juli 6, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 704 – Het stoppen van de afgescheidenheid als buitenstaander

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van mezelf door een gedachte te vormen als interpretatie als oordeel van wat ik waarneem en deze gedachte vervolgens te geloven en leven en zo, realiteit te maken en dus feitelijk, mezelf te bewegen binnen mijn eigen waarnemen als afgescheiden realiteit; afgescheiden van de fysieke werkelijkheid, van wat fysiek en werkelijk is.

Uit: Dag 703 – De buitenstaander en het opstapelen van zelfoordelen

In bovenstaand blog heb ik verantwoordelijkheid genomen in en als de toepassing van zelfvergeving, voor de afgescheidenheid die ik gecreërd heb binnenin mezelf, in een paar van mijn eigen gedachten die opkomen als (geprojecteerde) zelfoordelen ten aanzien van een ervaring van mijzelf als buitenstaander. Hier volgen wat realisaties en zelfcorrigerende uitspraken als leidraad om mezelf in het vervolg, meer richting te gaan geven binnen een gesprek of bijvoorbeeld een groepsgesprek zodra deze ervaring opkomt en om de ervaring van buitenstaander te stoppen, binnenin mijzelf.

Als en wanneer ik mezelf een gedachte zie vormen over wat ik waarneem in bijvoorbeeld een groepsgesprek over de uitdrukking van een ander en vervolgens over het al dan niet uitdrukken van mezelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat het een gedachte betreft waarin ik een oordeel, een interpretatie vorm in mijn geest en als ik deze ga geloven, creëren ik ervaringen in mezelf waarin ik mezelf ofwel beter, ofwel slechter ga ‘voelen’, dit in vergelijking tot wat ik waarneem in een ander en tevens realiseer ik me dat hierin constant bezig ben met vergelijkingen van mijzelf met anderen en van wat ‘beter’ of ‘slechter’ zou zijn etc, in plaats van gelijk te staan aan mijn ervaringen die opkomen in relatie tot wat ik waarneem. Ik realiseer me dat, zodra ik gelijk ga staan hierin en mezelf vergeef voor deze specifieke afgescheidenheid, de ‘vergelijkingen’ in feite wegvallen, ze zijn er niet meer en ik hoef me niet langer in relatie te plaatsen tot wat ik waarneem buiten mij, aangezien ik ‘samenkom’ met en als mezelf in dat moment.

Ik stel mezelf ten doel om niet langer deel te nemen in gedachten als oordelen die opkomen tijdens een groepgesprek en in plaats hiervan, de gedachten voorbij te zien komen terwijl ik hier aanwezig blijf in mijn ademhaling en ik stel mezelf ten doel om, zodra ik een beweging waarneem in mezelf in relatie tot deze gedachte, als emotionele of gevoelsreactie, te benoemen voor mezelf wat ik ervaar en mezelf hierin te vergeven, omarmen en van hieruit stel ik mezelf ten doel om vanuit deze omarming en stilte, mezelf richting te geven in hetgeen ik zou willen uitdrukken en indien me dit nog niet lukt, mezelf te ondersteunen in het vinden en oefenen van woorden waarin ik mezelf kan uitdrukken in en als mijzelf aanwezig is.

Als en wanneer ik mezelf onhandig ervaar binnen een gesprek met een ander of meerder anderen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik deelneem in een ervaring die voortkomt uit één of meerdere gedachte(n) en dat ik deze gedachte (als interpretatie, gevormd vanuit mijn eigen waardeoordelen) al gevolgd en geloofd heb alsof het een waarheid is, zonder me werkelijk gewaar te zijn van de gedachte die ik gevormd heb in en als mijn geest.

Ik stel mezelf ten doel te zien welke gedachte ik aan het volgen ben en wat voor waarde ik hieraan gehecht heb waarin ik me realiseer dat ikzelf ‘verdwenen’ ben in deze waarde, in deze energetisch gekoppelde ervaring, positief of negatief, om mezelf meer of minder te maken in een poging om mezelf beter te voelen en vervolgens mezelf slechter te voelen als tegenreactie en hierin stel ik mezelf ten doel om mezelf te omarmen in wie ik ben (geworden) in dat moment en mezelf te vergeven voor de vermeerdering of vermindering van mezelf, specifiek benoemd in wat ik ervaar als gevoel of emotie.

Ik stel mezelf ten doel te ademen naar de emotie of het gevoel in mijn fysiek en hier niet langer weg van te lopen, maar bij me nemen als een onderdeel van mezelf en hier verantwoordelijkheid voor te nemen en het niet langer te laten bestaan als oncontroleerbaar, afgescheiden deeltje dat ik projecteer buiten mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf te ondersteunen door te focussen op mijn ademhaling en me te herinneren om mezelf richting te geven (en niet ‘zomaar’ te verdwijnen in gedachten en ervaringen die opkomen), dit op het moment dat er een ongemakkelijke ervaring opkomt binnen een gesprek met een ander/anderen en ook ‘preventief’ als ik een gesprek begin en ik stel mezelf ten doel om te onderzoeken met welke woorden ik mezelf richting wil/kan geven en deze woorden te herdefiniëren voor mezelf als leidraad.

Personagevorming en Radicale Ademhaling:

(…) “Deze film die jij hebt gecreëerd, dit ding dat je namen hebt gegeven, deze woorden die het levende woord van jouw werkelijkheid zijn geworden waarin jij een personage speelt. Karakter door personage is fysiek zijn, echt, eerlijk, participerend in elk moment, adem voor adem, in de echte werkelijkheid – dat wat een illusie is geworden veranderend in werkelijkheid: dat wat een illusie is geworden is tijdelijk en vraagt je volledige energetische aandacht, terwijl dat wat echt hier is hoe dan ook beweegt en dan vorm je lagen van personages, als kaste systemen, als zij die hebben en zij die niet hebben – niets van dit kan voortduren, omdat het een illusie is en het zal eindigen en jij zal door de pijn gaan wanneer dit wordt weggenomen en het is alleen een geloof dat je zal verliezen, het is alleen jouw vertrouwen dat je zal verliezen, maar dat zal erg pijnlijk zijn omdat je het gemaakt hebt alsof het echt is, alsof het echt jou is – terwijl jij het niet bent.”

“De echte jij heeft zelfs nog nooit en te nimmer gesproken – want vanaf je allereerste ademhaling, werd je de zonden van de voorvaderen van zeven generaties terug ingeduwd en een personage, een persoonlijkheid was gevormd.” (…) – Bernard Poolman

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

juli 15, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 627 – Illusies van liefde – zelfvergevingen

Vervolg op Dag 625- Liefde is geen ervaring

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf alleen in te willen zetten als ik liefde ervaar en niet in te willen zetten als ik geen liefde ervaar en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf alleen in te willen zetten als ik angst ervaar als angst=liefde / liefde=angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet door te willen zetten als ik weerstand ervaar terwijl dit ook een vervormde ervaring van angst is maar wel door te willen zetten als ik liefde ervaar.

Waarin ik zie dat juist de ander niet doorzet als diegene liefde ervaart maar juist achterover gaat hangen. Is dit dan de polariteit in en als het energetische systeem waar man en vrouw (als het mannelijke en het vrouwelijke) in terecht komen dat het vrouwelijke alles uit de kast gaat halen en het mannelijke achterover gaat hangen zodra er seks aan te pas is gekomen als fysieke bevestiging van de ervaring van liefde?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘pijn’ te ervaren van de gedachte dat ik (als verpersoonlijking van het vrouwelijke?) in en als een ervaring van liefde=angst, alles uit de kast heb gehaald terwijl mijn ex-partner (als de verpersoonlijking van het mannelijke?) in en als een ervaring van liefde=angst, steeds meer achterover is gaan hangen totdat de hele boel instort doordat de resonantie het overneemt daar waar geen gewaarzijn is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hebben gehecht aan de fysieke aanwezigheid van desbetreffende man en gemis te ervaren van de fysieke aanwezigheid van desbetreffende man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fijn te voelen in zijn fysieke aanwezigheid en het fijn te vinden als hij in huis is en tegelijkertijd angst te ervaren door het onverantwoordelijke gedrag van desbetreffende man als gevaar voor de stabiliteit van hemzelf en daarmee van mijzelf en de fysieke leefomgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘pijn’ te ervaren als blijkt dat hij zelf opstaat zodra hij weg is en hierin aangeeft dat ik beter een ander kan zoeken omdat ik niet wil samenwonen (aangezien hij hierin onverantwoordelijk gedrag heeft getoond en dit van hieruit, voorlopig niet meer mogelijk is) en hij wil alleen samenwonen met een vrouw, waaruit ik opmaak dat hij wederom geen werkelijke moeite wil doen om iets op te bouwen, net als hij hier in huis geen werkelijke moeite deed om iets op te bouwen (ook al gaf hij aan dit wel te willen maar te druk was met de bewegingen in en als de geest die opkomen binnen een relatie) en alles in grondslag en uiteindelijk van mij uit moest komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf pijn te doen door geloof en deelname in gedachten van verongelijking, in plaats van gelijk te staan in en als de fysieke omstandigheden en van hieruit verder te zien en bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren vanuit de gedachte dat iemand die veelvuldig zei ‘van me te houden’ een leven met mij, zo gemakkelijk opgeeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat hij een leven met mij zo gemakkelijk opgeeft terwijl hij aangeeft zich te realiseren alles te hebben verloren en benoemt dit wellicht nodig gehad te hebben om tot een punt van ‘tot hier en niet verder’ te komen in en als zichzelf met betrekking tot een verslaving waarin ik me realiseer dat ik op dit moment iets anders wil dan hij kan en/of wil en dat hij me daarin aangeeft verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gedacht dat ik meer voor hem betekende en nu denk dat ik niets voor hem betekende, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat een ervaring van liefde op zich, niets substantieels betekent en voortbrengt en dus ook dat een uitblijven hiervan niets substantieel betekent en voortbrengt binnen de mogelijkheid of een relatie wel of niet stand houdt en een substantiële agreement als fysieke overeenkomst wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen dat als iemand zoveel liefde ervaart, niet meer moeite doet om de liefde in substantiële mogelijkheden om te zetten, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat deze ervaring van liefde zo groot, een enorme ervaring van angst inhoudt om zelf onder ogen te zien in relatie tot een ander waarin een ieder zelf dient te beslissen hoever hierin te zien, afhankelijk van vele invloeden gedurende het hele leven.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van liefde, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik deelneem in een ervaring van angst en zie in mezelf wat het is dat ik bang voor ben. Ik stel mezelf ten doel te benoemen en mezelf te vergeven voor hetgeen ik angst ervaar en hierin te zien hoe verder te bewegen in en als een praktisch, fysieke voortbeweging door de angst in en als de geest heen, de fysieke realiteit in.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van weerstand, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik deelneem in een ervaring van angst, evenzo als dat ik liefde ervaar en zie in mezelf waarmee ik mezelf me bang maak als energetische ervaring. Ik stel mezelf ten doel te benoemen waar ik angst voor creëer/gecreëerd heb en dus ervaar en hierin mezelf onder ogen te zien in een component van eigenbelang als wat ik wil bewaren in en als mezelf, in en als de geest en vervolgens mezelf te vergeven. Ik stel mezelf ten doel mezelf te bevrijden van de ervaringen van weerstand en hier voorbij te zien in praktische, fysieke mogelijkheden als waar ik zelf op dit moment bereid/ter wille en toe in staat ben.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een uitblijven van een ervaring van liefde en hiernaar zoek in mezelf dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik feitelijk zoek naar een ervaring van angst, als herkenning van mezelf als systeem (in en als angst, in en als de geest als hoe het systeem is opgebouwd) wat een ‘veilig gevoel geeft’ aangezien ik het ken en dus, realiseer ik me dat de ervaring van liefde=angst feitelijk dient als herkenning waarin we ons ‘veilig’ voelen en durven voort te bewegen, de onzekerheid van een relatie in zonder werkelijk en fysiek te onderzoeken of het passend en duurzaam is als werkelijke, fysieke basis voor een delen in expressie zonder angst voor oordeel en afwijzing. Ik stel mezelf ten doel een situatie te onderzoeken op praktische mogelijkheden tot een delen in expressie zonder angst voor oordeel in en als de geest oftewel, in en als zelfbegrip als zelfvergeving als enige werkelijke veiligheid als vertrouwen in en als zelf en van hieruit begrip en vergeving naar een ander als zelf en ziende waartoe een ander in staat is ten aanzien van zelfbegrip als zelfgeving en van hieruit begrip en vergeving van een ander als zelf.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring van ‘ik wil niet’ omdat ik geen liefde ervaar, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat er meer zelfonderzoek nodig is ten aanzien van de wil en wat dit inhoudt voor en als mezelf en zo stel ik mezelf ten doel te onderzoeken wat mijn wil inhoudt en waarom die wel of niet naar voren komt als ‘ik wil’ of ‘ik wil niet’. Ik stel mezelf ten doel te benoemen wat maakt dat ik wel wil en wat maakt dat ik niet wil en hier zelfvergeving op toe te passen en zo de energetische ervaringen (in en als angst, in en als de geest) te verwijderen en van hieruit praktische mogelijkheden en overeenstemming, bestaanbaarheid en combineerbaarheid te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben of dus eigenlijk de emotie te ervaren dood te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘alles is voor niets geweest’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘laat maar’ en hierin op te geven.

Als en wanneer ik een ervaring van opgeven bemerk in mezelf dan stop ik, ik adem. Ik sta mezelf niet toe mezelf op te geven en in plaats van het opgeven van mezelf als wezen in het naar voren vallen van de energetische ervaringen, blijf ik staan en stel ik mezelf ten doel de relatie in en als de geest die niet stand houdt in en als het fysiek, op te geven en zo energetische ervaringen in en als zelfvergeving, los te laten en zelf op te staan in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben als de emotie te ervaren, dat ik de ander (=de mind) ‘achterlaat’ waarin ik me realiseer dat het gaat om ervaringen gebaseerd op herinneringen en gekoppeld aan toekomstprojecties in en als mezelf die ik achterlaat ( en dus feitelijk een deel van mezelf in en als de geest ‘achterlaat’ als achterwege laat) en niet zozeer diegene, aangezien diegene gewoon hier aanwezig is in en als het fysiek en zelf in orde is, alleen niet langer in relatie tot mij zoals voorheen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te vragen of ik wel zonder hem kan leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander in relatie tot mij als voorheen, niet te willen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ander in relatie tot mij als voorheen, te willen vasthouden en ‘bij me te willen houden’ zelfs als in en als het fysiek blijkt dat het anders loopt en zo beter is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te willen houden aan een fysieke manifestatie van een ervaring van ‘houden van’ in en als mezelf, geprojecteerd op een leven in de fysieke aanwezigheid van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat leven met mij voor hem het beste is omdat ik wil staan voor wat het beste is voor en als leven en zo de zaken om te draaien in en als de geest en dat wat het beste is, in te willen zetten in mijn eigen belang in en als de geest en hierin vast te willen houden, vanuit een ervaring van angst om zelf alleen door te gaan en onbekende gebieden te onderzoeken en tevens te onderzoeken wat werkelijk het beste is voor en als mezelf, in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het oneerlijk te vinden dat ik hier niet met de ander in en als het fysiek kan samenleven zoals ik had gewild waarin ik zie dat wat ik had gewild, uit elkaar is gevallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gedacht en verwacht dat wat ik wilde, plaats zou vinden als dat wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat er een mogelijkheid was en dat er altijd een mogelijkheid is, echter die dient fysiek gewandeld te worden om werkelijkheid te worden en of dit gebeurt beslissen de deelnemers door te staan als wat het beste is en zoniet, dan valt het uit elkaar, aangezien leven doorzet en richting geeft en zich toont in consequenties van ‘uit elkaar vallen’ als ervaringen van verlies zolang de fysieke wetten van wat het beste is niet worden toegepast en als er één iemand staat zal die blijven staan in en als de fysieke wetten als principes van leven echter niet zoals gewild/verwacht in en als de geest, geprojecteerd als voorkeur op personen en omstandigheden, dit aangezien leven, geen voorkeur heeft maar zich manifesteert in eenheid en gelijkheid, in en als het fysiek.

Ik realiseer me dat ik weerstanden naar hem toe ben doorgewandeld en ben gekomen tot een fysieke omarming van mezelf en/als hem en als ik het één keer kan, kan ik het ook meerdere keren en als ik ervaar van niet, zijn het nieuwe dimensies van ervaringen van angst als weerstand die opkomen waarin zelfonderzoek nodig is en zo stel ik mezelf ten doel nieuwe dimensies van ervaringen van angst als weerstand die eventueel opkomen in en als mezelf, te onderzoeken, benoemen en zelfvergeven zonder hier verdere conclusies aan te verbinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conclusies te verbinden aan ervaringen van angst als weerstand en zo mezelf te misleiden en laten misleiden, door mijn eigen programmering en voorprogrammering in en als de geest, in plaats van me te realiseren dat een weerstand niet inhoudt dat ik terugtrek maar juist inhoudt dat ik daar moet wezen, in wezen en juist het beste door kan zetten, en en als een punt om te transcenderen en van hieruit verder te zien.

Ik stel mezelf ten doel weerstanden te zien als mogelijkheden als punten van transcendentie in en als mezelf en zo door te wandelen/door te zetten zonder hier verdere conclusies aan te verbinden en van hieruit verder te zien in praktische mogelijkheden en al dan niet, in bestaanbaarheid en combineerbaarheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vast te zetten in eindconclusies en zo mezelf angst aan te jagen en de ervaring van angst als weerstand (als liefde!) te vergroten in en als mezelf en het zo voor en als mezelf te bemoeilijken om door ervaringen van angst als weerstand heen te bewegen.

Ik stel mezelf ten doel te onderscheiden in mezelf tussen wezenlijke ervaringen van bijvoorbeeld ‘lowness’ en wezenlijk ‘gemis’ als dat iemand hier werkelijk niet meer fysiek aanwezig is en energetische ervaringen die ik hiervandaan produceer. Ik stel mezelf ten doel vrede te maken met de wezenlijke ervaringen en hier tijd voor te nemen om door te wandelen en te stoppen met deelname in de energetische producties in en als de geest en zo, hier met en als mezelf ‘in wezen’ aanwezig te blijven en/of mezelf hier te brengen door middel van zelfvergeving in klank en schrijven.

Ik stel mezelf ten doel mezelf fysiek te ondersteunen met de klank van mijn eigen stem en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren (dus angst!) om mezelf te ondersteunen met de klank van mijn eigen stem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definiëren in relatie tot anderen/een partner – huidig, ex of toekomstig – dus in en als energetische ervaringen in en als de geest en ik stel mezelf ten doel de zelfdefinitie in relatie tot partners in en als de geest, verder te onderzoeken, vergeven en hier voorbij te zien en zo te wandelen in en te komen tot wat het beste is voor mijzelf in en als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, gedurende een bepaald moment van seksuele uitwisseling, me emotioneel te verbinden met mijn ex in plaats van mezelf wezenlijk en in en als het fysiek uit te drukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘seksueel iets uit te wisselen’.

Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te halen vanuit een geprojecteerde ervaring in en als de geest in relatie tot een partner en mezelf zo meer ruimte te geven in en als zelfexpressie en ik stel mezelf ten doel om mezelf hierin te ondersteunen met de toepassing van fysieke masturbatie, het spreken van zelfvergeving en ademhaling op gebieden die omhoog komen vanuit mijn fysiek als energetische connecties die ik gemaakt heb en fysiek heb opgeslagen gedurende seksuele uitwisseling en ik stel mezelf ten doel door te gaan met het oefenen om mezelf fysiek uit te drukken in en als de toepassing van masturbatie.

Animal’s Life Review Series

———————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

mei 4, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 608 – Hoe werkt de geest met herinneringen?

Een eenvoudig voorbeeld:

Ik stond in de gang mijn wandelschoenen aan te trekken en was in de veronderstelling dat ik een blauwe joggingbroek aan had met lange wijde pijpen, die ik een stukje in mijn sokken doe als ik ga wandelen zodat de pijpen niet over de grond slepen. Dit was de broek die ik diezelfde ochtend – ongeveer een uur geleden vanaf dit tijdstip van het aantrekken van de wandelschoenen – als eerste had aangetrokken maar die ik even later had verwisseld voor een andere – grijze – joggingbroek met iets kortere pijpen.

In de gang stopte ik, automatisch en zonder werkelijk te kijken, de broekspijpen in mijn sokken en stond op. Pas toen ik stond zag ik dat ik een andere broek aan had dan dat ik in gedachten had. In gedachten had ik de broek aan die ik die ochtend als eerste aan had getrokken. Pas toen zag ik, hé, bij deze broek hoef ik de pijpen niet in mijn sokken te stoppen en haalde ze weer los.

Is dit geen vreemd fenomeen? Dat ik in een huidig moment iets aan het doen ben, gebaseerd op een herinnering in mijn hoofd, zonder werkelijk hetgeen te zien dat hier fysiek aanwezig is en waar ik fysiek mee bezig ben, namelijk de joggingbroek die ik daadwerkelijk aan heb op dat moment en in mijn sokken stop.

Dit is een heel eenvoudig en juist daardoor, duidelijk voorbeeld hoe we beinvloed worden door deelname in onze geest, in gedachten (en van hieruit, in energetische ervaringen als gevoelens en emoties die voortkomen uit hetgeen we denken). Het heeft helemaal niets meer te maken met mijn fysieke werkelijkheid. Het is een automatische handeling gebaseerd op een herinnering binnenin mezelf van een situatie een uur geleden, namelijk het aantrekken van die eerste joggingbroek.

Dit automatische gegeven, dit kennen we allemaal. Let er maar eens op hoe vaak iemand achteloos zegt ‘ja dat doe ik automatisch’ zonder dat we ons gewaar of zelfs maar bewust zijn van wat dit automatisme eigenlijk inhoudt.

Deze joggingbroek geeft een zogenaamd ‘onschuldig’ voorbeeld aan, waarmee ik bedoel dat ik er niemand kwaad mee doe dat ik die tweede joggingbroek ook in mijn sokken stop terwijl dit niet nodig is. Dus hierbij kan ik dit voorbeeld heel eenvoudig wegleggen en ‘afdoen’ als ‘niet belangrijk’ en een ‘detail’ en ‘waar maak ik me druk om’.

Echter, dit voorbeeld geeft een mechanisme aan waar ons hele bestaan, ons hele wezen en deze hele wereld op gebaseerd is, namelijk op automatische handelingen, gedachten, en gewoontes die we vanuit herinneringen zo hebben opgebouwd, geleerd of overgenomen zonder dat we de invloed en impact doorhebben van een bestaan gebouwd op herinneringen in en als de geest. Als ik – en iedereen met mij – in dit kleine, eenvoudige voorbeeld op deze manier aanwezig (of eigenlijk afwezig) ben kunnen we er vanuit gaan dat dit zich gelijk zo afspeelt op uitgebreide schaal, van binnen en van buiten en doordat de situaties niet zo rechtstreeks en eenvoudig zijn als in dit kleine voorbeeld maar opgebouwd door de tijd en zelfs door levens heen, van generatie op generatie, in afwezigheid van onszelf in gewaarzijn, is niet meer zo duidelijk te zien wat de gevolgen zijn.

Deze automatische handelingen en gedachten, hebben we niet werkelijk onderzocht op de wezenlijke inhoud en hierdoor zien we niet wat we voortbrengen vanuit deze handelingen en gedachten en uitgesproken woorden. We zetten de wezenlijke inhoud voort zonder ons gewaar te zijn van deze inhoud in wezen en over het algemeen – omdat het een automatisme is vanuit de geest en aangezien de geest is opgebouwd in energie in plus en min – brengt dit dus een polariteit en verschuivingen tussen een plus en een min en van hieruit, een ongelijkheid voort zonder dat we ons hiervan gewaar zijn.

Dat is op zichzelf een zorgwekkend gegeven en dit zorgwekkende uitgangspunt is algeheel zichtbaar in de wereld in hoe die bestaat in ongelijkheid, zonder dat we ertoe komen om de kern, de bron van deze ongelijkheid te onderzoeken en begrijpen,vergeven en corrigeren.

Die bron, dat zijn wij. Wij als mens zijn de bron van de ongelijkheid en dit hebben we zo gemanifesteerd in een ongelijkheid buiten onszelf, in de fysieke wereld, in onder andere een ongelijk geldsysteem in afscheiding van onszelf en van ons gewaarzijn, waardoor het lijkt alsof dit ongelijke geldsysteem ‘de bron van al het kwaad’ is. Maar dat is niet zo; het geldsysteem is een reflectie van diegenen die het gecreëerd hebben (een kleine groep mensen) en van diegenen die deze creatie hebben laten gebeuren (een grote groep mensen zoals jij en ik die toegang hebben tot internet). Dit eenvoudige voorbeeld met de joggingbroek geeft aan hoe weinig gewaar we ons zijn van ons bestaan in automatisme in ongelijkheid en wat de gevolgen hiervan zijn. In die mate dat we ook de gevolgen – de ongelijke geldverdeling – absoluut zullen moeten veranderen tot meer gelijke financiële mogelijkheden voor iedereen als we een algehele verandering in de wereld willen voortbrengen.

Vind je het ook tijd om je gewaar te worden van je ware natuur zodat je hier de leiding in kunt gaan nemen voor en als jezelf in wezen, in overweging van al het leven, op weg naar eenheid en gelijkheid?

De gratis online cursus Desteni I Process Lite geeft een richtlijn in hoe te beginnen bij de bron, binnenin en als zelf en biedt het eenvoudige gereedschap om hierin stap voor stap inzicht, begrip en verandering te brengen.

Desteni I Process Lite – Herinneringen (Youtube)

Overzicht van video’s

————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

februari 4, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 579 – De manifestatie van een tegendeel

Dag 578 – Het is me gelukt – De manifestatie van een persoonlijkheidssysteem

Zelfvergevingen:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn buik te dik te vinden en van hieruit, een beslissing te nemen om te gaan ‘lijnen’ en zo de lijnen in en als het geestbewustzijnssysteem, in en als een idee van een schoonheidsideaal, te integreren en manifesteren in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek, mijn lichaam te verzwakken door het streven naar een schoonheidsideaal in en als de geest welke ik heb aangenomen van plaatjes buiten mij, in en als het geloof dat een slanke taille en platte buik ‘mooi’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me nu af te vragen wat nu eigenlijk de werkelijke aanleiding is tot het lijnen en waarom ik dit zo belangrijk heb gemaakt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen, zoals Kim ook schreef in een blog, dat de geest, de mind helemaal niet werkelijk praktisch nadenkt vanuit een onderbouwd standpunt maar dat het slechts logica voortbrengt als informatie die logisch lijkt, om zoveel mogelijk energie te genereren, welke voortkomt uit frictie binnenin zelf en een ‘dunner willen zijn’ als iets dat er niet is, wat conflict geeft en zo energie genereert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een conflict binnenin mezelf te manifesteren als construct in en als de geest van waaruit ik steeds opnieuw energie genereer en zo mijn lichaam op te branden, waarin ik een ervaring van slagen in mezelf creëer in en als het opbranden van de fysieke energie in een manifestatie van afslank

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik de aandacht van die ene speciale zou krijgen als ik een platte buik en slanke taille zou hebben zoals ik heb begrepen en opgeslagen via beelden van buitenaf als dat dit ‘sexy’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn lichaam als fysieke substantie op te branden ten behoeve van een schoonheidsideaal die ik als ‘sexy’ heb aangenomen en blijkbaar, denk ik hierin dat ik meer kans op seks heb als ik voldoe aan dit ideaalbeeld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik meer kans op seks heb als ik voldoe aan een ideaalbeeld van slanke taille en platte buik, en dit vervolgens zo in mijn lichaam als systeem te hebben opgeslagen en vastgezet waarin ik in en als dit streven, de ‘zwakke plek’ in mijn DNA als het darmgebied, te hebben belast en gebruikt om ‘vast te houden’ aan dit ideaal in en als een begrenzing van de hoeveelheid die ik eet/kan eten, zonder in te zien, realiseren en begrijpen dat ik in en als dit systeem tegen mezelf ga werken en mezelf juist belemmer in en als een fysieke aanwezigheid en fysieke expressie, in het algemeen en binnen de fysieke intimiteit/een seksueel samenzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te hebben gezien, gerealiseerd en begrepen dat een streven in en als de geest een bevestiging van een systeem inhoudt en dat dit in en als het fysiek, een tegenovergestelde uitwerking heeft aangezien het streven als systeem in polariteit evenzo als het tegendeel gemanifesteerd wordt binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb binnenin mezelf, in en als een streven in en als de geest naar een intiem samenzijn, een polariteit als tegendeel in en als mezelf te manifesteren en zo het intieme samenzijn te belemmeren/bemoeilijken ter ondersteuning van mezelf, in en als het fysiek en hierin mezelf ervan te weerhouden om tot fysieke expressie te komen waar 2 of meer als leven in en als het fysiek ( “in mijn naam” ) samenkomen.

Wordt vervolgd.

Intimiteit begint bij Zelfintimiteit:

Winged – Exploring Self Intimacy

Winged – Zelfintimiteit Onderzoeken

(…) “And this is quite an interesting point to realize for me in relation to how the mind works, in that the thoughts and emotional experiences that I define myself within don’t necessarily have a ‘purpose’ to them and aren’t necessarily based on any valid ‘reasoning’. As with this personality system of believing and experiencing myself to be ‘alone’ within myself in relation to people for instance, wherein I cannot find the source point of why and how it is that those thoughts and experiences exist within myself. They just kind of do, because of the simple fact that I have accepted and allowed myself to identify myself with them.”

“I used to always have this tendency within myself, whenever I discovered a specific personality construct within myself such as this general experience of feeling left out in relation to people, to want to find a ‘source’ point within my memories. I wanted to find the specific event that occurred in my life that triggered it so that I could ‘make sense’ of what is happening within myself and so that I could in a way find a ‘reasoning’ behind why I feel the way I feel and experience myself the way I do. However what I have come to realize about the mind is that it doesn’t really have any other purpose to it but to generate energy through thoughts, feelings and emotions, which means that it doesn’t need to have a ‘logical explanation’ behind what it brings up for us to generate the energy it needs – as long as there exist the belief and appearance of a ‘reason’ behind and ‘logic’ to how we experience ourselves within and as our mind, enough for us to accept it as ourselves.”

“So from that perspective it is entirely possible that these seemingly random personality systems exist within ourselves without any particular ‘reason’, as in memories to back it up – but that the system only exist within and as ourselves because we never questioned it and because we blindly accepted it into our beingness to become a part of who we are.” (…)

Uit: 2015 Why do I Always Feel Left Out? – Part 3

***

How I Was Able to Hear the Desteni Message

——————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

januari 7, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 570 – Innerlijke conflicten

Ik stel mezelf ten doel vrede te maken met het feit dat (innerlijke) conflicten als ongelijkheid zich aandienen en dat het ‘niet leuk’ is om hier doorheen te bewegen.

In een volgend blog zal ik dit laatste punt verder onderzoeken om inderdaad tot vrede te komen met dit punt, wat nu nog niet zo is.

Uit: Dag 569 – Nederigheid

Eens zien of ik het punt wat meer kan openen voor mezelf:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een innerlijk conflict als ‘niet leuk’ te ervaren en te reageren op de innerlijke beweging in mezelf die ik ervaar als reactie in mezelf, in plaats van mezelf te bewegen door de reactie heen en te zien waar ik op reageer, waar ik me van heb afgescheiden binnenin mezelf en zo in conflict ben gekomen, met mezelf en met hetgeen waarop ik reageer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ‘ik in conflict ben gekomen’ als het iets is wat mij overkomt, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik actief een conflict als afscheiding van iets of iemand creëer en voortzet in mijn leven om zo energie te genereren in en als de geest en dit vervolgens ‘niet leuk’ te vinden en het conflict op zichzelf opnieuw gebruik als bron van conflict.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van angst te creëren voor de ervaring van het conflict in mezelf en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mijn eigen creatie, dus voor mezelf in en als de creatie van conflict, welke ik vervolgens op iets of iemand buiten mij projecteer in afscheiding van mezelf alsof ik angst ervaar voor iets of iemand anders wat eigenlijk een geprojecteerd oordeel is van dat iets of iemand anders waarvan ik me in en als mezelf heb afgescheiden en wat ik dus niet meer als zodanig als ‘iets van mezelf’ herken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het erg veel moeite te vinden om de conflicten in mezelf te stoppen en naar mezelf terug te halen en liever automatisch te reageren door bijvoorbeeld het conflict te vermijden en me in fysieke werkelijkheid opnieuw af te scheiden van iets of iemand om me heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb binnenin mezelf iets ‘samen te krimpen’ als ik op iets of iemand buiten mijzelf reageer en zo spanning in mijn fysiek te brengen.

Als en wanneer ik ervaar dat ik samen krimp binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. In plaats hiervan leer ik mezelf om in eerste instantie door te ademen, iets rechtop te gaan zitten, mijn kin iets naar mijn borst te bewegen en mijn fysiek te ontspannen op het ritme van mijn ademhaling.

Ik realiseer me dat ik denk dat ik iets fout heb gedaan waardoor ik mijn adem inhoud in een poging om onzichtbaar te blijven, echter hetgeen ik ‘verkeerd’ doe (verkeerd als ‘omgekeerd in en als de geest, aangezien de geest de fysieke werkelijkheid omdraait, net zoals onze onze ogen werken) is het oordelen in en als mezelf dat ik vervolgens projecteer op een ander en waarvan ik liever niet heb dat niemand dit ziet, zonder me te realiseren dat ik niet kan ontsnappen aan mijn eigen oordelen.

Ik realiseer me dat mijn oordelen bestaan uit ‘verkeerde’ dus gekeerde interpretaties van de fysieke werkelijkheid die ik heb opgeslagen als herinneringen als bron om in de toekomst op te blijven reageren in mezelf, telkens als deze herinnering met hierin het oordeel als conflict, geactiveerd wordt door iets of iemand, om mezelf te verzekeren van voldoende energie in en als de geest en als ik in en als de geest onvoldoende energie ervaar, kan ik een conflict ‘opzoeken’ en uitlokken, binnenin mezelf en/of buiten mezelf om opnieuw op te reageren en zo energie te winnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit proces van uitlokken een erg vermoeiend proces te vinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te worden als ik het idee heb dat een ander een conflict uitlokt bij mij om zelf energie te winnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een ander een conflict kan uitlokken ‘bij mij’ in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ikzelf de leiding in handen heb in wat ik toesta en niet toesta binnenin mezelf als reactie op een eventuele poging tot uitlokking van een ander.

Ik realiseer me dat ik in het duiden van wat ik als uitlokking van een conflict zie of ervaar, probeer om mijn gelijk te krijgen waarin ik probeer te ‘winnen’ waarin ik zelf een fundering plaats voor een conflict aangezien een ander natuurlijk niet wil deelnemen in een ervaring van ‘verliezen’ en zich dus zal verzetten tegen mijn woorden.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een poging om mijn gelijk te krijgen in het duiden van wat ik als uitlokking van een conflict zie of ervaar, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik, zolang ik nog een reacties ervaar in en als een interpretatie dat iemand een conflict uitlokt om energie te genereren binnenin zelf, ikzelf in conflict ben in onbegrip van mezelf in reactie.

Ik realiseer me dat ik de ervaring van ‘verliezen’ in mezelf probeer te omzeilen door zelf (energie) te willen gaan winnen door een ander te ‘overtuigen’ van mijn gelijk.

Ik stel mezelf ten doel mijn eigen reactie als ervaring in en als een interpretatie dat iemand een conflict uitlokt om energie te genereren binnenin zelf, te stoppen binnenin mezelf en mezelf eerst te kalmeren.

Ik stel mezelf ten doel te ademen door de ervaring van verliezen heen en mezelf hierin te realiseren dat ik niet doodga en dat ik niets verlies en dat ik juist mezelf verlies als ik in en als reactie ga spreken en handelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof ik moet huilen in en als een ervaring van verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat het aan mij is om een ander te stoppen en iets duidelijk te maken, in plaats van eerst en vooral duidelijkheid in mezelf te scheppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het ‘gevoel’ te hebben de controle te verliezen als ik ‘niets doe’ tegen deze ervaring van verliezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ‘gevoel’ te geloven alsof het werkelijk zo is.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring alsof ik moet huilen en en als een ervaring van verlies, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik denk en geloof dat ik in en als het huilen iets win, waarin ik dan dus energie genereer binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel door de ervaring van te willen huilen heen te ademen en mezelf te stabiliseren en alleen te huilen als in en als de adem, het verdriet werkelijk omhoog komt als loslaten van een energetische ervaring in en als een zelfinzicht.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een gevoel van de controle verliezen, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik hierin vaak in een toekomstscenario deelneem welke ik op voorhand probeer te sturen door in controle te gaan, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik in en als deze ervaring van controle als angst, het toekomstscenario juist energie inblaas in plaats van het toekomstscenario te voorkomen in en als gezond verstand, vrij van reactie.

Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen met deelname in een toekomstscenario en me te focussen op mijn ademhaling en de ervaring van ‘het gevoel van de controle verliezen’ door me heen te laten gaan in en als de adem totdat de ervaring afneemt. Als ik eenmaal stabiel ben zie ik wat er eventueel moet gebeuren om iets richting te geven of juist te voorkomen in de toekomst.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in de gedachte ‘dat het aan mij is om een ander te stoppen en iets duidelijk te maken’ dan stop ik mezelf, ik adem.

Ik realiseer me dat het allereerst aan mezelf is om mezelf te stoppen en iets duidelijk te maken/duidelijkheid te scheppen binnenin mezelf alvorens ik iets kan duiden buiten mij.

Ik realiseer me dat ik voldoende mogelijkheden heb in en als mezelf om alsnog een situatie richting te geven en dat dit niet ‘a la minuut’ hoeft terwijl ik nog in reactie ben, dit is slechts een ervaring in eigenbelang als reden of excuus om mijn reactie te kunnen ventileren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te duiden als richting geven door mezelf te stoppen in deelname in een gedachte dat het aan mij is om een ander te stoppen en iets duidelijk te maken.

Ik stel mezelf ten doel de energetische ervaringen die ik in mij voel bewegen, gekoppeld aan de gedachte dat het aan mij is om een ander te stoppen en iets duidelijk te maken, door me heen te laten gaan en me te focussen op mijn ademhaling en mijn lichaam iets te bewegen om mezelf hier te halen, uit de bezetting als bezetenheid in en als de geest in (geloof in) deze energie, totdat ik de energie voel afnemen.

Ik stel mezelf ten doel een termijn in te plannen voor mezelf alvorens een punt te bespreken die in een moment van reactie als conflict in mijzelf opkomt, waarin ik eerst de energetische lading terugbreng in en als mijn eigen fysiek en van hieruit bekijk wat nodig is voor eventuele bespreking.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn energetische ervaringen gekoppeld aan de gedachte dat het aan mij is om een ander te stoppen en iets duidelijk te maken door het toepassen van zelfvergevingen op de ervaringen binnenin mij.

Tot zover voor vandaag.

What is the Dove’s perspective on peace?

What kind of information do doves have access to when they look at the physical existence of the human?

Why has humanity not yet evolved in a way to promote the betterment of our species?

Uit: The Consciousness of the Dove – Part 1

————————————————————————————————

november 12, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 552 – Teleurstelling

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb teleurgesteld te zijn doordat ik praktische zaken vandaag niet kan afronden en in en als deze ervaring van teleurstelling, grote moeite ervaar in mezelf om andere zaken op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ‘teleurgesteld ben‘ in plaats van direct te zien, begrijpen en realiseren dat teleurstelling een energetische ervaring is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definiëren als teleurgesteld zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te bewegen op de energie van iets ‘volbrengen’ als motivatie om de dag door te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een energetische ervaring te koppelen aan een taak volbrengen en zo van taak naar taak te bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb voldoening nodig te hebben van een taak volbrengen om een ander taak op te pakken en te volbrengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ‘het vandaag niet lukt, het nooit lukt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb allerlei zaken aan deze ervaring van teleurstelling te gaan koppelen en zo verbindingen in mezelf te leggen in en als de geest, waarin ik deze verbindingen vervolgens in fysieke realiteit ga brengen door te leven in en als deze energetische verbindingen en zo teleurstelling op teleurstelling te creëren in en als mezelf als ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat als er één ding verkeerd gaat/niet direct lukt, alles verkeerd zal gaan en niet meer zal lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het niet afronden van een praktische taak door omstandigheden buiten mijn kunnen, te definiëren in mezelf als ‘verkeerd gaan’ en ‘niet lukken’ en zo een concept van mislukking in mezelf te manifesteren in en als de geest als innerlijke ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn innerlijke ervaring van teleurstelling iets te maken heeft met (komende) gebeurtenissen van buitenaf als soort van ‘voorgevoel dat alles mis zal gaan’ in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik de innerlijke ervaring kan stoppen in en als mezelf en zo te zien dat de ervaring van teleurstelling van het vandaag niet afronden van een taak, geen voorgevoel is maar een gevolg van een gedachte als geloof in en als mezelf dat ik iets verkeerd heb gedaan/iets niet gelukt is en dat hierdoor alles verkeerd zal gaan/niet zal lukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk angst te ervaren dat hetgeen ik op moet lossen geld zal kosten en als ik dit niet voldoende beschikbaar heb, ik hetgeen ik wil volbrengen, niet kan volbrengen en dus zal ik dan hetgeen moeten missen wat niet werkt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk angst te ervaren om een energetische ervaring gekoppeld aan hetgeen niet volbracht is en niet zal werken, te missen in en als mezelf en/of dat het heel veel geld gaat kosten wat ook aan iets anders besteed had kunnen worden waardoor ik andere energetische ervaringen ‘misloop’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit ‘voorgevoel’ zelf te creëren in en als mezelf door in en als projectie in en als de geest gebeurtenissen in de toekomst met positieve energetische ervaringen te verbinden aan het volbrengen van deze fysieke taak en zo de polariteit tevens te creëren als tegenhanger als de taak niet volbracht wordt op de manier en in het tempo zoals ik verwacht in en als mezelf, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb sneller te willen in en als de geest dan de fysieke werkelijkheid aangeeft als tempo.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te bewegen in en als de adem op het tempo dat de fysieke taken laten zien waarin ik me realiseer dat ik niets heb laten liggen, dat ik hetgeen heb opgepakt wat mogelijk is en dat er meer tijd nodig is om dingen te regelen en hier te brengen.

Ik stel mezelf ten doel deze tijd te gebruiken om mezelf te ondersteunen in en als zelfvergeving van de energetische ervaringen die opkomen zoals teleurstelling en de verbindingen los te maken die ik gekoppeld heb aan het volbrengen van een taak, in en als de realisatie dat als ik ‘hang’ aan het volbrengen van een taak en de effecten ervan, ik deels aanwezig ben in de toekomst in en als een projectie van de volbrachte taak waarin ik mezelf hier weghaal uit de realiteit en afhankelijk maak van resultaten waarin ik gemakkelijk en eenvoudig openingen creëer voor mezelf voor ervaringen zoals teleurstelling op het moment dat hetgeen ik geprojecteerd heb in en als mezelf, in en als de geest niet op de manier en/of in het tempo tot stand komt als in mijn versnelde projectie.

Desteni I Process

——————————————————————————————————————-

oktober 13, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 543 – Een Cursus in Wonderen of Een Cursus in Leven?

Er komt een vraag naar voren over het verschil tussen het toepassen van hetgeen aangereikt wordt in Een cursus in wonderen’ en hetgeen aangereikt wordt in Desteni.

Ik heb zelf niet deel genomen in de materie van een cursus in wonderen en heb een stukje tekst erbij gepakt die geschreven staat in Wikipedia (klik op het woord wikipedia voor de link):

Een Cursus in Wonderen bevat concepten uit vrijwel alle grote Westerse en Oosterse religies en levensfilosofieën. De tekst beweert dat het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, het enige is dat echt bestaat. De tekst beweert dat de fysieke wereld van materie een projectie is van de geest. De geest heeft de ratio en de zintuigen gemaakt om de projectie echt te doen lijken.^[8] De tekst beredeneert hoe de individuele geest, die door God is geschapen naar Zijn evenbeeld, dus als bewustzijnsveld van pure Liefde, met de kracht om zelf te scheppen en met een vrije wil, de gedachte kreeg dat hij losstaat van zijn Schepper en derhalve zou kunnen scheppen los van God. Dit creëerde de angst voor God en de ervaringen van schuld en zonde. Volgens de tekst is de geest deze angst, schuld en zonde gaan projecten op andere denkgeesten om zo de illusie hoog te houden dat ze zelf zonder zonde, zonder schuld, zonder angst, dus zelf God is. Deze projectie, die het boek ‘ego’ noemt, resulteert in het voortdurend veroordelen van mensen, gebeurtenissen en stemmingen.

De Cursus in Wonderen neemt de lezer stapsgewijs mee in hoe deze projectie ongedaan kan worden gemaakt door het beoefenen van vergeving, dat wil zeggen vergeving met in het achterhoofd dat schuld en zonde alleen als illusies bestaan en er dus in feite niets te vergeven valt. Vergeving als concept wordt gebruikt om de eigen denkgeest op een vriendelijker manier (vrij van oordelen) naar de fysieke wereld te laten kijken en overeenkomstig te handelen en te leven. In het boek wordt de dag des oordeels dan ook uitgelegd als de laatste dag dat een denkgeest over wat dan ook oordeelt. De tekst beredeneert dat iedereen die het pad van vergeving beoefent, deze dag jaren dichterbij brengt.^[9]

In de tweede zin hierboven wordt geschreven dat ‘het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, het enige is dat echt bestaat’.

Dit duidt meteen het verschil aan – het verschil is aanwezig in het uitgangspunt, het grondbeginsel. Het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd wordt door vrijwel alle zogenaamde spirituele stromingen benoemd als ‘het enige werkelijke’. Hierbij is nooit werkelijk onderzocht wat Liefde of God dan precies inhoudt. Dus in de spirituele stromingen, wordt iets dat we nooit werkelijk onderzocht hebben, tot werkelijkheid gemaakt.

Hierna wordt genoemd dat de fysieke wereld van materie een projectie is van de geest. Hier wordt wederom een verschil in uitgangspunt of grondbeginsel benoemd. Dat wat werkelijk is. Zoals het hier omschreven staat, is de fysieke wereld dus geen werkelijkheid maar een projectie.

Bij Desteni is het uitgangspunt de fysieke wereld als datgene wat werkelijk is. Substantie. Het kosmische veld dat Liefde of God wordt genoemd, is wat we tot werkelijkheid hebben gemaakt. Echter, in alle spirituele stromingen wordt ervan uitgegaan dat Het kosmische veld dat Liefde of God is, hetgeen is wat ‘Goed’ is zonder verder te zien wat Liefde of God als het Kosmische veld, werkelijk inhoudt. En juist door dit steeds als uitgangspunt te nemen en als iets om ‘naar te streven’, gaan we voorbij aan de fysieke wereld hoe die bestaat en hoe die in creatie is gebracht.

bij Desteni wordt tot in detail beschreven en aangereikt wat het kosmische veld dat Liefde of God is, nu eigenlijk inhoudt. En dit kosmische veld – dit bewustzijnsveld – daarin zit juist de polariteit gevangen en dus door ons constant in dit kosmische veld te bewegen, in en als de geest; immers – we weten niet wat het is en dus, kunnen we ons er niet fysiek in bewegen maar alleen maar iets bij voorstellen, dus zijn we aanwezig in en als de geest. Door hierin constant aanwezig te zijn, in de polariteit, blijven we deze polariteit creëren en manifesteren in de fysieke wereld. En zolang we onze focus niet verplaatsen naar de fysieke wereld en werkelijk gaan zien wat we dan eigenlijk aan het creëren zijn, zal er niets veranderen en blijven we de polariteit manifesteren in en als het fysiek.

Het kosmische veld dat Liefde of God is, bestaat in en als polariteit. Dus ongelijkheid.

Dus wat creëren we in deze wereld? Ongelijkheid voortkomend uit de polariteit van het kosmische veld dat Liefde of God is.

Dan zijn wij, zoals genoemd, naar Zijn evenbeeld (van Liefde als God) geschapen. Dus, in en als polariteit, in ongelijkheid. Bij Desteni noemen we dit de Mind of in het Nederlands vertaald, de Geest. In en als de Geest zijn wij geschapen naar het evenbeeld van God als Liefde. Echter, dit is dus ‘niet zo best’ want het is niet het beste voor alles en iedereen, aangezien we net gezien hebben dat dit kosmische veld dat Liefde of God is, bestaat in en als polariteit en hierin altijd ongelijkheid creëert. Oftwel, winnaars en verliezers.

Er wordt niet verder gezien dan dit. En dat is waar Desteni verder gaat.

Ja, we zijn in en als het evenbeeld van God of Liefde geprogrammeerd in en als de Geest (of de Mind). Echter dit is niet wie we werkelijk zijn. We zijn wezenlijk niet de geest, de geest is een programma dat in ons fysieke lichaam is ingebouwd, door die fantastische God of Liefde waar iedereen zo ‘vol’ van is. Ons wezen is wie we zijn (een wat abstract begrip aangezien het onderdrukt is in en als onszelf en we niet weten wie we wezenlijk zijn) en de fysieke substantie is hetgeen dat werkelijk is en waarin en waaruit alles en iedereen bestaat. Hierop hebben we inderdaad onszelf in en als de geest geprojecteerd en we nemen het fysieke leven waar via onze geest, dus via interpretatie in polariteit. Het Oordeel. We kunnen niet zien wat werkelijk is zolang we door deze gepolariseerde bril in en als onze fysieke ogen zien. Echter zodra we ons werkelijk realiseren dat alles wat we zien, niet werkelijk is doordat we kijken door een programma, kunnen we leren hier doorheen te gaan zien. Het is dus niet zo dat het fysieke niet werkelijk is – het is zo dat hetgeen wij zien en waarnemen met onze zintuigen, over het algemeen een interpretatie is, in en als de Geest, dus een waarneming door middel van het programma. Het is echter niet de bedoeling om dan hetgeen dat WEL werkelijk is onder onze eigen projectie, af te doen als ‘onwerkelijkheid’. Zo houden we opnieuw onszelf in stand in en als een illusie in en als de Geest. We zien niet voorbij onze eigen programmering.

Programmering. Hier is een andere woordkeuze aanwezig die van essentieel belang is – het woord programmering. We zijn GEPROGRAMMEERD naar het evenbeeld van God of Liefde. Dat maakt het geheel direct een stuk minder aantrekkelijk om naar te streven. Want we weten allen wat een programma is doordat we zoveel met computersystemen werken. Een programma kennen we als computersysteem. Met de mens is het niet anders. We bestaan uit een fysiek lichaam en hierin zit ons wezen, echter in dit fysieke lichaam is een computersysteem geïnstalleerd – door die geweldige God of Liefde die we nooit werkelijk onderzocht hebben en dus niet kennen – en ons wezen is in dit systeem of programma geïntegreerd en vormt hierin het Bewustzijn. Hierdoor is het Gewaarzijn van ons wezen in en als eenheid en gelijkheid met en als het Fysiek, verschoven naar het Bewustzijn in polariteit in energie in en als de Geest.

Willen we werkelijk God als Liefde leren kennen? Het enige dat we hoeven te doen is onszelf werkelijk leren kennen. Onder ogen zien wie we werkelijk geworden zijn en wat we dagelijks leven en creëren. Om te zien wat we dagelijks leven en creëren, hoeven we alleen maar een blik om ons heen te werpen en 1x naar het journaal te kijken. Voila, zie hier Gods Geschapen Evenbeeld. Dat wat hier fysiek aanwezig is, is hetgeen we dagelijks leven en creëren. En we blijven maar geloven dat God of Liefde ‘Het beste met ons voorheeft’.

We kunnen Gods evenbeeld natuurlijk ook heel eenvoudig binnenin onszelf aanwezig zien. We hoeven maar naar onze eigen gedachten te kijken om te zien wat we dagelijks toestaan in en als onszelf, waar we in participeren. We denken misschien dat dit geen invloed heeft op de buitenwereld, echter als we het voorbeeld van creatie nemen zoals ook genoemd in veel spirituele stromingen, zien we dat we datgene creëren wie wij zijn in gedachten, gevoelens en emoties.

Hier moet dus mee gewerkt worden als we onszelf willen veranderen en de wereld willen veranderen. Zoals genoemd, is het essentieel om in te zien dat we in en als een Programma leven. En een programma, dat is geïnstalleerd. Hetgeen dat geïnstalleerd is, kan gedeleted worden. En dat is wat we doen met behulp van zelfvergeving. Als we echter niet exact weten wat het is dat we vergeven – onszelf in hoe we bestaan in en als dit programma, dit evenbeeld van polariteit als het bewustzijnsveld of kosmische veld dat God of Liefde is oftewel, in en als de Geest – dan kunnen we niet specifiek en werkelijk verwijderen wat we in en als deze polariteit manifesteren. Dus het is van werkelijk belang DAT WE WETEN WIE GOD OF LIEFDE IS AANGEZIEN WE ALS ZIJN EVENBEELD GESCHAPEN/GEPROGRAMMEERD ZIJN.

In de tekst van een cursus in wonderen zie ik staan dat de individuele geest die door God geschapen is (…) de Gedachte
kreeg dat hij losstaat hiervan. Echter, de afscheiding is hiervoor al aanwezig, namelijk in en als de aanname dat we deze individuele geest die door God geschapen is, zijn. Dus feitelijk komt er hier een gedachte over een bestaan in gedachten in en als de geest dat ego genoemd wordt. Als we dit als uitgangspunt nemen, zullen we nooit voorbij onszelf /ons bestaan in en als deze individuele geest zien en dus, hetgeen we niet zien/niet voorbij zien, zullen we laten bestaan, aangezien we het Niet Zien of zelfs denken dat Dit Is Wie Ik Ben. En dat is exact de gehele illusie die bestaat, zoals God of Liefde het geschapen heeft. Laten we hem Anu noemen. We laten onszelf bestaan in en als de Illusie van de Geest als ‘dit ben ik’.

Hetgeen dat we werkelijk dienen te vergeven, is juist datgene wat we nooit gezien hebben. En zo valt er een heleboel te vergeven. Schuld en zonde bestaan niet alleen ‘als illusies’; we hebben schuld en zonde als afscheiding van onszelf als leven – dus ongelijkheid – gemanifesteerd in de fysieke wereld en zo is het werkelijkheid geworden, binnenin onszelf en buiten onszelf. In de tekst van Een Cursus in Wonderen wordt voorbij gegaan aan hoe de illusies in en als fysieke wereld gemanifesteerd zijn en werkelijkheid zijn (geworden). Dit komt, omdat de Geest (het evenbeeld van God of Liefde) als het uitgangspunt als enige werkelijke wordt gezien in plaats van de Fysieke Substantie. Er valt niets te ‘oordelen’ – dat zou alleen een nieuwe laag van polariteit creëren – maar er valt een heleboel te vergeven als datgene wat we hebben toegestaan en geaccepteerd hebben in en als een bestaan in en als de geest in oordeel (waarin de oordelen bestaan uit onze gedachten en hieruit volgend, onze gevoelens en emoties).

Zo kan ik natuurlijk mijn medemens vergeven volgens de richtlijnen van Jezus – ‘zij/wij weten niet beter’- echter als ik niet zie hoe en dat ik hetgeen ik buiten mij vergeef, opnieuw direct creëer door niet te vergeven (dus verwijderen) wie ik ben geworden in en als deze Individuele Geest als Evenbeeld van God als Liefde, dan zal er niets veranderen. De Cirkel van Creatie blijft in stand. En dat is nu precies zoals die ‘mooie’ God als Liefde het heeft opgezet in ‘zijn’ kosmische veld. Hij heeft de mens zo geprogrammeerd, waardoor we zelf deze polariteit, dus ongelijkheid blijven manifesteren en creëren. En in en als deze polariteit, creëren we energie (+ en – ) en dus, houden we dit kosmische veld dat Liefde of God is, zelf in stand. We houden God of Liefde in stand. Gelovende dat dit hetgeen is wat Werkelijk is en Wie Wij Werkelijk Zijn. Halelujah.

Willen we werkelijk onszelf veranderen en hiermee onze werkelijkheid, dan dienen we deze polariteit – als evenbeeld van God of Liefde – in en als onszelf te stoppen. We dienen onszelf dus te vergeven voor wie we zijn (geworden). Hierin stoppen we de afscheiding in en als onszelf, ons wezen kan zich ‘losmaken’ van deze fusie in en als de geest en in en als ons fysiek tot geboorte komen. In eenheid en gelijkheid met en als onszelf als Leven in en als het fysiek. Dus we laten onszelf als Leven in en als het fysiek geboren worden. Zo komen we tot Leven. Door onze programmering in en als de Geest, te stoppen en zelfvergeven. Als we dit programma verwijderd hebben moet er natuurlijk een nieuw script komen, opgebouwd uit Levende Woorden om Leven te creëren en manifesteren in en als het Fysiek op aarde. Leven dat bestaat in Eenheid en Gelijkheid als wat het Beste is voor Al het Leven. En Eenheid en Gelijkheid kan pas ontstaan als…de polariteit gestopt is. Als we onze programmering gedeleted hebben. Met dit nieuwe script in woorden en met en als deze levende woorden – vrij van energie/polariteit als gedachten, gevoelens en emoties – dienen we te leven, in en als het fysiek, als Fysiek Bewijs van onze verandering, want pas als we het fysiek geleefd en dus, gemanifesteerd hebben, is er een werkelijk fysiek aantoonbare verandering aanwezig als wat het beste is voor alles en iedereen.

De overeenkomst met een cursus in wonderen is dus zeker aanwezig in de omschrijving over hoe we oordelen. We zitten feitelijk gevangen in ons eigen oordeel als interpretatie van de fysieke werkelijkheid, we zijn een wandelend oordeel. Echter het is essentieel om voorbij de balans te zien van het kosmische veld dat God of Liefde is als we werkelijk onszelf en deze wereld willen vergeven en veranderen. Het kosmische veld bestaat namelijk in en als dit oordeel in polariteit en dient dus feitelijk zichzelf te Stoppen te bestaan om tot Leven te komen. Aangezien wij bestaan in en als dit kosmische veld, in oordeel, in polariteit, naar het evenbeeld van God als Liefde in en als de Geest, dienen we dus onszelf te stoppen te bestaan in en als het Programma zoals we onszelf Altijd Gekend Hebben. En dat is zoals iedereen zich voor kan stellen, het moeilijkste wat er is. En toch is het te doen. Al zullen en kunnen we dat pas zien als het gedaan is.

Dit proces vindt plaats in een constante en consistente toepassing van Zelfreflectie, Zelfoprechtheid, Zelfvergeving en Zelfcorrectie. Zoals de Levenskracht. Zacht en tevens gedisciplineerd en doorgaande totdat het gedaan is. De natuur en de dieren zijn ons Levend voorbeeld. Als we het woord Wonderen hier willen gebruiken, dient het ontdaan te worden van de energetische lading in en als de geest totdat het één en gelijk is aan Leven. En zo, wordt het Een Cursus in Leven.

Desteni I Process Lite

(Lite is gratis en ook in het Nederlands)

Desteni I Process Pro

Destonian Wiki

The Emerge of Anu

Atlanteans – The Beginning

Sleutelbegrippen

(zie index-sleutelbegrippen)

Het Ontwerp van Liefde

Liefde als Bewustzijn

Liefde als Expressie van Leven

Jezus

In Stilte Lijden we

Dag Des Oordeels

————————————————————————————————————-

september 26, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 537 – Transitiefase: mezelf in twijfel trekken

Als ik wil gaan delen over mijn proces in relatie tot mijn fysiek, de fysieke ongemakken en hoe ik dit gewandeld heb en wandel en er komt een dag waarin ik mijn fysieke feedback niet begrijp en in ongemak verkeer, komen er direct gedachten en ervaringen omhoog dat ik het nog niet kan gaan delen omdat ik er zelf nog niet uit ben. Hierin valt volledig in het water – het woelen der emoties – wat ik al wel gewandeld heb en feitelijk is het een manier om mezelf te saboteren en ervan te weerhouden om te delen wat ik al wel kan delen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet van mezelf te mogen delen wat ik gewandeld heb in relatie tot mijn eigen fysiek, als mijn eigen fysiek nog niet geheel functioneert zoals optimaal zou kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nu een enorme moeheid op te voelen komen die ik ook vaak ervaar als ik doorga met het uitschrijven van een mind-construct in de DIP Pro lessen waarvan ik weet dat dit de weerstand is die ik opgooi in en als de geest, zo duidelijk en plotseling aanwezig, wat tevens aangeeft dat ik essentiële punten open en oppak.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefst even te willen stoppen met schrijven zo moe ervaar ik me opeens.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in gedachten dat ik nog niet mag en kan delen omdat ik mijn eigen fysieke ongemak nog niet geheel ‘in kaart’ heb, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf in twijfel trek dus in conflict, in tweëen waarin ik juist in het doorzetten in het delen, deze twijfel kan stoppen in en als mezelf en zelfvertrouwen op zal bouwen.

Ik realiseer me dat ik deze tweedeling als polariteit opnieuw gebruik om nog niet de boodschap van eenheid en gelijkheid te hoeven delen en dus leven.

Ik realiseer me dat ik kan delen wat ik gewandeld heb en dat ik ook kan delen wat ik nog wandel.

Ik realiseer me dat ik denk dat ik de oplossing moet bieden voor het fysieke ongemak in kant en klare specifieke gegevens, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de manier waarop ik wandel, de oplossing is en een opening geeft voor een ieder om het zelf te wandelen, maar dat ik niet kan voorkauwen hoe de eigen structuren door te wandelen omdat die bij iedereen individueel en specifiek geprogrammeerd zijn door een ieder zelf.

Ik realiseer me dat ik zelf de oplossing wil voor mezelf en dat ik in het moment dat ik ‘last’ heb, zelf gefrustreerd ben doordat ik mezelf niet geheel begrijp en dus niet vergeven heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te frustreren en irriteren als en wanneer ik mezelf niet geheel begrijp in hoe ik de fysieke klachten gemanifesteerd heb als last voor mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te gaan liggen en te zien welke energetische lading ik vasthoud in het buik- en borstgebied en hier hardop zelfvergevingen bij uit te spreken om mezelf te bevrijden van de energetische lading.

Ik stel mezelf ten doel stap voor stap te delen waartoe ik in staat ben in eenheid en gelijkheid met mezelf in wat ik gewandeld heb en hierin zelfvertrouwen op te bouwen.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in irritatie en frustratie naar mezelf toe over het feit dat ik niet geheel begrijp hoe ik een fysiek ongemak gemanifesteerd heb, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in deze irritatie en frustratie naar mezelf toe, mezelf opnieuw belast, mijn darmen irriteer door de energetische reacties en mijn ‘lever’ stagneer door mezelf te frustreren, waarin ik mezelf in deze hoedanigheid in stand houd, in plaats van mezelf te vergeven in hetgeen ik niet begrijp en van hieruit verder te zien.

Ik realiseer me dat het fysieke ongemak een eigenbelang in de weg zit waardoor ik geïrriteerd raak en gefrustreerd in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met de irritatie en frustratie naar mezelf toe op momenten dat ik fysiek ongemak ervaar.

Ik stel mezelf ten doel te zien welk eigenbelang ik wilde najagen, waarin ik onderzoek hoe ik hierin feitelijk zelf mijn fysieke ongemak manifesteer in tegenstrijdigheid met mijn fysieke beweging en mijn lichaam in eenheid en gelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven in hetgeen ik in en als eigenbelang wilde najagen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf de energetische lading die ik in en als eigenbelang manifesteer en opsla in mijn lichaam, te vergeven en de energetische ervaringen niet tegen te houden en onderdrukken, maar in te ademen zodat en waarin ik mezelf gelijk maak hieraan en mezelf werkelijk vergeef in en als deze specifieke ervaring.

Begin met Desteni I Process Lite

—————————————————————————————————————————

juli 16, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 507 – Hoe stop ik mezelf in het kwaad spreken over een ander?

Voor context zie Dag 506 – Kwaad spreken over een ander

Als en wanneer ik mezelf zie neigen tot een uitspraak over een ander in gesprek met iemand anders, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mij laat uitlokken door iets in het gesprek om mij uit te spreken over een ander wat op dat moment gerelateerd is binnen het huidige gesprek.

Ik realiseer me dat een uitspraak over een ander, in en als reactie van en als mezelf binnen het huidige gesprek, altijd met mijzelf te maken heeft en dat ik dit doe om mezelf beter te voelen.

Ik realiseer me dat ik automatisch inga op gesprekken over een ander, dan wel positief, dan wel negatief.

Ik realiseer me dat ik denk dat me ‘positief uitspreken’ over een ander wel oké is en me negatief uitspreken niet oké is.

Ik realiseer me dat ik me positief uitspreek over een ander om het gesprek niet in een ongemakkelijke positie te laten gaan zoals weleens gebeurt als ik niet inga op een uitspraak van iemand en dus wederom doe ik dit om mezelf niet ongemakkelijk, dus beter te voelen.

Ik realiseer me dat ik een verkeerd – gekeerd als in en als de geest – voorbeeld geef door zelf niet te staan als ‘geen kwaad spreken over een ander’ wat ook inhoudt ‘geen goed spreken over een ander’ aangezien goed en kwaad elkaar in stand houden als oordeel in polariteit om energie te genereren in en als de geest en dus als ik ‘goed’ spreek en positieve energie genereer zal dit leiden tot een ommekeer naar ‘negatieve energie’ in en als de wet van balans.

Ik realiseer me dat denk dat ik niet weet hoe mezelf te ‘handhaven’ als ik me niet uitspreek over een ander binnen een gerelateerd gesprek/als reactie op iets wat een ander zegt.

Ik realiseer me dat ik mezelf in de illusie van een gedachte als ‘ik weet het niet’ laat bestaan en zo in mijn comfortabele zone blijf zodat de ander ook in zijn/haar comfortabele zone blijft.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar voor als een ander buiten zijn/haar comfortabele zone komt aangezien ik verwacht dat dit dan onvoorspelbaar gedrag kan geven.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar om zelf buiten mijn comfortzone te komen aangezien dit een gebied is waarvoor ik niet ben voorgeprogrammeerd en dus mezelf richting zal moeten geven wat een ervaring van ‘ik weet het niet’ activeert.

Ik realiseer me dat ik reageer op mijn eigen verwachting van wat er gebeurt of niet gebeurt.

Ik realiseer me dat ik ik lijntjes leg in en als de geest door te voldoen aan mijn eigen verwachtingen over een ander en zo mezelf enkel in en als de geest te laten bestaan, in plaats van mezelf hier te brengen in en als de adem en alleen te staan in en als mezelf in de beslissing tot het leven van mijn uiterste potentieel als wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mij uitspreken – zowel positief als negatief – over een ander ten behoeve van het beter voelen van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel in en als de adem aanwezig te blijven als en wanneer ik de neiging ervaar om me over een ander uit te spreken en te zien wat er binnenin mij opkomt.

Ik stel mezelf ten doel allereerst mezelf richting te geven in en als de reacties (als angst als oordelen) die opkomen binnenin mezelf door middel van toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel de situatie eens open te laten en te zien wat er dan gebeurt of juist niet gebeurt.

Ik stel mezelf ten doel eens te vragen wat een ander bedoelt of wat het betekent als er in het gesprek een aanleiding is om over een ander te praten in plaats van automatisch te antwoorden en zo ‘de ander’ (als wat ik denk over de ander en dus mezelf als ‘de ander=de mind’) te bevestigen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te bevestigen door mezelf richting te geven binnen een moment waarin ik neig om iets over een ander te zeggen.

Ik stel mezelf ten doel te zien in fysieke realiteit waar specificatie nodig is ten aanzien van het spreken over een ander en ten aanzien van het herkennen van het activatiepunt op het moment waarin ik neig mezelf op te geven ten behoeve van mezelf beter voelen in en als de geest, door iets te zeggen over een ander.

Ik stel mezelf ten doel mezelf werkelijk te vergeven op de punten waar ik neig tot het kwaad spreken over een ander en/of waar ik dit gedaan heb en mezelf de ruimte te geven tot zelfverandering ten aanzien van dit punt.

Desteni-I-Process-Lite (Gratis online-cursus ook in het Nederlands)

——————————————————————————————————————————-

juni 16, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 497 – Zingeving

Ik had gisteren wat taken gedaan die ik zo gepland had en hierna had ik een paar uurtjes ‘vrije tijd’. In deze uurtjes kon ik maar niet beslissen wat te gaan doen, even naar mijn ouders, maar dat was eigenlijk net te ver reizen of juist thuis blijven en een paar interviews luisteren. Ik ervoer mezelf al sinds de ochtend als ‘ongedurig’, niet effectief in hetgeen ik oppakte en veel tijd kwijt in de geest met afwegen van wat te gaan doen, in plaats van iets te beslissen en dit te doen. Uiteindelijk heb ik mijn vader gebeld en ben ik thuis gebleven en wilde ik een paar interviews over sadness gaan luisteren van de Atlanteans. Vervolgens ben ik een uur druk geweest om deze op mijn mp-3 spelertje te krijgen wat niet goed lukte en uiteindelijk stonden ze er half geknipt en door elkaar heen, op. Geen idee hoe dit komt, ik zag alleen wat foutmeldingen hier en daar. Intussen was de zon verdwenen gedurende dit uurtje maar ik ben toch buiten gaan zitten en de interviews gaan luisteren. Hier heb ik mezelf ertoe gezet te blijven zitten, ook al wilde ik na een aantal minuten alweer opstaan. Alhoewel ik dus delen van de 4 interviews gehoord heb door elkaar heen, kwam ik toch tot het punt van inzicht. Het ging over ‘the gift within’ sadness en hierin de vraag wat ik gekoppeld heb aan Witneus het konijn en waarom ik verdriet ervaar nu zij er niet meer is. Daar moest ik even over nadenken, wat het nou precies was dus ik ben er even voor gaan zitten en heb mezelf deze vraag gesteld. En ik zag, het was zingeving. Door Witneus had ‘alles zin’, als ik thuis kwam en zij zat midden in de kamer, als ik voor haar zorgde, als ik thuis aan het werk was en zij was binnen of buiten met iets bezig, hoe dan ook, als zij er was ‘was het oké’. Ik wist wel dat ik me nog in iets ‘aan haar verbonden’ had en hierin zag ik het woord. De ervaring van verdriet stopte direct en ik werd rustig van binnen, al heb ik hier natuurlijk wel een puntje aangeduid om mezelf richting in te geven.

Zingeving – zij gaf mij zin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de zin van het leven te verbinden aan de aanwezigheid van Witneus.

Ik realiseer me dat de zin in al het leven aanwezig is, binnenin mij en om mij heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zingeving te zoeken in en als de geest en de zin van en als het leven in het hier aanwezig zijn in en als het fysiek, niet te begrijpen als concept in en als de geest waarin ik me realiseer dat ik zoek in de geest naar begrip waardoor ik in afscheiding besta van mezelf als leven en niet hier aanwezig ben en dus de adem mis, in en als aanwezigheid in en als het fysiek zonder zoeken in en als de geest in afscheiding.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb via Witneus het concept van zingeving probeer ‘te vatten’ door te focussen op haar als hoe zij aanwezig is in en als leven, in eenheid en gelijkheid met en als haar fysiek en dus al het leven in en als het fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie zoeken in de geest naar een concept van zingeving, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als de geest mezelf slechts in concepten (be)vind in en als polariteit om energie te genereren via deze polariteit en dat de geest het concept van polariteit bevat en hier gelijk aan is.

Ik realiseer me dat ik gelijk kan staan als mezelf in concepten in en als polariteit in en als de geest zodat ik mezelf hierin richting kan geven in overweging van leven en dat dit de eerste stap is om werkelijk de afscheiding te stoppen binnenin en als mezelf en in en als leven, in en als het fysiek aanwezig te zijn.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de onwetendheid van wat leven in en als het fysiek inhoudt en in dat moment mezelf te zien in en als de geest als hoe ik besta in afscheiding in en als polariteit om energie te genereren, zodat en waarin ik mezelf stop in het voeden van mezelf in dit punt van onwetendheid als afscheiding in een gedachte in polariteit en hierin verantwoordelijkheid neem voor en als mezelf door de toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Als en wanneer ik mezelf zie focussen op iets of iemand buiten mij – meestal dieren of planten of een interactie met een ander mens, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik probeer mijzelf zin te geven via de ander als iets of iemand buiten mij, in en als een concept in en als de geest waarin ik in en als de geest mezelf indeel in concepten om mezelf te kunnen bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het concept inhoudt waarin ik mezelf probeer te bevatten.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat het is dat mij een ervaring van zingeving geeft in en als de geest en vervolgens hierin mezelf te vergeven en corrigeren en te zien hoe ik dit punt kan integreren in en als mezelf en kan leven in en als zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel te zien waarom ik in dat moment zingeving zoek in en als een concept in en als de geest zodat en waarin ik mezelf hierin kan ondersteunen in een punt waarin ik me blijkbaar onzeker voel en houvast zoek in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in zelfzekerheid in en als de adem door het stoppen van de afscheiding in en als een specifieke gedachte waarin ik energie genereer in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het genereren van energie zodra ik bemerk in mezelf dat ik hierin participeer door 1-2-3 in te ademen, even vast te houden en uit te ademen totdat de energie afneemt binnenin mij.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw uit te zien naar het punt van activatie van de energie en naar de gedachte die ik hierin activeer als controlemechanisme welke gebaseerd is op een gedachte als herinnering waarin ik ooit ervaren heb de controle te verliezen en het dus nodig vond om een gedachte als ‘denkbeeld’ aan te maken in en als een geloof als ‘dit ben ik’ om mezelf een ervaring van zekerheid te geven over wie ik ben ter verdediging van alle denkbeelden die bestaan in de wereld in afscheiding van leven als wat het beste is voor alles en iedereen.

Ik stel mezelf ten doel te zien of ik een gerelateerde herinnering zie opkomen binnenin mezelf en zoja, om deze later uit te schrijven en zo nee, niet te gaan ‘zoeken’ maar te werken met wat hier is als fysieke omstandigheden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf in en als de adem te leren vertrouwen door dit keer op keer toe te passen in momenten waarin ik ‘onzekerheid’ ervaar als bijvoorbeeld in het zoeken naar zingeving in iets of iemand buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verdriet te koppelen aan het uitblijven van het concept van zingeving in en als de geest en dus telkens, als ik geen zingeving kan vinden en/of de ervaring van zingeving verlies doordat hetgeen waaraan ik deze ervaring gekoppeld had, weggaat/weg is, in een ervaring van verdriet te gaan in en als mezelf en hierin energie te genereren welke de ervaring van verlies all leegte in mij ‘vult’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring van verlies van zingeving als ervaring van leegte in mij te vullen met een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de ervaring van leegte echt is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat de ervaring van leegte voortkomt uit gedachten over een zogenaamd verlies welke een stoppen is van de illusie van de relaties die ik gelegd heb in en als gedachten in en als de geest in een poging om mezelf beter te voelen door mezelf te voeden/vullen met energie die zich manifesteert in en als gevoelens en emoties in en als mijn fysiek ten gevolge van de gedachten die aanmaak ter controle van mezelf in en als het bestaan in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ene ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf in stand te houden met een andere ervaring ten gevolge van gedachten binnenin mezelf en zo mezelf fysiek te manifesteren in en als gedachten en ervaringen in en als de geest en vervolgens mezelf in en als de ene ervaring te verdedigen met de andere ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb relationele verbindingen steeds te verbreken en/of niet aan te gaan in een poging om geen zingeving buiten mezelf, in en als deze relatie en bij de ander/het andere te leggen in plaats van in en als de relationele verbinding te blijven staan en hierin de ervaring van zingeving naar mezelf terug te halen steeds opnieuw, stap voor stap door middel van het uitschrijven van de relationele verbindingen als gedachten in en als de geest en mezelf hierin te zien, vergeven en corrigeren en vervolgens de zingeving te leven in en als zelfexpressie in en als het punt waar ik zelfverantwoordelijkheid voor heb genomen.

Met Witneus ben ik niet uit de relatie weggegaan maar ben ik gebleven en heb ik mezelf toegestaan in (zelf)intimiteit aanwezig te zijn met haar en me direct te laten raken door haar en te zien waarin ik mezelf dien te vergeven, corrigeren en veranderen – ik heb alles gegeven als mezelf wat binnen mijn mogelijkheid ligt/lag in het stadium als wie ik nu ben/was in samenleven met haar en zo kom ik bij het punt van de ervaring van zingeving die ik nog als ervaring aan haar had gekoppeld.