september 18, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 371 – Ondersteuning en relatie – ontkoppeling – zelfcorrecties-1

Dag 366 – Ondersteuning en relatie – ontkoppeling

Zelfcorrecties – vervolg Dag 366:

Als ik mezelf zie participeren in het zien van zonder partner zijn als ‘geen ondersteuning’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat de gedachte van ‘een partnerhebben’ me ondersteunt, wat dus een ondersteuning is in en als een gedachte, dus in en als mijn eigen geest, welke in polariteit gaat in de gedachte van ‘geen partner hebben’, waarin ik mezelf in en als de geest niet ondersteun maar juist ‘laat vallen‘ in en als gedachten over alleen zijn in interpretaties en aannames.

Ik zet mezelf in om te zien in mijn gedachtenwereld waar ik me heb afgescheiden van mezelf in en als een geloof in gedachten en hieraan gekoppelde energetische ervaringen, waarin ik mezelf ondersteun in het stoppen, onderzoeken, zelfvergeven en corrigeren van mezelf, levend van een wezen in en als geloof in gedachten en gekoppelde energetische ervaringen naar een levend wezen – levend in wezen hier – en als de adem, in het fysiek aanwezig, in en als ondersteuning van mezelf door en met de adem en mijn fysiek, aanwezig in de dagelijkse realiteit waarin ik me bevind.

Als ik mezelf ervaar als iemand die op de tweede plaats komt in communicatie met een mannelijk wezen die een partner heeft, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik niet hier aanwezig ben in fysieke communicatie in en als mezelf met een ander wezen, maar dat ik bezig ben in en als de geest in een poging om energie te genereren door mezelf als minder neer te zetten dan een ander die een partner heeft.

Ik zet mezelf in om fysiek hier te blijven in en als communicatie met een ander wezen en zodra ik mezelf zie verdwijnen in aannames in de geest, mezelf hier te halen door wat dieper te ademen, me gewaar te worden van mijn fysiek en te focussen op de woorden die gesproken worden en/of die ik zelf spreek.

Als ik mezelf zie participeren in de gedachte dat ik speciaal moet zijn om een partner te hebben of dat een eventuele partner speciaal moet zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat dit speciaal zijn gebaseerd is op voorkeuren in en als de geest, welke er niet toe doen in de realiteit, in fysieke werkelijkheid in en als gelijkheid in en als het fysiek.

Ik realiseer me dat ik in en als een geloof als gedachte van speciaal zijn in partnerschap, een niet speciaal zijn alleen creeer, waarin ik mezelf als minder ervaar en dus energie ga genereren om mezelf weer als meer te ervaren.

Ik realiseer me dat eventueel partnerschap gebaseerd is op overeenstemming, praktische mogelijkheden en zelfwil in zelfoprechtheid, welke start in en als overeenstemming, praktische mogelijkheden en zelfwil in zelfoprechtheid in en als zelf.

Ik stel mezelf ten doel om alert te zijn op de voorkeuren die voorbij komen in en als de geest en deze te zien als aanreikingen van de geest die ik gebruik om de afscheiding die ik gecreeerd en gemanifesteerd heb in en als een geloof in de waarheid van speciaal zijn en afscheiding in en als de geest, te stoppen, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, en hierin in overeenstemming met mzelf, in en als zelfwil, te leven binnen de praktische mogelijkheden die op dit moment aanwezig zijn.

Wordt vervolgd

Seeing through The Eyes of the Mind

—————————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 13, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 368 – Relateren aan iets of iemand

Ik zie meer helder hoe ik mezelf definieer door me te relateren aan een andere persoon(lijkheid). Oftewel door ‘relaties’, welke in feite alle verbindingen zijn die we leggen met iets of iemand buiten onszelf, welke verbonden zit met een relatie in en als persoonlijkheid binnenin onszelf.

Dit relateren doe ik automatisch, voordat ik zelf spreek, heb ik in een aantal (onbewuste/onderbewuste) zaken al afgetast wat de situatie is en wie er voor me staat, wat de (on)mogelijkheden zijn in gesprek. Ik ervaar dat ik niet vrij ben maar me anders voordoe bij iedere persoon, in en als een persoonlijkheid. Ik ervaar al heel lang dat ik me aanpas maar ik zie niet DIRECT hoe ik me relateer. Het is meer een ervaren als het al gebeurd is.

Hier is vertraging nodig, en schrijven, en vertraging, en schrijven. En tijd om dit te zien ontvouwen en onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf compleet en bij voorbaat te relateren aan iets of iemand buiten mezelf, zodat en waardoor ik niet toekom aan mezelf in zelfexpressie.

Ik stel mezelf ten doel om, wanneer en als ik mezelf mezelf compleet en bij voorbaat zie relateren aan iets of iemand buiten mezelf, zodat en waardoor ik niet toekom aan mezelf in zelfexpressie, te stoppen, te ademen, waarin ik me realiseer dat ik conflict in mezelf creeer door mijn zelfexpressie te onderdrukken in en als aanpassing aan iets of iemand buiten mij, waardoor ik vervolgens dit conflict ga projecteren op iets of iemand buiten mij in en als manifestatie als backchat en energetische reacties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb al in ‘afwachting van’ ga inperken, in en als bescherming in en als de geest, over hoe ik de ander zal benaderen.

Als ik mezelf mezelf zie inperken in ‘afwachting van’ iets of iemand buiten mij, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf bescherm in en als de geest, en dus stel ik mezelf ten doel te onderzoeken in mezelf wat ik aan het beschermen ben en waarom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vervormen in en als zelfexpressie tot wat ik denk dat het beste is in contact met een ander.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf zie vervormen in en als zelfexpressie tot wat ik denk dat het beste is in contact met een ander, te stoppen, te ademen, en in het moment te realiseren dat ik in en als gedachte beweeg, wat niet het beste is, ook als denk ik dat dit het beste is in en als de geest. Ik stop een moment, ik adem, en zie wat zich voordoet in mij en buiten mij, kortom ik vertraag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te gedragen als wat ik denk dat het beste is, waarin ik ‘als wat het beste is’ voornamelijk heb gedefinieerd als ‘geen conflict veroorzakend’.

Als ik mezelf zie participeren als wat ik denk dat het beste is in en als definitite van ‘geen conflict veroorzakend’, dan stop ik, ik adem, waarin ik me realiseer dat ik zo wellicht conflict in mezelf veroorzaak. Ik stop, ik adem, ik onderzoek in mezelf welk conflict ik wil vermijden en waarom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘als wat het beste is’ te definieren als ‘geen conflict veroorzakend’.

Ik stel mezelf ten doel om te onderzoeken hoe en wanneer ik probeer te vermijden conflicten te veroorzaken met iets of iemand buiten mij en hierin opnieuw te onderzoeken wat werkelijk het beste is, voor mij en de gehele situatie en de betrokkenen hierin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn gedrag en mijn woorden aan te passen op wat ik zie als de ander buiten mij – welke ook weer een reflectie is van mijn interpretatie van die ander – en hierin conflict in mezelf te veroorzaken welke start in de interpretatie als aanname.

Als en wanneer ik mezelf mijn gedrag en woorden zie aanpassen op wat ik zie als de ander buiten mij, dan stop ik, ik adem. ik onderzoek in mezelf of het aanpassen praktisch effectief is zodat een ander mij bijvoorbeeld kan horen, of dat ik iets probeer te vermijden in en als angst. ik stel mezelf ten doel de interpretaties als aanname in en als mezelf van wat ik zie, binnen en buiten mijzelf, te stoppen, zelfvergeven en eventueel nader te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb conflict in mezelf te veroorzaken in een poging conflict met een ander te vermijden, en op deze manier mezelf te relateren aan alles en iedereen buiten mij, dus in en als relatie in de geest, in een poging om mezelf zo onopvallend mogelijk te bewegen in de mensenwereld.

Als en wanneer ik conflict in mijzelf ervaar doordat ik conflict probeer te vermijden met iets of iemand buiten mij, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik automatisch mezelf in zelfexpressie inperk, onderdruk, welke conflict in mij veroorzaakt, in en als angst om conflict buiten mij te veroorzaken, welke dan gerelateerd moet zijn aan oordelen of iets of iemand, in mijzelf zowel als buiten mij. En dus stel ik mezelf ten doel de oordelen als conflict in mij te onderzoeken, zelfvergeven en mezelf zo te corrigeren tot eenheid en gelijkheid, adem voor adem, zelfvergeving voor zelfvergeving, correctie voor correctie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een poging te doen om mezelf zo onopvallend mogelijk te bewegen.

Als ik mezelf mezelf zie participeren in een poging om mezelf zo onopvallend mogelijk te bewegen, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik niet gezien wil worden en dat daar dus een reden voor is, een reden in en als de geest welke gebaseerd is op het verleden. En dus stel ik mezelf ten doel de redeneringen in en als de geest te onderzoeken welke ik gebruik om mezelf onzichtbaar te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wie ik werkelijk ben.

Als ik mezelf zie participeren in een gedachte van niet-weten, niet weten wie ik ben en/of een niet weten in het algemeen, dan stop ik, ik adem. ik adem, ik beweeg, en realiseer me dat ik niet hoef te weten wie ik ben in en als de geest, maar slechts dit niet-weten kan stoppen in en als een gedachte en gekoppelde ervaring in mezelf, en dus verbind ik mezelf door de ervaringen en gedachten van niet-weten in en als mezelf te stoppen en eventueel te onderzoeken wanneer deze opkomen, zodat ik kan zien of hier een patroon in zit en hoe ik mezelf hierin praktisch en effectief kan ondersteunen.

Onderzoek de relaties binnenin en buiten jezelf:

Agreement course

Desteni-I-Process-lite

Joao Jesus – Only I can Change Myself

Free Music Download!

————————————————————————————————————————————————————
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 11, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 367 – Iemand de Schuld Geven

Give as you would like to receive.

Geef zoals je zou willen ontvangen.

Iemand de schuld geven; is dit zoals ik zou willen ontvangen?

Nee, dit is hetgeen ik angst voor ervaar, en wat ik feitelijk, in mijn geest, zelf doe en heb gedaan.

Het is dus wat ik veroordeel in en als mezelf, waarin ik angst creeer voor wie ik ben hierin.

Iemand de schuld geven. Dat is me een gif(t).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iemand de schuld te geven en te willen geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iemand de schuld te geven voor als ik zelf (nog) niet in staat ben om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen reacties in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iemand anders de schuld te willen geven voor de reacties in mijn geest, en zo feitelijk de verantwoordelijkheid wil overdragen voor de reacties in mijn geest, aan iets of een ander buiten mij die deze reacties uitlokt, triggert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het triggerpunt de schuld te willen geven van de reacties die ik hieraan gekoppeld heb in en als herinnering die opkomen in mijn geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me onmachtig te voelen om mijn eigen reacties te stoppen, me hierdoor te laten overspoelen, en daarom een ander de schuld te geven van mijn reacties in plaats van zelf verantwoordelijkheid te nemen voor wat er gebeurt in mijn geest, onafhankelijk van het triggerpunt, onafhankelijk van de mate van oprechtheid of onoprechtheid van degene die al dan niet opzettelijk een triggerpunt opgooit, aangezien deze afhankelijkheid van het triggerpunt van iets of iemand buiten mij, hetgeen is waarin ik mijzelf onmachtig maak tot een stoppen van en richting geven aan mijn reacties in en als de geest die opkomen in Mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf lelijk en onaardig te maken door iets of iemand de schuld te willen geven en hierin schaamte te creeren over mezelf in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb schaamte te creeren over en als mezelf door iets of iemand – inclusief mezelf – de schuld te willen geven.

Als ik mezelf zie participeren in de automatische neiging om iemand of iets anders buiten mij de schuld te geven, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik ergens geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als reactie.

ik verbind mezelf door in en als mezelf te zien wat het is dat ik wil afschuiven op iets of iemand buiten mij, welk gif ik wil geven aan een ander om mezelf ‘te bevrijden van’ verantwoordelijkheid als vorm van vrijwaring.

Ik realiseer me dat een vrijwaring als ‘bevrijden van’ verantwoordelijkheid geen werkelijke zelfbevrijding is, dat zelfbevrijding alleen plaats zal vinden als ik in en als mezelf verantwoordelijkheid neem voor alles wat zich in mij bevindt en opkomt in en als reactie, gedachte, backchat, afbeelding, in en als de geest.

Ik realiseer me dat ik angst ervaar voor zelfverantwoordelijkheid, en dat ik dit wil afschuiven, en welke dus mijn zelfonderzoek nodig heeft in ieder moment dat het opkomt, want zolang ik angst ervaar, besta ik in en als (zelf)oordeel, welke ik juist in stand houd in het afschuifsysteem, aangezien dit hetgeen is wat ik nu juist veroordeel in mezelf en waarvoor ik angst ervaar in mezelf, en dus in de wereld. Voor het gif in mij als gift naar de ander en zo voor het gif in de ander als gift naar mij als reflectie van mezelf.

Ik stel mezelf ten doel me werkelijk te bevrijden in en als zelf door werkelijk zelfverantwoordelijkheid te nemen, adem voor adem, dag voor dag, schrijven voor schrijven, zelfvergeving voor zelfvergeving tot en door zelfcorrectie in en als het fysiek.

Als ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van angst om de schuld te krijgen voor iets wat ik ‘niet gedaan heb’ of ‘juist wel correct gedaan heb’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als systeem aansla en dat ik hierin mezelf gevangen zet in en als herkenning van schuld en oordeel.

Ik realiseer me dat het inderdaad giftig is om ‘de schuld te krijgen’, in welk opzicht dan ook, maar dat het pas echt giftig wordt voor mezelf als ik in reactie schiet met het gevolg dat ik zelf ga schieten, in en als de geest, en wellicht zelfs met woorden.

Ik realiseer me dat alleen mijn eigen reacties, daden, woorden, die opkomen in mezelf in en als de geest, hetgeen zijn die ik als gif kan en dien te stoppen in en als mezelf.

Ik realiseer me dat reactie in en als schuld en (zelf)oordeel, me lelijk en onaardig maakt, voor mezelf en/als voor ieder ander.

Ik realiseer me dat ik schaamte creeer voor en over mezelf bestaande in en als schuld en (zelf)oordeel.

Ik realiseer me dat ik me onmachtig ervaar ten opzichte van mijn eigen ervaring van verongelijking hierin, waarin het de ervaring is waarin ik mezelf werkelijk verongelijk.

Ik realiseer me dat ik herinneringen als ervaringen uit het verleden heb opgeslagen waarin ik heb toegestaan mezelf en/of een ander in ongelijkheid als schuld en (zelf)oordeel te benaderen, en dat hier zelfonderzoek en zelfvergeving nodig is.

Ik stel mezelf ten doel de herinneringen als ervaringen uit het verleden waarin ik mezelf en/of een ander ongelijk benaderd heb, te onderzoeken, zelfvergeven en zelfcorrigeren zodat en waarin ik mezelf stop in en als reactie op een ongelijkheid die ik zie gebeuren in de wereld en vervolgens ervaar in mezelf in en als reactie in en als een ervaring van onmacht, in en als oordeel.

Ik verbind mezelf door mezelf in en als oordeel als reactie te stoppen, zelfvergeven en zelfcorrigeren zodat en totdat het stil wordt en is in mij, naar mezelf toe en naar de ander toe, als wat het beste is voor mezelf als de ander, voor de ander als mezelf, adem voor adem, dag voor dag, in en als zelferbarmen als zelfondersteuning, en door te gaan met schrijven en zelfonderzoek in de gebieden waarin ik vasthoud aan zelf bescherming in en als zelfzucht in en als een ervaring van schuld, waarin ik me realiseer dat dit een fysiek proces is door de tijd heen, betreffende minimaal 2555 dagen van schrijven.

Gratis interview –Reptilians – klik op de afbeelding

Cursus Dip-Lite – Free

————————————————————————————————-
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 10, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 366 – Ondersteuning en relatie – ontkoppeling

The Crucifixion of Jesus – Part 5

Ik zie dat ik ‘relatie’ aan ‘ondersteuning’ heb gekoppeld. Hierin is de zogenaamde partner een punt van ondersteuning, iemand waar je op kunt rekenen en dingen aan kunt vragen. En als er geen partner is, is er dus veel minder ondersteuning. Dit is wat ik los wil koppelen van elkaar. Wat zelfvergevingen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een partner te zien als punt van ondersteuning, en het zonder partner zijn te zien als ‘geen ondersteuning’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in partnerschap feitelijk ondersteuning te ‘ruilen’ voor relatie of partnerschap en er dus stiekem iets voor terug te willen, namelijk intimiteit, of een speciale plaats, of een garantie van blijven, een verblijfsgarantie lol.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me vaak gevoeld te hebben alsof ik op de 2e plaats kom als ik geen partner heb, in communicatie met een man die wel een partner heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een eerste plaats als partner, een positie te vinden die zoveel lading heeft dat ik hier niet eenvoudig instap, welke dus feitelijk komt door de gedachten die ik er zelf aan koppel als ‘speciaal’ en ‘eerste plaats’ en ‘eerste punt va ondersteuning’ als dat dit er moet zijn, dat ik dit moet zijn, dat de ander dit moet zijn of wat als dat de ander dat juist niet is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik speciaal moet zijn om een partner te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat de ander speciaal moet zijn om een partner te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken op een partner te kunnen rekenen en hieraan dingen te kunnen vragen, gemakkelijker dan aan een ander mens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb graag een speciale plaats voor iemand te willen innemen, en tegelijkertijd vast te komen in en als de structuur van de gedachte van een speciale plaats.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te komen te zitten in en als de structuur van de gedachte van een speciale plaats welke ik zelf creeer in en als gedachte, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vast te komen te zitten in mijn eigen creatie in en als gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verdriet te doen door te denken dat partners een speciale plaats innemen bij elkaar en dat je dus zonder partner geen speciale plaats hebt, welke feitelijk gekoppeld is aan het idee van ‘geen partner – geen ondersteuning’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verdriet te doen door een idee van ‘geen partner – geen ondersteuning’, waarin ik in dit idee mezelf niet ondersteun maar mezelf verdriet doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verdriet te doen in plaats van mezelf te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in een speciale plaats om ondersteuning te ontvangen en te geven, waarin het geven gekoppeld is aan het ontvangen, dus een geven om te ontvangen, en niet aan een ‘geven zoals je zou willen ontvangen’ welke vrij is van iedere binding in en als relatie en gebaseerd op het geven als en vanuit zelfondersteuning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te willen geven om te ontvangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren, dat als ik niet geef, ik niet zal ontvangen, welke voortkomt uit een angst om tekort te komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geven en ontvangen te hebben gekoppeld aan geld, en als ik weinig geld heb, te denken dat ik minder in staat ben om te geven, en als ik iets meer geld heb, angst te ervaren om te geven uit angst dat ik niet zal ontvangen en dus opeens zonder geld, dus zonder leefmiddelen, overblijf, helemaal als er geen partner is die voor me zorgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een partner te zien als iemand die voor me zorgt en me tegelijkertijd hiertegen te verzetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verzetten tegen mijn eigen zienswijze van een partner als iemand die voor me zorgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te worden als ik denk dat een partner mij ziet als iemand die voor hem zorgt, in en als een angst dat de partner dan achterover gaat hangen en niets meer doet, en dingen in de soep laat lopen en dan verwacht dat ik voor hem zorg, met de boodschap ‘ik zou dat ook voor jou doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ‘ik zou dat ook voor jou doen’ te zien als manipulatie, waarin ik denk dat ik iets moet doen omdat een ander ‘dat ook voor mij zou doen’, en hierin dus een ‘geven omdat er wordt ontvangen’ ontstaat, welke opnieuw niet gelijk is aan ‘geven zoals je zou willen ontvangen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te manipuleren in en als de gedachte dat ik denk dat ik iets voor een ander moet doen omdat ik denk dat ‘een ander dat ook voor mij zou doen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te manipuleren in en als een gedachte met weer een andere gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te worden van mijn eigen gedachte dat een partner mij ziet als iemand die voor hem zorgt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf bang te zijn achterover te gaan hangen en niets meer te doen als ik een partner heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen zorgen voor iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zorgen voor een ander en verzorgd worden te veroordelen en hierin in angst aanwezig te zijn en zo mezelf te voeden met angst in en als de geest, in plaats van in en als mezelf, in en als de adem, werkelijk voor mezelf te zorgen, in en als mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te geven zoals ik zou willen ontvangen in een angst tekort te komen in deze staat die geleid is door een ongelijke geldverdeling.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in angst te bestaan voor tekortkoming en me dan maar te voeden in en als mijn angst in en als energie in en als de geest, waarin ik mijn fysiek langzaam opeet en dus daadwerkelijk fysiek ‘tekort’ kom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ergens ‘gelijke’ terugbetaling te verwachten als ik geef, wat geen gelijkheid is maar ruilhandel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me ‘minderwaardig’ te voelen als ik geen partner heb en ‘meerwaardig’ als ik wel een partner heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb partnerschap dus onbewust te koppelen aan geld, niet zozeer in directe uitgaven maar meer als vangnet voor als het misgaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb partnerschap te zien als vangnet voor als het misgaat, wat feitelijk een vangnet is voor het geval dat ik mezelf mis.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een partner te zien als vangnet voor het geval dat ik mezelf mis, dus voor als ik val, en dus val ik voor een partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vallen voor een partner/voor het idee van een partner.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vallen voor mijn eigen ideeen en deze te projecteren op een partner zodat ik voor die partner kan vallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken te moeten geven zoals ik zou willen ontvangen, waarin het ‘geven zoals je zou willen ontvangen’ een moraal wordt waarin in ik mezelf uit het oog verlies en het wederom doe om in een goed boekje te komen. (Het geldboekje?).

Wordt vervolgd inclusief zelfcorrecties.

The Crucifixion of Jesus – Part 5

————————————————————————————————————————————

augustus 20, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 353 – Mezelf richting geven als er een emotie opkomt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf opzettelijk de emotie in te sturen in een geloof en/als gedachte dat ik daar moet wezen, dat daar mijn wezen dus is, en dat daar iets te halen valt, om mezelf beter te voelen dus beter dan ik al ben in het moment, bestaande zonder emotie, hier aanwezig in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf beter te willen voelen dan ik ben in het moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat mijn wezen in de emotie verborgen ligt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in de emotie een ervaring te hebben van openheid, welke ik als voorbeeld heb gezien in mijn opvoeding, dat alleen in hele emotionele momenten de barrieres van de geest even opzij wijken en toegang geven tot een delen van verdriet, tot een toelaten van de ander tot wie we zijn in dat moment (in en als het verdriet) en dus geloof ik dat in dit moment, in die emotie, ons wezen ligt verborgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf steeds in de emotie te gaan, de emotie in te gaan, onbewust bewust en opzettelijk, op zoek naar wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik ben wie ik ben in en als emotie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat als ik de emotie niet inga, ik niet zal vinden wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de omgekeerde wereld te zijn binnengestapt en hierin verkeerd als omgekeerd mezelf toepas op zoek naar mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb misselijk te worden van het binnenstappen van de emoties als energetische reacties ik fysiek gemanifesteerd heb.

Als ik mezelf zie neigen tot het binnengaan van een energetische ervaring in en als emotie, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik automatisch de energie volg de emotie in, in en als gevolg van een gedachte/geloof dat ik daar moet wezen, waarin de gedachte/dit geloof gecreeerd is als vorm van controle in en als de geest, welke ik automatisch heb opgegooid en wederom opgooi.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het volgen van de gedachten die de emoties inleiden. Als ik ervaar dat een emotie ‘vast zit’ in mijn borstgebied welke ik de hele dag met me meedraag, realiseer ik me dat dit een opgeslagen emotie is die naar de oppervlakte komt en zich binnenkort zal tonen.

Ik zet mezelf in om mezelf te ondersteunen in het onderzoeken en vrijmaken van de emoties die aan de oppervlakte komen, te ademen als ze opkomen en te zien welke energetische ervaring en welke gedachten eraan verbonden zitten, waarin en waarna ik zelfvergeving toepas en mezelf corrigeeer, en hierin mezelf richting geef, adem voor adem, in het bewegen in en als mezelf.

Ik verbind mezelf tot het toepassen van de adem en zet mezelf in om de adem in te gaan in plaats van de emotie in te gaan.

Parenting – Perfecting the Human Race – Part 5

Specificity of Child Development 0-7 Years:
How Energy Infuses and Changes the Constitution of the Physical Body

http://desteniartists.blogspot.nl/

————————————————————————————————————————————————————————–

augustus 10, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 346 – Zelfvergeving Dag 344

Dag 344 – Een ervaring van ‘alles komt goed’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een jongeman gelijk ‘leuk’ te vinden en te denken en geloven dat dit iets zegt of ergens toe doet, in plaats van in te zien dat dit alleen iets zegt over mijn voorkeur welke geprogrammeerd is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dit leuk vinden van iemand als strohalm te hebben gebruikt in een leven waarin ik me ‘niet goed’ voel, en dit leuk vinden geeft me een gevoel van ‘alles komt goed’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf verloren te voelen en een ervaring van iemand leuk vinden als strohalm te gebruiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me vast te klampen aan de strohalm, en zo hierin keer op keer te verliezen waar ik me aan vastklamp, en zo mijn eigen pijn te creeren door te geloven in mijn gevoel, in plaats van in te zien dat ik mezelf al verloren heb op het moment dat ik mezelf vastklamp aan een strohalm buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in mijn eigen gevoel, en dus verraden te worden door mijn eigen gevoel/mezelf te verraden in een geloof in en leven van mijn eigen gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen gevoel te projecteren op een ander en hierin te denken dat een ander mij ook leuk vindt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten wat ik moet en wie ik ben zonder dit gevoel, en dus geen zelfbeweging te ervaren zonder dit gevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat een gevoel van iemand leuk vinden en alles komt goed, mij zelfbeweging geeft, in plaats van in te zien dat ik hierdoor en hierin beweeg in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik me zo heb laten leiden/lijden door gevoelens en geloof in gevoelens voor bepaalde jongemannen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te hebben verminderd in een poging om vast te houden aan dit gevoel, en hierin mezelf te hebben verminderd ten opzichte van de man, de male, in een poging de male bij me te houden, ten koste van mezelf in gezond verstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in en als gezond verstand te hebben opgegeven ten behoeve van een gevoel voor een man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te ervaren als zijnde vastgezet, vast in de geest, gemanifesteerd in het fysiek, niet wetende hoe te bewegen in en als mezelf, en niet wetende hoe mijn fysiek te bevrijden van deze beknelling en belasting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door deze vastzettende ervaring in mijn fysiek en een niet weten hoe hierin te bewegen, te zijn gaan klampen aan een ander buiten mij en aan een gevoel voor een ander buiten mij, om toch nog enigszins een ervaring van beweging en me goed voelen te ervaren binnen de afschuwelijke ervaring van de stagnatie in het fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen komen met de beweging die ik de rest van de wereld zie maken, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik mee moet komen met de beweging die ik de rest van de wereld zie maken, in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van het forceren van mezelf in en als een geloof in de liefde en het proberen en forceren van mezelf in een meekomen met degene als de man waarvoor ik gevoelens ervaar, in een angst dat ik de man anders verlies en ik een kans heb gemist.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat gevoelens voor iemand en wederzijdse gevoelens een kans bieden, in plaats van in te zien dat gevoelens en wederzijdse gevoelens een illusie zijn en in stand zijn gebracht om zo snel mogelijk seks in praktijk te brengen, aangezien er geen weerstanden ervaren worden maar slechts aantrekking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat deze aantrekking hetgeen is ik dien te volgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo prettig te vinden om even geen weerstanden te voelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zo moe te worden van de ervaring van weerstand, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik deze weerstanden heb opgebouwd in de geest door de tijd heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet door de weerstanden heen te willen lopen en dus de weerstanden te geloven als zijnde werkelijk, aangezien ik ze fysiek ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weerstanden in de geest als gedachten, fysiek gemanifesteerd te hebben en er zo emoties van gemaakt te hebben die ik vervolgens in leven ben gaan brengen door ze te volgen en hierin in stand te houden en te versterken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een weigering te ervaren door de weerstand heen te gaan, en niet te zien wat zelf te vergeven in de weerstand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de weigering te geloven en hier dus te stoppen, in plaats van in te zien dat deze weigering de limiet van mijn voorprogrammering aangeeft, en ik hier nog nooit voorbij gegaan ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voorbij de limiet van mijn voorprogrammering te durven bewegen en niet te weten hoe dit te doen, aangezien ik fysiek volledig stagneer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik fysiek volledig stagneer, in plaats van in te zien dat ik een ervaring van stagnatie creeer in de darmen en waarin de darmen dus stagneren, welke ik als zo afschuwelijk ervaar dat ik ervan weg wil, maar welke niet mijn hele lichaam stagneert aangezien ik nog kan bewegen en kan schrijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bang te worden van de fysieke stagnatie en hiervan weg te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te weten hoe te blijven staan in de fysieke stagnatie en niet te weten wat te doen en hoe te bewegen, aangezien ieder beweging pijn doet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen ademhalen in deze fysiek gestagneerde toestand, aangezien ik hierin ervaar alsof ik doodga.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de limiet van mijn geest in en als voorprogrammering als de dood te zien en ervaren en deze fysiek te manifesteren, waardoor ik fysiek werkelijk stagneer als soort van grens om niet te overschrijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te ervaren alsof mijn fysiek altijd zo gestagneerd zal blijven en hierin volledig in paniek te raken van de gedachte altijd in deze toestand te moeten blijven bestaan, in plaats van in te zien dat door in de stagnatie te geloven en hier te stoppen, ik mezelf neerdruk in deze toestand door een ervaring in de geest, fysiek gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren naar mannen toe aangezien ik denk en geloof dat ik me in deze pijnlijke positie moet stationeren; de positie van mijn lichaam in een toestand welke bereid is tot seks, welke deze toestand van aantrekking inhoudt, en dus van een aantrekken in de geest, waardoor mijn lichaam verkrampt en ik pijn en stagnatie ervaar, en waarin ik de man vrolijk zie bewegen en ik niet snap hoe dit kan, waarom hij geen pijn heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een ondergeschikte positie te manouvreren, ondergeschikt aan mijn eigen geest, om seks te kunnen hebben, en zo via seks een ervaring van stroming, beweging te hebben, waarin ik me afhankelijk maak van deze stroming als beweging en dus van seks met deze man waartoe ik geen weerstand ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te verminderen om seks te kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te walgen van mezelf in het toestaan van vermindering en compromis in mezelf ten aanzien van seks met een man waartoe ik aantrekking ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb nooit te hebben begrepen hoe hierin te blijven staan of in ieder geval deze periode door te komen, aangezien ik het niet lang volhoud en mijn lichaam verkramping vertoont die niet vol te houden is en waardoor er geen seks mogelijk is, en mezelf hierin weer verminderd te hebben aangezien ik anderen om mij heen wel in staat zag om blijkbaar in deze toestand te leven en hierin te geloven dat mij iets niet lukt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen hoe ik mezelf vervormd heb ten behoeve van seks, en mezelf hierin als vrouw ondergeschikt ervaar als man.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fysiek ondergeschikt te ervaren aan de man en hierin verdriet in mezelf en boosheid naar de man te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me fysiek ondergeschikt te ervaren aan de man omdat de man iets buiten zijn lichaam heeft wat hij in mijn lichaam steekt, en ik fysiek dus altijd de man in mij toe moet laten als we seks hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek te belasten met hetgeen ik toegestaan heb in mijn bekken als systemen van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boos te zijn op mezelf dat ik zo toelatend geworden ben, terwijl ik dit niet was als tiener.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf mijn bekken te verlaten en zo ruimte te maken voor een ander als de ander=de mind in mijn bekken en dus in mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen geloven dat ik dit gedaan heb, dat ik mezelf heb verlaten om een ander toe te laten als de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me af te keren van mezelf in wat ik toesta in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me volledig verkracht te voelen door de penetratie van de geest, en de geest als de ander=de mind zo bezit van mij te laten nemen met mijn toestemming.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest toestamming te geven om bezit van mij te nemen, waarin ik toestemming als toestamming schrijf, als slip of the finger, en ik zie hoe dit te maken heeft met het behoren bij een stam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest toestemming te geven om bezit van mij te nemen om bij een stam te horen/blijven behoren; stam als stamboom als familie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb buikpijn in mijn onderbuik te ervaren als ik dit opschrijf, waarin ik een verbod ervaar om te af te keren van de stamboom.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te hebben afgekeerd van de stamboom, welke de stamboom als band juist versterkt in mij, in plaats van mezelf binnen de stamboom te veranderen als wat het beste is, en hierin mezelf te bevrijden van de banden in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de geest als stam als stamboom te laten worden van mijn bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weggaan als bevrijding te zien en hierin probeer iets te ‘lozen’ als release, in plaats van in te zien dat de bevrijding ligt in zelfverandering binnen de context waarin ik me bevind.

Ik stel mezelf ten doel te ademen, te blijven bewegen en door te blijven gaan met hetgeen ik aan het doen ben als schrijven en de overige taken binnen Desteni en mijn dagelijks leven, en te zien hoe ik hierin mezelf kan ondersteunen in verandering in mezelf en hoe ik hierin mezelf werkelijk kan vergeven van hetgeen ik heb toegestaan welke ik als pijn in mijn fysiek ervaar, net zolang totdat en als dat ik werkelijk meen hetgeen ik spreek, als dat ik het in klank uit en fysieke verandering ervaar.

Wordt vervolgd met een blog over aantrekking waarin ik verantwoordelijkheid neem voor een aantal punten hierin.

What is Sex?

———————————————————————————————————————————————————————-

juli 29, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 340 – Een bepaalde toon in de stem – vervolg

Vervolg op

Dag 339 – Een bepaalde toon in de stem

Als ik mezelf zie en voel reageren op een bepaalde toon in de stem van moeder of een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik reageer op een bepaalde toon in en als herinnering, in een reactie van verongelijking.

Ik realiseer me dat als ik me in een reactie van verongelijking bevind, ik ongelijk sta als mezelf in gezond verstand, en ik dus niet werkelijk met gezond verstand in de situatie kan zien.

Ik realiseer me dat ik eerst mijn reactie dient te stoppen voordat ik zelf gezond verstand kan toepassen en werkelijk kan zien in welke mate er wel of geen gezond verstand wordt toegepast door moeder/de ander buiten mij en door mijzelf.

Ik zie tevens in mezelf dat ik weerstand ervaar om moeder en/of de ander waarvan ik zie dat er geen gezond verstand wordt toegepast, te ondersteunen. En ik dus een weerstand opgooi en zelf in en als reactie verdwijn, waarin ik mijn zelfverantwoordelijkheid wegleg, ik zelf dus geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als reactie waardoor ik geen verantwoordelijkheid hoef te nemen in en als ondersteuning van moeder-een ander wezen buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen ondersteuning in gezond verstand te willen toepassen op het moment dat ik een bepaalde toon hoor in de stem, en ik de bepaalde toon in de stem van moeder-een ander buiten mij, laat bepalen – en dus als excuus gebruik van hoe ik me gedraag en wie ik ben, en dus mijn zelfverantwoordelijkheid afdraag, overgeef aan moeder-de ander buiten mij aan wie de stem toebehoort, wat natuurlijk opnieuw reactie met zich mee brengt, in mezelf en in de ander, en er constant conflictcreatie aanwezig is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te weigeren om moeder te ondersteunen met toepassing van gezond verstand, en haar in plaats hiervan te laten dreinen in de geest, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik op deze manier in gelijke mate mezelf laat dreinen in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf als moeder-de ander, moeder-de ander als mezelf te ondersteunen, en nog steeds weerstand te ervaren om dit te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gewoon niet te willen, moeder-de ander ondersteunen, en hierin dus mijn wil bij moeder-de ander te leggen en me af te vragen ‘wat wil je van me’ als moeder-de ander praat met een bepaalde toon in de stem, in plaats van in te zien dat ik kan doen wat ik zie in en als toepassing als gezond verstand, en ik dus feitelijk iets van mezelf wil wat ik niet toepas in het moment, waarin ik me van mezelf afscheid en mijn gedachten/backchat die hierin ontstaan, ga projecteren op moeder-een ander buiten mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb mezelf te geven wat ik wil en hierin tevens nalaat de ander te geven wat die wil, en vice versa, maar in plaats hiervan in en als weerstand in en als de geest te blijven bestaan en zo conflict als frictie te creeren en energie te genereren in en als de geest ter overleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren te verdwijnen als ik geef wat ik denk dat de ander wil, in plaats van in te zien dat ik kan geven zoals ik zelf zou willen ontvangen, wil ontvangen en dus wil geven, maar waartegen ik weerstand als angst ervaar aangezien ik denk dat ik moet geven wat ik denk dat de ander wil ontvangen, en waarin ik verdwijn in de weerstand als angst als gedachten over een ander, en dus hetgeen ik bang voor
ben als angst om te verdwijnen, zelf creeer, en zo mijn eigen angst als excuus en rechtvaardiging gebruik om zelf in angst als weerstand te blijven bestaan.

Als ik mezelf zie verkeren in angst om te verdwijnen als ik geef zoals ik zou willen ontvangen als wat het beste is in en als gezond verstand, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf als de ander-moeder tekort doe als ik mezelf inhoud.

ik realiseer me dat ik me in een gedachtenpatroon bevind waarin ik denk dat ik moet geven wat de ander wil ontvangen, getriggerd door een bepaalde toon in de stem.

Ik realiseer me dat ik nog een en ander heb uit te schrijven/te onderzoeken ten aanzien van de relatie met moeder in en als herinnering, waardoor ik de weerstand wil vasthouden.

Ik realiseer me dat ik moeder niet zie als ieder ander, waarin ik denk en geloof dat er iets speciaals van mij verwacht wordt, waar ik heel nerveus van word aangezien ik geen idee heb wat voor speciaals dat dan is (en ik dus nerveus wordt van mijn eigen gedachten en geloof hierin). Ik realiseer me dat dit ook niet zo is, dat dit een illusie is die gecreeerd is in de bubble die liefde wordt genoemd, waarin er een ruilhandel plaatsvindt die niet zelfoprecht en niet in gelijkheid bestaat maar welke gebaseerd is op zelfverrijking in de vorm van energie als liefde, seks en geld, in de vorm van een ‘beter voelen‘ of ‘rijker worden‘ door de aanwezigheid van de ander Waardoor ik wel wil geven, zolang ik dit ontvang, en welke zich vervormt tot en resulteert in een geven OM te ontvangen, waarin in gelijke mate een weerstand tot geven en zelfs ontvangen gecreeerd wordt afhankelijk per situatie en persoon, en dus bepaald, welke getriggerd wordt door bijvoorbeeld een bepaalde toon in de stem.

Ik stel mezelf ten doel de bubble van liefde die bestaat in zelfonoprechtheid en ongelijkheid te onderzoeken, uiteen te zetten en zelf te vergeven, adem voor adem, zodat en waarin ik mezelf in staat stel moeder als de ander als ieder ander als mezelf in gelijkheid te benaderen en antwoorden en te geven zoals ik zou willen ontvangen.

Dit is niet in 1 dag gedaan.

Het vergt training, doorzettingsvermogen, zelfinzicht, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Het is de Reis naar Leven.

You have to Understand the Law of “Giving as you would like to Receive”, and in this – the First Step is, GIVE. – Bernard Poolman

The Soul of Money – Part 2

What is the symbolic relationship between God and our Mind and Money?

—————————————————————————————————————————————————————-

juni 3, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 307 – Mijn Hartje (een blogje tussendoor)

Ken je de uitspreek ‘mijn hartje’?

Wat is het feitelijk dat gezegd wordt hierin?

Dat de ander jouw motor is tot leven, als het hart wat het het bloed rond pompt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een ander tot mijn motor te maken, niet zozeer door te zeggen dat hij mijn hartje is – eerder zelfs door de ontkennen dat hij mijn hartje was – maar meer door mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf steeds aan te laten zetten tot het doorwandelen van weerstanden door de aanwezigheid van de ander, en de ander hierin mijn motor, en dus mijn hart te maken die het bloed rondpompt zodat ik in leven blijf en/of tot leven kom, ondertussen de ander verwijtend dat ik steeds getriggerd wordt door de aanwezigheid van de ander in mijn weerstanden, wat aangeeft dat ik liever mijn eigen weerstanden niet doorloop – niet uit eigen beweging, niet uit zelfbeweging.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het doorwandelen van mijn weerstanden afhankelijk te maken van de aanwezigheid van een ander en niet in/als zelfbeweging op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gemis te ervaren nu dat de ander als mijn motor weg is, onbereikbaar, waarin ik dit gemis als motor als hartje – al dan niet ontkend – als liefde ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het missen van een hartje van een ander als motor als liefde te ervaren, waarin ik door de ervaring van gemis, denk dat ik dit moet opvullen met een ander hartje, aangezien ik het mis, dus moet een ander het opvullen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te vullen met een hartje van een ander als motor tot zelfbeweging tot het doorwandelen van weerstanden, in plaats van in mezelf te zien wat het is dat ik mis, wie het is dat ik mis, en in dit zien en onderzoeken en zelfvergeven, mezelf terug te geven aan mezelf in/als zelfbeweging, en zo mijn eigen hartje als motor te worden, waarin ik mezelf beweeg tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik moet worden ‘aangezet’ tot het doorwandelen van weerstanden, en hierin mezelf te laten triggeren door iets of iemand buiten mij, om vervolgens steeds boos te worden op hetgeen mij aanzet/triggert, aangezien ik dan een weerstand door moet die ik niet uit zelfbeweging zou doen/heb gedaan, in plaats van in te zien dat ik constant boos ben op mezelf, dat ik mezelf niet beweeg tot het doorwandelen van weerstanden, zodat ik niet hoef te wachten op een triggerpunt als aanzet van buitenaf, waarop ik mijn weerstand kan projecteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn weerstanden te projecteren op de triggerpunten buiten mij die mij aanzetten tot verandering, in plaats van mezelf te bewegen, mijn eigen weerstanden in te zien, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren, zodat en totdat ik niet meer reageer en niet meer hoef te reageren op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, en zodat en totdat ik zelfs geen triggerpunten als aanzet van buitenaf nodig heb.

Als ik mezelf zie wachten op een aanzet als triggerpunt van buitenaf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik stil blijf zitten in mezelf in zelfinteresse, ogenschijnlijk tevreden met wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb ogenschijnlijk tevreden te zijn met mezelf terwijl ik ieder dag onvrede ervaar in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb iedere dag onvrede te ervaren in mezelf met mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te omarmen in de punten waarin ik onvrede ervaar, welke de punten zijn waar ik de meeste weerstand ervaar, en waar ik een weigering ervaar om mezelf te veranderen uit en als mezelf. Alleen als ik mezelf omarm hierin, stel ik mezelf in staat gelijk te gaan staan aan de ervaring van weigering in mezelf, mezelf te vergeven en uiteindelijk mezelf te corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in het wachten op een hartje van een ander als aanzet als triggerpunt van buitenaf tot het doorwandelen van weerstanden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vergeven als ik me laat triggeren door een punt van buitenaf als aanzet tot verandering in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel mezelf bij de hand te nemen en mezelf te vullen in en als mezelf in zelfvergeving en mijn eigen hartenklop te zijn, me realiserende dat ik zelf een fysiek hart heb die klopt, dat ik geen ander hart nodig heb om te kloppen en te leven, dat dit zelfs een beetje veel wordt, 2 harten in 1 lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb conflict in mezelf te creeren en manifesteren door steeds een ander hart te willen, te wachten op een ander hart en/of een ander hart toe te laten in mijn eigen fysiek, terwijl ik zelf al een hart heb die klopt.

2 kapiteinen op 1 schip, dat is geen welvarend schip die koers houdt, aangezien 1 kapitein imaginair is en dus geen rekening houdt met de fysieke werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te wachten op een imaginair hart in/als de geest en/of deze te willen en/of deze in mij toe te laten, waardoor ik conflict creeer en manifesteer in mezelf met een imaginaire kapitein die geen fysieke koers houdt, maar roet in het eten gooit door geen rekening te houden met de fysieke werkelijkheid en illusies creeert in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een imaginaire hartenklop nodig heb om te leven.

Why Love is so Addictive

————————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

mei 27, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 303 – Expressie en de Darm – ‘Het is me teveel’ – Angstdimensie

Dag 297 – Expressie en de Darm – The Inner Test

Dag 298 – Expressie en de Darm – Moeheid en de functie van de milt

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Uitwerking van de dimensies zoals geschreven in:

Dag 300 – Expressie en de Darm – ‘Het is me teveel’

Dag 301 – ‘Het is me teveel’ – Gedachtendimensie en Verbeeldingsdimensie

Dag 302 – ‘Het is me teveel’- Herinnering

Angstdimensie:

Fysiek niet kunnen uitvoeren wat ik zou willen

Fysieke pijn

Fysieke uitputting

Overweldigd te worden door alles wat gedaan moet worden en hierin het ‘niet meer aan kunnen’ en opeens instorten en dus niets meer op kunnen pakken, waarvan anderen ook de dupe worden

Me niet uit kunnen/durven spreken en hierin mezelf dus niet uit kunnen drukken en dus mezelf geen richting kunnen geven, maar in plaats hiervan mezelf te laten overweldigen door reacties in mezelf op wat een ander zegt en doet.

Dat ik het niet goed genoeg doe

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren fysiek niet te kunnen uitvoeren wat ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst in mezelf op te roepen dat ik niet uit kan voeren wat ik zou willen, door verwachtingen te creeren wat ik zou willen in/als de geest, waarin ik tegelijkertijd een angst creeer dat ik niet in staat ben om aan deze verwachtingen van mezelf in/als de geest, te voldoen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in een gedachte te participeren als ‘ik kan het niet’, waarin ik angst creeer in en als mezelf in de geest dat ik het niet kan, dus angst dat ik fysiek niet uit kan voeren wat ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor fysieke pijn, welke me belemmert uit te voeren wat ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor fysieke uitputting, welke me belemmert uit te voeren wat ik zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek uit te putten door in gedachten als ‘ik kan het niet’ te participeren en hiernaar te leven, en in participatie in gedachten in de geest, mezelf fysiek uit te putten door het gebruik van het fysiek als brandstof voor de generatie van energie in en als gedachten, in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in een cirkeltje te verkeren waarin ik angst ervaar het niet te kunnen, welke angst zich manifesteert in mijn fysiek en mijn fysiek gebruikt ter generatie van energie, waarin ik fysieke pijn en fysieke uitputting creeer, welke me belemmeren uit te voeren wat ik wil maar waarvoor ik angst ervaar het niet te kunnen en waarin ik opnieuw een reden als angst creeer om het niet te kunnen vanwege fysieke pijn en/of fysieke uitputting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een reden in mijn fysiek te hebben gemanifesteerd om iets niet te kunnen, door de reden als de geest in/als gedachten op te slaan in mijn fysiek, waardoor mijn fysiek symptomen gaat vertonen die ik als reden kan gebruiken om iets niet te kunnen, waarin ik hetgeen ik angst voor ervaar, namelijk iets niet kunnen oftewel ‘faalangst’, maskeer onder het mom van fysieke pijn en/of fysieke uitputting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst om iets niet te kunnen indirect te gebruiken als reden om te slapen, om uit te rusten van de fysieke uitputting, waarin ik angst ervaar om fysiek uitgeput te raken als ik niet voldoende slaap, terwijl ik deze reden in eerste instantie zelf gemanifesteerd heb als opslag van een gedachte als ‘ik kan het niet’ in en als mijn fysiek.

Als ik mezelf zie participeren in een angst voor fysieke pijn en/of voor fysieke uitputting, dan stop ik, ik adem.

Ik onderzoek in mezelf of en hoe ik mezelf fysiek kan ondersteunen met behulp van houding, beweging, voeding, training en ademhaling.

Ik realiseer me dat mijn fysiek belast is met energetische patronen, beginnend bij gedachten, in en als de geest.

Ik realiseer me dat ik deze patronen al jarenlang gemanifesteerd heb, waardoor mijn fysiek uitputting vertoont, en dus is het fysiek niet in 1 dag herstelt. Dit neemt tijd in, om de patronen te stoppen, zelfvergeven en corrigeren en om het fysiek in balans te brengen als fysiek als wat het beste is.

Ik realiseer me tevens dat een angst die opkomt, gerelateerd is aan een toestand van fysieke uitputting in het verleden, welke getriggerd wordt als een sympttom die ik had in het verleden, zich in het heden aandient.

Ik realiseer me dat, ook al is mijn fysiek in betere staat, symptomen die zich nu opnieuw aandienen, de onderliggende patronen nog aanwezig zijn en dus onderzocht dienen te worden.

Ik stel mezelf ten doel symptomen die zich aandienen, te onderzoeken op gerelateerde patronen als energetische systemen – fysiek gemanifesteerd – in de geest.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken waaraan de faalangst om iets niet te kunnen gerelateerd is in het moment.

Ik stel mezelf ten doel allert te zijn op de gedachte in mij als ‘ik kan het niet’ en/of ‘ik weet het niet’.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te ondersteunen en onderwijzen in het hetgeen ik denk niet te kunnen, en hierin te onderzoeken wat angst is en dus zelfvergeven dient te worden om gecorrigeerd te kunnen worden, en wat een gemis is aan praktische informatie om iets toe te passen, en waar dus onderwijs en/of advies bij nodig is.

Ik stel mezelf ten doel mijn fysiek te ondersteunen met voeding, beweging, training en houding.

Ik stel mezelf ten doel het werk waarin ik fysieke belasting ervaar te doseren en verdelen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf en mijn fysiek te ondersteunen door middel van adem/ademhaling, waarin ik mezelf terughaal in het fysiek en door de angsten heen adem, zodat mijn fysiek leven als beweging ervaar in/als de adem in plaats van dood als een vastzetting in systeem in/als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken hoe, waarom en wanneer het niet lukt om in en als de adem te zijn, waarin in het niet-lukken, wederom een ‘ik kan het niet’ verweven zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een niet-lukken te manifesteren in een gebrekkige ademhaling in afwezigheid in het fysiek door participatie in de geest, waarin de patronen als een gedachte als ‘ik kan het niet’ en/of ‘ik weet het niet’ zich fysiek hebben vastgezet in de borst, welke de fysieke ademhaling nu ook daadwerkelijk fysiek belemmert.

Wordt vervolgd

———————————————————————————————————————

mei 10, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 293 – Expressie en de Darm – Trigger Characters – Onverschillig – Een staartje

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232 – (inclusief Disclaimer)

Dag 273 – Ruimte – Het huis in Zegveld

Dag 274 – Trigger Characters – Gerelateerd aan Ruimte

Dag 287 – Trigger Characters – Onverschillig-1

Dag 288 – Trigger Characters – Onverschillig – Reactiedimensie

Dag 289 – Trigger Characters – Onverschillig – Reactiedimensie-vervolg

Dag 290 – Trigger Characters – Onverschillig – Angstdimensie

Dag 291 – Trigger Characters – Onverschillig – Fysieke Gedragsdimensie en Consequentiedimensie

Een staartje in het uitschrijven van het Trigger Character Onverschillig (dank voor de support).

Ik zie dat ik twee woorden door elkaar haal, namelijk ‘luisteren’ en ‘horen’.

Wat er gebeurt is dat een persoon ‘ja’ zegt voordat ik helemaal uitgesproken ben en als ik vraag of de ander gehoord heeft wat ik gezegd heb, is het antwoord nee.

Wat ik hierin interpreteer is: ‘er wordt niet geluisterd maar wel gedaan alsof’.

En hierin gaat het hele mechanisme in mij aan welke ik heb uitgeschreven in de 5 blogs.

Ik interpreteer dit al voordat ik nagevraagd heb of de woorden gehoord zijn. In deze fractie van een seconde is er dus al een karakter aangegaan in interpretatie, en in/als dit karakter vraag ik of de ander gehoord heeft wat ik zeg, waarin de ander nu nee zegt. Ook hier weet ik niet werkelijk wat er gebeurt in de ander en waarom, want ik ben al aanwezig in een karakter.

Waarin ik de ander niet zie maar alleen mezelf in reactie; en dus niet zie en onderzoek waarom diegene in dat moment niet hoort wat ik zeg, en/of ja en/of nee zegt. Dat kan door van alles komen, dat is niet aan mij om in te vullen want mijn invulling is altijd een interpretatie van de werkelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het feit dat er ja wordt gezegd voordat ik ben uitgesproken, te interpreteren als ‘er wordt niet geluisterd maar wel gedaan alsof’, waarin ik mezelf als dit karakter zie als interpretatie, welk karakter ik gecreeerd heb op ooit een ervaring van waar ja gezegd wordt voordat ik ben uitgesproken’, en hierin realiseer ik me dat ik destijds nooit gevraagd heb of de woorden gehoord zijn, maar dat ik interpreteerde door de toon in de stem en het snelle ja als reactie, dat de woorden niet gehoord werden en hierin heb ik geinterpreteerd dat er niet werkelijk naar me geluisterd werd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een toon van ‘ja’ zeggen en de snelheid van dit ja zeggen te interpreteren als dat er niet geluisterd wordt, zonder ooit na te vragen of er gehoord is wat ik zeg en zonder ooit te onderzoeken of er begrepen wordt wat ik wil zeggen, en zonder in mezelf te onderzoeken wat ik zeg en of ik begrijp wat ik zeg, en zonder mezelf in/als deze reactie te begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ander te willen dwingen naar mij te luisteren, waarin ik dit luisteren invul als ‘bevestigen op de juiste toon dat je me gehoord hebt en begrijpt wat ik zeg’, waarin de ‘juiste toon’ een toon is waarin ik me begrepen voel, en dus die mij bevestigt in/als mijn gevoel, in plaats van mezelf te leren mezelf te begrijpen door zelfonderzoek toe te passen ten aanzien van de woorden die ik spreek en de reacties in mezelf en hierin mezelf te vestigen in/als zelfvertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb bevestigd te willen worden door een ander in mijn gevoel, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dat ik door een ander, bevestigd wil worden in een reactie als gevoel dus in de geest ter compensatie van een gemis aan vestiging in mezelf in/als zelfvertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het snelle ja van de ander te interpreteren als ‘een verkeerde reactie’ welke mij niet bevestigt, niet geruststelt en dus geen ‘ervaring van vertrouwen wekt’ in de geest in mijn gevoel, en dus ga ik op oorlogspad, en ‘vind’ hierin dat de ander mijn woorden niet gehoord heeft, wat me een reden geeft in reactie te schieten in/als karakter, en hierin te gaan schieten als mijn woorden van boosheid afvuren, op de ander en/of in en op mezelf op de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb energie te genereren door woorden af te vuren in boosheid in mezelf op mezelf als de geest, en hierin mezelf constant aan te vallen, en dus constant oorlog te voeren in, als en met mezelf, en zo een constante energiestroom te garanderen ter overleving van mezelf in de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb onverschillig te worden ten aanzien van mezelf in zelfvertrouwen door in een fractie van een seconde in/als reactie in een karakter te schieten, en hierin in onverschilligheid, woorden af te vuren op mezelf en/of de ander alsof ik het recht hiertoe heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het recht heb om oorlog te voeren en woorden af te vuren als ik iets interpreteer en hierin denk en geloof dat mij onrecht aangedaan wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in boosheid in/als mijn eigen interpretatie van een ja zeggen, te vragen of er gehoord is wat ik zeg, en hierin als in/als karakter iets te vragen, waarin ik een antwoord in/als reactie in/als karakter van een ander uitlok, en als die ander dan zegt ‘nee, ik heb je niet gehoord’, kan ik zeggen in mezelf, ‘zie je wel, ik heb gelijk’, en voila, een positieve ervaring in superioriteit naar de ander toe is gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een positieve ervaring van superioriteit te manifesteren ten opzichte van een ander door in/als karakter een ander uit te lokken.

Als ik mezelf zie reageren op een ja zeggen van een ander, welke ik zie als snel en op een toon die ik interpreteer als ‘niet luisteren’, dan stop ik, ik adem. Ik adem in, zie wat er in me opkomt, flagpoint dit ter onderzoek, adem uit, en laat los.

Ik realiseer me dat ik reageer, en dus dat ik een simpel ‘ja’ interpreteer en hierin aanga als een karakter.

Ik onderzoek de woorden die ik gesproken heb en mezelf in de woorden die ik gesproken heb. Ik zie of ik mezelf begrijp in wat ik spreek.

Als ik zie in mezelf dat de woorden niet zelfoprecht zijn doordat ik zelfonoprecht ben in dat moment, dan blijf ik stil in mezelf, ik adem.

Als ik werkelijk wil dat de woorden gehoord worden en/of zeker wil weten of en dat de woorden gehoord zijn, vraag ik de ander of die de woorden gehoord heeft, en als dit niet zo is, herhaal ik de woorden die ik gesproken heb.

Als ik een emotie van onrecht ervaar in mezelf en hierin denk en geloof dat ik het recht heb om woorden af te schieten, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat, los van wat een ander doet of niet doet, ik geen enkel recht heb op het afschieten van woorden, in geen enkel moment. En dus realiseer ik me dat als ik dit wel zo ervaar, ik mezelf ergens onrecht aandoe door iets te interpreteren en mijn interpretatie te geloven, en dus dien ik deze interpretatie nader te onderzoeken.

Ik stel mezelf ten doel mijn interpretaties die leiden tot een ervaring van onrecht te onderzoeken in mezelf door toepassing van schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie en hierin de verschillen als ongelijkheid in en als mezelf een voor een te in te zien, zelf te vergeven en zelf te corrigeren, waarin ik mezelf in staat stel het karakter van onverschilligheid te ontmantelen.

In voorgaande posten heb ik de connectie naar de oorspronkelijke gedachte ‘je doet alsof’ toegevoegd, waardoor ik de verantwoordelijkheid terug haal naar zelf door te zien dat ik op een gedachte in en als mezelf reageer, waarin ik een heel karakter tot leven brengt.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vestigen in/als zelfvertrouwen door zelfonderzoek en zelfbegrip ten aanzien van de karakters in/als de geest die ik geworden ben, welke ik uitschrijf, zelfvergeef en zelfcorrigeer.