Dag 615 – 10. Making Love Visible – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 2)

My Declaration of Principle – Mijn verklaring van Principes

10. Making Love Visible – through me not accepting/allowing anything less than my utmost potential, I support those in my life to reach their utmost potential, to love them as I have shown love to myself by gifting to me my utmost potential, the best life/living experience and show others as I have shown myself what it means to LIVE

10. Het Zichtbaar maken van Liefde – door zelf niets minder te accepteren / toe te staan dan mijn uiterste potentiëel, om hen lief te hebben zoals ik mijzelf liefde heb laten zien door mijzelf mijn uiterste potentiëeel te geven, het beste leven / de beste levende ervaring en om anderen te laten zien zoals ik mijzelf heb laten zien wat het betekent om te LEVEN.

In de afgelopen zes maanden heb ik alles gegeven wat ik in me had om in samenleven met een partner voor en als mezelf en hierin als voorbeeld, te leven wat het betekent om uiteindelijk niets minder dan het beste toe te staan in mezelf, in een ander en in mijn leefomgeving. Dit is niet zonder vallen en opstaan gebeurd en ging nog gepaard met veel in reactie ‘schieten’ van mijn kant. Echter door dit steeds te vergeven en corrigeren in en als mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in mijn reacties en leefsituatie, wordt langzaam zichtbaar wat dit inhoudt in praktische zin. En dan komt er een moment van loslaten zodat een ander de verantwoordelijkheid voor en als zelf kan gaan nemen en uitbreiden en zodat ik verantwoordelijkheid kan nemen voor mezelf in en als dit alleen staan. Als ik dit niet zou doen, zou ik het principe van zelfstandigheid te niet doen, in mezelf en in een ander.

11. No one can save you, save yourself – the realisation that the tools and principles of Desteni is the guide, but I must walk the path myself. We are here to assist and support each other in this process from Consciousness to Awareness/LIFE and what it means to live – but the process itself, where you are alone with yourself in your own Mind: is walked alone

11. Niemand kan jou redden, redt jezelf – de realisatie dat het gereedschap en de principes van Desteni de leidraad zijn, maar dat ik zelf het pad moet bewandelen. We zijn hier om elkaar te assisteren en ondersteunen in dit proces van Bewustzijn naar Gewaarzijn / LEVEN en wat het betekent om te leven – maar het proces zelf, waar je alleen bent met jezelf in jouw eigen Geest: wordt alleen gewandeld.

Aangezien ik een ander niet kan redden zoals in het 11e principe wordt genoemd en ik mezelf en mijn leven niet kan ‘ophangen’ aan een ander die in mijn leven is. Hierin wordt dan gezegd dat ‘ik niet meer wil helpen’, echter dat is niet hoe het werkelijk in elkaar steekt. Liefde wordt vaak als ‘onvoorwaardelijk’ gezien en benoemd en hierin ‘verwacht’ men dat je ‘alles voor elkaar doet’ en ‘bij elkaar blijft’ terwijl er geen verantwoordelijkheid genomen wordt voor de eigen woorden en daden en leefgewoonten. Hierin wordt de eind- en zelfverantwoordelijkheid verschoven naar de partner en gebruikt als manipulatiemiddel. Dit is onacceptabel. Het leven van ons uiterste potentieel bestaat uit het zelfstandig staan en verantwoordelijkheid nemen voor en als onszelf, in wie we zijn en/of zijn geworden. We kunnen ‘fouten’ of vergissingen maken – aangezien we zijn opgegroeid in een wereld van vergissingen en ongelijkheid, echter onze fouten mogen geen bedreiging worden voor de stabiliteit van de partner en de leefsituatie en op een gegeven moment dienen de vergissingen vergeven en gecorrigeerd te worden vanuit zelfstandigheid oftewel, in en als volledige zelfverantwoordelijkheid. Dus voor mij is mijn laatste stap hierin dat ik mijn partner loslaat en alleen verder wandel en aan hem de beslissing laat om op te staan of niet.

Hierin is het niet mis wat een verleden en opvoeding voor enorme impact heeft op ons bestaan en het is absoluut oneerlijk verdeeld in de wereld, om het maar even zo te noemen. Er zou ten alle tijden en voor iedereen ondersteuning beschikbaar moeten zijn op deze reis de geest uit, het fysiek in zonder dat er een barrière is door taal of financiën. Toch kan ik binnen deze oneerlijke verdeling niet toestaan dat mijn stabiliteit vermindert door de staat van zijn waarin een ander zich bevindt. Het is enorm schrijnend en toch is dit de realiteit van de wereld waarin we ons bevinden en van de situatie waarin ik me bevind/bevonden heb en waarin ik zovele keren duidelijk benoemd heb dat er niet zoveel tijd is en dat op een gegeven moment de ‘kansen’ of mogelijkheden ophouden in praktische zin als er niet wordt opgestaan en de manipulatie van en als de geest een halt wordt toe geroepen.

Hiernaast is dit niet wat ik wil voor mezelf en mijn leven. Ik wil een leven opbouwen in communicatie met een ander op weg naar eenheid en gelijkheid en hierin langzaam afstemmen op elkaar. Ik heb gezien hoe dit mogelijk is en langzaam gebeurt, zelfs in de moeilijke situatie waarin ik ben gaan samenleven met iemand uit een andere cultuur met een andere taal. Als twee mensen bereid zijn om zelfoprecht te leven en reflecteren, vergeven en veranderen.

Ik heb veel relatiepunten doorgewandeld de afgelopen zes maanden met de ondersteuning van de aanwezigheid van mijn partner en we zijn fysiek en in communicatie nader tot elkaar gekomen. Nu is het tijd voor de volgende stap en moet ik mijn focus ook weer meer richten op andere zaken zoals werk. Hiervoor is nodig dat het stabiel is in huis. Dat was het niet en uit de situatie blijkt dat mijn partner er nog niet klaar voor is. Dat vind ik niet opmerkelijk gezien de zwaarte van zijn verleden en opvoeding.

Mijn partner van de afgelopen periode is niet meer fysiek aanwezig. Toch is het alsof hij hier is in alles wat ik doe. En ik vermoed dat dit komt doordat ik alles gedaan heb wat ik kon. Ik kan er niets aan veranderen. Dus er is geen ‘gat’ van zelfverwijt om in te vallen in en als de geest. Ik kan niets vinden dat ik anders had kunnen doen om het/hem nog een kans te geven om zelf op te staan hier met mij. Ik ben hem als mezelf niet ‘kwijt’. Ik ben hier als mezelf als mijn uiterste potentieel aanwezig in relatie tot dit punt en ik heb dit geleefd in fysieke realiteit.

Nu is het aan mezelf om verder te gaan met de punten die voor het samenleven aanwezig waren in en als mezelf. In het alleen leven, in wat ik mis of niet mis, in het mezelf richting geven hierin en in punten die nog opkomen als ‘gemis’ in relatie tot mijn partner van de afgelopen tijd.

Hierin zie ik dat het staan in en als het leven van de principes het enige is dat blijvend is en de test door de tijd heen doorstaat zodat ik met en als mezelf kan staan in eeuwigheid en hierin voor een ander kan staan en kan laten zien dat ik alles gedaan heb wat ik kon.

Dat is Liefde die zichtbaar is waarin ik kan staan en blijven staan, in en als mezelf door de tijd heen – ook al lijkt het ogenschijnlijk anders en voelt het niet als wat we kennen als ‘liefde’ in een moment van ‘afscheid’ en staat van afgescheidenheid in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat ik niet de laatste stap met hem kan zetten waarin het lijkt alsof ik hem laat vallen wat vanuit een perspectief van ‘onvoorwaardelijke liefde’ in en als de geest ook zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb verdriet te ervaren dat mijn partner niet meer hier lijfelijk aanwezig is en ons fysieke samenzijn en delen te missen waarin we langzaam op elkaar afstemden, terwijl ik tevens zoveel stress en onrust ervoer door een onderdrukte en deels verborgen fysiek gemanifesteerde verslaving die langzaam steeds meer zichtbaar werd en invloed ging uitoefenen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het hartverscheurend te vinden om iemand zichzelf te zien opgeven in en als een fysiek gemanifesteerde verslaving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving te onderschatten en niet gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me in en als de geest, niet te kunnen voorstellen dat ik een heel leven op zou geven ten behoeve van een fysieke gemanifesteerde verslaving aangezien dit niet mijn programmering is en er hierdoor niet ‘met mijn hoofd’ bij te kunnen en het tevens niet verwacht of gezien te hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik de impact van een fysiek gemanifesteerde verslaving vooraf had kunnen zien terwijl ik me zelf in een verslaving als afhankelijkheid in en als de geest bevond en deze fysiek moest doorwandelen alvorens ik helder spreek en praktiseer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb op het laatst alleen nog maar te denken ‘hoe kom ik hieruit weg zonder dat het me meetrekt’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch nog een schuldgevoel waar te nemen ten aanzien van niet samen blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een schuldgevoel te ervaren dat ik opsta/blijf staan terwijl een ander dat niet doet en van hieruit beslis alleen verder te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te hebben gewild en gehoopt dat een zelfverantwoordelijkheid opgepakt wordt in aanwezigheid van mij zodat we ‘samen verder zouden kunnen’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in eerste instantie verantwoordelijkheid te nemen voor een ander vanuit angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en het ‘feestje’ oftewel de relatie, dus niet doorgaat.

Ik realiseer me dat ik er zelf vanuit ben gegaan dat we samen zouden blijven en ons leven zouden gaan delen omdat we dat allebei zo wilden en alhoewel ik keer op keer aangaf dat hij zelf verantwoordelijkheid moest gaan nemen en dat ik in een samenleven niet toesta dat ik ‘voor hem moet gaan zorgen’ in consequenties die hij zelf maakt, was het door de situatie van samenleven in hoe we die begonnen zijn en waarvoor ik in eerste instantie verantwoordelijkheid heb genomen ‘voor hem’ en een ervaring van ‘dat het klopt met elkaar’ dat ik vooral deze ervaring van ‘samen blijven’ heb overgebracht, zowel voor mezelf als voor hem, in en als een geloof dat het punt van zelfverantwoordelijkheid door de tijd heen duidelijk zou worden en hij de verantwoordelijkheid voor en als zelf, op zou pakken in aanwezigheid van mij.

Ik stel mezelf ten doel om in een eventueel volgende situatie als en wanneer die zich aandient, duidelijk te zijn vanaf het begin over mijn standpunt in en als zelfverantwoordelijkheid in relatie tot het aangaan van een overeenkomst of overeenstemming als partnerschap zowel in woorden als daden en te stoppen met zorgen voor een ander vanuit een ervaring van angst dat een ander dit zelf niet doet of oppakt en dus niet ‘naar me toekomt’ en in plaats hiervan, te focussen op mezelf en opkomende ervaringen van afhankelijkheid en verlangens te vergeven en te zien in realiteit wat een ander in woord en daad oppakt, los van wat ik me wel of niet voor kan stellen in en als de geest en het zo simpel te houden en te werken met wat hier is.

Ik stel mezelf ten doel de tijd te nemen en mezelf te ondersteunen in het loslaten van de fysieke aanwezigheid van en delen met mijn partner van de afgelopen zes maanden en van eventuele ervaringen van schuldgevoel die de ervaring van gemis bedekken of andere emotionele ervaringen, in en als de realisatie dat de betrokken energie een vorm van eigenbelang ‘behartigt’ als energetische verslaving in en als de geest, te beginnen met het benoemen van de emotie die ik ervaar en het toepassen van zelfvergeving hierop.

Ik stel mezelf ten doel te staan en blijven staan in zorgzaamheid voor en als leven en duidelijk te blijven realiseren en benoemen hoe dit van belang is en hoe ieder moment telt hierin.

Dag 519 – De Bestemming van Leven – Het Zichtbaar maken van Liefde (deel 1)

De Bestemming van Leven – Tijdlijn van de Principes

———————————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 600 – Leidt geheimhouding tot een constructieve aanpak?

Na het openen van het punt van ervaringen en gedrag in relatie tot een patroon dat ik gecreëerd heb jaren geleden, in een periode van het ontzeggen van voldoende voeding voor mezelf – bemerk ik dat ook de zogenaamde ‘grote’ punten of onderwerpen, eveneens punten / onderwerpen zijn die geopend en vergeven kunnen worden. In verschillende interviews heb ik dit gehoord, dat een ogenschijnlijk ‘klein’ punt, groter kan zijn dan het lijkt en vice versa, dus dat een ogenschijnlijk enorm, onoverkomelijk onderwerp, niet groter is dan andere patronen. Het is een patroon dat ik in kleine stapjes onder ogen kan zien en van hieruit verantwoordelijkheid voor kan nemen in de toepassing van zelfvergeving als zelfbegrip, van waaruit ik mezelf stap voor stap ga corrigeren en veranderen.

Het haalt de energetische lading af van het onderwerp / verslavingspatroon dat ik heb ontwikkeld en als ik dit zo opschrijf vraag ik me af, is dat eigenlijk niet wat ik (en iedere ander) steeds doe in en als de geest; dat ik heel veel ophef maak over een manifestatie en het zo ‘angstaanjagend’ maak, in plaats van de manifestatie te onderzoeken binnenin mezelf, integer en zorgvuldig, met als doel om mezelf te begrijpen en bevrijden van deze beknellende angstervaring die ik gemanifesteerd heb voor en als mezelf.

Als ik naar het onderwerp verslaving kijk, is het verbergen en de geheimhouding een enorm bevorderende factor om een destructief patroon te manifesteren. In de geheimhouding in de geest kan ik niet goed zien wat er werkelijk speelt binnenin mij, aangezien ik bezig ben met iets te verbergen. En juist in dit verbergen, creëer ik de meeste consequenties, in mijn geval binnenin mijn eigen lichaam en in veel gevallen ook juist in de wereld in relatie tot anderen om ons heen. Iemand vroeg mij vrij recent waarom het nodig is om al dit soort onderwerpen openbaar te maken en mijzelf feitelijk open te stellen in wat er binnenin mij speelt, in en als de geest. Dit is nodig omdat de geheimhouding niet bijdraagt aan het zelfbegrip en dus zelfvergeving. Dit betekent niet dat ik alle details op het internet plaats, aangezien dit geen constructief voorbeeld inhoudt van hoe ik effectief werk met het ontmantelen van de ‘geheimen’- oftewel, van de patronen in gedachten, gevoelens en emoties – in en als de geest.

We doen alsof het woord geheimen iets heel ‘groots’ is, echter feitelijk bestaan geheimen uit gedachten en van hieruit de activatie/creatie van gevoelens en emoties als ‘beweegredenen’ die niet geverifieerd zijn met de praktische, fysieke werkelijkheid. Het zijn in feite aannames die ik ben gaan geloven en van hieruit, ben gaan leven zonder dat ik werkelijk onderzocht heb of dit het beste is, hetgeen dat ik doe en denk.

Bijvoorbeeld, een sapvastenkuur beginnen op een leeftijd van 16 jaar, dat is niet het beste. Het is niet geschikt voor een lichaam van 16 jaar (dus in de groei) om het van voeding te onthouden en zeker niet vanuit een wens tot afslanken. De wens tot afslanken was in mijn geval, ook niet het beste; er was geen sprake van overgewicht, echter de wens was gestoeld op wat ik zag aan voorbeelden in de media en hier vandaan, had het met veel meer zaken te maken binnenin mezelf waarin ik mezelf geen richting heb leren geven en dit heb ik niet geleerd, omdat mijn ouders dit niet geleerd hebben en dit mij dus niet konden leren, en zo gaat dit terug in de tijd. Hierin mist het aan begeleiding en observatie met gezond verstand, waarin alle aspecten in overweging worden genomen en van waaruit dan een passende oplossing gevonden kan worden. Bijvoorbeeld, ik had destijds ook al vaker last van mijn buik die opgeblazen was. Hierin zou ook op jonge leeftijd veel meer begeleiding mogelijk zijn, zowel fysiek als emotioneel en als dit op deze manier ondersteund wordt, is er helemaal geen reden of aanleiding en dus geen wens tot ‘afslanken’. En zo kan dit per mens, individueel bekeken worden. Het kan namelijk zo zijn dat er bij een aantal jongeren wel degelijk overgewicht speelt waarin een meer gerichte begeleiding nodig is ten aanzien van het overgewicht en de gesteldheid van het fysiek, echter ook hier zijn er weer vele aspecten die in overweging moeten worden genomen.

Kortom onze gezondheidszorg en educatie schiet enorm tekort; ouders staan vaak met hun handen in het haar ten aanzien van hun kinderen en dan is het maar net welk overlevingspatroon naar voren komt die dit tot uiting brengt. En juist dit overlevingspatroon, is wat het kind oppikt en voortzet binnenin en als zichzelf, vaak iets afwijkend van het originele patroon zoals de ouders het tonen zodat het lijkt alsof het kind ‘anders’ is. Maar dat is niet zo. We zijn exacte kopieën van onze voorouders en zetten het DNA voort, exact zoals we geleerd hebben. Totdat we beslissen dit te stoppen binnenin en als onszelf en onszelf te vergeven en corrigeren voor wat we hebben toegestaan.

Parenting – Perfecting the Human Race (Interviews Engelstalig)

Het is nu tijd om dit te doen. Via het internet is er ontzettend veel informatie beschikbaar waar voorheen geen toegang tot was. Dus wat dat betreft, wordt de geheimhouding minder en minder. We kunnen onszelf ‘exposen’ en dit gebruiken op een opbouwende manier, ter ondersteuning en voorbeeld als wat het beste is voor al het leven. Hierin beslis ikzelf wat ik deel en wat ik eerst binnenin mezelf wil onderzoeken. Ik leer mezelf hierin richting te geven en zo behoud, of liever gezegd, ontwikkel ik stapje voor stapje, woord voor woord, blog voor blog een zelfdirectie, een zelfsturing in en als mijn zelfexpressie waarin ik beslis, in en als een uitgangspunt van wat het beste is voor al het leven.

En dit gaat langzaam, want ik heb jaaaaarenlang iets anders geleerd. Ik heb namelijk alleen geleerd om mezelf uit te drukken in reactie op mijn buitenwereld en hierin ligt de beslissing van wat ik deel en uitdruk, dus niet werkelijk in mezelf; die beslissing geef ik uit handen aan de buitenwereld, aan datgene of diegene waar ik op reageer buiten mezelf. En dit geeft de ervaring van onmacht binnenin mij, want natuurlijk ‘voel’ en ‘weet’ ik dat ik mezelf geen richting geef, dat ik me steeds maar laat activeren en uitdagen tot een uitdrukking waartoe ik niet werkelijk een beslissing genomen heb, het is een aangeleerd patroon, in reactie op iets of iemand buiten mij. En ‘natuurlijk’ ben ik hier boos om, want ik ben niet effectief. Ik geef mezelf niet effectief richting. Als ik dit onder ogen durf te zien en wil zien en wil leren zien hoe dit komt, dan heb ik de eerste stap gezet want als ik iets onder ogen wil zien en zo ga zien, stel ik mezelf in staat om er iets aan te doen. En als ik iets niet onder ogen wil zien, stem ik feitelijk toe tot geheimhouding van een bestaan in deze overlevingsmechanismen, in en als mezelf als een manier van leven die niet het beste is voor mezelf en/als al het leven. Hierin ligt de beslissing bij mij.

Met een kanttekening dat de ongelijkheid binnenin onszelf, zich zo gemanifesteerd heeft in de wereld tot een bestaan waarin we afhankelijk zijn geworden van hoe we het geldsysteem in en als deze wereld gecreëerd hebben en/of hebben toegestaan zich te ontwikkelen en een groot deel van de mensheid of eigenlijk iedereen, deels of geheel bezig is met overleving op fysiek niveau. Dus dit is een aspect dat onder ogen gezien moet worden zodat ook hier vergeving en verandering kan plaatsvinden met gelijke mogelijkheden tot een fatsoenlijk bestaan voor ieder-een.

De Weg Vooruit is Politiek (Politiek Blog Nederlandstalig)

Deze theorie en informatie, die is essentieel. Echter de uitdaging ligt in de praktische toepassing van de theorie, dagelijks, in de fysieke werkelijkheid, in de hele kleine dingen, in de interactie met de mensen met wie we omgaan, in het constant en consequent leven van en als het vergeven en corrigeren van onszelf waarin we geven zoals we zouden willen ontvangen in overweging van al het leven, inclusief onszelf.

Desteni I Process (Cursus Engelstalig en gratis Lite cursus ook Nederlandstalig)

“Openbaringen” (Teksten Nederlandstalig)

————————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een: Leefbaar Inkomen Gegarandeerd: https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation Equal Life Foundation: https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation Proces van zelfverandering: www.desteniiprocess.com www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY Proces van relatie naar agreement: www.desteniiprocess.com/courses/relationships Zelfeducatie free: www.eqafe.com/free www.desteni.net www.desteni.org Journey to Life: 7 jaar dagelijks schrijven 7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven http://www.facebook.com/groups/journeytolife/ video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?: https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/ Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf: https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 599 – Het verzadigingspunt

Na het rustig en zorgvuldig uitschrijven van een blog over het verzadigingspunt druk ik op de verkeerde knop, of eigenlijk glijd ik met mijn hand ergens overheen en… is de gehele tekst verdwenen. Ik bemerk dat ik de woorden niet op dezelfde manier opgeschreven krijg, het is alsof het al uitgeschreven is tot een inzicht en nu blijft alleen dit inzicht over en zelfs die kan ik niet meer op dezelfde manier verwoorden.

Wat ik vanochtend opmerkte na het lezen van mijn blog van gisteren, is dat op dagen dat mijn darmen niet prettig ontlast zijn, ik niet bij het natuurlijke, fysieke verzadigingspunt kan komen omdat mijn darmen al vol zitten en het eten dat ik toevoeg druk uitoefent op de plekken waar de ontlasting nog in de darm zit, zonder dat het op dat moment naar buiten kan. Hierdoor blijf ik bezig met eten in gedachten aangezien ik fysiek niet voldoende voeding heb terwijl ik tegelijkertijd letterlijk ‘vol’ zit.

In de periode dat ik wilde afslanken, toen ik 16 was, heb ik een periode te weinig gegeten en stopte ik steeds voordat ik verzadigd was. Dit patroon heb ik mezelf aangeleerd, ik bepaalde in en als de geest hoeveel ik kon/mocht eten en als dit op was, dan was het op en wachten tot de volgende maaltijd. Hierin creëer ik een verlangen naar eten in en als de geest, gecombineerd met fysieke signalen van een tekort.

Hiervoor herinner ik me heel wat momenten (jonger dan 16) waarin ik het liefst wilde dooreten, ook als ik al ‘vol’ zat. een zak chips, lasagne die mijn moeder gemaakt had, of snoep. Hier ging ik het verzadigingspunt juist voorbij. Hierin is een polariteit aanwezig en polariteit geeft energie, van plus naar min en terug.

Zo heb ik een conflict binnenin mezelf gecreëerd waarin ik veel energie genereer en mezelf oplaad in de geest en zoals zichtbaar, een energetische voedingsbodem voor de rest van mijn leven tot nu toe, gelegd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een punt van controle in en als de geest, te bepalen hoeveel ik kan/mag eten in plaats van te eten totdat ik fysiek prettig verzadigd ben en vanuit hier verder te gaan met andere bezigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf bezig te houden in en als de geest door mezelf voeding die mijn lichaam nodig heeft te ontzeggen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te willen stoppen met eten omdat ik het zo lekker vind en door te eten totdat ik oncomfortabel vol zit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het mezelf oncomfortabel te hebben gemaakt, ofwel met teveel voeding ofwel met te weinig voeding en zo bezig te blijven met een ervaring van teveel of te weinig.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een tekort te creëren in mijn fysiek door mezelf voeding te onthouden en zo op een laag lichaamsgewicht te blijven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf/mijn lichaam slachtoffer te maken van mijn eigen controlemechanisme van bepalen hoeveel ik kan/mag eten in en als de geest en hierin fysiek een ‘grens’ te manifesteren, in plaats van te eten tot ik een natuurlijke, fysieke verzadiging ervaar als in ‘ik heb genoeg, bedankt’ waarna ik verder kan met andere bezigheden zonder afleiding van gedachten over eten of van een lichaam die ondervoed is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te leiden in en als de geest met een teveel of met een tekort aan fysieke voeding zonder te weten dat ik hierin een patroon manifesteer in mezelf/mijn fysiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een schoonheidsideaal te bepalen hoeveel ik kan/mag eten en hierin op een lichaamsdeel te focussen die niet binnen dit schoonheidsideaal valt en verder niet te letten op de rest van mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te fixeren in en als de geest op een ideaal, geprojecteerd op mijn eigen lichaam en mijn lichaam hierin en hiervoor te verzwakken.

In deze periode ben ik terecht gekomen in een ervaring van zinloosheid, die ik ook nog steeds aanwezig ervaar in mezelf. Ik heb hierin begrepen dat er bepaalde ‘zinnen’ liggen opgeslagen als constructen in mijn buikgebied en één hiervan is ‘het heeft geen zin’ welke is doorgegeven via voorouderlijnen. Om uit de ervaring van zinloosheid te blijven, focus ik me op eten, of koffie drinken. Als ik dit nu bekijk, is het dan niet zo dat ik juist deze ervaring van zinloosheid fysiek gemanifesteerd heb in deze periode, of wellicht beter gezegd, geactiveerd (van een patroon dat latent aanwezig was in en als de geest, doorgegeven via ‘de genen’)? De ervaring van zinloosheid bestaat alleen in de geest – een dier zie ik bijvoorbeeld geen zinloosheid ervaren, die is hier fysiek aanwezig. Dus met het te weinig eten als tegenhanger ter controlemechanisme van het eerdere ‘teveel’ eten/veel willen eten, leidt ik mezelf af van een ‘niet weten wat te doen’ (als een tweede zin als construct in mijn buikgebied’) en kom ik juist meer terecht in de ervaring van zinloosheid, aangezien ik mezelf meer en meer in en als de geest beweeg en mijn lichaam verzwak en minder fysiek aanwezig ben in fysieke activiteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf af te leiden van een ervaring van zinloosheid met eten of koffiedrinken en mezelf te willen vullen met fysiek voedsel of juist met een ‘niet mogen’ eten.

Feitelijk zie ik hier een verslavingspatroon als ‘meer willen’ zoals de geest is opgebouwd – in en als de geest ervaren we nooit genoeg aangezien de geest uit energie bestaat en hiervan leeft en energie raakt op.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als de geest altijd meer te willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor een ervaring van zinloosheid en mezelf hiervan af te leiden.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een ervaring van zinloosheid, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me in de geest bevind in een gedachte en gekoppelde ervaring. Ik realiseer me dat ik aanwezig kan zijn in en als de adem en gedachten en ervaringen kan zelfvergeven. Ik stel mezelf ten doel te focussen op mijn ademhaling en door te gaan met de bezigheden die ik aan het doen ben en/of iets eenvoudigs en praktisch op te pakken, hoe ‘zinloos’ het klusje ook lijkt.

Als en wanneer ik me bevind in een ervaring als gedachte van ‘niet weten’ dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat het niet gaat om iets ‘weten of niet weten’ maar dat het uiteindelijk gaat om iets ‘te doen’ in overweging van en als leven. Ik stel mezelf ten doel, te stoppen met deelname in een gedachte als ‘ik weet het niet’ en te focussen op wat ik kan doen en/of doe in het moment.

Als en wanneer ik ervaar te weinig gegeten te hebben, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf of het fysiek mogelijk is om meer te eten tot in een fysieke ervaring van ‘ik heb genoeg, bedankt’. Ik stel mezelf ten doel, met aandacht te eten en te proeven en me te focussen op de textuur van de voeding, zodat en waarin ik meer fysiek aanwezig ben en minder in gedachten in en als de geest en zo beter ervaar hoeveel ik het beste kan eten en prettig verzadigd raak.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een gedachte aan een volgende maaltijd, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik wegga uit het moment, de toekomst in. Ik breng mezelf terug bij wat ik aan het doen ben, zie wat voor een ervaring en/of er in me opkomt en spreek een zelfvergeving uit op de energie die ik ervaar en/of gedachte die ik zie opkomen.

Als en wanneer ik mezelf in gedachten zie bepalen hoeveel ik kan/mag eten en/of gegeten heb, dan stop ik, ik adem. ik realiseer me dat ik op deze manier niet fysiek kan ervaren wanneer ik verzadigd ben als in ‘ik heb genoeg, bedankt’. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het bepalen in en als de geest hoeveel ik kan/mag eten. Ik stel mezelf ten doel te oefenen met de hoeveelheid die ik wil eten op een moment.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een verlangen om door te blijven eten terwijl ik fysiek verzadigd ben, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik me in de geest bevind en dat ik iets wil voortzetten als ervaring, terwijl ik in mijn fysiek voldoende heb. Ik stel mezelf ten doel te stoppen met eten, te ademen, mezelf de energie/de ervaring te vergeven die ik door zou willen zetten en de spullen op te ruimen.

Ik realiseer me dat er heel wat specifieke begeleiding nodig is voor en als mezelf in deze punten en dat ik hier wat aspecten naar voren haal. Helaas krijg ik het punt niet meer zo helder en simpel verwoord als deze ochtend. Het punt van de fysieke verzadiging is in ieder geval zichtbaar als factor en als een oorzaak van het genereren van energie de hele dag door als ik mezelf hierin niet voorzie. Dit is direct te koppelen aan de hoeveelheid energie die er gegenereerd wordt in de wereld waarin een groot deel van de bevolking een tekort aan voedsel heeft en hier dus de gehele dag mee bezig is en een klein deel van de wereld heeft juist een behoorlijk ‘teveel’ waarin er energie gegenereerd wordt door bijvoorbeeld een overdaad aan suikers, maar ook door bijvoorbeeld overgewicht en een overeten om wat voor reden dan ook. En met name, in het conflict dat hierin ontstaat door deze polariteit als ongelijkheid in de wereld die feitelijk op geen enkel gezond verstand gebaseerd is in en als de fysieke gelijkheid en dus, is het gebaseerd op een polariteit, op plus en min als energiebeweging in en als de geest. Zou het kunnen zijn dat we dit blijven toestaan in de wereld omdat we zelf zo enorm verslaafd zijn aan deze energie binnenin onszelf? Want als we iets buiten onszelf niet meer willen toestaan, zullen we het ook binnenin onszelf moeten stoppen en als we iets binnenin onszelf stoppen, zullen we het niet langer toestaan buiten onszelf. Zo binnen zo buiten. Hierin wordt weer zichtbaar in hoe de wereld bestaat in polariteit, in ongelijkheid, hoe we als mens in elkaar steken van binnen in en als de geest.

Zo blijven we afwezig van ons volle potentieel om onszelf geboren laten worden in en als het fysiek in eenheid en gelijkheid; ofwel in een tekort en dus verzwakking en een streven naar fysieke overleving, ofwel in een overdaad waarin ook verzwakking plaatsvindt van het lichaam en overleving in en als de geest in energie als verzadiging. Waar we zowel van binnen als van buiten, druk mee zijn.

Desteni I Process

De Weg Vooruit is Politiek

—————————————————————————————————————-

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 598 – Bemoeienis met mijn eigen ontwerp?

Laat ik in mezelf het onderwerp verslaving eens wat nader inzien. Binnen het feit dat we allen verslaafd zijn aan de energie die we genereren in gedachten, gevoelens en emoties. Zoals ik weleens kort omschreven heb hier en daar, ben ik op mijn 16e via een begin met een sapvastenkuur, beland in een anorexia-patroon. Oftewel, een eetverslaving. Sapvasten onder de 18 jaar is overigens niet de bedoeling, echter dat wist ik niet in die tijd en ikzelf noch iemand om mij heen was alert genoeg om mij te stoppen hierin. Het heeft ongeveer 6 maanden geduurd voordat de huisarts me wees op het gegeven ‘anorexia’ wat mij bij mijn gezonde verstand bracht en zo ben ik gestopt met het afslanken. Echter, ik bemerk het patroon nog steeds in mezelf. In die zin, dat ik het liefst de hele dag wil eten. En juist als ik last heb van mijn darmen kan ik niet voldoende eten, waarop het lijkt alsof ik een soort van grens heb ingebouwd in mijn lichaam waardoor ik ‘stop’ met eten en zo constant aan de onderkant van een passend lichaamsgewicht blijf. Op dagen dat de stoelgang gemakkelijk is gekomen kan ik mezelf richting geven, bezigheden, maaltijden, wandelen, ik zit ‘lekker in mijn vel’. Als mijn stoelgang niet vlotjes verloopt, drukt de ontlasting de hele dag door op mijn darmen en op de plekken en patronen die daar opgeslagen liggen. Zo’n dag is een drama. Ik kan niet voldoende eten in 1x maar heb wel meer nodig en zo ben ik de hele dag druk met…eten en ik voel me fysiek uitgeput en uitgemergeld. Mijn bloedsuikerspiegel schommelt. Het is afschuwelijk binnenin mezelf. Vandaag werd me duidelijk dat het wel degelijk een verslavingspatroon bevat. Ik ben compleet bezeten in en als de geest en zo kom ik de dag door. Ik wil het liefst niemand zien op zo’n dag, durf niemand onder ogen te komen, dus eigenlijk mezelf niet. Iedere bezigheid is een berg waar ik tegenop zie en ik sleep me er doorheen. Het is ‘een wereld van verschil’ met een dag waarop ik geen last van mijn darm en ontlasting ervaar. Echter het patroon bevindt zich dan nog wel in mij op de achtergrond. Ik kijk wel uit naar het volgende kopje koffie, of naar een volgende maaltijd. Ik blijf er alleen niet in hangen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me radeloos te voelen op een dag waarop mijn ontlasting niet naar buiten komt en drukt op alle emotionele punten binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het per direct op te geven als de ontlasting niet komt in de ochtend en hierin eigenlijk te merken dat ik het allang opgegeven heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me te schamen dat ik zo bezeten ben met een ontlastingspatroon en met eten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb toch weer op te kijken van de mate waarin ik ‘fucked up’ ben binnenin mezelf en dit moet dan zo zijn voor iedereen, gekoppeld aan een patroon binnenin zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen accepteren dat ik zo fucked up ben binnenin mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me dom te voelen dat ik zo’n patroon als bezetenheid heb toegestaan in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren voor mezelf in deze hoedanigheid en zo feitelijk angst voor verslavingen te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb alleen maar te willen huilen, wat weer een nieuwe verslaving inhoudt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn emoties niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van radeloosheid niet te willen laten zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf volledig te zijn kwijt geraakt binnen deze ervaring waarin de ervaring de feitelijke verslaving is in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf niet te herinneren te ademen en zo te verdwijnen in een zoektocht naar leven, in en als de geest terwijl ik in angst verkeer voor en door een ervaring van zinloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb zin te zoeken in en als de geest.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het gevoel te hebben niet mee te kunnen doen en komen als ik me zo uitgemergeld ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik mee moet kunnen doen of komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb weerstand te ervaren om te delen over dit onderwerp.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik het onderwerp niet ‘aan mag pakken’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik het geestbewustzijnssysteem niet ‘aan mag pakken’ alsof het god is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en ervaren dat ik me niet mag bemoeien met het ontwerp terwijl het mijn eigen ontwerp is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb dus iets te ontwerpen, een programmering toe te staan in en als mezelf en vervolgens te denken dat ik me er niet mee mag bemoeien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet voorbij de ‘verslaving’ en/als ervaringen te zien in wat er werkelijk speelt.

Tot zover – wordt vervolgd.

Desteni I Process

———————————————————————————————————————

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 593 – De fysieke ervaring van energie in het lichaam – een begin

Ik ben begonnen met direct in mijn gedachten te zien die in verband staan met mijn fysieke conditie en gevoeligheid van het lichaam voor gedachten, welke ik voornamelijk ervaar in het buikgebied en schoudergebied en waarmee ik consequenties creëer in onder andere mijn darmen. Afgelopen weekend wordt me duidelijk hoe de ‘rush’ die ik ervaar binnenin mezelf als reactie, gerelateerd is aan een enorme aanval is van zelfoordelende gedachten, zo snel en zoveel dat ik alleen de energetische gevolgen als ‘rush’ ervaar en niet direct zie wat eraan vooraf gaat en/of wat ik hierin doe. Hetgeen ik fysiek ervaar is een totale fysieke afmatting van mezelf, binnenin mezelf. Hierin vraag ik me af waar dit zo vandaan komt en ik zie een relatie met een patroon van zelfoordeel van mijn vader die ik vanaf kinds af aan waarneem in kleine fysieke bewegingen en hoor in zijn woorden. Echter dit is voor later om te onderzoeken.

Hetgeen vanochtend duidelijk wordt voor me is hoe ik automatisch deelneem in een ervaring van jaloezie/benijden, die ik niet eens direct als zodanig herken. Het is een gewoonte en ik voelde vanochtend – terwijl ik hierin deelnam – hoeveel pijn ik hierin ervaar binnenin mezelf. Ik schrok terwijl ik plaatjes bekeek van een vrouw die ik ken die, afgaande op de foto, aanwezig is in een relatie met een man. Hier neem ik waar dat ze een intimiteit hebben opgebouwd die ik ‘benijdenswaardig’ vind. Op zo’n moment ga ik direct in de vergelijking en mezelf verminderen in waar ik zelf sta in de relatie met mijn partner en in relatie tot mezelf. Hierin vergeet ik de gehele weg die we beiden wandelen en hoe hierin ‘natuurlijk’ een ‘verschil’ zit – niet als ‘meer of minder’ maar als een waarneming met gezond verstand van waar we ons bevinden in ons proces van zelfrealisatie. Hoe langer en hoe intensiever we iets beoefenen, hoe effectiever de toepassing van hetgeen we beoefenen, in en als onszelf.

Ik kan hierin benoemen dat ik mezelf verminder in vergelijking tot iets of iemand buiten mezelf en dat ik dit constant en automatisch doe/aanvaard/accepteer van mezelf waarin ik niet direct doorzie wat en dat ik dit doe en/of dat ik zo ‘gewend ben’ aan de energie die deze vergelijking in mezelf opwekt dat ik niet verder kijk en daadwerkelijk onderzoek wat ik hierin eigenlijk toesta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf automatisch te vergelijken ten aanzien van iets of iemand buiten mij en hierin gewend geraakt te zijn aan de energie die dit opwekt binnenin mezelf, waardoor ik niet verder kijk en onderzoek wat ik toesta binnenin mezelf en waardoor ik niet eerder werkelijk door heb gehad hoezeer me dit raakt in en als mijn fysiek.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf en/of als ik de energie ervaar binnenin mezelf, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik mezelf aan het verminderen ben door mezelf te vermeerderen in en als een energetische energie-ervaring die ik opwek in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel, mezelf direct te stoppen deel te nemen in een automatische vorm van vergelijking ten aanzien van iets of iemand buiten mezelf. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen deel te nemen in energie die ik ervaar binnenin mezelf als/nadat ik deelneem in een gedachte als dat iemand buiten mij het ‘beter voor elkaar heeft’. Ik stel mezelf ten doel mezelf direct te stoppen als ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte dat iemand buiten mij het beter voor me elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf fysiek zeer te doen en af te matten in vergelijking met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb doodop te zijn van mezelf in oordeel en afmatting van mezelf, binnenin en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het bizar te vinden dat ik niet werkelijk door heb (gehad) hoe ik mezelf afmat en verminder in oordelen ten gevolge van een vergelijking van mezelf met iets of iemand buiten mezelf en alleen steeds opnieuw de fysiek consequenties te ervaren en vervolgens niet te zien/realiseren/begrijpen hoe ik deze manifesteer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf te doen schrikken door de oordelen die opkomen binnenin mezelf ten gevolge van een gedachte dat iets of iemand buiten mij het beter voor elkaar heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te schrikken van de heftigheid van de gevolgen van de afmattende en diep doordringende gedachten in en als zelfoordeel ten gevolge van vergelijkingen met iets of iemand buiten mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb bijna geen adem te kunnen halen ten gevolge van de diep in het vlees dringende gedachten in en als zelfoordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb constant te (willen) huilen ten gevolge van de zelfoordelen die ik afvuur binnenin en op mezelf, waarin Bernard jaren geleden benoemd heeft dat ik het huilen/het verdriet hierin gebruik als (energetische) beloning.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het op te geven binnenin mezelf, elke keer een klein beetje meer totdat ik de fysieke consequentie volledig gemanifesteerd heb en ik niet meer op mijn benen kan staan en me totaal ‘murw’ ervaar van binnen ten gevolge van de afvuring van oordelen op mezelf en de energetische vloed  als beloning in en als verdriet die hiermee gepaard gaat/die ik hierop laat volgen. Het is als een mitrailleur die wordt afgevuurd, de snelheid waarmee de oordelen elkaar opvolgen, vandaar dat ik de gedachten als oordelen niet direct zie en alleen het energetische effect ervaar en de fysieke gevolgen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het heel ‘erg’ te vinden dat ik een mitrailleur met gedachten in en als zelfoordeel afvuur op mezelf en hierin een energie te genereren als beloning in de vorm van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw te denken ‘godverdomme wat is dit heftig’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken ‘ik ben helemaal kapot’.

Als en wanneer ik mezelf zie deelnemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is, dan stop ik, ik adem. Ik realiseer me dat ik hierin energie genereer binnenin mezelf in en als een ervaring van verdriet, die me ineffectief maakt om mezelf te ondersteunen in de situatie die ik onder ogen zie zoals hier het afvuren van gedachten in en als zelfoordeel. Ik stel mezelf ten doel mezelf te stoppen deel te nemen in en als een gedachte/ervaring dat iets ‘zo erg’ is. Ik stel mezelf ten doel van hieruit te zien wat zich opent om mezelf (en indien vanuit stabiliteit nodig/mogelijk, een ander) verder in te ondersteunen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in een slachtofferrol te houden in en als een ervaring van verdriet als beloning ten gevolge van de gedachten in en als zelfoordeel die ik afvuur op mezelf en mezelf zo ineffectief te maken en houden in en als een positie van slachtoffer zonder te zien, realiseren en begrijpen dat ik hierin een slachtoffer ben van mezelf in en als de geest.

Voor dit blog houd ik het bij deze twee punten: het stoppen van deelname in de ervaring van verdriet ten gevolge van de gedachte/ervaring dat het ‘zo erg’ is en het stoppen van deelname in een vergelijking van mezelf in relatie tot iets of iemand buiten mezelf. Dit betreft een groot gebied waarin ik van hieruit de specifieke zelfvergevingen kan gaan toepassen ‘in real time’ op het gebied waar de vergelijking plaatsvindt en waarin ik exacter wil gaan zien hoe ik deze constructie heb opgebouwd en toegestaan in en als mezelf. Hierin stel ik mezelf ten doel te zien hoe ik hetgeen ik benijd, terug kan halen naar mezelf en kan leren leven in en als zelfexpressie binnen mijn fysieke mogelijkheden. Ik stel mezelf ten doel te zien, realiseren en begrijpen waar ik ben in mijn fysieke proces en dit als uitgangspunt te nemen en behouden. Ik stel mezelf ten doel de energetische ervaringen die opkomen in en als zelfvermindering, zelf te vergeven en de positieve gekoppelde verwachtingen van mezelf, in en als de geest, zelf te vergeven. Ik stel mezelf ten doel mezelf uit de verslaving van de opwekkende energie halen – die ik genereer door deel te nemen in een ervaring van verdriet als reactie op de gemanifesteerde consequenties – en te ademen totdat de energie afneemt.

What is the emotional and feeling body of your physical body?

How have energy layers in the physical body been used to contain and hide constructs and programs in your mind?

How will you start becoming aware of energy in your body as you walk from your unconscious mind to your quantum mind and physical process?

Why might you experience more discomfort in your body?

Bron: Energy in Your Body – Quantum Mind Self Awareness

Disclaimer: dit blog bevat op geen enkele wijze een medisch advies en is gebaseerd op ondervindingen in het proces dat ik wandel in en met mijn eigen fysiek en geestbewustzijnssysteem, op weg van ziel naar Leven.

—————————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 562 – Een verwrongen beeld van verantwoordelijkheid

Een triggerpunt in mij in relatie tot mijn fysiek is dat ik het niet uit kan staan als iemand die in het dagelijks leven in veel zaken geen verantwoordelijkheid neemt door niet te zien wat consequenties zijn van bijvoorbeeld gedrag, iedere dag eenvoudig naar het toilet wandelt en daar zichzelf ontdoet van de fysieke ontlasting. Poept dus.

Ik heb veel verbetert in mijn ontlastingspatroon, echter het is nog steeds geen vanzelfsprekend proces voor mij en er zijn nog dagen dat ik niet goed kan poepen. Hierin zie ik mezelf als iemand die naar beste kunnen bezig is om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en hierbij komt dan de gedachte ‘en toch lukt het me niet om eenvoudig te poepen’.

Ik vind dit zo oneerlijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat ik niet eenvoudig kan poepen elke dag terwijl ik zo mijn best doe om alles op te pakken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het zo oneerlijk te vinden dat een ander elke dag eenvoudig poept, onafhankelijk van wat die ook uitvoert of niet uitvoert.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verantwoordelijkheid neem voor mezelf als ik alles ‘in de gaten houd’ en probeer in banen te leiden, waarbij ik de omgeving om mij heen ‘in de gaten houd’ en in banen probeer te leiden, in plaats van mezelf in banen te leiden en te stoppen met deelname in de verslavende energie van gedachten, gevoelens en emoties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb geen verantwoordelijkheid voor en als mezelf te nemen in het stoppen van deelname in gedachten, gevoelens en emoties en in deze deelname in de energie, mijn darm te belasten en te verkrampen en zo mijn eigen fysieke ontlasting te bemoeilijken in reactie op iets in mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te proberen mijn omgeving te controleren in en als een angst dat ik mezelf niet onder controle kan houden en in reactie ‘schiet’ en zo mijn eigen darmweefsel beschadig en mijn  ontlasting bemoeilijk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb het diep van binnen zo oneerlijk te vinden dat ik geheel verantwoordelijkheid moet nemen voor en als mezelf en dat een ander dit blijkbaar niet hoeft te doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in en als deelname in en als het geloof in het bestaan van deze oneerlijkheid, steeds een ander te triggeren/activeren door te proberen deze duidelijk te maken wat er speelt en wat diegene doet met zijn acties waarin ik juist zelf weer getriggerd wordt door de reactie van de ander op hetgeen ik probeer duidelijk te maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mijn eigen triggerpunt te creëren terwijl ik probeer ‘goed te doen’ en hierin verdriet te ondervinden wat opnieuw een genereren van energie is in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb steeds opnieuw in onbegrip te vallen als een ander niet begrijpt wat ik wil duidelijk maken, waarin ik uitga van mezelf als hoe ik iets zou begrijpen en me eigenlijk niet verplaats in een ander en zijn/haar vermogen tot begrip in dat moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet te kunnen en willen vergeven dat een ander me niet begrijpt in wat ik probeer duidelijk te maken als wat ik zie ‘dat toch het beste is’.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik zie wat het beste is, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat wat en hoe ik het zie, deel uitmaakt van mijn voorprogrammering die er niet op geprogrammeerd is om werkelijk fysiek te zien wat het beste is in het moment in relatie tot een ander met een andere programmering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb me verraden te voelen door mijn eigen programmering waarvan ik toch dacht dat die het beste is, zonder in te zien dat het hier deel uitmaakt van moraliteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb enorm veel moeite te hebben om de moraliteit los te laten en hier voorbij te zien, waarin het is alsof ik alles van mezelf los moet laten als enige oplossing om een benadering te vinden die voor beiden ondersteunend is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb een ander in mijn programma van moraliteit probeer te duwen waarin ik denk dat die ‘klopt’, in plaats van in te zien, realiseren en begrijpen dat dit botst met het programma van moraliteit dat de ander handhaaft in en als zichzelf en dat die ander dus blijkbaar geen idee heeft waar ik het over heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb vanuit een programma te leven in en als de geest, in plaats van hier in het moment, dag voor dag, te zien hoe mezelf te bewegen in en als het fysiek in overeenstemming met mijn omgeving als wat het beste is in dat moment.

Als en wanneer ik mezelf zie reageren op een handeling of op gedrag welke indruist tegen mijn moraliteitsprincipe als interpretatie van mezelf als wat ik denk hoe het zou moeten zijn, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat hetgeen ik ken in en als moraliteit als wat ik denk dat ‘hoe het zou moeten zijn’, niet hetzelfde is als hoe de ander denkt ‘dat het hoort’ of ‘zou moeten zijn’ en dus komt er hier direct een botsing.

Ik realiseer me dat mijn gedachte als interpretatie als ‘hoe het zou moeten zijn’ gebaseerd is op wat ik denk ‘dat hoort’ als dat mijn omgeving zal denken als hoe ik iets geleerd/geprogrammeerd heb.

Ik realiseer me dat ik in paniek raak in en als de gedachte dat ik iets verkeerd doe ten aanzien van mijn omgeving en dat ik angst ervaar om mijn omgeving te verstoren en dus, wil ik hetgeen controleren waarvan ik denk dat het mijn omgeving verstoort.

Ik stel mezelf ten doel om in te ademen en uit te ademen en in het moment te zien of het werkelijk iets is wat leven in en als het fysiek in mezelf en/of een ander en/of de omgeving schaadt, of dat het iets is dat mijn interpretatie ‘schaadt’ in en als de geest waardoor ik ervaar dat er iets kapot gaat.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven niet geschaad wordt, me op mezelf te richten, in te ademen en uit te ademen en door te gaan waar ik mee bezig ben en eventueel (achteraf) zelfvergevingen toe te passen om meer inzicht te krijgen in een programma of structuur die in mij geactiveerd wordt en hierin ‘geschaad’ wordt.

Ik stel mezelf ten doel, als ik zie dat leven in en als het fysiek werkelijk geschaad wordt, binnenin mij en/of buiten mij, op te staan en direct te spreken.

Ik stel mezelf ten doel de geactiveerde en geschade programma’s/geestbewustzijnsstructuren binnenin mij, zelf te vergeven en mezelf te omarmen in de ervaringen van verdriet en onvermogen die hierin omhoog komen.

Ik stel mezelf ten doel tijd voor mezelf te nemen en eventueel weg te lopen als dit mogelijk en nodig is om even tot mezelf te komen alvorens te spreken, waarin ik me realiseer dat weglopen indruist tegen mijn moraliteitsprogrammering en dus ervaar ik dit als iets wat ‘niet hoort’ als iets wat ‘ik niet kan maken’ tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik niet weg mag lopen en dat ik dit niet kan maken tegenover de ander/mijn omgeving.

Ik stel mezelf ten doel in het moment te zien of het weglopen een mogelijkheid is door de praktische omstandigheden in overweging te nemen en niet mijn eigen ervaringen hierin en juist mijn  ervaringen zelf te vergeven.

Ik stel mezelf ten doel steeds opnieuw praktisch te zien als wat het beste is en met een simpel ‘ja’ of ‘nee’ richting te geven aan mezelf binnen en als de fysieke omstandigheden zonder te willen dat een ander begrijpt waarom en zo in en als verantwoordelijkheid te staan voor mezelf in de beslissing en waar blijkt dat dit anders/beter had gekund, mezelf te vergeven, corrigeren en bij te sturen in de fysieke werkelijkheid.

Voor een beschrijving van het moraliteitskarakter zie de blogserie (Engelstalig):

Morality Character (overzicht)

Beginnend bij:

Day 94 – The Morality Character

“We adopt values, belief systems and opinions from our parents and from our environment where we classify things as ‘right’ and as ‘wrong’.
The first thing we think about when looking at a person with moral principles is that they are quite strict in what they accept and allow, and we also to a certain extent link religion to them. But these individuals have only taken morality to an extreme level. We all carry morality within and as ourselves by how we had programmed ourselves into believing that certain things are ‘right’ and other things are ‘wrong’. The morality character stands as the judge and jury of what it has been programmed to believe is ‘right’ and what is ‘wrong’ and will thus enforce this from a position of self-righteousness onto others.”

(…)

We have thus through this abdicated our self-responsibility to the pre-programmed designs of what is ‘right’ and what is ‘wrong’, where we listen to knowledge and information passed down through our past generations instead of allowing ourselves to look directly, see what is here, look at the consequential outflows of our actions and thus make decisions based on what is best for all.
What is certain is that our customs and behaviours change over time, where one thing was seen to be ‘wrong’ a 100 years ago becomes part of our behaviour today. Why do we place judgments on things in this century just to revoke them in the next century?

(…)

See more at: earthsjourneytolife Day 94

 

——————————————————————————————

 Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

 

 

Dag 482 – Een stijve nek

Geschiedenis van de Mensheid

Ik ben opgestaan met een beetje stijfheid in een diepgelegen spier in nek-rug gebied. Ik heb een pijnlijke plek wat gemasseerd en geprobeerd zachtjes wat te stretchen. Echter binnen een uur is het veel erger geworden en kan ik mijn hoofd niet meer achterom draaien. Een stijve nek. Wat doet dit zeer.

Kijk ik teveel achterom?

Ik lees een aantal artikelen van Structurele Resonantie en kom uiteindelijk dit tegen:

STAND UP, take your power and direct yourself – no longer be the slave to the mind.

Only Systems have choice.

Life immediately stand up, walk and never look back, because life is – life is not able to choose to not be life – therefore – choice would be dishonesty – dishonesty is of the mind.

Veno – Structural Resonance – Part 2 – Phase 13

Dit gedeelte gaat over de scapula en het geloofssysteem.

Therefore – the Limitation System is also able to be referred to as the Religious System, they’re one and the same in principle and design so to speak – as the Limitation System merely presents a foundation which enables the existence of the Religious System.

Gisteren was ik in staat om te zien hoe ik heel diep van binnen, vertrouwd heb op dat ‘God’ het beste met mij voorhad en dus dat ik blindelings zou wandelen wat ik hierin ervaar als waarheid. God bestaat hier in ieder mens in en als persoonlijke invulling als religie als limitatie van wat God als voorprogrammering in en als het geestbewustzijnssysteem inhoudt. Het is iets om op een ander moment geheel uit te schrijven hoe ik dit heb ingevuld in en als geloof. Hierin kon ik door een pijnpunt heen ademen in het spierweefsel in mijn darm. Echter vandaag sta ik op met deze stijve nek. Hierin besef ik dat mijn lichaam geprogrammeerd is om mezelf in en als geestbewustzijnssysteem in stand te houden (door het fysiek geïntegreerde geestbewustzijnssysteem) en dus zal mijn lichaam ‘klachten’ als weerstand vertonen als ik mezelf hierin uitdaag om op te staan.

Aandachtspunt hierin is de ‘keuze’ (choice) zoals genoemd hierboven.

Leven staat onmiddellijk op, wandelt en kijkt nooit achterom, want leven is – leven is niet in staat te kiezen om geen leven te zijn – daarom – keuze zou zelfonoprechtheid zijn – zelfonoprechtheid is van de geest.

Ook is opmerkelijk dat ik het minste pijn ervaar als ik mijn kin op de borst houd en dus mijn hoofd geheel buig en ook mijn bovenrug wat naar voren buig. Is dit niet de belichaming van verslaving? Het hoofd buigen voor God-limitatie-controle in en als het geestbewustzijnssysteem. Ik zag afgelopen week een oud vrouwtje lopen met een bochel. Wel, deze houding is op het moment het meest comfortabel. Ik begrijp hoe iemand een bochel ontwikkelt in en als lichaamshouding.

*

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een keuze heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb niet helder te zijn over het verschil in keuze en beslissing als ‘real free choice’  in bepaalde gebieden.

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in en als een geloof dat ik een keuze heb, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat zolang ik denk en geloof een keuze te hebben, ik niet helder ben over wie ik ben in dat moment ten aanzien van hetgeen ik denk in te kunnen/moeten kiezen en ik niet in staat ben te staan in een beslissing als werkelijke vrije keuze.

Ik stel mezelf ten doel zelfonderzoek door te zetten ten aanzien van punten waarin ik denk te kunnen/moeten kiezen.

Ik stel mezelf ten doel mezelf te vertragen in en als de adem en te zien wat er in mij opkomt terwijl ik een eventuele keuze onder ogen zie in fysieke realiteit.

Ik sta mezelf niet toe om in de verleiding van de vrije keuze te stappen wat inhoudt dat ik mezelf ten doel stel om, zolang ik niet volledig zeker ben en alle dimensies volledig en praktisch onderzocht heb, geen keuze te maken en geen toezeggingen te doen en steeds in het moment de beslissing te nemen om in en als de adem aanwezig te zijn en te vertragen in mezelf en te zien wat zich afspeelt binnenin mij.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met participeren in gedachten over eventuele keuzes en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik tegenkom hierin als aanleiding van deze gedachten in en als een angst voor verlies van iets waarin ik geloof als zijnde waarheid.

Ik stel mezelf ten doel helder te worden ten aanzien van het nemen van beslissingen als werkelijke vrije keuze in en als mezelf en hierin in geduld te wandelen met en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb in eerste instantie niet te hebben gezien en begrepen hoe iemand zichzelf toestaat een bochel te ontwikkelen door de tijd heen, waarin ik nu zie en ervaar hoe dit ontstaat als er maar voldoende pijn en onvoldoende praktische handvatten aanwezig zijn om onszelf hierin richting te geven evenals fysieke omstandigheden die hiertoe kunnen leiden en tevens, gelijk zoals ik zelf fysiek ongemak op een ander gebied heb toegestaan te ontwikkelen in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb mezelf in ongelijkheid te plaatsten ten aanzien van iemand die een bochel heeft ontwikkeld door in onbegrip dus onvermogen tot zelfvergeving hiernaar te kijken zonder verder te zien in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb teveel in en als de geest te participeren in en als het vraagstuk van keuze zoals de geest bestaat in polariteit en zo een stijve nek en voorkeur voor een houding met een bochel te creëren waarin ik het hoofd buig voor mezelf in en als de geest/

Als en wanneer ik mezelf zie participeren in onbegrip naar iets of iemand wat ik waarneem, binnen en/of buiten mijzelf, dan stop ik, ik adem.

Ik realiseer me dat er iets speelt wat ik niet begrijp in mezelf en hierin niet vergeven heb in en als mezelf.

Ik realiseer me dat onbegrip altijd een oordeel als gedachte als angst inhoudt.

Ik stel mezelf ten doel nader te onderzoeken in mezelf wat ik niet vergeven heb en niet begrijp in en als mezelf gerelateerd aan hetgeen ik aanschouw met mijn fysieke ogen in en als de geest.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken in en als mezelf wat ik oordeel in en als een gedachte en/of wat het is dat ik angst voor ervaar gerelateerd aan hetgeen ik zie buiten en/of binnenin mij waarin ik onbegrip waarneem binnenin mezelf.

Ik stel mezelf ten doel te onderzoeken wat de angst voor verlies is die verstopt zit binnenin een oordeel als gedachte in en als onbegrip en hierop zelfvergeving en zelfcorrectie toe te passen.

Ik stel mezelf ten doel nader te onderzoeken en zelfvergeving toe te passen op het toestaan van het ontwikkelen van fysiek ongemak binnenin mezelf door de tijd heen als hetgeen waarvan ik in onbegrip en dus onvergeeflijkheid wegblijf.

Ik stel mezelf ten doel rustig in en uit te ademen in het borst en ruggebied waarin de spanning in mijn fysiek wat draaglijker is.

De kamelen van de Aarde – Niet langer slaven

———————————————————————————————————————–

Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
Leefbaar Inkomen Gegarandeerd:
https://www.facebook.com/BasisinkomenGegarandeerdDoorEqualLifeFoundation
Equal Life Foundation:
https://www.facebook.com/EqualLifeFoundation
Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

 

Dag 312 – Expressie en de Darm – Verdriet als Energetische Beloning in de Hel van Zelfoordeel

De serie Expressie en de Darm begint bij Dag 232  – (inclusief Disclaimer)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb, als ik in mezelf zie dat ik ergens waarde aan hecht en een gemis ervaar als dit weg is, ik een reactie in mezelf ga creeren als verdriet, in plaats van in mezelf te onderzoeken waarom ik een gemis ervaar in mezelf en hier zelfvergevingen op toe te passen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te ondersteunen door zelfoprecht zelfonderzoek, maar in plaats hiervan mezelf onder te dompelen in een ervaring van verdriet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de ervaring van verdriet in plaats van zelfvergeving te hebben gecreeerd, en hierin een soort van verlichting van de pijn te vinden in het manifesteren van tranen, waardoor ik in een ervaring van gemis, steeds opnieuw neig tranen te creeren om enigszins verlichting te ervaren, in plaats van mezelf werkelijk te bevrijden van de ervaringen in en als mezelf, door zelfoprecht zelfonderzoek in en als schrijven, toepassing van zelfvergeving en toepassing van zelfcorrectie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken dat ik verdriet moet creeren als ik gemis ervaar, in plaats van in en als mezelf te onderzoeken waarvan ik me heb afgescheiden in en als mezelf, dat ik zo’n gemis ervaar, zodat ik mezelf hierin kan omarmen, zelfvergeven en zelfcorrigeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een energetische verslaving aan de ervaring van verdriet te hebben gecreeerd, en hierin mijn fysiek te belasten en ziek te maken, en pas door de fysieke klachten te zien, realiseren en begrijpen dat verdriet niet echt is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te weigeren mezelf alleen onder ogen te zien, en in en als deze weigering, relaties te willen behouden in en als de geest, en bij het kwijt raken en/of missen van deze relaties, verdriet te ervaren als energetische manifestatie van de afscheiding van mezelf in gedachten in en als het geloof in relaties in en als de geest.

*

Als ik mezelf zie neigen tot participatie in en als de geest in de ervaring van verdriet, dan stop ik, ik adem.

Ik stop, ik adem, en doe dit totdat ik helder ben.

Ik sta mezelf toe, zonder oordeel, rechtstreeks te zien in wat mis in mezelf zonder er direct een draai aan te geven om het minder vreselijk te laten lijken. Ik realiseer me dat door er een draai aan te geven, ik mezelf toesta weg te draaien en verdriet te creeren, aangezien ik iets veroordeel in mezelf en dit niet onder ogen wil zien.

Ik realiseer me dat dit het werkelijke verdriet is, dat ik mezelf veroordeel en niet onder ogen wil zien, waardoor ik steeds relaties in en als de geest, buiten en binnen mijzelf, nodig heb om me af te leiden van het zelfoordeel, in een poging om me af te leiden van en me beter te voelen dan ik ben in en als zelfoordeel.

*

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te verlangen dat een ander me opvangt in de gaten van zelfoordeel in en als mezelf, en ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken en geloven dat ik een ander moet opvangen in de gaten van het zelfoordeel van die ander, om zo een relatie te creeren als veilige haven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie te hebben gezien als veilige haven in de wereld van oordeel, niet werkelijk ziende, realiserende en begrijpende dat hierdoor binnen de relatie de hel losbreekt in en als onopgeloste zelfoordelen die geprojecteerd worden op de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een relatie als een hel te creeren en  ervaren en tevens een ervaring van gemis te ervaren naar een relatie welke in en als hel heeft bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb dus een ervaring van gemis te ervaren ten aanzien van de hel in en als (zelf)oordeel, aangezien er in en als (zelf)oordeel, er altijd ergens een hoop blijft bestaan op een energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de hel te accepteren ten behoeve van de sporadische energetische beloningen in een relatie in en als mezelf, en hieraan vast te houden, en als de relatie niet meer in werkelijkheid bestaat, mezelf in verdriet vast te houden in relatie in de geest, waarin het verdriet fungeert als energetische beloning welke alles goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in en als verdriet, een relatie te behouden in de geest met hetgeen ik mis en dit als laatste houvast te bewaren in relatie tot hetgeen ik afscheid van heb genomen, niet ziende, realiserende en begrijpende dat ik afscheid heb genomen doordat ik me van iets en/of iemand heb afgescheiden in mezelf, en in die afscheiding mezelf al mis voordat ik de relatie leg met hetgeen ik als gemis in mijzelf ervaar, buiten mijzelf gemanifesteerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn ervaring van gemis – welke bestaat door en in afscheiding van mezelf – op te vullen met iets en/of iemand buiten mijzelf die de ervaring van gemis binnen in mij vertegenwoordigt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een vertegenwoordiger te zoeken in relaties in/als de geest, van hetgeen ik mezelf heb afgescheiden binnenin mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verdriet als energetische beloning als automatische reactie te creeren op een ervaring van gemis in mezelf, welke het gemis/hetgeen het gemis veroorzaakt heeft, namelijk de afscheiding,  goed moet maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te proberen de afscheiding goed te maken met een ervaring van verdriet, in plaats van mezelf in en als de adem te bewegen en zelfvergeving toe te passen op hetgeen ik me van heb afgescheiden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, en in en als dit geloof, mezelf in en als afscheiding in en als de geest, te laten voortbestaan, en zo in en als verdriet te blijven bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren in en als dit geloof in mezelf in de ervaring van gemis en in de ervaring van verdriet, angst voor mezelf in zelfoordeel als een niet te stoppen mechanisme, welke leidt tot verdriet en verwoesting van mijn fysiek.

*

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met het hercreeren van en dus recreeren in en als de hel in zelfoordeel in en als een energetische manifestatie van verdriet.

Ik stel mezelf ten doel te stoppen met iedere projectie op een ander, en de projectie naar zelf terug te halen en te onderzoeken in zelf in zelfoprecht zelfonderzoek en hierin helder te worden in en als mezelf, waarin ik de afscheiding in en als mezelf stop, en er dus niet langer verdriet nodig is om de ervaring van afscheiding in mezelf op te vullen.

Ik stel mezelf ten doel de relaties in mezelf in de geest in en als zelfoordeel, te onderzoeken in schrijven, zelfvergeving en zelfcorrectie.

Ik stel mezelf ten doel, mezelf te omarmen in ieder zelfoordeel wat ik tegenkom in en als mezelf, en mezelf te vergeven voor en als dit oordeel en de consequenties die dit met zich mee brengt/heeft gebracht, waarin ik mezelf vrijmaak tot de mogelijkheid van werkelijke, fysieke verandering in en als mezelf.

Desteni I Process Lite (Free Course)

Desteni I Process

——————————————————————————————————————————–

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com
www.lite.desteniiprocess.com  GRATIS ONLINE CURSUS MET BUDDY
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
www.desteni.org
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life
De Desteni Boodschap – Wat doen we ermee?:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/02/13/dag-235-de-desteni-boodschap-wat-doen-we-ermee/
Zelfvergeving als Toegift aan jeZelf:
https://ingridschaefer1.wordpress.com/2013/05/20/dag-299-zelfvergeving-als-toegift-aan-jezelf/

Dag 231 – Sexy Stad

Ik was gisteren na werk in Amsterdam-Zuid voor een cursus. Ik stapte uit de trein en liep de stad in, en dacht wauw, het is hier sexy. Wat is er dan sexy? Wat kan er sexy zijn aan een plek? Waarom gaat mijn hart sneller slaan? Zijn het de mensen die er lopen? Allemaal goed gekleed, voorzien van geld, bellend, op weg naar huis. Is het de ervaring die getriggered werd in mij die ik gekoppeld heb aan Amsterdam-Zuid, waarin ik een aantal jaar geleden een periode contact heb gehad met een jongen/man die ik sexy vond en die mij sexy vond en met wie ik 2x seks heb gehad? Is het de energie die er hangt welke voortkomt uit de welvarendheid van de economie in dit stadsgedeelte, waarin er geen weet lijkt van de ellende die zich verder op de wereld afspeelt?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een rush over me heen te voelen komen als ik uit de trein stap, het stadsdeel in.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn hart sneller te laten slaan als ik de trein uitstap in Amsterdam-Zuid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken, wauw, het is hier sexy.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te denken, wauw, je zou hier maar wonen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb jaloersheid te ervaren op de mensen die hier schijnbaar zorgeloos en tevreden rondlopen zonder zich druk te maken over wat er verder in de wereld gebeurt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een herinnering in mezelf te activeren van een periode waarin ik gecommuniceerd heb met een jongen/man over seks, zowel fysiek als in woorden, waarin ik met hem altijd een ‘goed gevoel’ had en me enigszins opgewonden, ‘excited’ voelde als ik met hem communiceerde, ook al is het niet iemand wie ik als partner zou willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het fijn te vinden om me even onder te dompelen in het positieve gevoel welke in me opkomt als ik de energie van geld en welvaart en seks ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de energie van geld en welvaart en seks te ervaren en definieren als positief en en hierin als ‘lekker’, terwijl ik er niet veel langer in zou willen en kunnen verkeren dan een avond en/of weekend en dit vroeger ook al niet kon maar nog wel wilde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het te missen om af en toe een avond weg te glippen en me even onder te dompelen in de zogenaamd positieve, zorgeloze energie van geld, welvaart en seks, zoals ik vroeger nog weleens deed als ik naar Amsterdam glipte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb naar Amsterdam te glippen om een vriendje te bezoeken en even weg te glippen uit mijn leven die ik als zwaar en verantwoordelijk ervaar, waarin ik het wegglippen als ontspanning beschouw.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het wegglippen en onderdompelen in positieve energie van geld, welvaart en seks als ontspanning te beschouwen en ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb een gevoel van melancholie te ervaren bij de herinnering aan mijn laatste uitstapje in Amsterdam met een jongen/man waarmee ik seks heb gehad, waarin ik toen ook al ervoer dat hij geen leven leidt wat ik langer dan een avond of maximaal weekend zou willen en kunnen leiden/lijden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb de energie-shotjes te missen die ik af en toe had om mezelf op te laden waarin ik geloofde dat ik dit nodig had om door te gaan met de reis die ik wandel in verantwoordelijkheid op weg naar zelf-verantwoordelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat een energie-shotje me iets brengt waar ik iets aan heb dus iets substantieels, in plaats van in te zien dat ik hierin substantie gebruik om energie te genereren waardoor ik een negatieve ervaring in/als mijn fysiek/mijn fysieke leven creeer, en hiermee in het fysieke leven voor een ieder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me als een zombie te ervaren na een avond participerend in energie, waarin het lijkt of ik een kater heb terwijl ik geen druppel alcohol gedronken heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb vroeger gewild te hebben dat ik altijd in deze positieve energie kon verkeren, en hierin boos werd op mezelf dat het me nooit lukte, en me verdrietig voelde in een ervaring van steeds opnieuw en altijd net de boot missen, waarin ik heel af en toe een nachtje op het schip kon varen maar hierna altijd direct terug aan wal ging aangezien ik niet ‘thuis hoorde‘ op dit schip.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb geloofd te hebben dat er mensen thuishoren op het schip van positieve energie van welvaart, geld en seks, zonder te zien dat iedereen dit schip nastreeft en hierin het fysieke leven op aarde, waar we werkelijk ‘thuis’ horen en zouden kunnen zijn in ons eigen fysiek, zorgend voor elkaar en de aarde als fysiek, op te branden ten behoeve van het nastreven van een ervaring in/als de geest in positieve energie in zelfinteresse.

Als ik mezelf zie participeren in een positieve rush/ervaring gerelateerd aan geld, welvaart en seks een sexy jongen uit het verleden, dan stop ik, ik adem. Ik onderzoek in mezelf of ik het trigger-punt kan vinden van deze positieve enrgy-rush; het plaatje als gedachte welke de hele stroom activeert. Eventueel schrijf ik de gebeurtenis uit. Ik pas zelfvergevingen toe op de relaties die ik gelegd heb in/als deze ervaring.

Ik realiseer me dat de triggers nog een tijd zullen blijven komen, en dat het mogelijkheden voor mij zijn om deze getriggerde ervaringen te stoppen en in te zien in mezelf, zodat ik mezelf vrij kan maken van de verslaving aan deze energie-ervaring die me weghoudt van het hier aanwezig zijn in het fysiek.

Ik realiseer me, nu ik dit schrijf, dat het weg willen vluchten te maken heeft met de plek waar ik nu woon en hieraan gerelateerd de situatie waarin ik de mogelijkheid krijg om mijn angsten te stoppen welke altijd in mij aanwezig waren/zijn maar welke ik nooit werkelijk onder ogen heb gezien. De fysieke leefomgeving is wat werkelijk hier is, elke dag.

Ik stel mezelf ten doel verder te gaan met het inzien en stoppen van mezelf in/als angst als hoe ik mezelf gemanifesteerd heb in mijn leven tot nu toe; het enige wat ik werkelijk wil en wat tevens het beste is voor mezelf en voor alle leven, is als en dat ik mezelf vrij maak van de belemmering in/als Angst als Geest Bewustzijn Systeem in overleving als Energie. Hierin ondersteun ik mezelf, adem voor adem, dag voor dag, door te schrijven en zelf te vergeven zodat en totdat en waarin ik in staat ben om mezelf te veranderen op deze reis van Ziel naar Leven.

————————————————————————————————————————

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life

Dag 169 – Zelfvergevingen op relaties – 2 – alleen bij jou zijn

Dag 168 – Zelfvergevingen op relaties – 1 – relatiecheck

Zelfvergevingen op het alleen maar bij de ander willen zijn in relaties:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb alleen maar bij de ander te willen zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het bij de ander leuker te vinden dan bij mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verslaafd te worden aan het bij de ander zijn en vervolgens deze verslaving te geloven/aan te nemen als waar en hierin als groter dan ikzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn verslaving aan de ander=de mind voor waar aan te nemen aangezien ik het zo lekker vind om te toeven in de mind in gedachten aan de ander en deze waar wil maken om dit lekkere gevoel voort te kunnen zetten in realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb in gedachten liever bij de ander te zijn waarin ik een situatie creeer waarin het niet prettig is bij mezelf aangezien ik zelf weg ben in gedachten in de mind/het bewustzijn en ik het hierin ‘prettiger’ maak dan met mezelf hier in realiteit en hierin dus zelf de verlangens creeer naar het zelfgecreeerde beeld als gedachte in/als de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelf verlangens te creeren naar de ander door een beeld te creeren in/als de mind waarin ik iets mooier maak dan hier in realiteit, en hierdoor ga geloven dat dit gevoel in/als de mind in de ‘mooiere situatie gelinkt is aan de ander, in plaats van in te zien dat ik een gevoel gecreeerd heb in/als de mind wat ik irreeel mooi maak om weg te komen uit de realiteit van hier in zelf aanwezig zijn en alle ongemakken in mezelf onder ogen zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf weg te halen bij mezelf en mezelf te plaatsen bij de ander=de mind en mezelf dus verlaat, waarin ik een ervaring creeer van ongemak alleen met mezelf en vervolgens weg wil van mezelf om dit ongemak niet te hoeven ervaren, en hierin opnieuw verdwijn in de verlangens naar de ander in/als de mind/het bewustzijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en aanvaard heb te zien dat zolang ik liever bij de ander ben dan alleen met mezelf, ik energie creeer als ik bij de ander ben welke lekker/positief aanvoelt, niet ziende dat ik in dit positieve gevoel tevens de polariteit als negatief creeer, dan wel in het alleen zijn, dan wel met de ander als die iets doet waardoor het lekkere positieve gevoel zich niet kan voortzetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mezelf te verlaten voor de ander=de mind zodra ik een ander leuk vind/een relatie met een ander creeer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb mijn zelfverantwoordelijkheid weg te leggen door bij de ander te zijn, waardoor ik het als lekker ervaar.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb het als lekker te ervaren als ik geen zelfverantwoordelijkheid hoef te nemen en mezelf volledig dien te sturen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven dat ik mezelf bij de ander niet volledig hoef te sturen en hierin mijn zelfsturing als kracht weg te geven aan de ander en me dus afhankelijk te maken van de ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me afhankelijk te maken van de ander door liever bij de ander te zijn dan bij mezelf in volle zelfverantwoordelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb zelfverantwoordelijkheid als zwaar en niet lekker te ervaren welke komt door angst die hierin omhoog komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te ervaren als ik geheel zelfverantwoordelijk moet zijn, en dus vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb angst te koppelen aan zelfverantwoordelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb verliefdheid te creeren als lekker gevoel waarin het dagelijks leven gemakkelijker lijkt te gaan om weg te komen van het ongemak wat ik ervaar alleen in zelfverantwoordelijkheid in het dagelijks leven, om vervolgens mezelf afhankelijk te maken van deze verliefdheid en hierin van de persoon bij wie ik de verliefdheid heb gecreeerd door te geloven dat deze gevoelens van verliefdheid echt zijn aangezien het dagelijks leven toch zoveel gemakkelijker gaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb te geloven en hierin bang te zijn dat ik geen invloed heb op gevoelens van verliefdheid en mezelf hierin afhankelijk maak van een ander als de ander=de mind.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb me te laten bepalen door gevoelens van verliefdheid die ik zelf heb toegestaan/gecreeerd heb, om vervolgens net te doen alsof ik er geen invloed op heb, in plaats van in te zien/toe te geven dat ik het gewoon zo lekker vind voelen om net te doen alsof ik geen controle heb en dus geen zelfverantwoordelijkheid hoef te nemen.

Ik stel mezelf ten doel de angsten te onderzoeken die omhoog komen in volledige zelfverantwoordelijkheid, deze zelf te vergeven en corrigeren zodat ik mijn zelfverantwoordelijkheid als angst niet bij de ander ga leggen als ik met een ander ben.

Ik stel mezelf ten doel gedachten als plaatjes aan de ander te stoppen zodra ik ze op zie komen. Als een gedachte als plaatje blijvend opkomt schrijf ik mijn reacties uit, pas zelfvergevingen toe en corrigeer mezelf.

Ik stel mezelf ten doel bij mezelf aanwezig te zijn als ik alleen ben en als ik met een ander ben, zodat/totdat er geen verschil meer is in beleving tussen alleen zijn en samen zijn. Als ik een verschil merk in/als leuker als energie, dan stop ik, ik adem. Ik breng mezelf terug in het fysiek. Ik onderzoek de situatie en zie waardoor ik een ervaring van leuker creeer, zodat ik deze kan stoppen, zelfvergeven en mezelf kan corrigeren.

Ik stel mezelf ten doel alle ongemakken in mezelf onder ogen te zien zodat ik niet bij mezelf hoef weg te gaan uit angst voor een ervaring van ongemak.

Ik stel mezelf ten doel bij/in mezelf aanwezig te blijven als ik me ongemakkelijk voel – alleen of met een ander – zodat ik mezelf niet verlaat in ervaringen van ongemak en hierin een ervaring van mezelf verlaten creeer, welke het ongemak alleen maar vergroot en/of creeert.

Ik stel mezelf ten doel eventuele gevoelens van verliefdheid direct te stoppen en zelf te vergeven, en te onderzoeken waardoor ik deze gevoelens creeer, waarop ik verliefd wil worden als vlucht uit mijn dagelijks leven en/of als iets wat ik geloof zelf niet te hebben in het dagelijks leven in/als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel de afscheiding te stoppen die ik ervaar in mezelf in hetgeen waarop ik verliefd word in/op een ander.

——————————————————————————————-

Proces van zelfverandering:
www.desteniiprocess.com / http://www.lite.desteniiprocess.com
Mogelijkheid tot wereldverandering met gelijke kansen voor ieder-een:
www.equalmoney.org
Proces van relatie naar agreement:
www.desteniiprocess.com/courses/relationships
Zelfeducatie waarin financiele ondersteuning voor een wereld in gelijkheid:
www.eqafe.com
Zelfeducatie free:
www.eqafe.com/free
www.desteni.net
Journey to Life:
7 jaar dagelijks schrijven
7 jaar dagelijks schrijven – Dag 1 – Van ziel naar Leven
http://www.facebook.com/groups/journeytolife/
video: 2012: Nothingness – The 7 year process Birthing Self as Life