februari 18, 2017 door vanZielnaarLeven

Dag 735 – 17. A relationship ending (in the past)

This blog is related to record 17: A relationship ending

For context and playlist see: Dag 710 – Reflection on the years of fertility

The self-forgiveness are written as if it is happening in current time, however it are self-forgiveness on a pattern that I am reflecting back on and now taking responsibility for.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to …

I do not really find a point moving within me while listening to this recording nr 17 – which is cool as then I have this dimension walked through, I also hear this in my voice and how I speak about it. However I can expand some on the subject and on ‘the ending of a relationship’ in general.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be tired of ending relationships.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to find it sad how relationships are ending and then an interaction is often stopping and coming to an end.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to have difficulties with the word ‘ending’ and actually, want to keep relationships continuing and ‘never ending’.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to want to make a ‘never ending story’ out of a relationship where it more sounds like walking in circles.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to find that he ‘should have taken time to sit down and communicate’, where in I do see that I ‘find something’ of a point in this recording, although I do not experience a reaction within me.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to judge it as a non valid reason to end a relationship and to ‘expect more’, that he found it too much of an effort and too uncomfortable to sit down and talk once a week.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to now experience myself how uncomfortable and ‘unknown’ it is to really communicate with a partner and bring forward my selfwill and what I stand for, so much that I myself tend to step back and give up and to use reactions of another as a reason to not push through.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to look for a concept in this in my mind, that I can use as a guideline of how to support the communication with a partner, where I do not find any of such as the concepts that I have in/as experience, in/as my mind, do not work at all in a current situation and here I see that in the past with this partner that I speak about in the record, I was placing the communication in a concept that worked for me but not for him.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not see that I worked with a concept that was supportive for me but not for him, and so I felt comfortable in it but he not and so, I did have a form of control in it.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to want to hold on to concepts that I know in/as my mind and so that I feel comfortable in, to use as a way to communicate without seeing, realizing and understanding that this concept works for me but not for the other and so by pushing my concept, I keep the control which activates probably an unpleasant and some sort of diminishing experience in the other.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to keep myself in place within a concept of communication without really seeing what kind of effect this has on another, because I am convinced that ‘my concept works’, without considering that ‘it works for me’ and how I have myself build up in/as my mind-programming, which is different than how another has build himself or herself up in/as his/her mind-programming.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to not consider that I am still working with concepts as a way to try to keep the experience of control alive within/as myself, instead of seeing, realizing and understanding that in doing so, I will not birth myself in sound in self-expression, because here will be no concept as control anymore, but more a walking breath by breath, moment by moment that I do not have ‘a concept for in my mind’, but that I will learn by doing so while walking within the guidelines of standing within principle and considering all as myself as life and considering where we are all situated in this process.

When and as I see myself trying to communicate in a way that another is not responding well to, I stop and breathe.

I realize that I am pushing my concept of communicating that is comfortable for me but perhaps not for another, and although it may contain principles that are best for all, this doesnot mean that it is directly the best way to communicate.

I commit myself to push myself to try and find ways to communicate that are working for myself as well as for another.

When and as I see myself wanting to give up because a communication is not going smoothly, I stop and breathe.

I realize that I do not have any reference of how to do this, other than walking it in real time and finding ways by applying the principles of what is best for all, within my communication and finding words that will support me in this and from here, can be of support for another and I realize that I will make mistakes in this as a trial and error process, not as ‘I can make mistakes no matter what’ but more as a realistic approach of walking into new area’s.

I commit myself to be gentle and patient with myself in this and I do not allow myself to give up, but rather breathe, step back and take time to find out what I need to align within myself, what experiences are coming up that I need to define, forgive and replace with a supportive word to live and while doing so, slowly slowly create a new approach for myself that is flexible, supportive and alligned within the principles of equality and oneness and that I can use and stand in as self-expression within consideration of myself or another as life.

When and as I see that I compromise or have compromised myself or another, I stop and breathe.

I realize that we are all grown up in compromising situations from the very beginning and so, the compromising words, patterns and behaviours will come up to take responsibility for.

I commit myself to take responsibility for the compromising words, patterns and behaviours that I see coming forward in myself and my life within the application of self-forgiveness and to be aware to not create more energy around this than necessary to walk through, meaning, to not make it ‘more bad because I have compromised myself or another’ but to see it practical and realistic as consequenses that need to become visible and walked through.

When and as I see myself ‘expecting more’ within a communication, I stop and breathe.

I realize that I look from my onw concept towards another and then expect another to understand my concept.

I commit myself to look into the word ‘expectation’ within communication, for/within myself and how to communicate with another without expecting it to be understand or taken on as how I understand and take it on.

A process to be continued…

Previous blog: 16. Shame and compromising

Next blog: 18. Using emotional manipulation

Proces van zelfverandering:

http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY(Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://basisinkomenpartij.nl/

mei 18, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 612 – Niet meer ervan maken dan het is

Day 481: Energy and Illusion – Part 1

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb meer te maken van hetgeen ik waarneem binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets mooier te maken dan het is en mezelf hierin te verwijderen van mijn aanwezigheid in en als mijn fysiek en van de realiteit waarin ik leef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een verschuiving in het gebied van de zonnevlecht te bewerkstelligen door in en als de geest een subtiele vermeerdering te maken van hetgeen hier aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest mooier te maken dan het is en er vervolgens aan vast te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest moeilijker te maken dan het is en er vervolgens tegenop te zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest erger te maken dan het is en er vervolgens angst voor te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het in en als de geest aannemelijker te maken dan het is en het vervolgens aan te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb subtiel mezelf te verwijderen van mijn fysieke werkelijkheid en zo mezelf weg te houden bij mijn eigen gronding en stevigheid als aanwezigheid en standvastigheid in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf vaag te maken door mezelf weg te houden.

Als en wanneer ik een subtiele verschuiving bemerk in het gebied van de zonnevlecht binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik weg beweeg en mezelf vermeerder in en als een ervaring in en als de geest, binnenin mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de aanwezigheid in en als mijn fysiek en de energetische vermeerdering als aanhangsel, als ervaring te vergeven en zo vrij te geven. Ik stel mezelf ten doel mezelf terug te brengen naar de standvastigheid van de realiteit en fysieke aanwezigheid en van hieruit te (leren) bewegen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf richting te geven ten aanzien van hetgeen me afleidt door te ademen in de energetische ervaringen en mezelf duidelijk en gegrond uit te spreken zodra dit mogelijk is en als dit nog niet mogelijk is, mezelf de tijd te geven en de tijd te nemen hiervoor en tot dan stil te zijn en/of mee te delen dat ik erop terugkom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als een gevoel en ervaring alsof iets vanzelf gaat, een weerstand te creëren tegen hetgeen niet vanzelf gaat in en als een gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik daar moet wezen waar het zogenaamd makkelijk en vanzelf gaat, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat het gemak betekent dat het een programmering is in en als de geest als iets dat ik of heb meegekregen/gekopieerd of als iets dat ik mezelf al van vroeg af aan geleerd heb waardoor het eenvoudig lijkt/is geworden – eenvoudig als iets wat ik zonder weerstand oppak.

Ik realiseer me dat ik hiertoe niet of niet volledig in gewaarzijn besloten heb en dus, heb ik gemist en niet geleerd hoe iets te leven vanuit een beslissing vanuit mezelf, in en als overweging van alle aspecten als leven. Iets leren neemt altijd tijd en inspanning in, echter er hoeven geen vervelende ervaringen aan gekoppeld te worden – het is immers een fysiek leren of fysiek integreren – en als die vervelende ervaringen wel opkomen, dan weet ik dat ik me in een ervaring vanuit het verleden bevind die ik ergens aan iets fysieks gekoppeld heb wat opnieuw geactiveerd wordt. Hierin stel ik mezelf ten doel hetgeen geactiveerd wordt als ‘vervelende’ ervaring, te vergeven en los te koppelen van de fysieke bezigheid/aanwezigheid/situatie zodat ik mezelf, een ander en de situatie hierin kan zien zoals het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb frustraties te hebben gebouwd om hetgeen ik in eerste instantie als meerwaarde gekoppeld heb in en als de geest waarin ik mezelf vervolgens belemmerd heb in en als fysieke aanwezigheid.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen en/of neigen deel te nemen in een ervaring van frustratie, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik gefrustreerd reageer op een belemmering die ik zelf in eerste instantie als meerwaarde heb aangenomen. Ik realiseer me dat ik met frustratie niets oplos maar juist vastzet. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met mezelf te frustreren en mezelf te vergeven voor hetgeen ik mezelf in belemmerd heb en voor de frustratie die ik hierop als reactie heb opgebouwd in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben belemmerd door gefrustreerd te reageren op een meerwaarde die ik in en als mezelf (in en als de geest) heb opgebouwd en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb gefrustreerd te reageren op mezelf in en als de geest, in plaats van mezelf in en als de geest, in en als reactie als ondersteuning te gebruiken om te zien waar(van) ik me heb afgescheiden en vervolgens mezelf hierin te vergeven en zo verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in de reactie/ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb excuses te verzinnen waarom ik die meerwaarde wilde bemachtigen, in plaats van direct te zien in hetgeen ik gedaan heb en van hieruit mezelf te vergeven en corrigeren zonder het ‘goed’ te praten in mezelf en het zo eigenlijk te proberen te ‘verminderen’ in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen om de meerwaarde die ik zelf heb opgebouwd, te verminderen met behulp van excuses.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een excuus om te proberen om een meerwaarde als energetische ervaring in mezelf te verminderen/te proberen het ‘minder erg te maken’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat dit een patroon is dat ik gekopieerd heb tijdens de opvoeding waarin de gedetailleerde zaken werden afgedaan als niet belangrijk en niet van invloed en ook al ervoer ik dat dit niet klopte, ik heb het wel degelijk gekopieerd en er zelf(s) frustratie omheen gebouwd. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het verzinnen van excuses om iets minder erg te doen lijken en in plaats hiervan mezelf direct te vergeven en van hieruit, corrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verwachten en/of hopen dat na een inzicht als realisatie, alles verder vanzelf zal gaan en als dit niet zo is, teleurstelling te ervaren binnenin mezelf en het op te geven.

Als en wanneer ik neig tot deelnemen in een verwachting en/of hoop dat na een inzicht alles vanzelf zal gaan, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat een inzicht hier is om geleefd te worden en te worden toegepast en onderdeel uitmaakt van een groot geheel dat in elkaar haakt. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in verwachting en/of hoop en het inzicht toe te passen in de fysieke realiteit en in te passen in het gehele fysieke leven en door te gaan met het ontwarren van de in elkaar gehaakte geestbewustzijnsstructuren die ik al dan niet fysiek gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering en hetgeen dat niet voldoet aan deze ervaring, als minder te ervaren en hier vervolgens ook geen plezier in te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb hetgeen of diegene niet voldoet aan mijn ervaring in en als een voorprogrammering die ik als ‘ultiem’ heb bestempeld – wat zoveel betekent dat ik geen weerstand ervaar en dus volledige acceptatie – ‘de schuld’ te geven van het uitblijven van mijn ervaring van acceptatie en mezelf hierin te ontkrachten doordat ik mijn verantwoordelijkheid om er iets aan te veranderen wegleg in en als ‘de schuld’ bij een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het verlangen naar een voorprogrammering als slecht te ervaren, in plaats van hetgeen ik naar verlang hierin, te herdefiniëren en vervolgens te integreren als een fysieke expressie om te leven met en als hetgeen hier is.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met deelname in een verlangen naar een ervaring in een voorprogrammering als ervaring van volledige acceptatie. Ik stel mezelf ten doel adem voor adem, te omarmen wat hier is in en als mezelf met behulp van de toepassing van zelfvergeving en zo verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring als afscheiding binnenin mezelf, in en als zelfexpressie en vanuit hier te zien hoe dit te corrigeren en leven en uit te drukken als een expressie die het beste is voor al het leven en leven in overweging neemt en dit vervolgens toe te passen in fysieke realiteit en bij te stellen totdat de ervaringen van zowel verlangen als weerstand afnemen en verdwijnen als fysiek bewijs voor mezelf dat ik de afscheiding heb gestopt en vergeven binnenin mezelf oftewel heb opgelost, als oplossing voor het stoppen van hetgeen ik ervaar.

Ik stel mezelf ten doel om vrede te maken met de weerstand die ik ervaar.

(Deze geschreven zelfvergevingen heb ik gedurende de dag aangevuld en afgewisseld met het in klank brengen/uitspreken van zelfvergevingen)

DAY 8: How do we Create/Manifest ‘Who we Are’?

What is the Dove’s perspective on peace?

——————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/

mei 18, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 297 – Expressie en de Darm – The Inner Test

I had a chat with my buddy from the dip-pro course yesterday; I said I was irritated and my intestines feel cramped and irritated, and he asked: Irritated intestines. So what is the inner test?

The Inner Test. This makes the irritated intestine more tangible.

Problem:

I still sleep too long, and in relation to sleep I have created and build up several, well many limitations for and about myself. One of them is fear of tiredness. Not just fear of the experience – which I experience physical, as it is not really physical in source but it manifested in a physical experience – but also fear that if I do not listen to this tiredness and push through, I will ‘break down’ something in the physical and do harm to the physical.

Which of course is vice versa, the information I turned around in/as the mind, as by over sleeping and generating energy within this and judging myself for this, I actually harm the body, as the participating in/as the mind is what is doing harm to the body and not the pushing through lol.

Solution:

To write out the related topics to sleep and the patterns and fears that I created around sleep; investigate them, forgive myself the patterns and correct myself in this where in I create the ability for myself to stand up in this patterns and fears related to sleep within the support of myself.

Reward:

Having no more sleep than 6 hours and within this having more time to write and do the other daily tasks in combination with the job outside the house, and within this being satsified with myself in pushing myself to do as much as possible and so to push myself slowly but surely to the utmost potential of what I am capable of, which is the real inner test.

Let’s make a general start:

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to fear the physical experience of being tired, where in all my muscles feel so heavy and powerless, where in my eyes just want to close, where in I experience my whole body as just wanting to lay down and go back to sleep, where in I experience myself as unable to stand up, to put aside the blankets, to experience the cold, to sit down on the side of the bed, to breathe, to drink some water, to stand up and go to the bathroom.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to wake up in the morning after 5.5 – 6 hours sleep, just before the alarm goes off, and not wanting to stand up, altough in that moment I do not feel tired.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to start creating a thought after the alarm goes off, and from this thought see the moment where I make the decision to stand up immediately or to lay down for a while and wait again for the snooze-function of the alarm which is 10 minutes later, believing that I only will lay down 10 minutes, but every morning repeating this pattern from in between time of 20 minutes till 1 hour, and so within this spend up to 1 hour more in bed, after which I stand up, already irritated by myself that I did it again.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to every night make the resolve to stand up immediately when the alarm goes off next morning, and really feeling like ‘this time I am really doing it’, and next morning again make the decision to procrastinate the standing up and using the snooze function of the alarm, for a short or a longer time, but snoozing is snoozing.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to make myself believe – although I know I lie to myself – that short snoozing like 10 or 20 minutes is okay, and only long snoozing is not okay, not using the common sense in this that there is no ‘in between’ in making a decision, and as long as I am standing in between, I allow myself to fall.

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to act as an addict every morning with regards to the decision of standing up immediately after the alarm goes off, in which I use excuses that are really no different of the excuses that a drug-or alcohol addict uses every time, every day with regards to the decision to stop drinking and/or doing drugs.

To be continued

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)