september 2, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 363 – Ontoereikend

Ik ervaar me als ontoereikend om Casper het konijn (wit) te ondersteunen bij de blaasklachten die hij heeft. Anti-biotica, chinese kruiden, het heeft heel goed gewerkt en een heel jaar ging het goed, maar sinds de warme weken in de zomer is het terug gekomen en het lukt me tot nu toe niet om het weer helemaal rustig te krijgen. Het frustreert me en vooral het ‘niet-weten’ irriteert me. Het niet-weten wat te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb al weken iedere ochtend en avond lange tijd bezig te zijn met het verzorgen van de diertjes van een cavia en konijn die blaasklachten hebben, en het nu vanochtend, nu het niet gaat zoals ik wil, even helemaal zat te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik kan toch niet de hele dag bezig zijn met het verzorgen van de diertjes’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het irritant te vinden dat eventuele onderzoeken bij dierenartsen mega-veel geld kosten waar vaak uiteindelijk oplossingen uitkomen die ook niet optimaal zijn, wat niet aan de dierenarts ligt – ik ga naar een hele fijne dierenarts – maar aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren het niet goed genoeg te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nu te zitten schrijven over een onderwerp wat niet de werkelijke oorzaak is van mijn irritatie, maar ik zie niet direct wat wel het werkelijke punt is wat zich aandient.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dus ontoereikend te ervaren om fysiek werkelijk en direct te zien, wat inhoudt dat ik me nog in de geest bevind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf kwalijk te nemen dat ik me nog in de geest bevind en hierdoor niet direct fysiek kan zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf een nietsnut te vinden als ik niet eens direct fysiek kan zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik dat wel zou moeten kunnen, direct fysiek zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn mogelijkheid tot direct fysiek zien heb opgegeven door keuzes in en als de geest ten behoeve van mezelf in zelfzucht en hier lagen overheen te leggen als schuld en oordeel, welke juist het direct zien belemmeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring te hebben alsof ik mezelf niet kan vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren dat ik beide opties niet leuk vind: het handelen in zelfzucht is geen optie, deze geeft consequenties voor iedereen die niet tof zijn, en het handelen als wat het beste is is natuurlijk het beste, maar ervaar ik als ‘niet leuk’ doordat ik weerstanden en angsten hierin tegenkom en door moet wandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er moeite mee te hebben mijn eigenbelang geheel te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er moeite mee te hebben om mijn eigenbelang geheel te stoppen omdat ik dan zie wat ik allemaal toegestaan en gedaan heb in mijn leven, bestaande in eigenbelang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen dat ik de moeilijke punten al doorlopen heb en door de weerstand en angst heen ben, zodat ik aan het ‘eindpunt’ ben als wat het beste is voor iedereen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het eindpunt als wat het beste is in de geest gemakkelijker te ervaren dan het wandelen door de weerstanden in het fysiek als wat het beste is in en als het fysiek tot aan het nulpunt.

Als ik mezelf geirriteerd zie worden doordat iets niet helemaal gaat zoals ik wil met de diertjes, dan stop ik, ik adem. Ik maak het noodzakelijke af en laat het even rusten om het op een later tijdstip opnieuw in te zien en op te pakken zodat de diertjes geen last hebben van mijn ervaringen als irritatie in de geest.

Ik realiseer me dat er iets in mij is wat aandacht vraagt wat me irriteert, en dat dit eruit komt als projectie in het verzorgen van de diertjes.

Ik realiseer me dat een ‘over verzorgen’ van de diertjes duidt op afleiding van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb als ik iets niet weet in de verzorging van de dieren, maar door en door te blijven gaan met zoeken en proberen, in plaats van het te laten rusten voor het moment en te zien wat er werkelijk speelt in mij, waardoor ik niet helder kan zien.

Ik verbind mezelf door met mezelf bezig te zijn in wat zich aandient in mij.

Als ik mezelf in irritatie bezig zie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me aan mezelf irriteer en dat ik weerstand ervaar om te veranderen, werkelijk te veranderen tot het niets, het nulpunt.

Ik zet mezelf in om mezelf te ondersteunen als de irritatie opkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te willen ondersteunen als de irritatie opkomt en hierin mezelf de rug toe te keren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf met minachting te benaderen in momenten van irritatie en een niet weten en hierin energie te genereren, welke ik in stand houd in de ervaring van ‘niet-weten’, als zijnde ik wil het eerst weten voordat ik stop met irriteren en niet-weten als energie genereren, waarin ik juist mezelf in een staat van niet-zien en niet-weten behoud door de hoeveelheid energie die ik genereer in en als aanval op mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb opzettelijk energie te genereren in en als een aanval op mezelf, en mezelf zo in een staat van niet-weten te behouden, welke exact is wat gebeurt in de wereld in en als aanval in en als oorlog. Wellicht hierover later meer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren alsof ik al te ver ben en dat het hierin ‘geen zin’ heeft om te stoppen aangezien ik het ervaar en dus geloof alsof dit ‘toch niet lukt’.

Aha, ontoereikend.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf als ontoereikend te ervaren om mezelf te stoppen in en als irritatie en niet-weten in en als de geest ter opwekking van energie, juist op het moment dat ik in ontspanning kom en dus werkelijk effectief kan gaan worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te saboteren op momenten dat ik werkelijk effectief kan worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een oplossing tot het stoppen van de irritatie en niet-weten te zoeken in en als de geest, in plaats van in te zien dat ik mijn participatie in en als de geest dien te stoppen als oplossing.

Als ik mezelf zie participeren in irritatie en een niet-weten in de geest, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik ten eerste echt de energie dien te stoppen, dat dit werkelijk niets oplevert.

Ik stel mezelf ten doel mijn participatie in en als de geest in en als irritatie ten gevolge van een niet-weten, direct te stoppen, te ademen, te bewegen, en me direct te realiseren dat het niets oplost en uithaalt, hoe oneerlijk of ongemakkelijk of onduidelijk een situatie ook is, en dat, als ik hieraan toegeef, ik in hoog tempo verdwijn in de geest en een ervaring van ontoereikendheid en zinloosheid creeer in mezelf in de geest, en hoe langer ik in de geestervaring aanwezig blijf, hoe moeilijker het wordt mezelf te stoppen met participeren hierin en hoe ‘echter’ de ervaring van ontoereikendheid wordt.

Prioriteit:

Stoppen met participatie in de ervaring van irritatie bij de eerste gedachte die opkomt, direct, zonder twijfel. Adem, fysieke handelingen voortzetten, eventueel een paar zelfvergevingen hardop uitspreken en later onderzoek in schrijven van wat er werkelijk speelt.

————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

augustus 21, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 354 – Het huis als stabiel punt

Ik realiseer me dat ik het huis als stabiel punt zie. Dit is ook zo met het huis waarin ik ben opgegroeid. ik werd me hier gewaar van na een avond in de tuin bij mijn ouders (hetzelfde huis waarin ik geboren ben en gewoond heb tot aan mijn 18e jaar). Ik kwam er tot rust, kreeg zicht op de onrust die er op dat moment in me aanwezig was. In de weken erna wordt me duidelijker dat het huis me stabiliteit geeft, en hier zorg ik ook voor als ik verander van huis.

Hier is niets mis mee. Een plek waar ik me op mijn gemak voel. Ik begin echter te beseffen dat ik de stabiliteit die ik in en als mezelf wil zijn, verlegd heb naar het huis. Dit is hoe ik opgegroeid ben, hoe ik stabiliteit ervaar, zoals ik het ken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb stabiliteit in het huis te vinden waarin ik woon.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het huis als punt van stabiliteit te gebruiken in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hebben van een huis (als wonen in een huis wat ik als ‘mijn plek’ mag benoemen als huurder) als stabiliteit te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het als onrustig te ervaren als iets in en/of om het huis onrustig/instabiel is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het liefste de hele dag in en om het huis rond te hangen en te zorgen voor de planten, de dieren, het huis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb graag in een huis te willen wonen dat helemaal naar tevredenheid is, qua financien, ligging, reisafstand, tuin, zodat ik de ervaring kan hebben dat ik hier ‘altijd’ wil/kan blijven wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de ervaring te willen hebben in een huis hier altijd te kunnen en willen blijven wonen, en het jammer te vinden als er een punt is waardoor ik liever toch wil verhuizen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het stabiele punt in en als mezelf, in en als absolute zekerheid, in en als de adem, te verplaatsen naar het huis, en het huis nodig te hebben om mezelf stabiel en zeker te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de tuin, omgeving en het huis in Zegveld te hebben gebruikt ter vervanging van mijzelf in en als de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in Zegveld in de omgeving een ervaring van adem te hebben en hier in Harmelen in de woonwijk, dus in de omgeving hier, een ervaring van beklemming te ervaren, terwijl ik in en als mezelf juist meer in de adem kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vertrouwen op een ervaring in plaats van op de adem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb op de adem te vertrouwen en zo mijn stabiliteit te verleggen naar een ervaring van iets buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er niet op te vertrouwen dat ik in en als de adem doe wat het beste is, zonder in en als de geest de situatie van tevoren te bekijken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een van tevoren benaderen in en als de geest een uitkomst geeft die het beste is, in plaats van in te zien dat dit het beste is voor de geest die zich zo in leven houdt, in hetzelfde patroon voort bestaande, en hierin dus een ervaring geeft als zijnde ‘okay’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ervaring als zijnde ‘okay’ te vertrouwen en dus de geest te vertrouwen in het geven van een ervaring als ‘een gevoel van okay’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest mijn vertrouwen te geven in plaats van mezelf de mogelijkheid te geven om in en als de adem mezelf te (leren) vertrouwen.

Day 67: 4 Count Breath as Emergency Tool of Self-Support

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van stabiliteit, gerelateerd aan het huis, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in een ervaring aanwezig ben die me vertrouwd aanvoelt, en dus die ik vertrouw.

Ik verbind mezelf met het beoefenen van aanwezig zijn in de adem, en hierin te leren vertrouwen op mezelf in en als de adem, onafhankelijk van ervaringen gerelateerd aan het huis.

Als ik mezelf zie participeren in de geest in het benaderen van een situatie in de geest op voorhand, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf indek in en als de geest, voor het geval dat ik het niet weet op het moment zelf, in en als de adem, me niet realiserende dat ik op deze manier mezelf gevangen houd in het niet weten doordat ik mezelf al heb ingedekt in en als de geest, in en als herinnering van hetgeen ik ken, en ik dus niet meer helder zie in en als het moment.

Ik verbind mezelf met het beoefenen van het benaderen van situaties in het moment, in de adem, zonder voorbedachte rade, te beginnen met kleine punten, zodat ik niet nerveus hoef te zijn om iets heel ‘ergs’ te laten gebeuren, zodat ik kan oefenen en leren in het vertrouwen in mezelf, bewegende in en als de adem, beslissingen nemend in en als het moment.

Als er een overdenken nodig is in gezond verstand pas ik die toe en overweeg alle mogelijkheden die ik zie die erbij betrokken zijn, om het vervolgens los te laten in en als de adem en eventuele verbindingen als angsten die ik erbij ervaar zelf te vergeven en zelf te corrigeren in en als het moment.

Reptilians – Breath the Answer to Life

————————————————————————————————————————–

augustus 14, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 349 – Zelfvergevingen op innerlijke reacties op het overlijden van Bernard

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij het lezen van de ervaringen met Bernard van de mensen die op de farm geweest zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gehoopt te hebben dat Bernard door de Portal zou komen en een ervaring van verdriet en verlies te hebben als dit niet zo blijkt te zijn en hierin gelimiteerd naar leven en dood te zijn en zien, niet wetende dat hij kon beslissen om niet als individueel in de dimensies te bestaan,

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb Bernard als de enige mens te zien die ik werkelijk vertrouwde, en nu hij er niet meer is in fysieke aanwezigheid, ik verdriet ervaar en denk dat er niemand meer is wie ik 100% vertrouw (terwijl ik pas zag dat hij ergens tegen iemand gezegd heeft dat het niet alleen nodig is maar iets wat moet gebeuren, een ander volledig vertrouwen (ik ben het woord in het engels vergeten).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet 100% te vertrouwen en hiervoor Bernard denk nodig te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me als gezien te ervaren door Bernard, wetende dat dat ook zo is, en nu angst te ervaren dat ik niet meer gezien wordt, waarin de angst zit verborgen dat ik mezelf niet volledig zie en dus delen ‘mis’ en mezelf hierin mis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb Bernard nodig denken te hebben om mezelf te zien en neer te zetten in en als potentie als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me onveilig te voelen nu Bernard er niet meer is, en angst te ervaren dat anderen bijvoorbeeld op de farm onveilig zijn voor eventuele haters, in plaats van in te zien dat Bernard staande als Leven vaak het punt was waarop mensen aanvielen doordat ze getriggerd werden in hun reacties door hem als leven, en dat de farm niet minder veilig is als toen hij hier woonde, en dat ik, als ik me onveilig voel, zelf niet sta als Leven in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij de voorstelling hoe het moet zijn voor de mensen die fysiek dagelijks naast hem geleefd hebben, waarin ik zie dat ik een voorstelling als gedachte maak welke me verdrietig maakt als voorstelling van iets welke mij verdrietig zou maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf verdriet te ervaren bij het verlies van iemand met wie ik als fysieke naaste samenleef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het concept dood als definitief onder ogen te zien en hierin geraakt te zijn, waarin ik zie dat ik hecht aan het individueel en fysiek bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb leven te controleren met angst voor het onbekende als de dood, in plaats van in te zien dat ik mezelf hierin in de dood, in en als de geest in polariteit en controle, gevangen houd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de volle inzet ‘to risk it all’ van Bernard te missen en hierin de volle inzet van mezelf ‘to risk it all’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de werkelijke zorgzaamheid te missen van Bernard en het vertrouwen dat hij altijd werkelijk zorgzaam is en door hierop te vertrouwen, kon ik door de punten heen wandelen die hij benoemt, in plaats van in te zien dat ik hiermee mijn werkelijke zorgzaamheid en vertrouwen en hierin dus zelfverantwoordelijkheid, verplaats naar Bernard.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een ontbreken van werkelijke zorgzaamheid van een ander, mij pijn kan doen, in plaats van in te zien dat alleen mijn reacties hierop, mijzelf pijn doen waarin ik in en als reactie niet werkelijk zorgzaam ben voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren niet in staat te zijn om een ander te ondersteunen en hier eventueel te benoemen waar geen werkelijke zorgzaamheid plaats vindt, voortkomend door zelftwijfel of ik het wel echt zie, waarin ik zelf dus niet werkelijk zorgzaam ben voor mezelf en/als de ander door te willen ondersteunen terwijl ik nog in zelftwijfel verkeer, en ik dus eerst mezelf dien te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schaamte te ervaren voor mijn reacties waardoor ik me inhoud, terughoud door en in een ervaring van schaamte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me terug te houden door een ervaring van schaamte.

Realisaties:

Ik realiseer me dat door het overlijden van Bernard, er al(l)een principes van Leven blijven bestaan om mee te werken, en dat ieder van ons hierin op staat en dit deelt en anderen steunt zoals wij ondersteund zijn door Bernard en iedereen op de farm, en dat hetgeen wat ik aan Bernard had gekoppeld hierin en waarin ik nu verdriet en verlies ervaar, voortkomt uit hechtingen in de geest als waar ik zelf nog niet in op ben gestaan, waar ik mee kan werken.

Ik realiseer me dat alle angst in mezelf steeds terug te brengen is naar een ervaring van ‘ik weet het niet’ en dat ik het zo prettig vond om een back-up te hebben van iemand die het wel weet, waarin ik me realiseer dat ‘ik weet het niet’ een excuus is om geen zelfverantwoordelijkheid te nemen, welke ik heb overgenomen in de erfelijke lijn.

Ik realiseer me dat de groep een back-up is en alle informatie die gedeeld is en nog gedeeld wordt en ik dus hetgeen ik niet weet, kan vragen.

Ik realiseer me dat ik met name in angst verkeer voor een niet zeker weten en het hierin laten liggen van punten. Ik realiseer me dat de angst hierin aangeeft dat ik oordeel en dus is er verder zelfonderzoek en zelfvergeving nodig van dit oordeel als polariteit in mezelf, welke worden aangereikt door de reacties in mijzelf.

ik realiseer me dat de oordelen me opdelen in zelftwijfel in polariteit in de geest en me ervan weerhouden om mezelf vol in te zetten.

Ik zet mezelf in om de innerlijke reacties in mij te onderzoeken en zelfvergeven en zo helder te worden in mezelf, waarin en waardoor ik adem voor adem, meer en meer op mezelf kan vertrouwen, en waarin ik zie dat het mijn eigen wantrouwen en angst – dus oordeel als controle – is waarop ik reageer, en als ik deze stop in mezelf, kan ik ieder woord van een ander door me heen laten gaan in vertrouwen op mezelf in plaats van op de ander. Reactie is geen leven en dus niet zorgzaam, reactie is de geest welke het fysiek gebruikt om zich te voeden en om te zetten tot energie, en welke dus niet te vertrouwen is.

Ik stel mezelf ten doel om ‘Bernard’ door ‘Leven’ te vervangen en als Leven te zien, en hierin mezelf teven te geven door de vragen aan mezelf als leven te stellen.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met proberen te begrijpen hoe Bernard niet als individueel leven bestaat, maar staat als het Principe van Leven in alles en iedereen aanwezig, en dit gegeven en de woorden die dit omschrijven door me heen te laten gaan, aangezien ik wel zie wat het inhoudt en dat het door de tijd heen duidelijker wordt in de toepassing van de principes van leven, maar dat de geest het wil bevatten en dus controleren, wat niet gaat.

Free interview! klik op de afbeelding

—————————————————————————————————————————————————–

juli 21, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 336 – De New Age gezondheidstherapieen als Opzettelijke Paranoia om Voordeel/Winst te creeren – deel 2

Dag 315 – Paranoia in en als Intentie in de New Age Beweging

Dag 335 – De New Age gezondheidstherapieen als Opzettelijke Paranoia om Voordeel/Winst te creeren – deel 1

Verder met het probleem van de vorige dag met aanvullend een oplossing en beloning:

Probleem:

Laat ik duidelijk benoemen dat ik niet ‘tegen’ het ondersteunen ben van mensen in de vorm van een therapie tegen betaling. We leven in een wereld welke geregeerd wordt door geld, we kopen een brood voor geld, we laten een huis repareren voor geld en we kunnen begeleiding vragen in de vorm van therapie voor geld.

Het punt waar het hierin om gaat, is dat er woorden gebruikt worden die in de client, zoals ik het nog maar even noem, een vorm van afhankelijkheid creeert door een geloof te creeren in de ontoereikendheid van zelf om zelf te ondersteunen, en/of dat dit pas mogelijk is na vele jaren en er dus in de tussentijd therapie nodig is waarvoor betaald moet worden.

De betaling van de therapie is iets wat niet vergoed wordt door zorgverzekeringen en wat door veel mensen niet betaald kan worden, zeker niet als het om een heel gezin gaat die moet eten, drinken, wonen, geschoold en verzorgd worden. Dit probleem kan opgelost worden als er een geheel nieuwe verdeling komt van geld; als effectieve gezondheidszorg – met werkelijke kennis van lichaam, geest en wezen – voor iedereen beschikbaar is en grotendeels wordt ingevoegd in de educatie van jongs af aan, waardoor de paranoia en ziektebeelden die nu ontstaan, grotendeels voorkomen en in een vroeg stadium begeleid kunnen worden. Als er een Levend Basisinkomen Gegarandeerd wordt voor een ieder, zodat geld geen reden wordt om therapie te gaan geven en om therapie juist wel of niet als ondersteuning te vragen.

Hiermee zal ook voor de therapeut zelf, de neiging wegvallen om mensen te binden met de therapie, al dan niet bewust of bewust-onbewust toegepast als manipulatie. (Het bewustzijn is slim, en ook onbewuste toepassing is opzettelijk zo geplaatst, alleen zit dit diep verborgen en is men zich hier vaak niet ‘bewust’ van; het Bewustzijn handelt Opzettelijk aangezien dit de Opzet is zoals het geestbewustzijnsysteem geprogrammeerd is).

Het tijdelijk ondersteunen met behulp van een therapie kan iemand op weg brengen in het proces van het nemen van zelfverantwoordelijkheid. Belangrijk hierin is de informatie die aangereikt wordt, aangezien de woorden die gebruikt worden, bij de client weer van alles in werking zet en hierin bepaalt in hoeverre een client zelf zal opstaan in het proces van het nemen van zelfverantwoordelijkheid. Als er tegen iemand gezegd wordt dat we zelf ‘nog’ niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor en als onszelf, zal de client dit over het algemeen laten welgevallen, met name als de therapieen betaald kunnen worden, en dit dus aannemen en geloven, waarin de therapieen gebruikt worden om zelf verder te helpen door inzet van de ‘gave’ van een ander, in plaats van om zelf te ondersteunen in het proces van het opstaan in en als het nemen van zelfverantwoordelijkheid.

Als er in de therapie geen volledige duidelijkheid hierover bestaat bij de therapeut en dus ook niet in volledige duidelijkheid kan en zal worden doorgegeven aan de client, zal de gehele therapie in het water vallen en zal er een afhankelijkheid gecreeerd worden door het kleine stukje informatie dat mist:

The design of the system is to give you 95% truth — and the fundamental 5% that is left–which is always unconscious — is kept from you, making the 95% an illusion (Bernard Poolman)

Het ontwerp van het systeem is om je 95% waarheid te geven — en de fundamentele 5% die is weggelaten–welke altijd onbewust is — is jou onthouden, welke de 95% tot een illusie maakt.

En dit is het probleem wat gebeurt in de new age gezondheidstherapieen, waarin de therapeuten werken met de ‘beste Intentie’ (zie 1e link bovenaan de pagina), maar welke de client bewust-onbewust in afhankelijkheid houdt om winst te behalen – bewust-onbewust dus over het algemeen ook onzichtbaar voor de therapeut zelf die de therapie geeft. En zal dus ook als zodanig ontkend worden en beschermd worden met de ‘intentie als wat het beste is’, waarin de Intentie niet inhoudt dat er ook wordt geleefd wat het beste is voor ieder-een; Intentie bestaat in en als de geest, welke nooit het beste voorheeft met al het leven als ieder-een, aangezien dit betekent dat de geest als het geestbewustzijnsysteem – en dus niet als Leven maar bestaande in en als afscheiding van Leven – zal ophouden te bestaan.

Oplossing:

Levend Basisinkomen Gegarandeerd voor ieder mens, waarin de overlevingsmechanismen en opzettelijke wegen om geld te verdienen en dus winst/voordeel te behalen, zullen wegvallen.

Hierin ontstaat ruimte voor het proces van het nemen van en leven als zelfverantwoordelijkheid, welke zal geschieden via zelfoprechtheid zichtbaar in schrijven en hierin toepassing van zelfvergeving en zelfcorrecties, die geleefd worden in en als het fysiek.

Begeleiding hierin door therapeuten die eerst zelf het proces in en als zelfoprechtheid tot het nemen van en leven als zelfverantwoordelijkheid – 100% verantwoordelijk voor zelf – wandelen als levend voorbeeld, en hierin de client als medemens kunnen ondersteunen in het proces tot het nemen van en leven als zelfverantwoordelijkheid.

Het schrijven en toepassen van zelfvergeving en zelfcorrectie is hier altijd onderdeel van, niemand uitgezonderd, aangezien we allemaal geprogrammeerd zijn in en als het geestbewustzijnsysteem, en dus allemaal een blinde 5% hebben die we onder ogen moeten zien in en als zelfoprechtheid, waarin ondersteuning nodig is van een ander mens dan onszelf, aangezien we zelf vastzitten in onze programmering die de blinde vlekken onzichtbaar houdt.

Dit kan worden aangevuld met verschillende therapieen die helderheid geven in het proces ten aanzien van zelf, zolang de doelstelling en startpunt gelijk is aan en als zelfverantwoordelijkheid, 100%, startende per direct en niet pas over 15 jaar. We zijn niet direct 100% zelfverantwoordelijk, dit proces neemt minimaal 7 jaar tijd in en meestal meer, maar het doel en startpunt is per direct het proces tot het nemen van zelfverantwoordelijkheid en het werken met de tools/het gereedschap welke dit proces ondersteunt en waarmee zelf ieder dag zelf in staat is zelf te ondersteunen. Dit gereedschap kan per direct worden aangereikt.

Educatie vanaf jongs af aan in het proces van het nemen van en leven in en als zelfverantwoordelijkheid, waarin dit dus ‘de normale gang en stand van zaken is’ die een ieder leeft en uitvoert gedurende het gehele leven.

Er is natuurlijk een overgangsperiode nodig welke enkele generaties in zal nemen, aangezien we allemaal opgevoed zijn in en als dit ‘malen’ als paranoia in het hoofd, waarin we de paranoia als allerhande dagelijkse gedachten, gevoelens en emoties dagelijks volgen en leven, en hierin ver af staan van het leven in en als zelfverantwoordelijkheid. Therapeuten vervullen hierin dus juist een belangrijke rol als voorbeeld en in en als een begeleidende functie totdat het langzaamaan door ouders en schoolsysteem geintegreerd gaat worden als er voldoende mensen zijn die in staat zijn hiermee te werken.

Invoer van Techno Tutor ter educatie van de mens/kinderen in en als volle potentie in en als zelfverantwoordelijkheid (tot nu toe alleen Engelstalig beschikbaar).

Beloning:

Het stoppen van New Age gezondheidstherapieen als Opzettelijke Paranoia om voordeel/winst te behalen en het starten van een ondersteuning in gelijkheid als Levend Voorbeeld in en als Zelfverantwoordelijkheid, waarin een ieder in staat is direct te leren om zelf te ondersteunen in en als het proces tot een leven in en als zelfverantwoordelijkheid, welke zal leiden tot een leefbare wereld op aarde in en als het fysiek, waarin alle mensen elkaar in fysieke werkelijkheid ondersteunen in gelijkheid en tevens alle dieren en planten ondersteunen en de ruimte geven in en als volle potentie te leven, welke vice versa een enorme ondersteuning voor de mens inhoudt.

Parenting – Perfecting the Human Race

——————————————————————————————————————————-

juli 3, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 326 – Angst en Stress – Harde stemmen en geluiden – Angstdimensie

Dag 325 – Angst en Stress – Harde stemmen en geluiden

Trigger-punt:

Harde stemmen, geschreeuw, gebonk, lawaai

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai als trigger-punt te laten bestaan in mij tot het reageren in en als angst voor het kapot maken van schutting, tuin, planten en dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai te koppelen aan kapot maken van schutting, tuin, planten en dieren.

Angstdimensie:

Dat ze niet opletten en de schutting, tuin, planten en dieren kapot maken.

Dat ze niet luisteren als ik er wat van zeg

Dat ze wraak nemen op mij als ik er wat van zeg, en ze alsnog de schutting, tuin, planten en dieren kapot maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat de kinderen niet opletten en de schutting, tuin, planten en dieren kapot maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat de kinderen niet luisteren als ik er wat van zeg.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat de kinderen wraak nemen op mij als ik er wat van zeg, en ze alsnog de schutting, tuin, planten en dieren kapot maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat de kinderen de schutting, tuin, planten en dieren kapot maken omdat ze harde stemmen gebruiken, schreeuwen, bonken en lawaai maken, in plaats van in te zien dat ze harde stemmen gebruiken, schreeuwen, bonken en lawaai maken in het speeltuintje een paar meter verderop, maar Niet bezig zijn met het kapot maken van de schutting, tuin, planten en dieren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als angst te bestaan voor wat eventueel kan gebeuren in de toekomst als het kapot maken van schutting, tuin, planten en dieren bij het horen van harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai een paar meter verderop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als angst voor wat eventueel kan gebeuren in de toekomst als het kapot maken van schutting, tuin, planten en dieren te hebben gesproken in het verleden tegen de kinderen, waarin ik in en als angst de focus op mijzelf bestaande in en als angst heb gelegd, waarin ik de kans heb vergroot hetgeen te creeren waar ik bang voor ben, namelijk dat ze wraak nemen op mij en schutting, tuin, planten en dieren kapot maken, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als angst mijn eigen angst te creeren en dus angst te ervaren voor mijn eigen angst in en als creatie van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor hetgeen ik creeer bestaande in en als angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat de kinderen niet naar me luisteren als ik er iets van zeg, in plaats van in te zien dat er nog niet zoveel te zeggen valt aangezien ze harde stemmen gebruiken, schreeuwen, bonken en lawaai maken maar niets kapot maken als schutting, tuin, plant en dier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai te associeren met kapot maken, wat ook zo is, aangezien de harde stemmen, het geschreeuw, gebonk en lawaai, participerend in de geest, het fysiek kapot maken en er geen aandacht is voor het leven in en als het fysiek, welke het risico vergroot op het kapot maken van schutting, tuin, plant en dier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als fysiek kapot te maken door te participeren in en als angst als reactie in en als de geest op harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in mezelf hard te praten, te schreeuwen, te bonken en lawaai te maken ten aanzien van mezelf bestaande in en als angst, waarin ik mezelf angst aanjaag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf angst aan te jagen in en als mezelf in en als de geest in en als het gebruik van harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb 10 stappen over te slaan en de kinderen te willen vragen voorzichtiger te zijn zodat een eventueel kapot maken wordt voorkomen, zonder dat ik de kinderen ken en zie waar ze vandaan komen, en zonder eerst naast de kinderen te gaan staan en met hen te communiceren en hen mijzelf te laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de kinderen niet mijzelf te willen laten zien als wie ik ben, maar wel te willen dat ze direct naar me luisteren als ik iets vraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken, vinden en geloven dat het voldoende moet zijn als ik iets vraag omdat ik het vraag en omdat het gaat om preventie als bescherming van schutting, tuin, dier en plant – welke begon met het spelen met de voetbal – in plaats van in te zien dat zij slechts spelen met de voetbal en willen spelen met de voetbal, en een vraag ter preventie als bescherming hierin absoluut niet duidelijk is voor hen, en dus is alleen deze vraag onvoldoende en bereik ik hiermee juist het tegenovergestelde effect.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ze het op mij gemumd hebben als ik harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai hoor, welke komt doordat ik eerst de aandacht op mij gevestigd heb door te spreken bestaande in en als angst in het incident met de voetbal, en de enige die zich werkelijk op mij mumt en richt, ben ik zelf in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het incident van de voetbal te koppelen aan de harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai.

Als ik mezelf zie en voel reageren in en als angst op harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat er een mechanisme aangaat welke gerelateerd is aan een incident in het verleden.

Ik realiseer me tevens dat er een ervaring van angst in mij getriggerd wordt, uberhaupt door harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai.

Ik realiseer me en heb gezien dat deze kinderen wel luisteren en zien als ze werkelijk iets kapot maken en dus is het mogelijk hierover te spreken indien nodig.

Ik realiseer me dat een aantal mensen in de buurt, die de kinderen al langer kennen, hebben aangeboden te ondersteunen in de situatie als ik er zelf niet uitkom met de kinderen en dat ik dus eventueel hun ondersteuning kan vragen indien nodig.

Ik realiseer me dat er een angst voor de toekomst in het algemeen wordt getriggerd waarin situaties op straat volledig uit de hand lopen.

Ik stel mezelf ten doel, in een moment waarin ik harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai hoor en/of als er gespeeld wordt met de voetbal, in gezond verstand de situatie te bezien en te zien of er werkelijk aanwijsbare mogelijkheid is tot een eventueel kapot maken van schutting, tuin, plant en dier.

Ik stop de reacties in mezelf, focus op mijn ademhaling – houd mezelf vast in en als de adem – en maak mezelf stabiel hierin. Ik ga door met waar ik fysiek mee bezig ben of ga eventueel wat bewegen in huis.

Als ik mezelf werkelijk angstig ervaar en/of als er een voetbal in de buurt aanwezig is, beweeg ik de konijntjes richting hun overdekte verblijf en doe dit dicht, zodat ze zeker veilig zijn.

Ik onderzoek de relatie tot harde stemmen, geschreeuw, gebonk en lawaai, in mij en buiten mij, welke ergens gekoppeld is aan herinneringen als kind door middel van schrijven en het toepassen van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stop mijn participatie in en als angst voor de toekomst en een eventueel uit de hand lopen van situaties op straat, aangezien participeren in en als angst geen enkele praktische bijdrage levert ten behoeve van een verandering in samenleven in de wereld en mij ineffectief maakt.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar voor een richting geven van mezelf in de toekomst, waarin ik eventueel eerder/verder zie dan een ander en dus richting zal moeten geven; en dus saboteer ik mezelf alvast van tevoren zodat ik deze angst tot richting geven niet onder ogen hoef te zien, zonder me te realiseren dat als ik niet participeer in en als een angstervaring, richting geven als mezelf mogelijk is welke dan niet langer beangstigend is.

Ik realiseer me dat ik een patroon kopieer van geen richting geven, welke ik vertaal als geen richting ‘kunnen’ geven, waarin ik mezelf gevangen houd in en als angst in en als een ervaring van ‘niet kunnen’, ‘niet in staat zijn’ en dus ‘niet te staan’.

Ik stel mezelf ten doel angsten ten aanzien van richting geven in en als mezelf, nader te onderzoeken in schrijven met toepassing van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel de relatie met mezelf te verbeteren, vergroten, verstevigen, bevestigen, adem voor adem, dag voor dag, in een proces van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie waarin ik zelfvertrouwen ontwikkel in en als mezelf en hier adem voor adem, dag voor dag, in op sta.

Wordt vervolgd

Aan de Almachtige

Het ontwerp van Wreedheid jegens Dieren

In Stilte Lijden we

————————————————————————————————————————-
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

mei 22, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 300 – Expressie en de Darm – ‘Het is me teveel’

Nederlandstalige voortzetting van het onderwerp moeheid en slapen:

Dag 297 – Expressie en de Darm – The Inner Test

Dag 298 – Expressie en de Darm – Moeheid en de functie van de milt

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Probleem:

Een ervaring die van tijd tot tijd terugkomt is dat het ‘opeens teveel’ is’. Dit ‘opeens’ is al een opmerkelijk gegeven, aangezien iets niet opeens teveel is, daar gaat iets aan vooraf. Ik ervaar dit ‘opeens teveel’ als ik ‘opeens’ last krijg van een plek in mijn schouder die doortrekt door de arm heen. Ook dit is niet opeens maar bouwt zich op. Deze plek in mijn schouder is gerelateerd aan een plek ter hoogte van mijn middenrif, waar mijn fysiek zich samentrekt. Een punt waar alle structuren lijken samen te komen en in 1 grote kramp vasthouden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ervaring te hebben waarin het ‘opeens teveel’ is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb boos op mezelf te zijn dat ik van tevoren – voordat het teveel is – niet beter oplet, en dus de aanloop naar dit ineens teveel niet tijdig inzie en voorkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het niet leuk te vinden als iets teveel is, en het niet leuk te vinden om toe te moeten geven dat iets teveel is en het liefst alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iets als teveel te ervaren door een zorg voor wat ik (eventueel) in de toekomst allemaal moet oppakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in de geest te participeren en hierin zorgen te maken over wat er moet gebeuren in de toekomst, al dan niet nu bekend, en hierin een opstapeling te zien welke ik als ‘teveel’ ervaar, terwijl ik dit nu opschrijf, ik me afvraag of dit niet een ervaring is van alle structuren die ik heb opgestapeld in de geest en neergelegd in het fysiek, welke ik als teveel ervaar, en welke ik projecteer in de toekomst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te vinden, denken en geloven dat ik fysiek niet zoveel aankan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te vinden, denken en geloven dat ik in de geest alles aankan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me af te scheiden van zowel fysiek als de geest door te participeren in oordelen, geloven en gedachten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iets perfect te willen doen, in plaats van in te zien dat het eerste wat ik perfect dien te doen is het perfectioneren van zelf, door eerst mijn reacties te stoppen in de geest, en dan iets op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vaak nog te vergeten eerst mijn reacties te stoppen en dan pas iets op te pakken, en al te gaan oppakken voordat ik alle reacties in mezelf gestopt heb, in hierin dus iets oppak in de geest, wat niet het beste is voor mezelf en voor hetgeen ik oppak, en wat niet het meest effectief is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te vinden, denken en geloven dat een ander niet even kan wachten, en dus laat ik mezelf wachten totdat al het andere gedaan is, en als al het andere dan erg veel is, ervaar ik dit als teveel, als teveel voor mezelf om op te wachten voordat ik aan mezelf toekom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te laten wachten en mezelf achterin de rij te plaatsen van alles wat gedaan moet worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me hierin druk te maken over wat een ander van me vindt, en dit druk maken voor te laten gaan en te laten bepalen wat ik wel en niet doe en het hierin en hiermee dus heel druk te hebben.

Oplossing:

Het is vrij veel – lol – dus ik ga het uitschrijven als een karakter.

Gedachtendimensie:

Ik kan het niet – Ik weet het niet

Verbeeldingsdimensie:

Mezelf, jong meisje, stilstaand, hoofd iets omlaag, alleen, niet wetend wat te doen en wat te zeggen

Herinnering:

Ik sta buiten bij x in zijn tuin, hij is met iets bezig in de schuur, we zijn alleen, de familie is binnen. Terwijl hij bezig is, half met zijn rug naar me toe, vraagt hij opeens: ‘zeg Ingrid, zie ik daar iets komen? Krijg je borstjes?’ Ik antwoord niet, ik beweeg niet, ik kijk naar de grond, weet niet wat te zeggen. Ik schrik, het beneemt me de adem en deze zet vast in mijn borst. Ik val stil en trek me terug in mezelf. Om er nooit meer uit te komen. Dit is teveel.

Atlanteans – Caged in Powerlessness

Angstdimensie:

Fysiek niet kunnen uitvoeren wat ik zou willen

Fysieke pijn

Fysieke uitputting

Overweldigd te worden door alles wat gedaan moet worden en hierin het ‘niet meer aan kunnen’ en opeens instorten en dus niets meer op kunnen pakken, waarvan anderen ook de dupe worden

Me niet uit kunnen/durven spreken en hierin mezelf dus niet uit kunnen drukken en dus mezelf geen richting kunnen geven, maar in plaats hiervan mezelf te laten overweldigen door reacties in mezelf op wat een ander zegt en doet.

Dat ik het niet goed genoeg doe

Backchatdimensie:

Het is me teveel

Wat als ik het niet aankan?

Waarom moet ik dit allemaal doen?

Dit gaat me nooit lukken

Nu doe ik het weer

Verdomme

Wat ben ik toch een oen

Ik baal van mezelf

Leer ik het dan nooit?

Reactiedimensie (emoties en gevoelens):

Angst, paniek, irritatie, boosheid, onmacht, onzekerheid, zekerheid, verdriet

Fysieke Gedragsdimensie:

Uitputting, alsof iedere stap en iedere handeling teveel is, pijn in schouder(s), stagnatie rondom het middenrif welke begint in het borstgebied (voor zover voor mij tot nu toe waarneembaar), stagnatie in bepaalde delen in de dikke darm

Consequentiedimensie:

Mezelf klein houden en niet mijn volle potentie leven uit angst dat ik het niet aankan, niet weet wat te doen, opgeef en faal

Wordt vervolgd met zelfvergevingen en zelfcorrecties

Beloning:

Inzicht in de ervaring van ‘het is me teveel’, een toegift aan mezelf in zelfvergeving van hetgeen hieraan verbonden zit, bevrijding van een herinnering waardoor ik me sinds jaar en dag laat beinvloeden en uiteindelijk een correctie in het fysieke leven waarin ik mezelf ondersteun en steeds meer gelijk loop met en als mezelf in de adem in de bezigheden en taken die ik oppak, op wil pakken en een juiste inschatting hierin waartoe ik fysiek in staat ben om op te pakken, voorbij de limiet van de geest en in overweging van en samenwerking met mezelf in/als het fysiek.

The Consciousness of the Ant

——————————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

mei 19, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 298 – Expressie en de Darm – Moeheid en de functie van de milt

Nederlandstalige voortzetting van het onderwerp moeheid en slapen:

Dag 297 – Expressie en de Darm – The Inner Test

Probleem:

Als ik wakker word ervaar ik de ‘zwaarte in de milt’. Enkele drukpunten van de milt doen zeer, en ik ervaar zwaarte in mijn buik. De milt is het orgaan dat de voeding transformeert naar bruikbare fysieke energie voor het lichaam. De milt wordt hierin in zijn werk belemmerd en verzwaard door de belasting van de geest, door een teveel denken en te weinig fysiek doen/bewegen. Hierdoor kan de milt de voeding niet goed transformeren en omzetten in bruikbare fysieke energie en ontstaat er vermoeidheid. De milt als orgaan past bij het element Aarde. Aldus de Traditionele Chinese Geneeswijzen (TCM – Traditionial Chinese Medicine).

Dit is een punt waarin ik me regelmatig heb laten ondersteunen door een deskundige op het gebied van chinese geneeswijzen. Ik ben al een tijd niet geweest omdat het veel beter gaat en ik met andere fysieke ondersteuning bezig ben (chiropractie, osteopathie), en, ook doordat alles bij elkaar wat veel geld kost en ik dit de doorslag heb laten geven – tezamen met reisafstand – om deze ondersteuning er even uit te laten.

Tevens heb ik de laatste tijd weinig warme maaltijden met gekookte granen in de avond gegeten, waarvan bekend is en ik ook ervaren heb, dat dit de miltenergie ondersteunt en het fysiek verwarmt door het transformatiekacheltje te ondersteunen.

En een derde punt van invloed, de mindparticipatie.

Nee dit kan het niet zijn.

lol grapje, dit is natuurlijk de bepalende factor dat de milt zijn werk niet gewoon kan doen en moeite heeft de voeding te transformeren/omzetten in warmte en bruikbare fysieke energie – Aarde – voor het Lichaam.

Oplossing:

Doorgaan met het onderzoek, uitschrijven, zelfvergeven en zelfcorrigeren van de patronen in de geest die mezelf in en als aarde-fysiek indermijnen;

Beoefenen van in de adem aanwezig zijn welke de transformatie bevordert van de niet-stoffelijke substantie als O2 tot fysieke energie en welke participatie in de geest vermindert/stopt zodat de milt zijn functie (beter) kan uitvoeren.

Verwarmende voeding consequenter gebruiken en warme maaltijden met wat gekookte granen maken in de avond.

Eventueel een bezoekje aan de deskundige in de TCM.

Beloning:

Rustiger fysiek aanwezig, warmer lichaam, meer fysieke energie en minder ‘zwaarte’ en/als vermoeidheid gekristaliseerd in het fysiek.

Dit heb ik even mooi opgeschreven in theorie; in de praktijk is met name het proces van stoppen van de participatie in patronen in de geest natuurlijk een lang proces met allerlei draden en haken en ogen die onderzocht, zelfvergeven en gecorrigeerd dienen te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bij voorbaat al op te willen geven als ik deze zwaarte ervaar in mijn fysiek, welke zich gemanifesteerd heeft door alle indrukken en reacties in de geest ervaar, in het fysiek te drukken door de ervaring te onderdrukken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet te weten waar te beginnen als ik deze zwaarte ervaar, en het liefst het licht uit te willen doen, in bed te stappen en nooit meer wakker te worden en/of op een dag wakker te worden en dat al deze zwaarte als patronen verdwenen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin te zien dat ik wil slapen om het licht uit te doen, waarin het licht het licht is van de geest, welke ik alleen uit leek te kunnen doen door te gaan slapen, wat niet werkelijk zo is – tijdens de slaap gaat de geest gewoon door – en sterker nog, deze heeft zichzelf keer op keer herladen in de slaap en de dromen, en doet dit nog steeds als ik langer blijf slapen dan 6 uur.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf in het licht in de geest vast te houden door me te verstoppen in bed in de slaap in het donker, in plaats van in en als het donker in en als mijn fysiek op te staan en de structuren van het licht als de geest te onderzoeken, zelfvergeven en zelf te corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een punt te ervaren ter hoogte van het middenrif, uitlopend naar beide hoeken van de dikke darm, waarin ik alles vast voel zitten, en het is alsof dit in 1x los zou kunnen, alsof er 1 iets zit vastgehaakt, maar ik krijg dit niet voor elkaar, ik moet blijkbaar toch echt eerst alle lagen en draden inzien, realiseren en begrijpen voordat ik dit ene punt kan verwijderen en de constrictie vrij maakt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in 1x de constrictie op te willen heffen en mezelf in 1x – in 1 adem – te willen bevrijden, in plaats van in te zien dat ik mezelf vele keren in 1 adem dien te veranderen in het moment, en dat al deze ene keren – al deze keren in de geest van hetgeen ik verkeerd heb opgevat en verkeerd heb gedaan en waarvan ik me heb afgekeerd dus afgescheiden in de geest – samen zullen leiden tot het ene punt van vrijmaken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb wel in 1x de hele constrictie op te willen heffen (?) maar in een specifiek moment niet in 1 adem te willen veranderen en hierin vast te houden aan de oude constructie/constrictie in/als/van mezelf in/als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als constrictie op te willen heffen, wat ongeveer hetzelfde is als mezelf opgeven/teniet doen, welke veel ophef veroorzaakt in mezelf, zonder in overweging te nemen dat ikzelf vastzit in en aan en als deze constrictie in en als mindconstructen, en dat ik mezelf in en als deze constricties in en als verwikkelingen als relaties in en als de geest, dien te veranderen, zodat ik in en als de zelfverandering beweeg en opsta, in plaats van mezelf op te heffen en veel ophef te maken.

Als ik mezelf zie participeren in een weigering tot verandering in 1 adem in het moment, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik een moment van transformatie als verandering voorbij laat gaan als ik weiger, welke fysiek invloed heeft op de milt en dus op mijn algehele aarde-aanwezigheid in/als het fysiek, waarin ik mezelf vasthoud in de geest in wie ik denk en geloof te zijn.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in een specifiek moment wat het is waaraan ik vast wil houden in een geloof in een gedachte als wie ik ben.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen in het veranderen in een specifiek moment in 1 adem in hele kleine dingen, zoals bijvoorbeeld het stoppen van participatie in een oordeel in de geest, zonder dat ik perse eerst onderzocht heb waaraan het gerelateerd is.

Ik sta mezelf toe de participatie in de geest te stoppen voordat ik begrijp waaraan de participatie gerelateerd is; ik stop, ik adem, ik pas eventueel een zelfvergeving toe in het moment; ik onderzoek het punt in schrijven.

Ik stel mezelf ten doel meer aandacht en tijd te besteden aan het bereiden van een warme maaltijd met wat gekookte granen in de avond en hier effectieve voorbereidingen in te doen zodat ik dit in kan passen in het werkschema waarin ik me beweeg.

Ik stel mezelf ten doel mezelf regelmatig terug te halen in de adem en in de adem een wandeling te maken in de buitenlucht.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat ik fysiek ervaar als ik mezelf terughaal in de adem en dit uit te schrijven en zelf te vergeven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb op te zien tegen bepaalde taken waarvan ik niet exact weet hoe die exact uit te voeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bij voorbaat moe te worden van hetgeen ik allemaal zie in gedachten wat ik uit moet voeren, waarvan ik niet exact weet hoe/waarvoor ik dus geen programma klaar heb, in plaats van in te zien dat ik hierin moe wordt van de interpretatie die ik vooraf in de geest maak van de bezigheden in de toekomst, welke hetgeen is waar ik zo moe van word.

Als ik mezelf zie participeren in een gedachte als angst waarin ik ertegenop zie om iets uit te voeren waarvan ik niet exact weet hoe, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik moe word van het tegenop zien in de geest, waarin hetgeen ik tegenop zie, de participatie in de geest zelf is, namelijk eventuele ervaringen van ongemak die ik eventueel tegenkom als ik de taak uit ga voeren welke een taak is die ik nooit gedaan heb en dus waarin ik niet volgens een programma kan werken.

Ik realiseer me dat ik een berg creeer in de geest, een berg van oordelen en hieraan gebonden angsten voor de oordelen, waar ik als een berg tegenop zie, wederom in de geest, en welke ik fysiek manifesteer als ik deze niet effectief zelfvergeef, en welke dan dus werkelijkheid wordt als fysieke consequentie als berg waar ik doorheen moet.

Ik realiseer me dat ik deze angsten en oordelen fysiek gemanifesteerd heb, en hierdoor in mijn fysiek door de berg aan opgeslagen indrukken als consequenties heen moet.

Ik stel mezelf ten doel een nieuwe bezigheid stap voor stap, adem voor adem, te starten, en gaandeweg te zien wat ik tegenkom.

Ik stel mezelf ten doel plezier te hebben in de nieuwe bezigheden – plezier in plaats van angst – door te stoppen met het zien van de bezigheden als een doel wat behaald moet worden, en de bezigheden te zien als onderzoek, als expansie van mezelf en de skills van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen in het uitbreiden van (de skills) van mezelf door het toepassen van het gereedschap als onderzoek in schrijven, zelfvergevingen en zelfcorrecties van de punten die ik tegenkom in deze uitbreiding.

Ik stel mezelf ten doel specifieke zelfvergevingen toe te passen op de fysieke ervaringen van de constricties en patronen als opgeslagen indrukken als consequenties in mijn fysiek.

Gerelateerde video aan het ene punt als ‘the one who I am’:

2013 – Deconstructing a feeling of love as a fundamental basic foundation to built a relationship on

Gratis Interviews ter Zelf Ondersteuning

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

—————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

april 3, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 271 – Expressie en de Darm – Verlangen – Geregeerd door Hormonen – Zelfcorrecties-3

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 268 – Verlangen – dimensies – zelfvergevingen

Dag 269 – Verlangen – zelfcorrecties-1

Dag 270 – Verlangen – zelfcorrecties-2

Fysieke Gedragsdimensie:

Als ik mezelf ervaar als warmer met/door een betere doorbloeding en hogere hartslag, dan stop ik, ik adem. Ik adem in de warmte, en voel of dit werkelijk fysiek is of dat er energie als verlangen door mijn lichaam suist waardoor mijn bloed sneller gaat stromen en mijn hart sneller gaat slaan en ik dus warm word. Ik ben wellicht niet direct in staat om dit fysiek te veranderen, maar ik kan wel zien dat ik er geen relaties mee leg, en dat ik de relaties die ik ermee leg – zoals het me beter voelen en als zodanig definieren – stop en zelfvergeef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in het fysiek beter voelen en als zodanig te benoemen, een polariteit te creeren in zelf ten opzichte van mezelf in een fysieke staat zonder verlangen, en hierin dus tevens ten opzichte van anderen in een fysieke staat zonder verlangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me in een fysieke staat van verlangen als beter te ervaren en hierin me ongelijk op te stellen in polariteit.

Ik realiseer me dat alles wat ik in de geest manifesteer als polariteit, in een beter voelen en niet beter voelen, zich uitspeelt in mijn fysiek. Dus, hetgeen het beste is voor iedereen is het beste voor mijn fysiek, en hetgeen het beste is voor mijn fysiek – werkelijk – is het beste voor alle leven in het fysiek. Hierin is mijn fysiek een referentie punt en tevens een ondersteuning om niet te vervallen in overheersing en dus stagnatie in de geest.

Als ik mezelf mezelf zie laten vallen na ovulatie waarin ik me fysiek kouder voel en de energiestroom stagneert, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat als ik mezelf laat vallen, ik niet effectief ben geweest in de periode voor de ovulatie, en ik nog heb deelgenomen aan een energie van verlangen waarin ik teveel fysiek gestimuleerd heb in eigenbelang om me beter te voelen in de geest, en niet als wat het beste is voor mijn fysiek – waarna ik terecht kom in de val van de geest in koude en stagnatie.

Ik ondersteun mezelf in de periode van eventueel gemanifesteerde koude en stagnatie door mezelf te vergeven van wat ik zie dat ik gemanifesteerd heb, en niet mezelf opnieuw te beschuldigen/veroordelen hiervoor. Ik realiseer me dat ik eerst nog creeer om in te zien en zelf te vergeven wat ik creeer, zodat de verbindingen als energetische relaties met de creatie losser worden/losgemaakt worden, voordat ik in staat ben het patroon terug te lopen en de creatie te voorkomen.

Als ik de verkramping in mijn darmen ervaar ten gevolge van de hoeveelheid energetische energie als verlangen die door mijn lichaam stroomt, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik al in een gedachte en/of plaatje heb gemanifesteerd en dus al energie heb gecreeerd welke zich fysiek manifesteert. Ik zorg ervoor niet opnieuw in een plaatje en/of gedachte in de geest te gaan. Ik focus op de ademhaling. Eventueel ga ik fysiek bewegen, bijvoorbeeld wandelen of fietsen, om meer in de fysieke adem te komen. Ik realiseer me dat de darmkrampen getriggerd worden, en tevens altijd op de achtergrond aanwezig zijn, welke aangeven hoeveel ik mezelf misbruikt heb gedurende mijn leven door reacties in de geest op wat zich buiten mij en in mij afspeelt. Ik kan hier dus niet in 1x een stop in maken die alles oplost. Ik kan er wel voor zorgen dat ik allert ben op verergeringen door triggerpunten, en deze triggerpunten gebruiken om in de creatie van de fysieke darmkrampen te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb volledig buiten mezelf te gaan in een ervaring van verlangen in de geest in afscheiding van mezelf en hierin mezelf te misbruiken in een geloof dat ik iets buiten mezelf nodig heb om mezelf mee op te vullen/om mijn verlangen te stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik iets nodig heb buiten mezelf om mijn verlangen mee te stoppen en mezelf hierin niet in staat ervaar mezelf te stoppen in participatie in verlangen in de geest, en dus mezelf afhankelijk/onderdanig te maken van/aan de geest.

Als ik mezelf zie verdwijnen in een fysieke ervaring van verlangen die zo echt is, dat ik geloof iets buiten mezelf nodig te hebben om dit te stoppen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik al vergevorderd een plaatje en/of/als Gedachte aan het volgen ben, en dus doorga in het vervolmaken van dit plaatje in de geest in verlangen om de voorstelling/het plaatje te vervolmaken. Ik realiseer me dat dit leidt tot misbruik, van mezelf in/als fysiek en eventueel zelfs van een ander in/als fysiek. Ik stop, ik adem. Ik sta mezelf niet langer toe mezelf fysiek en eventueel een ander fysiek te misbruiken/gebruiken ter vervolmaking van mezelf in/als afbeelding in de geest.

The Metaphysical Secrets of Imagination – Introduction

Als ik mezelf zie verkeren in een ervaring van innerlijke onrust, dan stop ik, ik adem. Ik verzet me niet tegen de onrust en probeer zoveel mogelijk in de adem aanwezig te zijn. Ik zie of en hoe ik me fysiek rustig kan bewegen, zodat ik in de rustige fysieke beweging mezelf terug kan brengen in het fysiek. Ik beweeg mezelf tot wat er gedaan moet worden, en gebruik deze periode om op te pakken wat ik moet doen en hierin de energie die ik ervaar te gebruiken tot wat het beste is. Ik focus hierin op wat ik aan het doen ben, en stop eventuele neiging tot participatie in gedachten en plaatjes in de geest die de ervaring van innerlijke onrust stimuleren.

Als ik mezelf zie verkeren in fysieke uitputting, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik teveel energetisch bewogen heb welke mijn fysiek uitput en verkrampt door de substantie om te zetten tot energie in de geest. Ik pas zelfvergevingen toe op deervaring van de marathon die ik heb gelopen binnenin mij en zie erop toe in mezelf dat ik mezelf niet opnieuw veroordeel hierin en hiervoor, maar omarm mezelf in deze huidige toestand van zelfmisbruik als wat ik toesta in mezelf.

Als ik me verdoofd voel, door het bloed welke ik voel suizen in mijn oren, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in angst verkeer in een staat van verdoving, van aloof, van being a fool, gelovende niet tegen mijn eigen geestesmisbruik op te kunnen en hiervoor als verdoofd achterover te leunen.

Ik realiseer me dat ik als verdoofd zijnde, mezelf al heb opgesteld als fool, en dus bevind ik me in een consequentie. Ik realiseer me tevens dat deze verdoving als fool, plaatsvindt op onbewust niveau, waarin de hele wereld geleerd is om een fool te spelen en zich doof en stom te houden ten aanzien van het systeem. Ik pas zelfvergevingen toe op wat ik ervaar als verdoofd in mezelf en op wat ik zie waarvoor ik bang ben.

Wordt vervolgd.

————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

april 2, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 270 – Expressie en de Darm – Verlangen – Geregeerd door Hormonen – Zelfcorrecties-2

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 268 – Verlangen – dimensies – zelfvergevingen

Dag 269 – Verlangen – zelfcorrecties-1

Reactiedimensie (gevoelens/emoties):

Als ik mezelf zie participeren in haast/ongeduld in de periode voor en/of tijdens de ovulatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik haast en/of ongeduld ervaar, geregeerd door de hormonale toestand in mij, waarin maar een bepaalde tijd optimaal is voor voortplanting en een ultieme ervaring van genot als orgasme als geestesversmelting fysiek gemanifesteerd.

Ik realiseer me dat de biologische klok onbewust meespeelt en mijn fysiek regeert als ik hier niet gewaar in ben, immers zo is de mens – in dit geval de vrouw – geprogrammeerd. Alles is gericht op de voortplanting. Het punt van de voortplanting heb ik doorlopen in mijn dertiger jaren en heb ik grotendeels vrede mee, dus hier kan ik onderwijl een zelfvergeving op toepassen indien er nog punten opkomen, en verder kan ik hier doorheen ademen en mezelf stabiel in maken in desbetreffende fysiek hormonaal gerelateerde periode. Indien nodig schrijf ik er een keer over.

Het punt van verlangen naar een ultieme ervaring van genot – als verlangen naar succes – zit nog verbonden met angst, welke dan angst voor falen moet zijn, en hierin een angst voor verlies. Wat is dan de angst voor verlies? Wat ben ik bang te verliezen? Dat is nog een punt om te onderzoeken in mezelf in deze situatie.

Ik stop, ik adem. Ik breng mezelf hier in het fysiek en zie wat ik wil doen en/of nodig heb. Ik merk dat ik onsamenhangend ben ten aanzien van dit punt, dus ik heb meer onderzoek nodig in mezelf. Ik ervaar mezelf in paniek, waarin haast/ongeduld dus gekoppeld is aan paniek/angst, angst voor verlies/me verloren voelen.

Ik kan mezelf alleen verloren voelen in de geest; alleen in de geest ben ik verloren, en door in haast/ongeduld te participeren ben ik al in de geest, dus ben ik al verloren. Dus, ik stop, ik adem. Ik stop de ervaring van haast en ongeduld in me en adem door de weerstand die opkomt als een ervaring van verdriet, heen. Ik realiseer me dat ik de ervaring van verdriet gebruik om niet uit de onrust/ongeduld te stappen, dus om niet uit de geest te stappen.

Met gezond verstand zie ik, waarvoor dien ik te haasten? Wat dien ik te behalen wat nu niet hier is? Ik omarm mezelf hier.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van schaamte, dan stop ik, ik adem. Ik gebruik de ervaring van schaamte om mezelf te veranderen. Ik onderzoek in mezelf of ik me schaam naar de buitenwereld toe – aangezien er veel schaamte rondom fysieke intimiteit als seks aangeleerd is – of dat ik me schaam doordat ik neig naar een handeling in zelfinteresse. Ik adem in en laat de ervaring van schaamte door me heen gaan, waarin de valse gevoelens van schaamte wegebben en er eventueel een ervaring van schaamte overblijft waarin ik mezelf in een punt dien te veranderen. Hier pas ik zelfvergevingen op toe. Tevens toets ik mezelf aan de realiteit in gezond verstand, en zie wat het beste is in het moment om te doen: is er een fysiek samenzijn mogelijk als wat het beste is, of is het iets om zelf doorheen te wandelen.

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verlangen, dan stop ik, ik adem. Ik laat het verlangen door me heen stromen terwijl ik in de adem ben, ik adem het verlangen als het ware in en absorbeer deze ervaring in mezelf in het borstgebied. Hierin stop ik de afscheiding van verlangen in mezelf. Ik zie in mezelf wat er opkomt, welke verwachtingen ik gecreeerd heb, gekoppeld aan de ervaring van verlangen. Op de uitademing laat ik de verwachtingen los, ik adem de verwachtingen uit, in de stilte zie ik wat er overblijft in mij, en neem dit mee in de volgende ademhaling. Indien nodig pas ik zelfvergevingen toe

Als ik mezelf zie participeren in een ervaring van verongelijking, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf ongelijk heb gemaakt aan mezelf door mezelf te vergelijken met, in dit geval, de man. Waarin ik in de vergelijking de man als ‘beter en gemakkelijker en voordeliger’ heb bestempeld, en waarin ik mezelf dus heb weggedrukt als zijnde minder. In deze ervaring van minder zijn, heb ik mezelf het zwijgen opgelegd, waarin ik blijf streven naar zoveel mogelijk gelijk zijn aan de man, in plaats van mezelf een stem te geven, en aan te geven wat ik wil en nodig heb, als wat het beste is, voor mezelf in het fysiek.

Tevens realiseer ik me dat het streven naar gelijk zijn aan de man, gewoon een streven is naar snelle bevrediging in zelfinteresse, welke ik als gemakkelijker toepasbaar zie in de man. Door hier verongelijking in te creeeren als ervaring, houd ik mezelf in ongelijkheid vast in de geest, dus in zelfinteresse.

Ik stop, ik adem. Ik zie in mijn lichaam wat ik op dit moment nodig heb als wat het beste is voor mezelf in mijn fysiek in de huidige periode waarin ik me hormonaal bevind. Alleen als ik hier gelijk aan ga staan, kan ik erin op staan en me hierin voortbewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb delen van mezelf in een hormonale periode heb afgewezen en onderdrukt als zijnde niet goed genoeg, waarin niet goed genoeg inhoudt dat het me niet dient in zelfinteresse in optimale snelle bevrediging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de man te zien als iemand die gemakkelijk tot snelle bevrediging kan komen, en dit min of meer na te streven, uit angst om anders alleen achter te blijven, dus zonder man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf als vrouwelijk fysiek te compromitteren aan een mannelijk fysiek, en hierin mezelf achter te laten, dus alleen achter te blijven, en te creeren waar ik bang voor ben, namelijk alleen achter blijven, zonder de aanwezigheid van mezelf, geprojecteerd op alleen achterblijvend zonder de aanwezigheid van de man.

Als ik mezelf zie verdwijnen in een ervaring van opgeven, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf heb opgegeven ten behoeve van zelfinteresse, en hierin gekoppeld aan bij een man willen zijn zodat ik een optimaal ultiem fysiek moment kan beleven, waarin ik mijn fysiek probeer te forceren altijd klaar te zijn voor fysiek intiem samenzijn in/als geslachtsgemeenschap, zoals ik me voorstel dat een man hier altijd klaar voor is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf optimaal te voelen tijdens een fysiek intiem samenzijn, en hierdoor aldoor te streven naar zo’n moment, waarin ik mijn fysiek compromitteer ten behoeve van een samenzijn, en dus zelf de situatie creeer waarin ik – alleen – niet meer lekker in mijn fysiek aanwezig ben, aangezien ik het streven in de geest als verkramping heb gemanifesteerd in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb hierin een angst voor verlies van de man te creeren en hierin tevens een forceren van de man in proces tot iemand waarmee ik fysiek intiem samen kan zijn – net zoals ik mezelf fysiek heb geforceerd – zodat we altijd klaar zijn om fysiek intiem samen te kunnen zijn.

Ik stel mezelf ten doel, mijn eigen weerstanden die ik ervaar ten opzichte van mijn eigen fysiek die in proces is, te stoppen en in te zien in zelf en me hier niet langer van af te scheiden.

Ik stel mezelf ten doel de weerstanden die ik ervaar tegenover de man die in proces is, te stoppen in zelf en naar zelf terug te halen, zodat ik ze in kan zien en me niet langer afscheid van mijn eigen weerstanden, en dus ook geen afscheid hoef te nemen van degene die mijn weerstanden reflecteert.

Ik stel mezelf ten doel geen afscheid te nemen van een ander, maar de afscheiding in zelf te stoppen en in zelf te zien en hierin zelfintimiteit te ontwikkelen. Into – me – I – see.

Ik stel mezelf ten doel mijn angsten voor verlies te omarmen en in te zien in zelf, aangezien de angsten in de weg staan om in zelf te zien in zelfintimiteit, en ik hierin dus een situatie creeer waarin ik vasthoud aan hetgeen ik bang ben te verliezen.

Ik stel mezelf ten doel los te laten op de uitademing en met iets anders bezig te gaan, ook al is een punt nog niet volledig ingezien.

Ik stel mezelf ten doel het punt opnieuw op te pakken als het zich aandient, en in het moment door te wandelen.

Wordt vervolgd

Interviews ter Zelfeducatie

——————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

maart 14, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 256 – Expressie en de Darm – Zelfvergevingen Angstdimensie van Opgeven

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 (inclusief disclaimer)

Vervolg op Dag 254 waarin probleem, oplossing en beloning genoemd staan; en op Dag 255 welke is onderverdeeld in de verschillende dimensies.

In een korte chat met AndreaR werd me duidelijk dat we eerst jaren door het patroon wandelen als het zich manifesteert voordat we het teruglopen en stoppen met dit te creeren. “We are all at the end point of patterns we created over an entire lifetime”.

Dit geeft me weer moed. Ik zag gisteren zelf dat dit patroon doorwandelen zoals het zich manifesteert, het enige is wat ik kan doen, zodat ik de lagen kan inzien en vergeven, iets wat ik nog nooit gedaan heb, ook al heb ik dit gemanifesteerde patroon al ‘zovele malen’ als consequentie gewandeld. Ik zag ook dat er steeds een laagje afgaat, en tegelijkertijd ervaar ik het patroon fysiek heftiger en zwaarder dan voorheen, wat me deed wankelen.

Tevens kwam in de LF chat met de groep naar voren hoe falen het punt is waar iedere programmering op gebaseerd is en hoe dit gerelateerd is aan een punt in zelf waar we geloven nooit doorheen te komen, als zijnde ‘onmogelijk’. Exact het punt wat ik hier wandel en wat ik ervaren heb, keer op keer en wederom op dag 254 en 255.

De dimensies heb ik in dag 255 geschreven; hier starten de zelfvergevingen op de angstdimensie.

Angstdimensie:

Dat ik hier nooit meer uit kom.

Dat ik voor eeuwig in deze cirkel blijf rondlopen en steeds dit opgeven fysiek manifesteer, en dus constant in deze hel leef.

Dat ik in een depressie blijf zitten.

Dat ik hier niet mijn proces loop en het werkelijk opgeef, en in de dimensies terug zal zien hoe ik het wel had kunnen doen, en hier het fysiek zijn misloop.

Voor mezelf die gewoon beslist het niet te doen.

Verminking/misvorming van mijn fysiek, terwijl ik ervaar dat het niet klopt, dat het beter kan.

Voor eeuwig lijden zonder dood te gaan en zonder de oplossing te vinden/te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik hier nooit meer uit kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik voor eeuwig in deze cirkel blijf rondlopen en steeds dit opgeven fysiek manifesteer, en dus constant in deze hel leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik in een depressie blijf zitten, in plaats van in te zien dat ik mezelf depress, onderdruk, door te bewegen in angst als reactie op het patroon wat zich aandient als fysieke manifestatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik hier niet mijn proces loop en het werkelijk opgeef, en in de dimensies terug zal zien hoe ik het wel had kunnen doen, en hier het fysiek zijn misloop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn hier het fysiek zijn mis te lopen, in plaats van in ieder moment mezelf terug te halen in het fysiek, hier, terug in de adem, en me te focussen op wat fysiek voor handen is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor mezelf die gewoon beslist het niet te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in dit punt niet werkelijk te zien dat dit doen een beslissing is, waaruit blijkt dat ik nog iets te winnen heb door de beslissing niet te nemen, welke wederom met angst verbonden zal zijn, en dus moet ik verder de lagen afpellen/doorwandelen en zelfvergeven totdat ik de beslissing helder zie en hierin opsta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor verminking/misvorming van mijn fysiek terwijl ik ervaar dat het niet klopt, dat het beter kan, dat ik het beter kan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn dat ik niet het beste haal uit mezelf, in plaats van een en gelijk te gaan staan in/als mezelf in deze angst en hierin de angst te stoppen als wat het beste is, voor mezelf en voor ieder ander als alle leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn te ver te gaan waardoor mijn fysiek onherstelbaar verminkt/misvormd is als fysieke consequentie in mijn fysieke gedrag, en ik dit niet meer terug kan draaien, in plaats van in te zien dat ik niets terug kan draaien, dat ik alleen mezelf kan stoppen in verminking en misvorming van mezelf als fysiek door mijzelf in participatie in verminkende, misvormende gedachten in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een pushende kracht in mezelf, waarin ik geen onderscheid kan maken tussen wat controle is en wat levenskracht is en deze twee krachten als strijd ervaar in mijn fysiek, welke de fysieke nood geeft, wat tevens aangeeft dat ik ze in strijd heb gemanifesteerd/dat ik mezelf in strijd heb gemanifesteerd, in plaats van dat ze samenwerken/in plaats van dat ik samenwerk met mezelf in lichaam en geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bang te zijn voor eeuwig lijden zonder dood te gaan en zonder de oplossing te vinden/te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb telkens naar een doel te streven als oplossing, in plaats van hier te zijn en in hetgeen ik doe als proces in schrijven en schrijven en schrijven, de oplossing te zien als mezelf in ieder moment in het doorwandelen van de patronen die ik door mijn hele leven heen gemanifesteerd heb zonder van slag te raken en hierin mezelf te gaan slaan, als het patroon zich aandient als manifestatie, en hierin opnieuw reactie in mezelf op te wekken, maar in plaats hiervan te zien dat ik gemanifesteerd heb en te zien hoe en wat ik hierin uit kan schrijven en zelf kan vergeven, nu zonder de lading van angst – aangezien zolang ik in angst zelfvergevingen toepas, ik opnieuw angst manifesteer in mezelf – zodat ik mezelf vrij maak om mezelf te corrigeren, adem, voor adem, patroon voor patroon, zodat ik op een moment hierin terug kan lopen in het proces totdat ik zie hoe ik het gecreeerd heb.

Als ik mezelf in angst zie schieten als reactie op een patroon welke zich aandient als fysieke manifestatie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik in een fysieke consequentie zit en dat ik nog niet zie hoe ik deze start in creatie. Dus kan ik alleen zelfvergevingen toepassen op wat zich nu manifesteert zodat ik een laag van angst kan doorwandelen. Ik zie in mezelf wat in het moment de werkelijke angst is en schrijf deze op. Ik maak me niet druk over het feit dat ik wellicht opnieuw dezelfde angst uitschrijf, aangezien de lagen zich opgestapeld hebben en min of meer op dezelfde punten gebaseerd zijn, en dus lijkt het of ik telkens opnieuw hetzelfde punt doorloop, wat ook zo is, alleen net een andere gerelateerde laag. Hoe meer lagen als relaties ik weghaal van het punt, hoe dichterbij ik bij het punt zelf kom, totdat ik op een gegeven moment het punt zelf kan zien.

Ik realiseer me dat ik vooral bang ben voor mijn eigen reacties op deze fysieke manifestatie, als zijnde ‘ik kan het niet meer aan’. Het heftiger worden van de ervaring geeft aan dat ik dichter bij het punt kom, en dat ikzelf als controle als systeem alles in de strijd gooi om mezelf hiervan weg te houden. Ik zie tevens dat de ervaring heftig is maar wel korter wordt, dat ik er sneller doorheen beweeg, al lijkt het alsof ik opnieuw opgeef. Het is de ervaring van opgeven die ik doorwandel, en het is aan mij om te beslissen of ik doorwandel of opnieuw opgeef en toegeef aan de ervaring van opgeven als leidende factor in mezelf en ten onder te gaan in lijden.

Ik realiseer me dat ik nog angst ervaar zolang ik niet zie hoe ik het creeer, aangezien ik weet dat ik het opnieuw zal creeren om mezelf in de manifestatie/fysieke consequentie onder ogen te zien.

Ik stop, ik adem. Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen voor het opnieuw en opnieuw creeren van de fysieke consequentie en mezelf hierin aanval en wil dwingen direct in de oorzaak te zien, terwijl ik in dit oordelen en aanvallen en dwingen mezelf weg houd van direct zien, van begrijpen, aangezien vergeven werkelijk begrijpen is, werkelijk begrijpen vergeven is, en zolang ik mezelf niet vergeef, zal ik niet begrijpen en dus niet direct zien.

Ik stel mezelf ten doel de lagen door te wandelen in mezelf die opkomen gerelateerd aan de fysieke manifestatie in mezelf, en hierin mezelf te vergeven, totdat ik mezelf werkelijk vergeven heb.