Dag 670 – Fysieke uitputting – wat is er mogelijk?

Ik voel me fysiek snel en plotseling uitgeput en zie niet direct hoe ik dit opbouw. Het kan snel veranderen, dus ik ‘herstel’ vrij snel zodra ik symptomen bemerk die duiden op een ‘overbelasting’ doordat ik hier ga bekijken hoe en wat ik beter kan afstemmen en het kan dus ook opeens ‘mis’ zijn.

In de Evocircadian benadering wordt zo’n patroon gerelateerd aan hormoonsituaties en hierbij de symptomen van ‘maar niet verder komen en als het even goed gaat, steeds opnieuw vermoeid raken’. Hierin gaat men uit van hoe we als mens biologisch in elkaar zitten en gemaakt zijn met als hoofddoel reproductie. Echter hierin is het geestbewustzijnssysteem en hoe dit functioneert binnenin en als onszelf en welke invloed dit heeft op ons lichaam en hierbij op de hormoonproductie, niet meegenomen.

Naast de fysieke ondersteuning wil ik onderzoeken hoe ik mezelf kan ondersteunen met behulp van begrip/vergeving en verandering van beperkende patronen in gedachten, gevoelens en emoties en de invloed hiervan op mijn lichaam. Om stukje bij beetje tot een werkelijk begrip te komen van zowel mijn fysieke mogelijkheden als mijn fysieke beperkingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om het direct op te geven als ik iets niet begrijp, als het even teveel is in een moment en/of als er erg veel te doen is achter elkaar.

Ik realiseer me nu dat ik het ‘erg veel te doen achter elkaar’ hetgeen is wat ik aan het oppakken ben en wat ik ook toepas, echter dat er meer punten zijn die een rol spelen in het ‘fysiek uitgeput raken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het punt van ‘erg veel te doen hebben achter elkaar’ en mezelf hierin sturen en aanwezig te blijven in iedere bezigheid, en zo taak voor taak fysiek op te pakken, het enige punt is waarin ik verdwijn in de geest en vermoeid raak, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen en zoals ik nu al zie hierboven, dat er meer punten ‘een rol’ spelen in het proces van opgeven en vermoeid raken.

Ik realiseer me dat het ‘opgeven‘ een duidelijk aspect is wat bijdraagt aan het vermoeid raken en fysiek ‘uitgeput’ ervaren en dat ik dit op meerdere gebieden laat gebeuren in/als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ik één punt heb opgepakt dat ik ‘er dan al ben’ en weer op mijn lauweren wil gaan rusten en als ik er ‘dan niet ben’, niet te begrijpen hoe dat toch kan aangezien ik dit punt toch had opgepakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb kort gemotiveerd te zijn en als het dan niet direct uitpakt zoals ik verwacht had, vrij snel in paniek te raken en te denken dat ik het nooit red, dat het geen zin heeft, dat het niet voor mij is weggelegd omdat ik te snel fysiek uitgeput raak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit red, dat het geen zin heeft, dat het niet voor mij is weggelegd, zonder exact te weten wat ik dan eigenlijk niet red.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het fysiek uitgeput raken te gebruiken/gebruikt te hebben als excuus om op mijn lauweren te rusten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het geheel in één keer klaar te willen hebben, in één keer op te willen pakken en als dit anders blijkt, te denken dat ik het ‘nooit red’, in plaats van het te zien als proces om stapje voor stapje door te wandelen en te zien welke aspecten er allemaal aan verbonden zijn waarin deze aspecten zich onderweg zullen openen en het dus eigenlijk te ‘redden’ in kleine stapjes.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een moment van opgeven te onderschatten qua invloed op het geheel om maar niet te spreken van meerdere momenten opgestapeld door de dag heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik snel opgeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb snel op te geven zodat ik op mijn lauweren kan rusten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen en te denken dat ik het liefst op mijn lauweren rust en te denken dit te bereiken door op te geven, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik juist als ik opgeef, geen ‘rust’ zal vinden in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor momenten waarin ik het opgeef en reageer en deze momenten vaak weg wapper alsof ze niet zo belangrijk zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn programmeringen en hierin het liefst mijn hoofd onder de dekens te stoppen (en zo te kunnen ‘uitrusten’).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb met mijn hoofd onder de dekens te willen uitrusten en slapen terwijl juist in het langer slapen dan fysiek nodig de geest zich weer oplaadt en zichzelf ‘uitrust’ om de strijd aan te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te willen uitrusten in en als de geest om de strijd aan te gaan en dit fysiek te ervaren als vermoeidheid.

Als en wanneer ik zie in mezelf dat ik een reactie in mezelf weg wapper en afdoe als ‘niet zo belangrijk’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik met deze programmering ben opgegroeid waar veel kleine aspecten in onszelf, werden weg gewapperd als onbelangrijk, simpel omdat niemand eerder geleerd heeft hoe dit op te pakken en dus is het onvermijdelijk dat ik dit in mezelf gekopieerd heb en automatisch toepas in mezelf in momenten dat ik niet gewaar ben van mezelf en dat ik dit in en als de geest, zal gebruiken als excuus om mezelf in een programmering te behouden.

Ik stel mezelf ten doel om te stoppen met het veroordelen van mezelf in het weg wapperen van punten en in plaats hiervan, de punten één voor één op te pakken en te vergeven in mezelf zoals ze opkomen.

Ik stel mezelf ten doel te ademen in de ervaring van schaamte, in en als de realisatie dat zodra ik de schaamte toelaat in mezelf om te ervaren en vergeven, ik mezelf in staat stel om te veranderen in dit punt, aangezien er geen verandering zal plaatsvinden zonder eerst de werkelijke schaamte te ervaren voor wie ik mezelf heb toegestaan te zijn in zo’n moment.

Ik sta mezelf niet toe te blijven hangen in een ervaring van schaamte maar in plaats hiervan een ‘foutieve programmering’ te herkennen, de ongemakkelijke ervaring toe te staan en vergeven in mezelf, te ademen en van hieruit op te staan en effectief te wandelen door een specifieke programmering heen en hierin ter ondersteuning te zijn van mezelf, in en als een beslissing dat ik wil, kan en mag veranderen en juist door dit te doen, bevestig ik het vertrouwen in en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie neigen tot uitrusten en mijn hoofd onder de dekens stoppen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat het een constant afstemmen is van mezelf fysiek ondersteunen met de juiste middelen en voldoende rust en slaap en tegelijkertijd van het opstaan als ik fysiek voldoende gerust heb.

Ik stel mezelf ten doel mezelf fysiek te ondersteunen door tijd en rust te nemen voor mezelf en mijn fysiek en door de taken in rust en zonder tijdsdruk uit te voeren en tegelijkertijd gewaar te zijn van de hoeveelheid tijd die ik tot mijn beschikking heb in de dag en zo dag voor dag de taken uit te voeren binnen mijn fysieke mogelijkheden.

Ik stel mezelf ten doel op te staan als ik fysiek voldoende gerust heb; ik sta mezelf niet toe langer te slapen dan nodig zodat ik mezelf niet ‘uitrust’ in en als de geest ter verdediging en ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven en ondersteunen in dit proces op de momenten dat ik hierin mezelf nog niet effectief toepas, in en als de realisatie dat hierin een punt naar voren komt/aanwezig is dat ik nog niet (of onvoldoende) heb onderzocht en vergeven.

Als en wanneer ik paniek ervaar in mezelf ten aanzien van verschijnselen van vermoeidheid en uitputting, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de punten zich juist nu weer één voor één en fysiek zullen aandienen zodat ik hierin kan gaan zien hoe en wat precies te vergeven en veranderen in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om door te zetten met het wandelen door de punten heen gerelateerd aan de fysieke uitputtingsverschijnselen en/of ervaringen en punt voor punt, stapje voor stapje de dingen gedaan te krijgen en me zo als in en als geheel te bewegen en hierin mezelf doelstellingen te geven, creëren en leven.

Dit blog is een opening van de realisatie dat er vele punten verweven zijn met de ervaring van fysieke uitputting die ik heb opgebouwd door de jaren heen, gerelateerd aan de fysieke conditie van uitputting. De punten zal ik me één voor één van gewaar worden en hierin mezelf ondersteunen gedurende de dagelijkse activiteiten en bezigheden om uiteindelijk tot meer stabiliteit en zelfzekerheid te komen in en als mijn fysieke mogelijkheden. Dit naast de algehele fysieke ondersteuning die ik consequent voortzet en blijf afstemmen.

Desteni I Process

Disclaimer: deze informatie betreft mijn bevindingen in zelfonderzoek met mijn eigen fysiek ter cross-referentie, gecombineerd met onderzoek, bevindingen en mondelinge informatie van anderen en is in geen geval een medisch advies. Bij twijfel of onduidelijkheid over een fysieke toestand raad ik aan een arts of therapeut te benaderen voor diagnose en/of ondersteuning.

—————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://bigpolitiek.blogspot.nl/
http://livingincome.me/wiki/The_Living_Income_Guaranteed_Proposal
Facebook:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation

 

Dag 634 – De manifestatie van fysieke uitputting nader onderzocht

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me uitgeput te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf uit te putten in en als een controle, in en als de geest door te proberen alles vanuit de geest te controleren en sturen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysieke lichaam uit te putten en niet voldoende fysieke energie over te houden voor een optimaal functioneren van de spijsvertering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodmoe te zijn van de hele tijd te moeten eten en voor eten te zorgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door controle in en als de geest, de spijsvertering te bemoeilijken en zo de trek in en mogelijkheid tot eten te beperken waardoor ik aan de onderkant van een gewicht hang dat oncomfortabel is voor mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor de oncomfortabele toestand in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf in een toestand van verkramping en controle en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf angst aan te jagen in de vorm van walging in/als angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’ en mezelf af te leiden in en als de geest, in plaats van de ervaringen waartegen ik me verzet binnenin mij, toe te laten en te ervaren en van hieruit te vergeven in en als mezelf en zo de afscheiding in en als deze ervaringen, te stoppen binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te denken dat ik het helemaal fout doe en mezelf non-stop te veroordelen voor wat ik doe, waarin ik tegelijkertijd zie dat ik hier mezelf saboteer en dus doorzet om me niet langer te laten leiden/lijden door deze zelfsabotage.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik er niks aan kan doen en dat het buiten mij om gaat zonder dat ik exact weet wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te geraken dat ik niet exact begrijp wat ‘het’ en ‘er’ inhoudt waardoor ik niet weet wat ik kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat hetgeen waarin ik mezelf heb laten verzwakken, een gebied is waar ik weg moet blijven in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit gebied juist het gebied van transformatie inhoudt als waar ik mijn grootste kracht in potentieel, tot mijn grootste zwakte heb laten verworden/verwoorden en dus waar de mogelijkheid aanwezig is om deze zwakte te transcenderen tot het werkelijk leven van het potentieel dat hierin schuilt als het leven en staan in en als mijn ‘grootste’ kracht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten misleiden door gedachten als interpretaties in en als een herinnering van hoe ik het altijd geleefd heb als zwakte en zo, mezelf te verzwakken en deze verzwakking voort te zetten tot in uitputting (en zo zouden we kunnen stellen, ‘tot de dood erop volgt’).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te neigen om mezelf in te houden, als automatisch reactiepatroon om te voorkomen dat ik in deze toestand van zelfsabotage kom en hierin mijn ontlasting in te houden als fysieke expressie van loslaten van het afval, zoals zelfvergeving als loslaten het loslaten is van het geestelijke afval.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting als teken als signaal te zien van ‘ho stop, ga niet verder’ waarin ik ondertussen geleerd heb dat dit een fysiek gemanifesteerd patroon is van uitputting door controlemechanismen in en als de geest om mezelf te behoeden om werkelijk in en als mijn potentieel op te staan in wie ik ben en dat ik juist hier dien door te zetten, verder te zien in hoe en waar ik mezelf saboteer en inhoudt/tegenhoudt om op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk klein en verzwakt te houden door middel van enkele gedachten en hierin te geloven en zo de boodschap van deze gedachten automatisch te volgen in en als mezelf en zo, in en als de wereld neer te zetten door het fysiek te leven iedere dag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verzwakking in de wereld te zetten door mijn eigen beperkingen in en als gedachten als verzwakking, fysiek te manifesteren en te leven in en als een manifestatie van uitputting, waarin ik feitelijk toegeef aan de controle in en als gedachten, in en als mezelf, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toe te geven aan de controlerende gedachten in en als de geest en hier niet verder te durven bewegen in en als een ervaring dat ik ‘het fout doe’ en/of dat ik iets doe ‘wat echt niet door de beugel kan’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring dat ik iets fout doe en/of dat ik iets wil doen dat echt niet door de beugel kan, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de ervaring van als ik werkelijk iets wil doen dat niet het beste is, heel anders is namelijk het energetische, hypergevoel waarvan het lijkt dat ik dit ‘juist moet doen’ en dat de ervaring van wat ik juist het beste wel kan doen, een ‘low’-manifestatie en zelfs fysieke uitputting geeft in en als mezelf, als zogenaamd signaal van mezelf in en als de geest, fysiek gemanifesteerd als ‘don’t go there, stop here’ en dat dit dus een ‘verkeerd-om’ ervaring geeft als sabotage-mechanisme om mezelf weg te houden van datgene leven dat het beste is voor mezelf als leven als anderen als leven.

Ik stel mezelf ten doel door te zetten tot in zelfbegrip  als en wanneer ik een ‘low-ervaring’ en fysieke uitputting ervaar met behulp van het schrijven en spreken van zelfvergevingen en hierin tijd te nemen en te zorgen dat ik fysiek niet instort maar langzaam voortbeweeg, voorbij de patronen van zelfsabotage.

Ik stel mezelf ten doel mijn lichaam te ondersteunen in deze ‘zware’ periode met behulp van de nodige celzouten ter versterking en eventueel andere supplementen, waarin ik me realiseer dat ik de fysiek gemanifesteerde ervaring van uitputting opnieuw zal manifesteren en dus tegen zal komen om dit werkelijk in te zien, vergeven en corrigeren in en als mezelf en/om hier zo stap voor stap doorheen te bewegen en dat het hierbij nodig is om mijn lichaam te ondersteunen zodat mijn lichaam zoveel als mogelijk ter ondersteuning kan staan van mijzelf in dit proces, in de realisatie dat dit stap voor stap dient te gebeuren aangezien ik het fysieke opbouwproces niet sneller kan laten verlopen dan dat ikzelf de saboterende geestbewustzijnsstructuren verwijder/vergeef en corrigeer in en als mezelf en dat dit hand in hand gaat met elkaar.

Ik stel mezelf ten doel meer ritme en structuur te brengen in mijn eetgewoonten door de dag heen ter ondersteuning van mijn fysiek en van mijzelf in het loslaten van ‘steeds bezig zijn’ met eten en wat te eten en wanneer te eten.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen met luisteren naar de controlerende gedachten in en als de geest zodra ik bemerk dat ik vanuit de geest dingen probeer te begrijpen en zo juist vastzet en zo mezelf vastzet in en als mijn fysiek en in plaats hiervan, te stoppen met deelname in ‘gedachten over’ een situatie en juist in en als de situatie ‘deel te nemen’ en hier in het fysieke moment te zien wat het beste om te doen zowel voor mezelf als voor eventuele betrokkenen, in en als leven, in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel het rustig aan te doen en de tijd te nemen voor dit proces waarin mijn lichaam zo nauw betrokken is aangezien ik de geestbewustzijnsstructuren fysiek gemanifesteerd heb als ‘fysieke klachten’ en dus, houdt het doorwandelen hiervan in dat ik door de fysieke klachten heen wandel en dat dit is wat ik doe als wat het beste is voor mezelf als leven en dus, voor al het leven in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel te (leren) ‘putten uit mezelf’ in en als zelfexpressie, in en als het moment, in en als het fysiek en hierin mezelf te vertrouwen en ondersteunen in en als de adem, in plaats van mezelf fysiek uit te putten door deelname in en als de geest in gedachten, gevoelens en emoties als vorm van controle.

(…) “Levende woorden als een met jou: Ik ben woorden. Ik ben woord. Ik ben leven. Ik ben een. Ik ben gelijk. Ik ben expressie. Dit statement: Ik ben – is geen statement – het is een expressie van wie je bent die je vanbinnen leeft en als eenheid en gelijkheid als leven in elk moment van je adem. Dit is een proces – niet een instant ‘worden’…(…) ”

Uit: Swami Muktananda – In den beginne was het woord en het woord was God en het woord was met God

Desteni I Process

Deelname in Realiteit is Nooit een Observatie

Disclaimer: deze informatie betreft mijn bevindingen in zelfonderzoek met mijn eigen fysiek ter cross-referentie, gecombineerd met onderzoek, bevindingen en mondelinge informatie van anderen en is in geen geval een medisch advies. Bij twijfel of onduidelijkheid over een fysieke toestand raad ik aan een arts of therapeut te benaderen voor diagnose en/of ondersteuning.

The mind-body relationship – Timeline

———————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://bigpolitiek.blogspot.nl/
http://livingincome.me/wiki/The_Living_Income_Guaranteed_Proposal
Facebook:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation

 

 

 

Dag 606 – Vast in onbegrip

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vastgezet te ervaren in onbegrip ten aanzien van mijn darmwerking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen hoe het komt dat binnen vijf dagen mijn darmwerking verandert van een gezonde aanzet tot ontlasten tot een volledig uitblijven van ontlasten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te zien hoe ik een volledig uitblijven van ontlasten en opbouw door een in gebreke blijven, verzuimen of niet nakomen van het gewaarzijn als aanwezig zijn in en als mijn fysiek op het moment dat ik dit opbouw, op momenten dat er veel drukte om me heen is in een situatie waarvoor ik verantwoordelijkheid draag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in gebreke te blijven ten aanzien van de verantwoordelijkheid voor en als mezelf op het moment dat ik verantwoordelijk ben voor een bepaalde situatie wat zich uit in een focus en gedrag van controleren op hetgeen zich afspeelt buiten mij en een negeren van hetgeen zich afspeelt binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf en mijn eigen fysiek te compromitteren ten behoeve van iets of iemand buiten mij wat ik denk te moeten controleren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik me fysiek niet eenvoudig kan ontlasten in iedere situatie of zelfs, in geen enkele situatie terwijl een ander doodleuk en overal naar de wc wandelt en zich ontlast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn fysieke ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor mijn fysieke ontlasting, zowel voor als het komt en zowel voor als het uitblijft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben besloten me niet zomaar fysiek te ontlasten maar hier een rol in te gaan spelen, in en als een beslissing tot afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te beslissen om me af te scheiden van mijn fysieke functie tot ontlasten ten behoeve van me beter voelen dan een ander in en als de geest, zonder te zien, realiseren en begrijpen dat dit beter voelen tijdelijk is en dat dit leidt tot een fysiek slechter voelen wat weer leidt tot ook een slechter voelen in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven om mee te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat het nooit meer goed komt met mijn darmen en dat ik de rest van mijn leven blijf struggelen met mijn ontlastingspatroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het mijn schuld is dat ik moeite heb met ontlasten en dat dit een groot effect heeft op mijn fysieke ontlastingspatroon, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er meerdere factoren een rol spelen en dat ik ‘erfelijk belast’ ben met bepaalde patronen die zich al in de familielijn fysiek gemanifesteerd hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik dit gewoon op moet kunnen lossen en ondertussen niet te zien hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me moederziel en hopeloos alleen te voelen in dit patroon binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb erg lang te wachten met ondersteuning vragen en zelf eerst alleen net zolang door te gaan totdat ik het echt niet meer weet en dan pas uit te reiken naar een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik verzwelg in mezelf in het niet vragen van ondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gedachte in mezelf vast te houden ‘dat het toch geen zin heeft om hulp te vragen en dat een ander toch niet begrijpt wat ik bedoel’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zouden willen dat iemand anders eens zou voelen hoe ik me elke dag fysiek ervaar en dan zou ik graag perspectieven horen hoe die ander het aan zou pakken of hoe die ander zich op zou stellen want ik weet het niet meer en misschien doe ik het wel helemaal verkeerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik me niet vreselijk aanstel en het erger maak in de geest dat het is en hierin mezelf weer gauw te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me helemaal vastgedraaid te ervaren in dit patroon in geest en fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren om uit te reiken naar een ander ter zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat die ander het toch niet weet dus wat heeft het voor zin om te vragen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken het beter te weten of eigenlijk, te denken het beter te moeten weten aangezien het mijn lichaam is, terwijl ik ook niet meer weet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat ik te laat ben/zal zijn en dat ik mijn lichaam kapot maak maar niet zo erg dat ik dood ga en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren te moeten leven met een kapot lichaam waarin iedereen meewarig naar me kijkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me groot te houden omdat ik niet wil dat anderen meewarig naar me kijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen ik als ondersteuning voor handen heb, niet volledig in te zetten in en als een gedachte als angst dat ik ‘later dan niets meer reserve heb’ voor als het later mis gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik op deze manier de situatie in stand houd en voortzet tot dit moment van later en mezelf geen mogelijkheid of kans geef om hier nu doorheen te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te wachten tot de ontlasting komt en als die niet komt, de hele dag te blijven wachten in en als de hoop dat het toch nog komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen hoe ik en we als mens zo verknipt geworden kunnen zijn en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit bizar te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo bizar te vinden dat ik er geen verantwoordelijkheid voor wil nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor bepaalde patronen aangezien ze ‘niet van mij zijn’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat alles wat zich binnen mijn lichaam afspeelt, zich onder mijn verantwoordelijkheid bevindt, ongeacht van hoe en of het in eerste instantie is doorgegeven en/of overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor hetgeen in mij is doorgegeven en/of hetgeen ik heb overgenomen en alleen verantwoordelijkheid te willen nemen voor wat ik zelf gecreëerd heb, zonder exact te kunnen onderscheiden wat ik heb overgenomen en wat ik gecreëerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik ogenschijnlijk eenvoudige patronen niet zelf zomaar stop en hier een tweede bij nodig heb om mee te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niks meer leuk te vinden en angst te ervaren om niets meer leuk te vinden en hier in depressie te belanden waardoor mijn darmen niet meer bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet meer bewegen als ik niets meer leuk vind of als oplossing weet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat huist met oplossingen en voortstuwingen in en als de geest, ik mijn darm verkramp en vervorm in iets wat de darm misschien anders wil.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een gestoorde relatie op te bouwen met mijn dikke darm en de knijpbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te bemoeien met de knijpbeweging van mijn darm en hierin voort te duwen/te pushen, tot aan een punt waarin mijn darm stilvalt en juist niets meer doet om de eigen balans te hervinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant angst te ervaren voor het moment van stil vallen van mijn darm en dit zolang mogelijk uit te stellen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb tevens angst te ervaren voor een stoelgang die maar doorgaat waarin ik angst voor verlies van controle ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb voor het verkrijgen van een ervaring van controle in en als mezelf in en als de geest, mijn darm te zijn gaan controleren in de knijpbeweging en voortstuwing van de voedselbrij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben om de brij heen te draaien zonder precies te zien waar ik omheen draai.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb terecht te komen bij ‘het heeft toch geen zin’ waarin het lijkt dat ik het rondje gelopen heb zonder iets werkelijk op te lossen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets op moet lossen of in moet zien en hier constant naar te zoeken, naar het ‘verlossende punt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te zoeken naar het verlossende punt als naar de heilige graal en dit niet meer los te kunnen laten naarmate mijn darmen zich minder ontlasten en ik niet meer weet hoe ik hier in mijn lichaam aanwezig kan zijn aangezien ik een constante paniek en fysieke druk en ongemak ervaar zonder enige vooruitgang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet vol te houden in dit punt van fysiek ongemak en het hierin op te geven en weg te gaan, de geest in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het belachelijk te vinden dat mijn darm het niet gewoon doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet werkelijk serieus te nemen dat reacties en gedachten in en als de geest, mijn lichaam en darmwerking zoveel kunnen beinvloeden terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat het zo is, maar dit niet werkelijk, fysiek zie en dus is het een ‘weten’ maar niet volledig/absoluut toepassen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te houden in een weten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik meer verantwoordelijkheid moet nemen omdat ik tot meer in staat ben, terwijl ik niet meer kan, zo moe ben van deze patronen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik kan en moet leven met zoveel afval binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb (een deel van) mijzelf in fysieke onschuld en expressie te hebben opgegeven voor een delen in en als de geest in seksualiteit en schoonheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen voor het opgeven van (een deel van) mijn fysieke expressie voor een seksuele uitstraling in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb controle te ervaren over mezelf in seksuele/fysieke expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit meer goed kan maken met mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het pas goed is als mijn darmen naar behoren werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet in en als mijn fysiek te willen leven als mijn darmen niet naar behoren kunnen functioneren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn darmen niet naar behoren (kunnen) functioneren door mijn default-patronen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de schuld te geven van mijn default-patronen en hierin te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verharden naar mezelf toe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik de enige ben die het zo moeilijk heeft met zichzelf en te denken dat ik hierin een uitzondering ben die het zichzelf extreem moeilijk maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen dat ik het mezelf zo moeilijk maak en mezelf hierin op te geven in plaats van mezelf hierin te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het geen zin heeft om mezelf hierin te ondersteunen in en als een geloof dat ‘het toch niet lukt’ en mezelf zo vast te houden in een cirkel van ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me me niet zal lukken om mezelf te ondersteunen aangezien ik niet weet hoe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een niet-weten, de mogelijkheid tot een lukken op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat mijn darmwand het op een gegeven moment begeeft en de brei in mijn buikholte terecht komt door de enorme druk die op de verkrampingen in de darmwand ligt als de druk die normaal gesproken de brei via de anus naar buiten duwt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als een failure, een mislukking in en als dit fysieke default-patroon, waarvan ik me realiseer dat dit een patroon is die ik via de vader-familielijn heb meegekregen/overgenomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben geweten dat dit zo moeilijk zou zijn en het moeilijk te vinden om met een default-patroon op de achtergrond te leven waarin ik me niet kan ontspannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik dit allemaal geheim moet houden en niet mag delen aangezien het een familiegeheim is, zonder te weten wat dit geheim eigenlijk inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geheimen te bewaren en hiermee akkoord te gaan zonder te weten wat de inhoudt ervan is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in een constante ervaring van ‘ik doe het fout’ te bevinden als mijn darmen op spanning staan voortkomend uit een default-patroon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het me nooit gaat lukken om constant zo specifiek en gewaar te worden en/of zijn dat ik mijn darmen niet langer een default-patroon instuur en in plaats hiervan, mezelf te sturen in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het nooit gedaan krijg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat mijn darmen het toch niet zullen gaan doen, ondanks dat ik mezelf zou stoppen in reactie en gedachten in en als de geest en dat het dus ‘geen zin heeft’.

Ik stel mezelf ten doel om hetgeen ik niet begrijp of waar ik niet uitkom in en als een reactiepatroon in en als mezelf, op skype uit te schrijven voor een perspectief van mijn buddy en zo stap voor stap te wandelen.

Ik stel mezelf ten doel om degene die de hoge darmspoelingen begeleidt, als en wanneer die plaatsvinden, haar om ondersteuning te vragen in het loslaat proces van de controlemechanismen aangezien dit haar specialiteit is en zij dit zelf gewandeld heeft en haar aanwijzingen te integreren in hoe ik het proces wandel.

Ik stel mezelf ten doel om door te gaan.

Ik stel mezelf ten doel me gewaar te zijn van de woorden ‘het heeft geen zin’ en ‘ik kan het niet’ en ‘ik weet het niet’ en mezelf hierin te vergeven en stoppen met deelname.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op het vergeven en stoppen met deelname in energetische ervaringen, alvorens correcties te willen doorvoeren of toepassen.

Ik realiseer me dat ik alles doe vanuit een ervaring van boosheid en verongelijking en dat ik hierin verhard.

Ik realiseer me dat ik focus op teveel buiten mezelf en te weinig op hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt.

Ik realiseer me dat ik hetgeen in mijn directe leefomgeving plaatsvindt zie als ‘niet genoeg’.

Ik realiseer me dat ik me focus op hetgeen ik niet begrijp en geen directe invloed op heb ten aanzien van mijn darm zoals bijvoorbeeld de voortbeweging van de voedselbrij en hetgeen ik wel invloed op heb, zoals op de relatie met mezelf en wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties, laat ik liggen en neem ik geen verantwoordelijkheid in.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op hetgeen ik invloed heb in wie ik ben in gedachten, gevoelens en emoties en hier verantwoordelijkheid voor te nemen.

Ik stel mezelf ten doel om mijn focus op de voortbeweging van de voedselbrij in mijn darm en op de darmwerking zelf, te stoppen aangezien ik dit niet begrijp en aangezien mijn darm dit veel beter kan als ik me er niet mee bemoei in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mijn directe leefomgeving, op huis, werk en relatie en verantwoordelijkheid te nemen voor wie ik ben hierin.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring van boosheid en verongelijking te stoppen en mezelf hierin te vergeven en zo langzaam aan te verzachten ten aanzien van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel niet teveel hooi op mijn vork te nemen en allereerst voor mezelf, mijn eigen lichaam en directe leefomgeving te zorgen.

———————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

 

 

Dag 598 – Bemoeienis met mijn eigen ontwerp?

Laat ik in mezelf het onderwerp verslaving eens wat nader inzien. Binnen het feit dat we allen verslaafd zijn aan de energie die we genereren in gedachten, gevoelens en emoties. Zoals ik weleens kort omschreven heb hier en daar, ben ik op mijn 16e via een begin met een sapvastenkuur, beland in een anorexia-patroon. Oftewel, een eetverslaving. Sapvasten onder de 18 jaar is overigens niet de bedoeling, echter dat wist ik niet in die tijd en ikzelf noch iemand om mij heen was alert genoeg om mij te stoppen hierin. Het heeft ongeveer 6 maanden geduurd voordat de huisarts me wees op het gegeven ‘anorexia’ wat mij bij mijn gezonde verstand bracht en zo ben ik gestopt met het afslanken. Echter, ik bemerk het patroon nog steeds in mezelf. In die zin, dat ik het liefst de hele dag wil eten. En juist als ik last heb van mijn darmen kan ik niet voldoende eten, waarop het lijkt alsof ik een soort van grens heb ingebouwd in mijn lichaam waardoor ik ‘stop’ met eten en zo constant aan de onderkant van een passend lichaamsgewicht blijf. Op dagen dat de stoelgang gemakkelijk is gekomen kan ik mezelf richting geven, bezigheden, maaltijden, wandelen, ik zit ‘lekker in mijn vel’. Als mijn stoelgang niet vlotjes verloopt, drukt de ontlasting de hele dag door op mijn darmen en op de plekken en patronen die daar opgeslagen liggen. Zo’n dag is een drama. Ik kan niet voldoende eten in 1x maar heb wel meer nodig en zo ben ik de hele dag druk met…eten en ik voel me fysiek uitgeput en uitgemergeld. Mijn bloedsuikerspiegel schommelt. Het is afschuwelijk binnenin mezelf. Vandaag werd me duidelijk dat het wel degelijk een verslavingspatroon bevat. Ik ben compleet bezeten in en als de geest en zo kom ik de dag door. Ik wil het liefst niemand zien op zo’n dag, durf niemand onder ogen te komen, dus eigenlijk mezelf niet. Iedere bezigheid is een berg waar ik tegenop zie en ik sleep me er doorheen. Het is ‘een wereld van verschil’ met een dag waarop ik geen last van mijn darm en ontlasting ervaar. Echter het patroon bevindt zich dan nog wel in mij op de achtergrond. Ik kijk wel uit naar het volgende kopje koffie, of naar een volgende maaltijd. Ik blijf er alleen niet in hangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me radeloos te voelen op een dag waarop mijn ontlasting niet naar buiten komt en drukt op alle emotionele punten binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het per direct op te geven als de ontlasting niet komt in de ochtend en hierin eigenlijk te merken dat ik het allang opgegeven heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik zo bezeten ben met een ontlastingspatroon en met eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch weer op te kijken van de mate waarin ik ‘fucked up’ ben binnenin mezelf en dit moet dan zo zijn voor iedereen, gekoppeld aan een patroon binnenin zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen accepteren dat ik zo fucked up ben binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik zo’n patroon als bezetenheid heb toegestaan in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mezelf in deze hoedanigheid en zo feitelijk angst voor verslavingen te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen maar te willen huilen, wat weer een nieuwe verslaving inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van radeloosheid niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf volledig te zijn kwijt geraakt binnen deze ervaring waarin de ervaring de feitelijke verslaving is in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te herinneren te ademen en zo te verdwijnen in een zoektocht naar leven, in en als de geest terwijl ik in angst verkeer voor en door een ervaring van zinloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zin te zoeken in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen doen en komen als ik me zo uitgemergeld ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik mee moet kunnen doen of komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren om te delen over dit onderwerp.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik het onderwerp niet ‘aan mag pakken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het geestbewustzijnssysteem niet ‘aan mag pakken’ alsof het god is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik me niet mag bemoeien met het ontwerp terwijl het mijn eigen ontwerp is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus iets te ontwerpen, een programmering toe te staan in en als mezelf en vervolgens te denken dat ik me er niet mee mag bemoeien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voorbij de ‘verslaving’ en/als ervaringen te zien in wat er werkelijk speelt.

Tot zover – wordt vervolgd.

Desteni I Process

———————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 521 – Een ervaring van depressie in expressie brengen

Na 3 intensieve massagebehandelingen in de afgelopen twee weken, komen er ervaringen omhoog vanuit mijn fysiek.

Ik was even ‘vergeten’ dat de ervaring van depressie een vrij grote rol gespeeld heeft in mijn leven terwijl het ergens nog altijd op de achtergrond in mij aanwezig is. Ik heb dit altijd zoveel mogelijk verborgen gehouden omdat ik niet in het hoekje van ‘depressief’ geduwd wilde worden. Ik zag dat dit niet klopte, met hoe het benaderd wordt, het is niet compleet. Ik was en ben me er namelijk wel van gewaar ‘ik dit niet ben’ en dat het ook weer verdwijnt als ik fysiek bezig ben.

Echter in de ervaring, is het geen pretje. Het is alsof ik bezwijk. En ik heb het ook verborgen omdat ik me ervoor schaam. Het is als een soort falen, mislukken.

Als ik nu kijk, is de ervaring aanwezig maar ook weer niet. Als ik schrijf is het niet aanwezig. Als mijn aandacht op iets anders gericht is wat ik fysiek aan het doen ben, is het niet aanwezig. Hierin is het dus zichtbaar dat er iets in de geest wordt gecreëerd als een soort van ballon die niet echt is maar wel heel aanwezig en overheersend. De aard van de geest dus eigenlijk. Niet echt maar wel heel aanwezig en overheersend (en ‘echt’ gemaakt door het fysiek manifesteren van de illusies).

In de video over depressie van Desteni wordt gezegd dat depressie een manipulatie is van de omgeving. Aangezien ik het verborgen heb gehouden, is dit punt lastiger te zien. Ik zou dan zeggen dat het een manipulatie is van mijn eigen omgeving, mijn eigen lijf. Indirect ook een manipulatie van de gehele omgeving als ‘de wereld’ omdat ik me in de ervaring van depressie, afzijdig houd. En juist in deze afzijdigheid, komt de ervaring van depressie sterker omhoog. Dat geeft een kringetje waarin ik de ervaring van depressie de macht heb gegeven om mij te manipuleren en in de ‘afzijdigheid’, de isolatie van de geest te behouden.

Dan is er nog het punt dat er zoveel te doen is dat ik alles tegelijk wil doen en uiteindelijk niet alles doe wat ik zou willen doen. Ik doe wel de dingen maar niet genoeg zoals ik zou kunnen. Hier zie ik tegenop, zo ‘hoopt het ook op’ en blijf ik er tegenaan kijken in plaats van doorheen te wandelen.

Ik ervaar een angst voor deze ervaring, alsof het groter is dan ik, een groot monster die me neer kan krijgen en houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘is het dan alleen nog maar werken wat ik doe’?

Als ik er zo naar kijk lijkt het ook alsof ik de ervaring creëer vanuit een verwachting van wat het leven zou moeten zijn. Deze is en wordt natuurlijk alom gevoed en ingeprent door de media, de televisie etc over wat we allemaal van het leven ‘willen’. Ondertussen wordt er nergens getoond dat we eigenlijk heel veel werk te doen hebben. En als we dit werk met z’n allen zouden oppakken zou het veel eenvoudiger zijn om te doen. En hier kom ik weer bij de ervaring van ‘dat ik alles maar alleen moet doen’. Wat deels ook zo is, ik alleen kan opstaan in mijn eigen gecreëerde ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘het is toch niet normaal om zoveel alleen te zijn?’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken, geloven en ervaren alsof ik altijd alleen en afwezig blijf in en als een ervaring van ‘ergens tegenop zien’ en hierin depressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb moe te zijn van het onbegrip dat er heerst naar elkaar en het communiceren hierin zo ontzettend vermoeiend te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo ontzettend vermoeiend te vinden om uit te drukken wat ik bedoel en als ik dan zie dat het anders begrepen wordt, denk ik  ‘laat maar, het kost me meer moeite om uit te leggen wat ik bedoel dan om het zelf en alleen te doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar, het kost me meer moeite om uit te leggen wat ik bedoel dan om het zelf en alleen te doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te hebben opgegeven om me uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als zelfexpressie te hebben opgegeven en mezelf hierin te laten onderdrukken in en als een ervaring van depressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring van depressie verborgen te houden en hier alleen mee rond te lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor de ervaring van depressie ook al weet ik dat er min of meer een predispositie aanwezig is in mij waardoor de depressie zich neigt te manifesteren in dit leven waarin ik me realiseer dat ik voldoende inzicht, kracht, gewaarzijn en ondersteuning heb om hier doorheen te wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo verdrietig te zijn dat er zo weinig begrip en inzicht is over hoe de mens in elkaar zit en hoe het eigen fysiek te ondersteunen op een opbouwende manier die werkelijk zin heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me onmachtig te ervaren om mijn inzichten te delen in en als een geloof dat ik nooit voldoende ‘energie’ heb om dit te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik te weinig energie heb om mezelf te delen waarin ik al mijn fysieke energie verbruik en verbruikt heb ten behoeve van de energetische zorgen en voldoening in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb om effectief mezelf uit te drukken en neer te zetten in deze wereld en hierin veel fysieke energie te verspillen aan vermaak en vooral zorgen in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben te falen en gefaald te hebben door niet effectief te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik gefaald heb omdat het me niet gelukt is om aan het ‘alleen zijn’ te ontsnappen, in plaats van in te zien realiseren en begrijpen dat ik alleen op kan staan in en als de ervaringen die ik geloof en gecreëerd heb en dus, zal ik opstaan in datgene waarvoor ik bang ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als zo zwaar te ervaren om op te groeien in een omgeving waarin niet gekeken wordt naar wie we zelf werkelijk zijn van binnen en dus niet leren om hierin in zelf te zien, te delen en te luisteren naar elkaar en met elkaar mee te zien in plaats van ‘naar elkaar te kijken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te zijn gaan verdedigen tegen alle ‘blikken die naar mij kijken’ en alles hierin te zijn gaan verbergen om ‘alleen uit te zoeken’ in plaats van iemand met mij mee  te laten zien ook al begrijpt die ander mij niet geheel of helemaal niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit als de meest onderdrukkende ervaring te ervaren, de blikken die naar mij kijken en niet met mij mee zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te stoppen met delen zodra er naar mij gekeken wordt vanuit de eigen interpretatie en mezelf hierin te isoleren binnenin mijn eigen ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb naar mezelf te kijken vanuit mijn eigen interpretatie en mezelf hierin te isoleren binnenin mijn eigen ervaringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo boos te zijn op alle blikken op mij gericht zonder dat ik weet wat er speelt in de ander en ook zonder precies te zien wat zich beweegt in mij als reactie op de blikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als zelfexpressie te stoppen in en als boosheid op de blikken van anderen om mij heen, in en als een geloof dat ‘ze mij toch niet begrijpen’.

Als en wanneer ik blikken op mij voel van ogen die ‘naar mij kijken’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat we als mens geprogrammeerd zijn en onszelf verder geprogrammeerd hebben om naar een ander te kijken vanuit onze eigen zelfinzichten en dat dit dus alleen zover reikt als dat ons zelfinzicht reikt binnenin ons.

Ik realiseer me dat we een ander alleen willen zien in de punten die we in onszelf willen zien en in de punten die we onderdrukken in onszelf, zullen we proberen de ander te onderdrukken, onder andere door middel van ‘projecties’ oftewel ‘blikken werpen op een ander’.

Ik realiseer me dat deze blikken mij geen kwaad kunnen doen en dat ik mezelf kan uitdrukken vanuit mijn zelfinzicht waarin het aan mijzelf is om dit te doen.

Ik realiseer me dat we onszelf onder ogen zien en dat hetgeen we projecteren, direct terugkomt bij onszelf en dat is zo voor iedereen oftewel, de tijden zijn veranderd, we kunnen onze eigen patronen niet meer wegleggen bij een ander in en als projecties.

Ik realiseer me dat er veel veranderingen zijn dit jaar waarin de dieren allen zijn overleden, het werk is veranderd en er meerdere relaties zijn veranderd in hoedanigheid waarin de ervaring van depressie en alleen zijn duidelijk naar voren komt.

Ik stel mezelf ten doel me te realiseren dat de blikken van een ander niets over mij zeggen en dat alleen mijn reactie hierop aan mijzelf is om in te zien, te stoppen en zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf stap voor stap te bevrijden in en als de toepassing van zelfvergeving van de verharding die ik in mijzelf ervaar ten aanzien van mijn zelfexpressie waarin ik me realiseer dat in dit proces van zelfvergeving, ikzelf in en als zelfexpressie naar voren kom.

Ik stel mezelf ten doel mijn huis op te ruimen en weg te doen wat ik niet meer nodig heb als een opruimen en overzichtelijk maken van mijn leefomgeving en tegelijkertijd fysiek bezig te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van depressie er niet mag zijn en dat deze geen expressie mag hebben en dus houd ik deze verborgen wat inhoudt dat ik mezelf in dat moment verborgen houd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als de ervaring van depressie te verbergen en weg te houden van het leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb depressie geen leven te geven en dus te denken dat er geen leven is in en als de ervaring als expressie van depressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het niet waard ben om te leven in en als de ervaring van depressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf minderwaardig te voelen in en als de ervaring van depressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten vallen en onderdrukken in een ervaring van depressie in plaats van mezelf te ondersteunen in en als het inzien en zelfvergeven van de ervaring als expressie van depressie.

Ik stel mezelf ten doel te ademen in en als de ervaring van depressie en hierin aanwezig te zijn in wat er speelt in mij, voor en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het woord ‘ervaring’ te veranderen in ‘expressie’ en het te gebruiken als ‘expressie van depressie’ waarin het voor mij duidelijk is dat depressie ook een expressie is in en als de geest als en van een ervaring waardoor ik de negatieve lading eraf haal en ik kan zien wat deze expressie inhoudt, zodat ik mezelf hierin kan vergeven en ondersteunen totdat en zodat ik werkelijk in staat ben tot verandering hierin van en als mezelf.

———————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

 

 

Dag 514 – Van ergenis naar afspraken maken – waar begin ik?

Ik zag gisteren hoe ik reageerde en voortborduurde op een herinnering van iets wat had plaatsgevonden en waarop ik al eerder binnenin mij gereageerd had en backchat en emoties creëerde binnenin mij die nog bestonden. Hierdoor luisterde ik in het moment niet naar wat iemand werkelijk zei maar vulde in en uitte onmiddellijk mijn reactie, waarna een derde aanwezige erop wees dat diegene iets anders bedoelde. Pas toen luisterde ik.

Ik reageer direct op iets in een persoon en heb hierin een ervaring van ‘gelijk hebben’. Wat maakt dat ik niet gelijk sta als mezelf en/als de ander en werkelijk luister naar wat iemand zegt en werkelijk zie wat er gaande is.

Ik realiseer me dat ik nog reageer vanuit een oude overtuiging in en over mezelf zoiets als ‘er wordt toch niet geluisterd’. Waarna ik juist hetgeen doe waarin ik verkeer: ik luister zelf niet naar wat er gezegd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van tevoren al ERGenis als enERGie op te bouwen door iets ‘erg’ te vinden en vervolgens hier vanuit te gaan als een gerelateerd onderwerp vervolgens besproken wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te stoppen in de ervaring van ERGenis en zo iets op te bouwen en uit te leven naar een ander toe.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van ERGenis door iets erg te vinden, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik denk dat er niet geluisterd wordt naar me en dat ik hierin angst ervaar om de controle te verliezen.

Ik realiseer me dat ik het veroordeel als er niet geluisterd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen als er niet geluisterd wordt, waarin ik het op mezelf betrek als dat ik ‘niet goed genoeg’ ben en/of ‘iets niet goed doe’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets niet goed doe als er niet geluisterd wordt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we ‘allemaal’ verschillend geprogrammeerd zijn en juist zo dat we elkaar niet horen, dit om energie te genereren binnen de onderlinge communicatie en we dus ‘allen malen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik niet goed genoeg ben om iets aan te pakken en te zorgen dat iets loopt als wat het beste is voor alles en iedereen waarin we naar elkaar luisteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te gaan malen in plaats van mezelf te stoppen met malen, mijn reactie (als ervaring als herinnering) te onderzoeken en vergeven en praktisch te zien hoe ik iets kan communiceren zodat de ander mij kan horen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb het levende voorbeeld te zijn van wat ik wil inbrengen als dat we naar elkaar luisteren en hierin zien hoe iets aan te pakken als wat het beste is voor allen en in plaats hiervan het tegenovergestelde te laten zien in en als een reactie.

Ik realiseer me dat ik door de angst als oordeel die ik ervaar dat er niet geluisterd wordt en dus dat iets niet wordt opgelost, ik heel snel iets wil communiceren en hierin mezelf niet toesta eerst en vooral mijn eigen reactie te stoppen en van hieruit te zien wat nodig is in de communicatie en of er überhaupt iets nodig is of dat het zich in de praktijk toont.

Ik realiseer me dat het niet iets zegt over mij als er niet geluisterd wordt en dat ik maak dat het iets zegt over mij doordat ik zelf in reactie iets uitspreek en zo mijn ‘zeggenschap’ over en als mezelf verlies, waarin de reactie binnenin mij zegt dat ik besta in afscheiding van mezelf wat niet het beste is voor alles en iedereen en dus zal zolang ik hierin participeer, niet overkomen wat ik probeer duidelijk te maken, ook al is dit wel wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen met participatie in ERGenis als iets erg vinden en hierin een paar keer diep in en uit te ademen en eventueel een zelfvergeving uit te spreken binnenin mij of hardop en hierin met en als mezelf te staan.

Ik stel mezelf ten doel hetgeen ik wil communiceren, zoveel mogelijk praktisch en fysiek op te pakken zodat het tevens toont in het fysiek en men het dus ‘ziet’ waarna het eenvoudiger is om te luisteren en eventueel in zelf te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een intentie te hebben om ‘iemand tegen de lamp te laten lopen’ als iemand niet luistert en/of geluisterd heeft.

Ik stel mezelf ten doel mezelf eerst vrij te maken van reactie alvorens ik iets laat zien in fysieke werkelijkheid zodat hetgeen ik laat zien geen manier wordt om een ander ‘tegen de lamp te laten lopen’ maar puur een praktische manier om iets fysiek richting te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik in reactie sprak en hierin niet meer mee wilde werken met wat een ander min of meer vroeg waarin ik zie, dit kan en wil ik niet, dit wil ik stoppen binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet rechtstreeks te antwoorden omdat een ander niet rechtstreeks iets vroeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te stemmen op de manier van vragen van een ander waarin ik deze omweg gebruik om zelf ergens mee weg te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de omweg van een ander te gebruiken om zelf ergens mee weg te komen, in plaats van mezelf te stoppen in reactie, te luisteren naar wat de ander zegt en hierin eventueel te ondersteunen door woorden te geven voor communicatie en dan te zien of ik kan geven wat de ander vraagt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een angst van mezelf als dat er niet geluisterd wordt en dat ik het niet goed doe, te gebruiken als reden om iets niet te geven wat een ander vraagt, in plaats van in het moment te luisteren naar wat de ander nodig heeft en te zien of het praktisch mogelijk is wat de ander vraagt en vervolgens hierover duidelijke afspraken te maken.

Als en wanneer ik mezelf automatisch zie afweren om te geven wat een ander vraagt in en als een overtuiging dat ‘wie niet wil horen moet maar voelen’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in een overtuiging, gebaseerd op een herinnering die maakt dat ik niet luister en zie waarin ik reageer op mijn eigen interpretatie van de werkelijkheid.

Ik realiseer me dat er tijd is om even te stoppen, te ademen en te luisteren alvorens een antwoord te geven en dat ik in de tussentijd de ander vragen kan stellen om helderheid te verkrijgen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in de afweer als reactie op mijn interpretatie van de werkelijkheid als wat een ander vraagt en een paar keer in en uit te ademen in gewaarzijn.

Ik stel mezelf ten doel de ander eventueel vragen te stellen om meer informatie te verkrijgen over de situatie en hetgeen de ander wil.

Ik stel mezelf ten doel de meest praktische oplossing toe te passen en hierin duidelijke afspraken te maken en van hieruit op nieuw te zien of deze afspraken geleefd worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ‘men zich toch niet houdt aan de afspraak’ en dus maak ik maar geen duidelijke afspraken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me zelf niet aan de afspraak te houden als dat ik eerst en vooral mijn eigen reactie stop, waarin ik me realiseer dat ik deze afspraak nooit werkelijk gemaakt heb met mezelf in en als een geloof dat ‘dit me toch niet lukt’ en dus dat ‘ik me toch niet aan die afspraak houd’ en zo mezelf te saboteren bij voorbaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen zelfsabotage bij voorbaat te projecteren op een ander en hierin wederom mezelf en tevens een ander bij voorbaat te saboteren, voordat ik ook maar luister en zie.

Ik stel mezelf ten doel een afspraak te maken met mezelf om ten eerste mijn eigen reactie van ERGenis als iets ‘erg’ vinden als oordeel te stoppen, zelfvergeven en zelfcorrigeren en van hieruit te zien welke praktisch (en) haalbare afspraken ik met anderen kan maken.

————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

 

 

Dag 496 – Zelfvergevingen op onderdrukking van emoties

Voor context zie: Dag 495 – Onderdrukking van emoties

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb tijdens de sportles toen het verdriet als de emotie om het overlijden van Witneus omhoog kwam, even weg te lopen naar het toilet om even met mezelf te zijn en het verdriet te uiten voor en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de kans te ontnemen om intiem met mezelf te zijn en het verdriet met en als mezelf te delen, onafhankelijk van wat ‘anderen zouden denken’ als ik een sportles uitloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te zijn geweest dat ik al in tranen zou uitbarsten als ik de deur uitliep, de trap af, langs de balie naar de kleedkamer voordat ik in het toilet zou zijn en dus, besloot ik om te blijven en mijn tranen weg te slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik tranen weg kan slikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een verdriet om het overlijden van een huisgenootje, te onderdrukken door gedachten over de omstandigheden waarin ik me bevind zoals midden in de warming-up van een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de anderen in de les, de instructrice  en de jongen achter de balie zouden zien dat ik moet huilen en daarom wegloop en/of dat ze zouden zien dat ik gehuild heb als ik terugkom wat mij doet besluiten om in de les te blijven en door te gaan in onderdrukking van wat er speelt in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb eigenlijk wel had willen delen dat mijn lieve konijn was overleden en dat ik daar verdriet om had, dat we zoveel gedeeld hadden samen en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te delen met anderen, hetgeen er in me omgaat en tegelijkertijd hierin laat zien hoe intiem een samenleven met een dier kan zijn in en als een gedachte dat ik niet zomaar wil huilen in de les, dat dit niet gepast is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een expressie te ontnemen in samenzijn met anderen omdat ik er zelf iets van vind als ik opeens ga huilen terwijl de les al begonnen is terwijl er geen reden is om aan te nemen dat ze me niet zouden ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me ‘alleen’ te voelen in de verwerking van het overlijden van Witneus aangezien ik dit alleen met haar gedeeld heb en met Roy de cavia, die nog hier is en me ondersteunt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in expressie van een emotie vast te zetten in gedachten over het overlijden als dat het gehele proces naar tevredenheid is gegaan en ik tegelijkertijd wel verdriet ervaar om het feit dat ze er niet meer is, en zodra dit verdriet iets opkomt, de gedachte als ‘tevredenheid’ opkomt en ik hierin het verdriet weer onderdruk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het proces naar tevredenheid is verlopen en dit te herhalen voor mezelf in en als een gedachte terwijl ik nog niet klaar ben met het gehele zelfonderzoek en er nog iets speelt wat ik wellicht anders had kunnen doen maar wat buiten het concept valt wat ik kan bevatten en ik houd vast aan het concept wat ik kan bevatten in en als de geest, wat ik als tevredenheid omschrijf als dat ik gedaan heb wat hierbinnen valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in een willen delen van het overlijden van Witneus en het tegelijkertijd geen slachtofferschap ervan te willen maken in en als een gedachte als  ‘om aandacht vragen’ en zo niet te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk helemaal niet te weten hoe zoiets te delen als er niet rechtstreeks naar gevraagd wordt en het maar raar te vinden om opeens te gaan huilen in een geheel ander moment zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het maar raar te vinden dat dit verdriet opkomt tijdens een sportles welke getriggerd wordt door romantische muziek waarin ik het overlijden van Witneus ervaar zoals ik liefdesverdriet ervaren heb – terwijl ik tegelijkertijd wel weet dat de geest ruimte geeft om me fysiek te ontlasten als de aandacht in en als de geest, er juist vanaf gehaald wordt zoals bijvoorbeeld tijdens een sportles en ik het dus eigenlijk niet raar vind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voor en als mezelf te gaan staan in een intiem moment met en als mezelf maar in plaats hiervan, mezelf te onderdrukken en hierin mezelf te missen en als ik dit keer op keer doe, mis ik mezelf steeds meer en bouw ik ondertussen verdriet als emotie op als een gemis als afscheiding van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een afscheiding in en als mezelf op te bouwen, te vergroten door mezelf in en als expressie van een emotie te onderdrukken, waarvan ik me realiseer dat ik dit zo geleerd heb in de opvoeding waarin geen emoties getoond worden naar elkaar, behalve als er iets heeeel ergs gebeurde zoals het overlijden van een ouder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het overlijden van Witneus blijkbaar niet ‘erg’ genoeg te hebben gevonden om openlijk te tonen en dus niet te weten hoe ik dit kan delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik ‘het niet nodig heb’ om mijn verdriet te delen over het overlijden van Witneus aangezien ik toch zogenaamd tevreden ben over het verloop van het proces en ons gehele leven samen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het gaat om verdriet ‘wel of niet tonen’ in plaats van mezelf te delen in expressie in een moment ter ontlasting/ontlading als wat het beste is voor mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen fysiek te compromitteren in en als het onderdrukken van een emotie als expressie en zo mezelf vast te zetten in en als fysiek ongemak in en als het vasthouden van ontlasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb  elke keer te denken dat ‘dit toch niet zoveel invloed kan hebben’ op mijn fysiek en er zo voor te kiezen de emotie te onderdrukken en dus bewaren in en als de geest, gemanifesteerd in en als het fysiek als bron om keer op keer energie op te genereren als terugkerende emoties die constant getriggerd (kunnen)  worden, waardoor ik me meer en meer terugtrek en afscheid, in en als de geest als in en als een angst dat deze emotie plotseling getriggerd wordt als ik met anderen ben en ik dus ga huilen in een ‘niet gerelateerd’ moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te kiezen voor een behoud van mezelf in en als de geest in plaats van een ontlasten ten behoeve van mezelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet zomaar kan gaan huilen, dat ik niet mag huilen in een niet gerelateerd moment.

(Herinnering als klein meisje – ik heb om havermoutpap gevraagd en mijn moeder maakt een groot bord vol, net zoals mijn vader altijd heeft, het is een zaterdagavond waarop mijn vader meestal weg is naar tafeltennis, ik zit aan de salontafel en mijn moeder en broer zitten op de bank. Ik vind de pap toch niet zo lekker en krijg niet meer op dan een paar hapjes. Ik durf dit niet te zeggen en de tranen staan in mijn ogen en ik word of houd me heel stil. Tot mijn moeder vraagt wat er is, of ik het niet lekker vind en ik zeg nee en de tranen stromen nu uit mijn ogen. Ik schaam me omdat ik zelf om dit grote bord pap gevraagd heb en dus vind dat ik het ook op moet eten. Ik ervaar mezelf als intens verdrietig hierin. Mijn moeder wordt overigens niet boos, ze laat alleen een soort van lachje horen (niet gemeen in mijn oren) waaruit blijkt dat ze ook weet dat ik er eerst om gevraagd heb en het toch niet wil en ik hoef het niet op te eten. En that’s it. Er wordt niet op teruggekomen en ik heb ook geen referenties naar dit gebeuren ervaren waarin ik zie dat het puur in mijzelf plaatsvindt. Er is echter ook geen ondersteuning geweest hierin naar mij toe in deze ervaring in mezelf, in hoe dit op te pakken en mezelf te ondersteunen, dus dat is iets wat ik nu zelf kan doen).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn verdriet niet te kunnen delen omdat ik vind dat het proces goed verlopen is en dus heb ik geen reden tot verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vinden dat ik geen reden heb tot verdriet en dus onderdruk ik het verdriet als emotie in en als deze reden tot geen reden hebben, in plaats van werkelijk diep in mezelf te zien wat het is dat ik toch nog verdriet om heb want als het werkelijk geheel in en als tevredenheid verlopen zou zijn, zou het stil zijn binnenin mij ten aanzien van dit punt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties te onderdrukken met de redenen in en als de geest en dus, mezelf in en als de geest te onderdrukken met mezelf in en als de geest en dus lagen te creeren in en als mezelf, in en als de geest, fysiek gemanifesteerd zodat ik niet werkelijk in mezelf zal gaan zien voorbij de voorprogrammering als redenen in en als de geest, mezelf vergeef voor de limieten hierin en corrigeer en in staat stel tot werkelijke zelfverandering, in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik geen ondersteuning heb gekregen in het begrijpen en richting geven van mezelf in zo’n moment van schaamte als in de herinnering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik geen ondersteuning nodig heb in het begrijpen en richting geven van mezelf als er emoties opkomen aangezien deze niet ‘werkelijk’ zijn en ik geleerd heb dit altijd alleen te doen en dus doe ik het ook alleen en onderdruk ik mijn emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander alleen maar onbegrip zal tonen en waarin ik alleen maar meer verwarring ervaar binnenin mezelf door mijn reactie op eventueel onbegrip als gedachten van een ander als reactie op hetgeen ik deel en dus zie ik er geen nut in om mijn emoties te delen als expressie ter ontlasting als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen mijn emotie te willen tonen/delen als ik begrip verwacht en als ik dit niet verwacht, ervoor te kiezen het niet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in het comfortabele gebied te houden door begrip te verwachten van een ander en de aanwezigheid of afwezigheid hiervan, te gebruiken als reden om in de ervaring van veiligheid in en als de geest, aanwezig te blij ven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander geen eens een kans te geven om even met mij ‘mee te leven’ in en als een verwerking van een overlijden door mijn verdriet als emotie hierin niet te delen of tonen en zelfs te onderdrukken en vervolgens te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘dat anderen mij toch niet begrijpen’ waarin ik in het begin van dit blog schreef dat er geen reden was om geen steun te verwachten als ik het verdriet geuit zou hebben dus het onderdrukken is hier duidelijk gebaseerd op een herinnering als gedachte ter controle in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat anderen mij moeten begrijpen en alleen dan kan ik delen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het voldoende is als ik mezelf begrijp en mezelf ondersteun door mezelf te ontlasten in en als een delen van een emotie als wat het beste is voor mijzelf in en als het fysiek, waarin het niet zozeer gaat over het delen van de emotie maar van mezelf hierin verstopt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verstoppen in een emotie en mezelf vervolgens niet te delen omdat ik geen emoties wil delen en zo mijn fysiek te verstoppen/mijn fysieke ontlasting te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verwarring te creëren en ervaren binnenin mezelf in en als onbegrip van mezelf als er reacties opkomen op een eventueel (wat ik zie als) onbegrip van een ander op wat ik probeer te delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten dat een ander mij direct begrijpt zonder zelf inzicht te geven door te verwoorden wat er in mij omgaat en zo ook mezelf de mogelijkheid tot het onder woorden brengen van mijzelf in zelfinzicht, te ontnemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf de mogelijkheid tot het verwoorden van mezelf in zelfinzicht te ontnemen door niet te verwoorden naar anderen toe wat er in mij omgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mezelf te onderdrukken als ik met anderen ben en zo mijn fysiek te belasten en dus ben ik ‘liefst’ vaak alleen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik liefst vaak alleen ben wat niet zo is, ik weet alleen niet hoe ik mezelf kan zijn in en als expressie zonder mezelf te onderdrukken en zonder in reactie te gaan en zo mijn fysiek te compromitteren in het bijzijn van anderen, waarvan ik nu zie dat dit een reactie is op mezelf in het niet weten hoe mezelf te zijn in en als zelfexpressie in het bijzijn van anderen.

Wordt vervolgd.

Why do I Worry about what others Think of Me?

—————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

 

 

Dag 485 – Delen met de dieren

Voor context lees:

Dag 483 – Moeite doen

Dag 484 – Inhouden van zelfexpressie door angst voor een tekort aan geld

Als en wanneer ik mezelf zie zuchten en steunen in participatie in een repeterende gedachte ten aanzien van het iedere dag opnieuw tabletjes fijnstampen ter verzorging van het fysiek van de diertjes, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik het mezelf moeilijk maak door in gedachten te participeren waarin ik mezelf fysiek vermoei door energie te genereren in en als de geest en hiervoor mijn fysieke substantie gebruik.

Ik realiseer me dat ik voorkeur heb in en als de geest voor welke klus ik doe, terwijl het feitelijk voor mezelf in en als het fysiek niet uitmaakt welke klus ik doe en zeker het tabletjes stampen is geen fysiek belastende klus maar een kleine klus die tevens een samenzijn met de diertjes inhoudt waar ik plezier in heb en dus is het duidelijk een opwelling in en als de geest in en als gedachte welke geen enkele zin heeft.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in repeterende gedachten ten aanzien van het iedere dag opnieuw tabletjes fijn stampen ter verzorging van het fysiek van de diertjes op een inademing en op de uitademing mezelf fysiek te bewegen en de taak op te pakken terwijl me rustig blijf focussen op de ademhaling.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van geraakt zijn door de onvoorwaardelijkheid waarin Witneus aanwezig is in en als leven, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik zelf niet onvoorwaardelijk aanwezig ben in en als leven en dat de aanwezigheid van Witneus me dit laat zien.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de voorwaarden te vergeven waarin ik aanwezig ben in en als de geest, adem voor adem, dag voor dag zoals ik ze toon aan en als mezelf en hierin mezelf te corrigeren in fysieke realiteit en waar dit niet lukt, nader onderzoek in schrijven toe te passen ten aanzien van wat me dwarszit.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een inhouden in een gedachte in de geest waardoor ik niet onvoorwaardelijk aanwezig ben in en als het fysiek in en als de verzorging als wat het beste is voor en als leven, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf inhoud in een gedachte ter controle van en als mezelf waarin ik mezelf inhoud probeer te geven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in een gedachte om mezelf inhoud te geven en mezelf fysiek te bewegen tot de verzorgingstaak die nodig is als wat het beste is voor en als leven en hierin te focussen op mijn ademhaling; 4 tellen in, even vasthouden, 4 tellen uit, even vasthouden en zo verder.

Ik stel mezelf ten doel te leren vertrouwen op mijn ademhaling in plaats van op de controle in en als gedachten in en als de geest door fysieke toepassing in en als de adem.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een gedachte dat ik niet weet hoelang ik dagelijks tabletjes moet fijn stampen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik niet hier aanwezig ben maar vooruit loop in en als de geest in participatie in gedachten over de toekomst.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in een gedachte dat ik niet weet hoelang ik dagelijks tabletjes fijn moet stampen en me te focussen op mijn ademhaling en op mijn handen die de tabletjes fijn stampen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een ervaring van angst als ik tabletjes fijn stamp, gekoppeld aan een gedachte over de kosten die ik maak iedere maand voor de tabletjes, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik participeer in een gedachte over de toekomst ten aanzien van te maken kosten voor de tabletjes waarin ik geen zicht heb op hoelang dit nodig is, waarin ik een angst creëer in mezelf over eventuele tekorten in de toekomst.

Ik realiseer me dat ik op dit moment voldoende financiën heb om de tabletjes te bekostigen en dat het ernaar uitziet dat ik dit ook kan blijven doen gezien mijn financiële situatie en dus is er geen reden tot gedachten over de toekomst en te maken kosten voor tabletjes.

Ik realiseer me dat er een gedachte bij zit van het ‘zonde’ vinden om zoveel geld uit te geven aan tabletjes, waarin ik me realiseer dat dit gekoppeld is aan een diepgewortelde overtuiging die ik zo heb overgenomen en/of aangenomen, misschien via het DNA als herinnering en/of als algemene stelling in deze wereld, ‘dat men niet zoveel moeite doet en/als geld uitgeeft aan dieren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te leven naar een diepgewortelde overtuiging als herinnering geplaatst in het DNA en/of als aangenomen algemene stelling in de wereldgeest, ‘dat men niet zoveel moeite doet en/als geld uitgeeft aan dieren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het geen zin heeft om zoveel geld uit te geven aan dieren aangezien ze toch dood gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen voor deze gedachte als dat het geen zin heeft om zoveel geld uit te geven aan dieren aangezien ze toch dood gaan en verdriet te ervaren door deze gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op mezelf dat ik me laat leiden / heb laten leiden door al dan niet onbewuste gedachten zoals dat het geen zin heeft om zoveel geld uit te geven aan dieren aangezien ze toch dood gaan en zoals dat men niet zoveel moeite doet en/als geld uitgeeft aan dieren, terwijl ik weet dat dit niet klopt, dat dieren gelijke zorg behoeven en dat het geldsysteem ongelijk is opgezet zoals wij participeren in ongelijkheid in en als de geest in hebzucht en eigenbelang, in afscheiding als ongelijkheid van en als onszelf in en als het fysiek en het fysieke leven algemeen.

Ik realiseer me dat er eigenbelang aan gekoppeld zit als geld willen bewaren voor mezelf.

Ik realiseer me het niet zonde is om geld uit te geven aan dieren en dat de werkelijke zonde, het participeren in een gedachte en het mezelf laten leiden door deze gedachte als dat men niet zoveel moeite doet en/als geld uitgeeft aan dieren.

Ik realiseer me dat ik deel met de dieren maar dat ik nog participeer in gedachten waarin ik verdeeldheid creëer in en als mezelf en dus in en als het fysieke leven op een bepaald niveau waardoor ik niet betrouwbaar ben in en als leven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in een gedachte over te maken kosten in de toekomst voor tabletjes en te focussen op mijn ademhaling en mijn handen die de tabletjes fijn stampen.

Ik stel mezelf ten doel te blijven bekijken of ik voldoende geld beschikbaar heb voor tabletjes en als ik zie dat dit niet zo is, te onderzoeken hoe ik dit kan oplossen door een herziening van mijn  uitgaven.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te veroordelen voor en te stoppen met met participatie in een gedachte die in mij bestaat als dat het toch geen zin heeft om zoveel geld uit te geven aan dieren aangezien ze toch dood gaan en dat men niet zoveel moeite doet en/als geld uitgeeft aan dieren.

Ik stel mezelf ten doel het geld dat ik tot mijn beschikking heb te delen met gezond verstand met en als  mezelf en met de diertjes waar ik verantwoordelijk voor ben en participatie in de gedachten die nog meereizen/waarin ik nog meereis waarin ik mezelf verongelijk, te stoppen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participatie in gedachten over geld willen bewaren voor mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in participatie in gedachten die al dan niet met het DNA zijn meegereisd en/of aangenomen als algemene stelling in en als de wereldgeest en/of samengesteld door mezelf in en als de geest door toepassing van zelfvergeving en vervolgens zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel te delen wat ik heb met de diertjes in overweging met gezond verstand van een kleine reserve voor onvoorziene uitgaven en eventuele veranderingen in de toekomst indien dit mogelijk is en zo niet, per maand te zien wat ik te besteden heb.

Ik stel mezelf ten doel met gezond verstand en indien nodig,  in overleg met de dierenarts en/of anderen te blijven overwegen welke zorg toereikend en passend is voor Witneus en Roy en wanneer het tijd is om te stoppen waarin ik tevens de financiën in overweging neem.

Ik stel mezelf ten doel te zien wanneer ik boos ben en wat het is dat ik (onbewust) volg hierin in en als de geest waarvan ik weet dat dit niet het beste is voor en als leven in en als het fysiek, om deze boosheid vervolgens te gebruiken om op te staan in en als mezelf en niet om energie te genereren in en als oordeel in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en vinden dat ik het niet waard ben om op te staan aangezien ik zolang geparticipeerd heb in onderdrukte en/of onbewuste gedachten die niet het beste zijn voor leven in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel adem voor adem in te zien wat zich aandient in en als ongelijkheid in en als de geest binnenin mij en mezelf hierin te vergeven, stap voor stap en vervolgens te corrigeren en de zelfcorrectie te leven en zo vertrouwen op te bouwen in en als mezelf in en als zelfvertrouwen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf bij te staan in en als zelfvergeving en zelfcorrectie.

Pas als we als mens elkaar een Leefbaar Inkomen gunnen zonder uitzondering zullen we op grote schaal bereid en in staat zijn werkelijk te delen met al het fysieke leven op aarde.

—————————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 449 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-12 – Schaamte

Dag 438 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-11 – Opgeven

Reactiedimensie (emoties/gevoelens):

machteloosheid, hopeloosheid, verdriet, woede, angst, verbijsterd, verslagen, schrik, stil vallen, redeneren, paniek, walging, onbegrip, opgeven, schaamte

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schaamte te ervaren naar aanleiding van de gedachte ‘het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen;, waarin ik me schaam voor hetgeen zichtbaar is in het projecteren van mijn gedachte op een ander en in het leven van deze gedachte geprojecteerd op een ander welke feitelijk laat zien dat ikzelf zelfonoprecht ben in dat moment en dus zelfonoprecht leef, gelovende in de rechtvaardigheid van mijn eigen reacties en dus levend in en als de rechtvaardigheid in en als reactie, in plaats van te leven in en als zelf in zelfoprechtheid en mijn reacties in en als mezelf te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te schamen voor het feit dat ik vasthoud aan mijn geloof in reacties en dus vasthoud aan de afscheiding als ongelijkheid in en als mezelf welke schade berokkend aan een ander als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als niet bereid te ervaren om deze afscheiding als ongelijkheid op te geven gerelateerd aan een persoon die ik op afstand wil houden als degene die in mijn beleving en interpretatie, gedachten in herhaling op mij projecteert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een persoon op afstand te willen houden door zelf gedachten te gaan projecteren en hierin een afscheiding als muur te bouwen tussen mij en de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een (eventuele) projectie van een ander als reden te gebruiken om zelf te mogen projecteren en dus als reden te gebruiken voor het in stand houden van mijzelf in zelfzucht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een persoonlijkheid op afstand te willen houden en zo mijn eigen persoonlijkheid in stand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen verbergen dat ik een persoonlijkheid op afstand wil houden en mijn eigen persoonlijkheid in stand wil houden aangezien ik weet dat dit niet zelfoprecht en dus ongelijk is en zo ongelijkheid voortbrengt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ongelijkheid voort te brengen door een persoonlijkheid op afstand te houden en zo mijn persoonlijkheid in stand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gelijkheid in de wereld te willen brengen maar zelf tegelijkertijd, het liefste mijn eigen ongelijkheid als persoonlijkheid in stand te willen houden ter bescherming van mezelf als ‘wie ik ben’ in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als geestesverschijning in stand te willen houden en dus (nog) niet werkelijk, volledig en fysiek te staan in en als het woord gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat het me schaadt als ik deze persoonlijkheid opgeef en de andere persoon toe laat naderen, aangezien het zo voelt en dus wederom, mijn eigen gevoelens en emoties als energetische waarden als leidraad te gebruiken voor wie ik ben, welke mij automatisch in en als de geest doet behouden en doet leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te doen behouden en leven als een automaat in en als de geest en hier ondertussen wel schaamte voor te ervaren en dit dus te verbergen en dus, mezelf te verstoppen als wie ik ben, bestaande in en als de geest net als ieder ander die leeft en zich verbergt in en als de geest en zo, schaamte in stand te houden en te leven in deze wereld maar door het verbergen ervan, niet tot werkelijke schaamte te komen welke mij brengt tot zelfverandering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schaamte in stand te houden en te leven in deze wereld.

Wordt vervolgd

Day 311: The Secret to Self-Realisation

Gehele blogserie:

Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Dag 399 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Triggerpunt

Dag 400 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfvergevingen

Dag 401 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Gedachtendimensie-zelfcorrecties

Dag 402 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Verbeeldingsdimensie

Dag 403 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-1 – Machteloosheid

Dag 409 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-2 – Hopeloosheid en Verdriet

Dag 410 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-3 – Woede

Dag 418 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-4 – Angst en Angstdimensie

Dag 421 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-5 – Verbijstering

Dag 425 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-6 – Verslagen

Dag 426 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-7 – Schrik

Dag 430 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-8 – Stil vallen en Redeneren

Dag 432 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-9 – Paniek

Dag 437 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-10 – Walging en Onbegrip

———————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 322 – Rechtvaardiging en de Rechten van de Mens

Equal Life Foundation

Als we het proces van zelfvergeving starten, beginnen we over het algemeen met het vergeven van de punten in onszelf die we allang gezien hebben als zijnde niet okay, waarvan we wisten en weten dat we het verkeerd deden/doen. Dit zijn duidelijke punten die we op een gegeven moment graag in zelfvergeving zetten.

In de loop van het proces wordt het begrip zelfvergeving duidelijker, we schrijven het, we spreken het  en langzaam aan gaan we het leven. En hierin komen langzaamaan de punten omhoog waarvan we niet eens wisten/weten dat we ze verkeerd deden/doen en/of waarvan we geloofden/geloven dat we er niets aan hadden kunnen doen; omdat we het niet wisten konden we het ook niet veranderen, en dus hoeven we het ook niet zelf te vergeven, want we hebben een goede ‘reden’ waarom we niet hebben toegepast wat het beste was.

Is dit werkelijk? Hadden we werkelijk niet kunnen weten wat het beste is in het moment zelf? Er zijn allerlei logische verklaringen voor waarom we niet hebben toegepast wat het beste is; logische verklaringen die we als reden en rechtvaardiging gebruiken waarom we niet hebben gedaan wat het beste is, niet ziende dat redenen en rechtvaardigingen excuses zijn van de geest waarom we gehandeld hebben in zelfzucht, in eigenbelang.

Pas als we werkelijk gaan zien dat alles wat we tot nu toe gedaan hebben, plaatsvond in en als rechtvaardiging en redenering in geest – al dan niet gebaseerd op een gevoel, emotie, intuitie – begint de sluier van de geest te wijken. beginnen we te zien hoe we ook in het moment in het verleden, een moment van keuze gehad hebben tussen zelfzucht en gelijkheid, waarin we kozen voor zelfzucht, welke we gerechtvaardigd hebben met een heleboel aannemelijke redenen als beredeneringen in de geest, waarin we de reden in de geest hebben aangenomen als reden van bestaan.

Als we niet zien dat we dit in het verleden in zelfzucht hebben toegepast, zullen we niet zien hoe we in het heden nog steeds beslissingen baseren op en als zelfzucht, met gelijke redeneringen als die we destijds gebruikt hebben.

Als we niet zien dat we in het verleden een moment van beslissing gehad hebben waarin we kozen voor de beslissing in/als eigenbelang, zullen we nooit in staat zijn om werkelijke macht in en als onszelf te bereiken, aangezien we de macht nog steeds wegleggen aan een factor buiten onszelf in en als rechtvaardiging in de geest.

En over het algemeen is de allerlaatste rechtvaardiging: God. In vele gedaanten en bewoordingen als Het Heelal, Het Niets, Het Alles, Eenheid, Jezus, Allah, De Voorziening, Licht, Liefde, en ja, Anu.

Hierin missen we het punt dat De Geest, De Mind binnenin onszelf, Gelijk staat aan God buiten onszelf. En deze Geest bevindt zich in en als onszelf. En deze Geest hebben we toegestaan de Macht over ons te nemen, waarin we de Zelfverantwoordelijkheid hebben afgegeven aan de Geest als God. Welke Ten Alle Tijden als Rechtvaardiging tevoorschijn gehaald kan worden op het moment dat we het niet meer weten, dat we teveel Angst ervaren, in de vorm van Controle als Redenering als Rechtvaardiging, gebonden aan/geleid door een vorm van Zelfzucht.

En zo blijven we cirkelen in de Eeuwigheid van de Geest en en als Controle, gebonden aan Eigenbelang, in Afwezigheid van de Macht in en als onsZelf in Eenheid en Gelijkheid als Leven als wat het beste is voor Alle Leven.

Dus wat houdt Zelfvergeving in?

Zelfvergeving houdt in dat we onsZelf Vergeven wat we hebben Toegestaan en Aanvaard hebben in en als onsZelf als Redenering, Rechtvaardiging, Geloof, Controle en Angst ter Vergoelijking van de Beslissing in Zelfzucht, welke altijd ten koste gaat van iets of iemand buiten onszelf en hierin tegelijkertijd van hetzelfde principe binnenin onszelf, waarin en waarvan we Afscheiding creeren/hebben gecreeerd om een Beslissing als Vrije Keuze in en als Zelfzucht Toe te Staan in onszelf in en als Rechtvaardiging in de Geest.

Rechtvaardiging in de Geest betekent Afscheiding van een Principe van Eenheid en Gelijkheid als wat het Beste is voor Alle Leven. Altijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb druk te zijn in de Geest met het Afwegen van Rechtvaardigingen in en als de Geest, om er zelf zo Go(e)d mogelijk vanaf te komen en toch te doen lijken alsof ik het Beste met Iedereen voor heb, niet Ziende, Realiserende en Begrijpende dat zolang ik druk ben met Rechtvaardiging als Redenering in en als de Geest, ik per definitie bezig ben met een Afweging in en als Zelfzucht, in en als Eigenbelang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik Recht heb op Rechtvaardiging in de Geest, in plaats van in te zien dat Rechtvaardiging in de Geest niets te maken heeft met een Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, maar alles met het Recht in en als mijzelf, bestaande in en als Zelfzucht in en als Energie, in en als de Geest, niet ziende, realiserende en begrijpende dat bestaande in en als Energie, ik besta in en als Polariteit, waarin er altijd winner en verliezer is – een plus en een min – waarin ik beslis in het moment in Zelfzucht welke Pool mij het meeste energie oplevert, dus waarin ik het meeste win in en als Energetische Verrijking, welke altijd ten koste gaat van iets of iemand buiten mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het feit dat ik ben Opgegroeid en Onderwezen in Ongelijkheid in de Kennis en Informatie van de Geest, te gebruiken als Rechtvaardiging om te Denken en Geloven dat ik het Recht heb om mezelf, bestaande in Ongelijkheid in Zelfzucht, te Rechtvaardigen voor mijn Woorden en Daden welke ik heb Toegepast in Ongelijkheid ten Koste van het Principe van Leven in Eenheid en Gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf zo af te scheiden in en als de Geest in en als Zelfzucht, dat ik deze Afscheiding in en als Zichzelf als Wie Ik Ben Geworden, Gebruik als Rechtvaardiging als Reden om mezelf en een ander te Doen Geloven dat een Leven in Eenheid en Gelijkheid, met Gelijke Rechten voor de Mens en hieruit volgend voor Alle Leven, niet mogelijk is, aangezien ik mezelf als Onmachtig Ervaar ten opzichte van mezelf bestaande in en als de Geest in Zelfzucht, in Afscheiding van mezelf als Leven, niet Ziende, Realiserende en Begrijpende dat ik deze Afscheiding in en als mezelf in eerste instantie heb Toegestaan in mezelf in Momenten van Beslissing, waarin ik de Macht Zelf heb Afgegeven in een Geloof in het Bestaan in en als mezelf in Zelfzucht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een Vrije Keuze heb in en als de Geest, niet Ziende, Realiserende en Begrijpende dat ik Keuzes in de Geest baseer op Redenering en Rechtvaardiging in Zelfzucht, plus en min tegen elkaar afwegend, waarin mijn Vrije Keuze dus altijd zal leiden tot een Winnaar en Verliezer, bestaande in en als Energie ter Verrijking van God de Geest, Binnenin en Buiten mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf NIET heb toegestaan en aanvaard heb te Zien, Realiseren en Begrijpen dat ik slechts in Ieder moment Beslis Wie Ik Ben – Bestaande in en als Zelfzucht in en als de Geest ter Verrijking van mezelf in en als de Geest of Bestaande in en als het Principe van Eenheid en Gelijkheid van Leven als wat het Beste is voor Alle Leven in en als het Fysiek – welke de enige ‘Keuze’ is die Werkelijk is – welke niet Vrij is maar een Beslissing van Wie ik Ben, Hoe Ik be-Sta, in Ieder Moment.

Als ik mezelf zie participeren in Rechtvaardiging in en als Redenering als Angst als Controle in de Geest, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me beweeg in en als Afscheiding van iets of iemand binnen en buiten mezelf waarin ik Angst ervaar om iets of iemand te Verliezen, gerelateerd aan Waarde in en als Energie, welke Onderzoek nodig heeft in Schrijven, Zelfvergeving en Zelfcorrectie.

Ik realiseer me dat ik mezelf in Zelfzucht, in Eigenbelang bescherm tegen de Pijn van de Schaamte en Spijt die ik ervaar bij het zien en Ervaren van de Afscheiding in en als mezelf, voortkomend uit de Dagelijkse Beslissing tot een Leven in Zelfzucht welke mij is Voorgedaan en welke ik heb Nagedaan en dus Toegestaan in en als mezelf.

Ik realiseer me dat het niet eenvoudig is en zal zijn, want Mijn Bestaan in Rechtvaardiging in en als Zelfzucht is alles wat ik ken en ben geworden in en als Mijn Reden van Bestaan.

Ik stel mezelf ten doel Geduld te hebben met mezelf en in plaats van zelf te forceren, zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te Omarmen en vervolgens Vergeven in de Ervaring van Schaamte en Spijt.

Ik stel mezelf ten doel de gebieden van afscheiding in en als mezelf, bestaande als Rechtvaardiging als Reden in en als de Geest, te Onderzoeken, Zelfvergeven en Zelfcorrigeren, waarin ik mezelf in Staat Stel de Macht in en als Zelf terug te halen naar Zelf, stap voor stap, adem voor adem, dag voor dag, zodat en totdat ik me Beweeg in Ieder moment in en als Beslissing als wat het Beste is, bestaande in en als Zelfverantwoordelijkheid in Overweging van Alle leven.

Universele Verklaring van de Rechten van de Mens – Equal Life Foundation (ELF)

——————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/