te ervaren en vergeven, ik mezelf in staat stel om te veranderen in dit punt, aangezien er geen verandering zal plaatsvinden zonder eerst de werkelijke schaamte te ervaren voor wie ik mezelf heb toegestaan te zijn in zo’n moment.

Ik sta mezelf niet toe te blijven hangen in een ervaring van schaamte maar in plaats hiervan een ‘foutieve programmering’ te herkennen, de ongemakkelijke ervaring toe te staan en vergeven in mezelf, te ademen en van hieruit op te staan en effectief te wandelen door een specifieke programmering heen en hierin ter ondersteuning te zijn van mezelf, in en als een beslissing dat ik wil, kan en mag veranderen en juist door dit te doen, bevestig ik het vertrouwen in en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie neigen tot uitrusten en mijn hoofd onder de dekens stoppen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat het een constant afstemmen is van mezelf fysiek ondersteunen met de juiste middelen en voldoende rust en slaap en tegelijkertijd van het opstaan als ik fysiek voldoende gerust heb.

Ik stel mezelf ten doel mezelf fysiek te ondersteunen door tijd en rust te nemen voor mezelf en mijn fysiek en door de taken in rust en zonder tijdsdruk uit te voeren en tegelijkertijd gewaar te zijn van de hoeveelheid tijd die ik tot mijn beschikking heb in de dag en zo dag voor dag de taken uit te voeren binnen mijn fysieke mogelijkheden.

Ik stel mezelf ten doel op te staan als ik fysiek voldoende gerust heb; ik sta mezelf niet toe langer te slapen dan nodig zodat ik mezelf niet ‘uitrust’ in en als de geest ter verdediging en ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven en ondersteunen in dit proces op de momenten dat ik hierin mezelf nog niet effectief toepas, in en als de realisatie dat hierin een punt naar voren komt/aanwezig is dat ik nog niet (of onvoldoende) heb onderzocht en vergeven.

Als en wanneer ik paniek ervaar in mezelf ten aanzien van verschijnselen van vermoeidheid en uitputting, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de punten zich juist nu weer één voor één en fysiek zullen aandienen zodat ik hierin kan gaan zien hoe en wat precies te vergeven en veranderen in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om door te zetten met het wandelen door de punten heen gerelateerd aan de fysieke uitputtingsverschijnselen en/of ervaringen en punt voor punt, stapje voor stapje de dingen gedaan te krijgen en me zo als in en als geheel te bewegen en hierin mezelf doelstellingen te geven, creëren en leven.

Dit blog is een opening van de realisatie dat er vele punten verweven zijn met de ervaring van fysieke uitputting die ik heb opgebouwd door de jaren heen, gerelateerd aan de fysieke conditie van uitputting. De punten zal ik me één voor één van gewaar worden en hierin mezelf ondersteunen gedurende de dagelijkse activiteiten en bezigheden om uiteindelijk tot meer stabiliteit en zelfzekerheid te komen in en als mijn fysieke mogelijkheden. Dit naast de algehele fysieke ondersteuning die ik consequent voortzet en blijf afstemmen.

Desteni I Process

Disclaimer: deze informatie betreft mijn bevindingen in zelfonderzoek met mijn eigen fysiek ter cross-referentie, gecombineerd met onderzoek, bevindingen en mondelinge informatie van anderen en is in geen geval een medisch advies. Bij twijfel of onduidelijkheid over een fysieke toestand raad ik aan een arts of therapeut te benaderen voor diagnose en/of ondersteuning.

—————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

augustus 12, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 634 – De manifestatie van fysieke uitputting nader onderzocht

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me uitgeput te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf uit te putten in en als een controle, in en als de geest door te proberen alles vanuit de geest te controleren en sturen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke lichaam uit te putten en niet voldoende fysieke energie over te houden voor een optimaal functioneren van de spijsvertering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodmoe te zijn van de hele tijd te moeten eten en voor eten te zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door controle in en als de geest, de spijsvertering te bemoeilijken en zo de trek in en mogelijkheid tot eten te beperken waardoor ik aan de onderkant van een gewicht hang dat oncomfortabel is voor mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor de oncomfortabele toestand in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf in een toestand van verkramping en controle en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf angst aan te jagen in de vorm van walging in/als angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’ en mezelf af te leiden in en als de geest, in plaats van de ervaringen waartegen ik me verzet binnenin mij, toe te laten en te ervaren en van hieruit te vergeven in en als mezelf en zo de afscheiding in en als deze ervaringen, te stoppen binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te denken dat ik het helemaal fout doe en mezelf non-stop te veroordelen voor wat ik doe, waarin ik tegelijkertijd zie dat ik hier mezelf saboteer en dus doorzet om me niet langer te laten leiden/lijden door deze zelfsabotage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik er niks aan kan doen en dat het buiten mij om gaat zonder dat ik exact weet wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te geraken dat ik niet exact begrijp wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt waardoor ik niet weet wat ik kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat hetgeen waarin ik mezelf heb laten verzwakken, een gebied is waar ik weg moet blijven in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit gebied juist het gebied van transformatie inhoudt als waar ik mijn grootste kracht in potentieel, tot mijn grootste zwakte heb laten verworden/verwoorden en dus waar de mogelijkheid aanwezig is om deze zwakte te transcenderen tot het werkelijk leven van het potentieel dat hierin schuilt als het leven en staan in en als mijn ‘grootste’ kracht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten misleiden door gedachten als interpretaties in en als een herinnering van hoe ik het altijd geleefd heb als zwakte en zo, mezelf te verzwakken en deze verzwakking voort te zetten tot in uitputting (en zo zouden we kunnen stellen, ‘tot de dood erop volgt’).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te neigen om mezelf in te houden, als automatisch reactiepatroon om te voorkomen dat ik in deze toestand van zelfsabotage kom en hierin mijn ontlasting in te houden als fysieke expressie van loslaten van het afval, zoals zelfvergeving als loslaten het loslaten is van het geestelijke afval.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting als teken als signaal te zien van ‘ho stop, ga niet verder’ waarin ik ondertussen geleerd heb dat dit een fysiek gemanifesteerd patroon is van uitputting door controlemechanismen in en als de geest om mezelf te behoeden om werkelijk in en als mijn potentieel op te staan in wie ik ben en dat ik juist hier dien door te zetten, verder te zien in hoe en waar ik mezelf saboteer en inhoudt/tegenhoudt om op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk klein en verzwakt te houden door middel van enkele gedachten en hierin te geloven en zo de boodschap van deze gedachten automatisch te volgen in en als mezelf en zo, in en als de wereld neer te zetten door het fysiek te leven iedere dag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verzwakking in de wereld te zetten door mijn eigen beperkingen in en als gedachten als verzwakking, fysiek te manifesteren en te leven in en als een manifestatie van uitputting, waarin ik feitelijk toegeef aan de controle in en als gedachten, in en als mezelf, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toe te geven aan de controlerende gedachten in en als de geest en hier niet verder te durven bewegen in en als een ervaring dat ik ‘het fout doe’ en/of dat ik iets doe ‘wat echt niet door de beugel kan’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring dat ik iets fout doe en/of dat ik iets wil doen dat echt niet door de beugel kan, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de ervaring van als ik werkelijk iets wil doen dat niet het beste is, heel anders is namelijk het energetische, hypergevoel waarvan het lijkt dat ik dit ‘juist moet doen’ en dat de ervaring van wat ik juist het beste wel kan doen, een ‘low’-manifestatie en zelfs fysieke uitputting geeft in en als mezelf, als zogenaamd signaal van mezelf in en als de geest, fysiek gemanifesteerd als ‘don’t go there, stop here’ en dat dit dus een ‘verkeerd-om’ ervaring geeft als sabotage-mechanisme om mezelf weg te houden van datgene leven dat het beste is voor mezelf als leven als anderen als leven.

Ik stel mezelf ten doel door te zetten tot in zelfbegrip als en wanneer ik een ‘low-ervaring’ en fysieke uitputting ervaar met behulp van het schrijven en spreken van zelfvergevingen en hierin tijd te nemen en te zorgen dat ik fysiek niet instort maar langzaam voortbeweeg, voorbij de patronen van zelfsabotage.

Ik stel mezelf ten doel mijn lichaam te ondersteunen in deze ‘zware’ periode met behulp van de nodige celzouten ter versterking en eventueel andere supplementen, waarin ik me realiseer dat ik de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting opnieuw zal manifesteren en dus tegen zal komen om dit werkelijk in te zien, vergeven en corrigeren in en als mezelf en/om hier zo stap voor stap doorheen te bewegen en dat het hierbij nodig is om mijn lichaam te ondersteunen zodat mijn lichaam zoveel als mogelijk ter ondersteuning kan staan van mijzelf in dit proces, in de realisatie dat dit stap voor stap dient te gebeuren aangezien ik het fysieke opbouwproces niet sneller kan laten verlopen dan dat ikzelf de saboterende geestbewustzijnsstructuren verwijder/vergeef en corrigeer in en als mezelf en dat dit hand in hand gaat met elkaar.

Ik stel mezelf ten doel meer ritme en structuur te brengen in mijn eetgewoonten door de dag heen ter ondersteuning van mijn fysiek en van mijzelf in het loslaten van ‘steeds bezig zijn’ met eten en wat te eten en wanneer te eten.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen met luisteren naar de controlerende gedachten in en als de geest zodra ik bemerk dat ik vanuit de geest dingen probeer te begrijpen en zo juist vastzet en zo mezelf vastzet in en als mijn fysiek en in plaats hiervan, te stoppen met deelname in ‘gedachten over’ een situatie en juist in en als de situatie ‘deel te nemen’ en hier in het fysieke moment te zien wat het beste om te doen zowel voor mezelf als voor eventuele betrokkenen, in en als leven, in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel het rustig aan te doen en de tijd te nemen voor dit proces waarin mijn lichaam zo nauw betrokken is aangezien ik de geestbewustzijnsstructuren fysiek gemanifesteerd heb als ‘fysieke klachten’ en dus, houdt het doorwandelen hiervan in dat ik door de fysieke klachten heen wandel en dat dit is wat ik doe als wat het beste is voor mezelf als leven en dus, voor al het leven in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te (leren) ‘putten uit mezelf’ in en als zelfexpressie, in en als het moment, in en als het fysiek en hierin mezelf te vertrouwen en ondersteunen in en als de adem, in plaats van mezelf fysiek uit te putten door deelname in en als de geest in gedachten, gevoelens en emoties als vorm van controle.

(…) “Levende woorden als een met jou: Ik ben woorden. Ik ben woord. Ik ben leven. Ik ben een. Ik ben gelijk. Ik ben expressie. Dit statement: Ik ben – is geen statement – het is een expressie van wie je bent die je vanbinnen leeft en als eenheid en gelijkheid als leven in elk moment van je adem. Dit is een proces – niet een instant ‘worden’…(…) ”

Uit: Swami Muktananda – In den beginne was het woord en het woord was God en het woord was met God

Desteni I Process

Deelname in Realiteit is Nooit een Observatie

The mind-body relationship – Timeline

———————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

april 29, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 606 – Vast in onbegrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vastgezet te ervaren in onbegrip ten aanzien van mijn darmwerking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe het komt dat binnen vijf dagen mijn darmwerking verandert van een gezonde aanzet tot ontlasten tot een volledig uitblijven van ontlasten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe ik een volledig uitblijven van ontlasten en opbouw door een in gebreke blijven, verzuimen of niet nakomen van het gewaarzijn als aanwezig zijn in en als mijn fysiek op het moment dat ik dit opbouw, op momenten dat er veel drukte om me heen is in een situatie waarvoor ik verantwoordelijkheid draag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in gebreke te blijven ten aanzien van de verantwoordelijkheid voor en als mezelf op het moment dat ik verantwoordelijk ben voor een bepaalde situatie wat zich uit in een focus en gedrag van controleren op hetgeen zich afspeelt buiten mij en een negeren van hetgeen zich afspeelt binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en mijn eigen fysiek te compromitteren ten behoeve van iets of iemand buiten mij wat ik denk te moeten controleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik me fysiek niet eenvoudig kan ontlasten in iedere situatie of zelfs, in geen enkele situatie terwijl een ander doodleuk en overal naar de wc wandelt en zich ontlast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn fysieke ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn fysieke ontlasting, zowel voor als het komt en zowel voor als het uitblijft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben besloten me niet zomaar fysiek te ontlasten maar hier een rol in te gaan spelen, in en als een beslissing tot afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te beslissen om me af te scheiden van mijn fysieke functie tot ontlasten ten behoeve van me beter voelen dan een ander in en als de geest, zonder te zien, realiseren en begrijpen dat dit beter voelen tijdelijk is en dat dit leidt tot een fysiek slechter voelen wat weer leidt tot ook een slechter voelen in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven om mee te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het nooit meer goed komt met mijn darmen en dat ik de rest van mijn leven blijf struggelen met mijn ontlastingspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het mijn schuld is dat ik moeite heb met ontlasten en dat dit een groot effect heeft op mijn fysieke ontlastingspatroon, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er meerdere factoren een rol spelen en dat ik ‘erfelijk belast’ ben met bepaalde patronen die zich al in de familielijn fysiek gemanifesteerd hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik dit gewoon op moet kunnen lossen en ondertussen niet te zien hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me moederziel en hopeloos alleen te voelen in dit patroon binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb erg lang te wachten met ondersteuning vragen en zelf eerst alleen net zolang door te gaan totdat ik het echt niet meer weet en dan pas uit te reiken naar een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik verzwelg in mezelf in het niet vragen van ondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gedachte in mezelf vast te houden ‘dat het toch geen zin heeft om hulp te vragen en dat een ander toch niet begrijpt wat ik bedoel’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zouden willen dat iemand anders eens zou voelen hoe ik me elke dag fysiek ervaar en dan zou ik graag perspectieven horen hoe die ander het aan zou pakken of hoe die ander zich op zou stellen want ik weet het niet meer en misschien doe ik het wel helemaal verkeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik me niet vreselijk aanstel en het erger maak in de geest dat het is en hierin mezelf weer gauw te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me helemaal vastgedraaid te ervaren in dit patroon in geest en fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren om uit te reiken naar een ander ter zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat die ander het toch niet weet dus wat heeft het voor zin om te vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken het beter te weten of eigenlijk, te denken het beter te moeten weten aangezien het mijn lichaam is, terwijl ik ook niet meer weet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik te laat ben/zal zijn en dat ik mijn lichaam kapot maak maar niet zo erg dat ik dood ga en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren te moeten leven met een kapot lichaam waarin iedereen meewarig naar me kijkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me groot te houden omdat ik niet wil dat anderen meewarig naar me kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen ik als ondersteuning voor handen heb, niet volledig in te zetten in en als een gedachte als angst dat ik ‘later dan niets meer reserve heb’ voor als het later mis gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier de situatie in stand houd en voortzet tot dit moment van later en mezelf geen mogelijkheid of kans geef om hier nu doorheen te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te wachten tot de ontlasting komt en als die niet komt, de hele dag te blijven wachten in en als de hoop dat het toch nog komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen hoe ik en we als mens zo verknipt geworden kunnen zijn en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit bizar te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo bizar te vinden dat ik er geen verantwoordelijkheid voor wil nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor bepaalde patronen aangezien ze ‘niet van mij zijn’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat alles wat zich binnen mijn lichaam afspeelt, zich onder mijn verantwoordelijkheid bevindt, ongeacht van hoe en of het in eerste instantie is doorgegeven en/of overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor hetgeen in mij is doorgegeven en/of hetgeen ik heb overgenomen en alleen verantwoordelijkheid te willen nemen voor wat ik zelf gecreëerd heb, zonder exact te kunnen onderscheiden wat ik heb overgenomen en wat ik gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik ogenschijnlijk eenvoudige patronen niet zelf zomaar stop en hier een tweede bij nodig heb om mee te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niks meer leuk te vinden en angst te ervaren om niets meer leuk te vinden en hier in depressie te belanden waardoor mijn darmen niet meer bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet meer bewegen als ik niets meer leuk vind of als oplossing weet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat huist met oplossingen en voortstuwingen in en als de geest, ik mijn darm verkramp en vervorm in iets wat de darm misschien anders wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gestoorde relatie op te bouwen met mijn dikke darm en de knijpbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te bemoeien met de knijpbeweging van mijn darm en hierin voort te duwen/te pushen, tot aan een punt waarin mijn darm stilvalt en juist niets meer doet om de eigen balans te hervinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant angst te ervaren voor het moment van stil vallen van mijn darm en dit zolang mogelijk uit te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb tevens angst te ervaren voor een stoelgang die maar doorgaat waarin ik angst voor verlies van controle ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb voor het verkrijgen van een ervaring van controle in en als mezelf in en als de geest, mijn darm te zijn gaan controleren in de knijpbeweging en voortstuwing van de voedselbrij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben om de brij heen te draaien zonder precies te zien waar ik omheen draai.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb terecht te komen bij ‘het heeft toch geen zin’ waarin het lijkt dat ik het rondje gelopen heb zonder iets werkelijk op te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets op moet lossen of in moet zien en hier constant naar te zoeken, naar het ‘verlossende punt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar het verlossende punt als naar de heilige graal en dit niet meer los te kunnen laten naarmate mijn darmen zich minder ontlasten en ik niet meer weet hoe ik hier in mijn lichaam aanwezig kan zijn aangezien ik een constante paniek en fysieke druk en ongemak ervaar zonder enige vooruitgang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet vol te houden in dit punt van fysiek ongemak en het hierin op te geven en weg te gaan, de geest in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het belachelijk te vinden dat mijn darm het niet gewoon doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet werkelijk serieus te nemen dat reacties en gedachten in en als de geest, mijn lichaam en darmwerking zoveel kunnen beinvloeden terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat het zo is, maar dit niet werkelijk, fysiek zie en dus is het een ‘weten’ maar niet volledig/absoluut toepassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in een weten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik meer verantwoordelijkheid moet nemen omdat ik tot meer in staat ben, terwijl ik niet meer kan, zo moe ben van deze patronen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik kan en moet leven met zoveel afval binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb (een deel van) mijzelf in fysieke onschuld en expressie te hebben opgegeven voor een delen in en als de geest in seksualiteit en schoonheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen voor het opgeven van (een deel van) mijn fysieke expressie voor een seksuele uitstraling in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb controle te ervaren over mezelf in seksuele/fysieke expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit meer goed kan maken met mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het pas goed is als mijn darmen naar behoren werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet in en als mijn fysiek te willen leven als mijn darmen niet naar behoren kunnen functioneren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet naar behoren (kunnen) functioneren door mijn default-patronen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de schuld te geven van mijn default-patronen en hierin te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik de enige ben die het zo moeilijk heeft met zichzelf en te denken dat ik hierin een uitzondering ben die het zichzelf extreem moeilijk maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik het mezelf zo moeilijk maak en mezelf hierin op te geven in plaats van mezelf hierin te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het geen zin heeft om mezelf hierin te ondersteunen in en als een geloof dat ‘het toch niet lukt’ en mezelf zo vast te houden in een cirkel van ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me me niet zal lukken om mezelf te ondersteunen aangezien ik niet weet hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een niet-weten, de mogelijkheid tot een lukken op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat mijn darmwand het op een gegeven moment begeeft en de brei in mijn buikholte terecht komt door de enorme druk die op de verkrampingen in de darmwand ligt als de druk die normaal gesproken de brei via de anus naar buiten duwt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als een failure, een mislukking in en als dit fysieke default-patroon, waarvan ik me realiseer dat dit een patroon is die ik via de vader-familielijn heb meegekregen/overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben geweten dat dit zo moeilijk zou zijn en het moeilijk te vinden om met een default-patroon op de achtergrond te leven waarin ik me niet kan ontspannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik dit allemaal geheim moet houden en niet mag delen aangezien het een familiegeheim is, zonder te weten wat dit geheim eigenlijk inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geheimen te bewaren en hiermee akkoord te gaan zonder te weten wat de inhoudt ervan is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in een constante ervaring van ‘ik doe het fout’ te bevinden als mijn darmen op spanning staan voortkomend uit een default-patroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me nooit gaat lukken om constant zo specifiek en gewaar te worden en/of zijn dat ik mijn darmen niet langer een default-patroon instuur en in plaats hiervan, mezelf te sturen in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit gedaan krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat mijn darmen het toch niet zullen gaan doen, ondanks dat ik mezelf zou stoppen in reactie en gedachten in en als de geest en dat het dus ‘geen zin heeft’.

Ik stel mezelf ten doel om hetgeen ik niet begrijp of waar ik niet uitkom in en als een reactiepatroon in en als mezelf, op skype uit te schrijven voor een perspectief van mijn buddy en zo stap voor stap te wandelen.

Ik stel mezelf ten doel om degene die de hoge darmspoelingen begeleidt, als en wanneer die plaatsvinden, haar om ondersteuning te vragen in het loslaat proces van de controlemechanismen aangezien dit haar specialiteit is en zij dit zelf gewandeld heeft en haar aanwijzingen te integreren in hoe ik het proces wandel.

Ik stel mezelf ten doel om door te gaan.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te zijn van de woorden ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’ en mezelf hierin te vergeven en stoppen met deelname.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op het vergeven en stoppen met deelname in energetische ervaringen, alvorens correcties te willen doorvoeren of toepassen.

Ik realiseer me dat ik alles doe vanuit een ervaring van boosheid en verongelijking en dat ik hierin verhard.

Ik realiseer me dat ik focus op teveel buiten mezelf en te weinig op hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt.

Ik realiseer me dat ik hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt zie als ‘niet genoeg’.

Ik realiseer me dat ik me focus op hetgeen ik niet begrijp en geen directe invloed op heb ten aanzien van mijn darm zoals bijvoorbeeld de voortbeweging van de voedselbrij en hetgeen ik wel invloed op heb, zoals op de relatie met mezelf en wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties, laat ik liggen en neem ik geen verantwoordelijkheid in.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op hetgeen ik invloed heb in wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties en hier verantwoordelijkheid voor te nemen.

Ik stel mezelf ten doel om mijn focus op de voortbeweging van de voedselbrij in mijn darm en op de darmwerking zelf, te stoppen aangezien ik dit niet begrijp en aangezien mijn darm dit veel beter kan als ik me er niet mee bemoei in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mijn directe leefomgeving, op huis, werk en relatie en verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben hierin.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van boosheid en verongelijking te stoppen en mezelf hierin te vergeven en zo langzaam aan te verzachten ten aanzien van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel niet teveel hooi op mijn vork te nemen en allereerst voor mezelf, mijn eigen lichaam en directe leefomgeving te zorgen.

———————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

april 19, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 604 – Waarom Desteni I Process?

Meer en meer bemerk ik hoe datgene waarin ik mezelf vastgezet heb en ervaar, steeds opnieuw met communicatie en verantwoordelijkheid te maken heeft. Dit wordt duidelijk in de communicatie met anderen die niet loopt of juist wel soepel verloopt. Hoe frustrerend ik het ervaar als we niet tot begrip komen en hoe prettig en rustig ik verder ga met mijn bezigheden als er mogelijkheid is om tot communicatie en hierin, tot begrip te komen. Begrip als een overzicht van waar we beiden staan, waar ieders verantwoordelijkheid ligt en hoe we verder kunnen in de samenwerking waarvoor de communicatie heeft plaatsgevonden.

Dit is eigenlijk wat we constant doen in de wereld: een korte communicatie en van hieruit weer door met de bezigheden. Dit vindt plaats de supermarkt, op werk, in de thuissituatie, met vrienden en familie. En (in) deze korte en lange communicatiemomenten bepalen (we) eigenlijk constant welke richting we opgaan, wat we creëren en manifesteren.

Een aantal communicatiemomenten ga ik liever uit de weg. wat op zich vreemd is. Waarom zou ik een communicatie niet laten plaatsvinden? Waar ben ik ‘bang’ voor? Welke oordelen als zelfoordelen wil ik niet onder ogen zien? Het is dus ‘vreemd’ dat ik een aantal communicatiemomenten het liefst uit de weg ga, als dat het vervreemdend van mezelf is in een ontlopen van een aspect van/als/in mezelf.

Ik reageer op punten die ik waarneem buiten mij waarin geen verantwoordelijkheid genomen wordt. Ik reageer hierop met een oordeel en vervolgens met een angst. Deze angst maakt dat ik het niet durf te benoemen of juist iets wel benoem terwijl ik me nog in een energetische ervaring bevind, van bijvoorbeeld angst of boosheid of verongelijking. Wat bij de ander ook een energetische ervaring uitlokt/activeert en zo creëer of vererger ik hetgeen ik ‘bang’ voor ben en veroordeel. Dus creëer of vererger ik feitelijk mijn eigen ‘vooroordelen’ die ik vooraf denk te zien bij een ander.

Op het moment dat ik een punt waarneem waar geen verantwoordelijkheid genomen wordt, vermeerder ik mezelf in en als de geest door in gedachten en van hieruit in reactie te gaan in en als angst als oordeel. Zo ervaar ik mezelf als ‘meer’ in en als de geest in het zien van ‘de verantwoordelijkheid van een ander’ en in het al dan niet benoemen hiervan vanuit een standpunt van angst, terwijl ik tegelijkertijd geen verantwoordelijkheid meer neem voor mezelf in zo’n situatie en dus geen levend voorbeeld ben van wat ik eigenlijk wil uitdrukken. Dat werkt niet, dat werkt averechts. Ik leef niet in eenheid en gelijkheid met en als mijn woorden op dat moment. Dit geeft frictie, binnenin mij en buiten mij.

Het is zeker mogelijk dat ik inderdaad (gereflecteerd) zie dat iemand buiten mij geen verantwoordelijkheid neemt, echter zolang ik reageer binnenin mezelf ben ik niet in staat om helder te formuleren en ondersteunen en creëer ik eerder conflict en onduidelijkheid dan dat ik helderheid en begrip voortbreng.

Deze communicatie zie ik als het meest belangrijke punt, alles staat of valt hiermee. En toch stap ik zelf in de ‘val’ van geactiveerde gedachten en emoties binnenin mij en haal mijn eigen communicatie en hiermee, mijn eigen ‘geloofwaardigheid’ onderuit, ik haal mezelf dus eigenlijk onderuit doordat ik niet als eerste verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf, in wie en hoe ik ben en me uitdruk in de communicatie die ik laat plaatsvinden. Terwijl ik het zie als het meest belangrijke punt. Dat is vreemd en vervreemdend. Ik doe iets wat mijzelf (en hier vandaan, alles en iedereen) niet ondersteunt en zelfs onderuit haalt, terwijl ik zie en ervaar dat alles hierom draait en hier begint; dat als dit, de communicatie, niet in overeenstemming gebracht wordt vanuit verantwoordelijkheid voor wie ik ben in mijn woorden, ik ‘geen poot heb om op te staan’ en ik het moeilijk maak om werkelijk gehoord en gezien te worden en ook om een ander werkelijk te horen en zien.

Ik neem dit punt waar in een ander – het punt van iets heel graag willen en toch niet doen wat het beste is om dit tot stand te brengen en/of in stand te houden en uit te breiden – en ik ervaar hierin nog onbegrip en dus een onvermogen tot vergeving. Ik heb er een oordeel op. Dit is een spiegel van waar ik dit punt in mezelf nog niet begrijp, vergeven en gecorrigeerd heb en dus leef ik het nog als projectie. Een partner en eigenlijk iedere medemens, is hier een ideale spiegel in, al is het vaak even zoeken hoe de projectie precies plaatsvindt aangezien het zich kan afspelen in relatie tot een ander onderwerp waardoor de gelijkenis niet direct duidelijk zichtbaar is.

Dit is waarom ik dit proces wandel en het Desteni I Process geeft richtlijn en gereedschap. Dit punt wil ik heel erg graag in eenheid en gelijkheid brengen met en als mezelf, in en als leven, voor mezelf en van hieruit voortvloeiend als levend voorbeeld. Hierin ervaar ik dagelijks weerstanden die ik tevens fysiek gemanifesteerd heb. In deze ongelijkheid als afscheiding binnenin mezelf, hierin ervaar ik doodsangsten, iedere dag opnieuw. Ik herinner me niet anders dan dat ik mezelf als angstig ervaar in communicatie met andere mensen. Ik neig ernaar dit te benoemen als dat ik ‘angstig ben’ wat zoveel betekent dat ik mezelf definieer als angst in en als de geest – angst is in en als de basis van en als de geest geprogrammeerd en van hieruit geeft dit dan de ervaring van doodsangst, van en als de geest, waarin ik druk ben in gedachten met ‘vermeerdering’ en ‘vermindering’; iets wat feitelijk alleen mogelijk is als ik in en als energie besta, dus in en als de geest. Voor wie het nog kan volgen ;-).

Interessant hierin is dat ik een tijdlang, me veel verdiept heb in krachtdieren en de ondersteuning hiervan voor de mens. Mijn krachtdier dat naar voren kwam is de Ooievaar. Ik heb dit ook weer losgelaten aangezien het niet de bedoeling is dat ik dieren – of een voorstelling van een dier – als een soort van godheid maak, als ‘meer dan’ of als ‘leiding’ van mezelf. Want dan blijft de ‘leiding’ plaatsvinden in mijn eigen geest in projectie op de verbeelding/afbeelding/plaatje van een dier. Echter treffend is dat de kernwoorden van het voorbeeld van de ooievaar onder andere benoemd worden als communicatie op uiteenlopende wijze (symbolisch vertaald vanuit het klepperen en de vele verschillende geluiden die ooievaars maken om met elkaar te communiceren) en ‘het brengen van leven’. En zo kan een krachtdier als voorbeeld gebruikt worden in en als een richtlijn van welke punten uit te breiden en ontplooien binnenin zelf, van waaruit ik mezelf richting geef en leer geven en uiteindelijk praktisch in de wereld zet door deze kernpunten te leven.

In dit programma dat in mij geactiveerd wordt heb ik nog veel te onderzoeken. Ik wil dit graag verder inzien en uiteen zetten in detail en in hoe het ontstaan is binnenin mij, in herinneringen en gedragingen in het verleden om zo verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in deze punten en te leren spreken, bewegen en leven in overeenstemming met wat ik zie als een basisprincipe dat het beste is voor alles en iedereen.

Zelfverantwoordelijkheid (in) en (als) communicatie met hetgeen zich buiten mijn bevind, vanuit communicatie met en als mezelf, mijn lichaam en mijn geest in zelfoprechtheid en zelfbegrip.

The Desteni of Living – De Bestemming van Leven:

3. Living by the principle of self honesty – to ensure I am pure in thought, word and deed: that my within and without is equal and one. Who I am within is who I am without and vice-versa

3. Leven volgens het principe van zelfoprechtheid – om ervoor in te staan dat ik zuiver ben in gedachten, woorden en daden: zodat mijn binnen- en buitenwereld één en gelijk zijn. Wie ik ben vanbinnen is wie ik ben vanbuiten en omgekeerd.

4. Self Purification through Writing, Self Forgiveness and Self Application – the action of realising I am responsible for my own thoughts, words and deeds, to forgive myself for transgressions and change myself to ensure I take responsibility for who, what and how I am and through this know that I can trust myself to always be honest with me and so others

4. Zelfpurificatie door Schrijven, Zelfvergeving en Zelftoepassing – de daad van het realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden, om mijzelf mijn misdaden te vergeven en mijzelf te veranderen zodat ik ervoor insta dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben en hierdoor te weten dat ik mezelf kan vertrouwen om altijd eerlijk te zijn met mezelf en dus met anderen.

5. Living the principle of Self Responsibility – realising only I am responsible for what I accept and allow inside of me, my relationships and my outside world and so with this responsibility: only I have the power and ability to change that which I see is compromising who I am, what I live and how this affects others

5. Leven volgens het principe van Zelfverantwoordelijkheid – waarin ik mij realiseer dat alleen ik verantwoordelijk ben voor wat ik accepteer en toesta binnenin mij, mijn relaties en mijn buitenwereld en dus met deze verantwoordelijkheid: heb alleen ik het gezag en de mogelijkheid om datgene te veranderen waarvan ik zie dat het compromitteert wie ik ben, wat ik leef en hoe dit anderen beïnvloedt.

6. Realising that who I am in thought, word and deed affects not only myself – but others as well and so with Self Responsibility in thought, word and deed – I take responsibility for myself and so my relationships to be Self Aware in every moment and live in such a way that is best for me and so others as well

6. Realiseren dat wie ik ben in gedachten, woorden en daden niet alleen invloed heeft op mijzelf – maar evengoed op anderen en dus met Zelfverantwoordelijkheid in gedachten, gevoelens en emoties – neem ik verantwoordelijkheid voor mijzelf en dus mijn relaties om Zelfgewaar te zijn in ieder moment en op zo’n manier te leven dat het ‘t beste is voor mij en dus ook voor anderen.

Desteni I Process Lite

———————————————————————————————————————————————–

april 3, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 598 – Bemoeienis met mijn eigen ontwerp?

Laat ik in mezelf het onderwerp verslaving eens wat nader inzien. Binnen het feit dat we allen verslaafd zijn aan de energie die we genereren in gedachten, gevoelens en emoties. Zoals ik weleens kort omschreven heb hier en daar, ben ik op mijn 16e via een begin met een sapvastenkuur, beland in een anorexia-patroon. Oftewel, een eetverslaving. Sapvasten onder de 18 jaar is overigens niet de bedoeling, echter dat wist ik niet in die tijd en ikzelf noch iemand om mij heen was alert genoeg om mij te stoppen hierin. Het heeft ongeveer 6 maanden geduurd voordat de huisarts me wees op het gegeven ‘anorexia’ wat mij bij mijn gezonde verstand bracht en zo ben ik gestopt met het afslanken. Echter, ik bemerk het patroon nog steeds in mezelf. In die zin, dat ik het liefst de hele dag wil eten. En juist als ik last heb van mijn darmen kan ik niet voldoende eten, waarop het lijkt alsof ik een soort van grens heb ingebouwd in mijn lichaam waardoor ik ‘stop’ met eten en zo constant aan de onderkant van een passend lichaamsgewicht blijf. Op dagen dat de stoelgang gemakkelijk is gekomen kan ik mezelf richting geven, bezigheden, maaltijden, wandelen, ik zit ‘lekker in mijn vel’. Als mijn stoelgang niet vlotjes verloopt, drukt de ontlasting de hele dag door op mijn darmen en op de plekken en patronen die daar opgeslagen liggen. Zo’n dag is een drama. Ik kan niet voldoende eten in 1x maar heb wel meer nodig en zo ben ik de hele dag druk met…eten en ik voel me fysiek uitgeput en uitgemergeld. Mijn bloedsuikerspiegel schommelt. Het is afschuwelijk binnenin mezelf. Vandaag werd me duidelijk dat het wel degelijk een verslavingspatroon bevat. Ik ben compleet bezeten in en als de geest en zo kom ik de dag door. Ik wil het liefst niemand zien op zo’n dag, durf niemand onder ogen te komen, dus eigenlijk mezelf niet. Iedere bezigheid is een berg waar ik tegenop zie en ik sleep me er doorheen. Het is ‘een wereld van verschil’ met een dag waarop ik geen last van mijn darm en ontlasting ervaar. Echter het patroon bevindt zich dan nog wel in mij op de achtergrond. Ik kijk wel uit naar het volgende kopje koffie, of naar een volgende maaltijd. Ik blijf er alleen niet in hangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me radeloos te voelen op een dag waarop mijn ontlasting niet naar buiten komt en drukt op alle emotionele punten binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het per direct op te geven als de ontlasting niet komt in de ochtend en hierin eigenlijk te merken dat ik het allang opgegeven heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik zo bezeten ben met een ontlastingspatroon en met eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch weer op te kijken van de mate waarin ik ‘fucked up’ ben binnenin mezelf en dit moet dan zo zijn voor iedereen, gekoppeld aan een patroon binnenin zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen accepteren dat ik zo fucked up ben binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik zo’n patroon als bezetenheid heb toegestaan in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mezelf in deze hoedanigheid en zo feitelijk angst voor verslavingen te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen maar te willen huilen, wat weer een nieuwe verslaving inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van radeloosheid niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf volledig te zijn kwijt geraakt binnen deze ervaring waarin de ervaring de feitelijke verslaving is in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te herinneren te ademen en zo te verdwijnen in een zoektocht naar leven, in en als de geest terwijl ik in angst verkeer voor en door een ervaring van zinloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zin te zoeken in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen doen en komen als ik me zo uitgemergeld ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik mee moet kunnen doen of komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren om te delen over dit onderwerp.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik het onderwerp niet ‘aan mag pakken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het geestbewustzijnssysteem niet ‘aan mag pakken’ alsof het god is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik me niet mag bemoeien met het ontwerp terwijl het mijn eigen ontwerp is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus iets te ontwerpen, een programmering toe te staan in en als mezelf en vervolgens te denken dat ik me er niet mee mag bemoeien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voorbij de ‘verslaving’ en/als ervaringen te zien in wat er werkelijk speelt.

Tot zover – wordt vervolgd.

Desteni I Process

———————————————————————————————————————

december 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 566 – Liegen, geld en onzekerheid – de lagen door

Ter vervolg op het voorgaande blog over liegen en verbergen. Het punt waar over gelogen werd heeft met geld te maken. Hierin regel ik alles tot in de puntjes omdat ik dit zo geleerd heb en hierin gezien heb dat dit de meeste stabiliteit geeft binnen het (Nederlandse) systeem waarin we leven. Ik heb geleerd hierin samen te werken met het geldsysteem zoals het bestaat, ook al is het een verknipt en (ver)ongelijk(t) systeem die ‘onrechtvaardig’ in elkaar zit en geen gelijk recht op geld dus leven brengt op het moment. Hierin besta ik in mijn ‘overleving’, in het tot in de puntjes regelen van de geldzaken.

Als een ander hierin binnenstapt en dit vanuit een ander overlevingsmechanisme toepast – een overlevingsmechanisme vanuit een andere programmering en opvoeding, dan botst dit met mijn overlevingsmechanisme.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn overlevingsmechanisme binnen het Nederlandse systeem effectief is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin blijf voortbestaan in en als een beperking van ‘net voldoende geld verdienen’, in en als de geest in overleving zonder werkelijk tot verandering te komen als ik in en als een uitgangspunt van overleving (dus angst) besta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken, vinden en geloven dat we ‘mijn’ overlevingsmechanisme moeten volgen aangezien we in Nederland leven en ik in Nederland ben opgegroeid en de ander niet in Nederland is opgegroeid, in plaats van te zien en werken vanuit het uitgangspunt wat het meest effectief is om toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om als het me uitkomt, een verdeling te maken tussen Nederland en een ander land, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we met programmeringen te maken hebben die in beide landen voorkomen en dat de verschillende gebruiken tussen de landen kan worden meegenomen in het zien naar praktische oplossingen maar dat het verdeeldheid bevordert als het in het voordeel van één of ander wordt gebruikt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten beïnvloeden door het geldsysteem en hierin ‘streng en rechtvaardig’ te worden in en als een persoonlijkheid waarin ik eigenlijk besta in en als de angst dat er geen/onvoldoende geld binnenkomt om van te leven in Nederland.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verantwoordelijk te voelen voor de financiering aangezien ik Nederlands ben en weet hoe het Nederlandse systeem werkt, in plaats van te staan in en als zelfverantwoordelijkheid in de punten die ik beheers en gewandeld heb, onafhankelijk van omstandigheden en situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik het recht heb om een liegen te veroordelen als het te maken heeft met mijn overleving binnen het Nederlandse systeem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn overleving boven de overleving van een ander te stellen, precies zoals overleving geconstrueerd is in en als de geest en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ongelijkheid in stand te houden in en als een overlevingsmechanisme.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in mezelf een onmogelijkheid te ervaren om dit ‘recht’ los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de overleving belangrijker te maken dan het proces naar leven door de overleving ‘voorop’ te stellen in en als een angst voor een tekort.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus een ongelijkheid te creëren in de ‘belangrijkheid’ van overleving en leven en zo geld voorop te stellen en dus, me te laten beheersen door geld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het goed voor elkaar heb door ten eerste voor mijn overleving te zorgen binnen het systeem waarin we leven in deze wereld, wat in praktisch opzicht nodig is, echter wel vanuit een uitgangspunt van gelijkheid waarin de overleving/geld het leven dient en niet andersom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn overleving te gebruiken als controlemechanisme precies zoals ik geleerd heb binnen dit systeem waarin ik ben opgegroeid in Nederland.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb sterk te reageren op verzet tegen deze controle waarin ik weet dat verzet geen zin heeft en dat je hierin altijd verliest van het systeem en aan het kortste einde trekt en dat dit een ondermijning van de eigen bewegingsvrijheid betekent.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verzet tegen het systeem te veroordelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verzet tegen het systeem dom te vinden aangezien het niets uithaalt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb wel te begrijpen dat er verzet gepleegd wordt aangezien het systeem voor ongelijkheid in leven zorgt en verzet hiertegen één van de ‘oplossingen’ is dat we kennen in en als de geest, echter doordat ik in en als de angst verkeer om zelf te worden meegetrokken in en als het verzet, veroordeel ik dit verzet en dus, versterk ik zelf het verzet en doe ik precies datgene wat ik veroordeel in een ander in en als verzet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oordeel in mij boven het begrip in mij te plaatsen en zo het begrip als vergeving niet absoluut toe te passen maar onder voorwaarden, zoals wordt toegepast in religie en dus, in relatie tot energie (van binnen) en/als geld (van buiten).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor verzet tegen het systeem en hierin te neigen naar meegaandheid binnen het systeem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me op het punt van het begrip als vergeving van verzet tegen het systeem, te laten leiden door angst als oordeel als uitgangspunt in en als eigenbelang en hierin geld als systeem voorop te stellen boven het proces naar leven wat niet effectief is, aangezien het mij in mijn proces naar leven – en hiervandaan, een ander in het proces naar leven – een ‘verkeerd’ als gekeerd voorbeeld geeft in wat leven in eenheid en gelijkheid inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het enorm lastig te vinden om binnen het systeem waarin we leven en ons nog moeten ‘schikken’ ter overleving, gelijk te staan aan leven en de angst voor de dood en angst voor een ‘tekort’ los te laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten leiden/lijden door angst voor de dood.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te laten leiden/lijden door angst voor tekort.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de dood en een tekort te veroordelen als ‘niet goed’ en hierin een ervaring van angst te genereren waarin ik mezelf als leven onderdruk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen ‘tekort’ te willen hebben door ‘toedoen van een ander in verzet’ en hierin ‘automatisch’ in een overlevingsmechanisme te stappen in en als een oordeel in afscheiding van de ander als mezelf, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we allen in hetzelfde schuitje zitten en dat iedereen samen aan een oplossing zal moeten werken om werkelijk vrij te zijn en leven in en als een gelijke verdeling van de aardse bronnen en dat mijn tekort, een tekort is voor een ander en dat een tekort van een ander, een tekort is voor mijzelf, in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een oordeel een oplossing inhoudt/brengt in en als ‘gerechtigheid’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat pas als ik het oordeel als angst in en als mezelf stop, ik kan zien in oplossingen in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan liegen voor en door geld op velerlei wijzen in en als een overlevingsmechanisme in het wereldsysteem en zo energie te genereren binnenin en als mezelf in en als een overlevingsmechanisme in en als het geestbewustzijnssysteem.

Na het uitschrijven van deze laag in zelfvergevingen ben ik nog niet waar ik wezen wil. Het is een vrij bewuste laag die ik heb uitgeschreven waarin ik een aantal oordelen had over mezelf hierin en waardoor ik de situatie niet in wilde gaan zien en dus niet bij de werkelijke bron van reactie kom. Dat is een mechanisme die ik vaker gezien heb binnenin mezelf, dat ik door een zelfoordeel op een bewust mechanisme, het inzien en onderzoeken van wat er werkelijk binnenin mij speelt uitstel en dus niet oplos. Nu ik deze laag heb gewandeld in zelfvergevingen kom ik bij een ervaring die hieronder zit binnenin mezelf waar ik werkelijk zo sterk op en door reageer.

Vanuit mezelf omschrijf ik het als een ‘ongeloof’ in het ertoe in staat zijn om richting te geven binnen een situatie waarin er gelogen wordt over geldzaken waarin de woordkeuze als ‘ongeloof’ en ‘richting geven aan de situatie’ aangeeft dat het een benadering is vanuit mezelf in en als de geest. Wat de ervaring van angst geeft in en als de geest in overleving, in en als een geloof dat het zomaar ‘fout’ kan gaan in de toekomst. Hetgeen waar over gelogen is, is namelijk niet direct van invloed op dit moment en de situatie komt zelfs overeen met hoe ik zie dat het beste is voor dit moment. Het ‘liegen’ geeft dus een activatie van het geestbewustzijnssysteem in en als een toekomstprojectie, die gebaseerd is op een herinnering/herinneringen van een ervaring/ervaringen in mij vanuit de kindertijd die ik zo heb gekopieerd van één van de ouders/opvoeders en vervolgens geïntegreerd binnenin mezelf.

Na een halve dag staren naar bovenstaande zelfvergevingen doe ik de computer dicht en ga naar buiten voor een wandeling. Ondertussen luister ik een interview van de Atlanteans in de (tweede) serie over Onzekerheid met als reactie ofwel onderdrukking, ofwel boos worden en hierin zie ik een overeenkomst met de onderliggende ervaring binnenin mezelf. De reactie wordt benoemd als een quantum mind/quantum physical reactie die is ontstaan in en opgebouwd vanaf de kindertijd en hierdoor gaat de reactie gepaard met een heleboel energie en kan ervaren worden als ondergeschiktheid en machteloosheid. De oplossing in het moment is een ‘niets doen’ behalve focussen op de praktische bezigheden in het moment, zonder te proberen om te ademen, zelfvergevingen toe te passen of wat dan ook. Het is een focussen op wat men nu aan het doen is en dit blijven doen totdat de energie afneemt. Deze methode dient 3-5 keer te worden toegepast, dus in 3-5 momenten waarop de ervaring zo hevig naar boven komt en hierdoor zal de energie in het geheel afnemen. Het is een soort van ‘explosie’ eruit laten waarin de ervaring zichtbaar wordt. Als dit eenmaal doorgewandeld is kan er gewerkt gaan worden met schrijven en de toepassing van zelfvergeving.

Tevens realiseer ik me opeens dat ik ‘onzekerheid’ niet werkelijk gezien heb als een systeem als ervaring, maar dat ik me eigenlijk gedefinieerd heb in en als ‘onzekerheid’ als een niet weten wat te doen/hoe iets aan te pakken als ‘dit ben ik’.

Tot zover voor vandaag.

Full the interconnection between thoughts energy and light The-interconnection-between-thoughts-energy-and-light

How have the creators of existence managed to enslave the majority of existence within the bodies of existence as the Mind, the Physical, the World-System and Heaven?

Why did/do beings within Heaven, the Mind and the World-System not see the context of existence as a whole and their own personal enslavement to it?

Why was preoccupation used to enslave beings within existence?

Why and How has Conscious-Mind Thoughts been deliberately used to preoccupy human-beings in the Mind?

What preoccupation methods/tactics were utilized in Heaven to enslave beings into/as their own personal internal and external realities?

How was the cycle of birth and death created in various contexts within each body of existence to enslave beings into preoccupation?

All these questions and more are answered within this Interview.

——————————————————————————————————-

december 15, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 563 – Hoe kom ik tot een oplossing in samenwerking?

Tot een oplossing komen ligt over het algemeen niet in hoe ik in eerste instantie dacht dat ik tot een oplossing zouden komen in samenwerking met een ander. Ik dacht dat tot een oplossing komen inhield dat iedereen direct zou zien wat het beste is en zich hierin zou ‘schikken‘. Zo gaat het niet in z’n werk. Iedereen heeft een andere programmering meegekregen in de loop van zijn of haar leven en met deze programmering moeten we werken, ook als we de eigen programmering nog als ‘waarheid’ zien.

Als ik mijn waarheid als programmering tegenover jouw waarheid als programmering zet, dan komen we nergens behalve in een conflict om wie er ‘gelijk heeft’. Hierin sta ik niet gelijk aan mezelf als de ander als leven en verplaats ik me niet in de schoenen van een ander. Over het algemeen is het zo dat degene die meer inzicht heeft in de eigen patronen en structuren in en als de geest – doordat die al langer bezig is met het bevrijden hiervan in zichzelf, ook degene is die meer verantwoordelijkheid neemt voor en als zichzelf en vooral luistert naar wat de ander inbrengt zonder hier direct een ‘statement’ tegenover te zetten. Het is echter ook zo dat er wel richting nodig is om steeds een stapje verder te zien, voorbij die programmering en om ook de ander hierin mee te nemen in overeenstemming met waar diegene zich bevindt in het ‘levensproces’ en in overeenstemming met waar ik mezelf bevind in dit proces en waartoe ik in staat ben tot richting geven.

Hierin is het aan mezelf om vooral duidelijk te zijn over mezelf en over wat ik wil, wat ik bedoel enzovoort en geen onduidelijkheden open te laten die de ander in gaat vullen met interpretaties en handelingen waar ik vervolgens op reageer. Als ik dus reageer op een interpretatie of handeling van een ander als iets ‘dat ik niet wil’, dan zie ik hoe en waar ik zelf niet duidelijk ben geweest en geen richting geef aan en als mezelf en dit ‘overlaat‘ aan de ander. Dit leidt tot emoties als frustratie, woede, machteloosheid, wellicht verdriet. Als ik dit op deze manier toesta in mezelf, zijn er nog patronen in mezelf verbonden met de situatie die ik toesta te ontwikkelen en die patronen, die kan ik onderzoeken voor mezelf en van hieruit zelfvergeven en zelfcorrigeren.

De woorden van een ander kunnen hierin ondersteunen en als de ander in staat is om te omschrijven wat op dat moment, het woord voor hem of haar betekent, dan komt er begrip, voor hoe de ander het woord leeft/geleefd heeft en voor hoe dit leidt tot de woorden en handelingen die zich nu ten toon spreiden als reactie op mijn gebrek aan richting geven waar ik vervolgens zelf weer op reageer. Dus het luisteren naar een ander ondersteunt in het begrip van de ander en ook tevens van mezelf; het kan een perspectief geven van een bepaald woord die ik niet/nooit zo in overweging heb genomen en zo ondersteunt het in het stoppen en inzien van hoe ik zelf een interpretatie heb gegeven aan het woord en dit leef en vervolgens projecteer op een ander in en als een geloof dat de ander dit ook zo leeft, waar ik vervolgens weer op reageer. Feitelijk reageer ik dus op mijn eigen geprojecteerde interpretatie van een woord en voor de ander is dit net zo.

Dit woord hoeft niet direct uitgesproken te zijn, het kan ook zijn dat dit woord geleefd wordt met energetische ladingen eromheen en dan reageer ik op deze energetische lading. Als het woord benoemd is, kan de energie aarden en worden losgelaten. Dit is niet altijd prettig aangezien we dan eerst in deze energetische ladingen terechtkomen. Die kunnen worden onderzocht en zelfvergeven of als een ander dit nog niet toepast, kan het in ieder geval besproken worden zodat er inzicht komt en van hieruit begrip.

Ook als een ander geen uitleg geeft ben ik nog steeds in staat om te zien waar ik nalaat om mezelf richting te geven in duidelijkheid in mijn communicatie en om te onderzoeken waar ik dit (nog) lastig vind. Dus een ander kan hierin een ondersteuning zijn voor me zonder dat ik hiervan afhankelijk om mezelf richting te geven, ook al kan het lijken dat ik ‘de ander nodig heb’ hiervoor. In principe is iedere feedback van een ander een ondersteuning en hetgeen een ander wandelt die zich in mijn wereld bevindt, is over het algemeen direct in relatie tot waar ik me bevind. Het zijn echter geen identieke punten, dus het punt wat de ander doorwandelt zegt niet direct iets over mij, maar mijn reactie op dit punt laat zien wat ik te doen heb in/als mezelf in relatie tot dit punt.

Als eenmaal de energetische lading als reacties op een bepaald woord en/of op een leven van dit woord in en als energie, verminderd is/vergeven is door begrip van mezelf en/als de ander, kan ik in en als het punt van duidelijkheid dit bespreken als richting als oplossing voor de onenigheid die was ontstaan door verschillende interpretaties. Dus de interpretaties zijn niet direct veranderd maar er is een begrip gekomen van zelf en/als de ander – de kaarten liggen open op tafel zou je kunnen zeggen – waarin het niet direct nodig is elkaar te ‘forceren’ tot een interpretatie die we als ‘de juiste’ zien en met dit begrip, komt er ruimte voor de praktische oplossing. Binnen dit begrip en het leven van de praktische oplossing kan de ‘eigen interpretatie’ verder onderzocht en eventueel vergeven en gecorrigeerd worden, al naar gelang waar we onszelf bevinden en waartoe we in staat zijn op dat moment.

Opvallend hierin vind ik dat het aan de ene kant zeer eenvoudig is en tegelijkertijd, het moeilijkste wat er is. Het vraagt een volledige inzet en doorzetting om steeds tot een fysiek praktische oplossing te komen, door de energetische lagen heen zonder dat er direct zichtbaar is wat dan de oplossing inhoudt. Zoals Bernard benoemt: You’ve got to make your hands dirty.

Voor wie wil beginnen met opruimen binnenin zelf:

Desteni I Proces Lite

————————————————————————————————–

oktober 5, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 540 – Leefruimte voor dieren

The Consciousness of the Rabbit – Part 1

Ik kom terug van een wandeling in de buurt langs het water. Hier staan mooie huizen met leuke tuinen. Er is voldoende leefruimte om het huis heen die de mensen in gebruik hebben. En op deze leefruimte, staat een heel klein hokje met een konijn erin. Alleen. Een konijn in een klein hok, dat is geen beste oplossing. Een konijn wil bewegen. Een konijn alleen in een hok, dat is ook geen beste oplossing in de meeste gevallen. Het zijn gezelschapsdieren. Hierop zijn er uitzonderingen van konijnen die het (een deel van hun leven) wel prima vinden om alleen te zijn, door bijvoorbeeld overlijden van een maatje. Konijnen zijn niet heel eenvoudig te koppelen, ze accepteren niet zomaar iedere andere soortgenoot om zich heen.

Goed terug naar het hok van het konijn. Hierin wordt duidelijk dat de leefruimte die men heeft, niet verdeeld is onder de bewoners. De dieren worden hierin niet meegenomen. Dit is geen geldkwestie – aan het huis te zien is er voldoende geld. Het leven wordt hier niet in overweging genomen. Zodra men een huisdier neemt, is men verantwoordelijk hiervoor. Van tevoren dient dus goed gekeken te worden waarom er een huisdier genomen wordt. vaak wordt er een huisdier ‘aangeschaft’ voor het kind. Echter hierin dient zorgvuldig bekeken te worden waartoe men bereid is in de zorg voor de dieren, in de ruimte die men de dieren wil geven en dus wil delen met de dieren.

Het volgende huis. Een prachtig groot huis, tuin met een soort overdekt buitengedeelte aan het water. Prachtig ingericht. En op een kast aan de muur, staat een klein vogelkooitje met 2 vogeltjes. Het is in eerste instantie niet eens duidelijk dat er twee kleine levende vogeltjes inzitten. Het lijkt net stuk decoratie, een nep vogelkooi, naast en paar grote kaarsen op standaards. Wat is het doel ervan om deze twee kleine vogeltjes hier in dit kooitje te plaatsen? Is het leven en de behoeften van deze diertjes in overweging genomen? Ook hier, geld is het probleem niet, ruimte ook niet. De ruimte is duidelijk ongelijk verdeeld. (Of een vogel in een kooi mogelijk is, is nodig per situatie te bekijken in overweging van dat specifieke diertje).

Een paar huizen verderop. Een prachtige villa met enorme tuin. Hier kunnen de dieren die vrij leven, lekker hun gang gaan. Er staat een overvolle appelboom met veel appels op de grond die liggen te rotten. Verderop staat een walnotenboom met de walnoten op de grond. De boom geeft vruchten, echter dit wordt niet in overweging genomen door de mensen die er wonen. Dit kan natuurlijk allerlei redenen hebben die begrijpelijk zijn; meestal is het een kwestie van tijdsindeling. Echter, de onachtzaamheid naar het voedsel wat vrij gegeven wordt op het erf, dat is een ongelijkheid naar de boom toe, naar het leven in en als de boom die haar rijkdom deelt.

Zoals Bernard zei toen ik in Zuid-Afrika was: de vruchten moeten geplukt worden anders stopt de met het geven van haar vruchten.

Ik kom hierin in dilemma. Is het aanvaardbaar om bijvoorbeeld de mensen eens aan te spreken en te benomen dat het kleine hok van de konijntjes onacceptabel is als leefruimte voor het dier?

Er is overigens een stichting in Nederland die zich inzet voor de leefruimte en leefwijze van het konijn.

Ik heb zelf knaagdieren gehad toen ik opgroeide. Vroeger hebben ze in te kleine kooitjes gezeten. Ze liepen ook bijna dagelijks even vrij rond en zaten dan gezellig samen bij elkaar. Echter te weinig in verhouding tot de tijd waarin ze in hun hok zaten dat met name voor het konijn, echt te klein was. Dit was uit onwetendheid, dat eenvoudig te verhelpen is door ons goed te verdiepen in het dier en de benodigdheden voordat we dit aanschaffen.

Veel later, toen ik allang zelfstandig woonde, heb ik opnieuw lange tijd knaagdieren in huis gehad. En vanaf toen heb ik mijn leefruimte gedeeld met de dieren. Dit geeft een heleboel schoonmaakwerk, met name als de leefruimte wat klein is. Ik heb in de kleinere behuizing, ernaar gestreefd om de leefruimte die we hadden in het huis, te verdelen over de bewoners. Wat inhield dat de konijnen een groot deel van de kleine tuin hadden als behuizing. De cavia’s een mooie hoek in de huiskamer. En de ruimte die we samen hadden, daar konden we allen bewegen als ik thuis was. Dit hield dus in dat ik snoeren moest afdekken en opruimen, planten hoog moest zetten of met gaas omringen als ik deze wilde behouden lol. Een groot deel van het kleine huis was gericht op de dieren. En het was reuze gezellig, zo zie je echt hoe de knaagdieren leven met elkaar. Ze zijn over het algemeen zindelijk, in de zin van dat ze poepen en plassen op hun eigen plek. Toch gaat er op de lange duur weleens wat kapot. Als ze opeens toch aan een bank gaan knagen bijvoorbeeld. Of aan een kleed waar ze daarvoor altijd vanaf bleven. Hier dient dan op dat moment een oplossing voor bedacht te worden. En dat is over het algemeen goed mogelijk. Als je bereid bent te delen met de dieren.

Als je hier niet toe bereid bent of het geld en de tijd niet hebt om hieraan te besteden, raad ik aan om geen dieren te nemen op dat moment in je leven. Dit gaat ‘ten koste’ van de zorg voor het dier.

Een paar zelfvergevingen op mijn ervaring als ik langs het huis loop met het konijn in het kleine hok. Of de vogeltjes in het kooitje.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van hulpeloosheid en machteloosheid te hebben als ik langs de tuin loop waarin het konijn in een veel te klein hok zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verdriet en verongelijking te hebben als ik naar het konijn in het hok kijk en hierin de neiging te ervaren naar het hok te lopen en het konijn eruit te halen en mee naar huis te nemen en los te laten lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de mensen niet te durven aanspreken over de kleine behuizing van het konijn waarin ik angst ervaar dat ze heel erg boos zullen worden en vragen waarmee ik me bemoei.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk verdeeld te vinden, waarin ik bedoel dat als een kind in zo’n kleine behuizing werd gehouden, zou dit onacceptabel zijn en mogen we hier iets van zeggen, echter een konijn wordt hierin niet in overweging genomen terwijl het dezelfde levensvonk in zich draagt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dieper te zijn geraakt door het onrecht wat dieren wordt aangedaan dan het onrecht dat kinderen wordt aangedaan in armoede algeheel in de wereld, wat aangeeft dat ik ‘gewend’ ben aan de ongelijke verdeling op aarde en de armoede waar vele kinderen in leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gewend te zijn aan een bepaalde ongelijkheid in en als het leven op aarde waarin ‘een gewend zijn’ aangeeft dat ik dit accepteer en toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ongelijkheid op aarde toe te staan en te aanvaarden in en als een ervaring van gelatenheid, terwijl ik het er in gezond verstand absoluut niet mee eens ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het niet waard ben om op te staan voor gelijkheid in en als het fysieke leven aangezien ik geen emotie ervaar bij bepaalde ongelijkheid en bij een andere ongelijkheid juist wel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verontwaardiging te ervaren als ik de twee kleine vogeltjes in het kooitje zie wat meer op een omgeving als decoratie lijkt dan op een leefruimte voor levende dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de mensen die deze vogeltjes op deze manier huishouden, met de nek aan te kijken, oftewel vanuit en als de geest, in plaats van me in hun schoenen te verplaatsen en bijvoorbeeld eens te vragen hoe het zit met de vogeltjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik me niet mag bemoeien met de wijze waarop de dieren worden huisgehouden in andere huishoudens van onbekenden.

En wat als ik tegenover het konijn kom te staan als levend wezen en het konijn me vraagt waarom ik niets gezegd heb, een paar woorden, ter eventuele verbetering van de leefomgeving van het konijn, aangezien ik degene ben die het ziet en wat ik zie en begrijp, daar ben ik verantwoordelijk voor.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn hoofd te buigen in en als gedachte dat ik tegenover het konijn kom te staan en niets gezegd of gedaan heb in een poging van communicatie om het leven van het konijn te verbeteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen tegenover het konijn dat ik mijn eigen angst voor conflict belangrijker vind dan de kwaliteit van leven van het konijn en dus, doe ik hetzelfde als de mensen die het dier huishouden, namelijk ik houd de ongelijkheid in stand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ongelijkheid van dieren in stand te houden zolang angst voor conflict in en als de geest, voor laat gaan op leven in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verontwaardiging te ervaren tegenover de mensen met de appelboom in de tuin met een overvloed aan appels die niet geplukt worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren over de onachtzaamheid tegenover de natuur en alles wat groeit en onvoorwaardelijk geeft, wat niet overal zo is in de omgeving, ik zie ook tuinen waarin zorgzaamheid aanwezig is ten aanzien van wat er groeit en leeft.

Als en wanneer ik een ervaring in mezelf voel opkomen van verdriet, dan stop ik, ik adem. Ik adem in en laat de ervaring toe waarin ik me gewaar ben van de ongelijkheid die overal om me heen aanwezig is, in en als de realisatie dat alleen als ik gelijk sta aan en als de ongelijkheid, van binnen en van buiten, ik in staat ben mezelf hierin te bewegen tot ondersteuning van het vinden en toepassen van een oplossing die het beste is voor al het leven.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van verontwaardiging, dan stop ik, ik adem. Ik zie in mezelf welke specifieke woorden er in me opkomen als een gedachte waarin ik me afscheid van mezelf in een soortgelijke onachtzaamheid naar het leven. Ik stel mezelf ten doel, daar waar ik onachtzaam ben naar het leven in en als mezelf en hiervandaan, naar het leven om me heen, mezelf te vergeven en corrigeren en van hieruit te zien wat er binnen mijn mogelijkheden ligt om te zeggen of doen of juist niet te zeggen of doen.

Ik stel mezelf ten doel me niet te laten leiden door emoties die opkomen naar gelang mijn gewenning en programmering ten aanzien van de ongelijkheid op aarde naar mens/kind, dier en plant en in plaats hiervan, in en als gezond verstand bij te dragen ter ondersteuning van al het leven op aarde in eenheid en gelijkheid en zelf verantwoordelijkheid te nemen voor mijn emoties of juist afvlakking hiervan als ervaring of onderdrukte ervaring, door toepassing van specifieke zelfvergeving en zelfcorrectie in schrijven en/of spreken op hetgeen ik ervaar in en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in angst voor conflict in en als de geest in een situatie waarin ik zie dat niet wordt gedaan wat het beste is voor het leven in en als het fysiek, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat zolang ik in angst voor conflict besta in en als de geest, ik een oordeel vel over hetgeen ik zie en dus, zal ik conflict creëren als ik op dat moment, in deze staat in en als de geest, iets doe of zeg.

Ik stel mezelf doel het oordeel naar mezelf te halen en mezelf te vergeven voor wat er speelt in mij in ongelijkheid ten aanzien wat ik zie als ongelijkheid in het leven in en als het fysiek en zo allereerst de ongelijkheid als conflict binnen mijn eigen fysiek te stoppen en van hieruit, te zien wat het beste is voor al het leven en hierin bij te dragen in de oplossing in en als het leven van de zelfcorrectie.

cavia sophia-vereeniging.nl

———————————————————————————————————————

augustus 1, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 514 – Van ergenis naar afspraken maken – waar begin ik?

Ik zag gisteren hoe ik reageerde en voortborduurde op een herinnering van iets wat had plaatsgevonden en waarop ik al eerder binnenin mij gereageerd had en backchat en emoties creëerde binnenin mij die nog bestonden. Hierdoor luisterde ik in het moment niet naar wat iemand werkelijk zei maar vulde in en uitte onmiddellijk mijn reactie, waarna een derde aanwezige erop wees dat diegene iets anders bedoelde. Pas toen luisterde ik.

Ik reageer direct op iets in een persoon en heb hierin een ervaring van ‘gelijk hebben’. Wat maakt dat ik niet gelijk sta als mezelf en/als de ander en werkelijk luister naar wat iemand zegt en werkelijk zie wat er gaande is.

Ik realiseer me dat ik nog reageer vanuit een oude overtuiging in en over mezelf zoiets als ‘er wordt toch niet geluisterd’. Waarna ik juist hetgeen doe waarin ik verkeer: ik luister zelf niet naar wat er gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van tevoren al ERGenis als enERGie op te bouwen door iets ‘erg’ te vinden en vervolgens hier vanuit te gaan als een gerelateerd onderwerp vervolgens besproken wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te stoppen in de ervaring van ERGenis en zo iets op te bouwen en uit te leven naar een ander toe.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van ERGenis door iets erg te vinden, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik denk dat er niet geluisterd wordt naar me en dat ik hierin angst ervaar om de controle te verliezen.

Ik realiseer me dat ik het veroordeel als er niet geluisterd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen als er niet geluisterd wordt, waarin ik het op mezelf betrek als dat ik ‘niet goed genoeg’ ben en/of ‘iets niet goed doe’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets niet goed doe als er niet geluisterd wordt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we ‘allemaal’ verschillend geprogrammeerd zijn en juist zo dat we elkaar niet horen, dit om energie te genereren binnen de onderlinge communicatie en we dus ‘allen malen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik niet goed genoeg ben om iets aan te pakken en te zorgen dat iets loopt als wat het beste is voor alles en iedereen waarin we naar elkaar luisteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan malen in plaats van mezelf te stoppen met malen, mijn reactie (als ervaring als herinnering) te onderzoeken en vergeven en praktisch te zien hoe ik iets kan communiceren zodat de ander mij kan horen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb het levende voorbeeld te zijn van wat ik wil inbrengen als dat we naar elkaar luisteren en hierin zien hoe iets aan te pakken als wat het beste is voor allen en in plaats hiervan het tegenovergestelde te laten zien in en als een reactie.

Ik realiseer me dat ik door de angst als oordeel die ik ervaar dat er niet geluisterd wordt en dus dat iets niet wordt opgelost, ik heel snel iets wil communiceren en hierin mezelf niet toesta eerst en vooral mijn eigen reactie te stoppen en van hieruit te zien wat nodig is in de communicatie en of er überhaupt iets nodig is of dat het zich in de praktijk toont.

Ik realiseer me dat het niet iets zegt over mij als er niet geluisterd wordt en dat ik maak dat het iets zegt over mij doordat ik zelf in reactie iets uitspreek en zo mijn ‘zeggenschap’ over en als mezelf verlies, waarin de reactie binnenin mij zegt dat ik besta in afscheiding van mezelf wat niet het beste is voor alles en iedereen en dus zal zolang ik hierin participeer, niet overkomen wat ik probeer duidelijk te maken, ook al is dit wel wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen met participatie in ERGenis als iets erg vinden en hierin een paar keer diep in en uit te ademen en eventueel een zelfvergeving uit te spreken binnenin mij of hardop en hierin met en als mezelf te staan.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik wil communiceren, zoveel mogelijk praktisch en fysiek op te pakken zodat het tevens toont in het fysiek en men het dus ‘ziet’ waarna het eenvoudiger is om te luisteren en eventueel in zelf te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een intentie te hebben om ‘iemand tegen de lamp te laten lopen’ als iemand niet luistert en/of geluisterd heeft.

Ik stel mezelf ten doel mezelf eerst vrij te maken van reactie alvorens ik iets laat zien in fysieke werkelijkheid zodat hetgeen ik laat zien geen manier wordt om een ander ‘tegen de lamp te laten lopen’ maar puur een praktische manier om iets fysiek richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik in reactie sprak en hierin niet meer mee wilde werken met wat een ander min of meer vroeg waarin ik zie, dit kan en wil ik niet, dit wil ik stoppen binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet rechtstreeks te antwoorden omdat een ander niet rechtstreeks iets vroeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te stemmen op de manier van vragen van een ander waarin ik deze omweg gebruik om zelf ergens mee weg te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de omweg van een ander te gebruiken om zelf ergens mee weg te komen, in plaats van mezelf te stoppen in reactie, te luisteren naar wat de ander zegt en hierin eventueel te ondersteunen door woorden te geven voor communicatie en dan te zien of ik kan geven wat de ander vraagt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een angst van mezelf als dat er niet geluisterd wordt en dat ik het niet goed doe, te gebruiken als reden om iets niet te geven wat een ander vraagt, in plaats van in het moment te luisteren naar wat de ander nodig heeft en te zien of het praktisch mogelijk is wat de ander vraagt en vervolgens hierover duidelijke afspraken te maken.

Als en wanneer ik mezelf automatisch zie afweren om te geven wat een ander vraagt in en als een overtuiging dat ‘wie niet wil horen moet maar voelen’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in een overtuiging, gebaseerd op een herinnering die maakt dat ik niet luister en zie waarin ik reageer op mijn eigen interpretatie van de werkelijkheid.

Ik realiseer me dat er tijd is om even te stoppen, te ademen en te luisteren alvorens een antwoord te geven en dat ik in de tussentijd de ander vragen kan stellen om helderheid te verkrijgen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in de afweer als reactie op mijn interpretatie van de werkelijkheid als wat een ander vraagt en een paar keer in en uit te ademen in gewaarzijn.

Ik stel mezelf ten doel de ander eventueel vragen te stellen om meer informatie te verkrijgen over de situatie en hetgeen de ander wil.

Ik stel mezelf ten doel de meest praktische oplossing toe te passen en hierin duidelijke afspraken te maken en van hieruit op nieuw te zien of deze afspraken geleefd worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ‘men zich toch niet houdt aan de afspraak’ en dus maak ik maar geen duidelijke afspraken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zelf niet aan de afspraak te houden als dat ik eerst en vooral mijn eigen reactie stop, waarin ik me realiseer dat ik deze afspraak nooit werkelijk gemaakt heb met mezelf in en als een geloof dat ‘dit me toch niet lukt’ en dus dat ‘ik me toch niet aan die afspraak houd’ en zo mezelf te saboteren bij voorbaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen zelfsabotage bij voorbaat te projecteren op een ander en hierin wederom mezelf en tevens een ander bij voorbaat te saboteren, voordat ik ook maar luister en zie.

Ik stel mezelf ten doel een afspraak te maken met mezelf om ten eerste mijn eigen reactie van ERGenis als iets ‘erg’ vinden als oordeel te stoppen, zelfvergeven en zelfcorrigeren en van hieruit te zien welke praktisch (en) haalbare afspraken ik met anderen kan maken.

————————————————————————————————————————