april 6, 2016 door vanZielnaarLeven

Dag 690 – Het leven van woorden: mistake – misstap (2)

Vervolg op:

Het leven van woorden: mistake – misstap

Het leven van woorden: mistake – misstap (1)

Zelfcorrigerende uitspraken:

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf na een misstap, zie deelnemen in een gedachte als dat dit niet had mogen gebeuren, te stoppen, te ademen en mezelf te vergeven voor de punten in en als mezelf waarvan ik me niet gewaar was en die door het begaan van een misstap, als consequentie naar voren zijn gekomen om zo zichtbaar te worden voor mezelf en vervolgens te zien hoe ik dit het beste kan corrigeren en dit praktisch toe te passen, in het moment zelf indien nodig ter ‘herstel’ van de misstap en ter voorkoming van een volgende soortgelijke misstap.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik ‘me schuldig voel’ na het begaan van een misstap, te stoppen, te ademen en de ervaring van schuldgevoel te gebruiken als een aanwijzing dat ik ergens niet gewaar ben geweest, dat ik ‘beter kan’ en dat ik consequenties gecreëerd heb die niet het beste zijn voor leven als geheel, inclusief mezelf en ik stel mezelf ten doel om direct in mezelf te zien waar ik niet gewaar was, wat ik gemist heb als geheel om in overweging te nemen en vervolgens mezelf hiervoor te vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf te stoppen met ‘schuldig voelen’ in en als de realisatie dat ik een persoonlijkheid betreedt die niet nodig is en die niet bijdraagt aan het praktisch oplossen en/of voorkomen van een misstap.

Ik stel mezelf ten doel om, als en wanneer ik mezelf een misstap zie veroordelen, in mezelf en/of bij een ander, te stoppen, te ademen en te zien in het moment hoe ik mezelf het liefst ondersteund zou zien worden en dit vervolgens zo toe te passen, zowel naar mezelf toe als naar een ander toe, afgestemd op waar ikzelf ben en een ander is in mijn/zijn/haar proces en daar waar ik beter kan, mezelf te vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf te ondersteunen om de misstap te begrijpen zodat en waarin ik mezelf vergeef (dus begrijp en verantwoordelijkheid neem voor hoe ik tot zover gefunctioneerd heb en waarin ik bestond in afscheiding in gedachten, gevoelens, emoties, aannames etc in de geest) en de weg vrij maak tot correctie van mezelf en daadwerkelijke, fysieke verandering en uiteindelijk voorkoming van een soortgelijke misstap.

Ik stel mezelf ten doel om een ander te ondersteunen zichzelf praktisch te corrigeren na een misstap vanuit het begrip dat ik heb van de situatie en zo bij te dragen aan een begrip van wat er ‘gemist’ is en indien nodig en/of gewenst, samen te kijken naar waar de consequentie een gevolg van is.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen het woord mistake of misstap als negatief te benaderen en de herdefinitie te gebruiken ter ondersteuning van mezelf en anderen in het proces van bewustzijn naar gewaarzijn.

Ik stel mezelf ten doel direct verantwoordelijkheid te nemen voor de gehele situatie waarin ik betrokken ben zonder eerst af te wegen wie nou ‘de schuldige’ is en van hieruit te zien hoe ik kan bijdragen aan begrip/vergeving en correctie van een bepaalde situatie die het gevolg/een consequentie is van een spreken en/of handelen in onvoldoende gewaarzijn oftewel, in onvoldoende overweging van het leven als geheel/de betrokkenen en uit te zien naar een oplossing die – binnen de praktische mogelijkheden van zowel mijzelf als de betrokkenen – het leven als geheel in overweging neemt, van binnen en van buiten.

Mistake – misstap:

Een uitspraak of handeling die we gedaan hebben vanuit onvoldoende gewaarzijn van wat het beste is voor onszelf en een ander als leven waarin we een consequentie creëren die zichtbaar wordt in de fysieke werkelijkheid, waarin en waardoor we de mogelijkheid hebben om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en de situatie als geheel en te zien hoe we het beste bij kunnen dragen aan een oplossing die het leven als geheel en hetgeen betrokken is, in overweging neemt en om voor onszelf te zien waar we iets of iemand gemist hebben om in overweging te nemen en van waaruit we onszelf en anderen direct kunnen vergeven en corrigeren vanuit een omvattend begrip van wat er ‘mis’ is gegaan.

Woordenlijst (blogs)

Use your past and your mistakes to better yourself:

Desteni I Process

——————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

Journey to Life – Reis naar Leven:
https://nl.gravatar.com/ingridschaefer1
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
Ingrid’s Desteni Witness Blog
Facebook:
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
https://www.facebook.com/groups/326696524041028/

The Secret to Self-Realisation:
http://creationsjourneytolife.blogspot.com/2013/02/day-311-secret-to-self-realisation.html

Proces van wereldverandering:
http://bigpolitiek.blogspot.nl/
http://livingincome.me/wiki/The_Living_Income_Guaranteed_Proposal
Facebook:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation

augustus 26, 2015 door vanZielnaarLeven

Dag 639 – Afspraken maken

In Nederland is het over het algemeen ‘gewoon’ om praktische afspraken te maken en ons hieraan te houden, met name in werkomgeving. Als ik bijvoorbeeld met een schilder afspreek dat die morgen komt om 8.00 uur, dan komt hij morgen om 8.00 uur. Dit zijn we zo gewend, dit werkt voor beide partijen. In privésfeer kan het anders verlopen, dit hangt van de betrokkenen af, hoe ze zichzelf sturen ten aanzien van afspraken en wat men hierin zelf belangrijk vindt en/of geleerd heeft om te doen.

Ik vind het zelf prettig werken om me ‘aan een afspraak te houden’ en als dit onverwacht niet lukt, om dit tijdig mede te delen zodat de andere betrokkenen weten wat er gaat gebeuren en zelf de tijd op een andere manier kunnen indelen. Het is niet respectvol naar een ander toe om niets te laten weten, een ander te laten wachten als er iets is afgesproken; op die manier zou ik de tijd van een ander ‘bezet’ houden en tevens die ander in de geest ‘bezet’ houden doordat er niet duidelijk is wat er gaat gebeuren, wat er aan de hand is enzovoort.

Bezet houden en bezetenheid. Het is aan mijzelf om verantwoordelijkheid te nemen voor de ‘bezettingen’ in en als mijn eigen geest – met gedachten, gevoelens en emoties – het is echter en uiteindelijk ook aan mij om verantwoordelijkheid te nemen voor het voorkomen van bezettingen/bezetenheid die ik moedwillig bij anderen activeer. Moedwillig in die zin dat als ik iets afspreek, ik vanaf dat moment verantwoordelijk ben voor hetgeen ik heb afgesproken en dat ik dan ofwel dit dien na te komen, ofwel er op een andere manier richting aan geef door de afspraak bijvoorbeeld te verzetten of af te melden.

Het is eigenlijk heel eenvoudig om hierin prettig samen we werken. Dus als we dit niet doen en/of niet willen doen is het een signaal dat we niet zelfoprecht zijn en dat er ‘redenen’ (gedachten/herinneringen) in ons bestaan waardoor we niet willen samen werken en/of iets zeggen en dit vervolgens niet doen.

Echter, we hebben tevens veel afspraken nodig doordat en zolang we niet zelfoprecht zijn in ieder moment. De afspraken worden hier regels waar we ons aan moeten houden. En dit roept weerstand op, als een opgelegde ‘regel’ terwijl we eigenlijk iets anders zouden willen. En vanuit deze weerstand is het mogelijk dat we een onvermogen creëren in en als onszelf ten aanzien van het nakomen van een praktische afspraak en hierin creëren we consequenties, voor onszelf en een ander en feitelijk saboteren we de samenwerking hier en zijn we aan het tegenwerken.

En dan is het nog mogelijk dat ik te strikt word binnen afspraken en bijvoorbeeld reageer als iemand 10 minuten te laat is of dat ik zelf heel nerveus word als ik iets te laat kom. Waarin een praktische afspraak een punt van moraliteit wordt waarin ik mezelf dan zou toestaan om oordelen te vormen over de invulling en het verloop. En dan ken ik nog de afspraken die over een langere termijn lopen, waarin het op het moment van het maken van de afspraak het beste lijkt of zelfs is echter na verloop van tijd, kan dit veranderen en dan is het opnieuw en zelfoprecht zien of de gemaakte afspraak nog wel in overeenstemming is met de situatie en de betrokkenen.

Dus een afspraak is vanuit hier bezien, niet iets statisch maar meer een dynamische overeenstemming van alle betrokkenen waarbinnen praktisch, effectief, vanuit zelfoprechtheid en als wat het beste is, kan worden samengewerkt, afgestemd op veranderingen die plaatsvinden door de tijd heen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb, afspraken te gebruiken om iemand ‘te wijzen’ op woorden die gesproken zijn terwijl in het moment, de afspraak niet zozeer van toepassing is en het meer een moraliteitskwestie is die omhoog komt, dit vanuit een angst dat als deze ene keer hetgeen min of meer is afgesproken/uitgesproken niet wordt nagekomen, dit altijd en op ieder gebied zo zal plaatsvinden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te vertrouwen in het sturen van mezelf en/als de situatie in ieder moment en dus graag ‘zekerheid’ te willen van een ander die ik dan meen te zien en verkrijgen in het nakomen van iedere afspraak/van ieder woord dat gesproken is zonder nog de ander en de situatie in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me blind te staren op een detail en hierin het geheel uit het oog te verliezen, als reden en excuus om energie te genereren binnenin mezelf in en als ‘zorgen’ of angst voor iets wat eventueel wel of niet in de toekomst zal kunnen gebeuren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb soms niet te weten of ik ergens iets ‘van vind’ als oordeel of dat het iets is dat beter gecorrigeerd kan worden en wat ik dan beter kan gaan bespreken met iemand.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb iets direct te willen bespreken en op zo’n moment te spreken in en als de energie van ‘wat ik ervan vind’ dus eigenlijk in en als een oordeel, wat averechts werkt op het bereiken van een overeenstemming ten aanzien van wat ik wil bespreken.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een ervaring dat ik iets vind van het niet nakomen van wat in mijn ogen een afspraak was, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in een ervaring bevind en dus, heb ik eerst werk te doen binnenin mezelf, in en als het nakomen van de afspraak die ik met mezelf gemaakt heb als het nemen van verantwoordelijkheid voor mijn gedachten, gevoelens en emoties als reactie op iets of iemand van buitenaf (en/of als reactie op iets wat geactiveerd of opgeslagen is binnenin mij).

Ik stel mezelf mezelf ten doel de afspraak met mijzelf voorop te stellen en deze na te komen door eerst verantwoordelijkheid te nemen voor wat er in reactie geactiveerd wordt binnenin mij, om vervolgens vanuit hier verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden die ik uitspreek als en wanneer ik het als nodig zie om de afspraak te bespreken en ik stel mezelf ten doel om in deze bespreking vragen te stellen en te luisteren naar de antwoorden van een ander ter verruiming van mijn begrip van de situatie en de ander in waar die zich bevindt, om vanuit hier tot een praktische oplossing te komen die het beste is voor mezelf en/als de ander, in en als leven en/of – indien nodig – woorden te spreken de ontwikkeling van zelfverantwoordelijkheid ondersteunen.

Ik stel mezelf ten doel om, als ik zeker wil zijn van duidelijkheid, zelf duidelijk te zijn in het maken van afspraken en geen ‘eventualiteiten’ open te laten die voor onduidelijkheid en frictie kunnen leiden.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw in mezelf te zien of ik de principes van leven toepas in mezelf en binnen mijn relaties en dagelijkse realiteit als uitgangspunt als levende, dynamische afspraak die ik met mezelf gemaakt heb om toe te passen in en als zelfoprechtheid en te komen tot het werkelijk leven hiervan in ieder moment.

————————————————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
http://desteniiprocess.com/courses
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY (Ook in het Nederlands!)

Zelfeducatie free:
https://eqafe.com/free
www.desteni.org
De Kronieken van Jezus

oktober 22, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 546 – Samenwerking binnen het gezin – zelfvergevingen

Ik zit in de bus en er komt een groepje jongens binnen van rond de 18-20 jaar. Hun taal is grof en denigrerend, niet naar mij toe maar in de gesprekken die ze voeren. Tussendoor zijn ‘onschuldige zinnen’ te horen waarin eigenlijk de kwetsbaarheid zich toont. Kwetsbaarheid in de zin van hoe we allen kwetsbaar zijn als mens, ons fysiek is kwetsbaar en kan eenvoudig gekwetst worden en hier dienen we voor en met elkaar zorg te dragen.

Een voorbeeld van de ongelijkheid in de woorden:

Eén van de jongens lokt een gesprek uit bij de ander: “tsjee wat was je moeder aan het spacen”: (met een hoog stemmetje immiterend) “Kom je niet te laat thuis? Je moet morgen weer vroeg op. Je hebt wel je rust nodig”. Hieruit vloeit een gesprek voort over meer van zulk soort gesprekken en zo gaat er één verder: “Bij mij dan, mijn moeder zei dat ik niet te laat thuis moest komen en mijn vader zei, ‘wat zit je nou te zeuren kreng, laat hem toch gaan'”.

Volop gelach van iedereen en meerdere voorbeelden van hoe de ‘moeder loopt te zeuren’ en de vader de moeder ‘afvalt’ of eigenlijk, ‘aanvalt’ in het gesprek en de zoon aanspoort om desnoods de gehele nacht weg te blijven en direct door te gaan naar de krantenwijk.

Of men wel of niet slaapt/rust tussendoor is aan zelf om te onderzoeken in wat men nodig heeft – over het algemeen hebben we fysiek 4-6 uur rust nodig. Het opvallende is hier het voorbeeld dat de vader geeft naar de moeder toe oftewel de man naar de vrouw. Hoe zal de zoon zich opstellen naar vrouwen toe als medemens met dergelijk voorbeeld in de opvoeding? Hoe wordt de stem van de moeder hier ondermijnt (letterlijk en figuurlijk) door 2 mannelijke huisgenoten – de vader en de zoon – en afgedaan als ‘zeuren’ terwijl ze feitelijk een fysiek punt benoemt om in overweging te nemen? Wellicht beladen met energetische ervaringen in en als zichzelf, waardoor men reageert op deze energetische ervaringen in plaats van te luisteren naar de woorden die ze spreekt. Er zijn ongetwijfeld meerdere dimensies hierin aanwezig en ook de stand van de moeder speelt hierin ‘een rol’. Echter het is in geen geval een excuus om in zoveel ongelijkheid met elkaar om te gaan in communicatie, overleg en samenwerking. Want een gezin is in feite een samenwerking met elkaar waarin effectieve communicatie bepaalt hoe deze samenwerking verloopt.

Zelfvergevingen van mijn kant:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb ineen te krimpen bij het horen van de grove taal van de jongens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb boosheid te ervaren bij het horen van de grove taal van de jongens waarin er denigrerend over de moeder gesproken wordt en de taal algemeen, volledig doorspekt is van ongelijkheid en afscheiding van de medemens als levend wezen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren bij het horen van zoveel ongelijkheid in de woorden van de jongens en me af te vragen hoe we dit ooit kunnen veranderen op aarde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van de ongelijkheid die bestaat op aarde in en als een samenleving met elkaar, zo ook binnenin mijzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf vroeger een bondje te sluiten met mijn vader en me denigrerend op te stellen naar mijn moeder toe, niet zozeer in grove taal maar van binnen door haar woorden als niet belangrijk te bestempelen en haar hierin niet in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de woorden van mijn moeder niet in overweging te nemen en te bestempelen als onbelangrijk en haar als geheel te bestempelen als ‘zeuren’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te vinden zeuren als ik ergens op wijs wat niet het beste is voor het fysieke leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen woorden als onbelangrijk te zien en niet werkelijk in overweging te nemen.

Als en wanneer ik mezelf ineen voel krimpen bij het horen van woorden van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik de ervaringen als reacties op ongelijkheid, kan zelfvergeven en mezelf kan herenigen met de energie die hierbij vrijkomt.

Ik realiseer me dat als ik het in en als mezelf houd bij het ervaren en zelfvergeven van mijn eigen ervaringen, ik hierna opsta, vrij van hetgeen de ander gezegd heeft aangezien die ander zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen woorden en ik voor de mijne, in gedachten en in stem gebracht en dus, als ik meerdere woorden aanmaak als reactie binnenin mij op woorden van een ander buiten mij, dit opnieuw mijn verantwoordelijkheid is en zo creëer ik dus meerdere consequenties binnenin mezelf om opnieuw verantwoordelijkheid voor te nemen en dus, ben ik hier langer mee bezig.

Ik realiseer me dat ik zo ongemerkt, nog heel wat consequenties creëer in en als mezelf die ik opnieuw met me meedraag, waardoor ik opnieuw zal reageren in een soortgelijke situatie.

Ik stel mezelf ten doel bij het horen van grove woorden van een ander, de aandacht naar mezelf te brengen door mijn kin iets naar beneden te brengen en me te richten op mijn eigen borst en dus op mezelf en allereerst bezig te gaan met het vergeven, herenigen en corrigeren van mijn innerlijke bewegingen als reactie op wat ik hoor.

Als en wanneer ik mezelf een bondje zie sluiten met mijn vader naar mijn moeder toe, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik mezelf ‘beter doe voelen’ door een ander ‘neer te halen’ zonder te zien dat ik feitelijk mezelf in en als de geest ophef en beter mezelf neer kan halen, de geest uit, het fysiek in.

Ik stel mezelf ten doel mezelf neer te halen door mezelf direct te stoppen een bondje te vormen met mijn vader naar mijn moeder toe en te luisteren naar wat mijn moeder te zeggen heeft en haar woorden door me heen te laten gaan.

Ik stel mezelf ten doel mezelf neer te halen door te stoppen met bondjes sluiten met vader de geest en te luisteren naar wat moeder de aarde te zeggen heeft en mezelf hierin neer te halen, het lichaam in door te luisteren naar mezelf in reactie op de woorden die ik door me heen laat gaan en te ademen doorheen en in de energetische bewegingen binnenin mezelf.

Als en wanneer ik in en als mezelf verdriet ervaar door ongelijkheid in de woorden van een ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me in en als gedachten afvraag hoe we ooit kunnen samenleven als we zo met elkaar omgaan en dus, op voorhand het ‘niet zie zitten’ in en als een geloof dat ik er niets aan kan veranderen.

Ik realiseer me dat het een proces is wat veel tijd inneemt en dat deze jongens en de woorden er in eerste instantie zijn om mijzelf te vergeven en corrigeren en van hieruit, ik beter in staat zal zijn om een ander te ondersteunen en zo zal de gelijkheid zich uitbreiden en dus, hoef ik deze jongens nu niet als voorbeeld te nemen van wat ‘nu gecorrigeerd moet worden’.

Ik stel mezelf ten doel, als en wanneer ik reactie ervaar op de woorden van een ander, mezelf te herinneren dat deze mensen en deze woorden hier nu zijn om mezelf te ondersteunen in het stoppen van de afgescheidenheid in en als reactie, binnenin mezelf.

Als en wanneer ik mezelf pijn zie ervaren bij de woorden van de ander, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik pijn ervaar door mijn eigen reactie in en als de geest, op de woorden van een ander.

Ik realiseer me dat ik de woorden persoonlijk neem – wat ze ook zijn, ze zijn persoonlijk gericht naar een vrouw toe – en dat ik hierin pijn ervaar in en als een gedachte dat ik als vrouw onderdrukt word.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren in en als een gedachte dat een vrouw onderdrukt wordt en dat er op deze manier geen expressie, en dus geen verandering mogelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat er geen verandering mogelijk is als de expressie onderdrukt wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb feitelijk angst te ervaren bij de onderdrukking van de expressie van de vrouw, waarin ik deze onderdrukking koppel aan ‘de vrouw alleen maar gebruiken voor seks’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een uitgangspunt als de vrouw alleen maar gebruiken voor seks en haar verder niet serieus te nemen als mens in haar woorden en expressie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de man alleen maar te gebruiken voor seks en hem niet serieus te nemen als mens in zijn woorden en expressie, in en als een angst zelf zo onderdrukt te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus feitelijk angst te ervaren om behandeld en benaderd te worden voor hoe ik zelf een ander behandeld en benaderd heb en zo wordt het patroon als levend voorbeeld doorgegeven, beginnende binnenin zelf en doorgegeven zoals in het voorbeeld zoals zichtbaar bij deze jongens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb seks te gebruiken om wel of niet te luisteren naar een man of vrouw, afhankelijk van of ik zelf een man of vrouw ben en waar mijn voorkeur ligt/liegt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen te luisteren naar iemand waar ik iets van wil/verwacht te krijgen in en als een voordeel in en als de geest.

Waar anders kan de ongelijkheid mee te maken hebben in de kern, dan met geld en/of seks?

We misbruiken elkaar in de afhankelijkheid van elkaar in geld en/of seks. En we neigen ernaar dit ‘liefde’ te noemen.

Stel je een wereld voor waarin je financieel zelfstandig aanwezig bent zonder voorwaarden en zonder de ‘seksuele drive’ als verlangen naar ‘intimiteit’, in en als het vermogen tot expressie en communicatie in gelijkheid met en als jezelf, in en als het vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt en dat er voor alles en iedereen gezorgd wordt. Zouden we ons dan zo misdragen tegenover elkaar en/of hechten aan elkaar? Waarschijnlijk kunnen de meesten van ons zich hier weinig tot niets bij voorstellen en dus, bevinden we ons in een toestand van overleving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb er vanuit te gaan dat mensen ergens wel weten dat ze zich misdragen, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat we zeer ver van onszelf verwijderd zijn en in afscheiding, in het uiteen gaan van en als onszelf als leven, aanwezig zijn en dus alleen maar de afgescheidenheid in zicht hebben in en als zelf en dus handelen, bewegen en spreken ter overleving van onszelf in en als deze toestand van afgescheidenheid, in en als de geest op weg naar God als het ultieme paradijs, de ultieme climax, het ultieme orgasme waarvoor die ander nodig is en/of waarvoor geld nodig is en dus die ander die nog wel geld heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb pijn te ervaren van het leven in een wereld in afscheiding in het uiteengaan van mezelf als leven, ter overleving van mezelf in afgescheidenheid op weg naar de climax in en als de geest, zonder te zien, realiseren en begrijpen dat door het najagen van deze climax in afgescheidenheid, ik mezelf meer en meer afscheid van mezelf als leven en mezelf dus meer en meer pijn doe, en hierbij anderen als leven die ik niet langer zie en in overweging neem binnen mijn beperkte wereld in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me denigrerend op te stellen naar degenen die zich ongelijk uitlaten in woorden in en als een poging om de pijn van de afgescheidenheid in en als mezelf, in en als reactie op woorden van een ander in afgescheidenheid, niet te voelen en ervaren zonder te zien, realiseren en begrijpen dat binnenin deze ongelijkheid tevens leven aanwezig is welke misleid en vervormd is door verkeerde voorbeelden.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op mijn ademhaling in mijn eigen borst en mijn participatie in gedachten, gevoelens en emoties als afscheiding in en als mezelf te stoppen en zelf te vergeven alvorens ik overweeg te spreken tegen mensen die een ervaring van pijn in mij losmaken/activeren met hun woorden.

Ik stel mezelf ten doel me te focussen op het zien waar een patroon of gedrag vandaan komt in plaats van me te focussen op een reactie in onbegrip binnenin mezelf ten aanzien van woorden en daden in ongelijkheid en zo het begrip als vergeving binnenin en als mezelf te vergroten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn moeder en zo mezelf binnen het hele gezin, tegen te werken in plaats van te luisteren en hierin te leren samenwerken en te leren spreken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb een stem te hebben en mezelf een stem te geven, aangezien ik aan het tegenwerken ben waarin ik mezelf het niet waard vind om mezelf een stem te geven in en als hoe ik besta in ongelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf mijn stem te ontnemen en mezelf te onderdrukken in de tegenwerking in en als de geest, bestaande in en als een angst voor venijn in de woorden van een ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te bestaan in en als angst voor venijn in de woorden van een ander en hierin zelf venijnig te wo(o)rden in en als mezelf, in tegenwerking tot mijn moeder/een ander.

Als en wanneer ik venijn in mijn stem hoor in mijn woorden naar een ander toe, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me ergens door verongelijkt ervaar.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met spreken als ik venijn bemerk in mijn eigen stem en/of woorden en te zien wat ik de ander wil opleggen in en als een streven om mijn eigen ervaringen te ontlopen.

Ik stel mezelf ten doel de ervaring van verongelijking als reactie op venijn in woorden en/of in een stem, door me heen te laten gaan in en als de adem en mezelf mijn reacties te vergeven en me hierin te focussen op mezelf door mijn kin iets omlaag te brengen en te focussen op de ademhaling in mijn borst alvorens ik spreek.

Ik stel mezelf ten doel te oefenen en te oefenen zodat en totdat ik er beter in word – zoals een kind 100x oefent om op te staan – en ik daadwerkelijk mezelf stop, vergeef en corrigeer in het moment alvorens te spreken.

Parenting – Perfecting the Human Race – Part 1

———————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juli 18, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 508 – De eerste stap tot samenwerken in eenheid en gelijkheid

Het meest uitdagende punt hierin is om te beginnen met dit proces. Want hoe gaan we inzien dat wie wij denken te zijn in gedachten, gevoelens en emoties, niet werkelijk is wie we zijn? Hoe gaan we inzien dat we niet zulke geweldige wezens zijn en zijn geworden en dat we er feitelijk op uit zijn om altijd en overal energie te genereren, om er ‘zelf beter van te worden’ in en als deze energetische ervaring van binnen en met energie als geld van buiten? Dit willen we niet zomaar onder ogen zien en dus geeft dit gegeven op zich ook weer conflict. En toch moeten we hier doorheen wandelen als we werkelijk effectief zullen willen samenwerken.

Uit: Dag 503 – Ons bestaan in conflict in afscheiding van onszelf

Hoe gaan we tot een samenwerken komen als niet iedereen, of vrijwel niemand van ons heeft geleerd om te zien wie we werkelijk zijn en dus niemand van ons heeft leren zien dat we niet zijn wie we denken te zijn zoals we bestaan in onze gedachten, gevoelens en emoties? Dat is niet zo eenvoudig en toch is het wat we al tijden proberen, een samenwerking tot stand brengen terwijl we onszelf niet werkelijk kennen. En wat dus conflict geeft aangezien we zelf in conflict bestaan.

Ik schrijf hier verder in de ‘ik-vorm’ aangezien het een mee wandelen wordt in ‘real time’. In eerste instantie is het van belang om mijn eigen gedachten en reacties te stoppen alvorens te communiceren over een gewenste samenwerking met een gewenst resultaat. Dat vraagt een behoorlijke inzet van mezelf, aangezien ik mezelf in vele lagen hebben opgebouwd en er automatische reacties omhoog komen die diep ingebed liggen opgeslagen in de geest, in en als het fysiek en waarvan ik toch nog denk dat ik ‘gelijk heb’ of ‘het recht heb’ om hier iets mee te doen. Samenwerken begint in eerste instantie bij het stoppen van mijn eigen reacties en hierin leren om mezelf richting te geven zodat ik stabiel ben of wordt binnenin zelf. En van hieruit kan ik zien hoe verder te bewegen en hoe de taken in samenwerking op te pakken.

Dit zal dus niet van een leien dakje gaan. Het is niet mogelijk om alle punten tegelijkertijd op te pakken en zoals ik het ervaar, lijkt het alsof alles in de soep loopt. En deze gedachte, dat alles in de soep of in het honderd loopt, is dan feitelijk hetgeen waarop ik reageer in mezelf en waardoor ik neig tot het ‘aanzetten van anderen’ om dingen anders, beter te doen. Echter dit is dan vanuit een startpunt in conflict, namelijk in en als de (angst)gedachte dat alles in de soep loopt. Deze ‘angst’ is dan eigenlijk wat ik communiceer en wat anderen van mij op zullen pikken. Wat bij hen binnenin weer een reactie zal activeren op de manier zoals dit bij hen specifiek geprogrammeerd is. We zijn allemaal geprogrammeerd in en als angst en in reactie op angst (waarin we de zogenaamde ‘stress’ creëren en ervaren) wat weer een nieuwe stroom van gedachten met hierop volgend reacties produceert, in een poging de controle te behouden in en als onszelf, in en als de geest, als het enige wat we kennen van en als onszelf in de gedachte als ‘dit ben ik’.

Dus, ik begin bij mezelf. Ondertussen zie ik er natuurlijk op toe dat er niet werkelijk iets uit de hand loopt wat betreft de praktische, aanwijsbare zaken. Wat op zichzelf al voldoende is om me mee bezig te houden aangezien er praktisch gezien enorm veel moet gebeuren in een nieuwe samenwerking binnen een nieuw bedrijf. Ook hierin kan niet alles tegelijkertijd en ineens vlekkeloos verlopen. En hierin is het aan mijzelf om me te stabiliseren en mijn eigen reacties te stoppen, onderzoeken, zelfvergeven en zelfcorrigeren. Aangezien alles in de fysieke realiteit plaatsvindt, is er een snelle cross-referentie van hoe ik me opstel en zo merk ik direct als ik zelf in reactie ben en vooral als ik iets in reactie gecommuniceerd heb. Dit heeft een directe uitwerking die fysiek voelbaar is in mezelf. Er is geen tijd om alles uit te schrijven maar wel om per dag te reflecteren naar mezelf toe en hardop of van binnen zelfvergevingen en zelfcorrecties te wandelen. De meest belangrijke punten kan ik uitschrijven en met behulp van het luisteren naar de interviews en het meelezen van de chats, vergroot ik het begrip in wat er gebeurt binnenin mezelf.

Terugkomend op een samenwerking zoals beschreven in het vorige blog, waarin twee mensen zich enigszins gewaar zijn van de eigen gedachten, gevoelens en emoties en hierin zien en begrijpen dat dit niet is wie we zijn; dat is hetgeen waarnaar we uiteindelijk willen bewegen in deze wereld en wat we willen uitbreiden tot een werkelijk zelfgewaarzijn in en als Leven. Zodat we in rust en ontspanning in en als het fysiek met elkaar aanwezig kunnen zijn en tot samenwerking kunnen komen. Echter het begint bij, in en als mezelf. Zodat ikzelf in rust en ontspanning in en als het fysiek met mezelf aanwezig kan zijn, onafhankelijk van in hoeverre de ander hierin gewaar is van zichzelf. Als ik dit niet zou doen, als ik zou ‘wachten’ op het eventueel gewaar zijn van een ander, zou ik mezelf in afhankelijkheid houden van een ander en niet zelf beginnen met het proces van zelfvergeving en zelfverandering. En dat is precies hetgeen we al zovele duizenden, miljoenen jaren gedaan hebben. Wachtend op elkaar tot wie de eerste stap zet. Die eerste stap begint binnenin zelf, nog niet zichtbaar voor de buitenwereld maar inzichtelijk voor en als zelf.

Wordt vervolgd

Desteni-I-Process-Lite (gratis en ook in het Nederlands)

Gerelateerde blogs:

Dag 528 – De eerste stappen in het Proces van Zelfzuivering: Vertrouw Je Reacties Niet!

Why that which Feels Good is not always What is Best. Day 304

Dag 528: De Eerste Stappen in het Proces van Zelf-Zuivering – Vertrouw Je Reacties Niet! – See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.nl/2014/07/dag-528-de-eerste-stappen-in-het-proces.html#sthash.UiHh7JST.dpuf

————————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

juni 28, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 502 – Samenwerking – samenwerken of tegenwerken?

Het eerste woord wat ik nader wil onderzoeken is het woord ‘samenwerken’. Ik beschreef in het vorige blog dat ik met een collega tot samenwerken ben gekomen en nu deze samenwerking zich op een andere manier gaat voortzetten, ervaar ik reactie in mezelf – dus angst – hierin. De angst is niet zozeer dat we die samenwerking ‘zullen verliezen’ of dat die stopt. In principe is de basis hierin gelegd en hiermee kunnen we voort, binnenin onszelf en in communicatie met elkaar. Dit gaat niet ‘weg’, dit is hier, het is geleefd in het fysiek en er is tot op zekere hoogte een vertrouwen in ontstaan in zelf in de samenwerking met elkaar – vertrouwen als een fysiek geleefd hebben, zelf het fysieke bewijs zijn hiervan wat zelfvertrouwen geeft in dit aspect. Ik zeg niet dat het volledig is. Dat is het niet. Er is een basis gelegd. Hierin is het tevens aan ieder zelf om te zien hoe dit voort te zetten binnenin en als zelf.

De angst die ik hierin ervaar, is een onzekerheid in mezelf of ik deze samenwerking ook met anderen kan voortzetten. Om hierin te zien moeten we eerst het woord samenwerken eens nader bekijken. Want wordt er werkelijk samengewerkt in deze wereld? Er wordt voornamelijk tegen gewerkt. We hebben wel groepjes waarin we samenwerken aan een gemeenschappelijk doel en dit doel als ‘gelijk’ uitgangspunt, maakt dat we bereid zijn om samen te werken binnen een ogenschijnlijke vorm van gelijkheid. Misschien is het beter dit als ‘gelijkwaardigheid’ te benoemen als een gelijkwaardig doel in en als de geest. Dit gelijkwaardig doel in en als de geest betreft een ‘deel-doel’. Wat bedoel ik met een ‘deel-doel’? Met deel-doel bedoel ik een doel wat het beste is voor deze kleine groep mensen, dit kunnen er twee zijn zoals in een relatie of 10 zoals in een vereniging of bedrijf. Binnen dit deel-doel zien we altijd conflict ontstaan, ook als we ‘hetzelfde doel’ voor ogen hebben. Iedereen herkent dit in een relatie. Zelfs als je allebei de relatie wilt voortzetten en min of meer hetzelfde voor ogen hebt, ontstaat er conflict en een tegenwerken hierin. We gaan elkaar tegenwerken.

Dat betekent dus dat we onszelf tegenwerken om ons ‘doel’ te bereiken. We gaan de ander als tegenstander zien en die ander gaat ons als tegenstander zien. Het gemeenschappelijke doel is dus niet voldoende om te kunnen samenwerken. Het is nog steeds een individueel voordeel behalen binnen dit gemeenschappelijk doel. Wat zien we hierin dan over het hoofd? We zien ons uitgangspunt over het hoofd. Het uitgangspunt waarmee we dit doel proberen te bereiken. En als dit uitgangspunt ongelijk is, zullen we ongelijkheid – dus conflict, dus tegenwerking – manifesteren binnen het bereiken van dit gemeenschappelijke, zogenaamd gelijkwaardige doel en dus, is het doel niet langer gemeenschappelijk en zeker niet gelijk, het raakt verdeeld.

Ons uitgangspunt is niet volledig, het is verdeeld. Precies zoals wijzelf in verdeeldheid bestaan binnenin onszelf. We hebben ons afgescheiden in gedachten, gevoelens en emoties, hierin creëren we energie en vervolgens stappen we met deze energie in het gemeenschappelijk doel. Deze verdeeldheid binnenin onszelf – gedachten, gevoelens en emoties – wordt constant getriggerd, geactiveerd door een verdeeldheid buiten onszelf en aangezien overal om ons heen verdeeldheid aanwezig is, wordt de verdeeldheid binnenin onszelf, constant geactiveerd. Waarin we weer reageren met een gedachte, welke een gevoel of emotie aanmaakt binnenin onszelf en energie creëert, welke we vervolgens uitspreken en leven en weer manifesteren in de fysieke werkelijkheid. En zo dragen we bij aan de verdeeldheid en houden we deze verdeeldheid met z’n allen in stand, ook binnen het gemeenschappelijke doel. Dat is de reden waarom er binnen ideële organisaties altijd verdeeldheid aanwezig is en/of ontstaat en dus zal zich dit niet wijdverbreid kunnen manifesteren want deze verdeeldheid binnen de organisatie, creëert en/of triggert de verdeeldheid buiten de organisatie ergens in de wereld.

Er is altijd iemand die het niet eens is met wat er gepromoot wordt. En dit komt doordat hetgeen gepromoot wordt, een ‘deel-doel’ betreft, oftewel, het is verdeeld, het is niet volledig en in overweging van wat het beste is VOOR AL HET LEVEN. Zolang ik niet sta in eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor al het leven, zal ik verdeeldheid creëren in de wereld – binnenin mijzelf en buiten mijzelf.

Dus wat is er nodig voor een gemeenschappelijke samenwerking die werkelijk effectief is? Een gemeenschappelijk uitgangspunt in eenheid en gelijkheid en alleen binnen volledige eenheid en gelijkheid in overweging van AL HET LEVEN (inclusief onszelf!) zal er volledige overeenstemming mogelijk zijn. Dit uitgangspunt, dit begint in onszelf; dit zijn wijzelf.

Wie of wat is dan het uitgangspunt dat deze ongelijkheid, dit conflict, deze tegenwerking creëert? Dan zijn wij ook zelf. Wijzelf als mens zijn het uitgangspunt waarmee we van alles creëren zonder dat we door hebben dat we dit doen. En vervolgens staan we verbaasd naar het resultaat te staren en worden we boos op dit resultaat zoals we de wereld gemanifesteerd zien, waarbij we ‘vergeten’ dat we hier zelf aan mee hebben gewerkt, dan wel actief door werkelijk iets te creëren wat niet van gemeenschappelijk belang is, dan wel passief door hetgeen zich manifesteert, toe te staan en voornamelijk doordat we niet zien hoe we het zelf creëren. We bestaan in afscheiding van onszelf in en als het fysiek en dus ook in afscheiding van onze creatie in en als het fysiek, deze fysieke wereld zoals die bestaat.

Om te gaan zien hoe de wereld bestaat, moeten we gaan zien hoe wijzelf bestaan. Hiermee ga ik verder in het volgende blog.

Desteni-I-Process-Lite

Voor wie vast wil beginnen binnenin zelf met het zien hoe wij bestaan (Nederlandse vertaling aanwezig binnen de cursus).

————————————————————————————————————–

juni 8, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 492 – Ter voorbereiding op de komende week

De komende week ben ik 3 dagen aanwezig op werk waarbij nieuwe collega’s (in totaal 2) komen om in te werken voor het nieuwe filiaal waarin we gaan samenwerken. De eerste inwerkdag afgelopen week ging niet helemaal naar mijn tevredenheid over mezelf waarin ik spanning opbouwde in mijn fysiek en hier wil ik een praktische, korte handleiding maken met zelfcorrecties welke ik kan toepassen en eventueel bijstellen de komende week en waardoor ik mezelf op tijd stop als ik in de geest neig te verdwijnen.

Waar ging het ‘mis’ oftewel waar ging ik de mist in, in en als de geest:

De computer was te langzaam om een document te openen dus ik kon deze niet inzien en/of printen en vervolgens was de rode inkt op in de printer welke ik niet kon vervangen en waardoor er tevens helemaal geen printjes meer gemaakt konden worden ook al was er voldoende zwarte inkt. Zelf kon ik thuis wel het document openen maar ik heb geen printer die goed werkt. Ik probeerde een aantal andere mogelijkheden uit om het document op een andere computer te openen wat ook niet lukte en de oplossing kwam pas na 2 uur ‘druk’ te zijn geweest met computer, printer en mijn eigen geestervaringen hierin. De oplossing was een ander vragen het document op een later tijdstip uit te printen en mee te geven. De ‘druk’ bestond eruit dat het een document van het gehele nieuwe assortiment betreft van de nieuwe winkel die ik moet gaan onderzoeken/aanpassen en bestellen binnen korte tijd – echter niet zo kort dat er geen uitstel van 1-2 dagen mogelijk was.

Ik had een dagplanning die ik besprak met de collega maar liet me vervolgens direct afleiden van deze planning door mee te gaan in gesprekken over hetgeen we eigenlijk in de middag zouden oppakken waardoor de tijd in de ochtend voor een taak die alleen in de ochtend kan, korter werd en waarin ik (fysiek gemanifesteerde) spanning opbouwde in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik het document niet later uit kan printen en/of later tot een oplossing kan komen zodat ik me in het moment kan blijven focussen op de werkzaamheden in de winkel, op de klanten die komen en op de samenwerking met de nieuwe collega.

Als en wanneer ik mezelf zie verdwijnen in een gedachte dat ik een document niet later af kan drukken dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik toen al wist dat er ruimte was en dat het document niet persé ‘vandaag’ uit de printer hoefde te rollen.

Ik realiseer me dat ik het leuker vond om het assortiment te bekijken en dus liet ik me meeslepen in gedachten in en als de geest in een voorkeur voor werkzaamheden wat niet het meest praktisch was in dat moment.

Ik realiseer me dat ik mezelf niet vertraagd heb om even goed te zien wat meest praktisch is, mede door de klanten die maar bleven komen en de oplossingen onderwijl die we eerst konden proberen om tot een print te komen via de andere computer.

Ik realiseer me dat ik geen ondersteuning wilde/durfde te vragen van een ander om het document uit te printen aangezien het een behoorlijk document betreft en ik een ander niet wilde ‘opschepen’ met deze werkzaamheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb de meest eenvoudige oplossing direct toe te passen in en als het vragen van het uitprinten van het document welke de ander gewoon wil en zal toepassen als de andere praktische mogelijkheden niet werken welke ik pas als laatste oplossing aannam op advies van een andere collega.

Ik realiseer me dat ik het graag ‘zelf’ wilde doen – wat niet altijd het beste als het meest praktische is en waarin ik in dit ‘zelluf doen’ in dit geval energie genereer in een poging om mezelf beter te voelen als ik het zelluf doe als positieve energetische ervaring wat leidde tot een negatieve nergetische ervaring in een poging dit na te streven zonder volledige herziening welke leidde tot een opbouw van spanning in en als mijn fysiek en waarin ik tevens onrust creëer in de ander die met mij werkt en tevens minder aanwezig ben in interactie met de klanten heb wat in feite prioriteit heeft binnen mijn werkzaamheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb positieve energie te willen genereren in en als een zelluf doen en hierin het mezelf moeilijk te maken en spanning op te bouwen in en als mijn fysiek en tevens indirect het moeilijker te maken voor een ander door na te laten om te vragen of een ander ‘moeite wil doen’ ter ondersteuning in een praktische, fysieke handeling als de enige mogelijkheid in dat moment.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vertragen op het moment dat iets niet gaat zoals ik wil – zoals bijvoorbeeld het niet openen van een document en/of het vastlopen van een printer en even stil te staan met en als mezelf, in en als de adem.

Ik stel mezelf ten doel van hieruit te zien wat mijn volgende stap is.

Ik stel mezelf ten doel het tijdsbestek wat ik heb reëel te benaderen.

Ik stel mezelf ten doel mijn ervaring als voorkeur voor werkzaamheden te stoppen in en als mezelf en op te pakken wat het meest praktisch is in het moment.

Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen in een positieve ervaring van het zelluf willen doen welke ik direct herken maar waarin ik tot nog toe niet werkelijk geluisterd heb naar mezelf en dus, stel ik mezelf ten doel werkelijk te luisteren naar mezelf.

Ik stel mezelf ten doel het samenwerken uit te breiden en zelfvergevingen en zelfcorrecties toe te passen op hetgeen ik hierin tegenkom als obstakels in en als mezelf.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een meegaan in een afleiding in en als de geest binnen een gesprek welke direct afwijkt van wat we net besproken hebben en leidt naar een onderwerp welke onpraktisch is om in dat moment op te pakken, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat een ieder in de geest geneigd is om omwegen te maken om energie te genereren op allerlei mogelijke manieren zelfs zonder dat we dit door hebben.

Ik realiseer me dat ik zelf liever het onderwerp direct bespreek/oppak in en als een ervaring van dit ‘leuker’ vinden dan de werkzaamheden die eerst moeten gebeuren waardoor ik mezelf geen richting geef in wat het meest praktisch en fysiek prettig is.

Ik realiseer me dat ik energie genereer in en als dit ‘leuker vinden’ waardoor ik me laat leiden in de afleiding in de woorden van een ander en tevens een voedingsbodem leg voor het opnieuw energie genereren in een tijdsdruk die ik hierin creëer voor mezelf en de ander en in deze ervaring van tijdsdruk wederom opnieuw een voedingsbodem leg in en als een opbouw van fysieke spanning waarop ik later thuis weer reageer in en als mezelf.

Ik realiseer me dat ik mezelf richting kan geven als wat het beste is voor mezelf, de werkzaamheden en de planning in overweging van de praktische, fysieke omstandigheden.

Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen in een meegaan in afleiding in en als de geest binnen een gesprek welke direct afwijkt van wat we net besproken hebben.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen in en als het genereren van energie binnen het meegaan in gesprekken over onderwerpen die ‘leuker’ zijn dan wat er in het moment praktisch gebeuren moet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen, te ademen, de woorden van de ander door me heen te laten gaan en vervolgens in duidelijke bewoordingen mezelf richting te geven en dit tevens te bevestigen door het fysiek te doen.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het beter is eerst 10 minuutjes dit zogenaamd ‘leuke’ onderwerp te bespreken en hierna de werkzaamheden op te pakken.

Ik stel mezelf ten doel tijd in te bouwen – binnen de praktische mogelijkheden tijdens het werk – voor een kort bespreken van overige onderwerpen die ik als ‘leuk’ ervaar en die een ander opent en hierin in de adem aanwezig te blijven zodat ik mezelf richting kan blijven geven en eventuele positieve ervaringen te stoppen en indien nodig, later te onderzoeken en verantwoordelijkheid voor te nemen in en als mezelf door middel van zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel in en als de adem de werkzaamheden op te pakken en hierin de ‘zwaarte‘ te onderzoeken die ik ervaar in en als de geest die opkomt als ‘niet leuk’ in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel de komende week mijn zelftoepassing te cross-referencen op effectiviteit op de dagen dat ik werk met een nieuwe collega en mezelf te ondersteunen/bij te sturen hierin door middel van de adem, schrijven, zelfvergeving op hetgeen niet gaat naar tevredenheid en zelfcorrectie ter ondersteuning van mezelf in de uiteindelijke fysieke toepassing.

Wordt vervolgd

Ik zie mezelf onder ogen door middel van schrijven, ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf door middel van de toepassing van zelfvergeving en ik maak een verandering mogelijk voor mezelf door middel van het schrijven van zelfcorrecties welke ik vervolgens leef en waarin ik mezelf bijsta in fysieke realiteit en dit steeds opnieuw, adem voor adem, dag voor dag in overweging van en streven naar wat het beste is voor alle betrokkenen en alles wat betrokken is.

Desteni I Process Lite

————————————————————————————————————————-

april 23, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 471 – Samenwerken – (een) start in mezelf

Met mezelf in en als de geest

Met mijn fysiek

Hoe kan ik samenwerken met mezelf in en als de geest als ik in en als de geest, iets niet wil?

Dan participeer ik in zelfzucht, eigenbelang – zuchtend in mezelf in participatie in verwachtingen in mijn eigen belang.

Deze verwachtingen kan ik mezelf dus vergeven want het is in het belang van mezelf in afscheiding van alles wat leeft en niet in eenheid en gelijkheid.

Hoe kan ik met mijn fysiek samenwerken als ik niet zie, hoor en/of begrijp wat mijn fysiek aangeeft?

Dit komt dan doordat ik in afscheiding afwezig ben, in die verwachting in participatie in de geest, ik zit in de wacht.

Waarom wil ik niet samenwerken voor iets wat het beste is voor alle leven, dus inclusief mezelf als leven?

In een ervaring van en als een angst om iets te verliezen, tekort te komen, zoals ik dat ken in afwezigheid in participatie in en als de geest, waar er altijd een winnaar en een verliezer is, in en als energie, gebaseerd op polariteit.

Het concept van eenheid en gelijkheid in en als het fysiek, ken ik (nog) niet want ik ben afwezig, ik participeer in energie in en als de geest. Ik ben polariteit geworden.

Ik kan me niet voorstellen dat ik kan leven zonder te winnen of verliezen.

Dus verdedig en verzet ik mezelf tegen samenwerken.

Dus werk ik tegen. Door te wachten in afscheiding.

Liever in de wacht in de bekende polariteit, wachtend op een nieuwe positieve ervaring dan in het fysieke onbekende stappen van eenheid en gelijkheid waarin ik mezelf niet langer ervaar in en als de geest en het dus lijkt, of ik mezelf opgeef.

Hoe ga ik dit oplossen?

Door in te zien waar ik me heb afgescheiden en wat de angst is hierachter als angst voor verlies – die ik zelf gecreeerd heb in en als een geloof in polariteit, in winnen en verliezen van energie, gekoppeld aan ervaringen als herinneringen. Mijn gedachten, gevoelens, emoties, interne gesprekken, afbeeldingen, angsten, fysiek gedrag en gemanifesteerde consequenties wijzen hierop.

Als ik de polariteit zie zet ik deze in zelfvergeving – ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in het bestaan van polariteit welke winst en verlies voortbrengt – en dan specifiek op het punt wat ik zie in gebruik van specifieke woorden.

Vervolgens schrijf ik een script van hoe ik dit ga aanpakken in het vervolg uitgaande van eenheid en gelijkheid, praktisch en fysiek, waarin ik me realiseer dat ikzelf in de eenheid en gelijkheid aanwezig ben en dus niet hoef te winnen of verliezen.

En dan dien ik dit te leven en fysiek te tonen, aan en als en voor mezelf want als ik het in de geest bewaar, is er geen fysieke meetbaarheid en blijft het een idee in de afgescheidenheid van mijn geest en heb alleen ik er iets aan om me beter te voelen.

Samenwerken met mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren tegen het samenwerken met en als mezelf in fysieke realiteit als wat het beste is, waarin ik word afgeleid door mijn eigen ervaring van weerstand in en als de geest waarin het ‘voelt als iets wat ik niet wil’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te geloven in wat ik wil en niet wil, welke geen werkelijke zelfwil is maar gekoppeld aan een verlangen in en als de geest en/of aan (geloof in) een negatieve ervaring in en als herinnering welke ik ooit heb ‘afgekeurd’.

Ik stel mezelf ten doel, het verlangen in en als de geest te ontmaskeren en zo het uitgangspunt in en als de geest als verlangen te stoppen zodat en waarin ik werkelijk kan zien wat het beste is, en mijn wil hierop af te stemmen tot in een punt van overeenstemming in eenheid en gelijkheid.

Ik stel mezelf ten doel mijn wil af te stemmen op wat het beste is in en als het fysiek en zelfvergevingen toe te passen op de weerstanden die ik hierin tegenkom en dit te specificeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren dat als ik mijn boosheid opgeef, ik niet meer zal bewegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren om mijn boosheid op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van boosheid te gebruiken als en ter zelfbeweging, waarin ik mezelf afhankelijk maak van deze ervaring van boosheid en deze dus wel in stand ‘moet’ houden en zo een rechtvaardiging voor mezelf creeer om te blijven participeren in boosheid dus in afscheiding van samenwerking.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn lever te belasten met deze (onderdrukte) boosheid en zo leverstagnatie te ontwikkelen, manifesteren en in stand te houden waarin en zodat mijn fysiek tevens deze afscheiding in boosheid gaat ondersteunen zoals ik het geprogrammeerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn fysiek te programmeren te functioneren in afscheiding in beweging in boosheid en zo mijn fysiek ‘de schuld‘ te geven van het disfunctioneren van mezelf in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te verzetten tegen het leven van eenheid en gelijkheid als het fysiek in overweging van het geheel, maar wel zelf een fysiek te willen ‘hebben’ die functioneert in eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zelf in overweging te willen worden genomen maar zelf niet alles in overweging te nemen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en aanvaard heb te leven/geven zoals ik zou willen ontvangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op deze manier ‘eigen voorwaarden’ te creeren van eenheid en gelijkheid in en als de geest, welke hetzelfde is als zelfzucht, zuchtend in zelf in verlangen in eigenbelang, hetgeen aangeeft waarom de eenheid en gelijkheid geleefd dient te worden in en als het fysiek want alleen dan, is het zichtbaar en toetsbaar en werkelijk een en gelijk als wat het beste is voor al het leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren mijn oordeel op te geven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te definieren in en als mijn oordeel als ‘dit is wie ik ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te vertrouwen op mijn oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te beschermen met mijn oordeel ter verdediging van en als mezelf als ‘dit is wie ik ben’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in stand te houden binnen mijn eigen oordeel en zo te denken en geloven de macht te behouden over wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de macht te willen behouden over wie ik ben en dit voor me te houden zodat niemand het ziet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen oordeel ‘voor me’ te houden en dus alleen mijn eigen oordeel te zien.

Ik stel mezelf ten doel te zien welk oordeel ik voor me houd, hier zelfvergeving op toe te passen en hier zo zelfverantwoordelijkheid voor te nemen in specifieke bewoordigen.

Ik stel mezelf ten doel zelfcorrigerende toepassingen te schrijven/spreken en deze te testen en bij te stellen in en als het fysiek.

Ik stel mezelf ten doel (gelijk) te gaan staan aan wie ik ben in en als een oordeel en het oordeel over mezelf hierin te stoppen zodat ik mezelf hierin richting kan geven.

———————————————————————————————————————–

april 8, 2014 door vanZielnaarLeven

Dag 464 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Intern gesprek-3 – “dit kan niet waar zijn”

Voor context zie: Dag 398 – Wie ben ik aan het verdedigen?

Voor overzicht van de gehele serie:

Dag 469 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Reactiedimensie-12 – Schaamte

Dag 482 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Intern gesprek-1 – “hoe kun je dit nou doen?”

Dag 483 – Wie ben ik aan het verdedigen? – Intern gesprek-2 – “dit meen je niet”

Backchatdimensie (interne gesprekken):

hoe kun je dit nou doen?

dit meen je niet

dit kan niet waar zijn

ik ga weg

wat denkt die ander wel

ik snap niet dat die ander dit niet ziet

ik heb toch gelijk?

hier wil ik niet mee leven

schaam je je niet?

dit ga ik niet doen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te participeren in een intern gesprek in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’ ten gevolge van emoties die ik ervaar als reactie op de gedachte ‘Het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’ welke wordt geactiveerd in mij door de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling over mij geschreven en waarin ik deze gedachte die opkomt, geloof en gebruik ter controle in en als oordeel – als beoordeling van deze woorden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een situatie probeer te controleren door een gedachte die geactiveerd wordt en opkomt in mij, te geloven en in te zetten als oordeel – ter beoordeling van de woorden binnen een situatie en dus ook van de situatie waarin ik met emoties reageer op mijn eigen gedachte welke vervolgens een intern gesprek voortbrengt als in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb door deel te nemen in een oordeel als beoordeling van de situatie, de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ inderdaad persoonlijk te nemen door een karakter te activeren in en als geloof en participatie in de gedachte ‘Het is zo zelfonoprecht dat ik niet weet waar te beginnen’ en door reactie op mijn eigen gedachte en hierop aanvullend een activatie van een intern gesprek in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’, het meer en meer persoonlijk te maken in en als interpretatie in en als een persoonlijkheid, waardoor ik niet meer in staat ben om te zien of de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ een projectie zijn van de ander of juist werkelijk over mij gaan en ik niet meer in staat ben om dit helder te verwoorden – het enige wat ik nog zeker weet en ervaar is alsof het over mij gaat doordat ik zelf deelneem in en als een gedachte als oordeel over deze woorden in herhaling over mij geschreven met hierop volgend reacties en interne gesprekken, eindigend in een staat van ongeloof als in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het te veroordelen als iemand woorden zegt of spreekt over mij zonder (in mijn ogen) zelf te zien of de woorden in en als startpunt, in eerste instantie over zelf gaan welke eventueel in mij gespiegeld zichtbaar worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te begrijpen dat de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ alleen over mij geschreven worden aangezien we ons nog in persoonlijkheden bewegen en we dus juist bezig zijn met het inzien van wat en hoe we het persoonlijk maken in en als een spreken van woorden in en als het startpunt van een persoonlijkheid in en als de geest, zonder dat we zien dat we hierin participeren aangezien we het voornaamste persoonlijkheidssysteem – the main personality-system – in en als onszelf, niet direct zien in en als een geloof als ‘dit ben ik’ en we dus alleen in het inzien en doorheen zien van onze eigen geschreven woorden, kunnen zien wie we zijn in en als dit voornaamste persoonlijkheidssysteem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me door de worden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling over mij geschreven, ongelijk benaderd te voelen alsof ik het persoonlijk neem en de ander hier buiten staat, terwijl de projectie in de woorden ansich als ‘ze neemt het persoonlijk’ juist duidt op een startpunt in en als participatie in een persoonlijkheid in en als de geest, welke hetgeen is waar ik op reageer als en wanneer dit niet wordt ingezien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat een ander niet inziet dat die in een persoonlijkheid participeert als de woorden ‘ze neemt het persoonlijk’ in herhaling over mij geschreven worden en dus, vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te reageren met een ervaring van ‘ongelijk benaderd worden’ op mijn eigen gedachte dat de ander niet inziet zelf in een persoonlijkheid te participeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik reageer op dat een ander iets niet inziet, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat ik reageer op het feit dat ik zelf iets niet inzie in en als een ‘ervaring’ als geloof dat de woorden van een ander over mij gaan en dat ik hierin ongelijk sta aan en als mezelf en me dus per direct ‘ongelijk benaderd voel’ wat ik vervolgens projecteer op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van ‘ongelijk benaderd voelen’ te projecteren op een ander en hierin mezelf te verongelijken in en als participatie in projectie van een gedachte over een ander en hierop volgend reacties als gevoelens en emoties en weer hierop volgend interne gesprekken, waarin ik meer en meer energie genereer en mezelf meer en meer afscheid dus verongelijk als ongelijk maak aan en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te veroordelen als en dat een ander in een (voornaam) persoonlijkheidssysteem participeert en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te veroordelen als en dat ik zelf in een (voornaam) persoonlijkheidssysteem participeer in en als het geloof en de aanname van ‘dit ben ik’ en in en als dit zelfoordeel, mezelf toe te staan te participeren in (een geloof in) gedachten, gevoelens, emoties en interne gesprekken, wederom in en als de instandhouding van mijn eigen voornaamste persoonlijkheidssysteem welke ik neig te projecteren op de ander.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in een intern gesprek in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’ dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik al in het interne gesprek beland ben en dat er dus een gedachte en reactie aan vooraf is gegaan en dat ik dus kan onderzoeken wat het triggerpunt/activatiepunt is hiervan.

Ik realiseer me dat ik eerst mezelf dien door te stoppen met participeren in een intern gesprek als in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’ voordat ik in staat ben om iets te onderzoeken en vergeven in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te stoppen met participatie in een intern gesprek als in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’ door een kleine fysieke beweging in en als mezelf te maken en mezelf hiermee uit het intern gesprek in en als de geest te halen, in en als de realisatie dat participatie in een intern gesprek me verder weg leidt van mezelf en door dit stoppen werkelijk te menen in en als de woorden ‘ik stop’.

Ik stel mezelf ten doel het verloop van het intern gesprek terug te brengen tot aan het activatiepunt waarin ik onderzoek in mezelf welke gedachte hier geactiveerd wordt en hierop volgend reacties als gevoelens en emoties welke leiden tot participatie in een intern gesprek als in de woorden ‘dit kan niet waar zijn’ waarin ik zelfverantwoordelijkheid neem voor activatie van en participatie in de gedachte, de reactie en het interne gesprek.

Ik stel mezelf ten doel in en als mezelf te zien, in en als activatie van de gedachte, reactie en het interne gesprek welke persoonlijkheid geactiveerd wordt en hierin te onderzoeken of dit het voornaamste persoonlijkheidssysteem betreft in en als een geloof als ‘dit ben ik’.

Ik stel mezelf ten doel de woorden van de ander over mij – al dan niet geprojecteerd, te onderzoeken in en als mezelf door te zien in het activatiepunt en de gedachte als oordeel en reacties en interne gesprekken hierop volgend binnenin mij, welke zullen leiden tot het inzien en deconstrueren van (het geloof in en de aanname van) dit voornaamste persoonlijkheidssysteem in en als een geloof hierin en aanname hiervan als ‘dit ben ik’.

Ik stel mezelf ten doel verantwoordelijkheid te nemen voor mijn projecties in en als gedachten over een ander en deze te onderzoeken in hoe deze over mezelf gaan en waar ik me heb afgescheiden van mezelf in en als een geloof in en aanname van deze gedachten, zodat en waarin ik mezelf ondersteun om mezelf richting te (leren) geven in communicatie met een ander.

Ik stel mezelf ten doel om nederig te zijn ten aanzien van het geestbewustzijnssysteem in en als een begrip hiervan in en als mezelf en hierin samen te werken met en als mezelf in plaats van mezelf tegen te werken, door eerst mijzelf te ondersteunen in het inzien, onderzoeken, deconstrueren, zelfvergeven en zelfcorrigeren van het voornaamste persoonlijkheidssysteem in en als mij – Self first – eerst Zelf want alleen dan kan ik helder zien en gelijk staan in en als het fysiek als leven.

Wordt vervolgd

(Afbeelding van een blog over het intern representatiesysteem – waarin zichtbaar is hoe we de ‘interne dialoog’ volledig geaccepteerd hebben als ‘eigenschap’ van onszelf als mens, zonder nog te overwegen wat we eigenlijk aan het doen zijn in een interne dialoog, in gesprek met onszelf in onze eigen gedachten en wat de gevolgen hiervan zijn).

————————————————————————————————————————————–

oktober 16, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 389 – Natuurlijke geneesmiddelen en de gezondheidsclaims – wat is er gaande?

Er is een petitie gaande ten aanzien van het proces in Europa om veel verschillende claims op zogenaamde natuurlijke geneesmiddelen en voedingssupplementen te verbieden.

http://www.grundrecht-gesundheit.de/support-our-petition/

Waar het hier om gaat, is om het verbieden van de claims, dus van de teksten op de producten. Er mag op het product, dus niet meer zoveel genoemd worden waarvoor het te gebruiken is. Het gaat hier dus niet om het verbieden van de producten zelf. Wat echter het gevolg is, is dat veel kleinere producenten onvoldoende geld hebben om hun etiketten te vervangen en aan te passen aan de nieuwe wetgevingen, waardoor deze niet langer hun producten op de markt kunnen brengen, of dat Amerikaanse producten met claims die in Europa verboden worden, niet langer via de officiele kanalen verkocht mogen worden in Europa. Het betreft via deze weg door het verbieden van zogenaamde ‘gezondheidclaims’, dus een inperking van de natuurlijke producten ter ondersteuning van de fysieke gesteldheid.

Er zijn ook een aantal grote producenten, die voldoende geld hebben om etiketten aan te passen, en tevens heeft een van de grootste producenten, met zeer werkzame producten die uitgebreid onderbouwd zijn door onderzoek, nog nooit gewerkt met claims op hun producten. Dit geeft aan, dat de claims niet perse nodig zijn.

Ik heb zelf gemerkt (als verkoper van de producten op het gebied van vitaminen, mineralen, planten, sportondersteuning etc en geschoold in de meer traditionele natuurgeneeskunde/fytotherapie) dat claims vaak tegen kunnen werken, aangezien een werking van bijvoorbeeld een plant, niet in 5 woorden kan worden samengevat. Dus er wordt 1 claim op het product gezet, en als het dan een passend geneesmiddel als plant is voor mensen met een (iets) ander ‘klachtenbeeld’ dan op het etiket staat, is het bijna niet mogelijk om duidelijk te maken aan deze persoon dat het voor meer doeleinden gebruikt kan worden, aangezien alleen de claim gelezen wordt en er niet langer geluisterd wordt naar wat er gezegd wordt, of als er geluisterd wordt, wordt het niet ‘geloofd’. Dit komt doordat we totaal gebrainwashed zijn door al deze ‘reclameteksten’ die we automatisch geloven. Dus, het weghalen van de claims, is niet het probleem ansich. Het weghalen van de claims wordt gebruikt om de bekendbaarheid van de natuurlijke geneesmiddelen en voedingssupplementen, als planten, vitaminen, mineralen, te vertragen. Want het gebruik hiervan is in opkomst, en met de grote verspreiding door firma’s die wel in de maatschappij kunnen blijven staan, doordat er geld beschikbaar is, is dit niet meer werkelijk te stoppen. Dus wat wordt er gedaan, er wordt geprobeerd de woorden te verbieden, als enige mogelijkheid om de bekendheid te vertragen.

Waarom wordt de bekendheid van natuurlijke geneesmiddelen en voedingssupplementen vertraagd? Omdat werkelijke bekendheid met het gebruik van vitaminen, mineralen, planten en andere producten ter ondersteuning van de fysieke gezondheid, niet gewenst is door de farmacie. De farmacie raakt zo de macht kwijt over de bevolking, de macht als afhankelijkheid van medicijnen, welke medicijnen geen werkelijke remedies zijn, maar symptoombestrijders op het moment dat er al vele consequenties gecreeerd zijn in het fysiek en er alleen nog wat gelapt en geplakt kan worden. Dit geeft onderdrukking van de symptomen als klacht, echter wel met het gevolg van een zogenaamde ‘bijwerking’, welke deels komt doordat het medicijn schade aanricht aan het fysiek – het fysiek kan het medicijn helemaal niet verwerken – en grotendeels, doordat de klacht wederom onderdrukt wordt, zoals al vele jaren gedaan is door de drager en schepper van de klacht – de mens zelf als ‘bewoner’ van het fysiek, totdat het fysiek zegt, ho, nu is het genoeg, nu moet je gaan zien en luisteren naar mij, je kunt me niet langer negeren, onderdrukken, vergiftigen, Uitwonen.

Dus, het werkelijke probleem ligt in oorsprong niet bij het verbieden van de claims op de producten ter ondersteuning van de fysieke gezondheid van de mens, dit is slechts een symptoom, een aanwijzing van het wereldlijke geldsysteem en zijn onderdrukkende werking; het werkelijke probleem ligt hier voorbij. Ik zeg hiermee niet dat de petitie niet getekend moet worden – zeker, teken. Het is echter niet voldoende om verandering te bewerkstelligen, bij lange na niet. Hiervoor zullen we veel verder moeten zien en veel verder moeten gaan dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden.

De mens weet in het geheel niet, hoe het eigen fysiek functioneert, en hoe de eigen geest functioneert, en wat de wisselwerking is, hoe beiden te ondersteunen en hoe zowel fysiek als geest, ondersteund kunnen worden waardoor ze elkaar weer ondersteunen. Hier is een volledige her-educatie nodig, wil de mens weer in staat zijn om het beheer in eigen fysiek in te nemen. Zelfbeheer.

De producten als natuurlijke geneesmiddelen en voedingssupplementen zullen niet zomaar van de markt verdwijnen. Het is wel een teken (vandaar ook teken de petitie), dat er iets moet gebeuren in de wereld, dat ieder mens individueel, in samenwerking als groep, op moet staan, om niet langer de macht van het geld (uiterlijk) als de macht van de geest (innerlijk) toe te staan, in zichzelf, en in de wereld. De farmacie gaat gewoon door met dit proces. Waar de kracht ligt, is in her-educatie. De informatie moet woordelijk verspreid worden. Niet slechts op potjes via verkoop in de winkel – dit geeft geen werkelijke verandering, want dit gebeurt nog steeds via de commerciele kanalen zonder inzicht in deze kanalen, en dus verandert de mens niet in en als de geest, het koopgedrag blijft intact, de kanalen blijven intact, alleen nu gericht op de zogenaamde ‘gezondheid’ als laatste redmiddel.

Het laat zien hoe er in de kern, een totale verandering nodig is, een totale her-educatie over wie we zijn, wie we zijn geworden en hoe we onszelf kunnen veranderen. Dit ligt ten grondslag aan de algehele ‘gezondheid’ als fysieke gesteldheid, van de mens, en hierin aan de algehele ‘gezondheid’ als fysieke gesteldheid van de aarde, met haar planten, dieren, mineralen, water, grondstoffen, micro-organismen.

Alleen als wij als mens in wezen wie we zijn (geworden) willen en zullen veranderen, zullen we de werkelijke macht in en als onszelf in kunnen nemen, en dit is alleen mogelijk als we het gehele fysieke leven in overweging nemen.

Ik zal in verschillende blogs – verspreid in de komende tijd – onderwerpen meer in detail gaan bespreken om meer inzicht te verkrijgen in de mogelijkheden tot ondersteuning van de fysieke gesteldheid van de mens (en hierin van de fysieke gesteldheid in het algemeen), waarin de gehele gezondheidszorg zoals die nu bestaat, dient te veranderen om hier werkelijk inzicht en verbetering in te krijgen.

Voor nu wie vast wil beginnen met de her-educatie ter ondersteuning van zichzelf in en als het fysiek:

Desteni-I-Process-Lite

Het is een gratis cursus met persoonlijke begeleiding van een buddy. Er wordt gewerkt aan een Nederlandstalige versie met ondersteuning van de Nederlandse buddies, echter tot dit zover is, en voor wie Engels spreekt, de Engelse versie is al meer dan een jaar succesvol in werking via internet.

Voor wie zich realiseert dat er een gelijke geldverdeling nodig is in deze wereld om algehele verandering te bewerkstelligen in de fysieke gesteldheid van mens, dier, plant, micro-organismen, gesteente, water, aarde:

Basisinkomen Gegarandeerd Door Equal Life Foundation

Welke start via de invoer van een Basisinkomen:

Basisinkomenpartij

Ook hier wordt gewerkt aan integratie en veranderingen om tot een zo optimaal platform te komen ter ondersteuning van het fysieke leven in een wereld welke beheerst wordt door geld; dus, de verandering zal plaatsvinden door verandering in de tot nu toe ongelijke verdeling van geld, welke alleen plaats zal en kan vinden via de politiek. Zodat ook de kleine ondernemer kan bestaan, zodat ieder mens kan bestaan.

Redenen om een basisinkomen in te voeren

Eqafe-Free Self-Education

———————————————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

september 16, 2013 door vanZielnaarLeven

Dag 370 – Jammeren op werk – vervolg

Dag 369 – Jammeren op werk

Als ik mezelf zie denken ‘ik wou dat J terug was’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik zelf geen verantwoordelijkheid neem voor hetgeen gedaan moet worden in een dag, en dat ik als gevolg, ga denken en zo ook geen verantwoordelijkheid neem voor mijn gedachten in en als de geest, maar in plaats hiervan mijn verantwoordelijkheid probeer af te schuiven in en als de geest in een poging mezelf te verlichten en onder de taken uit te komen, wat geen werkelijke fysieke verlichting is maar slechts een illusie in de geest, terwijl hetzelfde werk nog steeds gedaan dient te worden.

Ik stel mezelf ten doel participatie in gedachten als ‘ik wou dat J terug was’ direct te stoppen, te ademen, te focussen op de taken die er liggen en deze 1 voor 1, adem voor adem op te pakken.

Als ik mezelf boos zie worden op het computersysteem omdat het zoveel meer werk is dan het vorige systeem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat boos worden wederom een poging is in de geest om onder de taken die gedaan moeten worden uit te komen en energie te genereren die mij voortduwen in het toepassen van de taken.

Ik stel mezelf ten doel om de taken die gedaan moeten worden, 1 voor 1 op te pakken, mezelf steeds terug te brengen in en als de adem, en te bewegen. Eventueel spreek ik hardop zelfvergevingen uit onderwijl om mezelf werkelijk te ontlasten van de energetische lading die ik heb opgebouwd ten aanzien van het nieuwe computersysteem en het uitvoeren van taken en om te zien wat er aan ongelijkheid aanwezig is in mezelf waar ik boos om word.

Als ik mezelf zie participeren in een vergelijking van het vorige en het huidige computersysteem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in en als vergelijking van twee systemen, mezelf verongelijk doordat er in en als een vergelijking van systemen altijd een ongelijkheid plaatsvindt welke een winnaar en een verliezer geef, een plus en een min pool, en dus energie genereert waarin ik mezelf afscheid van mezelf in en als het fysiek.

Ik verbind mezelf door vergelijkingen van systemen te stoppen en zelfvergevingen toe te passen op hetgeen ik tegenkom als verongelijking in en als mezelf, in en als een onderzoek waarin ik denk en geloof een verliezer of winnaar te zijn en energie te ‘winnen of verliezen’.

Ik stel mezelf ten doel te werken met het huidige computersysteem en mezelf hierin adem voor adem te bekwamen zodat ik de werkzaamheden eenvoudig en prettig kan uitvoeren, onafhankelijk van hoeveel werk het is, aangezien de hoeveelheid er niet toe doet als ik adem voor adem mezelf beweeg en doe wat er gedaan moet worden.

Ik stel mezelf ten doel de fouten in het huidige computersysteem te noteren en te bespreken met de helpdesk of het hoofdkantoor.

Als ik mezelf ongeduldig zie worden van de vertraging in het huidige systeem, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik me heb ingesteld op een bepaald tempo, welke niet gelijk loopt met het tempo van het computersysteem, oftewel onze systemen zijn fysiek niet op elkaar afgestemd.

Ik realiseer me dat het computersysteem zich niet aan op mij kan afstemmen, en dus dien ik me af te stemmen op het computersysteem en zo fysiek gelijk te bewegen.

Ik verbind mezelf door mezelf te stoppen in het automatische tempo in de geest en te zien wat de energetische ervaring inhoudt die opkomt in en als ongeduld. Het is een fysiek onprettige ervaring en ik heb hier iets fysiek gemanifesteerd welke ik steeds ontloop, en dus stel ik mezelf ten doel te onderzoeken wat deze ervaring inhoudt en zelfvergevingen toe te passen op de bevindingen en op de ervaringen zelf. Ik stel mezelf ten doel te zien hoe deze ervaring gerelateerd is aan tijd en geld.

Als ik mezelf zie jammeren halverwege de werkdag over de hoeveelheid werk die nog gedaan moet worden, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik het niet eenvoudiger maak door te gaan jammeren in en als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken waar ik nu werkelijk om jammer in het moment, wat ik jammer vind, waar ik me van heb afgescheiden en hoe ik hierin een draaikolk van emoties gecreeerd en gemanifesteerd heb in en als mijn fysiek.

ik verbind mezelf door de afscheiding in en als een geloof en gedachten op ervaringen van gemis van iets of iemand buiten mezelf, te stoppen, mezelf te ondersteunen in en als de adem, en mezelf voort te bewegen, in en als de realisatie dat alleen ikzelf dit kan doen en dat dit voor iedereen ‘geldt’.

Als ik mezelf zie participeren in de gedachte als ‘ik red het niet’, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik in de geest, vooruit zie in alle taken, waarin ik verdwijn in de geest, en waarin ik dus niet te redden ben.

Ik realiseer me dat ik gered wil worden in en als de geest, waarin ik me realiseer dat ik alleen mezelf kan redden door te stoppen met participatie in en als de geest, in en als gedachten als ‘ik red het niet’.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met vooruit zien in de geest, eventueel een lijstje te schrijven op papier met wat er gedaan moet worden die dag om zo de geest te ontlasten, en 1 voor 1 deze taken op te pakken en fysiek uit te voeren, waarin ik mezelf voortbeweeg, in en als ondersteuning van mezelf.

Als ik mezelf zie participeren in en als een ervaring van geen zin hebben, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat ik deze ervaring opgebouwd heb in en als de zinloosheid van de geest in participatie in gedachten als oordelen over ‘overbodige’ handelingen’.

Ik realiseer me dat wellicht de handelingen overbodig zijn, dat het anders gekund zou hebben, maar dat dit nu eenmaal het systeem is waar we mee werken en dat dit zo dient te worden voortgezet, waarin ik me realiseer dat het creeren van gedachten als oordelen hierover, juist de ervaring van zinloosheid in mij manifesteert, waardoor ik geen zin meer heb.

Ik stel mezelf ten doel de gedachten ten aanzien van ‘overbodige handelingen’ te stoppen in mezelf, en de taken van het nieuwe systeem op te pakken, mezelf hierin te bekwamen en deze zo effectief mogelijk uit te voeren en zo fysiek samen te werken met wat hier is, onafhankelijk van hoe het ‘was of zou kunnen zijn’.

Ik stel mezelf ten doel het algemene onderliggende patroon van de ervaring van ‘verongelijking’ nader te onderzoeken en te zien waar ik in en als geloof in en als als gedachten als oordeel gemanifesteerd heb in en als afscheiding van mezelf, en hierin mezelf te vergeven en corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel te zien wat ik jammer vind in en als mezelf en hierin de afscheiding die ik in mezelf gemaakt heb, te stoppen, te onderzoeken, zelf te vergeven en mezelf te corrigeren, adem voor adem, dag voor dag.